Italitsa
Member
- Μηνύματα
- 839
- Likes
- 917
- Επόμενο Ταξίδι
- Γύρος Αυστρίας
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Οκ σύμφωνοι, το Μιλάνο δεν είναι η πιο όμορφη πόλη της Ευρώπης, δεν είναι η πόλη του παραμυθιού, δεν είναι όμως και μόνο Οίκοι Μόδας και Ferrari!! Και προς Θεού, δεν έχει μόνο το Duomo και την Galleria Vittorio Emanuele να δεις!! Aκούω ανθρώπους γύρω μου να μιλάνε για άσχημο, βιομηχανικό Μιλάνο, με αξιοθέατα μόνο… τις βιτρίνες!! Το χειρότερο είναι πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο Μιλάνο ούτε για μισή ώρα!! Παρ’όλα αυτά την άποψη την έχουν… Θα μου πείτε γούστα είναι αυτά, δεν μπορεί να αρέσει σε όλους…Συμφωνώ και με αυτό και δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να αλλάξω τη γνώμη κανενός απλά θα σας μιλήσω για το Μιλάνο όπως το είδα και το έζησα εγώ…
Όσοι λοιπόν δεν αντέχουν να δουν ένα όμορφο και ζωντανό Μιλάνο με πολλά αξιοθέατα και πολλά πράγματα να κάνεις, ας μην συνεχίσουν την ανάγνωση… Δεν θέλω να χαλάσω την …μιλάνο-θεωρία τους (από το κοσμοθεωρία βγαίνει, έμπνευση της στιγμής!!)…
Μιλάνο λοιπόν, μια πόλη που έχει το χάρισμα να μας ευχαριστεί όλους, άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά… Μια πόλη που συνδυάζει την τέχνη (Teatro alla Scalla, Pinacoteca di Brera), τα μνημεία (Castello Sforzesco), τα θρησκευτικά μνημεία (Duomo, Santa Maria della Grazie με το περίφημο Cenacolo του Leonardo Da Vinci), τους χώρους αναψυχής (Parco Sempione, Piazza del Duomo, Galleria Vittorio Emmanuele), τη διασκέδαση (Quadrilatero d’Oro, Navigli, Acquario) και τον αθλητισμό (Stadio Giuseppe Meazza ή San Siro).
Η πρώτη επαφή με την πόλη…
Απόγευμα Απριλίου και τρία κορίτσια αποβιβαζόμαστε στο Milano Malpensa, μετά από μια ευχάριστη πτήση, διάρκειας περίπου δυόμιση ωρών…Ανυπομονώ να ξαναπατήσω ιταλικό έδαφος, να αναπνεύσω ξανά aria italiana… Παίρνω τα απαραίτητα δευτερόλεπτα αναπνοών που μου χρειάζονται και μαζί με τα κορίτσια κατευθυνόμαστε προς την αφετηρία της Malpensa Shuttle, όπου πήραμε το λεωφορείο (12 ευρώ το άτομο με επιστροφή) που θα μας οδηγούσε στον Stazione Centrale… Μετά από 50 λεπτά ήμασταν εκεί, στο κέντρο του Μιλάνου, να χαζεύουμε τον εντυπωσιακότατο πραγματικά Stazione Centrale…Τεράστιος, με πολλά μαγαζιά, τέλειες αναπαραστάσεις και συνθέσεις εσωτερικά και πολύ μα πάρα πολύ επιβλητικός εξωτερικά…Βγαίνοντας πέφτουμε πάνω στον Πύργο της Pirelli, ακόμη ένα εντυπωσιακό κτίριο, λόγω ύψους αυτή τη φορά… Κάτι μουρμουρίζουν τα κορίτσια, τύπου «Είμαστε μόλις 10 λεπτά εδώ και ήδη έχουμε 2 πολύ όμορφα κτίρια!! Ποιος ξέρει τι άλλο μας επιφυλάσσει το «άσχημο» Μιλάνο!!» «Δεν έχουμε παρά να το ανακαλύψουμε!!» απαντώ εγώ και τραβάμε γραμμή για το ξενοδοχείο, Hotel Terminal, via Ponte Seveso 38… Στη ρεσεψιόν ο Antonello, πολύ καλό παιδί, θα σας βοηθήσει με ό,τι έχετε ανάγκη… Το δωμάτιο απλά υπέροχο…
Μπορεί να έχει ήδη νυχτώσει αλλά εμείς δεν έχουμε έρθει για να κοιμηθούμε, αφήστε που πεινάμε κιόλας…
Γρήγορα στο μετρό και μετά από 4 στάσεις αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια μιας από τις εξόδους στην Piazza del Duomo… Σίγουρα διαλέξαμε την καλύτερη έξοδο γιατί όπως ανεβαίναμε όλο και ξεπρόβαλλε φωτισμένος και υπέροχος ο καθεδρικός, στολίδι που έσκιζε τον μαύρο ουρανό… Λίγα σκαλοπάτια ακόμη και φανερώνεται μπροστά μας ολόκληρο το δημιούργημα που κόβει την ανάσα… Κόσμος στην πλατεία να πηγαινοέρχεται, ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι, ευθυμία, allegria, σκοτούρες μηδέν… Αυτές είναι οι πρώτες εικόνες μου από την Piazza del Duomo, τις οποίες συνάντησα όποια φορά και αν βρέθηκα βράδυ εκεί…
Μια κοιλίτσα που γουργουρίζει όμως, μας θυμίζει ότι πεινάμεεε!! Δεν το πολυσκεφτόμαστε και καθόμαστε στο πρώτο μαγαζάκι που συναντάμε στην Corso Vittorio Emanuele II, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, αλλά θυμάμαι ότι οι τιμές μας φάνηκαν πολύ νορμάλ για τέτοιο σημείο…Δεν πήραμε κάτι το ιδιαίτερο, μια pizza και ένα αναψυκτικό η καθεμιά μας και πληρώσαμε γύρω στα 13 ευρώ το άτομο… Χορτάτες πια, σηκωθήκαμε να κάνουμε μια βόλτα πριν πάρουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο…Περάσαμε από την Galleria Vittorio Emanuele ΙΙ, που από εδώ και στο εξής θα δείτε να την αναφέρω «γκαλερίτσα» και ευτυχώς που ήταν κλειστά τα μαγαζιά γιατί η Σ. έπαθε παράκρουση!!!
Προβλέπονταν δύσκολες οι επόμενες μέρες…Εκτός από το τρέξιμο να δούμε το Μιλάνο, θα τρέχαμε να μαζεύουμε και την ασυγκράτητη Σ.!!
Κάπως έτσι, προσπαθώντας να …μεταλαμπαδεύσουμε στην Σ. την ιδέα του «παν μέτρον άριστον» έκλεισε το πρώτο μας βράδυ στο Μιλάνο…
Ξημερώνει η νέα μέρα, παίρνουμε ένα χορταστικότατο πρωινό και βγαίνουμε πάλι στη γύρα!! Συμφωνούμε όλες ότι το πρώτο πράγμα που θέλουμε να δούμε είναι το Duomo στο φως της ημέρας…
Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή με το προηγούμενο βράδυ και να ‘μάστε ξανά-μανά στην Piazza del Duomo …Άλλος κόσμος αυτή τη φορά, τουριστόκοσμος!! Και εμείς λοιπόν μέσα σ’αυτούς, φωτογραφηθήκαμε με φόντο το Duomo, τη γκαλερίτσα, τη Benetton (την οποία περιττό να σας πω ότι αν και καταβάλαμε αιματηρές προσπάθειες η Σ. την ξετίναξε!!)… Εντάξει, λέω, αφού το παίξαμε και τουρίστες ας ασχοληθούμε λίγο σοβαρά με την πόλη που μας φιλοξενεί… Ευτυχώς (και για το δικό τους καλό) δεν έφεραν αντίρρηση..!! 
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο Duomo, του οποίου το μέγεθος είναι και ανάλογο της ιστορίας που κουβαλάει… Χρειάστηκαν πέντε αιώνες μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το έργο, οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί που πέρασαν πολλοί…Ενδεικτικά αναφέρω τον Carlo Buzzi, ο οποίος φιλοτέχνησε και το αγαλματάκι της Μικρής Μαντόνας, το πιο χαρακτηριστικό σύμβολο του ναού, το οποίο λόγω του μεγάλου ύψους στο οποίο τοποθετήθηκε είναι εμφανές από διάφορα σημεία της πόλης… Το γεγονός με αυτόν τον καθεδρικό είναι πως ότι δεν κατάφεραν τόσα άτομα μέσα σε 400 περίπου χρόνια, το κατάφερε ο Ναπολέοντας σε επτά!! Όταν έπρεπε να στεφθεί Βασιλιάς της Ιταλίας, ζήτησε να φτιαχτεί τουλάχιστον το εξωτερικό του ναού, όπερ και εγένετο…
Βγαίνοντας από τον καθεδρικό, η εικόνα όλης της πλατείας μπροστά μας, γεμάτης περιστέρια και κόσμο, μας ωθεί να την δούμε και …αφ’υψηλού!! Ασανσεράκι λοιπόν και να’μάστε στην οροφή του Duomo, να απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θέα!! Αφού λαμβάνει χώρα ένας χαμός από φωτογραφίες καθόμαστε κανά μισάωρο κάνοντας χάζι την πλατεία και συζητώντας (με τη βοήθεια του οδηγού πάντα) για τα κτίρια που βρίσκονται περιμετρικά της πλατείας, όπως τα παλάτια dell'Arengario, Carminati, Portici Settentrionali, Portici Meridionali και το παλάτι του Μιλάνου. Πολύ σημαντικά και σίγουρα πολύ όμορφα κτίρια!!
Πολύ …ενδιαφέρουσα όμως φαίνεται και η Γκαλερίτσα και ένα καφεδάκι στο Zucca φαίνεται να είναι ό,τι πρέπει!! Και όντως είναι!! Ανανεωμένες μετά το τέλειο ιταλικό cappuccino μας, ήρθε η στιγμή που όλοι φοβόμασταν… Σ.- βιτρίνες σημειώσατε 2!! «Ξεκόλλα ρε παιδάκι μου, θα σε πάω αλλού για ψώνια…» εγώ, «Μα απλά κοιτάζω, απαγορεύεται να κοιτάζουμε;;» αυτή!! Με τα πολλά και τα λίγα την ξεκόλλησα μόνο όταν της είπα για τα γεννητικά όργανα του ταύρου και την τελετουργία που πρέπει να κάνουμε εκεί για καλοτυχία… Να ανοίξω μια παρένθεση όμως εδώ… Στο κεντρικό σημείο της στοάς, το λεγόμενο Οκτάγωνο ή αλλιώς το salotto της πόλης, υπάρχουν στο δάπεδο διάφορα μωσαϊκά. Το κεντρικό μωσαϊκό αναπαριστά το στέμμα του Οίκου της Σαβοΐας, ενώ στις δυο πλευρές του βρίσκουμε άλλα τέσσερα μωσαϊκά που αναπαριστούν τις τέσσερις πόλεις που, σε διαφορετικές περιόδους, αποτέλεσαν πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας…Με τη σειρά αυτές είναι Μιλάνο (με το Ναπολέοντα που λέγαμε πιο πριν), Τορίνο, Φλωρεντία και τελικά Ρώμη… Στο στέμμα του Τορίνο τώρα είναι που βρίσκουμε αυτόν τον περίφημο ταύρο!! Τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου λοιπόν, φροντίζοντας να πατάς πάντα με τη δεξιά σου φτέρνα στα γεννητικά όργανα του ταύρου και δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!!! Κλείνει η παρένθεση…
Και κάποιες πιο γενικές πληροφορίες για τη Γκαλερίτσα μας… Πρόκειται για μια από τις πιο παλιές κλειστές αγορές, συνδέει την Piazza del Duomo με την Piazza della Scala, αρχιτέκτονας ο Giuseppe Mengoni ενώ τα αγάλματα που την κοσμούν είναι έργα του μιλανέζου καλλιτέχνη Pietro Magni… Μέσα στη στοά τώρα θα βρείτε πάρα πολλά και ακριβά μαγαζιά, όμορφα καφέ και εστιατόρια, βιβλιοπωλείο, ένα ξενοδοχείο και ένα McDonalds (απλά έλεος για το τελευταίο)!!
Αφού κάνουμε τη βόλτα μας εντός στοάς, βγαίνοντας αντικρίζουμε το άγαλμα του Leonardo Da Vinci να κοιτάζει προς την Scala..Αντικρίζουμε και ένα μεγάλο πασχαλινό αυγό γιατί είχαμε πάει τη βδομάδα μετά το Πάσχα, που νομίζω ότι εκείνη τη χρονιά (2010) συνέπεσε με των καθολικών (η άχρηστη πληροφορία της ημέρας ήταν αυτό)… Όπως και να’ χει επικεντρωνόμαστε στο Teatro alla Scala (που το όνομά του το κληρονόμησε από την εκκλησία που ήταν στην ίδια θέση, τη Santa Maria della Scala) και όχι στο αυγό!!Το θέατρο κατασκευάστηκε έπειτα από εντολή της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας, με σκοπό να αντικαταστήσει το Teatro Regio Ducale, όταν αυτό καταστράφηκε σε μια μεγάλη πυρκαγιά… Βγάλαμε εισιτήριο και για το μουσείο… Η στιγμή όμως που βρεθήκαμε στο φουαγιέ από όπου μπορέσαμε να δούμε την σκηνή ήταν όλα τα λεφτά!! Φανταζόμουν τα έργα των Puccini, Verdi, Bellini να παίζονται σε αυτή τη σκηνή και μοιραία άρχισα να κάνω συγκρίσεις στο μυαλό μου με τη δική μας Λυρική… Το πρώτο έργο που ανέβηκε στη Scala ήταν η όπερα L' Europa riconosciuta του Αntonio Salieri…
Φεύγοντας και από εκεί, έχει πια μεσημεριάσει και εμείς έχουμε αρχίσει να πεινάμε πάλι… Το δίλλημα είναι παγωτό να μας κρατήσει λιγάκι ακόμη και να πάμε το απόγευμα για aperitivo ή κανονικό φαγητό;;; Και ξαφνικά μου’ρχεται η φλασιά : «Panzerotti στου Luini», λέω και με κοιτάνε με απορία… «Μου έχετε εμπιστοσύνη;;» επιμένω εγώ… Ένα ομόφωνο «Όχι» με ταράζει προς στιγμήν αλλά ξαναβρίσκω την ψυχραιμία μου άμεσα… «Εντάξει, δεν είναι υποχρεωτικό, έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο;;», κιουρία εγώ… Τα βλέμματα στο πουθενά με έκαναν να τις συμπονέσω λιγάκι αλλά τώρα που ο εχθρός ήταν ευάλωτος έπρεπε να δράσω αποφασιστικά… «Ελάτε κοριτσάκια μου, κερνάω εγώ!!» και κάπως έτσι πήραμε το δρόμο για τον Luini…μια ευθεία ήταν άλλωστε από εκεί που ήμασταν!! Via S. Radegonda 16, και η ουρά είναι μεν μεγάλη αλλά όχι και τεράστια, οπότε δεν πτοούμαστε… Φτάνει η σειρά μας και παραγγέλνουμε τρία κλασσικά, με mozzarella και pomodoro…Βέβαια υπάρχουν με διάφορες γεμίσεις για να επιλέξεις… Αλλά εγώ το tiramisu, την carbonara και το panzerotto μου τα θέλω κλασσικά!! Όπως καταλαβαίνετε, βλακεία κάναμε που πήραμε μόνο τρία οπότε ξαναστηνόμαστε σε πιο μικρή ουρά αυτή τη φορά για να πάρουμε άλλον έναν γύρο η καθεμία!!
Με γεμάτη κοιλίτσα πια, βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι… Μπορούμε να πάμε και περπατώντας στην Πινακοθήκη της Brera, που λέει ο λόγος!! Και αυτό κάνουμε… Σίγουρα αξίζει τον κόπο μια επίσκεψη εκεί… Περιλαμβάνει έργα από μεγάλα ονόματα της τέχνης όπως Caravaggio, Raphael, Mantegna, Rembrandt και Tintoretto…Πολύ συγκλονιστική η Pietà του Bellini... Η πινακοθήκη συστεγάζεται και με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Μπρέρα, το αστεροσκοπείο της Μπρέρα (Osservatorio di Brera), τον Βοτανικό κήπο (Orto Botanico), το Λομβαρδικό Ίδρυμα Επιστημών και Γραμμάτων και την Ακαδημία Καλών Τεχνών. Πολύ όμορφη βόλτα και πολύ όμορφη και η περιοχή εκεί με γραφικά δρομάκια, εστιατόρια, καφέ…
Τα πόδια μας σιγά σιγά μας φέρνουν μπροστά από το Castello Sforzesco, το οποίο όμως είναι στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Έτσι συνεχίζουμε για την Santa Maria della Grazie, όπου βρίσκεται το περίφημο έργο του Leonardo Da Vinci, Il Cenacolo!! Εμείς δυστυχώς ξέραμε ότι δε θα το βλέπαμε, γιατί τις ημέρες που θα βρισκόμασταν στο Μιλάνο, δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια (αργήσαμε βλέπετε να κάνουμε την απόπειρα να τα κλείσουμε on line)… Παρ’όλα αυτά είπαμε να δοκιμάσουμε έτσι την τύχη μας μπας και…Αλλά δεν!! Τσάμπα πήγε τόσο τρίψιμο στα γεννητικά όργανα του ταύρου!! Καθίσαμε όμως στο προαύλιο της εκκλησίας και άρχισα να τους διαβάζω την ιστορία του πίνακα που δεν θα μπορούσαμε να δούμε… Το έργο αυτό ανατέθηκε στον Leonardo Da Vinci από τον δούκα Λουδοβίκο Σφόρτσα, που επιθυμούσε αρχικά το κτήριο να αποτελέσει το μαυσωλείο της οικογένειάς του. O Leonardo χρησιμοποίησε μια τεχνική λαδομπογιάς πάνω σε ημίνωπο γύψο… Η εικόνα έτσι άρχισε να φθείρεται πριν καν ολοκληρωθεί αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε όταν στρατιώτες του Ναπολέοντα χρησιμοποίησαν το έργο για σκοποβολή και όταν το κτίριο έχασε την οροφή του σε βομβαρδισμό στον Β’ Παγκόσμιο…
Τελειώνοντας και με την εκκλησία, η ώρα είναι περίπου 18:00 οπότε λέμε να βρούμε ένα μέρος για aperitivo!! Σκεφτόμαστε το Navigli σαν περιοχή και η αλήθεια είναι ότι θέλουμε να δούμε και αυτή την πλευρά της πόλης, με τα κανάλια κτλ… «Πριν όμως πάμε δεν κάνουμε και μια στάση στην εκκλησία του Sant’Ambrogio;;» λέω εγώ…Με κοιτάνε σα να θέλουν να με σκοτώσουν (δεν καταλαβαίνω γιατί)!! «Ελάτε ρε κορίτσια, ήρθαμε στο Μιλάνο και δε θα δούμε τον «πολιούχο» της πόλης;; Εξάλλου είναι δυο βήματα από εδώ!!», επιμένω… «Άντε, καλά, πάμε…» συμφωνούν μαζί μου (ακόμη απορώ γιατί στην αρχή μου κάνουν τις δύσκολες, αφού με τη δεύτερη ακολουθούν!! Τι να πεις;; Τους αρέσει να γκρινιάζουν μάλλον…) Εντάξει τα βήματα τελικά δεν ήταν δυο αλλά πέντε, γκρίνιαξαν λίγο και εκεί αλλά τους πέρασε (είναι καλές κατά βάθος)… Τους άρεσε κιόλας πολύ σαν εκκλησία, ειδικά ο προαύλιος χώρος με τις καμάρες αλλά και οι δυο πύργοι που υψώνονται δίπλα από την πρόσοψη της εκκλησίας, οπότε ευτυχώς δεν άκουσα άλλα μετά… Αλλά γενικότερα η περιοχή εκεί ήταν πολύ όμορφη…Διαφορετική από το κέντρο-κέντρο, πιο …παλιά στην όψη, πιο κοντά στα γούστα μου με λίγα λόγια!! Περιηγηθείτε και εσείς στην εκκλησία του Sant’Ambrogio και νιώστε τη μαγεία της μέσω του ακόλουθου link :
http://milan.arounder.com/it/chiese/chiesa-di-sant-ambrogio/sant-ambrogio-basilica-quadriportico-di-sera.html
Πολύ χαρούμενες πλέον που γνωρίσαμε ένα μέρος αυτής της γειτονιάς είπαμε ότι την επομένη θα πηγαίναμε ξανά για μια πιο ενδελεχή εξερεύνησή της… Εκείνη τη στιγμή θέλαμε aperitivo και Navigli… Μπαίνουμε λοιπόν στο μετρό, και μετά από δυο στάσεις φτάνουμε στην Porta Genova από όπου θα ξεκινούσαμε μια βόλτα μέχρι να βρούμε ένα μαγαζάκι που να μας αρέσει για να καθίσουμε… Περνάμε από ένα γεφυράκι απέναντι και τριγυρνώντας λιγάκι πέφτουμε πάνω στο Rita!! Για κάποιο λόγο άρεσε σε όλες μας και έτσι συμφωνώντας απλά και μόνο με τα μάτια μπήκαμε και απολαύσαμε τα campari μας τρώγοντας ένα σκασμό και ακούγοντας όμορφη μουσική!! Μετά και από αυτό γυρίσαμε στο δωμάτιο ψιλοεξαντλημένες… Και ενώ υπήρχε όρεξη για ένα ποτάκι κάπου κοντά μας τελικά προτιμήσαμε όλες τον δρόμο προς τα κρεβάτια μας… Αύριο εξάλλου ξημέρωνε μια άλλη μέρα…
Και ξημέρωσε!! Πρωινό στο ξενοδοχείο και τα σχετικά και βουρ για Castello Sforzesco!! Μετρό και Duomo… Πάντα το Duomo πρώτη στάση για να πάει καλά η μέρα!! Αφού χαζέψαμε λιγάκι εκεί πήραμε τη Via Dante και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το Castellάκι μας!! Τι θέλαμε να ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή!! Η Σ. άρχισε πάλι να έχει ανησυχίες!! Τελικά δεν άντεξε και μπήκαμε όλες μαζί σε ένα μαγαζί για να αγοράσει ένα φόρεμα που είδε στη βιτρίνα… Πολύ όμορφο, η αλήθεια να λέγεται!! Και αν έχουν πέσει άντρες στα πόδια της όσες φορές το φόρεσε αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία!!
Μετά την αγορά του φορέματος ηρέμησε και η Σ. και έτσι ο δρόμος μας μέχρι το Castello δεν είχε άλλα απρόοπτα… Το βλέπουμε από μακριά και όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τόσο περισσότερο μας αρέσει αυτό που βλέπουμε!! Το να δεις όλα τα μουσεία του σε λίγες ώρες απλά δεν παίζει, έτσι αρκεστήκαμε μόνο στο «Μουσείο της Τέχνης και της Επιστήμης» που περιλαμβάνει και σημεία της ζωής του Da Vinci στον οποίο και έχουμε μια αδυναμία, καθώς και στη γκαλερί γλυπτών Civiche Raccolte d'Arte Antica. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον ξοδέψαμε στο πάρκο Sempione, ορισμό της «αστικής όασης», κάνοντας βόλτες, ξαπλώνοντας στο γρασίδι και διαπιστώνοντας πόσο όμορφη είναι η ζωή κάτι τέτοιες στιγμές χαλάρωσης και επαφής με τη φύση…
Αφού κάτσαμε με τις ώρες στο πάρκο απολαμβάνοντας τη λιακάδα και διώχνοντας την πίεση του τουρίστα να τρέξει να τα δει όλα, είπαμε πως είχε φτάσει πια η ώρα να σηκωθούμε σιγά σιγά γιατί είχαμε κι άλλα πράγματα να δούμε…Όντως ξεβολευτήκαμε και επόμενος προορισμός μας ήταν το στάδιο Giuseppe Meazza ή San Siro αν προτιμάτε… Από τη στάση μετρό Cairoli φτάσαμε στη στάση Cadorna από όπου πήραμε το τρένο προς Fiera.. Το στάδιο βρίσκεται κοντά στη στάση Lotto Fiera αλλά όχι και τόσο κοντά για τρία κορίτσια που μετά την σιέστα στο πάρκο έχουν μειώσει χαρακτηριστικά τους ρυθμούς τους, οπότε και πήραμε ένα λεωφορείο που μας άφησε σχεδόν μπροστά από το στάδιο… Εκεί μας ενημέρωσαν ότι θα είχε ξενάγηση σε μισή ώρα οπότε μπήκαμε στο μουσείο και χαζεύαμε τα τρόπαια, τις φανέλες, τα παπούτσια κτλ διάφορων παικτών… Αφού πέρασε και το μισάωρο αυτό ξεκίνησε η ξενάγηση από μια πολύ γλυκιά κοπέλα που μας μιλούσε ιταλικά, αγγλικά, και γαλλικά!! Μπήκαμε στα αποδυτήρια, στις κερκίδες, γενικά ήταν πολύ όμορφη εμπειρία αλλά σίγουρα σε μας μέτρησε θετικά και η ξεναγός που ήταν πολύ ευχάριστη και χαμογελαστή!!
Τέλος και με το στάδιο και παίρνουμε από εκεί το τραμ για το Duomo γιατί κάποιες θέλανε πάλι να πάμε στου Luini… Εκεί προσπάθησα εγώ να τις αποτρέψω και να τις πείσω να πάμε πάλι στην περιοχή του Sant’Ambrogio και να ψάξουμε εκεί ένα μέρος να τσιμπήσουμε αλλά η απάντησή τους ήταν αποστομωτική «Πάμε τώρα στα σίγουρα και πειραματιζόμαστε το βράδυ!!»… Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε πάλι στην ουρά για 6 αυτή τη φορά panzerotti…Δεν την ξαναπατήσαμε!! Αφού φάγαμε και σκάσαμε στο φαγητό είπαμε να ξαναπάμε στο Navigli μια βόλτα…Μετρό, Porta Genova και να’μαστε ξανά…Προχωράμε κατά μήκος του Grande Navigliο και κάπου παίρνει το μάτι μου ένα βιβλιοπωλείο… Λέω στα κορίτσια με κάποια επιφύλαξη γιατί μόνο εγώ γνώριζα την ιταλική «Πάμε;;» και εκεί που δεν το περίμενα ακούω ένα «Ναι, βέβαια!!»!! Είδατε για να είναι χορτάτες;; Μπαίνουμε και θυμάμαι ότι θέλω να αγοράσω ένα βιβλίο το «Fanculo Pensiero» του Maksim Cristian… Ρωτάω το παιδί στο ταμείο αν υπάρχει και μου λέει ότι υπάρχει μόνο στον πάνω όροφο, στα «libri usati». «Nessun problema» λέω εγώ και ανεβαίνω…Και είναι η σειρά μου τώρα να πάθω παράκρουση!! Ένας όροφος γεμάτος βιβλία second hand σε άριστη κατάσταση και σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές!! Λέω στα κορίτσια αν θέλουν να πάνε μια βόλτα και να συναντηθούμε αργότερα…Μου απαντάνε ότι αφού ήρθαμε όλες μαζί θα τα κάνουμε όλα μαζί!! Ίσως ήταν καλύτερα που έμειναν γιατί έχοντας τες στο νου μου συγκρατήθηκα λιγάκι και πήρα μόνο 8 βιβλία και 6 cd με λιγότερα από 100 ευρώ!! Γιατί, ναι!! Είχε και cd με 5 ευρουλάκια μόνο!! Ένας επίγειος παράδεισος για μένα το Libraccio ( Via Corsico )!!
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο Navigli…Περπατήσαμε πολύ για να χορτάσουμε την περιοχή, κάνοντας στάσεις σε όποια εκκλησία βρήκαμε και καταλήξαμε πάλι στην εκκλησία του Sant’Ambrogio… Πολύ περπάτημα και εκεί, σε αυτά τα υπέροχα στενάκια που είχαμε λατρέψει την προηγούμενη μέρα… Και η περιοχή μας αποζημίωσε και με το παραπάνω!! Κάναμε και δυο σπουδαίες (για εμάς) ανακαλύψεις!! Φτάσαμε μέχρι την Piazza Virgilio Publio Marone όπου ανακαλύψαμε ένα τέλειο σοκολατένιο μαγαζάκι!! Chocolat είναι το όνομά του και φαντάζεστε τι γίνεται εκεί μέσα!! Σοκολάτα σε όλες τις μορφές, συνδυασμένη με υπέροχες γεύσεις!! Μπορείτε να την φάτε, να την πιείτε, να την μυρίσετε…όλες οι αισθήσεις στο φουλ!!
