Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

2018: (Αμοργός πράξη τρίτη)


Φτάσαμε στο νησί με πλοίο από τη Νάξο αυτή τη φορά. Δεν υπήρχε άμεσος λόγος, καθώς μπορούσαμε να συνεχίσουμε προς την Αστυπάλαια, στην οποία και θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα. Η Αμοργός όμως είναι σταθμός στη ταξιδιωτική μας ζωή, και δε μπορούσαμε να μη κάνουμε μια στάση να δούμε τα μέρη που αγαπήσαμε τόσο και να χαιρετήσουμε τους φίλους μας. Είναι γνωστό φυσικά ότι τέτοιου είδους «ταλαιπωρία» μας αρέσει πάρα πολύ.

Δε χάσαμε χρόνο, πήραμε το λεωφορείο και ανεβήκαμε στη χώρα, όπου είχαμε κανονίσει διαμονή γι’ ακόμα μια φορά. Αυτή μας καλωσόρισε ξεπροβάλλοντας μέσα απ' τα σύννεφα ως συνήθως:

Δε θέλω να μένω αλλού στην Αμοργό. Τη λατρεύω τη χώρα, με ενθουσιάζει, με εμπνέει. Ωστόσο θα συνιστούσα σε όποιον πάει πρώτη φορά και έχει πάνω από 5 μέρες, να αφιερώνει και 1-2 σε διαμονή στην Αιγιάλη, για να δει καλά και την από εκεί πλευρά του νησιού

Πρόχειρο πέταγμα τις αποσκευές στο δωμάτιο, και έξω για βόλτα και ψημένες. Τα δρομάκια που έχουμε περπατήσει τόσες φορές ήταν και πάλι μπροστά μας.

Κάθισμα στο «Τραντζιστοράκι» και κερασμένες οι πρώτες ψημένες από τον Δ που μας καλωσόρισε εγκάρδια όπως πάντα:

Μετά τη ξεκούραση που μεσολάβησε γιατί ταξιδεύαμε ξενύχτηδες, βγήκαμε για βράδυ στα μαγαζιά που μας φέρνουν μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Στο «Τζιτζίκι» για να χαιρετήσουμε τη φίλη Μ, στο «Καθ΄οδόν» για να ακούσουμε τα ρεμπέτικα μας, και στο «Μπαγιόκο» για να σβήσουμε με καλές μουσικές και σφηνάκια μαζί με τον Στ. Το νησί το νιώθουμε δικό μας πλέον, και ευτυχώς η νύχτα του δεν έχει αλλοιωθεί σχεδόν καθόλου, όπως άλλωστε και ο χαρακτήρας του:

Το πρωί σηκωθήκαμε να πιούμε καφέ στο μπαλκόνι μας με τη καλύτερη θέα του νησιού:

Και αναχωρήσαμε για Αιγιάλη, καθώς από εκεί θα παίρναμε το πλοίο για να συνεχίσουμε. Πήγαμε στην αφετηρία των ΚΤΕΛ:

Για μια πολύ ωραία διαδρομή συζητώντας με τον οδηγό:

Για καλή μας τύχη είχαμε στη διάθεση μας κοντά δυο ώρες, οπότε μερικές μπυρίτσες στον «Αμοργιαλό» ήταν αναπόφευκτες.

Το πλοίο ήρθε και πήραμε θέση στο κατάστρωμα.

Χαιρετήσαμε την Αμοργό με την υπόσχεση να τη ξαναδούμε σύντομα. Οι δεσμοί μας με το νησί αυτό άλλωστε είναι πλέον πολύ στενοί…

 

[alma]

Υποκλίνομαι! Σε σένα,στις φωτογραφίες,στην υπομονή σου να καταγράψεις τις εμπειρίες σου συγκεντρωτικά....Για μένα είναι παράδεισος τα νησιά μας...Όπου και να πάω στο εξωτερικό, αν μια χρονιά δεν πάω σε ελληνικά νησιά,δεν καταλαβαίνω καλοκαίρι!

Και όπως κι εσύ δεν αρκούμαι σε μία επίσκεψη.Έχω επισκεφτεί τα περισσότερα και κάποια από αυτά επανειλημμένως... Αλλά είτε έχω πάει καμιά ντουζίνα και βάλε φορές όπως στη Χίο, είτε μόλις 2 φορές όπως στην Σίφνο και στην Πάρο,πάντα ανυπομονώ για την επόμενη!

