Τον προηγούμενο Νοέμβριο πραγματοποίησα ένα από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου επισκεπτόμενος την Μπελίζε(κυρίως) και λίγο Μεξικό. Ταξίδεψα μόνος και μπορώ να πω πως ήμουν λίγο στρεσαρισμένος στην αρχή μιας και η Μπελίζε δεν παίρνει και άριστα στον τομέα ασφάλειας. Η πτήση έφτανε και έφευγε από το αεροδρόμιο του Κανκούν στο Μεξικό και μέσα σε 8 μέρες έπρεπε να κατέβω νότια στη Μπελίζε και να ξαναγυρίσω στο Γιουκατάν για την πτήση της επιστροφής για Miami.
Πέταξα από το Miami με spirit airlines για Κανκούν με 180$. Η εταιρία είναι ultra-low budget, που σημαίνει μηδέν παροχές, άσε που οι κριτικές ήταν οι χειρότερες που έχω δει για εταιρία. Εν τέλει δεν ήταν και τόσο χάλια, απλώς οι θέσεις δεν είχαν αρκετό χώρο για τα πόδια και δεν πρόσφεραν τίποτε δωρεάν κατά τη διάρκεια της πτήσης(γνωστά και τα δύο). Φτάνουμε στο αεροδρόμιο και στο immigration μας δίνουν ένα χαρτάκι, χωρίς να εξηγήσουν και πολλά. Ρώτησα πάντως αν είναι σημαντικό και μου είπε ναι. Το πώς κατάφερα να το χάσω μέσα στα επόμενα 10 λεπτά ούτε εγώ δεν το ξέρω. Χωρίς να ξέρω τι έχει συμβεί, πάω στην ADO, ίσως τη γνωστότερη εταιρία υπεραστικών μετακινήσεων στο Μεξικό(τουλάχιστον στο Γιουκατάν είναι μονοπώλιο). Και φεύγουμε για Πλάγια ντε Κάρμεν(1 ώρα). Μέσα στο λεωφορείο καταλαβαίνω ότι έχω χάσει το χαρτάκι και φυσικά πανικοβάλλομαι. Κατά τα άλλα το λεωφορείο πολύ καλό με a/c και τουαλέτα, αλλά η τιμή τσιμπημένη για Μεξικό, δε θυμάμαι ακριβώς. Στην Πλάγια ντε Κάρμεν προσπάθησα να μιλήσω με αρκετό κόσμο σχετικά με το θέμα μου, αλλά κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει.
Η Πλάγια ντε Καρμέν είναι πολύ τουριστική, τουλάχιστον στο κέντρο, όπου κυριαρχούν τα τουριστικά μαγαζάκια, εστιατόρια κλπ. Η ώρα ήταν 1 το μεσημέρι και η ζέστη αρκετή(σημαντικά περισσότερη σε σχέση με Miami), οπότε πήγα μέχρι το ξενοδοχείο με τα πόδια. Αρκετή η φτώχια εκτός κέντρου θα έλεγα, σπίτια από πολύ φθηνά οικοδομικά υλικά, χαμηλά και άσχημα. Έφτασα στο δρόμο του ξενοδοχείου, αλλά είσοδος πουθενά. Ρώτησα έναν περαστικό, και με έστειλε στην αυλή ενός άκυρου σπιτιού(!), άνοιξα μάλιστα και το σοκάκι για να μπω, με αποτέλεσμα να βγει ένα παραξενεμένο κορίτσι και να κάνω μεταβολή. Τελικά, αναγκάστηκα να τους πάρω τηλέφωνο, και ήρθε να με πάρει ο ρεσεψιονίστ από το δρόμο και τελικά το ξενοδοχείο ήταν κρυμμένο πίσω από μια τεράστια ασφαλισμένη σιδερένια πόρτα, άντε να το βρεις μόνος δηλαδή. Αφού ξεράθηκα στον ύπνο, μιας και ήμουν εξαντλημένος, βγήκα για μια βραδινή πλέον βόλτα. Η πόλη εξαιρετικά ζωντανή τη νύχτα που είναι και πιο δροσερά, τουρίστες παντού ενώ περπατώντας στον πεζόδρομο, σε καλεί η έντονη εξωτική μυρωδιά του Μεξικάνικου φαγητού. Μπήκα σε ένα από τα πολυάριθμα φαγητάδικα, και μπορώ να πω ότι το καταευχαριστήθηκα και μάλιστα σε λογικές τιμές. Η επόμενη μέρα όμως είχε πρωινό εγερτήριο και επίσκεψη στο διάσημο Xcaret park.
Το Xcaret park αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα όλης της περιοχής και υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να το χάσω με τίποτα. Τα εισιτήρια τα έκλεισα ένα μήνα πριν 80 ευρώ(?) μέσω ίντερνετ. Τα λεωφορεία της ADO πηγαίνουν τακτικά από το κέντρο στο πάρκο, αλλά τελικά μια Αμερικάνα με βοήθησε να πάω με ένα από τα πολυάριθμα βανάκια, που είναι πιο φθηνά και μια διαφορετική εμπειρία. Στην είσοδο γινόταν πανικός, περίμενα 20 λεπτά για να μπω. Δεν είχα πολύ χρόνο, μέχρι το μεσημέρι βασικά και μιας και το πάρκο είναι τεράστιο έπρεπε να βιαστώ. Στην είσοδο σε βγάζουν φωτογραφία με δύο τεράστιους παπαγάλους στον ώμο σου, και μετά στο κεφάλι σου και εσύ ενθουσιάζεσαι αλλά μετά σου λένε ότι η φώτο κοστίζει 13 ευρώ.
Γενικά το πάρκο είναι όντως μεγάλο και έχει πολύ μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων, με χαρακτηριστικότερη το κολύμπι σε υπόγειο ποτάμι, το οποίο είναι ενδιαφέρον σε κάποια σημεία που τυχαίνει να είσαι μόνος, γιατί σε κάποια άλλα γίνεται συνωστισμός και ‘’κολυμπάς’’ με ταχύτητα 200 μέτρα την ώρα. Η διαδρομή είναι αρκετά μεγάλη πάντως, και εντάξει παρά τα στραβά της είναι όμορφη και χαλαρωτική. Όταν δεν είσαι κάτω από τη Γη, σε περιβάλλει η πυκνή τροπική βλάστηση. Συνεχίζοντας, μπορείς να επισκεφτείς άγρια ζώα(πούμα,τζάγκουαρ,καρχαρίες), κάποια αρχαία των Μάγια, να κάνεις snorkel σε μια μεγάλη φυσική πισίνα με πολύχρωμα ψάρια(χρεώνεται έξτρα), να κολυμπήσεις με καρχαρίες(επίσης έξτρα) ή απλά να την αράξεις σε κάποια αιώρα κάτω από τους κοκοφοίνικες με θέα τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στην τελική, το Xcaret, δεν ήταν κακή εμπειρία, απλά στη συνέχεια του ταξιδιού έκρινα ότι τις δραστηριότητες αυτές μπορούσες να τις κάνεις πολύ καλύτερα και φθηνότερα στη Μπελίζε ή ενδεχομένως σε άλλες περιοχές του Γιουκατάν.
Κατά το μεσημέρι, άφησα το πάρκο και επέστρεψα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ καθώς τα μεσάνυχτα έφευγε το νυχτερινό λεωφορείο της ADO για Μπελίζε Σίτι. Σχετικά με το Γιουκατάν, δε μπορώ να εκφράσω αντικειμενική άποψη, καθώς δεν ήταν το κυρίως πιάτο του ταξιδιού και δεν επισκέφτηκα ουσιαστικά τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι το επίπεδο ασφάλειας είναι πολύ υψηλό, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αν και μέσα στο Χειμώνα διάβασα προς μεγάλη μου έκπληξη για μια ένοπλη επίθεση σε μπαρ της Πλάγια ντελ Κάρμεν, φαινόμενο εξαιρετικά ασυνήθιστο για την περιοχή.
Πέταξα από το Miami με spirit airlines για Κανκούν με 180$. Η εταιρία είναι ultra-low budget, που σημαίνει μηδέν παροχές, άσε που οι κριτικές ήταν οι χειρότερες που έχω δει για εταιρία. Εν τέλει δεν ήταν και τόσο χάλια, απλώς οι θέσεις δεν είχαν αρκετό χώρο για τα πόδια και δεν πρόσφεραν τίποτε δωρεάν κατά τη διάρκεια της πτήσης(γνωστά και τα δύο). Φτάνουμε στο αεροδρόμιο και στο immigration μας δίνουν ένα χαρτάκι, χωρίς να εξηγήσουν και πολλά. Ρώτησα πάντως αν είναι σημαντικό και μου είπε ναι. Το πώς κατάφερα να το χάσω μέσα στα επόμενα 10 λεπτά ούτε εγώ δεν το ξέρω. Χωρίς να ξέρω τι έχει συμβεί, πάω στην ADO, ίσως τη γνωστότερη εταιρία υπεραστικών μετακινήσεων στο Μεξικό(τουλάχιστον στο Γιουκατάν είναι μονοπώλιο). Και φεύγουμε για Πλάγια ντε Κάρμεν(1 ώρα). Μέσα στο λεωφορείο καταλαβαίνω ότι έχω χάσει το χαρτάκι και φυσικά πανικοβάλλομαι. Κατά τα άλλα το λεωφορείο πολύ καλό με a/c και τουαλέτα, αλλά η τιμή τσιμπημένη για Μεξικό, δε θυμάμαι ακριβώς. Στην Πλάγια ντε Κάρμεν προσπάθησα να μιλήσω με αρκετό κόσμο σχετικά με το θέμα μου, αλλά κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει.
Η Πλάγια ντε Καρμέν είναι πολύ τουριστική, τουλάχιστον στο κέντρο, όπου κυριαρχούν τα τουριστικά μαγαζάκια, εστιατόρια κλπ. Η ώρα ήταν 1 το μεσημέρι και η ζέστη αρκετή(σημαντικά περισσότερη σε σχέση με Miami), οπότε πήγα μέχρι το ξενοδοχείο με τα πόδια. Αρκετή η φτώχια εκτός κέντρου θα έλεγα, σπίτια από πολύ φθηνά οικοδομικά υλικά, χαμηλά και άσχημα. Έφτασα στο δρόμο του ξενοδοχείου, αλλά είσοδος πουθενά. Ρώτησα έναν περαστικό, και με έστειλε στην αυλή ενός άκυρου σπιτιού(!), άνοιξα μάλιστα και το σοκάκι για να μπω, με αποτέλεσμα να βγει ένα παραξενεμένο κορίτσι και να κάνω μεταβολή. Τελικά, αναγκάστηκα να τους πάρω τηλέφωνο, και ήρθε να με πάρει ο ρεσεψιονίστ από το δρόμο και τελικά το ξενοδοχείο ήταν κρυμμένο πίσω από μια τεράστια ασφαλισμένη σιδερένια πόρτα, άντε να το βρεις μόνος δηλαδή. Αφού ξεράθηκα στον ύπνο, μιας και ήμουν εξαντλημένος, βγήκα για μια βραδινή πλέον βόλτα. Η πόλη εξαιρετικά ζωντανή τη νύχτα που είναι και πιο δροσερά, τουρίστες παντού ενώ περπατώντας στον πεζόδρομο, σε καλεί η έντονη εξωτική μυρωδιά του Μεξικάνικου φαγητού. Μπήκα σε ένα από τα πολυάριθμα φαγητάδικα, και μπορώ να πω ότι το καταευχαριστήθηκα και μάλιστα σε λογικές τιμές. Η επόμενη μέρα όμως είχε πρωινό εγερτήριο και επίσκεψη στο διάσημο Xcaret park.
Το Xcaret park αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα όλης της περιοχής και υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να το χάσω με τίποτα. Τα εισιτήρια τα έκλεισα ένα μήνα πριν 80 ευρώ(?) μέσω ίντερνετ. Τα λεωφορεία της ADO πηγαίνουν τακτικά από το κέντρο στο πάρκο, αλλά τελικά μια Αμερικάνα με βοήθησε να πάω με ένα από τα πολυάριθμα βανάκια, που είναι πιο φθηνά και μια διαφορετική εμπειρία. Στην είσοδο γινόταν πανικός, περίμενα 20 λεπτά για να μπω. Δεν είχα πολύ χρόνο, μέχρι το μεσημέρι βασικά και μιας και το πάρκο είναι τεράστιο έπρεπε να βιαστώ. Στην είσοδο σε βγάζουν φωτογραφία με δύο τεράστιους παπαγάλους στον ώμο σου, και μετά στο κεφάλι σου και εσύ ενθουσιάζεσαι αλλά μετά σου λένε ότι η φώτο κοστίζει 13 ευρώ.
Γενικά το πάρκο είναι όντως μεγάλο και έχει πολύ μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων, με χαρακτηριστικότερη το κολύμπι σε υπόγειο ποτάμι, το οποίο είναι ενδιαφέρον σε κάποια σημεία που τυχαίνει να είσαι μόνος, γιατί σε κάποια άλλα γίνεται συνωστισμός και ‘’κολυμπάς’’ με ταχύτητα 200 μέτρα την ώρα. Η διαδρομή είναι αρκετά μεγάλη πάντως, και εντάξει παρά τα στραβά της είναι όμορφη και χαλαρωτική. Όταν δεν είσαι κάτω από τη Γη, σε περιβάλλει η πυκνή τροπική βλάστηση. Συνεχίζοντας, μπορείς να επισκεφτείς άγρια ζώα(πούμα,τζάγκουαρ,καρχαρίες), κάποια αρχαία των Μάγια, να κάνεις snorkel σε μια μεγάλη φυσική πισίνα με πολύχρωμα ψάρια(χρεώνεται έξτρα), να κολυμπήσεις με καρχαρίες(επίσης έξτρα) ή απλά να την αράξεις σε κάποια αιώρα κάτω από τους κοκοφοίνικες με θέα τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στην τελική, το Xcaret, δεν ήταν κακή εμπειρία, απλά στη συνέχεια του ταξιδιού έκρινα ότι τις δραστηριότητες αυτές μπορούσες να τις κάνεις πολύ καλύτερα και φθηνότερα στη Μπελίζε ή ενδεχομένως σε άλλες περιοχές του Γιουκατάν.
Κατά το μεσημέρι, άφησα το πάρκο και επέστρεψα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ καθώς τα μεσάνυχτα έφευγε το νυχτερινό λεωφορείο της ADO για Μπελίζε Σίτι. Σχετικά με το Γιουκατάν, δε μπορώ να εκφράσω αντικειμενική άποψη, καθώς δεν ήταν το κυρίως πιάτο του ταξιδιού και δεν επισκέφτηκα ουσιαστικά τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι το επίπεδο ασφάλειας είναι πολύ υψηλό, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αν και μέσα στο Χειμώνα διάβασα προς μεγάλη μου έκπληξη για μια ένοπλη επίθεση σε μπαρ της Πλάγια ντελ Κάρμεν, φαινόμενο εξαιρετικά ασυνήθιστο για την περιοχή.
Last edited:
Από τα καλύτερά ταξίδια μου κι εμένα, που ευτυχώς είχα πιο πολλές μέρες από εσένα για τη Riviera maya.
