Όνομα χρήστη xvan
Member
- Μηνύματα
- 28
- Likes
- 258
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Με αρκετή καθυστέρηση τα παρακάτω που αφορούν μια ματιά στο 27ο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Για άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε για 4 ημέρες, τόσες μπορέσαμε, στη μαγεία του 27ου φεστιβάλ
ντοκιμαντέρ . Ένας δυνατός θεσμός που από την φύση και την ιστορία του,
έχει δεσμούς με την κοινωνία, το παρελθόν αλλά και το μέλλον και την συγκυρία. Η τεχνητή
νοημοσύνη, το αμερικάνικο όνειρο και τα σημερινά αδιέξοδα του, θέματα από την ιστορία των
κινημάτων, τα κίτρινα γιλέκα, το ολοκαύτωμα στη Γάζα, παραλειπόμενα από τον πόλεμο στο
Βιετνάμ, φασισμός, ζητήματα περιβάλλοντος και πόσα ακόμη. Ποιος άραγε να μπορεί να
παρακολουθήσει μέσα στον περιορισμένο χρόνο του τόσα θέματα;
ΛΟΙΠΌΝ 2 με 3 θεάσεις την ημέρα, σύμφωνες με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε θεατή, όπως προκύπτουν μετά από σχετικό διάβασμα του προγράμματος. Επομένως η δική μου απαρίθμηση και η αναφορά σε ταινίες ακολουθεί τον παραπάνω κανόνα, σύμφωνα με όσες μπόρεσα να δω.
Ο Γάλλος ντοκιμαντερίστας Νικολά Φιλιμπέρ και η Αμερικανίδα φωτογράφος και σκηνοθέτρια Λορέν Γκρίνφιλντ ήταν τιμώμενα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Στο "Η γενιά του πλούτου", και " βασίλισσά των Βερσαλλιών" η Λορέν μέσα από τις ιστορίες μιας οδηγού λεωφορείου, μιας πορνοστάρ, μιας βασίλισσας ομορφιάς ξετινάζει κυριολεκτικά το αμερικάνικο όνειρο, το κυνήγι του πλούτου, την εξάρτηση από την εικόνα και το κινητό. Ειδικά στο Social Studies , που εξερευνά τις επιπτώσεις των social media των smartphone σε πραγματικό χρόνο εξετάζει πώς έχουν αλλάξει και επιδράσει ριζικά την παιδική ηλικία κ όχι μόνο.
Εντελώς ιδιαίτερη η δημιουργία του Γ. Δρίβα "The biography of a software" ταινία φτιαγμένη
με χρήση AI.
Πόσες ταινίες ακόμη; Πάρα πολλές. Ο Σταύρος Ψυλλάκης καταχειροκροτήθηκε στις
"ΣΜΙΛΕΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ", η ιστορία του Ελβετού οδοντίατρου Τζουλιέν Γκρίβελ που για 26
χρόνια αφιλοκερδώς θεραπεύει λεπρούς στην Ελλάδα στην διάρκεια της αδείας του.
Η "επιστροφή στην πατρίδα" των Κερσανίδη κ Χρύσας Τσελέπη, ταινία βασισμένη στον Γερμανό ψυχίατρο Τίτους Μίλεχ, που αποκηρύσσει την ταυτότητά του και ξεκινά ένα προσωπικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο των εγκλημάτων του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ιστορία όπου το προσωπικό γίνεται δημόσιο και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της συλλογικής συνείδησης και το ατομικό τραύμα που δεν έχει κ δεν μπορεί να επουλωθεί.
Μα εδώ θα σταθώ σε δυο εμβληματικές για μένα δημιουργίες
Η πρώτη "ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ των Ηρώ Σιαφλακη και μοντάζ της Μπονίτας Παπαστάθη. Μια διεισδυτική ματιά στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, των αντιθέσεων, των προβληματισμών της Γαλλικής κοινωνίας (στην πραγματικότητα της σύνολης Ευρώπης) μέσα από ένα κίνημα οργανωμένο από τα κάτω, χωρίς ιεραρχία και προνόμια, ΤΑ Κίτρινα Γιλέκα ένας πολιτικός πειραματισμός ,ενας συνεχής ακτιβισμός και τελικά ΜΙΑ συνέχεια του Γαλλικού Μάη. Και όλα αυτά πλαισιωμένα με μια συζήτηση στο τέλος, όπου χαρήκαμε την μεστή και μετρημένη τοποθέτηση της Σιαφλάκη.
Ελπίζουμε να το ξαναδούμε στα σινέ της χώρας.
Το γεγονός της Παρασκευής ήταν μια χαρούμενη μουσική πορεία, ΠΑΤΙΝΑΔΑ όπως λέγεται,
μια απρόσμενη νότα που ξεκίνησε από τις παραλιακές αποθήκες του φεστιβάλ και κατέληξε
μετά από ώρα ακολουθούμενη από 100δες πολίτες με υψωμένα τα κινητά και της φωτογραφικές μηχανές, στην αίθουσα του σινε Μακεδονικόν όπου παίχτηκε η δημιουργία των Άννας Αντωνοπούλου και Γιώργου Σπυρίδη "Ο ΜΠΙΚΟ ΚΑΙ Η ΟΡΧΙΣΤΡΑ ΤΟΥ .
Ο μαέστρος και σαξοφωνίστας Biko Agusev από την Στρούμιτσα της Βόρειας Μακεδονίας με
την 12μελή παρέα του, τιμούν την βαλκανική παράδοση στη μουσική. Κάθε χρόνο εδώ και 15
χρόνια κατεβαίνουν στη Νάουσα στο μαγαζί του Δημήτρη στα ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ < εκεί τον πρωτακουσα κι εγώ> και με την μπάντα των χάλκινων συναρπάζουν τα πλήθη με τις μοναδικές μελωδίες τους κατά τη διάρκεια των ζωντανών καρναβαλικών εορτών της Νάουσας. Κατά την γνώμη μου, ο Γιώργος, η Άννα, ο Μπίκο μοίρασαν την χαρά σε όλους, ξεσήκωσαν πολίτες, χόρεψαν στην διαδρομή, σιγομουρμούρισαν τα λόγια των τραγουδιών. Μια ξεχωριστή στιγμή στο φεστιβάλ. Μια στιγμή για την οποία δικαιούμαστε όσοι την ζήσαμε να φωνάξουμε . ΝΑΙ ΕΙΜΟΥΝ κι ΕΓΩ ΕΚΕΙ.
Με αρκετή καθυστέρηση τα παρακάτω που αφορούν μια ματιά στο 27ο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Για άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε για 4 ημέρες, τόσες μπορέσαμε, στη μαγεία του 27ου φεστιβάλ
ντοκιμαντέρ . Ένας δυνατός θεσμός που από την φύση και την ιστορία του,
έχει δεσμούς με την κοινωνία, το παρελθόν αλλά και το μέλλον και την συγκυρία. Η τεχνητή
νοημοσύνη, το αμερικάνικο όνειρο και τα σημερινά αδιέξοδα του, θέματα από την ιστορία των
κινημάτων, τα κίτρινα γιλέκα, το ολοκαύτωμα στη Γάζα, παραλειπόμενα από τον πόλεμο στο
Βιετνάμ, φασισμός, ζητήματα περιβάλλοντος και πόσα ακόμη. Ποιος άραγε να μπορεί να
παρακολουθήσει μέσα στον περιορισμένο χρόνο του τόσα θέματα;
ΛΟΙΠΌΝ 2 με 3 θεάσεις την ημέρα, σύμφωνες με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε θεατή, όπως προκύπτουν μετά από σχετικό διάβασμα του προγράμματος. Επομένως η δική μου απαρίθμηση και η αναφορά σε ταινίες ακολουθεί τον παραπάνω κανόνα, σύμφωνα με όσες μπόρεσα να δω.
Ο Γάλλος ντοκιμαντερίστας Νικολά Φιλιμπέρ και η Αμερικανίδα φωτογράφος και σκηνοθέτρια Λορέν Γκρίνφιλντ ήταν τιμώμενα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Στο "Η γενιά του πλούτου", και " βασίλισσά των Βερσαλλιών" η Λορέν μέσα από τις ιστορίες μιας οδηγού λεωφορείου, μιας πορνοστάρ, μιας βασίλισσας ομορφιάς ξετινάζει κυριολεκτικά το αμερικάνικο όνειρο, το κυνήγι του πλούτου, την εξάρτηση από την εικόνα και το κινητό. Ειδικά στο Social Studies , που εξερευνά τις επιπτώσεις των social media των smartphone σε πραγματικό χρόνο εξετάζει πώς έχουν αλλάξει και επιδράσει ριζικά την παιδική ηλικία κ όχι μόνο.
Εντελώς ιδιαίτερη η δημιουργία του Γ. Δρίβα "The biography of a software" ταινία φτιαγμένη
με χρήση AI.
Πόσες ταινίες ακόμη; Πάρα πολλές. Ο Σταύρος Ψυλλάκης καταχειροκροτήθηκε στις
"ΣΜΙΛΕΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ", η ιστορία του Ελβετού οδοντίατρου Τζουλιέν Γκρίβελ που για 26
χρόνια αφιλοκερδώς θεραπεύει λεπρούς στην Ελλάδα στην διάρκεια της αδείας του.
Η "επιστροφή στην πατρίδα" των Κερσανίδη κ Χρύσας Τσελέπη, ταινία βασισμένη στον Γερμανό ψυχίατρο Τίτους Μίλεχ, που αποκηρύσσει την ταυτότητά του και ξεκινά ένα προσωπικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο των εγκλημάτων του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ιστορία όπου το προσωπικό γίνεται δημόσιο και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της συλλογικής συνείδησης και το ατομικό τραύμα που δεν έχει κ δεν μπορεί να επουλωθεί.
Μα εδώ θα σταθώ σε δυο εμβληματικές για μένα δημιουργίες
Η πρώτη "ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ των Ηρώ Σιαφλακη και μοντάζ της Μπονίτας Παπαστάθη. Μια διεισδυτική ματιά στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, των αντιθέσεων, των προβληματισμών της Γαλλικής κοινωνίας (στην πραγματικότητα της σύνολης Ευρώπης) μέσα από ένα κίνημα οργανωμένο από τα κάτω, χωρίς ιεραρχία και προνόμια, ΤΑ Κίτρινα Γιλέκα ένας πολιτικός πειραματισμός ,ενας συνεχής ακτιβισμός και τελικά ΜΙΑ συνέχεια του Γαλλικού Μάη. Και όλα αυτά πλαισιωμένα με μια συζήτηση στο τέλος, όπου χαρήκαμε την μεστή και μετρημένη τοποθέτηση της Σιαφλάκη.
Ελπίζουμε να το ξαναδούμε στα σινέ της χώρας.
Το γεγονός της Παρασκευής ήταν μια χαρούμενη μουσική πορεία, ΠΑΤΙΝΑΔΑ όπως λέγεται,
μια απρόσμενη νότα που ξεκίνησε από τις παραλιακές αποθήκες του φεστιβάλ και κατέληξε
μετά από ώρα ακολουθούμενη από 100δες πολίτες με υψωμένα τα κινητά και της φωτογραφικές μηχανές, στην αίθουσα του σινε Μακεδονικόν όπου παίχτηκε η δημιουργία των Άννας Αντωνοπούλου και Γιώργου Σπυρίδη "Ο ΜΠΙΚΟ ΚΑΙ Η ΟΡΧΙΣΤΡΑ ΤΟΥ .
Ο μαέστρος και σαξοφωνίστας Biko Agusev από την Στρούμιτσα της Βόρειας Μακεδονίας με
την 12μελή παρέα του, τιμούν την βαλκανική παράδοση στη μουσική. Κάθε χρόνο εδώ και 15
χρόνια κατεβαίνουν στη Νάουσα στο μαγαζί του Δημήτρη στα ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ < εκεί τον πρωτακουσα κι εγώ> και με την μπάντα των χάλκινων συναρπάζουν τα πλήθη με τις μοναδικές μελωδίες τους κατά τη διάρκεια των ζωντανών καρναβαλικών εορτών της Νάουσας. Κατά την γνώμη μου, ο Γιώργος, η Άννα, ο Μπίκο μοίρασαν την χαρά σε όλους, ξεσήκωσαν πολίτες, χόρεψαν στην διαδρομή, σιγομουρμούρισαν τα λόγια των τραγουδιών. Μια ξεχωριστή στιγμή στο φεστιβάλ. Μια στιγμή για την οποία δικαιούμαστε όσοι την ζήσαμε να φωνάξουμε . ΝΑΙ ΕΙΜΟΥΝ κι ΕΓΩ ΕΚΕΙ.
