Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[Smaragda53]

Φοβερή λεπτομέρεια που δε τη γνώριζα, καθώς δε μας την ανέφερε κανένας εκεί!
Ευχαριστώ για τη διόρθωση
Με το πέρασμα των ετών ανακαλύπτω κι άλλα ωραία πράγματα για το νησάκι, παραλίες κτλ, οπότε μάλλον μια δεύτερη επίσκεψη θεωρείται επιβεβλημένη.

Ξετρελάθηκα με Ηρακλειά, βάζω πλώρη το καλοκαίρι!

 

[psilos3]

Ξετρελάθηκα με Ηρακλειά, βάζω πλώρη το καλοκαίρι!

Όμορφη, πολύ ιδιαίτερη και σίγουρα πιο ξεχωριστή από τις άλλες δύο.
Θεωρώ τη συγκεκριμένη εκδρομή πάντως (Σχοινούσα-Ηρακλειά-Δονούσα) μία από τις καλύτερες που μπορεί να πραγματοποιήσει κάποιος στα νησιά της χώρας μας και πιο συγκεκριμένα τις κυκλάδες

 

[psilos3]

Κίμωλος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2015

Διάρκεια: 3 μέρες



Το να φτάσει κανείς στη Κίμωλο από τη Θεσσαλονίκη και σχετικά ανώδυνα, αποτελεί πεδίο άσκησης επί χάρτου. Δε ξέρω πως, είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε από εκεί τις διακοπές μας τον Αύγουστο του 2015, έτσι εξαντλώντας όλα τα πιθανά σενάρια φτάσαμε ένα Σάββατο πρωί μέσω Μήλου, αφού πρώτα πήραμε το πλοίο από τη Σαντορίνη στην οποία και είχαμε διανυκτερεύσει. Από τη Μήλο είναι το συνηθέστερο πέρασμα του φέρρυ, γι’ αυτό και πολλοί προτιμούν τη Κίμωλο σαν ημερήσια, όχι όμως εμείς που κάτι τέτοια διαμαντάκια των Κυκλάδων μας εξάπτουν τη φαντασία.


Μέρα πρώτη - άφιξη:

Κάπως έτσι φτάσαμε στο λιμάνι της «Ψάθης» νωρίς το μεσημεράκι, με το πραγματικό στολίδι της Κιμώλου, το λεγόμενο «Χωριό» να φαίνεται επιβλητικό ακριβώς από πάνω.

Πήραμε το τοπικό λεωφορείο για να φτάσουμε στο κατάλυμα, το οποίο ήταν ότι φθηνότερο μπορέσαμε να βρούμε. Είναι λίγα τα καταλύματα στο νησί, και δεν αξίζει να μείνει κανένας εκτός χωριού, οπότε πρέπει να κάνει αρκετά νωρίτερα τη κράτηση του.

Δε καθυστερήσαμε και πολύ να βγούμε στο δρόμο (καθώς δεν υπήρχε εκείνη την ώρα δρομολόγιο) προκειμένου να επισκεφτούμε κάποια παραλία για μπάνιο. Κατηφορίσαμε μες τον ήλιο με τα πόδια ως την Αλυκή και την ομώνυμη παραλία:

Και καταλήξαμε αφού δε μας συγκίνησε το «Καλαμίτσι»

στην απλή και όμορφη παραλία της «Μπονάτσας». Πεντακάθαρη, με σκιά από τα δεντράκια, αποτελεί προορισμό για όσους κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στο νησί, που ομολογουμένως δεν ήταν και τόσοι πολλοί σε σχέση με άλλα.

Αφού συντονιστήκαμε με το λεωφορείο, ανεβήκαμε αμέσως προς το «Χωριό» με σκοπό να το δούμε στα πιο ενδότερα του, και να τσιμπήσουμε κάτι πίνοντας μπύρες. Δικαίως λέγονται πολλά για την ομορφιά αυτού του μέρους, το οποίο είναι από αυτά που συνηθίζεις και αγαπάς από τις πρώτες στιγμές:

Αμιγώς κυκλαδίτικος τόπος, ακόμα ένας από αυτούς που ντρέπεσαι να πατήσεις με παπούτσια.

Οι κάτοικοι του νησιού δίνουν το καλύτερο τους εαυτό και σέβονται απόλυτα το τόπο τους, κάτι που καταλαβαίνεις πολύ εύκολα από το πόσο όμορφος, προσεγμένος και καθαρός είναι:

Περάσαμε αρκετά υπέροχα στενάκια:

Και γυρίσαμε προς το δωμάτιο:

Το βράδυ όλος ο κόσμος συγκεντρώνεται στη πλατεία του χωριού και στα τριγύρω μαγαζιά, όπου πίνουν τα τσιπουράκια τους και συζητούν. Εμείς πως θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε;

Μέρα δεύτερη:

Το άλλο πρωί ξυπνήσαμε ευδιάθετοι και ξεκινήσαμε από βόλτα στο χωριό και πρωινό:

Είχαμε αποφασίσει να πάρουμε το λεωφορείο από την άλλη στάση, προς την έξοδο του χωριού, κατευθυνόμενοι εκείνη τη μέρα προς μια ακόμα πασίγνωστη υπέροχη παραλία των Κυκλάδων, τα «Πράσα». Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή τη μοναδικής ομορφιάς παραλία με τα απίστευτα χρώματα;

Χρώματα τα οποία προκύπτουν από την άμμο και τα πετρώματα της κιμωλίας. Από αυτά τα πετρώματα άλλωστε πήρε και η Κίμωλος το όνομα της. Το μπάνιο ήταν τέλειο, και αν και δε μου άρεσε το σύστημα με τις ξαπλώστρες (όπως κάθε τέτοιο σύστημα), πρέπει να πω ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή για σκιά. Εμείς βολευτήκαμε στα ψηλά πάντως, μπροστά από τη καντίνα για να έχουμε άμεση πρόσβαση, μην αργώντας και πολύ να γίνουμε καλοί πελάτες και να μας κεράσουν…

Στην επιστροφή μας περάσαμε από το Χωριό για να τσιμπήσουμε και να κάνουμε την απογευματινή μας βόλτα. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να χορτάσει κανείς τη βόλτα του σ’ αυτά τα υπέροχα Κυκλαδίτικα στενά. Δικαίως η Κίμωλος μπαίνει στο τοπ με τις Κυκλαδίτικες χώρες για το λόγο αυτό:

Αργότερα και αφού η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, αφού κάναμε τη καθιερωμένη στάση μας για τσίπουρα,

αποφασίσαμε να συνεχίσουμε στο μπαρ του «Βατσιμάνη» για να πιούμε τα ποτά μας. Πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, εξαιρετική Ελληνική μουσική και πολλές ιστορίες με το αφεντικό του μαγαζιού. Εξάλλου στο συγκεκριμένο μπαρ είχε αναφερθεί και ο Λευτέρης από την «Αστάρτη» στη Φολέγανδρο, οπότε έπρεπε να το επισκεφτούμε οπωσδήποτε. Εκεί άκουσα και την ατάκα που με συντροφεύει μέχρι σήμερα, η οποία ειπώθηκε μετά από συζήτηση μας για τη Σαντορίνη: «Δε πηγαίνω σε μεγάλα νησιά»! Μα καλά αναρωτηθήκαμε, μεγάλο νησί η Σαντορίνη; Λίγες μέρες μετά κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί και πως το λέει. Λίγα χρόνια μετά είμαι πλέον απόλυτα σίγουρος…


Μέρα τρίτη:

Το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας δε μας κακοφάνηκε παρά μόνο στην αρχή της, καθώς τη περιμέναμε με μεγάλη περιέργεια. Χωρίς να χρονοτριβήσουμε πήραμε το λεωφορείο και κατεβήκαμε στη Ψάθη,

όπου μετά από την αγορά του καφέ και των απαραίτητων προμηθειών, επιβιβαστήκαμε στη βάρκα του Βαγγέλη, γνωστού καπετάνιου με καταγωγή από την ακατοίκητη πλέον Πολύαιγο, ο οποίος διεξάγει το συγκεκριμένο τουριστικό δρομολόγιο εδώ και χρόνια σε καθημερινή βάση και εφόσον το επιτρέπει ο καιρός. Στις 11 ξεκινήσαμε με τον καιρό σύμμαχο μας για άγνωστα νερά :

Νερά που δε περιγράφονται με λόγια…

Στάση πρώτη για να ξυπνήσουμε με μερικές βουτιές:

Κατόπιν ξεκίνησε ο γύρος της Πολύαιγου, με στάσεις όπου κρινόταν απαραίτητο:

Και σε ορισμένα σημεία ήταν παραπάνω από απαραίτητο:

Νερά που θέλεις απεγνωσμένα να βουτήξεις:

Συνεχίσαμε βλέποντας γεωλογικούς σχηματισμούς και σπηλιές:

Γύρω στο μεσημεράκι αγκυροβολήσαμε με σκοπό να κατεβούμε σε μια παραλία της Πολύαιγου, ώστε να πατήσουμε και σ’ αυτό το νησί. Στη παραλία θα κάνετε τη βόλτα σας μαζί με τα αγριοκάτσικα:

Η Ελλάδα έχει περιλάβει την Πολύαιγο στο πρόγραμμα Natura 2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεωρώντας την σημαντικό βιότοπο ανενόχλητο από την ανθρώπινη παρουσία. Στο νησί γεννά τα μικρά της άλλωστε η μεσογειακή φώκια Μονάχους-Μονάχους.

Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερος χρόνος σ΄ αυτό για να το γυρίσουμε λίγο. Εξάλλου η Πολύαιγος είναι το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου. Πλέον, μόνο τα ερείπια των σπιτιών και του μοναστηριού φανερώνουν ότι κάποτε υπήρχε ανθρώπινη παρουσία στο νησί:

Δεν υπάρχει όμως καπετάνιος που σέβεται τον εαυτό του και δε βγάζει από το αμπάρι του το τσίπουρο για να κεράσει τους επιβάτες. Είχαμε φροντίσει να γεμίσουμε κι εμείς το ψυγείο βέβαια, και σε συνδυασμό με τη παραδοσιακή λαδένια της Κιμώλου –που πρέπει να δοκιμάσετε- και το παγωμένο καρπουζάκι, στήθηκε ένα πολύ ωραίο τσιμπούσι. Ήταν απόλαυση πραγματικά να συζητάς με τον Καπετάν – Βαγγέλη και να σου εξιστορεί για τη Πολύαιγο, και για τα πρώτα χρόνια της ζωής του που πέρασε εκεί:

Απόγευμα πλέον, και γεμάτοι από χρώματα και θάλασσα επιστρέψαμε στο Χωριό για βόλτα, φωτογραφίες και φαγητό:

Κάθε μέρα βεβαίως ανακαλύπταμε και κάτι καινούριο. Καταντάω κουραστικός, ωστόσο το μέρος είναι άξιο προσοχής και σίγουρα όλοι έχουν προσφέρει γι’ αυτό:

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό πέρασμα:

Κίμωλο μου - Παράδεισο μου. Παντού!

Φτάσαμε ως την άκρη του Χωριού για να δούμε τη θέα και να αράξουμε λίγο εκεί:

Κι επιστρέψαμε για φαγητό:

Το τελευταίο βράδυ μας ήταν αυτό, οπότε ένα πέρασμα από όλα τα στέκια που βρήκαμε στο Χωριό ήταν απαραίτητο. Δε βασίζεται κανείς βέβαια στη νύχτα του νησιού, καθώς η Κίμωλος αντιπροσωπεύεται από την ησυχία και τη ποιότητα, ήμασταν όμως τυχεροί καθώς πετύχαμε κάποιου είδους δρώμενα, με ρεμπέτικη μουσική και φυσικά πολλές πολλές μπύρες στην αυλή του δημοτικού σχολείου.

Ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετήσουμε το νησί.

Την άλλη μέρα το πρωί μας περίμενε η Μήλος απέναντι, πολλά υποσχόμενη!

 

[Smaragda53]

Δεν είναι παράδεισος η Κίμωλος? ΄Ασε δε η βόλτα με το καραβάκι! Είδατε το λαογραφικό μουσείο? Νομίζω είναι ιδιωτικό και πολύ-πολύ ενδιαφέρον.

 

[turms]

w ρε φιλε...ο σκοπελίτης..τι μου θύμισες τώρα...αυτό ήτανε πάντα η υπήρχε k παλιός k νέος σκοπελίτης??
το μονο που θυμάμαι από το πλοίο, ότι το πήρα μια μέρα να πάω από ένα νησί σε ένα άλλο...κάπου το 93 η 94 ήτανε...μου φαίνεται φεύγαμε από Μύκονο? η πηγαίναμε? δεν θυμάμαι...
k στο πλοίο (ο θεός να το κάνει) γνώρισα έναν ακόμα (τρομάρα μου) ερωτα της ζωής μου (k πάλι τρομάρα μου) που είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξω στην Κρήτη μετά από κάνα δυο βδομάδες, k να χάσω την εξεταστική του Σεπτεμβρίου....

τι μου θύμισες τώρα...

συνέχισε έτσι...συνέχισε...μελαγχολώ k μου αρέσει

 

[psilos3]

w ρε φιλε...ο σκοπελίτης..τι μου θύμισες τώρα...αυτό ήτανε πάντα η υπήρχε k παλιός k νέος σκοπελίτης??
συνέχισε έτσι...συνέχισε...μελαγχολώ k μου αρέσει

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, συνεχίζω, έχω αρκετά νησιά ακόμη
Σε ότι αφορά το «Express Σκοπελίτης» είχα την εντύπωση ότι δεν είναι μόνο ένα πλοίο, αυτό που ταξίδεψα εγώ είναι πιο πρόσφατο, κάτι που επιβεβαιώνεται κι εδώ:

https://ellinikiaktoploia.net/express-scopelitis/

 

[Μανολης Γκ.]

Τρομερό θέμα, μπράβο άλλη μια φορά!
Πάρα πολλές αναμνήσεις από τον Σκοπελίτη που ειδικά με λίγα μποφόρια είναι δυνατή ταξιδιωτική εμπειρία! Η Κίμωλος φοβερή όπως και το καφενείο ''Βατσιμάνης'' που στη γλώσσα των ναυτικών είναι ο watchman!

 

[alma]

Εσύ @psilos3 θα μας έχεις τρελάνει μέχρι να έρθει το καλοκαίρι(κι αργεί ακόμα)να αρχίσουμε τις νησιωτικές εξορμήσεις.

Όσο για τον Σκοπελίτη τον τωρινό μια χαρά πλοίο μου φάνηκε. Δεν ξέρω πως ήταν ο παλιός που λένε πως τρελαίνονταν μέχρι να φτάσουν αλλά εγώ σε διαδρομές από Αμοργό σε Κουφονήσια και σε Δονούσα μια χαρά τον βρήκα.Παραλίγο να κοιμηθώ κιόλας,δεν με πειράζει καθόλου το κούνημα των βαποριών, συχνά με νανουρίζει.

 

[psilos3]

Δεν είναι παράδεισος η Κίμωλος? ΄Ασε δε η βόλτα με το καραβάκι! Είδατε το λαογραφικό μουσείο? Νομίζω είναι ιδιωτικό και πολύ-πολύ ενδιαφέρον.

Δε γνώριζα δυστυχώς την ύπαρξη του μουσείου. Φοβερό νησί η Κίμωλος, ποιοτικό, ήσυχο, πεντακάθαρο, έχω να λέω μόνο καλά λόγια!

Τρομερό θέμα, μπράβο άλλη μια φορά!
Πάρα πολλές αναμνήσεις από τον Σκοπελίτη που ειδικά με λίγα μποφόρια είναι δυνατή ταξιδιωτική εμπειρία! Η Κίμωλος φοβερή όπως και το καφενείο ''Βατσιμάνης'' που στη γλώσσα των ναυτικών είναι ο watchman!

Ευχαριστώ φίλε. Στο Βατσιμάνη μπλέξαμε καλά ένα βράδυ, συστηθήκαμε και με το παραπάνω Ωραίος χώρος, να κάθεσαι να συζητάς με τους θαμώνες για ώρες πίνοντας ποτά!

Εσύ @psilos3 θα μας έχεις τρελάνει μέχρι να έρθει το καλοκαίρι(κι αργεί ακόμα)να αρχίσουμε τις νησιωτικές εξορμήσεις.

Όσο για τον Σκοπελίτη...

Μα αυτά είναι για να γράφονται τώρα, μες το καταχείμωνο.
Το καλοκαίρι θα γράφω τα καινουρια
Δε ξέρω, ίσως στάθηκες τυχερή με το Σκοπελίτη, εγώ από Κουφονήσι σε Δονούσα έφαγα τρελό κούνημα!

 

[psilos3]

Ανάφη

Επίσκεψη : Αύγουστος 2015

Διάρκεια: 4 μέρες



Μέρα πρώτη - άφιξη:

14 Αυγούστου και ώρα 23:00 ο «Πρέβελης» αναχώρησε από το λιμάνι του Αδάμαντα.

Ήμασταν προετοιμασμένοι να περάσουμε όλο το βράδυ του 15αύγουστου πάνω σ’ ένα κατάστρωμα, και να κάνουμε ένα τόσο μεγάλο, εξάωρο σχεδόν ταξίδι, καταμεσής των διακοπών μας. Ας είναι καλά οι προμήθειες και το μπαρ του καραβιού βεβαίως βεβαίως….

Ακόμα πιο προετοιμασμένοι ήταν οι ιδιοκτήτες σπιτιών & δωματίων στην Ανάφη, όντας συνηθισμένοι από τα ακραία ωράρια των πλοίων που επισκέπτονταν το νησί τους. Ένα τόσο απομονωμένο αλλά παράλληλα τόσο όμορφο νησί.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Ανάφη ξεπετάχθηκε από το βάθος της θάλασσας προκειμένου να αποτελέσει το καταφύγιο των Αργοναυτών, όταν αυτοί γύριζαν από την Κολχίδα και τους έπιασε κακοκαιρία. Από εκεί προκύπτει και το όνομα της, γιατί «αναφάνηκε» μέσα στη θάλασσα. Στη νοτιοανατολική άκρη του νησιού βρίσκεται και ο δεύτερος μεγαλύτερος μονόλιθος της Ευρώπης μετά από αυτόν του Γιβραλτάρ, κάτι που δίνει ξεχωριστή διάσταση. Είναι άλλωστε λόγος που πολύς κόσμος επισκέπτεται το νησί, η αναρρίχηση για να δουν την ανατολή από τη μονή της Παναγίας της Καλαμιώτισσας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη πάνω στο βράχο. Η Ανάφη προσελκύει άλλωστε διαφορετικού τύπου τουρισμό, πολλούς ελεύθερους κατασκηνωτές κτλ.

Αυτό ήταν κάτι που δε περίμενα με τίποτα να δω όταν -επιτέλους- δέσαμε στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου γύρω στις έξι το ξημέρωμα. Ο κόσμος που κατέβηκε από το πλοίο, στη συντριπτική του πλειοψηφία νεολαία, ήταν πάρα πολύς. Αρκετοί ξεκίνησαν με τα πόδια προκειμένου να φτάσουν στο «Κλεισίδι» ή στο «Ρούκουνα» για να στήσουν τις σκηνές τους, και οι υπόλοιποι περιμέναμε το λεωφορείο για να ανέβουμε στη χώρα, το οποίο έβαλε και δεύτερο δρομολόγιο αμέσως μετά γιατί δε χωρούσαμε. Η απόσταση είναι περίπου 3 χιλιόμετρα σε απότομο ανηφορικό δρόμο.

Παραλάβαμε το σπίτι που θα μέναμε το πρώτο από τα τέσσερα βράδια, καθώς την άλλη μέρα θα αλλάζαμε όπως μας είχε ενημερώσει ο ιδιοκτήτης. Λέω βράδια, αν και μόνο τέτοια δεν ήταν καθώς όπως προανέφερα εκεί συμβαδίζουν με τα δρομολόγια των πλοίων. Για παράδειγμα εμείς μπήκαμε στις έξι και κάτι το πρωί, και αφήσαμε το δωμάτιο στις τρεις το ξημέρωμα!

Τι κάνει κάποιος στις 7 παρά το πρωί στην Ανάφη, έχοντας περάσει μια μέρα στη Μήλο που πήγε σε παραλίες, έφαγε κάτι ώρες βροχή, ανέβηκε για περπάτημα στη χώρα, κατέβηκε Αδάμαντα και περίμενε το πλοίο, πήρε το πλοίο και πέρασε έξι ώρες σ’ αυτό, ανέβηκε στη χώρα και μόλις μπήκε σπίτι;

• Κοιμάται κατευθείαν
• Κάνει ένα μπάνιο να χαλαρώσει και κοιμάται κατευθείαν
• Τα πετάει όλα όπως είναι, και βγαίνει βόλτα στη χώρα να βρει φούρνο για να πάρει τυρόπιτα και μια μπύρα, να πει ότι πάτησε νησί.

Ναι, πολύ σωστά μαντέψατε…

Η Ανάφη σου δίνει από τη πρώτη στιγμή μια πολύ ωραία αίσθηση, καθώς είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό και αποκομμένο από τα υπόλοιπα. Τολμώ να πω ότι δε συγκρίνεται με κάτι άλλο απ’ όσα έχουμε δει.

Μου έκανε εντύπωση ότι 7 το πρωί είχε κόσμο, νέο κόσμο που επέστρεφε από κάποιο ξενυχτάδικο αφού έκανε την απαραίτητη στάση στο φούρνο. Θα το ανακαλύπταμε κι εμείς φυσικά, ωστόσο για την ώρα αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα, ήπιαμε τη μπύρα μας, φάγαμε και γυρίσαμε για λίγες ώρες ξεκούρασης:

Στάση πρώτη το «Κλεισίδι», μια πολύ όμορφη παραλία κοντά στη χώρα και αρκετά κοντά στο λιμάνι, κι ένας από τους στάνταρ προορισμούς στην Ανάφη:

Ακριβώς κάτω απ' τη χώρα:

Πήραμε το δρόμο περιμετρικά του λιμανιού:

Και φτάσαμε στην όμορφη παραλία:

Εκεί όπου απαγορεύονται οι απαγορεύσεις:

Η θάλασσα λάδι:

Πάνω από τη παραλία συνίσταται για καφέ – φαγητό και τα σχετικά η «Μαργαρίτα» με το πολύ ευχάριστο περιβάλλον. Αφού ήπιαμε το καφέ μας εκεί αναχωρήσαμε προς τη στάση του λεωφορείου:

Κατά την επιστροφή μας είχαμε και τη πρώτη έντονη επαφή με τη χώρα, καθώς ουσιαστικά κάναμε ένα πέρασμα από τη μία άκρη στην άλλη. Καταπληκτικές εικόνες που θα μας μείνουν για πάντα, βγαλμένες ίσως και από μια άλλη εποχή, με τον κόσμο του νησιού να κάθεται στις αυλές και το δρόμο, και να μας χαιρετάει χαμογελαστός:

Όλη η χώρα είναι χτισμένη στη κορυφή του λόφου και έχει θέα στη θάλασσα:

Καθίσαμε στη πλατεία για μερικές μπύρες, απολαμβάνοντας το πολύ προσεγμένο τοπίο και τη Κυκλαδίτικη ομορφιά:

Αυτή την ομορφιά που αγαπήσαμε:

Συνεχίσαμε στον ίδιο ρυθμό και στο πολύ ωραίο μπαλκόνι μας, μέχρι που έπεσε η νύχτα και ξαναβγήκαμε.

Μετά από μία γύρα στα μπαρ του νησιού, από τα οποία κανένα δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση (και αυτό είναι κάτι που με προβλημάτισε) καταλήξαμε εκεί που κατέληγαν όλοι. Στη κεντρική πλατεία, καθιστοί παντού, ακόμα και στις σκεπές με ποτά και μπύρες:

Ναι, ακόμα και στις σκεπές. Σύνηθες φαινόμενο:

Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά γενικότερα, να βλέπω κόσμο να αράζει έξω ως το ξημέρωμα, να ακούει τις μουσικές του και να πίνει τις μπύρες του. Πόσο μάλλον κάτω από το Κυκλαδίτικο ουρανό…


Μέρα δεύτερη:

Την επομένη είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη σε μια παραλία – καρτ ποσταλ, χαρακτηριστικό σημείο του νησιού και των Κυκλάδων, τους «Άγιους Ανάργυρους» με το ομώνυμο εκκλησάκι.

Το λεωφορείο μας άφησε ακριβώς πάνω στο δρόμο, και σε λίγα λεπτά μέσω του μονοπατιού βρεθήκαμε στη σχεδόν άδεια παραλία:

Όντως το τοπίο ήταν άκρως φωτογραφικό, και το μπάνιο στην όμορφη θάλασσα εξαίρετο:

Ακόμα ένα κυκλαδίτικο καρτ ποστάλ:

Στο γυρισμό ανεβήκαμε και πάνω στο εκκλησάκι για περαιτέρω στιγμιότυπα:

Να αναφέρω κάπου εδώ πόσο τυχεροί σταθήκαμε από πλευράς καιρού. Να πετύχεις την Ανάφη τέσσερις μέρες με 1-2 μποφόρ το μέγιστο Αύγουστο μήνα, είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και δε δυσκόλεψε καθόλου την εκδρομή μας και τη πρόσβαση σε παραλίες!

Γυρίσαμε προχωρημένο απόγευμα στη χώρα για τις καθιερωμένες μπύρες και αφού ετοιμαστήκαμε, κατεβήκαμε στο «Στέκι», όπου επιτέλους βρήκαμε ένα μαγαζί που μπορούσαμε να περάσουμε ώρες με ευχαρίστηση. Καλοί μεζέδες, κρασί, και ρεμπέτικη – έντεχνη ζωντανή μουσική, ότι πρέπει για το ύφος του νησιού.

Στον απέναντι λόφο υπήρχε ένα φως από κτίσμα, στη μέση του πουθενά. Είχαμε ακούσει για το απομονωμένο bar – club με τις Ροκ μουσικές αυστηρά από βινύλλιο με το όνομα «Μάντρες», το οποίο λειτουργούσε στην Ανάφη και φυσικά θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά δεν είχαμε βρει καμιά πληροφόρηση πως. Ρωτώντας αριστερά – δεξιά καταλάβαμε ότι το φως που φαινόταν στον ορίζοντα ήταν όντως από τις Μάντρες, οι οποίες απαιτούσαν κοντά στα 2 χιλιόμετρα περπάτημα. Γι’ ακόμα μια φορά, σε ακόμα ένα νησί ήμασταν σε διαδικασία ψαξίματος μες τα σκοτάδια προκειμένου να βρούμε ένα bar. Παλιά μου τέχνη κόσκινο… Μετά από κόπο τα καταφέραμε, και τιμήσαμε τα ποτά του, ωστόσο δε μείναμε πολύ γιατί δεν είχε κόσμο εκείνη τη νύχτα, γεγονός περίεργο για 16 Αυγούστου. Το χρέος μας μια φορά το κάναμε! Η συνέχεια στη γνωστή πλατεία.

Μέρα τρίτη:

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε και ήπιαμε το καφεδάκι μας στην Χώρα. Αυτή η θέα πραγματικά σε ηρεμεί και σε ξεκουράζει:

Αμέσως μετά το πρόγραμμα είχε «Ρούκουνα», τη ξακουστή και πολύ όμορφη παραλία του νησιού,

πιο γνωστή ίσως γιατί αποτελεί το νούμερο ένα προορισμό για ελεύθερη κατασκήνωση και γυμνισμό, τα οποία απαγορεύονται (και εδώ) ρητώς!

Κάναμε το μπάνιο μας, και ήπιαμε τις μπύρες μας στη πολύ ωραία αυτή παραλία, μία ακόμα στο νησί:

Και στη συνέχεια ανεβήκαμε στο «Κτήμα Ρούκουνα» που βρίσκεται ακριβώς από πάνω για να συνεχίσουμε με κρασί, μαγειρευτό φαγητό – όνειρο, και σαλάτα με λαχανικά από το κήπο. Όλα τα λεφτά!

Η βραδινή διαδρομή είχε καθοριστεί ήδη. Στέκι και πλατεία. Κάναμε μία απόπειρα και ήπιαμε ένα ποτό στο αφτεράδικο του νησιού στον Ανεμόμυλο, ωστόσο δεν αντέξαμε και πολύ τις παράταιρες ηλεκτρονικές μουσικές που παιζόντουσαν, έτσι γυρίσαμε στη πλατεία:

Όπου αράζοντας και συζηώντας μας βρήκε το ξημέρωμα:

Γενικότερα το σχόλιο μου για τη νύχτα της Ανάφης (πλην εξαιρέσεων) συνοψίζεται σ’ αυτή τη λέξη: Παράταιρη, σε σχέση πάντα με τον κόσμο που υπήρχε στο νησί, γι’ αυτό άλλωστε και τα περισσότερα μαγαζιά ήταν άδεια το βράδυ. Είναι κάτι που ελπίζω να έχει διορθωθεί τα τελευταία χρόνια.



Μέρα τέταρτη - αναχώρηση:
Η τελευταία μέρα -μια μεγάλη μέρα καθώς φεύγαμε ξημερώματα- είχε φτάσει. Πίνοντας καφέ και συζητώντας ότι θα χωρούσε καμιά μέρα ακόμη αλλά δυστυχώς δε βολεύουν τα πλοία, κατηφορίσαμε για μπάνιο στο Κλεισίδι αλλά στη πρώτη παραλία αυτή τη φορά που είναι κοντά στο λιμάνι:

Θάλασσα αντίστοιχης ποιότητας φυσικά:

Και ένα σπίτι με ονειρεμένη βεράντα, που θα ήθελα πάρα πολύ να το έχω για ένα διάστημα στη ζωή μου:

Ανεβήκαμε στη χώρα νωρίς το απόγευμα με σκοπό να τη περπατήσουμε και να τη φωτογραφήσουμε όσο πιο πολύ γίνεται, αλλά και να ανεβούμε όσο πιο ψηλά γίνεται:

Οι στιγμές ήταν μοναδικές, και τα χρώματα του καλοκαιριού και των Κυκλάδων όλα μπροστά στα μάτια μας:

Και τι χρώματα:

Η εύκολη ανάβαση προς το εκκλησάκι στο ψηλότερο σημείο της χώρας,

μας έδωσε πανοραμικές και καταπληκτικές λήψεις:

Προς το μονόλιθο:

Αλλά και τη πλατεία:

Καλλιτεχνικές ίσως λήψεις:

Και την ευκαιρία να εμπλουτίσω τη συλλογή μου από σκεπές εκκλησιών στις Κυκλάδες, με το κίνδυνο να γκρεμοτσακιστώ κάτι παραπάνω από υπαρκτό:

Καθίσαμε βλέποντας τον ήλιο να χάνεται πίσω απ’ τη Σαντορίνη:

Αν μου ζητήσει κανείς να δώσω τον ορισμό του ‘’τι σημαίνει ευτυχία’’ πολύ εύκολα θα του απαντούσα κάπως έτσι:

Κατεβήκαμε σχεδόν σούρουπο:

Η συνέχεια συμπεριλάμβανε φαγητό στο πασίγνωστο «Αρμενάκι» το οποίο ήταν κάθε μέρα γεμάτο όλες τις ώρες με ότι συνεπάγεται αυτό, και η φημισμένη γαριδομακαρονάδα ήταν όνειρο:

Το τελευταίο αυτό βράδυ σταθήκαμε διπλά τυχεροί διότι στη πλατεία του νησιού λάμβανε χώρα ένα πανηγύρι, στο οποίο όλος ο κόσμος ήταν εκεί, στα πεζούλια, στις στέγες, παντού. Δεν αργήσαμε να γίνουμε ένα κι εμείς φυσικά:

Εκεί βρήκα κι ένα παλικάρι – Αρειανό που δούλευε στις μπύρες (που αλλού) ο οποίος δεν ήταν από τη Θεσσαλονίκη, και πιάσαμε τη κουβέντα αμέσως, με τον Άρη στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του. Ευχαριστώ για το κέρασμα φίλε!

Ήταν ο καλύτερος τρόπος να αφήσουμε την Ανάφη. Γύρω στις τρεις φορτώσαμε τα πράγματα μας κι αναχωρήσαμε για το λιμάνι. Όπως προανέφερα το δωμάτιο το είχαμε έως εκείνη την ώρα, και κατόπιν θα καθαρίζονταν προκειμένου να υποδεχτεί μετά τις έξι τους επόμενους ενοικιαστές! Το πλοίο που θα μας μετέφερε στη συνέχεια στη Σαντορίνη, έφτασε στις τέσσερις...

*Με την εξιστόρηση της Ανάφης ολοκληρώνεται η τριάδα των νησιών λεγόμενη και ως 3Α (Ανάφη - Αμοργός - Αστυπάλαια) που από πολλούς θεωρείται η κορυφαία τριάδα νησιών της Ελλάδας, για πολλούς και διάφορους λόγους, κάτι στο οποίο τείνω να συμφωνώ αρκετά, όχι απόλυτα.

 

[thanos75]

Ωραία ιστορία κ φωτος φίλε μου. Όμως λύσε μου 2 απορίες
Απορία 1) Δεν έχω πάει Αναφη κ θα ήθελα να την επισκεφθώ. Όμως τόσο εγώ όσο κ ο σύντροφός μου είμαστε του γυμνισμου. Απαγορεύεται τόσο ρητά παντού σε όλες τις παραλίες του νησιου? Εντύπωση μου έκαναν οι πινακίδες πάντως
Απορία 2) Στην υπέροχη φώτο σου με τον ήλιο χαμηλά είναι ανατολη η δυση ηλίου ? (έχω ένα κόλλημα με τα ηλιοβασιλέματα σε ανοιχτούς θαλασσινους ορίζοντες)

 

[psilos3]

Ωραία ιστορία κ φωτος φίλε μου. Όμως λύσε μου 2 απορίες...

Ευχαριστώ πολύ για τα ωραία λόγια σου ακόμα μια φορά!

1) Το ύφος μου είναι καθαρά ειρωνικό όπως καταλαβαίνεις. «Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις» και προφανώς οι ταμπέλες βρίσκονται έτσι για να βρίσκονται. Ανάφη = ελεύθερο κάμπινγκ = γυμνισμός, ιδιαίτερα στη παραλία του Ρούκουνα. Είναι το σημαντικότερο κομμάτι του νησιού ο τουρισμός τέτοιου τύπου και δεν έχει αλλάξει κάτι με τη τελευταία μου πληροφόρηση φέτος το καλοκαίρι. Να πας χωρίς δεύτερη σκέψη.
2) Είναι δύση του ηλίου, από το μπαλκόνι του σπιτιού που νοικιάζαμε τη πρώτη μέρα. Καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα με φόντο τη Σαντορίνη.

Για την ανατολή στην Ανάφη δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την ανάβαση στο μοναστήρι της «Παναγίας Καλαμιώτισσας» που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έθιμα για τους επισκέπτες του νησιού, κάτι που εμείς οι φελλοί δε κάναμε και το μετανιώνω... Ξεκινάς από το προηγούμενο απόγευμα και διανυκτερεύεις στον περίβολο της μονής, προκειμένου να σηκωθείς για να δεις την ανατολή. Επισυνάπτω κι ένα σχετικό άρθρο γι' αυτό:

https://popaganda.gr/life/pos-ine-thea-apo-ton-deftero-psilotero-monolitho-tis-evropis/