ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

Συνέχεια Αλάσκα,


ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ ΠΑΝΤΑ
Στην Χώρα της πιο γοητευτικής ερημιάς.
----------------------------------------------

Πριν ξεκινήσω το Οδοιπορικό μου, θεωρώ αναγκαίο να πω εδώ, στην αρχή αρχή του γραπτού, το συμπέρασμα που έπρεπε, κανονικά, να πω στο τέλος. Δεν πειράζει, όμως. Δεν το βρίσκω κακό. Άλλωστε, σε αυτό το τρελό ταξίδι, εβίωσα πολλές παραξενιές. Πολλά ακαταλαβίστικα. Συχνά και πράγματα εκτός λογικής μου. Στο πρωθύστερο συμπέρασμα θα κολλήσω τώρα; Αν είναι δυνατός!

Κάπου, λοιπόν, στο μέσον του ταξιδιού, κάποιος συνταξιδιώτης με ρώτησε: «Ξέρω ότι, πριν λίγους μήνες ήσουν στην αντίποδα μας. Βρισκόσουν στην Παταγονία. Στο νότιά της υδρογείου. Τι συγκρίσεις κάνεις τώρα με τον βοριά της;»

Πολύ καλή ερώτηση. Κι εγώ, που συνήθως μπουρδουκλώνομαι, όταν πρέπει να συγκρίνω ταξίδια μου, βρήκα, για πρώτη φορά, αβίαστα την απάντηση:

-«Στην Παταγονία ήρθα φάτσα με τον θάνατο. Στην Αλάσκα βρέθηκα στο πανηγύρι της Αναγέννησης! Όσο κι αν αυτό μοιάζει οξύμωρα –λογικά, τα δύο άκρα της Γης πρέπει να είναι όμοια- εν τούτοις είναι διαμετρικά αντίθετα. Πουθενά στην Αλάσκα δεν είδα τις ερήμους της Παταγονίας, που τις σάρωνε ένας φονικός άνεμος. Εδώ, οι ερημιές είναι τούνδρες. Έχουν την χαμηλή τους βλάστηση, κι είναι γεμάτες ζώα. Νοιώθεις ότι ζουν, και χαίρομαι, θαρρείς με χαμόγελο, την χλιαρή λιακάδα, τον χαϊδευτικό άνεμο, το εμπιστευτικό θρόισμα των θάμνων. Εκεί, στο Νότο, δεν υπάρχει τέτοιος γλυκασμός. Εκεί υπάρχει το κατάξερο, στέρφο χώμα, υπάρχει η σκόνη, ο θολός κουρνιαχτός. Η ερήμωση. Τίποτα δεν θέλει να ανθίσει, και τίποτα δεν καταφέρνει να προβάλει αντίσταση στην μάνητα των πολικών καιρών. Κι έτσι, όλα ισοπεδώνονται, μέσα σε μια θανάσιμη αγωνία. Φυσικά, σε περιοχές όπου τα νερά των παγετώνων φτιάχνουν ποτάμια και λίμνες, δημιουργούνται οάσεις. Ανάσες ζωής. Βλασταίνει πλούσια η γη, κι ο κρύος αέρας γεμίζει λαλήματα πουλιών, κραυγές ζώων. Όμως, λίγο παραέξω, ενεδρεύει πάντα η άναρθρη απειλή, που την αισθάνεσαι έντονα. Το στεγνό χώμα δεν τολμά να καρπίσει, διότι η αδυσώπητη Φύση καραδοκεί. Απλώνει το εκδικητικό της χέρι, ακόμα και πάνω από το ταπεινότερο βρύο.
Και το ρημάζει.

Εκεί είναι η ερήμωση.

http://wonderaround.files.wordpress....01p1.jpg?w=500
http://farm3.static.flickr.com/2277/...776364f0_o.jpg

Εδώ βρίσκω το ξαναγέννημα.....

Η δυσοίωνη Σιωπή εκεί.

Ο χερουβικός Ύμνος των νερών – και των ζωντανών-, εδώ.

Εκεί, περνάς στην Αιωνιότητα, μέσα από τις πύλες μιας μεγαλειώδους Μοναξιάς.

Εδώ, μπαίνεις στο ναό της Αναστάσεως, ακούγοντας ωδές δοξαστικές.
Τι άλλο να πω; ΟΙ διαφορές είναι συντριπτικά αντιδιαμετρικές. Και, για μένα την αδαή, τελείως α κ α τα α ν ό η τ ε ς….''

- ''Κι εσύ τι προτιμάς;''

-'' Δεν ξέρω, αλήθεια. Ίσως το Εκεί.''

-'' Μα γιατί; Τώρα μόλις, μίλησες για «Θάνατο» Εκεί.''

- ''Ναι, αλλά τι Θάνατος! Σαν το Εξκάλιμπερ το ξίφος του βασιλιά Αρθούρου. Έτσι κι Εκεί, ο τόπος περιμένει το παντοδύναμο χέρι της Φύσης, να το ευλογήσει με τα μαγικά καλοκαίρια της Ανταρτικής. Τότε που θα ξανακυκλοφορήσουν στις παγωμένες φλέβες της Γης οι πολύτιμοι χυμοί: τα λάγαρα, ζωογόνα νερά των παγετώνων… και θα αναστηθεί, επιτέλους, το νεκρό χώμα, καθώς οι οάσεις των πάγων, θα ζωντανεύουν γι άλλη μια φορά. Σαν την Ωραία Κοιμωμένη, μετά το φιλί της αγάπης από τον Ευγενικό Πρίγκιπα… Προσκαλείται, λοιπόν, ο μύστης να λάβει μέρος σε τούτο το μέγα Συλλείτουργο, για να μεταλάβει την Αθανασία, από το Άγιο Δισκοπότηρο, του ανεξιχνίαστου Θεϊκού Σύμπαντος. ...''

- ''Και η ξεραΐλα; Πως νταγιαντιέται μου λες;''

- ''Σε καθηλώνει. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, σε γοητεύει. Σαν τα παγερά μάτια του φιδιού! Σε υποβάλλει και σου επιβάλλεται. Συνταράζει τα σώψυχα σου. Σαν να γίνεται μέσα σου ένας σεισμός. Παθαίνεις σκοτοδίνη. Ένα σπαρτάρισμα. Ω, είναι ένα πράμα μεγαλόπρεπο. Ένα πράμα θεοφόρο. Στην Παταγονία βιώνεις τη θεϊκή αυστηρότητα. Ανεκτικός και παιχνιδιάρης. Εκεί σε καταπτοεί. Εδώ σε κανακεύει. Δεν ξέρω πώς να το πω διαφορετικά γιά να είμαι σαφής.

Εκείνο, ωστόσο, που έτσι κι αλλιώς, μένει από την Παταγονία στο κεφάλι μου, είναι το Δ Ε Ο Σ! ο Φόβος δηλαδή, αλλά κι ο Σεβασμός στις θεοκρατικές ισορροπίες που κυριαρχούν στη Φύση, Εκεί!!

http://www.dinfo.gr/wp-content/uploa...tagonia-13.jpg

Εδώ δεν έχω αυτήν την αίσθηση. Εδώ, αντιθέτως, διασκεδάζω. Χαίρομαι. Πανηγυρίζω. Εκεί, ήθελα να γονατίσω, μέσα στην ερημιά και να αφήσω τον άγριο άνεμο να πάρει, ως τις παγωμένες κορφές, τα λόγια μιας προσευχής, για ειρήνη Συνείδησης, κάθαρση Ψυχής και λύτρωση Νού… ¨Ολα τούτα δεν με συντροφεύουν εδώ. Εδώ δεν σκέφτομαι. Δεν προβληματίζομαι. Απλά παίρνω μέρος σε ένα ραβαϊσι. Σε ένα είδος βακχείας, όπου όλα είναι δυνατά κι επιτρεπόμενα. Είναι μια παννυχίδα, όπου την αγρύπνια μου, αντί για όνειρα, συντροφεύουν χρωματιστά βεγγαλικά. Πραγματικά, τα πολύχρωμα φυτά, μοιάζουν με πυροτεχνήματα, με λαμπερές εκρήξεις πάνω στο μαβί χνούδι της τούνδρας και του ορίζοντα που, στο βάθος, σκύβει και την προσκυνάει. Όλα εδώ τριγύρω μας, μοιάζουν με μικρές πυρκαγιές, στο Πουθενά. Σαν φωτεινά ουράνια τόξα, στο Χάος…
http://www.otherside.gr/wp-content/u...t-trips-01.jpg

Εδώ γιορτάζουμε. Εκεί στοχαζόμασταν. Και τα συναισθήματα δεν είναι καθόλου τα ίδια, αν και ομολογώ πως και τα δύο, μού είναι άκρως ευπρόσδεκτα. Οπουδήποτε και οποτεδήποτε…
- Αμάν, σταμάτα, μας έπεισες. Θα μας αναγκάσεις, μόλις επιστρέψουμε, να αρχίσουμε να κυνηγάμε ένα ταξίδι στην Παταγονία. Ένα ταξίδι στο Πουθενά, κατά τα λεγόμενα σου. Η περιέργειά μας έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Κι η φαντασία μας οργιάζει. Κατάφερες να μας ξεσηκώσεις. ΠΡΕΠΕΙ να πάμε. Οπωσδήποτε…''

- ''ΠΡΕΠΕΙ! Τώ όντι. Στην Παταγονία θα αισθανθείτε όπως ΠΟΤΕ άλλοτε, και ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού. Είναι, φαίνεται, τόπος μοναδικός στον κόσμο. Τόπος διαλογισμού, περίσκεψης αλλά και πληρότητας. Σαν να αντάμωσες κάτι πρωτόφαντο. Σαν να είδες τη Σκιά του Θεού. Σαν να πέρασε, πάνω από το κεφάλι σου, βαριά η παλάμη Του και σου λύγισε τα γόνατα, αναγκάζοντας σε να Τον προσκυνήσεις. Να Τον λατρέψεις. Λες: «Θεέ μου!» και είναι σαν να τυλίγεται γύρω σου ένας αόρατος, προστατευτικός μανδύας. Σαν αν κουρνιάζεις στη ζεστασιά της ανάσας Του… Τόσο κοντά σε Αυτόν νοιώθεις. Ίσως, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο Εκεί, για να κρατηθείς. Να στηρίξεις την ανθρώπινη αδυναμία σου. Μη μου ζητάτε να σας εξηγήσω όλα τούτα, με τη λογική. Αδυνατώ. Μονάχα Εκεί τα βίωσα. Κι ευγνωμονώ γι αυτό την Παταγονία. Ήταν, πράγματι, μοναδική….''

-'' Αμάν, χριστιανή μου, σταμάτα. Μας έπεισες, είπαμε. Θα πάμε! Να είσαι καλά, εσύ και οι τρελές ιδέες σου. Άλλωστε, την Παταγωνία από σένα την πρωτακούσαμε ''
.
-'' Κι εγώ από τον Ιούλιο Βέρν. Και, τότε, νόμιζα ότι επρόκειτο για μια χώρα ανύπαρκτη. Μια χώρα, που μονάχα στην οργιώδη φαντασία του μεγάλου Παραμυθά υπήρχε!!!. ''

Βρε παιδιά. Θαρρώ πως τα έχω κομματάκι χαμένα. Υποτίθεται ότι γράφω για την Αλάσκα. Κι όμως, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να καταγίνεται με την Παταγονία. Μνήσθητι μου. Αυτό δεν είναι υγιές. Τόσο, πια με επηρέασε αυτός ο τόπος; Mea Culpa, λοιπόν, και τις συγκρίσεις, μεταξύ των δύο περιοχών των δύο Πόλων, τις διαβάσατε κιόλας. Κι όπως θα διαπιστώσατε, είναι συνταρακτικές. Γι αυτό, σίγουρα θα με τσακώσετε να μνημονεύω ξανά και ξανά, σε αυτό το κιτάπι, την Παταγονία. Και μη μου πείτε πως δεν προσπάθησα να σας προϊδεάσω. Για να μην πάθετε νόσημα ψυχικόν, προϊούσης της γραφής και της αναγνώσεως της. Τίμια πράματα......

 

[St.Adamantidou]

Θεέ μου!
Πότε πρόλαβες?
Θαυμάζει το πνευμα μου!!!
Σ' ευχαριστώ, και στα...δκά σου...

 

[St.Adamantidou]

ΚΑΝΑΔΑ ΑΛΑΣΚΑ-Τα τελευταία Σύνορα




Η υπέργεια και … υπόγεια μοντέρνα πόλη..


Ε, δεν είμαστε με τα συγκαλά μας! Ακούστε τι γράφει ο Berlitz μου ( αυτός είναι ο Οδηγός μου, το αγαπημένο μου βιβλιαράκι, που με ξεστραβώνει πάντα)

«Η πλατεία Ville Marie, είναι το σημείο από όπου ξεκινά η τεράστια υπόγεια πόλη του Montreal. Είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι, εδώ, διάλεξαν να εκδικηθούν τον άγριο χειμώνα. Οι Καναδοί βρίσκονται σε αυτοάμυνα, για 8-9 μήνες, το χρόνο, όταν η πόλη τους δοκιμάζεται από χιόνι, πάγο, ανέμους και πολικό κρύο. 150,000 πεζοί, λοιπόν κυκλοφορούν σε στεγασμένο και θερμαινόμενο χώρο, υπό την γη, που φτάνει τα 25 χιλιόμετρα…». Κύριε ελέησον! Δεν θέλω να το πιστέψω. Μου φαίνεται απίστευτο! Ακούστε, όμως, και τα υπόλοιπα:

« Η υπόγεια αυτή πόλη διαθέτει: ρεστωράν, πολυκαταστήματα, σινεμά, θέατρα, night club, λογιών λογιών bar, φαστφουντάδικα, cafeterias, γυμναστήρια, κομμωτήρια, μπουτίκ, χορευτικά κέντρα, ακόμα και ξενοδοχεία. Έτσι, ένας ένοικος τέτοιου ξενοδοχείου μπορεί να κυκλοφορεί επί 24 ώρες, μέσα στο καταχείμωνο, δίχως να χρειαστεί γαλότσες, γάντια, σκούφο και γούνινο ή βαρύ πανωφόρι, - αξεσουάρ ζωτικής σημασίας στον Καναδά. Και να εξυπηρετηθεί απολύτως. Βεβαίως, όλες οι έξοδοι της υπόγειας πόλης, συνδέονται, απαραίτητως, με τους σταθμούς του μετρό.»

