KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.005
- Likes
- 6.349
Καλησπέρα ταξιδιάρηδες!!!
Όπως λέει και ο τίτλος, περάσαμε το φετινό Πάσχα εκεί στην άκρη της πατρίδας μας, παρέα με λίγο καλό κόσμο και με μία αίσθηση ότι αυτός ο τόπος "κάτι έχει".. Δε νομίζω να είναι μεγάλη η ιστορία μου, ούτε τρεις μέρες δεν ήταν αυτές..Μάλλον ζέσταμα για να ξεκινήσω τα περί Κούβας θα είναι η αφήγησή μου
Το πρόγραμμα έλεγε ότι Μ. Παρασκευή πρωί, το καράβι θα περνούσε από τη Ρόδο που μένουμε, με προορισμό τη νήσο Μεγίστη. Τελικά το πρόγραμμα πήγε "λίγο" πίσω.. Όπως ίσως κάποιοι θυμάστε, τα μποφόρ στο Αιγαίο κράτησαν τα πλοία στα λιμάνια, και το Blue Star έφτασε τελικά στο Καστελόριζο την Κυριακή του Πάσχα στις 9 το πρωί...
Δεν ήμασταν μέσα, προς θεού...χεχε! Μόλις έμαθα για το απαγορευτικό, έκλεισα κατευθείαν αεροπορικά, για το Μ. Σάββατο πρωί πρωί, με το μικρό υπέροχο αεροπλανάκι της Ολυμπιακής!! (Δεν το λέω ειρωνικά, νιώθω πολύ ωραία σε ελικοφόρα μικρά αεροσκάφη..). Με μία αεροσυνοδό, 35 θέσεις, πολύ όμορφη θέα στη θάλασσα και στα τουρκικά παράλια, τα 25 λεπτά πτήσης ήταν ξεχωριστή εμπειρία για εμένα, τη σύζυγο και τους γονείς μου! Μπόνους η αντίδραση της μητέρας όταν κατάλαβε ότι το Καστελόριζο είναι "αυτό το μικρό βραχάκι εδώ;!;!" και ένα μακρόσυρτο "Απαπααααά" για το μήκος του διαδρόμου προσγείωσης..
Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο χωριό είναι κάτι παραπάνω από 3 χιλιόμετρα. Ή μπαίνεις στη σειρά για να εξυπηρετηθείς από το μοναδικό ταξί του νησιού ("θα σας προλάβω όλους" έλεγε), ή παίρνεις ένα mini bus που δουλεύει μόνο την καλοκαιρινή σεζόν. Ή, αν είσαι σαν κι εμάς, βάζεις τη μικρή τσάντα στην πλάτη, και περπατάς στην πρωινή αύρα, βλέποντας στα αριστερά το νησί της Ρω και απέναντι στα 2 χιλιόμετρα τους γείτονες. Να πω εδώ ότι έχω γνωστό στο νησί ο οποίος μάταια περίμενε τηλέφωνο για να μας κατεβάσει με το αυτοκίνητο...
Το νησί έχει δύο κολπίσκους - οικισμούς, έναν στο κεντρικό λιμάνι και έναν στην περιοχή Μανδράκι, κολλητά είναι. Στο δεύτερο μείναμε εμείς, στο Mandraki Paradise. Αυτόνομες μεζονέτες με όλα όσα χρειάζεται κανείς, πολύ καλή φιλοξενία και απόλυτη ησυχία.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπως και την επόμενη, κάναμε όλα όσα μπορεί να κάνει κάποιος σε τούτο το κομμάτι γης.. Περπατήσαμε όλο το νησί κυριολεκτικά, μέχρι το Παλαιόκαστρο και από εκεί στον Αϊ Γιώργη του βουνού, κατεβήκαμε τα 400 σκαλιά από εκεί προς το λιμάνι (τα είχαμε ανέβει την προηγούμενη).. Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, φάγαμε κατσικάκι γεμιστό τη μέρα του Πάσχα, αυτό είναι το έθιμο εκεί. Φυσικά περπατήσαμε το μονοπάτι που ενώνει παραθαλάσσια το Μανδράκι με το λιμάνι, θαυμάζοντας το Λυκιακό τάφο, και απολαύσαμε τη θέα από το παλιό κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη προς την πόλη. Αυτό που σε συνεπαίρνει στο τόπο εκείνο είναι η παροιμιώδης ηρεμία που κυριαρχεί, αλλά και η περηφάνια των κατοίκων παρά τη δύσκολη ζωή τους. Ηρεμία είπα; Όχι τη νύχτα της Ανάστασης πάντως, όπου κατάλαβα ότι από όπλα και πυρομαχικά υπάρχουν παραπάνω από αρκετά..!!
Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά για να προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά δεν αξίζει. Πιο πολύ αξίζει το χαμόγελο του κυρίου Βασίλη με την ταβέρνα στο λιμάνι, που μας κέρασε τον καφέ και τα γλυκίσματα το πρωί πριν αναχωρήσουμε, η "συνοδεία" και οι κόρνες από βαρκάρηδες στο καράβι της επιστροφής τη Δευτέρα του Πάσχα..και η αίσθηση που σου μένει...
Ξέχασα κάτι...;; Τι άλλο, η Γαλάζια σπηλιά! Ειλικρινά, είχα δει εκατοντάδες φωτογραφίες πριν επισκεφτώ αυτό το θαύμα της φύσης..Μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι καμία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.Απλά το μέρος είναι φτιαγμένο για να το απολαύσεις στην ολότητα του με τα μάτια σου όσο είσαι εκεί, σαν να μη θέλει να φανερώσει το μεγαλείο σε κανένα φακό..
Παρ' όλα αυτά, η φωτογραφική δούλευε στο full, θα παραθέσω ένα δείγμα εδώ, μαζί με τις αναμνήσεις μου από ένα διήμερο τόσο ξεχωριστό, όχι απλά όμορφο..
Όπως λέει και ο τίτλος, περάσαμε το φετινό Πάσχα εκεί στην άκρη της πατρίδας μας, παρέα με λίγο καλό κόσμο και με μία αίσθηση ότι αυτός ο τόπος "κάτι έχει".. Δε νομίζω να είναι μεγάλη η ιστορία μου, ούτε τρεις μέρες δεν ήταν αυτές..Μάλλον ζέσταμα για να ξεκινήσω τα περί Κούβας θα είναι η αφήγησή μου
Το πρόγραμμα έλεγε ότι Μ. Παρασκευή πρωί, το καράβι θα περνούσε από τη Ρόδο που μένουμε, με προορισμό τη νήσο Μεγίστη. Τελικά το πρόγραμμα πήγε "λίγο" πίσω.. Όπως ίσως κάποιοι θυμάστε, τα μποφόρ στο Αιγαίο κράτησαν τα πλοία στα λιμάνια, και το Blue Star έφτασε τελικά στο Καστελόριζο την Κυριακή του Πάσχα στις 9 το πρωί...
Δεν ήμασταν μέσα, προς θεού...χεχε! Μόλις έμαθα για το απαγορευτικό, έκλεισα κατευθείαν αεροπορικά, για το Μ. Σάββατο πρωί πρωί, με το μικρό υπέροχο αεροπλανάκι της Ολυμπιακής!! (Δεν το λέω ειρωνικά, νιώθω πολύ ωραία σε ελικοφόρα μικρά αεροσκάφη..). Με μία αεροσυνοδό, 35 θέσεις, πολύ όμορφη θέα στη θάλασσα και στα τουρκικά παράλια, τα 25 λεπτά πτήσης ήταν ξεχωριστή εμπειρία για εμένα, τη σύζυγο και τους γονείς μου! Μπόνους η αντίδραση της μητέρας όταν κατάλαβε ότι το Καστελόριζο είναι "αυτό το μικρό βραχάκι εδώ;!;!" και ένα μακρόσυρτο "Απαπααααά" για το μήκος του διαδρόμου προσγείωσης..
Η απόσταση από το αεροδρόμιο στο χωριό είναι κάτι παραπάνω από 3 χιλιόμετρα. Ή μπαίνεις στη σειρά για να εξυπηρετηθείς από το μοναδικό ταξί του νησιού ("θα σας προλάβω όλους" έλεγε), ή παίρνεις ένα mini bus που δουλεύει μόνο την καλοκαιρινή σεζόν. Ή, αν είσαι σαν κι εμάς, βάζεις τη μικρή τσάντα στην πλάτη, και περπατάς στην πρωινή αύρα, βλέποντας στα αριστερά το νησί της Ρω και απέναντι στα 2 χιλιόμετρα τους γείτονες. Να πω εδώ ότι έχω γνωστό στο νησί ο οποίος μάταια περίμενε τηλέφωνο για να μας κατεβάσει με το αυτοκίνητο...
Το νησί έχει δύο κολπίσκους - οικισμούς, έναν στο κεντρικό λιμάνι και έναν στην περιοχή Μανδράκι, κολλητά είναι. Στο δεύτερο μείναμε εμείς, στο Mandraki Paradise. Αυτόνομες μεζονέτες με όλα όσα χρειάζεται κανείς, πολύ καλή φιλοξενία και απόλυτη ησυχία.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπως και την επόμενη, κάναμε όλα όσα μπορεί να κάνει κάποιος σε τούτο το κομμάτι γης.. Περπατήσαμε όλο το νησί κυριολεκτικά, μέχρι το Παλαιόκαστρο και από εκεί στον Αϊ Γιώργη του βουνού, κατεβήκαμε τα 400 σκαλιά από εκεί προς το λιμάνι (τα είχαμε ανέβει την προηγούμενη).. Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, φάγαμε κατσικάκι γεμιστό τη μέρα του Πάσχα, αυτό είναι το έθιμο εκεί. Φυσικά περπατήσαμε το μονοπάτι που ενώνει παραθαλάσσια το Μανδράκι με το λιμάνι, θαυμάζοντας το Λυκιακό τάφο, και απολαύσαμε τη θέα από το παλιό κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη προς την πόλη. Αυτό που σε συνεπαίρνει στο τόπο εκείνο είναι η παροιμιώδης ηρεμία που κυριαρχεί, αλλά και η περηφάνια των κατοίκων παρά τη δύσκολη ζωή τους. Ηρεμία είπα; Όχι τη νύχτα της Ανάστασης πάντως, όπου κατάλαβα ότι από όπλα και πυρομαχικά υπάρχουν παραπάνω από αρκετά..!!
Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά για να προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά δεν αξίζει. Πιο πολύ αξίζει το χαμόγελο του κυρίου Βασίλη με την ταβέρνα στο λιμάνι, που μας κέρασε τον καφέ και τα γλυκίσματα το πρωί πριν αναχωρήσουμε, η "συνοδεία" και οι κόρνες από βαρκάρηδες στο καράβι της επιστροφής τη Δευτέρα του Πάσχα..και η αίσθηση που σου μένει...
Ξέχασα κάτι...;; Τι άλλο, η Γαλάζια σπηλιά! Ειλικρινά, είχα δει εκατοντάδες φωτογραφίες πριν επισκεφτώ αυτό το θαύμα της φύσης..Μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι καμία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.Απλά το μέρος είναι φτιαγμένο για να το απολαύσεις στην ολότητα του με τα μάτια σου όσο είσαι εκεί, σαν να μη θέλει να φανερώσει το μεγαλείο σε κανένα φακό..
Παρ' όλα αυτά, η φωτογραφική δούλευε στο full, θα παραθέσω ένα δείγμα εδώ, μαζί με τις αναμνήσεις μου από ένα διήμερο τόσο ξεχωριστό, όχι απλά όμορφο..
), ότι και η δική μου βρίσκεται στη λίστα...Παρακαλώ όπως μεταφερθεί, όχι τίποτα άλλο, ετοιμάζομαι να παραπονεθώ κι επισήμως γιατί ο κύριος 
