Άγιος Δομήνικος Καραϊβική Καραϊβική - Yaman

[Yorgos]

Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την καλύβα μας, κατάκοποι, αλλά κυρίως εντελώς πεινασμένοι. Με το εστιατόριο κοντά στο σπίτι να επιμένει ότι "επιστρέφω σε 5 λεπτά" φάγαμε στης Τζοάν και πάλι και κάτσαμε και τα είπαμε. Πολύ ευχάριστοι τύποι και οι δύο ιδιοκτήτες, με αρκετές ενστάσεις για τον πρωθυπουργό Σκέριτ και το σοσιαλισμό "που ήρθε από την πίσω πόρτα" και τα παιδιά τους που τα στέλνουν στο εξωτερικό "για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον". Φάγαμε καλύτερα αυτή τη φορά και πέσαμε για ύπνο.

Την επομένη είχαμε δύο δραστηριότητες. Η πρώτη ήταν να πάμε μέχρι το Portsmouth, δηλαδή τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού (με 3.000 κατοίκους πιο πολύ ψαροχώρι θύμιζε), απ' όπου θέλαμε να κάνουμε την κλασική βολτίτσα στο Indian River. Πήραμε ένα από τα επικά και οικονομικά βανάκια με τους μπάφους και τον Μπομπ να παίζει στα μεγάφωνα και φτάσαμε.

Το indian river οποίο όπως καταλάβατε είναι ένα ποταμάκι, το οποίο ζιγκζαγκίζει ανάμεσα σε τεράστια δέντρα, τόσο πυκνά που το φύλλωμά τους σε πολλά σημεία σκεπάζει το ποτάμι από ψηλά, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πολύ ωραίο θέαμα, όπως κινείσαι με την πιρόγα. Το παζάρι ήταν χαλαρό, οι ντόπιοι δεν υπερχρεώνουν γενικώς, ο βαρκάρης μας ακόμη χαλαρότερος και η φύση ήταν πραγματικά πανέμορφη, ειδικά σε κάποιο σημείο όπου οι κορμοί των δέντρων κάνουν περίεργους σχηματισμούς, σαν πλεξούδες. Η μόνη παραφωνία στην ωρίτσα της όμορφης βαρκάδας ήταν ότι ο βαρκάρης επέμενε να ονομάζει τα τοπία με σκηνές από κάποια από τις ταινίες "Πειρατές της Καραϊβικής" που γυρίστηκε στο νησί, τις οποίες δεν έχει δει κανείς από τους δυο μας. "Εκεί είναι που η μάγισσα φίλησε το Τζόνι Ντεπ!", μας είπε όλο καμάρι. "Κι εκεί... θυμάστε εκείνη τη σκηνή που...;" πήγε να πει ο ανθρωπάκος "όχι, είπαμε!" τον διέκοψα κάπως αγενώς αλλά ήταν τόσο ωραίο το τοπίο που δεν ήθελα να ακούω για χολιγουντιανές μάγισσες και για μπάτσους της Jumpstreet 21 που έβαλαν μάσκαρα, μια σφουγγαρίστρα στο κεφάλι και κυνηγάνε τέρατα με φιδομούσια. Εν ολίγοις το όλο θέαμα καρα-άξιζε και ήμασταν και εντελώς μόνοι, φαντάζομαι ότι αν είσαι γκαντέμης και πέσεις σε καμιά πληγή (δηλαδή κρουαζιεράδες), η ατμόσφαιρα δε θα είναι τόσο όμορφη.

Μιας που ήμασταν κοντά, είπαμε να πάμε από εκεί στον καταυλισμό των Caribe. Άλλωστε, πέραν της φύσης, ο βασικός λόγος επιλογής της Ντομινίκα ήταν ακριβώς η παρουσία Ινδιάνων, των μόνων που επιβίωσαν σε νησιά της Καραϊβικής. Oι Caribe, που πλέον λέγονται Kalinago αφού η άλλη ονομασία τους δόθηκε από τους Ισπανούς και θεωρείται προσβλητική (από αυτήν προέρχεται ο όρος "cannibal") ήταν μια πολυπληθής φυλή, που προερχόμενη από τη Βενεζουέλα, απώθησε τους Ταϊνος (αφού έφαγε μερικούς...) στη Δυτική Καραϊβική και κατέλαβε σχεδόν όλες τις μικρές Αντίλλες. Σε αντίθεση με τους Ταϊνος, όντας πολύ πιο ικανοί στη μάχη, κατάφεραν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στους Ισπανούς και να διατηρήσουν πολλά νησιά υπό την κατοχή τους, τα βρήκαν όμως πιο σκούρα απέναντι σε Άγγλους και Γάλλους. Eν τέλει τους δόθηκαν δυο νησιά το 1660 από Άγγλους και Γάλλους (η Ντομινίκα και ο Άγιος Βικέντιος) αλλά οι Άγγλοι αποφάσισαν να αθετήσουν τις συμφωνίες και οι λιγοστοί Kalinago βρέθηκαν να κατοικούν μόνο το δύσβατο βορειοανατολικό κομμάτι της Ντομινίκα.

Σε αυτό το κομμάτι βρεθήκαμε κι εμείς, το οποίο το 1903 επισήμως δόθηκε από το βρετανικό θρόνο στους μόλις 400 εναπομείναντες Carib-Kalinago, που χάρη στη σχετική απομόνωση κατάφεραν να διασωθούν και πλέον αριθμούν πέρι τους 3.000. Ρεύμα δεν υπήρχε στην περιοχή μέχρι το 1986, οι περισσότεροι εξακολουθούν να ζουν σε καλύβες, σχεδόν κανείς δεν έχει τρεχούμενο νερό, αλλά σιγά-σιγά η ανάπτυξη έφτασε κι εδώ, ενώ η -έστω χαλαρή- παρουσία του τουρισμού οδήγησε και στην πρόσφατη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου Kalinago, όπου ο επισκέπτης μπορεί να ξεναγηθεί από τους ντόπιους σε μια επίδειξη της τοπικής κουλτούρας. Το όλο μέρος ουσιαστικά είναι ένα αντίγραφο χωριού με κατασκευές από καλάμια και ψάθα (όχι πολύ διαφορετικές από τα σπίτια των Ινδιάνων που είδαμε στο δρόμο, αν και πολλά από αυτά έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από μικρές μοντέρνες κατασκευές από τσιμέντο), όπου μπορεί κανείς να μάθει για την ιστορία, την κουλτούρα και τα έθιμα τους.

Η όλη επίσκεψη ήταν εξαιρετική, απείχε παρασάγγας από τουριστικό πανηγυράκι και μας ικανοποίησε πλήρως. Επισκεφθήκαμε μερικές καλύβες με την ξεναγό, είδαμε εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από προηγούμενες δεκαετίες, μας έδειξαν πώς φτιάχνουν τα καλαθάκια που χρησιμοποιούν (και πουλάνε σε όλο το νησί) μέχρι σήμερα και υπήρχε και το καλαμπουρτζίδικο κομμάτι της υπόθεσης, όπου αφού παίρνεις μια ιδέα του πώς είναι οι χοροί τους (και κυρίως η γλώσσα), αν θες σηκώνεσαι και ρίχνεις και μια γυροβολιά. Εγώ φυσικά δεν είχα καμία όρεξη, αλλά ο κύριος D σιγά μην έχανε την ευκαιρία, με αποτέλεσμα να σκάσουν και οι ντόπιοι στα γέλια. Φυσικά η ξεναγός αρνήθηκε ότι οι πρόγονοί της είχαν οποιαδήποτε σχέση με τον κανιβαλισμό (ε καλά τώρα, είναι εξαιρετικά καλά καταγεγραμμένο, αν δεν πιστέψει κανείς τρεις διαφορετικούς λαούς Ευρωπαίων, ας πιστέψει τους Ταϊνος), ισχυριζόμενη πως οι "Ευρωπαίοι παρεξήγησαν την ύπαρξη οστών στις καλύβες μας, νόμισαν πως πρόκειται περί κανιβαλισμού, ενώ οι πρόγονοί μας απλώς φυλούσαν τα οστά των δικών τους προγόνων".

Η επίσκεψη ήταν πολύ διαφωτιστική, έως συγκινητική θα έλεγα, με τους νέους δρόμους πλέον να κατασκευάζονται από τους Κινέζους και πολλούς νέους Kalingo να φεύγουν από τον καταυλισμό, ο πολιτισμός αυτός θα μείνει στο χρονοντούλαπο πολύ σύντομα, και τουλάχιστον η παρουσία του Κέντρου θα διατηρήσει μια οπτική επαφή με τις παραδόσεις. Ακόμη και φατσικά, είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τους ουσιαστικά τελευταίους Ινδιάνους της νησιώτικης Καραϊβικής.

Η μέρα ήταν υπερπλήρης και ο δρόμος της επιστροφής -από άλλη διαδρομή- εξίσου μαγικός κι ενώ τρώγαμε σε ένα ταπεινό κινέζικο εστιατόριο που στεγαζόταν σε μια καλύβα στο Roseau ένιωσα πως η Ντομινίκα είχε υπερβεί τις προσδοκίες. Τρομερή φύση, εξαιρετικό τρεκ, ωραίοι ντόπιοι, ενδιαφέρουσα βαρκάδα και οι Caribe ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αν και μας έμενε ολόκληρο το αυριανό πρωινό, πριν πάρουμε το πλοίο για τον τελευταίο μας σταθμό, δηλαδή τη Γουαδελούπη.

Κάτι ακόμη θα προλαβαίναμε να δούμε και την αυριανή ημέρα από τη Ντομινίκα πάντως...

 

[Anas Tassos]

Καλημέρα,
Χαίρομαι που απολαμβάνετε τη Ντομινίκα.
Έχω ταξιδέψει όλα τα κράτη της Καραιβικής. Από την Κούβα ως το Τρινιντάντ και από την Αιτή ως το Σεν Κιττς. Η Ντομίνικα είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ μου. Και βλέπω ότι είστε υποψιασμένοι και ψαγμένοι. Αφού πήγατε και στους Καλινάγκο. Δεν πρόσεξα αν είδατε τη σκάλα του σκυλιού εκεί. Βιάστηκα να γράψω... γιατί θέλω να μάθω τι γίνεται με τον κορωνοιό??
Τάσος

L escalier tete chien, "η σκάλα κεφάλι τού σκύλου" είναι ένα όμορφο τοπίο. Κατά το μύθο τον Καλινάγκο από εκεί ήρθαν οι πρόγονοί τους.

 

[GTS]

Ίσως η αγαπημένη μου ιστορία στο φόρουμ, το γράφω αυτό πριν καν διαβάσω τη συνέχεια. Για να δούμε αν ο συγγραφέας θα έχει το ίδιο σατιρικό ύφος που είχε και τότε (ρε, μην τις αφήνετε πολύ τις ιστορίες σας)

 

[fotast]

Απλά δεν το πιστεύω ! Φυσικά θα ξαναδιαβάσουμε από την αρχή πριν το σημερινό.

 

[taver]

Το εντυπωσιακό είναι που τα θυμάσαι ακόμα...

 

[Yorgos]

Καλημέρα,
Χαίρομαι που απολαμβάνετε τη Ντομινίκα.
Έχω ταξιδέψει όλα τα κράτη της Καραιβικής. Από την Κούβα ως το Τρινιντάντ και από την Αιτή ως το Σεν Κιττς. Η Ντομίνικα είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ μου. Και βλέπω ότι είστε υποψιασμένοι και ψαγμένοι. Αφού πήγατε και στους Καλινάγκο. Δεν πρόσεξα αν είδατε τη σκάλα του σκυλιού εκεί. Βιάστηκα να γράψω... γιατί θέλω να μάθω τι γίνεται με τον κορωνοιό??
Τάσος

L escalier tete chien, "η σκάλα κεφάλι τού σκύλου" είναι ένα όμορφο τοπίο. Κατά το μύθο τον Καλινάγκο από εκεί ήρθαν οι πρόγονοί τους.

Καλώς τον/την/τους! Ναι περάσαμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκε με και ίσως το αδικησαμε το σημείο ...

Μιας που έχεις πάει σε τόσα μέρη δε γράφεις μια ιστορία συγκριτικα για ολες τις χωρες Καραϊβικής; Ειμαι πολλες που δεν εχω πάει κι επειδη κι εμενα η Ντομινικα ειναι η αγαπημενη μου, μαλλ6πν ταιριαζουν τα γουστα μας, θα ειχε ενδοαφερον ενα τοπ-10.

 

[Yorgos]

H τελευταία μας μέρα στη Ντομινίκα ήταν σχεδόν ολόκληρη, αφού το καράβι μας θα αργούσε. Η σκέψη μας ήταν να περάσουμε λίγο χρόνο στην πρωτεύουσα Roseu και μετά, αν βρίσκαμε τρόπο μεταφοράς, να πηγαίναμε στο Champagne Reef.

Μπήκαμε στο βανάκι αλλά δεν είχε τζούρες από μπάφο ούτε Μάρλεϊ σήμερα κι απογοητεύτηκα, το είχα συνηθίσει, τόσο που έλπιζα ότι επιστρεφοντας στην Ελλάδα θα έβρισκα τις ίδιες συνθήκες και στο Α8 ανεβαίνοντας την Πατησίων (δε συνέβη). Το Roseau είναι πρακτικά ένα μικρό χωριουδάκι, με περίπου 15.000 κατοίκους, αν και δεν του φαίνεται καθόλου. Ξύλινα σπιτάκια, ορισμένα χτισμένα πάνω σε παλιότερες πέτρινες κατασκευές, ανταγωνίζονται για το ποιο θα ξεπροβάλλει μέσα από τους λόφους με την πυκνή βλάστηση, ενώ η ατμόσφαιρα είναι νωχελική, εντυπωσιακά υγρή και τα βασικά του αξιοθέατα είναι ο ο χαριτωμένος βοτανικός κήπος (όπου ένα τεραστιο δέντρο έχει καταπλακώσει ένα παλιό κίτρινο λεωφορείο, αν και έχω την υποψία ότι κάποιος μπαφιασμένος οδηγός το στούκαρε κάτω από το δέντρο όταν αυτό έπεσε με τον τυφώνα του 1979) κι ένας χαριτωμένος καθεδρικός. Χαριεντιστήκαμε με τους ντόπιους, βρήκαμε το μουσείο κλειστό και πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν τη γλίτωνα, υπήρχε άπλετος χρόνος κι ήρθε η ερώτηση που φοβόμουν: "Ε αφού περισσεύουν ώρες δεν πάμε και στο champagne reef;" , πρότεινε ο δίμετρος Ποσειδώνας.

Βρήκαμε εύκολα βανάκι και φύγαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, αν και καθυστερήσαμε λίγο λόγω έργων οδοποιίας από Κινέζους εργαζόμενους. Είπαμε πως εκείνη την εποχή είχαν μπει δυνατά τόσο οι Βενεζολάνοι με τον Τσάβες στα χάι του για πολιτικούς λόγους, όσο και οι Κινέζοι για οικονομικούς, ενώ βοούσε ο τόπος ότι όλα τα έργα των Κινέζων γίνονταν προκειμένου ο Σκέριτ να αποσύρει την αναγνώριση της Ταϊβάν. "Να εκεί κάτω θα πάτε", μας έδειξε ο συμπαθής οδηγός ένα μονοπάτι και φτάσαμε σε κάτι κατσάβραχα σε μια εμφανώς ηφαιστειογενή παραλία, για άλλη μια φορά εντελώς μόνοι μας. Πολύ θελκτική δεν την έλεγες, αλλά ο άνθρωπος-γοργόνα ήταν εκστασιασμένος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είχαμε διαβάσει πως το πραγματικό αξιοθέατο δεν ήταν η παραλία αλλά ο ύφαλος, όπως υποδηλώνει και το όνομα άλλωστε, ο οποίος υποτίθεται ότι ανέδιδε κάτι ασταμάτητες μπουρμπουλήθρες που έδιναν την αίσθηση ότι κάνεις σνόρκελινγκ μέσα σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας.

Με βαριά καρδιά έβαλα το τραγικό μου μαγιό, είδα τον κύριο D να έχει βάλει το ακόμη χειρότερό του και κάτι γυαλιά με τα οποία αποκλείεται να βλέπει οτιδήποτε και βουτήξαμε. Αυτός βούτηξε δηλαδή, εγώ προσπάθησα να μπω περπατώντας και κατακόπηκα από βράχια και κοράλια. Ομολογώ πως το θέαμα πολύ σύντομα έγινε εντυπωσιακό. Οι μπουρμπουλήθρες ήταν χιλιάδες φυσαλίδες, που προκαλούνται από υποθαλάσσιες θερμές πηγές που δημιουργεί το ηφαίστειο και η αίσθηση είναι ότι όντως είσαι σε ένα (πολύ ζεστό) μπουκάλι κοκα κόλας. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή, οι φυσαλίδες άπειρες αλλά το κλου ήταν ο βυθός βεβαίως-βεβαίως: ανεμώνες όλων των πιθανών χρωμάτων, σφουγγάρια σε χρώματα που δεν είχα ξαναδεί, κοράλια που έφταναν από το ροζ στο καταπράσινο, δημιουργούσαν μια πανδαισία χρωμάτων, με αρκετά πολύχρωμα ψαράκια. Μωρέ μπράβο, δεν του το είχα.

Ε ωραία ήταν, έως πολύ ωραία, αλλά μούλιασα ο άνθρωπος κι είπα να βγω. Αφελώς ρώτησα τον κύριο D αν θα έβγαινε κι αυτός και εισέπραξα ένα "όχι ακόμη, αλλά αν με περιμένεις μισή ωρίτσα θα είμ..." κι έφυγα πριν ολοκληρώσει γιατί τα μισάωρα του κυρίου D στο υγρό στοιχείο τα ξέρετε κι εσείς, κάτω από τρίωρο δε θα ήταν. Βρήκα εύκολα ένα νταλικιέρη με ωτοστόπ που με πέταξε μέχρι την καλύβα μας για να μαζέψω τα πράγματα. Κολλήσαμε πάλι στα έργα των Κινέζων και βρήκα την αφορμή να τον ρωτήσω για την πολιτική κατάσταση. "Φίλε εμένα δε με ενοχλεί ο Σκέριτ. Έφερε τους Κινέζους, έργα κάνουν οι άνθρωποι. ΟΚ, θα προτιμούσα να δουλεύουν ντόπιοι, αλλά ανάπτυξη φέρνουν κι αυτοί , έργα γίνονται, η οικονομία πάει καλά, η Βενεζουέλα μας δίνει πετρέλαιο, ποιο είναι το πρόβλημα;".

Περιέργως ο κύριος D ήρθε στην ώρα του, κάτσαμε λίγο στο λιμάνι, φάγαμε κάτι αξιολησμόνητο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε από το καλύτερο από τα νησιά που επισκεφθήκαμε. Όλα αυτά έγιναν το 2012 κι έκτοτε άλλαξαν αρκετά στο νησί. Το πιο σημαντικό ήταν βεβαίως ο τυφώνας κατηγορίας 5 ονόματι Μαρία που το 2017 κυριολεκτικά διέλυσε το νησί: Το 95% των κτιρίων διαλύθηκε ή υπέστη σοβαρές ζημιές, το 20% των κατοίκων έφυγε από το νησί, οι περισσότεροι κάτοικοι έμειναν χωρίς ρεύμα για ΜΗΝΕΣ και οι εικόνες ήταν τραγικές, ακόμη και γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει τους τυφώνες.

H ανακατασκευή του νησιού σήμαινε ότι ολόκληρες περιοχές που ισοπεδώθηκαν πλέον άρχισαν να δίνονται σε ξένα funds με σκοπό την οικοδόμηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ περίπου 5000 κατοικίες ντόπιων ξαναχτίστηκαν με πολύ πιο ανθεκτικά υλικά, μη θυμίζοντας σε τίποτε τις ξύλινες καλύβες που είδαμε εμείς. Επιπλέον η κυβέρνηση Σκέριτ επέκτεινε το πρόγραμμα Citizenship by Investment, για το οποίο αναφέραμε πως έπαιρνες υπηκοότητα αν επένδυες ένα σχετικά μικρό ποσό. Πλέον το ποσό είναι 100.000 δολλάρια, τα οποία πληρώνουν αρκετοί, αφού η άμεση απόκτηση διαβατηρίου Ντομινίκας συνεπάγεται την ελεύθερη πρόσβαση σε 138 χώρες χωρίς βίζα, συμπεριλαμβανόμενου του Ηνωμένου Βασιλείου και των χωρών Σένγκεν. Η κυβέρνηση Σκέριτ επίσης επένδυσε σε "offshore υπηρεσίες", ενώ ο ίδιος ο Σκέριτ αναμίχθηκε σε σκάνδαλα χρηματισμού από Κινέζους επιχειρηματίες που κυνηγούσε το FBI και διανομής διπλωματικών διαβατηρίων με περίεργες διαδικασίες (και για τα δύο είχε γίνει αναφορά στην ιστορία από τους ντόπιους).

Η ΝΤομινίκα, ένα σχετικά ξεχασμένο νησάκι που είχε... του μισούς τουρίστες από την Αϊτή όταν το επισκεφθήκαμε εμείς το 2012, έχει αρχίσει να μπαίνει δυναμικά στον τουριστικό χάρτη, αναλογικά με το μέγεθός του. Νέες υποδομές από την Κίνα και από κολοσσούς όπως η Kempinski στο Portsmouth, προσέλκυση "επιχειρηματιών" με όπλο το μαγικό διαβατήριο και ξέπλυμα χρήματος είναι πλέον πολύ πιο κοινά χρησιμοποιούμενοι όροι. Θέλω να πιστεύω πως η φύση δεν επηρεάστηκε τόσο από τον τυφώνα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω, πραγματικά θέλω να θυμάμαι το νησάκι όπως το γνωρίσαμε πριν από 8 χρόνια που άρχισε να γράφεται αυτή η ιστορία, με ξύλινα σπιτάκια, άφαντους τουρίστες, βανάκια με μπάφους και μακριά από τα ραντάρ. Αν κάποιος έχει πάει μετά το 2018, θα χαιρόμουν να μάθω περισσότερα.

Φύγαμε από τη Ντομινίκα και το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε στη Γουαδελούπη, που μείναμε μόνο μια μέρα και οι μνήμες μου είναι θολές, πλην των άσχημων κτισμάτων των Γάλλων, την ατσμόσφαιρα Μαρτινίκας, μια πανέμορφη παραλία χωρίς κόσμο, τη θέα του ηφαιστείου Soufriere και μερικούς όμορφους καταρράκτες.

Ο κύριος D πλέον δε ζει στην Καραϊβική, ούτε διαθέτει διπλωματικό διαβατήριο για να γλιτώνει τους φόρους που πληρώνω εγώ ο απλός φορολογούμενος. Συνεχίζει να παραμένει αειθαλής όμως, ένας ακούραστος γοργόνος και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες σχεδιάζαμε μια απόδραση στα νησιά της Καραϊβικής που μας απέμεναν, από την Anguila μέχρι τις Παρθένες Νήσους, αλλά οι επιπτώσεις του κορωναϊού στα οικονομικά μου θα αναβάλλει τέτοιες σκέψεις για πολύ καιρό. Για την ιστορία, στην επιστροφή στην Κούβα μέσω Αγίου Δομίνικου, φυσικά κι επισκέφθηκε την Δομινακονοεβραία ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου και σκόραρε. Μετά έμπλεξε με κάτι ανατολικές και κόλλησε στην Ευρώπη. Εγώ αντίθετα επέστρεψα για Ελλάδα με τα μίλια μου και ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία, που φιλοτιμήθηκα να ολοκληρώσω 8 χρόνια μετά, μάλλον χάρη στον κορωνοϊό, έστω και κουτσουρεμένα. Καλά να είμαστε, να την ξαναδιαβάσουμε σε άλλα 8 χρόνια και να θυμόμαστε τα παλιά.

Για την ιστορία, οι τοπ στιγμές του ταξιδιού ήταν:

• Εκείνο το βράδυ ακολασίας στο Santo Domingo
• Η καταπληκτική καμπάνια του Papa Llego (δεν ξαναεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή δυστυχώς, αλλά ζει ακόμη ο Hipolito Mejia)
• Το απίθανο Καραόκε σε ένα υπαίθριο πάρκινγκ στο Kingstown του Αγίου Βικέντιου
• To ειδυλλιακό Carriacou και το ξεχασμένο Mayreau
• To κολύμπι με τις τεράστιες χελώνες στα Tobago Keys
• Tη φιλοξενία από την καημένη Aldona και τον απίθανο παπατζή Τόνι στην Αγία Λουκία (ποιος ξέρει πού να είναι σήμερα αυτοί), καθώς και την απίθανη θέα των Pitons εκεί
• Το καταπληκτικό τρεκ στη Ντομινίκα με την απίθανη φύση και την επίσκεψη στους Carib, που έμαθα πως ο καταυλισμός τους επλήγη ολοκληρωτικά

 

[Anas Tassos]

H τελευταία μας μέρα στη Ντομινίκα ήταν σχεδόν ολόκληρη, αφού το καράβι μας θα αργούσε. Η σκέψη μας ήταν να περάσουμε λίγο χρόνο στην πρωτεύουσα Roseu και μετά, αν βρίσκαμε τρόπο μεταφοράς, να πηγαίναμε στο Champagne Reef.

Μπήκαμε στο βανάκι αλλά δεν είχε τζούρες από μπάφο ούτε Μάρλεϊ σήμερα κι απογοητεύτηκα, το είχα συνηθίσει, τόσο που έλπιζα ότι επιστρεφοντας στην Ελλάδα θα έβρισκα τις ίδιες συνθήκες και στο Α8 ανεβαίνοντας την Πατησίων (δε συνέβη). Το Roseau είναι πρακτικά ένα μικρό χωριουδάκι, με περίπου 15.000 κατοίκους, αν και δεν του φαίνεται καθόλου. Ξύλινα σπιτάκια, ορισμένα χτισμένα πάνω σε παλιότερες πέτρινες κατασκευές, ανταγωνίζονται για το ποιο θα ξεπροβάλλει μέσα από τους λόφους με την πυκνή βλάστηση, ενώ η ατμόσφαιρα είναι νωχελική, εντυπωσιακά υγρή και τα βασικά του αξιοθέατα είναι ο ο χαριτωμένος βοτανικός κήπος (όπου ένα τεραστιο δέντρο έχει καταπλακώσει ένα παλιό κίτρινο λεωφορείο, αν και έχω την υποψία ότι κάποιος μπαφιασμένος οδηγός το στούκαρε κάτω από το δέντρο όταν αυτό έπεσε με τον τυφώνα του 1979) κι ένας χαριτωμένος καθεδρικός. Χαριεντιστήκαμε με τους ντόπιους, βρήκαμε το μουσείο κλειστό και πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν τη γλίτωνα, υπήρχε άπλετος χρόνος κι ήρθε η ερώτηση που φοβόμουν: "Ε αφού περισσεύουν ώρες δεν πάμε και στο champagne reef;" , πρότεινε ο δίμετρος Ποσειδώνας.

Βρήκαμε εύκολα βανάκι και φύγαμε. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, αν και καθυστερήσαμε λίγο λόγω έργων οδοποιίας από Κινέζους εργαζόμενους. Είπαμε πως εκείνη την εποχή είχαν μπει δυνατά τόσο οι Βενεζολάνοι με τον Τσάβες στα χάι του για πολιτικούς λόγους, όσο και οι Κινέζοι για οικονομικούς, ενώ βοούσε ο τόπος ότι όλα τα έργα των Κινέζων γίνονταν προκειμένου ο Σκέριτ να αποσύρει την αναγνώριση της Ταϊβάν. "Να εκεί κάτω θα πάτε", μας έδειξε ο συμπαθής οδηγός ένα μονοπάτι και φτάσαμε σε κάτι κατσάβραχα σε μια εμφανώς ηφαιστειογενή παραλία, για άλλη μια φορά εντελώς μόνοι μας. Πολύ θελκτική δεν την έλεγες, αλλά ο άνθρωπος-γοργόνα ήταν εκστασιασμένος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είχαμε διαβάσει πως το πραγματικό αξιοθέατο δεν ήταν η παραλία αλλά ο ύφαλος, όπως υποδηλώνει και το όνομα άλλωστε, ο οποίος υποτίθεται ότι ανέδιδε κάτι ασταμάτητες μπουρμπουλήθρες που έδιναν την αίσθηση ότι κάνεις σνόρκελινγκ μέσα σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας.

Με βαριά καρδιά έβαλα το τραγικό μου μαγιό, είδα τον κύριο D να έχει βάλει το ακόμη χειρότερό του και κάτι γυαλιά με τα οποία αποκλείεται να βλέπει οτιδήποτε και βουτήξαμε. Αυτός βούτηξε δηλαδή, εγώ προσπάθησα να μπω περπατώντας και κατακόπηκα από βράχια και κοράλια. Ομολογώ πως το θέαμα πολύ σύντομα έγινε εντυπωσιακό. Οι μπουρμπουλήθρες ήταν χιλιάδες φυσαλίδες, που προκαλούνται από υποθαλάσσιες θερμές πηγές που δημιουργεί το ηφαίστειο και η αίσθηση είναι ότι όντως είσαι σε ένα (πολύ ζεστό) μπουκάλι κοκα κόλας. Η θερμοκρασία ήταν υψηλή, οι φυσαλίδες άπειρες αλλά το κλου ήταν ο βυθός βεβαίως-βεβαίως: ανεμώνες όλων των πιθανών χρωμάτων, σφουγγάρια σε χρώματα που δεν είχα ξαναδεί, κοράλια που έφταναν από το ροζ στο καταπράσινο, δημιουργούσαν μια πανδαισία χρωμάτων, με αρκετά πολύχρωμα ψαράκια. Μωρέ μπράβο, δεν του το είχα.

Ε ωραία ήταν, έως πολύ ωραία, αλλά μούλιασα ο άνθρωπος κι είπα να βγω. Αφελώς ρώτησα τον κύριο D αν θα έβγαινε κι αυτός και εισέπραξα ένα "όχι ακόμη, αλλά αν με περιμένεις μισή ωρίτσα θα είμ..." κι έφυγα πριν ολοκληρώσει γιατί τα μισάωρα του κυρίου D στο υγρό στοιχείο τα ξέρετε κι εσείς, κάτω από τρίωρο δε θα ήταν. Βρήκα εύκολα ένα νταλικιέρη με ωτοστόπ που με πέταξε μέχρι την καλύβα μας για να μαζέψω τα πράγματα. Κολλήσαμε πάλι στα έργα των Κινέζων και βρήκα την αφορμή να τον ρωτήσω για την πολιτική κατάσταση. "Φίλε εμένα δε με ενοχλεί ο Σκέριτ. Έφερε τους Κινέζους, έργα κάνουν οι άνθρωποι. ΟΚ, θα προτιμούσα να δουλεύουν ντόπιοι, αλλά ανάπτυξη φέρνουν κι αυτοί , έργα γίνονται, η οικονομία πάει καλά, η Βενεζουέλα μας δίνει πετρέλαιο, ποιο είναι το πρόβλημα;".

Περιέργως ο κύριος D ήρθε στην ώρα του, κάτσαμε λίγο στο λιμάνι, φάγαμε κάτι αξιολησμόνητο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε από το καλύτερο από τα νησιά που επισκεφθήκαμε. Όλα αυτά έγιναν το 2012 κι έκτοτε άλλαξαν αρκετά στο νησί. Το πιο σημαντικό ήταν βεβαίως ο τυφώνας κατηγορίας 5 ονόματι Μαρία που το 2017 κυριολεκτικά διέλυσε το νησί: Το 95% των κτιρίων διαλύθηκε ή υπέστη σοβαρές ζημιές, το 20% των κατοίκων έφυγε από το νησί, οι περισσότεροι κάτοικοι έμειναν χωρίς ρεύμα για ΜΗΝΕΣ και οι εικόνες ήταν τραγικές, ακόμη και γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει τους τυφώνες.

H ανακατασκευή του νησιού σήμαινε ότι ολόκληρες περιοχές που ισοπεδώθηκαν πλέον άρχισαν να δίνονται σε ξένα funds με σκοπό την οικοδόμηση μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, ενώ περίπου 5000 κατοικίες ντόπιων ξαναχτίστηκαν με πολύ πιο ανθεκτικά υλικά, μη θυμίζοντας σε τίποτε τις ξύλινες καλύβες που είδαμε εμείς. Επιπλέον η κυβέρνηση Σκέριτ επέκτεινε το πρόγραμμα Citizenship by Investment, για το οποίο αναφέραμε πως έπαιρνες υπηκοότητα αν επένδυες ένα σχετικά μικρό ποσό. Πλέον το ποσό είναι 100.000 δολλάρια, τα οποία πληρώνουν αρκετοί, αφού η άμεση απόκτηση διαβατηρίου Ντομινίκας συνεπάγεται την ελεύθερη πρόσβαση σε 138 χώρες χωρίς βίζα, συμπεριλαμβανόμενου του Ηνωμένου Βασιλείου και των χωρών Σένγκεν. Η κυβέρνηση Σκέριτ επίσης επένδυσε σε "offshore υπηρεσίες", ενώ ο ίδιος ο Σκέριτ αναμίχθηκε σε σκάνδαλα χρηματισμού από Κινέζους επιχειρηματίες που κυνηγούσε το FBI και διανομής διπλωματικών διαβατηρίων με περίεργες διαδικασίες (και για τα δύο είχε γίνει αναφορά στην ιστορία από τους ντόπιους).

Η ΝΤομινίκα, ένα σχετικά ξεχασμένο νησάκι που είχε... του μισούς τουρίστες από την Αϊτή όταν το επισκεφθήκαμε εμείς το 2012, έχει αρχίσει να μπαίνει δυναμικά στον τουριστικό χάρτη, αναλογικά με το μέγεθός του. Νέες υποδομές από την Κίνα και από κολοσσούς όπως η Kempinski στο Portsmouth, προσέλκυση "επιχειρηματιών" με όπλο το μαγικό διαβατήριο και ξέπλυμα χρήματος είναι πλέον πολύ πιο κοινά χρησιμοποιούμενοι όροι. Θέλω να πιστεύω πως η φύση δεν επηρεάστηκε τόσο από τον τυφώνα, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω, πραγματικά θέλω να θυμάμαι το νησάκι όπως το γνωρίσαμε πριν από 8 χρόνια που άρχισε να γράφεται αυτή η ιστορία, με ξύλινα σπιτάκια, άφαντους τουρίστες, βανάκια με μπάφους και μακριά από τα ραντάρ. Αν κάποιος έχει πάει μετά το 2018, θα χαιρόμουν να μάθω περισσότερα.

Φύγαμε από τη Ντομινίκα και το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε στη Γουαδελούπη, που μείναμε μόνο μια μέρα και οι μνήμες μου είναι θολές, πλην των άσχημων κτισμάτων των Γάλλων, την ατσμόσφαιρα Μαρτινίκας, μια πανέμορφη παραλία χωρίς κόσμο, τη θέα του ηφαιστείου Soufriere και μερικούς όμορφους καταρράκτες.

Ο κύριος D πλέον δε ζει στην Καραϊβική, ούτε διαθέτει διπλωματικό διαβατήριο για να γλιτώνει τους φόρους που πληρώνω εγώ ο απλός φορολογούμενος. Συνεχίζει να παραμένει αειθαλής όμως, ένας ακούραστος γοργόνος και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες σχεδιάζαμε μια απόδραση στα νησιά της Καραϊβικής που μας απέμεναν, από την Anguila μέχρι τις Παρθένες Νήσους, αλλά οι επιπτώσεις του κορωναϊού στα οικονομικά μου θα αναβάλλει τέτοιες σκέψεις για πολύ καιρό. Για την ιστορία, στην επιστροφή στην Κούβα μέσω Αγίου Δομίνικου, φυσικά κι επισκέφθηκε την Δομινακονοεβραία ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου και σκόραρε. Μετά έμπλεξε με κάτι ανατολικές και κόλλησε στην Ευρώπη. Εγώ αντίθετα επέστρεψα για Ελλάδα με τα μίλια μου και ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία, που φιλοτιμήθηκα να ολοκληρώσω 8 χρόνια μετά, μάλλον χάρη στον κορωνοϊό, έστω και κουτσουρεμένα. Καλά να είμαστε, να την ξαναδιαβάσουμε σε άλλα 8 χρόνια και να θυμόμαστε τα παλιά.

Για την ιστορία, οι τοπ στιγμές του ταξιδιού ήταν:

• Εκείνο το βράδυ ακολασίας στο Santo Domingo
• Η καταπληκτική καμπάνια του Papa Llego (δεν ξαναεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή δυστυχώς, αλλά ζει ακόμη ο Hipolito Mejia)
• Το απίθανο Καραόκε σε ένα υπαίθριο πάρκινγκ στο Kingstown του Αγίου Βικέντιου
• To ειδυλλιακό Carriacou και το ξεχασμένο Mayreau
• To κολύμπι με τις τεράστιες χελώνες στα Tobago Keys
• Tη φιλοξενία από την καημένη Aldona και τον απίθανο παπατζή Τόνι στην Αγία Λουκία (ποιος ξέρει πού να είναι σήμερα αυτοί), καθώς και την απίθανη θέα των Pitons εκεί
• Το καταπληκτικό τρεκ στη Ντομινίκα με την απίθανη φύση και την επίσκεψη στους Carib, που έμαθα πως ο καταυλισμός τους επλήγη ολοκληρωτικά

Καλημέρα Yorgos,
Αν δεν κατάλαβες ακόμα, σου το γράφω ότι "σε πάω"! Έχοντας πολύ ταξιδέψει δεν είμαι εύκολος στο να "εγκρίνω" διότι οι πιο πολλοί συνΕλληνες με απογοητεύουν ως ταξιδιώτες. Αν κατάλαβα καλά Ντομινίκα πήγατε το 2012? Εγώ το 2016! Άρα αργότερα.

 

[Yorgos]

Καλημέρα Yorgos,
Αν δεν κατάλαβες ακόμα, σου το γράφω ότι "σε πάω"! Έχοντας πολύ ταξιδέψει δεν είμαι εύκολος στο να "εγκρίνω" διότι οι πιο πολλοί συνΕλληνες με απογοητεύουν ως ταξιδιώτες. Αν κατάλαβα καλά Ντομινίκα πήγατε το 2012? Εγώ το 2016! Άρα αργότερα.

Σωστά, αλλά το ερωτημα ειναι αν πήγε κανείς μετά τον τυφώνα του 2017.

 

[GTS]

Ερώτηση: Αγ. Βικέντιος - Γρενάδα - Γρεναδίνες αξίζουν για ένα χαλαρό leisure trip?

 

[Anas Tassos]

Σωστά, αλλά το ερωτημα ειναι αν πήγε κανείς μετά τον τυφώνα του 2017.

Εγώ όχι. Το φοβερό είναι ότι προηγήθηκε άλλος τυφώνας το 2015 (Έρικα αν θυμάμαι καλά) με τεράστιες καταστροφές. Όταν πήγα έκαναν ακόμα δουλειές ξαναφτιάχνοντας πεσμένες γέφυρες και δρόμους. Η καταστροφή ακόμα και τότε φαινόταν μεγάλη. Καλά ταξίδια.

 

[Yorgos]

Εγώ όχι. Το φοβερό είναι ότι προηγήθηκε άλλος τυφώνας το 2015 (Έρικα αν θυμάμαι καλά) με τεράστιες καταστροφές. Όταν πήγα έκαναν ακόμα δουλειές ξαναφτιάχνοντας πεσμένες γέφυρες και δρόμους. Η καταστροφή ακόμα και τότε φαινόταν μεγάλη. Καλά ταξίδια.

Σωστά, είχε τεραστιες ζημιές η Ερικα, με την Μαρία να είναι όμως πολύ καταστροφικοτερος τυφώνας. Καλά ταξίδια και σε σένα.

@GTS Με τον αστερίσκο του κατά πόσο έχει ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση, ναι με τα μπούνια. Χρόνο να έχεις, διότι τα φέρι είναι απρόβλεπτα και λίγα νησιά έχουν αεροδρόμιο.