delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.196
Λιγότερο από 24 ώρες πριν πετάξω για Κορέα, βάζοντας τέλος σε αυτήν την “ταξιδιωτική ιστορία”, για να δικαιολογήσω το “Ιάβα” στον τίτλο, προσθέτω ένα τελευταίο κείμενο με εντυπώσεις από Τζογκτζακάρτα και Τζακάρτα.
Το τελευταίο 12ήμερο στην Ιάβα το είδα από την αρχή σαν... ειδικού σκοπού, πήγα για να βγάλω φωτογραφίες στην Τζακάρτα και να “ξεφύγω” για μερικές ημέρες από την Κουάλα Λούμπουρ, δεν το είδα σαν ευκαιρία να τριγυρίσω στο νησί, κάτι που έκανα μερικώς το 2010.
Κάπως έτσι, κατέληξα να μείνω οκτώ ολόκληρες ημέρες στην Τζογκτζακάρτα, την οποία εδώ και τρία χρόνια θεωρώ ένα από τα “πληρέστερα πακέτα” που μπορεί να προσφέρει μία πόλη, γενικά ένα μέρος, σε ταξιδιώτη. Η ίδια η πόλη μπορεί να είναι γεμάτη κίνηση, αυτοκίνητα, θόρυβο, όμως έστω κι έτσι, η γενικότερη ατμόσφαιρα είναι τόσο... χαλαρή, που προσωπικά τουλάχιστον, εύκολα “σβήνω” τον θόρυβο στο μυαλό μου, κι εστιάζομαι στα πάμπολλα θετικά της πόλης. Ένα από αυτά, η πληθώρα “γκανγκ”, στενά δρομάκια εν μέσω γειτονιών-οικοδομικών τετραγώνων, που κάνουν κάθε τετράγωνο να μοιάζει με λαβύρινθο. Περνάς το κατώφλι της (γεμάτης “σημαίες” στα χρώματα της Ινδονησίας) πύλης, και από τη μια στιγμή στην άλλη αφήνεις πίσω σου την... τρέλα της κίνησης ενός κεντρικού δρόμου, και χάνεσαι στην ησυχία ενός “γκανγκ”, στο οποίο βλέπεις κόσμο να κάνει τις δουλειές του στην αυλή του σπιτιού του, παιδάκια να παίζουν, νοικοκυρές να απλώνουν ρούχα, οι περισσότεροι και οι περισσότερες έτοιμοι κι έτοιμες να σου χαμογελάσουν.
Τεράστιο θετικό των “γκανγκ” στην Τζόγκτζα, είναι ότι τα σπίτια είναι μεν... ταπεινά, όμως είναι περιποιημένα, και προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έφερνα σε δύσκολη θέση κάποιον, φωτογραφίζοντας (έχοντας ζητήσει άδεια πρώτα) την αυλή του, ή κάτι διακοσμητικό στον τοίχο, στην οροφή, στην πόρτα. Οι άνθρωποι τα φτωχικά σπίτια τους τα έχουν πολύ προσεγμένα, επομένως δεν έχουν λόγο να... ντρέπονται να τα φωτογραφήσεις (κάτι που δεν μπορώ να πω για “φτωχικές γειτονιές” άλλων πόλεων, στην Τζακάρτα για παράδειγμα, ή σε άλλες χώρες).
Πέρα από τη χαλαρή ατμόσφαιρα της ίδιας της πόλης, η Τζόγκτζα προσφέρει σε ελάχιστη απόσταση μισή ντουζίνα “Α+++” ημερήσιες εκδρομές. Το Μπορομπούντουρ (“περίπτωση”...) είναι “δίπλα”. Στο Πραμπανάν πηγαίνεις με αστικό λεωφορείο(!). Τριάντα-κάτι χιλιόμετρα μακριά δε, είναι η πλησιέστερη παραλία, δεξιά κι αριστερά της οποίας υπάρχουν ακόμα περισσότερες. Προσθέστε σε αυτά και το ηφαίστειο Μεράπι, προσθέστε τη γλυκύτητα του κόσμου, τις σχεδόν εξευτελιστικές τιμές, το υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, και τον άριστο συνδυασμό “ήσυχων γειτονιών χωρίς ίχνος τουρίστα, και περιοχή όπου οι τουρίστες είναι όσοι και οι ντόπιοι” (έχει και τα καλά της η τελευταία...), κι έχετε μία πόλη στην οποία επιμένω να πιστεύω ότι εύκολα, πολύ εύκολα, μπορείς να “κολλήσεις” για πολύ-πολύ περισσότερο απ' όσο είχες σχεδιάσει πρωτοπατώντας εκεί.
Προσθέτω ότι στην Τζόγκτζα φρόντισα να συναντάω κόσμο σχεδόν κάθε μέρα (μέσω μίας ιστοσελίδας), πήγα σε δύο παιχνίδια του τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (στο ένα μάλιστα, με Σέρβο σκληροπυρηνικό οπαδό μίας μικρής ομάδας του Βελιγραδίου, με την παρέα μας να περιλαμβάνει μέλη της τοπικής Ελληνορθόδοξης κοινότητας!), κι έμεινα στο πιο λουσάτο χόστελ που έχω μείνει ποτέ (πληρώνοντας λιγότερο από πέντε ευρώ τη βραδιά), στοιχεία που όλα τους έπαιξαν τον ρόλο τους στο να μείνω εκεί τόσες ημέρες.
Τελευταίο σχόλιο για την Τζόγκτζα, ότι η πόλη αλλάζει (αλίμονο αν δεν. Τρία χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά μου εκεί). Έχουν ξεφυτρώσει εντυπωσιακά (δίχως υπερβολή) ξενοδοχεία, ενώ κάποια “ταπεινά” φαγάδικα που... τίμησα αρκετές φορές το 2010, τώρα έχουν μετατραπεί σε στιλάτα μαγαζιά, ένα ακόμα και σε “beer house”, στη γειτονιά-γκέτο των τουριστών, κυρίως εκείνων που ταξιδεύουν με χαμηλό μπάτζετ. Οι αλλαγές όμως δεν είναι... δραματικές, και η πόλη κάθε άλλο παρά “απέραντο εργοτάξιο” μπορεί να χαρακτηριστεί. Απλά έχουν προστεθεί κάποιες... “μοντέρνες πινελιές”, οι οποίες μπορεί να με ξένισαν τις πρώτες δύο μέρες, όμως στην τελική... καλό είναι να υπάρχουν σε ένα μέρος περισσότερες επιλογές για εκείνους που μπορούν και θέλουν να ξοδέψουν κάποιες ρουπίες παραπάνω. Κι αν “χάθηκαν” πέντε συμπαθητικά παραδοσιακά φαγάδικα σε μία συγκεκριμένη γειτονιά, δεν τρέχει τίποτα. Πήγα έναν δρόμο παρακάτω και ξετρύπωσα άλλα. Διάθεση για “εξερεύνηση” των “γκανγκ” να έχεις...
Στην Τζακάρτα έμεινα τέσσερις ημέρες (το τρένο μεταξύ των δύο κόστισε κάτι λιγότερο από 15 ευρώ, και μας πήρε σχεδόν οκτώ ώρες), ξέροντας τι να περιμένω, ξέροντας τι θα με κούραζε, και πού θα έβρισκα... καταφύγιο. Όπως έγραψα και το 2010, η Τζακάρτα είναι πόλη που δύσκολα σε “κερδίζει”. Οι περισσότεροι ξένοι με τους οποίους έχω μιλήσει κι έχουν πάει εκεί, είχαν σχεδόν αποκλειστικά αρνητικά σχόλια να μοιραστούν. Η κίνηση και ο θόρυβος... δεν παίζονται, οι χώροι πρασίνου είναι σχεδόν ανύπαρκτοι (με εξαίρεση εκείνον δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό), αυτά που αξίζει να δεις είναι ελάχιστα και δεύτερης κατηγορίας, και γενικά μένεις να αναρωτιέσαι... “τι στον διάολο ήρθα να κάνω εδώ;” Η Τζακάρτα δεν είναι πόλη στην οποία ξυπνάς το πρωί και λες “θα πάω μια ωραία βόλτα”. Ακόμα και το να περάσεις από τη μια πλευρά ενός δρόμου στην άλλη, μπορεί να είναι πηγή πρόκλησης πονοκεφάλου. “Από γκανγκ; Τίποτα η Τζακάρτα;” Ναι, έχει, όμως στο κέντρο-κέντρο είναι ελάχιστα, κι αυτά ακόμα είναι γεμάτα από σπίτια που από πλευράς διατήρησης και καλλωπισμού δε θυμίζουν σε τίποτα εκείνα της Τζόγκτζα, κάνοντας την... περιπλάνηση κάπως άβολη. Όσο συμπαθητικός κι αν είναι ο κόσμος, το βρίσκω άβολο να περπατάω σε δρομάκια με πλάτος όχι μεγαλύτερο από ενάμισι μέτρο, και να κοιτάω μέσα σε σπίτια που μοιάζουν ετοιμόρροπα. Πώς να βγάλεις τη μηχανή από την τσάντα και τραβήξεις φωτογραφίες; Ομολογώ ότι το έκανα αργά το βράδυ, όταν οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους, κι είχα τα στενάκια σχεδόν... δικά μου.
Κι εκεί, αλλαγές. Η... περίφημη Τζαλάν Τζάκσα, ο δρόμος στον οποίο κάποια στιγμή καταλήγουν όλοι οι τουρίστες, έχει... αναμορφωθεί κάπως, με το άνοιγμα μαγαζιών τύπου 7Eleven, με το κλείσιμο κάποιων... “ύποπτων” μπαρ, και κυρίως με την... παράδοση ενός τεράστιου χώρου στο Aston D' Batavia. Κτίζεται ένας... κολοσσός, ένα ξενοδοχείο-συνεδριακό κέντρο που “κατάπιε” πολλά παλιά μαγαζιά και καταλύματα. Φανταστείτε ένα τεράστιο Hilton να χτίζεται στο κέντρο της Μονεμβασιάς, και να μοιάζει με γίγαντα εν μέσω νάνων. Αισθάνθηκα ότι η Τζάκσα έχει... κοστουμαριστεί κάπως, και δε μου άρεσε. Όχι ότι το κοστουμάρισμα είναι απαραίτητα κακό. Απλά είναι ξένο προς εμένα, κι από εκείνα τα “ξένα” που δεν έχω κανέναν σκοπό να υιοθετήσω.
Τέλος
. Από τον Μάρτιο που ήρθα στην Κουάλα Λούμπουρ, σας κράτησα παρέα, μου κρατήσατε παρέα, και ναι μεν μου μένουν τρεις γεμάτοι μήνες μέχρι να επιστρέψω -για λίγο- στη Θεσσαλονίκη, με ταξίδια στην Κορέα, στην Καμπότζη και στο Λάο μέχρι τότε (φεύγοντας από τη Νοτιοανατολική Ασία θα μου έχουν “ξεφύγει” μόνο η Μιανμάρ και το μικρούλικο Μπρουνέι), όμως νομίζω ότι είναι καιρός να... σας αδειάσω τη γωνιά . Παρακαλώ τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά, να μετακινήσουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”.
Κλείνω ευχόμενος σε όλους υγεία, όσο... μπανάλ κι αν “ακούγεται”, δουλειά (έχοντας περάσει τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια άνεργος, ή... αυτό το διάστημα, “ημιάνεργος”, ξέρω καλά πώς επηρεάζει κάποιον η έλλειψη ενασχόλησης και φυσικά εισοδήματος), και για εκείνους που μπορούν, καλά-καλά-καλά ταξίδια, είτε πρόκειται για “αποδράσεις” μερικών ημερών/λίγων εβδομάδων, είτε για... απηυδισμένα “ό,τι λεφτά έχω τα μαζεύω, και εξαφανίζομαι για μερικούς μήνες” ταξίδια-σιχτιρίσματα, μετά ολιγόμηνης ρίψης μαύρης πέτρας πίσω τους.
Τελευταία χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ
Το τελευταίο 12ήμερο στην Ιάβα το είδα από την αρχή σαν... ειδικού σκοπού, πήγα για να βγάλω φωτογραφίες στην Τζακάρτα και να “ξεφύγω” για μερικές ημέρες από την Κουάλα Λούμπουρ, δεν το είδα σαν ευκαιρία να τριγυρίσω στο νησί, κάτι που έκανα μερικώς το 2010.
Κάπως έτσι, κατέληξα να μείνω οκτώ ολόκληρες ημέρες στην Τζογκτζακάρτα, την οποία εδώ και τρία χρόνια θεωρώ ένα από τα “πληρέστερα πακέτα” που μπορεί να προσφέρει μία πόλη, γενικά ένα μέρος, σε ταξιδιώτη. Η ίδια η πόλη μπορεί να είναι γεμάτη κίνηση, αυτοκίνητα, θόρυβο, όμως έστω κι έτσι, η γενικότερη ατμόσφαιρα είναι τόσο... χαλαρή, που προσωπικά τουλάχιστον, εύκολα “σβήνω” τον θόρυβο στο μυαλό μου, κι εστιάζομαι στα πάμπολλα θετικά της πόλης. Ένα από αυτά, η πληθώρα “γκανγκ”, στενά δρομάκια εν μέσω γειτονιών-οικοδομικών τετραγώνων, που κάνουν κάθε τετράγωνο να μοιάζει με λαβύρινθο. Περνάς το κατώφλι της (γεμάτης “σημαίες” στα χρώματα της Ινδονησίας) πύλης, και από τη μια στιγμή στην άλλη αφήνεις πίσω σου την... τρέλα της κίνησης ενός κεντρικού δρόμου, και χάνεσαι στην ησυχία ενός “γκανγκ”, στο οποίο βλέπεις κόσμο να κάνει τις δουλειές του στην αυλή του σπιτιού του, παιδάκια να παίζουν, νοικοκυρές να απλώνουν ρούχα, οι περισσότεροι και οι περισσότερες έτοιμοι κι έτοιμες να σου χαμογελάσουν.
Τεράστιο θετικό των “γκανγκ” στην Τζόγκτζα, είναι ότι τα σπίτια είναι μεν... ταπεινά, όμως είναι περιποιημένα, και προσωπικά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έφερνα σε δύσκολη θέση κάποιον, φωτογραφίζοντας (έχοντας ζητήσει άδεια πρώτα) την αυλή του, ή κάτι διακοσμητικό στον τοίχο, στην οροφή, στην πόρτα. Οι άνθρωποι τα φτωχικά σπίτια τους τα έχουν πολύ προσεγμένα, επομένως δεν έχουν λόγο να... ντρέπονται να τα φωτογραφήσεις (κάτι που δεν μπορώ να πω για “φτωχικές γειτονιές” άλλων πόλεων, στην Τζακάρτα για παράδειγμα, ή σε άλλες χώρες).
Πέρα από τη χαλαρή ατμόσφαιρα της ίδιας της πόλης, η Τζόγκτζα προσφέρει σε ελάχιστη απόσταση μισή ντουζίνα “Α+++” ημερήσιες εκδρομές. Το Μπορομπούντουρ (“περίπτωση”...) είναι “δίπλα”. Στο Πραμπανάν πηγαίνεις με αστικό λεωφορείο(!). Τριάντα-κάτι χιλιόμετρα μακριά δε, είναι η πλησιέστερη παραλία, δεξιά κι αριστερά της οποίας υπάρχουν ακόμα περισσότερες. Προσθέστε σε αυτά και το ηφαίστειο Μεράπι, προσθέστε τη γλυκύτητα του κόσμου, τις σχεδόν εξευτελιστικές τιμές, το υψηλό επίπεδο υπηρεσιών, και τον άριστο συνδυασμό “ήσυχων γειτονιών χωρίς ίχνος τουρίστα, και περιοχή όπου οι τουρίστες είναι όσοι και οι ντόπιοι” (έχει και τα καλά της η τελευταία...), κι έχετε μία πόλη στην οποία επιμένω να πιστεύω ότι εύκολα, πολύ εύκολα, μπορείς να “κολλήσεις” για πολύ-πολύ περισσότερο απ' όσο είχες σχεδιάσει πρωτοπατώντας εκεί.
Προσθέτω ότι στην Τζόγκτζα φρόντισα να συναντάω κόσμο σχεδόν κάθε μέρα (μέσω μίας ιστοσελίδας), πήγα σε δύο παιχνίδια του τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος (στο ένα μάλιστα, με Σέρβο σκληροπυρηνικό οπαδό μίας μικρής ομάδας του Βελιγραδίου, με την παρέα μας να περιλαμβάνει μέλη της τοπικής Ελληνορθόδοξης κοινότητας!), κι έμεινα στο πιο λουσάτο χόστελ που έχω μείνει ποτέ (πληρώνοντας λιγότερο από πέντε ευρώ τη βραδιά), στοιχεία που όλα τους έπαιξαν τον ρόλο τους στο να μείνω εκεί τόσες ημέρες.
Τελευταίο σχόλιο για την Τζόγκτζα, ότι η πόλη αλλάζει (αλίμονο αν δεν. Τρία χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά μου εκεί). Έχουν ξεφυτρώσει εντυπωσιακά (δίχως υπερβολή) ξενοδοχεία, ενώ κάποια “ταπεινά” φαγάδικα που... τίμησα αρκετές φορές το 2010, τώρα έχουν μετατραπεί σε στιλάτα μαγαζιά, ένα ακόμα και σε “beer house”, στη γειτονιά-γκέτο των τουριστών, κυρίως εκείνων που ταξιδεύουν με χαμηλό μπάτζετ. Οι αλλαγές όμως δεν είναι... δραματικές, και η πόλη κάθε άλλο παρά “απέραντο εργοτάξιο” μπορεί να χαρακτηριστεί. Απλά έχουν προστεθεί κάποιες... “μοντέρνες πινελιές”, οι οποίες μπορεί να με ξένισαν τις πρώτες δύο μέρες, όμως στην τελική... καλό είναι να υπάρχουν σε ένα μέρος περισσότερες επιλογές για εκείνους που μπορούν και θέλουν να ξοδέψουν κάποιες ρουπίες παραπάνω. Κι αν “χάθηκαν” πέντε συμπαθητικά παραδοσιακά φαγάδικα σε μία συγκεκριμένη γειτονιά, δεν τρέχει τίποτα. Πήγα έναν δρόμο παρακάτω και ξετρύπωσα άλλα. Διάθεση για “εξερεύνηση” των “γκανγκ” να έχεις...
Στην Τζακάρτα έμεινα τέσσερις ημέρες (το τρένο μεταξύ των δύο κόστισε κάτι λιγότερο από 15 ευρώ, και μας πήρε σχεδόν οκτώ ώρες), ξέροντας τι να περιμένω, ξέροντας τι θα με κούραζε, και πού θα έβρισκα... καταφύγιο. Όπως έγραψα και το 2010, η Τζακάρτα είναι πόλη που δύσκολα σε “κερδίζει”. Οι περισσότεροι ξένοι με τους οποίους έχω μιλήσει κι έχουν πάει εκεί, είχαν σχεδόν αποκλειστικά αρνητικά σχόλια να μοιραστούν. Η κίνηση και ο θόρυβος... δεν παίζονται, οι χώροι πρασίνου είναι σχεδόν ανύπαρκτοι (με εξαίρεση εκείνον δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό), αυτά που αξίζει να δεις είναι ελάχιστα και δεύτερης κατηγορίας, και γενικά μένεις να αναρωτιέσαι... “τι στον διάολο ήρθα να κάνω εδώ;” Η Τζακάρτα δεν είναι πόλη στην οποία ξυπνάς το πρωί και λες “θα πάω μια ωραία βόλτα”. Ακόμα και το να περάσεις από τη μια πλευρά ενός δρόμου στην άλλη, μπορεί να είναι πηγή πρόκλησης πονοκεφάλου. “Από γκανγκ; Τίποτα η Τζακάρτα;” Ναι, έχει, όμως στο κέντρο-κέντρο είναι ελάχιστα, κι αυτά ακόμα είναι γεμάτα από σπίτια που από πλευράς διατήρησης και καλλωπισμού δε θυμίζουν σε τίποτα εκείνα της Τζόγκτζα, κάνοντας την... περιπλάνηση κάπως άβολη. Όσο συμπαθητικός κι αν είναι ο κόσμος, το βρίσκω άβολο να περπατάω σε δρομάκια με πλάτος όχι μεγαλύτερο από ενάμισι μέτρο, και να κοιτάω μέσα σε σπίτια που μοιάζουν ετοιμόρροπα. Πώς να βγάλεις τη μηχανή από την τσάντα και τραβήξεις φωτογραφίες; Ομολογώ ότι το έκανα αργά το βράδυ, όταν οι περισσότεροι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους, κι είχα τα στενάκια σχεδόν... δικά μου.
Κι εκεί, αλλαγές. Η... περίφημη Τζαλάν Τζάκσα, ο δρόμος στον οποίο κάποια στιγμή καταλήγουν όλοι οι τουρίστες, έχει... αναμορφωθεί κάπως, με το άνοιγμα μαγαζιών τύπου 7Eleven, με το κλείσιμο κάποιων... “ύποπτων” μπαρ, και κυρίως με την... παράδοση ενός τεράστιου χώρου στο Aston D' Batavia. Κτίζεται ένας... κολοσσός, ένα ξενοδοχείο-συνεδριακό κέντρο που “κατάπιε” πολλά παλιά μαγαζιά και καταλύματα. Φανταστείτε ένα τεράστιο Hilton να χτίζεται στο κέντρο της Μονεμβασιάς, και να μοιάζει με γίγαντα εν μέσω νάνων. Αισθάνθηκα ότι η Τζάκσα έχει... κοστουμαριστεί κάπως, και δε μου άρεσε. Όχι ότι το κοστουμάρισμα είναι απαραίτητα κακό. Απλά είναι ξένο προς εμένα, κι από εκείνα τα “ξένα” που δεν έχω κανέναν σκοπό να υιοθετήσω.
Τέλος
. Από τον Μάρτιο που ήρθα στην Κουάλα Λούμπουρ, σας κράτησα παρέα, μου κρατήσατε παρέα, και ναι μεν μου μένουν τρεις γεμάτοι μήνες μέχρι να επιστρέψω -για λίγο- στη Θεσσαλονίκη, με ταξίδια στην Κορέα, στην Καμπότζη και στο Λάο μέχρι τότε (φεύγοντας από τη Νοτιοανατολική Ασία θα μου έχουν “ξεφύγει” μόνο η Μιανμάρ και το μικρούλικο Μπρουνέι), όμως νομίζω ότι είναι καιρός να... σας αδειάσω τη γωνιά . Παρακαλώ τα παιδιά που ασχολούνται με αυτά, να μετακινήσουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”.Κλείνω ευχόμενος σε όλους υγεία, όσο... μπανάλ κι αν “ακούγεται”, δουλειά (έχοντας περάσει τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια άνεργος, ή... αυτό το διάστημα, “ημιάνεργος”, ξέρω καλά πώς επηρεάζει κάποιον η έλλειψη ενασχόλησης και φυσικά εισοδήματος), και για εκείνους που μπορούν, καλά-καλά-καλά ταξίδια, είτε πρόκειται για “αποδράσεις” μερικών ημερών/λίγων εβδομάδων, είτε για... απηυδισμένα “ό,τι λεφτά έχω τα μαζεύω, και εξαφανίζομαι για μερικούς μήνες” ταξίδια-σιχτιρίσματα, μετά ολιγόμηνης ρίψης μαύρης πέτρας πίσω τους.
Τελευταία χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ
Last edited by a moderator:
