galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.126
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Δες'τε την και για μένα...
Kάτι τέτοιες στιγμές είναι που ζηλεύω εσάς τους Αθηναίους. Καθηλωμένος στην Σύρο περιμένοντας φίλους για το Σαββατοκύριακο, είδα με πόνο ψυχής στην εφημερίδα να παίζεται μιά ταινία για την οποία έχω ακούσει πολλά και ήθελα πολύ να δώ.
Συν τοις άλλοις είχα και την ioanna να ξύνει πληγές που χάνω και τους Pink Martini.
H ταινία για την οποία μιλάω είναι μία γαλλική ταινία του 1934, άπαικτη μέχρι σήμερα σε δημόσια προβολή στην Ελλάδα. Η ταινία L'atalante.
"Mία από τις ιστορικότερες κινηματογραφικές στιγμές του προπολεμικού ευρωπαϊκού σινεμά, μία αυθεντική λυρική όσο και ωμά ρεαλιστική ματιά στο έρωτα. Η μοναδική μεγάλου μήκους ταινία του Ζαν Βιγκό, που πέθανε στα 29 του χρόνια και αγαπημένο φίλμ της Νουβέλ Βαγκ, του Τζάρμους και του Κοστουρίτσα.." (Αθηνόραμα).
Διαβάζουμε από την Ελευθεροτυπία και τον Νίνο Μικελίδη :
L' Atalante. Γαλλία, 1934. Σκηνοθεσία: Ζαν Βιγκό. Σενάριο: Ζαν Βιγκό, Αλμπέρ Ριερά, από ιδέα του Ζαν Γκινέ. Φωτογραφία: Μπόρις Κάουφμαν. Μουσική: Μορίς Ζομπέρ. Ηθοποιοί: Μισέλ Σιμόν, Ζαν Νταστέ, Ντίτα Πάρλο, Ζιλ Μαργαρίτης. 89'
Ενα πανέμορφο ποίημα στον «τρελό» έρωτα και τη δύναμή του, σε μια μυθική σήμερα ταινία που προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έπειτα από 76 χρόνια! Απολαύστε την!
Ξαναβλέποντας το όμορφο, λυρικό αριστούργημα του Ζαν Βιγκό, που προβάλλεται για πρώτη φορά στο εμπορικό κύκλωμα στην Ελλάδα (είχε προβληθεί για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια στο Πανόραμα της «Ε»), βλέπει κανείς πόσο «στάσιμη» έχει μείνει από τότε η κινηματογραφική γλώσσα. Γιατί ούτε το χρώμα ούτε το σινεμασκόπ ούτε τα ειδικά, ψηφιακά ή άλλα εφέ ούτε το πολυδιαφημιζόμενο σύστημα 3-D έχουν, στην πραγματικότητα, προσθέσει τίποτα το ουσιαστικό στη γλώσσα της κινηματογραφικής αφήγησης, κάτι που να μην το έχει κιόλας εισαγάγει στην εκπληκτική «Αταλάντη» του ο Ζαν Βιγκό (1905-1934).
Γιος αναρχικού επαναστάτη, που γύρισε μόνο τρεις ταινίες (οι άλλες δύο ήταν το ντοκιμαντέρ «Για τη Νίκαια» και η εκπληκτική «Διαγωγή μηδέν»), ο Βιγκό πέθανε στα 29 του χρόνια από λευχαιμία, ένα μήνα αφού η ταινία του, αρχικά με τον τίτλο «Le chaland qui passe» («Η μαούνα που περνά»), προβλήθηκε σε μία μόνον αίθουσα χωρίς επιτυχία. Μόνον αργότερα, που ξαναβγήκε στις αίθουσες με τον πρωτότυπο τίτλο της σε ολοκληρωμένη βερσιόν, η κριτική την υποδέχτηκε με ενθουσιασμό.
Το έξοχο αυτό κινηματογραφικό ποίημα, αφιερωμένο στον «τρελό έρωτα» (l' amour fou, κατά τους σουρεαλιστές) αφηγείται μια απλή, ρεαλιστική ιστορία, που πίσω της κρύβει μερικά από τα πιο πρωτοποριακά στοιχεία της τότε εποχής. Αρχίζει με τον γάμο ενός νεαρού καπετάνιου με μια νέα κοπέλα, που, μετά την τελετή, τη μεταφέρει στη μικρή του μαούνα, την «Αταλάντη», ένα μεταφορικό εμπορευμάτων που κινείται στον Σηκουάνα. Ομως, η νεαρή γυναίκα, που θέλει να γνωρίσει το Παρίσι, εγκαταλείπει για ένα σύντομο διάστημα τον άντρα της, καταλαβαίνει όμως πόσο τον αγαπά κι επιστρέφει κοντά του.
Ο Βιγκό διανθίζει την ερωτική ιστορία του με σουρεαλιστικές εικόνες, γεμάτες πάθος, ζωντάνια και ατόφια ποίηση. Μια γαμήλια πομπή, με την οποία αρχίζει η ταινία και που καταλήγει στο μικρό πλοίο στον Σηκουάνα, η νιόπαντρη γυναίκα που, φορώντας ακόμη το νυφικό της, μεταφέρεται στο πλοίο, ο παράξενος γερο-ναυτικός (ο μοναδικός Μισέλ Σιμόν σ' έναν απολαυστικό ρόλο), παλιός τυχοδιώκτης με ρομαντική ψυχή, με τατουάζ σ' ολόκληρο το κορμί του που ζει σε μια καμπίνα γεμάτη αλλόκοτα σουβενίρ (τα καμένα χέρια ενός φίλου που φυλάει σε μια μπουκάλα με οινόπνευμα, ο φωνόγραφος, ένα ξυπνητήρι, το μουσικό κουτί, μια κούκλα που περπατά), ο εκκεντρικός γυρολόγος (Ζιλ Μαργαρίτης) που φλερτάρει τη γυναίκα του καπετάνιου της «Αταλάντης», και πάνω απ' όλα το «χωρισμένο» για ένα διάστημα ζευγάρι, ξαπλωμένος ο ένας μακριά από τον άλλο, που δεν μπορούν να κοιμηθούν, με τον άντρα να σηκώνεται και να βουτά ξαφνικά στα νερά του ποταμού για να δει τη μορφή της αγαπημένης που τον έχει εγκαταλείψει (σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας), το ψάξιμο για να τη βρει, η συμφιλίωση του ζευγαριού και ο θρίαμβος του μεγάλου, τρελού έρωτα είναι σκηνές που σπάνια έδωσε ο κινηματογράφος με τόση ομορφιά, λυρισμό και δύναμη.
Last edited by a moderator:
