giorgoStar
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 316
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Έχουν ειπωθεί τόσα κι άλλα τόσα, ψηφιακό μελάνι άπλετο, λήψεις από κάθε σημείο και οπτική αλλά παρακάτω παραθέτω τη δική μου ιστορία από το ταξίδι εβδομάδας, το τελευταίο μου για φέτος, στην Ισπανία.
Η πρώτη ιδέα όταν διεργάνωνα τις άδειές μου ήταν να κατέβουμε με αυτοκίνητο από τη Ζυρίχη στη χώρα των Βάσκων. Μαρκάροντας τα σημεία ενδιαφέροντος, δε μου έβγαιναν οι χρόνοι, συν τοις άλλοις υπήρχε το ρίσκο του κακού καιρού Οκτώβρη μήνα κι έτσι έπεσε η ιδέα της πρωτεύουσας και των γύρω περιοχών, νοικιάζοντας αυτοκίνητο στη Μαδρίτη και κάνοντας γύρες με βάσεις τη Βαλένθια, το Τολέδο και κλείνοντας τη Μαδρίτη.
Στο πρόγραμμά μου, ακολούθησα πιστά τη διαδικασία «μαρκαρίσματος». Διάβασμα στο φόρουμ και στο ίντερνετ, προβολές στο youtube, μέτρηση αποστάσεων στο google maps και ένστικτο στο τι θα με αποζημιώσει για τον κόπο.
Πρωί πρωί στο Μπαράχας για να μη χάνουμε τη μέρα. Ακριβώς έξω από το Τέρμιναλ 2, τα ενοικιαζόμενα και με ολίγο τρόμο που η Firefly, στην οποία κλείσαμε για 7 μέρες 140€, είχε αξιολόγηση 1.9/5 από την google, κάνουμε μια επιτόπια αναβάθμιση για να νιώσουμε ασφαλείς και ευτυχώς άξιζε. Το opel zafira που μας έδωσαν, ήταν καινούργιο (ήταν ακόμη εμφανείς οι ίνες καοτςούκ στα λάστιχα), παρόλες τις γρατζουνιές σε όλες του τις πλευρές και το μισό μπροστινό προφυλακτήρα (!) Όχι, ήταν ασφαλές και πραγματικά άνετο, να τα λέμε όλα.
Στους δρόμους τώρα, αυτοκινητόδρομοι πολύ πολύ άνετοι, σχεδόν άδειοι και σε μεγάλο κομμάτι της με 3 λωρίδες+λεα. Αυτό που μας κούρασε, ήταν το ότι παραήταν ο δρόμος καλός κι ευθύς και με μονότονο τοπίο τους ξερούς λοφίσκους στο δρόμο προς Βαλένθια. Μετά από πρωινό ταξίδι κι όλας, η διαδρομή ήταν απόλυτα νανουριστική. Η βενζίνη κυμαίνονταν στα 1.30-1.40 και οι οδηγοί ήταν τόσο ήρεμοι και σε σειρά, ούτε να χώνονται, ούτε να δείχνουν τη σπαστικομάρα τους και τις αυτοκτονικές τους τάσεις (όπως κάνουν άλλοι κι άλλοι γκουχ γκουχ), μετρημένοι και chilly. Όπως και στην Αμερική, στην Ισπανία κυκλοφορούν μεγάλα αυτοκίνητα αλλά εφόσον υπάρχει άπλα στους δρόμους, ακόμα και στον αστικό ιστό, επακόλουθη και η γκουμούτσα. Διόδια λιγοστά. Υπάρχει βασικά επιλογή δρόμου με διόδια ή χωρίς, χωρίς να υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στους χρόνους. Το gps μάς έστελνε σε δρόμους χωρίς διόδια ή μπορεί κι εκεί που κινηθήκαμε να ήταν άνευ. Τα μόνα που πληρώσαμε ήταν στην έξοδο της Μαδρίτης για Βαλενθια και στον αυτοκινητόδρομο του Αλικάντε.
Μια στασούλα στο δρόμο προς Βαλένθια είναι πάντα επιτακτική στην Κουένκα. Χτισμένη σε κορυφή γκρεμού, με το οχυρωμένο τμήμα της μνημείο Unesco, μας δίνει μια πρώτη γεύση του τι θα ακουλουθήσει στο συνολικό ταξίδι μας. Μικρούλα αλλά ζωντανή, με πολλούς γάμους να λαμβάνουν χώρα, σχολική μπάντα να γεμίζει τους δρόμους με τους ήχους του Bella Ciao και η θέα από ψηλά στους γκρεμνούς και τα φαράγγια αναζωογονητική. Παρατήρησα ότι υπάρχουν πολλές διαδρομές με μονοπάτια στο δρυμό της Κουένκα, για τους οπαδούς των πεζο/ποδηλατοδρομιών πιστεύω να είναι μοναδική εμπειρία. Οι ιδιαίτεροι σχηματισμοί από τα βράχια κρατούν το ενδιαφέρον και γενικότερα άξιζε η στάση, είναι θεωρώ must στη διαδρομή Μαδρίτη-Βαλένθια.
Φτάνοντας στη Βαλένθια, μεγάλες πολυκατοικίες υψώνονται στην είσοδό μας και αφηνόμαστε στο πολύ καλό και σε εξαιρετική τοποθεσία ξενοδοχείο που κλείσαμε, το Malcolm & Barett. Η διαμονή μας ικανοποιητικότατη, ένα θέμα υπήρχε με τη μόνωση αλλά λείπαμε όλη μέρα και το βράδυ απλά σωριαζόμασταν. Η περιοχή καλή, ίση απόσταση και προς τη θάλασσα και προς το κέντρο ποδαράτο σαφώς, σούπερμάρκετ, μανάβικα, ταμπακερίες όλα. Μέχρι και κουρείο βρήκα με 4€. Πάρκινγκ έξω στα στενά και όχι σε αυτό του ξενοδοχείου με 10€ τη μέρα. Αρκεστήκαμε την πρώτη απογευματιά στην εξερεύνηση της περιοχής και στο να τιμήσουμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου, όπου θα είχαν και βραδιά φλαμένγκο. Ο καιρός θαυμάσιος, ο κόσμος χαλαρός, με καλό κυρίως βιοτικό επίπεδο, για χώρα επισήμως σε οικονομική κρίση. Σαφώς και υπάρχει φτώχεια αλλά δεν υπάρχει η ανέχεια και η εξαθλίωση που βλέπω στους ανθρώπους των αποκαλούμενων πρώτων οικονομικών δυνάμεων τις Δύσης, ΗΠΑ, Γερμανία ή Αγγλία (και αυτή η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί...)
