Νεπάλ Κατμαντού με μικρό παιδί...

[Kate237]

Αν και οργανώθηκα κανένα μήνα πιο πριν, να πω ότι δεν ήταν αρκετό για το Κατμαντού με το τρίχρονο!
Αλλά και πάλι, με το "καλησπέρα", πήραμε μια ιδέα σε πόσο διαφορετικό σύμπαν προσγειωθήκαμε..

Κλείσαμε στο Moonlight Hotel, μέσω booking (... για να μείνεις 5 βράδια είναι καλά, για να το παντρευτείς είναι χάλια ....) και πρέπει συνολικά να έστειλα πάνω από 10 emails συν δύο τηλέφωνα στη ρεσεψιόν σε διαφορετικές μέρες, για να επιβεβαιώσω ότι θα ήταν στο αεροδρόμιο αυτοκίνητο του ξενοδοχείου να μας περιμένει, μιας και το προσέφερε δωρεάν το κατάλυμα!
Έγραψα στο κινητό μου και το τηλέφωνο του ξενοδοχείου, το φόρτισα και το πήρα μαζί μου.
Φρόντισα να έχω δολάρια και φωτογραφίες διαβατηρίου για όλους μας, ώστε να βγει γρήγορα η βίζα στο αεροδρόμιο του Κατμαντού, ετοίμασα τις βαλίτσες, το καρότσι του παιδιού και μια γεμάτη γεμάτη χειραποσκευή, συνήθως πιο γεμάτη από ότι χρειάζεται συνολικά για το χρόνο του ταξιδιού!

Φύγαμε από τη Σάρτζα στα Εμιράτα με απευθείας πτήση της air Arabia..... σε νεπαλέζικη αεροπορική το παιδί δεν το ανεβάζω, που να μου δωρίσουν το αεροπλάνο!!
Επειδή άκουγα και για κάτι καταιγίδες, δεν είπαμε σε κανέναν δικό μας τίποτα πριν φτάσουμε, για να μην ανησυχήσουν.... θα τους τηλεφωνούσαμε από εκεί!
Το μόνο που θα μπορούσα να προβλέψω και δεν το έκανα, ήταν η περιαγωγή του κινητού μου. Επειδή σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, το κινητό μου είχε αυτόματη περιαγωγή, υπέθεσα ότι θα είχε παντού..... αλλά δεν....

Προσγειωθήκαμε χωρίς πρόβλημα στις 11.00 μμ, και περίπου μεσάνυχτα είχαμε τελειώσει με τις βίζες και περιμέναμε μπροστά στον μοναδικό παν-βρώμικο ιμάντα του αεροδρομίου.....

(Για όσους θα πάνε με παιδί, να πω ότι 30 δολάρια - αν θυμάμαι καλά το ποσό - βίζα πληρώνουν μόνο οι ενήλικες. Το παιδί εφόσον συνοδεύεται και είναι ανήλικο, χρειάζεται μόνο φωτογραφία και βγάζει βίζα σε διαφορετικό γκισέ από αυτό των ενηλίκων. Πρέπει να τελειώσετε πρώτα με των ενηλίκων τις βίζες και με βάση τις δικές σας, δωρεάν στο άλλο γκισέ θα βγάλετε του παιδιού...)

.... και περιμένουμε μία μεγάλη βαλίτσα, ένα μέτριο σάκο κι ένα παιδικό καρότσι!
Φευ...
Κάποιοι παίρνουν κάποιες αποσκευές, άλλοι καθόλου, λίγοι τυχεροί όλες... και μεσάνυχτα ακριβώς, ο ιμάντας σταματά! Τέλος.
Περιμένουμε, αλλά τίποτα. Ο άντρας μου, μου δείχνει κάτι μπάζα πεταμένα σε ένα πλάτωμα της αίθουσας και πάνω ριγμένες.... όχι... όχι... πεταμένες κάτι βαλίτσες, χαρτόκουτα, σάκοι, σακούλες. Με στέλνει να δω μήπως βγήκαν νωρίτερα και τις πέταξαν εκεί πέρα. Με το παιδί να κοιμάται στην αγκαλιά μου, πηγαίνω και όντως βρίσκω το καρότσι του, κλειστό όπως το δώσαμε, όρθιο σε μια άκρη. Στρώνω σελτεδάκι και τον ξαπλώνω..... ψάχνω βαλίτσα.... ψάχνω σάκο... τζίφος.
Ρωτάω έναν σεκιουριτά.... "Φέστιβαλ" μου λέει και δείχνει το ρολόι του!
Πάμε με τους περισσότερους συνεπιβάτες μας στο γκισέ πληροφοριών, που μας πληροφορούν, ότι η βάρδια σχόλασε, κατέβηκαν όσες αποσκευές πρόλαβαν, οι υπόλοιπες θα στροβιλίζονται στον ιμάντα κάποιου παράλληλου σύμπαντος και αύριο στη 1.00 το μεσημέρι και όχι νωρίτερα, να πάμε να τις πάρουμε!
Σχολάσαμε κύριος....
Βγαίνουμε στο πάρκιγκ με το καρότσι, το παιδί και τη χειραποσκευή στο χέρι να μην πω και τίποτα πιο άκομψο!!
Ψάχνουμε το αυτοκίνητο του ξενοδοχείου.... ένα σήμα.... μια επιγραφή.... ένα φεγγάρι, ένα μισοφέγγαρο.... ένα μηχανάκι.... ένα ποδήλατο βρε αδερφέ..... όσο περίμεναν εσάς, περίμεναν κι εμάς!!
Βγάζω το κινητό να πάρω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο να βριστούμε σε 6-7 γλώσσες, ξεκινώντας από βαριά τουρκικά και διαπιστώνω ότι μπορώ να έχω περιαγωγή για ανατολή, αλλά όχι για τόσο ανατολή...
Ακούω πίσω τα φώτα του αεροδρομίου να σβήνουν.... τσαφ...τσαφ... πόρτες κλείνουν.... φεύγουν υπάλληλοι.... σκοτάδι, στο πάρκινγκ εμείς, κάτι ταξιτζήδες που μας έκαναν χάζι, και κάτι σεκιούριτι.
Η πόλη απέναντι σκοτεινή.... που και που κάτι φώτα από γεννήτριες (κλείνουν τα φώτα το βράδυ στην πόλη...).
Να πάρουμε ταξί μόνοι μας, λέμε... με τι;;; Με τα δολάρια;; Τα ευρώ;;; Τα ντίραμ;; Δεν έχουμε κάνει συνάλλαγμα!

Ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά και το γέλιο του άντρα μου, μόνοι, με νεύρα, χωρίς να ξέρει κανείς δικός μας που είμαστε, χωρίς βαλίτσες, ξεχασμένοι από το ξενοδοχείο, χωρίς συνάλλαγμα, με το παιδί στο καρότσι, μεσάνυχτα και κάτι, στο Κατμαντού.... Καλώς ήρθατε!!!

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

αντε,δεν θα κοιμηθώ όλο το βράδυ περιμένοντας τη συνέχεια.

 

[Kanel28]

Ωραία αφήγηση και πολλά υποσχόμενη αρχή...Εύχομαι η συνέχεια να έχει λιγότερες ατυχίες και πολλές όμορφες φωτογραφίες!
Αναρωτιέμαι, μήπως ο γνωστός Τάκης έβαλε στο ταξίδι σας το χεράκι του;;

 

[villi]

Ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά και το γέλιο του άντρα μου, μόνοι, με νεύρα, χωρίς να ξέρει κανείς δικός μας που είμαστε, χωρίς βαλίτσες, ξεχασμένοι από το ξενοδοχείο, χωρίς συνάλλαγμα, με το παιδί στο καρότσι, μεσάνυχτα και κάτι, στο Κατμαντού.... Καλώς ήρθατε!!!

Namaste αλλά εσείς είσαστε για να'σαστε!Δε θα'θελα να είμαι στη θέση σας το ομολογώ κυρίως για το παιδί.
Περιμένω με αγωνία την περιπετειώδη συνέχεια...

 

[Kate237]

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να λύσετε με το παιδί, είναι το νερό! Και δεν εννοώ αυτό που θα πιει, που θα πιουν όλοι δηλαδή, αυτό εννοείται ότι θα είναι εμφιαλωμένο.
Μιλώ για το νερό που θα έρθει σε επαφή, στο λούσιμο, στο μπάνιο του.... οπουδήποτε.
Λούσιμο για όλους με το κεφάλι πίσω.... αν δεν πλύνετε για μερικές μέρες το κεφαλάκι του και πολύ καλά γύρω από το μέτωπο, δεν χάλασε ο κόσμος... προσοχή στο στόμα και τα μάτια, αλλά και όπου έχει πληγές.
Επειδή δεν εμπιστευόμουν το φρέσκο γάλα - και εκφράζω προσωπική γνώμη πάντα - είχα για την περίοδο εκείνη γάλα σκόνη για ηλικίες 1-5 ετών και χρειαζόμουν μόνο ζεστό νερό για να του κάνω γάλα το βράδυ! Δεν κατάλαβε διαφορά... ίσως το βρήκε πιο γλυκό από το συνηθισμένο, αλλά χαλάρωνε και κοιμόταν κάθε βράδυ με τον ίδιο τρόπο! Αν δεν είστε σίγουροι για την παστερίωση ή τις συνθήκες φύλαξης του γάλακτος, έχετε κι αυτή τη λύση στο πίσω μέρος του μυαλού σας...

Αν θέλετε να αποστειρώσετε κάτι, υπάρχουν ταμπλέτες στα φαρμακεία που τις διαλύετε σε νερό, πάρτε τις από πριν και κουβαλήστε κι ένα ταπεράκι που θα διαλύετε την ταμπλέτα και θα βυθίζετε αυτό που επιθυμείτε να απολυμανθεί.
Μαντιλάκια χλωρίνης στην τσάντα, δεν έβλαψαν ποτέ καμιά Ελληνίδα μάνα....

Να αναφέρω τα μέρη που άρεσαν πολύ στο παιδί και πέρασε καλά, ξεχάστηκε, χάζεψε:

Thamel - η περιβόητη:
Εδώ χαζεύουν όλοι, φυσικά και τα πιτσιρίκια!! Στενάκια, στενάκια, και πιο στενάκια, λαβύρινθος, χαζεύει απίστευτα, γυρίζει, σας οδηγεί κι εκείνο. Αν πέφτει το σκοτάδι και τα φώτα έχουν σβήσει, δώς του να κρατά το φακό!! Αισθάνεται ότι βοηθά και οδηγεί, σε δρόμους που μάλλον είναι του μεγέθους του, παρά του δικού σας!!

Bodnath Stupa :
Πολλά πράγματα για να χαζέψει και να απασχοληθεί. Τα μεγαλύτερα παιδιά, και να ρωτήσουν.... Το δικό μας πιτσιρικάκι, αρκούνταν να γυρίζει τους δίσκους των προσευχών και να περπατάει με τις κάλτσες στους ναούς.
Υπάρχουν και καφέ γύρω από τη στούπα που μπορείτε να πιείτε κάτι, όπως και το παιδί χωρίς να φύγει με γαστρεντερίτιδα. Πολλά μαγαζιά που στην καλύτερη θα τη γλυτώσετε μόνο με φανταχτερά αυτοκόλλητα με το μάτι του Βούδα..... πείτε Του ευχαριστώ... τη γλιτώσατε φτηνά!!

Pashupatinath Temple :
Ένα φοβερό μνημείου Ινδουισμού, για όλους (εμείς πήραμε έναν ξεναγό από την είσοδο για να μάθουμε όλη την ιστορία του..), αλλά και απίστευτο μέρος για το παιδί. Ετοιμαστείτε για πολλέεεεεες ερωτήσεις, ένα "ενήλικο" μέρος που θα θυμάται σε όλη του τη ζωή.
Τα πολύ μικρά παιδιά δεν θα καταλάβουν κάτι, αλλά για παιδιά κοντά στα 10 θα είναι μάθημα ιστορίας, πολιτισμού και ζωής!
Αν υποχρεωτικά κουβαλάτε καρότσι μαζί σας, αφήστε το στην είσοδο, δεν αξίζει να σπάσετε τα νεύρα σας μ'αυτό και να χάσετε την ιστορία του μέρους! Ταξίδι στο χρόνο..
Για όσους θέλουν να ακολουθήσουν την παράδοση, αφήστε το παιδάκι σας, να μπει στους ναούς της γονιμότητας και φωτογραφηθείτε μέσα τους μαζί του. Αν νομίζετε πάλι, ότι όσα παιδιά έχετε είναι αρκετά, κάντε την παράκαμψη!!
Ακριβώς έξω από τον ναό, μια αλάνα με μια υπέροχη, τεράστια, κούνια φτιαγμένη από 2 εύκαμπτους πανύψηλους κορμούς δέντρων χιαστί και σχοινιά, διασκέδαζε τα παιδιά που έμεναν τριγύρω!! Την χαζεύαμε για κανένα δεκάλεπτο, πριν μπούμε στο ταξί να φύγουμε....

 

[villi]

Είχαμε μείνει στο σημείο που μείνατε μόνοι κι έρημοι στο αεροδρομιο.Κι εκεί που περιμένουμε να διαβάσουμε πως φύγατε από κει μας γράφεις για το νερό!Χάσαμε κεφάλαιο και μάλιστα ουσιώδες!

 

[Kate237]

Ααααα...ναι, πως φύγαμε;;;
Σωστά!

Πλησίασα έναν αστυνομικό και του ζήτησα να πάρει από το κινητό του, το ξενοδοχείο μου!!! Με όση τσαχπινιά είχα!! Με κοίταξε σαν ούφο (εγώ το ούφο, όχι αυτός...) και μαζεύτηκαν σαν τα καρτάλια καμιά δεκαριά ταξιτζήδες που σκοτώναν έτσι κι αλλιώς την ώρα τους!!
Βγαίνουν 10 κινητά ταυτόχρονα και παίρνουν όλοι μαζί το ξενοδοχείο μου (τους έδειχνα το νούμερο στην οθόνη του κινητού μου...)
Πιάνει γραμμή ένας.... όποιος πρόλαβε και πήρε πρώτος.... και μιλάει νεπαλέζικα με το ξενοδοχείο. Τελειώνει.... εντάξει, μου λέει, ελάτε, θα σας πάω εγώ!!

Τι λες ρε φίλεεεεε....σοβαρά;;;; Και που ξέρω αν δεν πήρες τους κολλητούς σου και μας περιμένουν παρακάτω στο ποτάμι;;;;
Πάει να φύγει ο σεκιουριτάς..... εδώ, του λέω! Δεν πας πουθενά!Να βλέπεις!!
Φέρε το κινητό σου, το λέω,θα πάρω και θα μιλήσω εγώ!
Μου το δίνει ο ταξιτζής, τηλεφωνώ στο νούμερο που είχα στο κινητό μου, μιλάω στα αγγλικά , πέφτουν και λίγα "γαλλικά" ενδιάμεσα.... "Θα πάρω ταξί του λέω, και θα το πληρώσετε εσείς!!"
Κλείνω, λέω στον ταξιτζή, θα μας πας και θα πληρωθείς από τη ρεσεψιόν!
Βουτάω και τον αντρικό πληθυσμό, που κακά τα ψέμματα αν δεν τους είχα, δεν θα έμπαινα στο ταξί, αγκαζέ με τον σεκιουριτά θα περίμενα όλο το βράδυ και φύγαμε για τα σκοτάδια....

Φτάσαμε έξω από το ξενοδοχείο, ερημιές, ψηλές καγκελόπορτες κλειστές και όσο και να χτυπούσε ο ταξιτζής, δεν κατέβαινε κανείς!! Ξαναπήρε από το κινητό του, και ήρθε ο φύλακας του ξενοδοχείου, ξεκλείδωσε και μπήκαμε!

Ο άντρας μου, "βούτηξε" το καρότσι και τον ταξιτζή, εγώ το παιδί αγκαλιά και μπήκαμε στο ξενοδοχείο. Λέμε στη ρεσεψιόν, δώστε μας το κλειδί και πληρώστε τον!!
Μας έδωσαν δωμάτιο στον τρίτο, και δεν είχε ασανσέρ....
Ζητήσαμε στον πρώτο.... δεν είναι για σας αυτά, μας είπε.... είναι για τους ντόπιους!!
Ανέβαινα τις σκάλες με το παιδί αγκαλιά και γελούσα...

Δεν ήταν βέβαια ακριβώς τρίτος....

Είχε και ημιώροφο.....

Ήταν τέταρτος.....

Γελάσαμε απίστευτα εκείνο το βράδυ με τον άντρα μου.... Θυμάμαι ότι του έλεγα ότι σε ένα χρόνο θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε!
"Και ποιός μας απαγορεύει να γελάμε από τώρα;;;", μου έλεγε.....
Κοιμηθήκαμε με ότι φορούσαμε, και με τα ίδια μείναμε μέχρι την άλλη μέρα το μεσημέρι, στη 1.00 που επέτρεψαν στον ένα μόνο από εμάς, να ξαναμπεί στο αεροδρόμιο για να πάρει τα πράγματα.

Ευτυχώωωωωως είχα πολλά πράγματα του πιαδιού, στη χειραποσκευή: αλλαξιές, γάλατα, κάλτσες, ζακέτες.... που να πάει η Ελληνίδα μάνα χωρίς ζακέτα;;;;;
Αν ήμουν Σουηδέζα το παιδί μου, δεν θα είχε μποξεράκι να αλλάξει, λέω εγώ....

 

[villi]

Τώρα μας έφυγε η απόρία και μπορούμε να συνεχίσουμε με την υπέροχα διασκεδαστική περιγραφή σου!
Ελληνίδα μάνα όπως το γράφεις,πάνω από όλα το παιδί!Τιμή μας και καμάρι μας

 

[chris7]

Ελπίζω η συνέχεια να μην κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις για σας και κυρίως για το παιδάκι.
Περιμένουμε......

 

[Kate237]

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να μείνει πίσω το παιδάκι, μιας και στη χώρα που ζούσαμε είμασταν μόνοι, χωρίς συγγενείς και φίλους που θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε!
Οπότε ή θα ταξιδεύαμε με παιδί ή δεν θα ταξιδεύαμε καθόλου....
Ο μικρός μας, είμαι εντελώς σίγουρη ότι πέρασε πολύ πολύ καλά, γιατί πάντα είναι κομμένες και ραμμένες οι εκδρομές μας στις ιδιαίτερες ανάγκες του...
Γι'αυτό και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να πάμε ταξίδι, μαζί με άλλους ή με πρακτορείο..... έχουμε από επιλογή άλλους ρυθμούς, κακά τα ψέμματα!!

 

[Menia21]

Καλά ε, η αφήγησή σου είναι τρομερή!! Είμαι πολύ περίεργη να δω πώς πήγε στη συνέχεια το ταξίδι σας!! Αν και είμαι σίγουρη ότι περάσατε σούπερ! Εγώ, να πω την αμαρτία μου, δεν ξέρω αν θα πήγαινα στο Νεπάλ με τον πιτσιρικά μας...

 

[Kate237]

Και είναι απόλυτα σεβαστό. Οφείλουμε να σεβόμαστε τις αποφάσεις των γονιών που είναι υπεύθυνοι για το παιδί τους. Δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από τον καθένα που είναι εκτός οικογένειας είτε μας αντιμετωπίζει με εκφράσεις του τύπου "και τι φοβάστε και δεν πάτε;;; υπερβολικοί...", αλλά ούτε και " το παιδί δεν μπορεί να ταξιδεύει.... να περιμένετε να μεγαλώσει!"
Η κάθε οικογένεια κρίνει και πράττει, ανάλογα με το τι είναι διαθετιμένη να κάνει. Το ταξίδι στο Νεπάλ, δεν θα συμβούλευα να είναι το πρώτο ταξίδι του παιδιού και των γονιών στο εξωτερικό. Ξεκινάς από κάτι πιο "Ευρωπαικό" να το πω;;;;.... θα το πω! Είναι σαφώς πιο εύκολο (για τους γονείς). Και μετά βλέπεις και κρίνεις...
Υπάρχουν καμιά 200αριά μέρη στον κόσμο, που δεν θα πήγαινα με το παιδί, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα που θα πήγαινα! Το ίδιο νομίζω ισχύει για όλους μας και σ'αυτό δεν πρέπει να μας επηρεάζει κανείς! Γιατί στην τελική, εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για αυτό.... και για το τι θα μάθει και για το τι θα πάθει....
Μην ακούς κανέναν, άκου το ένστικτό σου κι αν σου λέει "όχι" κι αν σου λέει "ναι", εγώ είμαι μαζί σου!! Ας τους άλλους να χοροπηδούν!!!!