Σταματώ το διάβασμα, και κοιτώ στα μάτια τις απορημένες φίλες μου.
- " Πάμε;" Λέει διστακτικά η Φρόσω.
- "Πω, πω, ακόμα εδώ είμαστε?" αναφωνεί η Ελεάνα.
- "Εμ, για αυτό σας το διάβασα ", κρυφογελώ εγώ. " Για να σας συνεγείρω! Και να μπούμε στην περιπέτεια της κυκλοφορίας υπό την γην που, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο της άγνωστής μας πόλης, θα μας βγάλει..."
- " Μωρ’ δεν βαριέσαι; Αν δε χαθείς σε μια πόλη, δεν την μαθαίνεις. Έτσι δεν είναι "; Αποφαίνεται η πάντα ρηξικέλευθη Ελεάνα.

Είναι η πρώτη μας καναδική εμπειρία. Και μας αφήνει, ομολογουμένως, άφωνες. Ανεβοκατεβαίνουμε ορόφους. Χαζεύουμε σε δεκάδες βιτρίνες. Πίνουμε καφέ και, αργότερα, τρώμε ένα χάμπουρκερ σε… υπαίθρια, υπόγεια πάρκα, αν είναι δυνατόν! Χαζολογούμε μέσα σε τεράστια, πολυόροφα shopping centers όπου, από αλλού μπαίνουμε κι από αλλού βγαίνουμε, και δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε.

- "Παιδιά, πολύ τρελό το βρίσκω " , λέω θαυμάζοντας.
- " Ναι, αλλά και πρακτικό! Δες πόσες δουλειές κάναμε, και πόσην ώρα καταναλώσαμε, δίχως να δούμε φως ημέρας. Το σπουδαιότερο όμως είναι, ότι διόλου δεν μας φάνηκε, πως είμαστε σε υπόγειο. Εδώ μέσα έχει ένα θαυμάσιο φωτισμό, όπου όλα τα φυτά μεγαλώνουν κι ανθίζουν, όπως αν βρίσκονταν στην επιφάνεια της γης, μερικούς ορόφους, δηλαδή, πιο πάνω. Κι ανθίζουν καλοκαίρι αλλά, προ πάντων, το χειμώνα που, αλλιώτικα, θα πέθαιναν. Ενώ, έτσι, υπογείως, ομορφαίνουν το χώρο ολοχρονίς. Απίστευτο.
http://www.potinsnews.com/images/12-...e_au_monde.jpg

Στον οδηγό μου διαβάζω ακόμα, πως οι Καναδοί, παρά το δαγκωτικό κρύο, αρέσκονται να πηγαίνουν στις δουλειές τους με skating boards, ή snowmobils –ότι και αν σημαίνει αυτό. Εγώ υποθέτω, πως θα πρέπει να είναι ένα είδος μηχανοκίνητου ελκήθρου, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Δεν το είδα καλοκαιριάτικα. Μη σας πάρω στο λαιμό μου.

Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Μας έδωσε μια πραγματική εικόνα για το πώς μπορεί να είναι οι οικολογικές πόλεις του μέλλοντος. Το πείραμα, εδώ, πέτυχε.

- " Θαρρώ πως έχουμε ακόμα ελπίδες για υγιεινή ζωή, όταν, κάποτε, η αιθαλομίχλη θα πνίξει τις μεγαλουπόλεις," μονολογώ, καθώς, έντρομες, διαπιστώνουμε ότι βγήκαμε αλλού και αλλού. (Περίεργο βέβαια, θα ήταν το αντίθετο). Είχαμε χαθεί στην ανοικονόμητη υπόγα. Ευτυχώς, όμως, δεν ήταν χειμώνας, να μας παγώσουν τα ήπατα. Ο καιρός ήταν γλυκύτατος κι ο περίπατος στην «πάνω πόλη» ήταν πολύ ευχάριστος.

-" Καλά είναι τα science fictions, φιλενάδες, αλλά εγώ εθίστηκα εις το τετριμμένον, κι αναγνωρίζω μόνο την πεπατημένη. Άλλο πράμα το «έξω». Άλλο πράμα το φως του ήλιου, και το τρυφερό αεράκι. Πώς να ζήσεις, μωρέ, σαν τον τυφλοπόντικα, στα έγκατα της γης. Δεν θα παλαβώσεις; Μακάρι να μη ζήσω, για να μη δω ποτέ τους ανθρώπους να ζουν θαμμένοι ζωντανοί, δεκάδες μέτρα κάτω από το χώμα...

Το Μόντρεαλ, στην επαρχία του Quebec, είναι χτισμένο πάνω σε νησί, που σχηματίζεται στις εκβολές του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου, στον Ατλαντικό. Ο οδηγός μου αποκαλεί αυτήν την επαρχία «την καλύτερη εικόνα του κόσμου, μέσα στα ίδια της τα σύνορα». Δικαιολογημένη παρατήρηση, αφού τα 2/3 του εδάφους της είναι δάση.
Το επίγειο Μόντρεαλ είναι θαυμάσιο. Είναι πόλη μεγάλη, με 3.000.000 κατοίκους, κι έκταση 675 τχ. Πρώτο λιμάνι της χώρας. Πόλη με ανάσες. Δρόμοι φαρδείς και δεντροφυτεμένοι. Πλατείες τεράστιες, ανθοστόλιστες. Και πάρκα. Πολλά πάρκα. Σε κάθε σημείο, στο κέντρο, στο απόκεντρο, στις γωνίες, πάνω στις νησίδες των λεωφορείων. Ομορφαίνουν τον τόπο, και σου φτιάχνουν το κέφι. Νοιώθεις άνθρωπος κι όχι μηχάνημα.

Οι ουρανοξύστες –γυάλινοι κι ατσάλινοι- βρίσκονται στο εμπορικό κέντρο, για λόγους ευνόητους. Για τους ίδιους λόγους που, οι πράγματι κοσμοπολίτικες γειτονιές της έχουν μονώροφα και διώροφα σπίτια, μέσα σε περιποιημένους κήπους. Είναι πάντα μια απόλαυση ένας περίπατος σε αυτές τις τόσο ανθρώπινες περιοχές.

Εδώ το Μόντρεαλ, λόγω επιρροής της πλειοψηφίας, τα κτίσματα θυμίζουν Παρίσι, με τα παράθυρα στις γερτές πρασινωπές στέγες, και στολισμένα με περίτεχνα κεντίδια.

Στην πρώτη μας επίσημη τουριστική εξόρμηση, βρισκόμαστε στην Πλατεία των Όπλων, την Place d’ Armes. Στη μέση της δεσπόζει το άγαλμα του Maisonneuve. Κραδαίνει μια σημαία με τους κρίνους των Βουρβώνων, που έδωσε, άλλωστε, την έμπνευση στους Quebecois -στους Κεμπεκιανούς δηλαδή- να φτιάξουν και τη σημαία της επαρχίας τους, που έχει και αυτή κρινάκια. Για να μην ξεχνούν οι άνθρωποι την ευρωπαϊκή τους πατρίδα.

Στην ίδια πλατεία, βρίσκεται και η σχετικά νέα Basilica de Notre Dame, αφού αυτός ο τομέας της πόλης βρίσκεται ανάμεσα στο ιστορικό τμήμα του Μόντρεαλ –γύρω από το Place Jacqes Cartier- και στο υπερσύγχρονο εμπορικό κέντρο. Νεογοτθικού ρυθμού, σχεδιάστηκε στα 1842 από τον Νεοϋρκέζο James O’ Donell, ένα προτεστάντη Ιρλανδό. Και, τόσο πολύ επηρεάστηκε από τούτο το καθολικό του δημιούργημα ώστε, τελικά, αυτός ο φανατικός Διαμαρτυρόμενος, έγινε Καθολικός.
http://farm6.staticflickr.com/5263/5...5c5594ab_z.jpg

Η καμπάνα αυτής της εκκλησίας, ζυγίζει, λένε, 12 τόνους. Και, χάρις στον ηλεκτρισμό σήμερα, δεν χρειάζεται , πια, τους 12 κωδωνοκρούστες του παρελθόντος. Απλώς, τώρα, πατούν μερικά κουμπιά, κι αχολογά ο τόπος. «Παντέρμη τεχνολογία, ήντα δεν κάνεις» που λέει κι ένας φίλος μου Κρητικός.

Τα λαμπρά και πλούσια διακοσμημένο εσωτερικό, είναι δουλειά του Qebecois Victor Bourgeau. Κι οφείλω να ομολογήσω ότι ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον ευατό του. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το εκπληκτικό, απερίγρατπο ιερό, που η διακόσμηση του θυμίζει τις δαντέλλες του Duomo του Μιλάνου; Τα ξυλόγλυπτα που καλύπτουν όλο το εσωτερικό του ναού; 40 χρόνια δούλευαν για να υλοποιήσουν τα, πράγματι, ευφάνταστα σχέδια του Bourgeau. Και η δουλειά; Ψιλοβελονιά της μαύρης υπομονής. Και η τελευταία, αλλά όχι ελάχιστη, πρωτοτυπία. Ένα τεράστιο πανέμορφο βιτράιγ, στην οροφή, να σας χαρώ. Να μπάζει φως χρωματιστό, και ιριδίζον! Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο αλλού πουθενά.

Φοβάμαι, όμως, ότι το ενδιαφέρον του επισκέπτη κλέβει το παρεκκλήσι, πίσω από το ιερό της βασιλικής. Το λένε «Η Αγία Καρδιά της Παναγίας» (Our Lady Of The Sacred Heart). Λίγα χρόνια παλιότερο από τον καθεδρικό ναό, γύρω στα 1823 αυτό, είναι η αποθέωση των ολόχρυσων ξόμπλιων, και των αριστουργημάτων της ξυλογλυπτικής. Είναι ένα θέαμα που, επειδή σου κόβει την αναπνοή, δεν λέγεται. Ούτε, φυσικά, περιγράφεται. Στράφτει ο τόπος ένα γύρω. Οι ξύλινες δαντέλλες κρέμονται παντού, σαν πολύτιμα παραπετάσματα. Σαστίζεις κατά που να κοιτάξεις, και τι να προλάβεις να θαυμάσεις. Τέτοια συγκλονιστική εικόνα. Μόλις μπήκαμε μέσα, και μη ξέροντας εκ των προτέρων τι θα δούμε, ακούστηκε ένα ομαδικό «ΑΑΑΑΑ!!!»... Μείναμε όλοι, ανίκανοι να αρθρώσουμε άλλον λόγο. Απλώς αφήσαμε τις βιντεοκάμερες να καταγράφουν αχόρταγα, ότι έβλεπαν. Κι έκαναν άριστη δουλειά διότι, μονάχα το δικό τους μάτι διαθέτει… μνημονικό. Κι έτσι μπορεί να επαναφέρει στο δικό μας μυαλό, με πιστότητα κι ενάργεια, ό,τι ίσως θα είχαμε φυσιολογικά ξεχάσει στις λεπτομέρειές του. Στραφτολογάει ο τόπος, γυαλοκοπούν τα πάντα. Χρωματιστές αστραπές χορεύουν στο χώρο. Φτιάχνουν μια περίεργη ίριδα που, το κυριαρχικό της χρώμα, είναι το χρυσοκίτρινο, και η βασική της ιδιότητα είναι η πρόκληση… ζαλάδας!!!. Αλήθεια σας λέω! Τα μάτια μας βλέπουν χρυσές εκρήξεις και μισοκλείνουν για να μη τυφλωθούν. Σου πιάνεται η ψυχή, από την αδυναμία να χωνέψεις αυτό που βλέπεις.

http://www.globalinternet.ca/webzone...oto%20BND.jpeg


Σε αυτό το παρεκκλήσι γίνονται, συνήθως, οι πολυτελείς γάμοι. Για να βλέπουν οι οχτροί των νυμφευόμενων τα μεγαλεία, και να σκάνε!. Η ξεναγός μάς είπε ότι η εκκλησία έχει τόση ζήτηση, που υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι ενδιαφερόμενοι περιμένουν έως και δύο χρόνια, για να.... αυτοχειριασθούν!. Παίρνουν μιαν αναγκαστική... αναστολή.....
-" Κι ως τότε, έχουν μπόλικο καιρό για να σκεφθούν τι παν να κάνουν, και να ανακρούσουν πρύμναν," κάνω φωναχτά τη σκέψη.
-" Πολύ σωστά," έρχεται αναπάντεχα η γελαστή απάντηση της ξεναγού. " Ξέρετε πόσοι προγραμματισμένοι γάμοι δεν έγιναν ποτέ;"
-" Και ισάριθμα διαζύγια, βεβαίως δεν βγήκαν ποτέ," αποφαίνομαι θριαμβευτικά
-"Μεγάλη οικονομία!!!. Για σκεφτείτε το. Γλυτώνετε τα έξοδα του πολυτελούς γάμου, και μια ακόμη πολυτελέστερη διατροφή. Σοφόν το αθέλητον μέτρον...."

