Βέλγιο Γαλλία Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα!

[Sassenach77]

Έφερα γύρω όλη την εκκλησία, αλλά δυστυχώς όσες πόρτες έσπρωξα για να μπω ήταν κλειστές.

Σε νιώθω....

Η εκκλησία-μοναστήρι-βιβλιοθήκη

Πολύ ωραίος χώρος!!!!

 

[Klair]

Σε νιώθω...

Τώρα που το λες, θυμήθηκα και τα δικά σου στη Ρουμανία

Πολύ ωραίος χώρος!!!!

Πράγματι ωραίος χώρος. Την επόμενη φορά θα επιδιώξω να πάω βράδυ για φαγητό!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 10
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Σήμερα ο γιος μου τελείωσε νωρίς από το νοσοκομείο και επιστρέφοντας με πέτυχε ακόμη στο σπίτι. Η μέρα ήταν ιδανική για μια εξόρμηση στο πάρκο Blaarmeersen, αφού η θερμοκρασία ήταν 24ο C και ο ήλιος πραγματικά έκαιγε. Αποφασίσαμε να καλύψουμε την απόσταση των τεσσάρων χιλιομέτρων από την εστία, εκείνος με το ποδήλατο, και εγώ με τα πόδια φυσικά. Μου έδωσε το προβάδισμα αφού θα έκανα περίπου 50 λεπτά για να φτάσω στο πάρκο. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής “έτρεχε” δίπλα στο ποτάμι. Όσο πιο πολύ περπατούσα και ανακάλυπτα καινούριες γειτονιές, τόσο πιο πολύ με πόρωνε αυτή η πόλη.

Συνέχεια έβλεπα όμορφες εικόνες, ωραία κτίρια, ήσυχους δρόμους, ποδηλατόδρομους παντού, προσεγμένες καθαρές γειτονιές, πράσινο και το φιδίσιο κορμί του ποταμού να αγκαλιάζει και να τυλίγει κάθε γωνιά της πόλης. Κόντευα να φτάσω στο πάρκο, όταν τσουπ……. με πλεύρισε ο γιος μου με το ποδήλατο.

Οι πρώτες εικόνες που είδαμε ήταν αυτές:

Ένα καταπράσινο στολίδι, δίπλα στο Watersportbaan, στο οποίο οι κάτοικοι έρχονται για τρέξιμο, πεζοπορία, κωπηλασία αλλά και κολύμπι στην τεράστια λίμνη με τη μεγάλη αμμώδη παραλία.

Ποτέ δε θα πίστευα, εάν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, ότι ένας τέτοιος υδάτινος χώρος μπορεί να διαθέτει μια τέτοια παραλία. Ψιλή, ξανθή άμμος, χωρίς ίχνος σκουπιδιού αγκαλιάζει ένα μέρος της λίμνης και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος, με νεροτσουλήθρες και εγκαταστάσεις για καφέ και φαγητό.

Έχει και γαλάζια σημαία!

Είμαι σίγουρη ότι αν ερχόμασταν εδώ, Σάββατο ή Κυριακή με τέτοιον καιρό, η μισή πόλη θα ήταν μέσα στο νερό και η άλλη μισή ξάπλα να λιάζεται στην παραλία.

Πάντως, αν και καθημερινή, υπήρχαν κάποιοι λουόμενοι που απολάμβαναν την ηρεμία του τοπίου.

Όπως καταλαβαίνετε εδώ αφιερώσαμε αρκετό χρόνο κάνοντας βόλτα στο απέραντο πάρκο, αλλά και αράζοντας στη σκιά μερικών δέντρων δίπλα στην παραλία, αφού η παραμονή κάτω από τον ήλιο ήταν αφόρητη.

Όταν πλέον χορτάσαμε εξοχή και βαρεθήκαμε, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το πάρκο και να επιστρέψουμε στο σπίτι. Λίγο πριν βγούμε στον δρόμο είδαμε μια εικόνα και πάθαμε παράκρουση! Δεν είναι δυνατόν να το ζούμε αυτό! Δεν υπάρχει!

Μέχρι και τσοπανόσκυλο είχε το κοπάδι να το φυλάει από τους λύκους.

Και κάπως έτσι εξηγήθηκε η πινακίδα με τα πρόβατα που είχα δει τις προάλλες στη συνοικία Bijloke.

Για την επιστροφή πήρα το λεωφορείο, αφού μου είχαν μείνει ακόμα διαθέσιμες δύο τελευταίες διαδρομές, από τη δεύτερη δεκάδα, που είχαμε αγοράσει επιστρέφοντας από τη Λιλ. Πήγαμε σούπερ μάρκετ και στη συνέχεια αράξαμε στο δωμάτιο μέχρι το βραδάκι.

Κατά τις 20:00 βγήκαμε μια βόλτα εκεί στη γειτονιά μας. Στην απέναντι πλευρά από το ποτάμι υπάρχει ο κινηματογράφος Kinepolis Gent, αλλά και μερικές βάρκες μέσα στο κανάλι οι οποίες είναι καφέ και μπαρ.

Στον δρόμο μπροστά από τον κινηματογράφο υπήρχε πολύ αυξημένη συρροή κόσμου και δυνατή μουσική. Πλησιάσαμε και εμείς να δούμε, τί στο καλό συμβαίνει, και είναι μαζεμένος τόσος κόσμος. Και εδώ ήρθε το δεύτερο σοκ της ημέρας, αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα μπροστά σε κόκκινο χαλί και διασημότητες, να φωτογραφίζονται και να μοιράζουν αυτόγραφα στους θαυμαστές τους! Ένα κανονικό πάρτι είχε στηθεί με κιόσκια, τραπεζάκια, ψηλά σκαμπό, κουστουμαρισμένους κυρίους και καλοντυμένες αιθέριες υπάρξεις, να πίνουν τα ποτά τους και να λικνίζονται υπό τους ήχους της μουσικής, ενώ κατέφθαναν συνεχώς αυτοκίνητα με κόσμο ο οποίος ανέβαινε τα σκαλιά και έμπαινε στον κινηματογράφο.

Από τα πρόβατα…… στα κόκκινα χαλιά και από τα αλώνια…… στα σαλόνια!!!

Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε!! Μη με ρωτήσετε ποιοι ήταν οι celebrities γιατί δε γνωρίζω. Αυτά για σήμερα!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 11
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018

Η πλατεία Vrijdagmarkt κάθε πρωί Παρασκευής γεμίζει από πάγκους με προϊόντα. Είναι μια παράδοση που χρονολογείται από το 1199. Έτσι και εγώ ξεκίνησα για να δω αυτό το event της πόλης. Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγα και πρωί πρωί, αλλά έφτασα στην πλατεία λίγο πριν το κλείσιμο της αγοράς. Μερικοί έμποροι είχαν αρχίσει να μαζεύουν τους πάγκους τους, αν και αυτό το γεγονός δε με εμπόδισε να καταλάβω, ότι η περιβόητη Friday Market, στα μάτια μου, αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών μου. Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα μια λαϊκή αγορά σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας μας.

Δεν ξέρω τί παραπάνω περίμενα να δω για να εντυπωσιαστώ. Μάλλον είχα λάθος αντίληψη για τα προς πώληση προϊόντα. Νόμιζα ότι θα είναι μια αγορά με πολλές αντίκες και vintage κομμάτια (κάτι που ευτυχώς συνάντησα την επόμενη μέρα στη Μπριζ και αποζημιώθηκα). Πάντως σίγουρα δεν περίμενα ότι θα συναντούσα τόσα κιτς κινέζικα μπιχλιμπίδια και ρούχα του πεντάευρου.

Έκανα ένα πέρασμα ανάμεσα από τους πάγκους χωρίς να μου κινήσει τίποτα απολύτως το ενδιαφέρον,

και για παρηγοριά σκέφτηκα να μπουκάρω στο εσωτερικό της διάσημης pub Dulle Griet που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Μου πέρασε από το μυαλό, ότι υπάλληλοι και θαμώνες μπορεί να με κοιτάξουν λίγο στραβά αφού δεν είχα σκοπό να καθίσω και να παραγγείλω ποτό ή μπίρα, παρά μόνο να χαζέψω αυτό το ιστορικό μαγαζί παρατηρώντας τη διακόσμηση και τις βιτρίνες με τα συλλεκτικά ποτήρια, παίρνοντας μόνο μερικές φωτογραφίες. Μπροστά στην επιθυμία όμως μου έφυγαν οι όποιοι ενδοιασμοί και προχώρησα στο εσωτερικό.

Βλέποντας όλα αυτά τα υπέροχα ποτήρια πίσω από τις βιτρίνες μπόρεσα να κατανοήσω, γιατί υπάρχει αυτός ο μύθος με τα παπούτσια, γύρω από αυτό το μαγαζί.

Ορισμένα ποτήρια είναι χειροποίητα και ως εκ τούτου μοναδικά ή πολύ ακριβά, οπότε κάπως έπρεπε να αποτραπούν οι κλοπές των ποτηριών. Έτσι για να πιει κάποιος τη μπίρα του, σε ένα μοναδικό ή πολύ ακριβό ποτήρι, θα πρέπει να δώσει το ένα του παπούτσι σαν ενέχυρο. Τα παπούτσια μπαίνουν σε ένα καλάθι και κρέμονται ψηλά στο ταβάνι της pub. Έτσι κανείς δεν πρόκειται να φύγει, αν δεν ανταλλάξει το ποτήρι με το παπούτσι του.

Ήθελα να ταξιδέψω ξανά πίσω στα μεσαιωνικά χρόνια και αυτό το ταξίδι μπορούσε να μου το προσφέρει η περιοχή Patershol. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη συνοικία, το πέρασμα ήταν κάπως γρήγορο και επιφανειακό, ενώ τώρα σκόπευα να την ανακαλύψω καλύτερα.

Aυτή η ιδιαίτερα όμορφη γωνιά της Γάνδης αποτελεί ένα “χωριό μέσα στην πόλη”. Και δεν το λέω έτσι αυτό, έχω και αποδείξεις!

Τέχνη, αρχιτεκτονική, γραφικά δρομάκια, ζεστά εστιατόρια και μπαρ συνωστίζονται σε αυτήν τη συνοικία, που κάποτε αποτελούσε την κακόφημη περιοχή της Γάνδης, με τους οίκους ανοχής και τα σπίτια των κατώτερων τάξεων.

Πρώην ζυθοποιείο και νυν εστιατόριο με κλασικά αλλά και χορτοφαγικά πιάτα.

Διάσημο για τα ribs και τον Irish coffee.

Χρωματιστά σπίτια, ξύλινα παράθυρα με λευκά πλεκτά κουρτινάκια καλωσορίζουν τους τουρίστες, που επιλέγουν να “χαθούν” στον χρόνο και να “γευτούν” λίγη από την ιστορία της συνοικίας.

Πάνω απ΄ όλα όμως είναι μια γειτονιά, που όποιος την περπατήσει καταλαβαίνει ότι εδώ, σε αυτά τα κουκλίστικα σπιτάκια ζουν άνθρωποι. Καθημερινοί άνθρωποι που κάθονται στις εσωτερικές αυλές των σπιτιών τους, βγαίνουν για ψώνια στην αγορά, αφήνουν τα παιδιά τους να παίξουν στα στενά σοκάκια και βγάζουν βόλτα τα κατοικίδιά τους.

Δυό πόρτες έχει η ζωή, πες μου ποια να διαλέξω?

Επέστρεψα στο κέντρο και προσπάθησα για δεύτερη φορά να επισκεφθώ το εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ, αλλά πάλι όλες οι πόρτες ήταν κλειστές και αμπαρωμένες. Έτσι γύρισα σπίτι.

Γάνδη by night.

Παρασκευή βράδυ είχε έξοδο στην πόλη. Κυρίως βόλτες αλλά και κάπου για φαγητό, όπου μας έκανε κλικ. Δεν έχω να πω πολλά λόγια, θα αφήσω τις εικόνες να μας ταξιδέψουν στη μαγική νυχτερινή πόλη!

Το αγαπημένο μου μπαράκι δίπλα στο κανάλι, μέρα-νύχτα γεμάτο.

Και οι μπιραρίες όλες κατάμεστες.

Τα guildhalls μπαράκια της Friday Market.

Και ο πέτρινος Πύργος Toreken στη Friday Market.

O αγαπημένος μου δρόμος στη Friday Market.

Το κλικ για φαγητό μας το έκανε το Otomat, στην οδό Klein Vismarkt 3, αφού περνώντας απ΄ έξω, μας μύρισε φρεσκοψημένο ζυμάρι και σάλτσα ντομάτας, οπότε εκεί φάγαμε. Κλείσαμε τη βραδιά μας παίρνοντας τις τελευταίες φωτογραφίες πάνω από τη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ.

Την επόμενη μέρα είχαμε μονοήμερη απόβαση ……εεεε…...απόδραση ήθελα να πω, στη Μπριζ!!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 12
13 Οκτωβρίου 2018
Μπριζ
Μέρος 1ο

Aπό το σπίτι στον σταθμό Sint-Pieters πήγαμε με τα πόδια. Bγάλαμε εισιτήρια στα αυτόματα μηχανήματα με κόστος 7,80 ευρώ round trip (Π-Σ-Κ τα εισιτήρια έχουν μισή τιμή). Βρήκαμε την αποβάθρα μας και περιμέναμε το τρένο για τη Μπριζ. Όταν ο συρμός μπήκε στην πλατφόρμα, το θέαμα που αντικρίσαμε δεν μας άρεσε καθόλου, αφού το τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο. Στη Γάνδη δεν κατέβηκαν πολλοί, με αποτέλεσμα να μη βρούμε θέσεις, και να βγάλουμε όλη τη διαδρομή όρθιοι. Ευτυχώς η διάρκεια του ταξιδιού είναι μόνο μισή ώρα και έτσι η ορθοστασία δεν μας ταλαιπώρησε και πολύ.

Όταν το τρένο έφτασε στον σταθμό της Μπριζ ένα “ανθρώπινο ποτάμι” ξεχύθηκε στην Stationsplein, την πλατεία του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης. Όλο αυτό το “ανθρώπινο ποτάμι” διέσχισε τη διπλή λεωφόρο Buiten Begijnenvest και κατευθύνθηκε ορμητικά προς το Minnewaterpark, ακολουθώντας τη διαδρομή δίπλα στο κανονικό ποτάμι.

Oπλισμένοι με φωτογραφικές μηχανές, τηλεφακούς, κάμερες, κινητά και σελφοκόνταρα ξεκίνησε η άλωση της πόλης.

Εδώ βλέπουμε να έχει πέσει αμαχητί η πρώτη γέφυρα,

ενώ γενναίοι κατακτητές επιχειρούν και την κατάληψη του ποταμού.

Εμείς προσπαθήσαμε να ξεμακρύνουμε από το μπουλούκι και κάναμε έναν μικρό γύρο της τετράγωνης Λίμνης. Το Minnewater ή Λίμνη της Αγάπης και το ωραίο πάρκο Minnewaterpark είναι από τα πρώτα σημεία που συναντάει ο επισκέπτης όταν φτάνει με το τρένο στην πόλη. H Λίμνη χρησίμευε ως μια τεράστια δεξαμενή νερού και ρύθμιζε το επίπεδο νερού στα κανάλια.

O μύθος διηγείται την ιστορία ενός νεαρού αγοριού, πολεμιστή μιας γειτονικής φυλής, και μιας όμορφης κοπέλας που ονομαζόταν Minna και ήταν ερωτευμένη με το αγόρι. Ο πατέρας της όμως κανόνισε να παντρευτεί με έναν άνθρωπο της δικής του επιλογής και η Minna διέφυγε στο δάσος. Όταν ο αγαπημένος της τη βρήκε, τελικά, αυτή πέθανε στην αγκαλιά του. Η Λίμνη πήρε το όνομά της και η γέφυρα, δίπλα στη Λίμνη, θεωρήθηκε η γέφυρα της Αγάπης προς τιμήν της. Στην Minnewater βρίσκουν καταφύγιο και κατοικία πολλοί κύκνοι, ένα από τα σύμβολα της Μπριζ.

Μέσω μιας γέφυρας τριών τόξων (Begijnhof)

και της λευκής Πύλης με τη λέξη Sauvegarde πάνω από την πόρτα

οδηγηθήκαμε στο περίφημο Beguinage της πόλης. Η Φλάνδρα φημίζεται για τον αριθμό των κατοικιών για τις Beguines, ανύπαντρες ή χήρες γυναίκες που υιοθέτησαν μια θρησκευτική ζωή, χωρίς όμως να πάρουν τους πλήρεις όρκους που παίρνει μια μοναχή.

Το Beguinage της Mπριζ είναι ένα καλοδιατηρημένο τέτοιο παράδειγμα κατοικιών, και είναι και αυτό, ένα από τα πρώτα σημεία ενδιαφέροντος που βρίσκει ο επισκέπτης πριν μπει στην καρδιά της πόλης.

Το Beguinage ιδρύθηκε το 1245 και κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα αριθμούσε έως 300 σπίτια. Tο πρώτο σπίτι δίπλα στην Πύλη εισόδου είναι Μουσείο με έπιπλα, έργα τέχνης και δαντέλες.

Όλο το συγκρότημα περιλαμβάνει μια γοτθική εκκλησία και περίπου 30 λευκά σπιτάκια σε διάταξη γύρω από μια μεγάλη δενδροφυτευμένη έκταση. Το μοναστήρι κατοικείται σήμερα από κάποιες Βενεδικτίνες αδελφές μοναχές.

Η μικρή πλατεία με την Κρήνη, μπροστά στη γέφυρα Begijnhof, αποτελεί αφετηρία ή στάση των ιππήλατων αμαξών πολλές από τις οποίες οδηγούν γυναίκες.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση και δε γνωρίζω τον λόγο για τον οποίο γινόταν ήταν το γεγονός, ότι οι αμαξάδες γέμιζαν έναν κουβά νερό από την Κρήνη, και έβρεχαν τα πόδια των σταματημένων αλόγων από το “γόνατο” και κάτω.

Προχωρήσαμε και μπήκαμε πλέον στους πλακόστρωτους δρόμους της πόλης.

Οδός Mariastraat

Πριν φτάσουμε στην Church of Οur Lady, η γέφυρα της οδού Mariastraat, μας πρόσφερε θέα στο κανάλι.

Η εκκλησία Onze-Lieve-Vrouwekerk με τον τούβλινο Πύργο ύψους 115 μέτρων (η ψηλότερη κατασκευή της πόλης) είναι πασίγνωστη για το λευκό μαρμάρινο γλυπτό που δημιούργησε ο Μιχαήλ Άγγελος, της Μαρίας με τον Ιησού.

Η εκκλησία παρουσιάζει και πολύτιμη συλλογή έργων τέχνης, αλλά δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτή για να επισκεφθούμε το εσωτερικό, αφού εκείνην την περίοδο πραγματοποιούνταν εργασίες ανακαίνισης, οπότε η εκκλησία και πολλά έργα τέχνης ήταν μερικώς προσβάσιμα.

Η πίσω πλευρά αποκλεισμένη από τα έργα ανακαίνισης.

Απέναντι από τον ναό συναντήσαμε το νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη (Sint-Janshospitaal) με ιστορία 800 ετών, που φρόντιζε προσκυνητές, ταξιδιώτες, φτωχούς και αρρώστους.

Eίναι ένα από τα παλαιότερα διατηρημένα νοσοκομειακά κτίρια στην Ευρώπη. Στο νοσοκομειακό παρεκκλήσι το επίκεντρο είναι τα έργα του διάσημου Φλαμανδού Hans Memling. Ο ζωγράφος έζησε και εργάστηκε στη Μπριζ τον 15ο αιώνα και δημιούργησε τα σπουδαιότερα αριστουργήματά του εδώ. Ο εσωτερικός προαύλιος χώρος αξίζει για λίγη ξεκούραση και ηρεμία από τον πολύ ποδαρόδρομο.

Η πίσω πλευρά του νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη που βρέχεται από το ποτάμι.

Το εστιατόριο Gruuthuse Hof λουζόταν στο φως και τα τραπεζάκια έξω ήταν γεμάτα κόσμο. Βρίσκεται στο ιστορικό σταυροδρόμι της Μπριζ από το 1751 και απέναντί του έχει την εκκλησία της Παναγίας, το Μουσείο Gruuthuse και το παλιό νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη. Kόσμος και άμαξες δε σταματούσαν να περνούν απέξω, καθ΄ όλη τη διάρκεια της πολύβουης μέρας.

Φτάνοντας στη γέφυρα της οδού Nieuwstraat, κατά μήκος του ποταμού, ήταν απλωμένη μια υπέροχη αγορά με αντίκες. Ό,τι δεν είχα δει την προηγούμενη μέρα στη Friday Market της Γάνδης το πέτυχα εδώ και με το παραπάνω.

Σε αυτό το πολυήμερο οδοιπορικό έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες, όμως η παρακάτω φωτογραφία από αυτήν την υπαίθρια αγορά δίπλα στο ποτάμι της Μπριζ, αποτελεί για μένα την κορυφαία και αγαπημένη φωτογραφία όλου του ταξιδιού μου.

Από αυτό το σημείο του καναλιού ξεκινούν και τα boat trip της πόλης. Περιττό να περιγράψω τον συνωστισμό που επικρατούσε στην αποβάθρα. Οι φωτογραφίες τα περιγράφουν όλα χωρίς λόγια!!

Ανεβήκαμε τη γέφυρα της οδού Wollestraat.

Αυτή είναι η θέα προς την εκκλησία της Παναγίας, από τη γέφυρα της οδού Wollestraat και το άγαλμα του Saint Joannes Nepomucens, το απόγευμα που τα πλήθη έχουν αποχωρήσει και η πόλη έχει αρχίσει να ησυχάζει.

Ακολουθώντας την οδό Wollestraat, λίγα μόλις μέτρα μετά τη γέφυρα, είδαμε το THE BEERWALL και μπήκαμε στο εσωτερικό. Επικρατούσε ένας χαμούλης! Το μαγαζί διαθέτει μεγάλη ποικιλία από μπίρες, αλλά δεν ξέρω αν αξίζει να περιμένει κάποιος στην ουρά, για να βρει ένα κάθισμα και να πιει ένα ποτήρι μπίρα. Άσε που η φασαρία και η οχλαγωγία ήταν εκνευριστική!

Η Wollestraat είναι ένας πολύ κεντρικός δρόμος που πήρε το όνομά του από τις αποθήκες μαλλιού που κάποτε υπήρχαν εδώ. Το μαλλί ήταν ένα πολύ σημαντικό εμπόρευμα για την πόλη το οποίο την έκανε διάσημη για τις ταπετσαρίες της.

Σήμερα υπάρχουν πολλά μαγαζιά, που τις βιτρίνες τους γεμίζουν προϊόντα, που “φέρνουν” σε αυτό το είδος τέχνης.

Ο δρόμος είναι επίσης γεμάτος με μαγαζιά με σοκολάτες, βάφλες, μπίρες, σουβενίρ, fast-food και άλλα.

Όση ώρα περπατούσαμε στον δρόμο αναζητούσα με το βλέμμα, το φαγάδικο που θα μου έκανε κλικ, για να πάρουμε κάτι στο χέρι και να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Και το ξετρύπωσα ανάμεσα στην πληθώρα όλων των υπολοίπων! Το Olive Tree είναι ένα ελληνικό σουβλατζίδικο, στην πολύβουη κεντρική αγορά της Mπριζ, και ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν να φάμε εκείνην τη στιγμή.

Είπαμε καλημέρα στα παιδιά που δούλευαν εκεί. Μας απάντησαν επίσης στα ελληνικά! Εδώ είμαστε! Πιάσαμε την κουβέντα και μάθαμε, ότι ιδιοκτήτης και προσωπικό, είναι από τη Μυτιλήνη και ότι πολλά από τα προϊόντα που χρησιμοποιούν στο μαγαζί είναι από το νησί, ιδίως το λιωμένο λαδοτύρι που βάζουν πάνω από τις τηγανιτές πατάτες. Το συνιστώ με χίλια! Τέλεια όλα! Λίγο πιο πέρα, στον ίδιο δρόμο, λειτουργεί και εστιατόριο με την ίδια ονομασία και τον ίδιο ιδιοκτήτη, με τιμές τσιμπημένες. Αν θυμάμαι καλά η μερίδα ο μουσακάς είχε πάνω από 20 ευρώ.

Η πλατεία Markt βρίσκεται στην καρδιά της πόλης με ιστορικά αξιοθέατα γύρω από αυτήν.

Tο Kαμπαναριό του 12ου αιώνα

και το Επαρχιακό Δικαστήριο της Φλάνδρας πλαισιώνουν την πλατεία.

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα των Jan Breydel και Pieter de Coninck, των δύο ηγετών μιας βίαιης εξέγερσης, κατά των Γάλλων το 1302.

Το 1995 η Markt ανακαινίστηκε πλήρως και σήμερα εδώ γίνεται ο κακός χαμός! Απέναντι από το Καμπαναριό, τα πολύχρωμα πρώην σπίτια των συντεχνιών, έχουν γίνει εστιατόρια στα οποία επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Έτσι κι αλλιώς, από τον μεσαίωνα ακόμα, αυτή η πλατεία ήταν το εμπορικό κέντρο της πόλης, όπου εμπορικά πλοία μπορούσαν να εκφορτώσουν προϊόντα προς πώληση ή αποθήκευση, εξ ου και το όνομα Markt. Από εδώ ξεκινούν και οι άμαξες, οι οποίες βολτάρουν αδιάκοπα τους τουρίστες, όλη μέρα στα καλντερίμια της πόλης. Συνέχεια ακούς τους αμαξάδες να χτυπούν κουδουνάκια, για να αφυπνίσουν τους εκστασιασμένους τουρίστες, οι οποίοι επιδίδονται αδιάκοπα σε selfies και φωτογραφίες.

Αναμφισβήτητα το Καμπαναριό είναι ο πρωταγωνιστής, όχι μόνο της πλατείας, αλλά ολόκληρης της πόλης. Το Belfort προστέθηκε στην πλατεία γύρω στο 1240, όταν η Mπριζ ήταν ένα σημαντικό κέντρο βιομηχανίας υφασμάτων. Mετά από μια καταστροφική πυρκαγιά το 1280 ο Πύργος ξαναχτίστηκε, όμως τα αρχεία της πόλης χάθηκαν για πάντα στις φλόγες.

Οι καμπάνες του Πύργου ρύθμιζαν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των ανθρώπων της εποχής εκείνης, αναγγέλλοντας τον χρόνο, τους συναγερμούς για φωτιά, τις ώρες εργασίας, αλλά και διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις. Το εντυπωσιακό κτίριο των 83 μέτρων είναι επισκέψιμο και τα 366 σκαλιά σε φτάνουν στην κορυφή, απ΄ όπου η θέα είναι μοναδική.

Την ουρά για την είσοδο στο Καμπαναριό την αφήνω ασχολίαστη και ήταν μια από τις ελάχιστες φορές, που δε με ενόχλησε το γεγονός, ότι δεν ανέβηκα στην κορυφή ενός τέτοιου Πύργου. Είμαι φανατική κυνηγός τέτοιων θεάσεων και δε με πτοούν τα σκαλιά για την άνοδο. Η ουρά όμως δεν παλευόταν, οπότε δε μου πέρασε καν από τη σκέψη να θυσιάσω πολύτιμο χρόνο, από την εξερεύνηση της υπόλοιπης πόλης.

Το Επαρχιακό κτίριο είναι ένα νεο-γοτθικό οικοδόμημα, πρώην τόπος συνάντησης για την Επαρχιακή Κυβέρνηση της δυτικής Φλάνδρας. Το Waterhalle, μήκους 95 μέτρων, χτίστηκε ως κεντρικό σημείο του λιμανιού, ακριβώς στην καρδιά της πόλης. Mέχρι τον 18ο αιώνα αποτελούσε κλειστή αποθήκη, όπου τα εμπορεύματα φορτώνονταν στα πλοία ή εκφορτώνονταν από αυτά, κατά μήκος των καναλιών που έτρεχαν δίπλα στην πλατεία. Όταν τα πλοία δε μπορούσαν πλέον να φτάσουν εδώ το κτίριο εκείνο κατεδαφίστηκε και αντικαταστάθηκε με ένα άλλο. Σήμερα κυρίως χρησιμοποιείται για εκθέσεις.

 

[Klair]

Κεφάλαιο 13
13 Οκτωβρίου 2018
Μπριζ
Μέρος 2ο

Η Brug (φρούριο) είναι η άλλη κεντρική πλατεία της πόλης και ονομαζόταν έτσι λόγω ενός φρουρίου που υπήρχε εδώ. Σήμερα δεν υπάρχει ίχνος του φρουρίου αλλά τα επιβλητικά κτίρια του Δημαρχείου, της Βασιλικής του Αγίου Αίματος και του Παλατιού της Ελευθερίας που καθηλώνουν τον επισκέπτη.

Το Δημαρχείο είναι ένα πολύ όμορφο γοτθικό κτίριο που χτίστηκε το 1376 γεγονός που το καθιστά ένα από τα παλαιότερα στις Κάτω Χώρες. Τα αγάλματα της πρόσοψης δεν είναι τα αυθεντικά αφού αυτά καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς των Γάλλων.

Το Παλάτι της Ελευθερίας (Old Civil Registry), δίπλα στο Δημαρχείο, είναι ένα αναγεννησιακό κτίριο το οποίο χρησίμευε ως Δικαστήριο για σχεδόν 200 χρόνια. Στην κορυφή του στέκεται το άγαλμα της Lady Justice. Σήμερα φυλάσσονται τα αρχεία της πόλης. Το κτίριο είναι επισκέψιμο, με κύριο αξιοθέατο μια αναγεννησιακή αίθουσα, στην οποία δεσπόζει ένα μνημειώδες τζάκι από ξύλο, μάρμαρο και αλάβαστρο του 16ου αιώνα, γνωστό ως τζάκι του Charles V.

Η πανέμορφη Πύλη [Blinde Ezelstraat (Τυφλό Γαϊδούρι)], ανάμεσα στο Δημαρχείο και το Παλάτι της Ελευθερίας, οδηγεί σε μια κλειστή πλατεία.

Αυτή η κλειστή πλατεία χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από πωλητές σιδήρου και στις αρχές του 14ου αιώνα δόθηκε σε βυρσοδέψες, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αγορά ψαριών. Σήμερα η μικρή πλατεία περικλείεται από εστιατόρια.

Όσο για το όνομα Τυφλό Γαϊδούρι της Πύλης οφείλεται σε ένα πανδοχείο, το οποίο είχε αυτό το όνομα, και βρισκόταν σε αυτό το σημείο. Ένας μύθος που ακολουθεί την πόλη μέσα στους αιώνες είχε δώσει την έμπνευση στο πανδοχείο για το όνομα αυτό. Θεωρώ όμως ότι θα ήταν υπερβολή να διηγηθώ αυτόν τον μύθο τώρα. Ήδη έχω την τάση να το παρακάνω με τις πολλές ιστορικές αναφορές στις ιστορίες μου, οπότε πάμε παρακάτω.

Στα δεξιά του Δημαρχείου ορθώνεται η Βασιλική του Αγίου Αίματος με πρόσοψη διακοσμημένη από επιχρυσωμένα αγάλματα των Counts of Flanders. Ένα φιαλίδιο που περιέχει ένα μικρό κομμάτι ύφασμα, το οποίο είναι χρωματισμένο με σταγόνες αίματος του Ιησού, έδωσε το όνομα στην εκκλησία. Δίπλα στη Βασιλική του Αγίου Αίματος τα καφέ και τα εστιατόρια, όλη την ημέρα είναι γεμάτα κόσμο, αλλά μόλις νυχτώσει τα πάντα ηρεμούν και επικρατεί γαλήνη στην πλατεία.

Στη μέση της πλατείας ένα χαριτωμένο van-καντίνα με φρεσκοψημένες βάφλες σκορπούσε υπέροχες μυρωδιές στην ατμόσφαιρα.

Ευτυχώς αυτήν την ώρα δεν είχε μεγάλη αναμονή και αφού πήραμε τις βάφλες μας καταφύγαμε στα παγκάκια του παρακείμενου πάρκου για να φάμε και να χαλαρώσουμε λίγο από το περπάτημα, από την αφόρητη ζέστη και τον πάρα πολύ κόσμο.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, την ίδια μέρα και την ίδια σχεδόν ώρα, υπάρχει και η άλλη πλευρά της Μπριζ. Η ήρεμη, η ήσυχη, η ρομαντική, την οποία απ΄ ότι φαίνεται, λίγοι έως κανείς δεν έχει την όρεξη να περπατήσει και να ανακαλύψει. Ο ένας πάνω στον άλλον, όλοι, συνωστίζονται στους ίδιους και τους ίδιους δρόμους. Αφήσαμε λοιπόν για την ώρα το πολύβουο και ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο κέντρο της Μπριζ και αποφασίσαμε να ανακαλύψουμε την υπόλοιπη πόλη.

Κάποια στιγμή μπροστά μας είδαμε την Jeruzalemkerk,

ένα κόσμημα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής. H εκκλησία χτίστηκε το 15ο αιώνα, από την οικογένεια Adornes, εμπνευσμένη σύμφωνα με κάποιους ισχυρισμούς από το σχέδιο της εκκλησίας του Παναγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ.

Σε μικρή απόσταση από την εκκλησία εκτείνεται μεγάλος καταπράσινος χώρος, το πάρκο (Sint-Janshuismolen),

στο οποίο δεσπόζουν πάνω σε μικρούς λόφους οι μύλοι της πόλης, κατά μήκος του Kruisvest.

O μύλος Sint-Janshuis, που χτίστηκε το 1870 και εξακολουθεί να καταλαμβάνει την αρχική του θέση, είναι ο μόνος μύλος ανοιχτός στο κοινό.

Μπροστά στο πάρκο ρέει το ποτάμι όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε αυτό το τεράστιο πλοίο να σκεπάζει ολόκληρο σχεδόν το κανάλι.

Αυτό ήταν! Η καλύτερή μας! Αράξαμε εδώ για πολλή ώρα απολαμβάνοντας την ομορφιά και την ηρεμία του τοπίου.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο το απόγευμα απολαμβάνοντας ακόμα μερικές ήσυχες γειτονιές και εντελώς άδειους δρόμους.

Όταν επιστρέψαμε στην πλατεία Markt η ώρα κόντευε 6:00 το απόγευμα.

Eλπίζαμε η πλατεία και οι δρόμοι να έχουν λίγο ηρεμήσει από τα αμέτρητα πλήθη των τουριστών. H κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη σε σχέση με το πρωί και το μεσημέρι, αλλά και πάλι η κίνηση ήταν ακόμα αυξημένη. Χτυπήσαμε και δεύτερο γύρο σουβλάκια στο Olive Tree και περιμέναμε να πέσει το σκοτάδι για να κάνουμε το νυχτερινό τουρ της πόλης και να πάρουμε τις βραδινές μας φωτογραφίες.

Ξεκινήσαμε με την εκκλησία της Παναγίας. Οι πωλητές της αγοράς των αντικών είχαν μαζέψει πλέον την πραμάτεια τους δίπλα από το ποτάμι.

Οι βάρκες σταμάτησαν τα δρομολόγια και σκεπάστηκαν, περιμένοντας υπομονετικά τη νέα μέρα, για να ριχτούν πάλι στον αγώνα της κατάκτησης του ποταμού από τους χιλιάδες ξετρελαμένους τουρίστες.

Στην πλατεία Markt είχε πέσει το σκοτάδι, τα κτίρια ήταν υπέροχα φωτισμένα και ο κόσμος πλέον ήταν φανερά λιγότερος.

Άλογα, άμαξες και αμαξάδες τέλειωσαν τη βάρδια τους και άραξαν στην άκρη της πλατείας.

Η Brug είχε σχεδόν ερημώσει και απολαύσαμε, με λίγους ακόμα τουρίστες, τα φωτισμένα επιβλητικά κτίρια του Δημαρχείου, του Παλατιού της Ελευθερίας και της Βασιλικής του Αγίου Αίματος

Περιδιαβήκαμε για λίγο ακόμα στα δρομάκια της πόλης που εκείνην την ώρα ήταν μαγικά, γαλήνια, με τα κτίρια τόσο γλυκά φωτισμένα!

Την καληνύχτα μας την είπαν οι κύκνοι στο κανάλι, και με αυτήν την εικόνα, καληνυχτίσαμε και εμείς την πανέμορφη Μπριζ και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Γάνδη.

 

[Klair]

Κεφάλαιο 14
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018
Οστάνδη
Μέρος 1ο

Ο γιος μου δεν ψηνόταν με τίποτα να με ακολουθήσει σε μια νέα ημερήσια εξόρμηση στην Οστάνδη. Ήθελε να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί μετά το ξεπάτωμα στη Μπριζ. Προς στιγμήν, μου πέρασε από το μυαλό, να μην πάω ούτε εγώ. Από την άλλη όμως σκέφτηκα, ότι πότε θα μου δοθεί η ευκαιρία να βρεθώ ξανά στην άκρη της Ευρώπης και να δω τη Βόρεια Θάλασσα? Στην Οστάνδη τερματίζει μέχρι και το τρένο. Μέχρις εδώ…… μετά η θάλασσα!

Για πρώτη φορά θα επισκεπτόμουν έναν προορισμό στα τυφλά. Δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία. Έφτασα στον σταθμό Sint-Pieters της Γάνδης, για άλλη μια φορά, και έβγαλα εισιτήριο από τα αυτόματα μηχανήματα με κόστος 11 ευρώ round trip (μισή τιμή λόγω week-end). Η διαδρομή διαρκεί περίπου 50 λεπτά και η Oστάνδη αποτελεί τερματικό σταθμό, όπως προείπα.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής έκανα μια μικρή προετοιμασία για τα αξιοθέατα της πόλης. Εκείνο που μου τράβηξε πιο πολύ το ενδιαφέρον και ήθελα οπωσδήποτε να δω ήταν το Fort Napoleon. Είδα στον χάρτη ότι βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της πόλης, πάνω σε μια πολύ μεγάλη παραλία. Διάβασα και λίγα πράγματα για την πόλη στη βικιπαίδεια.

Η Οστένδη ή αλλιώς Οστάνδη είναι Δήμος στη Φλαμανδική περιοχή, μιας εκ των τριών περιοχών του Βελγίου. Την 1η Ιανουαρίου του 2005 η Οστάνδη είχε συνολικό πληθυσμό 68.504 κατοίκους και είναι η μεγαλύτερη πόλη στη βελγική ακτή. Παλαιότερα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μικρό χωριό χτισμένο στο ανατολικό τέλος (ολλανδικά οost-einde) ενός νησιού που ονομαζόταν Τέστερεπ, μεταξύ της Βόρειας Θάλασσας και μιας παραλιακής λίμνης.

Αν και μικρό, το χωριό εκείνο αναπτύχθηκε σε πόλη γύρω στο 1265, όταν οι κάτοικοι απέκτησαν το δικαίωμα να διατηρήσουν αγορά και να χτίσουν μια αίθουσα για αυτόν τον σκοπό. Η μεγαλύτερη πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους ήταν φυσικά η αλιεία. Η ακτογραμμή της Βόρειας Θάλασσας ήταν πάντα ασταθής και το 1395 οι κάτοικοι αποφάσισαν να χτίσουν μια νέα πόλη, πίσω από τα μεγάλα προχώματα και ακόμη μακρύτερα, από τη συνεχώς απειλητική θάλασσα.

Η στρατηγική θέση στην ακτή της Βόρειας Θάλασσας είχε μεγάλα πλεονεκτήματα για την Οστάνδη ως λιμάνι, αλλά αποδείχθηκε επίσης και πηγή προβλημάτων. Η πόλη συχνά καταλαμβανόταν, καταστρεφόταν και υφίστατο λεηλασίες από τους εχθρούς. Μετά από αυτήν την εποχή η Οστάνδη μετεβλήθη σε λιμάνι σημαντικότητας.

Το 1722 οι Ολλανδοί έκλεισαν την είσοδο στο λιμάνι της Αμβέρσας, επομένως η Οστάνδη αναπτύχθηκε σε σημαντικότητα, γιατί η πόλη παρείχε εναλλακτική είσοδο στη θάλασσα. Οι Νότιες Κάτω Χώρες (Βέλγιο σήμερα) είχαν γίνει μέρος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Ο Αυστριακός αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ παραχώρησε στην πόλη το εμπορικό μονοπώλιο με την Αφρική και την Άπω Ανατολή. Η Oostendse Compagnie απέκτησε το δικαίωμα να ιδρύει αποικίες υπερπόντια. Ωστόσο, το 1727 η Εταιρεία αναγκάστηκε να σταματήσει τις δραστηριότητές της εξαιτίας της βρετανικής και ολλανδικής πίεσης. Η Ολλανδία και η Βρετανία δεν επέτρεπαν ανταγωνιστές στο διεθνές εμπόριο.

Σε μεταγενέστερη περίοδο το λιμάνι της Οστάνδης συνέχισε να επεκτείνεται εξαιτίας της βελτίωσης της λιμενικής αποβάθρας, καθώς και των συνδέσεων με την ενδοχώρα. Το 1838 κατασκευάστηκε μια σιδηροδρομική γραμμή με τις Βρυξέλλες. Η Οστάνδη έγινε διαμετακομιστικό λιμάνι για την Αγγλία το 1846, όταν το πρώτο ferry έπλευσε για το Ντόβερ. Η προσοχή που έδειξαν στην πόλη οι βασιλιάδες, Λεοπόλδος Α΄ και Λεοπόλδος Β΄ βελτίωσαν σημαντικά την εικόνα της πόλης. Και οι δύο συνήθιζαν να περνούν τις διακοπές τους στην Οστάνδη. Σημαντικά μνημεία, επαύλεις και πάρκα χτίστηκαν για να ευχαριστήσουν τη βασιλική οικογένεια, όπως θα δούμε και στη συνέχεια της ιστορίας. Έτσι η Οστάνδη έγινε γνωστή ως: “Η Βασίλισσα των βελγικών παραθαλάσσιων θερέτρων”.

Στην έξοδο από τον σιδηροδρομικό σταθμό γίνονταν έργα. Πέρασα πάνω από πρόχειρες ράμπες φτάνοντας στη γέφυρα Natienkaai και η πρώτη φωτογραφία που πήρα από την πόλη είναι αυτή:

Αριστερά της γέφυρας, δύο κλειστές μαρίνες, η μια συνέχεια της άλλης, φιλοξενούν πλήθος πλεούμενων.

Έριξα τη ματιά μου μακριά και είδα τους δύο μυτερούς Πύργους του καθεδρικού της πόλης να υψώνονται στον ουρανό, αλλά και τις διθέσιες αιωρούμενες καρέκλες ενός Λούνα Παρκ να περιστρέφονται με ταχύτητα γύρω από έναν άξονα, ο οποίος έφτανε σε ύψος σχεδόν όσο και οι δύο Πύργοι της εκκλησίας. Τότε συνειδητοποίησα από πού ερχόταν η δυνατή μουσική που απλωνόταν σε ολόκληρη την πόλη.

Δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό ορθώνεται ένα επιβλητικό κτίριο με δύο μικρούς Πύργους. Είναι ο Station OOSTENDE, ο πρώτος σταθμός που άνοιξε το 1838, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λεοπόλδου Α΄.

Στα δεξιά της γέφυρας Natienkaai και πάνω στον κεντρικό δρόμο είδα ένα πράσινο πλεούμενο με το όνομα AMANDINE. Tο AMANDINE μπήκε για τελευταία φορά στο λιμάνι στις 3 Απριλίου του 1995. Η τελευταία σελίδα στο βιβλίο της πόλης, αλλά και του πλοίου, σχετικά με την αλιεία στην Ισλανδία είχε γυρίσει. 13 χρόνια αργότερα το πλοίο ξεκίνησε νέα καριέρα ως διαδραστικό Μουσείο.

http://www.zeilschipmercator.be/amandine/en/tarieven/

Προχώρησα στην οδό Kaaistraat και τότε ήρθα αντιμέτωπη με αυτό που φοβόμουν και με είχαν προετοιμάσει τα μάτια και τα αυτιά μου μόλις πάτησα το πόδι μου στην πόλη. Μπροστά από τον καθεδρικό ναό είχε στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι.

Κόσμος και εκκωφαντική μουσική με έκαναν να χωθώ τάχιστα στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η κύρια εκκλησία της Οστάνδης είναι αυτός ο ρωμαιοκαθολικός, νέο-γοτθικός ναός των Sint Petrus en Pauluskerk (Αγίων Πέτρου και Παύλου).

O ναός αντικατέστησε την εκκλησία του Αγίου Πέτρου που καταστράφηκε από πυρκαγιά στις 14 Αυγούστου του 1896. Χτίστηκε δηλαδή πάνω στις στάχτες της προηγούμενης εκκλησίας. Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β΄ υποστήριξε ένα σχέδιο για την οικοδόμηση μιας νέας και πιο μεγαλοπρεπούς εκκλησίας. Το ύψος του ναού φτάνει τα 70 μέτρα και το πλάτος του τα 30 μέτρα.

Στο εσωτερικό του ναού υπάρχουν βιτρό παράθυρα τα οποία καταστράφηκαν κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και αντικαταστάθηκαν.

Υπέροχο είναι και το εκκλησιαστικό όργανο το οποίο παίρνει πολύ ιδιαίτερες χρωματικές αποχρώσεις από τα βιτρό παράθυρα. Από το 1960 ο καθεδρικός είναι προστατευμένο μνημείο.

Το μόνο πράγμα που έμεινε από την πρώην εκκλησία του Αγίου Πέτρου είναι το Peperbusse, αυτός ο Πύργος στο πίσω μέρος του ναού.

O Γολγοθάς με το καθαρτήριο.

Στη συνέχεια έκανα μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, αλλά και στον κεντρικό δρόμο με τα καταστήματα. Αν και Κυριακή τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος χάζευε τις βιτρίνες και ψώνιζε.

Όμως η αρχιτεκτονική δε με τράβηξε καθόλου και σε συνδυασμό με το κιτς θέαμα του Λούνα Παρκ, που συνάντησα και σε δυό-τρία ακόμη σημεία, με έκαναν να εγκαταλείψω τους δρόμους του κέντρου και να βγω ξανά στις μαρίνες που βρίσκονται μπροστά στον σιδηροδρομικό σταθμό.

Ακολούθησα την οδό Leopold III-laan, παράλληλη με τις εσωτερικές μαρίνες, και από μακριά αντίκρισα το πλοίο-Μουσείο Μercator αραγμένο στο τέλος της δεύτερης μαρίνας.

Αυτό το σκαρί αποτέλεσε εκπαιδευτικό σκάφος για τον βελγικό εμπορικό στόλο. Χρησιμοποιήθηκε επίσης πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για επιστημονικές παρατηρήσεις ή ως πρεσβευτής του Βελγίου στις Παγκόσμιες Εκθέσεις και σε Ιστιοπλοϊκά γεγονότα. Το 1961 έγινε πλωτό Μουσείο, πρώτα στην Αμβέρσα, και τελικά στη μαρίνα της Οστάνδης.

Mercator | Visit Ostend

Έφτασα σε έναν κυκλικό κόμβο με γκαζόν και σιντριβάνι

και κοιτώντας αριστερά είδα έναν ψηλό Πύργο να στέκεται στην άκρη του δρόμου.

Ξεκίνησα να περπατάω προς το μέρος του. Αριστερά μου είδα το Gemeenschapsonderwijs (δε σας κάνω πλάκα, τόσο μεγάλη είναι αυτή η λέξη. Πώς τη διαβάζουν?) Maritien Instituut, Σχολή Ναυτιλίας και Τεχνολογίας.

Ο Πύργος (Water Toren) της οδού Mercatorlaan είναι αυτός που αντικατέστησε τον Πύργο νερού στο πάρκο Μaria Hendrikapark, στο οποίο θα εισέλθω σε πολύ λίγο, και χτίστηκε το 1900.

Στη βάση του Πύργου ξεκινάει ένα μικρό δρομάκι και εκεί έστριψα αριστερά.

Αμέσως μόλις έστριψα συνάντησα ένα αλλόκοτο θέαμα. Δύο Καρυάτιδες στέκονται στους πρόποδες του Πύργου και μια πινακίδα γράφει: “Kariatiden” Henri Pickery (1828-1894). Τα ΄χασα μπροστά στο θέαμα. Τί κάνουν δύο Καρυάτιδες στην άκρη ενός πάρκου της Οστάνδης?

Έψαξα και βρήκα λοιπόν ότι αυτές οι Καρυάτιδες σώθηκαν από την καταστροφή της Villa Doris και τοποθετήθηκαν στη βάση του Πύργου του νερού. Απεικονίζουν βραζιλιάνικα κορίτσια. Γιατί όμως απεικονίζουν βραζιλιάνικα κορίτσια? Γιατί η Villa Doris χτίστηκε το 1879 και ανήκε στον Duclos De Knuydt ο οποίος ήταν πρόξενος της Βραζιλίας στην Οστάνδη. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η βίλα κατεδαφίστηκε, αλλά οι Καρυάτιδες επέζησαν, και τώρα βρίσκονται εδώ μπροστά μου στην αρχή του πάρκου Maria Hendrikepark.

Άφησα τις Καρυάτιδες να λούζονται στο φως του ήλιου και συνέχισα να περπατάω στο μικρό δρομάκι,

καταλήγοντας μπροστά σε μια μεγάλη λίμνη με ένα ξύλινο σπιτάκι στην άκρη της.

Πλησίασα κοντά στο σπιτάκι και το νερό και με έκπληξη είδα αυτά τα αγόρια να παίζουν με τα παιχνίδια τους!

Άλλος ένας Πύργος νερού στέκεται στην άκρη της λίμνης και προχώρησα προς το μέρος του. Αυτός ο Πύργος χτίστηκε για να αντικαταστήσει το πρώτο υδραγωγείο της Οστάνδης.

Το πάρκο δημιουργήθηκε στη θέση ενός άγριου δάσους, λίγο έξω από τα παλιά τείχη της πόλης, με απαίτηση του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄ από τη βελγική κυβέρνηση, η οποία παραχώρησε το έδαφος το 1886. Από ένα τέτοιο πάρκο δε θα μπορούσε να λείπει το υγρό στοιχείο φυσικά. Διάφορες λίμνες λοιπόν, αλλά και περιοχές με πολύ χόρτο αποτελούν την όαση της πόλης. Παιδικές χαρές, κωπηλατοδρόμιο, καφετέρια και εστιατόριο συμπληρώνουν τον πράσινο αυτό παράδεισο για τους κατοίκους της πόλης. Joggers, ποδηλάτες, ιδιοκτήτες ζώων βρίσκουν καθημερινή απόδραση εδώ.

Μετά από μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο επέστρεψα πάλι πίσω και συγκεκριμένα στο σημείο που βρίσκεται το AMANDINE, με σκοπό να περάσω στην απέναντι πλευρά, για να επισκεφθώ το αξιοθέατο που με ενδιέφερε περισσότερο απ΄ όλα, το Fort Napoleon. Όρισα τον προορισμό στους χάρτες και άρχισα να περπατάω στον κεντρικό δρόμο Visserskaai, πιστεύοντας ότι θα συναντήσω κάποια γέφυρα, που να συνδέει τις δύο πλευρές.

Η οδός Visserskaai είναι ο "παραλιακός δρόμος" της πόλης. Κατά μήκος της μιας πλευράς του συναντάμε πολλά εστιατόρια, ενώ στην άλλη πλευρά υπάρχει το Ενυδρείο της Βόρειας Θάλασσας, η αγορά φρέσκων ψαριών και θαλασσινών, καθώς και μια μαρίνα γεμάτη με πλεούμενα.

Πέρασα μπροστά από το Ενυδρείο της Βόρειας Θάλασσας και πριν φτάσω στην αγορά των ψαριών άκουσα το gps να μου λέει: -“Πάρτε το ferry”. -"Ποιο ferry"? αναρωτήθηκα. Δεν είχα ιδέα για ακτοπλοϊκή σύνδεση με την απέναντι πλευρά. Εγώ για γέφυρα έψαχνα. Υπέθεσα ότι κάποιο λάθος έγινε με τον χάρτη και συνέχισα να προχωράω, χαζεύοντας τους πάγκους με τα φρέσκα ψάρια και τα εκατοντάδες πλεούμενα που ήταν αραγμένα μέσα στη μαρίνα, ώσπου μπροστά μου αντίκρισα την τεράστια παραλία της πόλης.

Μια προβλήτα περιπάτου μπαίνει πολύ βαθιά μέσα στη θάλασσα και πολύς κόσμος έκανε τη βόλτα του.

Επίσης ένας τεράστιος λιμενοβραχίονας εισχωρεί και αυτός μέσα στη θάλασσα. Στο βάθος είδα έναν πολύ ψηλό φάρο ο οποίος μου έδωσε την εντύπωση ότι βρισκόταν στην απέναντι πλευρά της πόλης. Κοιτούσα επίμονα προσπαθώντας να καταλάβω αν υπάρχει πρόσβαση με τα πόδια για απέναντι, αλλά δεν έβλεπα καμία γέφυρα.

Μια μεγάλη πλατεία με σιντριβάνια που χόρευαν έδινε την ευκαιρία στα πιτσιρίκια να τρέχουν ασταμάτητα πέρα-δώθε ή να την οργώνουν με τα ποδήλατά τους.

Εδώ είναι στημένο και ένα πολύ ιδιαίτερο εικαστικό θέαμα, το Rock Strangers του Arne Quinze.

Aφήνοντας πίσω λοιπόν, το λιμάνι και τη φασαρία του κέντρου της πόλης (που δε με εντυπωσίασε και πολύ), βρέθηκα με τα πόδια να βουλιάζουν, επιτέλους, στην άμμο και το βλέμμα μου να χάνεται στην ήρεμη και γαλήνια Βόρεια Θάλασσα.

Ρώτησα ένα ζευγάρι πώς μπορώ να περάσω στην απέναντι πλευρά, αλλά δεν ήξερε να με κατατοπίσει. Εγώ νόμιζα, ότι αυτός ο τεράστιος λιμενοβραχίονας που εισχωρεί μέσα στη θάλασσα, θα μπορούσε να προσφέρει με κάποιον τρόπο σύνδεση με την απέναντι πλευρά, αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τελικά. Στη συνέχεια ρώτησα μια κυρία με ποδήλατο, η οποία μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν ντόπια: -“Yπάρχει κάποια γέφυρα για να πάω στο Fort Napoleon?” Εκείνη μου απάντησε πως: -“Nαι υπάρχει”, αλλά στη συνέχεια δε μπορούσε να μου δώσει περισσότερες πληροφορίες στα αγγλικά.

Κοίταξα πάλι τον χάρτη και είδα ότι υπάρχει μια γέφυρα που συνδέει τις δύο πλευρές, αλλά αυτή η γέφυρα, ήταν πάρα πολύ μακριά από το σημείο Rock Strangers που βρισκόμουν.

Δε μπορούσα να πιστέψω ότι έπρεπε να περπατήσω 5 χιλιόμετρα και να κάνω 1 ώρα για βρεθώ στην άλλη πλευρά της πόλης, και άλλα τόσα για να γυρίσω πίσω (πού να ΄ξερα εκείνην τη στιγμή που σκεφτόμουν αυτό, τί θα μου επιφύλασσε το μέλλον).

Γύρισα πάλι προς την αγορά ψαριών και πάλι άκουσα το gps να μου λέει: -"Πάρτε το ferry"! Μα γιατί επιμένει, ντε και καλά, να πάρω κάποιο ferry? Γιατί πολύ απλά, δίπλα στην αγορά ψαριών υπάρχει σταθμός ferry, απ΄ όπου ένα μικρό πλεούμενο σε μεταφέρει δωρεάν στην απέναντι πλευρά της πόλης. Εγώ όμως δεν το ήξερα αυτό. Ευτυχώς, μου το είπε ένα ζευγάρι που ρώτησα εκεί στην αγορά, και έτσι μου άνοιξαν τα μάτια. Δίκιο είχε το gps που επέμενε.

Στήθηκα και εγώ στην ουρά μαζί με αρκετό κόσμο για την επιβίβαση. Αυτό το ferry παίρνει αυστηρά 50 άτομα σε κάθε δρομολόγιο. Mπήκα στο τρίτο, από την ώρα που στάθηκα να περιμένω, και το πολύ σε 10 λεπτά ήμασταν απέναντι.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σκέφτηκα να ρωτήσω τί ώρα είναι το τελευταίο δρομολόγιο επιστροφής για την πόλη, αλλά τελικά δε ρώτησα. Τόσος κόσμος περνούσε απέναντι, δε μπορεί να μην έχει δρομολόγια μέχρι κάποια λογική ώρα. Πώς θα επιστρέψει όλος αυτός ο κόσμος, σκέφτηκα!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 15
14 Οκτωβρίου 2018
Οστάνδη
Μέρος 2ο

Σε αυτήν την πλευρά της πόλης κυριαρχούν λιμενικές εγκαταστάσεις, πάρα πολλές αποθήκες, σκάφη για συντήρηση, κανάλια στα οποία μπαινοβγαίνουν συχνά πλοία, τεράστιοι γερανοί και αποβάθρες φορτοεκφόρτωσης.

Ένας πολύ ψηλός, λευκός και μπλε φάρος κυριαρχεί επίσης στο τοπίο. Ανεβαίνει στα 65 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και καθοδηγεί με ασφάλεια τα πλοία στο λιμάνι. Ονομάζεται Lange Nelle και είναι ο τέταρτος στην ιστορία της Οστάνδης και ο τρίτος σε αυτήν την τοποθεσία.

Πέρασα αυτήν την ανοιγόμενη γεφυρούλα,

αναζητώντας το φρούριο του Ναπολέοντα, ένα πολυγωνικό οχυρό.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Πέμπτου Συνασπισμού ο Ναπολέων περίμενε βρετανική επίθεση από τη θάλασσα, στο λιμάνι της Οστάνδης, και το φρούριο αυτό κατασκευάστηκε στους αμμόλοφους, κοντά στο στόμιο του λιμανιού το 1811. Η βρετανική επίθεση δεν υλοποιήθηκε όμως ποτέ και το φρούριο χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση στρατευμάτων και ως οπλοστάσιο μέχρι το τέλος της γαλλικής κατοχής. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως έδρα του γερμανικού πυροβολικού.

Σήμερα λειτουργεί σαν Μουσείο, αλλά από τις 16/9/2018 είναι κλειστό για ανακαίνιση.

Το De Halve Maan (μισή σελήνη), πάνω ακριβώς από την παραλία, είναι επίσης ένα φρούριο ήδη από το 1601.

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Οστάνδης υπήρχαν ισπανικά κανόνια στο φρούριο για την αποτροπή ολλανδικών και αγγλικών πλοίων να μπουν στο λιμάνι της πόλης. Αλλά και οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκατέστησαν την μπαταρία Eylau στην περιοχή. Η μπαταρία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην καταπολέμηση των βρετανικών προσπαθειών αποκλεισμού, τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1918. Μετά την απελευθέρωση της Οστάνδης οι Σύμμαχοι εγκατέστησαν εδώ δύο γαλλικά όπλα προκειμένου να αποτρέψουν επιχείρηση του εχθρού.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο γερμανικός στρατός φοβήθηκε μια μαζική εισβολή Συμμαχικών δυνάμεων δια θαλάσσης, κατά μήκος ολόκληρης της ακτογραμμής. Έσκαψαν ένα δίκτυο bunkers (καταφύγια) στο διάσημο Ατλαντικό Τείχος. Το οχυρό του Ναπολέοντα ήταν μέρος αυτού του τμήματος του Ατλαντικού Τείχους. Η ιστορία της περιοχής Halve Maan δε σταματά με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1950 το βελγικό ναυτικό χρησιμοποιούσε την περιοχή εγκαθιστώντας έναν μεταπολεμικό σταθμό σημάτων για να ελέγχει τα πλοία.

Μια άλλη μπαταρία, η “Hundius”, βρίσκεται ανατολικά της μπαταρίας "Half Moon". Ονομάζεται έτσι από τον Paul Hundius, διοικητή γερμανικού υποβρυχίου, που σκοτώθηκε κατά τον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως μέρος του Ατλαντικού Τείχους, την 1η Ιουλίου 1943 μετακινήθηκε από το λιμενικό κανάλι, στους αμμόλοφους. H μπαταρία Hundius κατασκευάστηκε από Ουκρανούς και Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου και περιελάμβανε έναν πυροσβεστικό σταθμό, τέσσερα πυροβόλα όπλα, πυρομαχικά, αποθήκες πληρώματος, ένα σύστημα τάφρων και άλλες δομές.

Οι μπαταρίες Hundius και Half Moon εξακολουθούν να κρύβονται στους αμμόλοφους σήμερα.

Απόλαυσα τη βόλτα μου στην τεράστια αμμώδη παραλία ρουφώντας αχόρταγα τη γαλήνη της Βόρειας Θάλασσας και αναρωτήθηκα, πόσο πολύ τυχερή μπορεί να ήμουν, που βρέθηκα σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέρος, ένα τόσο ειδυλλιακό, ζεστό και απροσδόκητα ήρεμο απόγευμα.

Ένας εξίσου τεράστιος λιμενοβραχίονας περιπάτου εισχωρεί βαθιά στη θάλασσα και καταλήγει στον φάρο που είχα δει από απέναντι.

Κάθισα στην άκρη της αρυτίδωτης Βόρειας Θάλασσας και απόλαυσα το υπέροχο τοπίο.

Ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα ήρθε να επισφραγίσει και να επιβραβεύσει την επιλογή που έκανα, να βρεθώ ένα ζεστό απόγευμα του Οκτώβρη στην Οστάνδη και συγκεκριμένα στο Fort Napoleon, πάνω σε μια τεράστια παραλία η οποία βρέχεται από τη Βόρεια Θάλασσα.

Όταν ο ήλιος κρύφτηκε τελείως πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς το ferry. Η πόλη απέναντι είχε αρχίσει να βυθίζεται στο γκρίζο χρώμα του σούρουπου.

Έφτασα στον σταθμό του ferry και έπαθα ένα μικρό σοκ. Tο τελευταίο δρομολόγιο για απέναντι ήταν στις 18:00 το απόγευμα.

Πάει το ferry!!

Kαι τώρα πώς πάνε απέναντι? Περπατώντας μέσα στη νύχτα που απλώνεται γύρω μου και ψάχνοντας τη γέφυρα που είχα δει νωρίτερα στον χάρτη? Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Ήμουν μόνη. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Πάει, εδώ θα βρουν το πτώμα μου πεταμένο σε καμιά αποβάθρα, δίπλα σε καμιά βάρκα ή μέσα σε κανένα βαρέλι. Στο μυαλό μου περνούσαν εικόνες θρίλερ από αμερικάνικες χαζοταινίες όπου ο δολοφόνος κυνηγάει το θύμα του σε έρημες αποθήκες και σιδερένιες σκαλωσιές.

Βγήκα γρήγορα από τα κινηματογραφικά σενάρια και άρχισα να προχωράω προς την κατεύθυνση που είχα δει νωρίτερα ότι υπάρχει γέφυρα η οποία συνδέει τις δύο πλευρές. Ακόμα αδυνατούσα, ή μάλλον, δεν ήθελα να πιστέψω την αλήθεια του χάρτη, ότι δηλαδή έπρεπε να περπατήσω κοντά στα 4 χιλιόμετρα μέσα στην ερημιά, για να φτάσω στον σταθμό των τρένων, και στη συνέχεια στο κέντρο της πόλης.

Αναρωτιόμουν αν έκανα καλά που δε φρόντισα να μάθω την ώρα του τελευταίου ferry και επαναπαύθηκα στις δικές μου εκτιμήσεις. Μετά όμως αναίρεσα όλες τις σκέψεις και τελικά επικράτησε η μια και μοναδική. Και να ήξερα την ώρα της τελευταίας αναχώρησης του ferry, δε θα επέστρεφα. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω ένα τέτοιο ηλιοβασίλεμα και την εμπειρία να χώσω βαθιά τα πόδια μου στην άμμο μιας απέραντης παραλίας δίπλα στην αρυτίδωτη Βόρεια Θάλασσα.

Πίσω από ένα συρματόπλεγμα, έξω από μια μεγάλη αποθήκη, είδα μαζεμένους καμιά δεκαριά εργάτες να κουβεντιάζουν. Το πρόσωπό μου έλαμψε από χαρά. Ανθρώπινη παρουσία!

Ρώτησα: -“Γειά σας! Πως θα πάω απέναντι γιατί το ferry σταμάτησε?” Δεν καταλάβαιναν αγγλικά. Φώναξαν έναν άλλο κύριο ο όποιος βγήκε στην κορυφή ενός “πύργου” παρατήρησης. Tον ρώτησα το ίδιο ελπίζοντας να ακούσω κάτι διαφορετικό από αυτό που έδειχνε ο χάρτης (εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία). Για καλή μου τύχη αυτός μιλούσε άψογα αγγλικά και μου εξήγησε ότι πρέπει να περπατήσω όλο ευθεία, μέχρι να συναντήσω μια γέφυρα, πρέπει να περάσω αυτήν τη γέφυρα και στη συνέχεια θα συναντήσω μια άλλη γέφυρα, και αφού περάσω και την άλλη γέφυρα, θα βρω κάτι σκαλάκια, θα τα κατέβω και μετά προχωρώντας θα φτάσω δίπλα στον σταθμό του τρένου.

-"Πόση ώρα περίπου θα κάνω μέχρι την πρώτη γέφυρα?" τον ξαναρωτάω. -"Περίπου 10 λεπτά" μου απαντάει. Τον ευχαρίστησα θερμά και ξεκίνησα. Ρύθμισα και τους χάρτες για να είμαι ακόμα πιο σίγουρη. Προχώρησα λίγα μέτρα και άκουσα πάλι το gps να μου λέει: “Πάρτε το ferry”. -"Ποιο ferry χρυσό μου?" πάει το ferry. Έβγαλα την επιλογή "πορθμεία" και συνέχισα.

Περπατούσα, περπατούσα, περπατούσα, περνάνε 10 λεπτά, πουθενά στον ορίζοντα η γέφυρα. Ήμουν μόνη στο πουθενά. Γύρω μου έρημες αποθήκες. Νύχτωνε και εγώ ακόμα προχωρούσα. Με πλησίασε ένας νεαρός ποδηλάτης, η μοναδική ζωντανή παρουσία στην περιοχή. Να φοβηθώ ή να τον ρωτήσω? Οι σκέψεις πυροβολούσαν ασταμάτητα τον εγκέφαλό μου.

Τελικά τον ρώτησα, αν κοντεύω για την πρώτη γέφυρα. Άρχισε και αυτός να μου εξηγεί, σε άριστα ευτυχώς αγγλικά τη διαδρομή, λέγοντάς μου τα ίδια που μου είχε πει και ο προηγούμενος κύριος. Στο τέλος μου λέει: -“Θα έρθω μαζί σου μέχρι την πρώτη γέφυρα για να σου δείξω” και άρχισε να με ακολουθεί με το ποδήλατο. Πέρασαν άλλα 10 λεπτά και τότε φτάσαμε στην πρώτη γέφυρα. Εκεί με αποχαιρέτησε, τον ευχαρίστησα χίλιες φορές και συνέχισα να περπατάω. Πέρασα και τη δεύτερη γέφυρα και βρέθηκα στον τερματικό σταθμό του τραμ, προχωρώντας ανάμεσα σε ράγες και μαύρα σκοτάδια στο πουθενά. Περπατούσα ήδη μισή ώρα.

Τότε με προσεγγίζει ένας μεσήλικας ποδηλάτης και μου λέει: -“Hello! Είμαι αυτός από τον πύργο που ρώτησες πώς να περάσεις απέναντι. Θα κατέβω από το ποδήλατο και θα σε συνοδεύσω, για να σου δείξω τα σκαλάκια που πρέπει να κατέβεις μετά την επόμενη γέφυρα, ώστε να φτάσεις στη συνέχεια έξω από τον σταθμό του τρένου. Κατανοώ ότι για κάποιον που γνωρίζει τη διαδρομή είναι εύκολο, αλλά για κάποιον ξένο είναι εύκολο να μπερδευτεί.”

Τότε κατάλαβα, ότι τα 10 λεπτά που μου είχε πει ότι θα κάνω μέχρι την πρώτη γέφυρα, τα υπολόγιζε με "ποδηλατικούς" και όχι με "πεζοπορικούς" χρόνους. Και κάπως έτσι, μετά από σχεδόν 4 χιλιόμετρα και πενήντα λεπτά περπάτημα έφτασα, νύχτα πλέον, και χώθηκα στα στενά της πόλης για μια βραδινή περιπλάνηση.

Πέρασα από τον καθεδρικό ναό όπου η εκκωφαντική μουσική από το Λούνα Παρκ καλά κρατούσε.

Έκανα βόλτα στους δρόμους της πόλης και κατέληξα στο παραλιακό μέτωπο έξω από το καζίνο, όπου πλέον επικρατούσε ερημιά, αφού η κίνηση είχε μεταφερθεί προς το κέντρο. Πήρα βραδινές φωτογραφίες των Rock Strangers και του σιντριβανιού.

Την ώρα που σκεφτόμουν να πάρω τον δρόμο της επιστροφής προς το τρένο χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο γιος μου που με πήρε για να μάθει πώς τα περνούσα και τί ώρα σκόπευα να επιστρέψω. Μου ανακοίνωσε επίσης ότι ήταν σπίτι και μαγείρευε μακαρονάδα! Και τότε συνειδητοποίησα ότι ΟΛΗ μέρα δεν είχα φάει και δεν είχα πιει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε καν πρωινό δεν είχα πάρει πριν φύγω, για μην κάνω φασαρία και τον ξυπνήσω που κοιμόταν.

Έβαλα “φτερά” στα ήδη πολύ καταπονημένα πόδια μου και για ένα λεπτό έχασα το τρένο που βρισκόταν μέσα στην αποβάθρα. Πήρα το επόμενο και έφτασα στον Sint-Pieters γύρω στις 22:30. Περπάτησα ακόμα 1,5 χιλιόμετρο και περίπου στις 23:00 έφτασα στο σπίτι. Εκείνη τη μέρα πρέπει να περπάτησα πάνω από 20-25 χιλιόμετρα και δύο ωραιότατες φουσκάλες έκαναν την εμφάνισή τους στα πόδια μου. Πόση ταλαιπωρία να αντέξουν και αυτά? Άρχισαν να διαμαρτύρονται εντόνως!


Υ.Γ @fenia42 ελπίζω αυτή η ανάρτηση για την Οστάνδη να σε βοηθήσει ώστε να αποφασίσεις, αν θα επιλέξεις να κάνεις μια απόδραση στην πόλη με την κόρη σου.

 

[Klair]

Κεφάλαιο 16
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

Λίγες βόλτες με τον γιο μου στο κέντρο και σε κάποια εμπορικά για ψώνια και μετά σπίτι για ξεκούραση και ανασύνταξη δυνάμεων.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

Οι μέρες παραμονής μου στη Γάνδη πλησίαζαν προς το τέλος. Όχι ότι είχα κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να επισπεύσω την επιστροφή μου στην Ελλάδα, απλώς βρήκα ένα εισιτήριο με τη Ryan στα 17 ευρώ και αυτό ήταν ένα κίνητρο για να βάλω ένα προσωρινό τέλος στις πολυήμερες διακοπές μου, αφού όλες τις επόμενες ημερομηνίες οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων ήταν στα ύψη.

Είχα αφήσει σε εκκρεμότητα ένα πολύ ιδιαίτερο και μάλιστα UNESCO site αξιοθέατο που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ πριν αναχωρήσω από την πόλη. Το Great Beguinage of Sint Elizabeth στην περιοχή Sint Amandsberg βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη. Aυτό το Beguinage είναι ένα από τα δύο Beguinage της Γάνδης που περιλαμβάνεται στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Από το σπίτι που διαμέναμε, η περιοχή Sint Amandsberg απείχε 4 χιλιόμετρα, με 50 λεπτά χρόνο περπατήματος. Oύτε λόγος να σκεφτώ ότι θα χρησιμοποιούσα κάποιο μεταφορικό μέσο. Mε τα πόδια θα κάλυπτα όλη τη διαδρομή. Κάτι όμως έπρεπε να γίνει με τις φουσκάλες που ήδη με ταλαιπωρούσαν στο περπάτημα. Ευτυχώς όμως είχα τον γιατρό “μέσα στα πόδια μου”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φορώντας τα ιατρικά του γάντια είχε αναλάβει τη φροντίδα των ποδιών μου. Με μια καρφίτσα έκανε μια τρυπούλα στη φουσκάλα και αφαιρούσε το υγρό, κλείνοντας στη συνέχεια με αυτοκόλλητη αποστειρωμένη γάζα την περιοχή, μουρμουρίζοντας όση ώρα διαρκούσε η “επέμβαση”: -“Πονάς? Είσαι παλαβή, δεν πας καλά! Πότε θα βάλεις μυαλό? Θα πας πάλι τόσο δρόμο με τα πόδια? Ξέρεις πόσο μακριά είναι αυτό το μέρος που θέλεις να πας?” Εγώ: -“Ξέρω! Tελευταίες μέρες είναι. Μετά θα πάω σπίτι και θα ξεκουραστώ. Τώρα όμως θα πάω”!

Και ξεκίνησα!

Έκανα όλη τη γνωστή σε εμένα διαδρομή φτάνοντας μέχρι το Baudelopark και βγήκα ακριβώς μπροστά στο ποτάμι, στο Portus Ganda.

Διέσχισα τη γέφυρα και βρέθηκα στην άλλη πλευρά του ποταμού, σε μια εντελώς άγνωστη σε εμένα περιοχή. Παρόλο που η συνοικία Sint Amandsberg απέχει αρκετά από το κέντρο της πόλης, παρατήρησα ότι και εδώ οι γειτονιές είναι όμορφες, με αρκετά καθαρούς δρόμους, ποδηλατόδρομους και επίσης χρωματιστά σπιτάκια.

Η γειτονιά εξυπηρετείται από λεωφορειακή σύνδεση και ο δεύτερος σιδηροδρομικός σταθμός της Γάνδης, ο Gent Dampoort, βρίσκεται στην περιοχή. Φτάνοντας έξω από τον ψηλό τούβλινο τοίχο δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ τον θησαυρό που κρυβόταν πίσω από αυτόν.

Πέρασα την Πύλη εισόδου και βρέθηκα σε ένα μοναδικό μέρος.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μεγάλο Beguinage, το οποίο αποτελούσε ένα ασφαλές μέρος, όπου οι γυναίκες μπορούσαν να ζουν κάπως ανεξάρτητες και αυτoσυντηρούμενες, πλέκοντας δαντέλες ή φτιάχνοντας καραμέλες ή φροντίζοντας τα παιδιά. Οι Beguines που εντάχθηκαν σε αυτές τις κοινότητες δεν ήταν καλόγριες. Aφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό, αλλά δεν εγκατέλειψαν τα κοσμικά αγαθά τους και δεν πήραν όρκους, όπως οι μοναχές. Θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν την κοινότητα όποτε ήθελαν. Κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών υπήρχαν πολλές άγαμες γυναίκες οι οποίες τότε είχαν τις επιλογές, είτε να παντρευτούν, είτε να ζουν με την οικογένειά τους, είτε να ζουν σε ένα μοναστήρι.

Η Αγία Ελισάβετ χτίστηκε μεταξύ 1873 και 1874.

Σε λιγότερο από δύο χρόνια, 18 εργολάβοι και 600 εργάτες έχτισαν συνολικά 80 σπίτια, 14 μοναστήρια, μια αίθουσα συνεδριάσεων, ένα ιατρείο, ένα παρεκκλήσι και μια εκκλησία, γύρω από τρεις πλατείες και οκτώ δρόμους.

Για καλή μου τύχη δύο κύριοι μετέφεραν κάποια πράγματα από το εσωτερικό της εκκλησίας σε ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς έξω από την πόρτα. Έτσι, είχα λίγο χρόνο για να μπω στο εσωτερικό της εκκλησίας, να ρίξω μια γρήγορη ματιά και να πάρω μια φωτογραφία. Μετά από λίγο οι κύριοι κλείδωσαν την πόρτα και έφυγαν.

Αυτό που κάνει την επίσκεψη τόσο γοητευτική και τόσο ωραία είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι όλα κατασκευασμένα και τοποθετημένα στον χώρο. Υπάρχει η εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ, μια μεγάλη πράσινη περιοχή και πολλά περιτοιχισμένα σπίτια γύρω από αυτήν, που αποτελούν το σύνολο του Beguinage.

Tα κτίρια είναι όλα πίσω από ψηλούς τοίχους σε διπλή σειρά,

με καμάρες και τοξωτές ξύλινες πόρτες,

με εσωτερικές αυλές και κήπους,

και όλο αυτό το σκηνικό αποπνέει κάτι μυστηριώδες, ενώ κάθε σπίτι έχει την ονομασία ενός Αγίου.

Όλο το στιλ του είναι σε νεο-γοτθικό ύφος και θυμίζει εικόνα μεσαιωνικής πόλης.

Γοητευμένη από αυτό το μέρος πήρα τον μακρύ δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Οι λίγες επόμενες μέρες μου στην πόλη κύλησαν κάνοντας μικρές βόλτες με τον γιο μου, στα όμορφα σημεία του κέντρου χωρίς να κυνηγήσω κάποιο καινούριο αξιοθέατο, απολαμβάνοντας τις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες του Οκτώβρη. Επέστρεψα στην Ελλάδα καταγοητευμένη από αυτό το ταξίδι και έδωσα νέο ραντεβού με τη Γάνδη, στις 26 Δεκεμβρίου του 2018, ετοιμάζοντας νέες εξορμήσεις αυτήν τη φορά μαζί με τον σύζυγο.

Ευχαριστώ όλους όσοι διαβάσατε την ιστορία μου και με επιβραβεύσατε με "like" και όμορφα σχόλια αλλά και εσάς που δεν το κάνατε. Εύχομαι Καλές Γιορτές! Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος 2019 με υγεία, δημιουργικότητα, με πολλά και ασφαλή ταξίδια!

Δεσμεύομαι για νέες εικόνες από τη Γάνδη και όχι μόνο, στο topic Live from, από τις 26 Δεκεμβρίου του 2018 και μετά!

ΤΕΛΟΣ​

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Klair]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

Ευχαριστώ πολύ.
Καλή Χρονιά με πολλά και ασφαλή ταξίδια!

 

[chriskal]

Αλλη μια φορά να σας διαβάσω και να δώ νομιζω πώς το ταξίδι μου στίς πόλεις αυτές δέν θα έχει νόημα. Ευχριστούμε πολυ για την αναλυτικότατη και αρκετά γλαφυρή περιγραφή ! για τίς φωτο τι να πώ ; εκπληκτικές !! Οταν θά πάω νά τίς δώ θα έχω σίγουρα το 'οδοιπορικό' σς στην τσέπη μου. Δεν θα βρώ καλύτερο !!