Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Μια πολύ σύντομη βόλτα στις Βαλτικές Χώρες.

[evatstseva]

Γεια σας!
Τον Σεπτέμβρη θα πάω Λετονία,θα μπορούσε κανείς να μου πει εάν είναι φθηνή ή ακριβή χώρα σαν προορισμός και κάποιες ενδεικτικές τιμές από Μ.Μ.Ε,μουσεία,super market κλπ;Ακόμη,πόσα χρήματα θα χρειαστεί περίπου να πάρω μαζί μου για 3 μέρες και πώς γίνονται κυρίως οι συναλλαγές εκεί με κάρτα ή με μετρητά;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

[Sassenach77]

Μπήκαμε μέσα στο πανεπιστήμιο. Μου έκανε εντύπωση μια αίθουσα,

μάλλον κοινόχρηστος χώρος του πανεπιστημίου, όπου στο κάτω επίπεδο, δηλαδή στους τοίχους σε κοκκινοκεραμιδί χρώμα υπάρχουν παραστάσεις από τη χριστιανική Λιθουανία και από τις εποχές του χρόνου,

ενώ στην οροφή με βαθύ μπλε χρώμα παρουσιάζονται εικόνες από την παγανιστική Λιθουανία.

Πανέμορφες αναπαραστάσεις ανθρώπων στην φύση και σε σχέση με αυτήν, με καταπληκτικές λεπτομέρειες!!! Άλλωστε αυτή είναι η ετυμολογία του παγανισμού.....οι διάφορες μορφές ασχολίας του ανθρώπου στην φύση!....άσχετα αν ο χριστιανισμός χρησιμοποίησε αυτή την έννοια αργότερα για να χαρακτηρίσει ως ειδωλολατρικό οτι δεν τον βόλευε και ήθελε να το αφανίσει....

 

[rena88]

@rena88, όπως πληροφορηθήκαμε το μικρό αεροδρόμιο του Βίλνιους θα έκλεινε για εργασίες συντήρησης. Όπως το κατάλαβα το αεροδρόμιο θα έκλεινε από αρχές Ιούλη. Πιθανώς όμως να το μετέφεραν για Σεπτέμβρη ή και Οκτώβρη. Πάντως σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Η κυκλοφορία θα εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο του Κάουνας (100km απόσταση) και οι επιβάτες θα μεταφέρονται στο Βίλνιους, χωρίς δαπάνη και άμεσα με λεωφορεία. Τουλάχιστον αυτό μας είπαν.


Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την άμεση απάντηση σου... Εύχομαι να μην έχουμε παρατράγουδα.Η ιστορία σου υπέροχη συνέχισε έτσι...

 

[gelf]

@Sassenach77, σε ευχαριστώ πολύ και συμφωνώ με αυτά που γράφεις περί θρησκειών.
@rena88, σε ευχαριστώ πολύ.
@evatstseva, οι τιμές στη Λετονία, αυτή την περίοδο είναι λίγο πιο χαμηλές από αυτές στην Ελλάδα. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι τιμές έχουν ανέβει. Το αναφέρω και στη συνέχεια. Οι συναλλαγές γίνονται κυρίως με κάρτα.

Συνεχίζω με Λετονία.




Κεφάλαιο 7. - Γιούρμαλα.

Την άλλη ημέρα μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, κατεβάσαμε τις αποσκευές μας, τις φορτώσαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Λετονία. Η απόσταση από το Βίλνιους έως τη Ρίγα, ανέρχεται σε 288km και ο απαιτούμενος χρόνος, σύμφωνα με τους χάρτες της google είναι τρεις ώρες και πενήντα λεπτά. Είχαμε απορρίψει τη σκέψη να περάσουμε από το Τρακάι, αφού είχαμε πάει άλλη φορά. Αποφασίσαμε τον χρόνο αυτό να τον αφιερώσουμε σε μια πόλη της Βαλτικής θάλασσας και συγκεκριμένα στη Γιούρμαλα (Jūrmala).
Ύστερα από 200 km και σε χρόνο περίπου δύο ώρες και δέκα λεπτά, είχαμε μπει στη Λετονία. Η Λετονία έχει έκταση 64.589 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ συνορεύει βόρεια με την Εσθονία (333km), ανατολικά με τη Ρωσία (292km), νοτιοανατολικά με τη Λευκορωσία (171km), νότια με τη Λιθουανία (576km), ενώ δυτικά βρέχεται από τη Βαλτική θάλασσα (498km). Ο Πληθυσμός της χώρας ανέρχεται σε 1.960.000 περίπου κατοίκους, με σύνθεση κυρίως Λετονούς και Ρώσους. Το 98% της χώρας, βρίσκεται σε υψόμετρο μικρότερο των 200 μέτρων, ενώ το μεγαλύτερο υψόμετρο ανέρχεται σε 312 μέτρα. Η χώρα διαθέτει πάρα πολλές λίμνες, όπως άλλωστε όλες οι χώρες της Βαλτικής και ένα πυκνό δίκτυο ποταμών, με σημαντικότερο τον ποταμό Daugava, κοντά στις εκβολές του οποίου βρίσκεται η Ρίγα.
Λίγο πριν φτάσουμε στη Ρίγα, στρίψαμε αριστερά, κατ' ουσία ακολουθώντας τη μεγάλη περιμετρική οδό και φτάσαμε στη Γιούρμαλα.
Η Γιούρμαλα, είναι μια παραθαλάσσια πόλη δυτικά της Ρίγας και σε απόσταση περίπου 25 km, από αυτή. Ο πληθυσμός της Γιούρμαλα ανέρχεται σε 57.371 κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του έτους 2016, με σύνθεση 48,7% Λετονούς, 36,7% Ρώσους, 3,6% Λευκορώσους, 2,6% Ουκρανούς, 1,6% Πολωνούς, 1% Εβραίους και 5,8% λοιπούς. Η Γιούρμαλα είναι τουριστικό θέρετρο εδώ και αιώνες, αφού διαθέτει αμμώδη παραλία 33 km στη Βαλτική θάλασσα, ήταν αγαπημένο θέρετρο και των τσάρων επί τσαρικής εποχής αλλά και των ηγετών της ΕΣΣΔ επί σοβιετικής εποχής, ιδίως των συντρόφων Νικίτα Χρουτσόφ και Λεονίντ Μπρέζνιεφ.
Παρκάραμε και βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Φτάσαμε γρήγορα, στον κεντρικό πεζόδρομο (Jūras iela)

και περπατήσαμε λίγο κατά μήκος αυτού, μέχρι που στρίψαμε αριστερά για να κατευθυνθούμε στην παραλία. Στο δρόμο μας συναντούσαμε όμορφα ξύλινα σπίτια με πλούσια ξυλόγλυπτα στοιχεία.

Η Γιούρμαλα χαρακτηρίζεται από την αρ νουβό αρχιτεκτονική της. Φτάσαμε στην παραλία.

Προχώρησα προς τη θάλασσα. Μόλις έφτασα,

η σκέψη που είχα για μπάνιο μου έφυγε άμεσα. Δεν κολυμπώ σε αβαθείς παραλίες. Μου αρέσει αυτή που έχω καθημερινά μπροστά μου, όπου στο τέταρτο - πέμπτο βήμα, το βάθος ξεπερνά τα 2 μέτρα. Άρχισα να εξερευνώ την περιοχή. Είδα ετοιμασίες για εκδηλώσεις.

Ρώτησα. Μου εξήγησαν ότι το διήμερο αυτό θα γιόρταζαν την έλευση του καλοκαιριού. Και μάλιστα σε τρία σημεία. Το ένα στην παραλία της Γιούρμαλα και τα άλλα δύο στη Ρίγα. Πέσαμε σε ημέρες γιορτών. Παρατήρησα για λίγο την παραλία,

εστιάζοντας στο κτίριο που έμεναν οι τσάροι και στη συνέχεια οι ηγέτες του ΚΚΣΕ, κατά τις θερινές διακοπές τους.

Μετά από αυτή τη βόλτα στην ακτή της Βαλτικής αποχωρήσαμε από την παραλία,

μέσω της Pilsonu iela,

με κατεύθυνση προς τον κεντρικό πεζόδρομο Jūras iela. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο,

ο οποίος είχε κατά διαστήματα και μικρές αγορές,

που πουλούσαν, κυρίως, κεχριμπάρι Βαλτικής, στο δρόμο εντοπίσαμε μια μπυραρία,

συνεχίσαμε τη βόλτα στον κεντρικό πεζόδρομο,

απολαμβάνοντας τα όμορφα κτίρια

και επιστρέφοντας, σταματήσαμε στη μπυραρία

που είχαμε παρατηρήσει για να πιούμε τις πρώτες μπύρες της ημέρας. Τις πρώτες μπύρες στη Λετονία. Μπήκα μέσα να επιλέξω μπύρα και είδα ότι η μπυραρία διέθετε αρκετές κάνουλες.

Αξίζει να σημειωθεί (όπως άλλωστε φαίνεται και στις φωτογραφίες), ότι για κάθε μπύρα υπήρχαν δύο επιλογές. Ποτήρι 0,5lt ή ποτήρι του 1lt. Επέλεξα μια αφιλτράριστη Λετονική μπύρα, την Bruza σε ποτήρι 0,5lt,

την οποία και απόλαυσα στον υπαίθριο όμορφο χώρο, αν και ο μπάρμαν μου την είχε σερβίρει σε ποτήρι άλλης λετονικής μπύρας της Tervete,

εξηγώντας μου ότι δεν είχε ποτήρια της Bruza. Αφού απολαύσαμε ένα ακόμα ποτήρι μπύρας, φύγαμε από τον όμορφο κήπο και περπατήσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζοδρόμου

προς το σημείο όπου είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μας. Μάλιστα προς το το τέλος (μάλλον την αρχή) του πεζόδρομου, παρατηρήσαμε ένα restaurant με τον τίτλο Uzbekistan.

Σκεφτήκαμε ότι επί ΕΣΣΔ, με την ανάμιξη πληθυσμών κάποιος Ουζμπέκος θα είχε παντρευτεί κάποια Λετονή και κάποτε θα άνοιξαν αυτό το restaurant στο παραλιακό θέρετρο που βρισκόμαστε. Όμως η Ρίγα μας περίμενε. Επιταχύναμε τα βήματά μας, φτάσαμε στο αυτοκίνητο, μπήκαμε και ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα της Λετονίας.

 

[Emily_k]

Περιμενω την ιστορια της Λετονιας πως και πως!!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 8. - Ρίγα Ι. Η πρώτη ημέρα.

Από τη Γιούρμαλα, κάναμε λιγότερο από είκοσι λεπτά για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας στη Ρίγα. Το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει ήταν το επί της Ķīpsalas iela, Riga Islande Hotel.

Το ξενοδοχείο οφείλει το όνομά του στο ότι βρίσκεται σε μια νησίδα του ποταμού Daugava, απέναντι από την παλιά πόλη της Ρίγας. Παρκάραμε στο parking του ξενοδοχείου και προχωρώντας προς την είσοδο διακρίναμε το λεωφορείο

της γνωστής λιθουανικής μπασκετικής ομάδας Λιέτουβος Ρίτας, η οποία είχε έλθει από το Βίλνιους, να αγωνιστεί στη Ρίγα με την τοπική ομάδα για το σχετικό πρωτάθλημα, δηλαδή τη VTB Λίγκα (το οποίο κατέκτησε τελικά η ΤΣΣΚΑ Μόσχας με δεύτερη τη Χίμκι, ομάδες που θα αγωνιστούν την επόμενη σαιζόν στην ευρωλίγκα).
Ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας και ύστερα από ένα σύντομο ντους και λοιπό φρεσκάρισμα, βρεθήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου, όπου αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο της πόλης με τα πόδια, αφού από τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Daugava θα είχαμε μια πρώτη όψη της παλιάς πόλης της Ρίγας. Και δεν είχα άδικο.

Η Ρίγα είναι η κουκλίστικη πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Λετονίας. Με πληθυσμό, ο οποίος ανέρχεται σε 698.529 κατοίκους, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του έτους 2016, είναι η μεγαλύτερη πόλη των κρατών της Βαλτικής και η πόλη στην οποία κατοικεί, σχεδόν, το ένα τρίτο του πληθυσμού της Λετονίας.
Η Ρίγα εκτός από το ότι είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη πόλη της μικρής χώρας Λετονίας, ουσιαστικά αποτελεί την ατμομηχανή της χώρας. Τα προηγούμενα χρόνια, από την είσοδο της Λετονίας στην Ε.Ε. μέχρι και την οικονομική κρίση, η Ρίγα ήταν μια από πιο αναπτυσσόμενες πόλεις στην Ευρώπη. Η πολυτάραχη ιστορία της, ξεκίνησε από τον δεύτερο αιώνα και μετατράπηκε σε ισχυρό εμπορικό κόμβο της Βαλτικής, όταν από το έτος 1201 κατακτήθηκε από Γερμανούς σταυροφόρους. Ως γνωστό ανεξαρτητοποιήθηκε από την πρώην Σοβιετική Ένωση το έτος 1991, ενώ στη διάρκεια των αιώνων βρισκόταν υπό πολωνική, σουηδική, ρωσική και γερμανική κατοχή. Μάλιστα επί σουηδικής κυριαρχίας, η Ρίγα ήταν η δεύτερη σε πληθυσμό και σπουδαιότητα πόλη του βασιλείου της Σουηδίας.
Επίσης επί ΕΣΣΔ, η Ρίγα ήταν η τρίτη βιομηχανική πόλη, και το τρίτο σε σπουδαιότητα οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης, μετά τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη.
Με τέτοια ιστορία η Ρίγα έχει μεγάλη πολυμορφία στον πληθυσμό της, με Λετονούς και Ρώσους να αποτελούν της μεγαλύτερες εθνικότητες, αλλά και σημαντικές μειονότητες Λευκορώσων, Πολωνών και Ουκρανών.
Η Ρίγα είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Νταουγκάβα, και η Παλιά Πόλη έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Με αυτές τις σκέψεις, βγήκαμε από το ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς τη Vanšu Bridge,

προκειμένου να πάμε στην παλιά πόλη της Ρίγας.
Η γέφυρα Vanšu, είναι μια καλωδιακή γέφυρα διάβασης του ποταμού Daugava, μήκους 625m, η οποία κατασκευάστηκε επί σοβιετικής εποχής, λειτούργησε το έτος 1981 και συγκεκριμένα τις 21-07-1981 και είναι μία από τις πέντε γέφυρες διάβασης του ποταμού, στην πόλη της Ρίγας.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την πλευρά της παλιάς πόλης, από σημείο με θέα προς τη γέφυρα. Ανεβήκαμε στη γέφυρα Vanšu και από κάτω παρατηρήσαμε ένα ζευγάρι που πήγαινε προς το ποτάμι για φωτογράφιση γάμου.

Προχωρώντας κατά μήκος του πεζοδρομίου της γέφυρας, αρχίσαμε να θαυμάζουμε την παλιά πόλη της Ρίγας και συγκεκριμένα το κάστρο της Ρίγας,

κτίρια της παλιάς πόλης μεταξύ των οποίων ο προτεσταντικός καθεδρικός της Ρίγας και η εκκλησία του Αγίου Πέτρου, κτίρια τα οποία δεσπόζουν από μακριά λόγω του ύψους τους

και γενικά, θαυμάζοντας τη συνολική όψη της παλιάς πόλης της Ρίγας από τον ποταμό Daugava.

Επίσης προχωρώντας παρατηρούσαμε και εικόνες από τη σύγχρονη πόλη της Ρίγας.

Περνώντας τη γέφυρα Vanšu, βρεθήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Ρίγας, στην ανατολική πλευρά του ποταμού Daugava, δηλαδή στη μεσαιωνική Παλιά Πόλη της Ρίγας η οποία είναι ένας γοητευτικός λαβύρινθος από στενά λιθόστρωτα σοκάκια και όμορφες μικρές πλατείες που σφύζουν από ζωή όλο τον χρόνο. Πάνω από 150 ιστορικά και αρχιτεκτονικά μνημεία από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα συγκεντρώνονται στη μικρή έκταση της παλιάς πόλης.
Η πρώτη στάση μας έγινε στην πλατεία Laukums.

Η Pils Laukums, είναι μία από τις πέντε πλατείες του ιστορικού κέντρου της Ρίγας, κατασκευασμένη από το έτος 1783 και είναι μπροστά από το κάστρο της Ρίγας.
Το κάστρο της Ρίγας κατασκευάστηκε αρχικά το έτος 1330 και επανοικοδομήθηκε μεταξύ του έτους 1497 και του έτους 1515. Τα τείχη επεκτείνονταν συνεχώς μεταξύ του 17ου αιώνα και του 19ου αιώνα. Την καλύτερη όψη του κάστρου την είχαμε από τον ποταμό, όπως φαίνεται και από τις σχετικές φωτογραφίες που είχα βγάλει διασχίζοντας τη γέφυρα.
Στη δεκαετία του 1930, έγινε ανακαίνιση από τον διάσημο Λετονό αρχιτέκτονα Eižens Laube. Η Λετονική κυβέρνηση δήλωσε το κάστρο ως κτίριο της ανεξάρτητης κυβέρνησης, το έτος 1938, ενώ σήμερα είναι κατοικία του Πρόεδρου της Λετονίας

και στεγάζει, επίσης, το μουσείο της Λετονικής Ιστορίας και το μουσείο ξένης τέχνης. Περπατήσαμε λίγο στην πλατεία laukums, ρίξαμε μια ακόμα ματιά προς άλλο σημείο της πλατείας

και προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Mazā Pils iela προκειμένου να δούμε τα τρία κτίρια τα οποία ονομάζονται Three Brothers.

The Three Brothers. Είναι τρία κτίρια στη σειρά.
Το κτίριο με αρ.17 χρονολογείται από τον 15ο αιώνα έχει γοτθικές κόγχες και είναι η παλαιότερη κατοικία από πέτρα στη Ρίγα.

Το κτίριο με αρ.19 χρονολογείται από τον 17ο αιώνα (μικρό μουσείο αρχιτεκτονικής).

Το κτίριο με αρ.21 χρονολογείται από τον 18ο αιώνα (πράσινο κτίριο).

Συνεχίσαμε, στρίψαμε δεξιά και μέσω της Jēkaba iela βρεθήκαμε στη Doma laukums η οποία είναι η πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό και θεωρείται η κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης.

Ενώ το live στην πλατεία είχε ξεκινήσει,

εμείς συνεχίσαμε να περπατάμε στην παλιά πόλη, περπάτημα το οποίο είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στο χρόνο.

Περπατώντας φτάσαμε στη Livu Laukums, την πιο ζωντανή πλατεία της παλιάς πόλης.

Στην πλατεία Livu, διακρίναμε το Cat House. Ένα μεγαλοπρεπές κτίριο με το άγαλμα μιας γάτας στην κωνική οροφή του.

Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία ο ιδιοκτήτης αυτού του κτιρίου, ανήκε σε μια συντεχνία, περίμενε ότι θα τον ανακηρύξουν πρόεδρο και όταν αυτό δεν έγινε εκνευρίστηκε τόσο πολύ που κατασκεύασε ένα μέγαρο απέναντι από το μέγαρο της συντεχνίας και τοποθέτησε ένα άγαλμα μιας γάτας που είχε γυρισμένη την ουρά της, στο μέγαρο της συντεχνίας. Το μέγαρο που κατασκεύασε ήταν πιο μεγαλοπρεπές από το μέγαρο της συντεχνίας. Με την τοποθέτηση του αγάλματος της γάτας με την ουρά προς τη συντεχνία έδειχνε την αποδοκιμασία του. Βέβαια μετά από παρέμβαση των αρχών, υποχρεώθηκε να στρίψει το άγαλμα της γάτας έτσι ώστε να κοιτάει προς το μέγαρο της συντεχνίας, όπως είναι σήμερα.
Καθίσαμε για λίγο στην πλατεία Livu και ήπιαμε από μια μπύρα.

Στη μία πλευρά της πλατείας (ανατολική-νοτιοανατολική) βρίσκεται ο κεντρικός πεζόδρομος της παλιάς πόλης, η Kalku iela.

Περπατήσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου της παλιάς πόλης. Στο βόρειο (Βόρειο-βορειοανατολικό) άκρο αυτού βρίσκεται το Freedom Monument,

μνημείο από το οποίο περάσαμε την επόμενη ημέρα, ενώ στο νότιο (νότιο-νοτιοδυτικό) άκρο βρίσκεται η πλατεία Δημαρχείου.
Από την πλατεία Livu κατευθυνθήκαμε νότια, ενώ στη συνέχεια περπατήσαμε στα δαιδαλώδη πλακόστρωτα, παρατηρώντας τα όμορφα πυργόσπιτα και τις μικρές πλατείες,

μέχρι που φτάσαμε πάλι στην πλατεία Doma. Μπροστά από τον καθεδρικό παρατηρήσαμε ένα γλυπτό, το οποίο είχε μεταφερθεί από τη Βρέμη κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής.

Συνεχίσαμε τη βόλτα, απολαμβάνοντας την υπέροχη Παλιά Πόλη με τους στενούς πεζόδρομους και τα πολύχρωμα σπίτια των παλιών εμπόρων, το σύνολο των οποίων συνθέτει ένα παραμυθένιο σκηνικό.

Επιστρέψαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Kalku iela.

Αποφασίσαμε να σταματήσουμε κάπου για φαγητό. Όρεξη για φαγητό δεν είχα. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Όμως σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να ξεμπερδεύεις με το φαγητό, ώστε να έχεις την υπόλοιπη ημέρα και κυρίως τη νύχτα μπροστά σου. Έτσι σταματήσαμε στο Ogle Wood Fired Grill,

επί του κεντρικού πεζόδρομου, Kaļķu iela 4, ώστε να βρισκόμαστε στο κέντρο της πόλης, παρακολουθώντας και την κίνηση. Φάγαμε πολύ ελαφρά και καταναλώσαμε και ένα μπουκάλι Riesling, από τις αγαπημένες μου ποικιλίες λευκού οίνου.

Όταν ήπιαμε και την τελευταία σταγόνα από το κρασί, συνεχίσαμε το περπάτημα. Η παλιά πόλη της Ρίγας είναι πολύ μικρή. Έτσι ύστερα από λίγα μέτρα φτάσαμε στην πλατεία Δημαρχείου.
Η πλατεία Δημαρχείου (Rātslaukums), βρίσκεται και αυτή στο κέντρο της παλιάς πόλης της Ρίγας και όπως έχει προαναφερθεί είναι το νότιο άκρο του κεντρικού πεζόδρομου, Kaļķu iela. Η πλατεία περιβάλλεται από το δημαρχείο,

το μουσείο των επαγγελμάτων και το House of the Blackheads (σπίτι των Μαυροκεφάλων), κατασκευασμένο το έτος 1344 για τις συναντήσεις κατά των 14ο αιώνα της συντεχνίας των Μαυροκεφάλων (ανύπαντρων εμπόρων της εποχής). Το περίτεχνο αυτό αρχιτεκτονικό διαμάντι,

γνώρισε πολλές καταστροφές με τελευταία επί γερμανικής και σοβιετικής κατοχής, πριν ανακατασκευαστεί το έτος 1999 για τα οκτακοσιοστά γενέθλια της πόλης. Η ανακατασκευή του σχεδιάστηκε όπως ακριβώς ήταν το κτίριο πριν από τις καταστροφές.
Τα έτη αρχικής κατασκευής και ανακατασκευής διακρίνονται στο άνω τμήμα της όψης του κτιρίου.

Στο κέντρο της πλατείας Δημαρχείου βρίσκεται το άγαλμα του πολιούχου αγίου της πόλης του St Roland.

Επίσης στην πλατεία Δημαρχείου, εκτός από τα λοιπά κτίρια που προαναφέρθηκαν βρίσκεται και το Μουσείο Κατοχής της Λεττονίας 1940-1991.
Στη συνέχεια αφού περπατήσαμε στα μεσαιωνικά λιθόστρωτα στενάκια της παλιάς πόλης, παρατηρώντας πολλά αρχιτεκτονικά διαμάντια, επιστρέψαμε στον κεντρικό πεζόδρομο Kaļķu iela και μπήκαμε στο Black Balsam Bar, επί της Kaļķu iela 10,

προκειμένου να πιούμε το ομώνυμο ποτό της Ρίγας. Γνώριζα ότι σε αυτό το παραδοσιακό bar θα έπινα το καλύτερο Black Balsam. Το bar είχε όμορφη διακόσμηση

και ήπια το ποτό και σε κοκτέιλ,

αλλά και σκέτο. Όταν βγήκαμε από τη βαριά πόρτα του Black Balsam Bar, η ώρα ήταν δέκα τη νύχτα. Προφανώς όμως δεν ήταν ακόμα νύχτα. Αφού περιπλανηθήκαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στην πλατεία Δημαρχείου ώστε να δούμε το σπίτι των Μαυροκεφάλων, φωτισμένο. Πράγματι όταν φτάσαμε στην πλατεία Δημαρχείου, είχαν φωτίσει το κτίριο, αλλά υπήρχε ακόμα και το φως της ημέρας.

Παρατηρήσαμε το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι δεξιά και πάνω από το κτίριο ενώ επίσης προς τα δεξιά (προς νότο) διακρίναμε το Μουσείο Κατοχής της Λετονίας 1940-1991. Το θέμα του, όπως αναφέρει και ο τίτλος αφορά στη γερμανική και στη σοβιετική κατοχή.
Μπροστά από το κτίριο του μουσείου υπάρχει ένα μνημείο, ζοφερό, σοβιετικής εποχής αφιερωμένο στους Λετονούς πολεμιστές.

Ήθελα να επισκεφτώ το μουσείο, το οποίο είχε και ομοίωμα γκουλάγκ. Κατευθύνθηκα προς το μουσείο

προκειμένου να δω τις ώρες λειτουργίας του. Όμως ατύχησα. Το μουσείο ήταν κλειστό λόγω ανακατασκευής. Ευτυχώς από το ξενοδοχείο είχα πάρει το Riga in your pocket. Τα βιβλιαράκια αυτά φροντίζω να τα προμηθεύομαι σε κάθε πόλη, μόλις φτάνω, και με διευκολύνουν πολύ σε διάφορα πρακτικά ζητήματα. Όπως διάβασα, στο βιβλιαράκι, το μουσείο έχει μεταφερθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο κτίριο της πρώην αμερικανικής πρεσβείας, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακατασκευής.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, έριξα άλλη μια ματιά στο υπέροχο φωτισμένο κτίριο των Μαυροκεφάλων, το φεγγάρι ήταν πλέον πίσω από το κτίριο,

βγήκαμε πάλι στον κεντρικό πεζόδρομο

και αποφασίσαμε να καθίσουμε στο επί της Kaļķu iela 8, Easy Beer & Burger,

δηλαδή δίπλα στο Black Balsam Bar. Αυτό το bar - restaurant, εκτός από ζωντανή μουσική από ορχήστρα τεσσάρων ατόμων, μουσική που μου άρεσε, διέθετε ποικιλία από malt whisky,

τα οποία και τίμησα ιδιαίτερα. Μετά το malt whisky, συνεχίσαμε με κρασί, αφού το bar - restaurant είχε πάρα πολλές ετικέτες εκλεκτού οίνου από όλο τον κόσμο. Έπαιρνες μια κάρτα και είχες τρεις επιλογές ποσότητας με ανάλογες τιμές. 50ml, 100ml και 200ml. Επιδοθήκαμε για αρκετή ώρα σε τεστ γευσιγνωσίας. Αγαπημένη μου ενασχόληση.
Όταν βγήκαμε από το Easy Beer & Burger, το εορταστικό κλίμα στους δρόμους της Ρίγας είχε ενταθεί,

περάσαμε από μπαρ με διάφορα σόου

και καταλήξαμε στο επί της Vecpilsētas iela, The Armoury Bar ένα Jazz bar, όπου ήπιαμε μερικά ποτά ακούγοντας jazz.
Όταν φύγαμε ήταν αργά, πολύ αργά. Οι δρόμοι της Ρίγας είχαν αδειάσει,

περάσαμε μπροστά από τον καθεδρικό ναό με το φεγγάρι να γέρνει στη στέγη του

και επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο διασχίζοντας τη νυχτερινή Ρίγα.

Περάσαμε ακόμα μια φορά τη γέφυρα Vanšu

και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Όταν φτάσαμε πήραμε από το μπαρ του ξενοδοχείου, που ήταν στο κλείσιμο, ποτήρια κρασιού και ο συνταξιδιώτης μου κατέβασε από το δωμάτιό του, ένα μπουκάλι εκλεκτού κόκκινου οίνου του 2010, τον οποίο κουβαλούσε από την Ελλάδα.

Πίνοντας τον εκλεκτό οίνο κλείσαμε με τον καλύτερο τρόπο την πρώτη ημέρα μας στη Ρίγα. Όταν ανεβήκαμε για ύπνο, είχε αρχίσει να χαράζει.

 

[grtt]

Μπράβο ξεκινάω για Βίλνιους και Ρίγα μεθαύριο και το άρθρο είναι πολύ κατατοπιστικό... Συγχαρητήρια και για την ακριβέστατη παράθεση πληροφοριών

 

[gelf]

@grtt, σε ευχαριστώ πολύ. Αναρτώ εν συντομία κάποια κεφάλαια από Ρίγα. Ξεκινώ με το επόμενο.


Κεφάλαιο 9. - Ρίγα ΙΙ. Μια βόλτα περιμετρικά της παλιάς πόλης.

Την άλλη ημέρα, όταν τελειώσαμε με το πρωινό, καλέσαμε ταξί και κατευθυνθήκαμε προς τη Riga Central Market. Από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας είχαν πληροφορήσει, ότι τα πιο αξιόπιστα και φτηνότερα ταξί στη Ρίγα είναι τα Redcabs και δεύτερα αξιόπιστα τα taxify. Μας προειδοποίησαν να μην χρησιμοποιήσουμε άλλη εταιρία. Στη Ρίγα δεν υπάρχει Uber. Κατεβάσαμε τη σχετική εφαρμογή στα τηλέφωνά μας, καλέσαμε το Redcab, το οποίο με λιγότερο από 5 ευρώ μας άφησε έξω από την κεντρική αγορά της Ρίγας.

Ήταν Σάββατο πρωί και μια βόλτα στην αγορά, θα ήταν ότι έπρεπε για να καταλάβουμε κάτι λίγο από τις συνήθειες των κατοίκων της Ρίγας.
Η κεντρική αγορά της Ρίγας είναι η μεγαλύτερη αγορά και παζάρι στην πόλη. Είναι μια από τις πιο αξιοσημείωτες κατασκευές του 20ου αιώνα στη Λετονία και έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO μαζί με την παλιά πόλη της Ρίγας από το έτος 1998.
Το κτίριο της κεντρικής αγοράς αποτελείται από πέντε τολ, τα οποία είχαν κατασκευαστεί και χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση των Ζέπελιν. Στις 18 Δεκεμβρίου 1922, το Δημοτικό Συμβούλιο της Ρίγας αποφάσισε να μετακινήσει την πολυσύχναστη και πολύ ανθυγιεινή αγορά Daugavmala σε μια νέα κλειστή θέση σύμφωνα με τις υγειονομικές και οικονομικές απαιτήσεις. Τότε αποφασίστηκε και η μετατροπή του χώρου αποθήκευσης των Ζέπελιν, σε κεντρική αγορά. Έτσι λοιπόν η κεντρική αγορά της Ρίγας, σχεδιάστηκε το έτος 1922 και κατασκευάστηκε από το έτος 1924 έως το έτος 1930, με ένα διάλειμμα από το 1926-1928 εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων.

Οι ως άνω φωτογραφίες είχαν ληφθεί, αργότερα από σημείο με θέα προς την κεντρική αγορά. Όπως φαίνεται στις ως άνω φωτογραφίες το συγκρότημα της κεντρικής αγοράς, αποτελείται από πέντε τολ, από τα οποία τα τέσσερα βρίσκονται δίπλα - δίπλα και το μεγαλύτερο το πέμπτο κατασκευάστηκε, αργότερα, κάθετα προς τα πρώτα.
Η αγορά έχει έκταση 72.300 τετραγωνικών μέτρων και διαθέτει περισσότερα από 3.000 εμπορικά περίπτερα. Κατά την κατασκευή του στο συγκρότημα της κεντρικής αγοράς δόθηκε αρχιτεκτονικό στιλ Art Deco με στοιχεία νεοκλασικού. Όταν στις 10 Νοεμβρίου 1930, η αγορά λειτούργησε για πρώτη ημέρα θεωρείτο η μεγαλύτερη και η πιο σύγχρονη αγορά του κόσμου.
Μπήκαμε μέσα στα κτίρια της αγοράς και χαζέψαμε αρκετή ώρα.

Εγώ επικεντρώθηκα στα ψαρικά, που είναι η αδυναμία μου.

Αφού περπατήσαμε αρκετή ώρα στην αγορά, παρατηρώντας τους Λετονούς στις καθημερινές τους συνήθειες, βγήκαμε έξω.

Δίπλα στην αγορά, βρίσκεται το city canal,

το οποίο παλιότερα ήταν η προστατευτική τάφρος γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης.
Όταν περάσαμε την τάφρο, ακολουθήσαμε τη 13. janvāra iela, μια λεωφόρο η οποία έχει δημιουργηθεί στη θέση του ανατολικού τείχους της παλιάς πόλης, συνεχίσαμε κατά μήκος της radio iela, περάσαμε από το κτίριο της Latvian National Opera, κτίριο στο οποίο στεγάζονται η Εθνική Όπερα της Λετονίας το Λετονικό Εθνικό Μπαλέτο, η Χορωδία και η Ορχήστρα της Εθνικής Όπερας της Λετονίας (με έτος πρώτης λειτουργίας το1919),

ενώ παράλληλα το city canal (ονομάζεται και Pilsetas Canals) σε συνδυασμό με τα πάρκο (Bastejkalna parks) δημιουργεί μια ειδυλλιακή ζώνη.

Προχωρήσαμε λίγο και βρεθήκαμε στην προέκταση του του κεντρικού πεζόδρομου της παλιάς πόλης, δηλαδή της Kaļķu iela, στο σημείο όπου ο πεζόδρομος μετατρέπεται σε λεωφόρο και βόρεια του καναλιού βρίσκεται το Freedom Monument,

το σύμβολο του αγώνα των Λετονών για ανεξαρτησία και ελευθερία. Το μνημείο βρίσκεται στο σημείο στο οποίο χωρίζεται η παλιά πόλη με τη νέα πόλη. Το μνημείο έχει ύψος 42 μέτρα , συμβολίζει την ανεξαρτησία της Λετονίας και κατασκευάστηκε στο σημείο, όπου παλαιότερα υπήρχε άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου. Στην κορυφή του μνημείου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα της χάλκινης Ελευθερίας,

δηλαδή η Μίλντα η οποία κρατάει τρία χρυσά αστέρια, τα οποία συμβολίζουν τις τρεις πολιτιστικές περιοχές της Λετονίας.
Το μνημείο δεσπόζει στην περιοχή των πάρκων ανάμεσα στην Παλιά και Νέα πόλη και κατασκευάστηκε το έτος 1935 με τη συμβολή ιδιωτικών δωρεών. Από τότε αποτελεί τόπο μνήμης και πολιτικών συγκεντρώσεων. Επί σοβιετικής εποχής οι αρχές είχαν απαγορεύσει στους πολίτες να αφήνουν λουλούδια στο μνημείο και πλησίον αυτού, είχαν τοποθετήσει άγαλμα του συντρόφου Λένιν, το οποίο βέβαια σήμερα είναι άφαντο.
Έριξα μια ακόμα ματιά προς το city canal.

Το «Κανάλι της Πόλης», δηλαδή η παλιά αμυντική τάφρο της μεσαιωνικής Ρίγας, η οποία σήμερα στριφογυρίζει ανάμεσα σε μια ειδυλλιακή ζώνη πρασίνου και πάρκων που χωρίζουν την Παλιά Πόλη από την Art Nouveau συνοικία του 19ου αιώνα. Η διαδρομή που κάναμε, είναι μια από τις πιο όμορφες βόλτες της πόλης.
Συνεχίσαμε λίγο στην υπέροχη διαδρομή μεταξύ πάρκου και καναλιών , μέχρι που αφήσαμε το πάρκο, περάσαμε απέναντι τη Raiņa bulvāris, τη λεωφόρο όπου έχει μεταφερθεί προσωρινά,

το Μουσείο Κατοχής της Λετονίας 1940-1991. Για το μουσείο αυτό, είχα αναφερθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, για το θέμα του, για το οποίο όπως αναφέρει και ο τίτλος αφορά στη γερμανική και στη σοβιετική κατοχή.
Μπήκαμε μέσα στο μουσείο. Για την είσοδο στο μουσείο πλήρωνες όσα, και αν ήθελες. Ανεβήκαμε τη σκάλα,

και περιηγηθήκαμε στο μουσείο. Είχε βίντεο το οποίο αφορούσε στην περίοδο 1940-1991, φωτογραφίες από την περίοδο της γερμανικής κατοχής,

φωτογραφίες από την περίοδο της σοβιετικής κατοχής,

όπως από την κηδεία του συντρόφου Στάλιν το έτος 1953,

αλλά και από την ανθρώπινη αλυσίδα, την οποία σχημάτισαν το έτος 1989, σχεδόν δύο εκατομμύρια Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί, από το Ταλίν έως το Βίλνιους, ώστε να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό.

Στο Βίλνιους, όπως έχει αναφερθεί, υπάρχει ένα ξεχωριστό χρωματιστό πλακάκι, στην πλατεία του καθεδρικού, το οποίο σηματοδοτεί το τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας που φαίνεται στην ως άνω φωτογραφία στο μουσείο Κατοχής της Λετονίας 1940-1991.
Υπήρχαν αρκετές φωτογραφίες στο μουσείο από την ανθρώπινη αλυσίδα. Βέβαια όπως έχω προαναφέρει, το μουσείο έχει μεταφερθεί, προσωρινά, στο κτίριο της πρώην αμερικανικής πρεσβείας, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακατασκευής στο κτίριο το οποίο στεγάζεται το μουσείο στην πλατεία Δημαρχείου. Ο προσωρινός χώρος στέγασης του μουσείου είναι πολύ μικρότερος, οπότε λείπουν πολλά εκθέματα, μερικά από τα οποία είναι ιδιαίτερα, όπως το ομοίωμα γκουλάγκ.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Art Nouveau συνοικία της Ρίγας. Άλλωστε δεν ήταν μακριά.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 10. - Ρίγα ΙΙΙ. Η συνοικία Art Nouveau

Βγήκαμε από το μουσείο και στην πρώτη γωνία, αφήσαμε τη Raiņa bulvāris και στρίψαμε δεξιά προχωρώντας κατά μήκος της Reimersa iela, περάσαμε από το Πάρκο Esplanāde και βρεθήκαμε στην Elizabetes iela, έναν από τους βασικούς δρόμους της Art Nouveau συνοικίας της Ρίγας, μαζί με την Alberta iela και τη Strelnieku iela.
Προχωρήσαμε κατά μήκος της Elizabetes iela και σταματήσαμε στον αριθμό 10b,

όπου είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια της Art Nouveau συνοικίας.

Το κτίριο αυτό, μπλε κτίριο όπως ονομάζεται συνήθως, είναι δημιούργημα του Mikhail Osipovich Eisenstein (1867-1920).
Άλλωστε τα περισσότερα κτίρια στην περιοχή είναι σχεδιασμένα από τον Mikhail Osipovich Eisenstein πατέρα του μεγάλου σκηνοθέτη Sergei Eisenstein.
Η συνοικία Art Nouveau της Ρίγας, ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι που δημιουργήθηκε την περίοδο της ρωσικής αυτοκρατορίας κατά τη μεγάλη οικονομική ισχύ της πόλης, είναι προστατευόμενη από την Unesco και θεωρείται από τις καλύτερες Art Nouveau περιοχές που έχουν διατηρηθεί, μαζί με αυτή του Παρισιού και της Πράγας. Πολλοί ταξιδιωτικοί οδηγοί θεωρούν τη συνοικία Art Nouveau της Ρίγας ως τη μεγαλύτερη και την ωραιότερη στην Ευρώπη.
Από την Elizabetes iela, στρίψαμε δεξιά (βόρεια-βορειοανατολικά), περπατήσαμε κατά μήκος της Antonijas iela, όπου και σ' αυτήν υπήρχαν Art Nouveau κτίρια

και φτάσαμε στην Alberta iela, όπου περπατήσαμε σε όλο το μήκος του δρόμου αυτού (δυστυχώς ο δρόμος είναι μικρού μήκους), θαυμάζοντας τα αρχιτεκτονικά διαμάντια, τα Art Nouveau κτίρια.

Στο τέλος (δηλαδή στη δυτική πλευρά) της Alberta iela και συγκεκριμένα στη διεύθυνση Alberta Iela 12, σχεδόν στη διασταύρωση με τη Strelnieku iela βρίσκεται το Art Nouveau Museum, το οποίο στεγάζεται στο διαμέρισμα του διάσημου Λετονού αρχιτέκτονα Konstantins Peksens, λειτούργησε για πρώτη φορά το έτος 2009 και είναι σήμερα ένα κατατοπιστικό μουσείο που αναβιώνει το στυλ της εποχής, με έπιπλα και αντικείμενα που συλλέχτηκαν αποκλειστικά από την εποχή της ακμής του art nouveau, τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα.
Στο μουσείο, το οποίο είναι πολύ αξιόλογο, είχα πάει σε προηγούμενο ταξίδι στη Ρίγα. Άλλωστε είχα αρχίσει να διψάω. Έκανα μια βόλτα στη Strelnieku iela και στην Alberta Iela θαυμάζοντας τα διαμάντια της αρχιτεκτονικής, ύστερα από ένα γύρο της περιοχής επέστρεψα να δω άλλη μια φορά το μπλε κτίριο

και κατευθύνθηκα γρήγορα προς το bar Lidojošā varde, το οποίο βρίσκεται στη διασταύρωση των Elizabetes iela και Antonijas iela, όπου απόλαυσα μια αφιλτράριστη μπύρα Bruza, αυτή τη φορά στο ποτήρι της.

Το bar Lidojošā varde, διέθετε και εξαιρετικό εσωτερικό χώρο, αλλά εγώ προτίμησα να καθίσω έξω, ώστε να απολαμβάνω τα art nouveau κτίρια.

Όταν επέστρεψε και ο συνταξιδιώτης μου από την περιπλάνηση στην Art Nouveau συνοικία της Ρίγας, την οποία δεν είχε ξαναδεί, αποφασίσαμε να φύγουμε από το bar Lidojošā varde και να κατευθυνθούμε προς την παλιά πόλη της Ρίγας. Την παλιά πόλη την είχαμε δει και την προηγούμενη ημέρα, όμως σε απογευματινή και νυχτερινή ώρα. Αυτή τη φορά θα πηγαίναμε στην παλιά πόλη ημέρα. Σηκωθήκαμε από το bar Lidojošā varde, και περάσαμε από την απέναντι οινοθήκη. Η οινοθήκη αυτή ονομάζεται Wine Studio και είναι διαγώνια από το bar Lidojošā varde. Την τσεκάραμε για το βράδυ και στη συνέχεια προχωρήσαμε κατά μήκος της Antonijas iela προς νότιο-νοτιοανατολικά, για να κατευθυνθούμε προς την παλιά πόλη. Ύστερα από λίγα μέτρα φτάσαμε πάλι στο πάρκο.

Προχωρήσαμε μέσα στο πάρκο και δίπλα στο city canal, απολαμβάνοντας τον συνδυασμό του πράσινου με το υγρό στοιχείο,

περάσαμε από το Alexander Pushkin Monument και όταν φτάσαμε στην Krišjāņa Valdemāra iela, όπου απέναντι από τη γέφυρα διάβασης της οδού από το city canal, βρίσκεται το Latvian National Theatre,

βγήκαμε από το πάρκο και προχωρήσαμε προς την παλιά πόλη.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 11. - Ρίγα ΙV. Ημερήσια βόλτα στο κέντρο της παλιάς πόλης.

Όπως προαναφέρθηκε, η παλιά πόλη καλυπτόταν στο παρελθόν με τείχη και μάλιστα διπλά, γύρω από την πόλη, τα οποία όταν κατεδαφίστηκαν δημιουργήθηκε ένα τεχνητό κανάλι. Ο Pulvertornis (Powder Tower - πύργος της σκόνης - πυρίτιδας), είναι ο μόνος πύργος και κομμάτι των τειχών, που έχει παραμείνει, ενώ σήμερα στεγάζει το μουσείο του πολέμου.
Έτσι αφήνοντας πίσω μας το πάρκο και το κανάλι κατεβήκαμε στην Torņa iela, όπου υπάρχει το μικρό τμήμα των εναπομεινάντων τειχών και η Σουηδική Πύλη (The Swedish Gate),

η μοναδική διασωθείσα πύλη, κατασκευασμένη το έτος 1698, κατά τη σουηδική περίοδο. Προχωρήσαμε κατά μήκος της Torņa iela, παρατηρώντας τα τείχη, τον Pulvertornis (Powder Tower - πύργος της σκόνης),

ενώ περάσαμε έξω από το μουσείο του πολέμου, το οποίο δεν με ενδιέφερε, ιδιαίτερα, να το επισκεφτώ.
Συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της Torņa iela, η οποία βρίσκεται μεταξύ των διπλών τειχών

και στη συνέχεια στρίψαμε προς το κέντρο, είδαμε και κάποια Art Nouveau κτίρια

στην παλιά πόλη, προχωρήσαμε

έως ότου φτάσαμε στην Doma laukums, την πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό.

Ο καθεδρικός ναός της Ρίγας είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο της Λετονίας, αφού εμφανίζεται σε εξώφυλλα ταξιδιωτικών οδηγών, σε πολλούς πίνακες, κάρτες, φωτογραφίες και τηλεοπτικές ταξιδιωτικές εκπομπές. Ιδίως ο τρούλος του καθεδρικού ναού.

Ο προτεσταντικός καθεδρικός ναός της Ρίγας είναι η μεγαλύτερη μεσαιωνική εκκλησία στην Βαλτική. Κατασκευάστηκε το έτος 1211 από τον επίσκοπο Αλβέρτο της Ρίγας, ενώ κατά τη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες εργασίες προσθηκών και ανακατασκευών, με περισσότερες αυτές τις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν τον14ο-15ο αιώνα, όπου η εκκλησία μετατράπηκε σε βασιλική, με την ανύψωση του κεντρικού ναού, με την κατασκευή του δυτικού σταυροειδούς, με την κατασκευή των παρεκκλησίων, καθώς και με την ανύψωση του πύργου στα 140 μέτρα, γεγονός που τον κατέστησε τον ψηλότερο πύργο στη Ρίγα εκείνης της εποχής.
Στο κτίριο του καθεδρικού, στεγάζεται και το μουσείο της ιστορίας της Ρίγας το οποίο εγκαινιάστηκε το έτος 1773 και είναι ένα από τα παλαιότερα μουσεία στην Ευρώπη.
Μπήκαμε μέσα στον καθεδρικό ναό με εισιτήριο 3 ευρώ. Η εκκλησία και στο εσωτερικό ήταν γοτθικού ρυθμού, λουθηρανική.

Παρατηρήσαμε τα όμορφα βιτρό και τον ξύλινο άμβωνα μπαρόκ ρυθμού.

Επίσης παρατηρήσαμε τους πίνακες,

αλλά και τον κόκορα, σύμβολο της γονιμότητας.

Αλλά κυρίως το πιο σημαντικό στοιχείο, που διαθέτει ο καθεδρικός ναός της Ρίγας, είναι το εντυπωσιακό μουσικό όργανο το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1884 και το οποίο διαθέτει 6.768 αυλούς και 116 όργανα. Θεωρείται το τρίτο σε μέγεθος μουσικό όργανο στον κόσμο.

Ρωτήσαμε μήπως το απόγευμα θα γινόταν καμιά εκδήλωση. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καταπληκτική μουσική εμπειρία. Δυστυχώς δεν γινόταν. Η Ρίγα εκείνη την ημέρα, προς τα τέλη του Μάη γιόρταζε την αρχή του καλοκαιριού. Όλες οι εκδηλώσεις ήταν υπαίθριες. Προχωρήσαμε προς την εσωτερική αυλή

όπου εκτίθενται κάποια αντικείμενα από τα μοναστήρι και τα κτίσματα της πόλης τα οποία καταστράφηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Βγήκαμε έξω από τον καθεδρικό ναό. Αφού κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της Ρίγας,

ο συνταξιδιώτης μου πείνασε. Οι συγκινήσεις και ο ποδαρόδρομος, του είχαν ανοίξει την όρεξη. Μπήκε στο επί της Tirgoņu iela 6, Lido Alus sēta μια μπιραρία self service με αρκετά καλό φαγητό και κυρίως μπύρες παραγωγής του. Εγώ δεν τον ακολούθησα. Πήγα δίπλα. Είχα δει ένα bar, το επί της Tirgoņu iela 4, το Alus un viskija bars single malt bar.

Μπήκα και απόλαυσα τα εξαιρετικά malt whisky μου. Όταν βγήκα από το bar, πήγα δίπλα στο Lido και εξήγησα στον συνταξιδιώτη μου, ότι θα πάω στον Άγιο Πέτρο. Όχι μεταφορικά. Θα πήγαινα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, να ανέβω στο καμπαναριό, για να δω τη Ρίγα από ψηλά και για να βγάλω φωτογραφίες. Τα malt whisky, μου είχαν δώσει ιδέες. Ο συνταξιδιώτης, μου είπε ότι βαριέται. Συμφωνήσαμε ότι θα επέστρεφα στο Lido. Θα ήθελα να πιω μια μπύρα που την έβλεπα αφιλτράριστη και λαχταριστή και θα ήταν πιο εξαιρετική αφού θα είχα πρόσφατα στο μυαλό μου, τις όμορφες εικόνες της Ρίγας από ψηλά.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 12. - Ρίγα V. Η θέα της πόλης από ψηλά.

Με βήμα ταχύ έφτασα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου.

Μπροστά από την εκκλησία είναι η πλατεία Peterbaznica Laukums, η οποία είναι πολύ κοντά, κατ' ουσία συνορεύει με την πλατεία Δημαρχείου.
Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου πρωτοκατασκευάστηκε το έτος 1209, ενώ τη σημερινή της μορφή έλαβε το έτος 1746. Πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Εκκλησία του Αγίου Πέτρου ήταν το ψηλότερο ξύλινο κτίριο της Ευρώπης. Το ύψος του γοτθικού ναού ανέρχεται στα 123 μέτρα. Κατά την διάρκεια του πολέμου η οροφή και ο πύργος υπέστησαν μεγάλες ζημιές από φωτιά και οι Σοβιετικοί μηχανικοί αποκατέστησαν την εκκλησία το 1973 και εγκατέστησαν έναν ανελκυστήρα. Τον ανελκυστήρα αυτόν ήθελα να εκμεταλλευτώ, ώστε να απολαύσω τη θέα της πόλης από ψηλά. Μπήκα μέσα στην εκκλησία, έβγαλα εισιτήριο το οποίο κόστιζε 9 ευρώ, ανέβηκα σκάλες ύψους περίπου έξι μέτρων, ο χρόνος αναμονής ήταν ελάχιστος, μπήκα στο ασανσέρ και ανεβήκαμε, μαζί με άλλους, στο καμπαναριό λίγο κάτω από την κορυφή του, αλλά το ύψος ήταν τέτοιο το οποίο εξασφάλιζε πανοραμική θέα της πόλης της Ρίγας.
Κατ' αρχήν παρατήρησα προς δυτικά και φωτογράφισα προς τον καθεδρικό ναό, προς τον ποταμό Daugava και προς τη γέφυρα Vanšu.

Στη συνέχεια άρχισα να γυρίζω περιμετρικά, προς βορειοδυτικά και προς το βορρά, φωτογράφισα την παλιά πόλη, παρατηρώντας από ψηλά τα κτίρια τις πλατείες και τους δρόμους,

κατόπιν διεύρυνα το πλάνο

και όταν είχα στρέψει το βλέμμα μου προς την ανατολή, παρατήρησα, πίσω από την κεντρική αγορά, έναν από τους ουρανοξύστες, έργα του συντρόφου Στάλιν.

Ο σύντροφος Στάλιν ήθελε να αποδείξει ότι η ΕΣΣΔ, δεν υστερεί από τις ΗΠΑ, γι' αυτό και είχε δώσει εντολή για την κατασκευή αυτών των κτιρίων. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων προσομοιάζει με την αρχιτεκτονική των ουρανοξυστών του Μανχάταν, κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Τα κτίρια αρχικά σχεδιάστηκαν για τη Μόσχα, αλλά κατασκευάστηκαν και σε άλλες πρωτεύουσες της πρώην ΕΣΣΔ. Το μοναδικό κτίριο το οποίο κατασκευάστηκε εκτός ΕΣΣΔ, ήταν αυτό που κατασκευάστηκε στη Βαρσοβία (το δώρο του συντρόφου Στάλιν στο λαό της Πολωνίας - έχω αναφερθεί, σχετικά, στην ιστορία μου "Λευκορωσία 2016 - τα τελευταία σφυροδρέπανα"). Νομίζω ότι το κτίριο της Ρίγας ίσως είναι το μικρότερο, πάντως οπωσδήποτε από τα μικρότερα των όμοιων αυτών κτιρίων.
Συνέχισα να παρατηρώ και να φωτογραφίζω από το καμπαναριό του Αγίου Πέτρου. Αυτή τη φορά εστίασα προς την κεντρική αγορά, την οποία είχαμε επισκεφτεί το πρωί.

Στοχεύοντας νοτιοανατολικά, παρατήρησα σε ένα νησάκι του ποταμού Daugava τον πύργο του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης (Riga Radio and TV Tower).

Ο Ραδιοφωνικός και Τηλεοπτικός Πύργος της Ρίγας, θεωρείται το υψηλότερο κτίριο της Βαλτικής και της Ευρωπαϊκής ένωσης. Κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1979 και 1986 από τη Σοβιετική Ένωση και το ανώτατο σημείο του βρίσκεται σε ύψος 368,50 μέτρων. Έτσι θεωρείται το τρίτο υψηλότερο κτίριο στην Ευρώπη (μετά τον πύργο Ostankino της Μόσχας, ύψους 540 μέτρων και τον πύργο της τηλεόρασης του Κιέβου ύψους 385 μέτρων). Ο πύργος κατασκευάστηκε σε ένα νησάκι του ποταμού Daugava και ο σχεδιασμός του έχει μελετηθεί έτσι ώστε να αντέχει και τις πιο ισχυρές ανεμοπιέσεις, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα ταλάντωσης. Άλλωστε το παραπάνω φαίνεται κι από τη μεγάλη επιφάνεια της βάσης του πύργου και από τα άκαμπτα στοιχεία της κατασκευής.
Συνέχισα την παρατήρηση προς νότο και προς νοτιοδυτικά, φωτογραφίζοντας παράλληλα τις γέφυρες, τον ποταμό,

την αρχή της Stone Bridge, το ζοφερό μνημείο, την οροφή του κτιρίου των Μαυροκεφάλων,

και έμεινα αρκετή ώρα θαυμάζοντας την πόλη από ψηλά.
Όταν κατέβηκα από το ασανσέρ, έκανα μια σύντομη βόλτα στο εσωτερικό της εκκλησίας.

Η εκκλησία ήταν λιτή στο εσωτερικό της και εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν μια έκθεση από φωτογραφίες και γκραβούρες, από το παρελθόν της Ρίγας.

Μετά από τη σύντομη βόλτα στο εσωτερικό της εκκλησίας, βγήκα στην πλατεία Peterbaznica Laukums, παρατήρησα ακόμα μια φορά την εκκλησία του Αγίου Πέτρου

και πολύ ευχαριστημένος από την οπτική απόλαυση της θέας της πόλης από ψηλά, ύστερα από ελάχιστο περπάτημα στην όμορφη πόλη,

επέστρεψα στο Lido, βρήκα τον συνταξιδιώτη μου και πήγα προς το μπαρ, το οποίο διέθετε αρκετές κάνουλες,

προμηθεύτηκα ένα ποτήρι αφιλτράριστης μπύρας παραγωγής του Lido,

ο συνταξιδιώτης μου ήταν αρκετή ώρα και είχε δοκιμάσει όλες σχεδόν τις μπύρες

και αφού απόλαυσα κι εγώ δυο μπύρες,

έχοντας στο μυαλό μου τις όμορφες εικόνες της πόλης, φύγαμε από τη μπυραρία.
Σκεφτήκαμε προς στιγμή, μήπως έπρεπε να πάμε στο μουσείο κλασικών οχημάτων που είναι και ένα από τα μεγαλύτερα, του είδους του, στην Ευρώπη. Αυτό που με έκανε να το σκεφτώ είναι ότι το μουσείο διαθέτει πλούσια συλλογή από ρετρό μηχανές και αυτοκίνητα, η οποία περιλαμβάνει κάποια από τα πρώτα οχήματα της Σοβιετικής Ένωσης, όπως για παράδειγμα τις θωρακισμένες λιμουζίνες των συντρόφων Stalin και Brezhnev.
Όμως επικράτησε η λογική και αποφασίσαμε να πάμε για δίωρη ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας. Θα ήταν η τελευταία νύχτα μας στη Ρίγα και θέλαμε να την περάσουμε καλά. Έτσι κατηφορίσαμε προς την πλατεία Δημαρχείου, θαυμάσαμε ακόμα μια φορά το κτίριο των Μαυροκεφάλων,

κάλεσα από την εφαρμογή, που είχα βάλει στο κινητό το Redcab, το οποίο έφτασε άμεσα στην παραποτάμια λεωφόρο και με λιγότερο από 4 ευρώ μας άφησε στο ξενοδοχείο μας.
Κατά την επιστροφή μου στο ξενοδοχείο με το ταξί, συλλογιζόμουν ότι από τις μεσαιωνικές γειτονιές έως τις art nouveau συνοικίες της, η Ρίγα είναι μια πόλη ανοιχτό μουσείο.

 

[escursione]

τρομερές φωτογραφίες από τον Άγιο Πέτρο! κρίμα που δεν ήξερα ότι μπορείς να ανέβεις.....

Επίσης μιας και δεν πήγες στο Μουσείο αυτοκινήτων που ήταν όντως πολύ ωραίο δες τη Rolls-Royce του Μπρέζνιεφ