paefstra
Member
- Μηνύματα
- 13.935
- Likes
- 44.906
2019. Ευρω ειχαν.
- Thread starter evaT
- Ημερομηνία δημιουργίας
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τότε φταίει η κρίση , ο πόλεμος. Τι να πω....
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Λιθουανία - Τρακάι
Η σημερινή μέρα είχε εκδρομούλα στο μαγευτικό κάστρο του Τρακάι.
Μόλις ένα μισάωρο έξω από το Βίλνιους, το κάστρο του 14ου αιώνα χτισμένο από το Μέγα Δούκα Gediminas βρίσκεται στη λίμνη Galve σ ένα εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον το οποίο προσδοκούσαμε ότι λόγω εποχής θα μας χάριζε εικόνες καρτ ποστάλ.
Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Στο σταθμό λεωφορείων φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έφευγε το δρομολόγιο και το επόμενο ήταν σε 1 ώρα. Μας είπαν να δοκιμάσουμε τα τρένα απέναντι.
Στο γκισέ είχα ένα 10ευρο στο χέρι αλλά μια γκασπαζά μας είπε να πάμε στο τρένο αμέσως και να βγάλουμε εισιτήριο μέσα γιατί έφευγε σε 5 λεπτά.
Ωραίο το τρενάκι άνετο, καθαρό και ήσυχο αλλά όταν πέρασε η εισπράκτορας, μια θειά εντελώς ρωσόφατσα, η οποία ζήτησε αντί για τα 2,40 που ξέραμε 4,40.
Ρωτήσαμε το λόγο και μας απάντησε στα ρώσικα, αγγλικά δεν καταλάβαινε γρι κ ανέλαβε να καθαρίσει τη μπουγάδα ένας συνεπιβάτης-διαμεσολαβητής-μεταφραστής κοινώς αν δεν βγάλεις εισιτήριο στο γκισέ, εντός του τρένου τρως πέναλτι...
Τούρκος η Μαρία!
Βοηθός Τούρκου εγώ.
Αρχίζει να φωνάζει η δικιά μου στα αγγλικά γιατί δεν μας το είπαν στο γκισέ, η άλλη να φωνάζει στα ρώσικα να λέει τα δικά της, πλάκα είχαν αλλά προφανώς και καμία δεν καταλάβαινε τι έλεγε η άλλη, ο συνεπιβάτης-μεταφραστής αγανάκτησε και είπε εμένα παρατείστε με ήσυχο, φεύγει η ρωσόφατσα εισπράκτορας και ύστερα από λίγο γυρίζει με μια άλλη που καταλάβαινε αγγλικά. Της εξηγούμε ήρεμα τι έχει συμβεί και μας ενημέρωσε ομολογουμένως πολύ ευγενικά πως το γκισέ κλείνει 5 λεπτά πριν την αναχώρηση οπότε έπρεπε να βολευτούμε είτε με το εισιτήριο με καπέλο ή να είχαμε βγάλει online. Κοινώς ας προσέχαμε.
Εμείς επιμέναμε ότι ήταν υποχρέωσή τους να μας ενημερώσουν σε κάθε περίπτωση, συμφώνησε μ αυτό και μας πρότεινε στην επιστροφή να πάμε να βρούμε την υπάλληλο και να διαμαρτυρηθούμε για να μας δώσει τα χρήματά μας πίσω.
Πιάσ' τ αβγό και κούρεφτο, αλλά είπαμε θα πάμε μια βόλτα, έτσι για το γαμώτο.
Στην επαρχία το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η λίμνη μας υποδέχθηκε παγωμένη.
Μπορώ να πω πως η αρχική εντύπωση δεν ήταν και η καλύτερη, μάλλον αδιάφορο ήταν το τοπίο-θυμήθηκα την αντίστοιχη αίσθηση μόλις είχα αντικρύσει τη λίμνη Bled + το κουκλίστικο χωριουδάκι στην Σλοβενία τον περασμένο Μάρτη και τα αβίαστα ουάου που έβγαιναν με την πρώτη επαφή.
Καμία σχέση εδώ. Ειδικά το χωριό στο Τρακάι μόνο γραφικό δεν ήταν. Τα σπιτάκια ήταν προκάτ χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή κάτι που προκαλούσε την προσοχή.
Η απόσταση από το σιδηρ.σταθμό μέχρι το κάστρο, κοντά στα 3 χιλιόμετρα τα οποία τα πήραμε με το πόδι. Συχνά πυκνά βλέπαμε στάση λεωφορείου το οποίο όμως λεωφορείο δεν φάνηκε ποτέ όση ώρα περπατούσαμε. Λογικό να μην υπάρχουν τακτικά δρομολόγια στο καταχείμωνο.
Γνωρίζαμε ότι η τελική εικόνα θα ήταν σημαντικά εντυπωσιακότερη όμως η διαδρομή καθοδόν ήταν απογοητευτική.
Διαβάζοντας κάτι αξιολογήσεις για το μέρος στο trip advisor τις προηγούμενες μέρες είχα προσέξει το σχόλιο ενός τύπου που πήγε λέει στο χωριό με τη δικιά του και δεν πέρασε καλά γιατί εκείνη βαρέθηκε και ήθελε να το περάσουν γρήγορα ενώ αυτός ήθελε να ρίξει άγκυρα και να δει το όμορφο χωριό με κάθε λεπτομέρεια.
Αβίαστα πήρα το μέρος της κοπέλας, ποιός ξέρει τι σόι ψυχαναγκαστικός πρήχτης ήταν που ήθελε να στρατοπεδεύσει στο συγκεκριμένο χωριό.
Εμείς ευτυχώς σε κάτι τέτοια είχαμε ακριβώς τα ίδια γούστα, προσπεράσαμε γρήγορα το άνευρο χωριό και αδημονούσαμε να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο της εξόρμησης.
Που μόλις ξεπρόβαλε μας προσέφερε αυτές τις απόκοσμες,καθηλωτικές εικόνες.
Καλό ε;;;
'Αντε να έρθεις εδώ καλοκαίρι και να το πετύχεις δίχως ψυχή
Πάω ή έρχομαι;
Και στην επιστροφή το κρύο είχε σφίξει και η λίμνη άρχισε να παγώνει από λεπτό σε λεπτό!
Φωτογραφιάρα! (της Μαρίας αυτή)
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιά άλλη εποχή μπορεί όλο αυτό το θέαμα να είναι περισσότερο εντυπωσιακό.
Ο χειμώνας του πάει!
Εκμεταλλευόμενες το πανέμορφο περιβάλλον σε συνδυασμό με την απουσία κόσμου, φτιάξαμε εδώ ακόμη ένα βιντεάκι για την επερχόμενη εκπομπή στον Alpha το οποίο και τίμησαν δεόντως προβάλλοντάς το παράλληλα σε άλλο παράθυρο ταυτόχρονα με τη ζωντανή εμφάνιση της Μαρίας από τη Ρίγα, μόνο που το μπέρδεψε ο Μάνεσης, εδώ λέει βλέπουμε ένα κάστρο από το Ταλίν
(έχει η Αγγλία Καλαμάτα; ) μέχρι που του το σφύριξαν ότι άλλο πράγμα δείχνουν και το μάζεψε.
Η επιστροφή είχε πρώτα από όλα στάση σε ταβέρνα για φαγητό και ζεστό κρασί!
Αφού καρδαμώσαμε και κυκλοφόρησε το αίμα στα άκρα, σκεφτήκαμε αντί για ξεποδάριασμα στην παγωνιά να κάνουμε ωτοστόπ.
Ωτοστόπ είχα να κάνω από το 1990 όταν δούλευα το καλοκαίρι στη Χαλκιδική στο Sani Beach και ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό.
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα το ξαναζήσω, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, υπό τις συνθήκες, με τα πόδια και τη μέση να διαμαρτύρονται ήδη δεν είμασταν για να το αποκλείσουμε.
Απλώσαμε τους αντίχειρες στους διερχόμενους πλην όμως ουδείς έδειχνε να ενδιαφέρεται.
Γενικά οι λαοί εκεί πάνω, είναι αναμενόμενα εσωστρεφείς με ελάχιστη διάθεση να εξυπηρετήσουν, να επικοινωνήσουν ή να φανούν φιλικοί. Με τις αναγκαίες εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Είχαμε ήδη διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής όταν τελικά σταμάτησε μια συμπαθητική κυρία με ένα θηριώδες SUV.
Ευκαιρία για μια έστω σύντομη επαφή με ντόπιο-μάθαμε πως επίσημα μιλούν τα Λιθουανικά αλλά ανεπίσημα ,οι μεγαλύτεροι κυρίως σε ηλικία προτιμούν τα ρώσικα-αυτά ξέρουν αυτά εμπιστεύονται, την ώρα που τη Ρωσία ούτε να τη βλέπουν στο χάρτη θέλουν, τη γλώσσα δεν λένε να την αφήσουν.
Την ευχαριστήσαμε θερμά που μας γλύτωσε από ποδαρόδρομο και κρύο και αυτή τη φορά επιλέξαμε λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Φυσικά και πήγαμε από τα τρένα μόλις φτάσαμε Βίλνιους. Η υπάλληλος που μας είχε φεσώσει βέβαια είχε σχολάσει και αυτή που βρήκαμε έκανε την ανήξερη.
'Εβαλε και τα γέλια και μας ειρωνεύτηκε πως κάνουμε έτσι για 2 ευρώ παραπάνω πράγμα που κατάφερε να με φουντώσει και μένα που είμαι γενικά πιο βραδυφλεγής...
Ζητήσαμε να δούμε κάποιον ανώτερο, αυτή φώναξε μιά άλλη και οι δύο κάργιες μαζί προσπαθούσαν να μας ξεφορτωθούν λέγοντάς μας πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στείλουμε μέιλ στην ιστοσελίδα της εταιρείας σιδηροδρόμων. Εξαιρετικά...
Σειρά στη μέρα μας είχε το Μουσείο Θυμάτων της Γενοκτονίας της KGB στο Βίλνιους.
Στην προηγούμενη ιστορία που έγραψα για το ταξιδάκι μου στη Βουδαπέστη πριν 2 μήνες έγραφα ότι εκείνη θα ήταν τελευταία φορά σε αντίστοιχο μουσείο αναφερόμενη στο Μουσείο του Τρόμου που είδα εκεί-κάτι αντίστοιχο με το σημερινό.
Αυτοδιαψεύδομαι λοιπόν και δεν μου έχω καμία εμπιστοσύνη, τα έλεγα και στη Μαρία καθοδόν πως έχοντας ζήσει στην εφηβεία μου τα γεγονότα της πτώσης του Βερολίνου είχα και ανέκαθεν μια έφεση στις ιστορίες κατασκοπείας, οπότε με κλίκαρε άπειρα να δω ένα τέτοιο κτίριο που στέγαζε και υπέθαλπτε αυτούσια τις εγκληματικές ενέργειες της ΚGB.
Περπατήσαμε αρκετά για να φτάσουμε ως εκεί.
Οι εικόνες της νέας πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές
Το μουσείο όμως καρα-άξιζε
Είχαν και εκθέματα από τους χώρους βασανιστηρίων. Μαζί με λεπτομερή περιγραφή για τις πρακτικές τους. Δεν θέλησα να βγάλω καμία φωτογραφία από εκεί ούτε να μοιραστώ αυτά που έμαθα.
Το μόνο που έχω να πω πια, πως αυτή ήταν όντως η τελευταία φορά που επισκέπτομαι τέτοιο μουσείο και πως η νέα γενιά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μία επαφή με έναν αντίστοιχο χώρο για να μαθαίνει και να μην επαναλάβει ποτέ....
Η μέρα μας ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε αρκετό δρόμο προς το χόστελ, περάσαμε λιγάκι από το κέντρο όπως έπεφτε η νύχτα τα πάντα ήταν υποτονικά, το είχαν ρίξει έξω το προηγούμενο βράδι άλλωστε, απόψε ήταν όλοι στα σπίτια τους.
Πήραμε προμήθειες από το σούπερ μάρκετ- εγώ βρήκα και salad bar και έφτιαξα μια ωραία χορταστική σαλάτα να βοσκήσω λιγάκι γιατί τόσες μέρες μου είχαν λείψει οι φυτικές ίνες, πήραμε κ ένα μπουκάλι κρασί να το γλεντήσουμε μόνες.
Στο χόστελ το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στον κάτω όροφο που γινόταν ένα ας πούμε πάρτι. 3-4 βαρεμένοι κοπανούσαν από ένα ταμπούρλο (ο καθένας στο δικό τέμπο) και οι υπόλοιποι χάζευαν.
Αράξαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του ορόφου μας εντελώς μόνες και απολαύσαμε το κρασάκι και την ησυχία μας.
Κάποια στιγμή μπούκαρε ένας τρελαμένος 20χρονος από τους κοιτώνες , μας κοίταξε απορημένα....τι κάνετε ρε γκάις εδώ πάνω, κάτω είναι το πάρτυ, ελάτε κάτω γιούχουυυυ!!!!
Γιούχου λέω και γω, πήγαινε εσύ κι έννοια σου ερχόμαστε! και απλώθηκα καλύτερα στον καναπέ
Λίγο πριν γλαρώσουμε, η βραδιά μετατράπηκε σε χόρορ όταν ο γνωστός τρελός έκανε πανηγυρική είσοδο σε ντελίριο, περπατούσε πέρα δώθε ψελλίζοντας ασυναρτησίες και κουνώντας κεφάλι και χέρια πάνω κάτω-εκτός εαυτού, κάπου κάπου έβγαζε και άναρθρους ήχους, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμες και ακίνητες ενώ κάποια στιγμή μου λέει η Μαρία, κοίτα πίσω σου διακριτικά αυτός κάτι κάνει στην κουζίνα μην τυχόν και βουτήξει κανένα μαχαίρι;
'Οχι λέω οδοντόβουρτσα κρατάει για την ώρα, καλά είμαστε....και μόλις χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο θυμηθήκαμε την ταινία χόστελ και τρέξαμε καλού κακού να κλειδωθούμε στο δωμάτιό μας.
Η σημερινή μέρα είχε εκδρομούλα στο μαγευτικό κάστρο του Τρακάι.
Μόλις ένα μισάωρο έξω από το Βίλνιους, το κάστρο του 14ου αιώνα χτισμένο από το Μέγα Δούκα Gediminas βρίσκεται στη λίμνη Galve σ ένα εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον το οποίο προσδοκούσαμε ότι λόγω εποχής θα μας χάριζε εικόνες καρτ ποστάλ.
Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Στο σταθμό λεωφορείων φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έφευγε το δρομολόγιο και το επόμενο ήταν σε 1 ώρα. Μας είπαν να δοκιμάσουμε τα τρένα απέναντι.
Στο γκισέ είχα ένα 10ευρο στο χέρι αλλά μια γκασπαζά μας είπε να πάμε στο τρένο αμέσως και να βγάλουμε εισιτήριο μέσα γιατί έφευγε σε 5 λεπτά.
Ωραίο το τρενάκι άνετο, καθαρό και ήσυχο αλλά όταν πέρασε η εισπράκτορας, μια θειά εντελώς ρωσόφατσα, η οποία ζήτησε αντί για τα 2,40 που ξέραμε 4,40.
Ρωτήσαμε το λόγο και μας απάντησε στα ρώσικα, αγγλικά δεν καταλάβαινε γρι κ ανέλαβε να καθαρίσει τη μπουγάδα ένας συνεπιβάτης-διαμεσολαβητής-μεταφραστής κοινώς αν δεν βγάλεις εισιτήριο στο γκισέ, εντός του τρένου τρως πέναλτι...
Τούρκος η Μαρία!
Βοηθός Τούρκου εγώ.
Αρχίζει να φωνάζει η δικιά μου στα αγγλικά γιατί δεν μας το είπαν στο γκισέ, η άλλη να φωνάζει στα ρώσικα να λέει τα δικά της, πλάκα είχαν αλλά προφανώς και καμία δεν καταλάβαινε τι έλεγε η άλλη, ο συνεπιβάτης-μεταφραστής αγανάκτησε και είπε εμένα παρατείστε με ήσυχο, φεύγει η ρωσόφατσα εισπράκτορας και ύστερα από λίγο γυρίζει με μια άλλη που καταλάβαινε αγγλικά. Της εξηγούμε ήρεμα τι έχει συμβεί και μας ενημέρωσε ομολογουμένως πολύ ευγενικά πως το γκισέ κλείνει 5 λεπτά πριν την αναχώρηση οπότε έπρεπε να βολευτούμε είτε με το εισιτήριο με καπέλο ή να είχαμε βγάλει online. Κοινώς ας προσέχαμε.
Εμείς επιμέναμε ότι ήταν υποχρέωσή τους να μας ενημερώσουν σε κάθε περίπτωση, συμφώνησε μ αυτό και μας πρότεινε στην επιστροφή να πάμε να βρούμε την υπάλληλο και να διαμαρτυρηθούμε για να μας δώσει τα χρήματά μας πίσω.
Πιάσ' τ αβγό και κούρεφτο, αλλά είπαμε θα πάμε μια βόλτα, έτσι για το γαμώτο.
Στην επαρχία το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η λίμνη μας υποδέχθηκε παγωμένη.
Μπορώ να πω πως η αρχική εντύπωση δεν ήταν και η καλύτερη, μάλλον αδιάφορο ήταν το τοπίο-θυμήθηκα την αντίστοιχη αίσθηση μόλις είχα αντικρύσει τη λίμνη Bled + το κουκλίστικο χωριουδάκι στην Σλοβενία τον περασμένο Μάρτη και τα αβίαστα ουάου που έβγαιναν με την πρώτη επαφή.
Καμία σχέση εδώ. Ειδικά το χωριό στο Τρακάι μόνο γραφικό δεν ήταν. Τα σπιτάκια ήταν προκάτ χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή κάτι που προκαλούσε την προσοχή.
Η απόσταση από το σιδηρ.σταθμό μέχρι το κάστρο, κοντά στα 3 χιλιόμετρα τα οποία τα πήραμε με το πόδι. Συχνά πυκνά βλέπαμε στάση λεωφορείου το οποίο όμως λεωφορείο δεν φάνηκε ποτέ όση ώρα περπατούσαμε. Λογικό να μην υπάρχουν τακτικά δρομολόγια στο καταχείμωνο.
Γνωρίζαμε ότι η τελική εικόνα θα ήταν σημαντικά εντυπωσιακότερη όμως η διαδρομή καθοδόν ήταν απογοητευτική.
Διαβάζοντας κάτι αξιολογήσεις για το μέρος στο trip advisor τις προηγούμενες μέρες είχα προσέξει το σχόλιο ενός τύπου που πήγε λέει στο χωριό με τη δικιά του και δεν πέρασε καλά γιατί εκείνη βαρέθηκε και ήθελε να το περάσουν γρήγορα ενώ αυτός ήθελε να ρίξει άγκυρα και να δει το όμορφο χωριό με κάθε λεπτομέρεια.
Αβίαστα πήρα το μέρος της κοπέλας, ποιός ξέρει τι σόι ψυχαναγκαστικός πρήχτης ήταν που ήθελε να στρατοπεδεύσει στο συγκεκριμένο χωριό.
Εμείς ευτυχώς σε κάτι τέτοια είχαμε ακριβώς τα ίδια γούστα, προσπεράσαμε γρήγορα το άνευρο χωριό και αδημονούσαμε να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο της εξόρμησης.
Που μόλις ξεπρόβαλε μας προσέφερε αυτές τις απόκοσμες,καθηλωτικές εικόνες.
Καλό ε;;;
'Αντε να έρθεις εδώ καλοκαίρι και να το πετύχεις δίχως ψυχή
Πάω ή έρχομαι;
Και στην επιστροφή το κρύο είχε σφίξει και η λίμνη άρχισε να παγώνει από λεπτό σε λεπτό!
Φωτογραφιάρα! (της Μαρίας αυτή)
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιά άλλη εποχή μπορεί όλο αυτό το θέαμα να είναι περισσότερο εντυπωσιακό.
Ο χειμώνας του πάει!
Εκμεταλλευόμενες το πανέμορφο περιβάλλον σε συνδυασμό με την απουσία κόσμου, φτιάξαμε εδώ ακόμη ένα βιντεάκι για την επερχόμενη εκπομπή στον Alpha το οποίο και τίμησαν δεόντως προβάλλοντάς το παράλληλα σε άλλο παράθυρο ταυτόχρονα με τη ζωντανή εμφάνιση της Μαρίας από τη Ρίγα, μόνο που το μπέρδεψε ο Μάνεσης, εδώ λέει βλέπουμε ένα κάστρο από το Ταλίν
(έχει η Αγγλία Καλαμάτα; ) μέχρι που του το σφύριξαν ότι άλλο πράγμα δείχνουν και το μάζεψε.Η επιστροφή είχε πρώτα από όλα στάση σε ταβέρνα για φαγητό και ζεστό κρασί!
Αφού καρδαμώσαμε και κυκλοφόρησε το αίμα στα άκρα, σκεφτήκαμε αντί για ξεποδάριασμα στην παγωνιά να κάνουμε ωτοστόπ.
Ωτοστόπ είχα να κάνω από το 1990 όταν δούλευα το καλοκαίρι στη Χαλκιδική στο Sani Beach και ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό.
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα το ξαναζήσω, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, υπό τις συνθήκες, με τα πόδια και τη μέση να διαμαρτύρονται ήδη δεν είμασταν για να το αποκλείσουμε.
Απλώσαμε τους αντίχειρες στους διερχόμενους πλην όμως ουδείς έδειχνε να ενδιαφέρεται.
Γενικά οι λαοί εκεί πάνω, είναι αναμενόμενα εσωστρεφείς με ελάχιστη διάθεση να εξυπηρετήσουν, να επικοινωνήσουν ή να φανούν φιλικοί. Με τις αναγκαίες εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Είχαμε ήδη διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής όταν τελικά σταμάτησε μια συμπαθητική κυρία με ένα θηριώδες SUV.
Ευκαιρία για μια έστω σύντομη επαφή με ντόπιο-μάθαμε πως επίσημα μιλούν τα Λιθουανικά αλλά ανεπίσημα ,οι μεγαλύτεροι κυρίως σε ηλικία προτιμούν τα ρώσικα-αυτά ξέρουν αυτά εμπιστεύονται, την ώρα που τη Ρωσία ούτε να τη βλέπουν στο χάρτη θέλουν, τη γλώσσα δεν λένε να την αφήσουν.
Την ευχαριστήσαμε θερμά που μας γλύτωσε από ποδαρόδρομο και κρύο και αυτή τη φορά επιλέξαμε λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Φυσικά και πήγαμε από τα τρένα μόλις φτάσαμε Βίλνιους. Η υπάλληλος που μας είχε φεσώσει βέβαια είχε σχολάσει και αυτή που βρήκαμε έκανε την ανήξερη.
'Εβαλε και τα γέλια και μας ειρωνεύτηκε πως κάνουμε έτσι για 2 ευρώ παραπάνω πράγμα που κατάφερε να με φουντώσει και μένα που είμαι γενικά πιο βραδυφλεγής...
Ζητήσαμε να δούμε κάποιον ανώτερο, αυτή φώναξε μιά άλλη και οι δύο κάργιες μαζί προσπαθούσαν να μας ξεφορτωθούν λέγοντάς μας πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στείλουμε μέιλ στην ιστοσελίδα της εταιρείας σιδηροδρόμων. Εξαιρετικά...
Σειρά στη μέρα μας είχε το Μουσείο Θυμάτων της Γενοκτονίας της KGB στο Βίλνιους.
Στην προηγούμενη ιστορία που έγραψα για το ταξιδάκι μου στη Βουδαπέστη πριν 2 μήνες έγραφα ότι εκείνη θα ήταν τελευταία φορά σε αντίστοιχο μουσείο αναφερόμενη στο Μουσείο του Τρόμου που είδα εκεί-κάτι αντίστοιχο με το σημερινό.
Αυτοδιαψεύδομαι λοιπόν και δεν μου έχω καμία εμπιστοσύνη, τα έλεγα και στη Μαρία καθοδόν πως έχοντας ζήσει στην εφηβεία μου τα γεγονότα της πτώσης του Βερολίνου είχα και ανέκαθεν μια έφεση στις ιστορίες κατασκοπείας, οπότε με κλίκαρε άπειρα να δω ένα τέτοιο κτίριο που στέγαζε και υπέθαλπτε αυτούσια τις εγκληματικές ενέργειες της ΚGB.
Περπατήσαμε αρκετά για να φτάσουμε ως εκεί.
Οι εικόνες της νέας πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές
Το μουσείο όμως καρα-άξιζε
Είχαν και εκθέματα από τους χώρους βασανιστηρίων. Μαζί με λεπτομερή περιγραφή για τις πρακτικές τους. Δεν θέλησα να βγάλω καμία φωτογραφία από εκεί ούτε να μοιραστώ αυτά που έμαθα.
Το μόνο που έχω να πω πια, πως αυτή ήταν όντως η τελευταία φορά που επισκέπτομαι τέτοιο μουσείο και πως η νέα γενιά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μία επαφή με έναν αντίστοιχο χώρο για να μαθαίνει και να μην επαναλάβει ποτέ....
Η μέρα μας ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε αρκετό δρόμο προς το χόστελ, περάσαμε λιγάκι από το κέντρο όπως έπεφτε η νύχτα τα πάντα ήταν υποτονικά, το είχαν ρίξει έξω το προηγούμενο βράδι άλλωστε, απόψε ήταν όλοι στα σπίτια τους.
Πήραμε προμήθειες από το σούπερ μάρκετ- εγώ βρήκα και salad bar και έφτιαξα μια ωραία χορταστική σαλάτα να βοσκήσω λιγάκι γιατί τόσες μέρες μου είχαν λείψει οι φυτικές ίνες, πήραμε κ ένα μπουκάλι κρασί να το γλεντήσουμε μόνες.
Στο χόστελ το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στον κάτω όροφο που γινόταν ένα ας πούμε πάρτι. 3-4 βαρεμένοι κοπανούσαν από ένα ταμπούρλο (ο καθένας στο δικό τέμπο) και οι υπόλοιποι χάζευαν.
Αράξαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του ορόφου μας εντελώς μόνες και απολαύσαμε το κρασάκι και την ησυχία μας.
Κάποια στιγμή μπούκαρε ένας τρελαμένος 20χρονος από τους κοιτώνες , μας κοίταξε απορημένα....τι κάνετε ρε γκάις εδώ πάνω, κάτω είναι το πάρτυ, ελάτε κάτω γιούχουυυυ!!!!
Γιούχου λέω και γω, πήγαινε εσύ κι έννοια σου ερχόμαστε! και απλώθηκα καλύτερα στον καναπέ
Λίγο πριν γλαρώσουμε, η βραδιά μετατράπηκε σε χόρορ όταν ο γνωστός τρελός έκανε πανηγυρική είσοδο σε ντελίριο, περπατούσε πέρα δώθε ψελλίζοντας ασυναρτησίες και κουνώντας κεφάλι και χέρια πάνω κάτω-εκτός εαυτού, κάπου κάπου έβγαζε και άναρθρους ήχους, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμες και ακίνητες ενώ κάποια στιγμή μου λέει η Μαρία, κοίτα πίσω σου διακριτικά αυτός κάτι κάνει στην κουζίνα μην τυχόν και βουτήξει κανένα μαχαίρι;
'Οχι λέω οδοντόβουρτσα κρατάει για την ώρα, καλά είμαστε....και μόλις χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο θυμηθήκαμε την ταινία χόστελ και τρέξαμε καλού κακού να κλειδωθούμε στο δωμάτιό μας.
Attachments
Last edited:
Sam-chal
Member
- Μηνύματα
- 974
- Likes
- 2.237
- Επόμενο Ταξίδι
- Απρογραμμάτιστο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Χιλή, Βολιβία
Αυτό με τα εισιτήρια δεν θα είχα ασχοληθεί καθόλου όσο ανάγκη να είχα τα χρήματα. Χάσιμο χρόνου, εκνευρισμός, στεναχώρια και από πάνω να υποστώ την ειρωνεία και την ξυνίλα των υπαλλήλων που ούτως η άλλως δεν θα έβρισκα το δίκιο μου.Λιθουανία - Τρακάι
Η σημερινή μέρα είχε εκδρομούλα στο μαγευτικό κάστρο του Τρακάι.
Μόλις ένα μισάωρο έξω από το Βίλνιους, το κάστρο του 14ου αιώνα χτισμένο από το Μέγα Δούκα Gediminas βρίσκεται στη λίμνη Galve σ ένα εντυπωσιακό φυσικό περιβάλλον το οποίο προσδοκούσαμε ότι λόγω εποχής θα μας χάριζε εικόνες καρτ ποστάλ.
Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν ιδανικά. Στο σταθμό λεωφορείων φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έφευγε το δρομολόγιο και το επόμενο ήταν σε 1 ώρα. Μας είπαν να δοκιμάσουμε τα τρένα απέναντι.
Στο γκισέ είχα ένα 10ευρο στο χέρι αλλά μια γκασπαζά μας είπε να πάμε στο τρένο αμέσως και να βγάλουμε εισιτήριο μέσα γιατί έφευγε σε 5 λεπτά.
Ωραίο το τρενάκι άνετο, καθαρό και ήσυχο αλλά όταν πέρασε η εισπράκτορας, μια θειά εντελώς ρωσόφατσα, η οποία ζήτησε αντί για τα 2,40 που ξέραμε 4,40.
Ρωτήσαμε το λόγο και μας απάντησε στα ρώσικα, αγγλικά δεν καταλάβαινε γρι κ ανέλαβε να καθαρίσει τη μπουγάδα ένας συνεπιβάτης-διαμεσολαβητής-μεταφραστής κοινώς αν δεν βγάλεις εισιτήριο στο γκισέ, εντός του τρένου τρως πέναλτι...
Τούρκος η Μαρία!
Βοηθός Τούρκου εγώ.
Αρχίζει να φωνάζει η δικιά μου στα αγγλικά γιατί δεν μας το είπαν στο γκισέ, η άλλη να φωνάζει στα ρώσικα να λέει τα δικά της, πλάκα είχαν αλλά προφανώς και καμία δεν καταλάβαινε τι έλεγε η άλλη, ο συνεπιβάτης-μεταφραστής αγανάκτησε και είπε εμένα παρατείστε με ήσυχο, φεύγει η ρωσόφατσα εισπράκτορας και ύστερα από λίγο γυρίζει με μια άλλη που καταλάβαινε αγγλικά. Της εξηγούμε ήρεμα τι έχει συμβεί και μας ενημέρωσε ομολογουμένως πολύ ευγενικά πως το γκισέ κλείνει 5 λεπτά πριν την αναχώρηση οπότε έπρεπε να βολευτούμε είτε με το εισιτήριο με καπέλο ή να είχαμε βγάλει online. Κοινώς ας προσέχαμε.
Εμείς επιμέναμε ότι ήταν υποχρέωσή τους να μας ενημερώσουν σε κάθε περίπτωση, συμφώνησε μ αυτό και μας πρότεινε στην επιστροφή να πάμε να βρούμε την υπάλληλο και να διαμαρτυρηθούμε για να μας δώσει τα χρήματά μας πίσω.
Πιάσ' τ αβγό και κούρεφτο, αλλά είπαμε θα πάμε μια βόλτα, έτσι για το γαμώτο.
Στην επαρχία το χιόνι κάλυπτε τα πάντα. Η λίμνη μας υποδέχθηκε παγωμένη.
View attachment 420981
View attachment 420982
Μπορώ να πω πως η αρχική εντύπωση δεν ήταν και η καλύτερη, μάλλον αδιάφορο ήταν το τοπίο-θυμήθηκα την αντίστοιχη αίσθηση μόλις είχα αντικρύσει τη λίμνη Bled + το κουκλίστικο χωριουδάκι στην Σλοβενία τον περασμένο Μάρτη και τα αβίαστα ουάου που έβγαιναν με την πρώτη επαφή.
Καμία σχέση εδώ. Ειδικά το χωριό στο Τρακάι μόνο γραφικό δεν ήταν. Τα σπιτάκια ήταν προκάτ χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα ή κάτι που προκαλούσε την προσοχή.
Η απόσταση από το σιδηρ.σταθμό μέχρι το κάστρο, κοντά στα 3 χιλιόμετρα τα οποία τα πήραμε με το πόδι. Συχνά πυκνά βλέπαμε στάση λεωφορείου το οποίο όμως λεωφορείο δεν φάνηκε ποτέ όση ώρα περπατούσαμε. Λογικό να μην υπάρχουν τακτικά δρομολόγια στο καταχείμωνο.
Γνωρίζαμε ότι η τελική εικόνα θα ήταν σημαντικά εντυπωσιακότερη όμως η διαδρομή καθοδόν ήταν απογοητευτική.
Διαβάζοντας κάτι αξιολογήσεις για το μέρος στο trip advisor τις προηγούμενες μέρες είχα προσέξει το σχόλιο ενός τύπου που πήγε λέει στο χωριό με τη δικιά του και δεν πέρασε καλά γιατί εκείνη βαρέθηκε και ήθελε να το περάσουν γρήγορα ενώ αυτός ήθελε να ρίξει άγκυρα και να δει το όμορφο χωριό με κάθε λεπτομέρεια.
Αβίαστα πήρα το μέρος της κοπέλας, ποιός ξέρει τι σόι ψυχαναγκαστικός πρήχτης ήταν που ήθελε να στρατοπεδεύσει στο συγκεκριμένο χωριό.
Εμείς ευτυχώς σε κάτι τέτοια είχαμε ακριβώς τα ίδια γούστα, προσπεράσαμε γρήγορα το άνευρο χωριό και αδημονούσαμε να φτάσουμε στο κυρίως πιάτο της εξόρμησης.
Που μόλις ξεπρόβαλε μας πρόσφερε αυτές τις απόκοσμες,καθηλωτικές εικόνες.
View attachment 420984
View attachment 420985
Καλό ε;;;
View attachment 420986
'Αντε να έρθεις εδώ καλοκαίρι και να το πετύχεις δίχως ψυχή
View attachment 420987
Πάω ή έρχομαι;
View attachment 420988 View attachment 420990 View attachment 420991
Και στην επιστροφή το κρύο είχε σφίξει και η λίμνη άρχισε να παγώνει από λεπτό σε λεπτό!
View attachment 420992
Φωτογραφιάρα! (της Μαρίας αυτή)
View attachment 420993
Δεν μπορώ να φανταστώ ποιά άλλη εποχή μπορεί όλο αυτό το θέαμα να είναι περισσότερο εντυπωσιακό.
Ο χειμώνας του πάει!
Η επιστροφή είχε πρώτα από όλα στάση σε ταβέρνα για φαγητό και ζεστό κρασί!
Αφού καρδαμώσαμε και κυκλοφόρησε το αίμα στα άκρα, σκεφτήκαμε αντί για ξεποδάριασμα στην παγωνιά να κάνουμε ωτοστόπ.
Ωτοστόπ είχα να κάνω από το 1990 όταν δούλευα το καλοκαίρι στη Χαλκιδική στο Sani Beach και ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στο πιο κοντινό χωριό.
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα το ξαναζήσω, αλλά ποτέ μη λες ποτέ, υπό τις συνθήκες, με τα πόδια και τη μέση να διαμαρτύρονται ήδη δεν ήταν για να το σκεφτόμαστε.
Απλώσαμε τους αντίχειρες στους διερχόμενους πλην όμως ουδείς έδειχνε να ανταποκρίνεται.
Γενικά οι λαοί εκεί πάνω, είναι αναμενόμενα εσωστρεφείς με ελάχιστη διάθεση να εξυπηρετήσουν, να επικοινωνήσουν ή να φανούν φιλικοί. Με τις αναγκαίες εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας ήταν αδιαμφισβήτητος.
Είχαμε ήδη διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής όταν τελικά σταμάτησε μια συμπαθητική κυρία με ένα θηριώδες SUV.
Ευκαιρία για μια έστω σύντομη επαφή με ντόπιο-μάθαμε πως επίσημα μιλούν τα Λιθουανικά αλλά ανεπίσημα ,οι μεγαλύτεροι κυρίως σε ηλικία προτιμούν τα ρώσικα-αυτά ξέρουν αυτά εμπιστεύονται, την ώρα που τη Ρωσία ούτε να τη βλέπουν στο χάρτη θέλουν, τη γλώσσα δεν λένε να την αφήσουν.
Την ευχαριστήσαμε θερμά που μας γλύτωσε από ποδαρόδρομο και κρύο και αυτή τη φορά επιλέξαμε λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Φυσικά και πήγαμε από τα τρένα μόλις φτάσαμε Βίλνιους. Η υπάλληλος που μας είχε φεσώσει βέβαια είχε σχολάσει και αυτή που βρήκαμε έκανε την ανήξερη.
'Εβαλε και τα γέλια και μας ειρωνεύτηκε πως κάνουμε έτσι για 2 ευρώ παραπάνω πράγμα που κατάφερε να με φουντώσει και μένα που είμαι γενικά πιο βραδυφλεγής...
Ζητήσαμε να δούμε κάποιον ανώτερο, αυτή φώναξε μιά άλλη και οι δύο κάργιες μαζί προσπαθούσαν να μας ξεφορτωθούν λέγοντάς μας πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να στείλουμε μέιλ στην ιστοσελίδα της εταιρείας σιδηροδρόμων. Εξαιρετικά...
Σειρά στη μέρα μας είχε το Μουσείο Θυμάτων της Γενοκτονίας της KGB στο Βίλνιους.
Στην προηγούμενη ιστορία που έγραψα για το ταξιδάκι μου στη Βουδαπέστη πριν 2 μήνες έγραφα ότι εκείνη θα ήταν τελευταία φορά σε αντίστοιχο μουσείο αναφερόμενη στο Μουσείο του Τρόμου που είδα εκεί-κάτι αντίστοιχο με το σημερινό.
Αυτοδιαψεύδομαι λοιπόν και δεν μου έχω καμία εμπιστοσύνη, τα έλεγα και στη Μαρία καθοδόν πως έχοντας ζήσει στην εφηβεία μου τα γεγονότα της πτώσης του Βερολίνου είχα και ανέκαθεν μια έφεση στις ιστορίες κατασκοπείας, οπότε με κλίκαρε άπειρα να δω ένα τέτοιο κτίριο που στέγαζε και υπέθαλπτε αυτούσια τις εγκληματικές ενέργειες της ΚGB.
Περπατήσαμε αρκετά για να φτάσουμε ως εκεί.
Οι εικόνες της νέας πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές
View attachment 421019
View attachment 421020 View attachment 421021
Το μουσείο όμως καρα-άξιζε
View attachment 421022
View attachment 421023 View attachment 421024 View attachment 421025 View attachment 421026 View attachment 421027 View attachment 421028 View attachment 421030
View attachment 421031
Είχαν και εκθέματα από τους χώρους βασανιστηρίων. Μαζί με λεπτομερή περιγραφή για τις πρακτικές τους. Δεν θέλησα να βγάλω καμία φωτογραφία από εκεί ούτε να μοιραστώ αυτά που έμαθα.
Το μόνο που έχω να πω πια, πως αυτή ήταν όντως η τελευταία φορά που επισκέπτομαι τέτοιο μουσείο και πως η νέα γενιά θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μία επαφή με έναν αντίστοιχο χώρο για να μαθαίνει και να μην επαναλαμβάνει....
Η μέρα μας ήταν παραπάνω από γεμάτη. Είχαμε αρκετό δρόμο προς το χόστελ, περάσαμε λιγάκι από το κέντρο όπως έπεφτε η νύχτα τα πάντα ήταν υποτονικά, το είχαν ρίξει έξω το προηγούμενο βράδι άλλωστε, απόψε ήταν όλοι στα σπίτια τους.
Πήραμε προμήθειες από το σούπερ μάρκετ- εγώ βρήκα και salad bar και έφτιαξα μια ωραία χορταστική σαλάτα να βοσκήσω λιγάκι γιατί τόσες μέρες μου είχαν λείψει οι φυτικές ίνες, πήραμε κ ένα μπουκάλι κρασί να το γλεντήσουμε μόνες.
Στο χόστελ το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στον κάτω όροφο που γινόταν ένα ας πούμε πάρτι. 3-4 βαρεμένοι κοπανούσαν από ένα ταμπούρλο (ο καθένας στο δικό τέμπο) και οι υπόλοιποι χάζευαν.
Αράξαμε στην ευρύχωρη κουζίνα του ορόφου μας εντελώς μόνες και απολαύσαμε το κρασάκι και την ησυχία μας.
Κάποια στιγμή μπούκαρε ένας 20χρονος τρελαμένος από τους κοιτώνες , μας κοίταξε απορημένα....τι κάνετε ρε γκάις εδώ πάνω, κάτω είναι το πάρτυ, ελάτε κάτω γιούχουυυυ!!!!
Γιούχου λέω και γω, πήγαινε εσύ κι έννοια σου ερχόμαστε! και απλώθηκα καλύτερα στον καναπέ
Λίγο πριν γλαρώσουμε, η βραδιά μετατράπηκε σε χόρορ όταν ο γνωστός τρελός έκανε πανηγυρική είσοδο σε ντελίριο, περπατούσε πάνω κάτω ψελλίζοντας ασυναρτησίες και κουνώντας κεφάλι και χέρια πάνω κάτω-εκτός εαυτού, κάπου κάπου έβγαζε και άναρθρους ήχους, προσπαθήσαμε να παραμείνουμε ψύχραιμες και ακίνητες ενώ κάποια στιγμή μου λέει η Μαρία, κοίτα πίσω σου διακριτικά αυτός κάτι κάνει στην κουζίνα μην τυχόν και βουτήξει κανένα μαχαίρι;
'Οχι λέω οδοντόβουρτσα κρατάει για την ώρα, καλά είμαστε....και μόλις χάθηκε από το οπτικό μας πεδίο θυμηθήκαμε την ταινία χόστελ και τρέξαμε να κλειδωθούμε στο δωμάτιό μας.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
ΣΥΜΦΩΝΩ. Το 2ευρω είναι ανάξιο λόγου, η κοροιδία μας εκνεύρισε.
Sam-chal
Member
- Μηνύματα
- 974
- Likes
- 2.237
- Επόμενο Ταξίδι
- Απρογραμμάτιστο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Χιλή, Βολιβία
Εκεί την πατάμε και ασχολούμαστε, στην κοροϊδία...
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 231
- Likes
- 1.578
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Sam-chal
Member
- Μηνύματα
- 974
- Likes
- 2.237
- Επόμενο Ταξίδι
- Απρογραμμάτιστο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Χιλή, Βολιβία
Την ιστορία την διάβασα με ενδιαφέρον και αγάπη.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Λιθουανία - Βίλνιους (τα υπόλοιπα)
Ξημέρωσε και έμελλε να δούμε άσπρη μέρα και εδώ.
Πακετάραμε (ξανά) και αφήσαμε τα μπαγάζια για να πάμε στα εναπομείναντα αξιοθέατα της πόλης, είχαμε αρκετό χρόνο πριν ξεκινήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του Roadtrip, τη Ρίγα της Λετονίας.
Η πόλη ντυμένη στα λευκά ήταν σκέτη κούκλα και η Μαρία πρώτη φορά από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας εκεί είπε καλή κουβέντα για την πόλη κι άρχισε να φωτογραφίζει αχόρταγα.
Πήραμε το δρόμο για τον Πύργο Gediminas
Α νάτος! Εκεί πρέπει να ανέβουμε
Το μονοπάτι πήγαινε μέσα από ένα παγωμένο πάρκο
Μετά αρχίσαμε την ανάβαση στο λόφο
Ποταμός Neris
Ανεβήκαμε πολλά σκαλιά
O Πύργος Gediminas (φέρει το όνομα του Μεγάλου Δούκα βεβαίως) είναι ό,τι απέμεινε από την καστροπολιτεία της άνω πόλης και ολοκληρώθηκε το 1409 από άλλο Δούκα.
Αριστερά φαίνονται τα παιδάκια από ένα σχολείο που επισκέπτονταν το χώρο.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν εκατομμύρια παιδάκια εκείνη την ημέρα τα οποία ήταν κυριολεκτικά παντού και είναι θαύμα πως έχουμε κάποιες ήρεμες φωτογραφίες από το χώρο.
Ενώ η θέα ήταν υπερ-συγκλο.
Τα επιφωνήματα ουάου και ωωωωωω, ακόμη και μερικά εεεεεε δεν έλεγαν να μας τελειώσουν, ενώ έγινε ήδη ορατός ο επόμενος στόχος, ο Λόφος των Τριών Σταυρών.
Συνήθως μελετάω τα αξιοθέατα που με ενδιαφέρουν για τα ταξίδια μου όταν βρίσκω χρόνο στο γραφείο μου. 'Οταν σχεδίαζα το Βίλνιους στη ζέστη του γραφείου μου μαζί με καφεδάκι, μου φάνηκε καλή ιδέα να τα γκρουπάρω αυτά τα δύο μαζί για να κερδίσουμε χρόνο από τις αποστάσεις.
Στην πράξη βέβαια έπρεπε να κατέβουμε από κει που είμασταν, να βρούμε το μονοπάτι για τον άλλο λόφο, να ανέβουμε εκεί πάνω κι όλα αυτά με τουλάχιστον 20 πόντους χιόνι και πάγο.
Είπαμε ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε...
Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα μαλακός άλλωστε με τόσο περπάτημα και ανάβαση δε νιώθαμε καθόλου κρύο.
Η συγκεκριμένη βόλτα ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλου του ταξιδιού.
Παπάκια!
Πολλά παπάκια!
ένα καρουζέλ έρημο μέσα στην ησυχία του τίποτα
και ανάβαση
ήταν τόσο απάτητα που αρκετές φορές χάσαμε το μονοπάτι.
Μετά είχε σκαλιά...κι αφού ανεβήκαμε αυτά, είχε κι άλλα σκαλιά...
Και μερικά ακόμη μέχρι που...φάνηκε αυτό
'Ενα τελευταίο κουράγιο και φτάσαμε
Σύμφωνα με το μύθο 7 Φραγκισκανοί μοναχοί αποκεφαλίστηκαν σ αυτό το λόφο στις αρχές του 17ου αιώνα και ένα αρχικό μνημείο τοποθετήθηκε το 1916 το οποίο και έγινε σύμβολο της πόλης. Το 1950 οι Σοβιετικές αρχές το κατήργησαν και η σημερινή του μορφή τοποθετήθηκε από το 1989.
Δυό όψεις έχει η ζωή! Η απέναντι πλευρά τώρα
Αισθανόμουν το λιγότερο ευγνώμων.
Πρώτα γιατί ο δεξιός μου γοφός ανταποκρινόταν πλήρως στα ατελείωτα βασανιστήρια που τον υπέβαλα επιβεβαιώνοντας πως ο φυσίατρος που ανέλαβε να τον "στρώσει" μετά από ένα ορθοπεδικό περιστατικό-έκανε εξαιρετική δουλειά και δεν με ενοχλούσε παρά ελάχιστα πια.
Και κυριότερα γιατί απόλαυσα στο έπακρο-ένα από τα καλύτερα πρωινά όχι μόνο του ταξιδιού αλλά ολόκληρης της χρονιάς, η πεζοπορία στη φύση, η άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου λίγα μόνο μέτρα από τον αστικό ιστό, απίθανο πραγματικά, ηρέμησα γαλήνευσα και δραπέτευσα από όλα. 'Ενιωσα χαλαρή και ανάλαφρη μέχρι τα ακροδάχτυλα και καταχώρισα το Βίλνιους ως πόλη της καρδιάς μας
Ολοκληρωμένες από την εμπειρία μας εδώ πήραμε το δρόμο της επιστροφής γράφοντας τον επίλογο της επίσκεψης στην κλειστή αγορά όπου τιμήσαμε την υπέροχη κολοκυθόσουπα που βρήκαμε.
Ρίγα ερχόμαστεεεεε!!!!
Ξημέρωσε και έμελλε να δούμε άσπρη μέρα και εδώ.
Πακετάραμε (ξανά) και αφήσαμε τα μπαγάζια για να πάμε στα εναπομείναντα αξιοθέατα της πόλης, είχαμε αρκετό χρόνο πριν ξεκινήσουμε για τον τελευταίο σταθμό του Roadtrip, τη Ρίγα της Λετονίας.
Η πόλη ντυμένη στα λευκά ήταν σκέτη κούκλα και η Μαρία πρώτη φορά από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας εκεί είπε καλή κουβέντα για την πόλη κι άρχισε να φωτογραφίζει αχόρταγα.
Πήραμε το δρόμο για τον Πύργο Gediminas
Α νάτος! Εκεί πρέπει να ανέβουμε
Το μονοπάτι πήγαινε μέσα από ένα παγωμένο πάρκο
Μετά αρχίσαμε την ανάβαση στο λόφο
Ποταμός Neris
Ανεβήκαμε πολλά σκαλιά
O Πύργος Gediminas (φέρει το όνομα του Μεγάλου Δούκα βεβαίως) είναι ό,τι απέμεινε από την καστροπολιτεία της άνω πόλης και ολοκληρώθηκε το 1409 από άλλο Δούκα.
Αριστερά φαίνονται τα παιδάκια από ένα σχολείο που επισκέπτονταν το χώρο.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν εκατομμύρια παιδάκια εκείνη την ημέρα τα οποία ήταν κυριολεκτικά παντού και είναι θαύμα πως έχουμε κάποιες ήρεμες φωτογραφίες από το χώρο.
Ενώ η θέα ήταν υπερ-συγκλο.
Τα επιφωνήματα ουάου και ωωωωωω, ακόμη και μερικά εεεεεε δεν έλεγαν να μας τελειώσουν, ενώ έγινε ήδη ορατός ο επόμενος στόχος, ο Λόφος των Τριών Σταυρών.
Συνήθως μελετάω τα αξιοθέατα που με ενδιαφέρουν για τα ταξίδια μου όταν βρίσκω χρόνο στο γραφείο μου. 'Οταν σχεδίαζα το Βίλνιους στη ζέστη του γραφείου μου μαζί με καφεδάκι, μου φάνηκε καλή ιδέα να τα γκρουπάρω αυτά τα δύο μαζί για να κερδίσουμε χρόνο από τις αποστάσεις.
Στην πράξη βέβαια έπρεπε να κατέβουμε από κει που είμασταν, να βρούμε το μονοπάτι για τον άλλο λόφο, να ανέβουμε εκεί πάνω κι όλα αυτά με τουλάχιστον 20 πόντους χιόνι και πάγο.
Είπαμε ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε...
Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα μαλακός άλλωστε με τόσο περπάτημα και ανάβαση δε νιώθαμε καθόλου κρύο.
Η συγκεκριμένη βόλτα ήταν ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλου του ταξιδιού.
Παπάκια!
Πολλά παπάκια!
ένα καρουζέλ έρημο μέσα στην ησυχία του τίποτα
και ανάβαση
ήταν τόσο απάτητα που αρκετές φορές χάσαμε το μονοπάτι.
Μετά είχε σκαλιά...κι αφού ανεβήκαμε αυτά, είχε κι άλλα σκαλιά...
Και μερικά ακόμη μέχρι που...φάνηκε αυτό
'Ενα τελευταίο κουράγιο και φτάσαμε
Σύμφωνα με το μύθο 7 Φραγκισκανοί μοναχοί αποκεφαλίστηκαν σ αυτό το λόφο στις αρχές του 17ου αιώνα και ένα αρχικό μνημείο τοποθετήθηκε το 1916 το οποίο και έγινε σύμβολο της πόλης. Το 1950 οι Σοβιετικές αρχές το κατήργησαν και η σημερινή του μορφή τοποθετήθηκε από το 1989.
Δυό όψεις έχει η ζωή! Η απέναντι πλευρά τώρα
Αισθανόμουν το λιγότερο ευγνώμων.
Πρώτα γιατί ο δεξιός μου γοφός ανταποκρινόταν πλήρως στα ατελείωτα βασανιστήρια που τον υπέβαλα επιβεβαιώνοντας πως ο φυσίατρος που ανέλαβε να τον "στρώσει" μετά από ένα ορθοπεδικό περιστατικό-έκανε εξαιρετική δουλειά και δεν με ενοχλούσε παρά ελάχιστα πια.
Και κυριότερα γιατί απόλαυσα στο έπακρο-ένα από τα καλύτερα πρωινά όχι μόνο του ταξιδιού αλλά ολόκληρης της χρονιάς, η πεζοπορία στη φύση, η άγρια ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου λίγα μόνο μέτρα από τον αστικό ιστό, απίθανο πραγματικά, ηρέμησα γαλήνευσα και δραπέτευσα από όλα. 'Ενιωσα χαλαρή και ανάλαφρη μέχρι τα ακροδάχτυλα και καταχώρισα το Βίλνιους ως πόλη της καρδιάς μας
Ολοκληρωμένες από την εμπειρία μας εδώ πήραμε το δρόμο της επιστροφής γράφοντας τον επίλογο της επίσκεψης στην κλειστή αγορά όπου τιμήσαμε την υπέροχη κολοκυθόσουπα που βρήκαμε.
Ρίγα ερχόμαστεεεεε!!!!
Attachments
Marinetta
Member
- Μηνύματα
- 367
- Likes
- 2.547
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησί του Πάσχα
Καλά ε το μουσείο ( που εγώ δεν είχα πάει) μου θύμισε το Airbnb που είχα μείνει στο Βίλνιους , το δικό μου με πολύ λιγότερα φώταάξιζε
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.734
- Likes
- 14.470
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Λετονία - Ρίγα (άφιξη)
Το 4ωρο ταξίδι μέχρι τη Ρίγα έγινε με τη Flixbus που έδινε την καλύτερη τιμή...16 ευρώ το άτομο αφού είχαμε χάσει το λουκουμάκι των 6 ευρώ που το είχαν προσφορά όσο εμείς χαζεύαμε δεξιά αριστερά και μας ξέφυγε.
Πριν μπούμε στο λεωφορείο μπήκαμε σ ένα φούρνο και προμηθευτήκαμε κρουασάν, πίτες και μπουρέκια να έχουμε να μασουλάμε.
Γενικά με τα πιτοειδή δεν το έχουν, είτε βάζουν μέσα γλυκιά τυριά ή κάτι περίεργους συνδιασμούς πχ κουρού γεμιστό με λάχανο
Μια ατελείωτη ευθεία κ αυτό το ταξίδι, η ώρα μας όμως πέρασε πολύ ευχάριστα. Θυμηθήκαμε ξανά τα σκηνικά στο χόστελ, τις μορφές που κατοικούσαν εκεί και γελούσαμε, στο τέλος έβαλα τ ακουστικά μου να δω κανένα επεισόδιο από το Outlander γιατί το είχα αφήσει σε αγωνιώδες σημείο κ αυτή ήταν η τελευταία φορά που τα είδα, κάπου εκεί γύρω τα σκόρπισα, έμελλε να καταλήξουν σε Λετονικά χέρια.
Η Ρίγα μας υποδέχτηκε νύχτα με ξεροβόρι και ψωφόκρυο. Ο σταθμός των λεωφορείων βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον ποταμό Νταουγκάβα όπου τα ρεύματα θερίζουν.
Για το επόμενο iconic χόστελ που θα μας φιλοξενούσε έπρεπε να διανύσουμε 600-700 μέτρα μέχρι την παλιά πόλη. Εδώ χιόνι δεν είχε ούτε για δείγμα, αλλά εγώ έκανα μπράτσα προσπαθώντας να σύρω το βαλιτσάκι που δε συνεργαζόταν καθόλου πάνω στα λιθόστρωτα σοκάκια της Ρίγας.
'Αχρηστη πληροφορία
Πολύ συχνά φίλοι και συνάδελφοι μου λένε μπράβο που είμαι συνεπής με τις επισκέψεις μου στο γυμναστήριο και θεωρούν ότι κάνω θυσίες για να διατηρώ τη γραμμή μου.
Αυτή είναι η μία όψη των πραγμάτων.
Μπούρδες.
Η πραγματικότητα είναι πως η πειθαρχία μου στη γυμναστική με διατηρεί δυνατή και ικανή να κουβαλάω, σέρνω, σηκώνω τα βάρη των ταξιδιών μου χωρίς βοήθεια (που συνήθως δεν έχω) και ομοίως να βαστάω τις σακούλες με τα ψώνια από τη λαική μέχρι το σπίτι δίχως να με πονάει η μέση κι έτσι αποδίδω τα του καίσαρος τω καίσαρι και περνάω κι ένα ωραίο μήνυμα υπέρ της άσκησης
Το χόστελ ήταν κεντρικότατο, δυό βήματα από όλα και περιέργως έμοιαζε πολύ με το airbnb που τόσες μέρες ονειρευόμουν. Με 2 διπλές κουκέτες να διαλέξεις ότι θέλεις, κουζινάκι μέσα στο δωμάτιο μέχρι βραστήρα για ευκολία και το μπάνιο πεντακάθαρο ακριβώς απέξω.
Τι άλλο να ζητήσεις με τέτοια τιμή!
Περισσότερο έμοιαζε με rooms to let χωρίς βαβούρα και κοινόχρηστους χώρους.
Αυτή ήταν η πρώτη (θετική) εντύπωση.
Η δεύτερη ήρθε ευθύς αμέσως μόλις βγάλαμε τα μπουφάν.
Σα να έχει λίγη δροσιά εδώ μέσα....
Πριν προλάβουμε να το σκεφτούμε ακούστηκε δυνατό χτύπημα στην πόρτα.
Ανοίγουμε, βλέπουμε έναν θεόρατο ασχημάντρα που μας λέει χωρίς άλλη εισαγωγή
Tax 4 euros!
Ποιος είσαι εσύ, του λέει η Μαρία.
Doesn't matter, 4 euros tax. (Με έντονη προφορά αυτά)
Ξέραμε ότι έπρεπε να δώσουμε το δημοτικό φόρο σε μετρητά αλλά η Μαρία του είπε θα μιλήσω πρώτα με τον ιδιοκτήτη.
Κλείνουμε πόρτα, στέλνουμε μήνυμα και μας απαντάει πως ο κύριος Βόλτεμορτ (!!!) που μένει δίπλα θα εισπράξει το φόρο.
Λέμε δεν υπάρχει αυτή η μορφή πάλι. Και μάλιστα Βόλτεμορτ; Ούτε στημένο να ήταν
Εν τω μεταξύ έχουμε ξυλιάσει. Βλέπουμε τα σώματα είναι χλιαρά χωρίς δυνατότητα να δυναμώσεις την ένταση.
Αυτά όταν έξω είχε -7
Χτυπάμε στον σενιόρ Βόλτεμορτ (απίστευτο όμως!) , ανοίγει, ρωτάμε εσύ είσαι ο Βόλτεμορτ;
Doesn't matter, 4 euros tax, το χαβά του αυτός.
Του πετάμε τα 4 ευρώ κ λέμε έχει κρύο εδώ μέσα.
Α ναι λέει; Το δωμάτιό σας είναι το πιο ζεστό από όλα! Δηλαδή τα άλλα πως είναι
Τα παράπονά σας λέει στην Ούρσουλα φον ντεν Λάιεν
Την ποιααααά;;;;
Αυτή λέει φταίει για τις τιμές του αερίου και δεν μπορούμε να το ανάψουμε.
Και μας κλείνει την πόρτα κατάμουτρα.
Εμείς πάλι την Ούρσουλα δεν την είχαμε πρόχειρη και έτσι στείλαμε ξανά στον ιδιοκτήτη ο οποίος μας συνέδεσε απευθείας με Κάιρο και μην έχοντας κάτι άλλο να κάνουμε βγήκαμε έξω να πιούμε κάτι μπας και ζεσταθεί τουλάχιστον το μέσα μας.
Σχεδόν κολλητά με το χόστελ ήταν η εκκλησία του Αγίου Πέτρου (σε βρίσκουν κόκκαλο από το κρύο το πρωί και έχεις απευθείας σύνδεση)
Από κει φύγαμε καρφί για την πλατεία από όπου θα κάναμε τη λάιβ σύνδεση το επόμενο πρωί για την εκπομπή και θέλαμε να τσεκάρουμε το περιβάλλον....
Το Δημαρχείο
The House of the Blackheads
Ούτε φώτα ούτε τίποτα πολύ στην οικονομία το έριξαν σ αυτή την πόλη τελικά...
Αυτό είχαμε επιλέξει ως φόντο για την εκπομπή αλλά όπως ήταν τη νύχτα δεν μας γέμισε το μάτι. Θα το ξαναβλέπαμε το πρωί με το φως της ημέρας.
Κάναμε τις βόλτες μας στην παλιά πόλη τσεκάροντας τα μπαράκια.
Πέσαμε πάνω σε μια κάβα και μπήκαμε να χαζέψουμε τις τιμές
Τσάμπα η βότκα αλλά είχαμε χειραποσκευή....Δυστυχώς δεν σκεφτήκαμε να πάρουμε μια για το δωμάτιο να έχουμε για εντριβές μπας και αντέξουμε τον παγετώνα που μας βρήκε.
Τις μπύρες τις έστειλα στον @psilos3 να δει τι χάνει
Βότκα με γεύσεις δεν ξέρω αν έχουμε εμείς εδώ
Προσπαθήσαμε να μπούμε σ ένα ροκόμπαρο με εντυπωσιακό ντεκόρ και ωραία μουσική αλλά είχαν πόρτα με σεκιούριτι που ήθελαν να ψάξουν την τσάντα της Μαρίας.
Η οποία είχε μέσα ένα μικρό χυμό που είχε ψωνίσει για το πρωινό της και μας έκαναν νόημα ότι πρέπει να τον πάρουν για να μας αφήσουν να μπούμε.
Δε σφάξανε!
Φύγαμε όπως είμασταν Λέγαμε τι θα γινόταν αν τολμούσαν να ζητήσουν σε Θεσσαλονικιά να ανοίξει την τσάντα της σε οποιοδήποτε μπαρ σε εμάς
Μετά από αρκετές βόλτες βρήκαμε αυτό και μας άρεσε.
Το εκτυφλωτικό ροζ οφείλεται σε εκατοντάδες μπουκάλια τοποθετημένα στην οροφή ανάποδα ενώ το μόνο ποτό που σέρβιραν μέσα ήταν ένα πολύ ωραίο λικέρ που έμοιαζε με το δικό μας από κράνα με 3 βύσσινα και 5 ευρώ για ένα γεμάτο ποτήρι.
Το ήπια με μεγάλη ευχαρίστηση και με το ροζ πουλοβεράκι μου ταίριαξα άψογα με το περιβάλλον.
Κοιμήθηκα με τα ισοθερμικά νιώθοντας πως έχω πια αγγίξει τα όριά μου με τα χόστελ, ωραία η πλάκα και η περιπέτεια αλλά, στο επόμενο ταξίδι θέλω να γίνω περισσότερο πριγκίπισσα και να προσφέρω στον εαυτό μου την άνεση και την θέρμανση που του αξίζει.
Το 4ωρο ταξίδι μέχρι τη Ρίγα έγινε με τη Flixbus που έδινε την καλύτερη τιμή...16 ευρώ το άτομο αφού είχαμε χάσει το λουκουμάκι των 6 ευρώ που το είχαν προσφορά όσο εμείς χαζεύαμε δεξιά αριστερά και μας ξέφυγε.
Πριν μπούμε στο λεωφορείο μπήκαμε σ ένα φούρνο και προμηθευτήκαμε κρουασάν, πίτες και μπουρέκια να έχουμε να μασουλάμε.
Γενικά με τα πιτοειδή δεν το έχουν, είτε βάζουν μέσα γλυκιά τυριά ή κάτι περίεργους συνδιασμούς πχ κουρού γεμιστό με λάχανο
Μια ατελείωτη ευθεία κ αυτό το ταξίδι, η ώρα μας όμως πέρασε πολύ ευχάριστα. Θυμηθήκαμε ξανά τα σκηνικά στο χόστελ, τις μορφές που κατοικούσαν εκεί και γελούσαμε, στο τέλος έβαλα τ ακουστικά μου να δω κανένα επεισόδιο από το Outlander γιατί το είχα αφήσει σε αγωνιώδες σημείο κ αυτή ήταν η τελευταία φορά που τα είδα, κάπου εκεί γύρω τα σκόρπισα, έμελλε να καταλήξουν σε Λετονικά χέρια.
Η Ρίγα μας υποδέχτηκε νύχτα με ξεροβόρι και ψωφόκρυο. Ο σταθμός των λεωφορείων βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον ποταμό Νταουγκάβα όπου τα ρεύματα θερίζουν.
Για το επόμενο iconic χόστελ που θα μας φιλοξενούσε έπρεπε να διανύσουμε 600-700 μέτρα μέχρι την παλιά πόλη. Εδώ χιόνι δεν είχε ούτε για δείγμα, αλλά εγώ έκανα μπράτσα προσπαθώντας να σύρω το βαλιτσάκι που δε συνεργαζόταν καθόλου πάνω στα λιθόστρωτα σοκάκια της Ρίγας.
'Αχρηστη πληροφορία
Πολύ συχνά φίλοι και συνάδελφοι μου λένε μπράβο που είμαι συνεπής με τις επισκέψεις μου στο γυμναστήριο και θεωρούν ότι κάνω θυσίες για να διατηρώ τη γραμμή μου.
Αυτή είναι η μία όψη των πραγμάτων.
Μπούρδες.
Η πραγματικότητα είναι πως η πειθαρχία μου στη γυμναστική με διατηρεί δυνατή και ικανή να κουβαλάω, σέρνω, σηκώνω τα βάρη των ταξιδιών μου χωρίς βοήθεια (που συνήθως δεν έχω) και ομοίως να βαστάω τις σακούλες με τα ψώνια από τη λαική μέχρι το σπίτι δίχως να με πονάει η μέση κι έτσι αποδίδω τα του καίσαρος τω καίσαρι και περνάω κι ένα ωραίο μήνυμα υπέρ της άσκησης
Το χόστελ ήταν κεντρικότατο, δυό βήματα από όλα και περιέργως έμοιαζε πολύ με το airbnb που τόσες μέρες ονειρευόμουν. Με 2 διπλές κουκέτες να διαλέξεις ότι θέλεις, κουζινάκι μέσα στο δωμάτιο μέχρι βραστήρα για ευκολία και το μπάνιο πεντακάθαρο ακριβώς απέξω.
Τι άλλο να ζητήσεις με τέτοια τιμή!
Περισσότερο έμοιαζε με rooms to let χωρίς βαβούρα και κοινόχρηστους χώρους.
Αυτή ήταν η πρώτη (θετική) εντύπωση.
Η δεύτερη ήρθε ευθύς αμέσως μόλις βγάλαμε τα μπουφάν.
Σα να έχει λίγη δροσιά εδώ μέσα....
Πριν προλάβουμε να το σκεφτούμε ακούστηκε δυνατό χτύπημα στην πόρτα.
Ανοίγουμε, βλέπουμε έναν θεόρατο ασχημάντρα που μας λέει χωρίς άλλη εισαγωγή
Tax 4 euros!
Ποιος είσαι εσύ, του λέει η Μαρία.
Doesn't matter, 4 euros tax. (Με έντονη προφορά αυτά)
Ξέραμε ότι έπρεπε να δώσουμε το δημοτικό φόρο σε μετρητά αλλά η Μαρία του είπε θα μιλήσω πρώτα με τον ιδιοκτήτη.
Κλείνουμε πόρτα, στέλνουμε μήνυμα και μας απαντάει πως ο κύριος Βόλτεμορτ (!!!) που μένει δίπλα θα εισπράξει το φόρο.
Λέμε δεν υπάρχει αυτή η μορφή πάλι. Και μάλιστα Βόλτεμορτ; Ούτε στημένο να ήταν
Εν τω μεταξύ έχουμε ξυλιάσει. Βλέπουμε τα σώματα είναι χλιαρά χωρίς δυνατότητα να δυναμώσεις την ένταση.
Αυτά όταν έξω είχε -7
Χτυπάμε στον σενιόρ Βόλτεμορτ (απίστευτο όμως!) , ανοίγει, ρωτάμε εσύ είσαι ο Βόλτεμορτ;
Doesn't matter, 4 euros tax, το χαβά του αυτός.
Του πετάμε τα 4 ευρώ κ λέμε έχει κρύο εδώ μέσα.
Α ναι λέει; Το δωμάτιό σας είναι το πιο ζεστό από όλα! Δηλαδή τα άλλα πως είναι
Τα παράπονά σας λέει στην Ούρσουλα φον ντεν Λάιεν
Την ποιααααά;;;;
Αυτή λέει φταίει για τις τιμές του αερίου και δεν μπορούμε να το ανάψουμε.
Και μας κλείνει την πόρτα κατάμουτρα.
Εμείς πάλι την Ούρσουλα δεν την είχαμε πρόχειρη και έτσι στείλαμε ξανά στον ιδιοκτήτη ο οποίος μας συνέδεσε απευθείας με Κάιρο και μην έχοντας κάτι άλλο να κάνουμε βγήκαμε έξω να πιούμε κάτι μπας και ζεσταθεί τουλάχιστον το μέσα μας.
Σχεδόν κολλητά με το χόστελ ήταν η εκκλησία του Αγίου Πέτρου (σε βρίσκουν κόκκαλο από το κρύο το πρωί και έχεις απευθείας σύνδεση)
Από κει φύγαμε καρφί για την πλατεία από όπου θα κάναμε τη λάιβ σύνδεση το επόμενο πρωί για την εκπομπή και θέλαμε να τσεκάρουμε το περιβάλλον....
Το Δημαρχείο
The House of the Blackheads
Ούτε φώτα ούτε τίποτα πολύ στην οικονομία το έριξαν σ αυτή την πόλη τελικά...
Αυτό είχαμε επιλέξει ως φόντο για την εκπομπή αλλά όπως ήταν τη νύχτα δεν μας γέμισε το μάτι. Θα το ξαναβλέπαμε το πρωί με το φως της ημέρας.
Κάναμε τις βόλτες μας στην παλιά πόλη τσεκάροντας τα μπαράκια.
Πέσαμε πάνω σε μια κάβα και μπήκαμε να χαζέψουμε τις τιμές
Τσάμπα η βότκα αλλά είχαμε χειραποσκευή....Δυστυχώς δεν σκεφτήκαμε να πάρουμε μια για το δωμάτιο να έχουμε για εντριβές μπας και αντέξουμε τον παγετώνα που μας βρήκε.
Τις μπύρες τις έστειλα στον @psilos3 να δει τι χάνει
Βότκα με γεύσεις δεν ξέρω αν έχουμε εμείς εδώ
Προσπαθήσαμε να μπούμε σ ένα ροκόμπαρο με εντυπωσιακό ντεκόρ και ωραία μουσική αλλά είχαν πόρτα με σεκιούριτι που ήθελαν να ψάξουν την τσάντα της Μαρίας.
Η οποία είχε μέσα ένα μικρό χυμό που είχε ψωνίσει για το πρωινό της και μας έκαναν νόημα ότι πρέπει να τον πάρουν για να μας αφήσουν να μπούμε.
Δε σφάξανε!
Φύγαμε όπως είμασταν Λέγαμε τι θα γινόταν αν τολμούσαν να ζητήσουν σε Θεσσαλονικιά να ανοίξει την τσάντα της σε οποιοδήποτε μπαρ σε εμάς
Μετά από αρκετές βόλτες βρήκαμε αυτό και μας άρεσε.
Το εκτυφλωτικό ροζ οφείλεται σε εκατοντάδες μπουκάλια τοποθετημένα στην οροφή ανάποδα ενώ το μόνο ποτό που σέρβιραν μέσα ήταν ένα πολύ ωραίο λικέρ που έμοιαζε με το δικό μας από κράνα με 3 βύσσινα και 5 ευρώ για ένα γεμάτο ποτήρι.
Το ήπια με μεγάλη ευχαρίστηση και με το ροζ πουλοβεράκι μου ταίριαξα άψογα με το περιβάλλον.
Κοιμήθηκα με τα ισοθερμικά νιώθοντας πως έχω πια αγγίξει τα όριά μου με τα χόστελ, ωραία η πλάκα και η περιπέτεια αλλά, στο επόμενο ταξίδι θέλω να γίνω περισσότερο πριγκίπισσα και να προσφέρω στον εαυτό μου την άνεση και την θέρμανση που του αξίζει.
Attachments
Last edited:
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 231
- Likes
- 1.578
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Για όσους δεν έχουν δει ποτέ Χάρυ Πότερ, βουαλά ο Βόλντεμορτ. Φτυστός με τον δικό μας! Μόνο η μύτη ήταν αλλιώτικη.
Ευτυχώς που είμαι φαν των θρίλερ, και γλυτωσα το εγκεφαλικό ανοίγοντας την πόρτα βραδιάτικα....
Ευτυχώς που είμαι φαν των θρίλερ, και γλυτωσα το εγκεφαλικό ανοίγοντας την πόρτα βραδιάτικα....
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
-
