Άγιος Δομήνικος Καραϊβική Καραϊβική - Yaman

[Yorgos]

Έχουμε πει στον Τόνι ότι θέλουμε να πάμε να κάνουμε ziplines, αυτά τα canopyrides δηλαδή όπου κρέμεσαι από μια τροχαλία που γλιστράει με ταχύτητα πάνω σε σκοινιά σε ύψος από το έδαφος, θαυμάζοντας την τροπική βλάστηση. Ο Τόνι χάνεται, καθυστερεί κανά μισάωρο να το βρει και με το που φτάνουμε στο πάρκινγκ μου ζήτησε λεφτά για τη βενζίνη που χάλασε. Δεν ήξερε λέει ότι ήταν τόσο μακριά αυτό το zipline και άρα χρειάζεται άλλα 50 δολλάρια. Του είπα ότι είχαμε δείξει στην Αλντόνα στο χάρτη πού θέλαμε να πάμε και μου απάντησε ότι “μα η Αλντόνα δεν ξέρει”. Ε, τότε ας πληρώσει η Αλντόνα, αντιπρότεινα σοβαρότατα για να εισπράξω την απάντηση ότι είναι άφραγκη. Για να μην απαντήσω ευγενέστετα πως αφοδεύτηκα (ελληνιστί “χέστηκα”), τον παρέπεμψα στον κύριο D που έχει ένα απίστευτο ταλέντο να παρατείνει ανούσιες συζητήσεις σε βαθμό εξουθένωσης του κάθε απατεώνα, που στο τέλος παραδίνεται, όπως και έγινε. Αλλά γενικά δε μας τα λέει καλά ο Τόνι. PoorAldona, πού έμπλεξες…


Στα ziplines σκάσαμε ένα χαριτωμένο 50άρι δολάρια ο καθένας, το οποίο βρήκα εξωφρενικό, στην Κούβα δεν κοστίζει ούτε τα μισά. Υπήρχαν δυο ξεναγοί, ένας ευγενής νέος και μια μπιτσούλα που μάλλον την κοινωνική της θητεία έκανε, τόση ξινίλα δεν εξηγείται αλλιώς. Μας έδειξαν πώς δουλεύει το όλο σκηνικό, μας έβαλαν και από μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι (μάλλον για να μη μεταδώσουμε τις ψείρες μας στο κράνος που θα φορούσε ο επόμενος) και ξεκινήσαμε. Οι πρώτες διαδρομές ήταν σύντομες, αλλά προοδευτικά γινόντουσαν πιο ενδιαφέρουσες, ανεβαίναμε σχοινένιες σκάλες, σκαρφαλώσαμε στο πατάρι του σπιτιού του Ταρζάν, κάναμε κάτι μεγάλα κατεβάσματα που έμοιαζαν με μίξη μπάντζι και ραπέλ και γενικά ωραία ήταν. Δεν τρελάθηκα κιόλας, καλούτσικο τοπίο, ξινοί ξεναγοί, ακριβή δραστηριότητα αλλά για κανέναν κρουαζιεροτουρίστα παίζει να φαίνεται και πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι φάνηκε σε μένα, δηλαδή απλώς συμπαθητικό.


Γνωρίσαμε κι ένα ζευγάρι νέων Γερμανών που την περασμένη χρονιά είχαν πάει στην Κούβα. Τους άρεσε περισσότερο η Αγία Λουκία διότι “δεν είχε τόση φτώχεια” όσο η Κούβα. Τους κοίταξα με γουρλωμένα μάτια, απόρησα, υπέθεσα ότι μάλλον μένουν σε κανένα ριζόρτ και δεν είδαν τα παιδάκια που δουλεύουν, το ποσοστό καλυβών, δε μίλησαν με κάποιο ντόπιο για τον υποσιτισμό και τη βία και συνεχίσαμε. Α, είδαμε και το “τραμ” το οποίο είναι ένα βαγόνι που κρέμεται από τα καλώδια των ziplines και κάνει τη διαδρομή αντί για canopy σαν σε τελεφερίκ, αφαιρώντας δηλαδή την όποια αδρεναλίνη ή επαφή με τη φύση. Σα να λέμε δηλαδή κάνω κατάδυση με μπουκάλες σε πισίνα αντί για ύφαλο. Τι να πει κανείς… οι κρουαζιεροτέτοιοι πάντως έμοιαζαν τόσο εκστασιασμένοι με την εμπειρία όσο και μεις με τις άσπρες κάλτσες και τα σανδάλια τους. Άβυσσος η ψυχή του κρουαζιερά.


Συνεχίσαμε, κατεβήκαμε στην πρωτεύουσα, τελικώς υπήρχε ουρά για τα εισιτήρια του πλοίου, άρα μάλλον θα μπορούσαμε να φύγουμε, οπότε αποχαιρετίσαμε τον Τόνι και είπαμε να φύγουμε από την Αγία Λουκία, ελπίζοντας ότι το βράδυ θα ήμασταν στη Ντομινίκα. Ο Τόνι μας έδωσε και την κάρτα του ώστε να του συστήσουμε κι άλλους τουρίστες, το οποίο θα συμβεί όταν θα πάω στην Καζαμπλάνκα να κάνω εγχείρηση φύλου, οπότε του συνέστησα να μην περιμένει και στο ακουστικό του ο άνθρωπος και πάθει καμιά αγκύλωση.


Μπαίνουμε λοιπόν στο λιμάνι, ψιλομπάχαλο η ουρά, κανείς δε φαίνεται να ξέρει ποια είναι η ουρά για επιβίβαση και ποια για αγορά εισιτηρίου, τελικά έβγαλε άκρη ο κύριος D που κοιτάει και τον πλανήτη από τα δύο μέτρα κι όσο να’ ναι έχει μια παρουσία πιο επιβλητική και εν τέλει πληροφορηθήκαμε πως πλοίο για Ντομινίκα δεν έχει σήμερα, αλλά αυτό που καταβροχθίζει επιβάτες θα πάει πρώτα στη Μαρτινίκα, όπου θα αράξει για ένα βράδυ και μόνο την επόμενη το πρωί θα φύγει για Ντομινίκα.


Ε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, θα πάμε και στη Μαρτινίκα επομένως. Γιατί όχι;

Εννοείται πως ο κάτοχος του διπλωματικού διαβατηρίου πάλι δεν πλήρωσε λιμενικούς φόρους. Ε άι σιχτήρ πια. Να δεις που στο επόμενο λιμάνι θα τον πληρώσουνε κιόλας.

 

[Yorgos]

Φτάσαμε βράδυ, μετά από μπόλικο κύμα και κάμποσους να ξερνάνε στο κατάστρωμα, την ώρα που εγώ αποβλακωνόμουν με το Football Manager κι ο κύριος D ροχάλιζε με το στόμα ανοιχτό. Αν ήμασταν σουπερ ήρωες η δική μου υπερδύναμη θα ήταν η ικανότητα να διαβάζω υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Του D θα ήταν η ικανότητα να κοιμάται ακόμη και στο βομβαρδισμό της Πιονγιάνγκ, απίστευτη ικανότητα.


Φτάνουμε στο λιμάνι, όπου για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες της φανταστικής πολιτικής που έχει η συγκεκριμένη εταιρεία σε ό,τι αφορά την παράδοση των αποσκευών: τις τοποθετούν όλες στο σαλόνι του σταθμού αποβίβασης και αποκλείουν το χώρο με κορδόνι. Έπειτα βάζουν όλους τους επιβάτες να είναι όρθιοι γύρω από το κορδόνι και να κοιτούν τη βαλίτσα τους χωρίς να τους επιτρέπεται να την πάρουν. Και ξαφνικά το κορδόνι εξαφανίζεται, όλοι χυμάνε πάνω στις βαλίτσες και γίνεται κομφούζιο. Φαντάζομαι ότι το κάνουν προκειμένου να εξασφαλίσουν πως όλοι έχουν οπτική επαφή με την αποσκευή τους και να μην πάρει κανείς την αποσκευή άλλου, αλλά το αποτέλεσμα είναι μια μάλλον αστεία κλωτσοπατινάδα.


Η οποία θα ήταν περισσότερο αστεία αν δεν έπρεπε πάλι εγώ, ναι εγώ φίλε αναγνώστη, να σέρνω την κωλο-Samsonite του κυρίου D στους δρόμους του Fort-de-France, όπου έχει ήδη σκοτεινιάσει κι εμείς ψάχνουμε για κατάλυμα.


Το νιώθεις ότι πάτησες πόδι στην Ευρωπαϊκή Ένωση με το που φτάνεις, τα κτίρια είναι μοντέρνα, τα αυοτκίνητα γαλλικά και υπάρχει μια ντεκαντάνς φτωχού προαστείου των Παρισίων. Μια κυριούλα μας δίνει προτεραιότητα παρότι είχε πράσινο και κατέβασε και το τζάμι για να μας προειδοποιήσει ότι “είναι επικίνδυνα” και να προσέχουμε πού πάμε. Η αλήθεια είναι ότι μας την έπεσαν κάτι μαυρούκοι έφηβοι και μας φώναξαν κάτι για τη μάνα μας γελώντας. Αναρωτήθηκα κι εγώ αν την έχουν δει ποτέ την κυρά-Μίκα και συνεχίσαμε.


Ξενοδοχεία δεν έχει και πολλά, τουλάχιστον όχι κοντά στο λιμάνι. Ένα ήταν κλειστό, δύο γεμάτα και το μόνο που είχε δωμάτιο είχε ένα τρίκλινο, ο ρεσεψιονίστ ήταν λίγο χαριτωμένος και από ένα δωμάτιο βγήκαν δυο σφίχτες, οπότε μια εσάνς λουγκροτέλ την είχε και είπαμε να το αφήσουμε γιατί αυτό το τρίτο κρεβάτι στο δωμάτιο μάλλον ήταν πρελούδιο ότι θα είχαμε επίσκεψη από το ρεσεψιονίστ ή κανά φίλο του σφίχτερμαν έτσι που τον κοιτούσε τον D.


Έλα όμως που δε βρίσκαμε και τίποτε άλλο και θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο την πόλη το βράδυ, έστω για τις λίγες ώρες που θα είχαμε στο νησί. Επιπλέον πετύχαμε ένα ζευγάρι Ιρλανδών που με τους σάκους τους στους ώμους –σάκους, όχι Samsonite… άκου Samsonite-

Περιφέρονταν κι αυτοί χωρίς να βρίσκουν δωμάτιο. Μάλιστα μας ρώτησαν αν το λουγκροτέλ είχε κανένα δωμάτιο ελεύθερο. Με δεδομένο ότι μάλλον ήταν και το μόνο υπάρχον δωμάτιο στην περιοχή, ντρέπομαι αλλά το λέω, τους είπα ψέμματα, ότι δεν είχε διαθεσιμότητα, τους έστειλα σε άλλη κατεύθυνση και πήγαμε και το πήραμε εμείς το δωμάτιο. Αλητεία το ξέρω. Ακόμη κάνω μετάνοιες.


Βολευτήκαμε στο λουγκροτέλ, αφήσαμε τα πράγματα και πήγαμε για βόλτα. Είπαμε μια εσάνς γαλλικής ντεκαντάνς την έχει η πόλη, αλλά δεν τη λες και άσχημη. Είδαμε και το άγαλμα της Ιωσηφίνας, την οποία δεν έχουν και σε μεγάλη εκτίμηση οι κάτοικοι των υπερπόντιων γαλλικών κτήσεων και διαβάσαμε στον οδηγό μας πως μάλλον θα το βλέπαμε λουσμένο με μπογιές, αφού κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος ντόπιος ξεφορτώνει ένα κουβά μπογιάς πάνω του. Ο οδηγός είχε δίκιο, αλλά είχε μείνει λίγο πίσω: το άγαλμα δεν ήταν απλώς μουτζουρωμένο, αλλά ακέφαλο. Τέτοια αγάπη προς τη μαμά Γαλλία έχουν οι άποικοι που την αποκεφάλισαν την κακομοίρα την Ιωσηφίνα (καλά τα ήθελε ο κώλος της κι αυτής).


Πέραν της απέχθειας για τη μαμά πατρίδα που υποδηλώνεται κι από τα επιθετικά γκραφίτι, οι Μαρτινικάνοι φημίζονται και για την κουζίνα τους. Ε, κάτσαμε και μεις να φάμε. Σαφέστατη βελτίωση σε σχέση με τα υπόλοιπα της Καραϊβικής αλλά δεν είναι ούτε Καράκας ούτε Κομποστέλα. Καλά φάγαμε πάντως, κάναμε τη βόλτα μας και πέσαμε για ύπνο, θέλοντας να ξυπνήσουμε νωρίς για να ρίξουμε μια ματιάωακόμη στο νησί.


Το πρωί κάναμε μια βολτίτσα ακόμη θαυμάζοντας τα ομορφούτσικα κτίρια, το απίθανο περπάτημα μιας ξιπόλιτης μιγάδος γαζέλας, ενώ είπαμε να πάρουμε και το λεωφορείο μέχρι το StPierre, εκεί δηλαδή όπου η έκρηξη του MontPele είχε καταστροφικά αποτελέσματα πριν από λίγες δεκαετίες. Ξέραμε πως δε θα μπορούσαμε να δούμε και πολλά, αλλά είπαμε να πάμε για τη διαδρομή και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν κι άσχημη. Μας ξένισε πάντως και η χρήση του ευρώ, αλλά κυρίως η κίνηση πρωινιάτικα (είπαμε, ήμαστε στη Γαλλία πλέον, θεωρητικά στον πρώτο κόσμο), εξαιτίας της οποίας γυρίσαμε με τη μία, έχοντας ρίξει μόλις μια ματιά στην παραλία του St Pierre και την ηφαιστειογενή της άμμο, φοβούμενοι μη χάσουμε το φέρι που θα μας πήγαινε στη Γη της Επαγγελίας: τη Ντομινίκα.

 

[go2dbeach]

Τον φουκαρά τον D! Τρίτο νησί στη σειρά στην καραιβική και δεν τον άφησες να δει παραλία και γκρινιάζεις συνεχώς για τη βαλιτσούλα
Μη μας αργήσεις τη Ντομινίκα ε?

 

[Yorgos]

Δε θυμάμαι και πολλά από τη διαδρομή με το πλοίο, άρα μάλλον έπαιζα πάλι FootballManager παίρνοντας το τέταρτο σερί ChampionsLeague με το Αιγάλεω και ο D μάλλον ροχάλιζε πάλι.


Η θέα με την άφιξη είναι ενθαρρυντική, αν και η αλήθεια είναι πως είμαι θετικά προκατειλημένος: η Ντομινίκα είναι το νησί που ήθελα πιο πολύ να επισκεφθώ. Για το ηφαίστειο, τους τελευταίους εναπομείναντες Ινδιάνους στην Καραϊβική, το επικό trekking, τον πρόεδρο ράστα κολλητό του Τσάβες, την έλλειψη τουριστών, την ησυχία, μη σου πω και την έλλειψη παραλιών. Το λιμανάκι του Roseau είναι συμπαθέστατο, με λίγα και χαριτωμένα ξύλινα κτίρια στην ακτογραμμή του και αναμένω ένα εξαιρετικά θερμό καλωσόρισμα, μιας που έτσι κι αλλιώς αυτοί που κατέβηκαν από το καράβι είναι ελάχιστοι.


Αμ δε. Μια πελώρια μαύρη στον έλεγχο διαβατηρίων (στο όρθιο, χωρίς γραφείο, σαν ελεγκτής εισιτηρίων στο τρόλεϊ ας πούμε) μας κοιτάει με μισό μάτι. “Πού είναι το εισιτήριο με το οποίο θα φύγετε από το νησί;” μας λέει. Ε, δεν έχουμε. “Α, τότε θα σας απελάσουμε”. Τι λέει μωρέ αυτή, που ακόμη δεν ήρθαμε και θα μας απελάσουν κιόλας. “Κοιτάξτε”, λέει η φωνή που γίνεται βαθιά και βγαίνει το διπλωματικό διαβατήριο από την τσέπη “αυτό εδώ είναι ένα διπλωματικό διαβατήριο και όπως ξέρετε…”. Μπα, ανένδοτη η κυρία. “Δεν ξέρω τίποτε! Χέστηκα κι αν είναι διπλωματικό! Εισιτήριο αναχώρησης έχετε ή δεν έχετε;”.

Ε δεν έχουμε. Αλλά αδυνατώ να καταλάβω πώς θα μας απελάσει η κυριούλα, αφού το πλοίο έφυγε και το επόμενο έρχεται σε τρεις μέρες πάλι. Στη θάλασσα θα μας πετάξει; Με τα πολλά την πείθω να με αφήσει να μπω στη χώρα (δηλαδή να κάνω… δύο βήματα πίσω της!), να αγοράσω εισιτήρια αναχώρησης και μετά να μας αφήσει. Δέχεται αφού μουρμουράει κάτι για τους διπλωμάτες και πως δεν κατανοεί πώς ταξιδεύει ο κόσμος χωρίς εισιτήρια, αλλά συμφωνεί εν τέλει μόνο υπό τον όρο ότι ένας εκ των δύο θα μείνει μαζί της ως… όμηρος.


Εννοείται πως θα μείνει ο κύριος D. Κι αυτό γιατί είναι πιο Νεάντερταλ κι από μένα τον Κρο Μάνιον και δεν έχει ούτε ΑΤΜ ούτε πιστωτική, οπότε σε μένα πέφτει ο κλήρος να βγάλω λεφτά για να αγοράσουμε το πολυπόθητο εισιτήριο. Ρωτάω και μου λένε πως διαθέτει δύο ΑΤΜ το νησί. Το πρώτο δε δουλεύει, όμορφα. Πάω στο δεύτερο σκεφτόμενος πως αν δε δουλεύει κι αυτό την κάτσαμε και θα πρέπει μάλλον να κάνει κάποιο ψυχικό ο κύριος D με τη μαμά Άφρικα για να μας αφήσει ήσυχους. Τελικώς δούλεψε κι έτσι τα χέρια μου γέμισαν με δολάρια Καραϊβικής και ο Dέχασε την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα την υπερτροφική μαυρούλα.


Δεν έχουμε ιδέα πού πηγαίνουμε, αλλά έχει ένα γραφείο τουριστικών πληροφοριών, όπου όσο περιμένω να έρθει η σειρά μου βλέπω αφίσες που προσκαλούν τους ξένους να αγοράσουν ακίνητα στη Ντομινίκα, η οποία σε αντάλλαγμα δίνει καθεστώς μόνιμου κατοίκου και υπηκοότητα (!), βλέπω μια μπροσούρα για 14ήμερο τρέκ και ορισμένες εξαιρετικές φωτογραφίες του νησιού. Γαμάτο φαίνεται το νησί, όπως κι η κοπελίτσα στις πληροφορίες, που όταν της είπα πως ψάχνουμε κάτι μέσα στη φύση, μακριά από το λιμάνι και οικογενειακό μου πρότεινε το PetitParadise και μου υπέδειξε πώς καταλήγουμε εκεί, παίρνοντας ένα μινι βαν το οποίο ανεβαίνει “προς τα πάνω”. Υποθέτω πως πήγαμε κάπου κοντά στο Trafalgar, δεν είμαι και πολύ σίγουρος.


Αυτό που θυμάμαι είναι να το βαν να κάνει ολιγόλεπτο ζιγκ ζαγκ υπό τους ήχους της ρέγγε. Να περνάει δίπλα από ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια, με κήπους με λουλούδια όλων των δυνατών αποχρώσεων, μυρωδιές και χρώματα σε κάτι που επιτέλους θυμίζει τα πρώτα νησάκια που είχαμε επισκεφθεί στο ταξίδι, αλλά στο πιο τροπικό. Ο Μικρός Παράδεισος είναι ένα guesthouse πολύ προσεγμένο με παιχνιδιάρικα χρώματα πάνω στην ξύλινη κατασκευή, εξωτερικά μπάνια αλλά κυρίως μια θέα επί της ζούγκλας που κόβει την ανάσα.


Γιατί η Ντομινίκα ακριβώς αυτό είναι: το νησί που δεν έχει παραλίες (κι επομένως τη γλιτώνει από το μαζικό τουρισμό), όπου οι κρουαζιεράδες περιορίζονται σε 2-3 ώρες για ψώνια στην αγορά του λιμανιού (που κι αυτή ανεπιτήδευτη είναι, ουσιαστικά 5-6 περίπτερα με κολιέ και μπλουζάκια), όπου ζουν μερικές εκατοντάδες απόγονοι των ανθρωποφάγων μέχρι σχετικά πρόσφατα Caribe, όπου ο βυθός είναι εκπληκτικός, όπου η πρωτογενής βλάστηση επιβίωσε αφού λόγω της ορεινότητας δεν την έκαψαν για ζαχαροκάλαμο οι αποικιοκράτες, όπου το τρεκκινγκ είναι επικό κι όπου οι ρυθμοί είναι χαλλαροί.


Μας υποδέχθηκε μια χοντρούλα (είπαμε όλοι χοντρούληδες είναι σε αυτό το κομμάτι της Καραϊβικής) ονόματι Τζοάν και μας ανακοινώνει με ένα χαμόγελο χιλίων καρατίων ότι ναι, έχει δωμάτιο. Πεινάμε και πετάγεται ο άντρας της με ποδιά (!) και μας λέει πως είμαστε στο σωστό σημείο γιατί είναι ο καλύτερος μάγειρας στο νησί. Καθόμαστε στην ξύλινη βεράντα του ξύλινου σπιτιού τους με την απίστευτη θέα, απολαμβάνουμε δυο κρύες λεμονάδες και παραγγέλνουμε ψαράκι στα κάρβουνα, αφού πρώτα ρωτάμε τι προλαβαίνουμε να δούμε μέχρι να πέσει ο ήλιος και να μαγειρέψει ο μάστορας. Μας είπαν πως οι καταρράκτες είναι μόλις μισή ώρα μακριά και προλαβαίνουμε στο τσακ να πάμε πριν σκοτεινιάσει, οπότε φέυγουμε με τη μία, ονειρευόμενοι ήδη το ψάρι που βλέπουμε να καθαρίζεται.


Η διαδρομή είναι σε άσφαλτο, αλλά αμάξια δεν υπάρχουν. Η βλάστηση εντυπωσιακή, όπως και οι ανηφόρες, αλλά μετά από τόσες ώρες στο καράβι, το χρειαζόμασταν. Τα σπιτάκια όλα χαριτωμένα, περνάμε από ένα μπαρ που είναι “κλειστό έως αύριο”, το οποίο μου φαίνεται πολύ πιο ειλικρινές από το “επιστρέφω αμέσως”. Περιττό να πω πως και τις επόμενες μέρες κλειστό “έως άυριο” ήταν… Βλάστηση μπόλικη, πουλιά και πεταλούδες το ίδιο, η ώρα είναι ιδανική (ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει), βρήκαμε και το μονοπάτι κι αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, όπου προφανώς είμαστε μόνοι μας. Περπατάμε πάνω σε πέτρες για να μη μας πάρει το ποτάμι και από κάποιο σημείο κι έπειτα ακούμε και τον καταρράκτη, αλλά δεν τον βλέπουμε μέχρι να φτάσουμε από κάτω του. Α μάλιστα, αυτός είναι καφές, δηλαδή καταρράκτης. Πολύ όμορφο τοπίο, άξιζε τη βόλτα, βγάλαμε τις selfies μας σαν καλοί τουρίστες, μόνο που πλέον νυχτώνει κι ευτυχώς βρήκε ο D το μονοπάτι αλλιώς εκεί θα κοιμόμασταν και θα χάναμε και το ψαράκι.

 

[Yorgos]

Και η ιστορία διακόπτεται για 2 εβδομάδες διότι ο συγγραφέας την έκανε για Τζαμάικα (απ' όπου και σας γράφει και σας το λέει για να ζηλεύουν μερικοί και μερικές).

 

[ANNA-PANOS]

Οι αντιδρασεις μας ειναι οι ακολουθες Να περνας τελεια!!

 

[fotast]

Εντάξει δύο εβδομάδες και άλλες δύο δώρο(για να συνέλθεις..).

Σε περιμένουμε στις 26/12(δεν έχει σημασία αν είναι αργία).

 

[ANNA-PANOS]

Εντάξει δύο εβδομάδες και άλλες δύο δώρο(για να συνέλθεις..).

Σε περιμένουμε στις 26/12(δεν έχει σημασία αν είναι αργία).

Αφου ειναι αργια, αφησε τον αλλη μια μερα. Να ξεκινησει εργασιμη μερα γιατι θα εχει κουραστει απο Τζαμαικα...

 

[Yorgos]

Παρεμπιπτόντως, από φυσική ομορφιά της ρίχνει η Τζαμάικα της Κούβας και όλων των υπολοίπων, ίσως ακόμη και της Ντομινίκα, θα κάνω γενική αξιολόγηση όταν έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

 

[Yorgos]

Το οποίο ψαράκι ήταν εξαιρετικό και μάλλον το καλύτερο δείπνο μας σε όλο το ταξίδι. Γενικά η κουζίνα της Καραϊβικής είναι από τις πολύ μέτριες του πλανήτη: μικρή ποικιλία, ελάχιστη φαντασία, αδικαιολόγητη μη χρήση μπαχαρικών σε μια περιοχή όπου ευδοκιμούν και με το παραπάνω.


Το επόμενο πρωί θέλαμε να πάμε για τρέκκινγκ, άλλωστε αυτό είναι και η βασική ατραξιόν του νησιού, η αχαλίνωτή του φύση, τα ατέλειωτα μονοπάτια μέσα στη ζούγκλα και το συνεχώς εναλασσόμενο περιβάλλον, παρά τη μικρή έκταση της χώρας. Συζητήσαμε με τη Τζοάν, της οποίας ο αδελφός (Τζόζεφ) είναι ξεναγός τρέκκινγκ και χρεώνει 40$ το άτομο. Εξωφρενικό ποσό (δηλαδή αν ήμασταν 5 άτομα ο άνθρωπος θα πληρωνόταν 200$ για λίγες ώρες δουλειά; ), αλλά… τόσο γράφει το LonelyPlanet, άρα είναι νόμος. Αυτά τα LP είναι πραγματική πληγή: οτιδήποτε γραφεί εκεί, λόγω της δημοτικότητάς τους (ανεξήγητη κατ’ εμέ, χωρίς να είναι οι χειρότεροι οδηγοί που υπάρχουν, είναι χαμηλής ποιότητας και γεμάτοι λάθη) αυτομάτως μετατρέπεται σε νόμο. Δεδομένου ότι οι συγγραφείς τους δε γωνρίζουν αρκετά καλά τις χώρες για τις οποίες γράφουν και ότι πλέον υποχρεώνονται να γράψουν ολόκληρο οδηγό σε… 52 μέρες (!) για αμοιβή μερικών εκατοντάδων ευρώ, κάνουν συνεχώς λάθη, ειδικά στις τιμές, όπου υπερχρεώνονται από τους ντόπιους, μη γνωρίζοντας την οικονομική πραγματικότητα της χώρας στην οποία ταξιδεύουν. Άπειρα τα παραδείγματα και συνεχώς πληθαίνουν, αφού από τότε που πωλήθηκε ο όμιλος (εδώ και αρκετά χρόνια δυστυχώς), έχει εγκαταλειφθεί η πρόσληψη σοβαρών ταξιδιωτικών συγγραφέων και προτιμούνται οι λύσεις ανθρώπων που ουσιαστικά γράφουν σχεδόν εθελοντικά (προσπαθώντας να “χτίσουν” μετά πάνω στη φήμη τους ως “συγγραφείς LP”. Κλασικό παράδειγμα εταιρείας που έπεσε θύμα της επιτυχίας της. Ε, αυτό το “LonelyPlanetplague” είναι ενοχλητικό, το είπα κι ησύχασα.Τέλος πάντων, συμφωνήσαμε να φύγουμε το επόμενο πρωί νωρίς και πέσαμε για ύπνο, θαυμάζοντας για άλλη μια φορά το καταπράσινο όργιο της φύσης από το porch του σπιτιού μας. Η κουνουπέρα που έμαζε ολίγον υπερβολική ως παρουσία πάνω από το κρεβάτι μας αποδείχθηκε υπερπολύτιμη, αναλογιστεί κανείς την επιδρομή κουνουπιών που ακολούθησε. Ε, τέτοια φύση δε γίνεται να μην έχει και το μικρό τίμημά της.


Το πρωινό μας ήταν ικανοποιητικό, εμφανίστηκε στην ώρα του κι ο Τζόζεφ και ξεκινήσαμε. Ο Τζόζεφ είναι ένας αγαθός γίγαντας 42 ετών, εντυπωσιακής διάπλασης (και αντοχής απ’ ό,τι θα μαθαίναμε σε λίγο), λιγομίλητος, σοβαρός και με ενδιαφέρουσες πολιτικές απόψεις, οπότε αποφασίσαμε στη διάρκεια του τρεκ να τον ρωτήσουμε για διάφορες πτυχές της ζωής στη Ντομινίκα.


Η διαδρομή ξεκίνησε από τον οικισμό μας, ο οποίος μάθαμε ότι ονομάζεται WottenWaven και ο τελικός στόχος ήταν η BoilingLake, που είναι ακριβώς αυτό που υποδηλώνει το όνομά της. Η πραγματική ατραξιόν πάντως δεν είναι ο τελικός προορισμός, αλλά η διαδρομή. Πήγαμε να βγάλουμε άδεια για την είσοδο στον εθνικό δρυμό, αλλά το εκδοτήριο ήταν κλειστό, μάλλον επειδή ξεκινήσαμε νωρίς, ή ο συμπαθής ράσταμαν που εκδίδει τα εισιτήρια αποφάσισε να πάει στη δουλειά του λίγο αργότερα, οπότε ξεκινήσαμε χωρίς άδεια.


Δυστυχώς η φωτογραφική μου μηχανή, και κατ’ επέκταση οι φωτογραφίες, είναι εξαιρετικά κακής ποιότητας και δεν αποδίδουν το μεγαλείο της φύσης, ούτε την ποικιλία της. Ξεκινήσαμε διασχίζοντας ποτάμια μέσα σε καταπράσινα δάση, περνώντας από τροπικά φαράγγια, συνεχίσαμε σε μονοπάτια κάτω από πανύψηλα δέντρα που έκρυβαν τον ήλιο, είδαμε πελώριες φτέρες και κορμούς δέντρων απίστευτου πάχους και ύψους, συνεχίσαμε σε πρωτογενή ζούγκλα (έχω κάνει αρκετά τρεκ στον Αμαζόνιο και το συγκεκριμένο δεν έχει τίποτε να ζηλέψει), για να καταλήξουμε σε πλαγιές που θυμίζουν τα αγαπημένα μου τοπία, εκεί όπου οι Άνδεις συναντούν τον Αμαζόνιο.


Κουραστικό ήταν το τρεκ κι επιτέλους μετά από μιάμιση ώρα συνεχούς ανάβασης ο Τζόζεφ πρότεινε να κάνουμε διάλειμμα. “Α, είμαστε στα μισά;”, ρώτησα. “Ναι”, λέει αυτός “στα μισά των μισών”. Δηλαδή μετά από τέτοιο ξεποδάριασμα και λαχάνιασμα κι έχουμε κάνει μόλις το ¼ της διαδρομής. Η θέα πάντως είναι απίστευτη, ενώ δίπλα μας ξαποσταίνουν και μερικοί νεαροί και αθλητικότατοι Αμερικανοί, προφανώς από το κρουαζιερόπλοιο που είδαμε να αράζει ανοιχτά του νησιού. Πιάσαμε την κουβέντα με το γεωλόγο καθηγητή τους που μας εξήγησε πως πρόκειται για φοιτητική εκδρομή διάρκειας 3 μηνών πάνω στο πλοίο, όπου θα επισκέπτονταν διάφορες χώρες με σκοπό να μάθουν για τη φύση, να εξασκήσουν τις γλώσσες τους, να γνωρίσουν άλλους πολιτισμούς και να κάνουν fieldstudy. Όλα αυτά στην προνομιακή τιμή των 30.000$ ανά φοιτητή. Γουάου. Ακόμη πιο γουάου μου φάνηκε ότι ο καθηγητής επέμενε επί μήνες να προσπαθήσει να βγάλει άδεια και για την Κούβα, τελικώς τα κατάφερε, βρήκαν και καράβι να τους πάει εκεί… αλλά τελικά η εταιρεία στην οποία ανήκε αυτό έκανε πίσω λόγω επιπλοκών στο εμπάργκο παρά την άδεια και η Κούβα εξαιρέθηκε από το itinerary.


Ξελαχανιάσαμε, προσποιηθήκαμε ότι δεν τα έχουμε παίξει και συνεχίσαμε, αυτή τη φορά πάντως σε πολύ πιο βατό τερέν. Για την ποικιλία των οικοσυστημάτων ειλικρινά δεν έχω λόγια, δεν μπορώ να διανοηθώ πως σε ένα τόσο μικρό νησί, σε ένα μόνο πολύωρο τρεκ μπορεί κανείς να θαυμάσει τόσο διαφορετική φύση. Τώρα ήταν σειρά για ημι-ερημικό ορεινό τοπίο, γκέιζερ, ρυάκι με θειάφι, ξανά ημιτροπικές πλαγιές, κάθοδο στην εύγλωττα ονομαζόμενη Desolation Valley και στο βάθος ξεπρόβαλαν τα νέφη που προκαλεί το νερό της Boiling Lake, η οποία όταν πλησιάσαμε μου φάνηκε θεόρατη (αργότερα μάθαμε ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τέτοια λίμνη στον κόσμο, με την πρώτη να βρίσκεται στη Νέα Ζηλανδία). Το νερό της ήταν γκρίζο, η θέρμη έφτανε μέχρι τα μάτια μας, η χαρακτηριστική μυρωδιά σάπιου αβγού μας έτσουζε τα μάτια και το δέος έγινε ακόμη μεγαλύτερο όταν είδαμε τον ξεναγό των Αμερικανών μπροστά μας να σηκώνει τα μπατζάκια του και αν τους δείχνει τα εγκαύματα ένας Θεός ξέρει ποιου βαθμού του προκάλεσε πριν λίγα χρόνια το νερό όταν έπεσε σε αυτό προσπαθώντας να πιάσει τη φωτογραφική μηχανή ενός πελάτη του.


Ακόμη και με καλύτερη μηχανή δε νομίζω πως βγαίνουν και πολύ καλές οι φωτογραφίες, με τον καπνό να καλύπτει τα πάντα και τη λίμνη να έχει τέτοια διάμετρο που ακόμη και πανοραμικές φωτό δεν αρκούν για να καλύψουν το εύρος της, αλλά όταν πάτε θα με καταλάβετε, πραγματικά ενυπωσιακό το θέαμα. Δεν είναι τυχαίο που η Ντομινίκα θεωρείται παράδεισος για τους τρέκερς και οι αρχές του νησιού προωθούν ένα δεκατετραήμερο τρεκ που πρέπει να είναι ονείρωξη για dedicatedtrekkers, αλλά μάλλον toomuchκαι βαρετό για κάτι κακομοίρηδες ερασιτέχνες σαν κι εμάς.


Πιάσαμε την κουβέντα με τον Τζόζεφ και με ενδιέφερε ιδιαίτερα η γνώμη του για τον Σκέριτ, τον νεότατο, ράστα, φιλοκομουνιστή, κολλητό του Τσάβες, πρόεδρο της χώρας, που είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της Καραϊβικής. Κανείς δεν περίμενε ότι ο 30άρης αγρότης Σκέριτ θα γινόταν πρόεδρος και δε θα γινόταν αν δεν είχε πεθάνει εντελώς απρόσμενα ο ηγέτης του κόμματός του, μετά ο διάδοχός του και οι υπόλοιποι δεν… αρνιόντουσαν να αναλάβουν φοβούμενοι… την κατάρα του προεδρικού θώκου. Ο Σκέριτ αποτέλεσε γρήγορα διεθνή είδηση όταν συντάχθηκε με τον Τσάβες (αναμενόμενο, τα περισσότερα από τα μικρά κράτη της Καραϊβικής έχουν όλο και στενότερες σχέσεις με τη Βενεζουέλα και αντιαμερικάνικη στάση… με αντάλλαγμα ολίγο πετρέλαιο σε αξιοζήλευτες τιμές), τα έβαλε με το ΔΝΤ, και όταν ακολούθησε το Chineseway: έκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν, με αντάλλαγμα να κατασκευάσουν οι Κινέζοι ένα μεγάλο νοσοκομείο, μια μεγάλη αρτηρία, ένα τεράστιο σχολείο κι ένα υπερσυγχρονο γήπεδο πολλαπλών αθλητικών χρήσεων. Για ένα μικρό κρατίδιο μόλις ογδόντα χιλιάδων κατοίκων αυτά είναι έργα πνοής (που έλεγε και ο Σημίτης) και για την Κίνα άλλη μια (εξαγορασμένη) ψήφος στα Ηνωμένα Έθνη.


Ο Τζόζεφ θεωρεί ότι ο Σκέριτ είναι έξυπνος, τον ψήφισε, του αρέσουν οι σοσιαλιστικές πολιτικές του και θεωρεί ότι η χώρα πάει αισθητά καλύτερα. Ταυτόχρονα τον προβληματίζουν τα “διεθνή σκάνδαλα”. Αναρωτήθηκα κι εγώ σε τι σκάνδαλα, διεθνούς φύσης μάλιστα, έχει αναμιχθεί ο ράστα φίλος μας και πληροφορήθηκα ότι συνηθίζει να μοιράζει διπλωματικά διαβατήρια Ντομινίκας σε ανθρώπους που δεν είναι καν υπήκοοι της χώρας. Φαντάστηκα πως πρόκειται για επιχειρηματίες και ο Τζόζεφ το επιβεβαίωσε, αλλά στην εθνικότητά τους έπεσα τελείως έξω. “Κινέζοι” ήταν οι λέξη που περίμενα να ακούσω και γούρλωσα τα μάτια μου όταν εισέπραξα ένα ξερό “Ινδοί” κι ένα πονηρό κλείσιμο ματιού. Ο Σκέριτ επίσης έχει δώσει κι άλλα δείγματα ότι την έχει ψωνίσει, αλλά ακόμη κι έτσι την ψήφο του Τζόζεφ “μάλλον” θα την πάρει.


Μιλήσαμε και για τους τυφώνες (ένας από αυτούς τη δεκαετία του ’70 διέλυσε μεγάλο μέρος του εθνικού πάρκου στο οποίο κάναμε trekkking, αλλά αυτό αναζωογονήθηκε μόνο του σε χρόνο ρεκόρ) τις προοπτικές του νησιού, τους διάσημους παπαγάλους του, όλα αυτά με τη φοβερή φύση για backdrop. Φύγαμε πια από το μονοπάτι από το οποίο είχαμε ξεκινήσει και ο Τζόζεφ μας πρότεινε να πάμε στο TitouGorge, στο ποτάμι του οποίου είθισται να πηγαίνει ο κόσμος για να δροσίζεται. Στο δρόμο κάναμε μια στάση σε ένα περίπτερο-μπαρ, όπου ήπιαμε ένα νεράκι που μας προσέφερε η βαριεστημένη κοπελίτσα, σε ένα πόστερ πίσω από την οποία μια θεά διαφήμιζε την εθνική μπύρα Kulubi. Έπιασα την κουβέντα με έναν φαινομενικά φιλήσυχο ράστα, αλλά μόλις τον ρώτησα τη γνώμη του για το Σκέριτ έκανε σα γκρέμπλιν που έφαγε μετά τα μεσάνυχτα: τα μάτια του γύρισαν ανάποδα, το πρόωπό του κοκκίνησε, έπιασε τη ματσέτα του κι έκανε μια νευρική χειρονομία στο ύψος του λαιμού υποννοώντας ότι αν τον πετύχει πουθενά θα του κόψει το λαρύγγι κι έφυγε βρίζοντας. “Ε δεν είναι και όλοι ενθουσιασμένοι με τον κύριο Σκέριτ”, μας είπε ο Τζόζεφ, που σύντομα όμως είχε να αντιμετωπίσει άλλα θέματα, αφού μας πέτυχε ένας δασοφύλακας και δε χάρηκε ιδιαίτερα που δεν είχαμε κόψει ειστήρια, του έβαλε τις φωνές και τον απείλησε σε έντονο ύφος για τις επιπτώσεις που θα έχει αν επαναληφθεί.


Συνεχίσαμε, αυτή τη φορά καθοδικά, με τα γόνατά μας πια να νιώθουν το χαρακτηριστικό τσίμπημα που ενοχλεί πολύ κόσμο όταν κατεβαίνει πολλά σκαλιά, αλλά σύντομα φτάσαμε στο… ποθητό φαράγγι. Όπου δεν ήμασταν μόνοι μας, αλλά είχε φτάσει κι ένα μικρό γκρουπ από αμερικανίδες από το εκπαιδευτικό κρουαζιερόπλοιο, όλες με γυμνασμένα και ακόμη πιο ποθητά κορμιά. Τι διάολο και οι φοιτητές που είχαμε δει στο τρεκ αθλητικότατοι είναι, τίποτε φοιτητές γυμναστικής ακαδημίας θα είναι, σκέφτηκα για να εισπράξω ένα αποβλακωμένο “αχά” από το σύντροφο D που κοιτούσε αποσβωλομένος. Οι Αμερικανίδες έμειναν με τα μπικίνι τους και μία-μία πηδούσανα πό ύψος 5 μέτρων στο βαθύ ποτάμι που διασχίζει το στενό φαράγγι. Το θέαμα παραήταν ελκυστικό (το φαράγγι λέω, ας αφήσουμε τις Αμερικανίδες) και ο D αποφάσισε να βουτήξει πρώτος για να ακολουθήσω εγώ. Μετά την ιδρωτίλα και την κούραση του τρεκ, ένα μπάνιο στα δροσερά γλυκά νερά του ποταμού θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πήρα φόρα και ΠΛΑΤΣ, έπεσα μέσα, όχι τελείως άφοβα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο ένιωσα το κρύο νερό σα να διαπερνάει το κορμί μου. Απίστευτη αίσθηση δροσιάς και η έλλειψη άλατος ανέκαθεν με γοήτευε. Η δε θέα κοιτώντας ψηλά προς το φαράγγι και την τροπική βλάστηση τριγύρω ήταν φανταστική. Κολυμπώντας προς τα πάνω φτάνει κανείς σε δυο μικρούς καταρράκτες, η ορμή των οποίων σε προκαλεί να κολυμπήσεις κόντρα στο ρέμα και να προσπαθήσεις να τους σκαρφαλώσεις χωρίς να γκρεμοτσακιστείς, για να ξαναβουτήξεις στα δροσερότατα νερά. Χωρίς κανένα ενδοιασμό, επρόκειτο για το καλύτερο μπάνιο της ζωής μου, τέτοια αίσθηση φρεσκάδας δεν έχω ξανανιώσει και η ομορφιά του μέρους είναι δύσκολο να περιγραφεί. Για τόσο μικρό νησί, η Ντομινίκα έχει πάρα πολλά φυσικά θαύματα και σύντομα θα ανακαλύπταμε κι άλλα…

 

[Yorgos]

Μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα ολοκληρωθεί η ιστορία, να τελειώνουμε και με αυτήν.

 

[James]

Γκούχου-γκούχου.