Κινηματογραφική κουβέντα....

[Earth Citizen]

Τhe social dilemma
Ντοκιμενταράρα για το πώς τα κοινωνικά δίκτυα είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να σε ταϊζουν με πληροφορίες που συμφωνούν μόνο με την άποψή σου, όσο παλαβή κι αν είναι αυτή, δίνοντας έτσι έδαφος σε θεωρίες συνωμοσίας κλπ. Πάρα πολύ καλό, τα διηγούνται οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι στις εταιρείες-γίγαντες.

Αρκετά ενδιαφέρον αν και προσωπικά σχεδόν όλα όσα περιγράφει τα γνώριζα ήδη. Δε με εξέπληξε δηλαδή κάτι.
Για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει ωστόσο το πώς λειτουργούν τα social media και τι δυνατότητες έχουν, είναι αρκετά διαφωτιστικό.

 

[psilos3]

Μετά και τη πρόσφατη έντονη συζήτηση που ξεκίνησε λόγω της προβολής της ταινίας προ δεκαημέρου από τη τηλεόραση, θα ήθελά να γράψω δύο λόγια για τη ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, που τόσο ντόρο έχει προκαλέσει και μου είχε προκαλέσει τη περιέργεια μέχρι να τη δω.

Θέλω εδώ και μέρες να κράξω σχολιάσω, ωστόσο την αφορμή τη πήρα με τις βραβεύσεις που διάβασα ότι έλαβε από την Ελληνική Ακαδημία κινηματογράφου. Δε μιλώ για όλες, ούτε μπορώ να σχολιάσω εκτενώς, όμως θα σταθώ λίγο στα κακώς κείμενα που βγάζουν μάτι, ακόμα και για έναν αρκετά άσχετο με το κινηματογράφο όπως εγώ.

Καταρχάς να αναφερθώ στη μουσική, που ήταν ένα από τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας. Ήταν ήχος αυτός; Ήταν playback αυτά; Δε μπορούσαν να προσλάβουν ένα κομπάρσο που να ξέρει τουλάχιστον μπουζούκι, αντί να το χαϊδεύει και να κάνει πως παίζει, όπως ο Νίκος Ρίζος τη δεκαετια του '60 σε κάτι ασπρόμαυρες κωμωδίες;
Επίσης, πολύ κακή εντύπωση μου έκαναν μερικοί διάλογοι, με τη χρησιμοποίηση εκφράσεων και slang που δε συνάδουν σίγουρα με την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία. Τραγικό.
Για το casting τι να πω; Ο Κρατερός Κατσούλης στο ρόλο του Μανόλη Χιώτη τα λέει όλα...
Με χάλασε ακόμα περισσότερο η προσέγγιση και η μίμηση ακόμα και στις φωνές των καλλιτεχνών. Το θέμα δεν είναι μόνο ποιον παίζεις, αλλά και πως προσπαθείς να τον προβάλλεις. Αν κάνεις κάτι επιτηδευμένα όσο καλός ηθοποιός και να είσαι γίνεσαι γραφικός, όπως για παράδειγμα η ερμηνεία του Λουδάρου στο ρόλο του Χατζιδάκι.

Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί η ιστόρία της ζωής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου από μόνη της είναι ένα διαμάντι που μπορεί να δώσει μια πραγματική ταινιάρα. Κρίμα γιατί αδικήθηκαν κατά τη γνώμη μου οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.

Κι αν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται πραγματικά μια τέτοιου είδους ταινία, μπορεί να γυρίσει 37 χρόνια πίσω και να δει το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη για να καταλάβει. Δε συγκρίνω, προς θεού, απλά το φέρνω σαν πολύ κοντινό παράδειγμα...

 

[gkalla]

Μετά και τη πρόσφατη έντονη συζήτηση που ξεκίνησε λόγω της προβολής της ταινίας προ δεκαημέρου από τη τηλεόραση, θα ήθελά να γράψω δύο λόγια για τη ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, που τόσο ντόρο έχει προκαλέσει και μου είχε προκαλέσει τη περιέργεια μέχρι να τη δω.

Θέλω εδώ και μέρες να κράξω σχολιάσω, ωστόσο την αφορμή τη πήρα με τις βραβεύσεις που διάβασα ότι έλαβε από την Ελληνική Ακαδημία κινηματογράφου. Δε μιλώ για όλες, ούτε μπορώ να σχολιάσω εκτενώς, όμως θα σταθώ λίγο στα κακώς κείμενα που βγάζουν μάτι, ακόμα και για έναν αρκετά άσχετο με το κινηματογράφο όπως εγώ.

Καταρχάς να αναφερθώ στη μουσική, που ήταν ένα από τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας. Ήταν ήχος αυτός; Ήταν playback αυτά; Δε μπορούσαν να προσλάβουν ένα κομπάρσο που να ξέρει τουλάχιστον μπουζούκι, αντί να το χαϊδεύει και να κάνει πως παίζει, όπως ο Νίκος Ρίζος τη δεκαετια του '60 σε κάτι ασπρόμαυρες κωμωδίες;
Για το casting τι να πω; Ο Κρατερός Κατσούλης στο ρόλο του Μανόλη Χιώτη τα λέει όλα...
Με χάλασε ακόμα περισσότερο η προσέγγιση και η μίμηση ακόμα και στις φωνές των καλλιτεχνών. Το θέμα δεν είναι μόνο ποιον παίζεις, αλλά και πως προσπαθείς να τον προβάλλεις. Αν κάνεις κάτι επιτηδευμένα όσο καλός ηθοποιός και να είσαι γίνεσαι γραφικός, όπως για παράδειγμα η ερμηνεία του Λουδάρου στο ρόλο του Χατζιδάκι.

Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί η ιστόρία της ζωής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου από μόνη της είναι ένα διαμάντι που μπορεί να δώσει μια πραγματική ταινιάρα. Κρίμα γιατί αδικήθηκαν κατά τη γνώμη μου οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.

Κι αν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται πραγματικά μια τέτοιου είδους ταινία, μπορεί να γυρίσει 37 χρόνια πίσω και να δει το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη για να καταλάβει. Δε συγκρίνω, προς θεού, απλά το φέρνω σαν πολύ κοντινό παράδειγμα...

Έχοντας δει την παράσταση της Μεντή πριν χρόνια και έχοντας διαβάσει και το σχετικό βιβλίο άργησα να δω την ταινία.
Η γεύση που μου άφησε ήταν παρόμοια με αυτή που εκφράζεις και συ.
Και μάλιστα σε σύγκριση με την θεατρική παράσταση η διαφορά ήταν χαώδης.
Αν και μάλλον είναι άδικη η σύγκριση καθώς η παράσταση είναι μια από τις 3 καλύτερες που έχω δει τα 30 τελευταία χρόνια (Αν όχι η καλύτερη). Και λαμβάνοντας υπόψη ότι βλέπω 15 με 30 παραστάσεις το χρόνο άρα το δείγμα κάθε άλλο παρά μικρό είναι.

 

[Borealis]

Μετά και τη πρόσφατη έντονη συζήτηση που ξεκίνησε λόγω της προβολής της ταινίας προ δεκαημέρου από τη τηλεόραση, θα ήθελά να γράψω δύο λόγια για τη ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, που τόσο ντόρο έχει προκαλέσει και μου είχε προκαλέσει τη περιέργεια μέχρι να τη δω.

Θέλω εδώ και μέρες να κράξω σχολιάσω, ωστόσο την αφορμή τη πήρα με τις βραβεύσεις που διάβασα ότι έλαβε από την Ελληνική Ακαδημία κινηματογράφου. Δε μιλώ για όλες, ούτε μπορώ να σχολιάσω εκτενώς, όμως θα σταθώ λίγο στα κακώς κείμενα που βγάζουν μάτι, ακόμα και για έναν αρκετά άσχετο με το κινηματογράφο όπως εγώ.

Καταρχάς να αναφερθώ στη μουσική, που ήταν ένα από τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας. Ήταν ήχος αυτός; Ήταν playback αυτά; Δε μπορούσαν να προσλάβουν ένα κομπάρσο που να ξέρει τουλάχιστον μπουζούκι, αντί να το χαϊδεύει και να κάνει πως παίζει, όπως ο Νίκος Ρίζος τη δεκαετια του '60 σε κάτι ασπρόμαυρες κωμωδίες;
Για το casting τι να πω; Ο Κρατερός Κατσούλης στο ρόλο του Μανόλη Χιώτη τα λέει όλα...
Με χάλασε ακόμα περισσότερο η προσέγγιση και η μίμηση ακόμα και στις φωνές των καλλιτεχνών. Το θέμα δεν είναι μόνο ποιον παίζεις, αλλά και πως προσπαθείς να τον προβάλλεις. Αν κάνεις κάτι επιτηδευμένα όσο καλός ηθοποιός και να είσαι γίνεσαι γραφικός, όπως για παράδειγμα η ερμηνεία του Λουδάρου στο ρόλο του Χατζιδάκι.

Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί η ιστόρία της ζωής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου από μόνη της είναι ένα διαμάντι που μπορεί να δώσει μια πραγματική ταινιάρα. Κρίμα γιατί αδικήθηκαν κατά τη γνώμη μου οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.

Κι αν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται πραγματικά μια τέτοιου είδους ταινία, μπορεί να γυρίσει 37 χρόνια πίσω και να δει το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη για να καταλάβει. Δε συγκρίνω, προς θεού, απλά το φέρνω σαν πολύ κοντινό παράδειγμα...

Χωρίς να διαφωνώ με ότι λες καθώς δεν την είδα, όπως κατάλαβα εγώ το θέμα ήταν ότι αναμετρήθηκε με τα θηρία των ριάλιτι και κέρδισε, αυτό θεωρήθηκε μεγάλο κατόρθωμα και ίσως να είναι, αν ξέρετε πως μπορεί να τη δει κάποιος πείτε μας.

 

[psilos3]

ήταν ότι αναμετρήθηκε με τα θηρία των ριάλιτι και κέρδισε

Ναι το διάβασα κι αυτό, ήταν ακόμα ένας λόγος που με χαροποίησε και με κινητοποίησε για να τη δω.

 

[gelf]

Κι αν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται πραγματικά μια τέτοιου είδους ταινία, μπορεί να γυρίσει 37 χρόνια πίσω και να δει το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη για να καταλάβει. Δε συγκρίνω, προς θεού, απλά το φέρνω σαν πολύ κοντινό παράδειγμα...

Σωστός. Συμφωνώ απόλυτα.

 

[romantic woman]

Μετά και τη πρόσφατη έντονη συζήτηση που ξεκίνησε λόγω της προβολής της ταινίας προ δεκαημέρου από τη τηλεόραση, θα ήθελά να γράψω δύο λόγια για τη ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, που τόσο ντόρο έχει προκαλέσει και μου είχε προκαλέσει τη περιέργεια μέχρι να τη δω.

Θέλω εδώ και μέρες να κράξω σχολιάσω, ωστόσο την αφορμή τη πήρα με τις βραβεύσεις που διάβασα ότι έλαβε από την Ελληνική Ακαδημία κινηματογράφου. Δε μιλώ για όλες, ούτε μπορώ να σχολιάσω εκτενώς, όμως θα σταθώ λίγο στα κακώς κείμενα που βγάζουν μάτι, ακόμα και για έναν αρκετά άσχετο με το κινηματογράφο όπως εγώ.

Καταρχάς να αναφερθώ στη μουσική, που ήταν ένα από τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας. Ήταν ήχος αυτός; Ήταν playback αυτά; Δε μπορούσαν να προσλάβουν ένα κομπάρσο που να ξέρει τουλάχιστον μπουζούκι, αντί να το χαϊδεύει και να κάνει πως παίζει, όπως ο Νίκος Ρίζος τη δεκαετια του '60 σε κάτι ασπρόμαυρες κωμωδίες;
Για το casting τι να πω; Ο Κρατερός Κατσούλης στο ρόλο του Μανόλη Χιώτη τα λέει όλα...
Με χάλασε ακόμα περισσότερο η προσέγγιση και η μίμηση ακόμα και στις φωνές των καλλιτεχνών. Το θέμα δεν είναι μόνο ποιον παίζεις, αλλά και πως προσπαθείς να τον προβάλλεις. Αν κάνεις κάτι επιτηδευμένα όσο καλός ηθοποιός και να είσαι γίνεσαι γραφικός, όπως για παράδειγμα η ερμηνεία του Λουδάρου στο ρόλο του Χατζιδάκι.

Κρίμα και πάλι κρίμα, γιατί η ιστόρία της ζωής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου από μόνη της είναι ένα διαμάντι που μπορεί να δώσει μια πραγματική ταινιάρα. Κρίμα γιατί αδικήθηκαν κατά τη γνώμη μου οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.

Κι αν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται πραγματικά μια τέτοιου είδους ταινία, μπορεί να γυρίσει 37 χρόνια πίσω και να δει το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη για να καταλάβει. Δε συγκρίνω, προς θεού, απλά το φέρνω σαν πολύ κοντινό παράδειγμα...

Δεν εχω δει το Ρεμπέτικο για να έχω μέτρο σύγκρισης....ίσως φταίει αυτό
ίσως .ομως και οι κάτι παραπάνω από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕς ερμηνείες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και του νεότερου εαυτού της της Κάτιας Γκουλώνη ...να με συνεπήραν έτσι ώστε η ταινία συνολικά να μου αρέσει πάρα πολύ!
Ο σκηνοθέτης εμένα τουλάχιστον κατάφερε να μου μεταφέρει την τραγικότητα της ηρωίδας και το ασίγαστο πάθος για ζωή και δημιουργία παρά τα όποια εμπόδια και τις δυσκολίες...

 

[Yorgos]

The life Ahead
Μια επιβιώσασα του Ολοκαυτώματος αναλαμβάνει ένα ορφανό από τη Σενεγάλη. Αδιάφορη, αργή, γεμάτη κλισέ και η Σοφία Λόρεν παίζει χειρότερα κι από τα νιάτα της. Πολύ κακή ταινία, ηρωικό ότι την τελείωσα.

 

[psilos3]

ομως και οι κάτι παραπάνω από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕς ερμηνείες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και του νεότερου εαυτού της της Κάτιας Γκουλώνη ...να με συνεπήραν έτσι ώστε η ταινία συνολικά να μου αρέσει πάρα πολύ!
Ο σκηνοθέτης εμένα τουλάχιστον κατάφερε να μου μεταφέρει την τραγικότητα της ηρωίδας και το ασίγαστο πάθος για ζωή και δημιουργία παρά τα όποια εμπόδια και τις δυσκολίες...

Σ' αυτό συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Οι ερμηνείς των δύο γυναικών αλλά και του Τοκάκη ήταν εξαιρετικές, ότι καλύτερο είδαμε βασικά στη ταινία. Σε άλλους τομείς ήταν οι ενστάσεις μου.

 

[romantic woman]

The life Ahead
Μια επιβιώσασα του Ολοκαυτώματος αναλαμβάνει ένα ορφανό από τη Σενεγάλη. Αδιάφορη, αργή, γεμάτη κλισέ και η Σοφία Λόρεν παίζει χειρότερα κι από τα νιάτα της. Πολύ κακή ταινία, ηρωικό ότι την τελείωσα.

χαχα πόσο μπορεί να διαφέρουν οι απόψεις ...
εμένα μου άρεσε η ταινία,.οχι ότι ξετρελλάθηκα αλλά οκ μια ωραία ιστορία αγάπης στοργής και αφοσίωσης μεταξύ ενός παρατημένου ορφανού και μιάς πρώην ιερόδουλης...
Όσον αφορά την Σοφία Λόρεν απλά εγώ την βρήκα τελείως αγνώριστη!παραμορφωμένη!
όπως λένε για κάποιες ότι ήταν όμορφες στα νιάτα τους και έχουν και όμορφα γεράματα,για την Λόρεν μάλλον ατύχησε ...όσο όμορφα νιάτα είχε τόσο κάκιστα είναι τα γεράματα της...

 

[paefstra]

The life Ahead
Μια επιβιώσασα του Ολοκαυτώματος αναλαμβάνει ένα ορφανό από τη Σενεγάλη. Αδιάφορη, αργή, γεμάτη κλισέ και η Σοφία Λόρεν παίζει χειρότερα κι από τα νιάτα της. Πολύ κακή ταινία, ηρωικό ότι την τελείωσα.

Εχει γυριστει πιο κορυφαια για το θεμα απο την "Εκλογη της Σοφι"? Ακριβως το αντιθετο του κλισε στο ζητημα παιδια-ολοκαυτωμα.

 

[James]

απέσπασε 5 όσκαρ

Εκτός αυτού, ήταν και τα 5 "μεγάλα". Σκηνοθεσίας, ταινίας, 2 πρώτων ρόλων και σεναρίου (διασκευασμένου).

@psilos3 δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Κάποιοι χαρακτήρες είναι πραγματικά καρικατούρες δυστυχώς. Νομίζω ότι το έγραψα και εγώ παλαιότερα. Γενικά είχε πολύ ψηλό ταβάνι η ταινία, αλλά δεν....