Ρουμανία Με τον Θωμά και την Ελένη (Ουκρανία -Ρουμανία)

[kalspiros]

Πριν λίγες ώρες τελείωσα την ανάγνωση της «Ανατροπής» του Νίκου Θέμελη η οποία ακολουθεί τα βήματα του Θωμά, έμπορου από το Ζαγόρι όπου λόγω της φύσης της δουλειάς του εκείνη την εποχή (η ιστορία του ξετυλίγετε στο γύρισμα του 20ου αιώνα), βρισκόταν σε συνεχή κίνηση μεταξύ Βαλκανίων και σκλαβωμένης ακόμα Μακεδονίας και Ηπείρου. Τον συναντάμε αρχικά στην Μπραΐλα, Ρουμάνικη πόλη στις όχθες του Δούναβη και στην συνέχεια, μετά από πέρασμα από την Θεσσαλονίκη, παντρεύεται την Ελένη και εγκαταστάθηκαν για το υπόλοιπο της ζωής τους, στην Οδησσό. Τα χρόνια εκείνα, στην Μπραΐλα, το Γαλάτσι και την Οδησσό, ανθίζει το εμπόριο και μέσω της ελληνικής επιχειρηματικότητας, πολλές οικογένειες ευημέρησαν σε τούτα τα μέρη. Μάλιστα, στο Γαλάτσι στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, η ελληνική κοινότητα ήταν η τρίτη πολυπληθέστερη. Στην Οδησσό, μια μεγάλη κεντρική πλατεία της πόλης φέρει το όνομα «Πλατεία των Ελλήνων». Το ίδιο και ένας κεντρικός οδικός άξονας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1910, στην Ουκρανία επικρατούν αναταραχές και τα πράγματα δυσκολεύουν για την ομογένεια. Ξεκινάει το κύμα μετανάστευσης πίσω στην Ελλάδα.

Κατά την ανάγνωση, ο νους μου πάντα ταξίδευε στα ακριβή σημεία που περιγράφονταν. Στην Οδησσό, το Γαλάτσι και την Μπραΐλα. Στο Γαλάτσι μάλιστα παρέμεινα για ένα χρόνο για δουλειές. Σχεδόν κάθε βδομάδα, θα περνούσα και από την Μπραΐλα για διάφορες υποχρεώσεις. Την Οδησσό την είδα φευγαλέα μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Περπάτησα όμως σε όλους τους δρόμους που αναφέρονταν στο ανάγνωσμα. Όπου με πήγαινε ο Θωμάς και η Ελένη, ακολουθούσα νοερά κι εγώ καθώς το κέντρο της πόλης δεν πρέπει να έχει αλλάξει ιδιαίτερα από εκείνα τα χρόνια. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να αποτυπώσω εκείνες τις εικόνες μέχρι τώρα.

Θα αρχίσω το οδοιπορικό με το πιο προσφιλές σε εμένα, αν και ο Θωμάς δεν πέρασε από εδώ. Γαλάτσι, μια πόλη 300.000 κατοίκων, έβδομη μεγαλύτερη στην χώρα. Αν όλα ξεκινάνε με την πρώτη εντύπωση, η πόλη χάνει κατά κράτος. Με την τεράστια χαλυβουργική της Mittal Steel στα δυτικά της να ξερνάει βρωμερά καυσαέρια με αποπνικτική μυρωδιά θειαφιού, επιβάλλεται στον χώρο. Μπορεί να έχει τοποθετηθεί στρατηγικά σε εκείνη την θέση μετά από σαράντα μελέτες ανεμουρίων, το μοντέλο όμως δεν δουλεύει πάντα. Υπήρχαν μέρες που όλοι επιστρέφαμε στα σπίτια μας από την δουλειά βιαστικά ώστε να κλείσουμε τα ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού. Δεν έλειπαν μάλιστα οι φορές που προνοούσα να κρατάω κλειστά τα παράθυρα του σαλονιού ώστε να έχω την εναλλακτική του να κοιμηθώ εκεί σε περίπτωση που το υπνοδωμάτιο έζεχνε. Δεν φτάνουν όμως μόνο αυτά για την αρχική εικόνα. Η Brailei, κεντρική οδός εισόδου στην πόλη, είναι εντελώς άσχημη και αδιάφορη. Τα ίδια και για την παλιά εθνική που σε περνούσε από το κέντρο της Μπραΐλας και σε βάζει περίπου στο ίδιο σημείο του Γαλατσίου. Εμμέσως ευθύνονται για τούτη την κατάντια ο Δούναβης, το λιμάνι αλλά και η λίμνη Bratets στα βόρεια της πόλης που δεν επέτρεψαν την ομαλή ανάπτυξη του κέντρου της πόλης προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά προς μόνο μία. Δυτικά προς την Mittal steel. Μετά όμως από 5 χιλιόμετρα με φαρδιές λεωφόρους με μεγάλα πεζοδρόμια και πρασιές, φτάνουμε στο Hotel Galati. Από κει συνεχίζει στα αριστερά η Domneasca, ο δρόμος, υπόδειγμα της πόλης. Ξεκινάει από τον Δούναβη και ανεβαίνει μέχρι τις βόρειες άκρες της πόλης όπου συναντάει την Traian, ένας ακόμα ενδιαφέρον και αυθεντικός δρόμος της πόλης. Περπατώντας την Domneasca εκείνο τον καιρό, δεν ήταν τίποτε άλλο για εμένα από έναν κατάφυτο άξονα με κάποια κτίρια, λαμπρές εξαιρέσεις, τα οποία όμως δεν μπορούσαν να αλλάξουν την γνώμη μου για τούτη την άσχημη πόλη. Ίσως επειδή έχουμε ζυμωθεί θα αναζητούμε συγκεκριμένα πράγματα σε κάθε προορισμό μας. Το μοναδικό, το ιδιαίτερο, κάτι για να το φωτογραφίσουμε και να πούμε «να, ορίστε, ταξίδεψα στην τάδε πόλη και είδα αυτό» με ψήγματα αυταρέσκειας. Φίλος από το forum προσπαθούσε να με πείσει να ακολουθήσω σε ταξίδι στην PyongYang. Δεν ήθελα λίγο πολύ για τους παραπάνω λόγους. Μετά την ανάγνωση και την εμπειρία της «Ανατροπής», άλλαξε κάτι μέσα μου καθώς το Γαλάτσι, η Μπραΐλα που ακολουθεί και η Οδησσός, ανήκουν ξανά στους προορισμούς που θέλω να ξανά επισκεφτώ για να τριγυρίσω ξανά στους δρόμους τους. Το κέντρο τους εκεί που τίποτα δεν έχει αλλάξει απλώς δεν του ζούσα όπως έπρεπε.

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ΕΡΣΗ]

Ενδιαφερον! Παντα με ενδιεφεραν τα μερη οπου καποτε ανθισαν οι ελληνικες παροικιες. Με γοητευει αυτη η φθορα του τοπου που σαν να ακολουθει την φθορα της ελληνικης παρουσιας και συνεπακολουθα της ελληνικης οικονομικης δραστηριοτητας.

 

[kalspiros]

ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΤΩΡΑ

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στο Γαλάτσι, συνειδητοποιώ πόσο ωραίο είναι να γράφεις και να μοιράζεσαι πράγματα για έναν τόπο που τον ξέρεις τόσο καλά. Σπίτι προς σπίτι, δρόμο προς δρόμο ξεκινάει η γραφή και δεν σταματάει. Για μια πόλη που για κανένα λόγο δεν αγάπησα. Απλώς αισθάνομαι πραγματικά οικεία μαζί της. Και καθώς γνωρίζω ότι ελάχιστοι το έχουν επισκεφτεί και ίσως και ακόμα πιο λίγοι να θελήσουν κάποια στιγμή να το προσθέσουν στο ταξίδι τους, με ωθεί να δώσω ότι παραπάνω γίνεται ώστε να υπάρξει μια κάποια γνώση έστω κι από δω.

Βρισκόμαστε στο Γαλάτσι του σήμερα αλλά θα ξετυλίξουμε την ιστορία της Domneasca, του δρόμου- σύμβολο τούτης της πόλης. Ας το κάνουμε όμως με μουσική υπόκρουση, και τι καλύτερο από το αθάνατο βαλς «The Danube’s waves» του Ivanovici ο οποίος το συνέθεσε εδώ.

