Γαλλία Μετεκλογικό Παρίσι

[Fanie]

Πριν ξεκινήσω την ιστορία μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τα μέλη του forum για τις πολύτιμες πληροφορίες που ακούραστα μοιράζονται μαζί μας και που κάνουν τα ταξίδια μας καλύτερα. Το συγκεκριμένο ταξίδι δεν θα είχε στηθεί με τόση λεπτομέρεια χωρίς την δική σας συμβολή.

Αρχίζουμε με τα γενικά.

Η εκδρομή μας πραγματοποιήθηκε φέτος τον Μάη και ήταν διάρκειας 10 ημερών (από 14/5 έως 23/5). Σε γενικές γραμμές ο καιρός ήταν καλός για τα παρισινά δεδομένα: κάποιες φορές είχε συννεφιά κι έκανε πολύ κρύο, όμως υπήρχαν και περίοδοι με μεγάλη ηλιοφάνεια. Τα πράγματα γίνονταν δυσάρεστα όταν έβρεχε και φυσούσε ταυτόχρονα, όμως αυτού του είδους οι μπόρες δεν είχαν μεγάλη χρονική διάρκεια. Γενικά με ένα πουλόβερ, ένα μπουφάν και μια ομπρέλα τα καταφέρναμε.

Δύο πολύτιμες καρτούλες δεν αποχωριστήκαμε σ' όλη τη διάρκεια της εκδρομής μας: την Paris Museum Pass και την Navigo Découverte.
Η Paris Museum Pass επιτρέπει την ελεύθερη είσοδο στα αξιοθέατα και στις μόνιμες συλλογές των βασικότερων μουσείων του Παρισιού και της ευρύτερης περιοχής (π.χ. Πύργοι της Παναγίας των Παρισιών, Λούβρο, Βερσαλίες). Διατίθεται σε τρεις τύπους, ανάλογα με το πόσες ημέρες την χρειάζεστε (2, 4 ή 6 ημέρες). Οι ημέρες για τις οποίες ισχύει η χρήση της είναι συνεχόμενες. Εμείς αγοράσαμε την κάρτα των 6 ημερών. Την προμηθευτήκαμε από το γραφείο τουριστικών πληροφοριών του αεροδρομίου de Gaulle και πληρώσαμε 69 ?. Στο πίσω μέρος της γράφετε την ημερομηνία από την οποία θα ξεκινήσετε να την χρησιμοποιείτε, το επίθετο και το όνομά σας. Στην κάρτα υπάρχει προσαρμοσμένο αναδιπλούμενο φυλλάδιο με όλες τις εγκαταστάσεις στις οποίες αυτή γίνεται αποδεκτή. Το φυλλάδιο αυτό είναι μέρος της κάρτας γι' αυτό μην επιχειρήσετε να το αποσπάσετε. (Paris Museum Pass | Official Website)
Η NavigoDécouverte επιτρέπει την δωρεάν μετακίνηση με τα ΜΜΜ του Παρισιού (μετρό, RER, λεωφορεία, τελεφερίκ της Μονμάρτης, ποδήλατα του συστήματος Vélib). Είναι εβδομαδιαία (υπάρχει και μηνιαία), απαιτεί φωτογραφία του κατόχου της (μέγεθος διαβατηρίου), ισχύει από Δευτέρα έως Κυριακή και το κόστος της για τις ζώνες 1-5 είναι 34 ?. Διαθέτει τσιπάκι και την ακουμπούσαμε απλά στην ράχη των μηχανημάτων ακύρωσης εισιτηρίων, που βρίσκονταν στην είσοδο και έξοδο του κάθε σταθμού, για να περάσουμε. Κάποιοι την είχαν στο πορτοφόλι τους και τους βλέπαμε να ακουμπούν το πορτοφόλι τους επάνω στα μηχανήματα και να περνούν. Την κάρτα αυτή την προμηθευτήκαμε από τα εκδοτήρια του σταθμού του τρένου στο αεροδρόμιο. (ratp.fr - Forfait Navigo Mois et Semaine)

Φαγητό δοκιμάσαμε και στα αλώνια και στα (budget) σαλόνια. To Αστέρι μας το δώσαμε ομόφωνα στο Bouillon Racine, ένα classy εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο μας, για τις βελούδινες σούπες του, το αχνιστό του στιφάδο και τις γευστικές crème brûlée του. Εκεί έφαγα το πρώτο μου tartare συνοδεία άφθονης τηγανιτής πατάτας.

Περπατήσαμε πολύ, πάρα πολύ, κυρίως μέχρι να συνηθίσουμε να χρησιμοποιούμε το μετρό. Αλλά και μεταξύ των σταθμών ανταπόκρισης πάλι περπατούσαμε αλύπητα προσπαθώντας να μην παρασυρθούμε από τους Γάλλους που μας προσπερνούσαν τρέχοντας. Και μέσα στα μουσεία περπατούσαμε απ' όροφο σ' όροφο κι από αίθουσα σε αίθουσα. Και για το χατήρι της “καλής θέας” ανεβήκαμε και κατεβήκαμε εκατοντάδες σκαλοπάτια. Κι όταν γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο οι φτέρνες μας λαχταρούσαν να μας πλακώσουν στα χαστούκια και μετά να πάνε να κρυφτούν σε πιο ασφαλή μέρη.
Εν κατακλείδι, ένα καλό ζευγάρι παπούτσια είναι το απόλυτο must σε ταξίδια που απαιτούν τον ποδαρόδρομο και μην διανοηθείτε να πάτε πουθενά εάν πρώτα δεν βεβαιωθείτε ότι φοράτε τα σωστά παπούτσια!

Όταν συνηθίσαμε τις διαδρομές μας με τον υπόγειο αποκτήσαμε κι αγαπημένη γραμμή, την νούμερο 1. Όχι γιατί είναι η γραμμή που κατ' εξοχήν συνδέει τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης, αλλά γιατί, τι να το κάνεις το τρενάκι της Disneyland όταν υπάρχουν τα βαγόνια-φυσαρμόνικες της γραμμής 1; Όταν υπάρχουν οι συναρπαστικές επιταχύνσεις μετά από κάθε στάση; Όταν υπάρχουν οι απότομες στροφές στο τέλος της ατέλειωτης ευθείας; Όταν βλέπεις από την αντίθετη τροχιά το άλλο τρένο να έρχεται καταπάνω σου και να στρίβει την τελευταία στιγμή για να σε αποφύγει; Κι όλα αυτά χωρίς ζώνη ασφαλείας;
Η γραμμή 1 είναι αυτοματοποιημένη, δηλαδή οι πόρτες των βαγονιών της ανοίγουν και κλείνουν αυτόματα όταν σταματούν στους σταθμούς. Σε άλλες γραμμές έπρεπε να πατήσουμε ένα κουμπάκι στην πόρτα του βαγονιού ή να τραβήξουμε έναν ασημένιο μοχλό για να ανοίξει η πόρτα και να μπούμε ή να βγούμε στο σταθμό που θέλαμε. Προσέξτε λίγο αυτή τη λεπτομέρεια για να μην χάσετε το τρένο ή τη στάση σας.

Και μια συμβουλή όσον αφορά τους χάρτες.
Ένας χάρτης του μετρό είναι πολύ βολικός, αλλά γίνεται πολύτιμο εργαλείο όταν συνοδεύεται κι από ένα χάρτη της πόλης. Αυτούς τους δύο χάρτες προμηθευτείτε τους νωρίς, πριν από το ταξίδι, για να εξοικειωθείτε στη χρήση τους. Όλα θα σας φαίνονται παιχνιδάκι όταν βρεθείτε στο αληθινό πεδίο της μάχης... sorry, της εκδρομής ήθελα να πω.

Νομίζω ότι τελειώσαμε με τα γενικά. Εντός των ημερών ξεκινούν οι αναλυτικές περιγραφές του ταξιδιού μετά φωτογραφιών. Μείνετε συντονισμένοι.

 

[makisg]

και βέβαια θα μείνουμε συντονισμένοι και θα περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[maxoula]

10 ολόκληρες μέρες στο Παρίσι? ναι το ομολογώ ζηλεύω

 

[KLEOPATRA]

Εννοειται οτι θα μεινουμε συντονισμενοι κ γραφε γρηγορα τα φρεσκα νεα γιατι σε 21 μερες ακριβως αναχωρω.
Για πες πως ηταν το ταρταρ ?Φλερταρω με την ιδεα ....(ειμαι καλα γιατρε μου?)

 

[pattyyy]

Ξεκινάς τέλεια την περιγραφή του ταξιδιού σας! Ανυπομονώ για τη συνέχεια επί παριζιάνικου εδάφους!

 

[Fanie]

Το ραντεβού μας με την Aegean, και κατ' επέκταση με τους αιθέρες, ήταν προγραμματισμένο για τις 9:30 το πρωί της Δευτέρας και είχαμε κάνει web check-in ήδη από το Σάββατο. Είχα διαλέξει θέσεις στη σειρά 7, γιατί δεν ήθελα να μας κρύβει τη θέα το φτερό. Μόνο που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και κινητήρας. Το ανακάλυψα όταν κάθισα στο κάθισμά μου, δίπλα στο παράθυρο, οπότε και στραβοκοίταξα την ωραιότατη, στρουμπουλή τουρμπίνα που θα μου έκρυβε την μισή θέα για το υπόλοιπο του ταξιδιού.

Το Α321 απογειώθηκε με 15 λεπτά καθυστέρηση, έπειτα από μια σύντομη τροχοδρόμηση στο αεροδρόμιο του Ελευθέριος Βενιζέλος. Ακολούθησαν τα καλωσορίσματα από τον πιλότο και την υπεύθυνη καμπίνας, οι οδηγίες ασφαλείας, οι χυμοί, το breakfast και οι καφέδες. Από τις μικρές οθόνες που είχαν ανοίξει πάνω από τις θέσεις μας μπορούσαμε να βλέπουμε την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε σε τρισδιάστατα γραφικά και να ενημερωνόμαστε για την ώρα που υπολείπεται της άφιξής μας, για το υψόμετρο στο οποίο πετούσαμε και για την εξωτερική θερμοκρασία.


Μέχρι την Κέρκυρα ο καιρός ήταν καλός, όταν όμως βγήκαμε στην Αδριατική τα σύννεφα πύκνωσαν και κάλυψαν το κόσμο από κάτω. Πετούσαμε τώρα πάνω από ένα παχύ, λευκό στρώμα συμπυκνωμένων υδρατμών που ακτινοβολούσε εκτυφλωτικά το φως του ήλιου. Πολλοί άρχισαν να κατεβάζουν τα σκιάδια των παραθύρων τους. Πλησιάζοντας στη Μπολόνια η συννεφιά άρχισε να υποχωρεί. Δυο λεπτά μετά φάνηκαν άκρη δεξιά στο παράθυρό μου, οι Άλπεις.


Ήταν η πρώτη φορά που τις έβλεπα. Όταν είχαμε ξαναπεράσει από τον εναέριο χώρο τους, δύο χρόνια πριν, ήταν κουκουλωμένες από μια κακόκαρδη καταιγίδα που μας προσέφερε 20 λεπτά δυνατών αναταράξεων και τίποτα άλλο. Τώρα όμως υψώνονταν με μεγαλοπρέπεια κάτω από τον φακό της μηχανής μου με το αιώνιο χιόνι τους, τις απότομες πλαγιές τους, τις βαθιές κοιλάδες τους και τις γαλάζιες λίμνες τους. Μετά τις Άλπεις έκανε την εμφάνισή της η λίμνη της Γενεύης κι έπειτα η κοιλάδα της Ντιζόν. Μισή ώρα αργότερα προσγειωνόμασταν στο de Gaulle.


Τα αεροπλάνα της Aegean σταθμεύουν στο Termini 1 του αεροδρομίου και το RER B, που θα μας πήγαινε στο Παρίσι,θα το παίρναμε από τον σταθμό των τρένων που βρίσκεται στο Termini 3. Την απόσταση μεταξύ των Termini εξυπηρετεί δωρεάν το CDGVAL, το τρενάκι που διατρέχει τον αερολιμένα. Αφού κάναμε ένα μικρό ταξίδι για να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας και πριν πάμε να πάρουμε το CDGVAL, περάσαμε από το γραφείο τουριστικών πληροφοριών για να αγοράσουμε την Paris Museum Pass, έναντι 69 ? για 6 ημέρες.
Μετά πήραμε το ασανσέρ για να κατέβουμε στο επίπεδο του CDGVAL. Το τρενάκι έφτασε μετά από 2 λεπτά, έκανε πρώτα μια στάση στο parking και η δεύτερη στάση του ήταν το Termini 3. Ακολουθήσαμε τις επιγραφές και βρεθήκαμε στην πλατφόρμα του σταθμού των τρένων. Από τα εδώ εκδοτήρια αγοράσαμε την Navigo Découverte, έναντι 34 ? για τις ζώνες 1-5 και με διάρκεια 7 ημερών.


Ακολούθησε μια μικρή περιπέτεια, απόρροια της απόφασής μας να μην φέρουμε μαζί μας από την Αθήνα τις απαραίτητες για την Navigo φωτογραφίες διαβατηρίου, αλλά να τις βγάλουμε εδώ, στους αυτόματους φωτογραφικούς θαλάμους που ξέραμε ότι υπήρχαν κοντά στα εκδοτήρια.
Ανακαλύψαμε ότι α) τα Photomaton είναι γαλλόφωνα κι ότι β) οι φωτογραφίες που μας τύπωσαν χρειάζονταν ψαλίδι για να κοπούν. Για να βρούμε ένα επιστρέψαμε στα εκδοτήρια κι εκεί ανακαλύψαμε ότι γ) η κοπέλα δεν διέθετε αιχμηρά αντικείμενα στον γκισέ της. Πλησιάσαμε τότε δυο Γάλλους που κολλούσαν αφίσες εκεί κοντά για να ανακαλύψουμε ότι δ) η νοηματική είναι πράγματι διεθνής γλώσσα. Με ένα κοπίδι ο ευγενικός υπάλληλος έκοψε προσεκτικά τις φωτογραφίες μας και ήμασταν πια έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε τις Navigo μας για πρώτη φορά.


Τις ακουμπήσαμε στη ράχη του μηχανήματος ακύρωσης εισιτηρίων και κατεβήκαμε στο επίπεδο της αποβάθρας. “Όλα τα τρένα πηγαίνουν στο Παρίσι”, έγραφε μια φωτεινή πινακίδα μπροστά μας κι εμείς μπήκαμε στο πρώτο που σταμάτησε. Ήμασταν τυχεροί γιατί ήταν το Express. Αφού προσπέρασε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς έκανε την πρώτη του στάση στο Gare du Nord και μερικά λεπτά αργότερα σταμάτησε και στον δικό μας σταθμό. Τους κήπους του Λουξεμβούργου.


Κατεβήκαμε από το βαγόνι και ρίξαμε μια ματιά γύρω μας καθώς ο συρμός απομακρύνονταν με θόρυβο. Χαμογελάσαμε. Είχαμε φτάσει στο Παρίσι.


Τώρα έμενε να φτάσουμε και στο ξενοδοχείο. Ανεβήκαμε τις γκρίζες σκάλες που οδηγούσαν έξω από την αποβάθρα και γρήγορα νιώσαμε τις δροσερές ριπές του παριζιάνικου αέρα στο δέρμα μας. Βγαίνοντας στο ύψος του δρόμου μια ευπρόσδεκτη λιακάδα μας καλωσόρισε λες κι ο καιρός έβαζε τα δυνατά του για να μας κάνει εντύπωση. Απέναντί μας ορθώνονταν τα κάγκελα της περίφραξης των κήπων του Λουξεμβούργου, του δεύτερου μεγαλύτερου πάρκου του Παρισιού (σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς) και από κάπου εκεί κοντά ξεκινούσε η Rue Monsieur le Prince, η οδός όπου βρίσκονταν το ξενοδοχείο μας. Είχα “περπατήσει” στον ίδιο δρόμο πολλές φορές χάρη στο Google και αναγνώριζα με ευκολία τα κατατόπια.


Το ξενοδοχείο μας ήταν το Saint-Paul Rive Gauche, ένα boutique ξενοδοχείο της αριστερής όχθης μ' έναν γάτο, τον Skype, για μασκότ. Κάναμε γρήγορα check-in και πήραμε τα κλειδιά για το δωμάτιό μας. Μας είχαν δώσει ένα δωμάτιο στον τρίτο όροφο χωρίς ιδιαίτερη θέα, που ήταν όμως μεγάλο, ψηλοτάβανο, με διπλά τζάμια, με ψυγείο, χρηματοκιβώτιο, τηλέφωνο, τηλεόραση, ελεύθερο WiFi, άνετο μπάνιο κι ευρύχωρη ντουλάπα. Είχε επίσης έναν ψηλό καθρέπτη ανάμεσα στα δυο του παράθυρα κι έναν πίνακα αφηρημένης ζωγραφικής πλάι στην πόρτα του μπάνιου.


Αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε έξω για την πρώτη μας βόλτα. Το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά στο θέατρο Odeon, οπότε η βόλτα μάς πήγε προς τα εκεί. Τραβήξαμε φωτογραφίες το νεοκλασικό κτίριο κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την Rue de Odeon. Στη διασταύρωσή της με την Bd Saint-Germain σταθήκαμε να χαζέψουμε ένα μικρό περίπτερο που ήταν βαρυφορτωμένο με εκατοντάδες γλυκά και ζαχαρωτά. Κόσμο πολύ δεν συναντήσαμε. Υπήρχαν βέβαια τα γεμάτα cafe στις ηλιόλουστες πλευρές των δρόμων, όμως σε γενικές γραμμές η κίνηση ήταν αραιή. Συνεχίσαμε να περπατάμε προς τον βορρά,βγήκαμε στη πίσω πλευρά του Γαλλικού Ινστιτούτου και φτάσαμε τελικά στον Σηκουάνα.


Μπροστά μας ένα θέαμα που δεν είχαμε ξαναδεί: μια πεζογέφυρα γεμάτη λουκέτα. Ήταν η Pond des Arts και, όπως ανακαλύψαμε αργότερα, δεν ήταν η μοναδική γέφυρα στο ποτάμι που έχαιρε της συγκεκριμένης διακόσμησης. Μάθαμε αργότερα ότι κάποια στιγμή, μέσα στο 2010, ο δήμος είχε κάνει μια γενική εκκαθάριση κι είχε εξαφανίσει τα λουκέτα από τις γέφυρες, αλλά, όπως φαίνεται, αυτά αποδείχτηκαν πολύ επίμονα.
Καθένα τους αποτελεί μια υπόσχεση αγάπης και φέρει τα αρχικά ή τα ονόματα του ζευγαριού που το έχει κρεμάσει. Οι ρομαντικοί κλειδώνουν τα λουκέτα τους πάνω στη γέφυρα και πετούν το κλειδί στον Σηκουάνα. Οι προνοητικοί χρησιμοποιούν λουκέτα με συνδυασμό. Οι ξεχασιάρηδες μπορούν να αγοράσουν το λουκέτο τους από τους μικροπωλητές που πουλούν ενθύμια κατά μήκος του ποταμού.
Περιδιαβήκαμε την Pond des Arts μια-δυο φορές και βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο τον Σηκουάνα, που διακλαδώνονταν μπροστά στο διασημότερο νησάκι του, και την Pont Neuf.
Ο καιρός εξακολουθούσε να είναι καλός, κάποιες παρέες είχαν ήδη στρογγυλοκαθίσει επάνω στα στενά σανίδια της γέφυρας και πίνανε το καφεδάκι τους, οπότε σκεφτήκαμε να φερθούμε κι εμείς σαν παριζιάνοι και να πάμε κάπου να λιαστούμε.


Αν και οι κήποι των Tuilieries βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από το σημείο που ήμασταν, εμείς αποφασίσαμε να σνομπάρουμε προς το παρόν την δεξιά όχθη και να δείξουμε προτίμηση στο πάρκο της γειτονιάς μας, δηλαδή στους κήπους του Λουξεμβούργου.
Προηγήθηκε μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο μας για να ακολουθήσει αμέσως μετά η πρώτη μας επίσκεψη στην πίσω αυλή της Γαλλικής Γερουσίας. Κι εκεί ανακαλύψαμε πού ήταν κρυμμένος ο κόσμος που έλειπε από τους δρόμους.


Σε μια καταπράσινη έκταση 55 στρεμμάτων ένα πλήθος ανθρώπων επιδίδονταν με ζήλο στην εκμετάλλευση της καλοκαιρίας. Στην πλειοψηφία τους ήταν εντελώς ακίνητοι, ξαπλωμένοι επάνω σε καρέκλες από μασίφ σίδερο, τριγύρω από την μεγάλη λίμνη του πάρκου, κάτω από τα σκιερά φυλλώματα των δέντρων ή δίπλα στις ανθισμένες πρασιές.
Κάποιοι επιδίδονταν σε χαλαρές μορφές άσκησης όπως το τάισμα των παπιών.
Οι πιο τολμηροί περπατούσαν πέρα-δώθε στα μονοπάτια για να θαυμάσουν τα συντριβάνια και τα αγάλματα των Γαλλίδων βασιλισσών.
Τους θεότρελους τούς είχαν κλείσει σε ένα περίφραχτο χώρο παράμερα και τους άφηναν να παίζουν τένις.


Επιλέξαμε μια ήσυχη μεριά και δυο βαριές καρέκλες και ξαπλώσαμε κι εμείς κάτω από τον ήλιο. Στο βάθος του οπτικού μας πεδίου κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο με μια σφουγγαρόμπαλα και ο μόνος ήχος που ακούγονταν ήταν το γέλιο τους. Ξέραμε ότι αυτός ο καλός καιρός δεν θα κρατούσε για πολύ, η Meteo France μας είχε ενημερώσει αρκετές μέρες πριν για το κρύο και τις καταιγίδες που έπονταν. Όμως εκείνη τη στιγμή αποφασίσαμε να αγνοήσουμε τα σύννεφα που προχωρούσαν προς το μέρος μας και να χαρούμε δίχως γκρίνια την λιακάδα.
Στους κήπους καθίσαμε αρκετή ώρα κι είχε πάει επτά το απόγευμα όταν αποφασίσαμε τελικά να φύγουμε και να πάμε να φάμε κάπου.


Κατηφορίσαμε προς τη περιοχή του Μontparnasseκαι μπήκαμε σ' ένα εστιατόριομε το όνομα Chez Fernand. Με την βοήθεια του υπομονετικού μας σερβιτόρου παραγγείλαμε για ορεκτικό δυο σαλάτες με ρόκα και για κυρίως πιάτο πήραμε κοτόπουλο φρικασέ με φρέσκα ζυμαρικά και καρέ αρνιού με φασόλια. Οι μερίδες μας ήταν μεγάλες και χορταστικές και δεν μας άφησαν παραπονεμένους. Μαζί με ένα ποτήρι μπύρα κι ένα μπουκάλι νερό, το δείπνο μάς στοίχισε 59 ?.
Χορτασμένοι και με φόντο το ηλιοβασίλεμα, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

 

[North66]

Είχα διαλέξει θέσεις στη σειρά 7, γιατί δεν ήθελα να μας κρύβει τη θέα το φτερό. Μόνο που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και κινητήρας. Το ανακάλυψα όταν κάθισα στο κάθισμά μου, δίπλα στο παράθυρο, οπότε και στραβοκοίταξα την ωραιότατη, στρουμπουλή τουρμπίνα που θα μου έκρυβε την μισή θέα για το υπόλοιπο του ταξιδιού.

Τόσο μπροστινή θέση σε Α321 μου κάνει για business class, εκτός και αν είχαν πολύ μικρό configuration για τη business (πχ μόνο οι τρεις πρώτες σειρές).

 

[Fanie]

Τόσο μπροστινή θέση σε Α321 μου κάνει για business class, εκτός και αν είχαν πολύ μικρό configuration για τη business (πχ μόνο οι τρεις πρώτες σειρές).

Δεν ήμασταν στην business, αυτό είναι σίγουρο. Ήμασταν στην οικονομική, αλλά πράγματι η business είχε μόνο τρεις σειρές. Το παρατήρησα και στον γυρισμό, γιατί επιστρέψαμε με τον ίδιο τύπο αεροσκάφους.

 

[Fanie]

Φωτογραφίες πρώτης ημέρας

 

[taver]

Τόσο μπροστινή θέση σε Α321 μου κάνει για business class, εκτός και αν είχαν πολύ μικρό configuration για τη business (πχ μόνο οι τρεις πρώτες σειρές).

Μπα, είναι πολύ πίσω για Business. Σπάνια τώρα πια σε Ευρωπαϊκή πτήση η business να συνεχίζει και μετά την 5η σειρά...

 

[Fanie]

Για πες πως ηταν το ταρταρ ?Φλερταρω με την ιδεα ....(ειμαι καλα γιατρε μου?)

Ο ωμός κιμάς δεν είχε καθόλου γεύση ή αν είχε, καλύπτονταν από τα πολλά μυρωδικά και το πολύ λεμόνι. Μιλάμε για πολύ λεμόνι. Για αυτό συνόδευαν το συγκεκριμένο πιάτο με αλατισμένες τηγανιτές πατάτες, για να σπάει το αλάτι την στυφή επίγευση.
Νομίζω ότι το ταρτάρ το φτιάχνουν με διάφορους τρόπους, αλλά δεν πρόλαβα να το δοκιμάσω κι αλλού για να συγκρίνω. Πάντως ωμό αυγό δεν είχε.

 

[Padme]

Fanie, μπραβο για την περιγραφή σου κ τις χρήσιμες πληροφορίες που δίνεις..!
Γυρίσαμε και εμείς πριν από 1 εβδομάδα από το Παρίσι κ περάσαμε super!
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο για τα τρενάκια του τρόμου στη γραμμή 1!!!
Περιμένουμε την συνέχεια!