Πάντως τα χρυσά χερουβείμ είναι πάντα εκεί, σαλπίζοντας, Κύριος οίδε ποια μηνύματα στους πιστούς. Είναι θεϊκά μηνύματα, που ο καθείς, όπως τον βολεύει, τα ερμηνεύει. Όπως εγώ, φερ’ ειπείν.

Απέναντι από την Notre Dame, η Τράπεζα του Μόντρεαλ, μεγάλη και σεβαστή στον Καναδά. Το κτίριο που την στεγάζει είναι εντυπωσιακό, αντάξιο της φήμης της. Μαύρο μάρμαρο και μπρούντζος το χωλ της εισόδου. Και μπροστά της, ο ιδρυτής της πόλης, ο Paul de Chomedey, φεουδάρχης της Maison Neuve. Και, πράμα περίεργο, σχεδόν κανείς σήμερα δεν τον θυμάται ως “Chomedey». Όλοι τον ξέρουν ως τον κύριο Maisoneuve, μια λέξη, πια. Κάτι σαν επώνυμο, ας πούμε.

Την περιοχή πρωτοπάτησε ο Γάλλος εξερευνητής και θαλασσοπόρος Jaques Cartier στο 1535. ΄Εψαχνε για χρυσό (δίκιο είχε), διαμάντια (μάλλον την πάτησε), μπαχαρικά (μέσα στο πολικό ψύχος!!!) και για ένα εύκολο και σύντομο πέρασμα προς την Ασία. Ιδιοφυές αυτό, το τελευταίο. Κι ας μην το πραγματοποίησε. Τότε…

Ο Cartier λοιπόν, ήταν εκείνος, που βάφτισε το βουνό, που διαφέντευε την περιοχή. Mont Real – Το Βασιλικό Βουνό.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια, εως ότου φτάσουν εδώ οι Γάλλοι, με επικεφαλής τον Champlain, θεμελιωτή της επαρχίας και της πόλης Quebec. Αυτός άλλαξε λίγο το όνομα, και το έκανε: Place Royal. Ουδείς, ωστόσο, σεβάστηκε το παλιότερο και πραγματικό της όνομα. Οι Ινδιάνοι της φυλής Χιούρον, το έλεγαν, «Χοσελάγκο». Κανείς όμως δεν το ξέρει πια έτσι.

Τον Μάη του 1645, ο Paul Chomedey, ο φεουδάρχης του MAison Neuve που λέγαμε, ίδρυσε το Μόντρεαλ, που σήμερα το αποτελεί η παλιά πόλη, της έδωσε το όναμα Ville Marie, κι έγινε ο πρώτος Κυβερνήτης. Αυτουνού είναι το άγαλμα στην Πλατεία των Όπλων, μπροστά στην Τράπεζα.

Στην ίδια Πλατεία υπάρχει και το όμορφο κτίριο του παλιού Ταχυδρομείου, καθώς και ο παλιότερος ουρανοξύστης( –ένα πολυόροφο κτίριο- που στέγασε στα 1685 τα μέλη της Ιεραποστολής.

Χασομεράμε κάμποση ώρα στην Πλατεία. Τα Αυγουστιάτικο πρωινό είναι χλιαρό και ηλιόλουστο. Και η περιοχή πού όμορφη. Όμως το Μόντρεαλ είναι μεγάλη πόλη, κι έχουμε πολλά να δούμε, ενώ ο χρόνος μας είναι περιορισμένος.

Περνώντας μέσα από την China Town, κατευθυνόμαστε στην εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ, το St Joseph’s Oratory. Είναι αφιερωμένη στους αρρώστους, και στους κάθε λογής απομάχους. 2.000.000 καθολικοί την επισκέπτονται στη μνήμη του αδελφού Ανδρέα, του μοναχού που έχτισε το ξύλινο παρεκκλήσι, όπου γιάτρευε και παρηγορούσε τους φτωχούς και τους απελπισμένους της περιοχής. Το κοσμικό του όνομα ήταν Alfred Bessette. Γεννήθηκε στο Quebec το 1845, κι ήταν ένα από τα 12 παιδιά μιας παμπτωχης οικογένειας. Ήταν ο οικονόμος του μοναστηριού του Αγίου Σταυρού, κι ήταν δική του πρωτοβουλία το στήσιμο ενός ξύλινου παρεκκλησιού, όπου θα μπορούσε ο ίδιος να συνδράμει και να παραμυθεί τους αναξιοπαθούντες της ενορίας του.

Στην κηδεία του το 1937 –πέθανε όπως βλέπετε σε βαθύ γήρας, 92 ετών- παρακολούθησαν περισσότεροι από 1.000.000 πιστοί. Ο τάφος του βρίσκεται μέσα σε κρύπτη, στο εσωτερικό της σημερινής εκκλησίας, κτίσμα του 1904, που το εξωτερικό της θυμίζει έντονα την παρισινή Sacre Coeur. Το κυριακάτικα απογεύματα δίνονται εδώ συναυλίες εκκλησιαστικού οργάνου.

Πάνω στον όμορφο και κατάφυτο λόφο MCGill βρίσκεται το ομώνυμο φημισμένο και παγκόσμια γνωστό αγγλόφωνο Πανεπιστήμιο του Καναδά. Χτισμένο στις αρχές του 19ου αι. από τον Σκοτσέζο γουνέμπορο James MCGill, και ιδιαίτερα διάσημο για τις Σχολές μηχανικών και Γιατρών, αριθμεί 15.000 φοιτητές. Το 1969 οι σχισματικοί κάτοικοι του Quebec, δημιούργησαν βίαιες ταραχές, για να γίνει και τούτο το Εκπαιδευτικό Ίδρυμα γαλλόφωνο, αλλά απέτυχαν. Το άλλο αγγλόφωνο Ίδρυμα του Μόντρεαλ, είναι το Κολέγιο Concordia. Κι έτσι, υπάρχει ένα είδος ισορροπίας με τα άλλα δύο γαλλόφωνα της πόλης.

Μια ματιά στην πόλη, πάνω από το λόφο Mont Real είναι απαραίτητο, πριν κατεβούμε στο Ολυμπιακό Πάρκο, όπου το στάδιο, οι βοτανικοί κήποι, και το απροσδόκητο Biodome.

Από δω πάνω, καταλαβαίνεις, επί τέλους, πως η πόλη είναι ένα τεράστιο λιμάνι, στις εκβολές των ποταμών St Laurence και Ottawa, πάνω στο φυσικό νησί της Αγίας Ελένης, μέσα στο Δέλτα των δύο ποταμών. Μέσα σε αυτό το Δέλτα, υπάρχουν και δύο τεχνητά νησιά, που πάνω τους βρίσκονται τα κτίρια της EXPO 1967.

Ξεχωρίζουμε πεντακάθαρα, μέσα στην κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, όλα τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης, τις γέφυρες, τις λεωφόρους, τα αλσύλια, τα μεγάλα πάρκα, το κέντρο με τους ουρανοξύστες, τις κουκλίστικες γειτονιές. Είναι πράγματι, μια συναρπαστική εικόνα.

-" Προσέξατε τους αμέτρητους πνεύμονες;" Ρωτώ
-" Το άκρο αντίθετο της εικόνας της Αθήνας, πάνω από τον Λυκαβηττό," μου απαντούν. Μονάχα μπετόν και γυαλί, και πλήρης ξεραϊλα.
-" Ενώ εκεί κάτω, πρασινίζει το σύμπαν! Νοιώθεις, ως εδώ πάνω, τις βαθειές ανάσες της πόλης. Αχ μωρέ, γιατί να μην γεννηθώ κάπου στο Βορρά;' Γκρινιάζω
- " Και μη με κοιτάτε παράξενα. Είμαι παιδί του Βορρά. Εκεί γεννήθηκα, κι εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στις ψυχρές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, όπου το χιόνι λιώνει στα τέλη Μάρτη. Μεγαλείο. Πιστέψτε με. Η μαγεία του Χειμώνα! Θα τη θυμάμαι ως το θάνατο μου...."

Το Ολυμπιακό Πάρκο, στα ανατολικά του κέντρου της πόλης, είναι κάτι το μοναδικό στον κόσμο. Κατ’ αρχήν βρίσκεται στην καρδιά του Μόντρεαλ, και όχι εξοστρακισμένο κάπου στα περίχωρα. «Και αποτελεί» λέει ο οδηγός μου «την αποθέωση του Νέου Μόντρεαλ» που είχε στο νου του ο Δήμαρχος jean Drapeau. Είναι ένα τεράστιο σύμπλεγμα αθλητικών εγκαταστάσεων, με κορωνίδα το στάδιο μαμούθ, χωρητικότητας 70.000 θεατών.

http://montrealtourismsvt.com/wp-con...ympic-park.gif

Ο χώρος διαμορφώθηκε έτσι, για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1976, όταν δήμαρχος ήταν αυτός ο κύριος Drapeau, ο οποίος ονειρευόταν να κάνει θαύματα στην πόλη του. Κι έκανε, ο αθεόφοβος! Το εγχείρημα γενικώς, χαρακτηρίστηκε «Μεγαλειώδες, ως προς τον σχεδιασμό» και «άκρως καταστροφικό για τα πορτοφόλια των φορολογούμενων Καναδών, που έχουν μακρυά μνήμη και μικρούς τραπεζικούς λογαριασμούς» με πληροφορεί ο πολύξερος Οδηγός μου. Περιττό, βέβαια, να σας πω, πως ο κύριος Δήμαρχος, στις επόμενες εκλογές, πήγε σπίτι του. Το έργο του όμως, έμεινε, πόλος έλξεως όλων των τουριστών, που αφήνουν μπόλικο συνάλλαγμα.

Το τι έχει εκείνο το Πάρκο, να μη σας το απαριθμήσω. Μέχρι πισίνα καταδύσεων διαθέτει, βάθους 18 μέτρων. Όμως, τα δικά μας μάτια μένουν στο στάδιο. Διότι έχει μια παραξενιά. Ενώ είναι τεράστιο και ορθάνοιχτο, διαθέτει διαβολικούς μηχανισμούς, οι οποίοι σηκώνουν, σε κομμάτια, μιαν πραγματική στέγη πάνω του, και σε χρόνο μηδέν, σκεπάζουν το χώρο! Για να γίνει ωστόσο αυτό το θαυμαστό, χτίστηκε, στη μιαν άκρη του γηπέδου, ένας «πύργος» ύψους 175 μέτρων, και κλίσεως 45ο. Στην κορφή του καταλήγουν τα ατσάλινα σύρματα που υψώνουν και απλώνουν τη στέγη, σχηματίζοντας ένα είδος ανοικονόμητης βεδουίνικης τέντας. Όταν ανεβείς με το ασανσέρ σε αυτό το κεκλιμένο κατασκεύασμα, που εγώ το λέω «πύργο», έχεις μια πανοραμική εικόνα του Μόντρεαλ, σε απόσταση αναπνοής, τούτη τη φορά.

Πλάι βρίσκονται οι Κήποι. Τι ψυχική ξεκούραση. Κήποι Κινέζικοι, Ιαπωνέζικοι, Ιταλικοί, Γαλλικοί, Αγγλικοί…. Λογής εμπνεύσεις και αρχιτεκτονικές. Και, μέσα στη σέρα, με την αποπνικτική ατμόσφαιρα, 25.000 φυτών.

http://www.gothereguide.com/Images/C...e_Montreal.jpg

http://www.kalyanpurwala.com/animal-...-Garden-1.jpeg

Εδώ, όμως, εμάς μας τραβά το Περιβαλλοντικό Μουσείο, που διαθέτει όλων των λογιών τα κλίματα της Υδρογείου: ψυχρό, τροπικό, ημιτροπικό, πολικό, εύκρατο. Και, σχεδόν ευλαβικά, συντηρείται μέσα στο απέραντο κτίριο, η πανίδα αυτών των κλιμάτων. Το φαντάζεστε; Παραδείσια πουλιά, στη ζέστη, πιγκουΐνοι στους πάγους. Κι όλα αυτά μέσα σε τεράστιες τζαμαρίες, με τον κατάλληλο φωτισμό, και ανάλογο ντεκόρ.

Το τέλος της μέρας –πολύ ζεστής περιέργως- μας βρίσκει κατάκοπους στο ξενοδοχείο, με τον περίεργο εξωτερικό, γυάλινο αναβατήρα. Όμως, ολόκληρο το κτίριο είναι περίεργο. Η ρεσεψιόν και τα εστιατόρια βρίσκονται στο 2ο όροφο, από τον οποίο και ανεβοκατεβαίνουμε με τούτο το παράξενο ασανσέρ, ενώ, από κει και πάνω λειτουργούν ορθόδοξοι αναβατήρες. Καναδικές παραξενιές.

Αύριο θα ταξιδέψουμε, μονομερής στο Quebec. Μάλλον κουραστική μέρα. Γρήγορα στα κρεβάτια μας, μπας και εξοικονομήσουμε μια στάλα ξεκούραση. Να την έχουμε αύριο, να πορευόμαστε χωρίς να βογκάμε.....

Καληνύχτα σας, πρός το παρόν....

 

[ikarialover]

Άργησε το κομμάτι, αλλά άξιζε!

 

[St.Adamantidou]

Πότε πρόλαβες?
Και...στα δικά σου....
Ευχαριστώ!

 

[St.Adamantidou]

ΑΛΑΣΚΑ-ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙ ΣΥΝΟΡΑ

Αλάσκα


QUEBEC

Η παλιότερη πόλη του Καναδά


Ξεκινάμε πουρνό-πουρνό, να καλύψουμε τα 250χλμ., προς την παλιά πόλη, και πρώτη διοικητική πρωτεύουσα του Καναδά, το Κεμπέκ.

Η έξοδος από το Μόντρεαλ είναι εντυπωσιακή. Περνάμε πάνω από την επιβλητική γέφυρα του Αγίου Λαυρεντίου. Και, καθώς ένα μέρος της διαδρομής, γίνεται παροχθίως, έχουμε την οπτική ευφροσύνη του Δέλτα των δύο ποταμών – του St Laurence και Ottawa- των αναρίθμητων τεχνητών νησιών, των ελών, των κολπολιμνών, των αγκυροβολίων, των γιωτς…. Και , πάνω από τη γέφυρα, έχουμε μπροστά μας όλη την πόλη, μαζί με τον κατάφυτο λόφο που την στεφανώνει, σαν πράσινη κορώνα…
- "Μακάρι να ζούσα εδώ," μουρμουρίζω για πολλοστή φορά, καθώς φωτογραφίζω την Bella Vista.

Το Κεμπεκ ήταν και είναι πάντα, το κέντρο των Καναδικών εθνικιστικών διενέξεων, που συχνά έφταναν, παλιότερα, μέχρι και τον πόλεμο. Είναι η πόλη που πρωταγωνιστεί σε όλες αυτού του είδους τις διαμάχες, από το 1608, όταν ο Samuel Champlain έφτιαχνε εδώ το πρώτο ευρωπαϊκό κτίριο, σε όλην την περιοχή του σημερινού Καναδά.

Πρώτοι κάτοικοι, οι Ινδιάνοι Algonquin (Αλγκονκέν), που έγιναν φίλοι με τους Γάλλους, και μάλλον τα βόλευαν μεταξύ τους.

Όμως οι Algonquin τρώγονταν με τις νοτιότερες Ινδιάνικες φυλές, και ιδίως με τους Iroquois (Ιροκουά). Και οι μπουνταλάδες Ευρωπαίοι την έκαναν τη χαζομάρα: Ενεπλάκησαν κι αυτοί, στις πολεμικές και άλλες διαφορές των ντόπιων, θρηνώντας, μοιραία, πολλά θύματα επί χρόνια.

Αργότερα, στο Νότο εγκαταστάθηκαν οι Βρετανοί. Για να γλυτώσουν την περιοχή από τις ταραχές, συμμάχησαν, φυσικά, κι αυτοί, με τους αυτόχθονες Iroquois. Οπότε, οι Ινδιάνικες διαφορές, εξελίχθηκαν σε Γαλλο-Βρετανικό σκυλοφάγωμα. Κι έτσι το Κεμπέκ έζησε όλην την ιστορία του Καναδά, από την αρχή- αρχή της. Την είδε να ξεκινά, να εξελίσσεται, να διαφοροποιείται με τα χρόνια, να πισωγυρίζει, να κάνει διάφορες αποκοτιές με βαριές συνέπειες.

Το 1759, οι Βρετανοί ε π ι β λ ή θ η κ α ν, τελικά, στους Γάλλους όλης της επαρχίας. Όμως, τα μεταξύ τους εχθρικά αισθήματα, σιγόβραζαν, παρ΄ότι το Κεμπέκ προσαρτήθηκε, εν τέλει, στη Βρετανική Κοινοπολιτεία.

Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, πολλοί Άγγλοι κατάφυγαν στον Καναδά. Εγκαταστάθηκαν στην απέναντι όχθη του Ottawa, στην περιοχή του σημερινού Ontario, το οποίο, λογικά, Βρετανοκρατήθηκε. Και ο ποταμός απετέλεσε το φυσικό γεωγραφικό όριο μεταξύ των Άγγλων του Ontario και των Γάλλων του Quebec.

To 1771, o Καναδάς χωρίστηκε στον Άνω, που τον αποτελούσε το Κεμπέκ, και στον Κάτω, που τον αποτελούσε το Οντάριο, και το Μόντρεαλ έγινε η έδρα των Άγγλων εμπόρων, που δεν συμπαθούσαν καθόλου τους Γάλλους γείτονες τους. Και, θυμηθείτε, σας παρακαλώ, ότι η απόσταση μεταξύ τους είναι μόλις 250 χιλιόμετρα.

Το 1822 οι Άγγλοι έμποροι προσπάθησαν να ενώσουν δια νόμου, τον Καναδά, γεγονός που θα έδινε την πλειοψηφία στους αγγλόφωνους της χώρας. Οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν το 1837, με αρχηγό τους τον Louis Loseph Ρapineau. Κι έφαγαν το κεφάλι τους. Διότι, το 1841, ψηφίστηκε, επί τέλους το νόμος της ενώσεως Άνω και Κάτω Καναδά, σε ένα ενιαίο κράτος. Πάντα πονηρή η Αλβιών. Είχε δεν είχε, ρούμπωσε τους Φραντσέζους.

Το 1867, με την «Πράξη της Βόρειας Αμερικής», δημιουργήθηκε η Συνομοσπονδία του Καναδά. Την αποτελούσαν οι Επαρχίες: Νότια Σκωτία, Νέο Μπράνσγουηκ, το Κεμπέκ και το Οντάριο. Έκτοτε, ο Γαλλο-Καναδικός εθνικισμός – που τσαλαπατήθηκε από τους Βρετανούς- έγινε το μόνιμο σημείο τριβής, της πολιτικής ζωής του Κεμπέκ, αλλά και όλου του Καναδά, όπου υπήρχαν Γάλλοι.

Τώρα, βέβαια, εγώ δεν κατάλαβα πολύ καλά, γιατί επί δύο αιώνες τρώγονται οι Αγγλο-Γάλλοι, αφού ο Καναδάς, όπως και η Αμερική, είναι πανσπερμία φύλων και εθνοτήτων. Κι όλοι περνούν ζάχαρη. Ελευθερία έχουν. Ισοτιμία, έχουν. Παιδεία θαυμάσια διαθέτουν. Ανεξιθρησκeία έχουν. Η οικονομία τους είναι ζηλευτή. Το επίπεδο του πολιτισμού τους, έκτακτο. Όλα τα έχουν, οι ευλογημένοι. Γιατί μένουν στις παρωχημένες προστριβές τους; Τότε, ήταν χωρισμένοι, διότι ήταν και νεοφερμένοι. Τώρα έχουν φτιάξει ένα Ομόσπονδο κράτος, με δύο επίσημες γλώσσες, και πάντα ανεξιθρησκεία. Τι στα κομμάτια εξακολουθούν να μοιράζονται, πια!. Εδώ, εμείς οι Ευρωπαίοι πασχίζουμε να ενώσουμε τη Γηραιά Ήπειρο και, μαζί της τους Γάλλους και τους Βρετανούς, τις Μητροπόλεις τους, δηλαδή. Κι εκεί, οι Γάλλοι θέλουν αυτονομίες και κουραφέξαλα. Μνήσθητι μου …

Ωστόσο εμείς, ξεχνώντας τις παράλογες εχθρότητες του Σήμερα, και την καθόλου ευχάριστη Ιστορία του Παρελθόντος, γνωρίζουμε μια πόλη κούκλα! Γραφική, σε ένα κομμάτι της, θυμίζει έντονα Καρτιέ Λατέν σε αρχιτεκτονική, σε ένα άλλο κομμάτι, διαθέτει αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής κτίρια κι εκκλησίες. Χτισμένη στην κορφή του λόφου, πάνω από το ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου, πνιγμένη στα πάρκα και τα λουλούδια, είναι πόλη γοητευτική. Έχει μεγάλες «ανάσες». Αφού οι δρόμοι είναι εξαιρετικά φαρδείς, και τα κτίρια χαμηλά. Έχει τον αέρα της ανοιχτωσιάς που της χαρίζει ο μεγάλος ποταμός. Έχει το «αφ’ υψηλού», αφού αναρριχάται μέχρι την κορφή του λόφου. Και τι δεν έχει, τέλος πάντων, το Κεμπέκ. Μέχρι πύργο διαθέτει, που είναι τεράστιος, επιβλητικός, πανέμορφος! Και παραπέμπει κατ’ευθείαν στα περιώνυμα Chateux Loire. Μιλάμε για το γοτθικο-αναγεννησιακό κάστρο του Fortenac που, από το 1892 διαφεντεύει από την κορφή του λόφου, όλην την πόλη και το ποτάμι της. Ο πολύξερος Οδηγός μου γράφει: «Λόγω της δραματικής, από απόψεως θέας, θέσεως του, και των παραμυθένιων πύργων και πυργίσκων της ανοικονόμητης στέγης του, ο πύργος Fortenac είναι ένα από τα πιο πομπώδη αλλά και γοητευτικά ξενοδοχεία αυτού του είδους. Ο Καναδικός Σιδηρόδρομος του Ειρηνικού και οι Καναδικοί Εθνικοί Σιδηρόδρομοι, εκμεταλλεύτηκαν τέτοιο μνημεία σε όλη τη χώρα, φτιάχνοντας ξενοδοχεία περιωπής, σαν σύμβολα της οικονομικής τους ευρωστίας."

http://www.uniglobethetraveltimes.co...nac-Quebec.jpg

Το όνομά του το κάστρο οφείλει στο κόμη Louis de Fortenac, τον … παλιανθρωπάκο Κυβερνήτη του 17ου αιώνα. Αυτός, ο πονηρός, ήρθε σε ρήξη με τον κλήρο, διότι επέτρεψε το εμπόριο του αλκοόλ με τους Ινδιάνους. Ξύπνιος ο
Governor. Κοίμιζε τους Ινδιάνους με τα μεθύσια. Να μη θυμούνται, να μην αντιδρούν και, προ πάντων, να μη διεκδικούν......

Το ξενοδοχείο είναι τεράστιο. Γι αυτό και ολίγον «μπάστε σκύλοι …». Όμως το εσωτερικό του, έτσι κι αλλιώς, είναι επιβλητικότατο, με ξυλόγλυπτα ταβάνια γύψινες διακοσμήσεις, πολύτιμες ταπισερί, μεγαλοπρεπείς κλίμακες με δαντελλωτά κιγκλιδώματα, παλιούς πίνακες…,

Ήπιαμε έναν καφέ στη βεράντα του. Η θέα σου έκοβε την ανάσα. Όλο το ποτάμι και η Κάτω Πόλη, μπροστά στα μάτια μας. Κι ένας χλιαρός, φρέσκος αέρας να μας δροσίζει και να μας ξεκουράζει. «Μωρέ μπράβο ζέστη στη γειτονιά του Βόρειου Πόλου», αστειευόμαστε, καθώς σφουγγίζουμε το δρωτάρι που μας περιλούζει δυσάρεστα.

Μέσα σε αυτόν τον λαβυρινθώδες φρούριο, νοιώθεις λίγο Σταχτοπουτα και λίγο από την Πεντάμορφη του παιδικού μας παραμυθιού! Για δέστε, λοιπόν, πόσο πολύ μπορεί να σε υποβάλει το περιβάλλον.! Μέχρι και τον καθρέφτη σου μπορεί να βγάλει ψεύτη!. Άκου Πεντάμορφη, και να είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα… κι όμως, φίλτατοι, η φαντασία οργιάζει, κ α ι βρώμικη κ α ι παστρική!!!!. Ή μήπως κάτι τέτοια είναι αηδίες, παλιμπαιδισμού!!!!. Θεέ μου φύλαγε....

Βγαίνουμε ξανά στην πλατεία. Μπροστά μας το άγαλμα του Champlain, του ιδρυτή της πόλης. Έφτασε εδώ, μετά τον Καρτιέ και, το 1608 ίδρυσε τον πρώτο μόνιμο οικισμό, στην Κάτω Πόλη. Γύρω, αλλά και ψηλότερα από αυτόν, αναπτύχθηκε το Quebec, που σήμερα έχει 600.000 κατοίκους. (Όλη η ομώνυμη Επαρχία έχει 7.000.000).

Εδώ, στην Ανω Πόλη, που έχει την ίδια περίπου ηλικία με το κάστρο, υπάρχει, ακόμα, η Dofferin Terrace, που προσφέρει θαυμάσια θέα στο ποτάμι. Διαθέτει πάρκο, οβελίσκο και, στην προέκταση της, την Promenade des Gounerneurs, που φτάνει ως τα τείχη της πόλης. Α, να κι άλλη μια πρωτιά του Quebec. Είναι η μοναδική περιτειχισμένη πόλη όλης της Βόρειας Αμερικής. Και πολύ καμαρώνει γι αυτό ....

Παραμέσα στην Άνω Πόλη, και στη στενή Rue De Tresor, γίνεται ραβαϊσι αλά Montmartre. Λογιών καλλιτέχνες στολίζουν με έργα τους το σοκάκι, κάνοντας το να μοιάζει με ανθισμένο κήπο. Στο τέλος αυτού του γραφικού δρομίσκου, βρίσκεσαι στο «Καρτιέ Λατέν» του Q., με τα ήσυχα παρισινού στυλ σπίτια του 18ου αιώνα, τα γραφικά μπιστρό, τα καφέ, τα βιβλιοπωλεία, τα υπαίθρια ζαχαροπλαστεία με τις χρωματιστές ομπρέλες.

Φυσικά, στην Απάνω Πόλη, βρίσκεται και το περίτεχνο κτίριο του Κοινοβουλίου, βαρύ κι επιβλητικό, με το ρολόι του, τα αγάλματα του, τις αλκόβες του, τις φοντάνες, τον περιποιημένο κήπο… Εκείνο, όμως, που μας ξαφνιάζει, είναι ένα στρογγυλό παρκάκι στην πλατεία του Κοινοβουλίου. Εκεί, γραμμένη με πολύχρωμα λουλούδια και καλλιγραφικά γράμματα, βρίσκεται η ρίζα του κακού του Καναδά. «JE ME SOUVIENS» , «ΘΥΜΑΜΑΙ» γράφουν προκλητικά οι Γάλλοι. Κι εννοούν, φυσικά, τη Μητρόπολή τους, τη Γαλλία! Τη γαλλική παράδοση! Τις εθνικιστικές τους διεκδικήσεις, τις προγονικές βεντέτες… «JE ME SOUVIENS», κι όποιον πάρει ο χάρος δηλαδή! Ακόμα και σήμερα!!!. Αν πιστεύετε Θεό.....

Κατεβαίνουμε, με τελεφερίκ, στην Κάτω Πόλη, στην Terre Basse, τό παμπάλαιο αυτό κομμάτι, που δημιούργησε ο Champlain, όταν πρωτοήρθε εδώ.
- "Παιδιά, δεν πιστεύω στα μάτια μου," μπήγω φωνή μεγάλη
- "Στέλλα, τι είναι αυτό που βλέπω;" Ξεφωνίζει πλάι μου, με την κάμερα στο μάτι, η Ελεάνα. Έχουμε πάθει όλοι σοκ.
- "Τι ομορφιά είναι αυτή, καλέ!" Θαυμάζει και η Φρόσω
-" Ήμαρτον Κύριε! Κανείς μας δεν το φανταζόταν κάτι τέτοιο."
- "Εδώ να μείνουμε το υπόλοιπο της μέρας."

Όλοι κάτι μουρμουράμε καταγοητευμένοι, με το μάτι γουρλωτό από την κατάπληξη. Η ομορφιά, η γραφικότητα, τα χρώματα, τα λουλούδια που κρέμονται σαν μικροί καταρράκτες από μπαλκόνια και παράθυρα, τα φανάρια, τα κουκλόσπιτα, οι περίτεχνες σιδεριές, τα λιθόστρωτα σοκάκια, οι ψηλές σκάλες, το παρδαλό πλήθος, όλα, μα όλα, συνθέτουν ένα άκρως θεατρικό – κι ακριβώς για αυτό εντυπωσιακότατο- σκηνικό. Όλα είναι τόσο όμορφα, που μοιάζουν ψεύτικα. Σαν να τα ζωγράφισε βιτσιόζος καλλιτέχνης, κομματάκι φευγάτος. Ειλικρινά, είναι απίστευτο. Δεν υπερβάλλω. Ακόμα ακούω στο video τα επιφωνήματα μας.

Στενορύμνια πλακόστρωτα, οι δρόμοι St John και St Louis. Λουλούδια πολύχρωμα, ξεχειλίζουν από γλαστρόνια σκαρφαλωμένα σε παραθύρια και μπαλκόνια ακόμα κι από τοίχους, μπορώ να σας πω, όπου βρουν την παραμικρή σχισμάδα στο σοβά. Κομψά μαγαζιά. Χαριτωμένα μπιστρουδάκια. Και κόσμος! Πλήθος! Δεν καταλαβαίνουμε αν είναι ντόπιοι ή τουρίστες, όλοι μιλούν αγγλικά ή γαλλικά, άντε να καταλάβεις. Τα ελληνικά ακούγονται τελείως ξέταιρα εδώ. Μας κοιτούν παραξενεμένοι. Όπως μας κοίταζαν το 1978 οι Κινέζοι, σ' όλο τα ταξίδι μας στην Κίνα. Σαν UFO.Βλέπετε, μόλις είχε ανοίξει τα σύνορά της στον έξω κόσμο αυτή η χώρα, τού δισεκατομμυρίου και....

http://velonews.competitor.com/files...12-632x421.jpg


http://farm1.staticflickr.com/27/484...022cd75a_z.jpg

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ouis_2010b.jpg

Εδώ, στην Place Royal, βρίσκεται και το σπίτι του Chaplain, κτίσμα του 1608. Επίσης, εδώ, είναι το σπίτι του μαγαλογουνεμπόρου του 17ου αι. , και εξερευνητή του Μισισιπή Louis Joliet – σταθμός του Funiculair, σήμερα. Μπροστά μας και η Noire Dame des Victoires, αφιερωμένη στην ανάμνηση των νικών των Γάλλων κατά των Άγγλων προ του 1759.
http://www.mcq.org/place-royale/en/M...heplroyale.jpg

http://www.mcq.org/place-royale/en/lieux.php

Εκείνο όμως που αρπάζει και κρατά τη ματιά και το ενδιαφέρον, είναι η πλατειά σκάλα, με τα ξύλινα σκαλοπάτια, η Casse Cou! Η...." σβερκοσκοτώστρα", με άλλα λόγια. Είναι καμωμένη από ξύλο για να λιγοστεύει, όσο γίνεται, τα αναπόφευκτα γλιστρήματα, στις παγωνιές των άγριων χειμώνων. Εις μάτην. Οι κατηφοριές βρίσκονται παντού, και οι παγωνιές είναι αδυσώπητες και μακρόχρονες. Από πού να πρωτοφυλάξεις τους ανθρώπους; Υποπτεύομαι, πως ο μισός πληθυσμός της Ville Basse, έχει κάποιο τσακισμένο παϊδι! Θυσία στη σύντομη καλοκαιρινή ομορφιά της παράξενης πόλης. Πάντως, δεν είδα κουτσούς εκεί!!!. Περίεργο.......

Άλλη μια πρωτοτυπία του Q., είναι τα τείχη του, για τα οποία, όπως είπαμε, πολύ υπερηφανεύεται ο Καναδάς. Γάλλοι τα πρωτόχτισαν, το 1750, για να αντισταθούν στους Βρετανούς. Αργότερα, ήταν οι Άγγλοι εκείνοι που τα επεξέτειναν, το 1820, για να αντισταθούν, με τη σειρά τους, στους Αμερικανούς. Είκοσι χρόνια μόνον τα κράτησαν οι Άγγλοι. Μετά, τα παραχώρησαν στον Ομόσπονδο Καναδά. Σήμερα, σε αυτό το χώρο στεγάζεται το 22ο Βασιλικό Σύνταγμα. Ο ξεναγός μας δείχνει περήφανος τη φρουρά, που αλλάζει στις 10.00 κάθε πρωί. Φυσικά, εκεί βρίσκεται και το Πολεμικό Μουσείο.

Δυστυχώς η ώρα περνά, κι εμείς πρέπει να καλύψουμε τα 250χιλ, πίσω προς το Μόντρεαλ. Θέλουμε, βέβαια να δούμε κι άλλα, διότι έχει πολύ «ψαχνό» η Άνω και Κάτω Πόλη. Κυρίως θέλουμε να συνεχίσουμε την ελεύθερη βόλτα μας, χωρίς τον ξεναγό να μας κανοναρχάει, σε όλες τις γωνιές, όπου ξαφνιαζόμαστε συνεχώς από τις απρόοπτες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι εφικτό. Τι κρίμα! Πρέπει να τα μαζεύουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Μόνον όταν καθόμαστε στο αυτοκίνητο, αντιλαμβανόμαστε την τραγική μας κόπωση. Ποδαρόδρομος και ζέστη μας εξόντωσαν κυριολεκτικά.

- "Πονούν τα καλάμια μου παιδιά," γκρινιάζω, "εσάς;"

Ένα μακρόσυρτο και πολύ εκφραστικό βογκητό από όλους, είναι η απάντηση. Κι όπως αποδεικνύεται, όλων κάτι μας πονάει.

- "Ξεκατινιαστήκαμε τελείως." Αγκομαχάει η Φρόσω, και κάνει μασάζ στις γάμπες της.
- "Και μου ήθελες να μείνεις κι άλλο. Με τι ποδάρια, μωρέ, θα κυκλοφορούσες, μου λες;" Καταλήγει, επιτιμώντας έτσι, την απληστία μου για παραπανίσιο χρόνο.

Ξέρει, από άλλες φορές, πως ο Χρόνος είναι πάντα ο μεγαλύτερος και μόνιμος εχθρός μου. Κι όχι μονάχα στα ταξίδια, δ υ σ τ υ χ ώ ς…."

Κι εκεί που νομίζω ότι θα ξεκουραστώ, πλησιάζουμε στους καταρράκτες του Montmorency. Είναι πολύ λιγνοί, αλλά διαθέτουν το εντυπωσιακό ύψος των 80 μέτρων. Είναι, δηλαδή 30 σχεδόν μέτρα ψηλότεροι από τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Για να τους φτάσουμε περπατάμε, τρέχοντας (!) επί 20΄, παρ’ ότι τους βλέπουμε πολύ κοντά μας, απέναντι.


http://www.cqsb.qc.ca/ss/dc020.gif


Ασθμαίνοντας σταματάμε μπροστά τους. Είναι πράγματι θεόρατοι. Και φωνακλάδες. Χαλούν τον κόσμο με τη χλαπαταγή τους. Μας πιάνει κεφαλόπονος. Στα δεξιά μας, υπάρχει τεχνητός λόφος. «Σηκώνει» πάνω του, ξύλινη στρουφιστή σκάλα, να ανέβεις ψηλότερα από τα νερά, για καλύτερη θέα. «Φέρνει» κομμάτι στο Σινικό Τείχος, στο γενικότερο, αλλά στο λεπτότερο, διότι μοιάζει με μακρόστενη δαντέλλα.
http://inphotos.org/files/2009/10/St...ency-Falls.jpg
http://images.travelpod.com/users/le...alls-again.jpg

- "Μη μου πεις, πως θέλεις να ανεβούμε εκεί πάνω, στα ψηλώματα!" Με προλαβαίνει η Ελεάνα, αγριεμένη.
- "Δεν μας παίρνει ο χρόνος, ο αχρόνιαστος, ευτυχώς," απαντώ διπλωματικά. "Στην πραγματικότητα τα πόδια μου είναι σαν ζελέ Γιώτης."
-" Κι έχουμε και το εικοσάλεπτο της επιστροφής." Μας θυμίζει το σοφό Φροσί.
- "Ουφ, καλό είναι και τόσο. Ελάτε, τώρα, να τους φωτογραφίσουμε όπως μπορούμε, και πάμε πίσω στο αυτοκίνητο."

Οι ρόδες κυλούν στη δημοσιά με σταθερή ταχύτητα. Ο μονότονος ρυθμός και η κόπωση, με αποκόβουν από την πραγματικότητα. Είμαι έτοιμη να κοιμηθώ όταν , μαζί με τη ρυθμική κίνηση του αυτοκινήτου, μου έρχεται στο νου το Motto των Γάλλων: Je me souviens, je me souviens, je me souviens. Τελευταία μου σκέψη πριν αποκοιμηθώ.... Πώς να ξεχάσουν; Έφτιαξαν με καημό, μια τόσο όμορφη πόλη, κουβαλώντας, πάνω στον ωκεανό, τις ιστορίες και τις παραδόσεις της πατρίδας τους, για να γίνει λιγότερη η μοναξιά τους, και ελαφρότερη η ξενητιά. Μήπως το ίδιο δεν έκαναν και οι Έλληνες των αποικιών του Τότε; Εκείνοι, πια, διάλεγαν όμοιο τόπο κι όμοιο κλίμα. Αν είστε Χριστιανοί! Η Σικελία είναι γεμάτη μεσογειακό φως, ελαιώνες, συκιές, ξερολιθιές και πέτρινους ναούς. Τα παράλια, πάλι, της Μικρασίας – Ιωνία η Ερατεινή- είναι ένα πανέμορφο, αυθεντικό κομμάτι Ελλάδας. Ένα κόσμημα στην ανατολική παρειά του Αιγαίου.

Είναι, φαίνεται, μοιραίο, ο ξερριζωμένος να φέρνει στον μακρινό τόπο της εξορίας του, ολόκληρα κομμάτια από τη ζωή του στη Μητρόπολη. Κι ακόμα, να φέρνει και κομμάτια Σκέψης, Συμπεριφοράς, Χαρακτήρος, και τρόπου Δημιουργίας. Και, για να μην του λείπουν πολύ και τα πιο πρακτικά - οι οσμές, οι γεύσεις, και οι γνωστές κι αγαπημένες εικόνες που αντίκριζε από το παράθυρο του στην Πατρίδα- τα τοποθετεί ΟΛΑ σε χώρους και κλίμα, όσο γίνεται απαράλλαχτη με αυτά, που άφησε πίσω του. Για να μην ξεχνά. « Je me souviens» λοιπόν, κι οι Γάλλοι έχουν τα χίλια συναισθηματικά δίκια. Καλά κάνουν και θυμούνται κι αγαπούν τον τόπο των προγόνων τους. Τις εχθροπραξίες, όμως, τι τις θέλουν; Δεν ξέρουν πως μόνο σε μπελάδες τους βάζουν; 300 χρόνια σκυλοφαγωμάρας, τα βρίσκω πολλά. Ας ζήσουν εν ειρήνη αυτοί, κι ας αφήσουν και τους γείτονες τους να ζήσουν. Στην ουσία, όλοι ξένοι είναι εδώ. Αλλοφερμένοι. Εξωμερίτικοι. Κομματάκι κατακτητές και κομματάκι εξόριστοι. Τι να πουν κι εκείνοι οι έρμοι οι Ινδιάνοι -οι Iroquois και οι Algonquins; Τους κάτσανε στο σβέρκο οι Ευρωπαίοι, και τους τσαταλιάσανε τους ανθρώπους…

Καλά τα “Je me souviens” σας, Φραντσέζοι, αλλά σκεφτείτε, τέλος πάντων και τους πραγματικούς «νοικοκυραίους» αυτής της χώρας! Τους καταντήσατε επήλυδες, στην ίδια τους την Πατρίδα! Και λίγη τσίπα, δηλαδή, Monsieurs και Gentlemen. Αμάν πιά, ο εγωισμός σας. Νισάφι και καληνύχτα σας.

Ήταν οι τελευταίες μου σκέψεις, πριν πέσω σε ύπνο βαθύ, κ α θ ι σ τ ή, σαν άλογο. Sorry καλέ. Τα άλογα, ως γνωστόν, κοιμούνται ό ρ θ ι α.........
_______________

 

[gmavro75]

Φοβερή η ιστορία, και η αφήγησή σου (όπως πάντα) μοναδική! Απλά δε παίζεσαι! Νομίζω ότι περισσότερες εικόνες θα "δω" διαβάζοντάς σε παρά αν βρεθώ εκεί!

 

[alma]

Αναμένουμε τη συνέχεια.

 

[St.Adamantidou]

ΑΛΑΣΚΑ - ΟΤTAWA

OTTAWA

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΑΝΑΔΕΖΙΚΗ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ

Είναι η σημερινή διοικητική πρωτεύουσα του Καναδά, μόνο με 225,000 κατοίκους. Ήταν ιδέα της δαιμόνιας βασίλισσας Βικτωρίας να την κάνει πρωτεύουσα, διότι έκανε, λένε, τρεις σκέψεις, για να αποφασίσει.

Απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από τα αμερικάνικα σύνορα
Βρίσκεται ανάμεσα στον Ανατολικό και Δυτικό Καναδά χωρίζοντας, γεωγραφικά τις αγγλόφωνες από τις γαλλόφωνες κοινότητες, και
Η Οτάβα ήταν, ανέκαθεν, επισήμως δίγλωσση και, μάλιστα, δίχως προβλήματα. Οπότε, δεν έμπαινε θέμα επίσημης γλώσσας, από το οποίο, συνήθως, αρχίζουν και οι εθνικιστικές διεκδικήσεις. Καλό παράδειγμα, λοιπόν, και για τις άλλες πόλεις αυτής της περίεργης χώρας.

Άλλο ένα μεγάλο της προσόν – που δεν ξέρω αν το έλαβε υπ’ όψιν της η Βικτώρια- είναι το ότι βρίσκεται πάνω στη συμβολή τριών ποταμών: του Οτάβα, του Ριντώ και του Γκατινώ. Και το γεγονός αυτό την καθιστά, εκτός από Διοικητικό, Κέντρον Μεταφορών και Εμπορίου.

Πλούσια, λοιπόν η Οτάβα. Και το δείχνει με χίλιους τρόπους.
Canadian Museum of Civilization

Και τούτη την περιοχή την γνώριζε ο Σαμουήλ Σαμπλέν –ο ιδρυτής της «Νέας Γαλλίας» από το 1613. κατά τους πολέμους του 1812, μεταξύ Βρετανίας και ΗΠΑ, η θέση αυτή κρίθηκε ιδιαίτερα ασφαλής, κι άρχισε να εποικίζεται.
Το 1826, ο πρώτος οικισμός που δημιουργήθηκε ονομάστηκε «Μπάι Τάουν». Ωστόσο, όταν αργότερα, ξέσπασε η εθνικιστική αντιδικία, μεταξύ Μόντρεαλ, Τορόντο, Κεμπέκ και του Κίνγκστον, οι ντόπιοι πολιτικοί ηγέτες αναγκάστηκαν να απευθύνουν έκκληση προς τη βασίλισσα Βικτωρία: να ορίσει το Μπάιτάουν πρωτεύουσα του Ηνωμένου Καναδά. Έτσι, το 1855, το Μπάιτάνουν μετονομάστηκε, από την βασίλισσα, σε Οτάβα –εξαιτίας του ομώνυμου ποταμού- και ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα.

Διαβάζω από τις πρόχειρες σημειώσεις μου:
Πρώτη μου κρίση, στο έμπα: τι άνοστη πόλη, Θεέ μου!!
Η τελευταία εντύπωση: τι κρίμα που φεύγουμε τόσο γρήγορα, Χριστέ μου!!

Πρώτος μας σταθμός, η περιοχή του Κοινοβουλίου – όπου και το ξενοδοχείο μας. Πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο, καταπράσινο, με μεγάλα κι επιβλητικά κτίρια νέο-γοτθικού ρυθμού. Θυμίζουν εντονότατα το φημισμένο λονδρέζικο Κοινοβούλιο, του οποίου είναι … «ξεδιάντροπη αντιγραφή», γκρινιάζει ο Οδηγός μου! Κι έχει δίκιο. Έχει όμως μια παράξενη διαφορά. Δεν έχει την όψη κακεκτύπου, αντιγράφου. Αντίθετα, θα έλεγα. Μπορεί μεν να θυμίζει τη Βουλή της Μητροπόλεως, έχει όμως έναν κάποιο δικό του χαρακτήρα, που του δίνει έναν αέρα αυθεντικότητας!!!

Και είναι, πράγματι, ένα πανέμορφο αρχιτεκτόνημα, με πύργους, γιρλάντες, και αυστηρά τόξα. Όλο το κτιριακό συγκρότημα βρίσκεται κοντά στην Οτάβα, πάνω σε ένα μικρό ύψωμα –ανάχωμα θα έλεγα- για να δεσπόζει στην περιοχή. Εγώ τον βάφτισα, προς ευκολία μου: «Λόφο του Κοινοβουλίου» και ξεμπέρδεψα.

Μέσα στο θηριώδες «Πι» που σχηματίζουν τα κτίρια, υπάρχει ένα ατέλειωτο «γήπεδο» με ολόφρεσκο γκαζόν. Στη μέση του, ένα χαμηλό σιντριβάνι, μέσα στο νερό του οποίου καίει, νυχθημερόν, μια φλόγα! Είναι ο δικός τους Άγνωστος Στρατιώτης. Και , μέσα σε αυτόν τον ανοικονόμητο χώρο, περιφέρονται έφιπποι αστυνομικοί! Γραφική εικόνα, και άκρως εντυπωσιακή, ομολογουμένως. Βοηθάει, βέβαια, και η μέρα, που είναι λαμπρή και ηλιόλουστη, σχεδόν ζεστή –παρ’ όλον ότι είναι αρκετά πρωί ακόμα! Το μεσημέρι έχουμε βγάλει ιλαρά! Κατακαλόκαιρο στον Βορρά, σας λέω.

Μια και οι Βρετανοί, ήθελαν να θυμούνται, στην εξορία τους, το Ναό της Δημοκρατίας του τόπου απ’ όπου ξεκίνησα, δεν θα παρέλειπαν, φυσικά και την κατασκευή ενός BIG BEN, μπροστά στο κεντρικό κτίριο. Το ονομάτισαν : «Πύργο της Ειρήνης», και είναι αφιερωμένο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει ύψος 100 μέτρων περίπου, και 4 ρολόγια – ένα σε κάθε πλευρά. 53 καμπανούλες- κουδούνια, διαφορετικών ήχων, συμπληρώνουν το όμορφο οικοδόμημα. Δυστυχώς, δεν τα άκουσα να παίζουν, για να σας πω τι λογής είναι το άκουσμα. Πάντως, ένα ασανσέρ σε πάει ως ψηλά, για να καμαρώσεις τη θέα της πόλης.

Το κτιριακό αυτό συγκρότημα, στεγάζει τη Βουλή, τη Γερουσία, μια πλούσια Βιβλιοθήκη, τα πρωθυπουργικά και υπουργικά γραφεία, καθώς και τα γραφεία των κυβερνητικών στελεχών. Εμένα πάντως, μου φάνηκε πολύ πράμα, για την στέγαση μια Κυβερνήσεως μόλις 26.000.000 ψυχών! Τέλος πάντων, όποιος έχει πολύ πιπέρι βάζει καις τις λαχανίδες.


Το ίδιο βράδυ, ανακαλύψαμε τυχαίως ότι, πάνω στο μακρύ τοίχο του Κοινοβουλίου, προβαλλόταν ένα περίεργο θέαμα «Ήχου και Φωτός» επί τριάντα λεπτά ξετύλιγε, στα μάτια και στα αυτιά μας, την ιστορία του Καναδά, με έναν γλαφυρότατο τρόπο. Κι όλα αυτά τζάμπα. Το πλήθος ήταν καθισμένο κατάχαμα, στο χορτάρι, κι απολάμβανε εικόνες, μουσική και λόγο. Πρωτότυπο το όλο εγχείρημα και άκρως ενδιαφέρον. Γι αυτό, όμως, θα μιλήσουμε παρακάτω, λεπτομερώς.

Με κόπο εγκαταλείπουμε το παράξενο αυτό χώρο. Τη μέρα, ένας σοβαρός κι επιβλητικός τόπος. Το βράδυ ένα παιχνίδι των αισθήσεων – του σκότους και του έναστρου ουρανού, μεγάλως βοηθούντων.

Ας προχωρήσουμε όμως. Η πόλη έχει κι άλλα αξιοθέατα. Κι ο χρόνος πολύτιμος.

Ο Άρειος Πάγος τους – το Supreme Court, γι αυτούς- έχει στην είσοδο του, τα αγάλματα της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης –χωρίς ζυγαριά και στραβομάρα η τελευταία! Τη βρήκα, μάλιστα, και πολύ … ανοιχτομάτα! Περίεργη Δικαιοσύνη έχει ο Καναδάς!

Το Εθνικό Αρχείο και η Βιβλιοθήκη έχουν, έξω από την είσοδο τους, ένα παγκάκι όπου κάθονται αγκαλιασμένα δύο γλυπτά παιδόπουλα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Κι είναι τόσο φυσική η στάση τους, που όλοι νομίσαμε πως το παγκάκι ήταν … πιασμένο… Συμβολίζουν, άραγε, κάτι, ή απλώς είναι ένα ακόμα έργο τέχνης, από τα πολλά που στολίζουν την πόλη.

Διασχίζουμε το πάρκο Γκατινώ που, στην πραγματικότητα, είναι ένα απέραντο δάσος στην καρδιά της Οτάβας. Αναπτύσσεται κατά μήκος της όχθης του ποταμού Οτάβα, και … «περπατά» μαζί του, για πολλά χιλιόμετρα. Έχει την σχεδόν παράλογη ( έκταση των 36.000 εκταρίων, λέει! Είναι γεμάτο λίμνες, κανάλια, νησάκια, δάση, ξέφωτα, και παραλίες για βουτιές στο ποτάμι…

Το Island Park Drive ή Sussex Drive, είναι η σοφιστικέ περιοχή της πρωτεύουσας. Η αγαπημένη των διπλωματών, των υπουργών και των εύπορων γενικώς. Το περίεργο όμως είναι, ότι τα σπίτια δεν είναι κραυγαλέα. Δεν επιδεικνύουν μια προκλητική οικονομική άνεση. Αντίθετα, είναι μέτριας, έως μετριότατης εμφανίσεως ! Εδώ, σε μας τους νεόπλουτους, θα θύμιζαν τις παλιές μονοκατοικίες του Ψυχικού και της Φιλοθέης, κι όχι τα χολυγουντιανά κακέκτυπα της Εκάλης και της Πολιτείας. Φαίνεται, πως όσο πιο πεινασμένοι, χτες, οι άνθρωποι, τόσο πιο επιδειξίες, χορτάτοι και κακόγουστοι, σήμερα. Και θυμηθείτε, παρακαλώ, τη «σωμόν βίλλα» Έχει καμιά σχέση με το Κστρί. Έτσι δηλαδή για να ξέρουμε τι λέμε.


Το Rockcliffe Park είναι η συνέχεια του «διπλωματικού τομέα». Εδώ βρήκαμε και το σπίτι του Έλληνα πρέσβη που ,αν μπορείτε να το φαντασθείτε! Είχε καταπράσινη μοκέτα στα σκαλιά της εισόδου!

- καλά! Τσίπα, πια, δεν έχουν; Δηλαδή, τι; Αν μεθαύριο γίνει Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, πρέπει να βάλει μπλέ μοκέτα ο πρέσβης; Ήμαρτον Κύριε.
- Εμ, αυτοί οι φανατισμοί μας έφαγαν και μας τρώνε το κεφάλι! Μέχρι του διαόλου τη μάνα, μεταφέρουμε της κομματικές διαφορές μας.
- Κι ύστερα περιμένουμε να προκόψουμε, τον μήνα που δεν έχει Σάββατο, έλεγε η Μάνα μου, αποσώνων κι εγώ την κουβέντα.

Τα σχόλια δίνουν και παίρνουν, κι είναι όλα πικρόχολα. Τι περίεργο. Μονάχα όταν βρεθούμε μακριά από την Πατρίδα, έχουμε σωστή αντίληψη των συμβαινόντων σε αυτήν.

Πάντως, η συνοικία Rockliffe είναι ανεξάρτητη από τον Δήμο της Οτάβα. Έχει 2.000 κατοίκους, όλους κι όλους, και εκτείνεται κι αυτή πάνω στο ποτάμι.

Το Ανάκτορο του Ύπατου Αρμοστή της Βρετανίας, -έχει και τέτοιο «φρούτο» ακόμα εδώ- στο Sussex Drive 1, έχει απ΄έξω φρουρά και μαντέψτε! Είναι ίδια κι απαράλλαχτη με εκείνην του Μπάκινχαμ. Με μαλλιαρές «περικεφαλαίες», και τα κρόσσια μες τα μάτια, να στραβώνουν τους φουκαριάρηδες τους φρουρούς.
Πολλά τσαλίμια έχει η αλλαγή αυτής της φρουράς. Μας πιάνουν τα γέλια, αλλά φωτογραφίζουμε κιόλας.

Παρακάτω, στο Sussex Drive 24, βρίσκεται η κατοικία του πρωθυπουργού του Καναδά. Είναι το αντίστοιχο της Downing 10 του Λονδίνου.

Περνάμε τη γέφυρα της Lady Aberdeen, πάνω στον Γκατινώ. Ήταν σύζυγος του Άγγλου Αρμοστή. Στον καιρό της δεν υπήρχε γέφυρα. Για να πάνε οι άνθρωποι στην απέναντι εκκλησία, έμπαιναν σε βάρκες το καλοκαίρι, και περπατούσαν πάνω στον πάγο του ποταμού, τον χειμώνα.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί, καθώς η Λαίδη διέσχιζε το ποτάμι περπατώντας, ο πάγος έσπασε, κι η καλή μας κυριούλα βρέθηκε στα παγωμένα νερά. την έσωσαν περαστικοί, στο παραπέντε.

Για το, ας πούμε θαύμα, η Lady Aberdeen δώρισε στην εκκλησία μια καμπάνα, και στους κατοίκους, τη γέφυρα που περνάμε σήμερα. Για να μην κινδυνεύει να σκυλοπνιγεί ο κοσμάκης, που περνά απέναντι.

Σε κάποιο σημείο, λίγο έξω από την Οτάβα, ενώνονται οι τρεις ποταμοί της πόλης, ο Otawa, o Rideau, & o Gatineau. Στον Gatineau –Κατινγκω- τον λέμε η Ελεάνα κι εγώ για να τον θυμόμαστε, έχει δημιουργηθεί ένα τεχνητό κανάλι, για λόγους πολεμικούς, τότε, σήμερα, είναι η μακρύτερη φυσική πίστα του κόσμου για πατινάζ τον χειμώνα, αφού έχει μήκος 200 χιλιομέτρων, έως τη λίμνη Οντάριο. Και είναι και ένα φυσικό διακοσμητικό στοιχείο της περιοχής το καλοκαίρι, όπου ο κόσμος ψυχαγωγείται με βαρκάδες, περιπάτους, ψάρεμα και κάθε είδους εξερευνήσεις, παραχθίως.

Το «πράσινο νησί» το Green Island, στο ποταμό Ριντώ, έχει σύρριζα στο νερό, χτισμένα διάφορα ογκώδη κυβερνητικά κτίρια, που μοιάζουν να επιπλέουν. Πολύ βενετσιάνικη εικόνα.

Σε τούτη την περιοχή, βρίσκεται και ο καθεδρικός ναός της πόλης. Έχει, σχεδόν, την ηλικία της Οταβα. Τα καμπαναριά της χρονολογούνται από το 1858, παρ’
ότι η εκκλησία τελείωσε μόλις το 1890. εδώ συνηθίζει να εκκλησιάζεται η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, όταν επισκέπτεται τη χώρα. Άλλωστε, υπάρχει επ’ ονόματι της και στασίδι. Το βασιλικόν τοιούτον. Μωρ’ για κοίτα τη Γηραιά Αλβιόνα. Δεν αφήνει κανένα από τα μέλη, της άλλοτε κραταιάς, Κοινοπολιτείας, της, να ξεχάσει που και σε ποιόν οφείλει υποταγή. Παραδοσιακός, θα μου πείτε, ο θεσμός. Θα συμφωνήσω. Ωστόσο, παίζει το ρόλο του. Και πολύ καλά, μάλιστα. Όχι, που οι Άγγλοι θα άφηναν τους αποίκους να λησμονήσουν πως έχουν ακόμα κι ακόμα, άρρηκτους δεσμούς με την Μητρόπολη! Να χουμε το νου μας! Ηθικό δίδαγμα. Ποτέ μην αφήνεις, εύκολα τουλάχιστον, ότι υπήρξε κάποτε δικό σου.

Κι εμείς αφήσαμε την Πόλη, την Β. Ήπειρο, την Κύπρο, την Ίμβρο, την Τένεδο, τη Σμύρνη να τουρκέψουν! Κι ύστερα θεωρούμε τους εαυτούς μας εκτάκτως ξύπνιους!

Πόση αυταρέσκεια και αυτοεπιβεβαίωση! Τόση, που να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι «φύλακες» δεν γρηγορούν πια. Οι Κερκόπορτες μένουν αφύλακτες. Και οι Εφιάλτες δεν καραδοκούν απλώς. Αλωνίζουν ανενόχλητοι, ενώ εμείς καθευδούμε, πολύ ευχαριστημένοι με τους εαυτούς μας. Είναι, κι αυτό, ένα είδος εξυπνάδας. Δεν συμφωνείτε;

Τρώμε ένα γρήγορο μεσημεριανό, στη βεράντα του Chateau Laurier, πάνω ακριβώς στο Rideau Canal, πίσω από το Κοινοβούλιο. Είναι χτισμένο σε αναγεννησιακό ρυθμό των κάστρων της εποχής, με όλες τις σχετικές πολυτέλειες. Θυμίζει έντονα τους πύργους του Λιγηρα. Εγώ, ως συνήθως μαγεύομαι από το εξωτερικό του, με τους πυργίσκους, τα τόξα, τους τρούλους. Είναι πανέμορφο.

Κι ο καφές του ευωδέστατος. Κι έχει το προνόμιο να είναι πάνω στην Πλατεία της Ομοσπονδίας, την Confederation Square, την οποία οι Οταβιανοί βάφτισαν με χιούμορ, και κάνοντας λογοπαίγνιο: Confusion Sq, «Πλατεία της Τρελής», μ’ άλλα λόγια, λόγω της τρομακτικής κίνησης! Εδώ, καταμεσής, και μέσα σε πάρκο, βρίσκεται το Εθνικό Πολεμικό Μνημείο, αφιερωμένο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εικοσιδύο στρατιώτες σπρώχνουν ένα κανόνι. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι: Ο Γεώργιος ο VI της Αγγλίας, έκανε το αποκαλυπτήρια του, τρεις μόλις μήνες πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πριν δηλαδή επουλώσει η Ευρώπη τα τραύματα της από την πρώτη πολεμική περιπέτεια, οι Ούνοι βάλθηκαν να την ξανατρώσουν, παρ’ ολίγο καίρια, τούτη τη φορά. Τέλος πάντων, αυτός ο λαός, τίποτα δεν διδάχτηκε από την Ιστορία; Γιατί, διάολε, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη; Μπας κι έχει κατά νου να το τριτώσει το κακό; Μη σώσει, βέβαια.

Γύρω από αυτήν την Πλατεία, συγκεντρώνεται η πνευματική κληρονομιά των Καναδών: το Εθνικό Κέντρο των Τεχνών –National Arts Center- που στεγάζει την Όπερα, το Εθνικό Θέατρο, το Μπαλέτο. Όμως, το πιο δημοφιλές σημείο αυτής της περιοχής είναι «Ο Κήπος της Μπύρας». Το καλοκαίρι, τούτο το πάρκο μετατρέπεται εις Βακχείον με όλα ταυ τα συνεπακόλουθα.

Για μας, ωστόσο, η μεγαλύτερη ατραξιόν είναι το απέναντι «Μουσείο του Πολιτισμού του Καναδά» -Canadian Museum of Civilization. Τέτοιο θαυμαστό Μουσείο, ούτε που έχω ξαναδεί στα ταξίδια μου. Κλείνει μέσα του μια απρόσμενη μαγεία. Μια τρομακτική υποβλητικότητα. Σε παίρνει μαζί του, εκεί που θέλει.

Κατ’ αρχήν είναι υπόδειγμα οργάνωσης και παρουσίασης. Έχει θαυμάσια κατανεμημένα –με επιγραφές και περιγραφές- όλα του τα εκπληκτικά εκθέματα. Χωρίζει τις αίθουσες – ακόμα και τους ορόφους- κατά ομάδες ομοειδών αντικειμένων. Αριθμεί τα πάντα και, με χάρτη, σε καθοδηγεί βήμα προς βήμα, σε αυτό που θέλεις να δεις. Όταν ο επισκέπτης κάνει τις επιλογές του πάνω στο χάρτη, ξαμολιέται μέσα στο κτίριο. Κι όταν βρει την άκρη, βρίσκεται να ταξιδεύει στο Παρελθόν, πότε με μια ταξιδιωτική άμαξα του περασμένου αιώνα. Πότε πάνω σε ένα κανό. Πότε μέσα σε ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα, με την κόρνα – φούσκα!

Μέσα σε αυτό το Μουσείο, βρίσκεται κλεισμένη η Ιστορία του τόπου, από τους Προϊστορικούς ακόμα Χρόνους. Από την Εποχή των Ινδιάνων και των Βίκινγκς. Των Χρυσοθήρων. Των πρώτων Φαλαινοθηρών. Των πρώτων Αποίκων, μέχρι τη Σημερινή Εποχή και προκοπή της πανέμορφης αυτής Χώρας.

Όπως είπαμε ήδη, εντυπωσιακός είναι ο τρόπος της παρουσίασης των εκθεμάτων. Γίνεται, πάντα, σαν μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον, με ανθρώπινα ομοιώματα σε φυσικό μέγεθος, που κινούνται φυσικότατα, με τον κατάλληλο φωτισμό, την κατάλληλη μουσική, τους κατάλληλους ήχους!!! Μένουμε χάσκοντες, κι αμέσως μαγευόμαστε. Μπαίνουμε στο «παιχνίδι». Και απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα της φαντασίας και της ευρηματικότητας των δημιουργών του μουσειακού αυτού πανηγυριού! Γιατί, περί αυτού πρόκειται! Περί πανηγυριού. Περί οπτικής και ακουστικής πανδαισίας. Μιας πραγματικής χαράς ματιών, που σε μπάζει απλά κι αβίαστα, στα μυστικά της ζωής των ανθρώπων του Τότε.
Σε περιδιαβάζει σε ταρσανάδες. Σε φαρμακεία. Σε ξυλουργεία. Σε μαγέρικα. Σε σκηνές. Σε σπίτια. Σε μπαρπέρικα. Σε ότι, τέλος πάντων, αποτελούσε εκείνη την εποχή, την ουσία της αγωνίας των αποίκων, να στεριώσουν, επί τέλους, στην αφιλόξενη, και παγωμένη αυτή Χώρα.

Στον πρώτο ταρσανά που συναντάμε, φωνές και σφυριές! Ένα χάος. Κι άνθρωποι να κινούνται δουλεύοντας πυρετωδώς, πάνω σε ένα τεράστιο σκαρί.

Στα μεγάλα καζάνια –όπου λιώνει αργά – αργά, αφήνοντας μια χαρακτηριστική μυρωδιά, το λίπος της φάλαινας πάνω από πλούσιες καρβουνιές- ήχοι θαλασσινοί, κι ανάκατες φωνές, που τις μπερδεύει ένας εκκωφαντικός άνεμος.

Στο Video Wall, που δείχνει πλοίο να κλυδωνίζεται σε τρομερή φουρτούνα, άγριοι ήχοι κυμάτων. Βοριάδες μανιασμένοι. Τρομαγμένες κραυγές ναυτών, διαταγές κοφτές, βαριές ανάσες.

Μέσα στην τεράστια σκηνή, όπου οι υλοτόμοι περνούσαν τους σκληρούς χειμώνες, μια μεγάλη λαμπρή φωτιά. Γύρω της οι άνθρωποι ζεσταίνονται, πίνοντας. Στη γωνία, πάνω σε ένα κρεβάτι, ένας άρρωστος. Βήχει ανατριχιαστικά. Κι εσύ σκέφτεσαι: «φθίση;». Κάποιοι παίζουν, βαριεστημένοι, χαρτιά. Διακριτική και νοσταλγική μουσική. Περισυλλογή, κι ελπίδα για την άνοιξη, που είναι στο δρόμο.

Μια άμαξα των μεταναστών, μέσα σε χρυσοκόκκινο φθινοπωρινό τοπίο, με ρομαντική μουσική υπόκρουση. Η εικόνα, μπροστά μας, μοιάζει άκρως αυθεντική, κι αν θέλετε το πιστεύετε, μα πως τα καταφέρνουν;

Το πρώτο, πρωτόγονο Νοσοκομείο των αποίκων! Το πρώτο Φαρμακείο, γεμάτο γυάλες, γουδιά και σκόνες. Ησυχία! Εδώ, δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Άκρα του τάφου σιωπή.

Δωμάτια επιπλωμένα με έπιπλα εποχής και την οικογένεια να κινείται πέρα δώθε ή να ξεκουράζεται μέσα σε αυτά, διαβάζοντας, γράφοντας, παίζοντας πιάνο ή πίνοντας τσάι, μπροστά στο αναμμένο τζάκι.

Και μετά, ολόκληρες πλατείες των κωμοπόλεων, με όλα τους : την εκκλησία, το μπαρμπέρικο, την τράπεζα, το Sallon, το … Σερίφικο, το ξενοδοχείο, το … μπορντέλλο και φυσικά, το κατάστημα με τα παραφερνάλια για την εξόρυξη του χρυσού αλλά και με τα άλλα, άσχετα είδη. Πραγματικό σημερινό Super Market. Και σε περίοπτη θέση, το Συμβολαιογραφείο, όπου οι χρυσοθήρες έφταναν ασθμαίνοντες να δηλώσουν και να κατοχυρώσουν, νομικά, τις χρυσοφόρες περιοχές που είχαν ανακαλύψει.

Τριγύρω της πλατείας όμορφα διώροφα σπίτια, με τα μπαλκόνια, τα λουλούδια, τις ιωνικές κολώνες, τις σιδεριές στα πορτοπαράθυρα μια σκέτη δαντέλλα.

Σε τούτο το χώρο επικρατούν οι θόρυβοι της πολυάσχολης πόλης. Ένα βουητό από ανάκατες ομιλίες και γέλια. Κάποιες μουσικές νόες από το πονηρό σπίτι. Ο θόρυβος της άμαξας που κατεβαίνει το λιθόστρωτο. Τα χρεμετίσματα των αλόγων. Το σφύριγμα του καμτσικιού στον αέρα. Ένα κοφτό γελάκι.

Κι έπειτα, σε πολύ μικρή απόσταση από το Χτες, μια ιδέα για τον δρόμο που διανύθηκε μέχρι το Σήμερα. Για την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Για το χρόνο που, φιλόπονοι μετανάστες, σωστά αξιοποίησαν. Έτσι, βρήκαμε πλάι-πλάι, τα ίδια χρηστικά αντικείμενα του Τότε και του Τώρα. Η εντύπωση είναι συγκλονιστική.
Κι έπειτα, σε πολύ μικρή απόσταση από το Χτες, μια ιδέα για τον δρόμο που διανύθηκε μέχρι το Σήμερα. Για την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Για το χρόνο που, φιλόπονοι μετανάστες, σωστά αξιοποίησαν. Έτσι, βρήκαμε πλάι-πλάι, τα ίδια χρηστικά αντικείμενα του Τότε και του Τώρα. Η εντύπωση είναι συγκλονιστική.
Ένα σίδερο – βαποράκι, δίπλα σε ένα ατμοσίδερο που τα κάνει όλα. Μόνο στρατιώτης δεν έχει πάει
Μια γραφική φουφού, δίπλα σε μιαν υπερμοντέρνα ηλεκτρική κουζίνα, που ψήνει και τον Αθανάσιο Διάκο, που λέει ο λόγος
Ένα κρεμαστό φανάρι τροφίμων, κοντά σε ένα αεροδυναμικό, θηριώδες ψυγείο, που τα κάνει όλα μόνο του.
Παιδικές κούνιες και ξύλινα καροτσάκια, βαριά κι ασήκωτα, πλάι σε εύχρηστα και πανέμορφα σημερινά.

Καλέ, μέχρι και μεγαλοπρεπές, χρυσοποίκιλτες καρότσες … νεκροφόρες μας δείξανε! Ολοσκάλιστες, από άγνωστους και παραγνωρισμένους τεχνίτες. Έργα τέχνης. Εντύπωση μας κάνει το μέγεθος τους. Είναι τεράστιες.
- Μα για σταθείτε, βρε παιδιά, πως μετέφεραν τον μεταστάντα, στην τελευταία του κατοικία; Ξαπλωτόν ή … σουλατσάροντα μέσα στο νεκροκρέβατο του; Απορώ
Τόση άνεση, τέλος πάντων, για να περάσει κανείς εις τον επέκεινα βίον; Κομματάκι υπερβολικό το βρίσκω. Αλλά πάλι, εγώ δεν υπήρξα ποτέ άποικος. Και δεν μπορώ να μπω στη συλλογιστική τους.

Όλα αυτά, μαζί με πολλά άλλα, τα βρίσκεις στον πρώτον όροφο του Μουσείου.

Στο ισόγειο έχεις την Ινδιάνικη μαγεία. Τι εσκιμώικες στολές, τι τοτέμ ξυλόγλυπτα και χρωματιστά – από όμορφα μέχρι … φόβια! Φονικά όπλα, πρωτότυπα και μη - ρόπαλα και κεφαλοθραύστες! Κι ένα κανώ, σε σχήμα ξαπλωμένου ανθρώπου. Σπηλιές – σπίτια, Ingloos παραχωμένα σε ψεύτικο φυσικά, χιόνι. Ειδυλλιακές εικόνες ψαρέματος ή κυνηγιού. Σκηνές οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας ενός τρόπου ζωής χαμένου, φοβάμαι, διαπαντός και ανεπιστρεπτί. Αφού και οι ίδιοι οι Ινδιάνοι, αποκηρύσσουν σιγά σιγά τις παραδόσεις τους, κι ακολουθούν τους μοντέρνους καιρούς, μαζί με αυτά που κουβαλούν μαζί τους. Εκεί, μέσα σε κείνο το θαυμάσιο Μουσείο, ένοιωσα το μέγεθος της ζημιά που κάναμε οι Ευρωπαίοι στους ανυποψίαστους λαούς της Αμερικάνικης Ηπείρου. Δεν πρέπει να μας το συγχωρήσουν ποτέ. Μα ποτέ.

Canadian Museum of Civilization - Ottawa Museums


Το δείπνο μας στο ζεστό και φιλικό εστιατόριο του Uncle Tom, αποδείχτηκε εκτάκτως διασκεδαστικό, για το δικό μας τραπέζι. Τέσσερεις γυναίκες «φιλοξενούσαμε» έναν άντρα, τον Κώστα από το Κιλκίς – ώρα του καλή! Το καλαμπούρι άρχισε από τα δίδυμα αλατοπίπερα πάνω στο τραπέζι. Είχαν περίεργο σχήμα. Έμοιαζαν με γυναικεία στήθη. Όλες το προσέξαμε, αλλά καμιά μας δεν τόλμησε να το σχολιάσει, αφού δεν ήμασταν μόνες μας. Η Ελεάνα, ωστόσο, τα περιεργαζόταν επιδεικτικά, χωρίς όμως σχόλια. Ο Κώστας τα κοίταζε, και το μάτι του γυάλιζε. Αλλά, για τους ίδιους με μας λόγους, απέφευγε να μιλήσει. Ως τη στιγμή που , και οι τέσσερεις γυναίκες, παραγγείλαμε στήθη κοτόπουλου. Οπότε ο Κώστας ξέσπασε:
- Επειδή εγώ είμαι άνθρωπος αρχών, και άτομο συνεσταλμένο, θα τραγνίσω ένα μπούτι όρνιθας, απορρίπτοντας τα στήθη. Τούτο το τραπέζι – από την αλατοπιπεριέρα, μέχρι το περιεχόμενο το πιάτων σας- κατάντησε … Γιουροβίζιον. Αμάν, πια. Σιχάθηκα το είδος. Μπούτι θέλω.

Εν τω μεταξύ, η Ελεάνα είχε καθίσει ανάμεσα σε μιαν από μας που δεν άκουγε, και σε μένα που είχε κλείσει τελείως ο λαιμός μου, δημιουργώντας μου σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δείπνου, λοιπόν, εγώ μιλούσα στο αυτί της Ελεάνας, κι εκείνη το μετέφερε, με στεντόρεια φωνή, στην κουφίζουσα πλαϊνή της. Οπότε, κάποια στιγμή, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, το «ενδιάμεσο» αγανάκτησε, κι έμπηξε τις φωνές:
- Ακούστε να σας πω, εσάς τις δύο! Αρνούμαι να κάνω τον ντελάλη, επειδή έτυχε να καθίσω ανάμεσα σε μια κουφή και σε μια μουγγή! Τελεία, παύλα. Ορίστε! Να καθίσετε η μια δίπλα στην άλλη, κι αφήστε με να φάω το στήθος μου ήσυχα! Ανθρωπιστική βοήθεια, τέλος. Είπε, και έσκυψε σύννους στο πιάτο της, ενώ η ομήγυρης έσκαγε στα γέλια.

Μετά το ιλαρό μας δείπνο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν όμως πολύ νωρίς ακόμα, για ύπνο. Θυμηθήκαμε τον Ήχο και το Φως, κι αποφασίσαμε μιαν έξοδο. Η γειτονική μας Sparks Street Mall – ο μοναδικός πεζόδρομος- μας βγάζει στο κοντινό μας Κοινοβούλιο. Αλαφιαστήκαμε! Όλα τα παλιά ιστορικά κτίρια τριγύρω, ήταν σοφά φωτισμένα. Έμοιαζαν σα να βγήκαν από το Παραμύθι της απίστευτης περιπέτειας, ενός πλήθους ανθρώπων που, κάποτε, μετακόμισαν στο Άγνωστο.

Είναι το Παραμύθι ενός παράξενου κόσμου, που είχε πολλή αποκοτιά, σφυρηλατημένη όμως στο αμόνι της απόγνωσης. Για αυτό κι άντεξε. Διέθετε κότσια που, ωστόσο, αποκτήθηκαν μέσα στην παραίτηση από τα όνειρα, και μέσα στην απελπισία του Γνωστού.

Κι από αυτήν την Απελπισία του Γνωστού και την Ελπίδα του Αγνώστου, δημιουργήθηκε ένα Καινούργιος Κόσμος, που κράτησε τα καλά του Παλιού, κι έφτιαξε δικά του καλύτερα. Για να μας εντυπωσιάζει, σήμερα, με την προκοπή του.

Πάνω, λοιπόν, στους τοίχους της Βουλής, είδαμε να ζωντανεύει, με Ήχο και Φως, όλη αυτή η απίστευτη εποποϊα της αποίκησης.

Κόσμος πολύς κάθεται σιωπηλός πάνω στο γρασίδι. Πίσω του, λίγο παραμέσα από τη δημοσιά, καίει πάντα, μέσα στο σιντριβάνι, η … «βρεμένη φλόγα». Ευχάριστη μουσική, υποβλητικός λόγος, ανάλογοι θόρυβοι κι όμορφες εικόνες, συνθέτουν τούτο το απροσδόκητο νυχτερινό θέαμα. Κι επειδή η βραδιά είναι ψυχρουλή, κουρνιάζουμε πλάι στη φλόγα. Σαν σε παραγώνι.

Εδώ, με άλλα τεχνικά μέσα, ξαναείδαμε την ίδια ιστορία, που μας γοήτευσε νωρίτερα, στο εκπληκτικό Μουσείο. Κι εδώ, πρέπει να ομολογήσω το βαρύ μου αμάρτημα: δεν αγαπώ τα Μουσεία!!! Τα αντιπαθώ βαθύτατα. Τα θεωρώ την «εξορία των εκθεμάτων». Αναγκαία «εξορία», το παραδέχομαι. Αλλά μη μου πείτε ότι δεν μοιάζουν όλα τραγικά παράταιρα, μέσα στους άσπρους τοίχους, κάτω από τα ψυχρά φώτα! Θαρρείς πως χάνουν κάτι από την αξία τους, αφού χάνουν τον προορισμό και τη λειτουργικότητά τους. Ενώ, μέσα στους φυσικούς τους χώρους, από κει που «ξεριζώθηκαν», πόσο αλλιώτικα, πόσο ζωντανά κι ευτυχισμένα θα φαίνονται.

Παρ’ όλην μου όμως αυτήν την αντιπάθεια, δύο Μουσεία δεν θα ξεχάσω ποτέ, ίσως γιατί είναι πολύ, μα πάρα πολύ, διαφορετικά από τα άλλα: Το «ανθρωπολογικό» του Μέξικο Σίτι, και τούτο το «Εθνολογικό» της Οτάβας. Διότι, μέσα και στα δύο αυτά, σε περιμένουν σπαρταριστές: η εξωπραγματική έλξη, και το μυστήριο της άγριας κι επικίνδυνης περιπέτειας. Το μεγαλείο της ανθρώπινης αποφασιστικότητας και αποκοτιάς. Η αλλόκοτη ομορφιά της πρωτόγονης ζωής. Και η έκπληξη για τη θαυμαστή πορεία – μέσα στις ερημιές και την εχθρική φύση- μιας χούφτας Desperados, προς ένα άγνωστο πεπρωμένο που, συχνά, προοιώνιζαν αφανισμό. Μένεις κεχηνώς! Και κεχηνυία φυσικά. Με το στόμα ορθάνοιχτο, δηλονότι. Κι όμως, τα κατάφεραν. Και πολύ καλά, μάλιστα.

Μεγάλη, λοιπόν, η επιτυχία των ανθρώπων, που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ένα τέτοιον άθλο. Ίσως γιατί δούλεψαν με ευαισθησία και αγάπη, για τον καινούργιο τόπο, που τον είπαν «νέα πατρίδα». Κι ήταν αυτός ο τόπος, η στερνή τους ελπίδα για αξιοπρεπή ζωή! Εκείνων, και των παιδιών τους…

Και το πιο περίεργο, ξέρετε πιο είναι; Πως ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να κάνουν το ίδιο!!! Τίποτε δεν θεωρούν δεδομένο. Ξέρουν, πολύ καλά, πως για να συνεχίσουν να υπάρχουν σωστά, στον πλανήτη και στις γρήγορες εξελίξεις των σημερινών αλλοπρόσαλλων κοινωνιών μας, πρέπει να κρατούν γερά τα γκέμια. Φαίνεται πως έχουν – αντίθετα με μας- πολύ καλή μνήμη της Ιστορίας τους, και απέραντο σεβασμό και θαυμασμό, για τα επιτεύγματα των προγόνων τους.

Επιστρέφουμε αργά το απόγεμα στο ξενοδοχείο, με την πεποίθηση ότι γνωρίσαμε ένα ακόμα ενδιαφέρον κομμάτι της πανέμορφης αυτής χώρας.

Τελικά, η εκ πρώτης όψεως «άνοστη Οττάβα» απεδείχθη, εκτός από ενδιαφέρουσα, κ α ι τρομερά ελκυστική.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Βόρειας Αμερικής

 

[KonstantinosAlyona]

Ακόμη μια φορά που διαβάζω μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες, με την ευκαιρία του διαγωνισμού αυτή το φορά...

 

[Defkalion]

Ναααα σας πω αγαπητά μέλη, η κ. Αδαμαντίδου μου ζήτησε μια χάρη, έχει την υπόλοιπη ιστορία δακτυλογραφημένη και σκαναρισμένη, και μου την έστειλε με την ελπίδα να τη βοηθήσουμε εμείς ώστε να δημοσιευθεί.

Καθότι το κείμενο είναι τεράστιο (85 σελίδες δακτυλογράφησης), αναρωτιέμαι μήπως κάποιοι από εσάς θα ήθελαν να αναλάβουν ένα τμήμα, να αντιγράψουμε δηλαδή την ιστορία σε ένα word document, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τη δημοσιεύσουμε εδώ.

Ότι πρέπει για όσους κάθονται Αύγουστο. Έλα να βλέπω χέρια