tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.072
- Likes
- 12.297
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Τωρα αυτο ταξιδιωτικη ιστορια δεν το λες... Τουλαχιστον δικια μου ταξιδιωτικη ιστορια. Για καποιους αλλους ναι, ηταν, για μενα δεν θα το 'λεγα. Ωστοσο κανοντας ανασκοπηση στη ζωη μου ηταν μια απο τις ωραιοτερες μερες. Τοσο απλη, σχεδον καθημερινη... μα θα 'δινα τα παντα για να την ξαναζησω.
Οπως προειπα δεν προκειται για δικο μου ταξιδι. Αποκριες του 2005, οταν ακομη εμενα στην Αθηνα με την αδερφη μου, μας επισκεφθηκαν οι Γονεις μου. Η Καθαρα Δευτερα εκεινης της χρονιας ειναι τελευταια φορα που θυμαμαι να βρεθηκα σε βολτα με "αρωμα" ταξιδιου και με τους 2 Γονεις μου.
Τα οικογενειακα ταξιδια που 'χα κανει μαζι τους ανηκουν στο μακρυνο παρελθον, οταν ακομα ημουν παιδι. Αργοτερα δεν ηθελα να πηγαινω μαζι τους ταξιδια. Οταν περασαν τα εφηβικα και φοιτητικα χρονια που ηθελα και μπορουσα να ταξιδεψω μαζι τους, δεν μπορουσαν εκεινοι. Ο Πατερας μου δηλαδη, ελιωνε μερα με τη μερα και μερικους μηνες μετα "εσβησε".
Μετα το θανατο του, με τη Μανα μου εκανα αρκετα ταξιδια. Μαλιστα σχεδιαζα μεχρι το Πασχα να παω ακομα ενα ταξιδι μαζι της. Ναι, θα παιρναμε μαζι και την σπανακοπιτα της. Κι ας με λεγατε "μαμακια" ορισμενοι εδω μεσα. Κατα βαθος μου αρεζε κιολας... Δυστυχως αποφασισε κι αυτη να φυγει νωρις...
Με τη Μανα μου λοιπον εκανα ταξιδια. Και με τον Πατερα μου θυμαμαι 1-2 που καναμε, οι δυο μας. Αλλο πραγμα ειναι ομως να κανεις με τον Εναν, αλλο και με τους Δυο κι αλλο με κανεναν.
Αθηνα, Καθαρα Δευτερα 2005 λοιπον. Οι Γονεις μου, η αδερφη μου κι εγω...
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
Ενταξει δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα να συγκεντρωθει η οικογενεια μου για να βγει εξω. Η αδερφη μου ηθελε κανα 3ωρο για να ετοιμαστει (να φτιαξει μαλλι, βαψιμο κλπ, ξες μωρε γυναικες). Η Μανα μου επρεπε να συμμαζεψει ολο το σπιτι απο την ακαταστασια της προετοιμασιας κι εγω κατι τετοιες μερες σηκωνομαι με το πασο μου. Ο Πατερας μου ο ερμος σηκωνοταν γυρω στις 4:30 ε 5:00 εκανε τον καφε του και γυρνοβολουσε στο σπιτι μεχρι να χαραξει και να παρει τους δρομους. Σαν εκανε την εμφανιση του ο ηλιος ηταν λες κι ερχοταν ο δεσμοφυλακας να ξεκλειδωσει το κελι του...
Ετσι κι εκεινη τη μερα, τι ωρα ειχε φυγει κανεις δεν γνωριζε. Ο ηχος του θυρωτηλεφωνου ηταν αρκετος για να με ξυπνησει. Στην πραγματικοτητα για να με κανει να σηκωθω. Ο ηχος αυτος σημαινε πως ειχε φτασει ο Εκτορας. Ο Εκτορας ειναι ο Guest star της ιστοριας, αναποσπαστο μελος της οικογενειας, σκυλος στην εμφανιση, ανθρωπος στη συμπεριφορα. Εφυγε κι αυτος 3 μηνες περιπου πριν το θανατο του Πατερα μου απο βαρια στεναχωρια.
Ο Εκτορας σκυλι του σπιτιου που συνηθιζε να ζει εξω ομως. Στο σπιτι εμπαινε μονο οταν βαριοταν, κρυωνε ή το βραδι για να κοιμηθει. Το διαμερισμα στην Αθηνα οπως καταλαβαινεις ηταν ο,τι χειροτερο γι αυτον. Ο τεταρτος οροφος ο,τι χειροτερο για μας. Που επρεπε καθε λιγο και λιγακι να μπαινοβγαινει. Κι οταν λεω επρεπε εννοω ΕΠΡΕΠΕ. Το κλαμμα του ηταν τετοιο που δεν μπορουσες να το αγνοησεις. Εχεις ακουσει σειρηνα πολεμου; Κατι παρομοιο, μπορει και πιο ενοχλητικο...
Τι καναμε; Αν ηταν νυχτα (τις μικρες ωρες που λεμε) τον εβγαζα στο μπαλκονι, πηγαινε στη γωνια και κατουρουσε την τεντα της απο κατω και ολα μελι γαλα. Αν ηταν μερα και δεν μπορουσε κανεις απο μας να τον βγαλει βολτα ειχε βρεθει το κολπο. Καποιος τον κατεβαζε, τον εβγαζε εξω απο την πολυκατοικια. Για την επιστροφη, στο ισογειο της πολυκατοικιας ηταν μια κυρια, τον εβαζε μεσα, του ανοιγε την πορτα του ασανσερ και χτυπουσε το θυροτηλεφωνο. Αυτος ο ηχος λοιπον σημαινε πως εχει επιστρεψει απο τη βολτα του, καλουσαμε το ασανσερ και καμαρωτος καμαρωτος ερχοταν παλι στο διαμερισμα.
Ετσι λοιπον κι εκεινο το πρωι καλεσα το ασανσερ κι ο μαυροματης (το τριχωμα του γυρω απο το ενα του ματι ηταν μαυρο και γυρω απο το αλλο ασπρο) εκανε την εμφανιση του...
To τραπεζι στην κουζινα περιμενε στρωμενο. Λαγανα, χαλβας, σπιτικος ταραμας και αλλα ετοιμα τακτοποιημενα στα πιατα. Μα ποτε προλαβαινουν οι μανες και τα ετοιμαζουν ολα; Το 'χα παρατηρημενο, οποτε και να σηκωνομουν, ο,τι ωρα, το πρωινο ηταν ετοιμο. Ρε μπας κι επαιρνε delivery η Μανα μου;
Και πριν καλα καλα τα δοντια μου ξεσκισουν το πρωτο σαρμαδακι, ανοιξε η πορτα, ταραζοντας την ηρεμια της στιγμης -ποια ηρεμια δηλαδη; Τωρα που το σκεφτομαι πανικος γινοταν στο σπιτι. Η Μανα μου εστρωνε τα κρεβατια, η αδερφη μου ισιωνε τα μαλλια της με το σεσουαρ και ο Εκτορας επαιζε με το μπαλακι του-...Ειχε γυρισει ο Πατερας: "Αντε ρε παιδια, ακομα;". Δεν θυμαμαι αν ειπε αυτο ακριβως παντως αυτο ελεγε συνεχεια. Ετοιμαζοταν τουλαχιστον μια ωρα νωριτερα απο τους υπολοιπους, περιμενε λιγη ωρα, ελεγε "Αντε ρε παιδια, ακομα;", φυσουσε, ξεφυσουσε, καθοταν, σηκωνοταν, εβγαινε, εμπαινε, "Ε δεν ειστε για πουθενα" ελεγε νευριασμενος και μετα απο λιγο "Εγω δεν ερχομαι, βγαζω τα ρουχα μου". Κι οντως πολλες φορες τα εβγαζε.
Μετα η Μανα μου επαιρνε την ευθυνη της καθυστερησης πανω της και τον επειθε να αλλαξει γνωμη και να ακολουθησει. Ετσι γινοταν παντα.
Αφου λοιπον επεισθει κι εκεινη τη φορα, ο χρονος μας βρισκει στην αποβαθρα του ηλεκτρικου σταθμου του Αγιου Ελευθεριου κατω απο εναν πολυ δυνατο ηλιο. Το καλοκαιρι ειχε αρχισει να κανει την εμφανιση του στην Αθηνα. Ο κοσμος πολυς, ντυμενος αναλογα με ελαφρια και ανοιχτοχρωμα ρουχα περιμενε υπομωνετικα γεματος γιορτινη διαθεση το τραινο. Ο πρωτος συρμος σταματησε αλλα για να μπεις επρεπε να εισαι μυγα. Τιγκα που λεν και στο χωριο μου. Σε ενα λεπτο εφτασε ο επομενος με πολυ λαο στα βαγονια του κι αυτος αλλα δυο απο τη μια πορτα, δυο απο την αλλη κατεφεραμε να μπουμε.
