Ελλάδα Και τι θα κάνουμε στη Ζαχλωρού;

[dik-7]

Τέλη Σεπτεμβρίου 2016 και η σύζυγος ρίχνει την ατάκα. "Ξέρεις η 28η Οκτωβρίου πέφτει ένα ωραιότατο τριήμερο. Τι λες για κανένα ταξιδάκι;" .
Από εμένα λαμβάνει μια αινιγματική σιωπή. Και τούτο, διότι ως γνήσιος τραβελστορίτης πρώτος είχα σημειώσει την σχετική ημεροχρονολογία στο ταξιδιωτικό ημερολόγιο και είχα ξεκινήσει την αναζήτηση προορισμού εντός συνόρων. Αναζητείτο προορισμός σχετικά κοντινός, ορεινός που να ευνοεί εξορμήσεις στη φύση, να έχει πράγματα για τις δύο λιλιπούτειες ταξιδεύτριες (τις κόρες μου, ηλικίας 3,5 και 6,5 ετών). Και φυσικά να μην μας φύγει μια περιουσία, διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα τον Αύγουστο και τα τριήμερα οι ξενοδόχοι ανεβάζουν τις τιμές στα ύψη.
Αρχικά είχα χαλβαδιάσει μια εξαιρετική ευκαιρία στο Καρπενήσι, πλην όμως η αναβλητικότητα μου είχε ως αποτέλεσμα το ξενοδοχείο να είναι φουλ, όταν το πήρα απόφαση. Οι μέρες περνούσαν, η έρευνα συνεχιζόταν αλλά εις μάτην, διότι οι τιμές που άκουγα σε Αρκαδία, Καρπενήσι και Καλάβρυτα ήταν εκτός μπάτζετ. Εν τω μεταξύ η σύζυγος το ξανάριξε "Έρχεται ένα ωραίο τριήμερο", η δε μεγάλη μου κόρη σε άσχετη φάση άρχισε να μου τραγουδάει στο αυτοκίνητο το άσμα του Μαρτάκη "Θέλω επειγόντως διακοπές". Είδατε επίπεδο;
Οι προσπάθειες μου συνεχίστηκαν, όπως και η απογοήτευση μου είτε από τις τιμές που άκουγα είτε από την φράση «είμαστε γεμάτοι». Και εκεί που άρχισα να αναρωτιέμαι «καλέ που πήγε η κρίση; Μήπως έχουν δίκιο οι γερμανοί» μου έρχεται η ιδέα: Δεν παίρνω τηλέφωνο στον τύπο που έχει τα μισά και δωμάτια στην Ζαχλωρού και έχουμε ξαναμείνει; Μετά από σκληρή διαπραγμάτευση ως προς την τιμή κάνω κράτηση στις μεζονέτες suites zachlorou και πραγματοποιώ την σχετική ανακοίνωση στην οικογένεια Σάββατο πρωί.
"Σε δύο βδομάδες φεύγουμε για Ζαχλωρού"!! Η σύζυγος ενθουσιασμένη που θα καταφέρει λίγο να με δει και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα, οι δε κόρες άρχισαν να ουρλιάζουν από την χαρά τους. Αμέσως μετά ρωτάνε «Παιδότοπο θα έχει το ξενοδοχείο;». Απαντώ μονολεκτικά «Όχι». «Πισίνα;» η επόμενη ερώτηση. «Καλέ χειμώνα τι να την κάνετε την πισίνα;». «Ε και τότε τι θα κάνουμε στην Ζαχλωρού;" ρωτάνε και οι δύο. "Μην ανησυχείτε κορίτσια. Ξέρει ο μπαμπάς" απαντώ και χαμογελώ αινιγματικά.

Στη Ζαχλωρού θα πηγαίναμε οικογενειακώς για δεύτερη φορά, ενώ είχε προηγηθεί και τρίτη επίσκεψη μετά της γυναικός στην περιοχή των Καλαβρύτων.
Η Ζαχλωρού για όσους δεν την γνωρίζετε είναι ένα πανέμορφο ορεινό χωριό του νομού Αχαΐας, που βρίσκεται σε απόσταση δέκα λεπτών περίπου από τα Καλάβρυτα.
Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 623 μέτρων σε χώρο που διατέθηκε από τη μονή του Μεγάλου Σπηλαίου στους Διαβάτες προγόνους μας που ήλθαν από τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στις παρακείμενες σπηλιές φέρνοντας μαζί τους και το όνομα Ζαχλωρού, το οποίο προέρχεται από το Σλάβικο Ζαγορού που σημαίνει πίσω από το βουνό.
Στις 8 Δεκεμβρίου οι Ναζί στα πλαίσια της "επιχείρησης Καλάβρυτα", οδήγησαν τους 9 άντρες που βρήκαν στο χωριό, στις γραμμές του Οδοντωτού και τους δολοφόνησαν πισώπλατα καθώς βάδιζαν για τα Καλάβρυτα και εν συνεχεία έκαψαν όλα τα σπίτια. Την ίδια καταστρέφουν-καίνε τη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου και δολοφονούν μοναχούς και επισκέπτες, ρίχνοντας τους κάτω από τα βράχια.

Στην κάτω Ζαχλωρού σήμερα δεσπόζει ο σταθμός του διάσημου Οδοντωτού, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στο φαράγγι του Βουραικού με τους ήχους του ποταμιού και τα ατελείωτα μονοπάτια για πεζοπορία να αποτελούν διέξοδο από την καθημερινότητα.
Στην απογραφή του 2011 καταγράφηκαν μόνο 38 κάτοικοι, αλλά δε λείπουν οι ποιοτικοί ξενώνες και κάποιες καλές ταβέρνες αν και επαναλαμβάνω ότι το μεγάλου ατού είναι το φυσικό τοπίο.

Μάλιστα η απεικονιζόμενη πινακίδα μαρτυρά ότι το όλο σκηνικό δεν άφησε ασυγκίνητη την 7η τέχνη.

 

[jimp]

Like γιατί πριν λίγο κοιτούσα στην περιοχή για βολτούλα πσκ. Οπότε περιμένω με αγωνία και λαχτάρα τη συνέχεια

 

[mariaj]

Πράγματι η Ζαχλωρού είναι ένα διαμαντάκι για όσους αναζητούν ένα ήσυχο μέρος με φύση και επιλογές σε κοντινή απόσταση. Είχα κάνει αυτό το ταξιδάκι κι εγώ την 1 Σεπτέμβρη για μία διανυκτέρευση και είχα μείνει στο ίδιο ξενοδοχείο. Περιμένω τη συνέχεια!

 

[dik-7]

@jimp, @mariaj η περιοχή είναι πανέμορφη και θεωρώ ότι προσφέρεται για εξορμήσεις τόσο σε ζευγάρια όσο και οικογένειες . Έχει ωραία φύση πολλά αξιοθέατα και το χιονοδρομικό που μπορεί να μην είναι πολύ μεγάλο αλλά είναι κοντά και εύκολα προσβασιμο.
Σε αυτή μας την επίσκεψη δεν πήγαμε σε κάποια must αξιοθέατα που είχαμε πάει τις προηγούμενες φορές όπως το πολύ όμορφο Σπήλαιο Λιμνων το Μέγα Σπηλαιο. Αλλωστε πήγαμε με τα δύο παιδιά και θέλανε τον χρόνο τους για παιχνίδι
Όσοι δεν έχετε πάει να πατε.

 

[dik-7]

Οι επόμενες ημέρες κύλησαν με το γνωστό άγχος της καθημερινότητας και την επιπλέον αγωνία για το αν θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για συνεχείς βροχοπτώσεις. Φθάνει επιτέλους η 27η Οκτωβρίου και το μεσημέρι αυτής (έχοντας τελειώσει από τη δουλειά νωρίτερα του συνηθισμένου) καταφθάνω σπίτι, παραλαμβάνω τις γυναίκες και φεύγουμε για Ζαχλωρού. Στην διαδρομή συναντάμε τα συνηθισμένα εμπόδια της καθ’ όνομα μόνο Εθνικής οδού Κορίνθου-Πατρών, αλλά λίγο μετά την Κερνίτσα πέφτει μια μεγάλη ομίχλη, που καθυστερεί την άφιξη μας λίγο στη Ζαχλωρού.

Νωρίς το απόγευμα λοιπόν φθάνουμε στην πανέμορφη Κάτω Ζαχλωρού, τακτοποιούμαστε πρόχειρα στο δωμάτιο και ρίχνω την ιδέα. «Πάμε για περπάτημα κατά μήκος των γραμμών του τρένου;» Από τα θηλυκά μέλη της παρέας δεν υπήρχε αντίρρηση (οι μικρές άλλωστε είχαν ρίξει και έναν υπνάκο στη διαδρομή), οπότε φύγαμε.

Σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από τα δωμάτια μας υπάρχουν σκαλιά που σε οδηγούν στις ράγες του οδοντωτού και στο σταθμό αυτού στη Ζαχλωρού. Ο σταθμός είναι πέτρινος και στη μια πλευρά η ταμπέλα γράφει Ζαχλωρού και στην άλλη Μέγα Σπήλαιο.

Ακριβώς δίπλα σε καταπληκτικό σημείο υπάρχει η ταβέρνα Ρομάντζο με τραπεζάκια δίπλα ακριβώς στις γραμμές του οδοντωτού και από πάνω ακριβώς ο ομώνυμος ξενώνας.

Από εκεί ακριβώς ξεκινάμε την βόλτα μας, παράλληλα με τις γραμμές του οδοντωτού, παρέα με ένα μικρό ψιλόβροχο, και τους ήχους από τα λίγα νερά (λόγω εποχής) του Βουραικού και τα πουλιά της περιοχής. Το χρώμα των φθινοπωρινών φύλλων μαγεύει τα παιδιά, που μαζεύουν κάποια σε μια σακούλα ως ενθύμιο ταξιδιού, ενώ η απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου διώχνει μακριά κάθε έννοια και σκοτούρα.

Η ύπαρξη των γραμμών του τρένου κάνει για τις μικρές ακόμη πιο διασκεδαστική τη βόλτα και με ρωτάνε πότε θα μπούμε και εμείς στον οδοντωτό.
Αύριο απαντώ και μετά από καμιά ώρα περιήγησης στη φύση, επιστρέφουμε στη βάση μας για φαί.

Σε αυτή τη φώτο στο βάθος είναι το κεντρικό κτίριο του ξενοδοχείου, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη ταβέρνα με το όνομα " Όνειρο της Ζαχλωρούς", η οποία και ήταν η επιλογή για το δείπνο μας.
Επιλογή δοκιμασμένη με νόστιμα μαγειρευτά αλλά και της ώρας. Διαλέξαμε ένα τραπέζι κοντά στο τζάκι και μετά από την απαραίτητη κρασοκατάνυξη, επιστροφή στα προσεγμένα δωμάτια μας για ξεκούραση. (στον κάτω χώρο υπάρχει καναπές που γίνεται κρεβάτι για τα παιδιά, κουζίνακι με όλα τα απαραίτητα, tv, dvd, nova και μπάνιο, στον πάνω χώρο υπάρχει το κρεβάτι ενηλίκων, μια μπανιέρα υδρομασαζ, και ένα μπαλκόνι που αν αφήσεις ανοικτή την κουρτίνα έχει απίστευτη θέα στο βουνό) Η αυριανή ημέρα θα έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα (επίσκεψη στο μουσείο ολοκαυτώματος και βόλτα με τον οδοντωτό για να απολαύσουμε όλο το φαράγγι του Βουραικού.

 

[dik-7]

Πρωινό ξύπνημα και μετά από λίγο περπάτημα φθάνουμε στην αίθουσα του πρωινού, η οποία βρίσκεται σε όροφο και σου προσφέρει όμορφη και χαλαρωτική θέα προς το βουνό. Ακριβώς από κάτω οι ιδιοκτήτες έχουν κτίσει ένα μικρό εκκλησάκι στη μνήμη του Άγιου Αλέξιου, προστάτη των Καλαβρύτων. Αφού παίρνουμε το πρωινό μας καφεδάκι και γεμίζουμε ενέργεια με τα διάφορα τοπικά και μη προϊόντα (οι μικρές ξεχώρισαν την τύπου μερέντα με γεύση ferrero), αναχωρούμε για τα Καλάβρυτα με πρωταρχικό στόχο να αγοράσουμε εισιτήρια για τον οδοντωτό. Ο Μίλτος μας είχε προϊδεάσει. Εισιτήρια στο ίντερνετ δεν πωλούνται, κρατήσεις τηλεφωνικές δε γίνονται, μόνο αγορά από τον σταθμό των Καλαβρύτων, αλλά λόγω τριημέρου θα γίνεται χαμός. Και όντως κάποια δρομολόγια ήταν γεμάτα, τελικά βρίσκουμε για το μεσημεριανό δρομολόγιο μετ’ επιστροφής από Ζαχλωρού-Διακοφτό. Η απόσταση Καλάβρυτα- Ζαχλωρού είναι γύρω στα 20 λεπτά αλλά η διαδρομή, όπως μας είπαν αδιάφορη, οπότε διαλέξαμε το εν λόγω δρομολόγιο, δεδομένου ότι μάλιστα μέναμε στη Ζαχλωρού.

Βγαίνοντας από το σταθμό είδαμε και τα παιδιά που μόλις είχαν τελειώσει την παρέλαση. που για λίγο δεν προλάβαμε, οπότε πήγαμε κατευθείαν στο Μουσείο Ολοκαυτώματος Καλαβρύτων. Το Μουσείο στεγάζεται στο παλαιό δημοτικό σχολείο, όπου στα γνωστά γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου 1943, οι Γερμανοί μάζεψαν ολόκληρο τον πληθυσμό των Καλαβρύτων με εντολή να πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας. Τους στοίβαξαν και έκαναν τον διαχωρισμό σε γυναικόπαιδα και άντρες άνω των 13 ετών. Τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο και τους άντρες τους οδήγησαν σε ένα λόφο, λίγο έξω από την πόλη, στο χωράφι του δάσκαλου Καπή. Η επιλογή του χώρου, όπως μας είπαν δεν ήταν τυχαία. Η πανοραμική όψη και το ανοικτό του τοπίου διευκόλυνε τους Γερμανούς στο δολοφονικό τους έργο και στο να έχουν τον έλεγχο να μην τους ξεφύγει κάποιος. 35 Γερμανοί στρατιώτες σκόρπισαν το θάνατο με τα πολυβόλα τους σε εκατοντάδες Έλληνες. Μόλις 13 διασώθηκαν τραυματισμένοι. Παράλληλα ξεκίνησε το κάψιμο όλων των σπιτιών αλλά και του Δημοτικού Σχολείου. Τα γυναικόπαιδα γλίτωσαν διότι έσπασαν μια πόρτα και βγήκαν έξω. Υπάρχει και μια άποψη ότι κάποιος Αυστριακός στρατιώτης άφησε επίτηδες την πόρτα ανοικτή. Η σφαγή των Καλαβρύτων θεωρείται η πιο βαριά περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με απολογισμό 1.101 άτομα νεκρούς, κατέστραμμενες και λεηλάτημένες πάνω από 1.000 κατοικίες, και λεία 2.000 αιγοπρόβατα και 260.000.000 δραχμές.
Το Δημοτικό Σχολείο κάηκε ολοσχερώς, επαναλειτούργησε το 1950, το 1986 κηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο και από το 2005 λειτουργεί ως μουσείο με εισιτήριο εισόδου μόλις 2 ευρώ για τους ενήλικες.
Στην πρώτη αίθουσα βλέπουμε φωτογραφίες και αντικείμενα των Καλαβρύτων πριν την κατοχή και στη δεύτερη εν συνεχεία κατά τη διάρκεια της κατοχής (θρανία, βιβλία, στολές, παλαιές φωτογραφικές μηχανές κλπ)
Οι δύο τελευταίες αίθουσες είναι αφιερωμένες στα μαρτυρικά γεγονότα. Στην πρώτη εξ αυτών δεσπόζει η μαρτυρική πόρτα εισόδου του σχολείου, προσωπικά αντικείμενα των εκτελεσθέντων και μια μεγάλη ελληνική σημαία.

Στην τελευταία αίθουσα στον ένα τοίχο υπάρχουν οι φωτογραφίες σχεδόν όλων των εκτελεσθέντων και σε μια γωνιά των διασωθέντων. Και στον άλλο τοίχο υπάρχουν με μαύρα γράμματα τα ονόματα των νεκρών και με κόκκινα των ελάχιστων διασωθέντων.

Σημειωτέον στο μουσείο υπάρχουν οθόνες, που επί το πλείστον αναπαραγάγουν βίντεο με μαρτυρίες από διασωθέντες. Οι μικρές έδειξαν ενδιαφέρον παραπάνω του αναμενόμενου, και όπως είπε η μεγάλη μου κόρη ήταν συγκινητικά αλλά πολύ λυπηρά.

 

[dik-7]

Η ώρα είχε περάσει και οι μικρές ήθελαν παιχνίδι, οπότε την επίσκεψη στον τόπο του μαρτυρίου την αφήσαμε για επόμενη ημέρα. Βολτάραμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, όπου δεσπόζουν τα μαγαζιά που πωλούν παραδοσιακά προϊόντα (μέλια, βότανα, κάστανα, όσπρια κλπ) και μετά από λίγο καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου υπάρχουν δύο καφετέριες με τραπέζια έξω. Στην πλατεία δεσπόζει ο Μητροπολιτικός Ναός, ενώ υπάρχει ένα σιντριβάνι και δύο κανόνια για να θυμίζουν την ιστορικότητα του τόπου. Και το κυριότερο υπάρχει άπλετος χώρος για παιχνίδι για τα παιδιά, μακριά από αυτοκίνητα και λοιπούς κινδύνους. Ο καιρός δεν ήταν ιδανικός αλλά τα παιδιά δεν το διαπραγματεύονταν. Πήγα στο αμάξι λοιπόν, πήρα τα πατίνια τους και ξεσάλωσαν, ενώ εμείς πίναμε χαλαροί το καφεδάκι μας, αν και υπήρχε σχετικό κρύο επαναλαμβάνω.
Αφού τσιμπολογήσαμε, φύγαμε για Ζαχλωρού, για να κάνουμε την πολυπόθητη βόλτα με τον οδοντωτό, ο οποίος αποτελεί must αξιοθέατο της περιοχής. Τα έργα κατασκευής του δικτύου άρχισαν το 1889 επί Τρικούπη, τα ανέλαβαν Γάλλοι επιστήμονες και τα εγκαίνια έγιναν στις 10 Μαρτίου του 1896. Το συνολικό μήκος δικτύου είναι 22.350 μέτρα και το σύνολο οδοντωτών τμημάτων 3.400 μέτρα. Η διαδρομή των 22 χιλιομέτρων που διανύει πραγματοποιείται με ταχύτητα που κυμαίνεται από 30 έως 40 χλμ/ώρα στην απλή γραμμή και από 6 έως 15 χλμ/ώρα στο οδοντωτό κομμάτι. Η συνολική διαδρομή διαρκεί 60 λεπτά, ενώ όπως προανέφερα η διαδρομή Ζαχλωρού-Διακοπτό είναι 40 λεπτά και διασχίζει όλο το φαράγγι. Σημειωτέον τα εισιτήρια είναι λίγο τσουχτερά: 19 ευρώ μετ’ επιστροφής για τους μεγάλους και 9.50 ευρω το παιδικό.
Η αναμονή ολιγόλεπτη και μόλις φθάνει το τρένο επικρατεί ενθουσιασμός.

Βολευόμαστε στις θέσεις μας και το ταξίδι ξεκινάει. Η διαδρομή έχει χαρακτηριστεί ως η εντυπωσιακότερη των Βαλκανίων και όχι άδικα. Καταράκτες, σταλακτίτες, απίστευτά φυσικά τοπία, τούνελ και γέφυρες εναλλάσσονται αρμονικά και δημιουργούν απίστευτες εικόνες στο μυαλό. Οι φώτο που τραβήχτηκαν δεν ήταν ιδιαίτερα καλές, για αυτό θα σας βάλω μόνο τρεις, εκ των οποίων στη μια βλέπετε τον οδηγό να έχει κατέβει για να μαζέψει τις πέτρες που είχαν πέσει στις γραμμές. Όπως μας είπαν οι κατολισθήσεις είναι συχνές και δημιουργούν προβλήματα στα δρομολόγια. Η διαδρομή είναι πολύ καλύτερη από αυτό που βλέπεται.

Φθάνουμε στην ώρα μας στο Διακοπτό και μετά από ολιγόλεπτη στάση ξεκινάμε το ταξίδι της επιστροφής. Ξεκουραζόμαστε στο δωμάτιο και εν συνέχεια κατεβαίνουμε Καλάβρυτα για βόλτα και φαγητό. Η επιλογή μας ήταν το Περί Ορέξεως. Όμορφος χώρος που απαγορεύεται το κάπνισμα, με εξαιρετική εξυπηρέτηση παρά την πολυκοσμία και με πιάτα κυρίως από την μεσογειακή κουζίνα άκρως ικανοποιητικά. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και προετοιμασία για την επόμενη ημέρα.