Γαλλία Με ένα αυτοκίνητο στους δρόμους της Γαλλίας

[dimosf]

ΜΕΡΟΣ Γ΄ - Στο Perigord με τα «χρώματα» του

Τον 14ο και 15ο αι. στο έδαφος της Γαλλίας, κατά κύριο λόγο, γίνεται ο μεγαλύτερος σε διάρκεια πόλεμος στην Ευρωπαϊκή ιστορία, που κράτησε πάνω από ένα αιώνα και ονομάστηκε Εκατονταετής. Το κυριότερο επίκεντρο αυτού του πολέμου ήταν στα νοτιοδυτικά της χώρας στα όρια του Βασιλείου της Γαλλίας με το Αγγλοκρατούμενο Aquitaine. Εκεί βρίσκεται το Perigord, επόμενος προορισμός μας.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιοχής ανήκει στο διαμέρισμα Dordogne που έχει πάρει το όνομά του από τον ομώνυμο ποταμό, που ρέοντας δυτικά συναντά μετά το Μπορντό τον Garonne δημιουργώντας της εκβολές του Girondeστον Ατλαντικό. Το όνομα Perigord μάλλον έρχεται από την αρχαιότητα όταν στην περιοχή ζούσαν τέσσερις φυλές Γαλατών. Στη γλώσσα των Γαλατών ο όρος «4 φυλές» λέγεται Petrocore, που σε παραφθορά στο πέρασμα του χρόνου έγινε Perigord. Παραδοσιακά χωρίζεται σε τέσσερα τμήματα: Το Μαύρο (Noir) Perigord, γύρω από τη μικρή πόλη Sarlat-la-Caneda, στα νοτιοανατολικά, και έχει να κάνει με το σκούρο χρώμα των πυκνών δασών, το Λευκό (Blanc) Perigord, γύρω από την πρωτεύουσα Perigueux, στα βορειοδυτικά, και έχει να κάνει με την ανοιχτόχρωμη πέτρα που φτιάχνουν τα σπίτια εκεί, το Πράσινο (Vert) Perigord, στα βόρεια, που έχει να κάνει με τα πράσινα βοσκοτόπια της περιοχής και το Πορφυρό (Pouerpre) Perigord, γύρω από την πόλη Bergerac, στα νοτιοδυτικά, και έχει να κάνει με τα αμπέλια της περιοχής που δίνουν τα εξαιρετικά κρασιά.

Η εποχή της φεουδαρχίας και των πολλών πολέμων, «προίκισε» την περιοχή με πολλά παλάτια-κάστρα (Chateaux). Κάθε λίγο και λιγάκι ένα τέτοιο κάστρο δεσπόζει στο ορίζοντα, σκαρφαλωμένο συνήθως πάνω σε ένα λόφο. Γύρω του αναπτύσσεται αμφιθεατρικά το χωριό ή η πόλή που συνήθως έχει και το ίδιο όνομα με το κάστρο. Δεκάδες είναι τα κάστρα, τα χωριά, οι πόλεις, όλα διατηρημένα άψογα, παραπέμποντας τον επισκέπτη σε εποχές μερικών αιώνων πριν. Σε συνδυασμό δε με το πολύ πράσινο και τα νερά που κυλούν παντού οι εικόνες είναι μοναδικές, όχι μόνο για τα Γαλλικά δεδομένα αλλά γενικότερα!!
Υπάρχει όμως και άλλος ένας λόγος που η περιοχή αυτή έχει μεγάλη σημασία στην παγκόσμια ιστορία.

Κοντά στο χωριό LesEyziesdeTayac σε μια «βραχοσκεπή» (Abri στα Γαλλικά) το Abri de Cro-Magnon, βρέθηκε για πρώτη φορά σκελετός του αρχαιότερου προγόνου μας στην Ευρώπη, του Homosapienssapiens, δηλαδή του σύγχρονου ανθρώπου. Από τότε ονομάζεται «Άνθρωπος του Cro-Magnon». Δεν είναι μόνο όμως τα οστέινα απομεινάρια εκείνου του «παππού» μας. Είναι και τα σπουδαία έργα του.
Το 1940 κάποια παιδιά, κοντά στο Montingnac, μπαίνουν στο σπήλαιο Lascaux και ανακαλύπτουν ένα θησαυρό! Υπέροχες βραχογραφίες καλύπτουν μεγάλες επιφάνειες των τοιχωμάτων του σπηλαίου. Είναι χρωματιστές, παριστούν κυρίως ζώα, είναι πολύ υψηλής τέχνης και έχουν μια ηλικία 15.000-17.000 χρόνων. Τόσο σπουδαία είναι που το σπήλαιο πήρε το προσωνύμιο «Καπέλα Σιξτίνα της Προϊστορίας»! Το 1948 άνοιξε για το κοινό αλλά το διοξείδιο του άνθρακα από τις εκπνοές των επισκεπτών άρχισε να φθείρει τις βραχογραφίες και 15 χρόνια μετά, το 1963 η κυβέρνηση αποφασίζει να το κλείσει οριστικά. Είκοσι χρόνια μετά, και αφού δούλεψαν περίπου 11 χρόνια χρησιμοποιώντας υλικά και τεχνικές παρόμοιες με αυτές των προϊστορικών ανθρώπων, (σύμφωνα με τις μελέτες των αρχαιολόγων), έφτιαξαν στην ίδια περιοχή ένα πιστό αντίγραφο για τους επισκέπτες. Το ονόμασαν LascauxII. (Lascaux )Έτσι οι σημερινοί επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν τα «έργα» των προγόνων τους με απόλύτη ασφάλεια γι αυτά. Το έργο αυτό αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση της συμπεριφοράς του κράτους προς τον πολιτισμό του τόπου του. Αλλά και προς τους πολίτες του.
Το σημαντικό με την περιοχή του Perigord είναι ότι απ’ ότι φαίνεται ήταν κοιτίδα του προϊστορικού πολιτισμού. Γιατί δεν είναι μόνο το Lascaux. Πολλά είναι τα σπήλαια γεμάτα βραχογραφίες και είναι όλα πολύ αξιόλογα.

Φύγαμε από τη Nantes με βροχερό καιρό και νότια κατεύθυνση προς το Μπορντό για να βγούμε νοτιοανατολικά μετά από περίπου 235 χμ και έχοντας κάνει μόνο μια στάση για να τσιμπήσουμε κάτι. Άλλα 120 περίπου χμ και μπαίνουμε σε μια μικρή πόλη έκπληξη.

Ο οδηγός μας βέβαια έλεγε πως πρόκειται για την ομορφότερη του Perigord! Πρόκειται για το Brantome. Φτάνοντας μείναμε με το στόμα ανοικτό.

Δεξιά κάθετα βράχια με σπηλιές, ένα ναό του 11ου αι και αριστερά το ποτάμι.

Όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια το ποτάμι κυκλώνει ένα νησάκι πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το παλιό κομμάτι αυτής της υπέροχης πόλης.

Πλακόστρωτα, γεφυράκια, κήποι και υπέροχα κτίρια.

Δε χόρταινα να κοιτάω γύρω, να θαυμάζω και να βγάζω φωτογραφίες! Ο καφές δίπλα στο ποτάμι ήταν μια απόλαυση, για τον ουρανίσκο, τα μάτια και το νου!!
Απόγευμα πια φήγαμε για τον τελικό μας προορισμό. Περάσαμε μέσα από την Πρωτεύουσα της περιοχής, το Perigueux, χωρίς να σταματήσουμε αφήνοντας μια επίσκεψη στην αξιόλογη αυτή πόλη για άλλη (ελπίζω) φορά.

Είχε πολύ κίνηση και ήταν μάλλον δύσκολο να κάνουμε μια μικρή στάση να δούμε τον εντυπωσιακό ναό Saint-Front , οπότε και περιοριστήκαμε σε αυτό που μπορούσαμε να δούμε από το αυτοκίνητο.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν φτάσαμε στο χωριό LeCouxEtBigaroque και στο γραφικό ξενοδοχείο LePetitChaperonRouge, που βρίσκεται λίγο μετά το χωριό προς το StCyprien. Μόλις φτάσαμε βγήκαν να μας προϋπαντήσουν οι φίλοι μας Michel και Marilene, στο σπίτι των οποίων μέναμε στη Rennes. Είχαμε επικοινωνήσει όσο ήμασταν στο σπίτι τους και αποφάσισαν να έρθουν να μας βρουν στο Perigord και να μείνουν στο ίδιο ξενοδοχείο τις μέρες που θα μέναμε κι εμείς. Έτσι και παρέα είχαμε και μάλιστα Γάλλους που διευκόλυνε πολύ το ταξίδι μας! Αγκαλιές, φιλιά και μετά στα δωμάτια. Αφού τακτοποιηθήκαμε κατεβήκαμε στο εστιατόριο για το «Αναστάσιμο» δείπνο. Πολύ νόστιμη ψητή πάπια και εξαιρετικό ντόπιο κόκκινο κρασί. Οι φίλοι μας μας είπαν πως γενικά στη Γαλλία δεν έχει σπουδαία γιορταστική ατμόσφαιρα το Πάσχα. Έτσι, για πρώτη φορά κάναμε Ανάσταση χωρίς καθόλου Αναστάσιμο χρώμα. Δεν πειράζει όμως. Χρόνια μας Πολλά!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Γνωριμία με τον Άνθρωπο του Cro-Magnon

Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα. Πάσχα κοινό Ορθόδοξων και Καθολικών. Κανένα όμως σημάδι γιορτινής ατμόσφαιρας. Μιας και δεν είχαμε καμιά σούβλα να γυρίσουμε το ρίξαμε στη μόρφωση. Προϊστορία λοιπόν και για αρχή πήγαμε στην «Προϊστορική Πρωτεύουσα του Κόσμου». Ποια είναι αυτή; ΜατοχωριόLes Eyzies de Tayac.

Ένα υπέροχο χωριό, βόρεια από το ξενοδοχείο μας. χτισμένο στη ρίζα του βράχου που κατεβαίνει κάθετος και σχηματίζει εσοχές και σπηλιές. Πολλές απ’ αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί για κατοίκηση και κάποια σπίτια να είναι χτισμένα στις εσοχές αυτές με το βράχο να στέκει από πάνω, απειλητικός αλλά και προστάτης. Το χρώμα του χωριού, όπως και όλων της περιοχής, το χρώμα της ώχρας ανακατεμένο με το καστανό.
Στο χωριό λοιπόν αυτό βρίσκεται το εξαιρετικό Μουσείο Προϊστορίας (National Prehistoric Museum Les Eyzies). Το Μουσείο αυτό, σύγχρονο και οργανωμένο σύμφωνα με τις νέες μεθόδους της Μουσειολογικής έκθεσης,

με πλήθος ευρημάτων, είτε αυθεντικών από τα πολλά της περιοχής,

είτε αντιγράφων από άλλες περιοχές, όπου αυτό ήταν απαραίτητο, δίνει στον επισκέπτη,

από την είσοδό του ακόμα, με τον καλύτερο τρόπο να κατανοήσει την εξέλιξη του HomoSapiensSapiens.

Σκελετοί προϊστορικών ανθρώπων

αλλά και ζώων, αναπαραστάσεις σκηνών της καθημερινής ζωής, πίνακες και ταινίες σε οθόνες σε διάφορα σημεία του χώρου βοηθούν στο σχηματισμό μιας όσο το δυνατό πληρέστερης εικόνας του θέματος. Τελειώνοντας την έκθεση στον τελευταίο όροφο, βγήκαμε στην ταράτσα. Εκεί διαπιστώσαμε ότι το κτίριο είναι και αυτό χτισμένο «μέσα» σε μια εσοχή.

Στην ταράτσα, ένα γλυπτό με ανθρώπινη μορφή ολοκληρώνει ουσιαστικά τις εκθέσεις του Μουσείου. Η θέα από εκεί πάνω πολύ όμορφη.

Το χωριό, οι δρόμοι και ο ποταμός με τις γέφυρές του, είναι πολύ γραφικές εικόνες που βέβαια έδωσαν θέμα για τη φωτογραφική μου μηχανή.
Στο ισόγειο ψωνίσαμε το κατιτί μας και αφού ανασυνταχθήκαμε αποφασίσαμε η επόμενη επίσκεψη να είναι ακόμα πιο βόρεια σε ένα σημαντικό σπήλαιο. Σπήλαιο του Rouffignac. Το σπήλαιο των μαμούθ.
(Nouvelle page 1 και
Rouffignac Cave - Wikipedia, the free encyclopedia ).

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Φτάσαμε στο χωριό.

Ήταν μεσημέρι Κυριακής του Πάσχα και τα πάντα ήταν έρημα. Ευτυχώς απέναντι από την κλειστή εκκλησία ήταν ανοικτό ένα εστιατόριο. Και επειδή πεινάγαμε κάτσαμε να δοκιμάσουμε την ντόπια κουζίνα και το υπέροχο κόκκινο κρασί.

Το κασουλέ (κρέας, λουκάνικο και ξερά φασόλια με διάφορα μυρωδικά ψημένο σε πήλινο) και μια ομελέτα με κάτι μανιτάρια μικρά και κίτρινα με πολύ ιδιαίτερη γεύση ήταν ότι έπρεπε.
Ήταν ακόμα μεσημέρι όταν φύγαμε από το εστιατόριο. 5 χμ από το χωριό είναι το σπήλαιο.

Γνωστό από τον 16ο αι. δεν έπαψε ποτέ να είναι επισκέψιμο. Έχει βάθος που φτάνει τα 10 χμ. Στα τοιχώματα αλλά κυρίως στην οροφή είναι ζωγραφισμένα πολλά ζώα. Τα περισσότερα με μαύρο χρώμα. Ορισμένα είναι χαραγμένα στο σκληρό βράχο. Είναι πολύ ψηλής αισθητικής.

Πάνω από το 70% των ζώων είναι μαμούθ. Υπάρχουν όμως και άλογα, ελάφια, ταύροι, ρινόκεροι και μία αρκούδα των σπηλαίων. Σε πολλά σημεία οι αρκούδες έχουν αφήσει τα ίχνη τους ξύνοντας το βράχο με τα νύχια τους.
Η είσοδος γίνεται με ένα ηλεκτρικό τρενάκι στο βαθύ σκοτάδι. Ο οδηγός με ένα μικρό φακό με «ψυχρό» φως φώτιζε και εξηγούσε αυτά που βλέπαμε. Φυσικά απαγορεύεται οποιαδήποτε φωτογράφηση ή βιντεοσκόπηση. Γενικά ήταν μια πολύ εντυπωσιακή και άκρως επιμορφωτική επίσκεψη. Ταυτόχρονα ο θαυμασμός μου για την τέχνη των προγόνων μας, έφτασε σε πολύ ψηλά επίπεδα, αν σκεφτεί κανείς ότι έγιναν περίπου 13.000 χρόνια πριν.
Φεύγοντας από εκεί κινηθήκαμε προς τα νοτιοανατολικά και φτάσαμε στην πόλη Sarlat-la-Caneda. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πάρκινγκ και μπήκαμε στα καλντερίμια της.

Τι έβλεπαν τα μάτια μας!!!! Μια από τις ομορφότερες μεσαιωνικές πόλεις που είχα δει ποτέ. Και εγώ που νόμιζα πως στη Βρετάνη είχα δει ότι ωραιότερο είχε αυτή η χώρα! Πλακόστρωτα δρομάκια,

μικρές πλατείες,

στοές που βγάζαν σε αυλές,

υπέροχα πέτρινα κτίρια και χρώμα αλλοτινών εποχών.

Παντού βέβαια μαγαζιά με τα προϊόντα της περιοχής. Φουά Γκρα, Τρούφες, τυριά και κρασιά. Και εστιατόρια και γραφικά καφέ και κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται και εικόνες όμορφες και χαλαρότητα και

στην κορυφή μιας σκάλας το γλυπτό ενός νέου αραγμένου που παρακολουθεί χαλαρός το τι γίνεται από κάτω στην πλατεία. Δεν την χόρταινα αυτή την πόλη. Κάτσαμε για καφέ, βγήκα και γύρναγα από εδώ και από εκεί βγάζοντας φωτογραφίες. Μπήκα και στην εκκλησία που ήταν ανοικτή και έβγαλα κι εκεί κάμποσες.
Σουρούπωσε και με βαριά καρδιά κινήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Ανάμικτα τα συναισθήματα. Πληρότητα αλλά και λύπη που αφήναμε τέτοια ομορφιά. Μας περίμεναν όμως και άλλες πολύ όμορφες εικόνες σε εκείνο τον ευλογημένο τόπο. Απλά δεν το ξέραμε ακόμα.
Καλή σου νύχτα σπουδαίε μας πρόγονε! Καλή σας νύχτα τυχεροί κάτοικοι μιας τόσο όμορφης γωνιάς του πλανήτη!

[FONT=&amp](συνεχίζεται[FONT=&amp])​

 

[maska_29]

Φεύγοντας από εκεί κινηθήκαμε προς τα νοτιοανατολικά και φτάσαμε στην πόλη Sarlat-la-Caneda. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πάρκινγκ και μπήκαμε στα καλντερίμια της.
Τι έβλεπαν τα μάτια μας!!!! Μια από τις ομορφότερες μεσαιωνικές πόλεις που είχα δει ποτέ. Και εγώ που νόμιζα πως στη Βρετάνη είχα δει ότι ωραιότερο είχε αυτή η χώρα! Πλακόστρωτα δρομάκια, μικρές πλατείες, στοές που βγάζαν σε αυλές, υπέροχα πέτρινα κτίρια και χρώμα αλλοτινών εποχών.
Παντού βέβαια μαγαζιά με τα προϊόντα της περιοχής. Φουά Γκρα, Τρούφες, τυριά και κρασιά. Και εστιατόρια και γραφικά καφέ και κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται και εικόνες όμορφες και χαλαρότητα και στην κορυφή μιας σκάλας το γλυπτό ενός νέου αραγμένου που παρακολουθεί χαλαρός το τι γίνεται από κάτω στην πλατεία. Δεν την χόρταινα αυτή την πόλη.

Ακριβώς όπως τα λες είναι αυτή η πόλη Δήμο. Σκέτη μαγεία... Προσωπικά μόνο το Φουά Γκρα δε μου είπε κάτι το ιδιαίτερο (αν διαβάσει κανείς πως φτιάχνεται κιόλας... :xmas_confused

 

[isabelle]

Πολύ ωραία αφήγηση Δήμο, με προσοχή στη λεπτομέρεια! Merci mon ami! :xmas_lol:

 

[dimosf]

Ακριβώς όπως τα λες είναι αυτή η πόλη Δήμο. Σκέτη μαγεία... Προσωπικά μόνο το Φουά Γκρα δε μου είπε κάτι το ιδιαίτερο (αν διαβάσει κανείς πως φτιάχνεται κιόλας... :xmas_confused

Αν και δεν έχω πρόβλημα να φάω σηκώτι, το συγκεκριμένο έδεσμα το δοκίμασα μια φορά που μου το έφερε μια φίλη (πέρυσι στη Γαλλία έμαθα πως η συγκεκριμένη μάρκα που είχα την "τιμή" να δοκιμάσω έπαιζε μεταξύ 60-80 ΕΥΡΩ η συσκευασία που μου είχε φέρει!!!!!!). Ε, λοιπόν δεν μου άρεσε καθόλου. Και όχι επηρεασμένος από τον τρόπο παρασκευής που τον έμαθα εκ των υστέρων.

 

[maska_29]

Αν και δεν έχω πρόβλημα να φάω σηκώτι, το συγκεκριμένο έδεσμα το δοκίμασα μια φορά που μου το έφερε μια φίλη (πέρυσι στη Γαλλία έμαθα πως η συγκεκριμένη μάρκα που είχα την "τιμή" να δοκιμάσω έπαιζε μεταξύ 60-80 ΕΥΡΩ η συσκευασία που μου είχε φέρει!!!!!!). Ε, λοιπόν δεν μου άρεσε καθόλου. Και όχι επηρεασμένος από τον τρόπο παρασκευής που τον έμαθα εκ των υστέρων.

Κι εμένα γευστικά δε μου είπε τίποτα… Κι ας τρελαίνονται στην περιοχή… τι να πω γούστα είναι αυτά! Τον τρόπο παρασκευής καλύτερα να μη τον σχολιάσω...

 

[dimosf]

Παραποτάμιες εικόνες

Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή με τον ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει σώμα και νου. Η μέρα ήταν αφιερωμένη στον αδιαφιλονίκητο κυρίαρχο της περιοχής. Τον ποταμό Dordogne!!!

Πηγάζει από τα βουνά της Auvergne στην περιοχή MassifCentral, και έχει ένα μήκος περίπου 500χμ μέχρι τις εκβολές του στον Ατλαντικό Ωκεανό. Υπήρξε σπουδαία υδάτινη οδός από το εσωτερικό της Γαλλίας προς τον Ατλαντικό και αντίστροφα. Σήμερα που άλλα μέσα πιο γρήγορα εξυπηρετούν τις ανάγκες των μεταφορών, το ποτάμι χαρίζει την ομορφιά του στις περιοχές από όπου περνάει για να τις χαίρονται ντόπιοι και επισκέπτες. Και οι τελευταίοι είναι πάρα πολλοί. Η περιοχή αυτή είναι από τις πιο τουριστικές της Γαλλίας, πράγμα που φαίνεται με την πρώτη ματιά σ’ αυτόν που θα αποφασίσει να «περπατήσει» στα χώματα εκείνα. Χώματα εύφορα που δίνουν πλούσιους καρπούς ή καλύπτονται από πλούσια δάση. Οι άνθρωποι εκεί κάτω φρόντισαν να διατηρήσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που έφτιαξαν οι πρόγονοί τους και έτσι ο σημερινός επισκέπτης περιδιαβαίνει χωριά και μικρές πόλεις το ένα πιο όμορφο από το άλλο, μοναδικά αξιοθέατα από μόνα τους!
Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας, περάσαμε στη νότια πλευρά του ποταμού στο Siorac-en-Perigord και κινηθήκαμε δυτικά παράλληλα με το ποτάμι. Πρώτη μας στάση το χωριό Urval. Στο χωριό υπάρχουν δύο βασικά αξιοθέατα.

Μια εκκλησία του 12ου αι. που περιβάλλεται από τείχη (δυστυχώς κλειστή)

και ένας FourBanal, δηλαδή ένας φούρνος κοινόχρηστος για όλο το χωριό. Περπατήσαμε μέσα στο χωριό, που είναι πηγμένο στο πράσινο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο. Επόμενη στάση η μικρή πόλη Cadouin, μια Bastides.
Οι Bastides ήταν πόλεις που φτιάχτηκαν κατά τον 13ο και 14ο αι. στη διάρκεια του εκατονταετούς πολέμου. Όποιοι αποφάσιζαν να εγκατασταθούν εκεί είχαν κάποια προνόμια. Δεν ήταν υποτελείς σε φεουδάρχες, είχαν ένα κομμάτι γης για να συντηρούνται, δικαίωμα να στήσουν κατάστημα και δικαίωμα να εκλέγουν συμβούλιο.

Είχαν δρομάκια γύρω από μια κεντρική πλατεία με στοές για τα καταστήματα γύρω της και μιας και δεν υπήρχε φεουδάρχης και άρα κάστρο, οι εκκλησίες ήταν οχυρωμένες για να καταφεύγουν εκεί οι κάτοικοι σε ώρες κινδύνου. Η νοτιοδυτική Γαλλία έχει πολλές τέτοιες πόλεις. Μία από αυτές είναι και η Cadouin.
Όταν μπήκαμε στην πόλη μείναμε με ανοικτό το στόμα. ΥΠΕΡΟΧΗ!!!

Όμορφη πλακόστρωτη πλατεία με ένα υπόστεγο στο κέντρο,

στοές γύρω

και μια όμορφη, όσο και λιτή εκκλησία στη μια άκρη της. Περπατήσαμε μέσα στα στενά σοκάκια και η μια έκπληξη διαδεχόταν την προηγούμενη.
Αφού ψωνίσαμε μερικά μικροπράγματα από ένα μαγαζί με πολύ καλόγουστα πραγματάκια από σίδερο και πορσελάνη, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε.

[FONT=&amp](συνεχίζεται[FONT=&amp])​

 

[dimosf]

Ο δρόμος που πήραμε απομακρύνεται από το ποτάμι και κινείται μέσα σε πυκνά δάση φυλλοβόλων, κυρίων καστανιών. Σε κάποια στιγμή αριστερά μας, πάνω σε ένα λόφο φάνηκε ένα κάστρο.

Το Chateau de Bannes.
Εν τω μεταξύ είχε περάσει η ώρα και πεινάγαμε. Έλα όμως που είχε περάσει τόσο που η καταραμένη συνήθεια των Γάλλων να τρώνε μεταξύ 12 και 2 μας έκανε να ψάχνουμε κάπου να φάμε, αλλά μάταια. Παντού η κουζίνα είχε κλείσει. Βέβαια ψάχνοντας είδαμε πολύ όμορφα τοπία,

όπως μικρά κανάλια με φτερωτές, ή κήπους με όμορφα λουλούδια και λίμνες με κύκνους και πάπιες. Περάσαμε στη βόρεια πλευρά του ποταμού και τελικά βρήκαμε σε ένα μαγαζί με κάτι πρόχειρο. Ομελέτες και κρέπες!

Το μαγαζί ήταν σε άλλο ένα πολύ όμορφο χωριό το Mouleydier.
Ψάχνοντας για φαΐ είχαμε περάσει από το χωριό Couze-et-St.-Front στη νότια πλευρά. Φημίζεται για τις παραδοσιακές χαρτοβιομηχανίες του που κάποτε ήταν σε μεγάλη ακμή.

Σήμερα ένας μόνο χαρτόμυλος δουλεύει Ο MoulindelaRouzique. Είχαμε σκοπό να κάνουμε μια επίσκεψη εκεί οπότε μετά το φαγητό επιστρέψαμε. Το τοπίο καταπληκτικό και οι εγκαταστάσεις όμορφες και πολύ ενδιαφέρουσες μιας και λειτουργεί σαν μουσείο για την κατασκευή χαρτιού.

Κυρίαρχο φυσικά το νερό, με όμορφους κήπους ανάμεσα στα κτίρια

και τα ίδια τα κτίρια να θυμίζουν chateau!!

[FONT=&amp](συνεχίζεται[FONT=&amp])​

 

[dimosf]

Μετά και αυτή την επίσκεψη, γυρνάμε και πάλι προς τα δυτικά. Λίγο πριν την πόλη Bergerac, στρίψαμε αριστερά και ανεβήκαμε στο λόφο όπου βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα κάστρα της περιοχής,

το Chateau de Monbazillac. Γύρω του αμπέλια, γυμνά ακόμα, καλλιεργούνται εκεί αιώνες και παράγουν το ομώνυμο γλυκό κρασί που κάνει το εν λόγω κάστρο γνωστό και έξω από τα σύνορα της Γαλλίας.
Η πόλη Bergerac δεύτερη σε μέγεθος της Dordogne, είναι κέντρο μιας πολύ εύφορης περιοχής και κάποτε ήταν μεγάλο λιμάνι στον ποταμό. Στα γύρω πλούσια εδάφη καλλιεργούταν ο καπνός και τα αμπέλια. Και τα δύο αυτά προϊόντα τιμούνται σε αυτή την πόλη, το καθένα με το Μουσείο του. Σήμερα είναι μια βιομηχανική πόλη που στηρίζεται στην επεξεργασία και τυποποίηση αυτών των προϊόντων. Το πιο γνωστό «τέκνο» της πόλη είναι ο Hercule-Savinien de Cyrano de Bergerac, σατιρικός και θεατρικός συγγραφέας του 17ου αι., που έγινε περισσότερο γνωστός για τις πολλές μονομαχίες που πήρε μέρος και τη μεγάλη του μύτη. Ενέπνευσε δε την ομώνυμη, έμμετρη, ηρωική κωμωδία του Edmond Rostand.
Μπήκαμε στην πόλη, κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και καταλήξαμε στο λιμάνι. Η λιακάδα και η αργία της δεύτερης μέρας του Πάσχα είχε σαν αποτέλεσμα πολύ κόσμο. Κάτσαμε για ένα καφέ αλλά δυστυχώς το μαγαζί σέρβιρε μόνο αναψυκτικά (!!!!). Έτσι περιοριστήκαμε σε μια πορτοκαλάδα και τη θέα, που ήταν πολύ όμορφη.

Η εντυπωσιακή γέφυρα πάνω από το ήρεμο ποτάμι,

οι σκουρόχρωμες βάρκες που το διαπλέουν

και οι ψαράδες, που στέκουν στην ακροποταμιά, περιμένοντας το ψάρι να τσιμπήσει. Γαληνέψαμε με την όμορφη θέα, ξεκουραστήκαμε και απογευματάκι πια σηκωθήκαμε για την επιστροφή. Που όμως θα αργούσε λίγο ακόμα μιας και είχαμε σκοπό να κάνουμε μερικές ακόμα στάσεις.
Πήραμε το δρόμο από τη βόρεια πλευρά του ποταμού και κινηθήκαμε προς τα ανατολικά. Περάσαμε από το St.-Capraise-de-Lalinte και πλησιάσαμε στην περιοχή που το ποτάμι κάνει δύο διαδοχικά «πέταλα». Το πρώτο είναι πριν το χωριό Tremolat, και ονομάζεται CingledeTremolat.

Η θέα προς το ποτάμι, τα εύφορα χωράφια και τη γέφυρα στο βάθος είναι μαγευτική. Το δεύτερο «πέταλο» είναι λίγο πριν το χωριό Limeuil,

ένα από τα ομορφότερα που μπορεί να δει κανείς. Ανήκει στο δίκτυο «Τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» (List of The Most Beautiful Villages of France | Les plus beaux villages de France - Site officiel)και δεν είναι βέβαια τυχαίο αυτό. Κάτω από το χωριό, που αναπτύσσεται αμφιθεατρικά πάνω στο λόφο ενώνονται ο Dordogne με τον παραπόταμό του Vezere.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, δύο γέφυρες σχηματίζουν γωνία και μοιάζουν σα μία. Είναι μια εντυπωσιακή εικόνα.
Με αυτές τις ειδυλλιακές εικόνες τελείωσε ουσιαστικά η βόλτα μας εκείνη τη μέρα. Σύντομα φτάσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Η επομένη είχε κι αυτή πολλά να δούμε .

[FONT=&amp](συνεχίζεται[FONT=&amp])​

 

[makisg]

μπράβο σου Δήμο,για την υπέροχη αφήγηση και τις πανέμορφες φωτογραφίες σου.
σου εύχομαι να έχεις πάντα όμορφα ταξίδια και καλές Γιορτές.

 

[dimosf]

Το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα!

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, που μαθητής είδα για πρώτη φορά στα βιβλία του σχολείου πρώτα και σε ανθολογίες ζωγραφικής στη συνέχεια

φωτογραφία από το διαδίκτυο
​

εκείνες τις εκπληκτικές βραχογραφίες με τους βίσονες και τα άλογα, από τα σπήλαια της Αλταμίρας και του Λασκό. Ονειρεύτηκα λοιπόν από εκείνη τη μακρινή εποχή να αξιωθώ κάποτε να επισκεφτώ και να δω με τα μάτια μου εκείνα τα αριστουργήματα. Και να που ήρθε η ώρα που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Θα μου πει κάποιος: ποιο όνειρο πραγματώνεται όταν αυτό που θα έβλεπα δεν είναι παρά ένα αντίγραφο; Και λοιπόν; Εγώ ένοιωθα την πραγμάτωση του ονείρου μου και αυτό με γέμιζε συγκίνηση.
Τελευταία μέρα στο Perigord και προτελευταία στη Γαλλία και είναι κι αυτή ηλιόλουστη. Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε και κινηθήκαμε προς τα βορειοανατολικά, προς τη μικρή πόλη Montignac. Η πορεία μας παράλληλα με τον Vezere, τον παραπόταμο του Dordogne. Λίγο πριν φτάσουμε, στα αριστερά μας, πολύ κοντά στο δρόμο άλλο ένα κάστρο πάνω σε ένα χαμηλό ύψωμα.

Το Chateau de Chaban.

Το Montignac είναι άλλη μία εντυπωσιακά όμορφη πόλη. Σταματήσαμε στην κεντρική πλατεία και πήγαμε στο γραφείο τουρισμού. Για να επισκεφτεί κανείς το σπήλαιο που απέχει λίγα χιλιόμετρα από εκεί, πρέπει να βγάλει εισιτήριο στο γραφείο τουρισμού. Έτσι κι εμείς προμηθευτήκαμε τα εισιτήριά μας και ξεκινήσαμε. Μέσα στο δάσος βρίσκεται η είσοδος του φυσικού σπηλαίου, κλειστή για όλους πια και δίπλα είναι το LascauxII, το πιστό αντίγραφο που έφτιαξαν οι Γάλλοι.

Περιμέναμε λίγο μέχρι να βγει η προηγούμενη ομάδα επισκεπτών και μπήκαμε κι εμείς. Τι ήταν αυτό; Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά που έβλεπα πάνω από το κεφάλι μου τα έφτιαξαν «πρωτόγονοι» άνθρωποι πριν από 17.000 χρόνια πριν από τη σημερινή εποχή !!!!!!!!! Μπορεί αλήθεια να χαρακτηριστούν πρωτόγονοι αυτοί οι εξαίσιοι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ; Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το θέαμα. Έχοντας δει πολλές φωτογραφίες νόμιζα ότι θα μου ήταν οικείες οι εικόνες. Άλλο όμως να βλέπεις σε ένα βιβλίο αποσπασματικά τα διάφορα ζώα και άλλο να τα βλέπεις έτσι όπως τα τοποθέτησε στο χώρο ο σπουδαίος αυτός πρόγονός μας. Όσον αφορά το θέμα του αντίγραφου, αν δεν το ξέρεις είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι αυτό δεν είναι το αυθεντικό σπήλαιο. Γιατί η αντιγραφή αφορά και το σπήλαιο!!! Δυστυχώς (ή ευτυχώς άραγε; ) η φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση απαγορεύεται και σ’ αυτό το σπήλαιο. Έτσι ότι είδα έμεινε μόνο στο μυαλό μου. Ευτυχώς για τις εικόνες από εκεί μέσα έχουν φροντίσει οι υπεύθυνοι. Έτσι μπορείς να βρεις πολλές φωτογραφίες στο διαδίκτυο, και ακόμα περισσότερες , τυπωμένες σε βιβλία, κάποια από τα οποία έβρισκες στο κατάστημα που λειτουργεί δίπλα στην είσοδο του σπηλαίου και το οποίο, φυσικά, επισκεφτήκαμε.
Λίγο μετά που βγήκαμε από το σπήλαιο, αυτό έκλεισε για 2 ώρες περίπου, την ώρα δηλαδή που είθισται να τρώνε οι Γάλλοι σε όλη τη χώρα!!

Κάναμε μια μικρή βόλτα μέσα στο δάσος, είδαμε την είσοδο του φυσικού σπηλαίου, μέσα από τα κάγκελα που περιφράζουν το χώρο και επιστρέψαμε στην πόλη να προλάβουμε να φάμε κι εμείς. Κάτσαμε απέναντι από το γραφείο τουρισμού και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο. Δίπλα στο γραφείο τουρισμού υπάρχει μια παλιά εκκλησία, που σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί σαν τέτοια. Είναι εκθεσιακός χώρος.

Τη μέρα εκείνη που πήγαμε εμείς είχε μια πολύ μεγάλη έκθεση λαϊκών μουσικών οργάνων απ’ όλο τον κόσμο. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μετά το φαΐ και πολύ το χάρηκα!

(συνεχίζεται)​