Αν και είχαμε μείνει στην Domneasca στο σημείο που τέμνεται με την Brailei, εμείς θα κατεβούμε νότια μέχρι τον Δούναβη. Φαλέζα ονομάζουν οι Ρουμάνοι τους παραλιακούς δρόμους μπροστά στον Δούναβη. Έτσι κι εδώ, έτσι και στην Braila, την Tulcea. Ο ρόλος της δεν άλλαξε μέσα στα χρόνια. Όχι τουλάχιστον όσο η Domneasca η οποία δεν σφύζει πλέον από ζωή. Πλέον τα καλοκαίρια η κίνηση βρίσκεται εδώ. Όπως και κατά την άνθιση της πόλης από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της (90%) κατά τον ΒΠΠ. Εκείνα τα χρόνια, το Galati ήταν η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανικής αυτοκρατορίας μετά το Βουκουρέστι, το Ιάσιο, την τωρινή πρωτεύουσα την Μολδαβίας, Chisinau και το Ουκρανικό πλέον, Chernivitsi. Από το 1870 κιόλας, από το λιμάνι της πόλης εξάγονταν μεγάλες ποσότητες σιτηρών προς Ιταλία, Γαλλία και Αγγλία.


Το Γαλάτσι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της περιοχής και κύριος εξαγωγέας σιταριού και ξυλείας. Εκείνες ήταν οι εποχές όπου μεγάλες μάζες από τις τότε σκλαβωμένες περιοχές της Ελλάδας, πλούτισαν και προκόψανε.


Αφήνοντας το λιμάνι, η βόλτα συνέχιζε στις όχθες μέχρι το άγαλμα του Ionel Bratianu, πρωθυπουργό της χώρας για 11 χρόνια συνολικά στις αρχές του 20ου αιώνα, να δείχνει με το χέρι του νότια, στην απέναντι πλευρά του Δούναβη, έναν οικισμό με το όνομά του. Από κει η Domneasca είναι πεζοδρομημένη. Σίγουρα τίποτα δεν θυμίζει την παλιά πόλη εδώ. Μονοκόμματα καθεστωτικά μπλοκ με απεριποίητα πλακόστρωτα και κήπους. Δεν παύει όμως αυτή η γωνία να είναι ευχάριστη ειδικότερα τους καλοκαιρινούς μήνες όπου οι ντόπιοι κατακλύζουν τα διάσπαρτα παγκάκια για να παίξουν τάβλι ή σκάκι. Όταν πλέον φτάσουμε στο ύψος της Brailei, μπαίνουμε στην πραγματική ιστορία της πόλης. Στην καρδιά της. Αρχικά θα συναντήσουμε ένα πάρκο προς μνήμη του σημαντικού Ρουμάνου ποιητή Mihai Eminescu που, αν και έζησε μόλις 39 χρόνια, πρόλαβε να εδραιωθεί ως ο σημαντικότερος ποιητής της χώρας. Πλέον, εκτός από διάφορους τόπους σε κάθε πόλη της Ρουμανίας που έχουν το όνομά του, μπορούμε να τον βρούμε και στο μεγαλύτερο χαρτονόμισμα της χώρας, τα 500 lei. Καταγόταν από το ευρύτερο διαμέρισμα του Γαλατσίου, την Μολδαβία (Ρουμάνικη) ενώ απεβίωσε την εποχή που μνημονεύω κι εγώ, το 1889. Κοντά στο πάρκο βρίσκεται η σταυρωτή με τρούλο, Ελληνική εκκλησία. Αποπερατώθηκε τον Σεπτέμβρη του 1872 όταν ο ελληνισμός έσφυζε σε τούτη την ρουμάνικη γωνιά. Ο ελληνισμός απλώνεται στην περιοχή γύρω από την εκκλησία και κυρίως δυτικά μέχρι τον δρόμο Nicolae Balcescu από την strada Eroilor μέχρι την προέκταση της Strada Tecuci.

Εκεί το σκηνικό αλλάζει εντελώς και επανέρχεται στην καθεστωτική φόρμα. Στο «ελληνικό» τμήμα τα σπίτα είναι αρχοντικά αλλά κουρασμένα και απεριποίητα. (Με εντελώς λανθάνουσα αντίληψη, όπως προείπα, ποτέ δεν έδωσα την δέουσα προσοχή σε τούτο τον δρόμο. Πάντα αισθανόμουν αποκομμένος άρα δεν αναζητούσα. Απλώς "παραπατούσα") Την ίδια βέβαια εικόνα έχει και η Domneasca με περισσότερη πολυτέλεια και λάμψη χάριν των μεγάλων κτιρίων της πόλης που παρατάσσονται το ένα μετά το άλλο. Η ανατολική παράλληλος όμως, η strada Cuza διακατέχεται από εντελώς διαφορετική αίσθηση. Τα σπίτια παραμένουν χαμηλά αλλά δεν διαθέτουν καθόλου διακοσμητικά στοιχεία παραπέμποντας σε άλλα… εισοδήματα. Κατεβαίνοντας από εδώ προς το λιμάνι, μπλέκεσαι σε δαιδαλώδη στενά με την δόμηση που περιέγραψα. Το μεγαλύτερο μέρος τούτης της φτωχικής γειτονιάς δίπλα στο πλουμιστό κέντρο, βρίσκεται στην πλαγιά χαμηλού λόφου, στην περιοχή με το πιο έντονο ανάγλυφο μέσα στην πόλη.

Επιστρέφουμε Domneasca και ανεβαίνουμε ακόμα λίγο…

Αμέσως μετά την Ελληνική εκκλησία, δεσπόζει στον χώρο το πανεπιστήμιο της πόλης, αν και είναι αρκετά πρόσφατο κτίριο (1974). Απέναντί του, το δημαρχείο με το οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε την αίγλη τούτου του δρόμου. Τώρα πλέον πρόκειται για ένα απεριποίητο κτίσμα όπου από τα παράθυρά του ξεπροβάλλουν αντιαισθητικές μονάδες κλιματισμού και καλώδια διάφορων λειτουργιών. Λίγο παραπάνω, μας ανταμείβει για την ατασθαλία του Δημαρχείου, το Διοικητικό Μέγαρο, μάλλον το πιο εντυπωσιακό κτίσμα της πόλης. Ανεγέρθη το 1906 ενώ ακριβώς απέναντι του ένα επίσης εντυπωσιακό κτίριο, το θέατρο Fani Tardini συμπληρώνει την εικόνα. Όπως ήδη είπα, ίσως είναι καλύτερα που ο συγκεκριμένος δρόμος πλέον έχει λιγοστή και σημειακή κίνηση καθώς σου επιτρέπει απλώς να χαλαρώσεις σε ένα παγκάκι της πλατείας και να ταξιδέψεις χωρίς την έντονη βαβούρα ενός κεντρικού σημείου. Τα μπίζιλα τμήματα της Domneasca είναι μεταξύ Brailei και Universitatii και στην διασταύρωση με την Garii. Στην Eroilor που ξεκινάει από το Fani Tardini και με κατεύθυνση την ελληνική συνοικία στα δυτικά, θα συναντήσουμε και το θέατρο Gulliver, κτίριο του 1952 (όπως και το Fani Tardini) με επιρροές από παλαιότερα κτίσματα της πόλης. Πίσω τώρα από το Διοικητικό Μέγαρο βρίσκεται το μουσείο της πόλης σε έναν από τους αγαπημένους μου δρόμους, εντελώς ήρεμος αν και πρώτος παράλληλος του κεντρικού και χαραγμένος στην άκρη του λόφου όπου δίνει διάφορες εικόνες προς τον σταθμό του τρένου και τον Δούναβη.

Βλέποντας άλλες πόλεις της Ρουμανίας αλλά και της ανατολικής Ευρώπης γενικότερα, αναγνωρίζω ότι αυτό που κάνω δεν είναι και το πλέον δόκιμο. Δίνω κάποιες πληροφορίες για μια πόλη που συγκρίνοντάς την με άλλους προορισμούς, υστερεί. Στο Brasov, την Cluj ή και στο Bucharest, η αποτύπωση αυτής της εποχής είναι εντελώς πιο διακριτή (ίσως όχι τόσο στο Brasov που είναι εστιασμένο σε παλαιότερες εποχές). Δεν σας προτείνω να πάτε Galati. Σας προτείνω μόνο να περάσετε, ίσως πηγαίνοντας στο Ιάσιο. Καλύτερα θα ήταν να εστιάσετε σε τούτους τους θύλακες ελληνισμού του περασμένου αιώνα παρά από το κακάσχημο Buzeau και το αδιάφορο Bacau. Έτσι ναι, κάποια άνοιξη ίσως.

