Με ποιά αφορμή αγαπήσατε τα ταξίδια;

[gioannis13]

Ζητείται εύπορη γειτόνισσά να την συνοδέψω - μυήσω στην ταξιδιωτική αγάπη !

 

[fenia42]

Πρέπει να ήμουν περίπου επτά ετών όταν είπα στη μάνα μου ότι όταν μεγαλώσω θα ταξιδέψω. Είμαι εκείνη η περίπτωση που λένε «γεννήθηκα με το ταξιδιωτικό μικρόβιο». Θυμάμαι να αναλύω για ώρες τα σχέδια που είχα στο παιδικό μυαλό μου και να παίρνω την απάντηση «όλα τα παιδάκια όταν είναι μικρά θέλουν να ταξιδέψουν τον κόσμο αλλά μεγαλώνουν κ αλλάζουν γνώμη». Θυμάμαι να επιμένω και να λέω « δε κατάλαβες, εγω ΘΑ ταξιδέψω».
Οταν μπήκα σε αυτό το φορουμ ήμουν 26 χρονώ. Είχα ταξιδέψει ελάχιστα. Τότε ο στόχος ήταν να δω την Ευρώπη μέχρι τα τριάντα και μετά να βγω εκτός Ευρώπης. Τότε ο στόχος φάνταζε μακρινός. Σήμερα, στα σαράντα έχω αρχίσει να ψιλλιαζομαι « η Ιθακες τι σημαίνουν» . 65 χωρες μετά .

Νομίζω ότι από τότε που με θυμάμαι,μου αρεσε να παρατηρώ καινουριους τόπους στην tv.Στην αληθινή ζωή έπρεπε να αρκεστω στα παραθαλασσια μερη που μας πήγαινε ο μπαμπάς για διακοπές τα καλοκαίρια.Μετά στην 5ημερη στην Ρόδο (πρώτη φορά σε αεροπλάνο) και σε καποιες ημερησιες εξορμησεις σε βαλκανικες χώρες.
Ώσπου το 2012 με αφορμή τον χωρισμό μου από μια μεγάλη και κακοποιητική σχεση,μιλώντας στο τηλ με μια φίλη που βρισκόταν στο Πορτσμουθ για σπουδές,μου λέει «έλα» και σε λίγες μερες ΠΗΓΑ.
Και πήγαμε μαζί και Λονδίνο και Μπράϊτον. Και μαγεύτηκα! Κι από τότε το ταξίδι για μένα είναι ανάγκη.
(στη φωτο εγώ στο Πορτσμουθ,στο πρώτο μου ταξίδι)

Μπράβο σου για το θάρρος σου και που έφυγες και που το μοιράστηκες.

 

[Sam-chal]

Είναι απλό; Τάσεις φυγής σε επίπεδο ψυχασθένειας!
Αν υπήρχε χρόνος και χρήμα θα ήμουν συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι.

 

[varioAthens]

Οι γονεις μου, δεινοι ταξιδευτες, και μια ταινια... Αυτες ηταν οι αφορμες...

9 χρονων, καλοκαιρακι, εχει μαζευτει ολη η οικογενεια να δει "Εγκλημα στο Νειλο", εμενα με στελνουν για υπνο "δεν ειναι αυτες ταινιες για παιδια"... αμ ελα που ως αντιδραστικη πηγα απο το μπαλκονι να δω κι εγω κρυφα την ταινια και αντικρυσα τις Πυραμιδες, τον Νειλο και το Λουξορ...εμεινα με το στομα ορθανοιχτο... Εκει ηταν που φυτευτηκε το μικροβιο και αρχισα να κανω ονειρα για ταξιδι στην Αιγυπτο και αλλα μερη μακρινα και εξωτικα και να πρηζω τους γονεις μου να με παρουν μαζι τους.

Στα 10 πηγαμε στην Κυπρο σε καποιους φιλους... δεν μου φανηκε και πολυ "ξενη" χωρα αλλα μπηκα 1η φορα σε αεροπλανο και ξετρελαθηκα.

Οταν πια εφτασα 12 χρονων αποφασισαν, επιτελους, οι γονεις μου οτι ειχε φτασει η ωρα να τους ακολουθω στο καθιερωμενο ετησιο ταξιδι τους στο εξωτερικο, συνηθως εκτος Ευρωπης.
Ε εκει το μικροβιο εγινε ανιατη ασθενεια.
Πριν κλεισω τα 18 ειχα πατησει σε 4 ηπειρους και τότε δεν ειχα ιδεα ποσο τυχερη ημουν... μονο λιγο το υποπτευομουν γιατι ηταν δεκαετια 80 προς 90 και δεν ταξιδευε κανενα αλλο παιδι απο την παρεα μου, ουτε καν απο την γειτονια μου... δεν ηταν κατι συνηθες, ολοι πηγαιναν στα εξοχικα τους.... και δεν ηταν ουτε και κατι απλο ή ευκολο ως διαδικασια: δεν υπηρχε ιντερνετ οποτε δεν ειχες τη δυνατοτητα να προετοιμασεις μονος σου το ταξιδι και να κλεισεις τα εισητηρια, το να βγαλεις βιζα ηταν ολοκληρη ιστορια, συναλλαγμα το ιδιο ασε που υπηρχε περιορισμος και γινομασταν τρομερα επινοητικοι ως προς το που θα κρυψουμε εξτρα χρηματα (σε φοδρες, πατους βαλιτσων κλπ) γιατι αλλιως με το ποσό που επιτρεποταν να εχουμε θα επεφτε πεινα, θυμαμαι τις ατελειωτες λιστες/παραγγελιες απο φιλους και συγγενεις με πραγματα που ηθελαν να τους φερουμε γιατι δεν υπηρχαν στην Ελλαδα (καλλυντικα, ηλεκτρονικα και πολλα αλλα)... και μετα η πτηση ( εχω προλαβει TWA οπου ειχαμε μπουχτισει καπνα 12 ωρες μεσα στο αεροσκάφος γιατι ακομα επιτρεπόταν το καπνισμα... θα σεβεστε ), και τελικα η αφιξη στον προορισμο μας για τον οποιο δεν ειχαμε καμια ιδεα, καμια εικονα ουτε απο φωτογραφια (ειπαμε ιντερνετ γιοκ), ουσιαστικα πηγαιναμε στο αγνωστο με βαρκα την ελπιδα και για οσο λειπαμε δεν ειχαμε και καμια επικοινωνια με την Ελλαδα... δεν ειχαμε ιδεα τι γινοταν πισω...

Εκτοτε οχι απλα αγαπω να ταξιδευω, δεν μπορω να φανταστω πώς ειναι να περνας την καθημερινοτητα σου χωρις να ονειρευεσαι , να σχεδιαζεις, να προετοιμαζεις και να πραγματοποιεις ταξιδια...

 

[panlek30]

Εγω συμφωνω μαζι τους. Εκτος απο αυτους που τους εστελνε η δουλεια η πηγαν για εκπαιδευτικους λογους, οι περισοοτεροι αρχισαμε τα ταξιδια οταν ειχαμε λεφτα για πεταμα. Το συναισθημα ηρθε μετα.

Ενταξει κ εσυ. Δεν ειπαμε οτι ειναι επενδυση αλλα δεν ειναι κ πεταμενα λεφτα. Τουλαχιστον οχι για οσους αντλουν απο αυτα χαρα!

 

[lyk.an]

Αχ, ωραία αυτά τα εξομολογητικά-νοσταλγικά θρεντζ.

Η αλήθεια είναι δε θυμάμαι να είχα κάποια κάψα ταξιδιού ως παιδί. Είχα ένα ενδιαφέρον για τη γεωγραφία και την απομνημόνευση χωρών-πρωτευουσών βέβαια αλλά δεν μπορώ να αποδώσω σ' αυτό κάτι.
Αντίστοιχα, ως παιδί έχω δει αρκετό ελληνικό νησί σε καλοκαιρινές διακοπές (που για τον πατέρα συνήθως ήταν εργασία ωστόσο, παρόλο που δεν ανήκει στον κλάδο) αλλά και αυτά δεν είναι ότι με ενθουσίαζαν τόσο at the time ώστε να με μολύνουν.

