Τουρκία Κωνσταντινούπολη bir bebek

[happiness]

Prequel
Κατ' αρχάς μη βαράτε οι Τουρκομαθείς για τον τίτλο. Αυτό έβγαλε το google translation. Τι ξέρω εγώ η καψερή από Τούρκικα; Μόνο μερικές εκατοντάδες κοινές λέξεις.

Τέλος πάντων, για όλα φταίνε κάτι στενοί φίλοι μας, που τον περασμένο Απρίλη, αντί να με ρωτάνε πως την παλεύω με την δυσκοιλιότητα 8 μηνών έγκυος (ΝΑΙ, εγώ ΑΥΤΟ θυμάμαι από την εγκυμοσύνη μου! Έχεις κανα πρόβλημα;;; ) μας λέγανε περιχαρείς "Εμείς θα πάμε Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο. Δεν έρχεστε και σεις;". Εμείς φυσικά δώσαμε την απάντηση που κάθε μυαλωμένος μέλλοντας γονιός θα έδινε... "Κάτσε να δουμε αν θα έχουμε επιβιώσει".
4 μήνες μετά και είίίμαστε ακόμα ζώώώντανοίίί, με το καρότσι στην είσοδο της ασφάλειας, μες την ζέστη, να περιμένουμε σε μια ατέλειωτη ουρά με τις ώρες. Στην είσοδο ήμασταν γιατί το κτίριο της ασφάλειας, όπως κάθε ελληνική δημόσια υπηρεσία που στεγάζεται σε παμπάλαιο κτίριο, δεν είχε πρόσβαση για καρότσια, ζέστη έκανε γιατί ήταν καταμεσής του Αυγούστου, και η ουρά ήταν ατέλειωτη γιατί guess what! η υπηρεσία έκδοσης διαβατηρίων τον Αύγουστο αντί να χαλαρώνει, προφανώς κάνει peek. Και που καταλήγουμε τελικά; Να έχει το μωρό διαβατήριο και να μην έχουμε εμείς! Οξύ-μωρο;

 

[happiness]

Fast lane
- Διάολε! Εάν το ξερα ότι θα μας δίναν προτεραιότητα παντού στο αεροδρόμιο λόγω του παιδιού, θα έπαιρνα κανένα δανεικό τόσα χρόνια που ταξίδευα. Πανεύκολο ήταν τελικά το ταξίδι ε; Πρόσβαση για καρότσι παντού και στο Ελ.Βενιζέλος και εδώ. Μπήκαμε στο τραμ τσαφ-μπαμ. Να μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις εκείνον στο travelstories που έγραφε να αλλάξουμε στη Zeytinburnu [Ευχαριστώ ikarialover! ]. Και το μωρό, άχνα δεν έβγαλε σε όλο το ταξίδι. Κοιμότανε σχεδόν συνέχεια.
- Ναι, αυτό καλά την έβγαλε. Εμένα πονάει το στήθος μου όμως! Μούλιασε τόση ώρα! Ώπα, Tophane, φτάσαμε, σήκω.
-Αμάν! Την βλέπεις την ανηφόρα που ξεκινάει εκεί; Άμα είναι εκεί πάνω το ξενοδοχείο, την έχουμε κάτσει την βάρκα.
Ευτυχώς δεν ήταν εκεί πάνω. Για (πολύ) καλή μας τύχη το κατάλυμα είναι και πολύ κοντά στην στάση του τραμ, και πριν αρχίσει η σοβαρή ανηφόρα. Αν είχαμε κλείσει κάτι μόλις ένα ή δύο τετράγωνα παραπάνω, σίγουρα θα καταριόμασταν την ώρα και την στιγμή.
Μέχρι να μπούμε στο δωμάτιο, να βολευτούμε, να ξεκουραστούμε, έχει βραδιάσει και έχει πέσει πείνα μαύρη. Ο Τούρκος τα 'χει πει για την πρώτη νύχτα και το φαγητό, οπότε η πρώτη μας επιλογή είναι το Balkan Lokantasi παράπλευρα της Istiklal [Ευχαριστώ ξανά ikarialover για τις συγκεντρωμένες πληροφορίες, τις χρησιμοποιήσαμε κατά κόρον!]. Είναι φτηνό, οπότε και μάπα να βγει δεν θα μας πολυπειράξει. Τελικά αποδεικνύεται αξιοπρεπέστατο. 3 πιάτα, ένα εκ των οποίων αξιομνημόνευτο, 12 λίρες. Μια χαρά.
Πως φτάνουμε μέχρι την Istiklal όμως; Ταξί; Κοντά είναι μωρέ. Ας ξεκινήσουμε με τα πόδια και βλέπουμε. Ναι... τα είδαμε όλα . Τι ανηφοριά ήταν αυτή;;;! Επίσης, το μωρό, το καρότσι και το backpack με τα πράγματά μας, δεν βοηθήσαν κι αυτά καθόλου στην ανάβαση.
Ένα φαΐ και μία πάνα αργότερα, επικοινωνούμε με τους φίλους μας που έχουν αριβάρει ήδη εδώ και λίγες μέρες και μας περιμένουν σε ένα μπαράκι κοντά στην Taksim. Φιλιά, χαιρετούρες, δώρο μπλουζάκι Istanbul για το μικρό (Σε 4-5 χρόνια που θα το φορέσει, θα το ρωτήσω εάν θέλει να ξαναπάμε. Ελπίζω να πει ναι ), διαμαρτυρίες για την τιμή του αλκοόλ στην Τουρκία.
- Μα καλά και σεις βρε χριστιανοί, ήρθατε σε μουσουλμανική χώρα να πιείτε αλκοόλ; (Ουάου αυτή η πρόταση έχει πολύ θρησκεία μέσα της) Δεν παίρνετε καμιά λεμονάδα καλύτερα;
Κανά-δυο ώρες μετά, είναι πλέον αργά και κούτσα-κούτσα επιστρέφουμε στο δωμάτιο. Είμαστε Τουρκία λοιπόν, και το μικρό μας κοιμάται μακαρίως πάνω στο κρεβάτι μας. Καλή μας αρχή!

 

[villi]

Να'σαι καλά μου έφτιαξες τη μέρα!Πολύ ωραία μας τα γράφεις και χαλαρωτικά!Μ'αρέσει που είστε άνετοι και δε μασάτε με μπαγκάζια,καρότσια κλπ!Με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η συνέχεια,μη μας την αργήσεις!

 

[happiness]

Μα γι' αυτό δεν έχουν φτιαχτεί τα παιδικά καρότσια; Για να ακουμπάς απάνω μπαγκάζια. Όχι; ... κάτι έχω μπερδέψει, αλλά δεν ξέρω τι

ΥΓ: η ταχύτητα της συγγραφής θα είναι ευθέως αντίστροφη της συχνότητας χεσίματος του μπεμπέ

 

[Kate237]

Μ'αρέσεις!! Περιμένω..

 

[happiness]

Loose ends και μεσαιωνικά βασανιστήρια
- Καλά, ετούτο 'δω δεν ξύπνησε καθόλου όλο το βράδυ;
- Nope!
- Χε, είναι ο ανατολίτικος αέρας παιδί μου!
- Άντε σήκω να ετοιμαστούμε. Μην αργοπορούμε.
Αμ, δε! Ξέρεις ποια είναι η superhero power όλων των μωρών του κόσμου; Να διαστέλλουν τον χρόνο! Ό,τι και να θες να κάνεις μαζί τους, μπορείς να το κάνεις, δεν είναι θέμα. Αρκεί να έχεις 48 ώρες την ημέρα . 2 ώρες ακατέβατες μας έπαιρνε κάθε μέρα για να ετοιμαστούμε και να ξεκινήσουμε, είτε "βιαζόμασταν", είτε όχι.

Εν τέλει βρισκόμαστε επιτέλους έξω απ' την πόρτα. Σήμερα το πρόγραμμα έχει Topkapi και χαμάμ! Βρισκόμαστε στην είσοδο του παλατιού και ανηφορίζουμε (ναι... πάλι... από δω και πέρα μάλλον θα σταματήσω να το γράφω κάθε φορά, γιατί όπου και να πας στην Κωνσταντινούπολη, πρέπει να ανηφορίσεις! ). Η ουρά στα εισιτήρια είναι πολύ μεγάλη και η παρέα στέλνει εκπροσώπους να στηθούν. Κακώς βέβαια. Θα μπορούσαμε να πάμε στα παραδιπλανά αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, που δεχόταν και κάρτα (ίσως και χαρτονομίσματα, δεν ξέρω) και έτσι θα γλιτώναμε όλη την ουρά και θα κρατούσαμε και τα μετρητά μας. Πριν το ταξίδι, κάναμε κάποια διερευνητικά τηλεφωνήματα στις τράπεζές μας, και αφού λάβαμε υπόψη και τις αξιόπιστες πληροφορίες των μελών του travelstories, αποφασίσαμε τελικά ότι αυτό που μας συμφέρει είναι να κάνουμε ανάληψη μετρητών από atm με την κάρτα της Εθνικής και αγορές με την κάρτα της Alpha bank. Για να μην χρεωνόμαστε όμως άσκοπα την προμήθεια και το κόστος μετατροπής συναλλάγματος, είπαμε ότι θα κάνουμε οικονομία στα μετρητά και θα χρησιμοποιούμε όσο μπορούμε περισσότερο την κάρτα.
Εισχωρούμε στα ενδότερα λοιπόν, και κατευθυνόμαστε πρώτα στο χαρέμι, καθώς οι συμβουλές λένε ότι είναι καλύτερα να τσεκάρει κανείς τον συνωστισμός εκεί. Κανένας συνωστισμός όμως δεν υπάρχει (σε αντίθεση με το λιμάνι της Σμύρνης όπου ακούω πως γίνεται χαμός) οπότε μπαίνουμε τσάκα-τσάκα για την πρώτη μας αξιοθέαση . Το κομμάτι του χαρεμιού είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον (και παρεμπιπτόντως σχεδόν 100% προσβάσιμο με καρότσι). Παρατηρούμε τις τουαλέτες και τις πάμπολλες διάσπαρτες βρύσες. Για βρωμιάρηδες δεν τους έλεγες τους Οθωμανούς.

Μας κούρασε όμως η περατζάδα, οπότε πάμε προς το καφέ. Οι τιμές είναι εξωπραγματικά απαράδεκτες, αλλά καθόμαστε αναγκαστικά. Κι έχει κι ένα σκασμό σκαλιά που πρέπει να ανεβοκατεβούμε με το καρότσι και τα συμπράγκαλα κουβαλητά. Ευτυχώς η παρέα είναι μεγάλη και ο καθένας παίρνει από κάτι. Ξεκουραζόμαστε και ξεκινάμε για τα υπόλοιπα εκθέματα. Σοκ! Η ουρά για τα κυρίως εκθέματα του Topkapi είναι τεράστια και μέσ' τον ήλιο. Είναι αδύνατον να κάτσουμε με το παιδί να περιμένουμε. Λέμε να κάνουμε πρώτα τίποτα άλλο και να επανέλθουμε με την ελπίδα να αντικρίσουμε κάτι καλύτερο.

Επισκεπτόμαστε λοιπόν μία έκθεση καλλιγραφίας και τις κουζίνες του παλατιού, που έχουν αντίστοιχα "γαστρονομικά" εκθέματα. Σχετικά ενδιαφέροντα και τα δύο. Η εικόνα όμως στην ουρά δεν έχει αλλάξει καθόλου. Οι φίλοι μας αποθαρρύνονται και αυτοί (καθόλου φανατικοί τουρίστες οι συγκεκριμένοι). Τελευταία μας ελπίδα, η στυγνή εκμετάλλευση του τέκνου μας.
- Θα πάμε στην είσοδο και θα ζητήσουμε να μας δώσουν προτεραιότητα. Κι ότι κάτσει.
Τίποτα δεν έκαστε τελικά γιατί στην είσοδο δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς φύλακας, οπότε ο καρπός του έρωτά μας το γλίτωσε το κλαρί ...για τώρα. Λήγει άδοξα λοιπόν η επίσκεψή μας στο Topkapi, αλλά οκ, το ξέραμε ότι ο τουρισμός με ένα μωρό θα έχει και τα απρόοπτά του . Είναι απόγευμα έτσι κι αλλιώς. Χρειαζόμαστε το τσαγάκι μας για να στανιάρουμε.

Ο επόμενος στόχος είναι αυτός. Είναι πολύ τουριστικό, όλοι το λένε αυτό, αλλά είναι αν όχι το μόνο, ένα από τα λίγα που έχουν κοινές ώρες για άντρες και γυναίκες, και μιας και η παρέα μας είναι μικτή, βολεύει για να πάμε όλοι μαζί. Το ότι πάμε όλοι μαζί βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα το χρησιμοποιήσουμε και ταυτόχρονα διότι το ίδρυμα δεν διαθέτει βρεφονηπιακό σταθμό, χεχε. Αφήνουμε τους άντρες να πάνε πρώτοι και οι γυναίκες της παρέας καθόμαστε στο καφέ-ταράτσα για λίγο girl talk. Μια ώρα και μετά, παραδίδω στον σύζυγό μου τα οικογενειακά του βάρη και ξεκινάμε οι κοπελούδες για το δικό μας πρόγραμμα. Έχουμε συνεννοηθεί με τις εξυπηρετικότατες, πλην καθόλου αγγλομαθείς στην πλειοψηφία τους, υπαλλήλους, να έρθει κάποια από αυτές να με φωνάξει εάν τους το ζητήσει ο άντρας μου.
Προσωπικά, δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε spa ή κάτι παρόμοιο, οπότε η εμπειρία του χαμάμ είναι κάτι που το περίμενα πως και πως σε αυτό το ταξίδι. Μπαίνουμε στα αποδυτήρια και ανοίγουμε το kit με τον "εξοπλισμό" που μας δώσανε στην είσοδο. Μία μάρκα για κάθε υπηρεσία που αγοράσαμε, ένα καινούριο μαύρο βαμβακερό εσώρουχο και ένα πάνινο γάντι, επίσης καινούριο φυσικά. Υπάρχουν και οι ασπροκόκκινες παραδοσιακές πετσέτες για να τυλιχτούμε. Σε αυτό το χαμάμ το εσώρουχο είναι απαραίτητο, αλλά στην έρευνα που είχα κάνει πριν το ταξίδι είχα διαβάσει ότι αυτό δεν ισχύει παντού. Η πόρτα για την αίθουσα των ατμών δεν γεμίζει το μάτι. Μου φαίνεται πρόχειρη, πολυκαιρισμένη και ταλαιπωρημένη. Αναρωτιέμαι εάν υπήρχε καθόλου πόρτα στα παλιά χρόνια. Όταν όμως ανοίγει... άλλος κόσμος. Σαν να μπαίνεις σε μεγάλη σπηλιά. Η πρώτη αίσθηση είναι δυσάρεστη, η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Παίρνω νερό από τις βρύσες και βρέχομαι. Απλώνομαι πάνω στο ζεστό μάρμαρο, κοιτάω το ταβάνι, λέω βλακειούλες με τις φιλενάδες και εύχομαι η ζέστη να βοηθήσει λίγο την πονεμένη από το κουβάλημα πλάτη μου (έχω διεγνωσμένο Σύνδρομο Άρσης Μωρού -ΣΑΜ). Σε λίγη ώρα μας φωνάζουν οι "πλύστρες". Οι γυναίκες υπάλληλοι που αναλαμβάνουν να σου κάνουν το "πλύσιμο". Φοράνε μαύρο μπικίνι και έχουν έναν αριθμό καρφιτσωμένο στο πέτο τους. Υποθέτω ότι χρησιμεύει για να τις αναζητάς εάν θέλεις να τους δώσεις φιλοδώρημα, πράγμα που συνηθίζεται. Πιάνω τον εαυτό μου να τις θαυμάζει, διότι φαντάζομαι ότι το να κάνεις ενεργητική εργασία, για ένα 8ωρο, μέσα στην ζέστη και τους υδρατμούς, δεν είναι μάλλον και πολύ εύκολο. Ελπίζω να τις πληρώνουν αρκετά... Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι καλές κυρίες, είναι να μας τρίψουν με το προσωπικό μας γαντάκι. Είναι εντυπωσιακό το πόσο νεκρό δέρμα και μπίχλα κουβαλάμε πάνω μας . Ύστερα έρχεται το κανονικό πλύσιμο, με την σαπουνάδα. Το highlight της διαδικασίας είναι ο τρόπος με τον οποίο ρίχνουν πάνω μας την σαπουνάδα. Έχουν μία λεκάνη με σαπουνόνερο και ένα πανί, σαν γάζα, σε σχήμα σακουλιού. Αφού το βρέξουν μέσα στο σαπουνόνερο, το τινάζουν να ανοίξει και να πάρει αέρα μέσα του, και αμέσως το κλείνουν με το χέρι από πάνω, κι αυτό εγκλωβίζει τον αέρα μέσα του σαν μπαλονάκι. Με μια επιδέξια κίνηση, το "στύβουν" πάνω από το σώμα σου και ο αέρας που αναγκάζεται να περάσει μέσα από τους πόρους του υφάσματος, σε συνδυασμό με το σαπουνόνερο, δημιουργεί ένα αέρινο σύννεφο από σαπουνάδα που έρχεται και προσγειώνεται πάνω σου με ένα πολύ ευχάριστο γαργαλητό. Παράδεισος! Το τελικό ξέπλυμα είναι εκ πρώτης όψεως πολύ αστείο, αλλά πραγματικά ευχάριστο. Μας ζητάνε να κάτσουμε καθιστές και έρχονται και αδειάζουν επάνω μας 2-3 γεμάτες λεκάνες με ζεστό νερό, ακριβώς πάνω στην μάπα . Αυτό είναι. Τώρα είμαστε ελεύθερες να μείνουμε μέσα στο χαμάμ όση ώρα θέλουμε. Εγώ όμως δεν αργοπορώ γιατί δεν θέλω να αργήσω πολύ, με περιμένουν και τα μωρά μου (1 άντρας + 1 βρέφος = 2 μωρά, απλά μαθηματικά).
Βγαίνω έξω, τυλίγομαι με καθαρές πετσέτες και περιμένω την σειρά μου για το μασάζ. Ούτε μασάζ έχω ξανακάνει ποτέ στην ζωή μου, οπότε είναι κι αυτό άλλο ένα tick στο to do list μου. Η εμπειρία αυτή, μου επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμουν -διότι είμαι πολύ υποψιασμένο κορίτσι εγώ!- απ' αρχή. Ωωωωραίο πράμα να τρίβουν βρε αδερφέ! Προς τιμήν της μασέρ μου, όταν βγήκα μου είχε φύγει και το ΣΑΜ μου. Το οποίο βέβαια με ξαναβρήκε κανα-δυο ώρες αργότερα, αλλά δε βαριέσαι .
Μπαίνω στο ντουζ και πλένομαι για να φύγει από πάνω μου το λάδι του μασάζ. Κρίμα και μύριζε τέλεια, αλλά δεν μπορώ να φορέσω ρούχα έτσι, σαν λαδωμένο κοτόπουλο. Ντύνομαι, στεγνώνω τα μαλλιά μου (ναι! παρέχουν και μπιστολάκια) και πάω να βρω την παρέα στο ταρατσοκαφέ. Όλοι ανταλλάσουμε εμπειρίες ενθουσιασμένοι, εκτός από τον Τούρκο, ο οποίος μας μιλάει έντρομος για τα μεσαιωνικού τύπου βασανιστήρια που του κάναν εκεί μέσα, με εκείνους τους ατμούς που τον έπνιγαν και θόλωναν και τα γυαλιά του και δεν έβλεπε Χριστό και δεν μπορούσε να αναπνεύσει και θα λιποθυμούσε και μετά ήρθε και εκείνος ο τύπος που του πετούσε συνέχεια καυτό νερό και τσουρουφλιζόταν και πωπω τι ζεστό που ήταν και άλλη μία να του πετούσε θα του έλεγε να σταματήσει γιατί δεν άντεχε και μέχρι και το ντουζ αντί να είναι κρύο ήταν ζεστό και αμάν δεν το ξανακάνει που να τον πληρώνουν! Ε, και αφού μαζευτήκαμε από τα πατώματα οι υπόλοιποι, που είχαμε πέσει και γελούσαμε, σιγά-σιγά φύγαμε.
Είναι νύχτα πλέον, ώρα για νάνι.

 

[happiness]

Παιδιά σόρρυ για την αργοπορία, αλλά έπεσε πολύ χέσιμο

 

[villi]

Παιδιά σόρρυ για την αργοπορία, αλλά έπεσε πολύ χέσιμο

Μην ανησυχείς έχουμε κατανόηση!Προηγείται η αλλαγή της πάνας!Μόλις κοιμηθεί αναμένουμε τη συνέχεια!