Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι εάν η Γη είναι τόσο μικρή ή μικρός τελικά είναι ο ορίζοντας του μυαλού μας. Σε ένα χρόνο και 4 συνολικά σύντομα ταξίδια, ένα Κινέζικο παπί περιπλανήθηκε με μεγάλη αξιοπρέπεια και άνεση σχεδόν σε όλη τη χώρα. Είναι στιγμές που κάθομαι μπροστά στην άψυχη οθόνη και κοιτώντας το χάρτη, η οθόνη παίρνει ζωή … όπως ένα παράθυρο που ανοίγει σε σπίτι ψηλά στον λόφο με θέα τον κάμπο χαμηλά και μακριά. Κοιτώντας το χάρτη την οθόνη τα πάντα γύρω παύουν να έχουν σημασία και η ουσία βρίσκεται εκεί μέσα, στις διαδρομές που το μυαλό χάνεται …
Και εκεί ακριβώς είναι που αντιλαμβάνομαι πράγματα που για πολλά χρόνια ενώ τα αισθανόμουν και τα έβλεπα να περνούν μπροστά μου, δεν είχα την ωριμότητα ? … τη δύναμη ? … τη διάθεση ? … την εξυπνάδα ? … ή απλά δεν είχε έρθει η κατάλληλη ώρα ? … ποιος ξέρει … πράγματα που αδυνατούσα να τα βάλω σε μια σειρά, σε μια τάξη, να τα βάλω στα μπροστινά ράφια της καρδιάς και της ψυχής, σε εκείνα που αξίζουν και πρέπει … Πράγματα που πλέον έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι αφορούν τον νόημα του ερχομού του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια, ενώ κάθε φορά που φεύγω νιώθω ότι ένα ακόμα κομματάκι θα συμπληρώσει αυτή την αποθήκη με αυτό το “κάτι”, κάθε φορά μα κάθε φορά που επιστρέφω από έναν προορισμό, τόσο λιγότερος νοιώθω, τόσο πιο μεγάλο το κενό μέσα μου που πρέπει να καλυφθεί. Όσες περισσότερες εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα αποθηκεύω, τόσο περισσότερος χώρος δημιουργείται από αυτά που ζητάει η ψυχή. Και σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν αυτά που γεύομαι βλέπω, ακούω, αγγίζω με τα δάκτυλα των χεριών μου ή με τα μάτια της ψυχής μου … όπως μια μαντινάδα, ένα ποτήρι τσικουδιά, ένα γνήσιο καλωσόρισμα … ακόμα και ανθρώπινες μορφές που αρχικά δείχνουν “άγριες” …
Πριν λίγες ημέρες, μετά από κουβέντα με φιλικό μου πρόσωπο, τελείως ξαφνικά και απρογραμμάτιστα αποφάσισα να πάω στην Κρήτη. Αν και οι καιροί δύσκολοι από πολλές απόψεις, η απόφαση πάρθηκε με βάση τι ζητούσε η καρδιά … έτσι απλά και γρήγορα. Το μυαλό και η τσέπη φώναζαν ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα, αλλά η καρδιά έλεγε η πιο σωστή (μεγάλη) ώρα είναι τώρα … τίποτα δεν είναι τυχαίο στα μεγάλα τραγούδια που έχουν περάσει από αυτόν το τόπο.
Μια ερώτηση στο φόρουμ ώστε να αλιευτεί κάποια πληροφορία η οποία θα δώσει άλλη διάσταση στο ταξίδι, μια δυό ερωτήσεις σε γνωστούς που έχουν πάει, λίγες εκκρεμότητες που μπήκαν σε σειρά και τα εισιτήρια αγοράστηκαν χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Η απεργία στα λιμάνια είχε και ένα καλό … γλύτωσα πολύ βροχή που εάν έφευγα μεσοβδόμαδα θα ήταν ένα ταξίδι που ο τίτλος του θα είχε σχέση με κάτι από πλημμύρες και μετενσάρκωση ανθρώπου σε πάπια … πως λέμε «έγινα παπί» … Τελικά είναι καλύτερα να ταξιδεύεις με ένα τέτοιο, παρά να γίνεσαι …
Στον σάκο πλάτης μπήκαν τα μισά απ’ ότι πήρα στην Πελοπόννησο και αργά το βράδυ, σαράντα πέντε λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου, έφτασα Πειραιά. Μπα τι βλέπω .. ?? … αρκετά γνωστά πρόσωπα πάνω σε Ιταλίδες με δυό ρόδες … Να θυμάστε πως ο αριθμός «δύο» είναι μαγικός … Δυο ρόδες – δυο ημισφαίρια μυαλού – δύο χέρια – δύο μάτια … και πολλά ακόμα διπλά μέρη του σώματος …
Πέφτουν οι σχετικές χαιρετούρες, βρίσκω και την «αδερφή ψυχή» που έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν και είμαι σίγουρος ότι το νυχτερινό ταξίδι θα είναι γεμάτο από χαμόγελα – ζεστές κουβέντες – καθαρές ματιές – από κοινές αναμνήσεις πολλών προορισμών εδώ και χρόνια από γνωστό οδοιπορικό … και έτσι και έγινε.
Ο υπνόσακος αποδείχτηκε καταπληκτικό μαξιλάρι και η γωνιά στο πάτωμα από μοκέτα δίπλα στο μπαρ, ότι πρέπει για να ισιώσει η ταλαιπωρημένη μέση με τα τόσα που κουβαλά τόσες 10ετίες … Το πότε ήρθε η ώρα της αποβίβασης ούτε που το κατάλαβα. Οι αγαπητή ομάδα ξεκίνησε για τους προορισμούς της με αρχή την επιδρομή για παραδοσιακή μπουγάτσα (ζήλεψα) … και εγώ για τα δικά μου μονοπάτια. Ούτως ή άλλως λόγω της απεργίας αντί για 06:00 το πρωί φτάσαμε 09:00 και λόγω πολλών φορτηγών που έπρεπε να βγουν πρώτα από το πλοίο, η ώρα είχε πάει περασμένες 10:00. Ήδη χαμένες τρεις ώρες με φως και ο Άγιος Νικόλαος περίμενε …
Και εκεί ακριβώς είναι που αντιλαμβάνομαι πράγματα που για πολλά χρόνια ενώ τα αισθανόμουν και τα έβλεπα να περνούν μπροστά μου, δεν είχα την ωριμότητα ? … τη δύναμη ? … τη διάθεση ? … την εξυπνάδα ? … ή απλά δεν είχε έρθει η κατάλληλη ώρα ? … ποιος ξέρει … πράγματα που αδυνατούσα να τα βάλω σε μια σειρά, σε μια τάξη, να τα βάλω στα μπροστινά ράφια της καρδιάς και της ψυχής, σε εκείνα που αξίζουν και πρέπει … Πράγματα που πλέον έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι αφορούν τον νόημα του ερχομού του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια, ενώ κάθε φορά που φεύγω νιώθω ότι ένα ακόμα κομματάκι θα συμπληρώσει αυτή την αποθήκη με αυτό το “κάτι”, κάθε φορά μα κάθε φορά που επιστρέφω από έναν προορισμό, τόσο λιγότερος νοιώθω, τόσο πιο μεγάλο το κενό μέσα μου που πρέπει να καλυφθεί. Όσες περισσότερες εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα αποθηκεύω, τόσο περισσότερος χώρος δημιουργείται από αυτά που ζητάει η ψυχή. Και σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν αυτά που γεύομαι βλέπω, ακούω, αγγίζω με τα δάκτυλα των χεριών μου ή με τα μάτια της ψυχής μου … όπως μια μαντινάδα, ένα ποτήρι τσικουδιά, ένα γνήσιο καλωσόρισμα … ακόμα και ανθρώπινες μορφές που αρχικά δείχνουν “άγριες” …
Πριν λίγες ημέρες, μετά από κουβέντα με φιλικό μου πρόσωπο, τελείως ξαφνικά και απρογραμμάτιστα αποφάσισα να πάω στην Κρήτη. Αν και οι καιροί δύσκολοι από πολλές απόψεις, η απόφαση πάρθηκε με βάση τι ζητούσε η καρδιά … έτσι απλά και γρήγορα. Το μυαλό και η τσέπη φώναζαν ότι δεν είναι η κατάλληλη ώρα, αλλά η καρδιά έλεγε η πιο σωστή (μεγάλη) ώρα είναι τώρα … τίποτα δεν είναι τυχαίο στα μεγάλα τραγούδια που έχουν περάσει από αυτόν το τόπο.
Μια ερώτηση στο φόρουμ ώστε να αλιευτεί κάποια πληροφορία η οποία θα δώσει άλλη διάσταση στο ταξίδι, μια δυό ερωτήσεις σε γνωστούς που έχουν πάει, λίγες εκκρεμότητες που μπήκαν σε σειρά και τα εισιτήρια αγοράστηκαν χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Η απεργία στα λιμάνια είχε και ένα καλό … γλύτωσα πολύ βροχή που εάν έφευγα μεσοβδόμαδα θα ήταν ένα ταξίδι που ο τίτλος του θα είχε σχέση με κάτι από πλημμύρες και μετενσάρκωση ανθρώπου σε πάπια … πως λέμε «έγινα παπί» … Τελικά είναι καλύτερα να ταξιδεύεις με ένα τέτοιο, παρά να γίνεσαι …
Στον σάκο πλάτης μπήκαν τα μισά απ’ ότι πήρα στην Πελοπόννησο και αργά το βράδυ, σαράντα πέντε λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου, έφτασα Πειραιά. Μπα τι βλέπω .. ?? … αρκετά γνωστά πρόσωπα πάνω σε Ιταλίδες με δυό ρόδες … Να θυμάστε πως ο αριθμός «δύο» είναι μαγικός … Δυο ρόδες – δυο ημισφαίρια μυαλού – δύο χέρια – δύο μάτια … και πολλά ακόμα διπλά μέρη του σώματος …
Πέφτουν οι σχετικές χαιρετούρες, βρίσκω και την «αδερφή ψυχή» που έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν και είμαι σίγουρος ότι το νυχτερινό ταξίδι θα είναι γεμάτο από χαμόγελα – ζεστές κουβέντες – καθαρές ματιές – από κοινές αναμνήσεις πολλών προορισμών εδώ και χρόνια από γνωστό οδοιπορικό … και έτσι και έγινε.
Ο υπνόσακος αποδείχτηκε καταπληκτικό μαξιλάρι και η γωνιά στο πάτωμα από μοκέτα δίπλα στο μπαρ, ότι πρέπει για να ισιώσει η ταλαιπωρημένη μέση με τα τόσα που κουβαλά τόσες 10ετίες … Το πότε ήρθε η ώρα της αποβίβασης ούτε που το κατάλαβα. Οι αγαπητή ομάδα ξεκίνησε για τους προορισμούς της με αρχή την επιδρομή για παραδοσιακή μπουγάτσα (ζήλεψα) … και εγώ για τα δικά μου μονοπάτια. Ούτως ή άλλως λόγω της απεργίας αντί για 06:00 το πρωί φτάσαμε 09:00 και λόγω πολλών φορτηγών που έπρεπε να βγουν πρώτα από το πλοίο, η ώρα είχε πάει περασμένες 10:00. Ήδη χαμένες τρεις ώρες με φως και ο Άγιος Νικόλαος περίμενε …