Κοιτάζοντας πίσω, ίσως μια πρώτη σπίθα να μπήκε στα πλαίσια του φροντιστηρίου Αγγλικών.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να βλέπω φωτογραφίες του piccadilly circus και να λέω "γιατί να μην έχουμε κάτι τέτοιο εντυπωσιακό κι εδώ ρε γμτ".
Λίγα χρόνια μετά πήγαν οι αδερφές μου (ανήλικες τότε) πρώτη φορά εξωτερικό, στο Λονδίνο (ταξίδι που κερδίθηκε σε κλήρωση). Προφανώς αφενός ζήλεψα κι άρχισα εντονότερα να σκέφτομαι ότι θέλω να το επισκεφτώ κάποτε, αφετέρου εντυπωσιάστηκα που έφεραν πίσω μία επιτραπέζια ντισκομπάλα. Όχι, δεν εντυπωσιάστηκα με τη ντισκομπάλα περ σε, εντυπωσιάστηκα με το ότι έβλεπα ενα φις πρίζας που δεν είχα ξαναδει.
Πλέον δηλαδή στο μυαλό μου το "εξωτερικό" φάνταζε σε όλα σαν κάτι που δεν μπορώ να βρω/δω εδώ γύρω.

Δεδομένης βέβαια της όχι και τόσο άνετης οικογενειακής οικονομικής κατάστασης κατά τα παιδικά μου χρόνια (δεν υπήρχαν και low cost τότες) και του μεγάλου φόβου που μου προκαλούσε η σκέψη του να βρίσκομαι σε αεροπλάνο, είχα αρχίσει να συμβιβαζόμουν με το ότι μπορεί και να μη γίνει ποτέ.
(Παρόλο που τα αδέρφια ως μεγαλύτερα συνέχιζαν να ταξιδεύουν μια στο τόσο έξω και να φέρνουν αντίστοιχα σουβενιρς που μου φαίνονταν "διαφορετικά").

Το πρώτο ταξίδι, τελικά, ήταν να πραγματοποιηθεί στα 21 μου. Η κοπέλα με την οποία είμασταν/δεν είμασταν (άλλη ιστορία αυτή) μαζί, πήγε Ουτρέχτη εράσμους.
Για πολύ καιρό δεχόμουνα τα "κοίτα τι ωραία είναι εδώ, προσπάθησε να έρθεις, δε θα έχεις και διαμονή" τα οποία με πόνο ψυχής και έλλειψη προσωπικού εισοδήματος, αρνιόμουν.
Τότε υπήρχε η μεγάλη τύχη να έρθουν κάτι αναδρομικά απ' το πουθενά στον πατέρα οπότε μου ανακοίνωσε ότι θα πάω.
Λίτεραλι μου είπε "θα πας Ολλανδία", όχι απλά "μπορείς να πας Ολλανδία". Λίγο σα να ήξερε την κάψα μου για τα ταξίδια πριν από μένα, λίγο που θα φαινόταν το πόσο μου έλειπε η κοπέλα.

Μετά από το τρομερό άγχος του πρώτη φορά αεροπλάνο-πρώτη φορά εξωτερικό-πρέπει να καταφέρω να φτάσω μόνος απ' το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ στο σπίτι στο Utrecht χωρίς ίντερνετ (και μόνο με έναν εκτυπωμένο από το google maps χάρτη), ήρθε η ώρα της άφιξης στο αχανές τότε στα μάτια μου schiphol και τέλειωσαν όλα.

Βρισκόμουν σε μέρη και έβλεπαν τα μάτια μου απανωτά πράγματα που δεν είχαν ξαναδει.
Τεράστιο αεροδρόμιο έξω απ' το οποίο (με το που βγήκα να κάνω το τσιγάρο της άφιξης) είδα έναν άνθρωπο να ανάβει μπάφο κι ένα γκει ζευγάρι να φιλιέται, και αμφότεροι να μη νιώθουν ότι κάνουν κάτι περιέργο.
Είδα ένα καθαρό γρήγορο τρένο, μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό-μολ, κόσμο να κάνει αβέρτα ποδήλατο, κανάλια, πράσινο, ανεξήγητα στενά και απότομα σκαλοπάτια για να ανέβω τελικά στο διαμέρισμα.