 

[Aria_C]

Πώς τα καταφέρνεις πάντα και με καθηλώνεις με τον τρόπο που γράφεις!
Κάθε φορά που βλέπω ότι ξεκίνησες μία νέα ιστορία, ένα σφίξιμο στο στομάχι... μέχρι να διαβάσω τις πρώτες σειρές. Άδικα, όμως. Από τις πρώτες φράσεις αναγνωρίζω και πάλι τον Σπύρο που μαγεύει με τη διήγησή του.
Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[kalspiros]

Galati Ταξιδιωτικός Οδηγός

Τελειώσαμε με τα ιστορικά για το Galati, καιρός να δώσω την εικόνα του σήμερα και να αναφερθώ σε διάφορους χώρους του. Τελευταία φορά στην πόλη βρέθηκα στα μέσα του 2009 άρα ενδέχεται κάποια πράγματα να έχουν αλλάξει. Ας είναι, οι περιοχές μένουν λίγο πολύ ίδιες:

Ξενοδοχεία: λίγα και ψόφια πράγματα. Ένα μόνο 5* ξενοδοχείο αρκετά έξω από την πόλη, στα βόρια, το Viva. Αξιοπρεπέστατο. Η πιο συνήθης επιλογή παραμένει το Vega 3* στις όχθες του Δούναβη, στο τέρμα της Domneasca. Δεν υπάρχει καλύτερη τοποθεσία στην πόλη για διαμονή. Το ξενοδοχείο είναι ευπαρουσίαστο αν και έχει κάποια ενοχλητικά στοιχεία όπως μικρά δωμάτια και μονίμως κλειστά παράθυρα που δεν επιτρέπουν τον φυσικό αερισμό των δωματίων. Λίγο πιο πάνω, το αρκετά πιο παλιό Hotel Galati 3*, φαίνεται να είναι η καλύτερη low budget επιλογή, στην βάση της Domneasca. Παλιά δωμάτια αλλά καθαρά και με καλό σέρβις.

Μπορείτε να πάρετε το καράβι για το Bratianu όχι για να δείτε κάτι εκεί αλλά για να φωτογραφήσετε την πόλη από το ποτάμι (φανταστείτε ότι έχετε πάρει το Staten Island Ferry!!!!). Στα αριστερά από την αποβάθρα βρίσκεται ο πύργος της τηλεόρασης, ξεκομμένος από το κέντρο με ένα εστιατόριο στην κορυφή του, μέτριο προς κακό αλλά ειδικότερα το βράδυ γίνεται αβάσταχτα κουραστικό καθώς ο φωτισμός παρέχεται από ελεεινές γαλάζιες φθορίου που σε κάνουν να θες να φύγεις το γρηγορότερο δυνατό. Άρα προτιμήστε έναν μεσημεριανό καφέ για να απολαύσετε και την θέα. Ακριβώς απέναντι από το λιμάνι βρίσκεται ο βοτανικός κήπος που, αν και δεν επισκέφτηκα, αξίζει μια ματιά. Τώρα από το λιμάνι θα περπατήσετε όλο τον παραλιακό πεζόδρομο ο οποίο βρίσκεται δίπλα και στο ίδιο ύψος με τον Δούναβη (κάποιους χειμώνες καλύπτεται από τα νερά του ποταμού) και περίπου 15 μέτρα χαμηλότερα από κεντρικό οδικό άξονα της πόλης, την Faleza. Η απόσταση από το λιμάνι μέχρι το Vega και την αρχή της Domneasca είναι περίπου 2,50 χιλιόμετρα και περπατείται πολύ άνετα καθώς στην διαδρομή πέραν των διαφόρων επιμέρους κήπων, υπάρχουν διάσπαρτα και κάτι απροσδιόριστα γλυπτά, σαν να βγήκαν από πίνακα του Dali που έχουν την πλάκα τους.

Τώρα κάτω από το Vega γίνεται το μεγάλο νταχτιρντί στην πόλη. Πλατφόρμες πάνω από τον Δούναβη με ξύλινα μοναστηριακά τραπέζια, μπαλκονάκια με ζαρντινιέρες γεμάτες πετούνιες, αγκυροβολημένα ποταμόπλοια- εστιατόρια και διάφορες καφετέριες και ψησταριές σε κάθε δυνατή γωνία αυτής της περιοχής. Στον πεζόδρομο αρκετοί νέοι κινούνται με πατίνια σε τρομερές ταχύτητες φιγουράροντας ταυτόχρονα τις καινούριες κινήσεις που μαθαίνουνε. Μη γελιέστε όμως, η αισθητική όλης της περιοχής είναι πολύ δεύτερη. Όλα τα μαγαζιά πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, παραπέμπουν στα φαστφουντάδικα που βρίσκαμε εντός των λούνα παρκ της δεκαετίας του 80 (και νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω ακριβέστερα). Τα δε ποταμόπλοια είναι απερίγραπτα κιτς, τόσο πολύ που αξίζει μια επίσκεψη στους χώρους τους. Εκείνο που είναι κάπως ανεκτό βρίσκεται δίπλα από το Libertatea.

Στην Strada Navelor που οδηγεί κοντά στο Vega, θα βρείτε το Marco Polo, οικονομικό και αδιάφορο αλλά παραδίπλα το Dune με σαφώς καλύτερο φαγητό. Στην Brailei, τον άλλο δρόμο που οδηγεί από την πόλη στο Vega, θα βρείτε ένα κινέζικο, σκοτεινό, κλειστοφοβικό και απλώς ανεκτό εστιατόριο ενώ δίπλα του (κυριολεκτικά καθώς μοιράζονται και την κουζίνα) υπάρχει το πειρατικό με διακόσμηση και εξωτερική όψη που παραπέμπει σε club της Αγίας Νάπας (κι αυτό δεν είναι απαραίτητα τόσο κακό, κάποιοι από εσάς είδανε και την φωτογραφία με το Roman, το ξενοδοχείο των οργίων…).

Αλλάζουμε τώρα γειτονιά καθώς τα εξαντλήσαμε όλα και ανεβαίνουμε αρκετά την Domneasca μέχρι την τομή της με την Garii. Εδώ βρίσκονται ξεκομμένα και μαζεμένα τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης όπου συρρέει όλη η υψηλή κοινωνία. Κρατάμε λοιπόν ονόματα όπως το CaJοu (όπου έπαθα δηλητηρίαση την ίδια μέρα που στο πίσω τραπέζι καθόταν ο δήμαρχος της πόλης), το Corso με πολύ όμορφο κήπο (γιατί μέσα.. κλάψ’ τα), το Biffi’s με τον μοναδικό του κήπο και το Casa Romaneasca, ίσως το νούμερο ένα στη προτίμηση μου και λόγω φαγητού και λόγω χώρου καθώς πρόκειται για απομίμηση παραδοσιακού Ρουμάνικου σπιτιού. Ειδικά την άνοιξη είναι πραγματικά όμορφο. Βρίσκεται στον παράλληλο της Domneasca, Cuza (ο δρόμος του μουσείου).

Για ποτό και χορό ένας είναι ο χώρος και δεν πρόκειται να αναλωθώ σε πολλές λεπτομέρειες: Divino… extraordinary!

Εάν έχετε σκοπό να κάνετε μια μικρή εξόρμηση εκτός πόλης, τότε αυτή μπορεί να είναι μόνο η επίσκεψη στο Padurea Garboavele, ένα πολύ όμορφο δάσος και αρκούντως παραμελημένο. (αν και στην είσοδό του υπάρχει ζωολογικός κήπος ενώ διάσπαρτες θα βρείτε και ξενοδοχειακές μονάδες με διαμερίσματα, εστιατόριο και χώρους εκδηλώσεων (αυτό το τελευταίο τώρα δεν ξέρω γιατί σας το λέω… λες και θα το χρειαστείτε ποτέ!))

Και τώρα που τα έγραψα και ξέσκασα, το επανεξετάζω και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα εκθέτω!! Το Galati πολύ δύσκολα να βρεθεί στο itinerary σας. Ποιος ξέρει όμως, ας γνωρίζετε ότι αν σας ξημερώσει ένα Galati κάποια στιγμή, θα βρείτε κι από δαύτο μέσα στο forum.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ευρώπη

 

[kalspiros]

καλά, όχι ότι είχε τελειώσει σαν ιστορία, αλλά δεν πρόκειται κιόλας... άρα feel free