Ιταλία Μπολόνια- Τοσκάνη με παιδί!

[apostolosgl]

Μπολόνια- Τοσκάνη με παιδί!
​

Έξι χρόνια και ένας μήνας… τόσο διάστημα πέρασε από το τελευταίο μας ταξίδι στο εξωτερικό. Λίγο η άφιξη του νέου μέλους της οικογένειας, λίγο οι φόβοι της συζύγου (δεν ήθελε να αφήσει τον μικρό και φοβόταν να τον πάρει μαζί), τελικά όμως τα εισιτήρια κλείστηκαν! Ο προορισμός; Μπολόνια και Τοσκάνη έξι μέρες τον Ιούνιο του 2019! Το ταξίδι έπρεπε να οργανωθεί καλά, με ένα παιδί μαζί οι επιλογές μας θα έπρεπε να ικανοποιούν κατά το δυνατό και τον ίδιο και να μην τον κουράσουν πολύ. Ο προγραμματισμός δεν πήγε όπως ήθελα, λίγο κάποια προβλήματα στη δουλειά, λίγο η έλλειψη συντονισμού, ο καιρός πέρασε και ήμουν σχεδόν ανέτοιμος! Πρώτη φορά όμως η έλλειψη προγραμματισμού δεν με επηρέασε, ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με το ταξίδι αλλά και τόσο αποφασισμένος να περάσω καλά που τίποτα δεν θα μου χαλούσε την διάθεση! Έτσι έφτασε η ….

1η ημέρα

Η πτήση ήταν με Aegean με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, βλέπε ότι ξεκινάμε από νησί…

Έτσι λοιπόν την 07:10 ώρα ενός υπέροχου καλοκαιρινού πρωινού απογειωθήκαμε με προορισμό το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος της Αθήνας, χρόνος αναμονής μέχρι την πτήση για Μπολόνια ελάχιστος. Μόλις βρήκαμε την πύλη ξεκίνησε και η επιβίβαση (εδώ να πω ότι η νέα διάταξη του αεροδρομίου βοηθάει πολύ στις μετεπιβιβάσεις). Η πτήση έφυγε με μία μικρή καθυστέρηση η οποία καλύφθηκε στην διαδρομή και μετά από μία ώρα και πενήντα λεπτά πτήσης προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Μπολόνια.

Μικρό αεροδρόμιο και εύκολο. Διαβάζοντας ιστορίες και συμβουλές στο φόρουμ είχα αποφασίσει να πάρω το aerobus με προορισμό τον Κεντρικό σταθμό των τρένων. Έκοψα τα εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα το οποίο βρίσκεται ακριβώς πριν την έξοδο για την στάση του λεωφορείου. Βγαίνοντας αντίκρισα μία τεράστια ουρά που σίγουρα θα γέμιζε δύο λεωφορεία. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό δίπλα από την αρχή της ουράς και με την παρότρυνση μία κινέζας τουρίστριας κατευθύνθηκα στο τέλος αυτής, από ότι κατάλαβα νόμιζε ότι θα τρυπώσουμε μπροστά.

Η ώρα περνούσε και λεωφορείο δεν βλέπαμε έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε με ταξί. Τα εισιτήρια δεν επιστρεφόταν και έτσι κατέληξα να στηθώ μπροστά στο μηχάνημα και να τα πουλήσω! Έτσι μετά από λίγη ώρα βρήκα τρεις ελληνίδες φοιτήτριες και τα πούλησα. Τελικά το ταξί αποδείχτηκε η καλύτερη επιλογή. Με δέκα επτά Ευρώ, ένα λιγότερο από ότι τα τρία εισιτήρια του λεωφορείου, πήγαμε στο σταθμό τάχιστα και κυρίως χωρίς ουρές!

Το πρόγραμμα έλεγε ολιγόωρη αναμονή στον σταθμό και με το γρήγορο τρένο της «Italo» θα πηγαίναμε στην Φλωρεντία. Ο σταθμός της Μπολόνια είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι φαίνεται, είναι σκαμμένος όλος από κάτω. Αφού φάγαμε την πρώτη πίτσα του ταξιδιού, πήραμε το τρένο από την αποβάθρα 16 και σε τριάντα λεπτά περίπου βρεθήκαμε στην Φλωρεντία! Πρώτη εικόνα η Santa Maria Novela!

Πήραμε το τραμ και μετά από λίγες στάσεις βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο- δωμάτιο που είχαμε κλείσει, «Alderotti Home». Πολύ αξιόλογο, μοντέρνο και κυρίως πεντακάθαρο! Είχαμε κλείσει δίκλινο αλλά μόλις μας είδαν με τον μικρό μας έδωσαν τρίκλινο χωρίς καμία επιπλέον χρέωση.

Λίγη ξεκούραση, την χρειαζόμασταν όλοι και κυρίως ο μικρός μας συνταξιδιώτης και μετά από μιάμιση ωρίτσα ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Φλωρεντίας. Εικόνα μαγική βγαλμένη από μία άλλη εποχή. Γενικά στο ταξίδι μας στην Τοσκάνη νομίζαμε ότι μπήκαμε σε μία χρονοκάψουλα η οποία μας πήγε σε άλλη εποχή! Οι κοιλιές μας γουργούριζαν και έτσι με την βοήθεια του Tripadvisor βρεθήκαμε να καθόμαστε στην Trattoria Dall’oste. Δεν ξέρω αν έφταιγε η πείνα μας αλλά νομίζω δεν έχω φάει καλύτερη μοσχαρίσια μπριζόλα! Οι θάλαμοι ωρίμανσης που διέθετε το κατάστημα σε συνδυασμό με την ποιότητα του κρέατος και προφανώς την τέχνη του ψήστη μετέτρεπαν την μπριζόλα σε έργο τέχνης!

Συνέχεια με την γνωριμία της πόλης, ο ναός Duomo, περιπλάνηση στους λιθόστρωτους δρόμους με κατεύθυνση το Palazzo Vecchio από εκεί περάσαμε μπροστά από το μουσείο Uffizi και μέσω της Piazzale degli Uffizi βρεθήκαμε στις όχθες του ποταμού Άρνο. Εκεί πραγματικά μείναμε άφωνοι από την θέα! Η Ponte Vecchio έκλεβε την παράσταση και με ένα μαγικό τρόπο ήταν σαν να σε καλούσε να πας προς τα εκεί, όπως οι σειρήνες καλούσαν τον Οδυσσέα και το πλήρωμα του ! Ακολουθώντας λοιπόν τις «σειρήνες» και βγάζοντας δεκάδες φωτογραφίες στη διαδρομή φτάσαμε στη γέφυρα. Τα κοσμηματοπωλεία που υπάρχουν πάνω στη γέφυρα ήταν κλειστά και αντί για μεταλλικά στόρια είχαν ξύλινα που τα μετέτρεπαν σε τεράστια σεντούκια! Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε συναντήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και μας εξέπληξε ευχάριστα. Στο κέντρο της γέφυρας υπήρχε ένας χώρος σαν μικρή πλατεία όπου συνωστίζονταν οι τουρίστες για να βγουν φωτογραφίες υπό τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας ενός πλανόδιου μουσικού που χρωμάτιζε μουσικά την ήδη ειδηλιακή ατμόσφαιρα. Μετά από λίγο σπρώξιμο καταφέραμε και εμείς να βγάλουμε τις κλασσικές για την Φλωρεντία φωτογραφίες.

Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος έδυε και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της επιστροφής αυτή τη φορά όμως μέσω της Via Calimala και αφού περάσαμε και θαυμάσαμε την Piazza della Repubblica και μετά από αρκετές στάσεις στα κατά μήκος της οδού εμπορικά καταστήματα φτάσαμε μπροστά από το βαπτιστήριο. Μερικές φωτογραφίες στον φωταγωγημένο πλέον ναό και επιστροφή στο ξενοδοχείο.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[apostolosgl]

2η μέρα

Είχαμε βάλει το ξυπνητήρι νωρίς αλλά ο πόθος να εξερευνήσουμε την Φλωρεντία μας ξύπνησε νωρίτερα. Πήραμε πρωινό από ένα κοντινό στο ξενοδοχείο φούρνο με δύο καφεδάκια και βουρ για εξερεύνηση. Πρώτος προορισμός η Mercato Central, η κλειστή αγορά τροφίμων της Φλωρεντίας. Πλησιάζοντας διαπιστώσαμε ότι γύρω από την αγορά και πλησίον αυτής εκτεινόταν ένα τεράστιο παζάρι δερμάτινων ειδών. Η χαρά της συζύγου! Όπως φαντάζεστε κινούμασταν με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των δύο μέτρων την ώρα ( ή καλύτερα ενός πάγκου την ώρα)! Αφού εξαντλήσαμε τον χώρο του παζαριού μπήκαμε στην κλειστή αγορά. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, εντός υπήρχαν αρκετά καταστήματα που πουλούσαν τοπικά προϊόντα, μπαχαρικά, αλλαντικά κρέατα και άλλα, καθώς και δύο με τρεις φούρνοι στο ισόγειο από όπου αγόρασα ένα πολύ ωραίο ψωμάκι με προσούτο ρόκα και ντοματίνια. Ο δεύτερος όροφος της αγοράς ήταν κάτι διαφορετικό. Στέγαζε καμιά δεκαριά εστιατόρια το οποία μπορώ να πω ότι μου άνοιξαν την όρεξη!

Φύγαμε από την αγορά και κατευθυνθήκαμε στην Basilica di San Lorenzo, την Βασιλική των Μεδίκων. τόπος ταφής για όλα τα κύρια μέλη της οικογένειας των Μεδίκων. Είναι διακοσμημένος με περίφημα έργα τέχνης των Μιχαήλ Άγγελου,Ντονατέλλο,Φιλιππίνο Λίππι. Εδώ πραγματικά εντυπωσιάστηκα!

Ξεκινήσαμε από το σκευοφυλάκιο και κατευθυνθήκαμε στο Παρεκκλήσι των Μεδίκων (Cappelle Medicee): Είναι το πιο διάσημο και ωραιότερο μέρος του San Lorenzo. Πρόκειται για μια υπέροχη οκταγωνική αίθουσα, 28 μέτρων πλάτους που ολοκληρώνεται από ένα θαυμάσιο ψηλό τρούλο, 59 μέτρων, σύμφωνα πάντα με τα σχέδια του Μπρουνελλέσκι ο οποίος βασίστηκε στα μοντέλα των Alessandro Pieroni και Matteo Nigetti. Με την είσοδο του εξωτερικά στην Piazza Madonna degli Aldobrandini το παρεκκλήσι κατασκευάστηκε σαν επέκταση του κυρίως ναού πάνω από την κρύπτη του η οποία είχε σχεδιαστεί νωρίτερα από τον Buontalenti με σκοπό την διαφύλαξη 50 σορών της οικογένειας των Μεδίκων. Στο κέντρο του αίθριου είχε προβλεφθεί χώρος για την τοποθέτηση του Πανάγιου Τάφου αλλά όλες οι προσπάθειες να τον αγοράσουν ή να τον κλέψουν από την Ιερουσαλήμ απέτυχαν (ιστορικές και αρχιτεκτονικές πληροφορίες αντλήθηκαν από το wikipedia).

Το παρεκκλήσι κλέβει την παράσταση ειδικότερα ο απίστευτα διακοσμημένος τρούλος! Για τα γλυπτά που διακοσμούσαν τους τάφους των Μεδίκων μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τις λεπτομέρειες τους αλλά η έλλειψη γνώσης σε θέματα γλυπτικής δεν μου επέτρεψε να κατανοήσω την σπουδαιότητα τους.

Η συνέχεια μας βρήκε και πάλι στον καθεδρικό ναό, μάλλον πίσω από αυτόν στο σαντουιτσάδικο «Toscani Panini» για το οποίο διάβασα στο φορουμ και στο Tripadvisor και ομολογώ ότι η εισκοσάλεπτη αναμονή άξιζε με το παραπάνω. Ένας μικρός χώρος ο οποίος προσφέρει panini με την επιλογή από πέντε (αν δεν με απατά η μνήμη μου) είδη ψωμιών, τρία είδη αλλαντικών και τρία είδη τυριών. Στην τιμή περιλαμβάνεται και η επιλογή τριών σως από τις έξι που διαθέτουν. Η επιλογή είναι στο χέρι σου και το αποτέλεσμα άριστο, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αφού ανακτήσαμε δυνάμεις επιχειρήσαμε να εισέλθουμε στον ναό. Η ουρά αναμονής όμως έβγαινε έξω και γύρω από αυτόν σχεδόν στα τρία τέταρτα της περιμέτρου του. Οπότε η επιλογή ήταν μία, η βόλτα στα σοκάκια της πόλης.

Επόμενη στάση το μουσείο το Γαλιλαίου. Το μουσείο βρίσκεται πάνω στον παραποτάμιο δρόμο στην συμβολή των οδών Via dei Castellani και Lugarno Anna Maria Luisa de Medici. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο εντυπωσιακό. Το εισιτήριο κόστιζε δέκα (10) Ευρώ. Το Μουσείο έχει μία τεράστια συλλογή από χάρτες, υδρόγειες σφαίρες, όργανα προσανατολισμού αλλά και αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιούνταν στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας για την εκπαίδευση των μελλοντικών ιατρών. Τα τεράστια παράθυρα του μουσείου έβλεπαν προς τον ποταμό και προσέφεραν ένα πολύ όμορφο τοπίο για φωτογραφίες. Το καλύτερο για εμένα, τμήμα του μουσείου ήταν το υπόγειο. Εκεί φιλοξενούνταν χειρόγραφες σημειώσεις του Leonardo Da Vinci! Ο μικρός μας συνταξιδιώτης ενώ έδειχνε αδιαφορία για ότι είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα στο μουσείου, ενθουσιάστηκε με μία αίθουσα του υπογείου στην οποία ένα σύνολο από οχτώ προτζέκτορες δημιουργούσε μία τρισδιάστατη απεικόνιση ενός δωματίου της εποχής του Leonardo και με ένα γραφείο όπου γυρνούσαν ψηφιακά σελίδες ενός βιβλίου.

Η ώρα είχε περάσει όπως και η επήρεια του panini που φάγαμε νωρίτερα. Έτσι φύγαμε από το μουσείο για αναζήτηση εστιατορίου. Με την βοήθεια του tripadvisor και με γνώμονα την ποιότητα, την τιμή και την απόσταση κατευθυνθήκαμε στην τρατορία «ALFREDO» η οποία βρίσκεται επί της οδού Via dei Castellani. Ήμασταν οι τελευταίοι πελάτες που δέχτηκαν, όσοι ήρθαν μετά από εμάς τους έδιωξαν (ίσως μας είδαν με τον μικρό και μας λυπήθηκαν). Η τρατορία έδειχνε ότι ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Οι σερβιτόροι δεν ήξεραν γρι αγγλικά, αλλά ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Το φαγητό ήταν ομολογουμένως πολύ καλό όπως και οι τιμές. Φάγαμε σχετικά γρήγορα, αισθανόμασταν και λίγο περίεργα, ήμασταν οι μόνοι πελάτες βλέπετε και ξεκινήσαμε και πάλι τις βόλτες στην πόλη. Αυτή τη φορά το δρομολόγιο καθόριζε η σύζυγος. Την ακολουθήσαμε για λίγη ώρα και όσο αυτή έμπαινε και έβγαινε από διάφορα καταστήματα πώλησης ρούχων. Κάποια στιγμή την κοπανίσαμε με τον μικρό και βρεθήκαμε να τρώμε παγωτό από το Venchi, καθισμένοι δίπλα από το αγριογούρουνο που βρίσκεται πριν την Piazza della Repubblica. Αφού γλυκαθήκαμε αποφασίσαμε με τον μικρό εξερευνητή να ανακαλύψουμε τα γύρω στενά, εκείνα που συνήθως τα προσπερνάς ακολουθώντας τις κεντρικές οδούς. Σε αυτή την περιήγηση ανακαλύψαμε το ταχυδρομείο της Φλωρεντίας που από μόνο του αποτελεί αξιοθέατο. Βρεθήκαμε σε μικρές κρυμμένες από τους τουρίστες πλατείες. Αφού τις θαυμάσαμε και φωτογραφηθήκαμε (χωρίς την μαμά) πήγαμε στο καρουζέλ της Piazza della Repubblica. Με ένα Ευρώ μόνο ανέβηκε ο μικρός στο καρουζέλ, όχι μόνο μία φορά βέβαια… Εκεί ήρθε και μας βρήκε η σύζυγος, ικανοποιημένη από την βόλτα της στα καταστήματα μόδας κρατώντας και τις σακούλες που το αποδείκνυαν.

Το εσωτερικό του ταχυδρομείου

Επόμενος σταθμός το Palazzio Pitti, ακολουθήσαμε την οδό Via Por Santa Maria, περάσαμε από την Ponte Vechio ξαναβγάζοντας φωτογραφίες, πήραμε την οδό Via de’ Guicciardini θαυμάζοντας τα κτήρια που βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου. Πραγματικά από έξω το Palazzio Pitti μας ενθουσίασε. Είναι τεράστιο και οι κήποι του ακόμη μεγαλύτεροι! Λόγω της ώρας αν μπαίναμε δεν θα προλαβαίναμε να δούμε τίποτα. Καθήσαμε λίγο από έξω θαυμάζοντας το κτήριο ενώ ο μικρός μας συνταξιδιώτης επιδόθηκε στο αγαπημένο του σπορ… κυνήγι περιστεριών!

Από την πλατεία πήραμε ένα ταξί και πήγαμε στην Piazzale Michelangelo. (Συμβουλή: μη πάρετε ταξί στην Φλωρεντία, είναι πανάκριβο!) Ότι έχετε ακούσει για αυτή την πλατεία είναι αλήθεια. Η θέα μαγική, πρέπει να βγάλαμε πάνω από πενήντα φωτογραφίες από εκεί. Αφού θαυμάσαμε την θέα ακολουθήσαμε τα σκαλιά, περάσαμε δίπλα από κάτι πανέμορφους τεχνικούς καταρράκτες και φτάσαμε δίπλα στον Άρνο.

Η κούραση ήταν μεγάλη, πήραμε ένα λεωφορείο το οποίο μας έκανε το γύρω της πόλης και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πρώτη φορά ακούσαμε τον υιό μας να λέει νυστάζω θέλω να κοιμηθώ!

 

[apostolosgl]

3η μέρα

Η Τρίτη μέρα σηματοδοτούσε και την έναρξη του mini road trip μας. Ξεκινώντας λοιπόν από το ξενοδοχείο μας και με την βοήθεια του τραμ κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει. Εκεί διαπιστώσαμε το εξής: καμία εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων δεν διαθέτει γραφείο εντός του αεροδρομίου, αν και όλες αναφέρανε ότι έχουν. Ρωτώντας λοιπόν μάθαμε ότι έξω από το αεροδρόμιο υπάρχει μία στάση λεωφορείου από όπου κάθε τέταρτο αν δεν κάνω λάθος περνάει ένα λεωφορείο και σε πάει σε έναν χώρο περίπου τρία χιλιόμετρα μακριά όπου βρίσκονται όλες οι εταιρείες ενοικιάσεως. Η διαδικασία παραλαβής σχετικά γρήγορη αν και αναγκάστηκαν να μας αντικαταστήσουν το αυτοκίνητο λόγω σπασμένου ανεμοθώρακα.
Με τα λίγα το mini road trip μόλις ξεκινούσε. Πρώτος προορισμός το Σαν Τζιμινιάνο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου μίας ώρας από τη Φλωρεντία ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο για Σιένα. Η διαδρομή, ειδικά το κομμάτι εκτός του αυτοκινητόδρομου αποτύπωνε σαν εικόνα τον ορισμό της Τοσκάνης. Μεγάλα κτήματα με σταφύλια και κάπου στο μέσον μεγάλες αριστοκρατικές (αγροτικές) κατοικίες. Ο δρόμος εύκολος και με τόσες πινακίδες που είναι αδύνατο να μη το βρεις. Φτάνοντας στο Σαν Τζιμινιάνο και γύρω από αυτό υπάρχουν ειδικοί επί πληρωμή χώροι στάθμευσης. Τοποθετήσαμε το αυτοκίνητο σε έναν από αυτούς . Ο χώρος στάθμευσης βρισκόταν αρκετά κάτω από το επίπεδο του χωριού. Προκειμένου λοιπόν μπεις στο χωριό υπήρχαν γυάλινοι ανελκυστήρες οι οποίοι σε έφερναν στο επίπεδο του χωριού.

Τώρα για το Σαν Τζιμινιάνο, είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ιταλίας. Βρίσκεται πάνω σε λόφο, σε υψόμετρο 324 μ., στην επαρχία της Σιένας, στην περιφέρεια της Τοσκάνης, στο βόρειο τμήμα της κεντρικής Ιταλίας. Η πόλη είναι διάσημη για την μεσαιωνική οχυρωματική της αρχιτεκτονική με τείχη, πύλες και πύργους που διακρίνονται από μεγάλη απόσταση (πηγή πληροφοριών wikipedia). Όλο το χωριό αποτελούνταν από παλιά κτήρια και πλακόστρωτους δρόμους, μεταφέροντας σε, σε άλλη εποχή.

Όλοι οι δρόμοι καταλήγουν στην Piazza del Duomo San Gimignano όπου γύρω από αυτήν μπορούσες να θαυμάσεις τους τεράστιους Πύργους και την ομώνυμη εκκλησία.

Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η Piazza della Gisterna όπου φάγαμε από το διάσημο παγωτατζίδικο « Gelateria Dondoli». Πραγματικά το καλύτερο παγωτό που έχω φάει μέχρι στιγμής και πιστέψτε με, έχω φάει πολλά!

Σύνολο κάτσαμε περί τις δύο ώρες και κάτι, δεν ήταν πολλές αλλά πήραμε μία γεύση από αυτή την απίστευτη μεσαιωνική πόλη, η οποία μας άφησε άριστες εντυπώσεις. Όποιος έχει την τύχη να βρεθεί στην Τοσκάνη δεν θα πρέπει να την παραλείψει…

Η συνέχεια μας βρήκε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση την Σιένα. Σε σαράντα λεπτά περίπου βρισκόμασταν Σιένα.

Σταθμεύσαμε σε έναν υπαίθριο επί πληρωμή χώρο στάθμευσης και ακολουθώντας τις πινακίδες ανεβαίνοντας αρκετές κυλιόμενες σκάλες οι οποίες βρισκόταν σκαμμένες κάτω από την πόλη φτάσαμε έξω από την Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου της Σιένα. Τεράστιος ναός και κενός, σε έκανε να νιώθεις πολύ μικρός.

Μέσα από πλακόστρωτα στενάκια, περνώντας μέσα από τις γειτονιές με τις διαφορετικές σημαίες οι οποίες βρισκόταν αναρτημένες παντού για να σου θυμίζουν που ακριβώς βρίσκεσαι φτάσαμε στη Piazza del Campo.

Το μαγικό στην πρώτη επαφή μας με την πλατεία ήταν ενώ βρισκόμασταν για ώρα σε μικρά πλακόστρωτα στενάκια όπου το φως του ήλιου έφτανε με δυσκολία, μέσα από ένα μικρό σχετικό άνοιγμα έμπαινες στην τεράστια αυτή πλατεία που την ώρα εκείνη την ώρα έλουζε το φως!

Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε (και που δεν εντυπωσιάστηκες θα μου πείτε) τεράστια με μία περίεργη κλήση, με πληθώρα εστιατορίων περιμετρικά αυτής τα οποία βρισκόταν στο ισόγειο κτηρίων του μεσαίωνα! Πρωταγωνιστής της πλατείας φυσικά το δημαρχείο, Palazzo Pubblico.

Η ώρα είχε περάσει και οι κοιλιές γουργούριζαν, συμβουλευόμενοι το Trip Advisor είπαμε να αποφύγουμε τα εστιατόρια της πλατείας λόγω υπερβολικού κόστους και επιλέξαμε ένα εστιατόριο μέσα στα σοκάκια της Σιένα. Λοιπόν κάναμε λάθος, θυσιάσαμε την θέα για το κόστος και φάγαμε κακής ποιότητα φαγητό έχοντας σαν θέα έναν τοίχο. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα έτρωγα οπουδήποτε πάνω στην πλατεία, ανεξαρτήτως κόστους!

Ο καιρός μεταβλήθηκε, μαύρα σύννεφα γέμισαν τον ουρανό και οι πρώτες ψιχάλες δεν άργησαν να φανούν. Έλα όμως που δεν είχαμε χορτάσει την πλατεία! Επιστρέψαμε λοιπόν και μπήκαμε στο Palazzo Pubblico. Στο αίθριο αυτού γινόταν ένας χαμός! Πάνω από διακόσια παιδιά γύρω από πάγκους σε σχήμα Π να συλλέγουν, ανταλλάσσουν και κολλάνε αυτοκόλλητα σε άλμπουμ με θέμα τις ιπποδρομίες της πόλης. Με τις ιπποδρομίες δεν θα σας κουράσω, άλλωστε αναφέρθηκε εκτενώς η Grerena .

Αφού πήραμε μέρος και εμείς σε αυτό παιχνίδι συλλογής, αναζήτησης και κολλήματος αυτοκόλλητων με τον μικρό μας συνταξιδιώτη να κατενθουσιάζεται, αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να επιστρέψουμε στη βάση μας, την Φλωρεντία. Πριν αναχωρήσουμε κάναμε μία τελευταία βόλτα στα στενά πλακόστρωτα της Σιένα και βρεθήκαμε στη Piazza del Duomo όπου βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός της Σιένα! Ένας πανέμορφος ναός!

Δυστυχώς η ώρα είχε περάσει και έτσι επιστρέψαμε στο χώρο που είχα σταθμεύσει το αυτοκίνητο μας και ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο δεν αργήσαμε να φτάσουμε (μετά από μία μικρή περιπέτεια) στο ξενοδοχείο.

 

[apostolosgl]

4η μέρα

Η τέταρτη μέρα είχε πάλι ένα μικρό roadtrip. Αφού επισκεφτήκαμε το κοντινό προς το ξενοδοχείο μας φούρνο για πρωινό ξεκινήσαμε με προορισμό το Vinci. Σε σαράντα πέντε λεπτά περίπου φτάσαμε στον τόπο καταγωγής του μεγάλου, ζωγράφου, γλύπτη, επιστήμονα, εφευρέτη, ανατόμου, του Leonardo Da Vinci! Ένα μικρό χωριό το βρίσκεται μέσα στην εξοχή της Τοσκάνης. Σταθμεύσαμε σε ένα μικρό δημοτικό χώρο στάθμευσης και κατευθυνθήκαμε προς το νούμερο ένα αξιοθέατο του χωριού το μουσείο του Leonardo. Ο δρόμος ελαφρά ανηφορικός προς το μουσείο καθώς το χωριό είναι χτισμένο σε λόφο.

Μπορούσαμε να σταθμεύσουμε μπροστά από το μουσείο αλλά επιλέξαμε το δημοτικό χώρο ώστε να δούμε και το χωριό. Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού, στον οποίο πραγματοποιούνταν αγώνες ποδηλασίας, φτάσαμε στο μουσείο το οποίο βρισκόταν σε ένα κτήριο- φρούριο. Το εισιτήριο περιλάμβανε και άλλα αξιοθέατα τα οποία όμως δεν επισκεφτήκαμε.

Τα εκθέματα του μουσείου ήταν πιστές αναπαραστάσεις των «μηχανών» που μας άφησε κληρονομιά ο Leonardo στα σημειωματάρια του. Ιπτάμενες μηχανές, πολεμικές και πολλές άλλες, όλες ξύλινες με ύφος που σου θύμιζαν αυτόν τον ξεχωριστό καλλιτέχνη. Στο μπαλκόνι – προαύλιο του μουσείου υπήρχε μία τεράστια ξύλινη κατασκευή αναπαράστασης του σχεδίου του ανθρώπου του βιτρούβιου.

Αφού ανεβήκαμε και στο ψηλότερο σημείο του μουσείου- πύργου θαυμάζοντας την θέα 360 μοιρών στην εξοχή της Τοσκάνης και στο χωριό, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Δίπλα σχεδόν από το μουσείο συναντήσαμε τον καθολικό ναό «chiesa di Santa Croce» ο οποίος είναι ο ναός που βαφτίστηκε ο Leonardo και είχε έναν εντυπωσιακό ξύλινο βωμό στο ύψος του Ιερού στην βάση του οποίο αναγραφόταν στα ελληνικά «και ο λόγος σαρξ εγένετο… πλήρης χάριτος και αλήθειας». Αποχαιρετίσαμε το Vinci αφού πρώτα παίξαμε σε μία παιδική χαρά που βρήκαμε.

Εντυπώσεις; Όμορφο χωριό με ιστορία το οποίο αξίζει να επισκεφτείτε εάν έχετε αυτοκίνητο στην Τοσκάνη.

Σαράντα λεπτά περίπου μετά ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο βρισκόμασταν στην Πίζα έξω από τη «Piazza dei Miracoli» ή «Piazza del Duomo». Πλησίον αυτής υπάρχουν πολλοί χώροι στάθμευσης είτε σε κάποιο δρόμο επί πληρωμή μέσω αυτόματων μηχανημάτων που βρίσκονται παντού είτε σε κλειστούς υπαίθριους ιδιωτικούς χώρους. Επιλέξαμε ένα ν υπαίθριο ιδιωτικό χώρο γιατί στους δρόμους υπήρχαν διάφοροι μετανάστες οι οποίοι «έκαναν» κουμάντο το που θα σταθμεύσει ο καθένας ερχόμενοι πολλές φορές σε μεταξύ τους αψιμαχίες κάτι που μας φόβισε λίγο, όσον αφορά την κατάσταση που θα βρίσκαμε το αυτοκίνητο. Το κόστος ήταν ελάχιστα πιο υψηλό από τα παρκόμετρα και αν υπολογίσεις τα χρήματα που ζητούσαν οι «κουμανταδόροι» για τις υπηρεσίες τους νομίζω ότι μας βγήκε φθηνότερα.

Στη ουσία τώρα, πριν την είσοδο στην πλατεία των θαυμάτων υπήρχαν πολλοί πλανόδιοι πωλητές σουβενίρ όχι μόνο της Πίζα αλλά όλης της Τοσκάνης σε πολύ χαμηλές τιμές οι οποίες γινόταν χαμηλότερες μετά τα σχετικά παζάρια.

Μόλις περάσεις την πύλη και μπεις στην πλατεία μένεις με το στόμα ανοιχτό, ότι εικόνες είχες για την Πίζα πριν την επισκεφτείς αντικατοπτρίζονται σε αυτό που έχεις μπροστά σου! Ο ναός, το βαπτιστήριο και φυσικά ο κεκλιμένος πύργος. Ο κόσμος πολύς και όλοι να προσπαθούν να βγάλουν την κλασσική φωτογραφία που κρατάνε τον πύργο. Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε και εμείς. Όσο και να λες ότι θα ξεφύγεις από τα συνηθισμένα και δεν θα βγεις τέτοια φωτογραφία τελικά όλα συνηγορούν να βγεις!

Μετά από μία περιήγηση εξωτερικά των κτηρίων, δεν νομίζω ότι με τον μικρό θα μπορούσαμε να περιμένουμε στις ουρές που περίμεναν να μπουν, κατευθυνθήκαμε στα σοκάκια που τέμνουν κάθετα το πάρκο τα οποία θύμιζαν Μπολόνια.

Κάτσαμε σε μία tratoria φάγαμε μία μακαρονάδα και μία πίτσα, τίμια πιάτα και τα δύο όπως και οι τιμές τους. Η ώρα της αναχώρησης έφτασε, δεν δώσαμε ίσως την προσοχή που έπρεπε στην Πίζα αλλά αυτό ίσως δώσει το έναυσμα να ξαναπάμε. Επιλέξαμε να επιστρέψουμε από τον γρήγορο αυτοκινητόδρομο περνώντας έξω από πόλεις όπως Λούκα, Πιστόια, Πράτο κ.λ.π. οι οποίες εκ του μακρόθεν φαινόταν πολύ όμορφες. Δεν σταματήσαμε όμως γιατί μαμά και υιός είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα…

Παραδώσαμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας και πήραμε το Τραμ για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Λίγο όμως ότι ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη Φλωρεντία, λίγο ότι μας καλούσε η ομορφιά αυτής της ιδιαίτερης και πανέμορφης πόλης, παραμερίσαμε την κούραση μας και χωθήκαμε και πάλι στα στενά της Φλωρεντίας. Περάσαμε σχεδόν από ότι μας είχε αρέσει τις προηγούμενες ημέρες αποτυπώνοντας στην μνήμη μας αυτές τις τελευταίες εικόνες. Η έκπληξη όμως μας περίμενε έξω από το Palazzo Vecchio, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο υπήρχε μία ορχήστρα κλασσικής μουσικής με τον μαέστρο της η οποία όμως έπαιζε σύγχρονα τραγούδια. Η εικόνα σε συνδυασμό με την μουσική σε έκαναν να μη θέλεις να φύγεις. Πλήθος κόσμου καθόταν μαγεμένο από τους ήχους και τις εικόνες και παρακολουθούσε αμίλητο, όπως κάναμε και εμείς.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ευχαριστηθούμε τη στιγμή, ο μικρός γκρινιάρης, όντας κουρασμένος, απαιτούσε να φύγουμε. Η ώρα είχε περάσει και έτσι ακολουθήσαμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο.

 

[apostolosgl]

5η μέρα

Δύσκολη αυτή η μέρα, θα αποχαιρετούσαμε την Φλωρεντία και θα επιστρέφαμε στη Μπολόνια. Μετά από την λήψη πρωινού στον κλασσικό πλέον φούρνο πλησίον του ξενοδοχείου κατευθυνθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό Santa Maria Novela. Πήραμε το γρήγορο τρένο της Trainitalia και σε 35 λεπτά βρισκόμασταν στην Μπολόνια.

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε ένα κάθετο δρόμο του κεντρικότερου δρόμου της Μπολόνια του Via dell’ Indipendenza. Το ξενοδοχείο ήταν το Il Canale, τριών αστέρων αλλά σε ιδανική τοποθεσία, καλή τιμή, πολύ καθαρό και με υπερβολικά ευγενικό προσωπικό. Είχε ένα ιδιαίτερο στυλ διακόσμησης και βρισκόταν όπως λέει και ο τίτλος του πάνω στο κανάλι της Μπολόνια!

Αφού πρώτα επισκεφτήκαμε το παραθυράκι που βλέπει στο κανάλι για τις κλασσικές φωτογραφίες κατευθυνθήκαμε στην Via dell’ Indipendenza η οποία λόγω ότι ήταν αργία ήταν κλειστή για κάθε είδους όχημα και είχε μετατραπεί σε τεράστιο πεζόδρομο!

Θαυμάζοντας τα κοκκινωπά κτήρια με τις χαρακτηριστικές αψίδες και μετά από πολλές στάσεις σε καταστήματα ρούχων τα οποία ήταν ανοιχτά αν και αργία φτάσαμε στον Καθεδρικό Ναό της Μπολόνια (Cattedrale Metropolitana di San Pietro)

Πανέμορφος και τεράστιος ναός! Κατηφορίσαμε προς την Neptune Square και την Piazza Maggiore οι οποίες συνορεύουν και αποτελούν τις κεντρικές πλατείες της Μπολόνια από τις οποίες βλέπεις και τους χαρακτηριστικούς πύργους!

Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια και κάποια στιγμή η πείνα χτύπησε την πόρτα. Επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο και λίγους δρόμους πιο πάνω βρήκαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο στο οποίο χτυπήσαμε τρεις μακαρονάδες και λίγο κρασάκι τα οποία ήταν αρκετά σε συνδυασμό με την κούραση μας για να μας οδηγήσουν στην αγκαλιά του Μορφέα. Εδώ να πω ότι όπως έχει αναφερθεί και από άλλα μέλη του φόρουμ η Μπολόνια έχει το προσωνύμιο «η χοντρή» οπότε ότι φάγαμε ήταν ένα κλικ πιο λιπαρό αλλά ιδιαιτέρως γευστικό και χορταστικό!

Μετά την μεσημεριανή ξεκούραση, ξεχυθήκαμε και πάλι στους δρόμους της Μπολόνια. Προσπαθήσαμε να δούμε όσα το δυνατόν περισσότερα στενά δρομάκια μπορούσαμε.

Αφού είχε βραδιάσει η πείνα ξαναχτύπησε την πόρτα! Αυτή τη φορά επιλέξαμε Panini στο Pan8, το οποίο βρίσκεται στην Via Massimo D’ Azeglio 8, πολύ κοντά στη Piazza Maggiore. Τίμιες σαντουιτσάρες και πεντανόστιμες! Για αλλαντικά προτιμήσαμε μορταδέλα, που είναι και το τοπικό αλλαντικό! Αφού ήπιαμε και από μία παγωμένη μπύρα ακολουθήσαμε την αντίθετη διαδρομή με προορισμό το ξενοδοχείο μας.

Στη διαδρομή θαυμάσαμε για ακόμη μία φορά τα υπέροχα σοκάκια της Μπολόνια.

 

[apostolosgl]

6η Μέρα

Δύσκολη μέρα μιας και ήταν η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας. Ξυπνήσαμε υπό τους ήχους της βροχής και κατευθυνθήκαμε στο υπόγειο του ξενοδοχείου που σερβιριζόταν το πρωινό. Αν είσαι τυχερός και βρεις να καθίσεις κοντά στα παράθυρα τρως το πρωινό σου χαζεύοντας το κανάλι της Μπολόνια.

Εμείς δυστυχώς δεν ήμασταν τυχεροί. Η ευγένεια του προσωπικού για ακόμη μία φορά υποδειγματική, πραγματικά κάνανε τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν με το χαμόγελο στα χείλη, το οποίο δεν ήταν ψεύτικο έβγαινε μέσα από την καρδιά τους. Αν πάτε ποτέ στη Μπολόνια αξίζει η διαμονή σας σ’ αυτό το ξενοδοχείο!
Η πτήση επιστροφής μας ήταν στις 15:45 οπότε υπήρχε χρόνος για μερικές ακόμη βόλτες στη Μπολόνια. Ξεκινήσαμε ακολουθώντας την Via dell’ Indipendenza που λόγω ότι ήταν καθημερινή δεν ήταν πλέον πεζόδρομος. Βρεθήκαμε στην Piazza Maggiore αφού πρώτα κάναμε στάση στο Lego Shop που βρήκαμε στον δρόμο μας. Πρώτη επίσκεψη ήταν στον ναό του Αγίου Πετρονίου που βρίσκεται στην πλατεία.

Μεγαλοπρεπής ναός τον οποίο φιλοδοξούσαν να τον κάνουν μεγαλύτερο από τον Καθεδρικό του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό αλλά η δύναμη του Πάπα σταμάτησε τα έργα γι’ αυτό και ένα τμήμα του μόνο είναι καλυμμένο με μάρμαρο. Εσωτερικά ο ναός είναι ιδιαίτερα διακοσμημένος όπως αξίζει σε έναν ναό τέτοιου μεγέθους! Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι στο δάπεδο του ναού μπορούσες να διακρίνεις τον ζωδιακό κύκλο με όλα τα ζώδια κάτι πολύ παράξενο για να το συναντήσεις σε εκκλησία.

Η σύζυγος και ο μικρός δεν είχαν πολύ όρεξη για μουσεία και έτσι οι δρόμοι μας χώρισαν. Αυτοί πήγαν για βόλτα στα σοκάκια ενώ εγώ κατευθύνθηκα στο Archiginnasio di Bologna.

Το Αρχιγυμνάσιο (Archiginnasio di Bologna) είναι ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης: υπήρξε έδρα του παλαιού Πανεπιστημίου από το 1563 εως το 1803. Κτίστηκε το 1562 από τον Αντόνιο Μοράντι και είναι πλούσιο σε ιστορία και έργα τέχνης. Άξια αναφοράς είναι η συλλογή με τα οικόσημα μαθητών στους τοίχους, η οποία αριθμεί περισσότερα από 600, αλλά και η αίθουσα αφιερωμένη στη μελέτη της ανατομίας υπό μορφή αμφιθεάτρου, η οποία χρονολογείται από το 1637. Κτισμένη με ξύλο ελάτου και με οροφή χωρισμένη σε τετράγωνα τμήματα, η αίθουσα αυτή είναι διακοσμημένη με αγάλματα φημισμένων γιατρών του παρελθόντος και με ανατομικά μοντέλα του καλλιτέχνη Λέλλι. Από το 1838 είναι έδρα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (Biblioteca Comunale) (πηγή πληροφοριών wikipedia). Στην αίθουσα ανατομίας (Τeatro Αnatomico) τρύπωσα μαζί με ένα γκρουπ τουριστών με ξεναγό τον οποίο άκουγα προσεκτικά να αναφέρεται στην ιστορία της αίθουσας. Μεταξύ άλλων μου έκανε εντύπωσε όταν ανέφερε ότι τα πτώματα πάνω στα οποία γινόταν η ανατομία ήταν άστεγοι ή αυτοί οι οποίοι εκτελούνταν στην Piazza Maggiore! Μάλιστα οι ανατόμοι και οι μαθητές βρισκόταν στην αίθουσα και περίμεναν να εκτελεστεί το άτομο που περίμεναν για ανατομία ώστε να γίνει άμεσα το «μάθημα».

Αφού περιπλανήθηκα σε όσο δυνατόν περισσότερους χώρους του κτηρίου έφυγα για να βρω την σύζυγο και τον μικρό. Η ώρα είχε περάσει και έτσι αποφασίσαμε να κινηθούμε προς το ξενοδοχείο να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας για να μεταβούμε στο αεροδρόμιο. Η επιλογή ήταν μία, ταξί, όπως ανέφερα και στην αρχή της ιστορίας το λεωφορείο δεν αξίζει. Η πτήση μας είχε καθυστέρηση αλλά προλάβαμε την πτήση ανταπόκρισης στην Αθήνα χωρίς να μας δημιουργηθεί το παραμικρό άγχος, άλλωστε πετούσαμε με Aegean και με ενιαίο εισιτήριο οπότε ξέραμε ότι όποιο πρόβλημα συναντούσαμε στην πτήση ανταπόκρισης θα το έλυναν!

Συμπερασματικά το ταξίδι άξιζε και με το παραπάνω! Μπορεί να μην αφιερώσαμε τον χρόνο που έπρεπε σε κάθε πόλη, μπορεί να μη μπορέσαμε να δούμε ή να μπούμε σε κάθε αξιοθέατο αλλά οι εικόνες που μας άφησε θα μείνουν για πολύ καιρό χαραγμένες στη μνήμη μας. Όπως έγραψα και πιο πάνω, ένιωθες ότι έμπαινες σε χρονοκάψουλα και επέστρεφες τουλάχιστον 500 χρόνια πριν. Η διατήρηση των κτηρίων σε άριστη κατάσταση και η ατμόσφαιρα σε έκανε να νιώθεις ότι περπατάς δίπλα στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Ντονατέλο και τον Γαλιλαίο υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών των Μεδίκων. Πραγματική μαγεία!

Πέρα από αυτά αξίζει να αφιερώσετε ένα ταξίδι σας στην ευρύτερη περιοχή. Το κόστος δεν είναι απαγορευτικό, οι εταιρείες που πηγαίνουν Μπολόνια πολλές, η απόσταση μικρή και αυτά που θα σας προσφέρει πολλά. Το φαγητό πολλά επίπεδα πάνω από αυτό της Ρώμης και του Μιλάνου.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[ntan]

Εξαιρετική αφήγηση. Πολύ λεπτομερής. Μπράβο