Πέρασα και τις 15 (ναι, αφού είχαμε διαμονή του δώσαμε να καταλάβει) μέρες απλά με το στόμα ανοιχτό.

Ε, και τότε, το ήξερα. Η συχνότητα φορών που μένω με το στόμα ανοιχτό έχει προφανώς πέσει με την εμπειρία, αλλά η επιδίωξη να έρθουν κι άλλες τέτοιες στιγμές μένει.

Και νιώθω ευγνώμων που τελικά ο 10χρονος εαυτός μου κατάφερε να δει το piccadilly circus από κοντά.

 

[evaT]

Αχ, ωραία αυτά τα εξομολογητικά-νοσταλγικά θρεντζ.

'Οντως, δεν είναι ωραίο να ακούμε την ιστορία πίσω από τα ταξίδια ίσως των πιο πολυταξιδεμένων πολιτών της Ελλάδας! (υπερβάλλω λίγο αλλά αν υπήρχε στατιστικό δεν θα ήταν μακριά...)

Εκτοτε οχι απλα αγαπω να ταξιδευω, δεν μπορω να φανταστω πώς ειναι να περνας την καθημερινοτητα σου χωρις να ονειρευεσαι , να σχεδιαζεις, να προετοιμαζεις και να πραγματοποιεις ταξιδια...

Ταυτίστηκα με την ιστορία σου! Πόσο γλυκά το περιγράφεις, την εξέλιξη της μικροαστικής ελληνικής κοινωνίας από το σημείο α, οικογεινοακρατική και συντηρητική στο σημείο που πλέον τα μυαλά πλέον ανοίγουν και τα παιδιά φεύογυν, σπουδάζουν έξω, κάνουν erasmus και ταξιδεύουν χωρίς άγχος και προκαταλήψεις.

 

[piccolo_mondo]

Προσωπικά, δε νομίζω ότι υπήρξε μια συγκεκριμένη αφορμή. Θυμάμαι από μικρή ήμουν φευγάτη. Επειδή μεγάλωσα σε μικρή επαρχιακή πόλη, απο την εφηβεία κι'ολας δε με χώραγε ο τόπος. Επίσης, πάντα μου άρεσε πολύ η γεωγραφία σα μάθημα και περηφανευόμουν που ήξερα όλες τις πρωτεύσουσες της Ευρώπης (και όχι μόνο ). Κάτι άλλο που με έκανε να ονειρεύομαι ξένους τόπους ήταν και είναι τα ντοκιμαντέρ.

Επίσης, μου άρεσαν πολύ οι οικογενειακές εξορμήσεις εντός Ελλάδος, ειδικά τότε που πηγαίναμε κάπου ακολουθώντας χάρτη και ρωτώντας πόρτα πόρτα αν υπάρχει δωμάτιο ελεύθερο. Τα οικογενειακά μας ταξίδια όμως περιορίζονταν εντός Έλλαδος.

Κάπου εκεί μου δημιουργήθηκε η επιθυμία για το άγνωστο. Ήθελα να δω τι υπάρχει εκεί έξω, ήθελα να εξερευνήσω, να δω άλλους τόπους και άλλες κουλτούρες. Έτσι στα 21 μου προγραμμάτισα και πραγματοποίησα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό: road trip στη Σκωτία! Αυτό ήταν! ΕΚΣΤΑΣΗ!

Απο τότε, έχω ταξιδέψει σε 32 χώρες, βρήκα δουλειά εκτός Ελλάδος και κατάφερα να μένω σε διαφορετικές χώρες εντός Ευρώπης (προς το παρόν) και να ταξιδεύω αρκετά. Η αγάπη μου για τα ταξίδια συνεχώς μεγαλώνει και πλέον είναι από τα λίγα πράγματα που με συναρπάζουν!

