Άγιος Δομήνικος Καραϊβική Καραϊβική - Yaman

[GTS]

Απλά θεός ο Τζαμαϊκανός...

 

[alma]

Περιμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία.Τι ωραία να μένεις στην υπέροχη Κούβα(πάντα ήθελα να πάω)και να κάνεις εξορμήσεις και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική.

 

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε, εμφανιστήκαμε στο αεροδρόμιο στις 5 το πρωί ως οφείλαμε, ενημερωθήκαμε από τον… χειρόγραφο μαυροπίνακα πως η πτήση μας θα αναχωρήσει στην ώρα της, αλλά πληροφορηθήκαμε πως εμείς μάλλον δε θα είμαστε σε αυτήν!

«Εισιτήριο εξόδου από τη Γρενάδα έχετε;» ρωτάει μια μάλλον κακοδιάθετη παχουλοδροσάτη κυρία. Απαντάμε πως όχι, αλλά πως θα βγούμε από τη χώρα ακτοπλοϊκώς. Ζητά να δει το εισιτήριο του πλοίου αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και δε γίνεται να υπάρξει διότι η πλοιοκτήτρια εταιρεία αρνείται να τα πουλήσει online. «Α, τότε δε θα πετάξετε!», λέει η κυρία της LIAT και είναι η δεύτερη φορά που μας δημιουργούν πρόβλημα οι Βικεντιανοί: στην αρχή δε μας άφηναν να μπουν επειδή δεν ξέραμε πού θα κοιμηθούμε και τώρα δεν μας αφήνουν να βγούμε από τη χώρα επειδή δε γίνεται να αγοράσουμε το εισιτήριο του πλοίου online.

Το διπλωματικό διαβατήριο βγαίνει για άλλη μια φορά από τη θήκη του, η φωνή γίνεται πιο βαθιά και η εισαγωγή είναι η ίδια: «Youknow, this is a diplomatic passport…». Αλλά η κυρία δε μασάει. Χωρίς εισιτήριο εξόδου από τη Γρενάδα δεν πρόκειται να μας αφήσει να επιβιβαστούμε. Άλλωστε είναι προφανές ότι είμαστε τριτοκοσμικοί πολίτες (και με ένα διπλωματικό διαβατήριο) των οποίων το σατανικό σχέδιο είναι να εγκατασταθούν ως λαθρομετανάστες στην οικονομική υπερδύναμη της Γρενάδα, να κρυφτούν ανάμεσα στα εκατομμύρια του πληθυσμού της και να ζήσουν εις βάρος του Γρεναδίνου φορολογούμενου, κυνηγώντας το GrenadanDream, με το οποίο όλοι μεγαλώσαμε βλέποντας γρεναδίνικο κινηματογράφο.

Με τα πολλά η κυρία πείθεται να επικοινωνήσει με τις αρχές της Γρενάδα, ώστε να δει αν… μας δέχονται στη χώρα τους. Αισιόδοξη προσέγγιση ότι κάποιος στη Γρενάδα θα απαντήσει το τηλέφωνο στις πέντε το πρωί. Τελικώς το θέμα φαίνεται να ξεχνιέται, αφού η κυρία συνειδητοποίησε ότι είναι πιθανότερο να χιονίσει στη Γρενάδα από το να σηκώσει κάποιος το τηλέφωνο εκεί, μας κάνει check-in με την υποσημείωση ότι ίσως να μη μας αφήσει να επιβιβαστούμε, απειλή που δεν υλοποιήθηκε, οπότε η Γρενάδα μπορούσε να μας υποδεχθεί και ο Άγιος Βικέντιος θα εισπράξει τα 12 ευρώ του φόρου αεροδρομίου ενός εκ των δυο μας. Διότι ο άλλος όχι μόνο δεν πληρώνει φόρο λόγω του ότι - ένας Θεός ξέρει πώς – είναι κάτοχος διπλωματικού διαβατηρίου, αλλά στέκεται και δίπλα στον τίμιο βιοπαλαιστή την ώρα που πληρώνει το φόρο του «έτσι, γιατί θέλω να σε δω να πληρώνεις». Διότι έτσι είναι οι διπλωμάτες, αγαπητέ αναγνώστη: εκτός από τζαμπατζήδες είναι και μικρόψυχοι, κομπλεξικοί τύποι… Δε θα βρεθεί κάποιος να σταματήσει αυτή τη διπλωματική λαίλαπα;

Επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο με ανακούφιση. Λίγο κρυόκωλους τους βρήκαμε τους Βικεντιανούς και λιγότερο «yaman» απ’ ό,τι θέλαμε, αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να τους κρίνουμε με μεγαλύτερη άνεση χρόνου, όταν θα επιστρέψουμε στο νησί τους.
Η άφιξη στη Γρενάδα καθιστά σαφές ότι φτάσαμε σε πλουσιότερο κρατίδιο, πιο τουριστικό και μάλλον και πιο οργανωμένο. Ο κακομαθημένος κάτοχος διπλωματικού διαβατηρίου στέκεται στη σειρά για τους διπλωμάτες, η οποία πάντως διαρκεί περισσότερο από τη σειρά των κοινών θνητών είτε επειδή υπάρχει Θεός είτε διότι οι Γρεναδίνοι έχουν περισσότερο χιούμορ απ’ ό,τι τους φαίνεται. Είπαμε ότι θα φύγουμε ακτοπλοϊκώς, μας χαμογέλασαν και μας άφησαν να μπούμε στη χώρα τους χωρίς προβλήματα. Καλά ξεκινήσαμε.

Ένας ευγενέστατος ταξιτζής μας ενημερώνει πως η διαδρομή μέχρι το λιμάνι στοιχίζει το αντίστοιχο των 15 ευρώ και απολαμβάνουμε την άνετη διαδρομή και το πόσο καλοδιατηρημένα και σχετικά πλούσια φαίνονται τα σπίτια κατά μήκος του δρόμου. Το λιμάνι είναι όμορφο, νοικοκυρεμένο και με όμορφη θέα προς ένα φυσικό καταπράσινο κόλπο, με ένα γαλλικής κατασκευής κάστρο να τον επιβλέπει. Ρωτάμε από πού θα φύγει το πλοίο της Ospreyκαι διαπιστώνουμε πως αυτό γίνεται μπροστά από το αστυνομικό τμήμα. Αν καταφέρουμε να πείσουμε και τους αστυνομικούς να μας φυλάξουν τις βαλίτσες ( και ειδικά τη Samsonite), θα έχουμε στη διάθεσή μας μιάμιση ωρίτσα για να γυρίσουμε το St. George, την μικροσκοπική πρωτεύουσα της χώρας, πριν πάρουμε το πλοίο για το πολυπόθητο Carriacou. Οι αστυνομικοί μας παραπέμπουν στους γείτονές τους τους πυροσβέστες, που δέχονται να φυλάξουν τις βαλίτσες μας με ένα βαριεστημένο αλλά πολύ καλοδεχούμενο «Yaman».

Η περίμετρος του κουκλίστικου λιμανιού περπατιέται σε λιγότερο από 20 λεπτά και αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς την αγορά, που μόλις έχει ανοίξει. Το νησί αυτοαποκαλείται «η νήσος των μπαχαρικών» και η μικρή σκεπαστή αγορά είναι γεμάτη από δαύτα, καθώς και από χαμογελαστούς ανθρώπους που φαίνονται να ετοιμάζονται για την άφιξη του σημερινού κρουαζιερόπλοιου. Όλοι είναι ευδιάθετοι, χαβαλετζήδες, ο D δε θα χάσει την ευκαιρία να αγοράσει μερικά σακουλάκι με μπαχαρικά, να βγάλει φωτογραφίες με μια χαμογελαστή τροφαντή κυρία (καλά το καταλάβατε, οι κορμάρες σε αυτή την ιστορία τελείωσαν στη Domunican Republic) και να αποφανθεί ότι μερικά από τα χαβανέζικα πουκάμισα που πωλούνται είναι πιο κιτς κι από αυτό που αγόρασε στην πρασινομάτα (αδύνατον). Χαρήκαμε που είδαμε την αγορά χωρίς τουρίστες, αλλά θέλουμε να ανέβουμε στο κάστρο. Όχι τόσο για τη θέα, όσο για να επισκεφθούμε το σημείο ταφής του Maurice Bishop, του υπαίτιου για τη στροφή της Γρενάδας προς τον κομουνισμό, που έχασε τη ζωή του επειδή προσπάθησε να εφαρμόσει ένα πιο light μοντέλο σοσιαλισμού από αυτό που ήθελε ένας"ορθόδοξος" δελφίνος μέλος του ΠΑΜΕ, που με τη σειρά του τη βρήκε από το Ρήγκαν που είχε δει πολλές καουμπόικες ταινίες και αποφάσισε να κάνει την απόβαση της Νορμανδίας στην Καραϊβική, σκοτώνοντας στην πορεία και μερικούς Κουβανούς που έχτιζαν ένα αεροδρόμιο.

Η άνοδος προς το κάστρο ήταν πολύ κουραστική, το οποίο με έκανε να απορώ πώς φτάνει εκεί καθημερινά η κυρία που μας έβγαλε τα εισιτήρια, που αν πληρωνόταν το βάρος της σε χρυσάφι θα είχε λύσει το οικονομικό πρόβλημα της μισής Καραϊβικής. Το τι πήγε λάθος στη διατροφή των κατοίκων της ανατολικής Καραϊβικής συνοψίζεται σε δυο λέξεις: αμερικάνικη κουλτούρα.

Η είσοδος στο κάστρο γίνεται μέσω μιας στοιχειωμένης αυλής: ούτε ψυχή στον ορίζοντα, ο ουρανός είναι τόσο γκρίζος όσο και ο τοίχος, από τον οποίο κρέμεται μια ταλαιπωρημένη μπασκέτα. Και λίγο πιο πίσω, μια απλή πλάκα θυμίζει ότι με την πλάτη στον ίδιο τοίχο εκτελέστηκε ο Bishop στις 19 Οκτώβρη του 1983, σε μια από τις πιο θλιβερές ημέρες της σύγχρονης ιστορίας της Καραϊβικής. Η πλάκα υποδηλώνει πως υπάρχει και ίδρυμα που φέρει το όνομα του Bishop και των μαρτύρων, το οποίο μου φάνηκε τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Ελπίζω οι μνήμες των όσων συνέβησαν στο νησί να μη χαθούν ανάμεσα στον υπολογισμό των εσόδων από τις αφίξεις των κρουαζιερόπλοιων, ένα εκ των οποίων (τε-ρα-τώ-δες) έχει αρχίσει να ξερνάει επιβάτες στο νησάκι. Ήρθε η ώρα να κατέβουμε στο λιμάνι πριν γίνουμε πολλοί.

Επιστρέφουμε από άλλο δρόμο, διαπιστώνοντας με χαρά πως η Γρενάδα δεν είναι ένα από αυτά τα νησιά όπου τα πάντα κινούνται γύρω από τον τουρισμό: υπάρχουν μαγαζάκια, εγκαταλελειμμένα κτίρια, εστιατόρια για ντόπιους και τα σουβενιράδικα μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Φάγαμε κάτι πάμφθηνα σάντουιτς, πήραμε τις αποσκευές μας από τους πυροσβέστες και κάναμε check-in για το πλοίο κάτω από μια αυθόρμητη ομπρέλα παραλίας. Το εισιτήριο για το Carriacou κάνει 80EC (περίπου 22 ευρώ), το οποίο βρήκα ελαφρώς τσιμπημένο. Υπάρχει όμως και κόσμος με μεγαλύτερα προβλήματα όπως θα μου θυμίσει ένας ευγενέστατος ζητιάνος: «Μπορείς να μου δώσεις ένα δολάριο; Θέλω να φάω, όπως κι εσύ» και ξαφνικά ένιωσα ένοχος για το σάντουιτς που μασουλούσα.

Το πλοίο είναι ευρύχωρο, με πολλές άδειες θέσεις και η έξοδος από το λιμάνι του St. George προσφέρει όμορφες εικόνες, αλλά το κούνημα ήταν λίγο too much. Τουλάχιστον είχαν προβλέψει να έχουν ένα παλικάρι που μοίραζε σακουλίτσες για τον εμετό και χαρτοπετσέτες, του οποίου ο επαγγελματισμός με εξέπληξε: σε όλη τη διαδρομή δεν έπαψε να ισορροπεί κοιτώντας πάντα προς την πλευρά των επιβατών, προσπαθώντας να ανιχνεύσει ποιος χρειάζεται βοήθεια.

Επιτέλους φτάσαμε στο Carriacou. Θα αποβιβαστούν μπόλικοι ντόπιοι και μόλις μια χούφτα από τουρίστες και η πρώτη θέα θα μας δικαιώσει. Χάρμα οφθαλμών που –εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- άξιζε την Οδύσσεια που τραβήξαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ. Κατεβαίνοντας από το πλοίο, ο επισκέπτης βρίσκεται αντιμέτωπος με τον παράδεισο…

 

[Peregrinator]

Μπράβο ώρα ήταν περιμένουμε συνέχεια, πολλές ευχαριστίες.

 

[KLEOPATRA]

Ωραιος οπως παντα !
Αλλα μας στραβωσες ευλογημενε...ενα μεγενθυντικο φακο στο 6 και γρηγορα.
ΥΓ Βαλε φωτο!!!!!!!!!!

 

[_antonis_]

Ωραιος οπως παντα !
Αλλα μας στραβωσες ευλογημενε...ενα μεγενθυντικο φακο στο 6 και γρηγορα.
ΥΓ Βαλε φωτο!!!!!!!!!!

A....ctrl+ (+) όσο πιο πολύ το πατάς, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει!!

 

[maltakias]

ctrl+ (+) όσο πιο πολύ το πατάς, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει!!

Και με ctrl ροδέλα επίσης

 

[phoenix]

Αχ τι ωραία! Αυτά είναι! Πέρα από την τρέλα της στιγμής δεν χρειάζεται τίποτε άλλο! Πάντα τέτοια εύχομαι

 

[maltakias]

Πάντα τέτοια εύχομαι

Πάντα τέτοια κάνει.Τον έχω βαρεθεί.

Θέλω ιστορία του Γιώργου που να τρώει Sacher Torte

 

[battered_suitcase]

Πάντα τέτοια κάνει.Τον έχω βαρεθεί.

Θέλω ιστορία του Γιώργου που να τρώει Sacher Torte

Συμφωνώ! Αηδία πια η κατάσταση

 

[GTS]

Εγώ θέλω φωτογραφίες από Carriacou....για να σκάσω εντελώς
Αλλά φαντάζομαι, απλά φαντάζομαι....αμάν ζημιά...

 

[KLEOPATRA]

Πάντα τέτοια κάνει.Τον έχω βαρεθεί.

Θέλω ιστορία του Γιώργου που να τρώει Sacher Torte

Με εσκιαξες βραδιατικα!!!!
Μην τα λες αυτα μεσα σε ιστορια για την Καραιβικη ...ειπαμε εχουμε αδυναμια στη Βιεννη ,αλλα μην το παρακανουμε κιολας