Οι κάτοικοι μικροκαμωμένοι αλλά κοτσανάτοι και οι προσμίξεις μάς έρχονται σαφώς από Λατινική Αμερική και γενικότερα από Μαρόκο και Βόρεια Αφρική . Γενικά την αγάπησα. Μπορεί να μην είχε το ένα το κάτι, είχε όμως ζωή, μπήκα κατευθείαν στο ρυθμό, ένιωσα ότι είμαι στην κοινότητά τους. Να δώσω και συγχαρίκια στο δήμαρχο ή σε αυτόν που είναι υπεύθυνος για το πως είναι αξιοποιημένες οι υποδομές, που υπάρχει άπλα και για τον πεζό και για τον ποδηλάτη και για τον οδηγό αυτοκινήτου. Τι κρατώ απ´τη Βαλένθια: τη χαλαρωτική βόλτα στο λιμάνι με την τεράστια παραλία, το κέντρο του, την περιοχή Russafa με άπειρα εστιατόρια και μπαρ και με το φανταστικό μπραντσάδικο Dulce de Leche, που προτείνω σε όλους, την ολοκληρωμένη διαδρομή του πάρκου γύρω από το κέντρο που είναι φτιαγμένο σε πρώην ποτάμι και επικοινωνεί με το βοτανικό κήπο, το βασιλικό κήπο και το πάρκο Καλατράβα με τα φουτουριστικά κτίρια και το ξακουστό Ακουάριουμ. Ακόμη και η περιοχή Betero πάνω από την ακτή, με πολλούς τσιγγάνους κατοίκους κι ένα 12χρονο σε ποδήλατο που μου προσέφερε μαριχουάνα, είχε το ενδιαφέρον του κυρίως με την αποικιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών του. Highlight στο όλο σκηνικό, ήταν ότι πετύχαμε τοπική επέτειο της επαρχίας της Βαλένθια, την 09.10 όπου ο βασιλιάς είχε διώξει τους Μουσουλμάνους και απολαύσαμε στις 00.00 απίστευτα πυροτεχνήματα πάνω απ´τα κεφάλια μας. Μετά διάβασα ότι την ίδια μέρα γιορτάζουν τον Άγιο Διονύσιο που είναι σαν τον Άγιο Βαλεντίνο και δωρίζουν μαρτσιπάν στους αγαπημενους τους. Θα ξαναπάω οπωσδήποτε, κάπου στο travelstories πήρε το μάτι μου ότι κάνουν εντυπωσιακό καρναβάλι.
Η εκδρομή από Valencia είχε κατεύθυνση στα νότια με πρώτη στάση τη Μούρθια. Στη διαδρομή μας με το αυτοκίνητο το Fuego της Φουρέιρα έπαιζε συνέχεια στα ραδιόφωνα, ήταν ακριβώς εκείνη η βδομάδα όπου είχε ανέβει στο επίσημο νο1 πωλήσεων και αναμεταδόσεων της χώρας. Μπορεί να είναι και ασήμαντο γεγονός αλλά προσωπικά μού προσέδωσε μια ευχάριστη γεύση στο όλο ταξίδι.
Η Μούρθια για να επιστρέψουμε, είναι μια γλυκούλα μικρή πόλη με τον πολύ δυνατό καθεδρικό, την πλατεία Σαν Ντομίνγκο με τους οικογενειακούς περιπάτους και τη βόλτα στο ποτάμι Segura όπου κάποιοι κάνανε μέχρι και κανό κάτω από την κρεμαστή γέφυρα.
Συνεχίσαμε για το κοσμικό Αλικάντε, που είναι ακριβώς ότι του προσδίδει ο προσδιορισμός «κοσμικός». Ένα παραθαλάσσιο θέρετρο με υποτυπώδες ιστορικό κέντρο, ξενοδοχεία θεριά για all inclusive καταστάσεις προφανώς, και άπειρους Άγγλους και Γερμανούς τουρίστες. Μια μαρίνα γεμάτη πολυτελή τζετ και το λόφο της Αγια-Βαρβάρας να δεσπόζει στο φόντο. Τη βρήκα απρόσωπη πόλη, εντελώς εμπορευματοποιημένη και αν πήγαινα εκεί ποτέ για κανονικές διακοπές αμφιβάλλω αν θα χαλάρωνα.
Την ίδια εντύπωση δε μου έδωσε ευτυχώς μια άλλη πόλη της Costa Blanca, βορειότερα του Αλικάντε, το Benidorm. Απίστευτη πρώτη εικόνα το ότι όταν εισέρχεσαι στην πόλη, αντικρύζεις ένα skyline από ουρανοξύστες. Αυτό ναι, δεν το περίμενα. Αν ρωτήσεις κάποιον, με ευκολία θα πει ότι το Benidorm είναι ένα μικρό Αλικάντε. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά εγώ το βρήκα πιο συμμαζεμένο, πιο χαλαρό (νομίζω κάνουν μεγαλύτερες ηλικίες λουτρο-τουρισμό), είχε κάποια κιτς μαγαζιά για Άγγλους (καραόκε-σπορκαφέ κτλ), είχε όμως πιο πολλή πλάκα, πιο ζωντανούς ανθρώπους και οι ουρανοξύστες μένουν μεν στο προσκήνιο, στην ακτογραμμή όμως είναι μικρά τα κτίρια και τα μαγαζάκια και κάνουν τη βόλτα πιο ανθρώπινη.
Η δέυτερη βάση μας ήταν το Τολέδο για πρακτικούς λόγους κυρίως. Θέλαμε να χαλαρώσουμε λιγάκι και η διαμονή μας στη μεγαλούπολη δε θα μας το επέτρεπε αυτό συν του ότι η έξοδος/είσοδος του Τολέδο στο οδικό δίκτυο είναι πολύ πιο εύκολη και γρήγορη από το να μπλέκεις σε κίνηση πόλης. Είχα διαβάσει στο φόρουμ ότι καλή περίπτωση στη διαμονή του Τολέδο είναι τα Cigarral (=επαύλεις με καταλύματα εργατών-φρουρών) απέναντι από την καστροπολιτεία, που έχουν πλέον διαμορφωθεί σε ξενοδοχεία. Έτσι απολαμβάναμε την άνεση, την ησυχία κ τη θέα φυσικά, χωρίς να είμαστε μακρυά από την πόλη. Εντάξει ήταν κομμάτι ποδαρόδρομος αλλά δε μας ταλαιπώρησε τόσο. Εξάλλου παρα πολύς κόσμος κάνει με τα πόδια το γύρο της παλιάς πόλης.
Στο Τολέδο αλλάξαμε εποχή με τη μία κι επειδή ήταν και η βάση μας, την εξερευνήσαμε πιθαμή προς πιθαμή. Μια από τις ελάχιστες φορές που μπήκαμε σε καθεδρικό και μάς εντυπωσίασε με τον πλούτο του, νιώσαμε λίγο από αύρα ΕλΓκρέκο στο σπίτι του, φάγαμε από συνεταιρισμό καλογραίων τοπικά αρτοσκευάσματα, δοκιμάσαμε το αυθεντικό μαρτσιπάν από την αλυσίδα Santo Tome, περπατήσαμε περιμετρικά της πόλης για να την έχουμε φόντο από όλες τις απόψεις της, ανεβοκατεβήκαμε τις κυλιόμενες σκάλες πολλές φορές, χαθήκαμε, κάναμε γύρα μέχρι και στο νέο Τολέδο και ήπιαμε καφε στο «Central Perks»από τα Φιλαράκια, που μπορεί να μην ήταν από το επίσημο franchise (εξού και Perks) αλλά ήταν φτιαγμένο αλα Φιλαράκια. Αυτό που επίσης πάθαμε στο Τολέδο ήταν να πεινάσουμε. Θα ήταν ή πανάκριβα ή κλειστά. Η πόλη αν και πολύ τουριστική είχε πολλές νεκρές ώρες. Αυτό με τη σιέστα μας ταλαιπώρησε γενικά στο φαγητό. Στη Βαλένθια για παράδειγμα έψαχνα για εστιατόρια με παέγια, τα οποία ήταν μόνο ανοιχτά για 3 ώρες στη μέρα (όταν μια σωστή παέγια θέλει 1 ώρα για να γίνει) ή μόνο ώρες γραφείου 09.00-17.00 ή θα άνοιγαν μετά το σπαστό στις 20.30. Ευτυχώς στην πρώτη γέφυρα (του St Martin) που μας ξέβγαζε ο δρόμος από το ξενοδοχείο, υπήρχε πάντα μια μπιραρία ανοιχτή, El Puente στο όνομα, με ένα φανταστικό κυριούλη που το διαχειρίζεται και πραγματικά αγαπά αυτό που κάνει και μας έσωζε στα πεινασμένα σούρουπα. Και μαζί με τη μπιρίτσα συνοδευτικό ένα μπολάκι με τηγανητό γαβράκι για να μην κατεβαίνει ξεροσφύρι και ποικιλίες από μαγειρεμένα για μεζέ πχ καλαμαράκι, μανιτάρια σωτέ, σκορδάτες φτερούγες κοτόπουλου κτλ. Γλυκύτατη κατάσταση, γεμάτος φυσικά όλη τη μέρα με ντόπιους. Στην τελική να σας πω, καλύτερα κι όλας. Σώσαμε πολλά λεφτά από το να μην τρώμε υπερχρεωμενα χαμόν, νιώθαμε ευπρόσδεκτοι και όχι ως τουρίστες και ήμασταν και κοντά στο cigarral μας.
Από το Τολέδο τώρα η ημερήσια μας εκδρομή περιελαμβανε άλλες καστροπόλεις και θα κατέληγε σε παλάτι. Θα τη χαρακτήριζα διαδρομή του παραμυθιού, αφού ήμασταν συνεχώς με φόντο μεσαιωνικά κάστρα, αλκαζάρ, τείχη και κήπους. Πρώτη στάση η Αβίλα με τα πιο καλοδιατηρημένα τείχη περιμετρικά της πόλης, πολύ συμμαζεμένη, νοικοκυρεμένη και πεντακάθαρη, καινούργιοι δρόμοι, όμορφη η κεντρική πλατεία mayor και οι έξοδοί της στα σημεία ενδιαφέροντος.
Δεύτερη στάση η Σεγόβια με το Aqueduct της και τη βόλτα που πολύ ευχαριστήθηκα γιατί λειτουργεί σε ενότητες, δεν είναι ενιαία και αυτό επιφύλασε εκπλήξεις. Η Σεγόβια μου άρεσε ένα κλικ παραπάνω από την Αβίλα και υπήρχαν πράγματα που δεν εξερεύνησα. Είναι λοιπόν το Aqueduct που το παίρνεις βόρεια για να καταλήξεις στον καθεδρικό, μετά αν το συνεχίσεις φτάνεις στο εντυπωσιακό Αλκαζάρ που λένε ότι ο Ντίσνεϊ εμπνεύστηκε για το λογότυπο της εταιρίας του(που όμως δεν ισχύει γιατί είναι ολοφάνερο ότι η εμπνευση έρχεται από Βαυαρία μεριά). Από το Αλκαζάρ, κατεβαίνεις σε γκρεμνό που σε βγάζει σε μονοπάτια εκτός καστροπόλης για μοναστήρια, κήπους ποιητών κτλ τα οποία δεν τιμήσαμε κι επιστρέφοντας στην παλιά πόλη, εβραϊκή συνοικία με όμορφες πλατεϊτσες.
13 χλμ νοτιότερα της Σεγόβια, στον οικισμό Ildefonso, βρίσκεται το Palacio Real de La Granja, που θα το χαρακτήριζα ξαδελφάκι του Potsdam στο Βερολίνο και στο συγκεκριμένο το Granja έχει ζήσει και ο Φράνκο ένα φεγγάρι. Ο οικισμός ανεπτυγμένος λόγω του τουρισμού και το παλάτι εντυπωσιακό σαφώς με τεράστιους κήπους, συντριβάνια που λειτουργούσαν μόνο σε συγκεκριμένα ωράρια και ηρεμία μιας που ήταν ήδη απογευματάκι και υπήρχαν μετρημένοι επισκέπτες στο χώρο.
Ο γυρισμός μας στο Τολέδο μέσα από το βουνό Peñalara και το εθνικό πάρκο Manganares μόνο βαρετός δεν ήταν. Είχαμε δώσει στο gps ένα mall που βρισκόταν στο δρόμο μας, στην πόλη Collado Villalba, αλλά πριν τη Μαδρίτη. Θέλαμε να αποφύγουμε τον κόσμο που σχολούσε εκείνη την ώρα και θα γέμιζε τις περιφερειακές της πρωτευούσης. Η διαδρομή μες στο πράσινο με έλατα, λίμνες και οδηγούμε ανηφορικά το βουνό χωρίς να ξέρουμε που θα μας φτάσει (σε υψόμετρο 1870 μ. τελικά), χανόμαστε μες στα σύννεφα που σκεπάζουν τις κορυφές, συναντούμε χιονοδρομικά κέντρα και γενικά ατραξιόν για βουνίσιες αποδράσεις. Δεν είχαμε ιδέα ότι θα ήταν έτσι αλλά αυτές είναι οι εκπλήξεις στα roadtrips. Οι οικισμοί στην κοιλάδα, αφού το κατεβήκαμε, πολύ όμορφοι και πιστέυω το εμπορικό κέντρο σαν ανάπαυλα από το σοκ του υψομέτρου, ήταν ό,τι έπρεπε. Ψωνάκια λοιπόν από σουπερμάρκετ, χαμόν, κακάο για τσούρος κτλ και στην επιστροφή δεν τη γλυτώσαμε την κινησούλα στη Μαδρίτη. Πολύ πράμα αλλά ευτυχώς χωρίς στασιμότητα, όλα βρισκόντουσαν εν κινήσει.
Τελευταία στάση της τουρ η Μαδρίτη.
Πριν ξεκινήσω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη που έχουν δώσει απίστευτες πληροφορίες και ειδικά τον giannimits για τη Μαδρίτη. Θεωρώ δε μπορεί κανείς να ξεπεράσει την ιστορία του για την πόλη και προσωπικά δεν το θέλω κι όλας.
Καταφέραμε και κάναμε πρωινό τσεκιν στο ξενοδοχείο Elba Alcala (πρώην Holiday Inn) και επίτηδες το έκλεισα κοντά στο αεροδρόμιο γιατί η επιστροφή μας ήταν αρκετά πρωί. Παρέχει το ξενοδοχείο δωρεάν μετάφορά στο αεροδρόμιο ούτως ή άλλως. Παραδώσαμε κατόπιν το αυτοκίνητο γιατί με τόσες συγκοινωνίες δεν το χρειαζόμασταν και με μια κάρτα τύπου oyster, φορτώσαμε για όσες μέρες θα τη χρησιμοποιούσαμε και βουρ στο ψητό. Πλέον μιλάμε για μια μεγαλούπολη. Το αίμα που βράζει γίνεται αισθητό ειδικά όταν τις προηγούμενες μέρες ζούσαμε στη νωχελικότητα. Κάτι μαύρα σύννεφα κάνουν την εμφάνισή τους αλλά ευτυχώς όχι για πολύ. Την ώρα της μπόρας διασχίζαμε το πάρκο del buen Retiro. O κόσμος παρά τη βροχή απτόητος συνέχιζε να γυμνάζεται, να φωτογραφίζεται, να κάνει βαρκάδα στη λιμνούλα και άλλα παρόμοια.
Στόχος μου ήταν να ανέβουμε στο circulo de bellas Artes για τη θέα. Ο άνθρωπος μάς είπε, είναι συννεφιασμένος ο καιρός δε θα βλέπουμε τίποτε αλλά το ρισκάραμε και φωτογραφίσαμε ό,τι μπορούσαμε σε μια ταράτσα όλη δική μας. Όταν άνοιξε ο καιρός και περάσαμε αργότερα από εκεί η ουρά ήταν το μισο τετράγωνο που βρισκόταν το κτίριο. Οπότε καλά κάναμε.
Τι συνέβη αργότερα στη μέρα: η 12η Οκτωβρίου είναι εθνική εορτή. Η μέρα που ανακάλυψε ο Κολόμβος το Νέο Κόσμο. Υπήρχε στην πόλη στρατιωτική παρέλαση, με τους βασιλιάδες, επίδειξη πολεμικών αεροσκαφών, με σημαίες και ταμπούρλα. Με το που τελειώνει η παρέλαση, ανοίγει την ίδια στιγμή ο καιρός, ο ουρανός καταγάλανος και ο ήλιος είχε ήδη στεγνώσει τα πάντα. Ε εκείνη τη στιγμή η πόλη βουλιάζει. Εμείς συνεχίσαμε βεβαίως κανονικά τη βόλτα μας για να δούμε τα βασικά αξιοθέατα της πόλης, την πλατεία Mayor, την porta del Sol κτλ κτλ κτλ αλλά γινόταν παντού το αδιαχώρητο.
Ένα κομμάτι του κέντρου επίσης αναπλάθεται και είναι πολύ στενάχωρο, στο Corte Ingles δεν επέτρεπαν άσχετο κόσμο να βγαινει στο μπαλκόνι για τη θέα, στα μουσεία που ήταν όλη τη μέρα δωρεάν λόγω εορτής, οι ουρές έκαναν σλάλομ περιμετρικά των τετραγώνων, στη δε αγορά του San Miguel, μία που ανεβηκα στο κατώφλι και μία που βγήκα, δε χωρούσαμε. Κατεβαίνοντας στο χαμό εντόπισα ένα παραδοσιακό εστιατόριο που ήταν ψιλοάδειο εκείνη τη στιγμή (Cantina La Traviesa) και λέω μάλλον ήρθε η ώρα και να δοκιμάσουμε παραδοσιακά και να μας πιάσουν τον κ***ο αλλά και να νιώσουμε τον πανικό αυτών των εστιατορίων, αυτό που κάθονται όρθιοι στο μπαρ και χώνονται για ένα ποτήρι κρασί ή ένα πιατάκι καλαμαράκια. Εμείς σε τραπέζι βέβαια, εξυπηρετηθήκαμε άμεσα και απλά παρατηρούσαμε την απόγνωση του κόσμου να βρει ένα κενό για να κάτσει. Δοκίμασα φασόλια γίγαντες με θαλασσινά, τους πήγαιναν είναι η αλήθεια, ποικιλία τυριών-αλλαντικών και τοπικό κρασί. Όλα σε καλό επίπεδο. Μια μικρή γύρα ακόμη προς πόρτα Τολέδο και από εκεί επιστροφή για σώριασμα.
Η επόμενη και τελευταία μέρα θα αφορούσε πολιτισμό και γειτονιές. Ξεκινήσαμε τη βόλτα με στάση για πρωινό στην αρκετά καλή αλυσίδα αρτοποιίων-ζαχαροπλαστείων Granier, με Empanadas κάθε είδους για το δρόμο. 1.20 το ένα, 2.70 αν έπαιρνες 3. Στόχος ήταν από τη γέφυρα Τολέδο να κάνουμε το πάρκο Ρίο με τη φουτουριστική γέφυρα και το πολιτιστικό κέντρο Matadero και να ανέβουμε βόρεια προς σταθμό Atocha σε κάπως πιο υποβαθμισμένη περιοχή για μουσείο βασιλίσσης Σοφίας. Έτσι κι έγινε.
Πολύ καλό το μουσείο, πλήρες ως προς τα εκθέματα και φαντάζομαι για κάποιον που ασχολείται να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία. Ανηφορίζοντας προς τα πάνω συναντήσαμε το φόρουμ Caixa όπου εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε Disney, με προσχέδια, πίνακες, σημειώσεις και σημειολογία πίσω από τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων. Δεν υπήρχε περίπτωση να το έχανα. Πολύ καλοστημένο αν και μικρούλι τελικά.
Στο Prado πάλι ο φίλος μου δεν ήθελε να συνεχίσει και αποφασίσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη φορά. Ήταν η ώρα για τις γειτονιές του κέντρου. Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η περιοχή Lavapies, ολίγον αναρχοαυτόνομη, μου θύμισε Kreuzberg- Friedrichschain του Βερολίνου, γκράφιτι, πολυπολιτισμική αλλά με πολύ κόσμο, εστιατόρια και μπαρ και διαφέρει απόλυτα από το υπόλοιπο κέντρο, είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση και δεν το λέω αρνητικά.
Η οδός λογοτεχνίας όπως την ονομάζουν είναι ένα δρομάκι κάτω από την plaza mayor (κυρίως στην Cava Baja) με παλιά βιβλιοπωλεία και art café. Τα στενάκια είναι πολύ ιδιαίτερα αλλά το γεγονός ότι βρίσκονται ακριβώς στην τουριστική αρτηρία, τους καταβροχθίζει η μαζική διέλευση. Μια εξαιρετική περαντζάδα που θα ξαναέκανα επίσης μετα χαράς και τη θεωρώ highlight της Μαδρίτης είναι με αφετηρία τη Salamanca(την περιοχή με τους οίκους μόδας) και την Plaza Colon να το πάρεις όλο δυτικά μέσα απ´τα στενάκια. Ετσι συναντάς για αρχή τη plaza Salesas με στενάκια τύπου Βουκουρεστίου ή Προξένου Κορομηλά, συνεχίζεις με Chueca, τη διαχρονικά καρδιά της LGBT κοινότητας της πόλης η οποία βράζει από ανησυχία και έμπνευση και εξαπλώνεται δυτικότερα στη Malasaña, η οποία περιλαμβάνει και Tribunal και αγορά San Ildefonso, την πολύ εμπνεύσιμη κάθετη shopping street Fuencarral και πιάνει και plaza Espagna με Gran Via (το West End της Μαδρίτης), όπου διασχίζοντας τους κήπους του Sabatini επιλέγεις αν θέλεις να συνεχίσεις στο πάρκο del Oeste ή να τσεκάρεις το ιδιαίτερο mall Principe Pio που είναι φτιαγμένο μέσα σε σιδηροδρομικό σταθμό. Εμείς κάναμε το 2ο και επιλέξαμε για τις τελευταίες εικόνες και τελευταίες εντυπώσεις του ταξιδιού να γυρίσουμε προς τα πίσω να ξαναζήσουμε τους ρυθμούς της έντονης ζωής των κατοίκων της Μαδρίτης στα στενά της Malasaña, να βγούμε στη Gran Via να απολαύσουμε τα κτίρια φωτισμένα το βράδυ και έτσι γεμάτοι να ταξιδέψουμε πίσω στο σπίτι.
Ήταν μία εβδομάδα μόνο αλλά είδαμε τόσα πολλά μέρη σε αυτή τη χώρα. Από αστικά κέντρα μέχρι μεσαιωνικές πόλεις, ερημικά τοπία μέχρι καταπράσινους δρυμούς, ουρανοξύστες αλλά και παλάτια, τεράστιες παραλιάρες αλλά και χιονοδρομικά κέντρα, πρωτοστατούσες περιοχές σε Ιερά Εξέταση αλλά και σημεία απόλυτης ελευθερίας και έκφρασης, οικονομικά πτωχευμένη αλλά με αξιοπρεπέστατο βιοτικό επίπεδο και οργάνωση. Μπορεί λοιπόν η Ισπανία να μην έχει την απόλυτη ατραξιόν όπως τον Πύργο του Άιφελ, τις πιο καλά διατηρημένες παλιές πόλεις όπως της Ιταλίας ή την καλύτερη κουζίνα από της Ελλάδας, έχει λίγο απ´όλα με κοινό παρανομαστή τον τρόπο ζωής. Για μένα δηλαδή η ατραξιόν του κομματιού αυτού της Ισπανίας είναι το πως ζούνε, ο ρυθμός τους, η βόλτα τους, το vibe τους, η ευγένεια και η αξιοπρέπεια στη συμπεριφορά, χαλαροί τύποι που μπορεί να έχουν τα προσωπικά τους θέματα αλλά «ζούνε». Αυτό μου άρεσε και αυτό κρατώ. Θα επιστρέψω, λοιπόν. Έχω κάτι προηγούμενα με Βάσκους και Ανδαλουσιανούς ενώ το ορίστε μου έχουν κάνει και οι Εξτρεμαδούριοι.
Η πρώτη ιδέα όταν διεργάνωνα τις άδειές μου ήταν να κατέβουμε με αυτοκίνητο από τη Ζυρίχη στη χώρα των Βάσκων. Μαρκάροντας τα σημεία ενδιαφέροντος, δε μου έβγαιναν οι χρόνοι, συν τοις άλλοις υπήρχε το ρίσκο του κακού καιρού Οκτώβρη μήνα κι έτσι έπεσε η ιδέα της πρωτεύουσας και των γύρω περιοχών, νοικιάζοντας αυτοκίνητο στη Μαδρίτη και κάνοντας γύρες με βάσεις τη Βαλένθια, το Τολέδο και κλείνοντας τη Μαδρίτη.
Στο πρόγραμμά μου, ακολούθησα πιστά τη διαδικασία «μαρκαρίσματος». Διάβασμα στο φόρουμ και στο ίντερνετ, προβολές στο youtube, μέτρηση αποστάσεων στο google maps και ένστικτο στο τι θα με αποζημιώσει για τον κόπο.
Πρωί πρωί στο Μπαράχας για να μη χάνουμε τη μέρα. Ακριβώς έξω από το Τέρμιναλ 2, τα ενοικιαζόμενα και με ολίγο τρόμο που η Firefly, στην οποία κλείσαμε για 7 μέρες 140€, είχε αξιολόγηση 1.9/5 από την google, κάνουμε μια επιτόπια αναβάθμιση για να νιώσουμε ασφαλείς και ευτυχώς άξιζε. Το opel zafira που μας έδωσαν, ήταν καινούργιο (ήταν ακόμη εμφανείς οι ίνες καοτςούκ στα λάστιχα), παρόλες τις γρατζουνιές σε όλες του τις πλευρές και το μισό μπροστινό προφυλακτήρα (!) Όχι, ήταν ασφαλές και πραγματικά άνετο, να τα λέμε όλα.
Στους δρόμους τώρα, αυτοκινητόδρομοι πολύ πολύ άνετοι, σχεδόν άδειοι και σε μεγάλο κομμάτι της με 3 λωρίδες+λεα. Αυτό που μας κούρασε, ήταν το ότι παραήταν ο δρόμος καλός κι ευθύς και με μονότονο τοπίο τους ξερούς λοφίσκους στο δρόμο προς Βαλένθια. Μετά από πρωινό ταξίδι κι όλας, η διαδρομή ήταν απόλυτα νανουριστική. Η βενζίνη κυμαίνονταν στα 1.30-1.40 και οι οδηγοί ήταν τόσο ήρεμοι και σε σειρά, ούτε να χώνονται, ούτε να δείχνουν τη σπαστικομάρα τους και τις αυτοκτονικές τους τάσεις (όπως κάνουν άλλοι κι άλλοι γκουχ γκουχ), μετρημένοι και chilly. Όπως και στην Αμερική, στην Ισπανία κυκλοφορούν μεγάλα αυτοκίνητα αλλά εφόσον υπάρχει άπλα στους δρόμους, ακόμα και στον αστικό ιστό, επακόλουθη και η γκουμούτσα. Διόδια λιγοστά. Υπάρχει βασικά επιλογή δρόμου με διόδια ή χωρίς, χωρίς να υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στους χρόνους. Το gps μάς έστελνε σε δρόμους χωρίς διόδια ή μπορεί κι εκεί που κινηθήκαμε να ήταν άνευ. Τα μόνα που πληρώσαμε ήταν στην έξοδο της Μαδρίτης για Βαλενθια και στον αυτοκινητόδρομο του Αλικάντε.
Μια στασούλα στο δρόμο προς Βαλένθια είναι πάντα επιτακτική στην Κουένκα. Χτισμένη σε κορυφή γκρεμού, με το οχυρωμένο τμήμα της μνημείο Unesco, μας δίνει μια πρώτη γεύση του τι θα ακουλουθήσει στο συνολικό ταξίδι μας. Μικρούλα αλλά ζωντανή, με πολλούς γάμους να λαμβάνουν χώρα, σχολική μπάντα να γεμίζει τους δρόμους με τους ήχους του Bella Ciao και η θέα από ψηλά στους γκρεμνούς και τα φαράγγια αναζωογονητική. Παρατήρησα ότι υπάρχουν πολλές διαδρομές με μονοπάτια στο δρυμό της Κουένκα, για τους οπαδούς των πεζο/ποδηλατοδρομιών πιστεύω να είναι μοναδική εμπειρία. Οι ιδιαίτεροι σχηματισμοί από τα βράχια κρατούν το ενδιαφέρον και γενικότερα άξιζε η στάση, είναι θεωρώ must στη διαδρομή Μαδρίτη-Βαλένθια.
Φτάνοντας στη Βαλένθια, μεγάλες πολυκατοικίες υψώνονται στην είσοδό μας και αφηνόμαστε στο πολύ καλό και σε εξαιρετική τοποθεσία ξενοδοχείο που κλείσαμε, το Malcolm & Barett. Η διαμονή μας ικανοποιητικότατη, ένα θέμα υπήρχε με τη μόνωση αλλά λείπαμε όλη μέρα και το βράδυ απλά σωριαζόμασταν. Η περιοχή καλή, ίση απόσταση και προς τη θάλασσα και προς το κέντρο ποδαράτο σαφώς, σούπερμάρκετ, μανάβικα, ταμπακερίες όλα. Μέχρι και κουρείο βρήκα με 4€. Πάρκινγκ έξω στα στενά και όχι σε αυτό του ξενοδοχείου με 10€ τη μέρα. Αρκεστήκαμε την πρώτη απογευματιά στην εξερεύνηση της περιοχής και στο να τιμήσουμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου, όπου θα είχαν και βραδιά φλαμένγκο. Ο καιρός θαυμάσιος, ο κόσμος χαλαρός, με καλό κυρίως βιοτικό επίπεδο, για χώρα επισήμως σε οικονομική κρίση. Σαφώς και υπάρχει φτώχεια αλλά δεν υπάρχει η ανέχεια και η εξαθλίωση που βλέπω στους ανθρώπους των αποκαλούμενων πρώτων οικονομικών δυνάμεων τις Δύσης, ΗΠΑ, Γερμανία ή Αγγλία (και αυτή η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί...)
Οι κάτοικοι μικροκαμωμένοι αλλά κοτσανάτοι και οι προσμίξεις μάς έρχονται σαφώς από Λατινική Αμερική και γενικότερα από Μαρόκο και Βόρεια Αφρική . Γενικά την αγάπησα. Μπορεί να μην είχε το ένα το κάτι, είχε όμως ζωή, μπήκα κατευθείαν στο ρυθμό, ένιωσα ότι είμαι στην κοινότητά τους. Να δώσω και συγχαρίκια στο δήμαρχο ή σε αυτόν που είναι υπεύθυνος για το πως είναι αξιοποιημένες οι υποδομές, που υπάρχει άπλα και για τον πεζό και για τον ποδηλάτη και για τον οδηγό αυτοκινήτου. Τι κρατώ απ´τη Βαλένθια: τη χαλαρωτική βόλτα στο λιμάνι με την τεράστια παραλία, το κέντρο του, την περιοχή Russafa με άπειρα εστιατόρια και μπαρ και με το φανταστικό μπραντσάδικο Dulce de Leche, που προτείνω σε όλους, την ολοκληρωμένη διαδρομή του πάρκου γύρω από το κέντρο που είναι φτιαγμένο σε πρώην ποτάμι και επικοινωνεί με το βοτανικό κήπο, το βασιλικό κήπο και το πάρκο Καλατράβα με τα φουτουριστικά κτίρια και το ξακουστό Ακουάριουμ. Ακόμη και η περιοχή Betero πάνω από την ακτή, με πολλούς τσιγγάνους κατοίκους κι ένα 12χρονο σε ποδήλατο που μου προσέφερε μαριχουάνα, είχε το ενδιαφέρον του κυρίως με την αποικιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών του. Highlight στο όλο σκηνικό, ήταν ότι πετύχαμε τοπική επέτειο της επαρχίας της Βαλένθια, την 09.10 όπου ο βασιλιάς είχε διώξει τους Μουσουλμάνους και απολαύσαμε στις 00.00 απίστευτα πυροτεχνήματα πάνω απ´τα κεφάλια μας. Μετά διάβασα ότι την ίδια μέρα γιορτάζουν τον Άγιο Διονύσιο που είναι σαν τον Άγιο Βαλεντίνο και δωρίζουν μαρτσιπάν στους αγαπημενους τους. Θα ξαναπάω οπωσδήποτε, κάπου στο travelstories πήρε το μάτι μου ότι κάνουν εντυπωσιακό καρναβάλι.
Η εκδρομή από Valencia είχε κατεύθυνση στα νότια με πρώτη στάση τη Μούρθια. Στη διαδρομή μας με το αυτοκίνητο το Fuego της Φουρέιρα έπαιζε συνέχεια στα ραδιόφωνα, ήταν ακριβώς εκείνη η βδομάδα όπου είχε ανέβει στο επίσημο νο1 πωλήσεων και αναμεταδόσεων της χώρας. Μπορεί να είναι και ασήμαντο γεγονός αλλά προσωπικά μού προσέδωσε μια ευχάριστη γεύση στο όλο ταξίδι.
Η Μούρθια για να επιστρέψουμε, είναι μια γλυκούλα μικρή πόλη με τον πολύ δυνατό καθεδρικό, την πλατεία Σαν Ντομίνγκο με τους οικογενειακούς περιπάτους και τη βόλτα στο ποτάμι Segura όπου κάποιοι κάνανε μέχρι και κανό κάτω από την κρεμαστή γέφυρα.
Συνεχίσαμε για το κοσμικό Αλικάντε, που είναι ακριβώς ότι του προσδίδει ο προσδιορισμός «κοσμικός». Ένα παραθαλάσσιο θέρετρο με υποτυπώδες ιστορικό κέντρο, ξενοδοχεία θεριά για all inclusive καταστάσεις προφανώς, και άπειρους Άγγλους και Γερμανούς τουρίστες. Μια μαρίνα γεμάτη πολυτελή τζετ και το λόφο της Αγια-Βαρβάρας να δεσπόζει στο φόντο. Τη βρήκα απρόσωπη πόλη, εντελώς εμπορευματοποιημένη και αν πήγαινα εκεί ποτέ για κανονικές διακοπές αμφιβάλλω αν θα χαλάρωνα.
Την ίδια εντύπωση δε μου έδωσε ευτυχώς μια άλλη πόλη της Costa Blanca, βορειότερα του Αλικάντε, το Benidorm. Απίστευτη πρώτη εικόνα το ότι όταν εισέρχεσαι στην πόλη, αντικρύζεις ένα skyline από ουρανοξύστες. Αυτό ναι, δεν το περίμενα. Αν ρωτήσεις κάποιον, με ευκολία θα πει ότι το Benidorm είναι ένα μικρό Αλικάντε. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά εγώ το βρήκα πιο συμμαζεμένο, πιο χαλαρό (νομίζω κάνουν μεγαλύτερες ηλικίες λουτρο-τουρισμό), είχε κάποια κιτς μαγαζιά για Άγγλους (καραόκε-σπορκαφέ κτλ), είχε όμως πιο πολλή πλάκα, πιο ζωντανούς ανθρώπους και οι ουρανοξύστες μένουν μεν στο προσκήνιο, στην ακτογραμμή όμως είναι μικρά τα κτίρια και τα μαγαζάκια και κάνουν τη βόλτα πιο ανθρώπινη.
Η δέυτερη βάση μας ήταν το Τολέδο για πρακτικούς λόγους κυρίως. Θέλαμε να χαλαρώσουμε λιγάκι και η διαμονή μας στη μεγαλούπολη δε θα μας το επέτρεπε αυτό συν του ότι η έξοδος/είσοδος του Τολέδο στο οδικό δίκτυο είναι πολύ πιο εύκολη και γρήγορη από το να μπλέκεις σε κίνηση πόλης. Είχα διαβάσει στο φόρουμ ότι καλή περίπτωση στη διαμονή του Τολέδο είναι τα Cigarral (=επαύλεις με καταλύματα εργατών-φρουρών) απέναντι από την καστροπολιτεία, που έχουν πλέον διαμορφωθεί σε ξενοδοχεία. Έτσι απολαμβάναμε την άνεση, την ησυχία κ τη θέα φυσικά, χωρίς να είμαστε μακρυά από την πόλη. Εντάξει ήταν κομμάτι ποδαρόδρομος αλλά δε μας ταλαιπώρησε τόσο. Εξάλλου παρα πολύς κόσμος κάνει με τα πόδια το γύρο της παλιάς πόλης.
Στο Τολέδο αλλάξαμε εποχή με τη μία κι επειδή ήταν και η βάση μας, την εξερευνήσαμε πιθαμή προς πιθαμή. Μια από τις ελάχιστες φορές που μπήκαμε σε καθεδρικό και μάς εντυπωσίασε με τον πλούτο του, νιώσαμε λίγο από αύρα ΕλΓκρέκο στο σπίτι του, φάγαμε από συνεταιρισμό καλογραίων τοπικά αρτοσκευάσματα, δοκιμάσαμε το αυθεντικό μαρτσιπάν από την αλυσίδα Santo Tome, περπατήσαμε περιμετρικά της πόλης για να την έχουμε φόντο από όλες τις απόψεις της, ανεβοκατεβήκαμε τις κυλιόμενες σκάλες πολλές φορές, χαθήκαμε, κάναμε γύρα μέχρι και στο νέο Τολέδο και ήπιαμε καφε στο «Central Perks»από τα Φιλαράκια, που μπορεί να μην ήταν από το επίσημο franchise (εξού και Perks) αλλά ήταν φτιαγμένο αλα Φιλαράκια. Αυτό που επίσης πάθαμε στο Τολέδο ήταν να πεινάσουμε. Θα ήταν ή πανάκριβα ή κλειστά. Η πόλη αν και πολύ τουριστική είχε πολλές νεκρές ώρες. Αυτό με τη σιέστα μας ταλαιπώρησε γενικά στο φαγητό. Στη Βαλένθια για παράδειγμα έψαχνα για εστιατόρια με παέγια, τα οποία ήταν μόνο ανοιχτά για 3 ώρες στη μέρα (όταν μια σωστή παέγια θέλει 1 ώρα για να γίνει) ή μόνο ώρες γραφείου 09.00-17.00 ή θα άνοιγαν μετά το σπαστό στις 20.30. Ευτυχώς στην πρώτη γέφυρα (του St Martin) που μας ξέβγαζε ο δρόμος από το ξενοδοχείο, υπήρχε πάντα μια μπιραρία ανοιχτή, El Puente στο όνομα, με ένα φανταστικό κυριούλη που το διαχειρίζεται και πραγματικά αγαπά αυτό που κάνει και μας έσωζε στα πεινασμένα σούρουπα. Και μαζί με τη μπιρίτσα συνοδευτικό ένα μπολάκι με τηγανητό γαβράκι για να μην κατεβαίνει ξεροσφύρι και ποικιλίες από μαγειρεμένα για μεζέ πχ καλαμαράκι, μανιτάρια σωτέ, σκορδάτες φτερούγες κοτόπουλου κτλ. Γλυκύτατη κατάσταση, γεμάτος φυσικά όλη τη μέρα με ντόπιους. Στην τελική να σας πω, καλύτερα κι όλας. Σώσαμε πολλά λεφτά από το να μην τρώμε υπερχρεωμενα χαμόν, νιώθαμε ευπρόσδεκτοι και όχι ως τουρίστες και ήμασταν και κοντά στο cigarral μας.
Από το Τολέδο τώρα η ημερήσια μας εκδρομή περιελαμβανε άλλες καστροπόλεις και θα κατέληγε σε παλάτι. Θα τη χαρακτήριζα διαδρομή του παραμυθιού, αφού ήμασταν συνεχώς με φόντο μεσαιωνικά κάστρα, αλκαζάρ, τείχη και κήπους. Πρώτη στάση η Αβίλα με τα πιο καλοδιατηρημένα τείχη περιμετρικά της πόλης, πολύ συμμαζεμένη, νοικοκυρεμένη και πεντακάθαρη, καινούργιοι δρόμοι, όμορφη η κεντρική πλατεία mayor και οι έξοδοί της στα σημεία ενδιαφέροντος.
Δεύτερη στάση η Σεγόβια με το Aqueduct της και τη βόλτα που πολύ ευχαριστήθηκα γιατί λειτουργεί σε ενότητες, δεν είναι ενιαία και αυτό επιφύλασε εκπλήξεις. Η Σεγόβια μου άρεσε ένα κλικ παραπάνω από την Αβίλα και υπήρχαν πράγματα που δεν εξερεύνησα. Είναι λοιπόν το Aqueduct που το παίρνεις βόρεια για να καταλήξεις στον καθεδρικό, μετά αν το συνεχίσεις φτάνεις στο εντυπωσιακό Αλκαζάρ που λένε ότι ο Ντίσνεϊ εμπνεύστηκε για το λογότυπο της εταιρίας του(που όμως δεν ισχύει γιατί είναι ολοφάνερο ότι η εμπνευση έρχεται από Βαυαρία μεριά). Από το Αλκαζάρ, κατεβαίνεις σε γκρεμνό που σε βγάζει σε μονοπάτια εκτός καστροπόλης για μοναστήρια, κήπους ποιητών κτλ τα οποία δεν τιμήσαμε κι επιστρέφοντας στην παλιά πόλη, εβραϊκή συνοικία με όμορφες πλατεϊτσες.
13 χλμ νοτιότερα της Σεγόβια, στον οικισμό Ildefonso, βρίσκεται το Palacio Real de La Granja, που θα το χαρακτήριζα ξαδελφάκι του Potsdam στο Βερολίνο και στο συγκεκριμένο το Granja έχει ζήσει και ο Φράνκο ένα φεγγάρι. Ο οικισμός ανεπτυγμένος λόγω του τουρισμού και το παλάτι εντυπωσιακό σαφώς με τεράστιους κήπους, συντριβάνια που λειτουργούσαν μόνο σε συγκεκριμένα ωράρια και ηρεμία μιας που ήταν ήδη απογευματάκι και υπήρχαν μετρημένοι επισκέπτες στο χώρο.
Ο γυρισμός μας στο Τολέδο μέσα από το βουνό Peñalara και το εθνικό πάρκο Manganares μόνο βαρετός δεν ήταν. Είχαμε δώσει στο gps ένα mall που βρισκόταν στο δρόμο μας, στην πόλη Collado Villalba, αλλά πριν τη Μαδρίτη. Θέλαμε να αποφύγουμε τον κόσμο που σχολούσε εκείνη την ώρα και θα γέμιζε τις περιφερειακές της πρωτευούσης. Η διαδρομή μες στο πράσινο με έλατα, λίμνες και οδηγούμε ανηφορικά το βουνό χωρίς να ξέρουμε που θα μας φτάσει (σε υψόμετρο 1870 μ. τελικά), χανόμαστε μες στα σύννεφα που σκεπάζουν τις κορυφές, συναντούμε χιονοδρομικά κέντρα και γενικά ατραξιόν για βουνίσιες αποδράσεις. Δεν είχαμε ιδέα ότι θα ήταν έτσι αλλά αυτές είναι οι εκπλήξεις στα roadtrips. Οι οικισμοί στην κοιλάδα, αφού το κατεβήκαμε, πολύ όμορφοι και πιστέυω το εμπορικό κέντρο σαν ανάπαυλα από το σοκ του υψομέτρου, ήταν ό,τι έπρεπε. Ψωνάκια λοιπόν από σουπερμάρκετ, χαμόν, κακάο για τσούρος κτλ και στην επιστροφή δεν τη γλυτώσαμε την κινησούλα στη Μαδρίτη. Πολύ πράμα αλλά ευτυχώς χωρίς στασιμότητα, όλα βρισκόντουσαν εν κινήσει.
Τελευταία στάση της τουρ η Μαδρίτη.
Πριν ξεκινήσω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη που έχουν δώσει απίστευτες πληροφορίες και ειδικά τον giannimits για τη Μαδρίτη. Θεωρώ δε μπορεί κανείς να ξεπεράσει την ιστορία του για την πόλη και προσωπικά δεν το θέλω κι όλας.
Καταφέραμε και κάναμε πρωινό τσεκιν στο ξενοδοχείο Elba Alcala (πρώην Holiday Inn) και επίτηδες το έκλεισα κοντά στο αεροδρόμιο γιατί η επιστροφή μας ήταν αρκετά πρωί. Παρέχει το ξενοδοχείο δωρεάν μετάφορά στο αεροδρόμιο ούτως ή άλλως. Παραδώσαμε κατόπιν το αυτοκίνητο γιατί με τόσες συγκοινωνίες δεν το χρειαζόμασταν και με μια κάρτα τύπου oyster, φορτώσαμε για όσες μέρες θα τη χρησιμοποιούσαμε και βουρ στο ψητό. Πλέον μιλάμε για μια μεγαλούπολη. Το αίμα που βράζει γίνεται αισθητό ειδικά όταν τις προηγούμενες μέρες ζούσαμε στη νωχελικότητα. Κάτι μαύρα σύννεφα κάνουν την εμφάνισή τους αλλά ευτυχώς όχι για πολύ. Την ώρα της μπόρας διασχίζαμε το πάρκο del buen Retiro. O κόσμος παρά τη βροχή απτόητος συνέχιζε να γυμνάζεται, να φωτογραφίζεται, να κάνει βαρκάδα στη λιμνούλα και άλλα παρόμοια.
Στόχος μου ήταν να ανέβουμε στο circulo de bellas Artes για τη θέα. Ο άνθρωπος μάς είπε, είναι συννεφιασμένος ο καιρός δε θα βλέπουμε τίποτε αλλά το ρισκάραμε και φωτογραφίσαμε ό,τι μπορούσαμε σε μια ταράτσα όλη δική μας. Όταν άνοιξε ο καιρός και περάσαμε αργότερα από εκεί η ουρά ήταν το μισο τετράγωνο που βρισκόταν το κτίριο. Οπότε καλά κάναμε.
Τι συνέβη αργότερα στη μέρα: η 12η Οκτωβρίου είναι εθνική εορτή. Η μέρα που ανακάλυψε ο Κολόμβος το Νέο Κόσμο. Υπήρχε στην πόλη στρατιωτική παρέλαση, με τους βασιλιάδες, επίδειξη πολεμικών αεροσκαφών, με σημαίες και ταμπούρλα. Με το που τελειώνει η παρέλαση, ανοίγει την ίδια στιγμή ο καιρός, ο ουρανός καταγάλανος και ο ήλιος είχε ήδη στεγνώσει τα πάντα. Ε εκείνη τη στιγμή η πόλη βουλιάζει. Εμείς συνεχίσαμε βεβαίως κανονικά τη βόλτα μας για να δούμε τα βασικά αξιοθέατα της πόλης, την πλατεία Mayor, την porta del Sol κτλ κτλ κτλ αλλά γινόταν παντού το αδιαχώρητο.
Ένα κομμάτι του κέντρου επίσης αναπλάθεται και είναι πολύ στενάχωρο, στο Corte Ingles δεν επέτρεπαν άσχετο κόσμο να βγαινει στο μπαλκόνι για τη θέα, στα μουσεία που ήταν όλη τη μέρα δωρεάν λόγω εορτής, οι ουρές έκαναν σλάλομ περιμετρικά των τετραγώνων, στη δε αγορά του San Miguel, μία που ανεβηκα στο κατώφλι και μία που βγήκα, δε χωρούσαμε. Κατεβαίνοντας στο χαμό εντόπισα ένα παραδοσιακό εστιατόριο που ήταν ψιλοάδειο εκείνη τη στιγμή (Cantina La Traviesa) και λέω μάλλον ήρθε η ώρα και να δοκιμάσουμε παραδοσιακά και να μας πιάσουν τον κ***ο αλλά και να νιώσουμε τον πανικό αυτών των εστιατορίων, αυτό που κάθονται όρθιοι στο μπαρ και χώνονται για ένα ποτήρι κρασί ή ένα πιατάκι καλαμαράκια. Εμείς σε τραπέζι βέβαια, εξυπηρετηθήκαμε άμεσα και απλά παρατηρούσαμε την απόγνωση του κόσμου να βρει ένα κενό για να κάτσει. Δοκίμασα φασόλια γίγαντες με θαλασσινά, τους πήγαιναν είναι η αλήθεια, ποικιλία τυριών-αλλαντικών και τοπικό κρασί. Όλα σε καλό επίπεδο. Μια μικρή γύρα ακόμη προς πόρτα Τολέδο και από εκεί επιστροφή για σώριασμα.
Η επόμενη και τελευταία μέρα θα αφορούσε πολιτισμό και γειτονιές. Ξεκινήσαμε τη βόλτα με στάση για πρωινό στην αρκετά καλή αλυσίδα αρτοποιίων-ζαχαροπλαστείων Granier, με Empanadas κάθε είδους για το δρόμο. 1.20 το ένα, 2.70 αν έπαιρνες 3. Στόχος ήταν από τη γέφυρα Τολέδο να κάνουμε το πάρκο Ρίο με τη φουτουριστική γέφυρα και το πολιτιστικό κέντρο Matadero και να ανέβουμε βόρεια προς σταθμό Atocha σε κάπως πιο υποβαθμισμένη περιοχή για μουσείο βασιλίσσης Σοφίας. Έτσι κι έγινε.
Πολύ καλό το μουσείο, πλήρες ως προς τα εκθέματα και φαντάζομαι για κάποιον που ασχολείται να είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία. Ανηφορίζοντας προς τα πάνω συναντήσαμε το φόρουμ Caixa όπου εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε Disney, με προσχέδια, πίνακες, σημειώσεις και σημειολογία πίσω από τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων. Δεν υπήρχε περίπτωση να το έχανα. Πολύ καλοστημένο αν και μικρούλι τελικά.
Στο Prado πάλι ο φίλος μου δεν ήθελε να συνεχίσει και αποφασίσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη φορά. Ήταν η ώρα για τις γειτονιές του κέντρου. Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η περιοχή Lavapies, ολίγον αναρχοαυτόνομη, μου θύμισε Kreuzberg- Friedrichschain του Βερολίνου, γκράφιτι, πολυπολιτισμική αλλά με πολύ κόσμο, εστιατόρια και μπαρ και διαφέρει απόλυτα από το υπόλοιπο κέντρο, είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση και δεν το λέω αρνητικά.
Η οδός λογοτεχνίας όπως την ονομάζουν είναι ένα δρομάκι κάτω από την plaza mayor (κυρίως στην Cava Baja) με παλιά βιβλιοπωλεία και art café. Τα στενάκια είναι πολύ ιδιαίτερα αλλά το γεγονός ότι βρίσκονται ακριβώς στην τουριστική αρτηρία, τους καταβροχθίζει η μαζική διέλευση. Μια εξαιρετική περαντζάδα που θα ξαναέκανα επίσης μετα χαράς και τη θεωρώ highlight της Μαδρίτης είναι με αφετηρία τη Salamanca(την περιοχή με τους οίκους μόδας) και την Plaza Colon να το πάρεις όλο δυτικά μέσα απ´τα στενάκια. Ετσι συναντάς για αρχή τη plaza Salesas με στενάκια τύπου Βουκουρεστίου ή Προξένου Κορομηλά, συνεχίζεις με Chueca, τη διαχρονικά καρδιά της LGBT κοινότητας της πόλης η οποία βράζει από ανησυχία και έμπνευση και εξαπλώνεται δυτικότερα στη Malasaña, η οποία περιλαμβάνει και Tribunal και αγορά San Ildefonso, την πολύ εμπνεύσιμη κάθετη shopping street Fuencarral και πιάνει και plaza Espagna με Gran Via (το West End της Μαδρίτης), όπου διασχίζοντας τους κήπους του Sabatini επιλέγεις αν θέλεις να συνεχίσεις στο πάρκο del Oeste ή να τσεκάρεις το ιδιαίτερο mall Principe Pio που είναι φτιαγμένο μέσα σε σιδηροδρομικό σταθμό. Εμείς κάναμε το 2ο και επιλέξαμε για τις τελευταίες εικόνες και τελευταίες εντυπώσεις του ταξιδιού να γυρίσουμε προς τα πίσω να ξαναζήσουμε τους ρυθμούς της έντονης ζωής των κατοίκων της Μαδρίτης στα στενά της Malasaña, να βγούμε στη Gran Via να απολαύσουμε τα κτίρια φωτισμένα το βράδυ και έτσι γεμάτοι να ταξιδέψουμε πίσω στο σπίτι.
Ήταν μία εβδομάδα μόνο αλλά είδαμε τόσα πολλά μέρη σε αυτή τη χώρα. Από αστικά κέντρα μέχρι μεσαιωνικές πόλεις, ερημικά τοπία μέχρι καταπράσινους δρυμούς, ουρανοξύστες αλλά και παλάτια, τεράστιες παραλιάρες αλλά και χιονοδρομικά κέντρα, πρωτοστατούσες περιοχές σε Ιερά Εξέταση αλλά και σημεία απόλυτης ελευθερίας και έκφρασης, οικονομικά πτωχευμένη αλλά με αξιοπρεπέστατο βιοτικό επίπεδο και οργάνωση. Μπορεί λοιπόν η Ισπανία να μην έχει την απόλυτη ατραξιόν όπως τον Πύργο του Άιφελ, τις πιο καλά διατηρημένες παλιές πόλεις όπως της Ιταλίας ή την καλύτερη κουζίνα από της Ελλάδας, έχει λίγο απ´όλα με κοινό παρανομαστή τον τρόπο ζωής. Για μένα δηλαδή η ατραξιόν του κομματιού αυτού της Ισπανίας είναι το πως ζούνε, ο ρυθμός τους, η βόλτα τους, το vibe τους, η ευγένεια και η αξιοπρέπεια στη συμπεριφορά, χαλαροί τύποι που μπορεί να έχουν τα προσωπικά τους θέματα αλλά «ζούνε». Αυτό μου άρεσε και αυτό κρατώ. Θα επιστρέψω, λοιπόν. Έχω κάτι προηγούμενα με Βάσκους και Ανδαλουσιανούς ενώ το ορίστε μου έχουν κάνει και οι Εξτρεμαδούριοι.
Attachments
Last edited:
