Μαρόκο Μαρόκο? ΙΙΙΙIt's a problem!

[Nedelja]

με τις σοκολατιτσες που αναφερεις εδω, τα bhang lassi εγω στην Ινδια, ενα ευχομαι...να μην ανακαλυψει κανενας απο τους πατεραδες μας το ιντερνετ.....τη βαψαμε, μαζι θα μας συρουν στη πλατεια στο χωριο με ξυρισμενα κεφαλια....

Εγώ δεν ξέρω τίποτα μια απλή σοκολατίτσα έφαγα...
οπότε το κούρεμα να το φοβάσαι εσύ μικρή ποκαχόντας...
(εκτιθέμεθα δεν το καταλαβαίνεις....???)

 

[Nedelja]

Chefchaouen


Η συγκεκριμένη πόλη είχε επιλεχθεί πολύ προσεκτικά ως ένας από τους τελευταίους σταθμούς του ταξιδιού ώστε να μη μπούμε στον πειρασμό να μείνουμε εκεί όλες τις μέρες και να μη δούμε τίποτα από την υπόλοιπη χώρα και όπως αποδείχτηκε πράξαμε πολύ συνετά...Τα χρώματα που θα χαρακτήριζες την πόλη είναι δύο: το μπλε που είναι κυριολεκτικά και το κυρίαρχο χρώμα των κτιριών (κατάλοιπο μιας εβραϊκής συνήθειας ώστε το μπλε να θυμίζει στους πιστούς τον ουρανό και κατ΄επέκταση το Θεό) και μεταφορικά το πράσινο (ίσως και μαύρο όπως το ξέρει ο καθένας...) λόγω των τεράστιων εκτάσεων βιολογικού φυτού Kif που καλλιεργούνται στις οροσειρές Rif, Kif from the Rif λοιπόν. Μείναμε τρεις μέρες αλλά δε θα προχωρήσω σε αναλυτικές περιγραφές γιατί τη Chefchaouen την ανακαλύπτεις και την ευχαριστιέσαι με το ένστικτο σου, ήταν μια από τις ομορφότερες πόλεις της χώρας και σίγουρα ένας καλός λόγος να επιστρέψω κάποτε.







Αποφασίσαμε να μη μείνουμε μέσα στη μεντίνα αυτή τη φορά αλλά σε έναν ξενώνα στους πρόποδες του βουνού πάνω σε έναν λόφο που είχε θέα όλη τη μικρή γαλάζια πόλη. Ιδιοκτήτες ήταν ένα σουπερ ζευγάρι Σκωτζέζων που κατέρριψαν όλα τα στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου για την εν λόγω εθνικότητα. Είχαν επισκεφτεί την πόλη 5 χρόνια πριν, την ερωτεύτηκαν, επέστρεψαν στο Εδιμβούργο πούλησαν τα πάντα και γύρισαν μόνιμα μαζί με το γιο τους, τις 3 γάτες τους και το σκύλο τους. Στην εφηβεία τους είμαι σίγουρη πως είχαν κάνει διακοπές στα Μάταλα και αν ήταν και μεγαλύτεροι σε ηλικία θα έβαζα στοίχημα ως είχαν παίξει τους κομπάρσους στο ‘’Η θεία μου η χίπισσα’’. Η κατανάλωση του τοπικού βιολογικού προιόντος ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότας και παρόλο που ο ξενώνας λεγόταν Rif-for-Anyone εμείς τον μετονομάσαμε σε Kif-for-Anyone...Επίσης είχε μια απίστευτη ταράτσα με φοβερή θέα και μια τέλεια ανοιχτή κουζίνα με άφθονες μπύρες όπου ο Terry και η Suzan μαγείρευαν για όλους όσους έμεναν στον ξενώνα και ήθελαν. Εδώ βέβαια με πόνο καρδιάς και σπαραγμό να πω οτι εκεί που νομίζαμε οτι είχαμε βρει τον επίγειο παράδεισο, το εντεράκι μας αποφάσισε να μας εκδικηθεί που δεν το είχαμε προστατέψει καθόλου οπότε από τη δεύτερη μέρα κοπήκαν και οι μπύρες και τα τέλεια φρέσκα ζυμαρικά και οι ψητοί τόνοι με τσίλι που κάθε βράδυ τρώγανε οι υπόλοιποι...Ο Γ το είχε πάρει βαρέως αυτοί να τρώνε αβέρτα κι αυτός μόνο ρύζι και ψωμί και τον πρόσεχα από πίσω μη τους δαγκώσει κανά χέρι! Γενικά και ο Terry και η Suzan είχαν πολύ γέλιο, ήταν πολύ φιλόξενοι και μας βοήθησαν ακόμα και με τα ιατρικά μας, κορυφαίο σκηνικό ένα βράδυ που επέμεναν οτι ο σκύλος τους μιλάει αραβικά με πάσα σοβαρότητα...! Γενικά στην πόλη αυτή δόθηκαν πολλές παραστάσεις και εκ μέρους μας αλλά και εκ μέρους όσων συναναστραφήκαμε αλλά με δεσμεύει η ταξιδιωτική omerta, τα μόνα ενδεικτικά που θα αναφέρω είναι έναν μαροκινό να μας βρίζει γιατί αρνηθήκαμε να αγοράσουμε το δικής του παραγωγής βιολογικό προϊόν και να προσπαθεί να μας πείσει οτι έχει το καλύτερο και αν δεν το προτιμάμε για ποιό λόγο επισκεφτήκαμε την πόλη (άντε να του εξηγήσεις οτι οι Σκωτζέζοι ήταν τόσο large…), εμένα ένα βράδυ να βολτάρω ξυπόλητη προκειμένου να στεγνώσει η χένα και όλοι να γελάνε και να δείχνουνε τη βαρεμένη ξένη και έναν σκύλο αυτόν που μιλούσε αραβικά να έχει μετενσαρκωθεί σε Bob Marley.
Πέρα από τα χαριτωμένα η πόλη είναι ιδανική για χαλάρωση, να ζήσεις τη φύση σε όλο της το μεγαλείο, να κάνεις trekkingστα γύρω βουνά και να φύγεις έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες στο φουλ. Η μεντίνα της είναι πολύ γραφική τα πάντα περιστέφονται γύρω από την πλατεία Uta El Hammam, επίσης ενδιαφέρον έχει και η Kasbah που στεγάζει ένα μικρό μουσείο και κήπο, τέλος μια ωραία βόλτα είναι το απόγευμα στους καταρράκτες Ras El Maa όπου τα πιτσιρίκια παίζουν μπάλα και οι γυναίκες πλένουν ρούχα καθώς και στο κατεστραμμένο τζαμί που βρίσκεται ακριβώς από πάνω και έχει απίστευτη θέα.

 

[Nedelja]

Akchour-God’s Bridge


Εμείς παρά τις άτυχες διαπραγματεύσεις με το εντερό μας και έχοντας χορτάσει αραλίκι, μπουκωθήκαμε την 3η μέρα immodium και πήγαμε πεζοπορία στο Akchour μαζί με το Liam το γιο των Σκωτζέζων. Μέχρι ένα σημείο πας με ταξί γιατί δεν υπάρχει συγκοινωνία, είναι περίπου μία ώρα από την πόλη, αν έχεις βέβαια μέρες το κάνεις και όλο πεζοπορικά, από εκεί που σε αφήνει το ταξί περπατάς για περίπου μια ώρα κατά μήκος του ποταμού που διασχίζει το φαράγγι και ενίοτε μπαίνεις και μέσα στο ποτάμι (αδιάβροχα σανδάλια πεζοπορίας ιδανικά), σταματάς όπου θέλεις και βουτάς σε μικρές λίμνες που σχηματίζονται και στο τέλος φτάνεις σε ένα καταρράκτη που μπροστά του σχηματίζεται μια μεγάλη λίμνη και από πάνω του το θαύμα της φύσης, η γέφυρα του θεού, ένας φυσικός σχηματισμός στο σχήμα γέφυρας σε απίστευτο ύψος που ενώνει τις δύο άκρες του φαραγγιού.







Εκεί υπάρχουν και 2-3 τύποι που μαγειρεύουν ταζίν σε κάρβουνα που έχουν ανάψει και κυριολεκτικά σου σπάνε τη μύτη αλλά εμείς με τόσα χάπια που είχαμε πάρει δε θέλαμε να διαταράξουμε το φυσικό τοπίο και μείναμε νηστικοί...
Πάντως είναι μια πολύ ωραία βόλτα μέσα σε πανέμορφο φυσικό τοπίο και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον βρεθεί στα μέρη αυτά.

 

[mfish]

Η Chefchaouen πολυ μου αρεσε, θυμιζει λιγο τη Jodhpur στην Ινδια....

Λυπηθηκα τον Γ.,φανταζομαι ποσο θα στεναχωριοταν τις τελευταιες μερες που δε μπορουσε να φαει....

(αντε τελειωνε με το Μαροκο, 1. εχεις να βοηθησεις στη δικη μου ιστορια 2. πρεπει να φτιαξεις βαλιτσα για αυριο....)

 

[Nedelja]

Η Chefchaouen πολυ μου αρεσε, θυμιζει λιγο τη Jodhpur στην Ινδια....

Λυπηθηκα τον Γ.,φανταζομαι ποσο θα στεναχωριοταν τις τελευταιες μερες που δε μπορουσε να φαει....

Ήταν όντως πολύ όμορφη, τα είχε όλα και συνέφερε...
Ο Γ. έζησε κυριολεκτικά ένα δράμα, σήκωσε τον προσωπικό του σταυρό του μαρτυρίου γι αυτό και ξέδωσε μετά στα πάτρια εδάφη με τις γνωστές συνέπειες...

(1.Έχω πάρει φόρα σήμερα αλλά φτάνει 2.Σηκώνομαι για βαλίτσα)

 

[Nedelja]

Tangier

Οι μέρες στην Chefchaouen πέρασαν πολύ γρήγορα ,όπως όλα τα ωραία άλλωστε, και αφού αποχαιρετίσαμε τους Σκωτσέζους δίνοντας υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε να μαγειρέψουμε και ελληνική κουζίνα την επόμενη φορά, πήραμε το λεωφορείο για Ταγγέρη. Σε όσους είχαμε αναφέρει ότι αυτός θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού, μας είχαν πει το ίδιο πράγμα: ότι αν η Ταγγέρη είναι η πρώτη εικόνα σου από τη χώρα θα τη μισήσεις, αν είναι η τελευταία θα τη λατρέψεις. Μια φράση που κατάλαβα αμέσως το νόημα της από τις πρώτα λεπτά που πάτησα το πόδι μου. Η Ταγγέρη που έχει το μισό πρόσωπο στραμμένο στην Ευρώπη και το άλλο μισό στην Αφρική, η Ταγγέρη της Διεθνούς ζώνης και των beatniks ήταν εκεί έχοντας υποστεί σίγουρα τεράστιες αλλαγές από τότε αλλά με την γοητεία και το χαρακτήρα του παρελθόντος να αποπνέει ακόμα και σήμερα μια αύρα ξεχωριστή. Εξευρωπαϊσμένη αλλά και αλήτισσα, άσχημη και όμορφη, πλούσια και φτωχή μαζί, γεμάτη αντιθέσεις δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Μια πολυπολιτισμική πόλη που αποδείχτηκε πολύ ανώτερη των προσδοκιών μου και ισοφάρισε την τεράστια απογοήτευση που πήρα από την Καζαμπλάνκα, αν η ομώνυμη ταινία είχε στα αλήθεια μαροκινό background αυτό θα έπρεπε να ήταν η Ταγγέρη αναμφισβήτητα. Η αλήθεια είναι ότι σαν πρώτη εικόνα για τη χώρα ίσως σε αποσυντονίσει και σε τρομάξει (ειδικά τη νύχτα κάποια σημεία είναι πολύ σκοτεινά μέσα στη μεντίνα) αλλά αν είσαι μέρες στη χώρα και έχεις εξοικειωθεί με τους ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τότε θα την χαρείς πραγματικά και θα μετανιώσεις αν δεν τις δώσεις λίγο παραπάνω προσοχή από ότι υπολόγιζες.



Έτσι την πατήσαμε κι εμείς μείναμε μόνο μια μέρα και θέλαμε να μείνουμε περισσότερο αλλά τα αεροπορικά είχαν κλειστεί και δεν υπήρχε επιλογή. Για καλή μας τύχη είχαμε επιλέξει ένα πολύ ωραίο ριαντ (τελευταία μέρα ήταν θέλαμε να το ευχαριστηθούμε) και το παιδί που δούλευε εκεί παράτησε όλες τις δουλειές του για να μας δείξει τα ωραιότερα αλλά και τα σκοτεινότερα σημεία της πόλης σε μια πολύ συνοπτική και ενδιαφέρουσα ξενάγηση με τη μορφή φιλικής βόλτας και όλα αυτά αφιλοκερδώς και αυτοβούλως επειδή θα μέναμε μόνο μια μέρα και ήθελε να μας δείξει όσα περισσότερα μπορούσε από την πόλη του που τόσο αγαπούσε. Μαζί του είδαμε όσα δε θα βλέπαμε μόνοι μας στο διπλάσιο χρόνο και πήγαμε και σε γειτονιές νύχτα που σαν απλός τουρίστας καλό θα ήταν να μην περάσεις.





Μέχρι που μας πήγε σε έναν παραδοσιακό φούρνο να αγοράσουμε γλυκά Ραμαζανιού που θέλαμε για την Ελλάδα και επειδή ο φούρνος ήταν για ντόπιους δεν είχε κουτιά και πήγαμε και αγοράσαμε τάπερ από το Petit Socco για να τα βάλουμε. Petit Socco και Grand Socco είναι η μικρή και η μεγάλη αγορά αντίστοιχα, η πρώτη βρίσκεται στο κέντρο της μεντίνας και είναι ο πυρήνας της, παλιά συγκέντρωνε όλες τις καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες της πόλης και σήμερα έχει καφενεδάκια και εστιατόρια ενώ η δεύτερη που είναι και η μεγαλύτερη χωρίζει τη μεντίνα από την καινούρια πόλη αλλά και τις ενώνει ταυτόχρονα. Ευχαριστώντας τον Munir για την ωραία βόλτα και δίνοντας και σε αυτόν την υπόσχεση ότι αν ξαναγυρίσουμε θα πάμε στην αγορά να ψωνίσουμε μαζί να μαγειρέψουμε tajine de poisson ( όπως καταλάβατε τις τελευταίες τρεις μέρες αν δεν είχαμε πρόβλημα με το στομάχι μας θα είχαμε πάρει 5 κιλά…) ανεβήκαμε στην ταράτσα του ριαντ μας να ατενίσουμε τη θέα και να πάρουμε τις τελευταίες εικόνες από τη χώρα που τόσο όμορφα μας φιλοξένησε τόσες μέρες. Το εν λόγω ριαντ βρισκόταν στην Kasbah της μεντίνας ψηλά δηλαδή στο λόφο και είχε απρόσκοπτη θέα στον Κόλπο της Ταγγέρης, στο Γιβραλτάρ και στα φώτα της Ισπανίας, τα οποιαδήποτε σχέδια για gourmet τροφή με συνοδεία οίνου πήγαν περίπατο λόγω ‘’ανωτέρας βίας’’ όμως είχαμε μπροστά στα μάτια μας μια υπέροχη θέα, μια υπέροχη θάλασσα να γυαλίζει και μια ολόγιομη πανσέληνο πάνω από τα κεφάλια μας, α και ένα μικρό δωράκι από τους αγαπημένους μας Σκωτσέζους…………….






Επίλογος
Μετά από 16 μέρες στη χώρα είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε και όπως και σε κάθε ταξίδι που περνάς καλά αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι. Έφυγα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτή τη φορά ότι κάποια μέρα θα ξαναγυρίσω, θα τα καταφέρω….???

Insallah…………….​

 

[_antonis_]

Τι να πώ. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιστορία, που ξεκίνησα να διαβάζω πρίν το ταξίδι μου και μόλις τελείωσα την ανάγνωση. 16 μέρες συνολικά, ε; Χαίρομαι που είχα ανοιχτά μάτια και την διάβασα! Να'σαι καλά και στα επόμενα!!

 

[Nedelja]

Τι να πώ. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιστορία, που ξεκίνησα να διαβάζω πρίν το ταξίδι μου και μόλις τελείωσα την ανάγνωση. 16 μέρες συνολικά, ε; Χαίρομαι που είχα ανοιχτά μάτια και την διάβασα! Να'σαι καλά και στα επόμενα!!

Ευχαριστώ πολύ αλλά καλό θα ήταν τον ελεύθερο χρόνο σου να μη διαβάζεις ξένες ιστορίες αλλά να μας γράψεις τη δική σου από τη Μάμα Άφρικα...
θέλω λεπτομέρειες και πολλές φωτό... δε ζητάω πολλά???

 

[_antonis_]

Ευχαριστώ πολύ αλλά καλό θα ήταν τον ελεύθερο χρόνο σου να μη διαβάζεις ξένες ιστορίες αλλά να μας γράψεις τη δική σου από τη Μάμα Άφρικα...
θέλω λεπτομέρειες και πολλές φωτό... δε ζητάω πολλά???

Aπαπαπαπα που λέει και το άσμα...
Και σύ βρε με παρακολουθείς;
Δε φταίει κανείς, εγώ που διαβάζω ωραίες ιστορίες, μπας και ξυπνήσει το συγραφικό μου πνεύμα!

 

[evagelina]

Σ' ευχαριστώ πολύ για την ωραία αφήγηση Είναι από τις ιστορίες που έψαχνα κάθε μέρα να δώ τη συνέχεια της...μ'αρέσει το χιούμορ σου και μ'έκανες ν αναρωτηθώ γιατί έχω αφήσει στην αναμονή τόσα χρόνια το Μαρόκο που πρίν λίγα χρόνια φιγούραρε στις προτεραιότητες μου!

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Αφρικής.

 

[giannismits]

απ τις ωραιοτερες ιστοριες που εχω διαβασει..γελασα πραγματικα και γεμισα εικονες..εκπληκτικη χωρα..

ενα πραγμα με χαλασε..πολυ εξατρηση ρε παιδι μου απ το αλκοολ:xmas_lol:

παντως ο τροπος που περιγραφεις ειναι απολαυστικος..η υποθεση στην ερημο με την αραχνη τερας δεν υπαρχει:xmas_cheesygrin: