marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 411
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Την Κυριακή το μεσημεράκι ξεκινήσαμε για μια mini εκδρομούλα με άγνωστο προορισμό.
Φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο και πήρα τον δρόμο για τα Τρίκαλα Κορινθίας αγνοώντας την πρόταση του Παναγιώτη για καφέ στην παραλία του Ξυλοκάστρου!
Ήθελα, όμως, να δω και κάτι καινούργιο στην περιοχή και έτσι αποφάσισα ότι είχε έρθει επιτέλους η ώρα να επισκεφτούμε τη Μάννα Κορινθίας για να δούμε και από κοντά πως είναι οι Μηλιές ανθισμένες!
Πράγματι, με το που αντίκρισα την ταμπέλα Μάννα πήρα τον ανηφορικό δρόμο προς το χωριό υπό την υπόκρουση της γκρίνιας του Παναγιώτη που σε όλη την 20λεπτη διαδρομή προς το χωριό παραπονιόταν για τον άσχημο δρόμο και τις απότομες στροφές αντί να απολαμβάνει τις ανθισμένες μηλιές, την υπέροχη θέα προς τα Τρίκαλα και το άσπιλο λευκό της Ζήρειας.
Φτάσαμε, λοιπόν, στη Μάννα (νεότερη ονομασία του χωριού Μάρκασι), το οποίο είναι χτισμένο αμφιθεατρικά (πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλές ανηφόρες - κατηφόρες!), στους πρόποδες της Ζήρειας σε υψόμετρο 850 μέτρων. Η Μάννα έχει περίπου 700 κατοίκους αλλά τα περισσότερα σπίτια στο χωριό είναι μικρά, παλιάς κατασκευής (πολλά από αυτά πέτρινα) και χτισμένα για να εξυπηρετούν τις βασικές ανάγκες των κατοίκων
Στο χωριό υπάρχει ένας μικρός χώρος που χρησιμοποιείται σαν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα και και για να παίρνουν στροφή τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ (αν κρίνω και από τη στάση που υπήρχε στο συγκεκριμένο σημείο). Εκεί πάρκαρα όσο θα έκανα τη βόλτα μου στο χωριό για να απολαμβάνει ο Παναγιώτης τα Τρίκαλα από μακριά αφού φυσικά δεν με ακολούθησε στη βόλτα μου.
Αν κάποιος κατέβει τα σκαλιά που υπάρχουν λίγα μέτρα από τη στάση οδηγείτε σε έναν άλλο μεγαλύτερο χώρο που είναι η πλατεία του χωριού. Υπήρχαν ένα- δύο μαγαζιά εκεί που ήταν κλειστά τη συγκεκριμένη στιγμή αλλά απ' έξω υπήρχαν αρκετές καρέκλες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη.
Στην πάνω μεριά του πάρκινγκ λειτουργεί ένα καφενείο-παντοπωλείο-ταβέρνα που ήταν ανοικτό αλλά με ελάχιστους θαμώνες. Για την ακρίβεια ήταν ο μαγαζάτορας, τα παιδιά του και δυο κύριοι! Γενικά στο Μάννα δεν κυκλοφορούσε και πολύ κόσμος. Συναντήσαμε δεν συναντήσαμε καμιά δεκαριά άτομα! Μάλλον έφταιγε το κρύο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήταν Κυριακή απόγευμα. Πάντως ο καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες των σπιτιών μαρτυρούσε ότι όλα τα σπίτια κατοικούνται.
Άρχισα, λοιπόν, να περπατάω στον κεντρικό δρόμο αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει και κάτι το αξιόλογο να δω πέρα από τα σπίτια, επομένως ήταν καλύτερα να γυρίσω από την άλλη πλευρά του χωριού που ήταν και η εκκλησία! Συνήθως στα μικρά χωριά η εκκλησία είναι ένας σημαντικός χώρος για την τοπική κοινωνία. Η πετρόκτιστη εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ήταν όμορφη αλλά ερημική. Δίπλα στην εκκλησία υπάρχει ένας τεράστιος βράχος που συμπληρώνει φανταστικά το τοπίο και λέγεται ότι έπεσε κάποτε από το δάσος χωρίς να χτυπήσει όμως την εκκλησία. Απλά στάθηκε όρθιος δίπλα της. Άλλα μικρότερα τμήματα (που δεν υπάρχουν πια) χτύπησαν ίσως την εκκλησία αλλά δεν προκάλεσαν καμιά ζημιά.
Ήθελα να ανάψω κεράκι αλλά η εκκλησία ήταν κλειστή και έτσι έμεινα να παρατηρώ το διπλανό πέτρινο κτίριο που υποθέτω ότι θα ανήκει στον αγροτικό συνεταιρισμό του χωριού.
Περπάτησα για λίγο ακόμα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, φαντάστηκα τη ζωή στο χωριό και γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο να δω τι κάνει ο Παναγιώτης. Ούτε είχε κουνηθεί από τη θέση του! Εκεί στο αυτοκίνητο να ακούει ΕΡΑ Sport φυσικά.
Πριν συνεχίσουμε για τα Τρίκαλα σταμάτησα μπροστά από το μαγαζί και ρώτησα τους μπαρμπάδες (τους αποκαλώ μπαρμπάδες γιατί τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους. Γιατί ξέχασα να σας πω μια σημαντική λεπτομέρεια για τη Μάννα! Το Μάρκασι είναι ένας από τους τόπους διαμονής των προπροπροπροπροπαπούδων μου!) αν υπάρχει άλλος δρόμος για τα Τρίκαλα. Μου είπαν πως θα βρω τον δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στα Άνω Τρίκαλα αλλά δεν μου είπαν ότι είναι πιο μακριά και ότι ο δρόμος είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν που μόλις είχα ανέβει!
Οι μπαρμπάδες μου είπαν και για κάποιες πηγές που τις ονομάζουν "Πηγές Γκούρας" και ότι είναι πολύ όμορφα εκεί! Ξεκίνησα προς τα εκεί αλλά δεν βρήκα ποτέ τις πηγές! Το μόνο που βρήκα ήταν μια βρυσούλα από την οποία ανάβλυζε νερό! Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ειδικά όταν έπρεπε να οδηγήσω με την όπισθεν για αρκετά μέτρα αφού ο δρόμος μπροστά μου οδηγούσε κατευθείαν στο ποταμάκι!
Αργότερα, βέβαια, έμαθα ότι οι πηγές είναι 3-4 λεπτά το πολύ από την πινακίδα και δεν είναι μια βρυσούλα. Οι ντόπιοι ονομάζουν το μέρος ΠΗΓΉ άσχετα αν η ταμπέλα λέει άλλα. Αν έφτανα μέχρι εκεί θα έβλεπα μια μεγάλη σπηλιά μέσα από την οποία βγαίνει ένα μικρό ποταμάκι και μια τεράστια δεξαμενή που γεμίζει νερό για τις αρδευτικές ανάγκες του χωριού.
Αφού τα κατάφερα και γύρισα πίσω στο χωριό, πήρα επιφυλακτικά τον δρόμο που θα με έβγαζε στα Άνω Τρίκαλα. Το πρώτο σύμπτωμα πανικού το έπαθα όταν έπρεπε να περάσω ένα mini ποταμάκι (έπρεπε να το περάσω γιατί ήταν αδύνατον για μένα να κάνω όπισθεν σε ανηφόρα!!!). Το δεύτερο σύμπτωμα πανικού ήρθε λίγα μέτρα παρακάτω όπου το μάτι μου έβλεπε μόνο χωματόδρομο! Ο Παναγιώτης κατέβηκε και είδε αν υπάρχει παρακάτω άσφαλτος και μόνο τότε συνέχισα!
Τελικά, η συγκεκριμένη διαδρομή μπορεί να ήταν χιλιομετρικά μεγαλύτερη αλλά ήταν πολύ όμορφη και χαίρομαι που την διέσχισα. Κατά έναν περίεργο τρόπο αισθάνθηκα πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Πέρασα μέσα από τα χωράφια τους τα οποία αποτελούνται κυρίως από μηλιές, αμπέλια, ελιές και υποθέτω και οπωρολαχανικά το καλοκαίρι (εξάλλου, υπάρχουν άφθονα νερά οπότε δεν νομίζω ότι θα αντιμετωπίζουν πρόβλημα λειψυδρίας!)
Κάτι άλλο σημαντικό που ξέχασα να γράψω είναι ότι η Μάννα φημίζεται για τα μήλα της! Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχει την πιο ποιοτική παραγωγή στην Ελλάδα. (Θέλω εδώ να σημειώσω ότι πράγματι τα μήλα του είναι πολύ ωραία και αν τα αγοράσει κάποιος κατά τη συγκομιδή τους μπορεί να τα κρατήσει στο ψυγείο του για μήνες! Το λέω από προσωπική εμπειρία. Φέτος ένας γνωστός μας, που αγοράζει μήλα από το Μάρκασι, μας είχε φέρει ένα τελαράκι το Σεπτέμβρη και επειδή δεν μπορέσαμε να τα φάμε όλα βάλαμε μερικά στο ψυγείο όπου τα ξεχάσαμε! Τελικά τα ανακάλυψα τα Χριστούγεννα και ήταν σαν να είχαν μόλις μαζευτεί!)
Όσο αφήναμε πίσω μας τη Μάννα τόσο πλησιάζαμε στα Άνω Τρίκαλα. Σε κάποιο σημείο του δρόμου, λίγο πριν τα Άνω Τρίκαλα, η καταπληκτική θέα της χιονισμένης κορυφής του όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) από τη μια μεριά και του Κορινθιακού κόλπου από την άλλη σου δημιουργεί ένα αίσθημα πληρότητας.
Φτάνοντας στα Άνω Τρίκαλα το τοπίο άλλαξε. Ο τουρισμός έχει διεισδύσει καταλυτικά εδώ και το παραδοσιακό πνεύμα των τριών χωριών χάνεται σιγά σιγά... Όλα κινούνται πια γύρω από τον τουρισμό. Τα σπίτια γίνονται πέτρινοι ξενώνες και κάθε Σαββατοκύριακο συρρέουν δεκάδες εκδρομείς για να απολαύσουν την ηρεμία του βουνού και την ομορφιά της φύσης. Εδώ υπήρχε ακόμα κόσμος μιας και η Κυριακή δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πρότεινα να πιούμε καφέ στα Μεσαία Τρίκαλα αλλά ο Παναγιώτης αρνήθηκε κατηγορηματικά (έπρεπε να προλάβει να δει το δεύτερο ημίχρονο των αγώνων!!!) και έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής ενώ σκεφτόμουν τι ωραία είναι να γνωρίζεις τον τόπο σου και ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός μας.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ θερμά τον άγνωστο φίλο μου Γ. για τις πολύτιμες παρατηρήσεις του στο πρωτότυπο κείμενο και ελπίζω ότι μέσω του travelstories επανορθώνω για τα διάφορα "μάλλον" της πρώτης δημοσίευσης.
Φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο και πήρα τον δρόμο για τα Τρίκαλα Κορινθίας αγνοώντας την πρόταση του Παναγιώτη για καφέ στην παραλία του Ξυλοκάστρου!
Ήθελα, όμως, να δω και κάτι καινούργιο στην περιοχή και έτσι αποφάσισα ότι είχε έρθει επιτέλους η ώρα να επισκεφτούμε τη Μάννα Κορινθίας για να δούμε και από κοντά πως είναι οι Μηλιές ανθισμένες!
Πράγματι, με το που αντίκρισα την ταμπέλα Μάννα πήρα τον ανηφορικό δρόμο προς το χωριό υπό την υπόκρουση της γκρίνιας του Παναγιώτη που σε όλη την 20λεπτη διαδρομή προς το χωριό παραπονιόταν για τον άσχημο δρόμο και τις απότομες στροφές αντί να απολαμβάνει τις ανθισμένες μηλιές, την υπέροχη θέα προς τα Τρίκαλα και το άσπιλο λευκό της Ζήρειας.
Φτάσαμε, λοιπόν, στη Μάννα (νεότερη ονομασία του χωριού Μάρκασι), το οποίο είναι χτισμένο αμφιθεατρικά (πράγμα που σημαίνει ότι έχει πολλές ανηφόρες - κατηφόρες!), στους πρόποδες της Ζήρειας σε υψόμετρο 850 μέτρων. Η Μάννα έχει περίπου 700 κατοίκους αλλά τα περισσότερα σπίτια στο χωριό είναι μικρά, παλιάς κατασκευής (πολλά από αυτά πέτρινα) και χτισμένα για να εξυπηρετούν τις βασικές ανάγκες των κατοίκων
Στο χωριό υπάρχει ένας μικρός χώρος που χρησιμοποιείται σαν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα και και για να παίρνουν στροφή τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ (αν κρίνω και από τη στάση που υπήρχε στο συγκεκριμένο σημείο). Εκεί πάρκαρα όσο θα έκανα τη βόλτα μου στο χωριό για να απολαμβάνει ο Παναγιώτης τα Τρίκαλα από μακριά αφού φυσικά δεν με ακολούθησε στη βόλτα μου.
Αν κάποιος κατέβει τα σκαλιά που υπάρχουν λίγα μέτρα από τη στάση οδηγείτε σε έναν άλλο μεγαλύτερο χώρο που είναι η πλατεία του χωριού. Υπήρχαν ένα- δύο μαγαζιά εκεί που ήταν κλειστά τη συγκεκριμένη στιγμή αλλά απ' έξω υπήρχαν αρκετές καρέκλες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη.
Στην πάνω μεριά του πάρκινγκ λειτουργεί ένα καφενείο-παντοπωλείο-ταβέρνα που ήταν ανοικτό αλλά με ελάχιστους θαμώνες. Για την ακρίβεια ήταν ο μαγαζάτορας, τα παιδιά του και δυο κύριοι! Γενικά στο Μάννα δεν κυκλοφορούσε και πολύ κόσμος. Συναντήσαμε δεν συναντήσαμε καμιά δεκαριά άτομα! Μάλλον έφταιγε το κρύο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήταν Κυριακή απόγευμα. Πάντως ο καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες των σπιτιών μαρτυρούσε ότι όλα τα σπίτια κατοικούνται.
Άρχισα, λοιπόν, να περπατάω στον κεντρικό δρόμο αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει και κάτι το αξιόλογο να δω πέρα από τα σπίτια, επομένως ήταν καλύτερα να γυρίσω από την άλλη πλευρά του χωριού που ήταν και η εκκλησία! Συνήθως στα μικρά χωριά η εκκλησία είναι ένας σημαντικός χώρος για την τοπική κοινωνία. Η πετρόκτιστη εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ήταν όμορφη αλλά ερημική. Δίπλα στην εκκλησία υπάρχει ένας τεράστιος βράχος που συμπληρώνει φανταστικά το τοπίο και λέγεται ότι έπεσε κάποτε από το δάσος χωρίς να χτυπήσει όμως την εκκλησία. Απλά στάθηκε όρθιος δίπλα της. Άλλα μικρότερα τμήματα (που δεν υπάρχουν πια) χτύπησαν ίσως την εκκλησία αλλά δεν προκάλεσαν καμιά ζημιά.
Ήθελα να ανάψω κεράκι αλλά η εκκλησία ήταν κλειστή και έτσι έμεινα να παρατηρώ το διπλανό πέτρινο κτίριο που υποθέτω ότι θα ανήκει στον αγροτικό συνεταιρισμό του χωριού.
Περπάτησα για λίγο ακόμα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, φαντάστηκα τη ζωή στο χωριό και γύρισα πίσω στο αυτοκίνητο να δω τι κάνει ο Παναγιώτης. Ούτε είχε κουνηθεί από τη θέση του! Εκεί στο αυτοκίνητο να ακούει ΕΡΑ Sport φυσικά.
Πριν συνεχίσουμε για τα Τρίκαλα σταμάτησα μπροστά από το μαγαζί και ρώτησα τους μπαρμπάδες (τους αποκαλώ μπαρμπάδες γιατί τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους. Γιατί ξέχασα να σας πω μια σημαντική λεπτομέρεια για τη Μάννα! Το Μάρκασι είναι ένας από τους τόπους διαμονής των προπροπροπροπροπαπούδων μου!) αν υπάρχει άλλος δρόμος για τα Τρίκαλα. Μου είπαν πως θα βρω τον δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στα Άνω Τρίκαλα αλλά δεν μου είπαν ότι είναι πιο μακριά και ότι ο δρόμος είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν που μόλις είχα ανέβει!
Οι μπαρμπάδες μου είπαν και για κάποιες πηγές που τις ονομάζουν "Πηγές Γκούρας" και ότι είναι πολύ όμορφα εκεί! Ξεκίνησα προς τα εκεί αλλά δεν βρήκα ποτέ τις πηγές! Το μόνο που βρήκα ήταν μια βρυσούλα από την οποία ανάβλυζε νερό! Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα ειδικά όταν έπρεπε να οδηγήσω με την όπισθεν για αρκετά μέτρα αφού ο δρόμος μπροστά μου οδηγούσε κατευθείαν στο ποταμάκι!
Αργότερα, βέβαια, έμαθα ότι οι πηγές είναι 3-4 λεπτά το πολύ από την πινακίδα και δεν είναι μια βρυσούλα. Οι ντόπιοι ονομάζουν το μέρος ΠΗΓΉ άσχετα αν η ταμπέλα λέει άλλα. Αν έφτανα μέχρι εκεί θα έβλεπα μια μεγάλη σπηλιά μέσα από την οποία βγαίνει ένα μικρό ποταμάκι και μια τεράστια δεξαμενή που γεμίζει νερό για τις αρδευτικές ανάγκες του χωριού.
Αφού τα κατάφερα και γύρισα πίσω στο χωριό, πήρα επιφυλακτικά τον δρόμο που θα με έβγαζε στα Άνω Τρίκαλα. Το πρώτο σύμπτωμα πανικού το έπαθα όταν έπρεπε να περάσω ένα mini ποταμάκι (έπρεπε να το περάσω γιατί ήταν αδύνατον για μένα να κάνω όπισθεν σε ανηφόρα!!!). Το δεύτερο σύμπτωμα πανικού ήρθε λίγα μέτρα παρακάτω όπου το μάτι μου έβλεπε μόνο χωματόδρομο! Ο Παναγιώτης κατέβηκε και είδε αν υπάρχει παρακάτω άσφαλτος και μόνο τότε συνέχισα!
Τελικά, η συγκεκριμένη διαδρομή μπορεί να ήταν χιλιομετρικά μεγαλύτερη αλλά ήταν πολύ όμορφη και χαίρομαι που την διέσχισα. Κατά έναν περίεργο τρόπο αισθάνθηκα πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Πέρασα μέσα από τα χωράφια τους τα οποία αποτελούνται κυρίως από μηλιές, αμπέλια, ελιές και υποθέτω και οπωρολαχανικά το καλοκαίρι (εξάλλου, υπάρχουν άφθονα νερά οπότε δεν νομίζω ότι θα αντιμετωπίζουν πρόβλημα λειψυδρίας!)
Κάτι άλλο σημαντικό που ξέχασα να γράψω είναι ότι η Μάννα φημίζεται για τα μήλα της! Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχει την πιο ποιοτική παραγωγή στην Ελλάδα. (Θέλω εδώ να σημειώσω ότι πράγματι τα μήλα του είναι πολύ ωραία και αν τα αγοράσει κάποιος κατά τη συγκομιδή τους μπορεί να τα κρατήσει στο ψυγείο του για μήνες! Το λέω από προσωπική εμπειρία. Φέτος ένας γνωστός μας, που αγοράζει μήλα από το Μάρκασι, μας είχε φέρει ένα τελαράκι το Σεπτέμβρη και επειδή δεν μπορέσαμε να τα φάμε όλα βάλαμε μερικά στο ψυγείο όπου τα ξεχάσαμε! Τελικά τα ανακάλυψα τα Χριστούγεννα και ήταν σαν να είχαν μόλις μαζευτεί!)
Όσο αφήναμε πίσω μας τη Μάννα τόσο πλησιάζαμε στα Άνω Τρίκαλα. Σε κάποιο σημείο του δρόμου, λίγο πριν τα Άνω Τρίκαλα, η καταπληκτική θέα της χιονισμένης κορυφής του όρους Κυλλήνη (Ζήρεια) από τη μια μεριά και του Κορινθιακού κόλπου από την άλλη σου δημιουργεί ένα αίσθημα πληρότητας.
Φτάνοντας στα Άνω Τρίκαλα το τοπίο άλλαξε. Ο τουρισμός έχει διεισδύσει καταλυτικά εδώ και το παραδοσιακό πνεύμα των τριών χωριών χάνεται σιγά σιγά... Όλα κινούνται πια γύρω από τον τουρισμό. Τα σπίτια γίνονται πέτρινοι ξενώνες και κάθε Σαββατοκύριακο συρρέουν δεκάδες εκδρομείς για να απολαύσουν την ηρεμία του βουνού και την ομορφιά της φύσης. Εδώ υπήρχε ακόμα κόσμος μιας και η Κυριακή δεν είχε τελειώσει ακόμα. Πρότεινα να πιούμε καφέ στα Μεσαία Τρίκαλα αλλά ο Παναγιώτης αρνήθηκε κατηγορηματικά (έπρεπε να προλάβει να δει το δεύτερο ημίχρονο των αγώνων!!!) και έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής ενώ σκεφτόμουν τι ωραία είναι να γνωρίζεις τον τόπο σου και ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός μας.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ θερμά τον άγνωστο φίλο μου Γ. για τις πολύτιμες παρατηρήσεις του στο πρωτότυπο κείμενο και ελπίζω ότι μέσω του travelstories επανορθώνω για τα διάφορα "μάλλον" της πρώτης δημοσίευσης.
