dionysia
Member
- Μηνύματα
- 13
- Likes
- 33
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Τουρκία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική...
Στη λιγότερο γνωστή όχθη του Rio de la Plata ευρωπαϊκές, αφρικάνικες και αμερικάνικες καταβολές συνθέτουν ένα κράμα πολιτισμού που βρίσκει την πληρέστερη έκφρασή του στη μουσικοχορευτική παράδοση της Ουρουγουάης.
Βιάσου! Μικροί και μεγάλοι σε περιμένουν στους δρόμους του Μοντεβιδέο χορεύοντας ζωηρά με τους ήχους των ταμπόρες, ενώ στις πίστες σφιχταγκαλιασμένα ζευγάρια στροβιλίζονται με τις μελαγχολικές μελωδίες των μπαντονεόνες. Η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, σκαλωμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Ρίο ντε Λα Πλάτα, λικνίζεται ασταμάτητα εδώ και δύο αιώνες στους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς της candombe και του tango… Δύο λεξούλες μεγάλης σημασίας που το 2009 συμπεριλήφθηκαν στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτισμικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η Ουρουγουάη, που το όνομά της σημαίνει «ποταμός των χρωματιστών πουλιών», είναι μια χώρα μικρής εκτάσεως για τα δεδομένα της αμερικανικής ηπείρου, σφηνωμένη μεταξύ των «τιτάνων» Βραζιλίας και Αργεντινής, με πολίτες Ευρωπαίους που εγκαταστάθηκαν εδώ κατά κύματα μέχρι και τις αρχές του 20ου αι. Το Μοντεβιδέο αγναντεύει υπερήφανα τον Ρίο ντε Λα Πλάτα που, ήδη σε αυτό το σημείο, αναμειγνύεται με τα αλμυρά νερά του Ατλαντικού. Τρεις μόλις ώρες ανατολικά του κοσμοπολίτικου και πολύβουου Μπουένος Άιρες της αντικρινής όχθης, καταφέρνει να διατηρεί με επιτυχία τη δική του ιδιαίτερη ταυτότητα…
Μια πρωτεύουσα σε ανθρώπινα μέτρα, με διατηρημένη την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της, γεμάτη πράσινο, με φαρδιούς δρόμους και πεζοδρόμια κατάφυτα από εντυπωσιακούς πλάτανους και με μια παραλιακή οδό 22 χιλιομέτρων. Λίκνο της καντόμπε, του τάνγκο και της μούργα, των αντιπροσωπευτικών «rioplatense» μουσικών ειδών. Το βιοτικό επίπεδο της πόλης είναι το υψηλότερο στη Λατινική Αμερική. Ανάλογο είναι και το πολιτιστικό: πολλά μουσεία και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, σε μεγάλο ποσοστό δωρεάν για το κοινό, θέατρα όπως το Σολίς (Solis), ένα από τα καλύτερα της Νοτίου Αμερικής και διοργάνωση μεγάλου καρναβαλιού εδώ και 120 χρόνια. Παρά τους 1,5 εκατομμύριο κατοίκους της, γρήγορα διαπιστώνεις πως εδώ δεν υφίσταται το στρες μιας μεγαλουπόλεως. Χαλαροί και φιλόξενοι κυκλοφορούν ολημερίς με το μάτε (αφέψημα που πίνεται με μεταλλικό καλαμάκι σε ειδική κούπα από κολοκύθα) στο χέρι, λιάζονται στα πεζοδρόμια των σπιτιών τους και τις Κυριακές απολαμβάνουν κατά παρέες την «ιεροτελεστία» του ασάδο (asado). Σε αυλές, ταράτσες, ακόμα και στους… δρόμους ψήνουν στα κάρβουνα τσορίσος (λουκάνικα με το μέτρο!) και το εκλεκτότατο ουρουγουάνικο κρέας. Αυτός, όμως, δεν αποτελεί τον μόνο τρόπο κυριακάτικης διασκέδασης…
Βραδιάζει. Σεργιανίζοντας σε αυθεντικές συνοικίες όπως είναι το Μπάριο Σουρ (Barrio Sur), το Παλέρμο (Palermo), η παλιά πόλη (Ciudad Vieja), το Ροντό (Rodó) και το Σέρο (Barrio Cerro), πέφτεις πάνω στους ταμποριλέρος (τυμπανιστές) και τις φωτιές τους. Πρόκειται για την καντόμπε, τον αφρο-ουρουγουάνικο ρυθμό που γεννήθηκε από τους αφρικανούς σκλάβους του αποικιακού Μοντεβιδέο λίγο πριν το 1800. «Η καντόμπε μαρτυρεί τη νοσταλγία, την ενέργεια και την εσωτερική δύναμη των σκλαβωμένων νέγρων» λέει ο Τομάς Τσιριμίνι (Tomas Chirimini), ιστορικός και ταμποριλέρο, πρόεδρος του επίσημου Αφρικάνικου Συλλόγου και διευθυντής της Ένωσης Μπαντού. Μου εξηγεί πώς αυτό το πολιτιστικό φαινόμενο, που σημειωτέον ενσωματώθηκε εξ αρχής στο καρναβάλι, ήρθε να επηρεάσει πολλές μορφές της τέχνης και να γίνει τον 20ο αιώνα δημοφιλές και μεταξύ των λευκών, με αναπόφευκτη την αλλοίωσή του.
Κάθε συνοικία και μια μουσικοχορευτική ομάδα, η κομπάρσα (comparsa). Του Παλέρμο, που είναι από τις πολυπληθέστερες, ξεκινάει κάθε Κυριακή στις 20:00 από τη συμβολή των δρόμων Γκαμπότο και Ίσλα ντε Φλόρες. Μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στους δρόμους αγκαλιά με τα ταμπόρες (tambores), αφρικάνικα τύμπανα από ξύλο και δέρμα. Παρατάσσονται σε γραμμές και, με τους χορευτές να προηγούνται της πομπής, παρελαύνουν για αρκετά τετράγωνα, ενώ οι θεατές στριμώχνονται γύρω τους. Οι έμπειροι τυμπανιστές παίζουν με ένταση και, απόλυτα συγχρονισμένοι, πετυχαίνουν ένα εντυπωσιακό ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ οι χορευτές, άντρες και γυναίκες κυρίως νεαρής ηλικίας, εκτελούν με αυτοπεποίθηση τις ζωηρές κινήσεις. Μεταξύ τους ξεχωρίζουν και κάποιοι παραδοσιακοί χαρακτήρες: η μάμα βιέχα (η νέγρα μητέρα-οικονόμος της αποικιακής εποχής), ο γκραμισέρο (ο αφρικανός γιατρός-μάγος) και ο εσκομπέρο (ο εκπρόσωπος της αφρικάνικης φυλής) που πραγματοποιεί ταχυδακτυλουργικά με τη σκούπα του! Το τελετουργικό επιβάλλει στάση προς ξεκούραση των πονεμένων χεριών και θέρμανση των οργάνων γύρω από μια φωτιά που ανάβουν επιτόπου, ώστε να συνεχίσουν δριμύτεροι, επιστρέφοντας κατά τον ίδιο μουσικοχορευτικό τρόπο στο σημείο εκκίνησης…
Τα ταμπόρες τα συναντάς και στις σαμάδας (llamadas), τις παρελάσεις του καρναβαλιού τον Φεβρουάριο, οπότε έχουν την τιμητική τους. Εκεί, όμως, ο βιωματικός χορός γίνεται θέαμα, η λειτουργία του αλλοιώνεται. Μα ο Τσιριμίνι είναι αισιόδοξος. Κατ’ αυτόν, η κήρυξη της καντόμπε ως Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς θα συμβάλει στην υπεράσπιση του αυθεντικού του χαρακτήρα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, τόσο στις συνοικίες του Μπουένος Άιρες όσο και του Μοντεβιδέο γεννήθηκε και το τάνγκο, ο νέος ρυθμός και χορός που προήλθε από πρόσμιξη υπαρχόντων ειδών όπως η καντόμπε, η αγροτική μουσική των γκάουτσο (οι καουμπόηδες της νότιας Αμερικής), μα και η ευρωπαϊκή (ναπολιτάνικη, ισπανική, κλπ). Ο «ύμνος των τάνγκο», η παγκοσμίως γνωστή Λα Κουμπαρσίτα (La Cumparsita), προέρχεται από την πόλη του Μοντεβιδέο, όπου την συνέθεσε ο – εικοσάχρονος μόλις! - Μάτος Ροντρίγκες το 1917. Κι όμως, όλη τη δόξα για τη μουσική αυτή και τον χορό του πάθους την έχει σχεδόν αποκλειστικά η γειτονική Αργεντινή…
«Η κύρια διαφορά μεταξύ Μπουένος Άιρες και Μοντεβιδέο, όσον αφορά το τάνγκο, είναι πως το πρώτο αυτή τη στιγμή και εδώ και πολλά χρόνια αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία με πολύ μεγάλη αγορά, ενώ για το δεύτερο αποτελεί μια εκδήλωση πιο αυθόρμητη, μικρότερης κλίμακας και με μια αγορά περιορισμένη», επισημαίνει ο Κάρλος Λόμπος (Carlos Lobos), χορευτής, δάσκαλος και συντονιστής πολιτιστικών εκδηλώσεων τάνγκο. «Αυτό σημαίνει πως εδώ μπορείς να σχηματίσεις μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι σου προσφέρεται και να επιλέξεις μαθήματα και μιλόνγκας (βραδιές χορού τάνγκο σε σχολές, μπαρ, κλπ) σε σύντομο χρονικό διάστημα.»
Ο ίδιος διδάσκει, μεταξύ άλλων, στο Χόβεντανγκο (Joventango), ένα μη κερδοσκοπικό κέντρο τάνγκο που έχει συμπληρώσει 33 χρόνια ζωής. Βρίσκεται στην παλιά αγορά Αμπουντάνσια (Mercado del Abundancia) στο κέντρο της πόλης και οι μιλόνγκας που διοργανώνει κάθε Παρασκευή και Κυριακή συγκεντρώνουν πολύ κόσμο. Η πρώτη ευχάριστη διαπίστωση είναι πως, αντίθετα από το Μπουένος Άιρες, ο κώδικας στις μιλόνγκας του Μοντεβιδέο δίνει και στις γυναίκες το δικαίωμα επιλογής καβαλιέρου!
Τις Κυριακές στο Χόβεντανγκο «το διαλύουν» σχετικά νωρίς, οπότε λίγα τετράγωνα προς την παλιά πόλη, επί της ίδιας οδού Σαν Χοσέ, συναντάς τις Λας Μούσας (Las Musas) που στεγάζονται σε ένα παλιό ατμοσφαιρικό σπίτι και στις οποίες δείχνει προτίμηση ο νεαρόκοσμος. Μόνο μην επιτρέψεις στη μικρή Αφροδίτη της Μήλου που σε κοιτάζει πάνω από το τζάκι και δίπλα από τη φωτογραφία του Κάρλος Γκαρντέλ, τραγουδιστή-θρύλου του τάνγκο γεννημένου στην Ουρουγουάη, να σε κάνει να απορήσεις και χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου: οι Ουρουγουανοί τρέφουν έναν έντονο θαυμασμό για τον αρχαίο μας πολιτισμό και μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα.
Στις Λας Μούσας γίνεται σαφές πως το τάνγκο χορεύεται εξίσου καλά και από ζευγάρια του ίδιου φύλου, καθώς υπάρχουν αρκετές γυναίκες που μαθαίνουν τα -διαφορετικά- ανδρικά βήματα, όπως και το αντίστροφο.
Οι εκπλήξεις, όμως, δε σταματούν εδώ. Ακόμα και σε μιλόνγκας πιο «παραδοσιακές» μπορείς να πετύχεις… παράδοξα: στην Ενσουένιο (Ensueño) για παράδειγμα, αν κάποιο Σάββατο διεξάγεται ένας σημαντικός αγώνας ποδοσφαίρου, το ματς προβάλλεται από μια οθόνη - στο βουβό εννοείται! Συνιστάται μια μικρή ψυχολογική προετοιμασία για τη στιγμή που θα μπει το γκολ, ειδικά αν εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι στην πίστα, απορροφημένος από περίπλοκες φιγούρες! Το ποδόσφαιρο είναι ένας θεσμός πολύ σημαντικός στην Ουρουγουάη, οπότε «αν δεν προβληθεί το παιχνίδι, πιθανόν να μην έρθει κανείς…», υποστηρίζει ένας θαμώνας.
Η πόλη προσφέρει διάφορες ακόμα επιλογές στους λάτρεις του τάνγκο: Λο ντε Μαργκότ (Lo de Margot), Ελ Πισοτόν (El Pisotón), Μουσέο ντελ Βίνο (Museo del Vino), κά.
Στη λιγότερο γνωστή όχθη του Ρίο ντε Λα Πλάτα το Μοντεβιδέο διατηρεί το δικό του στυλ, αποτέλεσμα ενός πλούσιου γεωγραφικού συγκερασμού: Ευρώπη, Αφρική και Αμερική. Μουσική και χορός, γαστρονομία και κουλτούρα, χαλαροί ρυθμοί σε μια μεγάλη πράσινη πόλη συνιστούν μια άλλη ποιότητα ζωής. Οι περιγραφές δε βοηθάνε πολύ· για να τον νιώσεις πρέπει να βρεθείς εκεί... Την καντόμπε και το τάνγκο, από τα σημαντικότερα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, τα μοιράζονται απλόχερα με τους επισκέπτες όλο το χρόνο. Έχε κατά νου όμως πως κατά το καρναβάλι, τον Φεβρουάριο, ή και Μάρτιο, θα έχεις την τύχη να γνωρίσεις από κοντά και τη μούργα, το τρίτο χαρακτηριστικό μουσικό είδος της περιοχής που κατά το καρναβάλι βρίσκεται στο απόγειό της…
Διαμονή
· Plaza Fuerte, Bartolomé Mitre 1361, Ciudad Vieja, τηλ. 00598 29156651, www.plazafuerte.com
· Hotel Ibis Montevideo, La Cumparsita 1473, Rambla República Argentina, τηλ. 00598 24137000, www.ibishotel.com
· Palazio Hotel, Bartolomé Mitre 1364 και Sarandí, Ciudad Vieja, τηλ. 00598 29163612, www.hotelpalacio.com.uy
· El Viajero Hostel, Soriano 1073, τηλ. 00598 29082913, www.elviajerodowntown.com
Φαγητό
· Parada Sur, Paraguay 1049 και Carlos Gardel, Barrio Sur, τηλ. 00598(2) 9082327. Ψησταριά με εναλλακτική διακόσμηση.
· Los Yuyos, Luis Alberto de Herrera 4227 και Cubo del Norte, El Prado, τηλ. 00598(2) 3363069. Ψητά στα κάρβουνα, ζυμαρικά, και ουρουγουάνικα πιάτα «του λεπτού» (minutas) σε ένα παραδοσιακό μπαρ εκατοντάχρονης ιστορίας.
· Las Barras, Mercado del Puerto, Piedras 237. Ψησταριά στεγαζόμενη στην περίφημη αγορά του λιμανιού στην παλιά πόλη.
· Don Trigo, García Requena και Sarmiento, Parque Rodó, τηλ. 00598(2) 7115952, www.dontrigo.com. Ψητά, ζυμαρικά, πίτσες και «πιάτα του λεπτού» σε μοντέρνο περιβάλλον.
· La Pulpería, Lagunillas 448 και Joaquín Núnez, Punta Carretas, τηλ. 00598(2) 7108657. Μικρή αυθεντική ψησταριά.
· Restaurante La Mulata, Rámbla República de México 5891, Punta Gorda, τηλ. 00598(2) 6004273. Ψαροταβέρνα στην παραλία που σερβίρει τις φρέσκες ψαριές του ιδιοκτήτη.
Βιάσου! Μικροί και μεγάλοι σε περιμένουν στους δρόμους του Μοντεβιδέο χορεύοντας ζωηρά με τους ήχους των ταμπόρες, ενώ στις πίστες σφιχταγκαλιασμένα ζευγάρια στροβιλίζονται με τις μελαγχολικές μελωδίες των μπαντονεόνες. Η πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, σκαλωμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Ρίο ντε Λα Πλάτα, λικνίζεται ασταμάτητα εδώ και δύο αιώνες στους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς της candombe και του tango… Δύο λεξούλες μεγάλης σημασίας που το 2009 συμπεριλήφθηκαν στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτισμικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η Ουρουγουάη, που το όνομά της σημαίνει «ποταμός των χρωματιστών πουλιών», είναι μια χώρα μικρής εκτάσεως για τα δεδομένα της αμερικανικής ηπείρου, σφηνωμένη μεταξύ των «τιτάνων» Βραζιλίας και Αργεντινής, με πολίτες Ευρωπαίους που εγκαταστάθηκαν εδώ κατά κύματα μέχρι και τις αρχές του 20ου αι. Το Μοντεβιδέο αγναντεύει υπερήφανα τον Ρίο ντε Λα Πλάτα που, ήδη σε αυτό το σημείο, αναμειγνύεται με τα αλμυρά νερά του Ατλαντικού. Τρεις μόλις ώρες ανατολικά του κοσμοπολίτικου και πολύβουου Μπουένος Άιρες της αντικρινής όχθης, καταφέρνει να διατηρεί με επιτυχία τη δική του ιδιαίτερη ταυτότητα…
Μια πρωτεύουσα σε ανθρώπινα μέτρα, με διατηρημένη την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της, γεμάτη πράσινο, με φαρδιούς δρόμους και πεζοδρόμια κατάφυτα από εντυπωσιακούς πλάτανους και με μια παραλιακή οδό 22 χιλιομέτρων. Λίκνο της καντόμπε, του τάνγκο και της μούργα, των αντιπροσωπευτικών «rioplatense» μουσικών ειδών. Το βιοτικό επίπεδο της πόλης είναι το υψηλότερο στη Λατινική Αμερική. Ανάλογο είναι και το πολιτιστικό: πολλά μουσεία και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, σε μεγάλο ποσοστό δωρεάν για το κοινό, θέατρα όπως το Σολίς (Solis), ένα από τα καλύτερα της Νοτίου Αμερικής και διοργάνωση μεγάλου καρναβαλιού εδώ και 120 χρόνια. Παρά τους 1,5 εκατομμύριο κατοίκους της, γρήγορα διαπιστώνεις πως εδώ δεν υφίσταται το στρες μιας μεγαλουπόλεως. Χαλαροί και φιλόξενοι κυκλοφορούν ολημερίς με το μάτε (αφέψημα που πίνεται με μεταλλικό καλαμάκι σε ειδική κούπα από κολοκύθα) στο χέρι, λιάζονται στα πεζοδρόμια των σπιτιών τους και τις Κυριακές απολαμβάνουν κατά παρέες την «ιεροτελεστία» του ασάδο (asado). Σε αυλές, ταράτσες, ακόμα και στους… δρόμους ψήνουν στα κάρβουνα τσορίσος (λουκάνικα με το μέτρο!) και το εκλεκτότατο ουρουγουάνικο κρέας. Αυτός, όμως, δεν αποτελεί τον μόνο τρόπο κυριακάτικης διασκέδασης…
Βραδιάζει. Σεργιανίζοντας σε αυθεντικές συνοικίες όπως είναι το Μπάριο Σουρ (Barrio Sur), το Παλέρμο (Palermo), η παλιά πόλη (Ciudad Vieja), το Ροντό (Rodó) και το Σέρο (Barrio Cerro), πέφτεις πάνω στους ταμποριλέρος (τυμπανιστές) και τις φωτιές τους. Πρόκειται για την καντόμπε, τον αφρο-ουρουγουάνικο ρυθμό που γεννήθηκε από τους αφρικανούς σκλάβους του αποικιακού Μοντεβιδέο λίγο πριν το 1800. «Η καντόμπε μαρτυρεί τη νοσταλγία, την ενέργεια και την εσωτερική δύναμη των σκλαβωμένων νέγρων» λέει ο Τομάς Τσιριμίνι (Tomas Chirimini), ιστορικός και ταμποριλέρο, πρόεδρος του επίσημου Αφρικάνικου Συλλόγου και διευθυντής της Ένωσης Μπαντού. Μου εξηγεί πώς αυτό το πολιτιστικό φαινόμενο, που σημειωτέον ενσωματώθηκε εξ αρχής στο καρναβάλι, ήρθε να επηρεάσει πολλές μορφές της τέχνης και να γίνει τον 20ο αιώνα δημοφιλές και μεταξύ των λευκών, με αναπόφευκτη την αλλοίωσή του.
Κάθε συνοικία και μια μουσικοχορευτική ομάδα, η κομπάρσα (comparsa). Του Παλέρμο, που είναι από τις πολυπληθέστερες, ξεκινάει κάθε Κυριακή στις 20:00 από τη συμβολή των δρόμων Γκαμπότο και Ίσλα ντε Φλόρες. Μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στους δρόμους αγκαλιά με τα ταμπόρες (tambores), αφρικάνικα τύμπανα από ξύλο και δέρμα. Παρατάσσονται σε γραμμές και, με τους χορευτές να προηγούνται της πομπής, παρελαύνουν για αρκετά τετράγωνα, ενώ οι θεατές στριμώχνονται γύρω τους. Οι έμπειροι τυμπανιστές παίζουν με ένταση και, απόλυτα συγχρονισμένοι, πετυχαίνουν ένα εντυπωσιακό ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ οι χορευτές, άντρες και γυναίκες κυρίως νεαρής ηλικίας, εκτελούν με αυτοπεποίθηση τις ζωηρές κινήσεις. Μεταξύ τους ξεχωρίζουν και κάποιοι παραδοσιακοί χαρακτήρες: η μάμα βιέχα (η νέγρα μητέρα-οικονόμος της αποικιακής εποχής), ο γκραμισέρο (ο αφρικανός γιατρός-μάγος) και ο εσκομπέρο (ο εκπρόσωπος της αφρικάνικης φυλής) που πραγματοποιεί ταχυδακτυλουργικά με τη σκούπα του! Το τελετουργικό επιβάλλει στάση προς ξεκούραση των πονεμένων χεριών και θέρμανση των οργάνων γύρω από μια φωτιά που ανάβουν επιτόπου, ώστε να συνεχίσουν δριμύτεροι, επιστρέφοντας κατά τον ίδιο μουσικοχορευτικό τρόπο στο σημείο εκκίνησης…
Τα ταμπόρες τα συναντάς και στις σαμάδας (llamadas), τις παρελάσεις του καρναβαλιού τον Φεβρουάριο, οπότε έχουν την τιμητική τους. Εκεί, όμως, ο βιωματικός χορός γίνεται θέαμα, η λειτουργία του αλλοιώνεται. Μα ο Τσιριμίνι είναι αισιόδοξος. Κατ’ αυτόν, η κήρυξη της καντόμπε ως Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς θα συμβάλει στην υπεράσπιση του αυθεντικού του χαρακτήρα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, τόσο στις συνοικίες του Μπουένος Άιρες όσο και του Μοντεβιδέο γεννήθηκε και το τάνγκο, ο νέος ρυθμός και χορός που προήλθε από πρόσμιξη υπαρχόντων ειδών όπως η καντόμπε, η αγροτική μουσική των γκάουτσο (οι καουμπόηδες της νότιας Αμερικής), μα και η ευρωπαϊκή (ναπολιτάνικη, ισπανική, κλπ). Ο «ύμνος των τάνγκο», η παγκοσμίως γνωστή Λα Κουμπαρσίτα (La Cumparsita), προέρχεται από την πόλη του Μοντεβιδέο, όπου την συνέθεσε ο – εικοσάχρονος μόλις! - Μάτος Ροντρίγκες το 1917. Κι όμως, όλη τη δόξα για τη μουσική αυτή και τον χορό του πάθους την έχει σχεδόν αποκλειστικά η γειτονική Αργεντινή…
«Η κύρια διαφορά μεταξύ Μπουένος Άιρες και Μοντεβιδέο, όσον αφορά το τάνγκο, είναι πως το πρώτο αυτή τη στιγμή και εδώ και πολλά χρόνια αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία με πολύ μεγάλη αγορά, ενώ για το δεύτερο αποτελεί μια εκδήλωση πιο αυθόρμητη, μικρότερης κλίμακας και με μια αγορά περιορισμένη», επισημαίνει ο Κάρλος Λόμπος (Carlos Lobos), χορευτής, δάσκαλος και συντονιστής πολιτιστικών εκδηλώσεων τάνγκο. «Αυτό σημαίνει πως εδώ μπορείς να σχηματίσεις μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι σου προσφέρεται και να επιλέξεις μαθήματα και μιλόνγκας (βραδιές χορού τάνγκο σε σχολές, μπαρ, κλπ) σε σύντομο χρονικό διάστημα.»
Ο ίδιος διδάσκει, μεταξύ άλλων, στο Χόβεντανγκο (Joventango), ένα μη κερδοσκοπικό κέντρο τάνγκο που έχει συμπληρώσει 33 χρόνια ζωής. Βρίσκεται στην παλιά αγορά Αμπουντάνσια (Mercado del Abundancia) στο κέντρο της πόλης και οι μιλόνγκας που διοργανώνει κάθε Παρασκευή και Κυριακή συγκεντρώνουν πολύ κόσμο. Η πρώτη ευχάριστη διαπίστωση είναι πως, αντίθετα από το Μπουένος Άιρες, ο κώδικας στις μιλόνγκας του Μοντεβιδέο δίνει και στις γυναίκες το δικαίωμα επιλογής καβαλιέρου!
Τις Κυριακές στο Χόβεντανγκο «το διαλύουν» σχετικά νωρίς, οπότε λίγα τετράγωνα προς την παλιά πόλη, επί της ίδιας οδού Σαν Χοσέ, συναντάς τις Λας Μούσας (Las Musas) που στεγάζονται σε ένα παλιό ατμοσφαιρικό σπίτι και στις οποίες δείχνει προτίμηση ο νεαρόκοσμος. Μόνο μην επιτρέψεις στη μικρή Αφροδίτη της Μήλου που σε κοιτάζει πάνω από το τζάκι και δίπλα από τη φωτογραφία του Κάρλος Γκαρντέλ, τραγουδιστή-θρύλου του τάνγκο γεννημένου στην Ουρουγουάη, να σε κάνει να απορήσεις και χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου: οι Ουρουγουανοί τρέφουν έναν έντονο θαυμασμό για τον αρχαίο μας πολιτισμό και μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα.
Στις Λας Μούσας γίνεται σαφές πως το τάνγκο χορεύεται εξίσου καλά και από ζευγάρια του ίδιου φύλου, καθώς υπάρχουν αρκετές γυναίκες που μαθαίνουν τα -διαφορετικά- ανδρικά βήματα, όπως και το αντίστροφο.
Οι εκπλήξεις, όμως, δε σταματούν εδώ. Ακόμα και σε μιλόνγκας πιο «παραδοσιακές» μπορείς να πετύχεις… παράδοξα: στην Ενσουένιο (Ensueño) για παράδειγμα, αν κάποιο Σάββατο διεξάγεται ένας σημαντικός αγώνας ποδοσφαίρου, το ματς προβάλλεται από μια οθόνη - στο βουβό εννοείται! Συνιστάται μια μικρή ψυχολογική προετοιμασία για τη στιγμή που θα μπει το γκολ, ειδικά αν εκείνη τη στιγμή βρίσκεσαι στην πίστα, απορροφημένος από περίπλοκες φιγούρες! Το ποδόσφαιρο είναι ένας θεσμός πολύ σημαντικός στην Ουρουγουάη, οπότε «αν δεν προβληθεί το παιχνίδι, πιθανόν να μην έρθει κανείς…», υποστηρίζει ένας θαμώνας.
Η πόλη προσφέρει διάφορες ακόμα επιλογές στους λάτρεις του τάνγκο: Λο ντε Μαργκότ (Lo de Margot), Ελ Πισοτόν (El Pisotón), Μουσέο ντελ Βίνο (Museo del Vino), κά.
Στη λιγότερο γνωστή όχθη του Ρίο ντε Λα Πλάτα το Μοντεβιδέο διατηρεί το δικό του στυλ, αποτέλεσμα ενός πλούσιου γεωγραφικού συγκερασμού: Ευρώπη, Αφρική και Αμερική. Μουσική και χορός, γαστρονομία και κουλτούρα, χαλαροί ρυθμοί σε μια μεγάλη πράσινη πόλη συνιστούν μια άλλη ποιότητα ζωής. Οι περιγραφές δε βοηθάνε πολύ· για να τον νιώσεις πρέπει να βρεθείς εκεί... Την καντόμπε και το τάνγκο, από τα σημαντικότερα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, τα μοιράζονται απλόχερα με τους επισκέπτες όλο το χρόνο. Έχε κατά νου όμως πως κατά το καρναβάλι, τον Φεβρουάριο, ή και Μάρτιο, θα έχεις την τύχη να γνωρίσεις από κοντά και τη μούργα, το τρίτο χαρακτηριστικό μουσικό είδος της περιοχής που κατά το καρναβάλι βρίσκεται στο απόγειό της…
Διαμονή
· Plaza Fuerte, Bartolomé Mitre 1361, Ciudad Vieja, τηλ. 00598 29156651, www.plazafuerte.com
· Hotel Ibis Montevideo, La Cumparsita 1473, Rambla República Argentina, τηλ. 00598 24137000, www.ibishotel.com
· Palazio Hotel, Bartolomé Mitre 1364 και Sarandí, Ciudad Vieja, τηλ. 00598 29163612, www.hotelpalacio.com.uy
· El Viajero Hostel, Soriano 1073, τηλ. 00598 29082913, www.elviajerodowntown.com
Φαγητό
· Parada Sur, Paraguay 1049 και Carlos Gardel, Barrio Sur, τηλ. 00598(2) 9082327. Ψησταριά με εναλλακτική διακόσμηση.
· Los Yuyos, Luis Alberto de Herrera 4227 και Cubo del Norte, El Prado, τηλ. 00598(2) 3363069. Ψητά στα κάρβουνα, ζυμαρικά, και ουρουγουάνικα πιάτα «του λεπτού» (minutas) σε ένα παραδοσιακό μπαρ εκατοντάχρονης ιστορίας.
· Las Barras, Mercado del Puerto, Piedras 237. Ψησταριά στεγαζόμενη στην περίφημη αγορά του λιμανιού στην παλιά πόλη.
· Don Trigo, García Requena και Sarmiento, Parque Rodó, τηλ. 00598(2) 7115952, www.dontrigo.com. Ψητά, ζυμαρικά, πίτσες και «πιάτα του λεπτού» σε μοντέρνο περιβάλλον.
· La Pulpería, Lagunillas 448 και Joaquín Núnez, Punta Carretas, τηλ. 00598(2) 7108657. Μικρή αυθεντική ψησταριά.
· Restaurante La Mulata, Rámbla República de México 5891, Punta Gorda, τηλ. 00598(2) 6004273. Ψαροταβέρνα στην παραλία που σερβίρει τις φρέσκες ψαριές του ιδιοκτήτη.
Last edited by a moderator:
Αν και τα ισπανικά με εκνευρίζουν ως γλώσσα, πάντα με ενδιέφερε ένα ή περισσότερα ταξίδια στη Νότια Αμερική. Μάλλον θα αρχίσω από τη Βραζιλία, όπου έχω φίλους που κατάγονται από κει, καθώς και γιατί τα πορτογαλικά είναι αστεία γλώσσα στο άκουσμά της. 
