ΗΠΑ Λος Άντζελες - Zion National Park - Bryce National Park

[χριστίναα95]

Η ιδέα για το ταξίδι αυτό υπήρχε από τότε που ξεκίνησα να σπουδάζω στην Αμερική πριν από τέσσερα χρόνια και πλέον δε σήκωνε άλλη αναβολή. Αφού τα σύνορα άνοιξαν και τα κρούσματα έπαφταν ήταν επιτέλους η ώρα να μπουν στην άκρη όλοι οι φόβοι για την μεγάλη απόσταση και ο δισταγμός για το υψηλό κόστος και να έρθει επιτέλους η φίλη μου να με βρει στην Αμερική. Οι ιδέες για το τι θα κάναμε ήταν πολλές. Εκείνη ήθελε να δει την Καλιφόρνια και έβλεπε ότι οι πτήσεις από Ελλάδα για Λος Άντζελες ήταν σχετικά φτηνές. Εγώ ήθελα να καταφέρω να πάω επιτέλους στα διάσημα εθνικά πάρκα του Γιούτα. Οπότε είπαμε να τα συνδυάσουμε και το ταξίδι αυτό έφυγε επιτέλους από το στάδιο του group chat κι έγινε πραγματικότητα. Τρισίμιση μέρες στο Λος Άντζελες, μία μέρα στο Λας Βέγκας, δύο μέρες στο Zion National Park και μία μέρα στο Bryce και πέντε μέρες Σικάγο, όπου μένω. Ήταν αρκετός χρόνος; Μήπως να προσθέσουμε μια μέρα ακόμη σε κάθε προορισμό; Μήπως αν είναι να πάμε κάπου μόνο για 3 μέρες, δεν αξίζει να πάμε καθόλου; Μήπως η οδήγηση σε ξένη χώρα είναι επικίνδυνη; Αποφασίσαμε να αφήσουμε τα "μήπως" στην άκρη και απλά να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τα λεφτά και το χρόνο που διαθέταμε. Σκεφτήκαμε ότι είναι καλοκαίρι και πως οι μέρες είναι μεγάλες. Θα ξυπνάμε νωρίς το πρωί και θα είμαστε στο πόδι όλη μέρα. Θα δούμε όσα πιο πολλά μπορούμε. Τα ξενοδοχείο κλείστηκαν, η κράτηση για την ενοικίαση του αμαξιού έγινε, τα διαβατήρια και η ΕΣΤΑ βγήκαν και κάπως έτσι βρέθηκα στο LAX να ψάχνω τη φίλη μου, που είχε φτάσει από Αθήνα μέσω Λονδίνου, και δεν ήταν σίγουρη σε ποιο terminal βρισκόταν. Το LAX είναι το πιο χαοτικό αεροδρόμιο που έχω βρεθεί. Είναι τεράστιο, με κακή σήμανση και με ελάχιστους διαθέσιμους υπαλλήλους που μπορούν να απαντήσουν ερωτήσεις. Καταφέραμε να βρεθούμε με τη βοήθεια του share location κι ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Τα είχαμε καταφέρει: είχαμε βρεθεί στην Αμερική.

Η καλύτερη επιλογή για να φτάσουμε στην πόλη φαινόταν να είναι το Flyaway shuttle bus, το οποίο κοστίζει περίπου 10 δολλάρια. Το εισιτήριο μπορεί να αγοραστεί είτε ηλεκτρονικά με το σκανάρισμα barcode που βρίσκεται στη στάση, είτε και σε κιόσκι που βρίσκεται μετά την αποβίβαση στο τέλος της διαδρομής. Περιμέναμε περίπου είκοσι λεπτά. Αφού είχαμ περάσει ήδη δύο λεωφορείο που δεν πήγαιναν εκεί που θέλαμε, εμφανίστηκε το shuttle με προορισμό το Union Station. Ο οδηγός ανακοίνωσε ότι έχει χώρο δέκα άτομα. Χωθήκαμε κατευθείαν μπροστά - μπροστά (αλλωστε περιμέναμε περισσότερη ώρα από τους περισσότερους που ήταν στην ουρά), δώσαμε τις βαλίτσες μας και μπήκαμε στο λεωφορείο. Ένα κλασικό πούλμαν με air condition και άνετα καθίσματα. Περίπου μία ώρα αργότερα είχαμε φτάσει στο Union Station απ' όπου θα πέρναμε το μετρό. Όσοι δεν είχαν ήδη εισιτήριο έπρεπε να πάνε να βγάλουν από το κιόσκι που βρισκόταν εκεί πριν παραλάβουν την αποσκευή τους, αλλά γενικά δεν υπήρξε ουσιαστικός έλεγχος και εύκολα θα μπορούσε κάποιος να την είχε γλιτώσει χωρίς να πληρώσει. Από εκεί πήραμε το μετρό και μισή ώρα αργότερα βρισκόμασταν στο Χόλυγουντ. Η πολύωρη πτήση από την Ελλάδα και η 1.5 ώρα συγκοινωνίας σίγουρα δεν είναι εύκολο πράγμα. Μια πιο γρήγορη και φυσικά πιο ακριβή λύση θα ήταν το uber το οποίο κόστιζε περίπου 100 δολάρια.

Το χόστελ που είχαμε επιλέξει ήταν το Orange Drive Hostel δίπλα στην Hollywood Boulevard. Γενικά, η ερώτηση του πού να μείνουμε μας απασχόλησε πολύ και καταλήξαμε στο ότι η συγκεκριμένη περιοχή, αν και υπερβολικά τουριστική, είχε τον καλύτερο συνδυασμό φτηνών αξιοπρεπών καταλυμάτων και καλών συγκοινωνιών. Ίσως στο μέλλον, αν ξαναέρθω, να επιλέξω να μείνω πιο κοντά στην παραλία ή ίσως σε μια πιο residential περιοχή για να μπω πιο πολύ στον ρυθμό τον ντόπιων. Το χόστελ ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας και με το παραπάνω. Ήταν μία όμορφη βίλλα, λίγα μόλις λεπτά μακριά από την Hollywood Boulevard. Το δωμάτιο είχε απλά τα στοιχειώδη (κουκέτες, ντουλάπα, συρταριέρα, πολύμπριζα) αλλά δε χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω. Υπήρχαν πολλά μπάνια, μία μεγάλη κουζίνα με τρία ψυγεία, μάτια και φούρνο μικροκυμάτων, καθώς και όμορφοι κοινοί χώροι. Μέχρι να φτάσουμε και να αφήσουμε τα πράγματά μας, ήταν ήδη αργά το απόγευμα οπότε αποφασίσαμε να περιοριστούμε στην εξερεύνηση της γύρω περιοχής.

Περάσαμε αρκετή ώρα περπατώντας το Walk of Fame και αναζητώντας τα αστέρια των αγαπημένων μας σταρ, είδαμε το διάσημο Dolby Theater, χαζέψαμε το TLC Chinese Theater και τα αποτυπώματα στο πεζοδρόμιο μπροστά του, περάσαμε από το Capitol Records Building και χαζέψαμε τα σουβενιράδικα. Τη συγκεκριμένη περιοχή δε θα τη χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση όμρφη. Είναι βρώμικη, υπερβολικά τουριστική και αρκετά κιτς. Γι αυτό άλλωστε και δεν είχαμε σκοπό να της αφιερώσουμε παραπάνω από λίγες ώρες. Αλλά ταυτόχρονα, η γοητεία του να βρίσκεσαι σε ένα μέρος το οποίο μέχρι πρώτινος υπήρχε για σένα μόνο σε ταινίες είναι αδιαμφισβήτητη. Κι αυτό το σουρεάλ συναίσθημα σε συνδυασμό με τον ουρανό, που είχε ήδη ροδίσει στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, αλλά και τον ενθουσιασμό όλων των υπόλοιπων ανθρώπων τριγύρω μας, έκαναν τη βόλτα μας μαγική. Για το βραδινό μας επιλέξαμε το Bosa Nova Brazilian Cuisine, το οποίο είχα ήδη δει ότι ήταν η πιο δημοφιλής επιλογή στην περιοχή και μας το πρότειναν και από το χόστελ. Περπατήσαμε περίπου 10 λεπτα, περνώντας από δρόμους με πολλά fast food και drivethroughs, οπότε ο όμορφος χώρος του Bosa Nova ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Επιλέξαμε ναα δοκιμάσουμε coxinha με κοτόπουλο, camarao a brasileira και lobinho com abaxi και απολαύσαμε την κάθε μπουκιά. Το δείπνο μας κόστισε σχεδόν 25 δολάρια το άτομο, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του υποχρεωτικού 20% φιλοδωρήματος. Σκοπεύαμε να πάμε μετά και κάπου για ποτό αλλά η κούραση του ταξιδιού μας νίκησε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.

 

[KIKI]

Μπραβο για το ταξιδι σας !
Τι ωραία να βρίσκεσαι με τη φιλη σου στο οντως χαοτικο LAX !
Περιμενω τη συνέχεια ....

 

[orestcrete]

Περιμένουμε με ανυπομονησία φωτογραφίες και την συνέχεια, τα εθνικά πάρκα της Utah είναι μεγάλος στόχος για την επόμενη φορά. Για ποιο κομμάτι του ταξιδιού νοικιάσατε αμάξι;

LA σε εμένα και σε άλλο ένα μέλος του φόρουμ, μας αρέσει πολύ το Freehand hostel. Κέντρο βέβαια και μακριά από τα τουριστικά, αλλά είναι το πιο lux hostel που έχω μείνει μέχρι στιγμής.

 

[χριστίναα95]

Περιμένουμε με ανυπομονησία φωτογραφίες και την συνέχεια, τα εθνικά πάρκα της Utah είναι μεγάλος στόχος για την επόμενη φορά. Για ποιο κομμάτι του ταξιδιού νοικιάσατε αμάξι;

LA σε εμένα και σε άλλο ένα μέλος του φόρουμ, μας αρέσει πολύ το Freehand hostel. Κέντρο βέβαια και μακριά από τα τουριστικά, αλλά είναι το πιο lux hostel που έχω μείνει μέχρι στιγμής.

Νοικιάσαμε αμάξι από το αεροδρόμιο του Βέγκας για 3 μέρες για να πάμε στα πάρκα μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσεις εκεί, εκτός από κάποιο ιδιωτικό τουρ.

Έχω μείνει στο freehand στο Σικάγο και συμφωνώ είναι εξαιρετικό.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα δεύτερη

Ξυπνήσαμε νωρίτερα απ' ότι υπολογίζαμε και ξεκινήσαμε αμέσως την εξερεύνηση. Για σήμερα, το πρόγραμμα είχε Downtown LA, κυρίως για να δούμε το "The Last Bookstore" και το "Infinity Mirror" του Κουσάμα που βρίσκεται στο μουσείο the Broad. Ιδανικά, δε θα ήθελα να πάμε στη συγκεκριμένη περιοχή στην πρώτη μας μέρα αλλά ήταν η μόνη μέρα του ταξιδιού που υπήρχε διαθεσιμότητα για το Infinity Mirror, το οποίο πρέπει να κλειστεί από πριν και οι θέσεις εξαντλούνται πάρα πολύ γρήγορα.

Μία άλλη ίσως αμφιλεγόμενη απόφαση που πήραμε ήταν να μη νοικιάσουμε αυτοκίνητο όσο είμαστε μέσα στο Λος Άντζελες, κυρίως επειδή και οι δύο είχαμε ένα άγχος να οδηγήσουμε μέσα στην πόλη. Βλέποντας τους δρόμους του LA θεωρώ ότι το άγχος μας ήταν δικαιολογημένο μιας και είδαμε πολλές απότομες προσπεράσεις και επικίνδυνη συμπεριφορά στο δρόμο αλλά και οι λεωφόροι με τις πολλές λωρίδες φαίνονταν όντως χαοτικές. Το πάρκινγκ θα ήταν επίσης τεράστιο θέμα και θα κόστιζε αρκετά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού πήραμε συγκοινωνίες όπου γινόταν και uber για όλους τους άλλους προορισμούς. Συνολικά ξοδέψαμε γύρω στα 170 δολλάρια σε uber, συμπεριλαμβανομένων και των tips. Σίγουρα πολλά λεφτά, αλλά όχι περισσότερα απ' ότι θα κόστιζε η ενοικίαση αυτοκινήτου, η βενζίνη και το πάρκινγκ για το ίδιο χρονικό διάστημα. Ίσως χάσαμε αρκετό χρόνο στα πήγαινέλα με συγκοινωνίες αλλά γλιτώσαμε το άγχος που ξέρω ότι θα είχαμε με το αυτοκίνητο. Σίγουρα πάντως το αμάξι θα ήταν μεγάλη διευκόλυνση για κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να οδηγήσει σε μεγαλούπολη.

Η χρήση της δημόσιας συγκοινωνίας στο Λος Άντζελες πάντως είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δεις καταστάσεις που, αν και καθόλου ευχάριστες, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα των μεγάλων πόλεων της Αμερικής. Από την πρώτη κιόλας φορά που κατεβήκαμε στη στάση του μετρό εκείνο το πρώτο πρωινό είδαμε έναν τύπο να φωνάζει μόνος του στη στάση και έναν άλλον να κουβαλάει μία τεράστια γλάστρα με ένα μεγάλο δέντρο μέσα στο τραίνο και να της μιλάει καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, ενώ υπήρχαν και αρκετοί άνθρωποι που ήταν άστεγοι/σε άσχημη κατάσταση μέσα στο τραίνο. Αυτές οι καταστάσεις είναι δυστυχώς πολύ συχνές σε όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ που έχω πάει, κι ίσως στο ΛΑ λίγο περισσότερο. Η φίλη μου ένιωθε σίγουρα έβολα. Εμένα δε μου έχει τύχει ποτέ κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργήσει πρόβλημα είτε σε εμένα είτε σε κάποιον άλλον επιβάτη, οπότε δεν νιώθω καν ανασφάλεια όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο. Είναι απλά πάρα πολύ λυπηρό να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου την έκταση του προβλήματος, ειδικά σε μία χώρα που θεωρητικά έχει τα μέσα να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους προβλήματα. Περίπου μισή ώρα αργότερα βρισκόμασταν στο Downtown LA

To DTLA είναι μία αντικειμενικά άσχημη περιοχή, όπου έχει όλα τα άσχημα των Αμερικανικών μεγαλουπόλεων: πολύ βρώμικο, με πολύ φασαρία και κίνηση, άσχημες μυρωδιές και πολλούς άστεγους ανθρώπους, Η αρχιτεκτονική είναι σχετικά αδιάφορη στα περισσότερα σημεία και συννεφιά και ο μονυτός ουρανός σίγουρα δε βοήθησαν στην εικόνα που είχαμε μπροστά μας. Δεν θα πρότεινα σε καμία περίπτωση να την επιλέξετε για τη διαμονή σας λόγω ασφάλειας/αισθητικής αλλά τα σημεία ενδιαφέροντος που έχει αξίζουν σίγουρα το χρόνο σας.

Βγαίνοντας από το μετρό περάσαμε από το εντυπωσιακό κτίριο του δημαρχείου, το οποίο είχα διαβάσει ότι έχει μπαλκόνι με ωραία θέα αλλά δε φαινόταν να είναι ανοιχτό εκείνη τη στιγμή. Προορισμός μας ήταν το Grand Central Market, όπου θέλαμε να φάμε πρωινό. Γενικά είμαι λάτρης αυτών των αγορών. Οι μυρωδιές και τα χρώματα με τραβάνε. Μου αρέσει να χαζεύω τους πάγκους με τα μπαχαρικά και τους ξηρούς καρπούς και να πηγαίνω από μαγαζί σε μαγαζί δοκιμάζοντας μικρές λιχουδιές. Η συγκεκριμένη αγορά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Περάσαμε αρκετή ώρα περπατώντας τριγύρω, χαζεύοντας τα μαγαζάκια, απολαμβάνοντας τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκαναν τα μαγαζιά με τα πολύχρωμα γλυκά, αλλά και ένα που είχε ελληνικό γιαούρτι με πολλές γεύσεις, toppings και παραλλαγές. Πήραμε δωρεάν δείγματα γιαουρτιού με lemon pie και βατόμουρα και ήταν ότνως εξαιρετικά. Για το πρωινό μας επιλέγαμε το διάσημο eggslut, όπου αφού περιμέναμε στην ουρά για περίπου ένα τέταρτο δοκιμάσαμε το περιφημο "Slut", που είναι ένα ντιπ (?) αυγού/αυγό μελό πάνω σε πουρέ πατάτας με φρέσκο ψωμί. Ήταν πραγματικά εξαιρετικό κι ακόμη κι εγώ που δεν είμαι μεγάλη λάτρης των αβγών το λάτρεψα. Η βιντρίνα του φούρνου ακριβώς δίπλα΄ηταν πολύ ελκυστική, οπότε συμπληρώσαμε το γεύμα μας με ένα φρέσκο pastry ή κάθε μία.

Έχοντας πάρει την ενέργεια που χρειαζόμασταν για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας περάσαμε το δρόμο για να δούμε το περίφημο Bradbury Building, όπου έχουν γυριστεί πολλές γνώστές ταινίες, όπως το 500 days of Summer, το D.O.A, το Pay it Forward και το Maze Runner. Οι σκηνές όλων των ταινιών διαδραματίζονται στο λόμπι του κτιρίου, το οποίο είναι ανοιχτό για το κοινό δωρεάν. Οι υπόλοιποι όροφοι νομίζω λειτουργούν ως γραφεία και η πρόσβαση δεν επιτρέπεται στους τουρίστες, το οποίο είναι απόλυτα λογικό. Το κτίριο είναι πραγματικά πολύ όμορφο και αξίζει οπωσδήποτε μια στάση







Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας περπατήσαμε για περίπου δέκα λεπτά προς το The Last Bookstore, όπου ήταν και ένα από τα μέρη που ανυπομονούσα να δω πάρα πολύ. Φτάσαμε περίπου 5 λεπτά πριν των΄ωρα που ανοίγει το μαγαζί και ήδη υπήρχαν δυο ακόμη παρέες απ' έξω. Ο υπάλληλος άνοιξε τη μεγάλη πύλη του βιβλιοπωλείου ακριβώς στις 11 και ήταν λες και μπήκαμε στον παράδεισο. Ο κάτω όροφος είναι ένας μεγάλος, άνετος, όπου το μεράκι και η αγάπη για το βιβλίο είναι φανερή σε κάθε γωνιά. Ο δεύτερος όροφος έχει όχι μόνο βιβλία αλλά και διάφορα μαγαζάκια και στούντιο καλλιτεχνών και art installations. Είδαμε όλα τα εκθέματα, μιλήσαμε μα δύο από τους καλλιτέχνες, περάσαμε κάτω από το τούνελ των βιβλίων, χαθήκαμε ανάμεσα στους λαβίρυνθους από βιβλιοθήκες. Ένιωθα λες και είμαι πέντε χρονών, χαμένη μέσα σε κάποιο παραμύθι. Το Last Bookstore είναι ένας παράδεισος για όποιον αγαπάει τα βιβλία αλλά πιστεύω ακόμη κι αν δεν έχεις ανοίξει βιβλίο στη ζωή σου αξίζει να περάσεις μια βόλτα.






Περάσαμε περίπου δυο ώρες εκεί και πραγματικά αν μπορούσα θα καθόμουν εκεί όλη την ημέρα. Ήταν όμως ώρα να κατευθυνθούμε προς το "Τhe Broad", όπου είχαμε κάνει κράτηση για το Inifinity Mirror. Πρόκειται για διαδραστικό έργο τέχνης του Γιαπωνέζου καλλιτέχνη Γιουσάμα, όπου πολλά πολύχρωμα φώτα είναι τοποθετημένα σε ένα δωμάτιο φτιαγμένη από καρθέπτη και γίνει την αίσθηση της απεραντοσύνης. Η είσοδος ήταν δωρεάν αλλά πρέπει να κάνεις κράτηση και οι θέσεις γίνονται sold out σχεδόν αμέσως. Δε θυμάμαι ακριβώς πόσο νωρίτερα κλείσαμε τη θέση μας αλλά όλες οι πληροφορίες είναι στη σελίδα του μουσείου.

Φτάσαμε στο μουσείο ακριβώς την ώρα της κράτησής μας και περιμέναμε για λίγο σε μία μικρή ουρά δέκα ατόμων. Το δωμάτιο είναι πολύ μικρό, το κάθε γκρουπ μπαίνει μέσα για ακριβώς ένα λεπτό και όλοι όσοι είναι κάτω από την ίδια κράτηση πρέπει να μπουν μαζί. Στην αρχή ήταν λίγο κλειστοφοβικά αλλά με το που άναψαν τα φώτα η αίσθηση ήταν μαγική. Πραγματικά σου έδινε την εντύπωση ότι αιωρείσαι κάπου στο διάστημα. (Παραθέτω φωτογραφία από το ίντερνετ επειδή προφανώς δεν έχουμε φωτογραφία του καθρέφτη όπου δε φαινόμαστε και εμείς.)



Το υπόλοιπο μουσείο ήταν επίσης ευχάριστο, τουλάχιστον για κάποιον σαν κι εμένα που δεν ξέρει πολλά από τέχνη. Απολαύσαμε τα έντονα χρώματα αλλά και το έκθεμα με το τεράστιο τραπέζι. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο μουσείο θα άρεσε και σε μιρκά παιδιά. Φεύγοντας, περάσμαε και από το Walt Disney Concert Hall για να θαυμάσουμε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του. Όντως, πρόκειται για τα δυο πιο ενδιαφέροντα κτίρια στα DTLA.




Ήρθε πλέον η ώρα να χαιρετήσουμε το DTLA και καλέσαμε Uber με προορισμό τα Venice Canals. To uber κόστισε 23 δολλάρια (+ φιλοδώρημα), το οποίο ήταν μια πολύ λογική τιμή για διαδρομή περίπου 40 λεπτών. Tα Venice Canals είναι μία πραγματικά υπέροχη περιοχή που σίγουρα είναι αρκετά μακριά από την εικόνα που έχουμε για το Los Angeles. Όμορφα κανάλια με χαριτωμένες γεφυρούλες, μικρά σπιτάκια με χαμηλές σκεπές και πολύχρωμα παράθυρα με λουλούδια στα περβάζια, προσεγμένοι κήπου, βαρκούλες δεμένες σε μικρές προβλήτες και πλούσια βλάστηση. Κουκλίστικο! Η ηρεμία και η γαλήνη του τοπίου, η όμορφη αρχικετικονική και το πράσινο ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν μετά την ασχήμια του DTLA και πραγματικά απολαύσαμε τη βόλτα μας.





Όταν βγήκαμε από τα κανάλια και πήραμε το δρόμο προς την παραλία νιώσαμε σα να είχαμε βγει από κάποιο παραμύθι κι είχαμε προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα. Γενικά, ήξερα ότι το ΛΑ δεν είναι πόλυ για περπάτημα αλλά μου έκανε εντύπωση που ήμασταν τελείως μόνες μας σε ολόκληρο το πεζοδρόμιο. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στην περίφημη Venice Beach. Η αλήθεια είναι ότι η συννεφιά που συνέχιζε να επικρατεί μας ενόχλησε λίγο στην παραλία. Ελπίζαμε πως θα μπορούσαμε να αράξουμε στην άμμο, ίσως να κάνουμε και καμία βουτιά αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι αυτό δε θα γινόταν. Eπίσης σκοπεύαμε να φάμε στο Τeddy's Red Tacos αλλά ολόκληρος ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω επείδηξς του Dior που θα γινόταν εκείνο το βράδυ.

Παρόλα αυτά, η απέραντη άμμος και οι άπειροι φοίνικες ήταν ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό θέαμα. Περάσαμε αρκετή ώρα στο skate park, όπου διαφορετικές παρέες παιδιών έκαναν φιγούρες, έπεφταν, ξανσηκώνονταν, γέλαγαν. Ο τρόπος που χειρίζονταν το σώμα τους, που λύγιζαν τα γόνατά τους, έγερναν και έκαναν άλματα μου φαινόταν μαγικός. Δεν έχω ιδέα από skateboard και δεν καταλαβαίνω καθόλου πώς λειτουργεί. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε μία κοπέλα με ροζ πατίνια και μακριά μαλλιά που κινούταν με χάρη νεράιδας μέσα στην πίστα, καθώς και μία κυρία γύρω στα 45 που είχε έρθει κατευθείαν από τη δουλειά και έκανε κόλπα φορώντας σακάκι. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε και ένα μικρό crew με κάμερες που άρχισε να τραβάει βίντεο και να παίρνει συνεντεύξεις. Μάθαμε ότι οι περισσότεροι της παρέες ασχολούνταν με το skateboard μόλις λίγα χρόνια και είχαν αρχίσει να προπονούνται μέσα στην καραντίνα. Γενικά η όλη φάση μου άρεσε πάρα πολύ. Απίστευτο πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα μας από τη δική τους. Εγώ δεν είχα ανέβει σε sketeboard ποτέ. Εκείνοι τελειώνουν τη δουλειά τους και έρχονται με πατίνια και skateboards στη Venice Beach και εξασκούνται στο χόμπι τους κάτω από φοίνικες.



Κάναμε μια βόλτα στην παραλία και βουτήξαμε τα πόδια μας στο νερό για να έχουμε να λέμε ότι έχουμε μπει στον Ειρηνικό. Περάσαμε και από την "muscle beach" όπου γυμνάζονταν 5 - 6 άτομα. Το αρχικό σχέδιο ήταν να περπατήσουμε μέχρι την Santa Monica Beach αλλά είχαμε περάσει πολύ παραπάνω ώρα απ' ότι υπολογίζαμε στο βιβλιοπωλείο και στο skatepark και είχαμε κουραστεί. Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του δρόμου με τα μαγαζιά αλλά ξέραμε ότι δε θα αντέχαμε να κάνουμε όλη τη διαδρομή. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία, με παιδάκια να τρώνε παγωτά, μουσικούς του δρόμου να τραγουδάνε και ανθρώπους να κάνουν ποδήλατο. Χαζέψαμε λίγο στα τουριστικά μαγαζιά αλλά δε βρήκαμε κάποιο μαγαζί για φαγητό που να μας γεμίζει το μάτι (εμένα δηλαδή, γιατί η φίλη μου νομίζω είχε πεθάνει από την κούρααση και την πείνα και θα καθόταν οπουδήποτε). Βρήκαμε στο google maps ένα μαγαζί με tacos με πολύ καλές κριτικές δέκα λεπτά μακριά. Αυτά τα δέκα λεπτά αποδείχθηκαν πολύ πιο δύσκολα απ' ότι περιμέναμε κι όταν πια φτάσαμε εκεί που μας έδειχνε ο χάρτης δεν υπήρχε κανένα εστιατόριο. Μάλλον επρόκειτο για κάποιο foodtrack το οποίο δεν ήταν εκεί. Ήμασταν εξαντλημένες, τα πόδια μας πονούσαν και είχαμε να φάμε περίπου έξι ώρες. Ακριβώς μπροστά μας ήταν ένα όμορφο μαγαζί με περιποιημένη αυλή. Κοιτάξαμε το μενού. 6 - 7 δολλάρια για ένα τάκος. Πανάκριβο! Ήμουν έτοιμη να προτείνω να ψάξουμε λίγο ακόμη αλλά η απελπισία στα μάτια της φίλης μου με έκανε να καταπιώ τη γλώσσα μου. Χαλάλι, ας πληρώσουμε κάτι παραπάνω! Eξάλλου το μαγαζί ήταν λίγο πιο μακριά από την παραλία και οι πιο πολλοί πελάτες φαίνονταν να είναι ντόπιοι, που είναι πάντα καλό σημάδι. Δεν ξέρω αν ήταν η πείνα και η κούραση, αλλά το φαγητό μου φάνηκε εξαιρετικό! Η σαλάτα υπέροχη, το seasing εξαιρετικό, τα κρέατα πεντανόστιμα. Παραγγείλαμε και τάκος με κάκτο ο οποίος είχε γεύση σαν ψητό λαχανικό. Τα τσούρος που πήραμε για επιδόρπιο μου άλλαξαν τη ζωή. Μέχρι τότε, είχα δοκιμάσει το συγκεκριμένο γλυκό μόνο σε φεστιβάλ που είναι πάντα μέσα στη λαδίλα και βουτηγμένο στη σοκολάτα. Αυτό εδώ ήταν άλλο πράγμα. Έλιωνε στο στόμα. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα γεύματα που είχα στην Αμερική και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Η ώρα είχε πάει 7 και είχαμε κλείσει σχεδόν δώδεκα ώρες στο πόδι. Η συννεφιά δεν έλεγε να υποχωρήση οπότε ήταν σίγουρο πως δε θα μπορούσαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα στην Σάντα Μόνικα΄οπως είχαμε υπολογίσει και ήμασταν εξαντλημένες. Αποφασίσαμε λοιπόν να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να ξεκουραστούμε ώστε να έχουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Στην επιστροφή είχαμε μια ακόμη κλασική εμπειρία του Λος Άντζελες, μιας και το λεωφορείο μας βρέθηκε κολλημένο στην κίνηση για αιώνες. Γενικά πάντως, τα λεωφορείο στο ΛΑ ξεπέρασαν τις προσδοκίες μας μιας και ήταν συνήθως σχεδόν άδεια (αναμενόμενο μιας και οι πιο πολλοί έχουν αυτοκίνητο), χωρίς ευτράπελα (με μία εξαίρεση που θα αναφέρω παραπάνω), και είχαν και δωρεάν wifi. Όλα τα παραπάνω έκαναν τη 1.5 ώρα που περάσαμε μέσα στο λεωφορείο κάπως πιο υποφερτή.

Δε μετανιώσαμε καθόλου που μείναμε το βράδυ στο χόστελ μιας και αράξαμε στο δωμάτιο με τις συγκατοίκους μας, οι οποίες ήταν πολύ συμπαθητικές. Εμείς είχαμε πα΄ρει μια κατεψυγμένη πίτσα από τα Τάργκετ, την οποία ζεστάναμε στο φούρνο μικροκυμάτων του ξενοδοχείου. Η συγκάτοικός μας η Άννα, που ήταν Βιετναμέζα στην καταγωγή, είχε μεγαλώσει στη Γαλλία και τώρα ζούσε στο Μεξικό, είχε φτιάξει μακαρόνια με πέστο, ενώ η δεύτερη συγκάτοικος, η Τζούλια που είχε Αλβανική καταγωγή, είχε μεγαλώσει στην Ιταλία και πλέον ζούσε στο Κοννέτικατ έφερε φράουλες και μπισκότα σοκολάτας. Τα βάλαμε όλα στη μέση και απολαύσαμε το πλουσιοπάροχο δείπνο μας λέγοντας ιστορίες απ' όλον τον κόσμο.

 

[χριστίναα95]

Ημέρα τρίτη

Η τρίτη μας ημέρα στο Λος Άντζελες ήταν αφιερωμένη σε μουσεία, και πιο συγκεκριμένα στο LACMA και το Getty. Iδανικά, δε θα ήθελα να πάω σε δυο μουσείο την ίδια μέρα, αλλά το Getty δεν ειναι εύκολα προσβάσιμο και θεώρησα ότι βόλευε να πάμε εκεί από το Beverly Hills, το οποίο βρίσκεται κοντά στο LACMA. Και για τα δύο μουσεία είχαμε κλείσει τα εισιτήριά μας Online.

Για μια ακόμη μέρα, ήμασταν ήδη ξύπνιες στις 7 το πρωί και εκμεταλευτήκαμε το τζεντ λαγκ μας ώστε να ξεκηνίσουμε νωρίς τη μέρα μας. Πήραμε το λεωφορείο με προορισμό το The Griddle Cafe, το οποίο στις 8:30 το πρωί ήταν ήδη γεμάτο από ανθρώπους που έπαιρναν το πρωινό τους πριν τη δουλειά τους. Το συγκεκριμένο μαγαζί φημίζεται για τις τεράστιες τηγανίτες του. Μοιραστήκαμε μία και ήταν αρκετά νόστιμη αλλά πολύ στουμποτική, οπότε δε μπορέσαμε να φάμε ούτε τη μισή. Την πήραμε πακέτο αλλά επειδή δε θέλαμε να την κουβαλάμε όλη μέρα το αφήσαμε σε έναν άστεγο και πήραμε και πάλι το λεωφορείο με κατεύθυνση το The Grove και το "Original Farmer Market". Τα λεωφορεία του ΛΑ, αν και σίγουρα δεν είναι ο πιο δημοφιλής τρόπος μετακίνησης, τα βρήκαμε μια χαρά. Έρχονταν πάντα στην ώρα τους, είχαν δωρεάν wifi (!) και, ακριβώς επειδή η πλειοψηφία των κατοίκων κινούνται με αυτοκίνητο, ήταν πάντα μισοάδεια και δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε να καθίσουμε. Σίγουρα ισχύει ότι οι πιο πολλοί (αλλά φυσικά όχι όλοι) που χρησιμοποιούν λεωφορείο είναι άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να έχουν αυτοκίνητο, αλλά αυτό προφανώς δεν είναι κάτι κακό.

To Grove ήταν πολύ όμορφο και νομίζω θα έπρεπε να είχα προτιμήσει να πάρουμε το πρωινό μας εκεί. Αυτό ήταν και το αρχικό σχέδιο αλλά ξυπνήσαμε πολύ πριν ανοίξει, οπότε θα χάναμε χρόνο. Πάντως απολαύσαμε τη βόλτα μας ανάμεσα σε χαριτωμένα μαγαζιά, όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια, το φημισμένο συντριβάνι που "χορεύει" και χαζευοντας πάγκους με φρέσκα προιόντα. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη και αξίζει σίγουρα μια στάση για φαγητό ή καφέ.

Συνεχίσαμε προς το LACMA περπατώντας. Πρώτα φωτογραφηθήκαμε μπροστά στο διάσημο exhibit με τις λάμπες και έπειτα κατευθνθήκαμε προς την είσοδο του μουσείου. Φτάσαμε περίπου μισή ώρα πριν από την ώρα της κράτησής μας αλλά δεν είχαμε κανένα πρόβλημα στην είσοδο. Η συλλογή ευρωπαϊκής και αμερικανικής τέχνης του μουσείου είναι εντυπωσιακή, αλλά η μόνιμη έκεθση της Barbara Kruger είναι αυτό που πραγματικά μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Πατώματα, τοίχοι και ταβάνια καλυμμένα εξ' ολοκλήρου με δυνατά μηνύματα, γραμμένα με έντονα χρώματα και τοποθετημένα σε άριστη συμμετρία, δωμάτια καλυμένα με οθόνες που έδειχναν βίντεο, εικόνες, ήχοι, οπτικά εφέ. Όλα ένας σχολιασμός για την πραγματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου, τον εγωισμό, την ανάκγη για προσοχή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Πολύ δυνατή έκθεση που εντυπωσιάζει και προβληματίζει. Ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή για μένα διότι δεν είχε τύξει να ξαναδώ τέτοιου είδους visual art και πραγματικά το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πολύ ωραία ήταν και η προσωρινή έκθεση του Alexander McQueen με τίτλο "Mind, Mythos, Muse", που περιλάμβανε ρούχα και αντικείμενα με σχέδια, patterns και σιλουέτες εμπνευσμένα από την μυθολογία διαφορετικών πολιτισμών, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της ελληνικής, με στόχο να αναδείξει μία άγρια, αρχέγονη ομορφιά.

Μετά από τρεις περίπου ώρες στο LACMA χρειαζόμασταν πλέον ένα διάλειμμα από τα εκθέματα και όλον τον προβληματισμό που προκαλούσαν. Μπήκαμε και πάλι στο λεωφορείο και σε περίπου 20 λεπτά είμασταν στο διάσημο Rodeo Drive. Η διαφορετική ατμόσφαιρα ήταν ήδη φανερή από το λεωφορείο. Το Rodeo Drive έχει άλλον αέρα. Πεντακάθαρο, κομψό, ακριβό. Τριγύρω μας βρίσκονταν ακριβά αυτοκίνητα και καλοντυμένοι περαστικοί, ντυμένοι με τις πιο γνωστές μάρκες. Γενικά, δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η μόδα, αλλά η αισθητική της περιοχής είναι σίγουρα το κάτι άλλο. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, χαζέψαμε τις βιτρίνες, θαυμάσαμε την όμορφη αρχιτεκτονική των μαγαζιών. Γενικά, η περιοχή είναι εξαιρετική για people watching. Ακούγεται αστείο, αλλά δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσους πολλούς "αψεγάδιαστους" ανθρώπους στο ίδιο μέρος. Γυμνασμένα σώματα, πεντακάθαρα, κομψά ρούχα, άψογο μακιγιάζ, ούτε μια τρίχα να μην φεύγει από τη θέση της, ούτε ένας πόντος να λείπει από το καλσόν, ούτε μια σταγόνα ιδρώτα. Και φυσικά τα σημάδια της πλαστικής χειρουργικής ήταν παντού τα φτιαγμένα ζυγωματικά, το κολλαγόνα στα χείλη, οι τέλεια σχηματισμένες μύτες (προφανώς δεν το κρίνω, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει στο σώμα του και με τα λεφτά του, απλά δεν είχα δει ποτέ τόσο πολλές πλαστικές μαζεμένες). Και φυσικά, όλα αυτά έρχονταν σε αντίθεση με τους τουρίστες που, όπως κι εμείς, περιεργάζονταν τον περίγυρο, ντυμένη με τα καθημερινά, ταξιδιωτικά τους ρούχα και τον ιδρώτα να τρέχει από το πρόσωπο.
Είχαμε αρχίσει να πεινάμε, αλλά προφανώς η περιοχή δεν ενδύκνειται για απλό, γρήγορο μεσημεριανό, οπότε συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τη διάσημη πινακίδα του Beverly Hills, όπου βγάλαμε τις αναγκαίες φωτογραφίες και χαζέψαμε τη δουλειά κάποιων καλλιτεχνών του δρόμου κι έπειτα, καλέσαμε το uber με προορισμό το Getty.

Η διαδρομή με το uber ήταν πολύ όμορφη. Residential περιοχές, μεγάλες καλαίσθητες βίλες και κυρίως, πολύ πράσινο. To Getty ειναι λίγο στη μέση του πουθενά και δεν είναι εύκολα προσβάσιμο χωρίς αμάξι. Υπάρχει και ένα λεωφορείο αλλά η διαδρομή είναι αρκετά μεγάλη, η στάση του είναι ήδη αρκετά μακριά και δεν έχει πολύ τακτικά δρομολόγια. Όταν φτάνεις στο σημείο του "drop off" του μουσείου πρέπει να περπατήσεις λίγα μέτρα, να περάσεις από έλεγχο στυλ αεροδρομίου και από κει να πάρεις το εσωτερικό τραμ του μουσείου που σε ανεβάζει στο κεντρικό κτίριο. Γενικά έχει κάποια ταλαιπωρία, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Επίσης η είσοδος είναι δωρεάν (αλλά χρειάζεται κράτηση από πριν), οπότε ό,τι ξοδέψαμε στο uber το γλιτώσαμε από το εισιτήριο. Το μουσειο παρεχει και αρκετές επιλογές φαγητού, από καντίνες μέχρι ακριβό εστιατόριο, το οποίο ήταν εξαιρετικό μιας και είχαμε πλέον πεθάνει από την πείνα. Αφού φάγαμε ένα σάντουιτς αρχίσαμε την εξερεύνση. Η συλλογή τέχνης του μουσείου είναι εξαιρετική αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το ίδιο το κτίριο. Υπέροχη αρχιτεκτονική, συντριβάνια, κολώνες, μεγάλα μπαλκόνια απ' όπου μπορείς να απολαύσεις την συγκλονιστική θέα της γύρω περιοχής (συμπεριλαμβανομένου και του Hollywood sign) και φυσικά, ένας μαγευτικός κήπος. Γενικά μας άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω ότι σίγουρα αξίζει να βγείτε λίγο από το δρόμο σας για να πάτε.

Φύγαμε από το μουσείο και αυτή τη φορά πήραμε το λεωφορείο που σταματάει εκεί. Οι τιμές του uber για να πάμε σε οποιαδήποτε περιοχή που θέλαμε ήταν απλησιάστες και είχαμε πλέον κουραστεί, οπότε μία ώρα μέσα σε ένα λεωφορείο δεν ακουγόταν καθόλου άσχημα. Το λεωφορείο μας άφησε κοντά στο campus του UCLA, το οποιο φαινόταν πολύ όμορφο αλλά ήμασταν πολύ κουρασμένες για να το εξερευνήσουμε. Όμως, αποφασίσαμε να μη γυρίσουμε πάλι νωρίς στο σπίτι και κατευθνθήκαμε προς το West Hollywood για φαγητό και ποτό.

Το WeHo είναι η LGBTQIA περιοχή του Los Angeles κι όπως όλες η γκέι γειτονιές είναι γεμάτη όμορφα μαγαζιά, χρώματα, σημαίες με ουράνια τόξα, εστιατόρια για brunch, μπαρ όπου σε υποδέχονται ημίγυμνοι πορτριέρηδες και πανέμορφες drag queens. Όταν έχεις μεγαλώσει σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, είναι σίγουρα πολύ όμορφο να είσαι κάπου όπου ζευγάρια του ίδιου φύλου μπορούν να δείξουν δημόσια την αγάπη τους και που άντρες μπορούνε να φοράνε μακιγιάζ χωρίς κανείς να τους κοιτάει παράξενα. Το πρωτο μαγαζί που θέλαμε να κάτσουμε μας ζήτησε διαβατήριο (ή φωτογραφία του διαβατηρίου) για να μπούμε και δε δέχονταν την κάρτα οδήγησης ως απόδειξη ηλικίας. Αυτό ήταν κάτι που δε μου έχει ξανατύχει σε άλλη πόλη της Αμερικής, συνήθως χρησιμοποιώ την ευρωπαϊκή άδεια οδήγησης ή ακόμη και την ελληνική ταυτότητα και δεν μου έχουν πει ποτέ όχι. Η φίλη μου δεν είχε βγάλει φωτογραφία το διαβατήριό της (που γενικά ήταν λίγο βλακεία γιατί αν, χτύπα ξύλο, χάσεις το διαβατήριο, είναι πολύ πιο εύκολο να το αντικαταστήσεις αν έχεις όλα τα στοιχεία). Δε θυμάμαι που καθίσαμε αλλά φάγαμε πεντανόστιμα τάκος. Λίγο πιο κάτω από τα μαγαζιά είχε και δύο dog parks (ένα για μικρά σκυλάκια κι ένα για μεγάλα), τα οποία χαζέψαμε για ακρετή ώρα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπεις χιλιαδες σκυλιά να τρέχουν πάνω κάτω ευτυχισμένα, να παίζουν μεταξύ τους, να κυλιούνται στο χορτάρι. Τελειώσαμε το βράδυ μας με ποτό και χορό στα μπαρ της περιοχής.

Γυρίσαμε στο χόστελ μας εξαντλημένες, αλλά οι περιπέτειες της ημέρας δεν είχαν τελειώσει εκεί. Η μία από τις κοπέλες με τις οποίες μοιραζόμασταν το δωμάτιο μας υποδέχθηκε λέγοντάς μας "Girls, something amazing happened today. I met my father for the first time in 20 years" Μας εξήγησε ότι ο μπαμπάς της είχε φύγει όταν ήταν μικρή κι ότι τον είχε ψάξει στο ίντερνετ κι είχε βρει ότι μένει σε μια πόλη 3 ώρες μακριά από το Λος Άντζελες. Αυτός ήταν και ο πραγματικό λόγος του ταξιδιού της. Εκείνη την ημέρα είχε πάρει το τραίνο και είχε εμφανιστεί στο μαγαζί του, όπου εκείνος την υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες. Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, ακούγοντας μια κοπέλα (με καταγωγή από το Βιετνάμ, που είχε μεγαλώσει στη Γαλλία αλλά ζούσε πλέον στο Μεξικό) που είχαμε γνωρίσει μόλις χθες να μας λέει μια ιστορία βγαλμένη από ταινία. Ήταν μια από τις στιγμές που με έκαναν να εκτιμησω την επιλογή του χόστελ. Ναι, μένουμε εκεί επειδή είναι φτηνό, αλλά και επειδή έχεις την ευκαιρία να ακούς τέτοιες ιστορίες.

 

[χριστίναα95]

Hμέρα τέταρτη

Ήταν η τελευταία μας μέρα στο Λος Άντζελες και η μέρα μας προβλεπόταν γεμάτη. Είχαμε να πάμε σε δύο από τα μέρη τα οποία ανυπομονούσα να δω πιο πολύ: το Griffith Observatory και την Santa Monica Beach, την οποία είχαμε αφήσει τα το τέλος με την ελπίδα ότι θα υπήρχε λίγη περισσότερη λιακάδα. Τελευταία στιγμή, στο πρόγραμμα προστέθηκε και μία θεατρική παράσταση, μιας και η εφαρμογή "Todaytix" μάς έβγαλε μία προσφορά για φτηνά εισιτήρια για το μιούζικαλ Hadestown, το οποιο βρισκόταν σε tour στο ΛΑ εκείνη την βδομάδα. Εγώ ήθελα πολύ να το δω, η φίλη μου δεν είχε ξαναδεί ποτέ μιούζικαλ και τα εισιτήρια ήταν γύρω στα 40 δολάρια, οπότε δεν ήταν δύσκολο να πάρουμε την απόφαση, παρόλο που θα μας έβγαζε εκτός του δρόμου μας.

Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και καλέσαμε uber στο χόστελ μας με προορισμό το Lake Hollywood Park, που είναι ένα από τα σημεία που προσφέρει εξαιρετική θέα του Hollywood Sign. To πάρκο είναι περίπου 15 λεπτά μακριά από το Walk of Fame αλλά δεν υπάρχει συγκοινωνία που να πηγαίνει εκεί. Περάσαμε από όμορφες μονοκατοικίες, σκαρφαλωμένες στο λόφο, ενώ η θέα της πόλης απλωνόταν μπροστά μας. Είχαμε αγοράσει πρωινό από το Target με στόχο να κάνουμε πικνικ εκεί αλλά το γρασίδι ήταν ακόμη υγρό από την πρωινή πάχνη οπότε φάγαμε στο όρθιο. Είχαμε δει το hollywood sign να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα κανα δυο φορές, αλλά από το Lake Hollywood Park μπορείς όντως να το δεις από κοντά. Δεν είχε και ιδιαίτερο κόσμο οπότε μπορέσαμε να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, χαζέψαμε κάποια σκυλάκια που έτρεχαν πάνω κάτω στο πάρκο και τελειώσαμε το πρωινό μας, καλεσαμε και πάλι ένα uber με προορισμό το Griffith Observatory. Αξίζει να το βάλεις στο πρόγραμμά σου αν έχεις περιορισμένο χρόνο; Εξαρτάται από το πόσο σε συγκινεί ο "μύθος" του Hollywood και η ιδέα του να βρίσκεσαι ακριβώς δίπλα σε κάτι το οποίο έχεις δει σε χιλιάδες ταινίες. Αντικειμενικά, πρόκειται απλά για ένα μιρκό, πράσινο πάρκο απ' όπου μπορείς να δεις λευκά γράμματα πάνω στο βουνό. Δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό. Από την άλλη, πρόκειται για ένα αξιοθέατο που έβλεπες από πάντα στην τηλεόραση χωρίς ποτέ να πιστεύεις ότι θα το δεις από κοντά οπότε υπάρχει αυτό το αίσθημα του "κοίτα πού κατάφερα να έρθω".

Σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν στο Observatory το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Όμορφο κτίριο με μια ενδιαφέρουσα έκθεση σχετικά με το διάστημα αλλά φυσικά, αυτό που σε καθηλώνει είναι η θέα της πόλης από τα διάφορα μπαλκόνια. Ωραία θέα είχε και το Getty, αλλά από κει έβλεπες κυρίως βουνά με την πόλη να αχνοφαίνεται στο βάθος. Από το Griffith ολόκληρο το Λος Άντζελες απλώνεται κάτω από τα μάτια σου: Οι πανύψηλοι ουρανοξύστες, οι τεράστιοι δρόμοι, οι πυκνοκατοικημένες γειτονιές, το Hollywood sign. Το ΛΑ σε όλο του το μεγαλείο. Ακόμη κι όταν είχαμε βγει σε όλα τα μπαλκόνια κι είχαμε φωτογραφηθεί από όλες τις πιθανές γωνείες δε θέλαμε να φύγουμε.

Έπρεπε όμως να ξεκινήσουμε σιγά σιγά γιατί το Hadestown δε θα μας περίμενε για να ξεκινήσει. Στο δρόμο κάναμε και μια στάση στο Funko Pop Store, μιας και η φίλη μου είναι μεγάλη φαν. Το μαγαζί αξίζει σίγουρα, ειδικά αν έχετε μικρά παιδιά (ή αν είστε λάτρεις του είδους φυσικά), μιας και έχει πολύ εντυπωσιακά life size pops κα ιδιάφορα πολύ καλοστημένα εκθέματα.

Από κει πήραμε το επόμενο λεωφορείο προς DTLA και πιο συγκεκριμένα προς το Ahmanson Theater, το οποίο είναι εξίσου όμορφο εξωτερικά κα εσωτερικά. Τα φτηνά μας εισιτήτια αποδείχθηκαν μια χαρά μιας και η ορατότητα ήταν πολύ καλή και από τα ψηλά μπαλκόνια. Η παράσταση ήταν μαγική. Το concept, η πλοκή, ο χειρισμός του αρχαίου μύθου, τα χορευτικά, η μουσική και τα σκηνικά ήταν όλα εξαιρετικά και η φωνή του ηθοποιού που έπαιζε τον Ορφέα ήταν πραγματικά βγαλμένη από άλλον κόσμο. Πάντα πίστευα ότι ο μύθος του Ορφέα δε θα μπορούσε ποτέ να αποδοθεί σωστά ακριβώς επειδή κανένας δε θα είχε τη σωστή φωνή (μια φωνή όχι απλά καλή, αλλά θεϊκή). Ξεκάθαρα είχα άδικο.

Βγήκαμε από το θέατρο γεμάτες όμορφες εικόνες και μουσικές και με μεγάλο ενθουσιασμό είδαμε ότι τα σύννεφα είχαν υποχωρήσει κι ο ουρανός ήταν πλέον καταγάλανος. Χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο καλέσαμε το τρίτο uber της ημέρας και σε περίπου μισή ώρα βρισκόμασταν στην Santa Monica. Δεν είχαμε προλάβει να φάμε μεσημεριανό οπότε καθίσαμε στο πρώτο εστιατόριο που βρήκαμε μπροστά μας και φάγαγαμε νοστιμότατα μπέργκερ (το μπέικον στην Αμερική είναι πάντα μια συγκλονιστική εμπειρία) και με γεμάτο πλέον στομάχι αρχίσαμε τη βόλτα μας στην περιοχή. Η Downtown Santa Monica είναι υπέροχη. Ένας μεγάλος πεζόδρομος γεμάτος ζωή. Κόσμος να κάνει τα ψώνια του, παιδιά πασαλειμένα με παγωτό, μουσικοί του δρόμου, γεμάτες καφετέριες και μαγαζιά. Ήλιος, χρώματα και χαμόγελα. Ακριβώς αυτό που περιμένεις από την Καλιφόρνια.

Περπατήσαμε μέχρι την παραλία, όπου αντικρύσαμε το τεράστιο πάρκιγν, γεμάτο αυτοκίνητα που γυάλιζαν κάτω από τον ήλιο. Μαζί με χιλιάδες ακόμη κόσμο ξεκινήσαμε να περπατάμε στην προβλήτα, χαζεύοντας τα διάφορα μαγαζιά και τους τραγουδιστές, μάγους και ταχυδακτυλουργούς που βρίσκονταν σε κάθε γωνιά. Από κάτω μας απλωνόταν μια απέραντη αμουδιά και γαλάζιο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Το λόυνα παρκ ήταν επίσης υπέροχο, γεμάτο χρώματα και χαρούμενα παιδιά. Έχοντας περάσει άπειρες ώρες ως παιδί βλέποντας το καρτούν "Rocket Powers" δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όντως ήμουν εκεί. Έχοντας δει κάθε γωνιά της προβλήτας κατεβήκαμε και στην παραλία, όπου βουτήξαμε τα πόδια μας στο νερό και καθίσαμε στην άμμο, χαζεύοντας τα παιδιάκια που τσαλαβουτούσαν, τις νύφες που φωτογραφίζονταν, της παρέες που είχαν ανάψει φωτιά. Καλιφόρνια! Σιγά σιγά, ο ήλιος άρχισε να δύει, βάφοντας τον ουρανό χρυσαφί. Οι ρόδα και τα τραινάκια του λούνα παρκ έγιναν σκιές στο άγγιγμά του ενώ το νερό είχε αρχίσει να λάμπει. Σκέτη μαγεία. Σίγουρα μιας από τις αγαπημένες μου στιγμές στο ταξίδι. Γενικά, τα vibes στην Σάντα Μόνικα ήταν εξαιρετικά και σίγουρα πρέπει να περάσετε εκεί όσο πιο πολύ ώρα επιτρέπει το προγραμμά σας.

Εξαντλημένες αλλά γεμάτες όμορφες εικόνες πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αποφασίσαμε να πάρουμε τη συγκοινωνία μιας και είχαμε ήδη ξοδέψει αρκετά λεφτά σε uber και δεν είχαμε κάποια βιασύνη να γυρίσουμε στο χόστελ, μιας και θέλαμε να σκοτώσουμε χρόνο μέχρι να έρθει η ώρα να πάρουμε το νυχτερινό λεωφορείο τα μεσάνυχτα. Βγήκαμε από το τραίνο και περιμέναμε στη στάση του λεωοφρείου όταν ένα ακριβό αμάξι με custom πινακίδες που έλεγαν κάτι του στυλ "crazy spins" σταμάτησε σχεδόν μπροστά μας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, στη μέση της κοντινής διασταύρωσης ένα άλλο αυτοκίνητο άρχισε να σπινιάρει και να κάνει απότομες στροφές με ασύλληπτη ταχύτητα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί ήταν σταματημένοι. "Τι μαλάκας" σκεφτήκαμε. Το αυτοκίνητο έφυγε, τα φανάρια πρασίνισαν και η κίνηση συνέχισε κανονικά. Στο επόμενο κόκκινο φανάρι, ένα ακόμη αυτοκίνητο ξεκίνησε τα σπινιαρίσματα. Και μετά κι άλλο. Και τρίτο. Πέντε - δέκα οδηγοί είχαν μαζευτεί και κάναν κόντρες ποιος μπορεί να στρίψει πιο γρήγορα και πιο απότομα, συκώνοντας σκόνη ενώ τα φρένα τους έτριζαν στην άσφαλτο. Τα γύρω αυτοκίνητο κορνάρανε. Από το πουθενά εμφανίστηκε πάρα πολύς κόσμος που φώναζε κι έβγαζε βίντεο. Από κει που το πεζοδρόμιο ήταν τελείως άδειο (ποιος περπατάει στο ΛΑ, ξαφνικά δεν είχε χώρο να σταθείς. Τα κορναρίσματα άρχισαν να δυναμώνουν, οι κάμαρες των κινητών είχαν πάρει φωτιά, τα σπινιαρίσματα δυνάμωναν. Ακούστηκαν σειρήνες από μακριά. Λίγα λεπτά και πολλά σπινιαρίσματα αργότερα, το φως ενός ελικοπτέρου της αστυνομίας έπεσε πάνω μας. Λίγες βόλτες του ελικόπτερου ήταν αρκετές για να κάνουν τα αυτοκίονητα να φύγουν και το πλήθος να σπάσει. Είχαμε μείνει και κοιταζόμασταν ενώ επεξεργαζόμασταν αυτό που είχε συμβεί. Το λεωφορείο που θέλαμε να πάρουμε σταμάτησε να φαίνεται στην εφαρμογή και την ηλεκτρική πινακίδα της στάσης. Προφανώς λόγω του τεράστιου μποτιλιαρίσματος που υπήρχε είχε αλλάξει το route του. Τι κάνουμε; Να καλέσουμε άλλο uber δε φαινόταν πρακτικό μιας και ο δρόμος ήταν ακόμη κλειστός. Ευτυχώς, ένα άλλο λεωφορείο που ήταν ήδη κολλημένο στην κίνηση από την αρχή και εμφανιζόταν επίσης ως επιλογή. Mπαίνουμε μέσα με τη λογική ότι μπορει΄να μας πάει λίγα τετράγωνα πιο κάτω, σε κάποιο σημείο πιο προσβάσιμο για τα uber. Μία στάση πιο μετά, μπαίνει στο λεωφορείο ένας περίεργος τύπος (λευκός) που αρχίζει να φωνάζει στην οδηγό, η οποία ήταν μαύρη "Oh wow, how come you stopped to pick me up. Your people always ignore white folks. You don't know how hard it is to be white around here since you all took over'.Η απόλυτη φρίκη. Ακριβώς από πίσω του μπαίνουν δυο ακόμη τύποι. Δεν ξέρω τι ακριβώς παίχτηκε αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα αντάλλαζαν λεφτά με ένα μικρό πακέτο μέσα στο λεωφορείο. Επειδή λοιπόν δεν είχαμε όρεξη να δούμε πώς γίνονται τα drug dealings στο ΛΑ κατεβήκαμε αμέσως μετά, πήραμε το uber μας και γυρίσαμε στο χόστελ μας.

Λίγες ώρες αργότερα θα μπαίναμε σε νυχτερινό λεωφορείο από το ΛΑ για το Σικάγο. Stay tuned να δείτε πώς πήγε αυτό

 

[χριστίναα95]

f

 

[KIKI]

LA - Σικαγο ; !!!

 

[χριστίναα95]

Μέρα 5η: ΛΑ - Βέγκας

To Βέγκας δεν ήταν ποτέ στη λίστα προορισμών που ήθελα να επισκεφτώ, και το συμπεριλάβαμε στο πρόγραμμα μόνο και μόνο επειδή ήταν ένα καλό ξεκίνημα απ όπου θα μπορούσαμε να πάρουμε αυτοκίνητο και να πάμε στα πάρκα της Γιούτα. Ξέρω ότι για άλλους αποτελεί bucket list προορισμό αλλά εγώ γενικά δεν είμαι πολύ των κλαμπ, του τζόγου και της μεγάλης ζωής γενικά οπότε δε με τραβούσε καθόλου.

Ξέραμε από την αρχή ότι η επιλογή του νυχτερινού λεωφορείου από το ΛΑ στο Βέγκας δεν ήταν ιδανική. Καταρχάς, τα νυχτερινά λεωφορεία έχουν πάντα την κούρασή τους. Επίσης γενικά τα λεωοφρεία στις ΗΠΑ δεν έχουν καμία σχέση με αυτά της Ευρώπης τόσο όσον αφορά τις παροχές και την άνεση, όσο και όσον αφορά τον κόσμο που ταξιδεύει. Στην Αμερική, οι περισσότεροι έχουν αυτοκίνητο, οπότε αυτοί που ταξιδεύουν με greyhound/flixbus κλπ είναι συνήθως από κατώτερα κοινωνικά/οικονομικά στρώματα (το οποίο εννοείται δεν ενοχλεί κανέναν, δηλαδή κι εγώ από κατώτερο οικονομνικό στρώμα είμαι στην Αμερική ως φοιτήτρια), αλλά και πολλές φορές αντιμετωπίζουν κάποιες δύσκολες συνθήκες. Δηλαδή στις λίγες φορές που έχω πάρει greyhound έχω δει πχ. μια μητέρα που κοιμόταν καθ' όλη τη διαδρομή και φώναζε στο δίχρονο παιδάκι της να σκάσει κάθε φορά που γκρίνιαζε, ενώ δεν του είχε δώσει καθόλου φαγητό, νερό ή κάποιον τρόπο να απασχοληθεί στη διαδρομή των 5 ωρών. Έχω ταξιδέψει επίσης με ένα γκρουπ μικρών παιδιών να ταξιδεύουν μόνα τους σε διαδρομή 7 ωρών, με το μεγαλύτερο από αυτά να είναι 12 ετών και να φροντίζει όλα τα υπόλοιπα, ενώ οι μεθυσμένοι και μαστουρωμένοι στις στάσεις των greyhound δε λείπουν ποτέ. Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε κατάσταση που ένιωσα ανασφαλείς, αλλά σίγουρα δεν είναι και οι ιδανικές συνθήκες για ευχάριστο ταξίδι.

Γιατί λοιπόν διαλέξαμε αυτόν τον τρόπο μετακίνησης; Το κόστος σίγουρα έπαιξα σημαντικό ρόλο, μιας και το εισιτήριο ήταν μόλις 30 δολάρια και μας γλίτωνε και τη διαμονή για ένα βράδυ. Όμως ο πραγματικός λόγος ήταν ότι δεν είχαμε χρόνο για κάτι άλλο. Είχαμε συγκεκριμένο αριθμό ημερών στη διάθεσή μας, έπρεπε σίγουρα να οδηγήσουμε από το Βέγκας στη Γιούτα και οι 10+ ώρες οδήγησης από το ΛΑ στη Γιούτα θα μας έπεφταν πολλές. Καμιά μας δεν είχε οδηγήσει ποτέ για πάνω από 3 ώρες και θεωρούσαμε ότι η Αμερική δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να το κάνουμε για πρώτη φορά. Αν παίρναμε ημερίσιο λεωφορείο, θα έπρεπε να ειμαστε σε αυτό για περίπου 6 ώρες και μετά το επόμενο πρωί ξημερώματα να φεύγαμε κατευθείαν για τα πάρκα με το αμάξι, το οποίο όταν κανονίζαμε μας φαινόταν πολύ κουραιστικό. Έτσι είπαμε "δε γαμιέται", κλείσαμε το λεωφορείο και ελπίζαμε για το καλύτερο. Διαβάσαμε κιόλας στο ίντερνετ ότι ο σταθμός των τραίνων, απ όπου ξεκινάνε και τα λεωοφρεία, είναι ασφαλής το βράδυ, μιας και υπάρχουν securities, αίθουσες αναμονής κλπ.

Όλα αυτά για τον σταθμό του τραίνου ισχύον, αλλά ταυτόχρονα, η στάση των λεωφορείων είναι ένα μικρό πάρκινγκ, καλυμμένο ολόκληρο με σκουπίδια και με ελάχιστο φωτισμό που μύριζε κατρουλιό. "Εντάξει λέμε, θα περιμένουμε στο σταθμό". Εκείνη τη στιγμή, έφτασε ένα άλλο λεωφορείο που ερχόταν από το Σαν Ντιέγκο. Η πόρτα άνοιξε και πρώτα είδαμε να κατρακυλάει στα σκαλοπάτια μια σακούλα σκουπιδιών με λίγα ρούχα, κι επειτα να πετιέται άλλη μία. Η μυρωδιά από τα βρώμικα ρούχα ήταν πολύ δυνατή, ακόμη και σε εξωτερικό χώρο. Στη συνέχεια, βγήκαν από το λεωφορείο παραπατώντας 4 -5 άτομα που επίσης μύριζαν πολύ άσχημα, ήταν ξεκάθαρα υπό την επίρροια ναρκωτικών και με δυσκολία μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους ή να μιλήσουν ο ένας στον άλλον. Πρόκειται για μια κατάσταση που όπως ανέφερα και παραπάνω είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένη στην Αμερική και θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώκρες για τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες αλλά και την κρατική ευθύνη που βρίσκεται από πίσω. Υπάρχουν λόγοι που ο εθισμός στο κρακ μαστίζει τις κοινότητες των αστέγων, υπάρχουν λόγοι που στην συντριπτική πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι που είναι σε αυτήν την κατάσταση είναι μαύροι αι υπάρχουν λόγοι που δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική προσπάθεια να αντιμετωπισθούν αυτά τα προβλήματα (και όχι, τα ελάχιστα homeless shelters με άθλιες συνθήκες, το να στέλνεις την αστυνομία να "καθαρίσει" καταυλισμούς αστέγων, το να τους δαιμονοποιείς συνεχώς και το να συλλαμβάνεις μαζικά άστεγους για κατοχή ναρκωτικών και να διακυρήσσεις το "war on drugs" χωρίς να αναγωνρίζεις ότι και αυτοί είναι θύματα δεν αποτελεί ουσιαστική προσπάθεια).

Φυσικά, τα αναμφισβήτητα πολιτικά παιχνίδια και οι κονωνικές ανισότητες που βρίσκονται πίσω από την παρούσα κατάσταση και η επίγνωση του ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι θύματα ενός καταπιεστικού συστήματος που έχει χτιστεί πάνω στο ρατσισμό και τη διαιώνιση της φτώχειας δε σημαίνουν ότι το να μπεις σε ένα νυχτερινό λεωφορείο για 6 ώρες με άτομα που ξεκάθαρα δεν έχουν καθαρό μυαλό είναι μια σοφή επιλογή. Παρακολουθούσαμε από μακριά τους πέντε τύπους να πέφτουν, να ξανασηκώνονται, να ξαναπέφτουν, να φτύνουν, να παραμιλάνε και να βγάζουν άναρθρους ήχους ενώ προσπαθούσαν αν απομακρυνθούν και ναι, εκείνη τη στιγμή είχαμε φρικάρει τη ζωή μας. Θα μου πείτε, τι περιμένατε όταν δυο κοπέλες μόνες σας κλείσατε αυτο το λεωφορείο στη μέση τη νύχτας, από μια περιοχή της Αμερικής που τέτοια προβλήματα μαστίζουν; Ε αυτό που περίμενα ήταν ότι θα ήταν όπως είναι πάντα: μια όχι ιδιαίτερα ευχαριστή αλλά όχι και επικίνδυνη διαδρομή, σε ένα λεωοφρείο με ανθρώπους που έχουν μεν τα προβλήματά τους αλλά δεν ασχολούνται μαζί σου. Είχα ήδη αρχίζει να κοιτάω στο κινητό μου τι καταλύμματα ήταν ελεύθερο εκείνο το βράδυ. Είχαμε τα στοιχεία επικοινωνίας των κοριτσιών που ήταν ακόμη στο χόστελ μας και θα μπορούσαν να μας ανοίξουν αν χρειαστούμε.

Αποφασίσαμε να πάμε να περιμένουμε για λίγο στο σταθμό και αν και οι δικοί μας συνταξιωδιώτες είναι σε παρόμοια κατάσταση να βρούμε τι άλλο θα κάνουμε. Επιστρέψαμε στο πάρκινγκ λίγο αργότερα και ο κόσμος που ήταν για το δικό μας λεωφορείο είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται. Ευτυχώς, ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα από την αρχή. Άνθρωποι που ξεκάθαρα δεν ήταν οικονομικά άνετοι αλλά ήταν σε νορμά κατάσταση κι απλά περίμεναν το λεωφορείο όπως κι εμείς. Τεράστια ανακούφιση. Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε, φύγαμε στην ώρα μας και όλα ήταν καλά. Βλέπαμε το ΛΑ να απομαρκύνεται πίσω μας και σκεφτόμασταν πόσα πολλά είχαμε δει τις τελευταίες μέρες. Θεωρώ ότι έιναι μια πόλη που είναι δικαίως στο bucket list πολλών. Συγκλονιστικά μουσεία, τοποθεσίες- κατατεθέν, υπέροχες θέες, εξαιρετικά vibes στις παραλίες, χιλιάδες πράγματα να δεις και να κάνεις και κυρίως, μια τεράστια γκάμα αντιθέσεων που σου δίνουν να καταλάβεις τι πάει να πει ΗΠΑ. Έχεις τον παράδεισο της πλαστικής χειρουργικής και της μόδας το Rodeo Drive, τους κομψούς ανθρώπους που βγάζουν βόλτα πανέμορφα σκυλιά ράτσας στο beverly hills, τα χρώματα, τη μουσική και τα ουράνια τόξα στο West Hollywood, τις όμορφες βίλλες στο δρόμο για το Getty, τους skateάδες στη Venice Beach, τους influencers που φωτογραφίζονται στην Σάντα Μόνικα και τα παιδάκια που πλατσουρίζουν στα νερά της. Αλλά για να φτάσεις εκεί περνάς από ανθρώπους που ξερνάνε και μιλάνε μόνοι τους στο μετρό, από καταυλισμούς αστέγουν, σκηνές αστέγων κάτω από την προβλήτα της Σάντα Μόνικα, τυπάδες που βρίζουυν οδηγούς λεωφορείων, σκουπίδια, μυρωδιά κατρουλιού. Εικόνες λάμψης και φτώχειας εναλλάσσονται συνεχώς μπροστά στα μάτια σου, δείχνοντάς σου όλες τις ανισότητες, όλα τα προβλήματα της Αμερικής. Δεν είναι από τις πόλεις που με έκαναν να θέλω να ξαναπάω όσο το δυνατόν συντομότερα. Η αλήθεια είναι πως με κούρασε λίγο: οι ρυθμοί της πόλης, οι μεγάλες αποστάσεις, οι κίνηση και η μετακινήσεις είναι κάπως κοπιαστικοί. Αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που είχα την ευκαιρία να πάω και πιστεύω ότι αξίζει σίγουρα να είναι στο bucket list σας.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 6η: Λίγο από Βέγκας (πολύ λίγο)

Ξύπνησα από ένα ελαφρύ τράνταγμα του λεωφορείου κι όταν άνοιξα τα μάτια μου νόμιζα πως ονειρεύομαι. Μέσα από τσίμπλες και μισόκλειστα βλέφαρα, είδα έναν ουρανό βαμμένο πορτοκαλί να αγκαλιάζει τις χρυσαφιές πέτρες την ερήμου, με τις κατάμαυρες σκιές κάκτων και θάμνων να σπάμε την ερημιά του τοπίου. Μαγεία! Τα μάτια μου κάθε τόσο έκλειναν από την κούραση κι εγώ πάλευα να τα ξανανοίξω για να δω λίγη ακόμη ανατολή στην έρημο της Νεβάδα. Αυτές η εικόνες, ήταν για μένα το highlight εκείνης της ημέρας. Για το Βέγκας δε θα πω πολλά απλά και μόνο επειδή δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται να πάνε εκεί όλη τους τη ζωή και φυσικά θα η πόλη θα είναι παράδεισος για όποιον αγαπάει τον τζόγο, την πολυτέλεια και το να γίνεται λιώμα αλλά εγώ δυστυχώς ( δεν ανήκω σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Όπως είπα και πριν, το Βέγκας ήταν απλά μια ενδιάμεση στάση. Θέλαμε να αποφύγουμε τις εννιά ώρες οδήγησης κι είπαμε πως αφού περνάμε από κει αξίζει να το δούμε. Δε το μετανιώνω καθόλου. Σίγουρα κάποια πράγματα μου άρεσαν. Μου άρεσε που βρήκαμε ωραιότατο πρωινό στο "The Henry" στις 6 το πρωί. Μου άρεσε η αίσθηση ελευθερίας: το Βέγκας είναι πραγματικά ένα judgement free zone, όπου ο καθένας φοράει ό,τι θέλει, πίνει όσο θέλει, κάνει ό,τι θέλει και κανείς δε γυρίζει να τον κοιτάξει περίεργα. Μου άρεσε πάρα πολύ το Bellagio, τόσο για το διάσημο συντριβάνι του, αλλά και για την υπέροχη πισίνα στο εσωτερικό του. Φυσικά, το κολύμπι επιτρέπεται μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου αλλά η εικόνα του τεράστιου συγκροτήματος πισίνας στον υπέροχο κήπο ήταν σίγουρα βγαλμένη από άλλη πραγματικότητα. Moυ άρεσε το εξωτερικό του Venetian αν και ο ψεύτικος ουρανός στο εσωτερικό του και κυρίως η εικόνα των γονδολιέρηδων να τραγουδάνε ενώ κάνουν κουπί στα κανάλια ενός εμπορικού κέντρου μου φάνηκε πιο τραγελαφική παρά ροματνική. Τα υπόλοιπα ξενοδοχεία δε μπορώ να πω ότι μου άρεσαν αλλά είμαι χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να τα δω. Το Paris ήταν ίσως το λιγότερο εντυπωσιακό, το Caesars απίστευτα κιτς αλλά μεγαλοπρεπές με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. To ίδιο και το New York. Γυρίσαμε όσο πιο πολλά ξενοδοχεία μπορέσαμε, παίξαμε και ένα black jack και δυο τρία φρουτάκια για το καλό μέχρι που η αφόρητα αποπνικτική ζέστη της ερήμου μας έκανε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας (Serena Boutique, καλό οικονομικό ξενοδοχείο λίγο πιο έξω από το strip. Το προτείνω μόνο αν, όπως κι εμείς, θέλετε απλά ένα οικονομικό δωμάτιο να περάσετε ένα βράδυ. Αν θέλετε να απολαύσετε την πόλη στο έπακρο, εννοείται να μείνετε μέσα στο strip). Σκοπεύαμε να ξαναβγούμε το βράδυ αλλά ήμασταν τόσο κουρασμένες που δεν το κάναμε. Το Βέκας σίγουρα είναι μια μοναδική εμπειρία. Αξίζει μόνο για το people watching. Πού αλλού θα δεις οικογένεις με παιδάκια να περπατάνε ανάμεσα σε ημίγυμνες dominatrix με δερμάτινα εσώρουχα και μαστίγια που τους μοιράζουν φυλλάδια; Δε μετανιώνω που δεν είδαμε παραπάνω από το Βέγκας, αν και είμαι σίγουρη πως μια νύχτα εκεί θα μας άφηνε με πολλές ιστορίες. Μετανιώνω μόνο που δεν είδαμε κάποια παράσταση, όπως πχ του Cirque du Soleil, αλλά ντάξει, χρειαζόμασταν την ενέργεια και την ξεκούραση γιατί την επόμενη μέρα μας περίμενε το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού: τα εθνικά πάρκα.

 

[χριστίναα95]

Μέρα 7η: Zion National Park

Το πρωινό ξύπνημα στις 6 το πρωί δεν ήταν καθόλου δύσκολο μετά από περίπου 14 ώρες ύπνου. Καλέσαμε uber με προορισμό το αεροδρόμιο, απ' όπου και θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο. Υπάρχουν φυσικά πολλές τοποθεσίες και μέσα στην πόλη, αλλά το αεροδρόμιο ήταν η μοναδική που ήταν ανοιχτή 24 ώρες το 24ωρο και επίσης μας βόλευε να αφήσουμε το αυτοκίνητο μια και καλή εκεί και να πάρουμε την πτήση της επιστροφής. Η ενοικίαση έγινε μέσω της Enterprise και το κόστος ήταν περίπου 40 ευρώ την ημέρα, συμπεριλαμβανομένης και σημαντικής έκπτωσης που λαμβάνω από το πανεπιστήμιό μου.

Ο οδηγός του uber ήταν Αιθίοπας μετανάστης, που είχε φέρει την οικογένειά του στην Αμερική για μια καλύτερη ζωή αλλά σκεφτόταν να γυρίσει πίσω διότι το αμερικανικό σχολείο κάνει λέει πλύση εγγεφάλου στα παιδιά και τους λέει ψέματα για το φύλο τους. Φυσικά τα θέματα φύλου, σεξουαλικότητας κλπ είναι φλέγοντα στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή αλλά ένας θεός ξέρει από τι χαλασμένο τηλέφωνο παραπληροφόρησης είχαν φτάσει αυτά τα θέματα στο συγκεκριμένο άνθρωπο και τι πίστευε ότι μαθαίνουν τα παιδιά του στο σχολείο. Κουνάγαμε το κεφάλι και λέγαμε "yes, yes" μέχρι που μας άφησε στο αεροδρόμιο. Εδώ θέλω να αναφέρω ότι συνολικά σε ΛΑ και Βέγκας ξοδέψαμε 230 δολλάρια σε uber και lyft,που σίγουρα δεν είναι παραπάνω λεφτά απ' ότι θα μας είχε κοστίσει η ενοικίαση αυτοκινήτου σε συνδυασμό με τη βενζίνη και φυσικά το πάρκινγκ.

Η παραλαβή του αυτοκινήτου ήταν πολύ απλή. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με τις ελληνικές άδειες οδήγησης (φυσικά νέου τύπου/Ευρωπαϊκής ένωσης), δε ζήτησαν καν να ελέγξουν το πάσο μου για να δουν αν όντως δικαιούμαι την έκπτωση, μας έδωσαν και αμάξι λίγο καλύτερης κατηγορίας. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσαμε αυτόματο αυτοκίνητο οπότε υπήρχε ένα άγχος αλλά τελικό το μόνο ¨πρόβλημα" που είχαμε ήταν δυο - τρία απότομα φρεναρίσματα στην αρχή λόγω του πόσο μαλακό ήταν το φρένο. Για μένα, που στην Ελλάδα οδηγώ ένα παλιό fiat pundo, η οδήγηση αυτού του αυτοκινήτου ήταν εμπειρία από άλλη πλανήτη. Τόσο εύκολο, τόσο ήσυχο, τόσο ξεκούραστο. Τα πρώτα δέκα λεπτά στις λεωφόρους του Λας Βέγκας ήταν λίγο αγχωτικά αλλά με το που βγήκαμε στο interstate το αμάξι πήγαινε μόνο του. Είχαμε τρεις ώρες πανεύκολης οδήγησης σε έναν τεράστιο δρόμο, περιτρυγυρισμένες από χρυσοκόκκινη άμμο, καφετιά βράχια, θάμνους και κάκτους. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο ελέυθερη. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι "καλά, τι κάνω εγώ εδώ; Πώς κατέληξα από την Αθήνα να οδηγάω μέσα στο ερημικό τοπίο της Γιούτα και της Αριζόνα;"

Επιλέξαμε να μείνουμε στο Hampton Inn στο Springdale, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην είσοδο του Zion. Το αρχικό μας σχέδιο ήταν να μείνουμε κάπου πιο μακριά, τόσο για να εξοικονομήσουμε (αρκετά) χρήματα, όσο και επειδή είχαμε βρει υπέροχα cabins με μαγευτικές θέες κοντά σε μικρούς οικισμούς πάνω στα βουνά. Όταν όμως κάναμε την έρευνά μας, και είδαμε πόση ώρα παίρνουν οι μετακινήσεις με τα shuttles του Ζιον και πόσο γρήγορα γεμίζει το πάρκινγκ αποφασίσαμε να δώσουμε τα παραπάνω λεφτά για να γλιτώσουμε την ταλαιπωρία. Θεωρώ πως κάναμε καλά. Μισή ώρα οδήγηση από το ξενοδοχείο + μισή ώρα να βρούμε πάρκινγκ (αν φτάσουμε στις 7 το πρωί) και να περιμένουμε το λεωφορείο + 25 λεπτά μέσα στο λεωφρείο του πάρκου, θα χάναμε όλη την ώρα μας στις μετακινήσεις. Φτάσαμε στον προορισμό μας και το θέαμα των θεώρατων, κόκκινων βράχων που δεσπόζουν πίσω από τα ξενοδοχεία και τα τουριστικά μαγαζιά ήταν απίστευτο. Σχεδόν χοροπηδούσα από τον ενθουσιασμό. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου, πήραμε το δωρεάν shuttle του Springdale όπου σε αφήνει στην είσοδο του πάρκου και βγάλαμε την ετήσια κάρτα που περιλαμβάνει όλα τα εθνικά πάρκα της Αμερικής (κοστίζει 80 δολάρια ανά όχημα, δηλαδή περίπου όσο θα κόστιζε η είσοδος σε 2 πάρκα). Σχετικά με το Ζάιον είχα διαβάσει τρομαχτικά reviews για ατελείωτες ουρές στις στάσεις των λεωφορείων, κοσμοσυρροή στα μονοπάτια και ορδές τουριστών που σπρώχνουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Δε συναντήσαμε τίποτα από αυτά. Δεν περιμέναμε ποτέ πάνω από 10 λεπτά για το λεωφορείο και ο κόσμος ήταν αρκετός αλλά σίγουρα όχι ενοχλητικός.

Πρώτος μας προορισμός ήταν το μονοπάτι Emerald Pools, το οποία χωρίζεται σε τρία μέρη (lower pool, middle pool, upper pool), το τρίτο εκ των οποίων είναι και το πιο δύσκολο. Το μονοπάτι ξεκινάει με βατό περπάτημα ανάμεσα σε κόκκινες πέτρες και λευκά βράχια, με το πράσινο των δέντρων να απλώνεται στα δεξιά σου Είναι από τα τοπία που σε κάνει να νιώθεις μικρός. Από το μέρη που μπορείς να αναπνεύσεις και να γεμίσουν τα πνευμόνια σου οξυγόνο. Όσο περνάει η ώρα οι βράχοι γίνονται όλο και πιο ψηλοί και επιβλητικοί, μέχρι που καταλήγουν να κρέμονται από πάνω σου, περικυκλώνοντάς σε με το καφεκόκκινο χρώμα τους προσφέροντας πολύτιμη σκιά. Λίγο πιο κάτω είναι και το lower pool. Καταλάβαμε ότι πλησιάζαμε από τον ήχο του τρεχούμενου νερού και σύντομα συναντήσαμε τον πρώτο μας καταρράκτη. Το νερό έβγαινε κατεθείαν μέσα από τα βράχια, κι έπεφτε σε μια μικρή λίμνη σχηματίζοντας μια υδάτινη κουρτίνα ανάμεσα σ' εμάς και την υπέροχη θέα. Πανέμορφο (πιθανότατα ο καταρράκτης είναι ακόμη πιο εντυπωσιακός το χειμώνα και σχεδόν αόρατος το καλοκίαιρ).

Σε αυτό το σημείο το μονοπάτι αρχίζει να δυσκολεύει λίγο παραπάνω, καθώς αρχίζει το σκαρφάλωμα σε σκαλοπάτια σκαλισμένα στις πέτρες και σε ογκώδεις λευκούς βράχους. Ακολουθήσαμε το στενό μονοπάτι μέχρι το κοντινό viewpoint όπου προσέφερε υπέροχη θέα του καταρράκτη και της μικρής κοιλάδας με τη λιμνούλα. Συνεχίσαμε την ανάβαση, πάντα περιτριγυρισμένες από κατακόκκινους βράχους και πράσινα δέντρα μέχρι που φτάσαμε στο middle pool: ένα γραφικό ρυάκι, όπου το νερό έβγαινε μέσα από τα βράχια, κυλούσε ανάμεσα στις πέτρες και κατέληγε σε μια μικρή λίμνη, γεμάτη πολύχρωμες λιβελούλες. Καθίσαμε για λίγο στα βραχάκια, απολαύσαμε το κελάρυσμα του νερού και το κελάηδημα των πουλιών, πιάσαμε την κουβέντα με άλλους ταξιδιώτες και ανανεώσαμε το αντηλιακό μας, επειδή ο μεσημεριανός ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του.

Από κει και πέρα, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς το μονοπάτι γίνεται ακόμη πιο ανηφορικό και γεμάτο λευκές πέτρες. Ο κόσμος ήταν αισθητά λιγότερος. Συνεχίσαμε το περπάτημα, σκαρφαλώσαμε ανάμεσα σε κοφτερούς βράχους, παραμερίσαμε κλαδιά δέντρων και σύντομα ανταμειφθήκαμε με υπέροχες θέες του φαραγγιού. Τα μάτια μας δε χόρταιναν να κοιτάνε τριγύρω. Τα βουνά απλώνονταν μπροστά μας σε όλο τους το μεγαλείο, με όλη τους την επιβλητικότητα και όλο και κάποιος αετός ή γεράκι εμφανιζόταν στον καταγάλανο ουρανό. Λίγο ακόμη σκαρφάλωμα, λίγες μανούβρες σε στενά μονοπατάκια ανάμεσα σε βράχους και λίγη κατάβαση και βρεθήκαμε στο upper pool, που ήταν σίγουρα και το πιο εντυπωσιακό σημείο του μονοπατιού. Μία "τρύπα" ανάμεσα σε πανύψηλα βουνά, γεμάτη γκρίζα βράχια που προσφέρουν άπειρες ευκαιρίες για σκαρφάλωμα και με το νερό να πέφτει σαν τσουλήθρα από τα βράχια και να καταλήγει σε μια γκριζοπράσινη λίμνη γεμάτη βατραχάκια και λιβελούλες. Περάσαμε περίπου μία ώρα σε εκείνη την περιοχή, εντοπίζοντας έντομα και βατράχια, βγάζοντας φωτογραφίες και σκαρφαλώνοντας όσο πιο ψηλά γινόταν στα βράχια σαν μικρά παιδιά. Η απόλυτη ελευθερία! Έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όπου μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις ίδιες υπέροχες θέες για μια ακόμη φορά. Συνολικά, το μονοπάτι μας πήρε περίπου 4 ώρες, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων διαλειμμάτων που κάναμε για να απολαύσουμε το τοπία. Το τελευταίο κομμάτι είναι σίγουρα ανηγορικό και περιλαμβάνει λίγο σκαρφάλωμα ανάμεσα από πέτρες αλλά γενικά θεωρώ ότι ένα άτομο με μέση φυσική κατάσταση (όπως κι εμείς) μπορεί να το κάνει χωρίς κάποιο πρόβλημα και η εμπειρία σίγουρα σε αποζημειώνει για την κούραση.



Επιστρέψαμε στην περιοχή του picnik,όπου φάγαμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί μας καθσιμένες στο γρασίδι με τα βουνά να είναι πάντα τριγύρω μας. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά, οπότε ήταν η ιδανική στιγμή να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση μέχρι να πέσει και πάλι ο ήλιος.

Τα λεφτά που πληρώσαμε για εκείνο το ξενοδοχείο η αλήθεια είναι τα κλαίω ακόμη (ήταν περίπου τα τριπλάσια απ' όσο δίνω συνήθως), αλλά η αλήθεια είναι πως οι ανέσεις του δωματίου και κυρίως η ξεκούραση στην πισίνα ήταν ιδανικές μετά από την πεζοπορία. Το να κολυμπάς στην πισίνα περιτρυγιρισμένος από τα κόκκινα βουνά του Ζιον είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειριά.

Κατά τις 5:30 ξεκινήσαμε για το δεύτερο μονοπάτι της ημέρα, το οποίο ήταν το Watchman Trail. Αρχικός μας στόχος ήταν το Zion Overlook Trail αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω συντήρησης τις ημέρες που πήγαμε. Το Watchman αποδείχθηκε μια εξαιρετική εναλλακτική. Οι περισσότεροι επισκέπτες είχαν ήδη φύγει, οπότε είχαμε σχεδόν όλο το μονοπάτι δικό μας. Η αίσθηση στην αρχή του μονοπατιού, όπου οι δυο μας μόνο, με ένα μικρό σακίδιο η κάθε μία, κατευθυνόμασταν προς αυτό το πελώριο, κατάξερο βουνό ήταν σχεδόν παράξενη. Ένιωθα πως έμπαινα σε άλλον κόσμο. Το μονοπάτι ήταν επίσης πολύ όμορφο. Σε βάζει να κάνεις το γύρο του βουνό και ήταν γεμάτο όμορφους κάκτους, αγριολούλουδα και πεταλούδες. Το ότι είμασταν σχεδόν μόνες μας για τη μεγαλύτερη διάρκεια της πεζοπορίας το έκανε ακόμη πιο όμορφο. Όταν φτάσαμε στην κορυφή μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Μπροστά μας απλωνόταν ολόκληρη η πεδιάδα, περιτρυγυρισμένη από βουνά, με τα αυτοκίνητα να γυαλίζουν στο πάρκινγκ και τους ανθρώπους του Springdale να φαίνονται σα μυρμήγκια. Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει και ολόκληρο το τοπίο στραφτάλιζε από κάτω του. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και το μόνο που ακουγόταν ήταν το θρόισμα του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα των θάμνων. Μαγεία. Αν είστε πιο περιπετειώδεις από εμάς, μπορείτε να βρείτε ακόμη καλύτερη θέα ανεβαίνοντας το Angel's Landing, για το οποίο όμως χρειάζεται να έχετε permit από μήνες πριν.

Αφού απολαύσαμε τη θέα πήραμε το δρόμο της επιστροφής, διότι δε θέλαμε να είμαστε ακόμη εκεί όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει. Προλάβαμε το τελευταίο shuttle του Springsdale και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γεμάτες όμορφες εικόνες. Κάναμε μια τελευταία βουτιά στην πισίνα όταν άρχισε να σκοτεινιάζει. Η θερμοκρασία έπεσε αρκετά, οπότε χουχουλιάσαμε με τις ζεστές πετσέτες του ξενοδοχείου δίπλα στο αναμένο εξωτερικό τζάκι (πολυτέλεια σας λέω) και απολαύσαμε τα βραδινά μας wraps κοτόπουλο και τις σαλάτες που πήραμε από το mini market στο δρόμο της επιστροφής. Όταν είχε πια πιάσει το κρύο για τα καλά βουτήξαμε στο καυτό τζακούζι και καθίσαμε εκεί για αρκετή ώρα (μιας και δεν υπήρχε κάποιος άλλος θαμώνας που περίμενε να το χρησιμοποιήσει), απολαμβάνοντας τη μαγεία του τοπίου μέσα από το ζεστό νερό. Ξέραμε ότι την επόμενη μέρα μας περίμενε τo highlight του ταξιδιού: η πεζοπορία στο διάσημο μονοπάτι του "Narrows"