Αναμένω την συνέχεια!

 

[psilos3]

Υποκλίνομαι! Σε σένα,στις φωτογραφίες,στην υπομονή σου να καταγράψεις τις εμπειρίες σου συγκεντρωτικά....Για μένα είναι παράδεισος τα νησιά μας...Όπου και να πάω στο εξωτερικό, αν μια χρονιά δεν πάω σε ελληνικά νησιά,δεν καταλαβαίνω καλοκαίρι!

Και όπως κι εσύ δεν αρκούμαι σε μία επίσκεψη.Έχω επισκεφτεί τα περισσότερα και κάποια από αυτά επανειλημμένως... Αλλά είτε έχω πάει καμιά ντουζίνα και βάλε φορές όπως στη Χίο, είτε μόλις 2 φορές όπως στην Σίφνο και στην Πάρο,πάντα ανυπομονώ για την επόμενη!

Αναμένω την συνέχεια!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ! Κι ακόμα δεν άρχισα...
Την ήθελα πολύ αυτή την ιστορία είναι η αλήθεια, κάτι που κατάλαβα όλο αυτό το καιρό που μαζεύω εικόνες και γράφω κείμενα.
Η λέξη παράδεισος που αναφέρεις είναι η ακριβέστερη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Καλοκαίρι χωρίς νησιά δε γίνεται, όσο απαγορευτικά κι αν έχουν καταντήσει τα τελευταία χρόνια. Ακόμα κι αν τελικά αποφασίσουμε συνειδητά να «επενδύσουμε» το καλοκαιρινό μπάτζετ σε προορισμό εκτός Ελλάδας, πάντα θα χρειάζεται έστω ένα τριήμερο για να μας δείξει τη κανονικότητα.

Μία επίσκεψη ίσον καμία. Με δυσκολία μεν, καθώς ούτε τα μέσα μεταφοράς μας κάνουν το χατίρι αλλά γίνεται με λίγη καλή θέληση!

 

[psilos3]

Σίκινος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2012

Διάρκεια 1 μέρα και κάτι



Φτάσαμε γύρω στις 12 το πρωί στο λιμάνι της «Αλοπρόνοιας» (ή Ασπις πρόνοιας όπως την αποκαλούσε ο Κωστάκης και γελούσαμε σε όλο το ταξίδι) με χαμηλές είναι η αλήθεια προσδοκίες.

Η θολούρα που μας ακολουθούσε ήταν εμφανέστατη με όλα όσα έγιναν τη προηγούμενη νύχτα στη Φολέγανδρο, αν και το καφεδάκι στο κατάστρωμα του «Κοραής» στη διαδρομή διάρκειας μιας ώρας και κάτι βοήθησε σημαντικά.

Δεν ήμασταν έμπειροι σε τέτοιου είδους εκδρομές και εξορμήσεις, ως εκ τούτου δε ξέραμε τι θα πρωτοπρολάβουμε να κάνουμε έχοντας μόνο μια μέρα και κάτι στο νησί. Οι πληροφορίες που είχαμε συγκεντρώσει άλλωστε δεν ήταν και πολλές, μιας και η μικρούλα Σίκινος δεν είναι και πολύ φημισμένη ανάμεσα στις υπόλοιπες Κυκλάδες που βρίσκεται. Ευτυχώς θα πω εγώ...

Από τη πρώτη στιγμή που πατήσαμε καταλάβαμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι το διαφορετικό, μιας και οι ρυθμοί ήταν απολύτως ήσυχοι και χαλαροί, κάτι που αποτελεί και χαρακτηριστικό του νησιού.

Παραλάβαμε το εξαιρετικό δωμάτιο μας, και αφού αφήσαμε τα πράγματα και φορέσαμε μαγιό,

πήγαμε στη στάση να πάρουμε το λεωφορείο, το οποίο ήταν το μόνο μέσο μετακίνησης του νησιού.

Αφού πέρασε πρώτα να παραλάβει κόσμο από τη Χώρα, χτισμένη και αυτή στα ορεινά και αθέατη από τη θάλασσα όπως της γειτονικής Φολεγάνδρου,

μας άφησε στη πιο γνωστή παραλία της Σίκινου, τον «Άγιο Γεώργιο» με τη χρυσή άμμο και τα καταγάλανα νερά:

Κάναμε τις βουτιές μας, την απαραίτητη σιέστα και ήπιαμε τις μπύρες μας από τη ταβέρνα ακριβώς από πάνω. Αν και καταμεσής του Αυγούστου, ο κόσμος ήταν λίγος:

Η επιστροφή μας το μεσημέρι στην Αλοπρόνοια, δεν είχε και πολλά περιθώρια ξεκούρασης μιας και το πρόγραμμα ήταν πολύ πιεσμένο. Ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα και πήραμε το λεωφορείο, αυτή τη φορά με προορισμό τη χώρα. Ανηφορική και ιδιαίτερη, χτισμένη σε 2 λοφάκια, σε μαγεύει με το που πατάς το πόδι σου σ’ αυτήν:

Η απόλυτη Κυκλαδίτικη ομορφιά. Ο συνδυασμός της όμορφης αρχιτεκτονικής με τα λουλούδια και τη λιτότητα του χώρου. Μακράν η πιο ανόθευτη χώρα που είχα δει στις Κυκλάδες. Όσο δε για τη καθαριότητα, το κάτι άλλο. Να θέλεις να βγάλεις τα παπούτσια σου…

Κάθε στενάκι και κάτι άλλο, και ένα κρυμμένο μυστικό:

Περιπλανηθήκαμε, ήπιαμε μια μπυρίτσα και ξεκινήσαμε την ανάβαση για το «Μοναστήρι ζωοδόχου πηγής» που δεσπόζει χτισμένο στη κορυφή. Ακόμα μια ομοιότητα με τη Φολέγανδρο:

Στη διαδρομή ανέβηκα σε ένα εκκλησάκι για φωτογραφία στη σκεπή, κάτι που συνήθισα να κάνω στις -από τότε και μετά- επισκέψεις μου στις Κυκλάδες:

Ο δρόμος λίγο πιο κακοτράχαλος, ωστόσο με υπομονή φτάνεις άνετα μετά από λίγα λεπτά. Η θέα και εκεί μοναδική:

Για καλή μας τύχη, το μονοπάτι ήταν στολισμένο, και φτάνοντας μάθαμε ότι επρόκειτο για γάμο. Μπράβο στα παιδιά που διάλεξαν αυτό το μέρος, κάτι που άλλαξε τις ισορροπίες της μέρας στο νησί όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

Δε μπορούσαμε να καθίσουμε και πάρα πολύ αν και θα το θέλαμε, έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

Έπρεπε να μπούμε στο λεωφορείο για να επισκεφτούμε την «Επισκοπή», ένα εξαιρετικό ταφικό μνημείο της ρωμαϊκής περιόδου, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό, και αποτελεί εντυπωσιακό παλίμψηστο αρχαιότητας και μεσαίωνα, μοναδικό στον ελλαδικό χώρο. Το 2017 σε εργασίες συντήρησης ανακαλύφθηκε ο τάφος μιας επιφανούς γυναίκας του νησιού, κάτι το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο ναός ανεγέρθηκε για να αποτελέσει μαυσωλείο της:

Δεν είδαμε και πολλά πράγματα, καθώς δεν επιτρεπόταν για λόγους ασφαλείας η είσοδος στο ναό. Το κτίσμα πάντως για νησί Αιγαίου ήταν εντυπωσιακό:

Συνεχίσαμε, καθώς το λεωφορείο της γραμμής μας περίμενε όση ώρα βλέπαμε το μαυσωλείο, και μας αποβίβασε στο άλλο πολύ γνωστό αξιοθέατο της χώρας, το «Οινοποιείο Μάναλη», το οποίο δέχεται κόσμο από το 2008 και είναι σε μια πολύ όμορφη περιοχή κοντά στη χώρα, σε 400 μέτρα υψόμετρο. Εκεί μπορεί κανείς πέρα από τη ξενάγηση, να δοκιμάσει τις γνωστές ετικέτες του, από την αναβίωση του αμπελώνα με τις άνυδρες Κυκλαδίτικες ποικιλίες, και να δει τη καλλιέργεια του σταφυλιού στις λεγόμενες «πεζούλες», κάτι που γίνεται από την αρχαιότητα έως σήμερα:

Η θέα ήταν μοναδική, και το μέρος προσέδιδε μια γαλήνη, όπως και όλο το νησί άλλωστε:

Ρίχνοντας μια ματιά στα αμπέλια:

Δοκιμάσαμε πεπαλαιωμένο τσίπουρο από βαρέλι, εξαιρετικής γεύσης και ποιότητας, βλέποντας τον ήλιο να χάνεται πίσω απ’ τη Φολέγανδρο. Τι άλλο να θέλουμε…

Ξεκινήσαμε για τη χώρα με τα πόδια μιας και είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά, και δεν υπήρχε λεωφορείο προς τα εκεί. Προηγουμένως μάθαμε σε συζήτηση με τον οδηγό, ότι ενώ κανονικά το δρομολόγιο Χώρα – Αλοπρόνοια σταματάει στις 12 το βράδυ, σήμερα λόγω του γάμου «μπορεί και 2, μπορεί και 3, μπορεί και πιο αργά φίλε»!

Περιττό να σας πω πόσο τα λατρεύω κάτι τέτοια στα νησιά.

Φτάσαμε στη χώρα μετά από λίγα λεπτά,

ώσπου με μία πρόχειρη αναζήτηση διαλέξαμε μια πολύ όμορφη ταβέρνα με μαγειρευτά και κληματαριά, ανάμεσα στα σοκάκια. Ιδεατή ατμόσφαιρα, και ακόμα καλύτερο το ντόπιο ροζέ κρασί που καταναλώσαμε με περίσσια όρεξη, όπως και το φαγητό. Ακόμα έχω να θυμάμαι από αυτό το σκηνικό συνολικά.

Συνεχίσαμε με βόλτες στη χώρα, και κατανάλωση άφθονης μπύρας,

ώσπου καταλήξαμε στη πλατεία στην οποία διεξάγονταν το γλέντι του γάμου. Καλεσμένοι φυσικά και οι περαστικοί σαν εμάς. Άλλο που δε θέλαμε βέβαια, να ακούσουμε τα βιολιά μας και να νιώσουμε ακόμα καλύτερα τη νησιώτικη κατάνυξη!

Η ώρα είχε περάσει, και ξεκινήσαμε για την Αλοπρόνοια. Η κούραση μας από τη μέρα ήταν αρκετά μεγάλη, όμως εμείς είχαμε αποφασίσει ότι και να γίνει με τα λεωφορεία να γυρίσουμε με τα πόδια για την εμπειρία, κάτι που συνηθίζουμε. Εξάλλου και να θέλαμε τα δρομολόγια είχαν τελειώσει, μιας και είχε παρέλθει και το εξτρά ωράριο.

Κατεβαίνοντας μες τα σκοτάδια όμως και μετά από αρκετά μέτρα, ακούμε φασαρία και μουσική. Πλησιάζοντας διαπιστώνουμε με χαρά ότι είχαμε ανακαλύψει το γνωστό αφτερ κλαμπάκι του νησιού, στο οποίο μαζευόντουσαν όλοι όσοι είχαν ξεμείνει. Ναι εκεί, στη μέση του πουθενά. Εννοείται ότι ξεχάσαμε κούραση, και με την απαιτούμενη αξιοπρέπεια που μας διακατέχει, ανοίξαμε τη πόρτα και μπήκαμε για ένα ποτάκι. Μάλιστα πέτυχαμε και τον οδηγό του λεωφορείου που μας κουβαλούσε όλη μέρα στο νησί, σε ρόλο μπάρμαν αυτή τη φορά να σερβίρει ποτά. Σουρεάλ και πολύ γέλιο εκατέρωθεν.

Καταφέραμε ξενυχτίσαμε και σε αυτό το νησάκι!

Το πρωί αποχωριστήκαμε το δωμάτιο, και περιμέναμε πίνοντας καφεδάκι το πλοίο που θα μας πήγαινε στην Ίο για να συνεχίσουμε τις διακοπές μας. Εδώ γράφτηκε και ο επίλογος του νησιού που μας άφησε άριστες εντυπώσεις και συνιστώ σε όλους την επίσκεψη σ’ αυτό.

Ποιότητα διακοπών, ησυχία, καλό φαγητό, απόλυτη αυθεντική Κυκλαδίτικη ομορφιά, καλοί άνθρωποι και ελάχιστος τουρισμός. Ελπίζω να μην έχουν αλλοιωθεί και πολλά μες τα χρόνια…

Υ.Γ. Το εκπληκτικό έθιμο με τα παιδάκια να βουτάνε στα απόνερα του πλοίου που φεύγει από τη Σίκινο είναι το κάτι άλλο. Πρέπει να το δείτε! Το βίντεο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου, αλλά μικρή σημασία έχει:

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Εξαιρετικές φωτογραφίες, όμορφη αφήγηση και αναμνήσεις. Από τα νησιά που αναφέρεις έως τώρα μόνο στη Φολέγανδρο έχω πάει, κατόπιν παρότρυνσης της συζύγου. Είχα άπειρο ελάχιστες προσδοκίες για τον προορισμό, ήθελα κάτι περισσότερο για εκείνο το καλοκαίρι. Ωστόσο η πραγματικότητα με ξεπέρασε, περάσαμε πολύ όμορφα γεμίσαμε εικόνες και συναισθήματα. Μου άρεσε πολύ η Χώρα του νησιού και η ηρεμία του πάνω από όλα. Ήταν οι μοναδικές διακοπές που έχω ξεκουραστεί! Στα - η νομίζω ακριβή διαβίωση, το ξενοδοχείο το είχα κλείσει από το Νοέμβρη για τον επόμενο Αύγουστο στα 70€ το βράδυ και ενώ το παρακολουθουσα οι τιμές δεν έπεσαν κάπου.

 

[Earth Citizen]

Εξαιρετικές φωτογραφίες, όμορφη αφήγηση και αναμνήσεις. Από τα νησιά που αναφέρεις έως τώρα μόνο στη Φολέγανδρο έχω πάει, κατόπιν παρότρυνσης της συζύγου. Είχα άπειρο ελάχιστες προσδοκίες για τον προορισμό, ήθελα κάτι περισσότερο για εκείνο το καλοκαίρι. Ωστόσο η πραγματικότητα με ξεπέρασε, περάσαμε πολύ όμορφα γεμίσαμε εικόνες και συναισθήματα. Μου άρεσε πολύ η Χώρα του νησιού και η ηρεμία του πάνω από όλα. Ήταν οι μοναδικές διακοπές που έχω ξεκουραστεί! Στα - η νομίζω ακριβή διαβίωση, το ξενοδοχείο το είχα κλείσει από το Νοέμβρη για τον επόμενο Αύγουστο στα 70€ το βράδυ και ενώ το παρακολουθουσα οι τιμές δεν έπεσαν κάπου.

Και διαμονή και φαγητό είναι σε σχετικά υψηλά επίπεδα, ισχύει. Αλλά για τους λάτρεις αυτού του είδους νησιών και διακοπών την θεωρώ από τους κορυφαίους προορισμούς.

 

[Smaragda53]

Αχ Σίκινος! Αντέχει ακόμα... Σ΄ευχαριστούμε για τις όμορφες ιστορίες σου, στη μέση του χειμώνα είναι σαν παραμύθι!

 

[alma]

Λυπήσου μας κι αργεί ακόμα το καλοκαίρι....Τι θα κάνουμε τόσους μήνες περιμένοντας;

 

[psilos3]

Εξαιρετικές φωτογραφίες, όμορφη αφήγηση και αναμνήσεις. Από τα νησιά που αναφέρεις έως τώρα μόνο στη Φολέγανδρο έχω πάει...

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, η Φολέγανδρος είναι μαγική και η ποιότητα της δεν συγκρίνεται ακόμα και με πολύ διασημότερα νησιά. Ξεκούραση, πρώτα με το μυαλό μέσω των εικονών και μετά με τα υπόλοιπα...

Και διαμονή και φαγητό είναι σε σχετικά υψηλά επίπεδα, ισχύει. Αλλά για τους λάτρεις αυτού του είδους νησιών και διακοπών την θεωρώ από τους κορυφαίους προορισμούς.

Αρκετά υψηλά θα το έλεγα αναλογικά με άλλα νησιά, κάτι που έχουμε θίξει εδώ στο φορουμ πολλές φορές. Ειδικά τη περίοδο αιχμής τα πράγματα ξεφεύγουν. Συνίσταται η επίσκεψη εκεί εκτός Ιουλίου-Αυγούστου, για όσους έχουν τη πολυτέλεια της επιλογής... Το αγαπάμε το νησί, είναι όντως από τους κορυφαίους προορισμούς, αλλά η αλήθεια να λέγεται.

 

[psilos3]

Αχ Σίκινος! Αντέχει ακόμα... Σ΄ευχαριστούμε για τις όμορφες ιστορίες σου, στη μέση του χειμώνα είναι σαν παραμύθι!

Εγώ ευχαριστώ για την ανάγνωση. Διαμαντάκι η Σίκινος, άγνωστο για τους περισσότερους. Ίσως το πιο αυθεντικό κυκλαδίτικο νησί κατά την άποψη μου, ή ακόμη καλύτερα το πιο «ανόθευτο» όπως το περιγράφω και στην ιστορία.

Λυπήσου μας κι αργεί ακόμα το καλοκαίρι....Τι θα κάνουμε τόσους μήνες περιμένοντας;

Θα βάζουμε στόχους, θα κάνουμε έρευνα και θα κλείνουμε εισιτήρια, τί θα κάνουμε;
Αυτό που ξέρουμε καλά!

 

[alma]

Να ρωτήσω τώρα αφού ξεκίνησες αυτό το φοβερό θέμα, θα βάλεις τίποτα και για Άη Στράτη και Χάλκη; Είναι από τα νησιά που θέλω πολύ να πάω και δεν τα έχω καταφέρει ως τώρα. Έχουμε κάτι για αυτά;
Θυμάμαι κάποτε από Λήμνο έφευγε 6 το πρωί για Άη Στράτη,βαρέθηκα να ξυπνήσω και την πάτησα...
Αφού κάνουμε που κάνουμε ήδη Αιγαιοπελαγίτικα όνειρα,ας συνεχίσουμε....

 

[psilos3]

Να ρωτήσω τώρα αφού ξεκίνησες αυτό το φοβερό θέμα, θα βάλεις τίποτα και για Άη Στράτη και Χάλκη; Είναι από τα νησιά που θέλω πολύ να πάω και δεν τα έχω καταφέρει ως τώρα. Έχουμε κάτι για αυτά;
Θυμάμαι κάποτε από Λήμνο έφευγε 6 το πρωί για Άη Στράτη,βαρέθηκα να ξυπνήσω και την πάτησα...
Αφού κάνουμε που κάνουμε ήδη Αιγαιοπελαγίτικα όνειρα,ας συνεχίσουμε....

Χάλκη έχω-έχω, ακολουθεί πληρέστατη ανάλυση σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια, μιας και στη μιάμισι μέρα που περάσαμε εκεί την είδαμε καλά, το νησάκι είναι πολύ μικρό!

Για Άη Στράτη δεν υπάρχει ακόμα τίποτα, καθώς δεν έχω καταφέρει να πάω. Ο μόνος βατός τρόπος είναι μέσω Λήμνου φυσικά, οπότε η απαραίτητη προϋπόθεση είναι να φτάσεις σ'αυτή, νησί που θέλει αρκετές μέρες καθώς απ΄ όσο ξέρω είναι αξιόλογο. Δρομολόγια έχει σε διάφορες ώρες, καλοκαίρι κοντά έξι τη βδομάδα, με βολικότερο σε ώρες να είναι αυτό μεταξύ Τρίτης και Τετάρτης (απαιτεί διανυκτέρευση), τουλάχιστον με τα δεδομένα του καλοκαιριού του 2019.

Είχαμε φτάσει πολύ κοντά στο ταξίδι αυτό πέρυσι, κάτι που τελικά δυστυχώς δεν έγινε καθώς δεν έβγαινε η αναλογία παρέα/μέρες/έξοδα. Η Λήμνος είναι από τους προσιτούς και δημοφιλείς προορισμούς για εμάς τους βόρειους τα τελευταία χρόνια, με πρόσβαση από το λιμάνι της Καβάλας. Θεωρώ δεδομένο ότι αν φτάσω εκεί θα πεταχτώ και στον Αη Στράτη, μη σου πω ότι πιο πολύ αυτό με συγκινεί, για πολλούς και διάφορους λόγους...