Ιορδανία Μέση Ανατολή... στη μέση

[Vsl Fot]

Εισαγωγή

Το ανεξήγητο πάθος για τα ταξίδια είναι μια κατάσταση που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία και την εκπλήρωσή της. Από μικρό παιδί άκουγα ιστορίες από το ναυτικό πατέρα. Έφηβος, έβλεπα τη μεγαλύτερη αδερφή να ετοιμάζεται και να φεύγει για την επόμενη ταξιδιωτική της περιπέτεια. Έτσι και εγώ, όταν ενηλικιώθηκα είχε φτάσει επιτέλους η ώρα μου να μυηθώ στη μαγεία. Η μύηση έγινε πηδώντας σε ένα τραίνο από τη Θεσσαλονίκη προς τη γειτονική Σόφια. Όλες οι αισθήσεις στο έπακρο. Τι να σου κάνουν τα ναρκωτικά; Δεν ήθελε και πολύ. Αρρώστησα με τα ταξίδια και τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτα, κόλλησα, μόνο αυτά έχω μες στο μυαλό που λέει και ένα σύνθημα. Από τότε, πέρασαν κάμποσα χρόνια με κάμποσα ταξίδια ανά την Ευρώπη. Κάπως έτσι, φτάσαμε αισίως στην αρχή του νήματος που θα ξετυλίξει το κουβάρι της παρακάτω ιστορίας.

Καλοκαίρι του 2023 και μετά από μια περίοδο παρατεταμένης εργασιομανίας, η κούραση και τα νεύρα παρέλυαν σιγά σιγά το μεσήλικο κουφάρι μου. Οι θερμοκρασίες στα ύψη, η διάθεση υπό του μηδενός, αλλά στο μυαλό είχε αρχίσει ήδη να πλάθεται το ταξιδιωτικό σενάριο που ξεδιπλώνεται παρακάτω. Αρχές Αυγούστου και ενώ τα στόρυ φίλων και γνωστών που παραθέριζαν ανά την Ελλάδα δεν βοηθούσαν την κατάσταση, πάρθηκε η μεγάλη απόφαση στο δίλημμα που είχαμε θέσει προ ημερών μαζί με τη σύντροφό μου. Ιορδανία η Ισλανδία; Θα μου πείτε, πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινάει από Ι; Όχι. Έτυχε. Θέλαμε απλά να πάμε λίγο πιο μακριά από την ηπειρωτική Ευρώπη που είχαμε αποκτήσει κάποιες ταξιδιωτικές εμπειρίες το καθένα τα τελευταία χρόνια.

Προετοιμασία ταξιδιού

Τι θέλεις άνθρωπέ μου; Θάλασσες; βουνά; πόλεις; χωριά; Τα θέλω όλα! Μη τα πολυλογώ, το να αποφασίζεις πιο θα είναι το επόμενο ταξίδι, είναι από τις ομορφότερες σπαζοκεφαλιές που υπάρχουν. Μετά από κάποιες ώρες ευγενικών αντιπαραθέσεων, στα σημεία κέρδισε η Ιορδανία. Μέση Ανατολή, έρημος, φαγητό και γενικότερα μια πρώτη επαφή με τη κουλτούρα και τον πολιτισμό των αραβικών κρατών, ήταν κάποια από τα στοιχεία που έγειραν τη πλάστιγγα. Ιορδανία λοιπόν. Μόνο; Όχι βέβαια. Το αχόρταγο και αδηφάγο ταξιδιωτικό τερατάκι που κατοικεί μέσα μας είχε άλλα σχέδια και πλάνα. Είχαμε ορίσει το ταξίδι μας για τα τέλη Σεπτέμβρη και οι διαθέσιμες ημέρες ήταν πάνω κάτω 15. Συνεπώς, άρχισε να στροβιλίζει στο μυαλό μας η επέκταση του ταξιδιού. Προς τα που όμως. Προς Βορρά (Συρία) και Ανατολή (Ιράκ), τα πράγματα ήταν λίγο σκούρα, ενώ προς νότο (Σαουδική Αραβία) η οργάνωση που απαιτούνταν δεν συμβάδιζε με το χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας. Έτσι πάρθηκε η απόφαση. Εις τη Δύση! Το ταξίδι στην Ιορδανία θα συνεχιζόταν στην Παλαιστίνη (Δυτική Όχθη) και το Ισραήλ. Αν όχι τώρα πότε; Αυτό αναρωτηθήκαμε και δώσαμε τα χέρια. Άλλωστε, κάθε πρόκληση για καλό. Οι επόμενες μέρες του καλοκαιριού κύλησαν όπως θα το περίμενε κανείς. Με το κλιματιστικό μόνιμα στους 24 βαθμούς και παρόλα αυτά το πρόγραμμα να έχει πάρει φωτιά! Οξύμωρο. Γράψε, σβήσε, ψάξε, διάβασε, δες. Ένα από τα ομορφότερα μέρη ενός ταξιδιού είναι η οργάνωση του. Εκεί δημιουργούνται οι προσδοκίες που περιμένουν εκπλήρωση η ματαίωση. Όλα τα συναισθήματα βέβαια, παίζουν το ρόλο τους. Γιατί όπως έχει πει και κάποιος γνωστός, ακόμα και οι αρνητικές εμπειρίες, παραμένουν εμπειρίες και το βίωμα είναι αυτό που διαμορφώνει χαρακτήρες.

Φτάσαμε μέχρι τα μέσα του πολύπαθου Αυγούστου, όπου μια ήρεμη νύχτα σε ένα μπαλκόνι της Ηλιούπολης, συνοδεία ενός μπουκαλιού τεκίλας και χαλαρωτικής μουσικής (το χαλαρωτικής είναι ψέμα), είχαμε μπροστά μας ολοκληρωμένο το πλάνο των δικών μας μετακαλοκαιρινών διακοπών. 15 ημέρες, 3 χώρες, 8 ξενοδοχεία, 1 αυτοκίνητο, κάμποσα ΜΜΜ, ακόμα περισσότερη διάθεση και μια απροσδόκητη αλληλουχία αρνητικών καταστάσεων ήταν μπροστά μας. Το έναυσμα θα δινόταν στις 29 Σεπτέμβρη, με τη μεταμεσονύκτια πτήση της Aegean (ώρα αναχώρησης από το Ελ.Βεν 00.10). Δύο εβδομάδες πριν το ταξίδι είχαν διευθετηθεί και οι τελευταίες λεπτομέρειες. Βίζα εισόδου για την Ιορδανία, Jordan Pass για τους αρχαιολογικούς χώρους, κρατήσεις όλων των ξενοδοχείων, κράτηση αυτοκινήτου, λεωφορεία για τα σύνορα με τη Παλαιστίνη, διαδικασία εισόδου, μετακινήσεις στην εύθραυστη Δυτική Όχθη και πέρασμα στο τελευταίο προορισμό που θα ήταν το Τελ Αβίβ. Οι αποτροπές φίλων και γνωστών (Τι στο καλό πάτε να κάνετε στη Παλαιστίνη), δεν ήταν ικανές να πατήσουν φρένο στα γκάζια μας. Ούτε ένα άρθρο που διάβασα στη Quardian, αν θυμάμαι καλά, το οποίο σχολίαζε την αναγκαιότητα παρέμβασης του κράτους του Ισραήλ για να αντιμετωπίσει την ολοένα και αυξανόμενη επιθετικότητα των Παλαιστινίων. Ήταν η εποχή που είχε ξεσπάσει μια ακόμα αιματηρή εξέγερση στην Τζενίν, πόλη στα βόρεια της Δυτικής όχθης. Τίποτα βέβαια μέχρι τότε δεν προμήνυε την συνέχεια σε αυτή την αέναη διαμάχη. Στο μυαλό μου δε, είχε πρυτανεύσει η λογική του όλα θα πάνε καλά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, γιατί όπως είπαμε πρώτος σταθμός του ταξιδιού ήταν η Ιορδανία.

 

[chris7]

Θαυμάσιο κείμενο.
Καταπληκτικό ξεκίνημα ιστορίας.
Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

 

[LULLU]

καλως ηλθες και περιμενουμε τη συνεχιση της ωραιας ιστοριας

 

[psilos3]

Ντεμπούτο με ιστορία, γιατί όχι!
Πολύ δυνατή η αρχή, περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Vsl Fot]

Αμμάν ημέρα πρώτη.

Ωχ Αμμάν Αμμάν γειά σου είπαμε και εμείς στις 04.00 περίπου τα ξημερώματα όταν το γεμάτο airbus A320 της Aegean προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Queen Alia της πρωτεύουσας. Μετά τη κλασική, μετά από κάθε πτήση, επίσκεψη στη τουαλέτα, άκουσα τη φιλική ερώτηση της συντρόφου μου σε μια μαντιλοφορούσα καθαρίστρια εάν θεωρείται προκλητικό να φαίνονται τατουάζ σε γυναικεία χέρια. Όμορφο μου κορίτσι, δεν είπες ότι τα τατουάζ που έχεις είναι κάτι νεκροκεφαλές και κάτι διαόλια, για αυτό και η κυρία σου απάντησε ευγενικά, “ανάλογα τις περιστάσεις”. Που να ξέρε.. Ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα από τον έλεγχο διαβατηρίων, όπου ξανάκουσα τη συνοδοιπόρο να έχει ανοίξει μια ακατάληπτη συζήτηση με τον υπάλληλο, καθώς είχαν βουλώσει τα αυτιά της από την πτήση και προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι δεν ακούει καλά τις σε -ο θεός να τα κάνει- αγγλικά ερωτήσεις του. Ως δια μαγείας όλα λύθηκαν με ένα απλό its my wife sir, is everything ok; το οποίο οδήγησε σε welcome to Jordan χαμογελαστή αντίδραση. Κοίτα να δεις. Αγορά ντόπιας κάρτας sim, απαραίτητο τσιγάρο, αγορά προπληρωμένου ταξί για το ξενοδοχείο και βουρ για το κέντρο της πόλης!

Το πρώτο ξενοδοχείο της μικρής μας περιπέτειας, ήταν το Arab Tower Hotel στο κέντρο της πόλης. Πάλι καλά που είχα ανοιχτό το gps, γιατί ο νυσταγμένος γκαζιάρης οδηγός του λευκού Toyota είχε ακούσει άλλο όνομα ξενοδοχείου στην άλλη γωνιά της πόλης. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο με την πόλη έρημη και άδεια, αλλά μόλις ισιώσαμε τα κορμιά μας στο κρεβάτι για 2-3 ώρες πολύτιμου ύπνου και ο Μορφέας υποδεχόταν τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά, Αμμάν! Το ξενοδοχείο είναι κοντά στο κεντρικό τζαμί της πόλης Grand Hussein, του οποίου η πρωινή προσευχή (όπως και οι υπόλοιπες κατά τη διάρκεια της μέρας) έπαιζε στη διαπασών από τα μεγάφωνα των πανύψηλων μιναρέδων. Βέβαια, το να βλέπεις το ξημέρωμα και δειλά δειλά τη πόλη να ξυπνάει, σε συνδυασμό με το κάλεσμα για προσευχή, ήταν κομματάκι ειδυλλιακό. Το παραδέχομαι. Ακολούθησαν λίγες ώρες ύπνου και ξεχυθήκαμε στη πόλη σαν τον Δώνη το 1996 στο Άμστερνταμ.

Η θέα από το παράθυρο του ξενοδοχείου. Στα αριστερά οι μιναρέδες του Grand Hussein.

Το Αμμάν είναι μια άναρχη δομικά μεγαλούπολη 4,5 εκατομμυρίων ψυχών, χτισμένη εξ ολοκλήρου σε λόφους. Όπως μας είπε κάποιος αργότερα, οι κύριοι αυτοί λόφοι είναι 7. Όπως λοιπόν όπου καπνός υπάρχει και φωτιά, έτσι και όπου υπάρχει λόφος, υπάρχει ανηφόρα. Εμπρός λοιπόν καλά μας ποδαράκια. Αχ και βαχ κομμένα! Πρώτες εντυπώσεις; Κίνηση, κόρνες, άναρχα κτήρια και δρόμοι, άπειρα μαγαζάκια παντός είδους, μυρωδιές φαγητού αλλά και σκουπιδιών, βαβούρα, πολύς κόσμος, αλλά, το κυριότερο, καινούριες ταξιδιωτικές εμπειρίες! Κάναμε τη πρώτη στάση για καφέ και ναργιλέ στην Κing Feyzal, στο μπαλκόνι ενός ημιτουριστικού καφενείου. Εδώ ήρθε και η πρώτη έκπληξη. Στον αραβικό καφέ προσθέτουν και κάρδαμο, κάτι που βρήκαμε αρκετά εύγεστο σαν αποτέλεσμα. Συνεχίσαμε περιπλανώμενοι και πρακτικά χαμένοι στις αγορές του κέντρου. Κάθε είδος, έχει τη δική του περιοχή εμπορίου. Ρούχα, φρούτα, λαχανικά, είδη σπιτιού, πάγκοι φαγητού, μαχαιράδικα, οπλοπωλεία, ζωνάδικα κλπ. Πάγκοι και μαγαζιά κυριολεκτικά παντού.

Στεγασμένο σκέλος της κεντρικής αγοράς (souk) της πόλης

Στη κεντρική αγορά, δεν μας έκανε εντύπωση η παντελής έλλειψη υγιεινής καθώς κάτι τέτοιο πάνω κάτω το περιμέναμε, αλλά έμεινα σε δύο εικόνες. Πριν αναφερθώ σε αυτές, δεν θα ξεχάσω το πιτσιρικά που μας ακολουθούσε ρίχνοντας μας με το νεροπίστολο του. Αχ και να σε πιάσω μικρέ μπόμπο! Πάμε πίσω στις εικόνες που σας έλεγα. Αρχικά είδα πολλά μαγαζιά εμπορίας μικρών ζώων, στα οποία ήταν κάπως λυπηρό να βλέπεις κουτάβια, γατάκια και πουλιά κάθε είδους στοιβαγμένα σε κοινή θέα στα πεζοδρόμια. Στη συνέχεια, συνάντησα τον απόλυτο πάγκο street food. Αραβική πίτα, λίγη πρασινάδα, ζάαταρ και.. αλειμμένος βραστός εγκέφαλος αρνιού. Δυστυχώς αν και παμφάγος, το ότι ήταν ακόμα σχετικά πρωί, με απέτρεψε ευγενικά.

Κεντρική αγορά στο Αμμάν.

Μετά τη κεντρική αγορά, ανηφορίσαμε προς τη πολυδιαφημισμένη Rainbow street και τα γύρω στενά, η οποία αν και αναφέρεται σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, την βρήκαμε αδιάφορη άνευρη και οριακά βαρετή. Μόνο δυτικοί τουρίστες και χλιδάτοι ντόπιοι κάνουν τη βόλτα τους εδώ, στο “Κολωνάκι” του Αμμάν. Καταλήξαμε για φαγητό στο Sufra Restaurant που θεωρείται κορυφαίο στη τοπική γαστρονομία. Είναι από τα πιο ακριβά εστιατόρια του Αμμάν, κάτι που φαίνεται και από τον κόσμο που συχνάζει εκεί. Πήραμε χούμους, ένα πιάτο με κοτόπουλο μέσα σε μια πηχτή σούπα από ταχίνι, ένα πιάτο με ψητό κοτόπουλο και καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς, καθώς και μια μερίδα ρύζι με κρέας, ψημένα πάνω σε μια κρούστα λίπους. Όλα νόστιμα και η τιμή αν θυμάμαι καλά περίπου στα 15ε το άτομο.

Τα κυρίως πιάτα που παραγγείλαμε στο Sufra Restaurant

Με τις κοιλιές φουσκωμένες και τα βήματα αργά, κατηφορίσαμε ξανά προς το κέντρο, κάνοντας μια απαραίτητη στάση ανασυγκρότησης για καφέ στο καφενείο απέναντι από το φημισμένο Habbibah sweets. Εντύπωση μας έκαναν οι ουρές ντόπιων για ένα κομμάτι κιουνεφέ. Είχαμε διαβάσει ότι αποτελεί γαστρονομικό διαμάντι της πόλης, αλλά δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά τον καφέ, να στηθούμε και εμείς στην ουρά για το πολυπόθητο νέκταρ της ζωής. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό καθώς η γεύση και η υφή του κιουνεφέ ήταν πραγματικά αλλού!

Η βιτρίνα με τους μπακλαβάδες του Habbibah sweets.

Βολτάραμε λίγο ακόμα στο κέντρο και καταλήξαμε να μας βρίσκει το σούρουπο αραχτούς στα πεζούλια έξω από το Roman theatre, εντός του οποίου είχε μια μουσική παράσταση, να απολαμβάνουμε το τσιγάρο μας χαζεύοντας τον κόσμο δεξιά και αριστερά. Βέβαια, όντας κοιλιόδουλοι και μπυρολάγνοι πριν ολοκληρωθεί η πρώτη μέρα της νέας μας ταξιδιωτικής περιπέτειας, πήραμε από ενάμιση shawarma για το ξενοδοχείο αλλά και 2-3 τοπικές μπίρες (Carakale Brewing Company) από μια κάβα στο κέντρο της πόλης. Το Σαουαρμάδικο(εκ του τυρόπιτα, τυροπιτάδικο), κάναμε κάνα εικοσάλεπτο να το βρούμε, γιατί ο φίλος που ρωτήσαμε πιο είναι το αγαπημένο του στη περιοχή, φρόντισε να μας απαντήσει με το όνομα του ιδιοκτήτη και όχι του μαγαζιού, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα ψάχνοντάς το να περάσουμε 3 φορές απ’ έξω..

Ημέρα πρώτη τέλος, μετα μουσικής, με τσιγάρο και αγνάντι