Γκάνα Μαύρο είναι το χρώμα (Ζώντας στην Γκάνα)

[ευαγγελια]

συγγνωμη, για να καταλαβω , ειχες παει επισκεψη σε γραφειο κηδειων??
Ειναι μουσειο αυτο η κατι αλλο???

Υ.Γ. ενα φερετρακι σκαρπινακι περικαλω ασορτι με την τσαντουλα

 

[kalspiros]

μουσείο, γκαλερύ, art house, σουβενιρατζίδικο, απ' όλα!! (τώρα θα μου πεις να φύγεις από την χώρα με σουβενίρ ένα φέρετρο? τα έχουν όμως και σε μίνι μορφή (ίσως απλώς σαν δειγματολόγιο, δεν ξέρω))

 

[kalspiros]

Λαμπερή συλλογή

Την αμέσως επόμενη ημέρα είχαμε πάλι έξοδο. Θα πηγαίναμε βόρεια της πόλης, πάνω σε έναν λόφο να δούμε μια κεραία. Μέχρι να φτάσουμε στο πόδι του λόφου, τυραννιστήκαμε big time από την κίνηση, τις λακκούβες (δεν σας έχω μιλήσει ακόμα για τις λακκούβες?? άα! Καλύτερα να τις ονομάσουμε καλντέρες!), το χώμα και την αφόρητη κίνηση. Η κινούμενη αγορά πανταχού παρούσα. Δεν κρύβω όμως ότι μετά από 20 μέρες, πλέον η θέασή της είναι ενοχλητική και λυπηρή. Φτάνουμε λοιπόν κοντά στον λόφο, πληρώνουμε διόδια για τον υπερσύχρονο δρόμο που απλώνεται μπροστά μας (!!!) και αρχίζουμε την ανάβαση σε καταπράσινο λόφο (σαν τους δικούς μας καταπράσινους, μη νομίζετε) με υπερπολυτελή βίλλες εδώ κι εκεί. Η θέα προς την Ακκρά, μοναδική αν και η ατμόσφαιρα είναι (ως συνήθως) μουντή και υγρή. Από δω και πέρα όλα είναι σαφέστατα πιο καθαρά και περιποιημένα. Οι μεγαλοαστοί προτιμούν τις περιοχές αυτές λόγω της (υποτιθέμενης) δροσιάς. Οι δρόμοι λόγω της μειωμένης κίνησης, είναι σε άριστη κατάσταση. Λίγο πριν το χωριό Aburi(γνωστό για τον Βοτανικό κήπο του), στάση στο ξενοδοχείο-εστιατόριο Hillburi. Εξαίσιος χώρος, χορταστική θέα, πισίνα (κολυμπήθρα) ότι πρέπει για διαμονή μακριά από την πολύβουη πρωτεύουσα. Συνεχίζουμε την πορεία προς τον προορισμό μας, το Akouapim Mampong. Έξω από το Aburi βρίσκεται το σπίτι όπου διαμένει η Rita Marley το οποίο είναι στολισμένο με λιοντάρια ενώ όλοι οι τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι με την μορφή του Bob Marley. Η εικόνα του δρόμου ως τον σταθμό, εντυπωσιακά καθαρή, πράσινη και καλοφτιαγμένη.

Ουσιαστικά ξανά βγήκαμε από την πορεία της ρουτίνας μας μετά από 6 μέρες, την χθεσινή Κυριακή όπου κόψαμε μερικές βόλτες στην πόλη. Περάσαμε για παράδειγμα από το club Makoumba (πίσω από το supermarket Koala στις αρχές της Oxford/ Cantonments Ave.) όπου όταν μπαίνεις βράδυ εκεί μέσα, δεν μιλάς..... όλα γίνονται μόνα τους..... (καταλαβαινόμαστε έτσι?). Βέβαια μας ενημερώσανε ότι τα πράγματα γίνονται πιο hardcore στο Wakiki το οποίο αγνοώ την θέση του στην πόλη. Είδαμε όλες τις εκκλησίες γεμάτες. Κάποιες γειτονιές αντηχούσαν από τα gospel, μέσα από κάποια παράθυρα άνθρωποι χορεύανε και δοξάζανε τα θεία. Έχουμε φτάσει πλέον στην παραλία και προσεγγίζουμε το Omanie center(Art Alliance). Εδώ είναι ένας τριώροφος θεόρατος χώρος όπου διαθέτει όλη την αφρικανική και γκανέζικη τέχνη. Πίνακες, ξυλόγλυπτα, φέρετρα, εκθέματα από σίδερο, μπιμπελό, κολιέ, μπρελόκ, σουβενί(γ), κα(γ)μπιρατέ(γ), μπιντέ.. .. (ctrl+alt+del), φορέματα, σανδάλια και ό,τι άλλο χωρά ο νους σας που μπορείτε να το σχετίσετε με την Αφρική. Εδώ όμως οι τιμές είναι fix. Δε σηκώνει παζάρι η υπόθεση. Όπως κι αν έχει αξίζει να το επισκεφτείτε. Βρίσκεται στον παραλιακό ανατολικά του κέντρου. Τελικά κατευθυνόμαστε προς το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης (και μάλλον και της χώρας καθώς το προτίμησαν προσωπικότητες όπως ο Τόνυ Μπλερ και η Βασίλισσα Diana). Εξωτερικά αυτό που γεμίζει περισσότερο το μάτι είναι η πλειάδα πολυτελών αυτοκινήτων (τα οποία δεν είναι και τόσο συνηθισμένα όπως αντιλαμβάνεστε). Εσωτερικά ο χώρος βρωμάει κλεισούρα, μούχλα και υγρασία η οποία όμως συνηθίζεται (!!) σύντομα. Το περιβάλλον πολύ όμορφο, ντυμένο στο ξύλο ενώ τα έπιπλα παραπέμπουν στην Γκανέζικη παράδοση (πολλά παραδοσιακά σκαμπουδάκια και βαριά μεγάλα έπιπλα). Παίρνουμε το buffet μας το οποίο είναι εκπληκτικό. Καρύδα για ποτό, σαλάτες με πλούσιες σάλτσες, εύγευστα κρέατα (ειδικότερα το λεμονάτο κοτόπουλο. Όνειρο!) και, συνηθισμένα μεν, λαχταριστά δε, γλυκά. Στην συνέχεια ξάπλα περί της πισίνας (κολυμπήθρα x2) απολαμβάνοντας την .. μπόχα από την παρακείμενη λασπουριά που (αν έχουν τον θεό τους) την συντηρούν κιόλας!! Τι σημαίνει την συντηρούν; Έχουν χτίσει ξύλινες εξέδρες και γεφυράκια από πάνω της (μιλάμε για πολύ λάσπη!) και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουν βάλει και σιντριβάνια!! Τα γεφυράκια τώρα οδηγούν στην prive παραλία του ξενοδοχείου (και όταν λέμε πριβέ, το εννοούμε. Ασφαλίτες βρίσκονταν μπροστά στις εισόδους της πλαζ!)

Αλλάζουμε εικόνες καθώς φεύγουμε για Tema από τον παραλιακό. Ο Έλι φρόντισε για άλλη μια φορά να μας δείξει ότι μπορούσε παραπάνω έτσι μας οδηγεί μέσα από προάστια- απελπισία και από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, την Tema (προσωρινά μεγαλύτερο καθώς επεκτείνεται εκείνο του Cape Coast). Η διαδρομή πλέον συνηθισμένη, εικόνες από ντοκιμαντέρ την Τσόκλη, προσέγγιση πάλι στην παραλία κοντά στο λιμάνι η οποία είναι αποκλειστικά κατειλημμένη από ντόπιους και τέλος μια ολόκληρη πόλη από container κοντά στο λιμάνι. Άφιξη στο γραφείο...

 

[kalspiros]

Στερεογραφήματα (look closer)

Τελειώνουν οι εικόνες. τελειώνει η περιγραφή του εκάστοτε χωριού, πόλης, κτιρίου ή βουνού. Πλέον μπορώ να προχωρήσω παραπέρα...

Κοιτάς γύρω σου και η εικόνα είναι λυπηρή. Και τα κριτήρια που την κατατάσσουν εκεί δεν είναι τίποτα δυτικά που αιτούνται καθαρούς δρόμους, ευπαρουσίαστα σπιτάκια όμορφα στοιχημένα με τον κήπο τους, αυτοκινητοδρόμους κλπ. Ή ούτε πιο ξιπασμένα, τα malls, το γρήγορο internet ή τα γυαλιστερά αμάξια ή οτιδήποτε άλλο. Έχει να κάνει με βασικές αιτήσεις καθαριότητας. Τα πάντα είναι μιασματικά. Το ποτάμι από τον λόφο, το ρυάκι στην πόλη, τα σπίτια, οι δρόμοι, όλα. Όταν όμως αυτή η γενική εικόνα αφομοιώνεται, εμφανίζεται και η πιο ειδική από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρατηρείς πλέον κάθε μικρή κίνηση, κάθε ενέργεια και την απομακρύνεις από το γενικό πλαίσιο. Τότε δίνεται μια άλλη αξία. Η μαγεία αυτής της διαφοράς.
Πάνω στα βουνά 60 χλμ βόρεια της Ακκρά, αρχίζει η βροχή και όλοι οι Γκανέζοι τρέχουν κάτω από μια στέγη. Όσοι είναι σπίτι, βγάζουν τους κουβάδες και τις λεκάνες για να συλλέξουν νερό. Σε μια αυλή καταστήματος μια γυναίκα έχει ακόμα δεμένο στην πλάτη το ένα της παιδί. Το άλλο βυζαίνει από το γυμνό της στήθος. Δεν υπάρχει πελάτης στο μαγαζί της αλλά υπάρχει ένας λόφος σκουπίδια στα 10 μέτρα από την είσοδό της. Τρεις νεαροί ξαπλωμένοι κάτω από σταματημένη νταλίκα για να μην βραχούν. Σε μια παύση της βροχής, παιδιά κάθονται στην μέση του δρόμου, πάνω από μεγάλη λακκούβα και προειδοποιούν τους οδηγούς (με απώτερο σκοπό να σταματήσεις και να τους δώσει κανά cediγια να πιουν νερό). Παραπέρα, νεαρός φέρει στο κεφάλι του κλουβί με κοτόπουλα τα οποία όλα μαζί κουνούνε ρυθμικά το κεφάλι τους με τον βηματισμό. Η βροχή ξανά αρχίζει. Όλη η χώρα την δέχεται ως αυτό που είναι. Ως βροχή που ορίζει την ημέρα τους, την ζωή τους. Όχι ως ένα φαινόμενο- κομπάρσος που δεν επηρεάζει και τόσο την προκαθορισμένη πορεία προς το γραφείο, την υπηρεσία, το κομμωτήριο. Όλη η χώρα στους δρόμους. Έτσι ζούνε. Και κάθε ένας από αυτούς είναι ένα μνημείο για αυτή την χώρα. Οι άνθρωποί της είναι τα μνημεία της εν αντιθέσει με εμάς (γενικότερα) που αναζητούμε τα μνημεία, τα αναδεικνύουμε και τα στριφογυρίζουμε χωρίς να έχουμε να επιδείξουμε τίποτα σαν άνθρωποι παρά μόνο το φευγαλέο της εκάστοτε ρουτίνας. Είμαστε γεμάτοι εικόνες, αυτές όμως τις ανθρώπινες εμπειρίες δεν μπορούμε να τις προσφέρουμε. Και κανείς δεν ζητάει να γίνουμε Γκάνα. Απλώς να πατήσουμε μια παύση κάποια στιγμή στο λεωφορείο και να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.
Pause....

 

[getxowoman]

Απλα εισαι υπεροχος. Pause...

 

[malysa]

Σπυράκο,
φχαριστούμε για τις εικόνες καθημερινής ζωής,
που ξετυλίγεις για χάρη μας
Γλαφυρές, λυρικές, ανυποψίαστες για τους περισσότερους από μας...

 

[kalspiros]

Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)

Play...


Στις 27/05, ο μεσημεριανός ουρανός ήταν μαύρος (δεν ξεχώριζε από την γη....). Το νερό που έριξε δεν το έχω ξαναδεί. Το μυστήριο είναι ότι η απορροή των υδάτων σε όλη την πόλης ήταν άρτια. Ούτε πλημμύρες, ούτε δρόμοι ποτάμια. Μια μικρή διακοπή τ’ απομεσήμερο, μας βρήκε στην κεντρική ψαραγορά της πόλης που βρίσκεται στην Tema. Πως οι δρόμοι γέμισαν αυτόματα με ανθρώπους δεν το κατάλαβα. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα πλάνα ήταν να χανόμασταν λίγο μέσα στην αγορά. Με τόσο κόσμο όμως θα ήταν κουραστικό (όλοι, ασχολούνται με τους Obruni (έκανα και ρίμα)). Έξω από την αγορά περιμένανε αρκετά ταξί. Όλα τους και εδώ αλλά και σε όλη την χώρα που έχω δει (Αντώνη ακόμα σου χρωστάω χάρτη) είναι μοβ με μια κόκκινη λωρίδα γύρω τους ενώ στο πίσω παράθυρο έχουν κολλημένα (με συγκεκριμένη γραμματοσειρά) διάφορα χριστιανικά αποφθέγματα (God is the answer, God knows, Sweet Jesus rules κ.α.). Και μιας και το έθιξα, η χώρα είναι γεμάτη με εκκλησίες (Χριστιανικές, Μουσουλμανικές, Μεθοδιστών, Ευαγγελιστών, Καθολικές (αν τα πήγαινα καλά με τις θρησκείες θα σας αράδιαζα καμία δεκαριά ακόμα)). Τις περισσότερες φορές είναι... δυσδιάκριτες καθώς μπορεί να είναι ένα απλό σπίτι ή μια τέντα που καλύπτει ένα πλήθος ξύλινων πάγκων. Τις Κυριακές υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες που ακούγονται σε όλο το χωριό ή την περιοχή. Τραγούδια, παλαμάκια, κρουστά και ζητωκραυγές αποτελούν μέρος της λειτουργίας. Το ίδιο θα επικρατεί και το απόγευμα των Παρασκευών κατά τις προετοιμασίες της ημέρας κηδειών.

Στις 30/05, ο ουρανός ήταν γκρίζος με μικρά διαλείμματα ηλιοφάνειας. Ας πάμε λοιπόν στην παραλία να δούμε λίγο θαλασσινό νερό οι άνθρωποι. Φτάνουμε στην παραλία Bojoλίγο πριν το Kokrobite, καμιά 20αριά χλμ από την Accra. Και αυτή δεν είναι η παραλία που είχα λιγουρευτεί μέσω google earth(φοίνικες ως την παραλία και δε συμμαζεύεται). Είναι σαφώς καλύτερη! Μόλις φτάνουμε, υπάρχει είσοδος μπροστά μας όπου πληρώνουμε (πληρώνει καλύτερα. Ο Ινδός που ήταν μαζί μας. Ά, άσχετο: μέσα στο σπίτι μας αυτή την στιγμή διαμένουν 2 Έλληνες, 1 Λιβανέζος, 1 Ινδός, η Marian από Γουινέα, 1 Γκανέζα και 1 από Ρουάντα!)), από το γκισέ ξεκινάει μικρό ξύλινο γεφυράκι πάνω από διακλάδωση δέλτα ποταμού, στην συνέχεια ένα τμήμα γης όπου εδώ βρίσκεται ένα ανεκμετάλλευτο ευπρεπέστατο εστιατόριο στα δεξιά ενώ στα αριστερά και στο βάθος, απλώνεται το ποτάμι. Μπροστά μας τώρα περνάει ο κύριος όγκος του ποταμιού, καμιά 300αρά μέτρα φάρδος ενώ, τέλος, στο βάθος μια λωρίδα γης. Ένας αμμώδης μακρόστενος λόφος που κρύβει την παραλία (αν βρίσκετε ότι δεν είμαι αρκετά περιγραφικός, δείτε την εικόνα στο τέλος για να πάρετε συμπυκνωμένη την γεύση). Το ποτάμι το περνάμε με ποταμόπλοιο (σαν τα καρυδότσουφλα του Νείλου στο Κάιρο ένα πράμα) με ντόπιους και τουρίστες (η παραλία είναι γεμάτη obruni). Η αποβάθρα στην απέναντι πλευρά είναι αρκούντως σοφιστικέ και στιβαρή (μια ξύλινη σκαλίτσα τριών σκαλοπατιών, άντε 50εκ. ύψους). Αριστερά υπάρχει μεγάλο κιόσκι με κουζίνα και τραπέζια. Ευλογημένοι από τον Κύριο όσοι Γκανέζοι αποφάσισαν να μην φέρουν ηχοσυστήματα των 1.000 PMPO στον χώρο. Η ηρεμία είναι απόλυτη. Και μπροστά μας η παραλία. Panorama: Από αριστερά δεν υπάρχει όριο... Από δεξιά βλέπεις στο βάθος (4-5 χλμ) έναν βράχο γεμάτο φοίνικες ο οποίος κόβει την πορεία της ακάθεκτης παραλίας. Κάπου στην πορεία αδειάζει και το ποτάμι αλλά δεν φαίνεται. Η αμμουδιά με ψηλή άμμο η οποία στα σημεία που γλύφει η θάλασσα έχει μαύρες ραβδώσεις και μαύρες σακούλες (σας την χάλασα...). Η θάλασσα ρηχή προκαλώντας το μόνιμο βουητό του ωκεανού από το σκάσιμο των κυμάτων. Σκόρπιες ψαρόβαρκες στην θάλασσα και άλλες τέσσερις αραγμένες στην κορυφή της αμμώδους «οροσειράς» με τις πρίμες και τις πλώρες να αιωρούνται. Από δω έχει καλύτερη θέα και προς το τμήμα γης που μόλις εγκαταλείψαμε. Υπάρχει ένα χωριό απέναντί μας κοντά στην αποβάθρα. Είναι ψαροχώρι με λιμανάκι γεμάτο βάρκες. Λίγα σπίτια αλλά το λιμάνι γεμάτο κόσμο. Από εδώ παίρνουν τα ψάρια και βγαίνουν στους δρόμους για να πουλήσουν. Πολλές βάρκες ξεκινούσαν και από εκεί με προορισμό την παραλία μας γεμάτες αποκλειστικά με ντόπιους. Πίσω στο λοφάκι μας που διαθέτει διάσπαρτα ξύλινα τραπεζάκια με καλαμωτή ομπρέλα και κορμούς δέντρων για σκαμπό. Σε όλη την τεράστια παραλία να μέτρησα καμιά δεκαπενταριά. Αυτή η παραλία δεν έχει ποτέ ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Εξ ου και οι εκπληκτικές τουαλέτες με την λιγοστή κίνηση, κατασκευές από ελενίτ πάνω από το ποτάμι αλλά και στην μέση της παραλίας. Το αποχετευτικό τους? Παντού. Καλά το κόβεις το ποταμάκι με την μια ότι υποφέρει. Έτσι και βουτήξεις μάλλον προς digimon σε κόβω να βγαίνεις. Άραγμα όμως τώρα στις ξαπλώστρες έως τις 15:00. δεν πρέπει να μας πιάσει κίνηση επιστρέφοντας (δεν πρέπει!)
Φυγή με τον ίδιο τρόπο. Κάνουμε και ένα πέρασμα από το Κokrobite (μου είχε κάτσει η παραλία, έπρεπε να την δω). Το χωρίο είναι όπως ΌΛΑ όσα έχω δει ως τώρα. Στις αρχές του, νεαροί νέγροι έμπαιναν στην μέση του δρόμου κάνοντας άγαρμπες κινήσεις με τα χέρια τους και δείχνανε προς την θάλασσα. Είναι κράχτες της εκάστοτε παραλίας (η οποία στην ουσία είναι μια αλλά οι προσβάσεις διάφορες). Παντού γυναίκες πουλάνε ψάρια. Σε αυτό το χωριό είχα την ατυχία να δω κάτι σκυλιά στα οποία θα μπορούσε να εξασκηθεί κτηνίατρος στον προσδιορισμό του σκελετού τους. Άσχημο θέαμα.
Η κίνηση όντως λιγοστή. Όπου υπήρχε, υπήρχε και εμπόριο, μην επαναλαμβάνομαι.. Περνάμε από τις, μοναδικού κάλους, σιδηροδρομικές γραμμές όπου ο Eli κατεβάζει το παράθυρο και ρωτάει πότε περνάει το τρένο για να το ζήσουμε κι αυτό. Ο μαυρούκος δεν καταλαβαίνει τι τον ρωτάει τούτος ο παλαβός και προσφέρεται να του πουλήσει βραχιολάκια: «έχεις από τρίχες λιονταριού» ρωτάει ο Eli, «όχι», «έ γεια σου τότε» (μας εξηγεί στην συνέχεια ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να τους ξεφορτωθείς. Ζήτα τους διαμάντια, δεν έχουν, διώξε τους). Θα φάμε σήμερα στην Ιρλανδική pub Ryan’s επάνω στον Ring Road Central. Ο χώρος δεν θυμίζει Αφρική λόγω των τηλεοράσεων που έπαιζαν αθλητικά, των λευκών που είχαν κάνει κατάληψη ή απλώς επειδή τέτοιου τύπου καταγώγια είναι αχαρακτήριστα στα πέρατα του κόσμου. Διαλέγω ένα τοπικό γεύμα, με διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι αρκετά καυτερό, έρχεται, τρώω τρεις μετρημένες (άντε καλά, πέντε) πιρουνιές, βλέπω σκηνές από το «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας» μπροστά στα μάτια μου (φλόγες από παντού), το σπρώχνω προς το παμφάγο τον Ινδό και παραγγέλνω ένα safe cheeseburger (μπλιαχ!)

Στις 31/05, ξεκινάμε από την πόλη με προορισμό δύο σταθμούς προς Volta πλευρά. Άλλη μια φορά λοιπόν σε περιοχές γεμάτες νερό. Έρχονται έντονες εικόνες.....

Προσεχώς: «OBRUNI VOL3-OBIBINI CALL (ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ, ΛΟΙΠΟΝ...)»

 

[xenos]

Σπυρο σου παει το african look, λιγο την χωριστρα να διορθωσεις

Μηπως εχεις πεθυμηση κανενα σουβλακι?

 

[ΕΡΣΗ]

Σπυρο σου παει το african look, λιγο την χωριστρα να διορθωσεις

Touche pas a mon pote!

 

[taver]

(αν βρίσκετε ότι δεν είμαι αρκετά περιγραφικός, δείτε την εικόνα στο τέλος για να πάρετε συμπυκνωμένη την γεύση).

Μάλλον κάτι λείπει...

 

[xenos]

Touche pas a mon pote!

ils n'sont pas beau

 

[meli]

το αβαταρ σου ειναι τελειο!!!