Βιετνάμ Μια κορώνα για την τύχη μου

[poised]

Μεταξύ άλλων μας έδειξαν τα περιττώματά τους, τα οποία μύριζαν σαν σανό, χωρίς έντονη γεύση, ίσως λόγω vegan διατροφής.

 

[Παρίσακτος]

View attachment 448294

Δυστυχώς(?) δεν το επιβεβαίωσα προσωπικά, αν κι είχα πάμπολλες ευκαιρίες (ιδίως στα λασπόνερα), οπότε αρκέστηκα στους ειδικούς
Πέρα από την πλάκα, στο Βιετνάμ είναι ονομαστός ο καφές που παράγεται από νυφίτσες (που τρώνε κόκκους καφέ και παράγουν... τη δική τους εκδοχή). Δοκίμασα και τον βρήκα πεντανόστιμο (και δεν είμαι φαν του καφέ).
Αντίστοιχα υπάρχει κι η εκδοχή από ελεφάντινα περιττώματα, που νομίζω είναι ακόμη πιο ακριβή, αλλά δεν έχω προσωπική εμπειρία.

 

[Παρίσακτος]

Chiang Mai, στην πόλη των εκατοντάδων ναών (ΙΙ)

Το απόγευμα, μετά την εκδρομή κι αφότου ξεκουράσαμε για λίγο τα σαρκία μας, επισκεφτήκαμε με τη Ζ. και τον Ν. την Κυριακάτικη αγορά, που έτρωγες νόστιμα και φθηνά (ειδικά κάτι σπρινγκ ρολς να γλείφεις και τα δάχτυλά σου).

Γενικά οι δυο τους μιλούσαν μεταξύ τους στα γαλλικά κι είπα να τεστάρω τις γνώσεις μου, μετά από δέκα χρόνια αχρησίας. Βέβαια μιλούσαν γρήγορα και μασούσαν τα μισά, ιδίως ο Γάλλος. Κι από την άλλη, όλο «ω πουτάν και ω πουτάν», τα ακαδημαϊκά μου γαλλικά δεν με είχαν προετοιμάσει για τέτοιο συρφετό αργκό. Μα πόσο αθυρόστομοι κι αυτοί οι Γάλλοι, θυμάμαι να σκέφτομαι, τη γηπεδική διάλεκτο δεν τη λέμε τυχαία «γαλλικά».

Εκεί πετύχαμε παράσταση με τραγούδια και χορούς παιδιών, που θύμιζε talent show, όπου συγκέντρωναν χρήματα από τον κόσμο. Μου έκανε εντύπωση που ένα κοριτσάκι, που ξεκίνησε με ένα αγγλόφωνο τραγούδι και συνέχισε με δυο ταϊλανδέζικα (μέχρι που φύγαμε), έριχνε συνεχώς ματιές στο κουτί εθελοντικής συνεισφοράς, λες κι αυτό ήταν κάποιου είδους ψήφος σ’ εκείνη. Το πρόσωπό της έλαμψε όταν ένας ηλικιωμένος άνδρας πλησίασε τη σκηνή και της έδωσε ένα χαρτονόμισμα, με την επιδεξιότητα που κι οι δικοί μας παππούδες μας έχωναν στη χούφτα χαρτζιλίκι. Κάποια κορίτσια που χόρευαν, μόλις σταμάταγαν, τρέχανε στην επιτροπή (από κριτές ή διοργανωτές ή εκπροσώπους Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων) και αδειάζανε το κουτί, το περιεχόμενο του οποίου με τόσο κόπο είχαν κερδίσει. Οριακά το λες και παιδική εργασία στη χώρα του χαμογέλου.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε τον δημοφιλέστερο ναό της περιοχής: τον Doi Suthep. Πήραμε songthaew, στο οποίο η Μαροκινή επιχείρησε να κάνει παζάρια, μαθημένη ενδεχομένως στην τέχνη από μικρή. Δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλύτερο από 60 μπατ, αλλά τουλάχιστον έκανε τον οδηγό να ξεκινήσει χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε να γεμίσει, οπότε μάλλον πετυχημένο το παζάρι της. Η διαδρομή δεν ήταν και μικρή.

Μεγάλο σύμπλεγμα ναών, θεωρητικά με καλή θέα, πράγμα που δεν καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε λόγω νέφους, burning season γαρ, όπου καίνε το έδαφος για να βρούνε μανιτάρια(!) όπως μάθαμε.

Γενικά πολύ χρυσάφι, ήταν από τους πιο πλούσιους ναούς που πετύχαμε.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία που ξεκινούσε από εκεί κοντά και κατέληγε σε κάποιους άλλους παρατημένους ναούς. Ο Ν. δεν ήταν προετοιμασμένος, φορώντας σαγιονάρες, οπότε τον παρατήσαμε εκεί. Εγώ κι η Ζ. συνεχίσαμε, κάνοντας μια στάση για χυμό (λίτσι φορ έβερ), όπου η Ζ. ζήτησε τρεις φορές «φυσικό χυμό χωρίς ζάχαρη», αλλά μάλλον η έλλειψη ζάχαρης είναι προσβολή στην ταϊλανδέζικη κουλτούρα, οπότε το πήρε όπως το προόριζε η φύση, γλυκό σαν πετιμέζι.

Γενικά πιο γιόλο δεν θυμάμαι να έχω πεζοπορήσει, αλλά για μας είναι η ζωή. Στο μεταξύ ο Ν., που η Ζ. τον είχε γνωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα αν είχα καταλάβει καλά, της έστελνε κατεβατά σαν παρεξηγημένος γκόμενος ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν κι έπρεπε να τον έχουμε ενημερώσει για τα πλάνα της εκδρομής μας ώστε να έχει έρθει πιο προετοιμασμένος, ή ακόμη καλύτερα να τα αναβάλαμε.

Το φρούτο ήταν αυτός ο τύπος;

Δεν πτοηθήκαμε βέβαια, κάναμε κανονικά τη βόλτα μας μέσα στο δάσος, μάλιστα περάσαμε κι από τον ναό Wat Umong, που μου έδωσε ένα κλάσμα της εμπειρίας που θα ήταν το Siem Reap. Σαν εγκαταλελειμμένος ναός, με πολλές παγόδες σε χαραμάδες των οποίων ξεφύτρωναν τούφες χορτάρι, υπόγειοι ναοί-τούνελ, όπου ερχόταν κόσμος και προσκυνούσε μπροστά σε χρυσά αγάλματα του Βούδα.

Πέρασα πολύ όμορφα, η παρέα είναι πάντα σημαντικές σε τέτοιες δραστηριότητες. Θα φεύγαμε κι οι δυο για Μπανγκόκ με λεωφορείο το ίδιο βράδυ, οπότε το απόγευμα πήραμε μαζί grab. Η οδηγός μας ήταν μάλλον νέα (σε εμπειρία, όχι απλώς σε ηλικία), καθώς έκανε κανά εφτάλεπτο να κάνει αναστροφή σε έναν δρόμο που δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Η διαδρομή ήταν 89 μπατ, η Ζ. άφησε 100+5+2+2=109, όπως θα άφηνε ένας Έλληνας που κάνει την πράξη ελπίζοντας να λάβει ένα εικοσόμπατο. Αντ’ αυτού της επιστράφησαν 20 μπατ σε μονόλεπτα (δηλαδή ούτε καν να τις επιστρέψει τα 9 περισσευούμενα μπατ όπως τα παράλαβε). Το «πλάκα μου κάνεις;» στο πρόσωπο της Ζ. ήταν παραπάνω από εμφανές αλλά η οδηγός δεν έδωσε σημασία.

Συνολικά ένα γεμάτο τριήμερο χωρίς κάποιο ευτράπελο. Αποχαιρέτισα τον Βορρά της Ταϊλάνδης, έτοιμος να απολαύσω και το βαρύ της πυροβολικό, τα τροπικά νησιά.

 

[evaT]

Άντε να πάρεις μπρος ξανά. Μέχρι να τελειώσεις την ιστορία θα μας ξαναβρεί πανδημία.

 

[lonelytraveller]

Που είσαι και έχω χάσει τον ύπνο μου;;

 

[annoula]

Ο πρόξενος, η μούμια και το κακό συναπάντημα – Μέρος 2ο

Μάλλον ήταν το πρώτο πρωί που ξύπνησα χωρίς καθόλου πυρετό, ένιωθα κάπως καλύτερα. Βέβαια στην πρωινή μου βόλτα πέτυχα σε διαφορετικές φάσεις έναν νεκρό αρουραίο κι ένα νεκρό σπουργιτάκι. Σημάδια από τα βουδιστικά πνεύματα, που δεν είχα ακόμη μάθει να διαβάζω, οπότε δεν τα άφησα να επηρεάσουν την ήδη πεσμένη μου ψυχολογία.

Είχα ένα πρωινό να σκοτώσω οπότε αποφάσισα να επισκεφτώ το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν, που είχε ελεύθερη είσοδο, όταν δηλαδή είναι ανοιχτό, συγκεκριμένες ώρες και μέρες της βδομάδας, αξιοθέατο που δεν το είχα προλάβει στην πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη. Το κτίριο είναι επιβλητικό και ευτυχώς η ουρά δεν ήταν μεγάλη όταν πήγα.
View attachment 324160
Μου το είχαν περιγράψει ως πολύ κακό για το τίποτα, υπόθεση μισού λεπτού, όπου απλώς περνάς και βλέπεις το βαλσαμωμένο σώμα του πρώην ηγέτη τους, χωρίς να μπορείς να σταθείς για λίγο να τον παρατηρήσεις (σου κάνουν παρατήρηση οι φύλακες) ή να βγάλεις φωτογραφίας (ομοίως, αν και υποθέτω με πιο αγριεμένο ύφος). Πράγματι, έτσι ήταν.

Προσωπικά, όμως, το θεωρώ must «αξιοθέατο» της πόλης, είναι πολύ ενδιαφέρον πώς τον επιδεικνύουν μετά από τόσα χρόνια, ως λείψανο-εθνικός ήρωας, με τι σεβασμό και στρατιωτική ευλάβεια τον αντιμετωπίζουν, σαν βασιλιά, κατιτίς πιο κάτω από θεό, ένα σύμβολο, αθάνατο, που παραμένει ζωντανό όσο μπορούν οι πιστοί του να τον βλέπουν και να τον λατρεύουν.

Ήταν καλοδιατηρημένο το κορμί του· θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι απλά κοιμάται, έτσι όπως ήταν γαλήνια ξαπλωμένος. Είχε κάτι το σχεδόν υπνωτιστικό η πορεία, σαν να παρακολουθείς προσκύνημα, ακόμη κι αν πολλοί από εμάς ήμασταν απλοί τουρίστες. Αφού ακολουθήσαμε μια διαδρομή-πέταλο μπροστά του, βγήκαμε από άλλη έξοδο κι έπειτα στο φως. Στη συνέχεια μπήκα και στο μουσείο Ho Chi Minh αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, το βρήκα περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση, σε σχέση με άλλα μουσεία ακόμη και στο ίδιο το Ανόι (π.χ. φυλακές).

Ακολούθησα τη διαδρομή προς την πρεσβεία, περνώντας για άλλη μια φορά από τη δυτική λίμνη, με γνωστότερο αξιοθέατό της την φωτογενή παγόδα Tran Quoc.
View attachment 324161
Στην πρεσβεία αρχικά έπρεπε να περιμένω μέχρι να ανοίξει το immigration (από ενδεχόμενη μεσημεριανή σιέστα), καθότι τελικά είχα έρθει τσάμπα νωρίτερα. Έκανα, λοιπόν, μια βόλτα στην αδιάφορη εκεί συνοικία. Όταν επέστρεψα για να ξεκινήσουμε, ο Χ. μου είπε να περιμένω λίγο, έκανα όπως μου είπε για κάνα πεντάλεπτο, μέχρι που ήρθε να μου ανακοινώσει ότι είχε μείνει μόνος του στην πρεσβεία και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το κτίριο, οπότε μετά από κάμποση ακόμη αναμονή, του πρότεινα να επιστρέψω προς την πόλη και να μου στείλει μήνυμα όταν θα είναι διαθέσιμος για να βρεθούμε κατευθείαν στο Αλλοδαπών.

Ίσα που πρόλαβα να φτάσω μέχρι το χόστελ μου, όταν με ενημέρωσε ότι θα ξεκινούσε· τον συνάντησα μόλις πάρκαρε το μηχανάκι του απέξω.
«Οι δημόσιοι υπάλληλοι εδώ είναι τρομαχτικοί», μου εξομολογήθηκε πριν μπούμε. Καθόλου ευοίωνο, θα μου πεις τέτοιο φόβο δεν τρέφουν ορισμένοι συμπατριώτες μου για τους εφοριακούς;

Αυτή τη φορά δεν περιμέναμε ιδιαίτερα, πήγαμε στο γκισέ και μας είπε η υπάλληλος ακριβώς ό,τι μου είχε πει και την προηγούμενη μέρα. Αυτός έδειχνε να καταλαβαίνει, την ευχαρίστησε κι έφυγε.

«Χθες τα ίδια μού είχε ζητήσει, μα ο πρόξενος δεν έδειχνε διατεθειμένος να ικανοποιήσει το αίτημά της», είπα πριν βγούμε.
«Όχι, κατάλαβα τι θέλει».

Ο πρόξενος, από την άλλη, δεν έμεινε ικανοποιημένος από τη διαπραγμάτευση. Αρχικά δεν του άρεσε καν η ιδέα του εγγράφου για τους λόγους που μου είχε αραδιάσει την προηγούμενη μέρα, ο Χ. όμως υποστήριξε ότι είναι η προβλεπόμενη διαδικασία, βάσει του Immigration. Κάποια στιγμή δέχτηκε, αλλά μόνο στα αγγλικά, μα ο Χ. επέμεινε ότι δεν θα του ήταν κόπος να το μεταφράσει ο ίδιος.

Αφού μείναμε για λίγο μετέωροι κι άρχισα να ανησυχώ ότι θα τρίτωνε το κακό και θα ερχόμουν και την επομένη, ο πρόξενος έδωσε το οκ, να ξεμπερδεύουμε, θα με είχε βαρεθεί κι ο δόλιος τόσες φορές που με είχε δει μέσα σε δυο μέρες.
View attachment 324162
Fast forward στο σημείο που παραδίδω τα έγγραφα και το παραδάκι και μου δίνουν ένα χαρτί που δήλωνε πως το Αλλοδαπών είχε το διαβατήριό μου μέχρι την τάδε ημερομηνία, ενώ έβγαλα φωτογραφία από τα έγγραφα που παρέδωσα, σε περίπτωση που χρειαζόταν.

«Με αυτό θα μπορώ να κάνω και πτήσεις, όπως μου είχατε πει προηγουμένως, σωστά;» ρωτάω από ψυχαναγκασμό για επιβεβαίωση, αν και λίγες ώρες πριν το είχε ρωτήσει κι ο Χ. Απλώς μου έκανε εντύπωση γιατί το έγγραφο δεν είχε απολύτως τίποτα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ταυτοποίησή μου.

Αυτή τη φορά δεν απάντησε αμέσως, με παρέπεμψε σε συνάδελφό της, που ήταν κατηγορητική:
«Δεν γίνεται, όχι. Ούτε τρένο. Πρέπει να μείνεις στο Ανόι μέχρι να βγει».

Το οποίο σήμαινε ότι θα έπρεπε να μείνω δυο βδομάδες στην πόλη, από τη στιγμή που το Τετ ήταν σε λίγες μέρες και θα ήταν κλειστές οι δημόσιες υπηρεσίες για μια βδομάδα. Θέλουν να με τρελάνουν, δεν εξηγείται αλλιώς.
«Δηλαδή είμαι υποχρεωμένος να μείνω εδώ;» συνέχισα να την πρήζω μέχρι να πάρω την απάντηση που ήθελα. «Αν μου επιτρέψουν να μπω σε λεωφορείο;»

«Ναι, αν σας αφήσουν, μπορείτε, αλλά να είστε εδώ την ημερομηνία που αναγράφεται στο έγγραφο», είπε για να με ξεφορτωθεί.
Υπέροχα.

Αναχωρώ, έχοντας αποφασίσει να την κάνω από την πόλη για το κεντρικό Βιετνάμ και συγκεκριμένα την πόλη της Χόι Αν που σκόπευα ούτως ή άλλως να περάσω το Τετ. Όμως μιας και το Immigration μου είχε φάει όλα τα χρήματα, αποφάσισα να βγάλω λεφτά από μια τράπεζα. Συνήθως προτιμούσα να παίρνω από την VP Bank (στις μεγάλες πόλεις κατά κανόνα υπήρχαν ορισμένα ΑΤΜ ή καταστήματα), που σε αντίθεση με τις περισσότερες τράπεζες, δεν κρατούσε προμήθεια.

Βλέπω ένα κατάστημα στον δρόμο μου, πάω στο μηχάνημα, τοποθετώ την κάρτα στην υποδοχή, τη ρουφά.
Περιμένω.
Περιμένω λίγο παραπάνω από το κανονικό.
Η εικόνα δεν αλλάζει, έχει κολλήσει στην αναμονή κάρτας. Κοιτάζω την ώρα. Χρονομετρώ.
Περνά μισό λεπτό.
Αρχίζω να ιδρώνω.
Περνά ένα λεπτό.
Πατάω cancel.
Πλέον η εικόνα μου στους δρόμους του Ανόι με μαλλιά ράστα από την απλυσιά και ρούχα που ζέχνουν έχει αποτυπωθεί στον αμφιβληστροειδή μου.
Καμία ανταπόκριση.

Φωνάζω σεκιουριτά. Του λέω ότι μου την έφαγε, με κοιτάζει θλιμμένος και μου δείχνει να μπω μες στο κατάστημα.

Πρώτα το διαβατήριο.
Έπειτα η αρρώστια.
Τώρα η κάρτα.

Fuck. My. Life.

Εντάξει, γράφεις εκπληκτικά.

 

[Παρίσακτος]

Koh Kood – Εξερευνώντας τον τελευταίο παράδεισο της Ταϊλάνδης (Ι)

Με το που έφτασε το λεωφορείο στην Μπανγκόκ, ξεχύθηκα πρώτος πρώτος στον δρόμο, χωρίς να χαιρετίσω κανέναν, πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο που με είχε φέρει στην πρωτεύουσα ώστε να κανονίσω το πήγαινε στο νησί Kood. Ήταν κλειστό, οπότε αναζήτησα τα γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρείας, της Boonsiri ferry, που το λεωφορειάκι της θα μας πήγαινε στο λιμάνι, λεωφορείο που με τη σειρά του όπου να 'ναι θα έφευγε, πιο τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να έχω πάει, χα-λα-ρά, μου ζήτησαν να περιμένω, στο μεταξύ έψαξα money exchange, καθώς δεν ήξερα τι θα έπαιζε στο νησί από ανταλλαγή συναλλάγματος ή ΑΤΜ, αλλά καμία επιτυχία, και τελικά πήρα την τελευταία θέση στο πλοίο, όπως μου είπαν.

Το φέρι κουνούσε πολύ, αλλά όχι κάτι πρωτοφανές για κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει τα ελληνικά πλοία. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι όλοι οι Ταϊλανδοί μαθημένοι· μια γυναίκα που το μισό της κατακόκκινο πρόσωπο είχε ένα βαθούλωμα δεν σταμάτησε να αδειάζει το στομάχι της σε μια λεκάνη.

Το νησί μας υποδέχτηκε με έναν χρυσό Βούδα να δεσπόζει πάνω από τον πρώτο οικισμό, που ήταν μια σειρά από ξύλινα καλύβια που στηρίζονταν σε δοκάρια πάνω στο νερό.

Έφτασα στο δωμάτιο που είχα κλείσει, που ήταν το οικονομικότερο που είχα βρει και το ακριβότερο όλου του ταξιδιού, καθώς ήταν «ιδιωτικό δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο», άλλαξα ρούχα, νοίκιασα ένα ποδήλατο και πήγα στην πλησιέστερη παραλία για μια βουτιά. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη οπότε δεν κάθισα για το ηλιοβασίλεμα.

Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, επέστρεψα στο δωμάτιο κι έφαγα στο μαγαζί που βρισκόταν απέναντι και κοιμήθηκα σχετικά νωρίς. Ή τουλάχιστον προσπάθησα, καθώς από τους φτιαγμένους από τσιγαρόχαρτο τοίχους δεν υπήρχε και πολλή ιδιωτικότητα, μέχρι και ανάσες ή χασμουρητά άκουγες. Οπότε δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ, αλλά αποφάσισα να νοικιάσω μηχανάκι και να εξερευνήσω το νησί.

Γενικά πρώτη φορά οδηγούσα σε δεξιοτίμονη χώρα που μιας και το μηχανάκι παραμένει ίδιο δεν κατάλαβα καμιά σημαντική διαφορά. Βέβαια ομολογώ ότι δυο τρεις φορές μετά από γέμισμα βενζίνης, ξεχνιόμουν και έμπαινα στην ανάποδη λωρίδα, μέχρι που εμφανιζόταν στη λωρίδα μου όχημα από το αντίθετο ρεύμα, όπου με ξυπνούσε. Πιθανότατα θα το έχουν κατά νου κι οι κάτοικοι με τόσους τουρίστες, δεν θα ήμουν ο πρώτος ούτε κι ο τελευταίος.

Στο μεταξύ έψαξα μια τράπεζα για να μου κάνει συνάλλαγμα που μου είχαν προτείνει από το δωμάτιο (GSB), την οποία κανείς σχεδόν δεν μπορούσε να την τοποθετήσει με ακρίβεια στον χώρο, όποιον κι αν ρωτούσα με έστελνε αλλού, μία στο νοσοκομείο, μία στη μέση του πουθενά, μέχρι και στο μίνι μάρκετ που ήταν δίπλα στην τράπεζα ρώτησα και με έστειλαν αλλού(!). Πάντως τα κατάφερα τελικά μετά από 5-6 κύκλους γύρω της να κεντράρω με επιτυχία, άλλαξα συνάλλαγμα με καλή σχετικά ισοτιμία και πήγα στην πρώτη παραλία της μέρας, την Ao Ngam Kho κι άραξα σε μια ξαπλώστρα.

Στο μεταξύ είχα κλείσει για δύο βράδια το "δωμάτιό" μου, αλλά αναζήτησα κι άλλα bungalows σε περίπτωση που αποφάσιζα να το ζήσω με μεγαλύτερη πολυτέλεια, φάση σπιτάκι πάνω στο κύμα, αλλά για το μπάτζετ που είχα το οικονομικότερο είχε κρύο νερό (σαν αυτό που είχα ήδη), δεν ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα αλλά στα δυο βήματα (ή την κάνεις την πολυτέλεια α λα Μαλδίβες ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε), χωρίς πόρτα, στην διπλή και βάλε τιμή, στην λιγότερο εντυπωσιακή παραλία απ’ όσες είδα στο νησί (Bang Bao Beach). Και το κερασάκι στην τούρτα τα επιχειρήματα ενός Γερμανού τουρίστα που ερχόταν κάθε χρόνο στο ίδιο μπάνγκαλοου, μιας και το νησί είχε τα «καλύτερα νερά της χώρας»: του άρεσε πολύ που ήσουν μες στη φύση και που έβλεπες μαϊμούδες και κάτι τεράστιες σαύρες σαν κροκόδειλους(!) να σουλατσάρουν ανενόχλητες, αλλά τουλάχιστον δεν σε πείραζαν αν δεν τις πείραζες. Μεγάλη ανακούφιση, αλλά όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Στην ίδια παραλία κάθισα να φάω κιόλας. Εκεί μου έπιασαν την κουβέντα δύο Ταϊλανδοί από το Τρατ, την επαρχία στην οποία υπάγονταν και τα συγκεκριμένα νησιά κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Ο ένας τους μου δήλωσε ότι ήταν vice governor και θα παρακολουθούσε στο νησί την επόμενη μέρα ένα κοινοτικό meeting· έδειχνε ενθουσιασμένος που μου μιλούσε, παρότι φαινόταν πολυταξιδεμένος.

Έπειτα μια δροσερή μπύρα Chang στο Viewpoint bar, ένα επιπλέον μπαρ με ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα, όπου μπορούσες να το απολαύσεις με τα πόδια σου να απλώνονται στο κενό, λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα.

Στο νησί κάθισα τέσσερα βράδια, στο ίδιο δωμάτιο. Ομολογώ ότι στην αρχή, εκείνη την πρώτη ολόκληρη μέρα, το νησί δεν με κέρδισε, το «στην Ελλάδα έχουμε καλύτερες παραλίες» ήταν το μότο των πρώτων ωρών, μου φάνηκε περίεργο που το νερό ήταν στην θερμοκρασία του αέρα, με αποτέλεσμα η μόνη διαφορά όταν βουτούσες να ήταν η φυσική κατάσταση του στοιχείου που σε περιέβαλλε. Επίσης θα προτιμούσα τις παραλίες λιγότερο ρηχές, να μην χρειάζεται να περπατήσεις εκατό μέτρα για να μην φτάνεις να πατάς. Είχα προσδοκίες ότι θα έβρισκα τον τροπικό παράδεισο κι ίσως αυτό να απείχε από την πραγματικότητα.

Ή ίσως και όχι, σκεφτόμουν το δεύτερο βράδυ (το πέρας της πρώτης ολόκληρης μέρας στο νησί), όπως κάθισα σε κάτι βραχάκια που είχε αποκαλύψει η βραδινή παλίρροια, με ένα σμίρνοφ, στο άκουσμα των κυμάτων σχεδόν κάτω από τα πόδια μου, στην όψη των αστερισμών που παρά την φωτορύπανση διακρίνονταν εντυπωσιακοί, στους ήχους της φύσης και του νερού, στην ηρεμία και τη μοναξιά που κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζει συντροφικότερη από ποτέ. Και τότε έγινε το κλικ κι αυτό το νησί άρχισα να το βλέπω διαφορετικά, να εκτιμώ την αφτιασίδωτη γοητεία του και να αντιλαμβάνομαι γιατί τόσοι άνθρωποι που ήδη είχα γνωρίσει ή θα γνώριζα τις επόμενες μέρες είχαν ερωτευτεί αυτό το μέρος κι έρχονταν κάθε χρόνο.