Αχ ποσο παρομοια απαντηση θα εδινα κι εγω: δεν θυμαμαι συγκεκριμενη αφορμη.. θυμαμαι ομως οτι τα περισσοτερα εξωσχολικα βιβλια που αγοραζα ηταν ταξιδιωτικα. Και εβλεπα ολα τα διαθεσιμα ταξιδιωτικα ντοκιμαντερ της εποχης. Μεγαλωσα σε επαρχιακη πολη, δεν ειχα παει ποτε στο εξωτερικο μεχρι τα 22 οπου το οργανωσα και το πληρωσα ολο μονη μου (Λονδινο) απο το χαρτζιλικι part time δουλειας ως φοιτητρια. Ηταν τα πρωτα δικα μου χρηματα και ΗΞΕΡΑ οτι θελω να τα ξοδεψω σε ταξιδι, τιποτα αλλο δεν ηταν αρκετα καλο. Αργοτερα φροντισα να δουλεψω στο εξωτερικο και πλεον εχω παει κι εγω σε 30 χωρες...

 

[kofidenia]

Αχ ποσο παρομοια απαντηση θα εδινα κι εγω: δεν θυμαμαι συγκεκριμενη αφορμη.. θυμαμαι ομως οτι τα περισσοτερα εξωσχολικα βιβλια που αγοραζα ηταν ταξιδιωτικα. Και εβλεπα ολα τα διαθεσιμα ταξιδιωτικα ντοκιμαντερ της εποχης. Μεγαλωσα σε επαρχιακη πολη, δεν ειχα παει ποτε στο εξωτερικο μεχρι τα 22 οπου το οργανωσα και το πληρωσα ολο μονη μου (Λονδινο) απο το χαρτζιλικι part time δουλειας ως φοιτητρια. Ηταν τα πρωτα δικα μου χρηματα και ΗΞΕΡΑ οτι θελω να τα ξοδεψω σε ταξιδι, τιποτα αλλο δεν ηταν αρκετα καλο. Αργοτερα φροντισα να δουλεψω στο εξωτερικο και πλεον εχω παει κι εγω σε 30 χωρες...

Ταυτιστήκαμε !!! Μα πόσο παρόμοια ιστορία.

 

[mariath]

Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ τα ταξίδια από νέοι αλλά τα οικονομικά τους ήταν πιο στενά κι από χαραμάδα. Παντρεύτηκαν το 1968 και μέσα στην τρέλα τους αποφάσισαν να πάνε γαμήλιο στην Ιταλία. Μάζεψαν λοιπόν τα δώρα του γάμου τους, πήραν και δανεικά από συγγενείς κι έφυγαν με το τρένο μέσω Γιουγκοσλαβίας για Ιταλία! Με ελάχιστα λεφτά, χωρίς βιβλία, χάρτες, οδηγούς, χωρίς να μιλάνε ξένες γλώσσες.
Καταλαβαίνετε τι μικρόβιο υπάρχει στην οικογένεια.
Fast forward στα μέσα της δεκαετίας του '80. Εγώ στις αρχές της εφηβείας κι ο αδερφός μου λίγο μικρότερος. Στο μεταξύ οι γονείς έχουν κάνει τρία τέσσερα ευρωπαϊκά ταξίδια, όλα με γκρουπ, και σαν οικογένεια έχουμε ταξιδέψει αρκετά με το αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Εκεί κάπου αποφασίζουν ότι μιας κι εγώ πήρα το lower μπορούμε να αρχίσουμε τα ταξίδια όλοι μαζί.
Για τετραμελή οικογένεια που ζει στην επαρχία με περιορισμένα οικονομικά αλλά πολύ τρέλα η επιλογή εκείνη την εποχή είναι μονόδρομος. Ταξίδι με αυτοκίνητο, διαμονή σε κάμπινγκ με σκηνή και για φαγητό μαγείρεμα.
Όταν λέμε τώρα ταξίδι με αυτοκίνητο, κάτι σε μετακομιση φανταστείτε το. Πάνω σχάρα με σκηνή, υπνόσακους, πετρογκάζ και χύτρα, σπαστό τραπεζάκι και καρέκλες και δεν ξέρω γω τι άλλο χρήσιμο, στο πορτμπαγκάζ οι βαλίτσες και ό,τι αντέχει από φαγώσιμα (ένα δυο καρπούζια, γάλατα εβαπορέ και ποιος θυμάται και τι άλλο) και φυσικά μέσα τα απαραίτητα ταπεράκια για τις πρώτες μέρες (κεφτεδάκια και πίτες).
Πρώτο ταξίδι διασχίσαμε τη Γιουγκοσλαβία, Αυστρία, φτάσαμε Μόναχο και μετά Ελβετία και τέλος Ιταλία από πάνω μέχρι κάτω στη Νάπολη. Επιστροφή Ελλάδα με πλοίο. Ένας μήνας στον δρόμο, χωρίς χάρτες, χωρίς καμιά πληροφορία σχεδόν. Πληροφορίες και χάρτες βρίσκαμε στα γραφεία πληροφοριών κάθε πόλης.
Εγώ ξετρελάθηκα, το είδα μεγάλη περιπέτεια. Ήμουν η μόνη που μιλούσε αγγλικά και κάτι λίγα γαλλικά και έκανα όλες τις συνενοήσεις. Ήτανε το όνειρο που δεν είχα ονειρευτεί μέχρι τότε!
Όσο ήμουν γυμνάσιο - λύκειο κάναμε πέντε τέτοια καλοκαιρινά ταξίδια και οργώσαμε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Όλος ο χειμώνας έβγαινε συζητώντας πού θα πάμε το καλοκαίρι, σχέδια επί σχεδίων...
Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρχε επιλογή. Η τρέλα είναι κολλητική (ή κληρονομική Την άρπαξα πάντως κι εγώ και ήδη την έχω μεταφέρει στην κόρη μου!

 

[Sof Guru]

Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ τα ταξίδια από νέοι αλλά τα οικονομικά τους ήταν πιο στενά κι από χαραμάδα. Παντρεύτηκαν το 1968 και μέσα στην τρέλα τους αποφάσισαν να πάνε γαμήλιο στην Ιταλία. Μάζεψαν λοιπόν τα δώρα του γάμου τους, πήραν και δανεικά από συγγενείς κι έφυγαν με το τρένο μέσω Γιουγκοσλαβίας για Ιταλία! Με ελάχιστα λεφτά, χωρίς βιβλία, χάρτες, οδηγούς, χωρίς να μιλάνε ξένες γλώσσες.
Καταλαβαίνετε τι μικρόβιο υπάρχει στην οικογένεια.
Fast forward στα μέσα της δεκαετίας του '80. Εγώ στις αρχές της εφηβείας κι ο αδερφός μου λίγο μικρότερος. Στο μεταξύ οι γονείς έχουν κάνει τρία τέσσερα ευρωπαϊκά ταξίδια, όλα με γκρουπ, και σαν οικογένεια έχουμε ταξιδέψει αρκετά με το αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Εκεί κάπου αποφασίζουν ότι μιας κι εγώ πήρα το lower μπορούμε να αρχίσουμε τα ταξίδια όλοι μαζί.
Για τετραμελή οικογένεια που ζει στην επαρχία με περιορισμένα οικονομικά αλλά πολύ τρέλα η επιλογή εκείνη την εποχή είναι μονόδρομος. Ταξίδι με αυτοκίνητο, διαμονή σε κάμπινγκ με σκηνή και για φαγητό μαγείρεμα.
Όταν λέμε τώρα ταξίδι με αυτοκίνητο, κάτι σε μετακομιση φανταστείτε το. Πάνω σχάρα με σκηνή, υπνόσακους, πετρογκάζ και χύτρα, σπαστό τραπεζάκι και καρέκλες και δεν ξέρω γω τι άλλο χρήσιμο, στο πορτμπαγκάζ οι βαλίτσες και ό,τι αντέχει από φαγώσιμα (ένα δυο καρπούζια, γάλατα εβαπορέ και ποιος θυμάται και τι άλλο) και φυσικά μέσα τα απαραίτητα ταπεράκια για τις πρώτες μέρες (κεφτεδάκια και πίτες).
Πρώτο ταξίδι διασχίσαμε τη Γιουγκοσλαβία, Αυστρία, φτάσαμε Μόναχο και μετά Ελβετία και τέλος Ιταλία από πάνω μέχρι κάτω στη Νάπολη. Επιστροφή Ελλάδα με πλοίο. Ένας μήνας στον δρόμο, χωρίς χάρτες, χωρίς καμιά πληροφορία σχεδόν. Πληροφορίες και χάρτες βρίσκαμε στα γραφεία πληροφοριών κάθε πόλης.
Εγώ ξετρελάθηκα, το είδα μεγάλη περιπέτεια. Ήμουν η μόνη που μιλούσε αγγλικά και κάτι λίγα γαλλικά και έκανα όλες τις συνενοήσεις. Ήτανε το όνειρο που δεν είχα ονειρευτεί μέχρι τότε!
Όσο ήμουν γυμνάσιο - λύκειο κάναμε πέντε τέτοια καλοκαιρινά ταξίδια και οργώσαμε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Όλος ο χειμώνας έβγαινε συζητώντας πού θα πάμε το καλοκαίρι, σχέδια επί σχεδίων...
Όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρχε επιλογή. Η τρέλα είναι κολλητική (ή κληρονομική Την άρπαξα πάντως κι εγώ και ήδη την έχω μεταφέρει στην κόρη μου!

Πόσο θα ήθελα να ήμουν και εγώ για ένα ταξίδι έστω μέλος της οικογένειας σου! Το έχω κάνει εικόνα το σκηνικό με τα μπαγκάζια και πραγματικά τρελάθηκα. Εγώ με τη δική μου οικογένεια έκανα αρκετά ταξίδια εντός και εκτός αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο.
Η αφορμή για μένα ήταν η δουλειά του πατέρα μου , το έχω ξανά αναφέρει στο φόρουμ. Είχε φορτηγό και ταξίδευε κυρίως σε χώρες κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Φυσικά και έβγαλα 6 ετών διαβατήριο και ταξίδευα μαζί του. Κάποιος από το φόρουμ που έχει μπαμπά '' νταλίκατζη'' όπως τους λένε μπορεί να με καταλάβει. Είχαν χάρτες τότε δεν υπήρχαν smartphones, ασύρματα για επικοινωνία, συνάλλαγμα και sim για κάθε χώρα, οδηγίες σε sms για τόπο φόρτωσης και εκφόρτωσης και φυσικά γνώση για όλο το ευρωπαϊκό οδικό δίκτυο. Στάσεις σε μικρά χωριά, πινακίδες από πολλές χώρες , σύνορα, έλεγχοι διαβατηρίων , πλοία από όλα τα λιμάνια της Ιταλίας , γνωριμίες με οικογένειες ανά την Ευρώπη , γεμάτο διαβατήριο με σφραγίδες , δώρα και ψώνια από πολλά καταστήματα που στην Ελλάδα των 00's δεν υπήρχαν . Ε δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος . Αυτό ήταν .

 

[mariath]

Πόσο θα ήθελα να ήμουν και εγώ για ένα ταξίδι έστω μέλος της οικογένειας σου! Το έχω κάνει εικόνα το σκηνικό με τα μπαγκάζια και πραγματικά τρελάθηκα. Εγώ με τη δική μου οικογένεια έκανα αρκετά ταξίδια εντός και εκτός αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο.

Τότε που το ζούσα δεν το πολυκαταλάβαινα. Ήξερα βέβαια ότι δεν ήταν κάτι συνηθισμένο να ταξιδεύεις, τουλάχιστον για τον κύκλο μας. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πόσο ανεκτίμητες είναι εκείνες οι εμπειρίες. Μας έδεσαν πολύ σαν οικογένεια. Ακόμη και σήμερα που οι γονείς μου είναι στην ένατη δεκαετία της ζωής τους θυμόμαστε και γελάμε με απίστευτα σκηνικά από τα ταξίδια εκείνα.