aspa
Member
- Μηνύματα
- 580
- Likes
- 1.568
- Επόμενο Ταξίδι
- Κολομβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος του κοσμου
ΜΕΞΙΚΟ η χώρα των αντιθέσεων
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Μεξικό μια χώρα μαγική. Κάθε γωνιά της ιδιαίτερη. Οι εικόνες από την εκδρομή μας στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, η μια καλύτερη από την άλλη.
Θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικά από αυτά που είδα. Ίσως βοηθήσουν τους μελλοντικούς ταξιδιώτες στο ταξίδι τους.
Το Μεξικό είναι χώρα γενικά θερμή, αλλά τα κεντρικά οροπέδια (2.400 μ.) εξασφαλίζουν άριστες συνθήκες κλίματος ακόμα και το καλοκαίρι, ενώ σε χαμηλότερο υψόμετρο η ζέστη ευνοεί τον τουρισμό και το χειμώνα.
Το επίσημο νόμισμα στο Μεξικό είναι το πέσος. Το ένα ευρώ αυτή τη στιγμή είναι περίπου 18 πέσος.
Το αεροπορικό μας εισιτήριο Αθήνα Μαϊάμι 552ε μετά ξεχωριστή πτήση από Μαϊάμι- Μέξικο Σίτι με επιστροφή από Κανκούν στο Μαϊάμι έκανε 240ε, σύνολο 792ε.
Δεν ήταν η καλύτερη τιμή αλλά όταν καθυστερείς αυτά παθαίνεις. Η εταιρεία Alitalia όχι πολύ άνετη. Το ταξίδι κουραστικό, πολύ στενόχωρες θέσεις.
Στο Μαϊάμι θέλει αρκετή ώρα για τον έλεγχο, βγάζεις φωτογραφίες σου παίρνουν αποτυπώματα και μετά περνάς από το γκισέ στον έλεγχο. Εμείς όμως είχαμε ένα άλλο μπέρδεμα. Η φαρμακοποιός μου μου πρότεινε να πάρω λεμόνια για να βάζω στο νερό. Η Αμερική έχει μια οδηγία που απαγορεύει να εισέρχονται στην χώρα νωπά τρόφιμα. Τα σκυλιά βρήκαν τα λεμόνια στις βαλίτσες και ο έλεγχος έγινε εξονυχιστικός, μάλιστα μου έσπασαν και το λουκέτο. Με αυτά και τα άλλα παρά λίγο να χάσουμε την πτήση για το Μεξικό. Αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Φτάσαμε επιτέλους το Μέξικο σίτυ στις 9,30μμ. ώρα Μεξικού.
Από το αεροδρόμιο με ένα κίτρινο ταξί προπληρωμένο με 350 πέσος (1ευρώ= 18πέσος), πήγαμε στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Το Fontan Reforma ένα ξενοδοχείο που αποδείχτηκε πολύ καλύτερο των προσδοκιών μας. Πληρώσαμε 42ε για ένα τετράκλινο με πρωινό. Καθαρό, κεντρικότατο, (η Reforma είναι η κεντρικότερη λεωφόρος της πόλης) με ένα πρωινό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Εκείνο το βράδυ προτιμήσαμε να κοιμηθούμε να ξεκουραστούμε από το πολύωρο ταξίδι.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε χαρούμενες να εξερευνήσουμε την πόλη με την ταραχώδη ιστορία. Ο πολιτισμός των Αζτέκων, η Ισπανική εισβολή και η έντονη επιβολή του καθολικισμού που προσπάθησε να αφανίσει ότι παλιό έβρισκε προκειμένου να κυριαρχήσει, άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.
Η πόλη εξαιρετική, παλιά κτίρια, όμορφα πάρκα, μνημεία, μεγάλοι δρόμοι, περίτεχνες εκκλησίες.
Αρχίσαμε λοιπόν από το πάρκο Αλαμέδα στο τέλος του οποίου είναι το ανάκτορο των καλών τεχνών. Είναι ένα καταπληκτικό κτήριο που φιλοξενεί μεξικάνικα έργα τέχνης και πίνακες. Περίτεχνη η σκάλα που σε ανεβάζει στον επάνω όροφο κατασκευασμένη από μπρούτζο και σφυρήλατο σίδηρο. Εξαιρετική η ζωγραφισμένη οροφή και οι μπαρόκ λάμπες που το φωτίζουν.
Είναι σημείο αναφοράς στην πόλη.
Στο δυτικό τμήμα του πάρκου βρίσκεται το μουσείο τοιχογραφιών του Ντιέγκο Ριβέρα, έργα του υπάρχουν σε όλο το Μεξικό, ιδιαιτέρως στο κυβερνητικό μέγαρο. Ο ζωγράφος καθώς και η σύντροφος του Φρίντα Κάλο είναι Εθνικά σύμβολα.
Γύρω από το πάρκο και μέχρι την Ζοκάλο την κεντρική πλατεία βλέπεις πολλά μουσεία γκαλερί και εκκλησίες, εντυπωσιακή εκκλησία ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης διακοσμημένος με πλακίδια ταλαβέρα.
Στον δρόμο για την πλατεία περνάς από το εστιατόριο μπαρ Casa de los Azoulejos. Το μπαρ αυτό διακοσμημένο με πλακάκια είναι δημοφιλές γιατί φιλοξένησε τον Πάντσο Βίλλα, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και τα στρατεύματά τους. Υπάρχει μια σφαίρα στον τοίχο από την εποχή εκείνη.
Τα βήματά μας μας οδήγησαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Η πλατεία έχει έκταση ...40 στρέμματα και είναι η δεύτερη πλατεία στον κόσμο.
Τέμπλο Μαγιόρ
Στην μια πλευρά έχει τον Καθεδρικό και στην άλλη το Παλάτι. Υπέροχα κτίρια εποχής που καθρεφτίζουν έντονα το παρελθόν της και περιλαμβάνονται στη λίστα Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco. Πολύ ωραία, αλλά εμένα μου άρεσε πιο πολύ η πλατεία στην Λίμα με τα εξαιρετικά χρώματα. Εδώ όλα τα κτίρια είναι γκρίζα λόγω της ποσότητας του καυσαερίου μάλλον.
Η πρώτη γνωριμία με την πόλη περιελάμβανε μια βόλτα χωρίς πρόγραμμα. Περπατούσαμε στους δρόμους, περιεργαζόμαστε τους κατοίκους, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο ζωής τους.
Πήγαμε στην αγορά, περιπλανηθήκαμε στα στενά αναμειχθήκαμε μαζί τους.
Το απόγευμα επισκεφθήκαμε την κλειστή αγορά λαϊκής τέχνης που υπάρχει στην πόλη (Artesiana)
κοντά στην στάση του μετρό Juares. Είχε πολλά αναμνηστικά σε πολύ καλές τιμές.
Το βράδυ μας βρήκε στην Πλατεία της Επανάστασης όπου φάγαμε σε ένα Αργεντίνικο εστιατόριο.
Η βραδιά έκλεισε με ένα μοχίτο σε ένα μπαρ χαζεύοντας κάποιους που χόρευαν, υπό τους 'ήχους ζωντανής μουσικής.
Εντύπωση μας έκανε η μεγάλη αστυνόμευση. Παντού αστυνομικοί αρματωμένοι, φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα. Στο κέντρο της πόλης που κινούμαστε κάθε τετράγωνο είχε δύο τρία περιπολικά με ένστολους. Ακούγαμε τις σειρήνες τους όλη την νύχτα. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο Μέξικο σίτυ και όχι σε αυτό το βαθμό, στις άλλες πόλεις.
Στο πρόγραμμά μας ήταν η επίσκεψη στην Teotihuacan και στην Παναγία της Γουαδελούπης.
Είχα πάρει πληροφορίες. Παίρνεις το μετρό Μ5 και πηγαίνεις στο σταθμό Autobuses Norte.
Στο τελευταίο γκισέ το 8 παίρνεις εισιτήρια για το λεωφορείο 44π+44π με επιστροφή. Τα δρομολόγια είναι κάθε 15'. Γίνεται έλεγχος πριν μπεις στο λεωφορείο. Βρίσκεται περίπου 50 χλμ βορειοανατολικά της Πόλης του Μεξικού.
Σε μια ώρα περίπου και με την συνοδεία ενός Μεξικανού που μας τραγούδαγε με την κιθάρα του
φτάσαμε στην Α πύλη του αρχαιολογικού χώρου.
Το αξιοθέατο έχει δύο εισόδους Α και Β. Από την Α μπαίνεις, βλέπεις το μουσείο και περπατάς περίπου 3,7 χιλ. μέχρι τις πυραμίδες. Από την Β πηγαίνεις ακριβώς στις πυραμίδες. Η διαδρομή έχει πολλά σκαλιά κατεβαίνεις, ανεβαίνεις, βλέποντας το εξαιρετικό αυτό εύρημα. Η είσοδος 57π.
Ονομάζεται η πόλη των Θεών. Συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO . Ήταν ένα από τα πιο ισχυρά πολιτιστικά κέντρα στην Κεντρική Αμερική και μία από τις αρχαιότερες αρχαιολογικές τοποθεσίες στο Μεξικό.
Είδαμε το Ναό του Quetzalcoatl και τις Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης. Υπάρχει επίσης ένας βοτανικός κήπος που είναι αφιερωμένος στη διατήρηση του 60% της χλωρίδας που βρέθηκε στο Μεξικό.
H Tεοτιχουακάν ο «τόπος των θεών» άκμασε μεταξύ του 200 και του 650 μ.Χ. Υπήρξε η αρχαία θρησκευτική πρωτεύουσα των Tεοτιουακάνος και τόπος προσκυνήματος για τους Aζτέκους. Θεωρείται η μεγαλύτερη πόλη της Μέσης Αμερικής, ίσως και του προβιομηχανικού κόσμου, με πληθυσμό που έφτανε πιθανόν τους 250.000 κατοίκους. Παρά την πτώση της, περίπου το 750, οι Aζτέκοι την θεώρησαν αργότερα ως το ιερό λίκνο του κόσμου.
Στην περιοχή πρέπει να πας προετοιμασμένος. Η ζέστη είναι αφόρητη, ο ήλιος καίει και δεν υπάρχει καθόλου σκιά. Πρέπει να έχεις καπέλο και νερό μαζί σου.
Αυτό που βλέπεις όμως σε αποζημιώνει. Εμένα μου άρεσε πιο πολύ από όλους τους αρχαιολογικούς χώρους που είδα στο Μεξικό.
Ανεβήκαμε πάνω στις πυραμίδες και είδαμε όλη την περιοχή από ψηλά. Θαυμάσαμε το μεγαλείο τους.
Η επίσκεψη θέλει αρκετές ώρες. Βγήκαμε στην πύλη Β απ όπου πήραμε και το λεωφορείο της επιστροφής.
Στο δρόμο μας σταμάτησε η αστυνομία έκανε έλεγχο και τράβηξε με κάμερα τα πρόσωπα των επιβατών.
Στην στάση του λεωφορείου Deportivo 18 de Marzo πήραμε το μετρό για την στάση Villa που σε οδηγεί στην εκκλησία της Βασιλικής της Γουαδελούπης.
Η εκκλησία αυτή είναι ένας τόπος όπου κάθε καθολικός χριστιανός θα ήθελε να επισκεφθεί έστω μια φορά στην ζωή του.
Εκεί υπάρχει η παλιά περίτεχνη εκκλησία και μια μοντέρνα κατασκευή τεραστίου μεγέθους εκκλησία στην οποία γίνονται οι λειτουργίες. Έχει ένα μεγάλο πάρκο με αγάλματα, ρυάκια και παρεκκλήσια διάσπαρτα. Καθώς περπατάς στο πάρκο ακούγεται μουσική.
Πολύ χαλαρωτική βόλτα μετά από το περπάτημα στις πυραμίδες. Τις μέρες αυτές πέσαμε στις προετοιμασίες για την επίσκεψη του Πάπα. Στήνανε εξέδρες, κάνανε επισκευές, καθαρίζανε την τεράστια πλατεία μπροστά στην εκκλησία, υπήρχε ένας οργασμός δουλειάς.
Το βράδυ κάναμε μια βραδιά στην πλατεία με τούς mariachi, στην piazza garibaldi. Εκεί μαζεύονται μετά τις 7 το βράδυ μουσικοί. Παραγγέλνεις κάποιο τραγούδι αν θες να παίξουν, πληρώνοντας όσα συμφώνησες απ'την αρχή. Ήταν πολύ τουριστικό. Επικίνδυνη η επιστροφή. Στην πλατεία είχε κρύο αλλά φάγαμε καλά.
Μεξικάνικα φαγητά φακίτος, μπουρίτος και ένα είδος γύρου με πιττάκια, γενικά ήταν οικονομικά, αλλά δεν θα το σύστηνα. Πολύ τουριστικό, δεν απολαμβάνεις την μουσική της χώρας, που είναι τόσο ωραία. Κάποιες παρέες Μεξικάνων που ζητούσαν συγκεκριμένα τραγούδια, τραγουδούσαν μαζί με τους μουσικούς και διασκέδαζαν πολύ.
Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλα εκείνα τα κτήρια φωτισμένα. Οι Μεξικάνοι στους δρόμους, περπατούσαν, γελούσαν, έτρωγαν φαγητό από τους υπαίθριους πάγκους που έψηναν και σου έσπαγαν την μύτη.
Η πόλη μαστίζεται από το νέφος, είναι γκρίζα. Πολύ καυσαέριο,τα κτήρια είναι μαύρα και πολλοί κάτοικοι κυκλοφορούν με μάσκες. Το είχα διαβάσει, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή.
Την επόμενη μέρα κανονίσαμε από το ξενοδοχείο να πάμε ημερήσια εκδρομή στην Guarnevaca και στο Taxco. Ξεκινήσαμε 9 το πρωί και γυρίσαμε 10 το βράδυ. Στοίχισε 600π το άτομο. Είχε όλη την ταλαιπωρία των εκδρομών που γυρίζουν τα ξενοδοχεία να μαζέψουν τους τουρίστες. Ίσως έπρεπε να πάμε με το λεωφορείο αλλά φοβόμαστε ότι δεν θα προλάβουμε.
Η Guarnevaca ονομάζεται η πόλη της αιώνιας άνοιξης. Εκεί βρέχει 300 ημέρες τον χρόνο και ως εκ τούτου η βλάστηση είναι πυκνή. Είναι ολάνθιστη. Παντού λουλούδια, στα σπίτια στους δρόμους στα πάρκα. Πανέμορφη πόλη χτισμένη γύρω από ένα κάστρο και έναν περίεργο καθεδρικό που μοιάζει με κάστρο.
Το κάστρο, '' το Παλάτι του Κορτές'' διακοσμούν υπέροχες τοιχογραφίες του Ντιέγκο. Είναι παραθεριστικό θέρετρο.
Κατά τύχη πέσαμε και σε ένα φολκλορικό φεστιβάλ που γινόταν στην πλατεία με τοπικούς χορούς και τραγούδια.
Στην συνέχεια πήγαμε στο Taxco, την Ασημένια Πόλη.
Το ορυκτό ασήμι.
Η πόλη είναι απλωμένη στις πλαγιές της Σιέρρα Μάδρε και στη μέση ενός εντυπωσιακού τοπίου, που θυμίζει Ανδαλουσία. Τα σπίτια, τα οποία προστατεύονται ως εθνικά μνημεία, είναι κάτασπρα με κόκκινα κεραμίδια.
Είναι μια πόλη πάνω σε βουνό αμφιθεατρική, πολύ μα πολύ τουριστική μα και πολύ πολύ όμορφη. Στην περιοχή γίνεται εξόρυξη αργύρου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάνει την πόλη πλούσια. Βλέπεις πετρόκτιστα σπίτια με ωραία μπαλκόνια σκαρφαλωμένα στο βουνό μέχρι το άγαλμα του Χριστού που φυλάει την πόλη χτισμένο στην κορυφή της.
Βαθιά θρησκευτική πόλη.
Στο Taxco, οι λιτανείες και τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Όλη την εβδομάδα γίνονται δέκα μεγάλες πομπές. Οι περισσότερες πομπές έχουν μήκος περίπου δυόμισι χιλιόμετρα και να διαρκούν περισσότερο από δύο ώρες. Αυτές οι εκδηλώσεις μνήμης χρονολογούνται τουλάχιστον από το1622 όταν άρχισαν να γίνονται στο αίθριο της εκκλησίας του μοναστηριού του Σαν Μπερναρντίνο ντε Σιένα.
Οι κατακτητές έφεραν την παλιά μεσαιωνική πρακτική της επώδυνης και αιματηρής αυτό-μετάνοιας στο Μεξικό από την Ισπανία περίπου 500 χρόνια πριν. Δεδομένου ότι η έννοια αυτή ήταν πολύ παρόμοια με τις τελετουργίες αίματος των Αζτέκων , η πρακτική αυτή ήταν πολύ εύκολο να εγκριθεί. Παρά τις προσπάθειες από τις αρχές στα περισσότερα μέρη του Μεξικού για να καταστείλει αυτήν την παράδοση, οι τελετές εξακολουθούν να επανεμφανίζονται. Ωστόσο, στο Taxco, η πρακτική αυτή έχει εξελιχθεί σε μορφές μοναδικές στην χώρα. Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένη στην πομπές από τρεις μεγάλες θρησκευτικές Cofradias, ή αδελφότητες, που περνούν αυτή την εβδομάδα κάνοντας μετάνοια. Ονομάζονται ''penitentes." Υπάρχουν τρία κύρια Cofradias στο Τάσκο, οι Animas, οι Encruzados και οι Flagelentes. Όλοι οι penitentes φορούν μακριές μαύρες ρόμπες ''cinched'', στη μέση
μια ζώνη από τρίχες αλόγου, και μία μαύρη κουκούλα με τρύπες στα μάτια. Οι penitentes δεν έχουν ποτέ δει στο κοινό χωρίς την κουκούλα για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.
Δένουν τα πόδια τους με αλυσίδες, ενώ κατά την διάρκεια της τελετής σταματούν και αυτομαστιγώνονται.
Στους δρόμους της πόλης είδαμε πολλά τέτοια αγάλματα που αναφέρονται στις τελετές αυτές.
Στην κεντρική πλατεία μαζεμένοι όλοι, τουρίστες και ντόπιοι μαζί με ένα τσούρμο μασκαράδες δημιουργούσαν μια ωραία ατμόσφαιρα. Ζωγράφοι πουλούσαν πίνακες με χαρακτηριστική Μεξικάνικη τεχνοτροπία. Βέβαια δεν παρέλειψα να πάρω. Αναμφισβήτητα η πόλη θα έχει άλλη όψη, πολύ καλύτερη, όταν θα φεύγουν τα πούλμαν και οι τουρίστες. Όμως δεν την είδαμε γιατί φύγαμε και εμείς με όλους αυτούς.
Φαγητό για...λίγους
Ξημέρωσε η τελευταία μέρα στην πρωτεύουσα. Είχαμε πολλά να δούμε. Βγήκαμε στον δρόμο.
Η Ρεφόρμα κεντρική λεωφόρος έχει πεζοδρομηθεί. Κάθε Κυριακή σταματά η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και οι κάτοικοι βγαίνουν να περπατήσουν και να κάνουν ποδήλατο.
Μικροί, μεγάλοι, μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια όλοι με ένα ποδήλατο η με τα πόδια χαίρονταν την ηλιόλουστη Κυριακή ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα.
Προτεραιότητα για μας το ανθρωπολογικό μουσείο. Νομίζω ότι οι Μεξικάνοι πρέπει να είναι περήφανοι γιαυτό. Η είσοδος 65π.
Όλη η ιστορία της Ισπανίας σε 26 αίθουσες που εξαπλώνονται σε υπόγεια, σε κήπους και σε μπαλκόνια, κάθε αίθουσα μοναδική, κάθε σημείο ιδιαίτερο.
Από το 1964 το Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας στο Μεξικό έχει καταφέρει να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών του καθώς σε αυτό βρίσκονται σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα της προ-Κολομβιανής κληρονομιάς του Μεξικό. Υπόσχεται ένα μυστηριακό ταξίδι στο παρελθόν από τον συναρπαστικό πολιτισμό των Αζτέκων μέχρι την ισπανική κατάκτηση.
Εκτός από την «Πέτρα του Ήλιου»
που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά του εκθέματα, το Μουσείο περιλαμβάνει μακάβρια μυστικά, περάσματα, το σπήλαιο των ψυχών καθώς και στοιχεία για ένα άθλημα που παίζεται με τον θάνατο. Τι θα λέγατε αν ανακαλύπτατε ένα φόρεμα που έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο;
Θεωρείται η κιβωτός του μεσοαμερικανικού πολιτισμού. Μένεις έκθαμβος με τον εντυπωσιακό ανάγλυφο κίονα που στηρίζει το στέγαστρο-σιντριβάνι της εισόδου αλλά και με τα ανεκτίμητα εκθέματά του, τα οποία καλύπτουν τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των πολιτισμών που άνθησαν στο Μεξικό. Από τα καλύτερα πράγματα που είδαμε στο Μεξικό.
Έξω από το μουσείο το καταπράσινο πάρκο- δάσος του Chapultepec με λίμνες για βαρκάδα, χώρους για περίπατο και παιχνίδι.
Μας περίμενε όμως το μουσείο της Φρίντα Κάλο. Είσοδος 75 πέσος.
Είναι στο Coyoacan. Πηγαίνεις με το μετρό, ο ευκολότερος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσεις την πράσινη γραμμή μέχρι το σταθμό "Miguel Angel de Quevedo".Η καλύτερη επιλογή είναι να πάρεις το λεωφορείο που πηγαίνει κατά μήκος της λεωφόρου προς την περιοχή Taxqueña.
Μπορείς να πας και με τα πόδια, όπως κάναμε εμείς, αλλά είναι μακριά.
Το προάστιο Coyoacan, έχει κομψές επαύλεις και καταπράσινους κήπους μέχρι την κεντρική πλατεία Hidalgo και ένα εμβληματικό σιντριβάνι με τα αγάλματα των κογιότ. Το κύριο αξιοθέατο όμως είναι το Casa Azul, το σπίτι-μουσείο με τους λουλακί τοίχους που η μεγάλη ζωγράφος Frida Kahlo μοιράστηκε με τον έρωτα της ζωής της Diego Rivera. Εκεί φιλοξένησαν τον εξόριστο Leon Trotsky λίγο καιρό πριν από τη δολοφονία του. «Αν δεν είμαστε τα χρώματά μας, τα αρώματα μας, ο λαός μας, τότε τι είμαστε; Τίποτα!» λέει ένα από τα αποφθέγματα της στους τοίχους του μουσείου. Παντού στο Μεξικό βλέπεις αναφορές στο πρόσωπό της, οι Μεξικάνοι την τιμούν και την αγαπούν πολύ.
Είχαμε διαβάσει για Hotchimilko, το προάστιο με τα υπολείμματα των καναλιών της Tenochtitlan, όπως λεγόταν η πόλη του Μεξικού, χτισμένη σε λίμνη, την εποχή των Αζτέκων. Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι τις Κυριακές, κάνουν βόλτες στα κανάλια, όπου μουσικοί τους παίζουν τραγούδια.
Πηγαίνεις με το μετρό, μετά παίρνεις το τραίνο και στην συνέχεια ένα ποδήλατο -ταξί μέχρι τις αποβάθρες. Στο σημείο αυτό παζαρεύεις την τιμή για την βόλτα στα κανάλια. Εμάς μας πήρε 500π.
Θεωρώ ότι είναι μια διασκέδαση κυρίως για τους ντόπιους που τραγουδούν, πίνουν και διασκεδάζουν κάνοντας βόλτα στα κανάλια.
Η τελευταία βόλτα στην πόλη που μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις.
Είχαμε όμως πολλά ακόμη να δούμε. Δεν είχαμε δει τίποτα ακόμη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι μας περίμενε, πόσα πράγματα, πόσες εικόνες, θα βλέπανε τα μάτια μας.
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Μεξικό μια χώρα μαγική. Κάθε γωνιά της ιδιαίτερη. Οι εικόνες από την εκδρομή μας στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, η μια καλύτερη από την άλλη.
Θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικά από αυτά που είδα. Ίσως βοηθήσουν τους μελλοντικούς ταξιδιώτες στο ταξίδι τους.
Το Μεξικό είναι χώρα γενικά θερμή, αλλά τα κεντρικά οροπέδια (2.400 μ.) εξασφαλίζουν άριστες συνθήκες κλίματος ακόμα και το καλοκαίρι, ενώ σε χαμηλότερο υψόμετρο η ζέστη ευνοεί τον τουρισμό και το χειμώνα.
Το επίσημο νόμισμα στο Μεξικό είναι το πέσος. Το ένα ευρώ αυτή τη στιγμή είναι περίπου 18 πέσος.
Το αεροπορικό μας εισιτήριο Αθήνα Μαϊάμι 552ε μετά ξεχωριστή πτήση από Μαϊάμι- Μέξικο Σίτι με επιστροφή από Κανκούν στο Μαϊάμι έκανε 240ε, σύνολο 792ε.
Δεν ήταν η καλύτερη τιμή αλλά όταν καθυστερείς αυτά παθαίνεις. Η εταιρεία Alitalia όχι πολύ άνετη. Το ταξίδι κουραστικό, πολύ στενόχωρες θέσεις.
Στο Μαϊάμι θέλει αρκετή ώρα για τον έλεγχο, βγάζεις φωτογραφίες σου παίρνουν αποτυπώματα και μετά περνάς από το γκισέ στον έλεγχο. Εμείς όμως είχαμε ένα άλλο μπέρδεμα. Η φαρμακοποιός μου μου πρότεινε να πάρω λεμόνια για να βάζω στο νερό. Η Αμερική έχει μια οδηγία που απαγορεύει να εισέρχονται στην χώρα νωπά τρόφιμα. Τα σκυλιά βρήκαν τα λεμόνια στις βαλίτσες και ο έλεγχος έγινε εξονυχιστικός, μάλιστα μου έσπασαν και το λουκέτο. Με αυτά και τα άλλα παρά λίγο να χάσουμε την πτήση για το Μεξικό. Αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Φτάσαμε επιτέλους το Μέξικο σίτυ στις 9,30μμ. ώρα Μεξικού.
Από το αεροδρόμιο με ένα κίτρινο ταξί προπληρωμένο με 350 πέσος (1ευρώ= 18πέσος), πήγαμε στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
Το Fontan Reforma ένα ξενοδοχείο που αποδείχτηκε πολύ καλύτερο των προσδοκιών μας. Πληρώσαμε 42ε για ένα τετράκλινο με πρωινό. Καθαρό, κεντρικότατο, (η Reforma είναι η κεντρικότερη λεωφόρος της πόλης) με ένα πρωινό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.
Εκείνο το βράδυ προτιμήσαμε να κοιμηθούμε να ξεκουραστούμε από το πολύωρο ταξίδι.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε χαρούμενες να εξερευνήσουμε την πόλη με την ταραχώδη ιστορία. Ο πολιτισμός των Αζτέκων, η Ισπανική εισβολή και η έντονη επιβολή του καθολικισμού που προσπάθησε να αφανίσει ότι παλιό έβρισκε προκειμένου να κυριαρχήσει, άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.
Η πόλη εξαιρετική, παλιά κτίρια, όμορφα πάρκα, μνημεία, μεγάλοι δρόμοι, περίτεχνες εκκλησίες.
Αρχίσαμε λοιπόν από το πάρκο Αλαμέδα στο τέλος του οποίου είναι το ανάκτορο των καλών τεχνών. Είναι ένα καταπληκτικό κτήριο που φιλοξενεί μεξικάνικα έργα τέχνης και πίνακες. Περίτεχνη η σκάλα που σε ανεβάζει στον επάνω όροφο κατασκευασμένη από μπρούτζο και σφυρήλατο σίδηρο. Εξαιρετική η ζωγραφισμένη οροφή και οι μπαρόκ λάμπες που το φωτίζουν.
Είναι σημείο αναφοράς στην πόλη.
Στο δυτικό τμήμα του πάρκου βρίσκεται το μουσείο τοιχογραφιών του Ντιέγκο Ριβέρα, έργα του υπάρχουν σε όλο το Μεξικό, ιδιαιτέρως στο κυβερνητικό μέγαρο. Ο ζωγράφος καθώς και η σύντροφος του Φρίντα Κάλο είναι Εθνικά σύμβολα.
Γύρω από το πάρκο και μέχρι την Ζοκάλο την κεντρική πλατεία βλέπεις πολλά μουσεία γκαλερί και εκκλησίες, εντυπωσιακή εκκλησία ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης διακοσμημένος με πλακίδια ταλαβέρα.
Στον δρόμο για την πλατεία περνάς από το εστιατόριο μπαρ Casa de los Azoulejos. Το μπαρ αυτό διακοσμημένο με πλακάκια είναι δημοφιλές γιατί φιλοξένησε τον Πάντσο Βίλλα, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και τα στρατεύματά τους. Υπάρχει μια σφαίρα στον τοίχο από την εποχή εκείνη.
Τα βήματά μας μας οδήγησαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Η πλατεία έχει έκταση ...40 στρέμματα και είναι η δεύτερη πλατεία στον κόσμο.
Τέμπλο Μαγιόρ
Στην μια πλευρά έχει τον Καθεδρικό και στην άλλη το Παλάτι. Υπέροχα κτίρια εποχής που καθρεφτίζουν έντονα το παρελθόν της και περιλαμβάνονται στη λίστα Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco. Πολύ ωραία, αλλά εμένα μου άρεσε πιο πολύ η πλατεία στην Λίμα με τα εξαιρετικά χρώματα. Εδώ όλα τα κτίρια είναι γκρίζα λόγω της ποσότητας του καυσαερίου μάλλον.
Η πρώτη γνωριμία με την πόλη περιελάμβανε μια βόλτα χωρίς πρόγραμμα. Περπατούσαμε στους δρόμους, περιεργαζόμαστε τους κατοίκους, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο ζωής τους.
Πήγαμε στην αγορά, περιπλανηθήκαμε στα στενά αναμειχθήκαμε μαζί τους.
Το απόγευμα επισκεφθήκαμε την κλειστή αγορά λαϊκής τέχνης που υπάρχει στην πόλη (Artesiana)
κοντά στην στάση του μετρό Juares. Είχε πολλά αναμνηστικά σε πολύ καλές τιμές.
Το βράδυ μας βρήκε στην Πλατεία της Επανάστασης όπου φάγαμε σε ένα Αργεντίνικο εστιατόριο.
Η βραδιά έκλεισε με ένα μοχίτο σε ένα μπαρ χαζεύοντας κάποιους που χόρευαν, υπό τους 'ήχους ζωντανής μουσικής.
Εντύπωση μας έκανε η μεγάλη αστυνόμευση. Παντού αστυνομικοί αρματωμένοι, φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα. Στο κέντρο της πόλης που κινούμαστε κάθε τετράγωνο είχε δύο τρία περιπολικά με ένστολους. Ακούγαμε τις σειρήνες τους όλη την νύχτα. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο Μέξικο σίτυ και όχι σε αυτό το βαθμό, στις άλλες πόλεις.
Στο πρόγραμμά μας ήταν η επίσκεψη στην Teotihuacan και στην Παναγία της Γουαδελούπης.
Είχα πάρει πληροφορίες. Παίρνεις το μετρό Μ5 και πηγαίνεις στο σταθμό Autobuses Norte.
Στο τελευταίο γκισέ το 8 παίρνεις εισιτήρια για το λεωφορείο 44π+44π με επιστροφή. Τα δρομολόγια είναι κάθε 15'. Γίνεται έλεγχος πριν μπεις στο λεωφορείο. Βρίσκεται περίπου 50 χλμ βορειοανατολικά της Πόλης του Μεξικού.
Σε μια ώρα περίπου και με την συνοδεία ενός Μεξικανού που μας τραγούδαγε με την κιθάρα του
φτάσαμε στην Α πύλη του αρχαιολογικού χώρου.
Το αξιοθέατο έχει δύο εισόδους Α και Β. Από την Α μπαίνεις, βλέπεις το μουσείο και περπατάς περίπου 3,7 χιλ. μέχρι τις πυραμίδες. Από την Β πηγαίνεις ακριβώς στις πυραμίδες. Η διαδρομή έχει πολλά σκαλιά κατεβαίνεις, ανεβαίνεις, βλέποντας το εξαιρετικό αυτό εύρημα. Η είσοδος 57π.
Ονομάζεται η πόλη των Θεών. Συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO . Ήταν ένα από τα πιο ισχυρά πολιτιστικά κέντρα στην Κεντρική Αμερική και μία από τις αρχαιότερες αρχαιολογικές τοποθεσίες στο Μεξικό.
Είδαμε το Ναό του Quetzalcoatl και τις Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης. Υπάρχει επίσης ένας βοτανικός κήπος που είναι αφιερωμένος στη διατήρηση του 60% της χλωρίδας που βρέθηκε στο Μεξικό.
H Tεοτιχουακάν ο «τόπος των θεών» άκμασε μεταξύ του 200 και του 650 μ.Χ. Υπήρξε η αρχαία θρησκευτική πρωτεύουσα των Tεοτιουακάνος και τόπος προσκυνήματος για τους Aζτέκους. Θεωρείται η μεγαλύτερη πόλη της Μέσης Αμερικής, ίσως και του προβιομηχανικού κόσμου, με πληθυσμό που έφτανε πιθανόν τους 250.000 κατοίκους. Παρά την πτώση της, περίπου το 750, οι Aζτέκοι την θεώρησαν αργότερα ως το ιερό λίκνο του κόσμου.
Στην περιοχή πρέπει να πας προετοιμασμένος. Η ζέστη είναι αφόρητη, ο ήλιος καίει και δεν υπάρχει καθόλου σκιά. Πρέπει να έχεις καπέλο και νερό μαζί σου.
Αυτό που βλέπεις όμως σε αποζημιώνει. Εμένα μου άρεσε πιο πολύ από όλους τους αρχαιολογικούς χώρους που είδα στο Μεξικό.
Ανεβήκαμε πάνω στις πυραμίδες και είδαμε όλη την περιοχή από ψηλά. Θαυμάσαμε το μεγαλείο τους.
Η επίσκεψη θέλει αρκετές ώρες. Βγήκαμε στην πύλη Β απ όπου πήραμε και το λεωφορείο της επιστροφής.
Στο δρόμο μας σταμάτησε η αστυνομία έκανε έλεγχο και τράβηξε με κάμερα τα πρόσωπα των επιβατών.
Στην στάση του λεωφορείου Deportivo 18 de Marzo πήραμε το μετρό για την στάση Villa που σε οδηγεί στην εκκλησία της Βασιλικής της Γουαδελούπης.
Η εκκλησία αυτή είναι ένας τόπος όπου κάθε καθολικός χριστιανός θα ήθελε να επισκεφθεί έστω μια φορά στην ζωή του.
Εκεί υπάρχει η παλιά περίτεχνη εκκλησία και μια μοντέρνα κατασκευή τεραστίου μεγέθους εκκλησία στην οποία γίνονται οι λειτουργίες. Έχει ένα μεγάλο πάρκο με αγάλματα, ρυάκια και παρεκκλήσια διάσπαρτα. Καθώς περπατάς στο πάρκο ακούγεται μουσική.
Πολύ χαλαρωτική βόλτα μετά από το περπάτημα στις πυραμίδες. Τις μέρες αυτές πέσαμε στις προετοιμασίες για την επίσκεψη του Πάπα. Στήνανε εξέδρες, κάνανε επισκευές, καθαρίζανε την τεράστια πλατεία μπροστά στην εκκλησία, υπήρχε ένας οργασμός δουλειάς.
Το βράδυ κάναμε μια βραδιά στην πλατεία με τούς mariachi, στην piazza garibaldi. Εκεί μαζεύονται μετά τις 7 το βράδυ μουσικοί. Παραγγέλνεις κάποιο τραγούδι αν θες να παίξουν, πληρώνοντας όσα συμφώνησες απ'την αρχή. Ήταν πολύ τουριστικό. Επικίνδυνη η επιστροφή. Στην πλατεία είχε κρύο αλλά φάγαμε καλά.
Μεξικάνικα φαγητά φακίτος, μπουρίτος και ένα είδος γύρου με πιττάκια, γενικά ήταν οικονομικά, αλλά δεν θα το σύστηνα. Πολύ τουριστικό, δεν απολαμβάνεις την μουσική της χώρας, που είναι τόσο ωραία. Κάποιες παρέες Μεξικάνων που ζητούσαν συγκεκριμένα τραγούδια, τραγουδούσαν μαζί με τους μουσικούς και διασκέδαζαν πολύ.
Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλα εκείνα τα κτήρια φωτισμένα. Οι Μεξικάνοι στους δρόμους, περπατούσαν, γελούσαν, έτρωγαν φαγητό από τους υπαίθριους πάγκους που έψηναν και σου έσπαγαν την μύτη.
Η πόλη μαστίζεται από το νέφος, είναι γκρίζα. Πολύ καυσαέριο,τα κτήρια είναι μαύρα και πολλοί κάτοικοι κυκλοφορούν με μάσκες. Το είχα διαβάσει, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή.
Την επόμενη μέρα κανονίσαμε από το ξενοδοχείο να πάμε ημερήσια εκδρομή στην Guarnevaca και στο Taxco. Ξεκινήσαμε 9 το πρωί και γυρίσαμε 10 το βράδυ. Στοίχισε 600π το άτομο. Είχε όλη την ταλαιπωρία των εκδρομών που γυρίζουν τα ξενοδοχεία να μαζέψουν τους τουρίστες. Ίσως έπρεπε να πάμε με το λεωφορείο αλλά φοβόμαστε ότι δεν θα προλάβουμε.
Η Guarnevaca ονομάζεται η πόλη της αιώνιας άνοιξης. Εκεί βρέχει 300 ημέρες τον χρόνο και ως εκ τούτου η βλάστηση είναι πυκνή. Είναι ολάνθιστη. Παντού λουλούδια, στα σπίτια στους δρόμους στα πάρκα. Πανέμορφη πόλη χτισμένη γύρω από ένα κάστρο και έναν περίεργο καθεδρικό που μοιάζει με κάστρο.
Το κάστρο, '' το Παλάτι του Κορτές'' διακοσμούν υπέροχες τοιχογραφίες του Ντιέγκο. Είναι παραθεριστικό θέρετρο.
Κατά τύχη πέσαμε και σε ένα φολκλορικό φεστιβάλ που γινόταν στην πλατεία με τοπικούς χορούς και τραγούδια.
Στην συνέχεια πήγαμε στο Taxco, την Ασημένια Πόλη.
Το ορυκτό ασήμι.
Η πόλη είναι απλωμένη στις πλαγιές της Σιέρρα Μάδρε και στη μέση ενός εντυπωσιακού τοπίου, που θυμίζει Ανδαλουσία. Τα σπίτια, τα οποία προστατεύονται ως εθνικά μνημεία, είναι κάτασπρα με κόκκινα κεραμίδια.
Είναι μια πόλη πάνω σε βουνό αμφιθεατρική, πολύ μα πολύ τουριστική μα και πολύ πολύ όμορφη. Στην περιοχή γίνεται εξόρυξη αργύρου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κάνει την πόλη πλούσια. Βλέπεις πετρόκτιστα σπίτια με ωραία μπαλκόνια σκαρφαλωμένα στο βουνό μέχρι το άγαλμα του Χριστού που φυλάει την πόλη χτισμένο στην κορυφή της.
Βαθιά θρησκευτική πόλη.
Στο Taxco, οι λιτανείες και τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Όλη την εβδομάδα γίνονται δέκα μεγάλες πομπές. Οι περισσότερες πομπές έχουν μήκος περίπου δυόμισι χιλιόμετρα και να διαρκούν περισσότερο από δύο ώρες. Αυτές οι εκδηλώσεις μνήμης χρονολογούνται τουλάχιστον από το1622 όταν άρχισαν να γίνονται στο αίθριο της εκκλησίας του μοναστηριού του Σαν Μπερναρντίνο ντε Σιένα.
Οι κατακτητές έφεραν την παλιά μεσαιωνική πρακτική της επώδυνης και αιματηρής αυτό-μετάνοιας στο Μεξικό από την Ισπανία περίπου 500 χρόνια πριν. Δεδομένου ότι η έννοια αυτή ήταν πολύ παρόμοια με τις τελετουργίες αίματος των Αζτέκων , η πρακτική αυτή ήταν πολύ εύκολο να εγκριθεί. Παρά τις προσπάθειες από τις αρχές στα περισσότερα μέρη του Μεξικού για να καταστείλει αυτήν την παράδοση, οι τελετές εξακολουθούν να επανεμφανίζονται. Ωστόσο, στο Taxco, η πρακτική αυτή έχει εξελιχθεί σε μορφές μοναδικές στην χώρα. Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένη στην πομπές από τρεις μεγάλες θρησκευτικές Cofradias, ή αδελφότητες, που περνούν αυτή την εβδομάδα κάνοντας μετάνοια. Ονομάζονται ''penitentes." Υπάρχουν τρία κύρια Cofradias στο Τάσκο, οι Animas, οι Encruzados και οι Flagelentes. Όλοι οι penitentes φορούν μακριές μαύρες ρόμπες ''cinched'', στη μέση
μια ζώνη από τρίχες αλόγου, και μία μαύρη κουκούλα με τρύπες στα μάτια. Οι penitentes δεν έχουν ποτέ δει στο κοινό χωρίς την κουκούλα για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.
Δένουν τα πόδια τους με αλυσίδες, ενώ κατά την διάρκεια της τελετής σταματούν και αυτομαστιγώνονται.
Στους δρόμους της πόλης είδαμε πολλά τέτοια αγάλματα που αναφέρονται στις τελετές αυτές.
Στην κεντρική πλατεία μαζεμένοι όλοι, τουρίστες και ντόπιοι μαζί με ένα τσούρμο μασκαράδες δημιουργούσαν μια ωραία ατμόσφαιρα. Ζωγράφοι πουλούσαν πίνακες με χαρακτηριστική Μεξικάνικη τεχνοτροπία. Βέβαια δεν παρέλειψα να πάρω. Αναμφισβήτητα η πόλη θα έχει άλλη όψη, πολύ καλύτερη, όταν θα φεύγουν τα πούλμαν και οι τουρίστες. Όμως δεν την είδαμε γιατί φύγαμε και εμείς με όλους αυτούς.
Φαγητό για...λίγους
Ξημέρωσε η τελευταία μέρα στην πρωτεύουσα. Είχαμε πολλά να δούμε. Βγήκαμε στον δρόμο.
Η Ρεφόρμα κεντρική λεωφόρος έχει πεζοδρομηθεί. Κάθε Κυριακή σταματά η κυκλοφορία των αυτοκινήτων και οι κάτοικοι βγαίνουν να περπατήσουν και να κάνουν ποδήλατο.
Μικροί, μεγάλοι, μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια όλοι με ένα ποδήλατο η με τα πόδια χαίρονταν την ηλιόλουστη Κυριακή ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα.
Προτεραιότητα για μας το ανθρωπολογικό μουσείο. Νομίζω ότι οι Μεξικάνοι πρέπει να είναι περήφανοι γιαυτό. Η είσοδος 65π.
Όλη η ιστορία της Ισπανίας σε 26 αίθουσες που εξαπλώνονται σε υπόγεια, σε κήπους και σε μπαλκόνια, κάθε αίθουσα μοναδική, κάθε σημείο ιδιαίτερο.
Από το 1964 το Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας στο Μεξικό έχει καταφέρει να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών του καθώς σε αυτό βρίσκονται σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα της προ-Κολομβιανής κληρονομιάς του Μεξικό. Υπόσχεται ένα μυστηριακό ταξίδι στο παρελθόν από τον συναρπαστικό πολιτισμό των Αζτέκων μέχρι την ισπανική κατάκτηση.
Εκτός από την «Πέτρα του Ήλιου»
που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά του εκθέματα, το Μουσείο περιλαμβάνει μακάβρια μυστικά, περάσματα, το σπήλαιο των ψυχών καθώς και στοιχεία για ένα άθλημα που παίζεται με τον θάνατο. Τι θα λέγατε αν ανακαλύπτατε ένα φόρεμα που έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο;
Θεωρείται η κιβωτός του μεσοαμερικανικού πολιτισμού. Μένεις έκθαμβος με τον εντυπωσιακό ανάγλυφο κίονα που στηρίζει το στέγαστρο-σιντριβάνι της εισόδου αλλά και με τα ανεκτίμητα εκθέματά του, τα οποία καλύπτουν τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των πολιτισμών που άνθησαν στο Μεξικό. Από τα καλύτερα πράγματα που είδαμε στο Μεξικό.
Έξω από το μουσείο το καταπράσινο πάρκο- δάσος του Chapultepec με λίμνες για βαρκάδα, χώρους για περίπατο και παιχνίδι.
Μας περίμενε όμως το μουσείο της Φρίντα Κάλο. Είσοδος 75 πέσος.
Είναι στο Coyoacan. Πηγαίνεις με το μετρό, ο ευκολότερος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσεις την πράσινη γραμμή μέχρι το σταθμό "Miguel Angel de Quevedo".Η καλύτερη επιλογή είναι να πάρεις το λεωφορείο που πηγαίνει κατά μήκος της λεωφόρου προς την περιοχή Taxqueña.
Μπορείς να πας και με τα πόδια, όπως κάναμε εμείς, αλλά είναι μακριά.
Το προάστιο Coyoacan, έχει κομψές επαύλεις και καταπράσινους κήπους μέχρι την κεντρική πλατεία Hidalgo και ένα εμβληματικό σιντριβάνι με τα αγάλματα των κογιότ. Το κύριο αξιοθέατο όμως είναι το Casa Azul, το σπίτι-μουσείο με τους λουλακί τοίχους που η μεγάλη ζωγράφος Frida Kahlo μοιράστηκε με τον έρωτα της ζωής της Diego Rivera. Εκεί φιλοξένησαν τον εξόριστο Leon Trotsky λίγο καιρό πριν από τη δολοφονία του. «Αν δεν είμαστε τα χρώματά μας, τα αρώματα μας, ο λαός μας, τότε τι είμαστε; Τίποτα!» λέει ένα από τα αποφθέγματα της στους τοίχους του μουσείου. Παντού στο Μεξικό βλέπεις αναφορές στο πρόσωπό της, οι Μεξικάνοι την τιμούν και την αγαπούν πολύ.
Είχαμε διαβάσει για Hotchimilko, το προάστιο με τα υπολείμματα των καναλιών της Tenochtitlan, όπως λεγόταν η πόλη του Μεξικού, χτισμένη σε λίμνη, την εποχή των Αζτέκων. Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι τις Κυριακές, κάνουν βόλτες στα κανάλια, όπου μουσικοί τους παίζουν τραγούδια.
Πηγαίνεις με το μετρό, μετά παίρνεις το τραίνο και στην συνέχεια ένα ποδήλατο -ταξί μέχρι τις αποβάθρες. Στο σημείο αυτό παζαρεύεις την τιμή για την βόλτα στα κανάλια. Εμάς μας πήρε 500π.
Θεωρώ ότι είναι μια διασκέδαση κυρίως για τους ντόπιους που τραγουδούν, πίνουν και διασκεδάζουν κάνοντας βόλτα στα κανάλια.
Η τελευταία βόλτα στην πόλη που μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις.
Είχαμε όμως πολλά ακόμη να δούμε. Δεν είχαμε δει τίποτα ακόμη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι μας περίμενε, πόσα πράγματα, πόσες εικόνες, θα βλέπανε τα μάτια μας.
Last edited:
και φυσικά πανέμορφες φωτογραφίες από το πολύχρωμο Μέχικοοοοοο!! Συνέχεια πληζ!!
Νομίζω οτι αν και λάτρης της λατινοαμερικανικης κουλτούρας πέρα απο το οικονομικό σκέλος με εμποδίζει και το θέμα της εγκλήματικότητας σαν σκέψη. Γενικά πόσο καιρό σας πήρε να το οργανώσετε αυτο το υπέροχο ταξιδι?