Φεύγοντας από εκεί, παρατηρήσαμε ότι ήμασταν πολύ κοντά σε στάση μετρό αλλά μετά από μια μίνι συνέλευση στο όρθιο αποφασίσαμε να πάμε προς το Duomo με τα πόδια ακολουθώντας μια άλλη διαδρομή και αφού τρώγαμε στο μαγαζάκι που είχαμε φάει την πρώτη μας νύχτα να παίρναμε από εκεί το μετρό για το ξενοδοχείο… Ξεκινήσαμε λοιπόν πάλι να περιπλανιόμαστε στα δρομάκια του Μιλάνου που τόσο αγαπήσαμε και κάπου εκεί κάναμε και τη δεύτερη ανακάλυψή μας!! Trattoria Milanese!! Τι όμορφη ατμόσφαιρα!! Και μόνο ντόπιοι!! Χωρίς να το πολυσκεφτούμε τα σχέδια για το φαγητό άλλαξαν… Φάγαμε κάτι υπέροχα τοπικά φαγητά, με βοδινό και λουκάνικο (δυστυχώς δε θυμάμαι πως λέγεται, αν μπορεί να βοηθήσει κάποιος;, ριζότο α λα μιλανέζε, ήπιαμε ένα πάρα πολύ ωραίο κρασί και φύγαμε απλά ενθουσιασμένες!! Φτάσαμε μέχρι το Duomo ποδαράτες για να κάψουμε τα λουκάνικα και αφού χαζέψαμε για πολλοστή φορά τον καθεδρικό φωτισμένο πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο!! Έπρεπε να ξεκουραστούμε γιατί την επομένη είχαμε να κάνουμε ένα «ταξιδιωτικό έγκλημα» όπως αποδείχθηκε!! :roll:
Venezia in un solo giorno?? Maiii…
Ξυπνάμε πολύ νωρίς για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε Βενετία… Δεν τρώμε πρωινό γιατί ακόμα δεν είχε ανοίξει η αίθουσα πρωινού!! Μας βλέπει ο Antonello να κατεβαίνουμε φουριόζες και μας ρωτάει που πάμε τόσο πρωί αλαφιασμένες!! «A Venezia!!» του απαντώ και έχω ήδη βγει η μισή από την πόρτα όταν ακούω να μας λέει ένα «Maaaaaatte»!! Χαχαχα, ναι είμαστε λίγο τρελές ήθελα να του απαντήσω αλλά έπρεπε να βιαστούμε…
Φτάνουμε στον Centrale, πίνουμε στα γρήγορα τα espressakia μας και αμέσως η «τσιτωίνη» όπως την λέω εγώ, έκανε τη δουλειά της!! Πήραμε και κάτι κρουασανάκια να φάμε και γρήγορα στο τρένο μας!! Σε 4 παρά κάτι ώρες ήμασταν στη Βενετία και στο σταθμό Santa Lucia… Άλλη φάση η Βενετία, μια κατηγορία από μόνη της!! Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα αλλά υπάρχει παντού στον αέρα αυτή η μοναδικότητα της Γαληνοτάτης!! Παίρνουμε το βαπορέτο που θα μας άφηνε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου… Καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής δε σταματήσαμε να τραβάμε φωτογραφίες!! Και φτάνουμε στην πλατεία… η αποθέωση!! Μια πλατεία γεμάτη ιστορία που περιτριγυρίζεται από κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής. Κάποια από τα αξιοθέατα της Βενετίας βρίσκονται εδώ και έτσι η πλατεία είναι σχεδόν πάντα γεμάτη τουρίστες… Εκτός από την Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην πλατεία συναντάμε τα κτίρια της Κυβέρνησης της Βενετίας, την Κεντρική Βιβλιοθήκη και τα Μουσεία Αρχαιολογίας!! Σίγουρα όμως αυτό που κλέβει την παράσταση είναι ο Άγιος Μάρκος… μια εκκλησία βασιλικού ρυθμού του 15ου αιώνα. Η αρχική εκκλησία ήταν μέσα στο παλάτι του Δόγη, η οποία όμως καταστράφηκε δυο φορές και την ξαναέκτισαν από την αρχή… Καθώς η Βενετία αναπτυσσόταν και αποκτούσε κυρίαρχη θέση στην ανατολική Μεσόγειο, θησαυροί, μάρμαρα, κίονες, κιονόκρανα κτλ στέλνονταν από τις κατεκτημένες περιοχές και τα οποία τελικά χρησιμοποιήθηκαν στη διακόσμηση της βασιλικής του Αγίου Μάρκου… Τα περίφημα άλογα του Αγίου Μάρκου, τα οποία τοποθετήθηκαν αργότερα στην πρόσοψη του ναού, τα έφεραν οι Βενετοί από την Κωνσταντινούπολη, θέλοντας κατά αυτό τον τρόπο να δείξουν ότι το καθεστώς που ήθελε τη Βενετία προτεκτοράτο των Βυζαντινών είχε πια τελειώσει… Πριν ο Άγιος Μάρκος γίνει ο καθεδρικός της πόλης αποτελούσε προσωπικό παρεκκλήσι του Δόγη… Στο εσωτερικό τώρα, η πρώτη σκέψη που κάνεις βλέποντας τα μωσαϊκά, τους θόλους, το τέμπλο είναι πόση δύναμη και πόσο πλούτο μπορεί να έχει μια πόλη… Ο Άγιος Μάρκος είναι εδώ για να μας δώσει την απάντηση…
Ένα ακόμη κτίριο που επιδεικνύει την δύναμη, τον πλούτο αλλά και την φινέτσα της Βενετίας είναι το παλάτι του Δόγη… Η διακόσμηση του κτιρίου περιλαμβάνει ιστορικές και βιβλικές σκηνές. Δύο από τις στήλες που βρίσκονται προς την piazzeta είναι βαμμένες κόκκινες για να σηματοδοτούν το σημείο που ανακοινώνονταν οι δημόσιες εκτελέσεις… Η Aίθουσα του Mεγάλου Συμβουλίου βρίσκεται στον 2ο όροφο και είναι το μεγαλύτερο δωμάτιο μέσα στο παλάτι. Σ΄αυτήν την αίθουσα συναντιόταν όλη η αφρόκρεμα, κοινώς η αριστοκρατία της Βενετίας… Η αίθουσα κοσμείται από το έργο ο Παράδεισος του Tintoretto, μία καταπληκτική τοιχογραφία… Τέλος στο υπόγειο βρισκόταν αρκετά κελιά όπου γινόταν η κράτηση όσων επρόκειτο να δικαστούν… Όταν κατασκευάστηκε μια νέα φυλακή στην άλλη πλευρά του καναλιού Rio de palazzio, τα κελιά αυτά σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται… Η νέα φυλακή ενώθηκε με το παλάτι με την διάσημη «Γέφυρα των στεναγμών» («Ponte dei Sospiri»), η οποία οφείλει το όνομά της στους στεναγμούς των φυλακισμένων που ακούγονταν από τα παραθυράκια της κατά τη μεταφορά τους προς τα μαρτύρια…
Η επόμενη στάση μας ήταν στο Caffé Florian… Τι μέρος και αυτό!! Και το πιο σπουδαίο ήταν πως εκείνη τη στιγμή η ορχήστρα έξω έπαιζε «Τα παιδιά του Πειραιά»!! Θα μπορούσε να είχε διαλέξει βέβαια άλλο κομμάτι αλλά τέλος πάντων, ήταν ένα ελληνικό άκουσμα στην καρδιά της Βενετίας και αυτό από μόνο του αρκούσε… Παραγγείλαμε τις σοκολάτες μας και έγινε χαμός!! Τι τέλεια ατμόσφαιρα αυτό το μέρος και τι τέλεια γεύση αυτή η σοκολάτα…
Φεύγοντας από το Florian αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στα σοκάκια της Βενετίας… Εδώ και να είδαμε κάτι σημαντικό, ήταν τόση η βιασύνη μας που δεν έχω συγκρατήσει τίποτα… Θυμάμαι μόνο τις βιτρίνες, τη Channel που κάναμε αμάν να ξεκουνήσουμε τη Σ., ένα τέλειο μαγαζάκι από όπου πήραμε και μασκούλες και ένα άλλο που πήραμε διάφορα πραγματάκια από γυαλί murano, κόσμο να πηγαινοέρχεται, μα πάνω απ’όλα την ομορφιά και τη σαγήνη της πόλης αυτής… Αφού περπατήσαμε κάμποση ώρα, είπαμε να κάνουμε και μια βόλτα με τη γόνδολα… Πήραμε από ένα σχετικά μικρό καναλάκι και δεν ήταν τόσο ακριβή, 60 ευρουλάκια δια 3, ένα εικοσαρικάκι η καθεμιά μας… Και ξεκινάμεεε… Ο gondoliere πολύ ευγενικός, μας έλεγε κάθε φορά τι βλέπουμε και από πού περνάμε και που και που σιγοτραγουδούσε κάποιο σκοπό… Ήταν και νεαρούλης και ομορφούλης… Και ενώ χαζεύαμε στα μικρά υδάτινα στενάκια ξαφνικά βγαίνουμε στο Canal Grande!! Τι εμπειρία και αυτή!! Κάτι που τότε δεν ήξερα για να ρωτήσω λεπτομέρειες, είναι ότι το Canal Grande ακολουθεί τη διαδρομή ενός αρχαίου ποταμού…Ένας από τους πρώτους οικισμούς μάλιστα άρχισε να αναπτύσσεται στο κανάλι στην ακτή της γέφυρας Rialto!! Και τώρα που είπα Rialto, τι όμορφη που φαίνεται αυτή η γέφυρα μέσα από το Canal Grande!! Και τι τέλεια που είναι η θέα του καναλιού από αυτήν!! Το αστείο είναι πως όσο ήμασταν στη γόνδολα, εμείς φωτογραφίζαμε αυτούς που ήταν πάνω στην –ασφυκτικά γεμάτη – γέφυρα και αυτοί έκαναν το ίδιο με εμάς…
Όπως όλα τα ωραία όμως, έτσι και η βόλτα μας με τη γόνδολα τελείωσε… Είχαμε ακόμη ώρα μέχρι να φύγει το τρένο και η βόλτα μας άνοιξε λίγο την όρεξη…Αφού τσιμπήσαμε μια κομματάρα pizza η καθεμία συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενά που δε χορταίναμε με τίποτα!! Κάτσαμε και για μια μπυρίτσα σε μια γωνιακή, συμπαθητική μπυραρία της οποίας το όνομα δε θυμάμαι και αφού καλαμπουρίσαμε και είπαμε διάφορα περί του gondoliere, είχε φτάσει η ώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά προς το σταθμό… Δεν είδαμε τίποτα από τη Βενετία, το ξέρω, και αυτή η μικρή τζούρα που πήραμε δε φτάνει ούτε για ζήτω αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες… Αν και δεν είναι από τις πόλεις που θα ήθελα να ζήσω για πάντα, η Βενετία είναι άκρως γοητευτική γι’αυτό αφιερώστε της χρόνο…
Η επιστροφή είχε κάποιες δόσεις μελαγχολίας για τα πράγματα που είδαμε και αφήσαμε τόσο γρήγορα πίσω μας, αλλά και για όλα αυτά που δεν είδαμε… Βέβαια όλα αυτά μέχρι τη Βερόνα… Από εκεί και μέχρι το Μιλάνο έμελλε να συμβούν πράγματα και θαύματα, τα οποία θα μείνουν ανάμεσα σε μας τις 3 και…τον συνεπιβάτη μας!!
Επιστροφή στο Μιλάνο
Φτάνουμε στο Μιλανάκι και πάμε γρήγορα γρήγορα στο δωμάτιο να κάνουμε ένα ντουζάκι αναζωογόνησης και να ετοιμαστούμε για νυχτοπερπατήματα… Το θέμα είναι πως μέχρι να ετοιμαστεί και η τελευταία, η πρώτη (δλδ εγώ) είχε κοιμηθεί!! Τον έχω και εύκολο τον ύπνο η αλήθεια είναι… Οπότε την έπεσαν και οι άλλες και το πρωί ξυπνήσαμε φρέσκιες φρέσκιες γιατί μας περίμενε δύσκολη μέρα!! Ήταν η μέρα που η Σ. περίμενε από την αρχή του ταξιδιού!! Μια μέρα ειδικά αφιερωμένη σε αυτήν λοιπόν, η οποία θα περιελάμβανε μόνο shopping, τρελό και μέχρι τελικής πτώσης shopping!! Γι’αυτή τη μέρα δεν έχω και πάρα πολλά να σας πω… Όπου βλέπαμε βιτρίνα που να μας αρέσει μπαίναμε!! Ξεκινήσαμε από το Corso Buenos Aires που ήταν πιο φιλικό στην τσέπη μας και αφού ήμασταν ήδη γεμάτες τσάντες στα χέρια καταλήξαμε στις πιο ακριβές ζώνες!! Έξυπνη κίνηση, γιατί μια η κούραση (αυτό το μπες-βγες στα δοκιμαστήρια, έλεος!!), μια η αίσθηση ότι έχουμε ήδη ψωνίσει αρκετά πραγματάκια, μας έκανε να είμαστε πιο επιλεκτικές και όχι τόσο παρορμητικές στις αγορές μας!! Κάπου σταθήκαμε για φαγητό στο χέρι το μεσημέρακι αλλά μη με ρωτήσετε πού, δεν θυμάμαι… Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το απόγευμα και αφού η Σ. άφησε μια περιουσία στη Benetton στην πλατεία του Duomo, κάτσαμε για καφεδάκι σε ένα μικρό μαγαζάκι που βλέπει φάτσα τον Καθεδρικό (ακριβώς απέναντι δλδ, δίπλα από τα Zara και πίσω από μια πιάτσα ταξί), όπου το cappuccinaki ήταν απλά πάμφθηνο!! Μπορεί και 2,50 ευρώ αν θυμάμαι καλά!! Μεγάλη εντύπωση μας έκανε για το συγκεκριμένο σημείο… Δείτε και εσείς για τί θέα μιλάμε...
Ξεθεωμένες πλέον από τον ποδαρόδρομο όλη μέρα, μετά το καφεδάκι πήραμε το μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο να ετοιμάσουμε βαλίτσες, γιατί το πρωί είχαμε αναχώρηση… Ετοιμαστήκαμε μια χαρούλα και μετά κατεβήκαμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου μιας και τα πόδια μας δε βαστούσαν για παραπάνω… Στην παρέα μας προστέθηκε και ο Antonello, οποίος μόλις σχολούσε και ο οποίος έμελλε να γίνει πολύ καλός μου φίλος… Έτσι, ήρεμα, με όμορφη μουσική και κουβεντούλα, κύλησε το τελευταίο μας βράδυ στο Μιλάνο…
Κάπως έτσι διαδραματίστηκε η πρώτη μου επίσκεψη στο Μιλάνο και αυτή ήταν η πιο τουριστική εκδοχή μου γιατί τις επόμενες φορές που βρέθηκα εκεί προσπάθησα να γίνω πιο πολύ ένα με την πόλη και να ζήσω με διαφορετικό τρόπο τους ρυθμούς της… Άλλοτε απλά σαν περαστική και άλλοτε μένοντας κάποια βράδια εκεί, το Μιλάνο άρχισα να το αγαπώ!! Τι να πω;; Ίσως φταίνε και κάποιοι άνθρωποι εκεί που με έκαναν να το αγαπήσω…
Μόνη στο Μιλάνο… (ή αλλιώς Για το πτυχίο ρε γ@μώτο!!)
Είναι Οκτώβριος του 2010… Πέμπτη, 14 του μήνα ορκίζομαι, παίρνω το πολυπόθητο πτυχίο, έχω ήδη πάρει άδεια από τη δουλειά και 15 Οκτωβρίου πρωί πρωί είμαι στο Ελ Βενιζελ… Μόνη… Έχω αποφασίσει ποιο θα είναι το δώρο στον εαυτό μου για την ανταμοιβή των κόπων μου τόσα χρόνια μπλα μπλα μπλα… Ταξίδι στο Μιλανάκι!!Αυτή τη φορά θα μείνω εκεί 3 βράδια, 3 διαφορετικά βράδια από την πρώτη μου επίσκεψη…
Φτάνω στο Malpensa, τα κλασσικά λεωφορείο για το κέντρο, Stazione centrale και φυσικά διαμονή στο Hotel Terminal!! Με υποδέχεται ο καλός μου πλέον φίλος και αφού ανεβάζω τα πράγματά μου στο δωμάτιο, κατεβαίνω τον χαιρετώ και δίνουμε ραντεβού το βραδάκι για φαγητό… Ξεκινάω να κάνω μια βόλτα σε γνώριμα μέρη πλέον… Το πρώτο που θέλω να δω είναι, για μαντέψτε… το Duomaki μου!! Φεύγω σούμπιτη για εκεί… Κόσμος πηγαινοέρχεται και η εικόνα αυτή είναι τόσο οικεία…εξάλλου έχουν περάσει μόνο 5 μήνες από την τελευταία φορά που ήμουν πάλι εκεί, με τα ίδια συναισθήματα… Κλασσικά επίσης βόλτα στη Γκαλερίτσα, Piazza della Scala και San Fedele… Κλασσικά panzerotto στου Luini και ακόμη πιο κλασσικά μετρό για Navigli και το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο!! 
Έμεινα περίπου 3 ώρες, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία, πήρα τρελό πράγμα τόσο που στην επιστροφή αναγκαστικά πλήρωσα την μια «χειραποσκευή» μου ως βαλίτσα και κράτησα μόνο ένα σακίδιο που αγόρασα την τελευταία μέρα εκεί!!
Επιστροφή στο δωμάτιο, μπανάκι και ετοιμασία για φαγητό… Μη με ρωτήσετε που βγήκαμε για φαγητό, για ακόμη μια φορά δε θυμάμαι!! Ήταν κάπου κοντά στον Centrale, ένα εστιατόριο του οποίου ο σεφ λέγεται Pino Papandrea!! Κάποιος μακρινός του συγγενής ήταν Έλληνας και χάρηκε πολύ που βρήκε μια ακόμη Ελληνίδα… Έκατσε για λίγο στο τραπέζι μας και αφού συζητήσαμε για την κατάσταση της Ελλάδας και τον σχεδόν συνονόματό του τότε πρωθυπουργό μας, μας κέρασε μια γύρα κρασάκι ακόμη… Δοκίμασα κυρίως ψάρι και θαλασσινά, πολύ νόστιμα ήταν αν και δεν αποτελούν την πρώτη επιλογή μου όταν είμαι στην Ιταλία, αλλά όπως μου είπε ο Antonello στη Λομβαρδία τρως ψάρι, στη Napoli pasta και στη Ρώμη pizza ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Ένα όμορφο βράδυ έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του, έτσι και εγώ πήρα το δρόμο προς το ξενοδοχείο γιατί το επόμενο πρωί με περίμενε ταξιδάκι… Ω ναι, θα έκανα μια μίνι-απόδραση στη λίμνη Como…
Dolce far niente…
Ξημερώνει η μέρα και μου είναι λίγο βροχερή… Δε με χαλάει καθόλου… Μιλάνο και βροχή μου κάνει έναν ωραίο συνδυασμό… Μετρό και σταθμόςCadorna και σε 40 λεπτάκια να’μαι στο Como… Η βροχούλα θα με συνοδεύει και εδώ απ’ότι φαίνεται αλλά δεν με ενοχλεί… Συννεφιασμένος ουρανός, λίγη ομίχλη, ελάχιστος κόσμος στο δρόμο, συνθέτουν ένα τοπίο πολύ όμορφο… Για να είμαι πιο ακριβής, ένα τοπίο διαφορετικά όμορφο μιας και είμαι σίγουρη ότι την καλύτερη του εικόνα το Como μας την δείχνει άλλη εποχή…
Ξεκινώ να περπατώ πλάι στη λίμνη αρχικά, πιο μετά θα μπω στην πόλη… Κάνω με την ηρεμία μου μια μεγάλη βόλτα ενώ το κύμα σκάει δίπλα μου... Κάθομαι για λίγο στο πάρκο δίπλα στη λίμνη και σκέφτομαι ότι όχι άδικα αυτό το μέρος έχει εμπνεύσει τόσους και τόσους ποιητές, συγγραφείς, συνθέτες... Τα σκούρα νερά της βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό κάλλος που την περιβάλλει... Και να μη θέλεις εκεί νιώθεις την ανάγκη να ερωτευτείς, να ονειρευτείς... Αχ αυτός ο Manzoni φταίει για όλα, που έκανε τη λίμνη γνωστή σε όλο τον κόσμο με τον μεγαλειώδη έρωτα των ηρώων του... Ο καιρός δυστυχώς δε με αφήνει να κάνω και μια βόλτα με το καραβάκι στη λίμνη οπότε αποφασίζω να κατευθυνθώ προς την πόλη προτού με πιάσει η μελαγχολία που είμαι εκεί μοναχούλα...
Και αρχίζει το σεργιάνι στα γραφικά σοκάκια της πόλης... Εννοείται πως το πρώτο που θέλω να δω είναι ο Duomo!! Ξεκινάω την περιήγησή μου από την PiazzaCavour, με τα όμορφα καφέ και εστιατόρια της... Φτάνω γρήγορα στο Duomoμένω να χαζεύω... Αυτό που παθαίνω κάθε φορά με τις εκκλησίες της Ιταλίας (και γενικότερα της Ευρώπης), δε μπορώ να το εξηγήσω... Τεράστιος, με διάφορες αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες... Μπορείς να θαυμάσεις μπαρόκ, γοτθικά και αναγεννησιακά στοιχεία, καθώς και πολλά πολλά αγάλματα που κοσμούν το εξωτερικό του... Στην πίσω μεριά υπήρχε και ένα δεντράκι στο οποίο μπορούσες να αφήσεις το bigliettinoσου... Ε, άφησα και εγώ το δικό μου όπως καταλαβαίνετε και συνέχισα τη βόλτα μου...
Μικρές στάσεις στα παλιά τείχη της πόλης και του αμυντικούς πύργους που έχουν διασωθεί και επιστροφή ξανά στην προκυμαία... Το Brunateμε περίμενε!! Πάω προς τον οδοντωτό (funicolare), εισιτηρίο και ξεκινάμε την ανάβαση... Σε 10 περίπου λεπτά ήμουν στο πανέμορφο αυτό χωριουδάκι... Η θερμοκρασία αισθητά πιο χαμηλή... Περπάτησα στα δρομάκια του, περνώντας την βιβλιοθήκη, τον Άγιο Ανδρέα... Ήθελα πολύ να δω τη θέα της λίμνης από τόσο ψηλά αλλά η ομίχλη δε μου έκανε τη χάρη... Συνέχιζα να ανεβαίνω έως ότου δεν άντεχα πια το κρύο και έτσι ξαναπήρα την αντίθετη πορεία για να μπω σε ένα καφέ που είχα δει και μου άρεσε και να πιω μια ζεστή ζεστή σοκολάτα να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου!! Όντως απήλαυσα την καταπληκτική μου σοκολάτα, αγόρασα και κάτι τέλεια ξύλινα μαγνητάκια που είχε στο μαγαζί, μπήκα πάλι στον οδοντωτό και άρχισα να κατεβαίνω... Από ένα σημείο και μετά μπορούσα να δω την λίμνη και την πόλη με τον Καθεδρικό βεβαίως βεβαίως να κλέβει την παράσταση και από τόσο ψηλά... Εικόνες που έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου ως κάποιες από τις ομορφότερες ever, και που λαχταρώ να τις ξαναδώ σύντομα... Το όμορφο σε αυτή την μοναχική εξόρμηση, ήταν ακριβώς αυτό το στοιχείο της, ότι ήταν μοναχική... Σίγουρα η παρέα χρειάζεται, αλλά εκείνες τις ώρες ένιωθα τόσο όμορφα που ήμουν μόνη, χαμένη στις όμορφες σκέψεις και χωρίς κάποιον άλλο να διαταράσσει αυτές τις ιερές στιγμές που τα βάζεις κάτω με τον εαυτό σου και τα μετράς... Τόσα όμορφα που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα...
Ένα Μιλάνο διαφορετικό....
Επιστροφή κατά το απογευματάκι στο Μιλάνο... Έχει σταματήσει πλέον η βροχή... Παίρνω το μετρό για να γυρίσω στο ξενοδοχείο και τί βλέπουν τα ματάκια μου καθώς περνάμε από κάποιο σταθμό;; Διαφήμιση των συναυλιών που θα γίνονταν στο Blue Note… Τί μέρα έχουμε σήμερα;; 17/10... Πάμε στο 17/10 και τι βλέπουμε;; Giusy Ferreri… «Κάποιος μου κάνει πλάκα», μονολογώ και θα σας εξηγήσω το γιατί... Το προηγούμενο καλοκαίρι, καλοκαίρι του 2009 δηλαδή, η Giusy Ferreri είχε κάνει και στην Αθήνα μια συναυλία στο θέατρο Βράχων... Στην οποία συναυλία όχι απλά πήγα, αλλά είχα πάει και από το μεσημέρι συνηθισμένη από άλλες συναυλίες για να προλάβω να είμαι μπροστά... Βέβαια σε αυτήν ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα γιατί δεν είχε πάρα πολύ κόσμο σε σχέση με άλλες... Οπότε κουλ όταν ανοίγουν οι πόρτες μπαίνω χαλαρά και παρατηρώ προς μεγάλη μου έκπληξη ότι δεν υπάρχει το γνωστό «κάγκελο» μπροστά από τη σκηνή... Και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα... Πλησιάζω στη σκηνή και ρωτάω κάποιον «Γιατί δεν υπάρχει κάγκελο, δεν επιτρέπονται οι όρθιοι στη συναυλία;;». Η απάντηση που παίρνω είναι « Scusi, sono italiano, in english please…» Μόλις είχα ενοχλήσει τον percussionista... Τί english τώρα, σκέφτομαι, ώρα να δω αν έχω μάθει τίποτα αυτούς τους μήνες που ασχολούμαι με τη γλώσσα.... Τελικά κάτι είχα μάθει, συνεννοηθήκαμε μια χαρά, συστηθήκαμε και πήγα να καθίσω στις κερκίδες γιατί η ώρα μέχρι να αρχίσει η συναυλία ήταν κάμποση... Έτσι όπως καθόμουν έρχεται ο Andrea μαζί με τον άλλο Andrea που ήταν ο bassista και πιο μετά πέρασε όλη η μπάντα να χαιρετήσει την ελληνίδα που ψιλομιλούσε ιταλικά και περίμενε μόνη της να ξεκινήσει η συναυλία... Τελικά συνειδητοποιώ ότι το «μόνη μου» και το «Ιταλία» καταλήγει πάντα σε καλό!! Έχω πολυλογήσει το ξέρω, απλά κάπως έτσι γνωρίστηκα με τα παιδιά και μέχρι σήμερα είμαστε πολύ καλοί φίλοι... Έτσι λοιπόν, με το που βλέπω την διαφήμιση σκέφτομαι ότι είναι ευκαιρία να τους κάνω μια εκπληξούλα, μιας και σκόπευα να επικοινωνήσω την επόμενη με τους 2 από τους 4 που μένουν στο Μιλάνο έτσι και αλλιώς... Φτάνω στο ξενοδοχείο και για καλή μου τύχη ο Antonello δεν έχει σχολάσει... Του εξηγώ την κατάσταση και του ζητάω να μου βρει τη διευθυνση γιατί τότε δεν είχα ακόμη ίντερνετ στο κινητό!! (Που πας ρε Καραμήτρο;;) Τέλος πάντων, με τα πολλά και τα λίγα έχω τη διεύθυνση, έχω και κάποιες οδηγίες για το πως θα φτάσω μέχρι εκεί και ξεκινάω... Φτάνω λιγάκι αργοπορημένη, η συναυλία έχει ήδη ξεκινήσει και ο κυριούλης στην είσοδο μου λέει πως δεν υπάρχουν θέσεις για τη συγκεκριμένη εμφάνιση και ότι σε περίπου 2 ώρες θα ξεκινούσε η δεύτερη εμφάνιση και ότι για εκεί υπήρχαν 3 θέσεις... Του λέω τί θέσεις, βάλε με μέσα και ας είμαι όρθια, δε θέλω θέση... Μου λέει ότι δε γίνεται γιατί και πάνω στο μπαρ είναι γεμάτα, με απογοητεύει, του λέω ότι είμαι φίλη με τα παιδιά αλλά δυστυχώς δε μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο γιατί είναι ήδη στη σκηνή και αφού του ζητάω λίγο χρόνο να δω τί θα κάνω και πάω λίγο πιο πέρα και ψιλοβρίζω την τύχη μου που έφτασα μέχρι εδώ και δε μπορώ να μπω, τον πλησιάζω και του λέω «Οκ, κόψε μου για των 23:00». Η απάντησή του;; «Τελικά υπάρχει μια θέση όρθιου στο μπαρ, την θέλετε;;». Πλάκα μου κάνει σκέφτομαι... «Και βέβαια τη θέλω, τί λέμε τόση ώρα;;» Και επιτέλους είμαι μέσα!! Παίρνω τη βοτκίτσα μου, 10 ευρουλάκια (πανάκριβη ήταν, δε συμφέρει να πίνεις βότκα εκεί) και ανεβαίνω στο μπαρ... Είμαι η μόνη που δεν σιγοτραγουδάει αλλά γκαρίζει και αυτόματα γίνομαι το κέντρο της προσοχής εκεί γύρω... Μα καλά έτσι διασκεδάζουν σε συναυλία;; σκέφτομαι...Τί ξενέρωτοι!! Εγώ πάντως απολαμβάνω την τόσο ανέλπιστη ευκαιρία μου στο έπακρο!! Λίγο πριν τελειώσει κατεβαίνω και πλησιάζω στη σκηνή και «Sorpresaaa!!» Κάθομαι πίνω άλλο ένα ποτάκι με τα παιδιά, τους λέω πως ήταν η μέρα μου, μου λένε τα νέα τους και με ρωτάνε τί κάνω την επόμενη το βράδυ... Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κανονίσει κάτι γιατί θα ήταν η τελευταία μου μέρα και ήταν τελείως χύμα όλα... Ωραία μου λένε, αύριο έχεις γιορτή μπύρας μαζί μας!! Ε, αυτό ήταν... είπαν τις δυο μαγικές λέξεις και τις είπαν μαζί... «Γιορτή» και «μπύρα» λοιπόν!! Τί άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος;; Τους χαιρετώ γιατί έπρεπε να ετοιμαστούν για το δεύτερο γύρο τους και δίνουμε ραντεβού την επομένη!! Στο δρόμο προς το ξενοδοχείο σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έκανα τελικά μόνη το ταξίδι γιατί κανένας δεν επρόκειτο να με είχε ακολουθήσει στη συναυλία... Πέφτω στο κρεβάτι νιώθοντας κάτι παραπάνω από χαρούμενη....
Ξημέρωσε... H πόλη έχει ακόμη την όψη της βρεγμένης και που και που ψιχαλίζει ελαφρά… Πρωινό, ντύσιμο και εξορμήσεις στο φλου στη πόλη... Δεν υπάρχει τίποτα στο πρόγραμμα, πιο σωστά, δεν υπάρχει πρόγραμμα και η ελευθερία κινήσεων με κάνει πια να βλέπω την πόλη όχι ως τουρίστας αλλά σαν να είναι η πόλη μου... Κάνω λίγο απ’όλα, βόλτα από το Duomάκο εννοείται, βόλτα στις πλατείες, χάζεμα στις βιτρίνες και κάποιες αγορές, μέχρι και στο supermercato πήγα για να προμηθευτώ πραγματάκια για την Αθήνα...
Γύρισα στο ξενοδοχείο, ξεκουράστηκα, ετοίμασα βαλίτσα γιατί την επόμενη έφευγα πολύ πρωί για το αεροδρόμιο... Και είμαι έτοιμη για τη γιορτή μπύρας!! «Festa della birra» στο Melegnano και η μπύρα ρέει σαν ποτάμι!! Ενθουσιάζομαι πολύ και φαίνεται, τα παιδιά με κοροϊδεύουν με ατάκες του τύπου «Καλά, δεν έχεις ξαναδεί μπύρα;;» και διάφορα τέτοια... Υπάρχουν και κάποια συγκροτήματα που παίζουν όμορφη ροκ μουσικούλα και όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να αγαπήσω το Μιλάνο, γιατί έχω πια γίνει ένα με την πόλη και συνειδητοποιώ πόσο όμορφη μπορεί να είναι αυτή η πόλη αν ξεφύγεις από το τριπάκι του τουρισμού... Και την πρώτη φορά μου άρεσε το Μιλάνο και ας το είδα τουριστικά αλλά τώρα που το έζησα, το αγάπησα... Βγήκα και σε άλλες ζώνες που μου άρεσαν εξίσου πολύ και βρέθηκα περισσότερο με Ιταλούς, είδα πως ζουν, πως διασκεδάζουν και πραγματικά μου άρεσε αυτό που είδα...
Έτσι είναι στο μυαλό μου το Μιλάνο... Μια πόλη που αν της δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο από το κλασσικό τριήμερο ή και διήμερο πολλές φορές που θεωρείται από πολλούς αρκετό, θα σε ανταμείψει με πολλές και όμορφες στιγμές... Διώξε τις όποιες προκαταλήψεις έχεις για την πόλη, βρες την κατάλληλη παρέα, ψάξου και λίγο για το τί παίζει την περίοδο που θα είσαι εκεί και άσε το Μιλανάκι να σε συναρπάσει....
ΥΓ1 : Οι φωτογραφίες είναι λίγο ανακατεμένες και από τα 2 ταξίδια, δεδομένου ότι στις περισσότερες ήταν και οι φάτσες της παρέας μου...
ΥΓ2 : Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα!!!
Όσοι λοιπόν δεν αντέχουν να δουν ένα όμορφο και ζωντανό Μιλάνο με πολλά αξιοθέατα και πολλά πράγματα να κάνεις, ας μην συνεχίσουν την ανάγνωση… Δεν θέλω να χαλάσω την …μιλάνο-θεωρία τους (από το κοσμοθεωρία βγαίνει, έμπνευση της στιγμής!!)…
Μιλάνο λοιπόν, μια πόλη που έχει το χάρισμα να μας ευχαριστεί όλους, άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά… Μια πόλη που συνδυάζει την τέχνη (Teatro alla Scalla, Pinacoteca di Brera), τα μνημεία (Castello Sforzesco), τα θρησκευτικά μνημεία (Duomo, Santa Maria della Grazie με το περίφημο Cenacolo του Leonardo Da Vinci), τους χώρους αναψυχής (Parco Sempione, Piazza del Duomo, Galleria Vittorio Emmanuele), τη διασκέδαση (Quadrilatero d’Oro, Navigli, Acquario) και τον αθλητισμό (Stadio Giuseppe Meazza ή San Siro).
Η πρώτη επαφή με την πόλη…
Απόγευμα Απριλίου και τρία κορίτσια αποβιβαζόμαστε στο Milano Malpensa, μετά από μια ευχάριστη πτήση, διάρκειας περίπου δυόμιση ωρών…Ανυπομονώ να ξαναπατήσω ιταλικό έδαφος, να αναπνεύσω ξανά aria italiana… Παίρνω τα απαραίτητα δευτερόλεπτα αναπνοών που μου χρειάζονται και μαζί με τα κορίτσια κατευθυνόμαστε προς την αφετηρία της Malpensa Shuttle, όπου πήραμε το λεωφορείο (12 ευρώ το άτομο με επιστροφή) που θα μας οδηγούσε στον Stazione Centrale… Μετά από 50 λεπτά ήμασταν εκεί, στο κέντρο του Μιλάνου, να χαζεύουμε τον εντυπωσιακότατο πραγματικά Stazione Centrale…Τεράστιος, με πολλά μαγαζιά, τέλειες αναπαραστάσεις και συνθέσεις εσωτερικά και πολύ μα πάρα πολύ επιβλητικός εξωτερικά…Βγαίνοντας πέφτουμε πάνω στον Πύργο της Pirelli, ακόμη ένα εντυπωσιακό κτίριο, λόγω ύψους αυτή τη φορά… Κάτι μουρμουρίζουν τα κορίτσια, τύπου «Είμαστε μόλις 10 λεπτά εδώ και ήδη έχουμε 2 πολύ όμορφα κτίρια!! Ποιος ξέρει τι άλλο μας επιφυλάσσει το «άσχημο» Μιλάνο!!» «Δεν έχουμε παρά να το ανακαλύψουμε!!» απαντώ εγώ και τραβάμε γραμμή για το ξενοδοχείο, Hotel Terminal, via Ponte Seveso 38… Στη ρεσεψιόν ο Antonello, πολύ καλό παιδί, θα σας βοηθήσει με ό,τι έχετε ανάγκη… Το δωμάτιο απλά υπέροχο…
Μπορεί να έχει ήδη νυχτώσει αλλά εμείς δεν έχουμε έρθει για να κοιμηθούμε, αφήστε που πεινάμε κιόλας…
Γρήγορα στο μετρό και μετά από 4 στάσεις αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια μιας από τις εξόδους στην Piazza del Duomo… Σίγουρα διαλέξαμε την καλύτερη έξοδο γιατί όπως ανεβαίναμε όλο και ξεπρόβαλλε φωτισμένος και υπέροχος ο καθεδρικός, στολίδι που έσκιζε τον μαύρο ουρανό… Λίγα σκαλοπάτια ακόμη και φανερώνεται μπροστά μας ολόκληρο το δημιούργημα που κόβει την ανάσα… Κόσμος στην πλατεία να πηγαινοέρχεται, ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι, ευθυμία, allegria, σκοτούρες μηδέν… Αυτές είναι οι πρώτες εικόνες μου από την Piazza del Duomo, τις οποίες συνάντησα όποια φορά και αν βρέθηκα βράδυ εκεί…Μια κοιλίτσα που γουργουρίζει όμως, μας θυμίζει ότι πεινάμεεε!! Δεν το πολυσκεφτόμαστε και καθόμαστε στο πρώτο μαγαζάκι που συναντάμε στην Corso Vittorio Emanuele II, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, αλλά θυμάμαι ότι οι τιμές μας φάνηκαν πολύ νορμάλ για τέτοιο σημείο…Δεν πήραμε κάτι το ιδιαίτερο, μια pizza και ένα αναψυκτικό η καθεμιά μας και πληρώσαμε γύρω στα 13 ευρώ το άτομο… Χορτάτες πια, σηκωθήκαμε να κάνουμε μια βόλτα πριν πάρουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο…Περάσαμε από την Galleria Vittorio Emanuele ΙΙ, που από εδώ και στο εξής θα δείτε να την αναφέρω «γκαλερίτσα» και ευτυχώς που ήταν κλειστά τα μαγαζιά γιατί η Σ. έπαθε παράκρουση!!!
Προβλέπονταν δύσκολες οι επόμενες μέρες…Εκτός από το τρέξιμο να δούμε το Μιλάνο, θα τρέχαμε να μαζεύουμε και την ασυγκράτητη Σ.!! Κάπως έτσι, προσπαθώντας να …μεταλαμπαδεύσουμε στην Σ. την ιδέα του «παν μέτρον άριστον» έκλεισε το πρώτο μας βράδυ στο Μιλάνο…
Ξημερώνει η νέα μέρα, παίρνουμε ένα χορταστικότατο πρωινό και βγαίνουμε πάλι στη γύρα!! Συμφωνούμε όλες ότι το πρώτο πράγμα που θέλουμε να δούμε είναι το Duomo στο φως της ημέρας…
Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή με το προηγούμενο βράδυ και να ‘μάστε ξανά-μανά στην Piazza del Duomo …Άλλος κόσμος αυτή τη φορά, τουριστόκοσμος!! Και εμείς λοιπόν μέσα σ’αυτούς, φωτογραφηθήκαμε με φόντο το Duomo, τη γκαλερίτσα, τη Benetton (την οποία περιττό να σας πω ότι αν και καταβάλαμε αιματηρές προσπάθειες η Σ. την ξετίναξε!!)… Εντάξει, λέω, αφού το παίξαμε και τουρίστες ας ασχοληθούμε λίγο σοβαρά με την πόλη που μας φιλοξενεί… Ευτυχώς (και για το δικό τους καλό) δεν έφεραν αντίρρηση..!! Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο Duomo, του οποίου το μέγεθος είναι και ανάλογο της ιστορίας που κουβαλάει… Χρειάστηκαν πέντε αιώνες μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το έργο, οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί που πέρασαν πολλοί…Ενδεικτικά αναφέρω τον Carlo Buzzi, ο οποίος φιλοτέχνησε και το αγαλματάκι της Μικρής Μαντόνας, το πιο χαρακτηριστικό σύμβολο του ναού, το οποίο λόγω του μεγάλου ύψους στο οποίο τοποθετήθηκε είναι εμφανές από διάφορα σημεία της πόλης… Το γεγονός με αυτόν τον καθεδρικό είναι πως ότι δεν κατάφεραν τόσα άτομα μέσα σε 400 περίπου χρόνια, το κατάφερε ο Ναπολέοντας σε επτά!! Όταν έπρεπε να στεφθεί Βασιλιάς της Ιταλίας, ζήτησε να φτιαχτεί τουλάχιστον το εξωτερικό του ναού, όπερ και εγένετο…Βγαίνοντας από τον καθεδρικό, η εικόνα όλης της πλατείας μπροστά μας, γεμάτης περιστέρια και κόσμο, μας ωθεί να την δούμε και …αφ’υψηλού!! Ασανσεράκι λοιπόν και να’μάστε στην οροφή του Duomo, να απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θέα!! Αφού λαμβάνει χώρα ένας χαμός από φωτογραφίες καθόμαστε κανά μισάωρο κάνοντας χάζι την πλατεία και συζητώντας (με τη βοήθεια του οδηγού πάντα) για τα κτίρια που βρίσκονται περιμετρικά της πλατείας, όπως τα παλάτια dell'Arengario, Carminati, Portici Settentrionali, Portici Meridionali και το παλάτι του Μιλάνου. Πολύ σημαντικά και σίγουρα πολύ όμορφα κτίρια!!
Πολύ …ενδιαφέρουσα όμως φαίνεται και η Γκαλερίτσα και ένα καφεδάκι στο Zucca φαίνεται να είναι ό,τι πρέπει!! Και όντως είναι!! Ανανεωμένες μετά το τέλειο ιταλικό cappuccino μας, ήρθε η στιγμή που όλοι φοβόμασταν… Σ.- βιτρίνες σημειώσατε 2!!
«Ξεκόλλα ρε παιδάκι μου, θα σε πάω αλλού για ψώνια…» εγώ, «Μα απλά κοιτάζω, απαγορεύεται να κοιτάζουμε;;» αυτή!! Με τα πολλά και τα λίγα την ξεκόλλησα μόνο όταν της είπα για τα γεννητικά όργανα του ταύρου και την τελετουργία που πρέπει να κάνουμε εκεί για καλοτυχία… Να ανοίξω μια παρένθεση όμως εδώ… Στο κεντρικό σημείο της στοάς, το λεγόμενο Οκτάγωνο ή αλλιώς το salotto της πόλης, υπάρχουν στο δάπεδο διάφορα μωσαϊκά. Το κεντρικό μωσαϊκό αναπαριστά το στέμμα του Οίκου της Σαβοΐας, ενώ στις δυο πλευρές του βρίσκουμε άλλα τέσσερα μωσαϊκά που αναπαριστούν τις τέσσερις πόλεις που, σε διαφορετικές περιόδους, αποτέλεσαν πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας…Με τη σειρά αυτές είναι Μιλάνο (με το Ναπολέοντα που λέγαμε πιο πριν), Τορίνο, Φλωρεντία και τελικά Ρώμη… Στο στέμμα του Τορίνο τώρα είναι που βρίσκουμε αυτόν τον περίφημο ταύρο!! Τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό σου λοιπόν, φροντίζοντας να πατάς πάντα με τη δεξιά σου φτέρνα στα γεννητικά όργανα του ταύρου και δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!!! Κλείνει η παρένθεση…Και κάποιες πιο γενικές πληροφορίες για τη Γκαλερίτσα μας… Πρόκειται για μια από τις πιο παλιές κλειστές αγορές, συνδέει την Piazza del Duomo με την Piazza della Scala, αρχιτέκτονας ο Giuseppe Mengoni ενώ τα αγάλματα που την κοσμούν είναι έργα του μιλανέζου καλλιτέχνη Pietro Magni… Μέσα στη στοά τώρα θα βρείτε πάρα πολλά και ακριβά μαγαζιά, όμορφα καφέ και εστιατόρια, βιβλιοπωλείο, ένα ξενοδοχείο και ένα McDonalds (απλά έλεος για το τελευταίο)!!
Αφού κάνουμε τη βόλτα μας εντός στοάς, βγαίνοντας αντικρίζουμε το άγαλμα του Leonardo Da Vinci να κοιτάζει προς την Scala..Αντικρίζουμε και ένα μεγάλο πασχαλινό αυγό γιατί είχαμε πάει τη βδομάδα μετά το Πάσχα, που νομίζω ότι εκείνη τη χρονιά (2010) συνέπεσε με των καθολικών (η άχρηστη πληροφορία της ημέρας ήταν αυτό)… Όπως και να’ χει επικεντρωνόμαστε στο Teatro alla Scala (που το όνομά του το κληρονόμησε από την εκκλησία που ήταν στην ίδια θέση, τη Santa Maria della Scala) και όχι στο αυγό!!
Το θέατρο κατασκευάστηκε έπειτα από εντολή της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας, με σκοπό να αντικαταστήσει το Teatro Regio Ducale, όταν αυτό καταστράφηκε σε μια μεγάλη πυρκαγιά… Βγάλαμε εισιτήριο και για το μουσείο… Η στιγμή όμως που βρεθήκαμε στο φουαγιέ από όπου μπορέσαμε να δούμε την σκηνή ήταν όλα τα λεφτά!! Φανταζόμουν τα έργα των Puccini, Verdi, Bellini να παίζονται σε αυτή τη σκηνή και μοιραία άρχισα να κάνω συγκρίσεις στο μυαλό μου με τη δική μας Λυρική… Το πρώτο έργο που ανέβηκε στη Scala ήταν η όπερα L' Europa riconosciuta του Αntonio Salieri… Φεύγοντας και από εκεί, έχει πια μεσημεριάσει και εμείς έχουμε αρχίσει να πεινάμε πάλι… Το δίλλημα είναι παγωτό να μας κρατήσει λιγάκι ακόμη και να πάμε το απόγευμα για aperitivo ή κανονικό φαγητό;;; Και ξαφνικά μου’ρχεται η φλασιά : «Panzerotti στου Luini», λέω και με κοιτάνε με απορία… «Μου έχετε εμπιστοσύνη;;»
επιμένω εγώ… Ένα ομόφωνο «Όχι» με ταράζει προς στιγμήν αλλά ξαναβρίσκω την ψυχραιμία μου άμεσα… «Εντάξει, δεν είναι υποχρεωτικό, έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο;;», κιουρία εγώ… Τα βλέμματα στο πουθενά με έκαναν να τις συμπονέσω λιγάκι αλλά τώρα που ο εχθρός ήταν ευάλωτος έπρεπε να δράσω αποφασιστικά… «Ελάτε κοριτσάκια μου, κερνάω εγώ!!» και κάπως έτσι πήραμε το δρόμο για τον Luini…μια ευθεία ήταν άλλωστε από εκεί που ήμασταν!! Via S. Radegonda 16, και η ουρά είναι μεν μεγάλη αλλά όχι και τεράστια, οπότε δεν πτοούμαστε… Φτάνει η σειρά μας και παραγγέλνουμε τρία κλασσικά, με mozzarella και pomodoro…Βέβαια υπάρχουν με διάφορες γεμίσεις για να επιλέξεις… Αλλά εγώ το tiramisu, την carbonara και το panzerotto μου τα θέλω κλασσικά!! Όπως καταλαβαίνετε, βλακεία κάναμε που πήραμε μόνο τρία οπότε ξαναστηνόμαστε σε πιο μικρή ουρά αυτή τη φορά για να πάρουμε άλλον έναν γύρο η καθεμία!! Με γεμάτη κοιλίτσα πια, βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι… Μπορούμε να πάμε και περπατώντας στην Πινακοθήκη της Brera, που λέει ο λόγος!! Και αυτό κάνουμε…
Σίγουρα αξίζει τον κόπο μια επίσκεψη εκεί… Περιλαμβάνει έργα από μεγάλα ονόματα της τέχνης όπως Caravaggio, Raphael, Mantegna, Rembrandt και Tintoretto…Πολύ συγκλονιστική η Pietà του Bellini... Η πινακοθήκη συστεγάζεται και με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Μπρέρα, το αστεροσκοπείο της Μπρέρα (Osservatorio di Brera), τον Βοτανικό κήπο (Orto Botanico), το Λομβαρδικό Ίδρυμα Επιστημών και Γραμμάτων και την Ακαδημία Καλών Τεχνών. Πολύ όμορφη βόλτα και πολύ όμορφη και η περιοχή εκεί με γραφικά δρομάκια, εστιατόρια, καφέ…Τα πόδια μας σιγά σιγά μας φέρνουν μπροστά από το Castello Sforzesco, το οποίο όμως είναι στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Έτσι συνεχίζουμε για την Santa Maria della Grazie, όπου βρίσκεται το περίφημο έργο του Leonardo Da Vinci, Il Cenacolo!! Εμείς δυστυχώς ξέραμε ότι δε θα το βλέπαμε, γιατί τις ημέρες που θα βρισκόμασταν στο Μιλάνο, δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια (αργήσαμε βλέπετε να κάνουμε την απόπειρα να τα κλείσουμε on line)…
Παρ’όλα αυτά είπαμε να δοκιμάσουμε έτσι την τύχη μας μπας και…Αλλά δεν!! Τσάμπα πήγε τόσο τρίψιμο στα γεννητικά όργανα του ταύρου!! Καθίσαμε όμως στο προαύλιο της εκκλησίας και άρχισα να τους διαβάζω την ιστορία του πίνακα που δεν θα μπορούσαμε να δούμε… Το έργο αυτό ανατέθηκε στον Leonardo Da Vinci από τον δούκα Λουδοβίκο Σφόρτσα, που επιθυμούσε αρχικά το κτήριο να αποτελέσει το μαυσωλείο της οικογένειάς του. O Leonardo χρησιμοποίησε μια τεχνική λαδομπογιάς πάνω σε ημίνωπο γύψο… Η εικόνα έτσι άρχισε να φθείρεται πριν καν ολοκληρωθεί αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε όταν στρατιώτες του Ναπολέοντα χρησιμοποίησαν το έργο για σκοποβολή και όταν το κτίριο έχασε την οροφή του σε βομβαρδισμό στον Β’ Παγκόσμιο…Τελειώνοντας και με την εκκλησία, η ώρα είναι περίπου 18:00 οπότε λέμε να βρούμε ένα μέρος για aperitivo!! Σκεφτόμαστε το Navigli σαν περιοχή και η αλήθεια είναι ότι θέλουμε να δούμε και αυτή την πλευρά της πόλης, με τα κανάλια κτλ… «Πριν όμως πάμε δεν κάνουμε και μια στάση στην εκκλησία του Sant’Ambrogio;;» λέω εγώ…Με κοιτάνε σα να θέλουν να με σκοτώσουν (δεν καταλαβαίνω γιατί)!! «Ελάτε ρε κορίτσια, ήρθαμε στο Μιλάνο και δε θα δούμε τον «πολιούχο» της πόλης;;
Εξάλλου είναι δυο βήματα από εδώ!!», επιμένω… «Άντε, καλά, πάμε…» συμφωνούν μαζί μου (ακόμη απορώ γιατί στην αρχή μου κάνουν τις δύσκολες, αφού με τη δεύτερη ακολουθούν!! Τι να πεις;; Τους αρέσει να γκρινιάζουν μάλλον…) Εντάξει τα βήματα τελικά δεν ήταν δυο αλλά πέντε, γκρίνιαξαν λίγο και εκεί αλλά τους πέρασε (είναι καλές κατά βάθος)… Τους άρεσε κιόλας πολύ σαν εκκλησία, ειδικά ο προαύλιος χώρος με τις καμάρες αλλά και οι δυο πύργοι που υψώνονται δίπλα από την πρόσοψη της εκκλησίας, οπότε ευτυχώς δεν άκουσα άλλα μετά… Αλλά γενικότερα η περιοχή εκεί ήταν πολύ όμορφη…Διαφορετική από το κέντρο-κέντρο, πιο …παλιά στην όψη, πιο κοντά στα γούστα μου με λίγα λόγια!! Περιηγηθείτε και εσείς στην εκκλησία του Sant’Ambrogio και νιώστε τη μαγεία της μέσω του ακόλουθου link :http://milan.arounder.com/it/chiese/chiesa-di-sant-ambrogio/sant-ambrogio-basilica-quadriportico-di-sera.html
Πολύ χαρούμενες πλέον που γνωρίσαμε ένα μέρος αυτής της γειτονιάς είπαμε ότι την επομένη θα πηγαίναμε ξανά για μια πιο ενδελεχή εξερεύνησή της… Εκείνη τη στιγμή θέλαμε aperitivo και Navigli… Μπαίνουμε λοιπόν στο μετρό, και μετά από δυο στάσεις φτάνουμε στην Porta Genova από όπου θα ξεκινούσαμε μια βόλτα μέχρι να βρούμε ένα μαγαζάκι που να μας αρέσει για να καθίσουμε… Περνάμε από ένα γεφυράκι απέναντι και τριγυρνώντας λιγάκι πέφτουμε πάνω στο Rita!! Για κάποιο λόγο άρεσε σε όλες μας και έτσι συμφωνώντας απλά και μόνο με τα μάτια μπήκαμε και απολαύσαμε τα campari μας τρώγοντας ένα σκασμό και ακούγοντας όμορφη μουσική!! Μετά και από αυτό γυρίσαμε στο δωμάτιο ψιλοεξαντλημένες… Και ενώ υπήρχε όρεξη για ένα ποτάκι κάπου κοντά μας τελικά προτιμήσαμε όλες τον δρόμο προς τα κρεβάτια μας… Αύριο εξάλλου ξημέρωνε μια άλλη μέρα…
Και ξημέρωσε!! Πρωινό στο ξενοδοχείο και τα σχετικά και βουρ για Castello Sforzesco!! Μετρό και Duomo… Πάντα το Duomo πρώτη στάση για να πάει καλά η μέρα!!
Αφού χαζέψαμε λιγάκι εκεί πήραμε τη Via Dante και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το Castellάκι μας!! Τι θέλαμε να ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή!! Η Σ. άρχισε πάλι να έχει ανησυχίες!! Τελικά δεν άντεξε και μπήκαμε όλες μαζί σε ένα μαγαζί για να αγοράσει ένα φόρεμα που είδε στη βιτρίνα… Πολύ όμορφο, η αλήθεια να λέγεται!! Και αν έχουν πέσει άντρες στα πόδια της όσες φορές το φόρεσε αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία!!Μετά την αγορά του φορέματος ηρέμησε και η Σ. και έτσι ο δρόμος μας μέχρι το Castello δεν είχε άλλα απρόοπτα… Το βλέπουμε από μακριά και όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τόσο περισσότερο μας αρέσει αυτό που βλέπουμε!! Το να δεις όλα τα μουσεία του σε λίγες ώρες απλά δεν παίζει, έτσι αρκεστήκαμε μόνο στο «Μουσείο της Τέχνης και της Επιστήμης» που περιλαμβάνει και σημεία της ζωής του Da Vinci στον οποίο και έχουμε μια αδυναμία, καθώς και στη γκαλερί γλυπτών Civiche Raccolte d'Arte Antica. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον ξοδέψαμε στο πάρκο Sempione, ορισμό της «αστικής όασης», κάνοντας βόλτες, ξαπλώνοντας στο γρασίδι και διαπιστώνοντας πόσο όμορφη είναι η ζωή κάτι τέτοιες στιγμές χαλάρωσης και επαφής με τη φύση…
Αφού κάτσαμε με τις ώρες στο πάρκο απολαμβάνοντας τη λιακάδα και διώχνοντας την πίεση του τουρίστα να τρέξει να τα δει όλα, είπαμε πως είχε φτάσει πια η ώρα να σηκωθούμε σιγά σιγά γιατί είχαμε κι άλλα πράγματα να δούμε…Όντως ξεβολευτήκαμε και επόμενος προορισμός μας ήταν το στάδιο Giuseppe Meazza ή San Siro αν προτιμάτε… Από τη στάση μετρό Cairoli φτάσαμε στη στάση Cadorna από όπου πήραμε το τρένο προς Fiera.. Το στάδιο βρίσκεται κοντά στη στάση Lotto Fiera αλλά όχι και τόσο κοντά για τρία κορίτσια που μετά την σιέστα στο πάρκο έχουν μειώσει χαρακτηριστικά τους ρυθμούς τους, οπότε και πήραμε ένα λεωφορείο που μας άφησε σχεδόν μπροστά από το στάδιο… Εκεί μας ενημέρωσαν ότι θα είχε ξενάγηση σε μισή ώρα οπότε μπήκαμε στο μουσείο και χαζεύαμε τα τρόπαια, τις φανέλες, τα παπούτσια κτλ διάφορων παικτών… Αφού πέρασε και το μισάωρο αυτό ξεκίνησε η ξενάγηση από μια πολύ γλυκιά κοπέλα που μας μιλούσε ιταλικά, αγγλικά, και γαλλικά!! Μπήκαμε στα αποδυτήρια, στις κερκίδες, γενικά ήταν πολύ όμορφη εμπειρία αλλά σίγουρα σε μας μέτρησε θετικά και η ξεναγός που ήταν πολύ ευχάριστη και χαμογελαστή!!
Τέλος και με το στάδιο και παίρνουμε από εκεί το τραμ για το Duomo γιατί κάποιες θέλανε πάλι να πάμε στου Luini… Εκεί προσπάθησα εγώ να τις αποτρέψω και να τις πείσω να πάμε πάλι στην περιοχή του Sant’Ambrogio και να ψάξουμε εκεί ένα μέρος να τσιμπήσουμε αλλά η απάντησή τους ήταν αποστομωτική «Πάμε τώρα στα σίγουρα και πειραματιζόμαστε το βράδυ!!»…
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε πάλι στην ουρά για 6 αυτή τη φορά panzerotti…Δεν την ξαναπατήσαμε!! Αφού φάγαμε και σκάσαμε στο φαγητό είπαμε να ξαναπάμε στο Navigli μια βόλτα…Μετρό, Porta Genova και να’μαστε ξανά…Προχωράμε κατά μήκος του Grande Navigliο και κάπου παίρνει το μάτι μου ένα βιβλιοπωλείο… Λέω στα κορίτσια με κάποια επιφύλαξη γιατί μόνο εγώ γνώριζα την ιταλική «Πάμε;;» και εκεί που δεν το περίμενα ακούω ένα «Ναι, βέβαια!!»!! Είδατε για να είναι χορτάτες;; Μπαίνουμε και θυμάμαι ότι θέλω να αγοράσω ένα βιβλίο το «Fanculo Pensiero» του Maksim Cristian… Ρωτάω το παιδί στο ταμείο αν υπάρχει και μου λέει ότι υπάρχει μόνο στον πάνω όροφο, στα «libri usati». «Nessun problema» λέω εγώ και ανεβαίνω…Και είναι η σειρά μου τώρα να πάθω παράκρουση!! Ένας όροφος γεμάτος βιβλία second hand σε άριστη κατάσταση και σε πολύ πολύ χαμηλές τιμές!! Λέω στα κορίτσια αν θέλουν να πάνε μια βόλτα και να συναντηθούμε αργότερα…Μου απαντάνε ότι αφού ήρθαμε όλες μαζί θα τα κάνουμε όλα μαζί!! Ίσως ήταν καλύτερα που έμειναν γιατί έχοντας τες στο νου μου συγκρατήθηκα λιγάκι και πήρα μόνο 8 βιβλία και 6 cd με λιγότερα από 100 ευρώ!! Γιατί, ναι!! Είχε και cd με 5 ευρουλάκια μόνο!! Ένας επίγειος παράδεισος για μένα το Libraccio ( Via Corsico )!! Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο Navigli…Περπατήσαμε πολύ για να χορτάσουμε την περιοχή, κάνοντας στάσεις σε όποια εκκλησία βρήκαμε και καταλήξαμε πάλι στην εκκλησία του Sant’Ambrogio… Πολύ περπάτημα και εκεί, σε αυτά τα υπέροχα στενάκια που είχαμε λατρέψει την προηγούμενη μέρα… Και η περιοχή μας αποζημίωσε και με το παραπάνω!! Κάναμε και δυο σπουδαίες (για εμάς) ανακαλύψεις!! Φτάσαμε μέχρι την Piazza Virgilio Publio Marone όπου ανακαλύψαμε ένα τέλειο σοκολατένιο μαγαζάκι!! Chocolat είναι το όνομά του και φαντάζεστε τι γίνεται εκεί μέσα!! Σοκολάτα σε όλες τις μορφές, συνδυασμένη με υπέροχες γεύσεις!! Μπορείτε να την φάτε, να την πιείτε, να την μυρίσετε…όλες οι αισθήσεις στο φουλ!!
Φεύγοντας από εκεί, παρατηρήσαμε ότι ήμασταν πολύ κοντά σε στάση μετρό αλλά μετά από μια μίνι συνέλευση στο όρθιο αποφασίσαμε να πάμε προς το Duomo με τα πόδια ακολουθώντας μια άλλη διαδρομή και αφού τρώγαμε στο μαγαζάκι που είχαμε φάει την πρώτη μας νύχτα να παίρναμε από εκεί το μετρό για το ξενοδοχείο… Ξεκινήσαμε λοιπόν πάλι να περιπλανιόμαστε στα δρομάκια του Μιλάνου που τόσο αγαπήσαμε και κάπου εκεί κάναμε και τη δεύτερη ανακάλυψή μας!!
Trattoria Milanese!! Τι όμορφη ατμόσφαιρα!! Και μόνο ντόπιοι!! Χωρίς να το πολυσκεφτούμε τα σχέδια για το φαγητό άλλαξαν… Φάγαμε κάτι υπέροχα τοπικά φαγητά, με βοδινό και λουκάνικο (δυστυχώς δε θυμάμαι πως λέγεται, αν μπορεί να βοηθήσει κάποιος;, ριζότο α λα μιλανέζε, ήπιαμε ένα πάρα πολύ ωραίο κρασί και φύγαμε απλά ενθουσιασμένες!! Φτάσαμε μέχρι το Duomo ποδαράτες για να κάψουμε τα λουκάνικα και αφού χαζέψαμε για πολλοστή φορά τον καθεδρικό φωτισμένο πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο!! Έπρεπε να ξεκουραστούμε γιατί την επομένη είχαμε να κάνουμε ένα «ταξιδιωτικό έγκλημα» όπως αποδείχθηκε!! :roll:Venezia in un solo giorno?? Maiii…
Ξυπνάμε πολύ νωρίς για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε Βενετία… Δεν τρώμε πρωινό γιατί ακόμα δεν είχε ανοίξει η αίθουσα πρωινού!! Μας βλέπει ο Antonello να κατεβαίνουμε φουριόζες και μας ρωτάει που πάμε τόσο πρωί αλαφιασμένες!! «A Venezia!!» του απαντώ και έχω ήδη βγει η μισή από την πόρτα όταν ακούω να μας λέει ένα «Maaaaaatte»!! Χαχαχα, ναι είμαστε λίγο τρελές ήθελα να του απαντήσω αλλά έπρεπε να βιαστούμε…
Φτάνουμε στον Centrale, πίνουμε στα γρήγορα τα espressakia μας και αμέσως η «τσιτωίνη» όπως την λέω εγώ, έκανε τη δουλειά της!! Πήραμε και κάτι κρουασανάκια να φάμε και γρήγορα στο τρένο μας!! Σε 4 παρά κάτι ώρες ήμασταν στη Βενετία και στο σταθμό Santa Lucia… Άλλη φάση η Βενετία, μια κατηγορία από μόνη της!! Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα αλλά υπάρχει παντού στον αέρα αυτή η μοναδικότητα της Γαληνοτάτης!! Παίρνουμε το βαπορέτο που θα μας άφηνε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου… Καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής δε σταματήσαμε να τραβάμε φωτογραφίες!! Και φτάνουμε στην πλατεία… η αποθέωση!! Μια πλατεία γεμάτη ιστορία που περιτριγυρίζεται από κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής. Κάποια από τα αξιοθέατα της Βενετίας βρίσκονται εδώ και έτσι η πλατεία είναι σχεδόν πάντα γεμάτη τουρίστες… Εκτός από την Βασιλική του Αγίου Μάρκου στην πλατεία συναντάμε τα κτίρια της Κυβέρνησης της Βενετίας, την Κεντρική Βιβλιοθήκη και τα Μουσεία Αρχαιολογίας!! Σίγουρα όμως αυτό που κλέβει την παράσταση είναι ο Άγιος Μάρκος… μια εκκλησία βασιλικού ρυθμού του 15ου αιώνα. Η αρχική εκκλησία ήταν μέσα στο παλάτι του Δόγη, η οποία όμως καταστράφηκε δυο φορές και την ξαναέκτισαν από την αρχή… Καθώς η Βενετία αναπτυσσόταν και αποκτούσε κυρίαρχη θέση στην ανατολική Μεσόγειο, θησαυροί, μάρμαρα, κίονες, κιονόκρανα κτλ στέλνονταν από τις κατεκτημένες περιοχές και τα οποία τελικά χρησιμοποιήθηκαν στη διακόσμηση της βασιλικής του Αγίου Μάρκου… Τα περίφημα άλογα του Αγίου Μάρκου, τα οποία τοποθετήθηκαν αργότερα στην πρόσοψη του ναού, τα έφεραν οι Βενετοί από την Κωνσταντινούπολη, θέλοντας κατά αυτό τον τρόπο να δείξουν ότι το καθεστώς που ήθελε τη Βενετία προτεκτοράτο των Βυζαντινών είχε πια τελειώσει… Πριν ο Άγιος Μάρκος γίνει ο καθεδρικός της πόλης αποτελούσε προσωπικό παρεκκλήσι του Δόγη… Στο εσωτερικό τώρα, η πρώτη σκέψη που κάνεις βλέποντας τα μωσαϊκά, τους θόλους, το τέμπλο είναι πόση δύναμη και πόσο πλούτο μπορεί να έχει μια πόλη… Ο Άγιος Μάρκος είναι εδώ για να μας δώσει την απάντηση…
Ένα ακόμη κτίριο που επιδεικνύει την δύναμη, τον πλούτο αλλά και την φινέτσα της Βενετίας είναι το παλάτι του Δόγη… Η διακόσμηση του κτιρίου περιλαμβάνει ιστορικές και βιβλικές σκηνές. Δύο από τις στήλες που βρίσκονται προς την piazzeta είναι βαμμένες κόκκινες για να σηματοδοτούν το σημείο που ανακοινώνονταν οι δημόσιες εκτελέσεις… Η Aίθουσα του Mεγάλου Συμβουλίου βρίσκεται στον 2ο όροφο και είναι το μεγαλύτερο δωμάτιο μέσα στο παλάτι. Σ΄αυτήν την αίθουσα συναντιόταν όλη η αφρόκρεμα, κοινώς η αριστοκρατία της Βενετίας… Η αίθουσα κοσμείται από το έργο ο Παράδεισος του Tintoretto, μία καταπληκτική τοιχογραφία… Τέλος στο υπόγειο βρισκόταν αρκετά κελιά όπου γινόταν η κράτηση όσων επρόκειτο να δικαστούν… Όταν κατασκευάστηκε μια νέα φυλακή στην άλλη πλευρά του καναλιού Rio de palazzio, τα κελιά αυτά σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται… Η νέα φυλακή ενώθηκε με το παλάτι με την διάσημη «Γέφυρα των στεναγμών» («Ponte dei Sospiri»), η οποία οφείλει το όνομά της στους στεναγμούς των φυλακισμένων που ακούγονταν από τα παραθυράκια της κατά τη μεταφορά τους προς τα μαρτύρια…
Η επόμενη στάση μας ήταν στο Caffé Florian… Τι μέρος και αυτό!! Και το πιο σπουδαίο ήταν πως εκείνη τη στιγμή η ορχήστρα έξω έπαιζε «Τα παιδιά του Πειραιά»!! Θα μπορούσε να είχε διαλέξει βέβαια άλλο κομμάτι αλλά τέλος πάντων,
ήταν ένα ελληνικό άκουσμα στην καρδιά της Βενετίας και αυτό από μόνο του αρκούσε… Παραγγείλαμε τις σοκολάτες μας και έγινε χαμός!! Τι τέλεια ατμόσφαιρα αυτό το μέρος και τι τέλεια γεύση αυτή η σοκολάτα… Φεύγοντας από το Florian αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στα σοκάκια της Βενετίας… Εδώ και να είδαμε κάτι σημαντικό, ήταν τόση η βιασύνη μας που δεν έχω συγκρατήσει τίποτα… Θυμάμαι μόνο τις βιτρίνες, τη Channel που κάναμε αμάν να ξεκουνήσουμε τη Σ., ένα τέλειο μαγαζάκι από όπου πήραμε και μασκούλες και ένα άλλο που πήραμε διάφορα πραγματάκια από γυαλί murano, κόσμο να πηγαινοέρχεται, μα πάνω απ’όλα την ομορφιά και τη σαγήνη της πόλης αυτής… Αφού περπατήσαμε κάμποση ώρα, είπαμε να κάνουμε και μια βόλτα με τη γόνδολα… Πήραμε από ένα σχετικά μικρό καναλάκι και δεν ήταν τόσο ακριβή, 60 ευρουλάκια δια 3, ένα εικοσαρικάκι η καθεμιά μας… Και ξεκινάμεεε… Ο gondoliere πολύ ευγενικός, μας έλεγε κάθε φορά τι βλέπουμε και από πού περνάμε και που και που σιγοτραγουδούσε κάποιο σκοπό… Ήταν και νεαρούλης και ομορφούλης…
Και ενώ χαζεύαμε στα μικρά υδάτινα στενάκια ξαφνικά βγαίνουμε στο Canal Grande!! Τι εμπειρία και αυτή!! Κάτι που τότε δεν ήξερα για να ρωτήσω λεπτομέρειες, είναι ότι το Canal Grande ακολουθεί τη διαδρομή ενός αρχαίου ποταμού…Ένας από τους πρώτους οικισμούς μάλιστα άρχισε να αναπτύσσεται στο κανάλι στην ακτή της γέφυρας Rialto!! Και τώρα που είπα Rialto, τι όμορφη που φαίνεται αυτή η γέφυρα μέσα από το Canal Grande!! Και τι τέλεια που είναι η θέα του καναλιού από αυτήν!! Το αστείο είναι πως όσο ήμασταν στη γόνδολα, εμείς φωτογραφίζαμε αυτούς που ήταν πάνω στην –ασφυκτικά γεμάτη – γέφυρα και αυτοί έκαναν το ίδιο με εμάς… Όπως όλα τα ωραία όμως, έτσι και η βόλτα μας με τη γόνδολα τελείωσε…
Είχαμε ακόμη ώρα μέχρι να φύγει το τρένο και η βόλτα μας άνοιξε λίγο την όρεξη…Αφού τσιμπήσαμε μια κομματάρα pizza η καθεμία συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα στενά που δε χορταίναμε με τίποτα!! Κάτσαμε και για μια μπυρίτσα σε μια γωνιακή, συμπαθητική μπυραρία της οποίας το όνομα δε θυμάμαι και αφού καλαμπουρίσαμε και είπαμε διάφορα περί του gondoliere, είχε φτάσει η ώρα να πηγαίνουμε σιγά σιγά προς το σταθμό… Δεν είδαμε τίποτα από τη Βενετία, το ξέρω, και αυτή η μικρή τζούρα που πήραμε δε φτάνει ούτε για ζήτω αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες… Αν και δεν είναι από τις πόλεις που θα ήθελα να ζήσω για πάντα, η Βενετία είναι άκρως γοητευτική γι’αυτό αφιερώστε της χρόνο… Η επιστροφή είχε κάποιες δόσεις μελαγχολίας για τα πράγματα που είδαμε και αφήσαμε τόσο γρήγορα πίσω μας, αλλά και για όλα αυτά που δεν είδαμε… Βέβαια όλα αυτά μέχρι τη Βερόνα… Από εκεί και μέχρι το Μιλάνο έμελλε να συμβούν πράγματα και θαύματα, τα οποία θα μείνουν ανάμεσα σε μας τις 3 και…τον συνεπιβάτη μας!!
Επιστροφή στο Μιλάνο
Φτάνουμε στο Μιλανάκι και πάμε γρήγορα γρήγορα στο δωμάτιο να κάνουμε ένα ντουζάκι αναζωογόνησης και να ετοιμαστούμε για νυχτοπερπατήματα… Το θέμα είναι πως μέχρι να ετοιμαστεί και η τελευταία, η πρώτη (δλδ εγώ) είχε κοιμηθεί!! Τον έχω και εύκολο τον ύπνο η αλήθεια είναι…
Οπότε την έπεσαν και οι άλλες και το πρωί ξυπνήσαμε φρέσκιες φρέσκιες γιατί μας περίμενε δύσκολη μέρα!! Ήταν η μέρα που η Σ. περίμενε από την αρχή του ταξιδιού!! Μια μέρα ειδικά αφιερωμένη σε αυτήν λοιπόν, η οποία θα περιελάμβανε μόνο shopping, τρελό και μέχρι τελικής πτώσης shopping!! Γι’αυτή τη μέρα δεν έχω και πάρα πολλά να σας πω… Όπου βλέπαμε βιτρίνα που να μας αρέσει μπαίναμε!! Ξεκινήσαμε από το Corso Buenos Aires που ήταν πιο φιλικό στην τσέπη μας και αφού ήμασταν ήδη γεμάτες τσάντες στα χέρια καταλήξαμε στις πιο ακριβές ζώνες!! Έξυπνη κίνηση, γιατί μια η κούραση (αυτό το μπες-βγες στα δοκιμαστήρια, έλεος!!), μια η αίσθηση ότι έχουμε ήδη ψωνίσει αρκετά πραγματάκια, μας έκανε να είμαστε πιο επιλεκτικές και όχι τόσο παρορμητικές στις αγορές μας!! Κάπου σταθήκαμε για φαγητό στο χέρι το μεσημέρακι αλλά μη με ρωτήσετε πού, δεν θυμάμαι… Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το απόγευμα και αφού η Σ. άφησε μια περιουσία στη Benetton στην πλατεία του Duomo, κάτσαμε για καφεδάκι σε ένα μικρό μαγαζάκι που βλέπει φάτσα τον Καθεδρικό (ακριβώς απέναντι δλδ, δίπλα από τα Zara και πίσω από μια πιάτσα ταξί), όπου το cappuccinaki ήταν απλά πάμφθηνο!! Μπορεί και 2,50 ευρώ αν θυμάμαι καλά!! Μεγάλη εντύπωση μας έκανε για το συγκεκριμένο σημείο… Δείτε και εσείς για τί θέα μιλάμε...Ξεθεωμένες πλέον από τον ποδαρόδρομο όλη μέρα, μετά το καφεδάκι πήραμε το μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο να ετοιμάσουμε βαλίτσες, γιατί το πρωί είχαμε αναχώρηση… Ετοιμαστήκαμε μια χαρούλα και μετά κατεβήκαμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ του ξενοδοχείου μιας και τα πόδια μας δε βαστούσαν για παραπάνω… Στην παρέα μας προστέθηκε και ο Antonello, οποίος μόλις σχολούσε και ο οποίος έμελλε να γίνει πολύ καλός μου φίλος… Έτσι, ήρεμα, με όμορφη μουσική και κουβεντούλα, κύλησε το τελευταίο μας βράδυ στο Μιλάνο…
Κάπως έτσι διαδραματίστηκε η πρώτη μου επίσκεψη στο Μιλάνο και αυτή ήταν η πιο τουριστική εκδοχή μου γιατί τις επόμενες φορές που βρέθηκα εκεί προσπάθησα να γίνω πιο πολύ ένα με την πόλη και να ζήσω με διαφορετικό τρόπο τους ρυθμούς της… Άλλοτε απλά σαν περαστική και άλλοτε μένοντας κάποια βράδια εκεί, το Μιλάνο άρχισα να το αγαπώ!! Τι να πω;; Ίσως φταίνε και κάποιοι άνθρωποι εκεί που με έκαναν να το αγαπήσω…
Μόνη στο Μιλάνο… (ή αλλιώς Για το πτυχίο ρε γ@μώτο!!)
Είναι Οκτώβριος του 2010… Πέμπτη, 14 του μήνα ορκίζομαι, παίρνω το πολυπόθητο πτυχίο, έχω ήδη πάρει άδεια από τη δουλειά και 15 Οκτωβρίου πρωί πρωί είμαι στο Ελ Βενιζελ… Μόνη… Έχω αποφασίσει ποιο θα είναι το δώρο στον εαυτό μου για την ανταμοιβή των κόπων μου τόσα χρόνια μπλα μπλα μπλα… Ταξίδι στο Μιλανάκι!!
Αυτή τη φορά θα μείνω εκεί 3 βράδια, 3 διαφορετικά βράδια από την πρώτη μου επίσκεψη… Φτάνω στο Malpensa, τα κλασσικά λεωφορείο για το κέντρο, Stazione centrale και φυσικά διαμονή στο Hotel Terminal!! Με υποδέχεται ο καλός μου πλέον φίλος και αφού ανεβάζω τα πράγματά μου στο δωμάτιο, κατεβαίνω τον χαιρετώ και δίνουμε ραντεβού το βραδάκι για φαγητό… Ξεκινάω να κάνω μια βόλτα σε γνώριμα μέρη πλέον… Το πρώτο που θέλω να δω είναι, για μαντέψτε… το Duomaki μου!!
Φεύγω σούμπιτη για εκεί… Κόσμος πηγαινοέρχεται και η εικόνα αυτή είναι τόσο οικεία…εξάλλου έχουν περάσει μόνο 5 μήνες από την τελευταία φορά που ήμουν πάλι εκεί, με τα ίδια συναισθήματα… Κλασσικά επίσης βόλτα στη Γκαλερίτσα, Piazza della Scala και San Fedele… Κλασσικά panzerotto στου Luini και ακόμη πιο κλασσικά μετρό για Navigli και το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο!! Έμεινα περίπου 3 ώρες, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία, πήρα τρελό πράγμα τόσο που στην επιστροφή αναγκαστικά πλήρωσα την μια «χειραποσκευή» μου ως βαλίτσα και κράτησα μόνο ένα σακίδιο που αγόρασα την τελευταία μέρα εκεί!! Επιστροφή στο δωμάτιο, μπανάκι και ετοιμασία για φαγητό… Μη με ρωτήσετε που βγήκαμε για φαγητό, για ακόμη μια φορά δε θυμάμαι!! Ήταν κάπου κοντά στον Centrale, ένα εστιατόριο του οποίου ο σεφ λέγεται Pino Papandrea!! Κάποιος μακρινός του συγγενής ήταν Έλληνας και χάρηκε πολύ που βρήκε μια ακόμη Ελληνίδα… Έκατσε για λίγο στο τραπέζι μας και αφού συζητήσαμε για την κατάσταση της Ελλάδας και τον σχεδόν συνονόματό του τότε πρωθυπουργό μας, μας κέρασε μια γύρα κρασάκι ακόμη… Δοκίμασα κυρίως ψάρι και θαλασσινά, πολύ νόστιμα ήταν αν και δεν αποτελούν την πρώτη επιλογή μου όταν είμαι στην Ιταλία, αλλά όπως μου είπε ο Antonello στη Λομβαρδία τρως ψάρι, στη Napoli pasta και στη Ρώμη pizza ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Ένα όμορφο βράδυ έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του, έτσι και εγώ πήρα το δρόμο προς το ξενοδοχείο γιατί το επόμενο πρωί με περίμενε ταξιδάκι… Ω ναι, θα έκανα μια μίνι-απόδραση στη λίμνη Como…
Dolce far niente…
Ξημερώνει η μέρα και μου είναι λίγο βροχερή… Δε με χαλάει καθόλου… Μιλάνο και βροχή μου κάνει έναν ωραίο συνδυασμό… Μετρό και σταθμόςCadorna και σε 40 λεπτάκια να’μαι στο Como… Η βροχούλα θα με συνοδεύει και εδώ απ’ότι φαίνεται αλλά δεν με ενοχλεί… Συννεφιασμένος ουρανός, λίγη ομίχλη, ελάχιστος κόσμος στο δρόμο, συνθέτουν ένα τοπίο πολύ όμορφο… Για να είμαι πιο ακριβής, ένα τοπίο διαφορετικά όμορφο μιας και είμαι σίγουρη ότι την καλύτερη του εικόνα το Como μας την δείχνει άλλη εποχή…
Ξεκινώ να περπατώ πλάι στη λίμνη αρχικά, πιο μετά θα μπω στην πόλη… Κάνω με την ηρεμία μου μια μεγάλη βόλτα ενώ το κύμα σκάει δίπλα μου... Κάθομαι για λίγο στο πάρκο δίπλα στη λίμνη και σκέφτομαι ότι όχι άδικα αυτό το μέρος έχει εμπνεύσει τόσους και τόσους ποιητές, συγγραφείς, συνθέτες... Τα σκούρα νερά της βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό κάλλος που την περιβάλλει... Και να μη θέλεις εκεί νιώθεις την ανάγκη να ερωτευτείς, να ονειρευτείς... Αχ αυτός ο Manzoni φταίει για όλα, που έκανε τη λίμνη γνωστή σε όλο τον κόσμο με τον μεγαλειώδη έρωτα των ηρώων του... Ο καιρός δυστυχώς δε με αφήνει να κάνω και μια βόλτα με το καραβάκι στη λίμνη οπότε αποφασίζω να κατευθυνθώ προς την πόλη προτού με πιάσει η μελαγχολία που είμαι εκεί μοναχούλα...
Και αρχίζει το σεργιάνι στα γραφικά σοκάκια της πόλης... Εννοείται πως το πρώτο που θέλω να δω είναι ο Duomo!! Ξεκινάω την περιήγησή μου από την PiazzaCavour, με τα όμορφα καφέ και εστιατόρια της... Φτάνω γρήγορα στο Duomoμένω να χαζεύω... Αυτό που παθαίνω κάθε φορά με τις εκκλησίες της Ιταλίας (και γενικότερα της Ευρώπης), δε μπορώ να το εξηγήσω... Τεράστιος, με διάφορες αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες... Μπορείς να θαυμάσεις μπαρόκ, γοτθικά και αναγεννησιακά στοιχεία, καθώς και πολλά πολλά αγάλματα που κοσμούν το εξωτερικό του... Στην πίσω μεριά υπήρχε και ένα δεντράκι στο οποίο μπορούσες να αφήσεις το bigliettinoσου... Ε, άφησα και εγώ το δικό μου όπως καταλαβαίνετε και συνέχισα τη βόλτα μου...
Μικρές στάσεις στα παλιά τείχη της πόλης και του αμυντικούς πύργους που έχουν διασωθεί και επιστροφή ξανά στην προκυμαία... Το Brunateμε περίμενε!! Πάω προς τον οδοντωτό (funicolare), εισιτηρίο και ξεκινάμε την ανάβαση... Σε 10 περίπου λεπτά ήμουν στο πανέμορφο αυτό χωριουδάκι... Η θερμοκρασία αισθητά πιο χαμηλή... Περπάτησα στα δρομάκια του, περνώντας την βιβλιοθήκη, τον Άγιο Ανδρέα... Ήθελα πολύ να δω τη θέα της λίμνης από τόσο ψηλά αλλά η ομίχλη δε μου έκανε τη χάρη... Συνέχιζα να ανεβαίνω έως ότου δεν άντεχα πια το κρύο και έτσι ξαναπήρα την αντίθετη πορεία για να μπω σε ένα καφέ που είχα δει και μου άρεσε και να πιω μια ζεστή ζεστή σοκολάτα να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου!! Όντως απήλαυσα την καταπληκτική μου σοκολάτα, αγόρασα και κάτι τέλεια ξύλινα μαγνητάκια που είχε στο μαγαζί, μπήκα πάλι στον οδοντωτό και άρχισα να κατεβαίνω... Από ένα σημείο και μετά μπορούσα να δω την λίμνη και την πόλη με τον Καθεδρικό βεβαίως βεβαίως να κλέβει την παράσταση και από τόσο ψηλά... Εικόνες που έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου ως κάποιες από τις ομορφότερες ever, και που λαχταρώ να τις ξαναδώ σύντομα... Το όμορφο σε αυτή την μοναχική εξόρμηση, ήταν ακριβώς αυτό το στοιχείο της, ότι ήταν μοναχική... Σίγουρα η παρέα χρειάζεται, αλλά εκείνες τις ώρες ένιωθα τόσο όμορφα που ήμουν μόνη, χαμένη στις όμορφες σκέψεις και χωρίς κάποιον άλλο να διαταράσσει αυτές τις ιερές στιγμές που τα βάζεις κάτω με τον εαυτό σου και τα μετράς... Τόσα όμορφα που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα...
Ένα Μιλάνο διαφορετικό....
Επιστροφή κατά το απογευματάκι στο Μιλάνο... Έχει σταματήσει πλέον η βροχή... Παίρνω το μετρό για να γυρίσω στο ξενοδοχείο και τί βλέπουν τα ματάκια μου καθώς περνάμε από κάποιο σταθμό;; Διαφήμιση των συναυλιών που θα γίνονταν στο Blue Note… Τί μέρα έχουμε σήμερα;; 17/10... Πάμε στο 17/10 και τι βλέπουμε;; Giusy Ferreri… «Κάποιος μου κάνει πλάκα», μονολογώ και θα σας εξηγήσω το γιατί... Το προηγούμενο καλοκαίρι, καλοκαίρι του 2009 δηλαδή, η Giusy Ferreri είχε κάνει και στην Αθήνα μια συναυλία στο θέατρο Βράχων... Στην οποία συναυλία όχι απλά πήγα, αλλά είχα πάει και από το μεσημέρι συνηθισμένη από άλλες συναυλίες για να προλάβω να είμαι μπροστά... Βέβαια σε αυτήν ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα γιατί δεν είχε πάρα πολύ κόσμο σε σχέση με άλλες... Οπότε κουλ όταν ανοίγουν οι πόρτες μπαίνω χαλαρά και παρατηρώ προς μεγάλη μου έκπληξη ότι δεν υπάρχει το γνωστό «κάγκελο» μπροστά από τη σκηνή... Και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα... Πλησιάζω στη σκηνή και ρωτάω κάποιον «Γιατί δεν υπάρχει κάγκελο, δεν επιτρέπονται οι όρθιοι στη συναυλία;;». Η απάντηση που παίρνω είναι « Scusi, sono italiano, in english please…» Μόλις είχα ενοχλήσει τον percussionista... Τί english τώρα, σκέφτομαι, ώρα να δω αν έχω μάθει τίποτα αυτούς τους μήνες που ασχολούμαι με τη γλώσσα....
Τελικά κάτι είχα μάθει, συνεννοηθήκαμε μια χαρά, συστηθήκαμε και πήγα να καθίσω στις κερκίδες γιατί η ώρα μέχρι να αρχίσει η συναυλία ήταν κάμποση... Έτσι όπως καθόμουν έρχεται ο Andrea μαζί με τον άλλο Andrea που ήταν ο bassista και πιο μετά πέρασε όλη η μπάντα να χαιρετήσει την ελληνίδα που ψιλομιλούσε ιταλικά και περίμενε μόνη της να ξεκινήσει η συναυλία... Τελικά συνειδητοποιώ ότι το «μόνη μου» και το «Ιταλία» καταλήγει πάντα σε καλό!! Έχω πολυλογήσει το ξέρω, απλά κάπως έτσι γνωρίστηκα με τα παιδιά και μέχρι σήμερα είμαστε πολύ καλοί φίλοι... Έτσι λοιπόν, με το που βλέπω την διαφήμιση σκέφτομαι ότι είναι ευκαιρία να τους κάνω μια εκπληξούλα, μιας και σκόπευα να επικοινωνήσω την επόμενη με τους 2 από τους 4 που μένουν στο Μιλάνο έτσι και αλλιώς... Φτάνω στο ξενοδοχείο και για καλή μου τύχη ο Antonello δεν έχει σχολάσει... Του εξηγώ την κατάσταση και του ζητάω να μου βρει τη διευθυνση γιατί τότε δεν είχα ακόμη ίντερνετ στο κινητό!! (Που πας ρε Καραμήτρο;;) Τέλος πάντων, με τα πολλά και τα λίγα έχω τη διεύθυνση, έχω και κάποιες οδηγίες για το πως θα φτάσω μέχρι εκεί και ξεκινάω... Φτάνω λιγάκι αργοπορημένη, η συναυλία έχει ήδη ξεκινήσει και ο κυριούλης στην είσοδο μου λέει πως δεν υπάρχουν θέσεις για τη συγκεκριμένη εμφάνιση και ότι σε περίπου 2 ώρες θα ξεκινούσε η δεύτερη εμφάνιση και ότι για εκεί υπήρχαν 3 θέσεις... Του λέω τί θέσεις, βάλε με μέσα και ας είμαι όρθια, δε θέλω θέση... Μου λέει ότι δε γίνεται γιατί και πάνω στο μπαρ είναι γεμάτα, με απογοητεύει, του λέω ότι είμαι φίλη με τα παιδιά αλλά δυστυχώς δε μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο γιατί είναι ήδη στη σκηνή και αφού του ζητάω λίγο χρόνο να δω τί θα κάνω και πάω λίγο πιο πέρα και ψιλοβρίζω την τύχη μου που έφτασα μέχρι εδώ και δε μπορώ να μπω, τον πλησιάζω και του λέω «Οκ, κόψε μου για των 23:00». Η απάντησή του;; «Τελικά υπάρχει μια θέση όρθιου στο μπαρ, την θέλετε;;». Πλάκα μου κάνει σκέφτομαι... «Και βέβαια τη θέλω, τί λέμε τόση ώρα;;» Και επιτέλους είμαι μέσα!! Παίρνω τη βοτκίτσα μου, 10 ευρουλάκια (πανάκριβη ήταν, δε συμφέρει να πίνεις βότκα εκεί) και ανεβαίνω στο μπαρ... Είμαι η μόνη που δεν σιγοτραγουδάει αλλά γκαρίζει και αυτόματα γίνομαι το κέντρο της προσοχής εκεί γύρω... Μα καλά έτσι διασκεδάζουν σε συναυλία;; σκέφτομαι...Τί ξενέρωτοι!! Εγώ πάντως απολαμβάνω την τόσο ανέλπιστη ευκαιρία μου στο έπακρο!! Λίγο πριν τελειώσει κατεβαίνω και πλησιάζω στη σκηνή και «Sorpresaaa!!» Κάθομαι πίνω άλλο ένα ποτάκι με τα παιδιά, τους λέω πως ήταν η μέρα μου, μου λένε τα νέα τους και με ρωτάνε τί κάνω την επόμενη το βράδυ... Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κανονίσει κάτι γιατί θα ήταν η τελευταία μου μέρα και ήταν τελείως χύμα όλα... Ωραία μου λένε, αύριο έχεις γιορτή μπύρας μαζί μας!! Ε, αυτό ήταν... είπαν τις δυο μαγικές λέξεις και τις είπαν μαζί... «Γιορτή» και «μπύρα» λοιπόν!! Τί άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος;; Τους χαιρετώ γιατί έπρεπε να ετοιμαστούν για το δεύτερο γύρο τους και δίνουμε ραντεβού την επομένη!! Στο δρόμο προς το ξενοδοχείο σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έκανα τελικά μόνη το ταξίδι γιατί κανένας δεν επρόκειτο να με είχε ακολουθήσει στη συναυλία... Πέφτω στο κρεβάτι νιώθοντας κάτι παραπάνω από χαρούμενη....Ξημέρωσε... H πόλη έχει ακόμη την όψη της βρεγμένης και που και που ψιχαλίζει ελαφρά… Πρωινό, ντύσιμο και εξορμήσεις στο φλου στη πόλη... Δεν υπάρχει τίποτα στο πρόγραμμα, πιο σωστά, δεν υπάρχει πρόγραμμα και η ελευθερία κινήσεων με κάνει πια να βλέπω την πόλη όχι ως τουρίστας αλλά σαν να είναι η πόλη μου... Κάνω λίγο απ’όλα, βόλτα από το Duomάκο εννοείται, βόλτα στις πλατείες, χάζεμα στις βιτρίνες και κάποιες αγορές, μέχρι και στο supermercato πήγα για να προμηθευτώ πραγματάκια για την Αθήνα...
Γύρισα στο ξενοδοχείο, ξεκουράστηκα, ετοίμασα βαλίτσα γιατί την επόμενη έφευγα πολύ πρωί για το αεροδρόμιο... Και είμαι έτοιμη για τη γιορτή μπύρας!! «Festa della birra» στο Melegnano και η μπύρα ρέει σαν ποτάμι!!
Ενθουσιάζομαι πολύ και φαίνεται, τα παιδιά με κοροϊδεύουν με ατάκες του τύπου «Καλά, δεν έχεις ξαναδεί μπύρα;;» και διάφορα τέτοια... Υπάρχουν και κάποια συγκροτήματα που παίζουν όμορφη ροκ μουσικούλα και όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να αγαπήσω το Μιλάνο, γιατί έχω πια γίνει ένα με την πόλη και συνειδητοποιώ πόσο όμορφη μπορεί να είναι αυτή η πόλη αν ξεφύγεις από το τριπάκι του τουρισμού... Και την πρώτη φορά μου άρεσε το Μιλάνο και ας το είδα τουριστικά αλλά τώρα που το έζησα, το αγάπησα... Βγήκα και σε άλλες ζώνες που μου άρεσαν εξίσου πολύ και βρέθηκα περισσότερο με Ιταλούς, είδα πως ζουν, πως διασκεδάζουν και πραγματικά μου άρεσε αυτό που είδα... Έτσι είναι στο μυαλό μου το Μιλάνο... Μια πόλη που αν της δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο από το κλασσικό τριήμερο ή και διήμερο πολλές φορές που θεωρείται από πολλούς αρκετό, θα σε ανταμείψει με πολλές και όμορφες στιγμές... Διώξε τις όποιες προκαταλήψεις έχεις για την πόλη, βρες την κατάλληλη παρέα, ψάξου και λίγο για το τί παίζει την περίοδο που θα είσαι εκεί και άσε το Μιλανάκι να σε συναρπάσει....
ΥΓ1 : Οι φωτογραφίες είναι λίγο ανακατεμένες και από τα 2 ταξίδια, δεδομένου ότι στις περισσότερες ήταν και οι φάτσες της παρέας μου...
ΥΓ2 : Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα!!!
Attachments
Last edited by a moderator:
