Ηνωμένο Βασίλειο Μια ημερήσια στο Λονδίνο, αλλά και λίγη … εξοχή!

[Grerena]

Λίγο μακριά πέφτει το Λονδίνο για ημερήσια εκδρομή. Αν έχεις αφετηρία την …Ελλάδα βέβαια.
Στην παρούσα όμως ιστορία, σκοπό έχω να περιγράψω μια «εκδρομή» που έκανα στο Λονδίνο με αφετηρία το Kent και πιο συγκεκριμένα από την πόλη Royal Tunbridge Wells του Kent, στην οποία ήμουν φιλοξενούμενη, για ένα τριήμερο.

Τώρα βέβαια θα μου πει κάποιος ότι πιθανότατα ενδιαφέρον θα είχε να έκανα το ανάποδο δηλ. από το Λονδίνο να έκανα μια εκδρομή στην εξοχή και όχι από την εξοχή να κάνω εκδρομή στο άστυ. Και μάλιστα πιο άστυ; Αυτό του Λονδίνου που τόσα πολλά έχουν γραφτεί.
Κι όμως για μένα το Λονδίνο είναι αστείρευτο. Όσα και να γραφτούν … πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορεί να γοητεύσει κάποιον μελλοντικό ταξιδευτή.

Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στο Λονδίνο. Είχα πάει ξανά πριν χρόνια πολλά, ως φοιτήτρια με το σακίδιο στον ώμο, σε ένα ταξίδι ταλαιπωρίας. Τότε είχα πάει στα βασικά (που είχε τότε το Λονδίνο) … γιατί από τότε έχουν προστεθεί και άλλα βασικά…… Είχα πάει στο Big Ben, στο Κοινοβούλιο, στο Buckingham, στο Hyde Park, στο ζωολογικό κήπο, στην Chinatown, στην Trafalgar square και στο Madame Tussauds.

Η μικρή μου ξαδελφούλα σπούδαζε εκεί και συνεχώς μου έλεγε “έλα” και “έλα”.
Ήθελα να πάω, αλλά δεν το αποφάσιζα. Λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο οι τύψεις… που να αφήσω τα παιδιά… άσε που μετά από αυτό ποιος ξέρει τι θα ζητούσε για αντάλλαγμα ο σύζυγος; Κανένα εξωτικό στην Ταϋλάνδη με φίλους; Που να μπλέξω τώρα;
Πέρασε ο καιρός και εγκαταστάθηκε για τα καλά η ιδέα μέσα μου. Τώρα μπορεί να σκεφτεί κάποιος: γιατί τόση φιλολογία για ένα τόσο εύκολο και κοινότυπο ταξίδι στο Λονδίνο; Γιατί ήταν το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό που θα πραγματοποιούσα μόνη μου.

Η απόφαση πάρθηκε. Καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας. Έκλεισα με aegean και πήγα. Η ξαδελφούλα μου ήρθε στη Liverpool Street και με παρέλαβε. Πρωτάρα βλέπετε τότε. Πήραμε τρένο για να πάμε σπίτι της. Δεν έμενε στο Λονδίνο, αλλά στην επαρχία του Kent και στην πανέμορφη πόλη του Royal Tunbridge Wells. Το Kent μου φαινόταν σαν όνομα πολύ όμορφο. Μου θύμιζε τον …Ρομπέν των Δασών.
Το Royal Tunbridge Wells ήταν πανέμορφο. Είχε κάτι "βασιλικό" και το όνομά του...
Ξαναλέω ότι ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια και ήμουν απροετοίμαστη, δεν ήξερα σχεδόν που πάω και τι θα δω. Είχα αφεθεί στην ξαδέλφη μου. Όπου με πήγαινε εκείνη θα πήγαινα. Θα της ήμουν συνειδητά ένα «φόρτωμα».
Το σπίτι της ήταν ένα πανέμορφο αγγλικό σπιτάκι. Στο διθέσιο καναπέ του σαλονιού της κοιμήθηκα με τα πόδια να κρέμονται έξω από αυτόν.
Η επόμενη ημέρα ήταν Παρασκευή. Θα πηγαίναμε Λονδίνο με το τρένο, μαζί με την ξαδέλφη μου για να με ξεναγήσει.

Η ξενάγηση περιλάμβανε μια υπέροχη περιπατητική βόλτα στο Bank Side της Southbank, επίσκεψη στην Tate Modern αλλά και στην Εθνική Πινακοθήκη, Covent Garden και πίσω.
Επιγραμματικά θα πω δυο λόγια για αυτή τη βόλτα, αφού και δεν αφορά τον τίτλο της ιστορίας μου, αλλά και επειδή πραγματικά αυτά που συνάντησα τα έχουν περιγράψει τόσοι και τόσοι συμφορουμίτες στις ιστορίες τους, οπότε μάλλον θα είναι κουραστικό να το κάνω και εγώ ξανά.

Με το μετρό κατεβήκαμε στο σταθμό της London Bridge.

Από εκεί κόψαμε δρόμο μέσα από την Southwark Cathedral.
Σωστό στέκι ... η εκκλησία. Είδα πολύ κόσμο, που απολάμβανε τον μάλλον στιγμιαίο ήλιο του Λονδίνου.

Μέσα από την αυλή του καθεδρικού "πέσαμε¨πάνω στην Borough Market. Δοκιμάσαμε τόσες πολλές λιχουδιές από τους διάφορους πάγκους … που βγήκαμε χορτασμένοι από την αγορά!

Μετά περπατήσαμε στο Southbank παραποτάμια έως και την Jubilee bridge, κάνοντας διάφορες στάσεις.

Υπέροχα ήταν. Όλα μου άρεσαν.
Εντύπωση μου έκαναν τα διάφορα πηγαδάκια στελεχών εταιρειών, που έκαναν lunch break, αν και εμένα πιο πολύ μου έκαναν για beer break . Επίσης υπήρχαν παντού πολλές ετερόκλητες παρέες (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκαν) κρίνοντας από τα διαφορετικά στυλ ντυσίματός τους….

Περάσαμε μπροστά από το Golden Hinde, την παλιά pub Anchor, το ανακατασκευασμένο θέατρο του Shakespeare, ώσπου κάναμε και μια στάση στην Tate Modern.

Αφού είδαμε αρκετή μοντέρνα τέχνη,

περπατήσαμε λίγο τη Millenium bridge (έως τα σκαλιά του Αγίου Παύλου), αλλά επιστρέψαμε όμως πίσω στη Southbank, περάσαμε την Blackfriars Bridge,

κάναμε στάση για ένα snack σε μαγαζί του Oxo Tower, περάσαμε μπροστά από το Εθνικό Θέατρο και στρίψαμε στη Jubille bridge, προκειμένου να φτάσουμε στην Trafalgar και την Εθνική Πινακοθήκη. Μετά την μοντέρνα Τέχνη … ήθελα και λίγη κλασική Τέχνη.

Μετά την έξοδό μας από την Πινακοθήκη, κάναμε ένα πέρασμα από το Picadilly Circus, τιμήσαμε και ένα Ιταλικό της Bedford Str. και αργά το απόγευμα γυρίσαμε στο Tunbridge Wells.

Το βραδάκι πήγαμε σε μια pub του Royal Tunbridge Wells για ποτό και έτσι έκλεισε η ημέρα μας.


Η ημερήσια εκδρομή του τίτλου την πραγματοποίησα την επόμενη ημέρα, η οποία ήταν Σάββατο.

Εμένα ήδη με είχαν πιάσει οι τύψεις που απασχολούσα την ξαδέλφη μου από το διάβασμά της.
«Θα κατέβω μόνη μου στο Λονδίνο. Τώρα τα έμαθα. Δεν χρειάζομαι συνοδεία. Να μείνεις να διαβάσεις.», της έλεγα.
«Όχι» μου έλεγε «θα έρθω και εγώ. Έχω να ψωνίσω κάποια βιβλία από το κέντρο».
Δεν ξέρω αν ήταν δικαιολογία ή όχι, αλλά ύστερα από πολύ συζήτηση στο τέλος βρέθηκε η λύση κάπου στη μέση. Θα πηγαίναμε μαζί για πρωινό καφέ στο Notting Hill και μετά θα χωρίζαμε. Εκείνη θα πήγαινε για διάβασμα και εγώ θα συνέχιζα μόνη μου τη βόλτα μου. Τώρα που θα πήγαινα απροετοίμαστη; … δεν ήξερα. Δεν αγχωνόμουνα όμως. Το πολύ πολύ να έκανα τα ίδια με την προηγούμενη ημέρα. Τα μουσεία είναι και δωρεάν και σκεφτόμουν… αν έβρισκα κανένα εισιτήριο για καμιά παράσταση ωραία θα ήταν.

Έτσι και κάναμε. Πήραμε αρκετά πρωινό τρένο και φτάσαμε στην Portobello road. Η περίφημη Σαββατιανή αγορά ήταν μπροστά μου.

Νομίζω ότι ο ενθουσιασμός που έδειξα που επισκέφτηκα την αγορά αυτή είναι δικαιολογημένη. Ήταν μια αγορά πολυπολιτισμική … αλλά και Αγγλική συγχρόνως. Από τη μία υπήρχαν περίπτερα που προσέφεραν street food από διάφορες χώρες του κόσμου (Πορτογαλία, Ισπανία, Λίβανος και πολλές άλλες….) από την άλλη υπήρχαν καταστήματα με αντίκες έπιπλα και μικροαντικείμενα Αγγλικής αισθητικής, διαφόρων εποχών (έως και Βικτωριανής εποχής), αλλά ακόμα και από την εποχή της βιομηχανικής Επανάστασης.

Την εποχή εκείνη η εργασία μου ήταν πολύ τεχνικής φύσεως, οπότε όταν βρήκα έναν πάγκο με μια τεράστια ποικιλία από αλφάδια αντίκες ενθουσιάστηκα τόσο φανερά που μάλλον οποιαδήποτε προσπάθεια παζαριού θα ήταν τουλάχιστον αστεία από μέρους μου. Μάλλον ακριβά ψώνισα το παρακάτω αλφαδάκι της φωτογραφίας με 25 λίρες. Μαζί με ένα καλέμι κοσμεί μέχρι και σήμερα το σαλόνι μου.

με την ένδειξη: "made in England" παρακαλώ...

Αν χώραγε στη βαλίτσα μου θα είχα αγοράσει και μια ξύλινη ρακέτα του τένις, που βρήκα σε άλλο πάγκο με αθλητικά είδη εποχής. Θα είχα και το Wimbledon στον τοίχο μου!!! Το Wimbledon του ’30. Οι ρακέτες εκείνες αντί για θήκη είχαν ένα ξύλινο τελάρο, που τις συγκρατούσε για να μην πετσικάρουν!!!

Γενικά, μου έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν πάγκοι με αντικείμενα αντίκες ενός είδους. Άλλος για τα εργαλεία, άλλος για τα αθλητικά, άλλος για τα φωτιστικά, άλλος για τις φωτογραφικές μηχανές, άλλος για τα ρολόγια, άλλος για τους πίνακες. Yπήρχε και ένας που πουλούσε μόνο δίσκους των Beatles! Ο κάθε έμπορος είχε τη δική του συλλογή.
Δεν ήταν αγορά αυτό. Ήταν ένα μουσείο.

Θα μπορούσα να είμαι εκεί όλη την ημέρα (και πολλές άλλες ακόμα), αλλά οι τύψεις μου για την ξαδελφούλα μου που την “τραβολογούσα” ήταν πολλές.

«Φύγε» της έλεγα. «Μπορώ και μόνη μου να ψωνίσω. Μη μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι η θεια απ’ το χωριό. Στο Λονδίνο είμαι. Λες να μη βρω κάτι να κάνω;».

Είδαμε ένα travel book store, που με λίγη φαντασία θύμιζε το αντίστοιχο της ταινίας «Μια βραδιά στο Notting Hill»...

Χαζολογήσαμε και τους καλλιτέχνες του δρόμου...

φάγαμε και ένα χοτ ντογκ για το δρόμο...
Πήρα τις απαραίτητες οδηγίες για τη συνέχεια, μπήκαμε στο μετρό και αφού αποχαιρετιστήκαμε με την ξαδέλφη μου, στο σταθμό της Leicester Square, κατέβηκα.

Η μοναχική ημερήσια μου βόλτα στο Λονδίνο μόλις ξεκινούσε…

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[yllos]

Λονδινάρα!!!Τέλεια περιγραφή.Περιμένω τη συνέχεια.

 

[orck]

Την εποχή εκείνη η εργασία μου ήταν πολύ τεχνικής φύσεως, οπότε όταν βρήκα έναν πάγκο με μια τεράστια ποικιλία από αλφάδια αντίκες ενθουσιάστηκα τόσο φανερά που μάλλον οποιαδήποτε προσπάθεια παζαριού θα ήταν τουλάχιστον αστεία από μέρους μου. Μάλλον ακριβά ψώνισα το παρακάτω αλφαδάκι της φωτογραφίας με 25 λίρες. Μαζί με ένα καλέμι κοσμεί μέχρι και σήμερα το σαλόνι μου.

View attachment 246611
με την ένδειξη: "made in England" παρακαλώ...




View attachment 246612

Λογικα ειναι ξυλουργικο σπαρπελο (δεν φαινεται καλα η μυτη του, δες αυτα που εχει η φωτογραφια που αφησα στην παραθεση, κατω αριστερα αυτα ειναι τα σκαρπελα. Κοφτερα μαχαιρια που ειτε με το χερι ειτε με βοηθεια ξυλινου σφυριου αφαιρουν κομματια ξυλου για την κατασκευη των συνδεσμων (μορσα).

Πολυ ενδιαφερον αυτο το κομματι με την αγορα αυτη.

 

[Grerena]

Με βάση τις οδηγίες που είχα (από την ξαδελφούλα μου), κατευθύνθηκα σε ένα box office της πλατείας Leicester, προκειμένου να βρω κάποιο εισιτήριο για καμιά παράσταση.
Τι παιζόταν τότε; Μα, .... ότι παίζετε πάντα. Για πολλά πολλά χρόνια οι κλασικές παραστάσεις του West End είναι τα «Μάμα μια», «Ποντικοπαγίδα», «Miserables» κ.α.

Παρόλη την αγάπη μου για την Αγκάθα Κρίστι, την «Ποντικοπαγίδα» την απέρριψα σχεδόν αμέσως. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα καταλάβαινα τα Αγγλικά μιας θεατρικής πρόζας του Λονδίνου, άσε που ήξερα και το δολοφόνο. Τα άλλα δύο μου φάνηκαν ακριβά. Τι άλλο έχει για σήμερα σε πιο νορμάλ τιμή;
Είχε το «Φάντασμα της όπερας» το μεσημέρι με 18 λίρες.
Το Φάντασμα της όπερας με 18 λίρες;;;;;;; Μα αυτό δεν είναι συμβιβασμός. Αυτό είναι όνειρο. Το κλείνω αμέσως...
Είχα ρίξει μια ματιά το προηγούμενο βράδυ μήπως έβρισκα κάποιο καλό εισιτήριο για σήμερα, αλλά ήταν όλα «στο Θεό». Πολλές φορές όμως μπορεί να βρεις καλές τιμές σχεδόν την τελευταία στιγμή αν έρθεις επί τόπου στα γκισέ των εισιτηρίων. Και βρήκα. Για πρωτάρα δεν είναι και άσχημα……

Με το εισιτήριο στο χέρι και τρισευτυχισμένη πήρα το δρόμο για το Θέατρο.
Το θέατρο που παίζεται το φάντασμα είναι το Her Majesty’s Theatre. Βρίσκεται στην Haysmarket street, έναν θεατρόδρομο στην καρδιά του West Wend. Ο δρόμος ήταν γεμάτος με αφίσες διαφημιζόμενων παραστάσεων, αλλά και γεμάτο με αφίσες από γνωστά πρόσωπα ηθοποιών, που μέχρι τότε πίστευα ότι ήταν Αμερικανοί και όταν τις αντίκρισα, μονολόγησα δυνατά: «Μα καλά και αυτός Άγγλος είναι;»

Έφτασα νωρίς στο θέατρο. Περιεργάστηκα το φουαγιέ. Είχε και μαγαζάκι με αξεσουάρ του φαντάσματος (κυρίως μάσκες).

Η θέση μου ήταν στο θεωρείο (πρώτη σειρά). Δεν ήταν άσχημη. Και οι 18 λίρες ακόμα καλύτερες.
Κάθισα στη θέση μου. Ωραίο Θέατρο. Έβγαλα τη μηχανή μου και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Μία κυρία που με παρακολουθούσε μου είπε (με φιλικό ύφος) ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Την ευχαρίστησα για τη σύσταση και συμπλήρωσα ότι απαγορεύονται από τη στιγμή που θα αρχίσει η παράσταση. Και μάλιστα για να της το αποδείξω αμέσως μετά από αυτή τη στιχομυθία … ζήτησα από έναν ταξιθέτη να με βγάλει μια φωτό με φόντο τη σκηνή και εκείνος το έκανε ευχαρίστως. Ανταλλάξαμε χαμόγελα με την κυρία και κάθισα επιτέλους στη θέση μου.

Και η παράσταση ξεκίνησε...

Άνοιξε η κόκκινη αυλαία και εμφανίστηκε ο θίασος που υποδύονταν … ένα θίασο σε μια όπερα.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή: Η υπόθεση εξελίσσεται στο Παρίσι το 19ο αιώνα. Ένας παραμορφωμένος μουσικός ζει κρυμμένος κάτω από την όπερα του Παρισιού. Αποκαλύπτεται όμως στη νεαρή ανερχόμενη σοπράνο Κριστίν, της οποίας γίνεται ο μέντοράς της.. Όταν όμως εκείνη ερωτεύεται τον Ραούλ, το Φάντασμα αντιδρά επικίνδυνα… Ο Ραούλ καλείται να σώσει όχι μόνο την ζωή της Κριστίν αλλά και τους τόσους πολίτες του Παρισιού από το εξοργισμένο Φάντασμα της Όπερας, θέτοντας τα θεμέλια για ένα δραματικό αποκορύφωμα πάνω στη σκηνή!

Στην πρώτη εντυπωσιακή σκηνή δεν κρατήθηκα όμως και με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλα μια φωτογραφία. Και μετά έβγαλα και ....δεύτερη και ...τρίτη. Μόνο η κυρία δίπλα μου με πήρε είδηση.

Η παράσταση ήταν εκπληκτική. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, ο φωτισμός, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η μουσική… Αχ! Αυτή η μουσική. Από τα ωραιότερα θεάματα που έχω δει και έχω ακούσει ποτέ, αν όχι το ωραιότερο. Οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν Θέατρο. Και μόνο για την παρακολούθηση της συγκεκριμένης παράστασης αξίζει ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Η παράσταση με καθήλωσε. Θα μπορούσα να την ξαναδώ, και να την ξαναδώ, και να την ξαναδώ!!!
Με απορρόφησε τόσο πολύ το έργο. Είχα μπει τόσο μέσα στην ψυχολογία της πρωταγωνίστριας και συγχρόνως «ένιωθα» τόσο πολύ και το …«κακό φάντασμα». Νομίζω ότι σε κάποια στιγμή μου φύγανε και δάκρυα. Όχι λόγω του ρομαντικού της υπόθεσης, αλλά λόγω του «θεϊκού» της υπόθεσης!
Όταν τελείωσε η παράσταση και ανάψανε τα φώτα βρέθηκα αντικριστά με τη γνωστή διπλανή κυρία, η οποία μου χαμογέλασε και πάλι (ήταν χαμόγελο αποχαιρετισμού), μόνο που αυτή τη φορά πρόσεξα ότι τα μάτια της ήταν κόκκινα. Μάλλον είχε συγκινηθεί και εκείνη με αυτό που είχε παρακολουθήσει.

Κατέβηκα στο φουαγιέ. Δεν μου έκανε καρδιά να φύγω από εκεί. Χάζεψα πολύ ώρα τις φωτογραφίες με τους συντελεστές της παράστασης, που ήταν κρεμασμένες στον τοίχο, αγόρασα το πρόγραμμα, αλλά και μια μικρή ασημένια μάσκα-καρφίτσα για το πέτο.

Βγήκα έξω. Άρχισα να περπατώ με χαμόγελο στα χείλη.
Τι να κάνω τώρα; Σκέφτηκα να πάω πάλι σε γνώριμα λημέρια. Θα περάσω τη γέφυρα και θα πάω πάλι για περπάτημα στη Southbank. Όπου περπάτησα και χθες δηλαδή. Γιατί όχι; Ήταν μια υπέροχη βόλτα, που αφού μου άρεσε τόσο πολύ … θα την ξαναέκανα.

Είχα όμως ένα τεχνικό πρόβλημα. Έπρεπε να επισκεφτώ κάποια τουαλέτα για … φρεσκάρισμα. Ήμουν από το πρωί στους δρόμους.
Ιδέα!
Η Εθνική Πινακοθήκη ήταν ακόμα ανοιχτή και δωρεάν!
Προλαβαίνω να πάω για μια σύντομη επίσκεψη.
Έτσι, ξαναβρέθηκα στην Εθνική Πινακοθήκη, για λόγους όχι και τόσο φιλότεχνους αυτή τη φορά. Επισκέφτηκα το lady’s room και μετά αφού ήμουν εκεί είπα να δω άλλη μια φορά τον αγαπημένο μου Caravaggio.

Στις 5:00, που έκλεινε πια η Πινακοθήκη βγήκα και εγώ έξω.

Είχα αποφασίσει να πάω στη Southbank, μέσω Big Ben, κάνοντας έναν κύκλο περνώντας από τη γέφυρα Westminster, αφού εχθές είχα περάσει τον Τάμεση από άλλη γέφυρα (την Jubillee).

Βγαίνοντας στην πλατεία είδα συγκεντρωμένο κόσμο στη μια γωνία της. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και είδα ότι ο κόσμος παρακολουθούσε έναν τύπο που είχε ανέβει σε ένα βάθρο και μίλαγε. Δεν ήταν 100% λόγος, αλλά διάλογος, γιατί πολλοί από το κοινό τον προκαλούσαν με ερωτήσεις. Πέσανε και κάτι γελάκια και λίγα χειροκροτήματα… Χαβαλές να γίνεται δηλαδή.

Άφησα την πλατεία και κατέβηκα προς την Whitehall Street, πέρασα μπροστά από το horse quards, κοντοστάθηκα μπροστά από το σπίτι του πρωθυπουργού, είδα το Big Ben από κοντά και έφτασα στη γέφυρα Westminster, τη διέσχισα και συνέχισα παραποτάμια περνώντας μπροστά από το London Eye, το Εθνικό Θέατρο, το Oxo tower, την Tate Modern κτλ.

Kατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας είχα παρέα τις διάφορες … παραστάσεις του δρόμου. Το Εθνικό θέατρο είχε βγάλει την σκηνή του κυριολεκτικά στο δρόμο. Παρακολούθησα ένα πολύ ευχάριστο μουσικοχορευτικό show, ολίγον τι ρετρό.

Αλλά και μετά το Θέατρο συνάντησα και άλλα happenings, όπως αυτά:

Μέχρι και τον spiderman συνάντησα:

Αλλά και skaters, που κάνανε τα δικά τους αδιαφορώντας για το κοινό που είχε μαζευτεί και τους χάζευε.

Έκανα μια στάση κάτω από τον oxo tower και πήρα ένα snack που είχα δοκιμάσει την προηγούμενη ημέρα που είχα περάσει από εδώ. Πατατάκια λαχανικών, τα οποία είναι καταπληκτικά.
Χωρίς να το καταλάβω καθώς περπατούσα “μετά άρτων και θεαμάτων” είχα πλησιάσει αρκετά στο Global Theatre.
Παρακαλούσα από μέσα μου να είναι ανοιχτό το μουσείο του. Οι ενδείξεις ήταν καλές, γιατί όσο πλησίαζα, τόσο πιο πολύ κόσμο έβλεπα στο ύψος του Θεάτρου. Όταν έφτασα διαπίστωσα ότι ο μαζεμένος κόσμος δεν ήταν για το μουσείο, αλλά για κάποια παράσταση, που θα ξεκινούσε σε λίγο. Παράσταση; Γιατί όχι;
«Είδα ένα μιούζικαλ. Ας δω και λίγο πρόζα».

Η παράσταση ήταν το «Troilus and Cressida». Ακουστά την είχα. Δεν την πολυήξερα την υπόθεση. Συνήθως πάω και λίγο διαβασμένη στο Θέατρο. Δεν πειράζει. Δεν θα είναι και στα κινέζικα … θα μπορέσω να το παρακολουθήσω φαντάζομαι.

Το Θέατρο ήταν μια ανακατασκευή του Θεάτρου του Shakespeare χτισμένο σε κοντινό σημείο με το κατεστραμμένο αυθεντικό. Κυκλικό κτίσμα ανοιχτού τύπου (δηλ. αν έπιανε βροχή «θα την τρώγαμε»). Υπήρχαν όμως και σκεπαστές θέσεις σε ξύλινους πάγκους στα γύρω από την αρένα θεωρεία.

Εγώ έβγαλα το φθηνό εισιτήριο για την αρένα. Θυμάμαι ότι έκανε 7 λίρες μόνο!
Οι όρθιοι της αρένας την εποχή του Shakespeare … είχαν άποψη για το έργο. Όταν τους άρεσε επεφημούσαν και όταν δεν τους άρεσε εξέφραζαν την άποψή τους και έκαναν και προτάσεις για αλλαγή του σεναρίου … δια βοής!!!
Σήμερα όμως ήταν πιο πολιτισμένα τα πράγματα. Υπήρξε άκρα σιγή από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης.

Η παράσταση θα πρέπει να ήταν καλή αν κρίνω από το πλήθος κόσμου και τα χειροκροτήματα που έπεφταν κατά καιρούς. Λέω το “θα πρέπει” γιατί πολύ απλά …. δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν έπιασα λέξη. Μόνο κάτι ονόματα μέσα μέσα. Και αυτά επειδή ήταν αρχαιοελληνικά! Αφού ανησύχησα για τα Αγγλικά μου. Δεν ήμουν βέβαια ποτέ «αστέρι» στις γλώσσες, αλλά … τόσο πολύ; Να μην μπορώ να καταλάβω κουβέντα; Μου πήρε λίγη ώρα για να καταλάβω ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι ηθοποιοί δεν ήταν ακριβώς τα Αγγλικά της Οξφόρδης, που έμαθα εγώ στα θρανία, αλλά μάλλον κάτι σαν …αρχαία Αγγλικά.
Δεν μου έμενε λοιπόν τίποτα άλλο παρά να απολαύσω την ατμόσφαιρα. Να προσπαθήσω να μεταφερθώ στην εποχή. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Είχα βέβαια και λίγο στο μυαλό μου τις εικόνες από την ταινία «Ερωτευμένος Σέξπιρ». Μόνο που εδώ … μου έλειπαν οι υπότιτλοι…

Η αρένα ήταν κατάμεστη και η παράσταση μου φάνηκε (από τα κοστούμια, τις σκηνές χορού και τις αντιδράσεις των θεατών) λίγο «Αριστοφανική». Ο σκηνοθέτης πρέπει να ήταν επηρεασμένος και λίγο από την αρχαία Ελλάδα.
Τη μισή ώρα που ήμουν εκεί «ρουφούσα» ατμόσφαιρα και την άλλη μισή προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη στιγμή ώστε να τραβήξω καμιά φωτογραφία, χωρίς να με αντιληφθούν, αφού και εδώ απαγορεύονταν οι λήψεις. Δύσκολο να το κάνω με το φως της ημέρας και με τόσο κόσμο γύρω μου.
Το μοναδικό προϊόν της προσπάθειάς μου τελικά ήταν αυτό:

Κάποια στιγμή έριξε δυο τρεις ψιχάλες. Αυτόματα οι πολύ προετοιμασμένοι θεατές έβγαλαν από τις τσάντες τους αδιάβροχα τύπου πόντσο και για λίγο υπήρχε μια αναταραχή. Η ομπρέλα που είχα εγώ στην τσάντα μου μάλλον «δεν έπαιζε» να τη χρησιμοποιήσω. Μα σε θέατρο ομπρέλα; Άσε που θα ενοχλούσα τους γύρω μου. Ευτυχώς όμως δεν έβρεξε. Οι δυο ψιχάλες έπεσαν … έτσι… για να δω και εγώ η «Μεσόγεια» πως αντιμετωπίζετε η βροχή από τους ιθαγενείς.

Καθώς με την άκρη του ματιού μου έψαχνα γύρω μου μήπως και βρω κάποιο πεζουλάκι να ξαποστάσω –η ορθοστασία με είχε διαλύσει- είδα πως η ώρα είχε περάσει και μάλλον θα έπρεπε να “την κάνω”. Καλό θα ήταν να προλάβω το προτελευταίο τρένο για Tunbridge Wells και να μην αφήσω τα πράγματα στο όριο του τελευταίου τρένου. Μην μου τύχει τίποτα και ξεμείνω στο Λονδίνο. Ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα και τίποτα και έτσι δεν κινδύνευα να …χάσω την υπόθεση.
Με διακριτικά μικρά βήματα οπισθοχώρησα ως την έξοδο.
Νύχτα βγήκα έξω. Είδα και το γύρω χώρο του θεάτρου χωρίς κόσμο. Ευκαιρία να βγάλω και τις φωτογραφίες μου χωρίς κόσμο με την ησυχία μου.

Ύστερα από αυτήν την εμπειρία έπρεπε να ενημερωθώ για το έργο που μόλις «παρακολούθησα». Έτσι εκ των υστέρων βέβαια έμαθα τα πάντα για το έργο που μόλις είδα.
Πρόκειται για μια ελάχιστα ρομαντική, ερωτική ιστορία μεταξύ του Τρώιλου (γιου του Πρίαμου) και της Χρυσιίδας (κόρης του μάντη Κάλχα) με φόντο τις ίντριγκες και τις έριδες των αρχηγών του ελληνικού στρατού, του Αγαμέμνονα, του Αχιλλέα, του Αίαντα, του Οδυσσέα, του Διομήδη, οι οποίοι παρουσιάζονται από τον Σαίξπηρ όχι απλώς απομυθοποιημένοι αλλά εντελώς γελοιοποιημένοι: αλαζόνες ανόητοι, άνανδροι και άβουλοι.

Τώρα δεν έμενε τίποτα άλλο παρά να πάρω το δρόμο του γυρισμού. Θα προχωρούσα προς το London Bridge station για να πάρω το τρένο. Αυτή τη διαδρομή την είχα κάνει την προηγούμενη ημέρα στα πλαίσια της ξενάγησης μου από την ξαδέλφη μου. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν πρόσεχα και πολύ… στο μάθημα…

Οπότε…
Μετά την Anchor Pub κάτι έγινε και ….ψάχνοντας να βρω το σταθμό …. χάθηκα.
Δεν ήταν αργά, αλλά ήταν νύχτα, ήμουν μόνη μου και μπλέχτηκα κάτω από τις στοές της γέφυρας Southwark. Βρέθηκα κοντά στην Clink Str., η οποία δεν μου φάνηκε και πολύ γνώριμη, με κυρίευσε και λίγο η ανασφάλεια, ένιωθα ότι βρίσκομαι δίπλα σε αποβάθρα του Τάμεση (δηλ. κατά το μυαλό της θειας που είχα μέσα μου.. σε ένα κακόφημο μέρος), ήταν και σκοτάδια και ομολογώ ότι “αγριεύτηκα” λίγο.

Ακόμα και η Southwark Cathedal τη νύχτα ... δείχνει αλλιώς...

Με τα πολλά πάνω κάτω … κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να πάρω την Clink str., αλλά την Stoney Str. προκειμένου να περάσω από την αγορά Borough (τον ίδιο δρόμο που είχαμε πάρει και χθες δηλαδή) για να βρω το σταθμό. Και τον βρήκα. Βέβαια και από την Clink να πήγαινα πάλι θα τον έβρισκα το σταθμό, αλλά ελλείψει χάρτη και προετοιμασίας …είπαμε (η θεία από το χωριό).
Από εκεί έφτασα στο Liverpool Street και τελικά πήρα το τελευταίο τρένο για το Royal Tunbridge Wells.

Σαν να μου φάνηκε ότι εκτός από τη χαρά, που είδα στο μάτι της ξαδέλφης μου όταν με είδε, ... είδα και λίγο … έκπληξη … που γύρισα!

Της εξιστόρησα πως πέρασα την ημέρα μου. Το πόσο μου άρεσε το «Φάντασμα της όπερας», (που και εκείνη είχε πάει να το δει) και πόσο δεν κατάλαβα τίποτα από ... Σέξπηρ. Εκείνη δεν είχε δει ποτέ Σεξπιρ και μάλλον την ιντριγκάρησα με αυτά που της είπα. Εντυπωσιάστηκε με τις φωτό που τράβηξα από το θέατρο Her Majestic.
«Καλά! Έβγαλες τη σκηνή με τον πολυέλαιο;» «Πως τα κατάφερες;» Απόρησε με το θράσος μου να βγάλω φωτο την ώρα της παράστασης. Η φωτογραφία από τη σκηνή του Σέξπηρ δεν της έκανε και πολύ εντύπωση. Περίεργο, γιατί εγώ σε αυτήν δυσκολεύτηκα πιο πολύ.

Εκείνης η μέρα ήταν πολύ παραγωγική. Μετά τη βόλτα στο Notting Hill, που είχαμε πάει μαζί το πρωί, «έπεσε» στο διάβασμα και είχε βγάλει πολύ ύλη. Τώρα είχε φτάσει η ώρα της επιβράβευσης και ένα ποτάκι στην pub (που ήταν κάτω από το σπίτι της) ήταν επιβεβλημένο.
Ευτυχώς που σε αυτή τη χώρα ... παντού υπάρχει μία pub...

Το βράδυ με πήρε ο ύπνος ακούγοντας μουσική. Τι άλλο; Andrew Lloyd Webber!!!

Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτήν την ημερήσια εκδρομή στο Λονδίνο. Οι λόγοι ήταν πολλοί.
Ο ένας ήταν γιατί είχα ζήσει την εμπειρία να πάω κάπου μόνη μου. Γενικά δεν είμαι μοναχικός τύπος. Θέλω παρέα για να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, αλλά και επειδή φοβάμαι ότι θα βαρεθώ μόνη μου. Σε μια πόλη όπως το Λονδίνο όμως κατάλαβα ότι μπορείς να περάσεις ωραία και μόνος σου και μου άρεσε πάρα αυτό.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι κατάφερα και έσβησα κάποια απωθημένα, που σε επόμενο ταξίδι που θα έκανα οπωσδήποτε με παιδιά στο Λονδίνο, δεν θα μπορούσα ίσως να τα κάνω, συνοδευόμενη από αυτά. Έκανα ας πούμε “μεγαλίστικα” πράγματα. Αγορές, Πινακοθήκες, παραστάσεις.
Ο τρίτος λόγος ήταν ότι κάνοντας την «εκδρομή» αυτή μόνη μου, δεν ήμουν τελικά και πολύ φόρτωμα στην ξαδέλφη μου και λογικά είχα ελπίδες να με ξανακαλέσει …

Εδώ τελείωσε η περιγραφή αυτής της ημέρας που με γέμισε τόσο όμορφες αναμνήσεις και εμπειρίες.

Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και στην πανέμορφη πόλη του Royal Tunbridge Wells, που με φιλοξένησε για τρία βράδια. Μόνο που θα το κάνω … σε επόμενο post!

Οπότε … συνεχίζεται…

 

[Kanel28]

Τέλεια η ημερήσια εκδρομή σου στο Λονδινάκι. Νομίζω ότι είδες όσα περισσότερα μπορούσες
Να σε ρωτήσω τι ώρα πήγες στα εκδοτήρια και για ποια ώρα το μεσημέρι βρήκες το 18 λιρο;

 

[paefstra]

Το Globe Theater ειναι κατι που θελω πολυ να κανω αλλα παρα τις επανειλημμενες ημερησιες στο Λονδινο (ειμαστε κι αλλοι που μενουμε πιο εξω και παμε ημερήσια ) η παρεα δεν συμφωνουσε ποτε. Την επομενη φορα κι εγω ημερησια μονη λοιπον, γιατι αλλιως δεν βλεπω φως.

Τωρα που πηρες το κολάι, αν ξαναπάς στο Κεντ θα σου προτείνω ημερήσια στη Γαλλία απέναντι. Είναι πάρα πολύ κοντα και θα σου δοθεί η ευκαιρία να διασχίσεις τη Μάγχη.

 

[Grerena]

@yllos, σε ευχαριστώ πολύ. Η Λονδινάρα (που λες και εσύ) μπορεί και γεμίζει σελίδες…

@orck , νομίζω ότι έχεις δίκιο. Πρέπει να είναι σκαρπέλο. Αν και μικρή διαφορά έχει το σκαρπέλο από το καλέμι. Το καλέμι νομίζω ότι είναι ένα μικρό σκαρπέλο, με πιο λείο τελείωμα. Το συγκεκριμένο πρέπει κάποτε να ήταν σκαρπέλο και με τον καιρό από τη χρήση να λειάνθηκε η μύτη του και να έγινε καλέμι… Το σίγουρο είναι ότι αν σε ενδιαφέρουν αυτά τα μικροεργαλεία, η αγορά αυτή πραγματικά έχει τα πάντα …σε αντίκες. Τώρα θυμάμαι ότι και στον πάγκο με τις πυξίδες είχα σταθεί πολύ ώρα, γιατί μου είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον.

@Kanel28, πραγματικά δεν θυμάμαι την ακριβή ώρα που αγόρασα το εισιτήριο. Απλά θυμάμαι ότι ήταν μία με μιάμιση ώρα πριν την έναρξη της παράστασης (η οποία τελείωσε κατά τις 4:30). Από ότι μου είπε η ξαδέλφη μου μάλλον πρέπει να ήμουν αρκετά τυχερή που πέτυχα τόσο φθηνό εισιτήριο. Εκείνη πάντως τα φθηνά εισιτήρια των παραστάσεων τα έβρισκε συνήθως κάθε φορά το προηγούμενο βράδυ (επί τόπου), αλλά 18 λίρες δεν είχε πετύχει ποτέ! Μάλλον είχα την τύχη του πρωτάρη.

@paefstra , νομίζω ότι πρέπει να το κάνεις. Και οι δύο παραστάσεις, που είδα εκείνη την ημέρα ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία. Και χαίρομαι, γιατί διαπίστωσα ότι το Λονδίνο παρόλο που είναι μια μεγαλούπολη-μητρόπολη, δεν σου «βγάζει» το μοναχικό, που συνήθως εμένα τουλάχιστον μου «βγάζουν» οι μεγάλες πόλεις.

Όσον αφορά τη Μάγχη, αυτήν την έχω περάσει πριν πολλά χρόνια. Βέβαια την πέρασα δια θαλάσσης (με πλοίο) και όχι υποθαλάσσια (από το σημερινό τούνελ). Δεδομένου ότι την έχω περάσει από αέρος… μάλλον θα πρέπει να δοκιμάσω και τον τρίτο τρόπο διέλευσής της, για να έχω τελειώσει με όλους τους τρόπους.

 

[yllos]

@Grerena για το χρονικό διάστημα που ήσουν στο Λονδίνο έχεις κάνει παπάδες. Ευχαριστούμε για την ιστορία.

 

[KostasLia]

@Grerena για το χρονικό διάστημα που ήσουν στο Λονδίνο έχεις κάνει παπάδες. Ευχαριστούμε για την ιστορία.

Θα συμφωνήσω απόλυτα

@Grerena Ποιά χρονιά έκανες το ταξιδάκι αυτό??
Λονδίνο και για μένα ξανά του χρόνου προβλέπεται τριημεράκι και θα αφήσω τα μικρά στην θεία μου στο Southampton για να τα γυρίσουμε..όλα!!!
έλεγα και εγω να παρακολουθήσουμε καμιά παράσταση..τι θα πρότεινες???

 

[Grerena]

Το ταξίδι αυτό έγινε τον Ιούλιο του 2011.
Μέσα σε δύο ημέρες πήγα σε δύο Πινακοθήκες, σε δύο αγορές και σε δύο παραστάσεις, χώρια οι βόλτες που έκανα γύρω από το ποτάμι.
Το Λονδίνο είναι τόσο, μα τόσο διαχρονικό.... που αν πήγαινα σήμερα για πρώτη φορά στο Λονδίνο, έχοντας μόνο δύο ημέρες στη διάθεσή μου, νομίζω ότι θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Το παραπάνω ισχύει βέβαια για ταξίδι χωρίς παιδιά.
Και όσον αφορά την παράσταση... σίγουρα το Φάντασμα της Όπερας, θα το συνιστούσα, όπως ήδη έχω κάνει σε φίλους μου, οι οποίοι επίσης ενθουσιάστηκαν με αυτήν όταν την είδαν ... φέτος.
Γιατί είναι μια κλασική και διαχρονική παράσταση όπως κλασικό και διαχρονικό είναι και το Λονδίνο.

 

[Grerena]

Και τώρα ήρθε η ώρα της εξοχής... (του τίτλου)

Την άλλη ημέρα το πρωί ξύπνησα από τη σειρήνα του συναγερμού για φωτιά.
«Μην ανησυχείς», μου είπε η ξαδέρφη μου. «Άσκηση είναι και γίνεται συχνά».
Βγήκαμε γρήγορα έξω με τις πιτζάμες. Μείναμε μερικά λεπτά στο δρόμο και μετά από λίγο ξαναμπήκαμε στο σπίτι.
Τώρα τι να σχολιάσω; Ότι δεν μου έκανε εντύπωση και αυτό; Αφού δεν μου είχε ξανατύχει ούτε μέχρι τότε, ούτε και από τότε μέχρι σήμερα. Τελικά, μπορεί και να είμαι η “θεία από το χωριό” και να μην το ξέρω.

Φάγαμε αυγά scrumbble (που από τότε τα φτιάχνω και εγώ συχνά) και τo υπόλοιπο πρωινό που είχα στη διάθεσή μου μέχρι να πάρω τα τρένα και τα λεωφορεία για το αεροδρόμιο, το “καταναλώσαμε” με μια βόλτα στην πόλη του Royal Tunbridge Wells, που μέχρι τότε μόνο βράδυ την είχα δει.

Το Royal Tunbridge Wells δημιουργήθηκε γύρω από μία πηγή (που ανακαλύφθηκε γύρω στο 1600), η οποία την κατέστησε λουτρόπολη και τουριστικό θέρετρο. Η πόλη άρχισε να προσελκύει σημαντικό αριθμό επισκεπτών, που ερχόντουσαν για να χρησιμοποιήσουν τα νερά της. Η δημοτικότητα του Tunbridge Wells ενισχύθηκε όταν αποτέλεσε σημαντικό προορισμό διακοπών και για τα μέλη βασιλικής οικογένειας.
Το πρόθεμα "Royal" χρονολογείται από το 1909, όταν ο βασιλιάς Εδουάρδος VII χάρισε στην πόλη τον επίσημο τίτλο "Royal" , τίτλο που τον έχουν λάβει άλλες δύο πόλεις της Αγγλίας.

Το πλέον δυνατό σημείο του royal Tunbridge Wells είναι το Pantiles.
To Pantiles είναι μια κομψή, (γεωργιανή) σκεπαστή, λευκή, κιονοστοιχία, που αποτελεί και την πιο γνωστή «φωτογραφία» της πόλης. Η φυσική πηγή του Chalybeate, βρίσκεται ακόμη στο βόρειο άκρο του Pantiles.

Σήμερα η πόλη, που εκτός από το Pantiles, διαθέτει πολλά αρχοντικά του 18ου και 19ου αι., έχει την αίγλη της παλιάς λουτρόπολης και παραμένει αρκετά δημοφιλής, αφού αντλεί περίπου το 30% των εισοδημάτων της από την τουριστική βιομηχανία. Το Pantiles περιλαμβάνει μια ποικιλία εξειδικευμένων καταστημάτων, γκαλερί τέχνης, καφέ, εστιατόρια και μπαρ.
To Pantiles και η πηγή Chalybeate είναι δύο αξιοθέατα, που δεν πρέπει κάποιος να χάσει όταν έρθει στην πόλη. Και εγώ δεν γινόταν να τα χάσω, γιατί πάνω στο Pantiles … ήταν το σπίτι της ξαδέρφης μου.

Από το παράθυρό της έβλεπα αυτό:

Και εκείνο το πρωί της Κυριακής που βγήκα στην πόλη, οι εικόνες που αντίκρυσα ήταν αυτές:

Σήμερα ήταν Κυριακή και γενικά η πόλη ήταν πολύ ζωηρή.

Ήπιαμε το καφεδάκι μας απέναντι από την ορχήστρα του Δήμου που έπαιζε μουσική τζαζ....

Συναντήσαμε τη χαριτωμένη μασκότ της πόλης…

Αλλά και την ακόμα πιο χαριτωμένη σύζυγο της μασκότ της πόλης...

Όταν μένεις στο κέντρο της τουριστικής attraction μιας μικρής πόλης, λογικά πιστεύεις ότι την είδες την πόλη. Τι άλλο να έχει να δεις;

Κι όμως, είχε…

Μετά το καφεδάκι μας διασχίσαμε το εμπορικό κέντρο της…

Και φτάσαμε στο Δημαρχείο της πόλης…
Εκεί φιλοξενούνταν ένα μικρό μουσείο με εκθέματα: ρούχα εποχής, παιχνίδια και μακέτες - μινιατούρες αρχοντικών σπιτιών της πόλης. Κάποια ρούχα μάλιστα μπορούσες και να τα φορέσεις (καπέλα και σάλια), το οποίο και κάναμε «παίζοντας» για πολύ ώρα.

Στη συνέχεια διασχίζοντας ένα προάστιο της πόλης, φτάσαμε στο μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, το Calverley Grounds. Είναι ένα πανέμορφο πάρκο βικτωριανού στυλ. Είναι τόσο μεγάλο που εμένα μου θύμιζε λίγο και γήπεδο γκολφ. Το πετύχαμε και με πολύ κόσμο. Μια συναυλία που διοργανώνονταν εκεί, καθώς και ο ήλιος που είχε βγει, είχε μαζέψει πολύ, μα πολύ κόσμο.

Στο τέλος της βόλτας μας βρεθήκαμε σε ένα άλλο πάρκο, το Linden Park, που βρισκόταν πολύ κοντά στο Pantiles και στο σπίτι, στο οποίο πετύχαμε έναν .....Κυριακάτικο αγώνα κρίκετ!

Δεν μπορώ να πω ότι μπόρεσα να τον παρακολουθήσω, γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζω τίποτα από τους κανόνες του παιχνιδιού. Απλά μου φάνηκε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Πιο δυνατή εικόνα Αγγλικής κουλτούρας – ατμόσφαιρας – επαρχίας νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να εισπράξω αλλιώς. Και αυτή θα ήταν η τελευταία εικόνα που θα είχα, αφού πια είχε φτάσει η ώρα να φύγω.

Γύρω στις 4:00 το μεσημέρι αποχαιρέτησα την ξαδελφούλα μου και έφυγα.

Τελικά δεν πρέπει να ήμουν και πολύ φόρτωμα στην ξαδέλφη μου, γιατί με ξανακάλεσε στο σπίτι της.

Ενάμισι χρόνο μετά ξαναφιλοξενήθηκα στο Tunbridge Wells. Ξαναπήγα με το μικρό μου γιο τότε. Ο γιος μου κοιμήθηκε στο διθέσιο καναπέ του σαλονιού και εγώ σε sleeping bag στο πάτωμα. Είπαμε…δεν ήθελα να γίνω “φόρτωμα”.

Κάναμε δύο ημερήσιες «παιδικές» εκδρομές. Τη μία πήγαμε στο Λονδίνο και επισκεφτήκαμε τα μουσεία Τισό, Φυσικής Ιστορίας και Επιστήμης και την άλλη πήγαμε Γκρίνουιτς, Maritime museum αλλά και Winter Wonderland (ήταν Χριστούγεννα). Κάναμε και μια βόλτα στην εξοχή του Kent, για να χορτάσουμε Αγγλική φύση.

Και επειδή η παρούσα ιστορία … "ξύπνησε το Λονδίνο μέσα μου"… νομίζω ότι και η επόμενη ιστορία μου θα είναι η πολύ πρόσφατη, που έκανα και με τους δυο μου γιους στο Λονδίνο και στα πέριξ αυτού… έτσι όπως αρέσει στους εφήβους!

Καλά ταξίδια να έχουμε!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη