marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 411
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Τη Πέμπτη το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά είδα τη Ζήρεια επιτέλους χιονισμένη. Η πρόταση μου ν' ανέβουμε τη Κυριακή στα Τρίκαλα έγινε αποδεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό από την αδελφή μου και το βαφτιστήρι μας. Η αδελφή μου γιατί ήθελε να πιει καφέ σε λευκό φόντο και το βαφτιστήρι μας γιατί ήθελε να φτιάξει έναν μεγάλο χιονάνθρωπο όσο ο μπαμπάς του. Στην παρέα προστέθηκε η ξαδέλφη μου (και κουμπάρα μας) και ο άντρας της (κουμπάρος) που θα έφτιαχνε φυσικά τον χιονάνθρωπο!
Κατά τις 11 και κάτι φτάσαμε στο πάρκινγκ των Μεσαίων Τρικάλων που ήδη είχε αρχίσει να γεμίζει επικίνδυνα. Πρώτη μας έννοια ν' αγοράσουμε εφημερίδα και να πιούμε καφέ καθώς θα διαβάζουμε τα ένθετα της Κυριακάτικης. Εφημερίδα πήραμε στην πλατεία στο παντοπωλείο που λειτουργεί και ως πρακτορείο τύπου και για καφέ επιλέξαμε το "Έναστρο", που κατά ένα περίεργο τρόπο σχεδόν πάντα εκεί καταλήγουμε όταν βρισκόμαστε στα Τρίκαλα. Βρήκαμε εύκολα τραπέζι κοντά στο τζάκι και συνοδέψαμε τους καφέδες μας και τις σοκολάτες μας με λουκουμάδες από τους οποίους αυτοί με τη σοκολάτα εκτός από βόμβα θερμίδων είναι και γευστικότατοι. Πολύ καλός είναι επίσης και ο espresso που προσφέρει το καφέ σύμφωνα με τα λεγόμενα του ξαδέλφου μου.
Η ατμόσφαιρα στα Τρίκαλα ήταν απόλυτα χειμωνιάτικη με θερμοκρασία περίπου στους 5 βαθμούς Κελσίου και σύννεφα να κυριαρχούν παντού στον ουρανό τα οποία κάποιες στιγμές φαίνονταν πολύ απειλητικά. Παρόλα αυτά δεν έριξε ούτε στάλα βροχής και έτσι μπορέσαμε να κάνουμε άνετα τις βόλτες μας μέχρι την ώρα του μεσημεριανού.
Τα Μεσαία Τρίκαλα δεν είναι πολύ μακριά από τα Άνω Τρίκαλα και έτσι κάναμε την διαδρομή ως εκεί με τα πόδια η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι κάνα 20λεπτο με μισάωρο εξαρτάται το ρυθμό που περπατάει ο καθένας. Εμείς δεν μπορώ να υπολογίσω σε πόση ώρα την κάναμε γιατί σταματούσαμε κάθε τόσο για φωτογραφίες, λέγαμε ιστορίες που ήξερε ο καθένας για την περιοχή και είχαμε και μικρό παιδάκι μαζί μας που έκανε παιχνιδάκια.
Σύμφωνα με όσα ακούγονται τα Τρίκαλα πήραν το όνομά τους από τα τρία καλά που έχουν και είναι τα εξής: Το πρώτο ότι διαθέτουν καλό κλίμα με καθαρό αέρα και σχεδόν καθόλου υγρασία, το δεύτερο ότι παράγουν καλό κρασί και το τρίτο από το απίστευτα καλό νερό τους το οποίο βγαίνει από διάφορες πηγές που υπάρχουν στα τρία χωριά και εκτός από κρύσταλλο είναι και πολύ ωραίο στη γεύση.
Τα Τρίκαλα Κορινθίας αποτελούνται από τρεις συνοικίες για όσους δεν το ξέρετε. Από τα Κάτω Τρίκαλα, η οποία είναι η παλαιότερη συνοικία και με τον περισσότερο πληθυσμό σήμερα, από τα Μεσαία Τρίκαλα που είναι η τουριστική συνοικία και τώρα αλλά και παλιότερα και από τα Άνω Τρίκαλα που θεωρείται η αρχοντική συνοικία καθώς εκεί ζούσε επί Τουρκοκρατίας η γνωστή οικογένεια των Νοταραίων (ή Νοταράδων, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το αν γράφω σωστά το όνομα) και όλοι οι άλλοι κοσμικοί της περιοχής.
Τα Κάτω Τρίκαλα είναι χτισμένα σε 900 μέτρα υψόμετρο και ανά 100 μέτρα παραπάνω είναι τα άλλα δύο δηλαδή στα 1000 τα Μεσαία Τρίκαλα και στα 1100 τα Άνω Τρίκαλα. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την αγροκτηνοτροφία ενώ όσοι ήταν διορατικοί και μέσα στα πράγματα το έχουν ρίξει την τελευταία δεκαετία στην ενασχόληση με τον τουρισμό ή όπως σωστότερα πρέπει ν' αποκαλείται αγροτουρισμό. Να σημειώσω, βέβαια, ότι τα Τρίκαλα από πολύ παλιά είχαν τουρισμό ο οποίος όμως κόπηκε μαχαίρι όταν αλλάξαν οι συνήθειες των Ελλήνων και εγκατέλειψαν τη δροσιά του βουνού για το τροπικό μαύρισμα της παραλίας. Τα χωριά έχουν πολλά αμπέλια, μηλιές και περιβόλια. Εξάλλου, τα νερά είναι άφθονα και αγροτεμάχια ανοίγονται όλο και περισσότερα.
Η θέα είναι μαγευτική όσο διανύουμε την απόσταση που χωρίζει τα δύο χωριά. Στη μια μεριά έχουμε πανοραμική θέα της Μάννας (όσοι δεν βαριέστε διαβάστε την ταξιδιωτική μου ιστορία για το χωριό Μάννα Κορινθίας εδώ), του χωριού Παναρίτι, των Στυλίων (άλλο χωριό αυτό) και των αγροτεμαχίων που φιλοξενούν τις καλλιέργειες που προανέφερα και από την άλλη η θέα του Κορινθιακού κόλπου σε συνεπαίρνει. Φυσικά, το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο και τα νερά κυλούν από ρυάκια σε κάθε πιθανό σημείο. Διάφορα λουλούδια στις αυλές των σπιτιών, πλατάνια, λεύκες, βελανιδιές, έλατα και άλλα δέντρα που μας τα ανέλυε ένα ένα η αδελφή μου αλλά περισσότερη βάση έδινε ο μικρός παρά εγώ.
Ουσιαστικά η βόλτα μας στα Άνω Τρίκαλα επικεντρώθηκε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου και στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που είναι και ο πολιούχος του χωριού, και η οποία εκκλησία έχει χτισθεί χρόνια πολλά πριν και δυστυχώς την ώρα που πήγαμε εμείς ήταν κλειστή. Κοντά στην εκκλησία υπάρχει και ένα άλλο μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στη χάρη του Αγίου Γεράσιμου και είναι γραφικότατο. Εκεί δίπλα είναι και το παλιό αρχοντικό των Νοταράδων, το οποίο είναι παρατημένο και πάλι καλά που δεν έχει καταρρεύσει.
Για το μεσημεριανό μας φαγητό επιστρέψαμε πίσω στα Μεσαία Τρίκαλα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κατάμεστο πια πάρκινγκ, και κατηφορίσαμε λίγο ακόμα προς την ταβέρνα "Πινακωτή" που τα ξαδέλφια μας έχουν γευματίσει πολλές φορές και την προτιμούν για παϊδάκια. Η ταβέρνα εννοείται ότι είχε πολύ κόσμο αλλά βρήκαμε τραπέζι και μάλιστα στη κλειστή βεράντα που η θέα είναι εκπληκτική. Τα παϊδάκια ήταν μια χαρά ψημένα αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι και τα καλύτερα που έχω φάει αλλά τα χωριάτικα λουκάνικα και η τυροκαυτερή που πήραμε σαν πρώτα ήταν εξαιρετικά και άρεσαν πολύ σε όλους μας. Ο λογαριασμός ήταν αναμενόμενος και συνηθισμένος: 70 Ευρώ για 1600 γραμμάρια περίπου παϊδάκια, δύο πατάτες τηγανητές, μία σαλάτα, ένα πιάτο λουκάνικα χωριάτικα, μια τυροκαυτερή, τρία αναψυκτικά και κρασί. Λέω αναμενόμενος και συνηθισμένος γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο σε όποια ταβέρνα του Νομού Κορινθίας και αν έχουμε φάει πληρώνουμε σχεδόν πάντα 17 με 20 Ευρώ λογαριασμό ανά άτομο σαν να έχουν κόψει ταρίφα (σε παραπλήσιες ποσότητες με αυτά που φάγαμε σήμερα εννοείται).
Χορτασμένοι πια, ήρθε η ώρα να δουν χιόνι τα ματάκια μας για πρώτη φορά τον φετινό χειμώνα -ο θεός να τον κάνει χειμώνα-. Ανηφορίσαμε για το Όρος Ζήρεια ή Κυλλήνη ή Τζήρεια (όπως το λένε στο χωριό μου) και έχω την εντύπωση ότι τον έχουν φτιάξει τον δρόμο γιατί πέρσι θυμάμαι κάτι λακκούβες που φέτος όμως δεν τις κατάλαβα αλλά ούτε και τις είδα. Μόλις περάσαμε τη Μονή του Αγίου Βλασίου άρχισε να κάνει την εμφάνισή του το χιόνι που τελικά ήταν πολύ περισσότερο απ' ότι αναμέναμε. Ευτυχώς, ο δρόμος είχε καθαριστεί και δεν χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες αλλά όλη σχεδόν η διαδρομή μέχρι το πάρκινγκ του χιονοδρομικού έγινε μέσα σε ομίχλη και έτσι δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την υπέροχη θέα των χιονισμένων ελατόδεντρων.
Το χιονοδρομικό είχε αρκετό κόσμο αλλά οι περισσότεροι είχαν κάνει κατάληψη στην καφετέρια του χιονοδρομικού παρά επιδίδονταν στα χειμερινά σπορ που είναι διαθέσιμα στη μίνι πίστα. Και εμείς εκεί καταλήξαμε αφού πρώτα φτιάξαμε έναν χιονάνθρωπο- φίλο, έναν άλλον χιονάνθρωπο- σκιάχτρο, έναν χιονάνθρωπο- νάνο, έναν χιονάνθρωπο- μωρό και για να μην τα πολυλογώ ολόκληρη μπασκετική ομάδα χιονανθρώπων με τους αναπληρωματικούς της γιατί το βαφτιστήρι μας είχε τρελά κέφια. Ευτυχώς, κάποια στιγμή το μάζεψε η μάνα του και ήπιαμε καφέ με τα ξυλιασμένα από το χιόνι χέρια μας γιατί εννοείται ότι δεν φροντίσαμε να έχουμε μαζί μας γάντια. Πάντως, κρύο ιδιαίτερα τσουχτερό δεν έκανε και μπορέσαμε να απολαύσουμε έστω και για λίγο το χιόνι. Περισσότερο, όμως, ευχαριστηθήκαμε τον καφέ μας με θέα το απόλυτο λευκό.
(Σε κεντρικά σημεία των Τρικάλων αλλά και στο χιονοδρομικό υπάρχουν διαθέσιμα τζιπ που μπορείτε να τα νοικιάσετε μαζί με τον οδηγό τους και να σας κάνουν ξενάγηση στη γύρω περιοχή. Τιμές δεν γνωρίζω αλλά όταν μάθω θα σας ενημερώσω. Πάντως, μέρες όπου το χιόνι είναι φρέσκο και πολύ όπως σήμερα τα τζιπ είναι ακινητοποιημένα και μόνο για εφέ).
Τελειώνοντας την αφήγηση της σημερινής μας μέρας στα Τρίκαλα να σημειώσω ότι όλες σχεδόν οι φωτογραφίες εκτός από μία είναι από άλλη επίσκεψή μου στην περιοχή και αυτό γιατί ξέχασα να πάρω την κάμερα μαζί μου σήμερα. Εννοείται ότι φωτογραφική υπήρχε στην παρέα αλλά αν περιμένω από τους άλλους να μου τις στείλουν είμαι σίγουρη ότι πιο σύντομα θα ξαναπάω στα Τρίκαλα και θα βγάλω μόνη μου!.
Μελλοντικά, θα ξαναγράψω για τα Τρίκαλα γιατί η περιοχή είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο σε μια μονοήμερη επίσκεψη (Εξάλλου, για τα Κάτω Τρίκαλα δεν έγραψα ούτε λέξη). Μέχρι τότε όμως να περάσετε υπέροχα όσοι συμπεριλάβετε τα Τρίκαλα Κορινθίας στις μελλοντικές σας εξορμήσεις.
Κατά τις 11 και κάτι φτάσαμε στο πάρκινγκ των Μεσαίων Τρικάλων που ήδη είχε αρχίσει να γεμίζει επικίνδυνα. Πρώτη μας έννοια ν' αγοράσουμε εφημερίδα και να πιούμε καφέ καθώς θα διαβάζουμε τα ένθετα της Κυριακάτικης. Εφημερίδα πήραμε στην πλατεία στο παντοπωλείο που λειτουργεί και ως πρακτορείο τύπου και για καφέ επιλέξαμε το "Έναστρο", που κατά ένα περίεργο τρόπο σχεδόν πάντα εκεί καταλήγουμε όταν βρισκόμαστε στα Τρίκαλα. Βρήκαμε εύκολα τραπέζι κοντά στο τζάκι και συνοδέψαμε τους καφέδες μας και τις σοκολάτες μας με λουκουμάδες από τους οποίους αυτοί με τη σοκολάτα εκτός από βόμβα θερμίδων είναι και γευστικότατοι. Πολύ καλός είναι επίσης και ο espresso που προσφέρει το καφέ σύμφωνα με τα λεγόμενα του ξαδέλφου μου.
Η ατμόσφαιρα στα Τρίκαλα ήταν απόλυτα χειμωνιάτικη με θερμοκρασία περίπου στους 5 βαθμούς Κελσίου και σύννεφα να κυριαρχούν παντού στον ουρανό τα οποία κάποιες στιγμές φαίνονταν πολύ απειλητικά. Παρόλα αυτά δεν έριξε ούτε στάλα βροχής και έτσι μπορέσαμε να κάνουμε άνετα τις βόλτες μας μέχρι την ώρα του μεσημεριανού.
Τα Μεσαία Τρίκαλα δεν είναι πολύ μακριά από τα Άνω Τρίκαλα και έτσι κάναμε την διαδρομή ως εκεί με τα πόδια η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι κάνα 20λεπτο με μισάωρο εξαρτάται το ρυθμό που περπατάει ο καθένας. Εμείς δεν μπορώ να υπολογίσω σε πόση ώρα την κάναμε γιατί σταματούσαμε κάθε τόσο για φωτογραφίες, λέγαμε ιστορίες που ήξερε ο καθένας για την περιοχή και είχαμε και μικρό παιδάκι μαζί μας που έκανε παιχνιδάκια.
Σύμφωνα με όσα ακούγονται τα Τρίκαλα πήραν το όνομά τους από τα τρία καλά που έχουν και είναι τα εξής: Το πρώτο ότι διαθέτουν καλό κλίμα με καθαρό αέρα και σχεδόν καθόλου υγρασία, το δεύτερο ότι παράγουν καλό κρασί και το τρίτο από το απίστευτα καλό νερό τους το οποίο βγαίνει από διάφορες πηγές που υπάρχουν στα τρία χωριά και εκτός από κρύσταλλο είναι και πολύ ωραίο στη γεύση.
Τα Τρίκαλα Κορινθίας αποτελούνται από τρεις συνοικίες για όσους δεν το ξέρετε. Από τα Κάτω Τρίκαλα, η οποία είναι η παλαιότερη συνοικία και με τον περισσότερο πληθυσμό σήμερα, από τα Μεσαία Τρίκαλα που είναι η τουριστική συνοικία και τώρα αλλά και παλιότερα και από τα Άνω Τρίκαλα που θεωρείται η αρχοντική συνοικία καθώς εκεί ζούσε επί Τουρκοκρατίας η γνωστή οικογένεια των Νοταραίων (ή Νοταράδων, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη για το αν γράφω σωστά το όνομα) και όλοι οι άλλοι κοσμικοί της περιοχής.
Τα Κάτω Τρίκαλα είναι χτισμένα σε 900 μέτρα υψόμετρο και ανά 100 μέτρα παραπάνω είναι τα άλλα δύο δηλαδή στα 1000 τα Μεσαία Τρίκαλα και στα 1100 τα Άνω Τρίκαλα. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την αγροκτηνοτροφία ενώ όσοι ήταν διορατικοί και μέσα στα πράγματα το έχουν ρίξει την τελευταία δεκαετία στην ενασχόληση με τον τουρισμό ή όπως σωστότερα πρέπει ν' αποκαλείται αγροτουρισμό. Να σημειώσω, βέβαια, ότι τα Τρίκαλα από πολύ παλιά είχαν τουρισμό ο οποίος όμως κόπηκε μαχαίρι όταν αλλάξαν οι συνήθειες των Ελλήνων και εγκατέλειψαν τη δροσιά του βουνού για το τροπικό μαύρισμα της παραλίας. Τα χωριά έχουν πολλά αμπέλια, μηλιές και περιβόλια. Εξάλλου, τα νερά είναι άφθονα και αγροτεμάχια ανοίγονται όλο και περισσότερα.
Η θέα είναι μαγευτική όσο διανύουμε την απόσταση που χωρίζει τα δύο χωριά. Στη μια μεριά έχουμε πανοραμική θέα της Μάννας (όσοι δεν βαριέστε διαβάστε την ταξιδιωτική μου ιστορία για το χωριό Μάννα Κορινθίας εδώ), του χωριού Παναρίτι, των Στυλίων (άλλο χωριό αυτό) και των αγροτεμαχίων που φιλοξενούν τις καλλιέργειες που προανέφερα και από την άλλη η θέα του Κορινθιακού κόλπου σε συνεπαίρνει. Φυσικά, το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο και τα νερά κυλούν από ρυάκια σε κάθε πιθανό σημείο. Διάφορα λουλούδια στις αυλές των σπιτιών, πλατάνια, λεύκες, βελανιδιές, έλατα και άλλα δέντρα που μας τα ανέλυε ένα ένα η αδελφή μου αλλά περισσότερη βάση έδινε ο μικρός παρά εγώ.
Ουσιαστικά η βόλτα μας στα Άνω Τρίκαλα επικεντρώθηκε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου και στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που είναι και ο πολιούχος του χωριού, και η οποία εκκλησία έχει χτισθεί χρόνια πολλά πριν και δυστυχώς την ώρα που πήγαμε εμείς ήταν κλειστή. Κοντά στην εκκλησία υπάρχει και ένα άλλο μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στη χάρη του Αγίου Γεράσιμου και είναι γραφικότατο. Εκεί δίπλα είναι και το παλιό αρχοντικό των Νοταράδων, το οποίο είναι παρατημένο και πάλι καλά που δεν έχει καταρρεύσει.
Για το μεσημεριανό μας φαγητό επιστρέψαμε πίσω στα Μεσαία Τρίκαλα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κατάμεστο πια πάρκινγκ, και κατηφορίσαμε λίγο ακόμα προς την ταβέρνα "Πινακωτή" που τα ξαδέλφια μας έχουν γευματίσει πολλές φορές και την προτιμούν για παϊδάκια. Η ταβέρνα εννοείται ότι είχε πολύ κόσμο αλλά βρήκαμε τραπέζι και μάλιστα στη κλειστή βεράντα που η θέα είναι εκπληκτική. Τα παϊδάκια ήταν μια χαρά ψημένα αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι και τα καλύτερα που έχω φάει αλλά τα χωριάτικα λουκάνικα και η τυροκαυτερή που πήραμε σαν πρώτα ήταν εξαιρετικά και άρεσαν πολύ σε όλους μας. Ο λογαριασμός ήταν αναμενόμενος και συνηθισμένος: 70 Ευρώ για 1600 γραμμάρια περίπου παϊδάκια, δύο πατάτες τηγανητές, μία σαλάτα, ένα πιάτο λουκάνικα χωριάτικα, μια τυροκαυτερή, τρία αναψυκτικά και κρασί. Λέω αναμενόμενος και συνηθισμένος γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο σε όποια ταβέρνα του Νομού Κορινθίας και αν έχουμε φάει πληρώνουμε σχεδόν πάντα 17 με 20 Ευρώ λογαριασμό ανά άτομο σαν να έχουν κόψει ταρίφα (σε παραπλήσιες ποσότητες με αυτά που φάγαμε σήμερα εννοείται).
Χορτασμένοι πια, ήρθε η ώρα να δουν χιόνι τα ματάκια μας για πρώτη φορά τον φετινό χειμώνα -ο θεός να τον κάνει χειμώνα-. Ανηφορίσαμε για το Όρος Ζήρεια ή Κυλλήνη ή Τζήρεια (όπως το λένε στο χωριό μου) και έχω την εντύπωση ότι τον έχουν φτιάξει τον δρόμο γιατί πέρσι θυμάμαι κάτι λακκούβες που φέτος όμως δεν τις κατάλαβα αλλά ούτε και τις είδα. Μόλις περάσαμε τη Μονή του Αγίου Βλασίου άρχισε να κάνει την εμφάνισή του το χιόνι που τελικά ήταν πολύ περισσότερο απ' ότι αναμέναμε. Ευτυχώς, ο δρόμος είχε καθαριστεί και δεν χρειάστηκε να βάλουμε αλυσίδες αλλά όλη σχεδόν η διαδρομή μέχρι το πάρκινγκ του χιονοδρομικού έγινε μέσα σε ομίχλη και έτσι δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την υπέροχη θέα των χιονισμένων ελατόδεντρων.
Το χιονοδρομικό είχε αρκετό κόσμο αλλά οι περισσότεροι είχαν κάνει κατάληψη στην καφετέρια του χιονοδρομικού παρά επιδίδονταν στα χειμερινά σπορ που είναι διαθέσιμα στη μίνι πίστα. Και εμείς εκεί καταλήξαμε αφού πρώτα φτιάξαμε έναν χιονάνθρωπο- φίλο, έναν άλλον χιονάνθρωπο- σκιάχτρο, έναν χιονάνθρωπο- νάνο, έναν χιονάνθρωπο- μωρό και για να μην τα πολυλογώ ολόκληρη μπασκετική ομάδα χιονανθρώπων με τους αναπληρωματικούς της γιατί το βαφτιστήρι μας είχε τρελά κέφια. Ευτυχώς, κάποια στιγμή το μάζεψε η μάνα του και ήπιαμε καφέ με τα ξυλιασμένα από το χιόνι χέρια μας γιατί εννοείται ότι δεν φροντίσαμε να έχουμε μαζί μας γάντια. Πάντως, κρύο ιδιαίτερα τσουχτερό δεν έκανε και μπορέσαμε να απολαύσουμε έστω και για λίγο το χιόνι. Περισσότερο, όμως, ευχαριστηθήκαμε τον καφέ μας με θέα το απόλυτο λευκό.
(Σε κεντρικά σημεία των Τρικάλων αλλά και στο χιονοδρομικό υπάρχουν διαθέσιμα τζιπ που μπορείτε να τα νοικιάσετε μαζί με τον οδηγό τους και να σας κάνουν ξενάγηση στη γύρω περιοχή. Τιμές δεν γνωρίζω αλλά όταν μάθω θα σας ενημερώσω. Πάντως, μέρες όπου το χιόνι είναι φρέσκο και πολύ όπως σήμερα τα τζιπ είναι ακινητοποιημένα και μόνο για εφέ).
Τελειώνοντας την αφήγηση της σημερινής μας μέρας στα Τρίκαλα να σημειώσω ότι όλες σχεδόν οι φωτογραφίες εκτός από μία είναι από άλλη επίσκεψή μου στην περιοχή και αυτό γιατί ξέχασα να πάρω την κάμερα μαζί μου σήμερα. Εννοείται ότι φωτογραφική υπήρχε στην παρέα αλλά αν περιμένω από τους άλλους να μου τις στείλουν είμαι σίγουρη ότι πιο σύντομα θα ξαναπάω στα Τρίκαλα και θα βγάλω μόνη μου!.
Μελλοντικά, θα ξαναγράψω για τα Τρίκαλα γιατί η περιοχή είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο σε μια μονοήμερη επίσκεψη (Εξάλλου, για τα Κάτω Τρίκαλα δεν έγραψα ούτε λέξη). Μέχρι τότε όμως να περάσετε υπέροχα όσοι συμπεριλάβετε τα Τρίκαλα Κορινθίας στις μελλοντικές σας εξορμήσεις.
