Sotiria Dram
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 42
Σαββάτο πρωί, 5 Ιουλίου, λίγο μετά τις 11 καταφέραμε να ξεκινήσουμε από μια άδεια και ήσυχη PlaceCarnoy στη Wolluwe των Βρυξελλών, μ’ ένα πεντάθυρο RenaultClio,νοικιασμένο από την Enterprise στο Zaventem (αεροδρόμιο). Είμαστε εδώ από την Τετάρτη που μας πέρασε, παραλείπω εσκεμμένα, ωστόσο, τις 3 πρώτες μέρες του ταξιδιού, μιας και ήταν αφιερωμένες σε σκοπό πέρα από ταξιδιωτική εμπειρία. Σε πλήρη οικογενειακή διάταξη, κατευθυνόμαστε αρχικά, στην Αλσατία, για να τη γνωρίσουμε, με σκοπό όμως να δούμε κι ό,τι άλλο έχει να μας δείξει η περιοχή και, με κερασάκι στην τούρτα, το EuropaParkστο Rust της Γερμανίας. Μετά από μια ώρα περίπου διαδρομής, στην οποία «παίζαμε» κυνηγητό και κρυφτό με τα όρια ταχύτητας, μιας κι εδώ κανείς δε μπορεί να τ΄αγνοήσει χωρίς συνέπειες, φτάνουμε στη Namur, στην οποία κάνουμε στάση για νερό και ξεμούδιασμα. Με το που αφήνουμε το κλιματιζόμενο αυτοκίνητο, μας «αρπάζει» μια ατμόσφαιρα ασφυκτική και μας προκαλεί δύσπνοια. Παρκάρουμε σε παρκινγκ επί πληρωμή ,2.10 για μια ώρα και μας φτάνει για να χαζέψουμε το εμπορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο βρίσκουμε σε πλήρη δράση μια λαϊκή αγορά. Έχει σχεδόν τα πάντα και πίσω από τους πάγκους διακρίνονται και οι βιτρίνες γνωστών σειρών καταστημάτων, είμαστε όμως τόσο νωθροί από τη ζέστη και τόσο «διψασμένοι» για μια σκιά και παγωμένο νερό, που τα προσπερνάμε σχεδόν αδιάφορα. Τελικά βρίσκουμε μια γωνιά σε έναν γραφικό πεζόδρομο και συνερχόμαστε κάπως. Η πόλη έχει ένα επιβλητικό κάστρο, αλλά εκεί που είναι σκαρφαλωμένο, κανείς δε τολμά να προτείνει ν’ ανέβουμε. Την πόλη διατρέχει ποτάμι κι αυτό από μόνο του της δίνει ομορφιά, την βλέπουμε όμως μέσα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου γιατί η ώρα και η θερμοκρασία ήταν εντελώς απαγορευτικές για περπάτημα. Πριν εγκαταλείψουμε τελείως την περιοχή κάνουμε μια μικρή παράκαμψη 6-7 χλμ. Για να δοκιμάσουμε τις περίφημες φράουλες της Wepion , που η γεύση τους μπορεί να σταθεί αιτία να ξανακάνουμε την ίδια παράκαμψη στο γυρισμό. Μπήκαμε και σαν Βλάχοι στο μουσείο φράουλας του χωριού, που δεν διέφερε σε τίποτε από το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό. Πλάκα-πλάκα μόλις γυρίσω μπορώ να το σουλουπώσω λίγο και να το ανακηρύξω μουσείο καπνού, ας πούμε. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν στα χωράφια, τα σκεύη τους, οι στολές τους, τα τελάρα που έβαζαν τον καπνό να στεγνώσει και το έχουμε το σκηνικό. Στην έξοδο κι ένα τσιγαράκι αντί για φράουλα, να δοκιμάσουν, προκειμένου ν’ αγοράσουν το πακέτο κι έτοιμη η προβολή της περιοχής. Κάπως έτσι το είδαμε κι αυτό το μουσείο . Ή εμείς κάτι χάνουμε ή αυτοί κάπου υπερβάλλουν. Πάντως δώσαμε 14 ευρώ για να μπούμε στο μουσείο κι άλλα 17 βγαίνοντας για ένα μπουκάλι τζιν φράουλας! Οι φράουλες πάντως σκέτες ήταν σα να τις έτρωγες με σαντιγί, οπότε χαλάλι!
Αφήνουμε πίσω μας το Βέλγιο, μπαίνουμε στο Λουξεμβούργο ,όπως λένε οι πινακίδες και, βγαίνουμε, πριν καταλάβουμε τη διαφορά στο τοπίο. Τώρα άλλες πινακίδες μας λένε ότι μπήκαμε στη Γαλλία και, συγκεκριμένα στην επαρχία της Λωρραίνης . Προσπερνάμε τη Νανσύ, που ανήκει στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και, πολιτιστική πρωτεύουσα της Λωρραίνης, τη βάζουμε στόχο για το γυρισμό και συνεχίζουμε για τη Metz (διοικητική πρωτεύουσα). Έχουμε αργήσει λίγο και τα στομάχια μας χτυπήσανε συναγερμό. Παίρνουμε πληροφορίες και ενημερωτικά φυλλάδια από το Γραφείο Τουρισμού κι επιλέγουμε τελικά εξ ανάγκης τα MacDonald’s σαν πιο ασφαλή λύση για τα παιδιά. Κινούμαστε στο κέντρο που είναι όλο πλακόστρωτο, με πλατείες γεμάτες κόσμο, πολλούς νέους, εμπορικά μαγαζιά κι ωραία κτίρια με τη γνωστή κεντρο-ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Ο καθεδρικός τους δικαιώνει τη φήμη του καθώς είναι τεράστιος, επιβλητικός και με υπέροχα βιτρό.
Από την Placed’ Armesμπροστά του, ξεκινάει ένα τρενάκι με audioguide 45λεπτη ξενάγηση στην πόλη. Ένας κύριος μας ενημερώνει ότι χάσαμε πριν από λίγο το τελευταίο, που πρέπει να ξεκίνησε γύρω στις 17.15 με 17.30.Δε πειράζει, συνεχίζουμε τη βόλτα περπατώντας και φωτογραφίζοντας, κατευθυνόμενοι σε μια τοποθεσία κάτω από μια γέφυρα, όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες μας έχει κάτι σαν πάρκο δραστηριοτήτων. Πράγματι, βρίσκουμε κάποιες περίτεχνες κατασκευές, από υλικά της φύσης, οι οποίες παράγουν ήχους, δημιουργούν σχήματα, κλπ. Επειδή δε ξέρω ακριβώς πώς να το περιγράψω αυτό, σας παραπέμπω να φανταστείτε (όσους το ξέρετε) κάτι σαν το πάρκο του Αριστοτέλη στα Στάγειρα με τις εφαρμογές των νόμων της Φυσικής. Σαφώς υποδεέστερο αυτό της Metz, ίσως γιατί δε καταλαβαίναμε κι ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε γιατί οι ενημερωτικές πινακίδες ήταν όλες μόνο στα γαλλικά. Αλλά ούτε και τους Γάλλους είδα να ενθουσιάζονται στις εφαρμογές. Περάσαμε μισή ώρα κάνοντας πλάκα ο ένας στον άλλο σχετικά με όσα μας συνέβαιναν σ’αυτές τις «μαγικές» κατασκευές, οπότε πειθόταν να δοκιμάσει κι ο επόμενος, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να έχει την υποτιθέμενη εμπειρία. Μόνο όταν άκουγε τα γέλια των υπολοίπων, καταλάβαινε τι γινόταν… Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τελικά, ήταν μια ωραία προσπάθεια για κάτι διαφορετικό.
Συμφωνούμε όλοι ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη αλλά δεν έχουμε χρόνο να την απολαύσουμε και βράδυ για να δούμε αν δικαιώνει και το βραβείο της καλύτερα φωτισμένης πόλης. Κατά την άποψη του γιού μου, όταν βαριούνται, εφευρίσκουν βραβεία! Έχουμε δύο ώρες ακόμη για να φτάσουμε κοντά στον αυριανό προορισμό μας , το Κολμάρ και το χωριουδάκι της αποψινής μας διανυκτέρευσης, το Beleffose. Γύρω στις 10 κι ενώ το GPSείναι σίγουρο ότι φτάσαμε εμείς διαπιστώνουμε ότι μάλλον έχουμε χαθεί. Καμιά πινακίδα δε μας λέει τίποτε σχετικό κι όλα φαίνονται (και είναι!) κλειστά. Τελικά, κι ενώ, έχουμε απελπιστεί βλέπουμε μια παρέα στον κήπο ενός σπιτιού(?),Ξενοδοχείου (?) και σπεύδουν τ΄ αγόρια να ρωτήσουν. Τελικά ήταν κάτι σαν τη γαλλική ΧΑΝΘ (είδε ο μικρός το σήμα), μιλούσαν μετά βίας αγγλικά και απλά, επιβεβαίωσαν τους φόβους μας. Είμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση και ο προορισμός μας απείχε 44χλμ. Ακούστηκε στ΄ αυτιά μας σα να έπρεπε ν’ ανεβούμε στο βουνό εκείνη τη στιγμή! Κουρασμένοι, νυσταγμένοι, ελεεινοί, το μόνο που θέλαμε ήταν ένα μπάνιο κι ένα κρεβάτι. Δεν είχαμε επιλογές όμως: βαθιά ανάσα και φύγαμε. Φτάσαμε εν τέλει στο Belfosseαλλά ξενοδοχείο με τ ΄όνομα αυτό πουθενά. Πάλι φώτα σβηστά, πάλι ψυχή στο δρόμο, σα να είμαστε σε δωμάτιο απόδρασης νιώθαμε και πέφταμε συνέχεια σε τοίχο! Σ’ ένα ρεστοράν μια παρέα τριών νεαρών πίνει ….στο σκοτάδι. Σπίθα ελπίδας και ..τρέχουμε να ρωτήσουμε. Ατυχία: είναι ξένοι κι αυτοί, δεν ξέρουν τίποτε. Το κουράγιο μας εγκαταλείπει. Τηλεφωνούμε (11.30!) στην ιδιοκτήτρια: τι έκπληξη! Δε μιλά αγγλικά και με τα στοιχειώδη δικά μας γαλλικά καταλαβαίνουμε ότι δε μπορεί να μας βοηθήσει να το βρούμε. Απέχει ακόμη 5 χλμ, από κει που είμαστε και δεν μπορεί να έρθει να μας πάρει. Ο Γιάννης θυμώνει, τα παιδιά γκρινιάζουν. Την ξανακαλούμε και της λέμε ότι θα φύγουμε να ψάξουμε αλλού (δεν το πιστεύουμε πραγματικά) και μας λέει ακόμη μια φορά το ίδιο πράγμα: πρέπει να προσπαθήσουμε. Δρόμος άλλος δε φαίνεται πουθενά παρά μόνο χωματόδρομοι που οδηγούν στο βουνό (κι είναι κι αγριευτικοί (!).Ω! του θαύματος δύο κυρίες που φαίνεται να γυρίζουν σπίτι τους. Εννοείται ότι δεν ξέρουν αγγλικά και δεν ξέρουν και το ξενοδοχείο. Ωστόσο προσφέρονται να ρωτήσουν για μας έναν διερχόμενο οδηγό που (επιτέλους!) μας προσανατολίζει. Είναι όντως προς το βουνό αλλά από μια κατεύθυνση που δε φαινόταν πουθενά. Τον χιλιοευχαριστούμε κι αυτόν και την κυρία και όντως το βρίσκουμε 5χλμ μετά. Το σπίτι της Χάιντι στις Άλπεις το θυμάστε? Σε κάτι παρόμοιο νιώσαμε ότι βρεθήκαμε. Το ξεπερνάμε γρήγορα λόγω κούρασης και τρέχουμε να πάρουμε το κλειδί. Αμ δε! Ο κύριος-εκπρόσωπος (η ιδιοκτήτρια είχε φύγει για ύπνο, όχι που δε θα έφευγε) δε μας το δίνει αν δε δώσουμε 50 ευρώ εγγύηση! Ας μη το έλεγε στο booking,ας μη το είχαμε συμφωνήσει με την ιδιοκτήτρια, αυτοί έτσι το έχουν εδώ. Είναι εγγύηση και θα την πάρουμε πίσω φεύγοντας, λέει! Ο Γιάννης ξαναθυμώνει και δε θέλει να τα δώσουμε, όχι γιατί δεν τα έχουμε, αλλά γιατί μας αιφνιδίασαν. Ο «εκπρόσωπος» όμως είναι αμετάπειστος γιατί προασπίζεται τα συμφέροντα άλλου (λέει!).Τελικά υποχωρούμε εμείς γιατί είμαστε λιώμα από την κούραση και τη νύστα. Κάτι για βαθμολογίες μουρμουρίζει ο Γιάννης, αλλά είναι αργά (αγάπη μου γλυκιά!). Σβήσε το φώς να κοιμηθούμε…
2η μέρα
Στρασβούργο-Obernai
Το φώς έχει τη δύναμη να τα «ξεπλένει» όλα τελικά και να δείχνουν διαφορετικά. Το ξενοδοχείο μας φάνηκε, ότι ήταν στους πρόποδες ενός μικρού χιονοδρομικού κέντρου στα Βόσγια Όρη, στο SaintMarieauxMines. Αυτά παθαίνει όποιος δεν βλέπει τις αποστάσεις όταν κάνει κράτηση μέσω Booking! Είναι όμως μέσα στη φύση και στη γαλήνη με μοναδικούς ήχους τον αέρα και τα πουλιά. Το διαμέρισμα είναι δίχωρο, ιδανικό για μας και η στέγη με παραθυράκια, σα σοφίτα. Από τα παράθυρα βλέπεις μόνο δέντρα και μυρίζεις μόνο χώμα. Εννοείται ότι δεν έχει wi-fiκι ούτε τα κινητά μας πιάνουν. Εμένα δε με χαλάει αυτή η αναγκαστική αποχή από την τεχνολογία, αλλά μόνο εμένα: όλοι οι άλλοι γκρινιάζουν! Πρωινό δεν συμπεριλαμβάνεται στην τιμή αλλά έχουμε κάνει μια μικρή πρόβλεψη τουλάχιστον για τα παιδιά. Εμείς βολευόμαστε με δύο καφεδάκια από το εστιατόριο του κυρίου Γκιγιόμ (ο χθεσινοβραδινός εκπρόσωπος) που βρίσκεται από κάτω. Αποφασίζουμε ν΄ ακολουθήσουμε σήμερα, που είναι Κυριακή, το «Δρόμο του Κρασιού» και, αύριο, Δευτέρα κι εργάσιμη, να περιηγηθούμε στο Στρασβούργο, την πρωτεύουσα της Αλσατίας. Δε λάβαμε όμως υπ’ όψιν μας, πριν αποφασίσουμε, τους κατοίκους της περιοχής που, 3 χιλιόμετρα πιο κάτω κι, ακριβώς πάνω στο δρόμο μας (που τον είχαν κλείσει), είχαν στήσει μια γιορτή (LafeteduchampesduFeux). Δε μπόρεσα ν’ αποφύγω τη σύγκριση στο μυαλό μου με τ’ αντίστοιχα δικά μας πανηγύρια: καμία σχέση. Ήσυχη γιορτή, πολιτισμένη, χωρίς ανακατεμένες δυνατές μουσικές, χωρίς πάγκους και ψησταριές, μόνο καλαθάκια για πικ-νικ και κόσμο που αθλούταν με μπατόν ορειβασίας και σκι δρόμου. Σε μια γρήγορη εκτίμηση του τι έχουμε τελικά, κατέληξα ότι με την κοντινότερη παραλία κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και , τ΄ ορεινό τοπίο να τους περιτριγυρίζει, δεν έχουν και πολλές εναλλακτικές για μια ζεστή Κυριακή του Ιουλίου! Προσπαθήσαμε να «διαπεράσουμε» τη γιορτή, αλλά στάθηκε αδύνατο κι έτσι, αλλάξαμε απλά το πρόγραμμα και βάλαμε ρότα για Στρασβούργο. 50 χιλιόμετρα απόσταση πάνω-κάτω, φτάσαμε γρήγορα, παρκάραμε γρήγορα έξω από τον κεντρικό σταθμό των τρένων τους και, πρώτη στάση το OfficedeTourisme! Τρομερή πατέντα αυτό το γραφείο! Μας δίνουν το χάρτη της πόλης ανά χείρας, τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε κι αποφασίζουμε να κάνουμε την ξενάγηση με το πλοίο, γιατί η θερμοκρασία αντεδείκνυται για οτιδήποτε άλλο. Πριν μπούμε στο τουριστικό πλοιαράκι (batorama), μπαίνουμε κι εδώ στον καθεδρικό τους, που μας θυμίζει πολύ σε μεγαλείο αυτόν του Μetz. Έχει μέσα κι ένα αστρονομικό ρολόι, το οποίο ενθουσιάζει τα παιδιά. Ξέχασα ν΄ αναφέρω ότι συνήθως έχει είσοδο αυτός ο καθεδρικός (και τα μουσεία) εμείς όμως έχουμε έρθει την πρώτη Κυριακή του μήνα (τυχαίο!) και η είσοδος είναι δωρεάν.
Το πλοίο είναι ασφυκτικά γεμάτο και θέλουν να μας σκορπίσουν σε θέσεις που περισσεύουν από δω κι από κει, εμείς πάλι θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί κι έτσι, περιμένουμε να πάρουμε το επόμενο. Πάλι αποφασίσαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Δε γίνεται λέει, έπρεπε να μπούμε στο προηγούμενο, οπότε….χάσαμε τα λεφτά μας! Τί λέτε ρε παιδιά? Γίνεται ο σχετικός καβγάς μπροστά στο κισέ, τα δικά τους αυτοί, τα δικά μας εμείς, η ουρά πίσω μας έχει φτάσει στην πλατεία, στο τέλος μας βαριούνται και μας κάνουνε τη χάρη με βαριά καρδιά. Πού σαι ρε Έλληνα που η έννοια της οικογένειας και της παρέας είναι αυτονόητη! Το ξεπερνάμε κι αυτό γρήγορα κι επικεντρωνόμαστε στη θέα της πόλης μέσα από τα παράθυρα του υδρόβιου ξεναγού μας. Στην αρχή μου θυμίζει το Άμστερνταμ και τη Μπρύζ, αλλά μόνο στην αρχή. Είναι διαφορετική πόλη με ανάμικτα στοιχεία, γαλλικά και γερμανικά, ωραία δεμένα και, μόνο κοινό στοιχείο με τις άλλες δύο που προανέφερα, το νερό και τα κανάλια. Μέσα από τ’ ακουστικά μας, μαθαίνουμε ιστορίες και θρύλους για γέφυρες κι εκκλησίες που συναντάμε, για κτίρια και πρόσωπα ιστορικά και γεγονότα που έλαβαν χώρα στα παρακείμενα στενά ή πλατείες. Στο καινούριο κομμάτι της πόλης βρίσκονται και τα κτίρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου, του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , του Συμβουλίου της Ευρώπης, τα γραφεία των συμμετεχόντων σ’ αυτά τα όργανα, όλα κτίρια από γυαλί κι ατσάλι, επιβλητικά, μοντέρνα, ταιριαστά ωστόσο με το ύφος της πόλης. Πάνω από τις γέφυρες νεαροί και νεαρές κάνουν βουτιές, μέσα στο ποτάμι άλλοι κάνουν κανό και στις όχθες άλλοι λιάζονται. Περνάμε από την PetiteFrance,μια υδάτινη συνοικία, που αποτελείται από γέφυρες και σπίτια, χτισμένα στο ίδιο επίπεδο με το νερό του ποταμού Ιλλ, παραπόταμου του Ρήνου που διαρρέει την πόλη. Είναι σαν παραμυθένια κι ενόσω την περνάμε, σταμπάρουμε ένα ωραίο εστιατόριο με θέα πάνω της για να φάμε μόλις τελειώσει η βόλτα μας, η οποία κρατάει λίγο παραπάνω από ώρα. Μας αφήνει ικανοποιημένους και…πεινασμένους.
Κατευθυνόμαστε πεζοί πλέον, στα στενά και στο εστιατόριο-στόχο, το οποίο διαπιστώνουμε με λύπη ότι είναι ….φωτιά. Καταλήγουμε σ’ ένα πιο προσιτό, στην πλατεία Kleber και δοκιμάζουμε tarteflambee. Κάτι σαν πίτσα, αλλά με πιο λεπτή ζύμη, με κρέμα και κρεμμύδια. Η ζέστη μας έχει αποδιοργανώσει και προτιμούμε να μπούμε στο αμάξι για την επιστροφή. Τις επόμενες ημέρες θα εκτιμήσω και τις βρυσούλες σε κάθε, σχεδόν, πλατεία με τρεχούμενο, πόσιμο, δροσερό νερό κι ας μου φαινόταν ταλαιπωρία οι ουρές των τουριστών με τα μπουκαλάκια ανα χείρας! Αν ήταν πιο « δροσερές» οι συνθήκες θα θέλαμε να πάμε και στην Orangerie, το τεράστιο πάρκο με τους πανέμορφους πορτοκαλεώνες και τον μικρό ζωολογικό κήπο για τα παιδιά, που φτιάχτηκε τον 19ο αιώνα για να εντυπωσιαστεί η σύζυγος του Ναπολέοντα, Ζοζεφίνα, στην οποία και είναι αφιερωμένο.
Φεύγουμε όμως κακήν-κακώς….Στα πρώτα 5 λεπτά της διαδρομής η προοπτική της επιστροφής στο «ερημικό καταφύγιο» μας, μας τρομάζει και, μάλιστα, όταν η ώρα δεν είναι ακόμη 8 (δηλαδή τουλάχιστον άλλες δύο φωτεινές ώρες). Έτσι, τολμώ να προτείνω μια επίσκεψη στο πρώτο από τα χωριά του δρόμου του κρασιού, για το οποίο δε θα χρειαστεί να κάνουμε καμιά παράκαμψη, αφού είναι σχεδόν, πάνω στο δρόμο της επιστροφής μας και ούτε ένα 20λεπτο από το Στρασβούργο. Η πρόταση υπερψηφίζεται και το Οbernai μας υποδέχεται. Είναι γραφικό, με πολύχρωμα σπιτάκια και πλακόστρωτα στενά, ήσυχες (αυτήν την ώρα) πλατείες, νοσοκομείο (!) και συμπαθητικά καφέ κι εστιατόρια. Κάνουμε τη βόλτα μας, το γραφείο τουρισμού έχει κλείσει για να το συμβουλευτούμε κι, έτσι καθόμαστε για μια δροσερή μπύρα, που μας δίνει λίγο ακόμη χρόνο για ν’ αποτυπώσουμε την εικόνα του. Μας «κουνάει» από τη θέση μας μόνο η ανάμνηση της χθεσινοβραδινής μας περιπέτειας, που επ’ ουδενί θέλουμε να ξαναζήσουμε…
3η μέρα
Colmar-Eguisheim-Kayserberg
Και ξημέρωσε η μέρα που θα κάναμε αυτή τη διαδρομή στα μονοπάτια του κρασιού της Αλσατίας για την οποία τόσα είχαμε διαβάσει! Αφήσαμε το ησυχαστήριο μας, φορτώνοντας όλα μας τα υπάρχοντα γιατί το βράδυ θα καταλύαμε αλλού, σύμφωνα με το πρόγραμμα μας. Ξεκινήσαμε ήσυχα, χωρίς βιασύνη… Ήταν Δευτέρα και δεν είχε γιορτές να κλείνουν τους δρόμους, που μας υποδεχόντουσαν ήσυχοι, ο ένας μετά τον άλλο. Οι άνθρωποι ήταν στις δουλειές τους και στ΄ αμπέλια τους! Ναι, τους βλέπαμε εν δράσει, με τα καπέλα τους, να σκύβουν στοργικά πάνω από τα φυτά τους και τη γη τους, κάποιοι μόνοι, κάποιοι σε ομάδες… Αμπέλια όμορφα, πράσινα, απλωμένα με τάξη, σαν στρατιωτάκια στη σειρά! Κυλούσαμε πάνω στον περίφημο δρόμο του κρασιού της Αλσατίας! Ο προορισμός μας ήταν το Colmarπου βρισκόταν σε απόσταση 52 χλμ. Φτάσαμε γρήγορα, στην είσοδο μας υποδέχτηκε ομοίωμα του αγάλματος της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη μιας και από δώ καταγόταν ο δημιουργός του, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί και ψάξαμε γι άλλη μια φορά το γνωστό μας OfficedeTourism, το οποίο παιδευτήκαμε λίγο να βρούμε, στο σημείο που βρισκόταν, αλλά δε μας ξέφυγε.
Ξεκινήσαμε από το δωρεάν παρκινγκ στην πλατεία που μας υπέδειξε κι αφού τακτοποιήσαμε τ΄ αμαξάκι μας, ξεχυθήκαμε με τους χάρτες ανά χείρας ν΄ ανακαλύψουμε όλα αυτά που κάνανε διάσημο αυτό το χωριό. Τα πήραμε με τη σειρά, σε μια φιδωτή πορεία που μας χάραξε το γραφείο πάνω στο χάρτη μας και θα μας αποκάλυπτε όλα τ΄ αξιοθέατα. Δυστυχώς δε μπορούσαμε να επισκεφτούμε το ΜουσείοUnterlinden λόγω ανακαίνισης. Κάποια κομμάτια φιλοξενούνταν στη Δομινικανή Εκκλησία, επιλέξαμε όμως να μην την επισκεφτούμε και ν΄ αφιερώσουμε χρόνο στην περιήγηση στο χωριό.
Το χωριό είχε παραδοσιακά, πολύχρωμα σπίτια, με εμφανή τα ξύλα στην κατασκευή τους, δρομάκια στενά πλακόστρωτα, αλλά και πλατεΐτσες που τις κοσμούσαν έργα του διάσημου τέκνου τους και, γενικά ήταν ιδανικό για να το περπατήσεις. Η άλλη εναλλακτική που μας προσφερόταν για την ίδια διαδρομή ήταν το τρενάκι που το αφήσαμε, όμως, παραπονεμένο. Αυτό που είδαμε επιπλέον και, το γέννησε μάλλον η επισκεψιμότητα του χωριού, ήταν υπέροχες επεξηγηματικές πινακίδες έξω από κάθε αξιοθέατο με τη μικρή ιστορία του και surprise-surprise! και στ΄ αγγλικά. Έτσι «ξεστραβωνόμασταν» χωρίς να ενοχλούμε κανέναν. Ναοί, σπίτια διασήμων, το μουσείο Μπαρτολντί, μια σκεπαστή αγορά (που ήταν κλειστή λόγω Δευτέρας) και την Πετίτ Βενίς στο τέλος σαν …σαντιγύ. Συνοικία των βυρσοδεψών και των ψαράδων παλιότερα, πλάι στα κανάλια, ρομαντική γειτονιά σήμερα με τις γόνδολες να προσφέρονται να σε ξεναγήσουν. Δεν κατέληξα αν μου θύμιζε ακριβώς τη Βενετία, αλλά ήταν πολύ όμορφη. Σταματήσαμε σε μια ημι-σκεπαστή πλατεία για ξεκούραση. Στα τραπεζάκια και στις καρέκλες μοναστηριακού στυλ που είχαν στηθεί εκεί, δοκιμάσαμε τα κρασιά της περιοχής. Τί κι αν ήταν μόνο 12! Νομίζω και κακοπροαίρετος να είσαι δε μπορείς παρά να υποκλιθείς στη γεύση τους. Ήπιαμε muscadκαι reislingκαι θέλαμε να δοκιμάσουμε κι άλλα, αναλογιστήκαμε όμως ότι είχαμε δρόμο ακόμη.
Απ΄ όλα τ΄ αξιοθέατα επιλέξαμε να μπούμε στο μουσείο παιχνιδιών, για ευνόητους λόγους. Είχαμε μια παρόμοια εμπειρία στις Βρυξέλλες πριν από τρία χρόνια και, παραδόξως, θυμόντουσαν και λεπτομέρειες , γι΄ αυτό επιμένανε να ξαναδοκιμάσουμε. Είχε αξιόλογες συλλογές με παιχνίδια άλλων εποχών, όλα πίσω από βιτρίνες , που σε στέλνανε ένα ταξίδι στο χρόνο. Εγώ κόλλησα στη βιτρίνα με τις Barbie, τα σπίτια, τ΄ αυτοκίνητα, τις ντουλάπες, τις τουαλέτες τους (που περίμενα τον Αη Βασίλη να μου τις φέρει), τον Τζον-Τζον σε διάφορες εκδοχές, τις συλλεκτικές εκδόσεις τους…Ζαλίστηκα! Θυμήθηκα ένα σωρό ιστορίες να πω στις κόρες μου από τα παιχνίδια με την αδερφή μου που στήναμε πάνω σ΄αυτές τις κούκλες και την διακαή ζήλια μας για την συνομήλικη και πιο πλούσια ξαδέρφη που είχε όλο αυτόν τον κόσμο στο δωμάτιο της. Αλλά οι κόρες μου, πέρα από λίγα λεπτά που αφιέρωναν σε κάθε βιτρίνα, τρέχανε σαν τις μέλισσες πάνω-κάτω για να τα δούνε όλα. Τη συλλογή με τα μικρά τρένα, όλα στημένα πάνω σε ράγες, με τ΄ αρκουδάκια teddy, τις κούκλες παλιότερων εποχών, τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα, τις βιτρίνες με τα σερβίτσια (κουζινικά τα λέγαμε εμείς). Πριν φύγουμε, ανακαλύψαμε ότι μπορούσαμε ν’ απολαύσουμε μια συμφωνική ορχήστρα από…κούκλες μουσικούς που ήταν δεξιοτέχνες σ΄όλα τα όργανα κι, εννοείται, πως το κάναμε κι εντυπωσιαστήκαμε.
Στην έξοδο του μουσείου πήραμε μια βαθιά ανάσα, μπας κι αποθηκεύσουμε λίγο από τον αέρα του μέρους που θα μας βοηθούσε να το κρατήσουμε καλύτερα στη μνήμη μας (λές να πιάσει?) και χαράξαμε πορεία για το Eguisheim. Έξι χιλιόμετρα πιο κει, μέχρι να μπούμε στο αμάξι, βγήκαμε. Παρκάραμε στο παρκινγκ στην είσοδο του χωριού και τρέξαμε να βρούμε το OfficedeTourism. Υπήρχε, ήταν ανοιχτό και οι υπάλληλοι του ήταν ευγενέστατα, αγγλομαθή, νέα παιδιά που μας πληροφόρησαν χαμογελαστοί ότι σ’ αυτό το χωριό δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε …το χωριό. Ήταν ένα από τα πιο παλιά της Γαλλίας και σχεδόν ανέγγιχτο τα τελευταία 400 χρόνια. Δηλαδή είχαμε την ευκαιρία για ένα ταξίδι στο χρόνο! Μας προμήθευσαν το χάρτη, μας ενημέρωσαν πού μπορούσαμε να φάμε (γιατί ήταν πάλι μια ώρα δύσκολη)και για το εντυπωσιακό γεγονός ότι από τις 50 οικογένειες μονίμων κατοίκων, οι 35 ήταν οινοπαραγωγοί και μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε μιας και τα σπίτια τους ήταν…κάβες! Δηλαδή σχεδόν όλο το χωριό ήταν ένα κελάρι κρασιού!
Θα ξεκινούσαμε άμεσα, αν το αίσθημα της πείνας μας δεν ήταν τόσο βασανιστικό και η ζέστη τόσο ανυπόφορη. Έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε την επόμενη (τουλάχιστον ) θερμή ώρα σ΄ ένα ρεστοράν και να λύσουμε μεμιάς και τα δύο προβλήματά μας. Στρωθήκαμε σ΄ ένα απ΄ αυτά που μας είχαν προτείνει και μας φάνηκε και σκιερό, για να μάθουμε μετά από λίγα λεπτά ότι τέτοια ώρα(!) -4 ήταν παρεμπιπτόντως ς- μόνο tarteflambeeσερβίρανε (πάλι?). Πού ΄σαι ρε πατρίδα που δεν αφήνεις νηστικό κανέναν γιατί κάθε ώρα είναι ώρα φαγητού! Τα μαζέψαμε και με συνοπτικές διαδικασίες , ψάξαμε για το επόμενο. Το βρήκαμε κλειστό, όπως και το επόμενο και το μετά απ΄αυτό…Τώρα τι γίνεται? Ξανά στο Γραφείο Τουρισμού για επαναπροσδιορισμό, που το προλάβαμε ευτυχώς ακόμη ανοιχτό (κλείνουν στις 5). Τελικά βολευτήκαμε σ’ ένα στην είσοδο του χωριού, με σκεπαστή αυλή, όπου επίσης δεν είχες και τις τρομερές επιλογές , αλλά τουλάχιστον είχες κάποιες. Το ζήτημα του νερού δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει μέχρι τώρα, αλλά μας τυράννησε πολύ. Πανάκριβο και ως εκ τούτου το πίναμε με το σταγονόμετρο. 2 ευρώ τα 375ml, τη στιγμή που εμείς οι 5 θέλαμε τουλάχιστον 2 λίτρα τη φορά για να ξεδιψάσουμε σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Το ανθρακούχο είναι πιο πολύ στην κουλτούρα τους, όπως και οποιοδήποτε άλλο υγρό, εκτός του νερού (αναψυκτικά, μπύρες, γρανίτες, κλπ) Πιο συχνά έβρισκες πάγκο με γρανίτες παρά βρυσούλα για νερό.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο χωριό, που ήταν τόσο ήσυχο, σαν ακατοίκητο. Ζήτημα να συναντήσαμε 10 ανθρώπους (προφανώς λόγω ώρας και θερμοκρασίας). Γρήγορα φτάσαμε μέχρι την άλλη άκρη του χωριού, χαζεύοντας τα λιγοστά μαγαζιά και τα χρωματιστά σπιτάκια, που τα είχ ε συνηθίσει, πλέον, το μάτι μας. Ίδιο περίπου αρχιτεκτονικό ύφος με το Κολμάρ, λίγο πιο παραμυθένιο, τόσο που αναρωτήθηκα μήπως το έφτιαξαν για κάποιο σκηνικό ταινίας προς στιγμήν. Πιο έντονες οι χρωματικές αντιθέσεις, πιο κουκλόσπιτα τα σπίτια, τα σιντριβάνια σαν αυτά που βλέπουμε στις σελίδες των παραμυθιών, με αγαλματάκια στο κέντρο και κρήνες να τρέχουν νεράκι (μη πόσιμο βεβαίως). Ανά δεύτερο σπίτι βλέπαμε και την επιγραφή vinicultureκαι σε κάποια υπήρχαν και στημένα τραπεζάκια απ΄ έξω με τις συσκευασίες των κρασιών τους, για να επιβεβαιωθούν και οι πληροφοριοδότες μας. Μπήκαμε αρκετές φορές στον πειρασμό ν΄ αγοράσουμε, αλλά μας σταμάτησε η σκέψη των υγρών στο αεροπλάνο. Όπως περπατούσαμε και χαζεύαμε και φωτογραφίζαμε, σ΄ ένα γύρισμα του κεφαλιού μου, είδα αυτό το χιλιοφωτογραφημένο σπίτι, με το παράξενο σχήμα, που σηματοδοτούσε την αρχή δύο δρόμων δεξιά και αριστερά του, της Ρεμπαρντ και της Αλμεντ.
Πήραμε την πρώτη που θα μας παρέτεινε για λίγη ώρα ακόμη αυτή την παραμυθο-βόλτα. Όντως, αυτό το χωριό μπορούσες να το προσεγγίσεις με άλλη ματιά. Δεν ήταν η γενέτειρα κάποιου διάσημου(κάποιος Πάπας μόνο), δεν είχε επιβλητικούς καθεδρικούς, ούτε μουσεία από τα οποία έπρεπε να περάσεις οπωσδήποτε. Είχε τη δική του γοητεία που ήταν αυτοί οι ίδιοι οι δρόμοι του, τα σπίτια του και η αίσθηση, καθώς το περπατούσες, ότι μεταφέρθηκες στο Μεσαίωνα.
Στην έξοδο του χωριού σκεφτήκαμε να ψάξουμε ένα πάρκο με ζώα, για το οποίο μας είχαν ενημερώσει τα παιδιά στο Γραφείο, αλλά τα πόδια μας δεν άντεχαν άλλο κι έτσι, ομόφωνα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε να πάρουμε το αμάξι για να το κάνουμε, όπερ κι έγινε. Πάρκο βέβαια, δε βρήκαμε είχαμε όμως την ευκαιρία να θαυμάσουμε το χωριό λίγο πιο πανοραμικά και, επιτέλους, καταλάβαμε αυτό που έλεγε ο τουριστικός οδηγός: το χωριό ήταν χτισμένο σε τρεις ομόκεντρους κύκλους κι ήταν κι αυτό ένα απ΄ όσα το έκαναν ξεχωριστό. Περπατήσαμε λίγο στους υπέροχους αμπελώνες που περικύκλωναν το χωριό κι αγγίξαμε τ’ άγουρα ακόμη τσαμπιά. Ο πλούτος τους, όλη τους η περιουσία! Φωτογραφηθήκαμε και φύγαμε ικανοποιημένοι, έστω κι αν δεν είχαμε επισκεφτεί κανέναν οινοπαραγωγό.
Το Kayserbergαπείχε ένα 20λεπτο περίπου από κει και …σπεύδουμε. Φτάσαμε ακριβώς στις 7, οπότε και μπορούμε να μη βάλουμε κέρμα για το παρκινγκ, είναι δωρεάν. Θες η ώρα της άφιξης, θες το ύφος του χωριού, μας φαίνεται λίγο πιο μελαγχολικό, με λίγο πιο μουντά χρώματα, αν και στο ίδιο αρχιτεκτονικό ύφος με τα προηγούμενα. Σπιτάκια χρωματιστά, δρομάκια, προϊόντα οινοπαραγωγών κι ένα ποτάμι να το διατρέχει και να του δίνει ρομαντισμό. Ίσως να το αδικώ λίγο, ίσως να είμαστε κουρασμένοι, το περπατήσαμε όμως κι αυτό κι εκεί, κάπου κεντρικά είδαμε και το σπίτι του γιατρού Albert Schweitzer, που τιμήθηκε με Νόμπελ το 1952.Αράξαμε σ΄ ένα παρκάκι με δραστηριότητες για τα παιδιά και, μετά από λίγο, καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Η επιστροφή γι’ απόψε θα ήταν στο Rustτης Γερμανίας, έξω ακριβώς από την είσοδο του EuropaPark. 52 χιλιόμετρα από κει που είμαστε, μία ώρα περίπου με το αυτοκίνητο.
Ήρεμες εναλλαγές τοπίων και πάλι ούτε που θα το καταλαβαίναμε ότι αλλάξαμε χώρα, αν δε μας πληροφορούσαν οι πινακίδες. Λίγα χιλιόμετρα όμως μετά, με το που είδαμε το Ρήνο και θαυμάσαμε το μεγαλείο του, αρχίσαμε να παρατηρούμε ότι και η εξοχή ακόμη, είχε την γερμανική οργάνωση. Εκεί είδαμε ότι η Γερμανία επιβάλει την τάξη της και το χαρακτήρα της μέχρι και την τελευταία σπιθαμή της, το πιο ακριανό σύνορό της. Όσο «τρώγαμε» την απόσταση προς το Rust ήταν ξεκάθαρο.
Το HausGabrielle, στο οποίο είχαμε κλείσει δωμάτιο, το βρήκαμε εύκολα και η Γερμανίδα ιδιοκτήτρια μας υποδέχτηκε πολύ ευγενικά και …στ΄αγγλικά! Το διαμερισματάκι μας ήταν μονόχωρο αλλά πολύ ευρύχωρο, με διπλό κρεβάτι, ένα μονό και κουκέτα για τα κορίτσια. Μέχρι και το μπάνιο είχε την άνεση σαλονιού. Ο χώρος μύριζε καθαριότητα και μαλακτικό. Την ευχαριστήσαμε, την καληνυχτίσαμε, μας πρότεινε ευγενικά ότι μπορούσαμε ακόμη (παρόλο που δεν το είχαμε κλείσει) να πάρουμε πρωινό στον ξενώνα, αρνηθήκαμε πάλι και η βραδιά έληξε μέσα σε όνειρα για τη μέρα που ξημέρωνε, ειδικά για τους πιο μικρούς της παρέας…
EuropaPark
Το χωριό μας καλημέρισε ήσυχο, στους καθημερινούς ρυθμούς του κι ενημερωθήκαμε ότι ήταν μια ιδανική εποχή να επισκεφτούμε το πάρκο καθώς για τα παιδιά της χώρας, η σχολική χρονιά δεν είχε ακόμη τελειώσει. Γεμάτοι ανυπομονησία λοιπόν, έχοντας στο μυαλό μας την προηγούμενη εμπειρία της Disneyland, επιλέξαμε να πάμε περπατώντας μέχρι εκεί, καθώς το πάρκινγκ του πάρκου είχε χρέωση. Σε 10 λεπτά είμαστε μπροστά σε μια πολύχρωμη είσοδο, με πολλά λεωφορεία παρκαρισμένα (τζάμπα η χαρά ) και μια ξεσηκωτική μουσική που ερχόταν από μέσα και σε παρέπεμπε σε ξέφρενο πάρτυ (στις 10 το πρωί?) ή σε καρναβάλι! Τα παιδιά δε κρατιόντουσαν άλλο και , αφού πληρώσαμε τα προβλεπόμενα,42 ευρώ οι μεγάλοι και 37,5 οι μικρές (ο γιός μου στα 15 ήταν μεγάλος), περάσαμε την πύλη. Το πάρκο μας κατάπιε για το υπόλοιπο της ημέρας κι ένιωσα σαν μέσα σε μια δίνη!
Αυτό που θυμόμαστε είναι ένα διαρκές: ”κι εδώ, κι εδώ..», τη θερμοκρασία που χτύπησε όρια υψηλού πυρετού και το μαρτύριο του νερού!
Όλο το πάρκο ήταν οργανωμένο σε γειτονιές-χώρες της Ε.Ε. και κάθε γειτονιά είχε τα παιχνίδια της. Ένα rollercoaster ήταν το κορυφαίο σε κάθε χώρα και, από κει και πέρα, τα επιμέρους παιχνίδια ήταν προσαρμοσμένα στην ιστορία της κάθε χώρας ή στη μορφολογία ή στα επιτεύγματά της, κ.ο.κ. Στη Ρωσία, ας πούμε, είχε σε παιχνίδι το διαστημικό σταθμό MIR, στην Ιταλία είχε ένα ιπτάμενο παιχνίδι προσομοίωση της ιπτάμενης μηχανής του Ντα Βίντσι, στην Νορβηγία είχε βάρκες-σαμπρέλες για βόλτα στα φιόρδ, κτλ. Εννοείται ότι επισκεφτήκαμε την Ελλάδα που είχε ένα εντυπωσιακό rollercoaster που κατέληγε στο Ναό του Ποσειδώνα και καθ’ όλη την αναμονή απολαμβάναμε σκηνές από την ελληνική ιστορία, προβαλλόμενες στους τοίχους.
Περάσαμε σχεδόν από παντού, ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό όταν όλος ο κόσμος που το επισκέπτεται, δηλώνει ότι προλαβαίνει μόνο το 40-50% του πάρκου, αλλά, ίσως επειδή τα παιδιά ήταν μεγάλα και συνεργάστηκαν, ίσως επειδή κινηθήκαμε έξυπνα, ίσως επειδή αποφύγαμε τους πολύ be-be τομείς, θεωρώ ότι καταφέραμε να δούμε το μεγαλύτερο ποσοστό του πάρκου και να φύγουμε ευχαριστημένοι, αλλά εξαντλημένοι. Δυστυχώς, ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και ο συνδυασμός ήλιος-αδιάκοπη κίνηση μας εξόντωσε. Το εντυπωσιακό ήταν ότι το νερό, για ακόμη μια φορά ήταν πανάκριβο (2ευρώ τα 330ml) και δεν το πουλούσαν και παντού! Πως καταφέρνουν να ζουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς το άφθονο νερό στην καθημερινότητά τους, ακόμη απορώ! Κάποια στιγμή, από την απελπισία μου, κατάφερα να «κλέψω» λίγα παγάκια από ένα στάντ με αναψυκτικά και τα έβαλα στο κεφάλι μου! Κυνηγήσαμε ότι «υδρόβιο» παιχνίδι υπήρχε αλλά κι αυτό το σύστημα δε κατάφερε να μας γλυτώσει από το να νιώθουμε στεγνοί και διψασμένοι στο τέλος της ημέρας, το οποίο ήταν λίγο μετά τις 7 το απόγευμα οπότε κι έκλεινε το πάρκο. Σύραμε τα βήματά μας σ’ ένα κοντινό σούπερ μάρκετ και, αφού εφοδιαστήκαμε με τ΄ απαραίτητα σνάκ για ένα ελαφρύ κι ευχάριστο βραδινό, αποσυρθήκαμε στο διαμερισματάκι μας. Είχε ένα τραπεζάκι πάνω στο μικρό κηπάκι του, απλώσαμε εκεί τα πράγματά μας κι απολαύσαμε , εμείς το ποτό μας (ανοίξαμε το τζιν φράουλας) και τα παιδιά το δείπνο τους. Η θερμοκρασία έπεφτε όσο έπεφτε κι ο ήλιος και μας ανακούφιζε, μέχρι που άρχισε να φυσάει, να σκοτεινιάζει, να μπουμπουνίζει κι ο αέρας να μυρίζει βροχή. Αυτό κι αν ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν! Ένας δροσερός ύπνος που μας ξεκούρασε ….
Baccarat-Nancy-Zaventem
Είχε έρθει η μέρα της επιστροφής. Το τελείωμά της θα μας έβρισκε στο αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη. Είχαμε όμως ακόμη όλη τη μέρα μπροστά μας και το δρόμο του γυρισμού αποφασίσαμε να τον κάνουμε λιγότερο βαρετό και κουραστικό, με δύο στάσεις ακόμη για να εμπλουτίσουμε το άλμπουμ αυτού του ταξιδιού μας. Έτσι, περάσαμε πάλι στη Γαλλία και, περίπου 1.30 ώρα μετά, βρεθήκαμε στο Baccarat, ένα μικρό χωριουδάκι της επαρχίας της Λωρραίνης, διάσημο για τα κρύσταλλά του και τις γυάλινες δημιουργίες του. Κάποια στιγμή της ιστορίας του, διαβάσαμε πως του δόθηκε το προνόμιο της κατασκευής βιοτεχνίας υαλουργίας από κάποιον βασιλιά κι έκτοτε τ΄ όνομά του είναι συνώνυμο της τέχνης στο γυαλί. Ήλπιζα μήπως πάρω λάφυρο καμιά τέτοια δημιουργία αλλά μετά από μια γρήγορη περιήγηση στις κεντρικές βιτρίνες, απογοητεύτηκα. Όχι βέβαια από τα γυαλικά, αλλά από τις απαγορευτικές τιμές τους. Οι καταστηματάρχες βέβαια, βλέποντας με να κοιτάω τόσο επίμονα, προσπαθούσαν να με πείσουν ότι μέσα έχει προσφορές. Ξέροντας όμως ότι γυρίζοντας μας περιμένει η αβεβαιότητα που έχει δημιουργηθεί από τα capitalcontrols, δεν τόλμησα όχι μέσα να πάω, αλλά έφευγα και από τη βιτρίνα. Ωστόσο τα θαύμασα γιατί όλα ήταν έργα τέχνης, μοντέρνας ή πιο παραδοσιακής. Ψάξαμε και για το σχετικό μουσείο, το οποίο, αφού βρήκαμε, μας ενημέρωσαν ότι ήταν κλειστό αυτό το διάστημα. Παρατηρήσαμε μια εκκλησία, χτισμένη σε μοντέρνα γραμμή, που το σχήμα της μάθαμε ότι παρέπεμπε σ΄ αυτό της Αγίας Τριάδας, περιηγηθήκαμε λίγο στο χωριό, το οποίο δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο χρώμα (τουλάχιστον έτσι κρίναμε εμείς ) κι έτσι, ξαναβγήκαμε στο δρόμο της επιστροφής.
60 χιλιόμετρα μετά μας περίμενε η Nancy την οποία είχαμε βάλει στο μάτι ήδη από το ξεκίνημα του ταξιδιού μας. Είχαμε διαβάσει πολλά αλλά είχαμε μόνο λίγο χρόνο να της αφιερώσουμε. Βρήκαμε γρήγορα να παρκάρουμε, κοντά στο κέντρο και, ψάξαμε για την κεντρική πλατεία και το Γραφείο Τουρισμού. Η πλατεία Stanislas σ’ εντυπωσιάζει με την είσοδο καθώς έχει , εκτός από αυτά τα βαριά κτίρια , χρυσαφένιες κατασκευές περίτεχνες, αναγεννησιακές που λάμπουν και σε μαγνητίζουν. Η πλατεία πήρε τ΄ όνομά της από έναν Πολωνό βασιλιά που ήταν εξόριστος εκεί κι έκανε πολλά για την πόλη (και την υστεροφημία του?) στη διάρκεια κάποιων παιχνιδιών εξουσίας που τα διάβασα, αλλά λίγο τα κατάλαβα. Αυτό που έμεινε στην πόλη είναι ομορφιά που τη διατηρήσαν στο πέρασμα των χρόνων και ίσως και να την επέκτειναν. Γενέτειρα της γνωστής Ιωάννας της Λωρραίνης, για την οποία υπάρχει και άγαλμα το οποίο δεν είδαμε, μιας και σκορπιστήκαμε σε μια σκεπαστή αγορά που βρέθηκε μπροστά μας και μας έφαγε πολύ από το χρόνο μας. Ήταν σα μια κλασσάτη λαϊκή αγορά που μας πήγαινε από το ένα στο άλλο κι εμείς της το επιτρέπαμε. Στη διάρκεια αυτής της περιήγησης, ο Γιάννης είχε την ιδέα να δοκιμάσουμε τη λιχουδιά της περιοχής, που δεν είναι άλλη από την περίφημη Κις-Λορέν. Σ΄ένα παραδοσιακό μαγαζί βρήκαμε αυτές τις τάρτες-πίτες με κάθε λογής γέμιση και πήραμε ο καθένας διαφορετική. Εγώ δοκίμασα μία με τυριά που νομίζω πως ακόμη έχω τη γεύση της στο στόμα μου, αλλά τσίμπησα και από του Γιάννη που είχε και αλλαντικά και ήταν επίσης θεϊκή. Τα παιδιά νομίζω ότι πήραν γλυκές αλλά δε μου έδωσαν ούτε μια μπουκιά!
Διαβάσαμε στις πληροφορίες που μας έδωσε το γραφείο για μουσείο καλών τεχνών, για το Παλάτι των Δουκών και για κάποια άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα αλλά μάλλον αιθεροβατούσαμε. Κόντευε 3, είχαμε άλλα 300 χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Zaventem, στις 8 ήταν η πτήση μας και, τουλάχιστον 1 ώρα πριν έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο (ευτυχώς εκεί).Πήραμε καφέ στο χέρι, τα παιδιά τις θέσεις τους στο αυτοκίνητο , καλωδιωθήκανε με τ΄ ακουστικά τους και φύγαμε. Το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν λίγο επεισοδιακό, καθώς επιδοθήκαμε σ΄ έναν αγώνα δρόμου μέχρι το αεροδρόμιο με αντίπαλο το ρολόι. Στο δρόμο εκτός από λίγη κίνηση βρήκαμε και έργα σε κάποια κομμάτια, που μας «πέταξαν» σε παρακάμψεις και κατάφεραν να μας αγχώσουν για τα καλά. Μέχρι και βροχούλα έριξε μετά από τόσες μέρες καλοκαιρίας ! Τέλος καλό, όλα καλά όμως γιατί τελικά τα καταφέραμε να είμαστε στην ώρα μας εμείς, αλλά όχι το….αεροπλάνο! Ναι, είχε καθυστέρηση η πτήση! Μετά από τόση αγωνία πέσαμε σαν άδεια σακιά στις καρέκλες της αίθουσας αναμονής και χρειαστήκαμε κανένα μισάωρο να συνέλθουμε. Τόσο περίπου χρειάστηκε και το αεροπλάνο για να έρθει.
Γιατί τελικά ήρθε και μας πήρε μαζί του…
Αφήνουμε πίσω μας το Βέλγιο, μπαίνουμε στο Λουξεμβούργο ,όπως λένε οι πινακίδες και, βγαίνουμε, πριν καταλάβουμε τη διαφορά στο τοπίο. Τώρα άλλες πινακίδες μας λένε ότι μπήκαμε στη Γαλλία και, συγκεκριμένα στην επαρχία της Λωρραίνης . Προσπερνάμε τη Νανσύ, που ανήκει στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και, πολιτιστική πρωτεύουσα της Λωρραίνης, τη βάζουμε στόχο για το γυρισμό και συνεχίζουμε για τη Metz (διοικητική πρωτεύουσα). Έχουμε αργήσει λίγο και τα στομάχια μας χτυπήσανε συναγερμό. Παίρνουμε πληροφορίες και ενημερωτικά φυλλάδια από το Γραφείο Τουρισμού κι επιλέγουμε τελικά εξ ανάγκης τα MacDonald’s σαν πιο ασφαλή λύση για τα παιδιά. Κινούμαστε στο κέντρο που είναι όλο πλακόστρωτο, με πλατείες γεμάτες κόσμο, πολλούς νέους, εμπορικά μαγαζιά κι ωραία κτίρια με τη γνωστή κεντρο-ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Ο καθεδρικός τους δικαιώνει τη φήμη του καθώς είναι τεράστιος, επιβλητικός και με υπέροχα βιτρό.
Από την Placed’ Armesμπροστά του, ξεκινάει ένα τρενάκι με audioguide 45λεπτη ξενάγηση στην πόλη. Ένας κύριος μας ενημερώνει ότι χάσαμε πριν από λίγο το τελευταίο, που πρέπει να ξεκίνησε γύρω στις 17.15 με 17.30.Δε πειράζει, συνεχίζουμε τη βόλτα περπατώντας και φωτογραφίζοντας, κατευθυνόμενοι σε μια τοποθεσία κάτω από μια γέφυρα, όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες μας έχει κάτι σαν πάρκο δραστηριοτήτων. Πράγματι, βρίσκουμε κάποιες περίτεχνες κατασκευές, από υλικά της φύσης, οι οποίες παράγουν ήχους, δημιουργούν σχήματα, κλπ. Επειδή δε ξέρω ακριβώς πώς να το περιγράψω αυτό, σας παραπέμπω να φανταστείτε (όσους το ξέρετε) κάτι σαν το πάρκο του Αριστοτέλη στα Στάγειρα με τις εφαρμογές των νόμων της Φυσικής. Σαφώς υποδεέστερο αυτό της Metz, ίσως γιατί δε καταλαβαίναμε κι ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε γιατί οι ενημερωτικές πινακίδες ήταν όλες μόνο στα γαλλικά. Αλλά ούτε και τους Γάλλους είδα να ενθουσιάζονται στις εφαρμογές. Περάσαμε μισή ώρα κάνοντας πλάκα ο ένας στον άλλο σχετικά με όσα μας συνέβαιναν σ’αυτές τις «μαγικές» κατασκευές, οπότε πειθόταν να δοκιμάσει κι ο επόμενος, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να έχει την υποτιθέμενη εμπειρία. Μόνο όταν άκουγε τα γέλια των υπολοίπων, καταλάβαινε τι γινόταν… Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τελικά, ήταν μια ωραία προσπάθεια για κάτι διαφορετικό.
Συμφωνούμε όλοι ότι είναι μια πολύ όμορφη πόλη αλλά δεν έχουμε χρόνο να την απολαύσουμε και βράδυ για να δούμε αν δικαιώνει και το βραβείο της καλύτερα φωτισμένης πόλης. Κατά την άποψη του γιού μου, όταν βαριούνται, εφευρίσκουν βραβεία! Έχουμε δύο ώρες ακόμη για να φτάσουμε κοντά στον αυριανό προορισμό μας , το Κολμάρ και το χωριουδάκι της αποψινής μας διανυκτέρευσης, το Beleffose. Γύρω στις 10 κι ενώ το GPSείναι σίγουρο ότι φτάσαμε εμείς διαπιστώνουμε ότι μάλλον έχουμε χαθεί. Καμιά πινακίδα δε μας λέει τίποτε σχετικό κι όλα φαίνονται (και είναι!) κλειστά. Τελικά, κι ενώ, έχουμε απελπιστεί βλέπουμε μια παρέα στον κήπο ενός σπιτιού(?),Ξενοδοχείου (?) και σπεύδουν τ΄ αγόρια να ρωτήσουν. Τελικά ήταν κάτι σαν τη γαλλική ΧΑΝΘ (είδε ο μικρός το σήμα), μιλούσαν μετά βίας αγγλικά και απλά, επιβεβαίωσαν τους φόβους μας. Είμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση και ο προορισμός μας απείχε 44χλμ. Ακούστηκε στ΄ αυτιά μας σα να έπρεπε ν’ ανεβούμε στο βουνό εκείνη τη στιγμή! Κουρασμένοι, νυσταγμένοι, ελεεινοί, το μόνο που θέλαμε ήταν ένα μπάνιο κι ένα κρεβάτι. Δεν είχαμε επιλογές όμως: βαθιά ανάσα και φύγαμε. Φτάσαμε εν τέλει στο Belfosseαλλά ξενοδοχείο με τ ΄όνομα αυτό πουθενά. Πάλι φώτα σβηστά, πάλι ψυχή στο δρόμο, σα να είμαστε σε δωμάτιο απόδρασης νιώθαμε και πέφταμε συνέχεια σε τοίχο! Σ’ ένα ρεστοράν μια παρέα τριών νεαρών πίνει ….στο σκοτάδι. Σπίθα ελπίδας και ..τρέχουμε να ρωτήσουμε. Ατυχία: είναι ξένοι κι αυτοί, δεν ξέρουν τίποτε. Το κουράγιο μας εγκαταλείπει. Τηλεφωνούμε (11.30!) στην ιδιοκτήτρια: τι έκπληξη! Δε μιλά αγγλικά και με τα στοιχειώδη δικά μας γαλλικά καταλαβαίνουμε ότι δε μπορεί να μας βοηθήσει να το βρούμε. Απέχει ακόμη 5 χλμ, από κει που είμαστε και δεν μπορεί να έρθει να μας πάρει. Ο Γιάννης θυμώνει, τα παιδιά γκρινιάζουν. Την ξανακαλούμε και της λέμε ότι θα φύγουμε να ψάξουμε αλλού (δεν το πιστεύουμε πραγματικά) και μας λέει ακόμη μια φορά το ίδιο πράγμα: πρέπει να προσπαθήσουμε. Δρόμος άλλος δε φαίνεται πουθενά παρά μόνο χωματόδρομοι που οδηγούν στο βουνό (κι είναι κι αγριευτικοί (!).Ω! του θαύματος δύο κυρίες που φαίνεται να γυρίζουν σπίτι τους. Εννοείται ότι δεν ξέρουν αγγλικά και δεν ξέρουν και το ξενοδοχείο. Ωστόσο προσφέρονται να ρωτήσουν για μας έναν διερχόμενο οδηγό που (επιτέλους!) μας προσανατολίζει. Είναι όντως προς το βουνό αλλά από μια κατεύθυνση που δε φαινόταν πουθενά. Τον χιλιοευχαριστούμε κι αυτόν και την κυρία και όντως το βρίσκουμε 5χλμ μετά. Το σπίτι της Χάιντι στις Άλπεις το θυμάστε? Σε κάτι παρόμοιο νιώσαμε ότι βρεθήκαμε. Το ξεπερνάμε γρήγορα λόγω κούρασης και τρέχουμε να πάρουμε το κλειδί. Αμ δε! Ο κύριος-εκπρόσωπος (η ιδιοκτήτρια είχε φύγει για ύπνο, όχι που δε θα έφευγε) δε μας το δίνει αν δε δώσουμε 50 ευρώ εγγύηση! Ας μη το έλεγε στο booking,ας μη το είχαμε συμφωνήσει με την ιδιοκτήτρια, αυτοί έτσι το έχουν εδώ. Είναι εγγύηση και θα την πάρουμε πίσω φεύγοντας, λέει! Ο Γιάννης ξαναθυμώνει και δε θέλει να τα δώσουμε, όχι γιατί δεν τα έχουμε, αλλά γιατί μας αιφνιδίασαν. Ο «εκπρόσωπος» όμως είναι αμετάπειστος γιατί προασπίζεται τα συμφέροντα άλλου (λέει!).Τελικά υποχωρούμε εμείς γιατί είμαστε λιώμα από την κούραση και τη νύστα. Κάτι για βαθμολογίες μουρμουρίζει ο Γιάννης, αλλά είναι αργά (αγάπη μου γλυκιά!). Σβήσε το φώς να κοιμηθούμε…
2η μέρα
Στρασβούργο-Obernai
Το φώς έχει τη δύναμη να τα «ξεπλένει» όλα τελικά και να δείχνουν διαφορετικά. Το ξενοδοχείο μας φάνηκε, ότι ήταν στους πρόποδες ενός μικρού χιονοδρομικού κέντρου στα Βόσγια Όρη, στο SaintMarieauxMines. Αυτά παθαίνει όποιος δεν βλέπει τις αποστάσεις όταν κάνει κράτηση μέσω Booking! Είναι όμως μέσα στη φύση και στη γαλήνη με μοναδικούς ήχους τον αέρα και τα πουλιά. Το διαμέρισμα είναι δίχωρο, ιδανικό για μας και η στέγη με παραθυράκια, σα σοφίτα. Από τα παράθυρα βλέπεις μόνο δέντρα και μυρίζεις μόνο χώμα. Εννοείται ότι δεν έχει wi-fiκι ούτε τα κινητά μας πιάνουν. Εμένα δε με χαλάει αυτή η αναγκαστική αποχή από την τεχνολογία, αλλά μόνο εμένα: όλοι οι άλλοι γκρινιάζουν! Πρωινό δεν συμπεριλαμβάνεται στην τιμή αλλά έχουμε κάνει μια μικρή πρόβλεψη τουλάχιστον για τα παιδιά. Εμείς βολευόμαστε με δύο καφεδάκια από το εστιατόριο του κυρίου Γκιγιόμ (ο χθεσινοβραδινός εκπρόσωπος) που βρίσκεται από κάτω. Αποφασίζουμε ν΄ ακολουθήσουμε σήμερα, που είναι Κυριακή, το «Δρόμο του Κρασιού» και, αύριο, Δευτέρα κι εργάσιμη, να περιηγηθούμε στο Στρασβούργο, την πρωτεύουσα της Αλσατίας. Δε λάβαμε όμως υπ’ όψιν μας, πριν αποφασίσουμε, τους κατοίκους της περιοχής που, 3 χιλιόμετρα πιο κάτω κι, ακριβώς πάνω στο δρόμο μας (που τον είχαν κλείσει), είχαν στήσει μια γιορτή (LafeteduchampesduFeux). Δε μπόρεσα ν’ αποφύγω τη σύγκριση στο μυαλό μου με τ’ αντίστοιχα δικά μας πανηγύρια: καμία σχέση. Ήσυχη γιορτή, πολιτισμένη, χωρίς ανακατεμένες δυνατές μουσικές, χωρίς πάγκους και ψησταριές, μόνο καλαθάκια για πικ-νικ και κόσμο που αθλούταν με μπατόν ορειβασίας και σκι δρόμου. Σε μια γρήγορη εκτίμηση του τι έχουμε τελικά, κατέληξα ότι με την κοντινότερη παραλία κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και , τ΄ ορεινό τοπίο να τους περιτριγυρίζει, δεν έχουν και πολλές εναλλακτικές για μια ζεστή Κυριακή του Ιουλίου! Προσπαθήσαμε να «διαπεράσουμε» τη γιορτή, αλλά στάθηκε αδύνατο κι έτσι, αλλάξαμε απλά το πρόγραμμα και βάλαμε ρότα για Στρασβούργο. 50 χιλιόμετρα απόσταση πάνω-κάτω, φτάσαμε γρήγορα, παρκάραμε γρήγορα έξω από τον κεντρικό σταθμό των τρένων τους και, πρώτη στάση το OfficedeTourisme! Τρομερή πατέντα αυτό το γραφείο! Μας δίνουν το χάρτη της πόλης ανά χείρας, τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε κι αποφασίζουμε να κάνουμε την ξενάγηση με το πλοίο, γιατί η θερμοκρασία αντεδείκνυται για οτιδήποτε άλλο. Πριν μπούμε στο τουριστικό πλοιαράκι (batorama), μπαίνουμε κι εδώ στον καθεδρικό τους, που μας θυμίζει πολύ σε μεγαλείο αυτόν του Μetz. Έχει μέσα κι ένα αστρονομικό ρολόι, το οποίο ενθουσιάζει τα παιδιά. Ξέχασα ν΄ αναφέρω ότι συνήθως έχει είσοδο αυτός ο καθεδρικός (και τα μουσεία) εμείς όμως έχουμε έρθει την πρώτη Κυριακή του μήνα (τυχαίο!) και η είσοδος είναι δωρεάν.
Το πλοίο είναι ασφυκτικά γεμάτο και θέλουν να μας σκορπίσουν σε θέσεις που περισσεύουν από δω κι από κει, εμείς πάλι θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί κι έτσι, περιμένουμε να πάρουμε το επόμενο. Πάλι αποφασίσαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Δε γίνεται λέει, έπρεπε να μπούμε στο προηγούμενο, οπότε….χάσαμε τα λεφτά μας! Τί λέτε ρε παιδιά? Γίνεται ο σχετικός καβγάς μπροστά στο κισέ, τα δικά τους αυτοί, τα δικά μας εμείς, η ουρά πίσω μας έχει φτάσει στην πλατεία, στο τέλος μας βαριούνται και μας κάνουνε τη χάρη με βαριά καρδιά. Πού σαι ρε Έλληνα που η έννοια της οικογένειας και της παρέας είναι αυτονόητη! Το ξεπερνάμε κι αυτό γρήγορα κι επικεντρωνόμαστε στη θέα της πόλης μέσα από τα παράθυρα του υδρόβιου ξεναγού μας. Στην αρχή μου θυμίζει το Άμστερνταμ και τη Μπρύζ, αλλά μόνο στην αρχή. Είναι διαφορετική πόλη με ανάμικτα στοιχεία, γαλλικά και γερμανικά, ωραία δεμένα και, μόνο κοινό στοιχείο με τις άλλες δύο που προανέφερα, το νερό και τα κανάλια. Μέσα από τ’ ακουστικά μας, μαθαίνουμε ιστορίες και θρύλους για γέφυρες κι εκκλησίες που συναντάμε, για κτίρια και πρόσωπα ιστορικά και γεγονότα που έλαβαν χώρα στα παρακείμενα στενά ή πλατείες. Στο καινούριο κομμάτι της πόλης βρίσκονται και τα κτίρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου, του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , του Συμβουλίου της Ευρώπης, τα γραφεία των συμμετεχόντων σ’ αυτά τα όργανα, όλα κτίρια από γυαλί κι ατσάλι, επιβλητικά, μοντέρνα, ταιριαστά ωστόσο με το ύφος της πόλης. Πάνω από τις γέφυρες νεαροί και νεαρές κάνουν βουτιές, μέσα στο ποτάμι άλλοι κάνουν κανό και στις όχθες άλλοι λιάζονται. Περνάμε από την PetiteFrance,μια υδάτινη συνοικία, που αποτελείται από γέφυρες και σπίτια, χτισμένα στο ίδιο επίπεδο με το νερό του ποταμού Ιλλ, παραπόταμου του Ρήνου που διαρρέει την πόλη. Είναι σαν παραμυθένια κι ενόσω την περνάμε, σταμπάρουμε ένα ωραίο εστιατόριο με θέα πάνω της για να φάμε μόλις τελειώσει η βόλτα μας, η οποία κρατάει λίγο παραπάνω από ώρα. Μας αφήνει ικανοποιημένους και…πεινασμένους.
Κατευθυνόμαστε πεζοί πλέον, στα στενά και στο εστιατόριο-στόχο, το οποίο διαπιστώνουμε με λύπη ότι είναι ….φωτιά. Καταλήγουμε σ’ ένα πιο προσιτό, στην πλατεία Kleber και δοκιμάζουμε tarteflambee. Κάτι σαν πίτσα, αλλά με πιο λεπτή ζύμη, με κρέμα και κρεμμύδια. Η ζέστη μας έχει αποδιοργανώσει και προτιμούμε να μπούμε στο αμάξι για την επιστροφή. Τις επόμενες ημέρες θα εκτιμήσω και τις βρυσούλες σε κάθε, σχεδόν, πλατεία με τρεχούμενο, πόσιμο, δροσερό νερό κι ας μου φαινόταν ταλαιπωρία οι ουρές των τουριστών με τα μπουκαλάκια ανα χείρας! Αν ήταν πιο « δροσερές» οι συνθήκες θα θέλαμε να πάμε και στην Orangerie, το τεράστιο πάρκο με τους πανέμορφους πορτοκαλεώνες και τον μικρό ζωολογικό κήπο για τα παιδιά, που φτιάχτηκε τον 19ο αιώνα για να εντυπωσιαστεί η σύζυγος του Ναπολέοντα, Ζοζεφίνα, στην οποία και είναι αφιερωμένο.
Φεύγουμε όμως κακήν-κακώς….Στα πρώτα 5 λεπτά της διαδρομής η προοπτική της επιστροφής στο «ερημικό καταφύγιο» μας, μας τρομάζει και, μάλιστα, όταν η ώρα δεν είναι ακόμη 8 (δηλαδή τουλάχιστον άλλες δύο φωτεινές ώρες). Έτσι, τολμώ να προτείνω μια επίσκεψη στο πρώτο από τα χωριά του δρόμου του κρασιού, για το οποίο δε θα χρειαστεί να κάνουμε καμιά παράκαμψη, αφού είναι σχεδόν, πάνω στο δρόμο της επιστροφής μας και ούτε ένα 20λεπτο από το Στρασβούργο. Η πρόταση υπερψηφίζεται και το Οbernai μας υποδέχεται. Είναι γραφικό, με πολύχρωμα σπιτάκια και πλακόστρωτα στενά, ήσυχες (αυτήν την ώρα) πλατείες, νοσοκομείο (!) και συμπαθητικά καφέ κι εστιατόρια. Κάνουμε τη βόλτα μας, το γραφείο τουρισμού έχει κλείσει για να το συμβουλευτούμε κι, έτσι καθόμαστε για μια δροσερή μπύρα, που μας δίνει λίγο ακόμη χρόνο για ν’ αποτυπώσουμε την εικόνα του. Μας «κουνάει» από τη θέση μας μόνο η ανάμνηση της χθεσινοβραδινής μας περιπέτειας, που επ’ ουδενί θέλουμε να ξαναζήσουμε…
3η μέρα
Colmar-Eguisheim-Kayserberg
Και ξημέρωσε η μέρα που θα κάναμε αυτή τη διαδρομή στα μονοπάτια του κρασιού της Αλσατίας για την οποία τόσα είχαμε διαβάσει! Αφήσαμε το ησυχαστήριο μας, φορτώνοντας όλα μας τα υπάρχοντα γιατί το βράδυ θα καταλύαμε αλλού, σύμφωνα με το πρόγραμμα μας. Ξεκινήσαμε ήσυχα, χωρίς βιασύνη… Ήταν Δευτέρα και δεν είχε γιορτές να κλείνουν τους δρόμους, που μας υποδεχόντουσαν ήσυχοι, ο ένας μετά τον άλλο. Οι άνθρωποι ήταν στις δουλειές τους και στ΄ αμπέλια τους! Ναι, τους βλέπαμε εν δράσει, με τα καπέλα τους, να σκύβουν στοργικά πάνω από τα φυτά τους και τη γη τους, κάποιοι μόνοι, κάποιοι σε ομάδες… Αμπέλια όμορφα, πράσινα, απλωμένα με τάξη, σαν στρατιωτάκια στη σειρά! Κυλούσαμε πάνω στον περίφημο δρόμο του κρασιού της Αλσατίας! Ο προορισμός μας ήταν το Colmarπου βρισκόταν σε απόσταση 52 χλμ. Φτάσαμε γρήγορα, στην είσοδο μας υποδέχτηκε ομοίωμα του αγάλματος της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη μιας και από δώ καταγόταν ο δημιουργός του, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί και ψάξαμε γι άλλη μια φορά το γνωστό μας OfficedeTourism, το οποίο παιδευτήκαμε λίγο να βρούμε, στο σημείο που βρισκόταν, αλλά δε μας ξέφυγε.
Ξεκινήσαμε από το δωρεάν παρκινγκ στην πλατεία που μας υπέδειξε κι αφού τακτοποιήσαμε τ΄ αμαξάκι μας, ξεχυθήκαμε με τους χάρτες ανά χείρας ν΄ ανακαλύψουμε όλα αυτά που κάνανε διάσημο αυτό το χωριό. Τα πήραμε με τη σειρά, σε μια φιδωτή πορεία που μας χάραξε το γραφείο πάνω στο χάρτη μας και θα μας αποκάλυπτε όλα τ΄ αξιοθέατα. Δυστυχώς δε μπορούσαμε να επισκεφτούμε το ΜουσείοUnterlinden λόγω ανακαίνισης. Κάποια κομμάτια φιλοξενούνταν στη Δομινικανή Εκκλησία, επιλέξαμε όμως να μην την επισκεφτούμε και ν΄ αφιερώσουμε χρόνο στην περιήγηση στο χωριό.
Το χωριό είχε παραδοσιακά, πολύχρωμα σπίτια, με εμφανή τα ξύλα στην κατασκευή τους, δρομάκια στενά πλακόστρωτα, αλλά και πλατεΐτσες που τις κοσμούσαν έργα του διάσημου τέκνου τους και, γενικά ήταν ιδανικό για να το περπατήσεις. Η άλλη εναλλακτική που μας προσφερόταν για την ίδια διαδρομή ήταν το τρενάκι που το αφήσαμε, όμως, παραπονεμένο. Αυτό που είδαμε επιπλέον και, το γέννησε μάλλον η επισκεψιμότητα του χωριού, ήταν υπέροχες επεξηγηματικές πινακίδες έξω από κάθε αξιοθέατο με τη μικρή ιστορία του και surprise-surprise! και στ΄ αγγλικά. Έτσι «ξεστραβωνόμασταν» χωρίς να ενοχλούμε κανέναν. Ναοί, σπίτια διασήμων, το μουσείο Μπαρτολντί, μια σκεπαστή αγορά (που ήταν κλειστή λόγω Δευτέρας) και την Πετίτ Βενίς στο τέλος σαν …σαντιγύ. Συνοικία των βυρσοδεψών και των ψαράδων παλιότερα, πλάι στα κανάλια, ρομαντική γειτονιά σήμερα με τις γόνδολες να προσφέρονται να σε ξεναγήσουν. Δεν κατέληξα αν μου θύμιζε ακριβώς τη Βενετία, αλλά ήταν πολύ όμορφη. Σταματήσαμε σε μια ημι-σκεπαστή πλατεία για ξεκούραση. Στα τραπεζάκια και στις καρέκλες μοναστηριακού στυλ που είχαν στηθεί εκεί, δοκιμάσαμε τα κρασιά της περιοχής. Τί κι αν ήταν μόνο 12! Νομίζω και κακοπροαίρετος να είσαι δε μπορείς παρά να υποκλιθείς στη γεύση τους. Ήπιαμε muscadκαι reislingκαι θέλαμε να δοκιμάσουμε κι άλλα, αναλογιστήκαμε όμως ότι είχαμε δρόμο ακόμη.
Απ΄ όλα τ΄ αξιοθέατα επιλέξαμε να μπούμε στο μουσείο παιχνιδιών, για ευνόητους λόγους. Είχαμε μια παρόμοια εμπειρία στις Βρυξέλλες πριν από τρία χρόνια και, παραδόξως, θυμόντουσαν και λεπτομέρειες , γι΄ αυτό επιμένανε να ξαναδοκιμάσουμε. Είχε αξιόλογες συλλογές με παιχνίδια άλλων εποχών, όλα πίσω από βιτρίνες , που σε στέλνανε ένα ταξίδι στο χρόνο. Εγώ κόλλησα στη βιτρίνα με τις Barbie, τα σπίτια, τ΄ αυτοκίνητα, τις ντουλάπες, τις τουαλέτες τους (που περίμενα τον Αη Βασίλη να μου τις φέρει), τον Τζον-Τζον σε διάφορες εκδοχές, τις συλλεκτικές εκδόσεις τους…Ζαλίστηκα! Θυμήθηκα ένα σωρό ιστορίες να πω στις κόρες μου από τα παιχνίδια με την αδερφή μου που στήναμε πάνω σ΄αυτές τις κούκλες και την διακαή ζήλια μας για την συνομήλικη και πιο πλούσια ξαδέρφη που είχε όλο αυτόν τον κόσμο στο δωμάτιο της. Αλλά οι κόρες μου, πέρα από λίγα λεπτά που αφιέρωναν σε κάθε βιτρίνα, τρέχανε σαν τις μέλισσες πάνω-κάτω για να τα δούνε όλα. Τη συλλογή με τα μικρά τρένα, όλα στημένα πάνω σε ράγες, με τ΄ αρκουδάκια teddy, τις κούκλες παλιότερων εποχών, τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα, τις βιτρίνες με τα σερβίτσια (κουζινικά τα λέγαμε εμείς). Πριν φύγουμε, ανακαλύψαμε ότι μπορούσαμε ν’ απολαύσουμε μια συμφωνική ορχήστρα από…κούκλες μουσικούς που ήταν δεξιοτέχνες σ΄όλα τα όργανα κι, εννοείται, πως το κάναμε κι εντυπωσιαστήκαμε.
Στην έξοδο του μουσείου πήραμε μια βαθιά ανάσα, μπας κι αποθηκεύσουμε λίγο από τον αέρα του μέρους που θα μας βοηθούσε να το κρατήσουμε καλύτερα στη μνήμη μας (λές να πιάσει?) και χαράξαμε πορεία για το Eguisheim. Έξι χιλιόμετρα πιο κει, μέχρι να μπούμε στο αμάξι, βγήκαμε. Παρκάραμε στο παρκινγκ στην είσοδο του χωριού και τρέξαμε να βρούμε το OfficedeTourism. Υπήρχε, ήταν ανοιχτό και οι υπάλληλοι του ήταν ευγενέστατα, αγγλομαθή, νέα παιδιά που μας πληροφόρησαν χαμογελαστοί ότι σ’ αυτό το χωριό δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε …το χωριό. Ήταν ένα από τα πιο παλιά της Γαλλίας και σχεδόν ανέγγιχτο τα τελευταία 400 χρόνια. Δηλαδή είχαμε την ευκαιρία για ένα ταξίδι στο χρόνο! Μας προμήθευσαν το χάρτη, μας ενημέρωσαν πού μπορούσαμε να φάμε (γιατί ήταν πάλι μια ώρα δύσκολη)και για το εντυπωσιακό γεγονός ότι από τις 50 οικογένειες μονίμων κατοίκων, οι 35 ήταν οινοπαραγωγοί και μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε μιας και τα σπίτια τους ήταν…κάβες! Δηλαδή σχεδόν όλο το χωριό ήταν ένα κελάρι κρασιού!
Θα ξεκινούσαμε άμεσα, αν το αίσθημα της πείνας μας δεν ήταν τόσο βασανιστικό και η ζέστη τόσο ανυπόφορη. Έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε την επόμενη (τουλάχιστον ) θερμή ώρα σ΄ ένα ρεστοράν και να λύσουμε μεμιάς και τα δύο προβλήματά μας. Στρωθήκαμε σ΄ ένα απ΄ αυτά που μας είχαν προτείνει και μας φάνηκε και σκιερό, για να μάθουμε μετά από λίγα λεπτά ότι τέτοια ώρα(!) -4 ήταν παρεμπιπτόντως ς- μόνο tarteflambeeσερβίρανε (πάλι?). Πού ΄σαι ρε πατρίδα που δεν αφήνεις νηστικό κανέναν γιατί κάθε ώρα είναι ώρα φαγητού! Τα μαζέψαμε και με συνοπτικές διαδικασίες , ψάξαμε για το επόμενο. Το βρήκαμε κλειστό, όπως και το επόμενο και το μετά απ΄αυτό…Τώρα τι γίνεται? Ξανά στο Γραφείο Τουρισμού για επαναπροσδιορισμό, που το προλάβαμε ευτυχώς ακόμη ανοιχτό (κλείνουν στις 5). Τελικά βολευτήκαμε σ’ ένα στην είσοδο του χωριού, με σκεπαστή αυλή, όπου επίσης δεν είχες και τις τρομερές επιλογές , αλλά τουλάχιστον είχες κάποιες. Το ζήτημα του νερού δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει μέχρι τώρα, αλλά μας τυράννησε πολύ. Πανάκριβο και ως εκ τούτου το πίναμε με το σταγονόμετρο. 2 ευρώ τα 375ml, τη στιγμή που εμείς οι 5 θέλαμε τουλάχιστον 2 λίτρα τη φορά για να ξεδιψάσουμε σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Το ανθρακούχο είναι πιο πολύ στην κουλτούρα τους, όπως και οποιοδήποτε άλλο υγρό, εκτός του νερού (αναψυκτικά, μπύρες, γρανίτες, κλπ) Πιο συχνά έβρισκες πάγκο με γρανίτες παρά βρυσούλα για νερό.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο χωριό, που ήταν τόσο ήσυχο, σαν ακατοίκητο. Ζήτημα να συναντήσαμε 10 ανθρώπους (προφανώς λόγω ώρας και θερμοκρασίας). Γρήγορα φτάσαμε μέχρι την άλλη άκρη του χωριού, χαζεύοντας τα λιγοστά μαγαζιά και τα χρωματιστά σπιτάκια, που τα είχ ε συνηθίσει, πλέον, το μάτι μας. Ίδιο περίπου αρχιτεκτονικό ύφος με το Κολμάρ, λίγο πιο παραμυθένιο, τόσο που αναρωτήθηκα μήπως το έφτιαξαν για κάποιο σκηνικό ταινίας προς στιγμήν. Πιο έντονες οι χρωματικές αντιθέσεις, πιο κουκλόσπιτα τα σπίτια, τα σιντριβάνια σαν αυτά που βλέπουμε στις σελίδες των παραμυθιών, με αγαλματάκια στο κέντρο και κρήνες να τρέχουν νεράκι (μη πόσιμο βεβαίως). Ανά δεύτερο σπίτι βλέπαμε και την επιγραφή vinicultureκαι σε κάποια υπήρχαν και στημένα τραπεζάκια απ΄ έξω με τις συσκευασίες των κρασιών τους, για να επιβεβαιωθούν και οι πληροφοριοδότες μας. Μπήκαμε αρκετές φορές στον πειρασμό ν΄ αγοράσουμε, αλλά μας σταμάτησε η σκέψη των υγρών στο αεροπλάνο. Όπως περπατούσαμε και χαζεύαμε και φωτογραφίζαμε, σ΄ ένα γύρισμα του κεφαλιού μου, είδα αυτό το χιλιοφωτογραφημένο σπίτι, με το παράξενο σχήμα, που σηματοδοτούσε την αρχή δύο δρόμων δεξιά και αριστερά του, της Ρεμπαρντ και της Αλμεντ.
Πήραμε την πρώτη που θα μας παρέτεινε για λίγη ώρα ακόμη αυτή την παραμυθο-βόλτα. Όντως, αυτό το χωριό μπορούσες να το προσεγγίσεις με άλλη ματιά. Δεν ήταν η γενέτειρα κάποιου διάσημου(κάποιος Πάπας μόνο), δεν είχε επιβλητικούς καθεδρικούς, ούτε μουσεία από τα οποία έπρεπε να περάσεις οπωσδήποτε. Είχε τη δική του γοητεία που ήταν αυτοί οι ίδιοι οι δρόμοι του, τα σπίτια του και η αίσθηση, καθώς το περπατούσες, ότι μεταφέρθηκες στο Μεσαίωνα.
Στην έξοδο του χωριού σκεφτήκαμε να ψάξουμε ένα πάρκο με ζώα, για το οποίο μας είχαν ενημερώσει τα παιδιά στο Γραφείο, αλλά τα πόδια μας δεν άντεχαν άλλο κι έτσι, ομόφωνα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε να πάρουμε το αμάξι για να το κάνουμε, όπερ κι έγινε. Πάρκο βέβαια, δε βρήκαμε είχαμε όμως την ευκαιρία να θαυμάσουμε το χωριό λίγο πιο πανοραμικά και, επιτέλους, καταλάβαμε αυτό που έλεγε ο τουριστικός οδηγός: το χωριό ήταν χτισμένο σε τρεις ομόκεντρους κύκλους κι ήταν κι αυτό ένα απ΄ όσα το έκαναν ξεχωριστό. Περπατήσαμε λίγο στους υπέροχους αμπελώνες που περικύκλωναν το χωριό κι αγγίξαμε τ’ άγουρα ακόμη τσαμπιά. Ο πλούτος τους, όλη τους η περιουσία! Φωτογραφηθήκαμε και φύγαμε ικανοποιημένοι, έστω κι αν δεν είχαμε επισκεφτεί κανέναν οινοπαραγωγό.
Το Kayserbergαπείχε ένα 20λεπτο περίπου από κει και …σπεύδουμε. Φτάσαμε ακριβώς στις 7, οπότε και μπορούμε να μη βάλουμε κέρμα για το παρκινγκ, είναι δωρεάν. Θες η ώρα της άφιξης, θες το ύφος του χωριού, μας φαίνεται λίγο πιο μελαγχολικό, με λίγο πιο μουντά χρώματα, αν και στο ίδιο αρχιτεκτονικό ύφος με τα προηγούμενα. Σπιτάκια χρωματιστά, δρομάκια, προϊόντα οινοπαραγωγών κι ένα ποτάμι να το διατρέχει και να του δίνει ρομαντισμό. Ίσως να το αδικώ λίγο, ίσως να είμαστε κουρασμένοι, το περπατήσαμε όμως κι αυτό κι εκεί, κάπου κεντρικά είδαμε και το σπίτι του γιατρού Albert Schweitzer, που τιμήθηκε με Νόμπελ το 1952.Αράξαμε σ΄ ένα παρκάκι με δραστηριότητες για τα παιδιά και, μετά από λίγο, καταλάβαμε ότι είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Η επιστροφή γι’ απόψε θα ήταν στο Rustτης Γερμανίας, έξω ακριβώς από την είσοδο του EuropaPark. 52 χιλιόμετρα από κει που είμαστε, μία ώρα περίπου με το αυτοκίνητο.
Ήρεμες εναλλαγές τοπίων και πάλι ούτε που θα το καταλαβαίναμε ότι αλλάξαμε χώρα, αν δε μας πληροφορούσαν οι πινακίδες. Λίγα χιλιόμετρα όμως μετά, με το που είδαμε το Ρήνο και θαυμάσαμε το μεγαλείο του, αρχίσαμε να παρατηρούμε ότι και η εξοχή ακόμη, είχε την γερμανική οργάνωση. Εκεί είδαμε ότι η Γερμανία επιβάλει την τάξη της και το χαρακτήρα της μέχρι και την τελευταία σπιθαμή της, το πιο ακριανό σύνορό της. Όσο «τρώγαμε» την απόσταση προς το Rust ήταν ξεκάθαρο.
Το HausGabrielle, στο οποίο είχαμε κλείσει δωμάτιο, το βρήκαμε εύκολα και η Γερμανίδα ιδιοκτήτρια μας υποδέχτηκε πολύ ευγενικά και …στ΄αγγλικά! Το διαμερισματάκι μας ήταν μονόχωρο αλλά πολύ ευρύχωρο, με διπλό κρεβάτι, ένα μονό και κουκέτα για τα κορίτσια. Μέχρι και το μπάνιο είχε την άνεση σαλονιού. Ο χώρος μύριζε καθαριότητα και μαλακτικό. Την ευχαριστήσαμε, την καληνυχτίσαμε, μας πρότεινε ευγενικά ότι μπορούσαμε ακόμη (παρόλο που δεν το είχαμε κλείσει) να πάρουμε πρωινό στον ξενώνα, αρνηθήκαμε πάλι και η βραδιά έληξε μέσα σε όνειρα για τη μέρα που ξημέρωνε, ειδικά για τους πιο μικρούς της παρέας…
EuropaPark
Το χωριό μας καλημέρισε ήσυχο, στους καθημερινούς ρυθμούς του κι ενημερωθήκαμε ότι ήταν μια ιδανική εποχή να επισκεφτούμε το πάρκο καθώς για τα παιδιά της χώρας, η σχολική χρονιά δεν είχε ακόμη τελειώσει. Γεμάτοι ανυπομονησία λοιπόν, έχοντας στο μυαλό μας την προηγούμενη εμπειρία της Disneyland, επιλέξαμε να πάμε περπατώντας μέχρι εκεί, καθώς το πάρκινγκ του πάρκου είχε χρέωση. Σε 10 λεπτά είμαστε μπροστά σε μια πολύχρωμη είσοδο, με πολλά λεωφορεία παρκαρισμένα (τζάμπα η χαρά ) και μια ξεσηκωτική μουσική που ερχόταν από μέσα και σε παρέπεμπε σε ξέφρενο πάρτυ (στις 10 το πρωί?) ή σε καρναβάλι! Τα παιδιά δε κρατιόντουσαν άλλο και , αφού πληρώσαμε τα προβλεπόμενα,42 ευρώ οι μεγάλοι και 37,5 οι μικρές (ο γιός μου στα 15 ήταν μεγάλος), περάσαμε την πύλη. Το πάρκο μας κατάπιε για το υπόλοιπο της ημέρας κι ένιωσα σαν μέσα σε μια δίνη!
Αυτό που θυμόμαστε είναι ένα διαρκές: ”κι εδώ, κι εδώ..», τη θερμοκρασία που χτύπησε όρια υψηλού πυρετού και το μαρτύριο του νερού!
Όλο το πάρκο ήταν οργανωμένο σε γειτονιές-χώρες της Ε.Ε. και κάθε γειτονιά είχε τα παιχνίδια της. Ένα rollercoaster ήταν το κορυφαίο σε κάθε χώρα και, από κει και πέρα, τα επιμέρους παιχνίδια ήταν προσαρμοσμένα στην ιστορία της κάθε χώρας ή στη μορφολογία ή στα επιτεύγματά της, κ.ο.κ. Στη Ρωσία, ας πούμε, είχε σε παιχνίδι το διαστημικό σταθμό MIR, στην Ιταλία είχε ένα ιπτάμενο παιχνίδι προσομοίωση της ιπτάμενης μηχανής του Ντα Βίντσι, στην Νορβηγία είχε βάρκες-σαμπρέλες για βόλτα στα φιόρδ, κτλ. Εννοείται ότι επισκεφτήκαμε την Ελλάδα που είχε ένα εντυπωσιακό rollercoaster που κατέληγε στο Ναό του Ποσειδώνα και καθ’ όλη την αναμονή απολαμβάναμε σκηνές από την ελληνική ιστορία, προβαλλόμενες στους τοίχους.
Περάσαμε σχεδόν από παντού, ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό όταν όλος ο κόσμος που το επισκέπτεται, δηλώνει ότι προλαβαίνει μόνο το 40-50% του πάρκου, αλλά, ίσως επειδή τα παιδιά ήταν μεγάλα και συνεργάστηκαν, ίσως επειδή κινηθήκαμε έξυπνα, ίσως επειδή αποφύγαμε τους πολύ be-be τομείς, θεωρώ ότι καταφέραμε να δούμε το μεγαλύτερο ποσοστό του πάρκου και να φύγουμε ευχαριστημένοι, αλλά εξαντλημένοι. Δυστυχώς, ήταν μια πολύ ζεστή μέρα και ο συνδυασμός ήλιος-αδιάκοπη κίνηση μας εξόντωσε. Το εντυπωσιακό ήταν ότι το νερό, για ακόμη μια φορά ήταν πανάκριβο (2ευρώ τα 330ml) και δεν το πουλούσαν και παντού! Πως καταφέρνουν να ζουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς το άφθονο νερό στην καθημερινότητά τους, ακόμη απορώ! Κάποια στιγμή, από την απελπισία μου, κατάφερα να «κλέψω» λίγα παγάκια από ένα στάντ με αναψυκτικά και τα έβαλα στο κεφάλι μου! Κυνηγήσαμε ότι «υδρόβιο» παιχνίδι υπήρχε αλλά κι αυτό το σύστημα δε κατάφερε να μας γλυτώσει από το να νιώθουμε στεγνοί και διψασμένοι στο τέλος της ημέρας, το οποίο ήταν λίγο μετά τις 7 το απόγευμα οπότε κι έκλεινε το πάρκο. Σύραμε τα βήματά μας σ’ ένα κοντινό σούπερ μάρκετ και, αφού εφοδιαστήκαμε με τ΄ απαραίτητα σνάκ για ένα ελαφρύ κι ευχάριστο βραδινό, αποσυρθήκαμε στο διαμερισματάκι μας. Είχε ένα τραπεζάκι πάνω στο μικρό κηπάκι του, απλώσαμε εκεί τα πράγματά μας κι απολαύσαμε , εμείς το ποτό μας (ανοίξαμε το τζιν φράουλας) και τα παιδιά το δείπνο τους. Η θερμοκρασία έπεφτε όσο έπεφτε κι ο ήλιος και μας ανακούφιζε, μέχρι που άρχισε να φυσάει, να σκοτεινιάζει, να μπουμπουνίζει κι ο αέρας να μυρίζει βροχή. Αυτό κι αν ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν! Ένας δροσερός ύπνος που μας ξεκούρασε ….
Baccarat-Nancy-Zaventem
Είχε έρθει η μέρα της επιστροφής. Το τελείωμά της θα μας έβρισκε στο αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη. Είχαμε όμως ακόμη όλη τη μέρα μπροστά μας και το δρόμο του γυρισμού αποφασίσαμε να τον κάνουμε λιγότερο βαρετό και κουραστικό, με δύο στάσεις ακόμη για να εμπλουτίσουμε το άλμπουμ αυτού του ταξιδιού μας. Έτσι, περάσαμε πάλι στη Γαλλία και, περίπου 1.30 ώρα μετά, βρεθήκαμε στο Baccarat, ένα μικρό χωριουδάκι της επαρχίας της Λωρραίνης, διάσημο για τα κρύσταλλά του και τις γυάλινες δημιουργίες του. Κάποια στιγμή της ιστορίας του, διαβάσαμε πως του δόθηκε το προνόμιο της κατασκευής βιοτεχνίας υαλουργίας από κάποιον βασιλιά κι έκτοτε τ΄ όνομά του είναι συνώνυμο της τέχνης στο γυαλί. Ήλπιζα μήπως πάρω λάφυρο καμιά τέτοια δημιουργία αλλά μετά από μια γρήγορη περιήγηση στις κεντρικές βιτρίνες, απογοητεύτηκα. Όχι βέβαια από τα γυαλικά, αλλά από τις απαγορευτικές τιμές τους. Οι καταστηματάρχες βέβαια, βλέποντας με να κοιτάω τόσο επίμονα, προσπαθούσαν να με πείσουν ότι μέσα έχει προσφορές. Ξέροντας όμως ότι γυρίζοντας μας περιμένει η αβεβαιότητα που έχει δημιουργηθεί από τα capitalcontrols, δεν τόλμησα όχι μέσα να πάω, αλλά έφευγα και από τη βιτρίνα. Ωστόσο τα θαύμασα γιατί όλα ήταν έργα τέχνης, μοντέρνας ή πιο παραδοσιακής. Ψάξαμε και για το σχετικό μουσείο, το οποίο, αφού βρήκαμε, μας ενημέρωσαν ότι ήταν κλειστό αυτό το διάστημα. Παρατηρήσαμε μια εκκλησία, χτισμένη σε μοντέρνα γραμμή, που το σχήμα της μάθαμε ότι παρέπεμπε σ΄ αυτό της Αγίας Τριάδας, περιηγηθήκαμε λίγο στο χωριό, το οποίο δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο χρώμα (τουλάχιστον έτσι κρίναμε εμείς ) κι έτσι, ξαναβγήκαμε στο δρόμο της επιστροφής.
60 χιλιόμετρα μετά μας περίμενε η Nancy την οποία είχαμε βάλει στο μάτι ήδη από το ξεκίνημα του ταξιδιού μας. Είχαμε διαβάσει πολλά αλλά είχαμε μόνο λίγο χρόνο να της αφιερώσουμε. Βρήκαμε γρήγορα να παρκάρουμε, κοντά στο κέντρο και, ψάξαμε για την κεντρική πλατεία και το Γραφείο Τουρισμού. Η πλατεία Stanislas σ’ εντυπωσιάζει με την είσοδο καθώς έχει , εκτός από αυτά τα βαριά κτίρια , χρυσαφένιες κατασκευές περίτεχνες, αναγεννησιακές που λάμπουν και σε μαγνητίζουν. Η πλατεία πήρε τ΄ όνομά της από έναν Πολωνό βασιλιά που ήταν εξόριστος εκεί κι έκανε πολλά για την πόλη (και την υστεροφημία του?) στη διάρκεια κάποιων παιχνιδιών εξουσίας που τα διάβασα, αλλά λίγο τα κατάλαβα. Αυτό που έμεινε στην πόλη είναι ομορφιά που τη διατηρήσαν στο πέρασμα των χρόνων και ίσως και να την επέκτειναν. Γενέτειρα της γνωστής Ιωάννας της Λωρραίνης, για την οποία υπάρχει και άγαλμα το οποίο δεν είδαμε, μιας και σκορπιστήκαμε σε μια σκεπαστή αγορά που βρέθηκε μπροστά μας και μας έφαγε πολύ από το χρόνο μας. Ήταν σα μια κλασσάτη λαϊκή αγορά που μας πήγαινε από το ένα στο άλλο κι εμείς της το επιτρέπαμε. Στη διάρκεια αυτής της περιήγησης, ο Γιάννης είχε την ιδέα να δοκιμάσουμε τη λιχουδιά της περιοχής, που δεν είναι άλλη από την περίφημη Κις-Λορέν. Σ΄ένα παραδοσιακό μαγαζί βρήκαμε αυτές τις τάρτες-πίτες με κάθε λογής γέμιση και πήραμε ο καθένας διαφορετική. Εγώ δοκίμασα μία με τυριά που νομίζω πως ακόμη έχω τη γεύση της στο στόμα μου, αλλά τσίμπησα και από του Γιάννη που είχε και αλλαντικά και ήταν επίσης θεϊκή. Τα παιδιά νομίζω ότι πήραν γλυκές αλλά δε μου έδωσαν ούτε μια μπουκιά!
Διαβάσαμε στις πληροφορίες που μας έδωσε το γραφείο για μουσείο καλών τεχνών, για το Παλάτι των Δουκών και για κάποια άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα αλλά μάλλον αιθεροβατούσαμε. Κόντευε 3, είχαμε άλλα 300 χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι το Zaventem, στις 8 ήταν η πτήση μας και, τουλάχιστον 1 ώρα πριν έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο (ευτυχώς εκεί).Πήραμε καφέ στο χέρι, τα παιδιά τις θέσεις τους στο αυτοκίνητο , καλωδιωθήκανε με τ΄ ακουστικά τους και φύγαμε. Το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν λίγο επεισοδιακό, καθώς επιδοθήκαμε σ΄ έναν αγώνα δρόμου μέχρι το αεροδρόμιο με αντίπαλο το ρολόι. Στο δρόμο εκτός από λίγη κίνηση βρήκαμε και έργα σε κάποια κομμάτια, που μας «πέταξαν» σε παρακάμψεις και κατάφεραν να μας αγχώσουν για τα καλά. Μέχρι και βροχούλα έριξε μετά από τόσες μέρες καλοκαιρίας ! Τέλος καλό, όλα καλά όμως γιατί τελικά τα καταφέραμε να είμαστε στην ώρα μας εμείς, αλλά όχι το….αεροπλάνο! Ναι, είχε καθυστέρηση η πτήση! Μετά από τόση αγωνία πέσαμε σαν άδεια σακιά στις καρέκλες της αίθουσας αναμονής και χρειαστήκαμε κανένα μισάωρο να συνέλθουμε. Τόσο περίπου χρειάστηκε και το αεροπλάνο για να έρθει.
Γιατί τελικά ήρθε και μας πήρε μαζί του…
Attachments
Last edited by a moderator:
Κάναμε όμως το λάθος κ ανεβήκαμε πρώτα σ'αυτό (φοβηθήκαμε μην αλλάξουμε γνώμη κ δεν ανέβουμε!) κ μετά όλα τα υπόλοιπα δε μάς φαινόντουσαν καθόλου extreme
