Κινηματογραφική κουβέντα....

[bandit650]

Εμένα μου αρέσει πολύ ο θερινός Μίμης Φωτόπουλος στο Μαρούσι.
Για τα πεντανοστιμα σουβλάκια της καντινας του......

 

[manolism]

The Rescue, στο ντοκιμαντέρ εξιστορείται η απίθανη ιστορία που συγκλόνισε όλη την υφήλιο το 2018. Πρόκειται για τη ριψοκίνδυνη διάσωση δώδεκα αγοριών και του προπονητή τους από τα βάθη μιας πλημμυρισμένης σπηλιάς στη Βόρεια Ταϊλάνδη. Το ντοκιμαντέρ φέρνει στο φως τον επικίνδυνο κόσμο της σπηλαιοκατάδυσης, το τρομερό θάρρος και την ενσυναίσθηση των διασωστών και την παγκόσμια αξία του ανθρωπισμού που έδειξε η διεθνής κοινότητα η οποία συσπειρώθηκε για αυτή τη διάσωση.
Καθηλωτικό και συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, δεν κούνησα ούτε τα βλέφαρα που λέει ο λόγος. Θυμόμουν πάνω κάτω όσο μετέδιδαν τότε τα ΜΜΕ αλλά καμιά σχέση με αυτά που θα δείτε στο ντοκιμαντέρ, καθώς δείχνει όλη την επιχείρηση από την αρχή μέχρι το τέλος, με τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν στην συνεννόηση των ξένων διασωστών με τους Ταϋλανδους, την κυριολεκτική μάχη με τον χρόνο αλλά και με τα στοιχεία της φύσης. Αυτό που κατόρθωσαν τότε όσοι συμμετείχαν σε αυτή την διάσωση, το χαρακτηρίζω υπεράνθρωπο, αδύνατο και ίσως και υπερφυσικό, δείτε το και θα καταλάβετε γιατί. Ο άνθρωπος πραγματικά όταν είναι ενωμένος και μονιασμένος μόνο θαύματα πετυχαίνει, όταν όμως είναι άπληστος, αχάριστος και εγωιστής το μόνο που πετυχαίνει είναι η αυτοκαταστροφή του.
Το ντοκιμαντέρ θα το βρείτε στο γνωστά στέκια περί ταινιών.

 

[EviTan]

Δυστυχώς, μέσα σε διάστημα λίγων ωρών, έγιναν γνωστοί οι θάνατοι τριών σπουδαίων ανθρώπων της 7ης Τέχνης.
Ο Κώστας Καζάκος, η Ειρήνη Παπά και ο σκηνοθέτης Ζαν Λυκ Γκοντάρ, με το μοναδικό και ξεχωριστό έργο τους ο καθένας, έγραψαν την δική τους ιστορία και μας άφησαν σπουδαία καλλιτεχνική/πολιτιστική παρακαταθήκη. Θα κάνω μια μικρή αναφορά σε έργα τους που προσωπικά αγαπώ και σας προτείνω, έτσι σαν τελευταίο χαιρετισμό...

Ο Κώστας Καζάκος, έφυγε χθες 13/09 σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας πίσω του σπουδαια θεατρική και κινηματογραφική καριέρα. Απο ταινίες ξεχωρίζω, το ντεμπούτο του, σπουδαστής ακόμα στην Αρπαγή της Περσεφόνης (1956) των Καμπανέλλη-Γρηγορίου, το Κονσέρτο για Πολυβόλα (1967) του Δημόπουλου όπου γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν με την Τζένη Καρέζη, τη Λυσσιστράτη (1972) του Ζερβουλάκου, η Ερωτική Συμφωνία (1972) σε σκηνοθεσία του ίδιου, και φυσικά Ο Δραπέτης (1991) του Ξανθόπουλου.

Η Ειρήνη Παπά, έφυγε σήμερα 14/09 σε ηλικία 96 ετών, έχοντας χτίσει μια διεθνή καριέρα από τα πρωτα της κιολας βήματα σε θέατρο και κινηματογράφο. Η ζωντανή Καρυάτιδα ή Bella Greca όπως της αποκαλούσαν οι Ιταλοι που τόσο την αγάπησαν, έκανε αισθητή την παρουσία της εκτός συνόρων, με την προβολή στις Κάννες της ταινίας Νεκρή Πολιτεία (1951) του Ηλιάδη, σε μουσική Χατζιδάκη, και συνέχισε σε ξένες παραγωγές όπως ο Αττίλας (1953) και Τα Κανόνια του Ναβαρόνε (1961), και σε ελληνικές φυσικά όπως η Αντιγόνη (1961) του Τζαβέλλα. Επειτα αρχίζει η πολυετής συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Μ. Κακογιάννη, Ηλέκτρα (1962), Αλέξης Ζορμπάς (1965), Τρωάδες (1971), Ιφιγένεια (1977), Γλυκιά Πατρίδα (1986) και Πανω, Κάτω και Πλαγίως (1992). Κάποιες ακόμη αξιομνημόνευτες αναφορές, θεωρώ το Ζ (1969) του Κ.Γαβρά, Η Αννα των Χιλίων Ημερών (1969) , Ο Χριστός Σταμάτησε στο Εμπολι (1979) του Φρ. Ρόσι, και την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου (1987) επίσης του Φρ. Ρόσι.

Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, έφυγε χθες 13/09 με υποβοηθούμενη ευθανασία, σε ηλικία 92 ετών, έχοντας παίξει καθοριστικό ρόλο στον σύγχρονο κινηματογράφο καθ'όλη την διάρκεια της πορείας του, είναι γνωστός για το κύμα της Nouvelle Vague, τις ιέριες πρωταγωνίστριες του, όσο και για τον κυνικό χαρακτήρα του και τις καυστικές του ατάκες, όπως "Ούτε οι Νορβηγοί δεν θα έκαναν τόσο κακές ταινίες όσο οι Αμερικανοί". Ξεκινώντας με το αριστουργηματικό Με Κομμένη την Ανάσα (1960), με έναν εξαιρετικό Μπελμοντό όπου θα συνεργαστούνε ξανά, Η Κυρία Θέλει Ερωτα (1961) και Ζούσε Την Ζωή Της (1962) οι πρώτες δύο ταινίες με την μούσα του Αννα Καρίνα. Η Περιφρόνηση (1963) με την ομορφιά της Μπ. Μπαρντό να "σπάει την οθόνη" και τον Φριτζ Λανγκ να υποδύεται τον εαυτό του(!), Bande a part (1964), το δυστοπικό νουάρ Αλφαβιλ (1965), το Αρσενικό-Θηλυκό(1966) που είναι η αρχή μιας πολιτικοποίησης στα φιλμ του όπως και Η Κινέζα(1967) ,και το Ενα Σαββατοκύριακο (1967) όπου και φαίνεται το τέλος της πρώτης περιόδου της φιλμογραφίας του. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Τρελό Πιερό (1965) καθώς αποτελεί ενα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης του 20ου αιώνα, η χημεία των Μπελμοντό-Καρίνα είναι καθηλωτική, η μαεστρία του Γκοντάρ στο μεγαλείο της, και εμείς απλά μένουμε ενεοί ακόμα και μετά τους τίτλους τέλους. Και αναφορικά κάποιες ακόμη απο τις δεκάδες, όπως H Ελεγεία Ενός Ερωτα (2001), Η ΔΙκή μας Μουσική (2004), Film Socialisme(2010) και η σειρά ταινιών μικρού μήκους Ιστορία(ες) του Σινεμά (1988-1998).

Αυτά...

 

[Señor_Nada]

Είδα το Athena του Γαβρά τζουνιορ. Μια δολοφονία ενός 13χρονου μετανάστη από αστυνομικούς ξεκινά μια εξέγερση στη συνοικία που ζούσε το παιδί. Την είδα με το σκεπτικό ότι θα είναι μια κοινωνική/δραματική ταινία, αλλά αποδείχτηκε μια ταινία δράσης/αγωνίας με δραματικά στοιχεία. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα αυτό. Μου άρεσε αρκετά μπορώ να πω.

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ξενερώσει πολύ κόσμο επειδή ουσιαστικά δεν έχει κοινωνικό σχολιασμό ή να την βρει γελοία επειδή δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Με το σκεπτικό ότι βλέπω μια ταινία δράσης που οι σκηνές πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένο τρόπο για να είναι εντυπωσιακές δεν με χάλασε τίποτα. Ούτε καν το τέλος για το οποίο είχα ακούσει ότι είναι κωμικα κακό. Δεν θεώρησα ότι θέλει να περάσει κάποιο μήνυμα ο ποιητής, απλά είναι ένα τέλος που διάλεξε.

Μου θύμισε την ταινία green room που επίσης έχει σαν κεντρικό θέμα ένα πολύ σοβαρό περιστατικό, δολοφονία μιας γυναίκας από νεοναζι, αλλά από εκεί και πέρα είναι μια ταινία αγωνίας/τρόμου. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες ταινίες δράσης.

Στα συν της ταινίας η μουσική της που την έχει γράψει το πρότζεκτ του Γαβρά τζουνιορ. Καταπληκτικό κομμάτι.

 

[tripakias]

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ξενερώσει πολύ κόσμο...να την βρει γελοία επειδή δεν είναι καθόλου ρεαλιστική.

Ε ναι, τι ρεαλιστικό να βρει κανείς σε ταινία που μπάτσος σκοτώνει μετανάστη; Σκέτη ουτοπία

 

[Señor_Nada]

Ε ναι, τι ρεαλιστικό να βρει κανείς σε ταινία που μπάτσος σκοτώνει μετανάστη; Σκέτη ουτοπία

Δεν θέλω να γράψω κάποιο spoiler, απ'το σχόλιο σου καταλαβαίνω ότι δεν την έχεις δει. Το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Δεν είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πραγματική.

 

[romantic woman]

Ας πω κι εγώ την άποψη μου για την "ΑΤΗΕΝΑ"

Σκηνοθετικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!!! ταινία,
άψογο αισθητικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα με τη χρήση διαρκώς κινητής κάμερας που ακολουθεί τους ήρωες της και σε "βάζει"μέσα στην πλοκή ,με τα πολύ κοντινά πλάνα ώστε να βλέπεις κάθε έκφραση και κάθε συναίσθημα αποτυπωμένο στα πρόσωπα τους...και με συναρπαστική μουσική!

Μια διαρκής δράση,μιά διαρκής ένταση,μιά διαρκής εξελισσόμενη βία και ένταση,
αυτή τη ΒΙΑ και την οργή είναι που θέλει και καταφέρνει πάρα πάρα πολύ καλά να αποτυπώσει ο Γαβράς που ξεκινά από τους κατοίκους μιάς υποβαθμισμένης συνοικίας στο Παρίσι με το όνομα ΑΘΗΝΑ (όπου ζούν μετανάστες )μετά την δολοφονία ενός παιδιού
και ξεσπά και διαχέεται σαν εμφύλιος πόλεμος με τις αιματηρές και ανεξέλεγκτες εν συνεχεία συγκρούσεις με την αστυνομία.

Η ταινία εστιάζει κυρίως στο " επιθυμητό αποτέλεσμα"που θα μεταφέρει στο θεατή μέσω εικόνας και ήχου και όχι τόσο μέσω σεναρίου...
Θεωρώ ότι η θέση του Γαβρά είναι ξεκάθαρη ,περνάει μιά πολιτικοκοινωνική δική του τοποθέτηση,
παρ όλο που κάπου στο μέσο της ταινίας θεωρησα ότι κρατά ίσες αποστάσεις ωστόσο στην εξέλιξη της ταινίας και με την τελευταία τελευταία σκηνή δείχνει τι θέλει να στηλιτεύσει περισσότερο....
Εκτός από το άρτιο αριστοτεχνικό θέαμα που σου προσφέρει η ταινία,και παρά τους λίγους διαλόγους νομίζω ότι προβληματίζει πάρα πολύ και θέτει ποικίλα ερωτήματα(ακόμα και το όνομα της ταινίας εμένα μου γεννά απορία και ίσως και κάποια "ενόχληση."..αν και διαβασα ότι αναφέρεται στη θεά αθηνά θεά και του πολέμου κλπ..ναι αλλά εκ πρώτης -παραπέμπει και στην Αθήνα ,Ελλάδα,ενώ η ταινία διαδραματίζεται στην Γαλλία..)

επίσης το τελευταίο ...εικοσάλεπτο της ταινίας ενδιαφέρον μεν, κάπως "αλλόκοτο" αντιφατικό δε,
δίνεται η δυνατότητα στον θεατή να το ερμηνεύσει όπως θέλει και εγείρει επίσης θέματα προς συζήτηση...

 

[Señor_Nada]

Ας πω κι εγώ την άποψη μου για την "ΑΤΗΕΝΑ"

Σκηνοθετικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!!! ταινία,
άψογο αισθητικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα με τη χρήση διαρκώς κινητής κάμερας που ακολουθεί τους ήρωες της και σε "βάζει"μέσα στην πλοκή ,με τα πολύ κοντινά πλάνα ώστε να βλέπεις κάθε έκφραση και κάθε συναίσθημα αποτυπωμένο στα πρόσωπα τους...και με συναρπαστική μουσική!

Μια διαρκής δράση,μιά διαρκής ένταση,μιά διαρκής εξελισσόμενη βία και ένταση,
αυτή τη ΒΙΑ και την οργή είναι που θέλει και καταφέρνει πάρα πάρα πολύ καλά να αποτυπώσει ο Γαβράς που ξεκινά από τους κατοίκους μιάς υποβαθμισμένης συνοικίας στο Παρίσι με το όνομα ΑΘΗΝΑ (όπου ζούν μετανάστες )μετά την δολοφονία ενός παιδιού
και ξεσπά σαν εμφύλιος με τις αιματηρές και ανεξέλεγκτες εν συνεχεία συγκρούσεις με την αστυνομία.

Η ταινία εστιάζει κυρίως στο " επιθυμητό αποτέλεσμα"που θα μεταφέρει στο θεατή μέσω εικόνας και ήχου και όχι τόσο μέσω σεναρίου...
Θεωρώ ότι η θέση του Γαβρά είναι ξεκάθαρη ,περνάει μιά πολιτικοκοινωνική δική του τοποθέτηση,
παρ όλο που κάπου στο μέσο της ταινίας θεωρησα ότι κρατά ίσες αποστάσεις ωστόσο στην εξέλιξη της ταινίας και με την τελευταία τελευταία σκηνή δείχνει τι θέλει να στηλιτεύσει περισσότερο....
Εκτός από το άρτιο αριστοτεχνικό θέαμα που σου προσφέρει η ταινία,και παρά τους λίγους διαλόγους νομίζω ότι προβληματίζει πάρα πολύ και θέτει ποικίλα ερωτήματα(ακόμα και το όνομα της ταινίας εμένα μου γεννά απορία και ίσως και κάποια "ενόχληση."..αν και διαβασα ότι αναφέρεται στη θεά αθηνά θεά και του πολέμου κλπ..ναι αλλά εκ πρώτης -παραπέμπει και στην Αθήνα ,Ελλάδα,ενώ η ταινία διαδραματίζεται στην Γαλλία..)

επίσης το τελευταίο ...εικοσάλεπτο της ταινίας ενδιαφέρον μεν, κάπως "αλλόκοτο" δε,
δίνεται η δυνατότητα στον θεατή να το ερμηνεύσει όπως θέλει και εγείρει επίσης θέματα προς συζήτηση...

Μου κάνει εντύπωση που δεν σχολίασες την απουσία γυναικών από την εξέγερση. Πίστευα ότι θα είναι το πρώτο σχόλιο που θα έκανε μια γυναίκα βλέποντας την ταινία. Και αν τις υπόλοιπες αμφιλεγόμενες αποφάσεις του σκηνοθέτη μπορεί να τις ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει, αυτή φοβάμαι είναι η εικόνα της εξέγερσης όπως την έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.

 

[romantic woman]

Μου κάνει εντύπωση που δεν σχολίασες την απουσία γυναικών από την εξέγερση. Πίστευα ότι θα είναι το πρώτο σχόλιο που θα έκανε μια γυναίκα βλέποντας την ταινία. Και αν τις υπόλοιπες αμφιλεγόμενες αποφάσεις του σκηνοθέτη μπορεί να τις ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει, αυτή φοβάμαι είναι η εικόνα της εξέγερσης όπως την έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης.

εμένα όχι δεν μου έκανε εντύπωση,ίσα ίσα γιατί να θέλω να δώ γυναίκες να πετάνε μολότοφ η να κρατάνε σιδερολοστούς....,δεν έχουμε να κάνουμε με μιά ειρηνική διαδήλωση
(άλλωστε μιλάμε για κοινωνίες αράβων-μουσουλμάνων...)
και πολύ εύστοχα θεωρώ ότι ο Γαβράς τοποθετεί την γυναικεία "παρουσία" στο πλαίσιο οικογένειας...μητέρας(έστω και μόνο με τηλέφωνα...)της αγωνίας της μητέρας,κλπ κλπ

 

[tripakias]

Δεν θέλω να γράψω κάποιο spoiler, απ'το σχόλιο σου καταλαβαίνω ότι δεν την έχεις δει. Το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Δεν είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι πραγματική.

Δεν την έχω δει αλλά από αυτά που γράφετε μοιάζουν αρκετά με εικόνες που έχει ζήσει το Παρίσι στο παρελθόν. Και φυσικά ο Γαβράς δεν θα μπορούμε να μην είναι επηρεασμένος από αυτές.

Τώρα τι ιστορία μπλέκεται κι αν θα μπορούσε να είναι πραγματική ή όχι δεν ξέρω. Για αυτό θα έχω άποψη αφού δω την ταινία.

 

[Borealis]

Παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη; τώρα που ψάχνω δεν βλέπω να υπάρχει

 

[romantic woman]

Παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη; τώρα που ψάχνω δεν βλέπω να υπάρχει

Προς το παρόν (από τις 23 σεπτεμβρίου) έχει δοθεί στο Νετφλιξ,(αφού είναι και παραγωγή δική του)
δεν νομίζω ότι έγινε διανομή? στους κινηματογράφους...χωρίς να είμαι και σίγουρη