Τουρκία Μια πρόσκληση.

[Smaragda53]

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Φρίξος και η Έλλη πετούσαν στο βόρειο Αιγαίο και είχαν φτάσει στο στενό. Επίσης σύμφωνα με το μύθο κανείς δεν έπρεπε να κοιτάξει προς τα κάτω, Το παραπάνω παραβίασε η Έλλη, έπεσε στη θάλασσα, πνίγηκε και το στενό ονομάστηκε Ελλήσποντος.

Λοιπόν, απ΄ό,τι θυμάμαι, ο Φρίξος και η ΄Ελλη, τα δυο αγαπημένα αδερφάκια από τον Ορχομενό, είχαν μια κακιά μητριά που έπεισε τον πατέρα τους τον βασιλιά να τα σκοτώσει. Η πεθαμένη μητέρα τους έστειλε τότε το χρυσόμαλλο κριάρι να τους πάρει μακριά. Η ΄Ελλη κάποια στιγμή ζαλίστηκε, γλίστρησε κι έπεσε στη θάλασσα που ονομάστηκε προς τιμή της, Ελλήσποντος. Ο Φρίξος συνέχισε και "προσγειώθηκε" στην Αία, στη χώρα της Μήδειας, όπου θυσίασε το κριάρι στους θεούς. Για το περίφημο χρυσόμαλλο δέρας έγινε αργότερα η αργοναυτική εκστρατεία και ο μύθος συνεχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του...

 

[gelf]

@ToTheMoonAndBack , σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Όσον αφορά στο άρθρο του Redblue, όπως έγραψα, αυτό έχει και σωστά και λανθασμένα στοιχεία. Σωστά είναι τα δημογραφικά και γεωμορφολογικά στοιχεία. Είναι αυτά που γράφω κι εγώ. Προφανώς τα πήραμε από την ίδια πηγή, γιατί ούτε εγώ ούτε ο αρθρογράφος κάναμε στατιστική, ούτε βάλαμε τοπογραφικά συνεργεία για αποτυπώσεις και χαρτογραφήσεις. Πάντως τον πληθυσμό των Ελλήνων μας τον επαλήθευσαν οι Ρωμιοί που συναντήσαμε και στα δυο νησιά. Κατά τα λοιπά, και επιμένω σ’ αυτό, για να μη νομίσει κανείς ότι θα πάει σε σούπερ κοσμικό νησί. Τουριστικό είναι (σε αντίθεση με την Ίμβρο), κοσμικό όχι. Ούτε η ελίτ πάει στην Τένεδο (σε αντίθεση με τα γραφόμενα στο άρθρο). Η μεσαία τάξη (ότι έχει απομείνει απ’ αυτή - την τελευταία επταετία) πάει. Πάντως και θάλασσες ωραίες έχει (Αιγαίο είναι) και προορισμός για οινογνωσία είναι. Να έχουμε υγεία να ταξιδεύουμε και να πίνουμε.

@Smaragda53, σε ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου. Η Μυθολογία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Κάτι έλεγε ο Ν. στο ferry, εγώ είχα στραμμένη την προσοχή μου στο που θα πάμε για ποτά στην Ίμβρο και αυτό που άκουσα ή που νόμισα ότι άκουσα είναι αυτό που έγραψα. Σε ευχαριστώ για τη διόρθωση.

Ας προχωρήσω στη συνέχεια της μικρής ιστορίας.





4. Τσανάκκαλε

Το Τσανάκκαλε (ή Δαρδανέλλια) είναι πόλη και λιμάνι της Τουρκίας, στην Επαρχία Τσανάκκαλε, στη νότια ακτή των Δαρδανελλίων, με πληθυσμό 100.000 κατοίκων περίπου. Τα Δαρδανέλλια είναι η δεύτερη επαρχία της Τουρκίας που έχει εδάφη σε δύο διαφορετικές ηπείρους. Στην Ευρωπαϊκή και στην Ασιατική. Το Τσανάκκαλε βρίσκεται στην Ασία, όμως συνεχώς πλοιάρια - πορθμεία, διασχίζουν τα στενά προς την Ευρωπαϊκή ακτή. Ένα από αυτά τα πορθμεία («πλατφόρμες») είχαμε στόχο να πάρουμε για να περάσουμε στην απέναντι Ευρωπαϊκή ακτή, ώστε να πάρουμε το πλοίο για Ίμβρο. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που μας έφερε στο Τσανάκκαλε.
Το Τσανάκκαλε είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στη θέση της αρχαίας Τροίας. Ένα από τα αξιοθέατα της πόλης είναι ο «Δούρειος Ίππος», τον οποίο οι Τούρκοι αγόρασαν από τους παραγωγούς της γνωστής ταινίας «Τροία» και ο οποίος εκτίθεται στην παραλιακή ζώνη του Τσανάκκαλε.
Το Τσανάκκαλε οφείλει την τουρκική ονομασία του από τα κάστρα του. Δηλαδή «Τσανάκ Καλεσί» (που σημαίνει Φρούριο των τσανακίων) από τα κατασκευαζόμενα εκεί απο το έτος 1740 πήλινα αγγεία. Μέχρι όμως το έτος 1922 το τουρκικό επίσημο όνομα ήταν «Καλέι Σουλτανιέ» ή «Σουλτανιέ Καλεσί» (σουλτανικό φρούριο). Το σημερινό όνομα είναι αυτό που καθιερώθηκε από τη σύγχρονη Τουρκία. Η ακριβής εποχή της ίδρυσης της πόλης δεν είναι ακριβώς γνωστή. Θεωρείται ότι υπήρξε ένα απλό φρούριο. Το φρούριο αυτό είχε επιλεγεί ως κέντρο του αμυντικού συστήματος των οχυρώσεων των Στενών επί εποχής του Σουλτάνου Μωάμεθ Δ΄ το έτος 1659 και το οποίο αντικατέστησε τα πρώτα ανεγερθέντα φρούρια στις αρχές της δεκαετίας του 1450.
Όπως προανέφερα, για να ξεκινήσουμε προς την Ίμβρο, όσο το δυνατό νωρίτερα, αποφασίσαμε - σοφώς) να διανυκτερεύσουμε στο Τσανάκκαλε. Για τα δυο δωμάτια είχε κάνει κράτηση η Α., φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο ξενοδοχείο και μπήκαμε στο δωμάτιό μας. Ήταν τέλειο.
Το δωμάτιό μας ήταν μια μεγάλη γωνιακή σουίτα με καθιστικό και κρεβατοκάμαρα. Η Α, όρμησε στο κρεβάτι, αναπήδησε και μου φωνάζει ότι το στρώμα είναι υπέροχο. Γνωρίζει τις μικρές αδυναμίες μου. Επίσης από το δωμάτιό μας είχαμε εξαιρετική θέα και την ημέρα, αλλά και τη νύχτα.

Ήμουν αραχτός στο κρεβάτι, οπότε η Α. μου είπε: «Ξέρω την απέχθειά σου για τις μουσουλμανικές χώρες, αλλά σ’ αυτή την πόλη δεν θα δεις μαντήλα. Γυναίκες με σορτσάκι θα δεις, αλλά ποτέ μαντήλα. Αυτή είναι η πιο Ευρωπαϊκή πόλη της Τουρκίας». Τότε σκέφτηκα για τις γυναίκες με σορτσάκι και μου άρεσε αυτό, οπότε λέω: «Δεν κατεβαίνουμε να κάνουμε καμιά βόλτα στην πόλη;». Η Α. μου είπε: «Προφανώς. Για να δεις την πιο Ευρωπαϊκή πόλη της Τουρκίας κι ας είναι αυτή στην Ασία!». Βγήκαμε βόλτα.

Το πρώτο αξιοθέατο που συναντήσαμε ήταν το Δημαρχείο.

Συνεχίσαμε για λίγο νότια.

