Ειχα πάει Μάιο, πριν την covid βέβαια, και είχα ξεκινήσει την ανηφόρα κατά τις 11 το πρωί.Σίγουρα η ανάβαση είναι πιο προβληματική το καλοκαίρι.Και μια τελευταία φωτογραφία για να γίνει γνωστό σε τι κατάσταση ήταν η εκκλησία μετά την απελευθέρωση.
Χαχα....Έκανα ένα διάλειμμα από τη συγγραφή της ιστορίας μου και είπα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου διαβάζοντας τη δική σου. Ωραίος συντονισμός πάντως, τον χάρηκα.
Γράφω πυρετωδώς τώρα που τα θυμάμαι όλα με λεπτομέρειες.Περιμένω την συνέχεια γιατί θέλω να δω τα μέρη που 'οργωσα' πριν αρκετό καιρό...
Όντως
Μερσί μαντάμ. Και οι δικιές σου το ίδιο, ειδικά αυτές από το Κάβο Ντόρο.
και η άλλη Άγιος Φωκάς αριστερά 
και πέρασα τέλεια.
.
Αγαπημένα μέρη, από τα οποία έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, στα οποία όλο και σχεδιάζω να επανέλθω και όλο το αμελώ.Διαδρομή: Μονεμβασιά-Άγιος Φωκάς-Κάστρο Αγίας Παρασκευής Μεσοχωρίου-Παραδείσι-Σπήλαιο Καστανιάς-Λάχι-Άγιος Νικόλαος-Γεωπάρκο Αγίου Νικολάου (απολιθωμένο δάσος)-Νεάπολη Βοιών-Παυλοπέτρι-Βιγκλάφια
Το ημερολόγιο έδειχνε 19 Αυγούστου και το ρολόι 9:00 το πρωί, όταν πληρώσαμε και αποχαιρετήσαμε την ευγενική οικοδέσποινα του καταλύματος της Νέας Πόλης της Μονεμβασιάς. Ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο Μονεμβασιάς-Νεάπολης, ο οποίος κινείται συνεχώς δίπλα στη θάλασσα, απολαμβάνοντας τη θέα και την πρωινή αύρα, με την αλμύρα της θάλασσας, να ξυπνάει τις νευρικές οσφρητικές μας απολήξεις. Συναντήσαμε μια διασταύρωση με ταμπέλες. Η μια έδειχνε Νεάπολη ευθεία
Aκολουθήσαμε πορεία προς Άγιο Φωκά. Πρώτα συναντήσαμε το μικρό χωριό, με την αμμουδερή παραλία και τα ήρεμα γαλάζια νερά.
View attachment 325166
Ο δρόμος τελειώνει εκεί που αρχίζει το στενό γεφυράκι, που ενώνει το μικρό νησάκι με τη στεριά. Δεξιά της γέφυρας υπάρχει μια ακόμα μικρή παραλιούλα και αν μας το επέτρεπε ο χρόνος, πολύ θα θέλαμε να ρίξουμε μια πρωινή βουτιά σε αυτά τα ήρεμα νερά, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας. Το εκκλησάκι του Αγίου Φωκά που είναι χτισμένο πάνω στο λιλιπούτειο νησάκι είναι κατάλευκο και μας τράβηξε σαν μαγνήτης, καλώντας μας να διασχίσουμε το γεφυράκι και να βρεθούμε μέσα στην αγκαλιά της αρυτίδωτης θάλασσας, ρουφώντας με όλες μας τις αισθήσεις τη μαγεία του τοπίου.
View attachment 325167
View attachment 325168
Για να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο έπρεπε να αλλάξουμε τελείως σκηνικό. Ορίσαμε στον πλοηγό, Κάστρο Αγίας Παρασκευής Μεσοχωρίου και αφήνοντας για την ώρα τα γαλαζοπράσινα νερά και την αλμύρα της θάλασσας αρχίσαμε πάλι να σκαρφαλώνουμε στα ψηλά βουνά και να ακολουθούμε ορεινή πορεία. Κάποια στιγμή είδαμε μέσα στον βατικιώτικο κάμπο να ξεφυτρώνει ένας λόφος και στην κορυφή του να έχει για κορώνα, το Κάστρο της Αγίας Παρασκευής.
View attachment 325169
View attachment 325170
Ο δρόμος μας οδήγησε ακριβώς στα ριζά του λόφου και αφήσαμε το αυτοκίνητο κάτω από την πλούσια σκιά μιας τεράστιας, γέρικης ελιάς. Πήραμε τον ανήφορο και φτάνοντας στην είσοδο είδαμε την καγκελόπορτα να είναι κλειστή. Όμως το συρματόπλεγμα στην αριστερή πλευρά, άκρη-άκρη στον γκρεμό ήταν όλο ξηλωμένο και μπορέσαμε άνετα να περάσουμε μέσα στον χώρο και να συνεχίσουμε την κουραστική ανηφορική μας πορεία, στο ελικοειδές μονοπάτι που οδηγεί στη νοτιοδυτική γωνία του Κάστρου, όπου έχει καταρρεύσει μεγάλο τμήμα, του περιμετρικού τείχους της οχύρωσης. Δυστυχώς άλλος ένας εγκαταλελειμμένος στην τύχη του και στις ορέξεις του καθενός αρχαιολογικός χώρος.
Στην αρχή μας συνεπήρε η αεροπλανική θέα προς τον απέραντο κάμπο των Βατίκων.
View attachment 325171
Στον βατικιώτικο κάμπο, εκτός όλων των άλλων, καλλιεργούνται τα βατικιώτικα κρεμμύδια και όλοι έχουμε δει εικόνες με τις πλεξούδες της γηγενούς αυτής ποικιλίας να κρέμονται και να λιάζονται στον καυτερό λακωνικό ήλιο.
“Και η καρδιά ξεροψήνεται στην κάψα, σαν τα βατικιώτικα κρεμμύδια, μπρος στις πόρτες” έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος μεταφέροντάς μας, την εικόνα αυτής της γωνιάς της Ελληνικής υπαίθρου.
Τα γνήσια βατικιώτικα κρεμμύδια, αυτά δηλαδή που προέρχονται από γηγενείς σπόρους και όχι από υβρίδια, εκτός από την ξεχωριστή νοστιμιά υπερέχουν και όσον αφορά τη διάρκεια συντήρησης. Και αυτό, γιατί όντας κρεμασμένα σε πλεξούδες φυλάσσονται σε καλά αεριζόμενες αποθήκες και διατηρούνται αναλλοίωτα, για έναν χρόνο. Πάνω από 200 χρόνια ιστορίας έχει η καλλιέργεια του βατικιώτικου κόκκινου και πολύ καυτερού κρεμμυδιού. Ακόμη και σε έκθεση του Καποδίστρια, το 1828, τα πικάντικα και καυτερά βατικιώτικα κρεμμύδια χαρακτηρίζονταν εξαγώγιμα προϊόντα και βασική πηγή εισοδήματος για τους ντόπιους. Με θεραπευτικές ιδιότητες (καταπραΰνουν φλεγμονές και κακώσεις) τα βατικιώτικα κρεμμύδια αποτελούν πρώτη ύλη και στη γαστρονομία. Κρεμμυδόπιτες, πίτσα με κρεμμύδι, ψητά κρεμμύδια με μέλι, ξύδι, θαλασσινό αλάτι και ρίγανη είναι μερικές συνταγές στις οποίες πρωταγωνιστεί ο ιστορικός καρπός. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια το πρώτο σαββατοκύριακο μετά τον δεκαπενταύγουστο διοργανώνεται διήμερη εκδήλωση, προς τιμήν του βατικιώτικου κρεμμυδιού. Παρά τη μεγάλη ιστορία του όμως, όλα δυστυχώς δείχνουν, ότι η παραγωγή του μειώνεται, αφού απειλείται άμεσα από τα υβρίδια κρεμμύδια, που έχουν πρωιμότητα και βγάζουν μεγαλύτερη παραγωγή.
View attachment 325174
Μπήκαμε μέσα στο Κάστρο και αρχίσαμε να το εξερευνούμε, απ΄ άκρη σ΄ άκρη. Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω ότι ήμασταν εντελώς μόνοι μας! Αν ήμασταν άλλοι χαρακτήρες και είχαμε περίεργες ή κακόβουλες προθέσεις, θα μπορούσαμε να τις έχουμε υλοποιήσει, χωρίς να πάρει κανείς μα κανείς χαμπάρι.
View attachment 325175
View attachment 325176
INFO: Λίγα χιλιόμετρα χαμηλότερα από το πανέμορφο χωριό του Μεσοχωρίου και πολύ κοντά στη Νεάπολη χτίστηκε στην υστεροβυζαντινή εποχή, πιθανόν από Φράγκους κατακτητές, το Κάστρο της Αγίας Παρασκευής, για να ελέγχει την κίνηση των καραβιών στον όρμο των Βατίκων. Η θέση του στην κορυφή του λόφου, του εξασφάλιζε δύσκολη πρόσβαση σε περίπτωση επίθεσης. Εκτιμάται ότι στο Κάστρο υπήρχαν τρία μεγάλα κτίσματα, συμπεριλαμβανομένης μιας εκκλησίας και ενός τριώροφου Πύργου παρατηρητηρίου. Περιμετρικά υπάρχουν οχυρωματικά κτίσματα που ενίσχυαν την άμυνά του. Στο ισόγειο υπήρχε δεξαμενή νερού, ενώ από το μικρών διαστάσεων δωμάτιο του ορόφου γινόταν η άντληση του νερού, μέσω φρέατος. Η αρχαιολογική έρευνα απέδωσε πολύτιμα στοιχεία για την αρχική μορφή του συγκροτήματος και την οικοδομική ιστορία του μνημείου. Επιπλέον μέσω των στοιχείων του υλικού βίου που αποκαλύφθηκαν, όπως η κεραμική, τα γλυπτά και τα νομίσματα προέκυψαν κρίσιμες μαρτυρίες, για τη συνεχή κατοίκηση του Κάστρου και τη διαχρονική χρήση των κτιρίων και των υπαίθριων αύλειων χώρων του.
View attachment 325177
View attachment 325178
Η πόλη της Νεάπολης απλωνόταν ράθυμα στην αγκαλιά του όρμου, κάτω από τον Αυγουστιάτικο καυτό ήλιο
View attachment 325179
και στο βάθος η Ελαφόνησος περιτριγυριζόταν από τα πιο τιρκουάζ νερά, που θυμάμαι να έχω δει σε ελληνικές θάλασσες.
View attachment 325172
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το μονοπάτι συζητώντας ενθουσιασμένοι με τον σύζυγο για το πόσο ωραίο ήταν το Κάστρο, αλλά και προβληματισμένοι για την εγκατάλειψη και την απαξίωση, τόσο σημαντικών μνημείων, που αφήνονται να γίνουν βορά του αδυσώπητου χρόνου, αλλά και ανεγκέφαλων ανθρώπων, που σίγουρα επιβουλεύονται την αδράνεια των αρχών και ίσως τελικά υποκύπτουν, σε παράνομες ενέργειες αφαιρώντας υλικά από τέτοια μνημεία.
Στον πλοηγό ορίστηκε νέος προορισμός: Σπήλαιο Καστανιάς. Ξεκινήσαμε, αλλά μετά από λίγα χιλιόμετρα, το GPS επέμενε να θέλει να μας οδήγησει μέσω αγροτικών οδών, καταμεσής του κάμπου. Αποφασίσαμε να το αγνοήσουμε και να ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, οδηγώντας στον κεντρικό δρόμο, όμως εκείνο επέμενε, ξανά και ξανά, να θέλει να μας οδηγήσει μέσω άλλης κατεύθυνσης. Στη μεταξύ μας μάχη, τελικά δεν κέρδισε κανείς! Εκείνο (το GPS ντε) μουλάρωσε και το βούλωσε και εμείς ακολουθούσαμε, σαν χαϊβάνια, λάθος διαδρομή. Τελικά ποιος μπορούσε να δώσει τη λύση στον γρίφο? Μα φυσικά οι ντόπιοι!! Ποιος άλλος?
Σταματήσαμε σε μια μάντρα οικοδομών, λίγο πριν από τη Νεάπολη και κατέβηκα να ρωτήσω, αν ακολουθούμε τη σωστή διαδρομή. Στο ταμείο πλήρωνε μια κυρία, η οποία είχε φορτωμένο το φορτηγάκι της με υλικά. - “Γεια σας, να σας κάνω μια ερώτηση παρακαλώ? Για Παραδείσι ή Σπήλαιο Καστανιάς καλά πηγαίνουμε από δω?” -“Όχι είστε σε εντελώς λάθος κατεύθυνση μου απάντησε η κυρία. -“Αν θέλετε να με ακολουθήσετε, θα σας βγάλω στη διασταύρωση που στρίβει για Καστανιά. Προς τα εκεί είναι ο προορισμός μου”. Αν θέλουμε λέει? Μετά χαράς να σας ακολουθήσουμε.
Μπροστά αυτή, πίσω εμείς βγήκαμε σε μια διασταύρωση. Αριστερά πήγαινε για Παραδείσι-Καστανιά και δεξιά για Λάχι και Άγιο Νικόλαο. Ευχαριστήσαμε θερμά την κυρία και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το βουνό. Από το Παραδείσι είδαμε μόνο το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου και τη βρύση με το τρεχούμενο νερό, αφού το χωριό είναι καλά κρυμμένο μέσα στην οργιώδη βλάστηση της ρεματιάς, την οποία ακολουθεί το νερό που τρέχει από τη βρύση.
View attachment 325184
Ο δρόμος συνέχισε να ανηφορίζει το βουνό. Αριστερά φαινόταν το χωριό Μεσοχώρι να σκαρφαλώνει στο απέναντι βουνό και η επόμενη στροφή μας παρουσίασε πανοραμικά τον βατικιώτικο κάμπο, την πόλη της Νεάπολης και την Ελαφόνησο.
View attachment 325185
View attachment 325186
Καβατζάραμε την κορυφή και αρχίσαμε την κάθοδο, έχοντας απρόσκοπτη θέα σε υψώματα, καταπράσινες κοιλάδες και στο background την απέραντη θάλασσα του Μυρτώου Πελάγους. Από ψηλά βλέπαμε έναν ωραίο κλειστό κόλπο, μέχρι που συναντήσαμε μια διασταύρωση. Δεξιά ο δρόμος οδηγούσε στον κλειστό κόλπο, με την παραλία Βαρκό και αριστερά στο Σπήλαιο Καστανιάς. Η παραλία Βαρκό είναι πανέμορφη και συνήθως εντελώς έρημη. Μακάρι να διαθέταμε περισσότερο χρόνο για να τη δούμε από κοντά. Περάσαμε μέσα από την Κάτω Καστανιά ή Καστάνιτσα ή Καστάνια, η οποία ανήκει στα μανιάτικα Μπαρδουνοχώρια της Λακωνίας και βρίσκεται χτισμένη στις νοτιοανατολικές πλαγιές του Ταϋγέτου. Είναι η πατρίδα του Παναγιώταρου Βενετσανάκη και έμεινε γνωστή, από την πολιορκία της, τον Ιούλιο του 1780, από 14.000 Τούρκους, με σκοπό την εξόντωση του Παναγιώταρου, αλλά και του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη (πατέρα του Γέρου του Μοριά), την οποία και τελικά πέτυχαν μετά από αποτυχημένη έξοδο των πολιορκημένων, στις 19 προς 20 Ιουλίου 1780, ύστερα από 12 μέρες γενναίας αντίστασης.
Αριστερά, μέσα στην πυκνή βλάστηση είδαμε και την Πάνω Καστανιά, καταλήγοντας τελικά στην είσοδο του Σπηλαίου της Καστανιάς.
View attachment 325187
Είχαμε ενημερωθεί ότι λόγω covid, οι ξεναγήσεις γίνονταν σε ομάδες των 10 ατόμων, εννοείται με μάσκες, ανά μια ώρα. Η πρώτη ξενάγηση ξεκινούσε στις 10:30. Εμείς φτάσαμε εκεί στις 11:00 και κάτι και μαζί με δύο ζευγάρια, που ήδη έπιναν τον καφέ τους, γινόμασταν επτά, οπότε το αμέσως επόμενο γκρουπ ήταν το δικό μας. Μέσα σε ένα τέταρτο είχαν αρχίσει να καταφθάνουν, ένα σωρό ακόμα επισκέπτες και όσο προχωρούσε η ώρα φαντάζομαι, ότι θα δυσκόλευαν τα πράγματα και θα υπήρχαν αναμονές και καθυστερήσεις. Όταν βγήκε το προηγούμενο γκρουπ, ο ξεναγός πήρε θέση πίσω από το ταμείο και κόψαμε τα εισιτήριά μας, 7 ευρώ το άτομο. Γρήγορα-γρήγορα συμπληρώθηκε το γκρουπ μας, με ακόμη ένα ζευγάρι με ένα παιδάκι και ξεκίνησε η ξενάγηση, κατεβαίνοντας τα σκαλάκια της εισόδου.
Η έκταση του Σπηλαίου είναι 1.500 τετραγωνικά μέτρα. Χωρίζεται σε δύο επίπεδα και η διαδρομή είναι περίπου 500 μέτρα. Δεν το λες και ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά είναι τόσο πλούσιο σε διάκοσμο και χρωματισμούς, που δεν προλαβαίνεις να τα δεις και να τα αφομοιώσεις όλα. Η πυκνότητα, η ποικιλία των σχημάτων, των χρωμάτων και των μορφών το κατατάσσουν δεύτερο στο είδος του, σε όλη την Ευρώπη. Ανάμεσα στους θεόρατους κόκκινους και λευκούς "καταρράκτες", τις γιγάντιες πολύσχημες κολώνες, τις "κουρτίνες" και τα "σεντόνια" που ξεχύνονται από την οροφή τρυπώνουν "χταπόδια" και "κοράλια", "ελέφαντες" και "μανιτάρια", "πουλιά", "εξωτικά φυτά" και πλάσματα της φαντασίας!!
View attachment 325188
View attachment 325189
Έχω δει πολλά Σπήλαια σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Μερικά που θυμάμαι στα γρήγορα: Σπήλαιο Περάματος Ιωαννίνων, Σπήλαιο Κάψια, Σπήλαιο Λιμνών στα Καστριά, Σπήλαιο Αντιπάρου, Σπήλαια Διρού, Σπήλαιο Δράκου Καστοριάς. Ε! αυτό της Καστανιάς, το κατατάσσω στην κορυφή. Είναι καταπληκτικό! Μας γοήτευσε τόσο πολύ, που δεν μπορέσαμε να συγκρατηθούμε και παρανομήσαμε, βγάζοντας στα μουλωχτά ελάχιστες φωτογραφίες με το κινητό, για να τις έχουμε για ενθύμιο. Ε! να έχω να δείξω κάτι και σε εσάς, για να σας παρακινήσω και να σας προτρέψω να επισκεφθείτε, οπωσδήποτε το Σπήλαιο της Καστανιάς, αν ποτέ σας βγάλει ο δρόμος σε εκείνα τα μέρη.
View attachment 325190
INFO: Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Κώστας Στιβακτάς, βοσκός, είχε παρατηρήσει τις μέλισσες που από μια μικρή τρύπα μπαινόβγαιναν και ξεδιψούσαν. Άνοιξε μια σχισμή στο έδαφος ψάχνοντας για νερό. Ευθύς βρέθηκε μπροστά σε ένα Σπήλαιο μοναδικής ομορφιάς. Από τότε ο ίδιος και οι απόγονοί του συνήθιζαν να μπαίνουν μέσα στο Σπήλαιο κρατώντας αναμμένη αφάνα, για να βλέπουν και να παίρνουν νερό από μια γούρνα. Αυτό γινόταν μέχρι το 1958, οπότε το Σπήλαιο έγινε ευρύτερα γνωστό και ανατέθηκε η φύλαξη και η προσπάθεια αξιοποίησής του, στην κοινότητα Καστανιάς. Τρία εκατομμύρια χρόνια χρειάστηκε η φύση, για να δημιουργήσει τον απαράμιλλο λιθωματικό διάκοσμο και να πλάσει σώματα και μορφώματα μιας φαντασίας αμύθητης. Ο λιθωματικός διάκοσμος αποτελείται από ανθρακικό ασβέστιο σε κρυσταλλική μορφή, εμπλουτισμένο με οξείδια μετάλλων του υπεδάφους, που του χαρίζουν την επτάχρωμη παλέτα του.
View attachment 325191
Αγοράσαμε τα μαγνητάκια μας και φύγαμε κάνοντας την ίδια ακριβώς διαδρομή μέχρι που συναντήσαμε ξανά τη διασταύρωση, στην οποία μας είχε οδηγήσει πριν λίγες ώρες η κυρία με το φορτηγάκι. Το πρώτο χωριό που προσπεράσαμε ήταν το Λάχι, το οποίο είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, με θέα στη Νεάπολη και την Ελαφόνησο. Αμέσως μετά το Λάχι απαντήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα χωριά των Βατίκων, τον Άγιο Νικόλαο. Χτισμένος στη νότια πλευρά του όρους Κρίθινα, του υψηλότερου βουνού των Βατίκων και με θέα προς τα Κύθηρα είναι το τελευταίο χωριό πριν το Ακρωτήριο του Μαλέα. Στην είσοδο του χωριού, πάνω από τον δρόμο είδαμε την ομώνυμη εκκλησία. Το χωριό απλώνεται αμφιθεατρικά και τα σπίτια του χάνονται μέσα στην πλούσια βλάστηση. Στα πόδια του χωριού απλώνεται ο κάμπος. Συνεχίσαμε να οδηγούμε ανάμεσα από λιόδεντρα και φυτείες αλόης, για κάμποσα χιλιόμετρα και όταν αντικρίσαμε τη θάλασσα του Λακωνικού κόλπου, το τοπίο άλλαξε δραματικά.
Αφήσαμε τον ασφαλτοστρωμένο κεντρικό δρόμο και συνεχίσαμε την οδήγηση σε βατό χωματόδρομο,
View attachment 325192
View attachment 325193
ανάμεσα σε λιβάδια με ξερόχορτα και ψηλά αγκάθια.
View attachment 325194
View attachment 325195
Μικροί λόφοι με πετρώδεις σχηματισμούς συμπλήρωναν το “κυκλαδίτικο” άνυδρο τοπίο.
View attachment 325196
View attachment 325221
Ο χωματόδρομος στριφογύρισε για κάμποση ώρα, σε αυτό το άγονο ξερακιανό περιβάλλον μέχρι που κατέληξε άγριος και απότομα κατηφορικός στη θάλασσα. Εγώ την είχα ήδη καταβρεί, αφού όλο αυτό το σκηνικό μου θύμισε αγαπημένα κυκλαδονήσια και πριν καλά-καλά σιγουρέψουμε το αυτοκίνητο σε ένα μικρό άπλωμα, πάνω από τα βράχια, πετάχτηκα έξω και έφτασα στην άκρη της απόκρυμνης ακτογραμμής, αντικρίζοντας αυτές τις υπέροχες εικόνες:
View attachment 325197
View attachment 325198
Βρισκόμασταν στο Γεωπάρκο της παράλιας ζώνης του Αγίου Νικολάου, η οποία συμπεριλαμβάνεται στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου, το οποίο αξιώνει σήμερα μια θέση στο Δίκτυο των Γεωπάρκων της Ευρώπης.
View attachment 325204
View attachment 325201
INFO: Στις παράκτιες τοποθεσίες Αγία Μαρίνα, Κόρακας και Σπίθα, οι απολιθωμένοι μάρτυρες ενός μακρινού παρελθόντος κρατούν φυλαγμένα τα μυστικά και τους κώδικες της εποχής τους. Γεωλογικές ταραχές, σεισμική και ηφαιστειακή δραστηριότητα οδήγησαν στην απολίθωση της παλαιοχλωρίδας της περιοχής, εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας. Η οργανική ύλη δέντρων, φυτών αλλά και μαλακίων αντικαταστάθηκε μόριο προς μόριο, από διαλείμματα πυριτίου και ασβεστίου μέσω μιας υπομονετικής διαδικασίας που συντελέστηκε κάτω από τη θάλασσα. Ριζικοί κόμβοι που φτάνουν σε διάμετρο το ένα μέτρο και πλήθος απολιθωμένων πλασμάτων σώζονται σήμερα, σε μεγάλη έκταση της παραλίας του Αγίου Νικολάου και αποτελούν ένα γεωλογικό μουσείο ανυπολόγιστης αξίας, που κατακτά τη θέση του ανάμεσα στα διατηρητέα μνημεία της φύσης.
View attachment 325200
View attachment 325203
Το τοπίο είναι σπάνιας φυσικής ομορφιάς! Το υποτροπικό κλίμα εκείνης της εποχής, στο νότιο άκρο της Πελοποννήσου επέδρασε καταλυτικά, ώστε να δημιουργηθεί μεγάλο δάσος φοινίκων, το οποίο απολιθώθηκε αφήνοντας σε εμάς μια σπάνια κληρονομιά, η οποία είναι εντελώς απροστάτευτη. Ο καθένας που φτάνει εδώ, μπορεί είτε να ακολουθήσει την ξενάγηση, η οποία γίνεται δωρεάν, είτε να περιηγηθεί μόνος του, σε αυτό το σπάνιο και μοναδικό τοπίο, χωρίς καμία επίβλεψη. Τα πάντα είναι παραδομένα στην καλή θέληση των επισκεπτών και στο πόσο συνειδητοποιημένοι είναι οι άνθρωποι που φτάνουν μέχρις εδώ, ώστε να δείξουν σεβασμό και οικολογική συνείδηση, προστατεύοντας κάτι σπάνιο και μοναδικό.
View attachment 325202
View attachment 325220
Στη Νεάπολη Βοιών φτάσαμε στις 14:30 μετά το μεσημέρι. Κάναμε με το αυτοκίνητο βόλτα κατά μήκος όλης της λεωφόρου Βοιών, η οποία είναι και η περατζάδα της πόλης, δίπλα στη θάλασσα, με τα εστιατόρια και τα μεζεδοπωλεία, το ένα μετά το άλλο. Όλη η κίνηση της πόλης συγκεντρώνεται εδώ. Όμως η νοτιοανατολικότερη ηπειρωτική πόλη της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, δεν κατάφερε να μας τραβήξει το ενδιαφέρον και να μας συγκινήσει. Είναι το μοναδικό μέρος όλου του οδοιπορικού μας, από το οποίο δε διαθέτω ούτε μια φωτογραφία. Δεν μου κίνησε απολύτως τίποτα το ενδιαφέρον (πράγμα πολύ σπάνιο σε ταξίδι), ώστε να μπω στον κόπο, να πιάσω τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου και να πάρω έστω και μια φωτογραφία.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την πόλη ή να προσβάλω ανθρώπους, που μπορεί να κατάγονται ή να διαμένουν στη Νεάπολη, αυτή είναι καθαρά και ξάστερα η προσωπική μου εκτίμηση. Της δώσαμε και δεύτερη ευκαιρία, κάνοντας βόλτα με το αυτοκίνητο πάντα, σε στενά δρομάκια που διατρέχουν τον οικιστικό ιστό της, ο οποίος αποτελείται κυρίως από νεόκτιστα σπίτια. Λίγα ήταν τα παραδοσιακά σπίτια, που καταφέραμε να ξεχωρίσουμε, ανάμεσα στα νεόδμητα χωρίς καμιά ταυτότητα οικοδομήματα. Ούτε η παραλία μας είπε κάτι το ιδιαίτερο.
Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην ιστορία της πόλης, η οποία ξεκινάει από τη 2η χιλιετηρίδα π.Χ. Στη θέση της σημερινής Νεάπολης βρισκόταν η αρχαία πόλη Βοίες. Η περιοχή των Βατίκων κατοικήθηκε από το μυθικό πρόσωπο του Αινεία, ο οποίος ίδρυσε στην περιοχή αυτή, τη “Λακωνική Τρίπολη” των μυκηναϊκών χρόνων, η οποία αποτελούνταν από τρεις πόλεις (Ήτις, Αφροδισιάς και Σίδη). Η Ήτις είναι μια από τις δύο πόλεις που έχτισε ο Αινείας, όταν μετά την Άλωση της Τροίας, στο ταξίδι του προς την Ιταλία, αναγκάστηκε να καταφύγει στον όρμο των Βοιών. Οι τρεις αυτές πόλεις συνενώθηκαν μεταγενέστερα από τον Βοία, σε μια πόλη που ονομάστηκε Βοίες. Σύμφωνα με τον μύθο, η Θεά Άρτεμις έστειλε έναν λαγό, για να υποδείξει τη θέση που ο Βοίας θα έχτιζε την πόλη. Η πρώτη ονομασία της Νεάπολης ήταν Πεζούλα και ανήκε στον Δήμο Βοιών με έδρα το Λάχι, έως το 1840.
Αφού η Νεάπολη δεν μας κράτησε κοντά της προέκυψε περισσότερος χρόνος, ο οποίος αξιοποιήθηκε στις παραμυθένιες παραλίες της Πούντας και του Παυλοπετρίου, με τους αμμόλοφους, την ψιλή άμμο και τους κέδρους. Η Πούντα, εκτός από τις όμορφες παραλίες διαθέτει και λιμάνι, απ΄ όπου τα ferries εκτελούν πυκνά δρομολόγια, από και προς την Ελαφόνησο.
View attachment 325208
View attachment 325209
Μια πιθανή ερμηνεία για την προέλευση του ονόματός της είναι η ιταλική λέξη “punta” που σημαίνει “άκρη”. Άλλη πιθανή ερμηνεία προκύπτει από το γεγονός, ότι οι κάτοικοι της Ελαφονήσου, που καλλιεργούσαν εκτάσεις στην περιοχή περίμεναν στο συγκεκριμένο σημείο το καΐκι, για να επιστρέψουν στο νησί και λόγω των ισχυρών ρευμάτων κρύωναν πολύ κατά τη διάρκεια της διαδρομής. “Πούντιαγαν ή πούντιαζαν” σύμφωνα με την τοπική διάλεκτο.
Περάσαμε τα Βιγκλάφια φτάνοντας στην παραλία του Παυλοπετρίου και παρκάραμε στην άπλα που βρίσκεται πίσω από το Προϊστορικό Νεκροταφείο.
View attachment 325206
View attachment 325207
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο κάνοντας μια μικρή εξερεύνηση του τοπίου και βολιδοσκοπώντας το σημείο από το οποίο θα ξεκινούσε η περιπέτεια, που εγώ τουλάχιστον, περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία και λαχτάρα. Αναφέρομαι στην υποβρύχια εξερεύνηση της βυθισμένης πολιτείας του Παυλοπετρίου, το οποίο κατοικούνταν ήδη από το 2.800 π.Χ και αυτό είναι περίπου 1.000 χρόνια πριν πάει ο Αγαμέμνονας να κάνει πόλεμο στην Τροία και 2.500 χρόνια πριν γεννηθεί ο Περικλής. Είναι επίσης η αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία του κόσμου και η πρώτη που ανακατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου σε 3D, με ψηφιακά συστήματα και έγινε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από το BBC.
Κάποια από τα ερείπια της αρχαίας πόλης που είχε κανονικότατο σχέδιο, με δρόμους, διώροφα κτίρια και νεκροταφείο φαίνονται από την επιφάνεια της θάλασσας στα 2-3 μέτρα από την παραλία. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα-γρήγορα και αφεθήκαμε στην αγκαλιά των εξωτικών, δροσερών νερών. Δεν είχαμε κάνει παρά μόνο λίγα μέτρα από την παραλία, όταν είδαμε τα πρώτα απομεινάρια της βυθισμένης πολιτείας να απλώνονται πάνω στην ψιλή άμμο του βυθού.
View attachment 325210
Κολυμπήσαμε μέχρι το νησάκι και φτάνοντας στα κοφτερά του βράχια, προσέχοντας να μην πατήσουμε τους αχινούς που πλημμύριζαν τον περιβάλλοντα χώρο βγήκαμε πάνω στο νησί, προσπαθώντας με το βλέμμα να εντοπίσουμε τα σκούρα σημεία της θάλασσας που θα υποδείκνυαν την ύπαρξη των βυθισμένων υπολοίπων της πόλης.
Είχα δει και στον χάρτη τη θέση των βυθισμένων αρχαίων, αλλά άλλο ο χάρτης και άλλο να βρίσκεσαι ανάμεσα στο στενό πέρασμα, μεταξύ νησιού και παραλίας και να ψάχνεις στα τυφλά. Βουτήξαμε ξανά, με δεξιά κατεύθυνση κοιτώντας την παραλία, γιατί θυμόμουν ότι είχα δει στον χάρτη μια συστάδα με αρχαία απομεινάρια να απλώνεται στο σημείο που η αμμώδης παραλία διακόπτεται από μια βραχώδη μυτούλα.
View attachment 325211
Και πράγματι στα 2-3 μέτρα από την παραλία και ακριβώς στη βραχώδη μύτη είδαμε έναν μεγάλο όγκο, των πολυπόθητων αρχαίων της βυθισμένης πόλης του Παυλοπετρίου. Δεν ξέρω για τον γιο μου, που με συνόδευε σε αυτήν την περιπέτεια, αλλά εγώ χάρηκα και συγκινήθηκα για το επίτευγμά μας. Καταφέραμε μόνοι μας, χωρίς καμία υπόδειξη, παρά μόνο με τη μελέτη του χάρτη και την επιμονή μας να ψάχνουμε κολυμπώντας στο στενό θαλάσσιο πέρασμα, να εντοπίσουμε κάτι μοναδικό και ασύλληπτο!! Τα απομεινάρια της αρχαιότερης βυθισμένης πολιτείας του κόσμου! Δεν το λες και λίγο!!
View attachment 325212
View attachment 325213
View attachment 325214
Μετά από όλα αυτά, αποφασίσαμε να αλλάξουμε σημείο, για να απολαύσουμε ανέμελοι το μπάνιο μας, τις ομορφιές αλλά και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Κινηθήκαμε προς τη λιμνοθάλασσα Στρογγύλη και καταλήξαμε σε μια όμορφη παραλία, η οποία είχε ελάχιστο κόσμο και σκιά από τους κέδρους. Αράξαμε για ώρες εκεί. Εγώ κάποια στιγμή πήρα τη φωτογραφική μηχανή και έκανα μια μικρή εξερεύνηση της λιμνοθάλασσας, που φιλοξενεί πολλά και σπάνια είδη αποδημητικών πτηνών και η οποία μου χάρισε ατμοσφαιρικές φωτογραφίες, με τα παιχνίδια του νερού και του αλατιού, που παίζονταν στις όχθες της Στρογγύλης.
View attachment 325215
View attachment 325216
View attachment 325217
View attachment 325218
Για διανυκτέρευση είχαμε κλείσει τηλεφωνικά δωμάτιο στα Βιγκλάφια, στο κατάλυμα Βοίας, στα 60 ευρώ το τρίκλινο, με πρωινό. Τα Βιγκλάφια είναι το τελευταίο χωριό του κάμπου των Βατίκων και το όνομά του το πήρε από τη λέξη Βίγκλα, που σημαίνει παρατηρητήριο, διότι υπήρξε φυσικό παρατηρητήριο ελαφιών, που υπήρχαν στην περιοχή. Παράγουν λάδι, ελιές και τα φημισμένα βατικιώτικα κρεμμύδια, για τα οποία σας μίλησα αναλυτικά προηγουμένως. Αλλά το κυριότερο πλεονέκτημά τους είναι ότι περιτριγυρίζονται από χρυσές αμμουδιές με σμαραγδένια νερά.
Το δωμάτιο ήταν καθαρό, λιτό και απέριττο, με μικρή βεραντούλα, η οποία έβλεπε στον κήπο με τα δέντρα και τα λουλούδια. Κάναμε το μπάνιο μας και αφού δε θα πηγαίναμε για βόλτα και φαγητό στη Νεάπολη, όπως προβλεπόταν στο αρχικό πρόγραμμα του ταξιδιού, αναζητήσαμε ταβερνάκι για δείπνο στην περιοχή και η επιλογή μας να φάμε στο “Στέκι του μερακλή” λίγα μόλις μέτρα από το ξενοδοχείο μας, αποδείχθηκε το γαστριμαργικό highlight όλου του ταξιδιού. Μάγκας και μερακλής ο ψήστης της ταβέρνας, μας έκανε να γλείφουμε τα δάχτυλά μας. Ακόμα και εγώ που δεν τρώω εύκολα τα κρέατα καταβρόχθισα το ψητό κοτόπουλο που παρήγγειλα, με μεγάλη ευχαρίστηση. Χόρτα, αμπελοφάσουλα, κολοκυθοκεφτέδες, πατάτες φρέσκες, χωριάτικη σαλάτα, όλα νόστιμα και πλούσια, απογείωσαν τις γεύσεις μας και μας έκαναν να κατατάξουμε το “Στέκι του μερακλή” στο νούμερο ένα εστιατόριο, όλου του ταξιδιού.
Τόσο νόστιμα και αυθεντικά ήταν όλα όσα φάγαμε, που σκεφτήκαμε να ξαναφάμε και την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από Ελαφόνησο και πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για Γύθειο, αλλά μας είπαν ότι ανοίγουν στις 5:00 το απόγευμα, ώρα που δεν μας βόλευε, αφού θα βρισκόμασταν ήδη καθ΄ οδόν, προς τον επόμενο προορισμό μας.
Ήταν μια πολύ-πολύ γεμάτη μέρα, με τεράστιες εναλλαγές τοπίων και αξιοθέατων. Είχαμε δει ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι μόνο του, πάνω σε ένα νησάκι, ένα Κάστρο, ένα καταπληκτικό Σπήλαιο, ένα μοναδικό απολιθωμένο δάσος, διαφορετικά, εντυπωσιακά τοπία και είχαμε ανακαλύψει μια βυθισμένη πολιτεία, η οποία κατοικούνταν από το 2.800 π.Χ. Είχαμε κολυμπήσει στα πιο τιρκουάζ νερά της περιοχής και είχαμε ξαπλώσει σε κατάλευκες παραλίες, δίπλα σε μια αλατολίμνη. Τι άλλο να ζήσει κανείς μέσα σε μια μέρα? Και ποιος άλλος τόπος μπορεί να του προσφέρει τέτοια ποικιλία εμπειριών?
Λακωνία: μοναδική, πολύπλευρη και ανεπανάληπτη. Respect για όλα όσα είδαμε και ζήσαμε σήμερα!
Μα για αυτό ακριβώς θα την υπερασπιστώ, τι άλλοΓια την Νεάπολη, αν και έχω πολύ όμορφες νεανικές αναμνήσεις έχοντας ζήσει για μικρό διάστημα εκεί πριν 22 χρόνια, συμφωνώ ότι δεν έχει κάτι να προσφέρει στον επισκέπτη, εκτός ίσως από μια βάση για περιήγηση της περιοχής. Περιμένω όμως και την "υπεράσπιση" της @katkats.
Ένα εξαιρετικό εστιατόριο που φάγαμε πριν 6-7 χρόνια ( γιατί τα προ 20ετιας δεν ξέρω αν υπάρχουν πια) είναι το "Νεράιδα" στον Άγιο Νικόλαο.
; Ως μια πολύ καλή βάση και για εξερεύνηση του ποδιού και για διακοπές.
Οι πόλεις ή κωμοπόλεις με τις παραλιακές των χιλιομέτρων και με τα αραδιασμένα στη σειρά μαγαζιά (ουζερί-ταβέρνες-καφετέριες κλπ) με αισθητική και "αέρα" προηγούμενων δεκαετιών, που συντηρούνται μέχρι σήμερα, εμάς δεν μας προσελκύουν, αντιθέτως μας απωθούν.
Συμφωνώ.
Συμφωνώ και εδώ.
Ομολογώ ότι αυτό δεν το διάβασα πουθενά, όταν αναζητούσα πληροφορίες για την περιοχή.
Εγώ ανέφερα την προσωπική μου εκτίμηση αποκλειστικά και μόνο για την αρχιτεκτονική και τη γραφικότητα της πόλης. Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να περάσει υπέροχα, με καλούς φίλους έχοντας σαν βάση τη Νεάπολη, κάνοντας εξορμήσεις στη γύρω περιοχή ή τρώγοντας σε υπέροχες ταβέρνες των γύρω χωριών, δε σημαίνει ότι η πόλη ομόρφηνε ή απέκτησε γραφικότητα. Με καλή παρέα μπορείς να περάσεις τέλεια και στο πιο άσχημο και αδιάφορο μέρος του κόσμου. Στην τελική, οι ανθρώπινες σχέσεις αφήνουν τα βαθύτερα αποτυπώματα μέσα μας και όχι τα μέρη.@Klair επάξια παίρνεις τα εύσημα για την εξιστόρηση της τόσο γεμάτης μέρας σας, με μόνη ένσταση τη Νεάπολη. Θεωρώ ότι είναι παρεξηγημένη (κωμό)πολη και αξίζει λίγο επιμονή για να την εκτιμήσεις. Εγώ πήγα φέτος, ευτυχώς υπερ-ψημένη τόσα χρόνια από τις αγαπημένες τρελές @Nedelja kai @mfish
Ας μην το χαλάω όμως, μπορεί να γράψω κάτι στο μέλλον, προς υπεράσπιση
Συμφωνώ σε όλα.
Είχα τις πληροφορίες από το φόρουμ για τη Νεράϊδα στον Άγιο Νικόλαο, αλλά αφού δεν επιστρέψαμε στη Νεάπολη το βράδυ για βόλτα χάσαμε την εμπειρία να γευτούμε το φαγητό της.
Ευχαριστώ εις διπλούν που με διαβάζεις και σχολιάζεις την ιστορία.
Αρχικά θεωρούσα ότι θα συναντούσαμε το χωριό κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς το Γεωπάρκο και ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια μικρή στάση για να το εξερευνήσουμε, αλλά τελικά διαπιστώσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε παράκαμψη για να το δούμε, οπότε δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος.
Η Νεάπολη δεν είναι κάτι τέτοιο γιατί δεν έχει καθόλου αέρα προηγούμενων δεκαετιών... Αν είχε ίσως τότε να είχε και κάποιο ενδιαφέρον και ομορφιά!
