Ελβετία Μεθώντας τους κύκνους στη Zürichsee...

[Traveller]

Το είδα στα δεξιά μιας λιθόστρωτης κατηφοριάς στα βάθη της παλιάς πόλης… φτιασιδωμένο κι αυτό βέβαια, αλλά σκιά του μυθικού εαυτού του… Cabaret Voltaire…ο μύθος δημιουργήθηκε στην αρχή σχεδόν του πρώτου μεγάλου πολέμου, κορυφώθηκε στα μέσα του και στο τέλος του σιγά - σιγά ξεθώριασε… Η ουδέτερη Ελβετία προσέφερε τότε το κατάλληλο υπόβαθρο για την κυοφορία ενός αντιπολεμικού ρεύματος και η Ζυρίχη την φιλόξενη έδρα ενός πολιτιστικού πολυχώρου που μέσα από αυτόν καλλιτέχνες απ όλη την Ευρώπη βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν την αγανάκτηση τους για τον πόλεμο και τα συμφέροντα που υπηρετούσε…στο Cabaret Voltaire λοιπόν μια ομάδα από εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες καλλιέργησε ένα καινούργιο εικαστικό-πολιτιστικό ρεύμα που αργότερα επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις και εξελίχθηκε στο κίνημα του Ντανταϊσμού... στις μέρες μας το Cabaret Voltaire επιβιώνει κανονικά και οι επίγονοι του Μπαλ , του Ρίχτερ, και του Τζαρά δίνουν παραστάσεις, συμμετέχουν σε φιλολογικές βραδιές, οργανώνουν εκθέσεις…

Η μαρμάρινη εντοιχιζόμενη πλάκα στην πρόσοψη ενός καλαίσθητα αναπαλαιωμένου σπιτιού ήταν λιτή και περιεκτική… «Αυτή εδώ ήταν η τελευταία κατοικία του Λένιν στη Ζυρίχη πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής για την οργάνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917»… στο ισόγειο ένα κατάστημα με memorabilia και απέναντι από την κύρια είσοδο δύο τρείς Ρώσοι, μάλλον συμπαθούντες, φωτογράφιζαν… το σπίτι δεν είναι μουσείο, δεν είναι τίποτε, παρά μόνο σπίτι… στέκει εκεί για να θυμίζει στους επαΐοντες ότι από εδώ ξεκίνησαν όλα…

Η αξεπέραστη η γοητεία της παλιάς πόλης που ξεκουράζεται νωχελικά και στις δύο μεριές του Limmat είναι δεδομένη… ανεμοδαρμένα στενοσόκακα, αναπαλαιωμένα σπίτια μπιζού του 16ου και του 17ου αιώνα, ατμοσφαιρικές πλατείες, περίτεχνες φοντάνες… κάθισα στο café Odeon χαζεύοντας ξανά το ποτάμι και την Grossmunster… ήπια μια γουλιά καφέ και χάθηκα για μια ακόμη φορά στα βάθη της ιστορίας… o Huldrych Zwingli το 1519 έγινε πάστορας στη Grossmunter και σχεδόν αμέσως άρχισε να ευαγγελίζεται την θρησκευτική του μεταρρύθμιση… πέθανε σχετικά νέος αλλά ο λόγος του και οι ιδέες του γρήγορα εξαπλώθηκαν… το όνομα του σήμερα στέκει επάξια δίπλα σε αυτό του Λούθηρου και του Καλβίνου… είναι ο τρίτος μεγάλος ιστορικός ηγέτης της θρησκευτικής κοσμογονίας που ξεκίνησε δειλά –δειλά από την Ελβετία και εξαπλώθηκε σε όλη σχεδόν την Ευρώπη… λίγα χρόνια αργότερα η Καθολική παντοκρατορία ήταν παρελθόν…

Το καραβάκι για το Zurichhorn park φεύγει από την αποβάθρα του Bellevue, πάντα στην ώρα του… άφησα τρία φράγκα για τον καφέ στον ασπρομάλλη σερβιτόρο του Café Odeon και βιάστηκα να το προλάβω… με αντίτιμο μόλις ένα φράγκο απολάμβανα μια δεκάλεπτη μίνι κρουαζιέρα μέχρι το Zurichhorn, ένα φαντασμαγορικό παραλίμνιο πάρκο γεμάτο αιωνόβια δένδρα, περιοδικές εκθέσεις γλυπτικής, υπαίθριο κινηματογράφο, καλαίσθητα café… το καλοκαίρι ειδικά το τοπίο είναι σκέτη οπτική απόλαυση… αφέθηκα να χαθώ στη μαγεία του μέχρι που η πυρκαγιά του ήλιου που έδυε έσβησε σιγά – σιγά στα πρασινογάλαζα νερά της λίμνης… Σκάρτο μισάωρο περπάτημα αργότερα βρισκόμουν στην αρχή της Bahnhofstrasse… το τραμ της επιστροφής προς την βάση μου ήρθε σχεδόν αμέσως…

 

[renata]

Λογοτεχνικη και ποιητική αφήγηση..Μια Ζυρίχη που έχει ζωή..by traveller only!!

 

[taver]

Παρατηρώ ότι ο καθένας διαλέγει τα μεταφορικά μέσα που ταιριάζουν στην ηλικία του. Κάποιοι παίρνουν καραβάκι για να πάνε στο Zürichhorn, κι όλοι οι άλλοι παίρνουν τα ποδαράκια τους και πάνε με τα πόδια όλη την όμορφη παραλιακή περατζάδα..

 

[nera_gr]

Αχ, μου άνοιξε η όρεξη για μια Ελβετία. Πολύ ωραία τα γράφεις!

 

[Traveller]

H ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος καθάριζε με επαγγελματική μαεστρία τον φρεσκοψημένο σολομό… δύο τρία πιτσιρίκια ξεκαρδισμένα έριχναν βουτιές από το πέτρινο γεφύρι, το τελευταίο ποστάλι έπαιρνε το δρόμο του για την Bodensee και ένας πορφυρός ήλιος μας χαιρετούσε πριν κάνει το μακροβούτι του στο Ρήνο… έτσι είναι άραγε ο παράδεισος; αναρωτήθηκα… όχι, έτσι είναι το Stein am Rhein… σκάρτη ώρα από την Ζυρίχη, στα μισά περίπου για την υπέροχη Bodensee… πραγματικά. το Stein am Rhein είναι ένα ξεχωριστό μέρος… αναδύει μια θαυμαστή ρομαντική αύρα… απλώνετε πάνω στο Ρήνο και σε καλεί να το αγαπήσεις…η παλιά του πόλη είναι ένα μεσαιωνικό όνειρο…περτόχτιστα τείχη, ατμοσφαιρικές πύλες, καρτποσταλικά σπίτια , λιθόστρωτοι δρόμοι, μεγαλόπρεπη πλατεία μα πάνω απόλα παθιασμένο ερωτικό αγκάλιασμα με τον Ρήνο… χαρείτε την πόλη, περπατήστε, κάντε βόλτες και κάπου στο δείλι, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, καταλήξτε στην προκυμαία και βρείτε το εστιατόριο του Rheinfels Hotel… βολευτείτε στο τραπέζι σας, αγναντέψτε το υπέροχο του τοπίου και απολαύστε τον φρεσκοψαρεμένο από το ποτάμι σολομό που θα ξεκοκαλίσει για σας η ροδομάγουλη ευτραφής Ελβετίδα σερβιτόρος…


Καμιά σαρανταριά λεπτά βόρεια από την Ζυρίχη κοντά στα σύνορα με την Γερμανία, βρίσκεται το Schaffhausen , μια πόλη που η μεσαιωνική πατίνα παντρεύεται αρμονικά με την παραδοσιακή Ελβετική αρχιτεκτονική… η επίσκεψη στο Schaffhausen είναι χωρίς αμφιβολία εκ των ουκ άνευ.. ένα υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο αγκαλιασμένο από αμπέλια διαφεντεύει την πόλη και τα περίτεχνα ζωγραφισμένα σπίτια της παλιάς πόλης δίνουν ένα ξέχωρο χρώμα στην αρχιτεκτονική της… Tο Schaffhausen όμως έχει κι ένα θλιβερό προνόμιο… ήταν η μόνη Ελβετική πόλη που κατά την διάρκεια του δεύτερου μεγάλου πολέμου βομβαρδίστηκε δις από τους Συμμάχους… αργότερα όλοι μίλησαν για λάθος… η πόλη βρίσκεται δίπλα στα σύνορα και… κανένας δεν τους πίστεψε, η ιστορία έγραψε το πρωτοφανές, μια Ελβετική πόλη βομβαρδίστηκε…

O θόρυβος ήταν εκκωφαντικός και το θέαμα συγκλονιστικά εντυπωσιακό… οι καταρράκτες του Ρήνου μπορεί να μην είναι οι ψηλότεροι στην Ευρώπη αλλά είναι με διαφορά πρώτοι σε όγκο νερού… αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Schaffhausen και διαλέξαμε να φτάσουμε στην μεγάλη ατραξιόν με τα πόδια…είναι περίπου σαραντάλεπτος ο ποδαρόδρομος μέχρις εκεί… ένας υπέροχος περίπατος μέσα σε δάσος και δίπλα σε μικρούς παραποτάμους του Ρήνου… στο τέλος φτάνεις σε ένα ξέφωτο και σταματάς να τους ακούς μόνο… επιτέλους τους βλέπεις… μπορείς να τους θαυμάσεις από όλες τις μεριές… να τους πλησιάσεις από πάνω περπατώντας σε καλοσχηματισμένα μονοπάτια, να πληρώσεις ένα εισιτήριο και σχεδόν να τους αγγίξεις από το πλάι ή να δώσεις ακόμη κάτι παραπάνω να μπεις σε βαρκούλες και να φτάσεις μέχρι την καρδιά τους… την μαγεία του φυσικού τοπίου συμπληρώνει μια ανθρώπινη πινελιά… το μεσαιωνικό κάστρο του Schloss Worth Castle… το μέρος όπως καταλαβαίνετε είναι σπέσιαλ αλλά δυστυχώς όμως όπως κάθε σπέσιαλ μέρος έτσι και οι καταρράκτες πληρώνουν αδρά το τίμημα της δόξας τους… κατακλύζονται κάθε μέρα από χιλιάδες τουρίστες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ρουφήξουν ένα μέρος από την μαγεία τους… tip... προσπαθείστε να πάτε όσο πιο νωρίς γίνεται... έχετε σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να περιδιαβείτε το τοπίο χωρίς να χαλάσετε την αισθητική σας από ένα ετερόκλητο πλήθος αλόφρονων τουριστών...

Το Neuhausen am Rheinfall είναι μια μικρή πολίχνη δίπλα ακριβώς στους καταρράκτες… γεννήθηκε πριν από 1100 χρόνια στις 21 Αυγούστου του 910… δεν είναι κάτι το σπουδαίο και την φήμη της την οφείλει αποκλειστικά στους καταρράκτες… γεμάτη μικρομάγαζα με σουβενίρ, φτηνά ταχυφαγεία και τα σχετικά… η επίσημη εθνική εορτή της Ελβετίας είναι η πρώτη Αυγούστου… κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 21.30 το βράδυ, χιλιάδες κόσμος μαζεύεται στις όχθες του Ρήνου για να γιορτάσει παρακολουθώντας το υπερθέαμα των πυροτεχνημάτων που ξεπετιόνται μέσα από τους καταρράκτες… φέτος όμως ήταν μια ξεχωριστή χρονιά… γιορτάζονταν τα 1100 χρόνια από την ίδρυση του Neuhausen και η μεγάλη φιέστα μεταφέρθηκε για τις 21 Αυγούστου… άμα μιλάς με την τύχη σου...

Ο κόσμος άρχισε να συρρέει από το απόγευμα … χιλιάδες κόσμος… νέοι, γέροι , παιδιά… Ελβετοί κρατώντας σημαίες και τουρίστες, Γερμανοί κυρίως, που έσπευσαν να επωφεληθούν και να χαρούν την μεγάλη βραδιά… το σόου άρχισε ακριβώς στις 21.30, Ελβετική ακρίβεια γαρ και κράτησε περίπου μισή ώρα… κατά την διάρκεια του η νύχτα έγινε μέρα… εκατοντάδες πυροτεχνήματα εκτοξεύονταν από όλες τις μεριές των καταρρακτών χαρίζοντας στο φιλοθεάμον κοινό μια πραγματική οπτική πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων… ο κόσμος, ναι αυτοί οι ψυχροί Ελβετοί, ούρλιαζε από χαρά και ξεσπούσε σε παρατεταμένα χειροκροτήματα μαγεμένος από το ασύλληπτο υπερθέαμα… το τέλος της ημέρας με βρήκε πλούσιο σε εντυπώσεις στον αυτοκινητόδρομο Schaffhausen – Zurich… μια ώρα περίπου αργότερα ο Μορφέας, με μορφή πυροτεχνημάτων, με πήρε στην αγκαλιά του…

 

[Traveller]

- Μην ανησυχείς για τίποτε, μου είπε ο σύνδεσμός μου.... έξη και σαράντα δύο ακριβώς θα περάσει το τραμ από την στάση και έξη και σαράντα εννέα θα είσαι στο σταθμό… άλλα τρία με τέσσερα λεπτά να βρεις το τρένο σου, προλαβαίνεις μέχρι και καφέ να πιείς… επτά και επτά δεν είπες ότι φεύγει?

Προσπάθησα να χαμογελάσω και εξεστόμισα την υπέρτατη βλασφημία…

- Κι αν αργήσει το τραμ?

Σίγουρα το πήρε για αστείο μια που χαμογέλασε και μου είπε με συγκατάβαση…

- Δεν υπάρχει περίπτωση να αργήσει το τραμ…

Και όντως δεν άργησε το τραμ… πρόλαβα μέχρι και καφέ να πιώ… στρογγυλοκάθησα στην αναπαυτική μου θέση και στις επτά και επτά ακριβώς η υπερταχεία Ζυρίχη-Μιλάνο σφύριζε δαιμονισμένα την αναχώρησή της… αν δεν το ζήσεις σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν είναι… τα πάντα στη Ζυρίχη λειτουργούν με την παροιμιώδη Ελβετική ακρίβεια… τα τραμ, τα τρένα, τα καραβάκια, οι παραστάσεις , οι δημόσιες υπηρεσίες, όλα…ξέρεις τι ώρα ακριβώς θα φύγεις και τι ώρα ακριβώς θα φτάσεις, γνωρίζεις ότι θα πάρεις τηλέφωνο και θα εξυπηρετηθείς για τα πάντα, ότι έχεις δικαιώματα και υποχρεώσεις, ότι αν είσαι νομοταγής πολίτης θα βρεις το δίκιο σου βρέχει χιονίσει, ότι, ότι, ότι… μην με ρωτάτε αν θα μπορούσα να ζήσω έτσι, πολύ πιθανόν όχι , αλλά το όλο σύστημα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και δεν μπορεί παρά να το θαυμάσεις και να κάνεις άστοχες συγκρίσεις με την χώρα μας…

Όπως προείπα το site των Ελβετικών Σιδηροδρόμων δίνει κατά καιρούς κάτι προσφορές πέρα από κάθε φαντασία και το μόνο που χρειάζεται για να τις ακουμπήσεις είναι ή να μιλήσεις με την Θεά τύχη ή να παρακολουθείς το site τους… κάπως έτσι θα πετύχεις το απίθανο, Ζυρίχη –Μιλάνο 22? την στιγμή που η κανονική του τιμή προσεγγίζει το πενταπλάσιο…

Η διαδρομή τώρα χαρακτηρίζεται επιεικώς ονειρική, με πλούσιες εναλλαγές τοπίων και αν συνδυαστεί με καλό καιρό αγγίζει το ιδεατό… στην αρχή κουμπώνεσαι βλέποντας τα φουγάρα από τις φάμπρικες της βιομηχανικής ζώνης να σε κοιτούν βλοσυρά, αλλά σχεδόν αμέσως το σενάριο αλλάζει και την θέση των ακαλαίσθητων τερατουργημάτων παίρνουν καταπράσινα λιβάδια κατάστικτα από ρωμαλέες αγελάδες… πριν προφτάσεις να εμπεδώσεις το χαλαρωτικό του τοπίου έρχονται οι λίμνες… μέσα σε αυτές πραγματικά χάνεσαι… το πρασινοτυρκουάζ των νερών τους δένει αρμονικότατα με το βαθύ πράσινο των δέντρων και το γαλανό ενός ουρανού που μουτζουρώνεται υπέροχα από άσπρα σύννεφα… οι φύση εδώ πλέκει ειδύλλια… μετά έρχονται τα βουνά… το τρένο πότε χάρις τα δεκάδες τούνελ περνά μέσα από τα σπλάχνα τους και πότε χάρις τα γιγαντόκτιστα γιοφύρια γλυκοφιλά τα ριζά τους… και εσύ στέκεσαι άφωνος μπροστά σε τέτοια ομορφιά… καταρράκτες, ρυάκια, χείμαρροι, ποτάμια ολάκερα το ακολουθούν διασχίζοντας σχεδόν όλη την χώρα…

Και κάπου εκεί μετά από τρεις ώρες δρόμο, λίγο πριν τα σύνορα, το σιδερένιο θεριό σφυρίζοντας μανιασμένα μπαίνει στο τελευταίο και μεγαλύτερο τούνελ… χιλιόμετρα ολόκληρα σκοτάδι και τέλος ξανά το φως… αλλά ένα φως διαφορετικό, γλυκό… το τοπίο έχει αλλάξει…βουνά θεόρατα βέβαια υπάρχουν, ποτάμια σε ακολουθούν ακόμα αλλά είναι φανερό πως η Ιταλία πλησιάζει…χαμογελάμε στο Λουγκάνο και φτάνουμε στα σύνορα… έλεγχος σχεδόν ανύπαρκτος… κανένας δεν ζητά διαβατήρια και οι συνοριοφύλακες χαριεντίζονται με 2-3 νοστιμούλες Ελβετίδες που ψάχνουν τον μύθο τους στη χώρα του Καζανόβα… γρήγορα ξεκινάμε ξανά… στο αξεπέραστο Κόμο το τρένο γεμίζει με Ιταλούς που επιστρέφουν στη βάση τους μετά από τις διακοπές τους στην καρτποσταλική λίμνη… μισή ώρα και κάτι αργότερα αγναντεύω την αρχιτεκτονική τελειότητα του Stazione Centrale… αποθέτω την ταπεινή αποσκευή μου στα έγκατά του και τρέχω να χαρώ την Galleria στο Duomo… ο χρόνος κυλά αντίστροφα… προσκύνημα στη Μadonnina , window shopping στο χρυσό τρίγωνο και λουκούλιος ανεφοδιασμός σε μια τρατορία στη Brera… μαγεμένος διαλέγω ένα μυθικό ριζότο με αμύγδαλα και σύκα και πίνω ένα εξαιρετικό ροζέ στη συνέχεια των ταξιδιών μου… επιστροφή στο σταθμό… το λεωφορείο για το αεροδρόμιο με περιμένει… τρία τέταρτα αργότερα περνάω τον έλεγχο αποσκευών στο terminal 2 του Malpensa… το πορτοκαλί αερόπλοιο της Easy φεύγει στην ώρα του… το υπερχάμπ του Βενιζέλος μας καλωσορίζει πίσω στην πόλη μου… ένα ακόμη ταξίδι μου δυστυχώς τελείωσε…

 

[renata]

Εφαγα πακέτο με την ιστορία..
ποια λογοτεχνία και πράσινα άλογα..
Γραψε βιβλία..γράψε δεν ξέρω τί,,αλλα γράψε!!

 

[XRISTOS71]

Η διαδρομή τώρα χαρακτηρίζεται επιεικώς ονειρική, με πλούσιες εναλλαγές τοπίων και αν συνδυαστεί με καλό καιρό αγγίζει το ιδεατό… στην αρχή κουμπώνεσαι βλέποντας τα φουγάρα από τις φάμπρικες της βιομηχανικής ζώνης να σε κοιτούν βλοσυρά, αλλά σχεδόν αμέσως το σενάριο αλλάζει και την θέση των ακαλαίσθητων τερατουργημάτων παίρνουν καταπράσινα λιβάδια κατάστικτα από ρωμαλέες αγελάδες… πριν προφτάσεις να εμπεδώσεις το χαλαρωτικό του τοπίου έρχονται οι λίμνες… μέσα σε αυτές πραγματικά χάνεσαι… το πρασινοτυρκουάζ των νερών τους δένει αρμονικότατα με το βαθύ πράσινο των δέντρων και το γαλανό ενός ουρανού που μουτζουρώνεται υπέροχα από άσπρα σύννεφα… οι φύση εδώ πλέκει ειδύλλια… μετά έρχονται τα βουνά… το τρένο πότε χάρις τα δεκάδες τούνελ περνά μέσα από τα σπλάχνα τους και πότε χάρις τα γιγαντόκτιστα γιοφύρια γλυκοφιλά τα ριζά τους… και εσύ στέκεσαι άφωνος μπροστά σε τέτοια ομορφιά… καταρράκτες, ρυάκια, χείμαρροι, ποτάμια ολάκερα το ακολουθούν διασχίζοντας σχεδόν όλη την χώρα…

άλλο ενα επικό παραλλήρημα λόγου και εικόνων απο το ''ρεμάλι της Φωκίονος Νέγρη'' η αλλιώς Traveller .

 

[McElk]

Εκτός από τους κύκνους μέθυσες και μας …

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[Twinkie]

Ξαναπήγα στη Ζυρίχη μέσα από τα μάτια σου Traveller.

 

[Italitsa]

Άλλη μια καταπληκτική αφήγηση όπως μόνο ο καλός μας Traveller ξέρει να την κάνει...
Αλλά... 22 ευρώ Ζυρίχη-Μιλάνο;;; Θεέ, πόσο κ..λόφαρδος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;;