Άρχισε να ψιλοβρέχει. Φτάσαμε στο λιμάνι,

από όπου την άλλη μέρα θα παίρναμε το ferry, θα διασχίζαμε τη χερσόνησο της Καλλίπολης, θα φτάναμε στο μικρό λιμανάκι του Kabatepe για να πάρουμε το πλοίο για Ίμβρο. Όλα τα είχα σχεδιάσει, με ακρίβεια, στο μυαλό μου. Ως οργανωτικός τύπος. Αρκεί να ξεκινούσαμε έγκαιρα.
Το Cimenlik Castle, βρίσκεται νότια του λιμανιού. Σκεφτήκαμε προς στιγμή να το επισκεφτούμε, αλλά λίγο το ψιλόβροχο, λίγο το ότι μου είπε η Α. ότι δεν είναι τίποτα το αξιόλογο, μας έκανε να εγκαταλείψουμε σύντομα την ιδέα για επίσκεψη στο φρούριο.
Το Τσανάκκαλε, διαθέτει όμορφο παραλιακό μέτωπο. Περπατήσαμε.

Το «ξύλινο άλογο» αναπαράσταση του «Δούρειου Ίππου» από την ταινία «Τροία», όπως προαναφέρθηκε, εκτίθεται στο παραλιακό μέτωπο.

Κάπου πρέπει να πουλήσουν πολιτισμό κι αυτοί. Συναντήσαμε στο δρόμο τον Ν. με τη Δ. και συνεχίσαμε μαζί τη βόλτα.
Καλή η βόλτα στο παραλιακό μέτωπο του Τσανάκκαλε, αλλά γρήγορα άρχισα να διψάω. Η Α. μου είπε ότι χρειαζόμουν επειγόντως ένα ποτό. Γυρίσαμε στο νότιο τμήμα της πόλης και μπήκαμε στο πεζοδρομημένο κέντρο,

όπου υπάρχουν και τα πολλά μπαράκια. Ένα μου άρεσε πολύ.

Καθίσαμε, η Δ. ζήτησε τσάι. Γελάσαμε. Ο μπάρμαν της είπε ότι δεν είναι ώρα για τσάι. Γελάσαμε και πάλι. Είπα στην Α. ότι αυτή η Τουρκία μ’ αρέσει. Εγώ ζήτησα τοπικό αλκοολούχο προϊόν. Ο μπάρμαν μου έφερε ένα μικρό μπουκάλι κρασί.

Το κοίταξα και ήταν του Τσανάκκαλε. Είχε και 14,50 βαθμούς αλκοόλ. Πολύ τίμιο και πολύ φτηνό. Κάτω από 2 ευρώ. Οι λοιποί πήραν μπίρες. Δανέζικες – Κάλσμπεργκ. Δεν μου αρέσει αυτή η μπίρα. Ούτε στη Δανία. Εγώ πάντα πίνω τοπικά προϊόντα. Απόλαυσα το κρασάκι μου και πήρα άλλο ένα μπουκαλάκι. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε από το όμορφο μπαράκι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το ξενοδοχείο μας. Στο δρόμο μας βρήκαμε την Aynali Carsi, την αγορά του Τσανάκκαλε. Μπήκαμε για λίγο μέσα.

Είναι μια μικρή αγορά για τα δεδομένα της Τουρκίας. Πήγαμε στο ξενοδοχείο μας και απολαύσαμε τη θέα,

Αργότερα, βγήκαμε για φαγητό και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου στον έβδομο και τελευταίο όροφο είχε μπαρ με ζωντανή μουσική και με πανοραμική θέα της πόλης.

 

[Smaragda53]

Χα! χα! Μα και οι αρχαίοι το τιμούσαν το κρασάκι τους!

 

[gelf]

5. Τροία

Ένα πρωινό, ξεκινήσαμε για μια σύντομη βόλτα στην Τροία. Όταν αναφέρω πρωινό, για μένα σημαίνει μετά τις 12 το μεσημέρι. Η Τροία ήταν κοντά στο σπίτι της Α. και ήθελα να την επισκεφτώ για να δω αν έχουν προχωρήσει οι ανασκαφές σε σχέση με την προηγούμενη φορά κατά την οποία είχα επισκεφτεί την Τροία.
Πριν από τον αρχαιολογικό χώρο βρίσκεται το Μουσείο της Τροίας με εκθέματα που περιλαμβάνουν γλυπτά, χρυσά κοσμήματα και λοιπά αντικείμενα από την αρχαία Τροία στεγασμένα σε ένα κτίριο μοντέρνου αρχιτεκτονικού στιλ. Όπως θυμόμουν το μουσείο αυτό δεν έχει τίποτα αξιόλογο, γι’ αυτό αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε να μην χάσουμε χρόνο εκεί και να δούμε τα αξιοθέατα της αρχαίας Τροίας. Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, συναντήσαμε ένα αντίγραφο του «Δούρειου Ίππου».

Δεν ήταν τόσο καλός, όσο αυτός που αγόρασαν οι Τούρκοι από τους παραγωγούς της ταινίας «Τροία». Προχωρήσαμε προς τον αρχαιολογικό χώρο. Διαπίστωσα ότι δεν έχει σημειωθεί ιδιαίτερη πρόοδος στις εργασίες ανασκαφών σε σχέση με την τελευταία επίσκεψή μου στον χώρο. Ο αρχαιολογικός χώρος της Τροίας, δεν άξιζε ιδιαίτερα εκτός από κάτι διάσπαρτα πέτρινα ερείπια από το ναό της Αθηνάς από το αμφιθέατρο κλπ.

Ρωτήσαμε από περιέργεια. Κάποιος από τους υπεύθυνους του αρχαιολογικού χώρου μας είπε (πληροφορία που δεν διασταυρώσαμε) ότι οι ανασκαφές έχουν σταματήσει από το έτος 2005, όταν και έφυγε κάποιος (δεν συγκράτησα όνομα) Γερμανός καθηγητής αρχαιολογίας ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος των ανασκαφών. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί (διάδοχοι των Πρώσων, της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας κλπ) δεν είχαν να επιδείξουν τα αρχαία που είχαν οι Γάλλοι (Λούβρο κλπ) ή οι Άγγλοι (Βρετανικό Μουσείο κλπ), οπότε αισθάνονταν μειονεκτικά. Έτσι χρύσωναν τους Σουλτάνους για να βουτήξουν τα αρχαία από τα εδάφη της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι και κουβάλησαν την Πέργαμο, την αρχαία Ελληνική πόλη, στο Βερολίνο κλπ κλπ. Μέχρι και το Όριαν εξπρές τους κατασκεύασαν προκειμένου να έχουν πρόσβαση στους αρχαιολογικούς χώρους. Το νέο τουρκικό κράτος κληρονόμησε τους Γερμανούς και συνεχίστηκε η αγαστή συνεργασία μεταξύ τους.
Τουλάχιστον, αυτά ξέρω. Δεν είμαι και παντογνώστης (η Τροία δεν είναι malt whisky).
Τέλος πάντων, διάδοχος του καθηγητή δεν έχει υπάρξει από το έτος 2005 μέχρι σήμερα, ο χώρος δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από παλιά, τα ευρήματα τα είχα δει και στο παρελθόν, οπότε και έδωσα το σύνθημα της άμεσης αποχώρησης για να φάμε, να πιούμε και κυρίως να διασκεδάσουμε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνουμε χρόνο με ανούσια πράγματα.

 

[gelf]

6. Αδριανούπολη

Αρκετά μείναμε στην Τουρκία. Πέρασα πολύ όμορφα. Όμως ο Ν. και η Δ. είχαν αρχίσει να γκρινιάζουν. Δυστυχώς είχε φτάσει η ώρα του αποχωρισμού. Εγώ και η Α. για να επιμηκύνουμε για λίγο τον χρόνο, ρίξαμε την ιδέα να πάμε στην Αδριανούπολη.
Από εκεί η Α. θα συνέχιζε ανατολικά προς την Πόλη κι εμείς δυτικά προς την Ελλάδα. Κατευθυνθήκαμε βόρεια, φτάσαμε στην Αδριανούπολη, αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα parking στο κέντρο της πόλης και αρχίσαμε τις βόλτες. Το ορόσημο της Αδριανούπολης είναι το τζαμί Σελιμιγιέ,

σχεδιασμένο από τον μεγάλο αρχιτέκτονα Σινάν (ελληνικής καταγωγής-εξισλαμισμένος), ο οποίος εμπνεύστηκε τα έργα του από τους βυζαντινούς αρχιτέκτονες και κυρίως από την Αγία Σοφία.
Στο όμορο τετράγωνο με το τζαμί, βρίσκεται και το Δημαρχείο της πόλης.

Η Αδριανούπολη (τουρκικά: Edirne «Εντιρνέ»), είναι ιστορική πόλη της σημερινής Τουρκίας, στην Ανατολική Θράκη, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Ιδρύθηκε από τον Ορέστη κατά τη μυθολογία και έφερε το όνομα Ορεστιάδα. Μετονομάστηκε σε Αδριανούπολη από τον Αυτοκράτορα Αδριανό. Υπήρξε η τρίτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το έτος 1363 έως το έτος 1453, πριν η Κωνσταντινούπολη γίνει η τέταρτη και οριστική πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αποτέλεσε μεγάλο κέντρο του Ελληνισμού με σημαντική προσφορά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 . Σήμερα είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας (6.276 km², 402.606 κάτ.). Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 165.979 κάτοικους (απογραφή έτους 2014).
Η Αδριανούπολη βρίσκεται στο ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας, απέχοντας 5km, περίπου, από από τα Ελληνικά και 20 km, περίπου, από τα Βουλγαρικά σύνορα. Η πόλη εξυπηρετείται από ένα πυκνό οδικό δίκτυο που τη συνδέει με την Κωνσταντινούπολη και την κεντρική Ευρώπη. Είναι σπουδαίο γεωργικό και κτηνοτροφικό κέντρο, όπου συγκεντρώνονται προϊόντα από την εύφορη θρακική παραλιακή πεδιάδα φρούτα, κρασιά, τυριά κ.α.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία προέκυψαν σύμφωνα με τη βιβλιογραφία.
Στο χώρο που είναι το τζαμί, προς το δρόμο, υπάρχει και το άγαλμα του αρχιτέκτονα Σινάν. Προχωρήσαμε προς το πεζοδρομημένο κέντρο της πόλης. Όπως είναι γνωστό οι Τούρκοι έχουν τρομερή αδυναμία στα σιντριβάνια.

Περπατήσαμε στο πεζοδρομημένο κέντρο της πόλης.

Κάποια στιγμή η Δ. πείνασε και σταματήσαμε σε ένα σουβλατζίδικο (ντονέρ). Οι άλλοι ζήτησαν από ένα ντονέρ (τιμή, πολύ κάτω του ευρώ) εγώ όμως ζήτησα μπίρα. Μπίρα, όμως, δεν διέθετε το μαγαζί. Τα πολύ κακά των μουσουλμανικών χωρών. Όμως ο ιδιοκτήτης έτρεξε σε διπλανό μαγαζί (ψιλικαντζίδικο για να με εξυπηρετήσει. Μου έφερε τη μπίρα μου (δώρο του καταστήματος!) και συνέχισε να ετοιμάζει τα ντονέρ για τους άλλους. Όταν τελείωσαν το φαγητό συνεχίζαμε να περπατάμε και μπήκαμε στην αγορά της Αδριανούπολης.

Μπαίνοντας στην Τουρκία είχα ανταλλάξει ένα 50ευρώ. Τα χρήματα μου είχαν μείνει σχεδόν άθικτα, οπότε εκεί πήρα ένα τουμπερλέκι, στο 25% της τιμής του στην Ελλάδα. Για να μπορώ να παίζω τουμπερλέκι, μετά τα μεσημεριανά τσίπουρα και τους ψαρομεζέδες.

Τις τούρκικες λίρες που μου περίσσεψαν, αποφάσισα να τις κάνω ταπετσαρία (χρηματιστηριακή έκφραση της δεκαετίας του 1980 και προηγούμενων δεκαετιών, για μετοχές που είχαν μηδενική αξία. Τότε δεν ήταν άϋλες οι μετοχές αλλά ήταν σε χαρτί, πολυτελείας αν θυμάμαι). Βγήκαμε από την αγορά και συνεχίσαμε τις βόλτες μας στο πεζοδρομημένο κέντρο της πόλης.

Όμως κάποια στιγμή έφτασε η δύσκολη ώρα του αποχωρισμού.
Δώσαμε με την Α. ραντεβού στο Λονδίνο, όταν θα γύριζα από την Ακτή.

 

[japetus]

Λίγα περί Ίμβρου και Τενέδου και από εμένα. Η Τενεδος είναι τουριστική, κουκλίστικη στον μικρό ρωμαίικο μαχαλά της και δυστυχώς πολλοί ξενοδόχοι ζητάνε δύο διανυκτερεύσεις Παρασκευή/Σάββατο με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να κλείσεις κατάλυμα για να πεταχτείς για ένα βράδυ (Σε μια μέρα την έχεις γυρίσει όλη). Μαζεύει ακόμα Τούρκους από την Πόλη τα Σαββατοκύριακα αν και πλέον οι περισσότεροι στην Πόλη για τα μπάνια τους προτιμούν να πετάγονται αεροπορικώς στα νότια, ακόμα και για ΣΚ. Είναι μια μικρή ταλαιπωρία το αυτοκίνητο και πολύ καλά έκανε ο νηματοθετης και δεν το πέρασαν μέσα. Έχει όμορφα μαγαζάκια, είναι μικρό και συμμαζεμένο νησάκι, αλλά για οινογνωσια η καλύτερη εποχή είναι ασφαλώς το Σεπτέμβριο με τον τρύγο που διοργανωνονται και ειδικά events.

Η Ιμβρος πάλι, αν και δεν έχει την μπουτίκ γραφικότητα της Τενέδου, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση στην εξέλιξή της. Την είχα πρωτοεπισκεφθεί αρχές του 90 για το πανηγύρι του 15αυγουστου και είδα ένα έρημο νησί με ελληνισμό φάντασμα και κάποιες προσπάθειες Τούρκων να το αναδείξουν τουριστικά. Πλέον υπάρχουν τεράστιες αλλαγές τόσο από πλευράς τουριστικής ανάδειξης όσο και ελληνισμού. Καινούρια ξενοδοχεία, εστιατόρια, τουρισμός αλλά πιο πολύ εντύπωση μου έκανε η επάνοδος των Ρωμιών όπου πάρα πολύς κόσμος από Ελλάδα αποκατέστησε εκεί τα σπίτια του και τα χρησιμοποιεί για εξοχικά το καλοκαίρι, αλλά και αρκετοί επέστρεψαν για να μείνουν μόνιμα. Από τους καμιά δεκαριά που λέει ο λόγος παππούδες που είχα γνωρίσει εγώ όταν είχα πρωτοπάει, φτάσαμε να έχουμε τα τελευταία χρόνια στο νησί ακόμα και γεννήσεις από αυτούς που επέστρεψαν, ενώ ξαναλειτουργει και το σχολείο. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[gelf]

Αν και η ιδιαίτερα ευσυνείδητη @katkats, με πρόλαβε και σωστά ταξινόμησε τη σύντομη ιστορία μου και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, για λόγους συνήθειας προσθέτω και έναν επίλογο στον οποίο δεν έχω πολλά να γράψω, ύστερα μάλιστα και από την παρέμβαση του φίλου @japetus, παρέμβαση με την οποία συμφωνώ και τον ευχαριστώ πολύ για τη συμβολή του. Είναι φανερό ότι ο φίλος @japetus είναι γνώστης της περιοχής και δεν παραθέτει διάφορα εκτός πραγματικότητας όπως περί «Μυκόνου της Τουρκίας»!
Στην απόλυτα σωστή παρέμβαση του @japetus, θα ήθελα να προσθέσω δύο στοιχεία ακόμα (δεν θυμάμαι αν είχα αναφερθεί σε προηγούμενο εδάφιο σε κάποιο από αυτά).
Ι. Η επαναλειτουργία του σχολείου στην Ίμβρο, η οποία όπως σωστά αναφέρθηκε βοήθησε σε μερική επιστροφή του ελληνικού στοιχείου – όμως με τις δυσμενείς προϋποθέσεις που ανέφερα στο εδάφιο της Ίμβρου - οφείλεται κατά πολύ σε ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου (σημειώνω ότι δεν έχω καμιά σχέση με την εκκλησία).
ΙΙ. Στην Ίμβρο λειτουργούν πανεπιστημιακά ιδρύματα με μεγάλα συγκροτήματα φοιτητικών εστιών, ώστε να δημιουργούνται ισχυρά κίνητρα για την προσέλκυση νέων ανθρώπων. Το ίδιο συμβαίνει και στο Καραγάτσι στα σύνορα με την Ελλάδα όπου τμήματα του πανεπιστημίου της Αδριανούπολης λειτουργούν εκεί.

Κατά τα λοιπά, χωρίς τότε να το είχαμε προγραμματίσει, συνεχίσαμε το οδοιπορικό (πολύ πρόσφατα) με βόλτες στη Σμύρνη, όπου έφτασα αεροπορικά, η Α. άφησε το αυτοκίνητό της και νοικιάσαμε στο αεροδρόμιο αυτοκίνητο το οποίο αφήσαμε νότια), πήγαμε στο Φετίγιε (Fethiye – Μάκρη) όπου φάγαμε και ήπιαμε στο restaurant που άνοιξε (προ μηνός περίπου) στο Fethiye η Μαρία Εκμεκτσίογλου, συνεχίσαμε προς Κας (Kaş - Αντίφιλο ή Αντίφελλος), από εκεί με το πλοιάριο φτάσαμε στο υπέροχο Καστελλόριζο όπου, για μερικές ημέρες, περάσαμε εξαιρετικά (για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχουν τρία δρομολόγια την ημέρα 10.00, 16.00, 23.00 – διάρκειας 20 λεπτών), συνεχίσαμε αεροπορικά προς Ρόδο και ύστερα από ένα διάλειμμα στη Σύμη, πετάξαμε από Ρόδο προς το αεροδρόμιο της Αθήνας όπου η Α. πήρε το αεροπλάνο για Σμύρνη κι εγώ το αυτοκίνητό μου, από το parking του αεροδρομίου, προκειμένου να επιστρέψω στη βάση μου.
Πολύ όμορφα περάσαμε και σε αυτό το ταξίδι το οποίο και προτείνω, (ιδιαίτερα στο Kaş και στο Καστελλόριζο) πιθανώς και σε συνδυασμό με αυτό της σύντομης ιστορίας μου.
Ας προχωρήσω στον «Επίλογο».



7. Επίλογος

Με τα σημερινά δεδομένα, για εμάς με το σκληρό νόμισμα, η Τουρκία είναι φτηνή, πολύ φτηνή.
Δεν μπορώ να δώσω παραπάνω οικονομικά δεδομένα διότι ήμουν φιλοξενούμενος.
Κάποια στιγμή που ρώτησα την Α., στη σουίτα μας στο ξενοδοχείο στο Τσανάκκαλε, μου είπε να μην ασχολούμαι και ότι η τιμή ήταν κάτω από 50 ευρώ! Σε πεντάστερο. Γενικά και τα δυο ξενοδοχεία που μείναμε ήταν πολύ καλά.
Τα ποτά στα μπαρ ήταν φτηνά. Επί τέλους. Δυο φορές που κατάφερα να πληρώσω, τα ποτά κόστισαν κάτω από 10 ευρώ, για τα τέσσερα άτομα.
Τι ζητάει ο άνθρωπος;
Τα ελάχιστα. Λίγη καλοπέραση. Εικόνες. Και τα ποτά να ρέουν άφθονα.
Όμορφα περάσαμε και σε αυτό το ταξίδι.

Λίγες ημέρες ακόμα θα τις ήθελα. Αλλά η Ακτή με περίμενε.


ΤΕΛΟΣ

 

[Smaragda53]

πολύ σε παρακαλώ, αν βρεις χρόνο να γράψεις για το Καστελόριζο. Χρόνια θέλω να πάω, ευελπιστώ του χρόνου τον Σεπτέμβριο (είμαι του Σεπτεμβρίου!)

 

[vasiliss]

Ευχαριστούμε πολύ για την εξιστόρηση @gelf .
Μου έδωσες αρκετές ιδέες, με πρώτη την επίσκεψη στην Τένεδο στο φετινό οδικό μας στην Τουρκία, που θα γίνει στα τέλη Αυγούστου.
Αλλά έβαλα στο πλάνο και άλλα σημεία που επισκέφτηκες και δεν τα είχα στο νου μου, για επόμενο ταξίδι στη γείτονα.
Να είσαι πάντα καλά, να ταξιδεύεις και όποτε μπορείς να μας ταξιδεύεις και εμάς με τις ιστορίες σου.

 

[chris7]

θαυμάσια ιστορία (ως συνήθως). Ευχαριστούμε.