"Που κατεβαινουμε;", "Μοναστηρακι"
Τα μπουκωμενα μεγαφωνα του συρμου ψιθυρισαν: "Μοναστηρακι" κι επειτα "Προσοχη στο κενο μεταξυ συρμου και αποβαθρας". Η ελληνικη εκδοχη του Λονδρεζικου Mind the gap.
Με σχετικα γρηγορο βηματισμο ανεβαινουμε τη σκαλα του σταθμου και κατευθυνομαστε δεξια προς την Πλακα και τη βιβλιοθηκη του Αδριανου. Που πηγαιναμε μαλλον δεν ηξερε -δεν ενδιεφερε- κανενας. Περπατουσαμε κι απολαμβαναμε τον καθαρο ουρανο. Ομορφη που 'ναι η Αθηνα τις ηλιολουστες μερες του χειμωνα!
Τα Αναφιωτικα ειναι η αγαπημενη μου περιοχη. Για δυο κυριως λογους:
Ο ενας ειναι γιατι με βοηθησαν αρκετα για να τελειωσω τη σχολη μου. Τις μισες και πλεον εργασιες μου τις εκανα πανω σε κεινα τα κτιρια. Απο αποτυπωσεις, μεχρι ανακαινησεις, αναπαλαιωσεις. Ακομα και μελετη για νυχτερινο μπαρ. Που, στα Αναφιωτικα...
Ο δευτερος ειναι γιατι αυτο το μερος, πως να το κανουμε, ειναι ενα χωριο -ενα νησι πεσ' το αν θες- στο κεντρο της Αθηνας. Τα στενα και δαιδαλωδη σοκακια και σκαλοπατια, οι περποιημενοι και χρωματιστοι τοιχοι των σπιτιων, τα παραθυροφυλλα, τα καγκελα κι οι αλλες λεπτομερειες, το πρασινο της φυσης κι οι ευωδιαστοι κηποι με τα πολυχρωμα ανθη τους. Χτισμενο στα ποδια του Βραχου της Ακροπολης. Διπλα στα καλα και αποκομμενο απ' τ' ασχημα της πρωτευουσας.
"Ποσο τυχεροι ειναι οι ανθρωποι που ζουν εδω!", λεω σ' εναν συμφοιτητη μου την πρωτη φορα που βρεθηκα εκει.
"Ποσο πλουσιοι θες να πεις...", απαντησε αμεσως κι αυτ' η απαντηση πονουσε και λιγο... Ξερεις, αυτος ο πονος που κεντριζει την καρδια οταν ζηλευεις.
Η αληθεια ειναι πως την ξεχασα αμεσως και στο μυαλο μου αρχισα να κανω ονειρα για την αποκτηση μιας κατοικιας εκει. Ε, καλα αυτα που ειδα οταν πλεον μπηκα σε μερικα απο τα σπιτια αυτα (για τις αναγκες καποιων εργασιων, να 'ναι καλα οι ανθρωποι που μας ανοιγαν και μας δεχονταν) δεν μου αφησαν κανενα περιθωριο να συνεχιζω να ονειρευομαι. Ηταν μαθηματικα βεβαιο πως δεν υπηρχε καμμια πιθανοτητα να αποκτησω τοσα λεφτα για να αγορασω ενα τετοιο σπιτι. Εκτος κι αν...κληρονομουσα την αμυθητη περιουσια του θειου απο την Αμερικη ή εαν κερδιζα το Τζοκερ. Κι επειδη ουτε παμπλουτο θειο στην Αμερικη εχω, ουτε τζοκερ παιζω, καταλαβαινεις πως δεν υπηρχε ελπιδα.
Καθως αφηναμε τη γαληνη των Αναφιωτικων -ακομα κι εκεινη τη μερα που ολος ο κοσμος ηταν εξω, εκει επικρατουσε μια ηρεμια- ανεβηκαμε τα σκαλια για μπλεχτουμε με το πολυβουο πληθος και να ανηφορισουμε προς την επομενη μας σταση. Το Βραχο του Αρειου Παγου...
Τον Αρειο Παγο καλα εκαναν και τον ειπαν Παγο. Γλιστραει τοσο πολυ ο βραχος που μονο με παγο μπορει να συγκριθει. Κι αμα ανεβεις αποζημιωνεσαι και με το παραπανω. Πιατο η Αθηνα! Φυσικο παρατηρητηριο, στεκι για τους ρομαντικους. Ρομαντικος δεν ειμαι, σιχαινομαι να δωριζω καρδουλες, να γραφω ερωτικα στιχακια, να προσφερω πεθαμενα κοκκινα τριανταφυλλα και να κανω προτασεις με χρυσα μονοπετρα, ομως τουτο δω το μερος ειναι το απολυτο must για να αφησεις το μυαλο σου να πεταξει, να το λευτερωσεις για λιγο πριν το ξανασκλαβωσουν τα προβληματα και το αγχος. Κι εχει μπολικα απο δαυτα αυτη η πολη, πανεθεμα την. Κι αν δυσει ο ηλιος εισαι ακομα πιο τυχερος. Το σκοταδι -οπως και το φρεσκο χιονι- εχει την ικανοτητα να κρυβει την ασχημια και τη βρωμια των πολεων.
Οσο αγρια κι αν ειναι η νυχτα γαληνευει την ψυχη. Σε μια γωνια μακρυα απο τον πολυ κοσμο και τους τεχνητους ηχους, με μια δυο, αντε τρεις μπυρες (μην πιεις παραπανω θα γκρεμοτσακιστεις και θα σε ψαχνουν), μια αγκαλια, ενα φιλι κατω απο τον εναστρο αττικο ουρανο, ατενιζοντας το μελλον με θεα τα λαμπιονια του Athens by night (αχ καημενε, που να 'ξερες το 2005 πως θα 'ναι το μελλοντικο 2012!).
Κι επειδη σημερα, Καθαρα Δευτερα του 2005, δεν γυρνοβολω με την κοπελα μου αλλα με την οικογενεια μου κι ουτε σκοπο εχω να σαβουριαστει καποιος απο μας, να σπασει κανα παϊδι και να τρεχουμε, ανεβηκαμε καταμεσημερο. Ενταξει εχει πολυ κοσμο, της εταιρας γινεται για να ακριβολογουμε. Αλλος ανεβαινει, αλλος κατεβαινει, αλλος γλιστραει και προσπαθωντας να κρατηθει πιανει τον διπλανο του και τον ριχνει, αλλος πεφτει απο μονος του, χαμος. Τα Χριστουγεννιατικα παγοδρομια της Κεντρικης Ευρωπης πιο λιγα θυματα εχουν.
Βαζουρα; Δεν λες τιποτα. Αλλα δεν ενοχλει γιατι ειναι χαρουμενη και αισιοδοξη. Να δεις πολλα σημερα δεν μπορεις κι ουτε θελεις. Πρωτ' απ' ολα για να φτασεις μπροστα πρεπει να πεταξεις δυο τρεις απο κατω. Το πληθος σχολιαζει κυριως τις προσπαθειες των πολυχρωμων χαρταετων να σταθουν στον αερα. Χασκογελωντας με τις αποτυχιμενες και επιδοκιμαζοντας τις επιτυχιμενες. Που να λευτερωθει και να ταξιδεψει το μυαλο με τετοιο πανικο; Η λειτουργια του Βραχου αχρηστευεται παντελως τουτη τη μερα. Κι ο,τι εγραψα παραπανω για ηρεμιες, νυχτες και γαληνες πανε στραφι... Μπουρδες, τριχες κατσαρες...
Η περιπετειωδης καταβαση απο τα σκαλοπατια της λαξεμενης πετρας εχει αισιο αποτελεσμα με μηδενικους τραυματισμους. Μια συντομη βολτα στη Διονυσιου Αεροπαγειτου πλαι στο θεατρο του Ηρωδου Αττικου και υπο την αυρα του Παρθενωνα μας φερνει στη συμβολη των οδων Ροβερτου Γκαλι, Αποστολου Παυλου και του μονοπατιου που οδηγει στο Λοφο του Φιλοπαππου.
Οι μουσικες απο τα παραδοσιακα συγκροτηματα αρχιζουν σιγα σιγα να ηχουν στ' αυτια. Ανθρωποι πανε κι ερχονται. Οικογενειες με μικρα και μεγαλα παιδια, νεοι γονεις με μωρα στα κοροτσακια και πιτσιρικια με το απαραιτητο μπαλονι ηλιου ανα χειρας, ζευγαρια νεαρης και ωριμης ηλικιας, παρεες παντος συνδυασμου, ανθρωποι γελαστοι κατα βαση. Φουσκωμενοι απο εθνικη υπερηφανεια μετα την προσφατη διοργανωση των Ολυμπιακων Αγωνων και τον αναπαντεχο θριαμβο του Euro 2004!
Καπου αναμεσα στα δεντρα μικρα γλεντια εχουν στηθει. Εδω ο κοσμος γιορταζει τα κουλουμα. Ορχηστρες επαγγελματικες και ερασιτεχνικες συνοδευουν το πληθος στο ξεφαντωμα. Διασπαρτοι χαρταετοι προσπαθουν να απογειωθουν αντιμετωπιζοντας αρκετες δυσκολιες αφου δεν τους βοηθαει ιδιατερα το αερακι που φυσα. Ειναι αδυναμο και ικανο μονο να παρασυρει τη μυρωδια της ζεστης φασολαδας. Φυσικα οπως παντου στην Ελλαδα, περα απο τα καζανια με τη φασολαδα υπαρχουν πλαστικα πιατακια με ελιες, χαλβα, ταραμα και αλλα νηστισιμα εδεσματα και βαρελια με κρασι που προσφερονται αφθονα και δωρεαν στον κοσμο. Λεφτα υπαρχουν αλλωστε εξαιτιας της ακμαζουσας ελληνικης οικονομιας.
Σχεδον κατω απο καθε δεντρο μια οικογενεια κανει νηστισιμο πικ-νικ. Ο ηλιος ειναι εντονος και ο ιδρωτας ταλαιπωρει και οσους κλωθογυριζουν αλλα κυριως οσους χορευουν. Στο δικο μας γλεντι επιφανης δημοτικη συμβολος -καποιας αρκετα μεγαλης ηλικιας- λικνιζεται στους ρυθμους του τσιφτετελιου.
Διπλα μας στεκεται ενα ζευγαρακι. Το παληκαρι εχει τυλιξει απο πισω με τα χερια του το λαιμο της κοπελας τοποθετωντας το κεφαλι του πλαι στο δικο της:
- Κοιτα πως χορευει το σουργελο! Χαχαχα...
- Σ' αυτες τις προχωρημενες ηλικιες δεν λεμε χορευει, αλλα κυματιζει.
Ειναι απο τις πιο πετυχημενες ατακες που εχω ακουσει. Και ο συνδυασμος της με την εικονα δεν μου αφηνουν πολλα περιθωρια να μην γελασω.
Ενταξει φαγαμε τις φασολαδες μας, τις λαγανες μας, ηπιαμε κρασακι αλλα για τον Πατερα μου δεν νοειται μεσημεριανο φαγητο αν δεν καθισεις στο τραπεζι. Ετσι η γρηγορη απομακρυνση απο το Λοφο του Φιλιπαππου ηταν μονοδρομος. Γρηγορη βεβαια σχετικο ειναι, γιατι υπαρχει εντονο μποτιλιαρισμα μεχρι να πιασουμε την Αποστολου Παυλου.
Το Θησειο ειναι αρρηκτα συνδεδεμενο με τα φοιτητικα μου χρονια. Αποτελεσε το ενα απο τα δυο βασικα πρωινομεσημεριαναπογευματινοβραδινα στεκια μου (το αλλο η Φωκιονος Νεγρη). Αν εξαιρεσεις τις ωρες υπνου που σπαταλουσα στο σπιτι μου, η “Αυλη” ( οχι πως δεν πηγαινα και στα αλλα μαγαζια) πρεπει να 'ταν ο χωρος που ξοδευα τις περισσοτερες ωρες της βδομαδας. Τον πεζοδρομο της Ηρακλειδων διασχιζοντας τον τα ησυχα πρωινα, θαρρεις πως περπατας σε καποιο χωριουδακι, που ειναι πνιγμενο στις ανθοφορες αυλες και στα αυτια σου φτανει ο ηχος των ζαριων απο το καφενειο. Μονο η κυρα Μαριω λειπει, να βγει με τον ασημενιο στολισμενο με σεμεδακι δισκο για να σε τραταρει γλυκο κερασακι κι ενα παγωμενο ποτηρι νερο. Ενω απο το μεσημερι κι επειτα οι μουσικες απο τα πολυβουα καφε σε συντροφευουν καθως ανηφοριζεις για την επιστροφη, πατωντας πανω στις ραγες του παλιου τραμ κι αγναντευοντας τον Παρθενωνα, που σαν βραδιασει παιρνει αυτο το υπερλαμπρο χρυσαφενιο χρωμα.
Καλα μη φωναζεις, δεν κανεις μια μερα να πας και να 'ρθεις στην Ηρακλειδων, δυο λεπτακια θες και βρισκεσαι στην Α. Παυλου.
Η πεζοδρομηση της Α. Παυλου περα της διευκολυνσης που προσφερει στον κοσμο να την περπατησει και να απολαυσει ανετα την ομορφια του Θησειου αλλα και τη θεα στην Ακροπολη, κατι τετοιες μερες θυμιζει λιγο τη βαρκελωνεζικη Ramblas. Ταχυδακτυλουργοι που με επιδεξιο τροπο αλλαζουν κορινες και μπαλες στα χερια τους, ανθρωποι που βγαζουν φωτιες απ' το στομα, ακινητες και αγελαστες φιγουρες που αλλαζουν σταση ή γκριματσα αν ριξεις ενα νομισμα στο τσιγκινο κονσερβοκουτι τους, χορευτες, μουσικοι, ζωγραφοι που με λιγα ευρω σου φτιαχνουν το πορτραιτο αλλα και αλλοι που πωλουν τις δημιουργιες τους, μπαλοναδες και παντως τυπου μικροπωλητες που εχουν βγει για το αρκετα καλο -πλην δυσκολο- σημερινο μεροκαματο.
Οπως καταλαβαινεις κι ενα με δυο λεπτα να σταματησεις στον καθενα, κανα μισαωρο το κανεις μεχρι να φτασεις στην Αγ. Ασωματων και το σταθμο του ηλεκτρικου στο Θησειο. Εμεις παλι σταματουσαμε λιγο παραπανω μεχρι να αποφασισει ο Πατερας μου να μας συμμαζεψει:
-Αντε ρε παιδια, προχωρηστε, ειπε με καπως παραπονιαρικο τονο.
-Αντε παιδια παμε, ο μπαμπας σας πεινασε, σιγονταρησε η Μανα μου.
-Τι πεινασε; Τωρα δεν τρωγαμε; Απορησε η αδερφη μου.
-Αντε βρε, δεν πεινασα, δεν θα βρουμε να καθισουμε.
-Ε, ας παμε για καφε αμα δεν βρουμε.
-Μπαμπα νομιζα πως σ' αρεσουν αυτα, ετσι δεν ειναι; Ρωτησα για να εισπραξω αρνητικη απαντηση με το βλεμμα του.
Που ημουν λαθος ομως; Τον θυμομουν που μας πηγαινε σε τετοια θεαματα και φαινοταν πως το δισκεδαζε πολυ. “Μαλλον πειναει ή κουραστηκε γι' αυτο δεν το παραδεχεται” σκεφτηκα. Ομως η εξηγηση ηρθε λιγο παρακατω που ενας κλοουν εκανε διαφορα αστεια. Ενας κυριος, που κατηφοριζει με τη γυναικα του και το μικρο του γιο, βλεποντας τον κλοουν σχεδον βαριεστημενα ψελλιζει: “Σαχλαμαρες!”. Αμεσως ανεβαζει στους ωμους του τον πιτσιρικα κι μ' ενα πλατυ χαμογελο του λεει: “Κοιτα, κοιτα!”
Επιτελους φτανουμε στην Αδριανου οπου ειναι και ο προορισμος μας για φαγητο.
Σημερα η μερα δεν αφηνει πολλα περιθωρια επιλογης κι ετσι αρχιζει η αναζητηση τραπεζιου. Πολυ δυσκολο να βρεθει καποιο αδειο και ακομη πιο δυσκολο να βρεθει τραπεζι για τεσσερις αδειο.
Η Αδριανου ειναι ενας μαγικος δρομος. Ιδανικος για περπατημα, χαλαρωση. Δεν ξερω αν υπαρχει αλλος δρομος που να μην κοιτα σταγονα θαλασσας, να βρισκεται παραλληλα σε γραμμες μεσου σταθερης τροχιας κι ομως να 'ναι τοσο καταλληλος για ουζοκατασταση.
Μια συστοιχια απο ταβερνακια και καφε προσφερουν τραπεζια εκατερωθεν του πλακοστρωτου δρομου, υπο τη δροσια της σκιας μεγαλων πλατυφυλλων δεντρων, κοιταζοντας το ναο του Ηφαιστου, την Αρχαια Αγορα και στο βαθος την Ακροπολη. Κι ολ' αυτα με φοντο το γαλανο χρωμα που χαριζει ο υπερλαμπρος ηλιος στον αττικο ουρανο.
Αυτα βεβαια τα θαυμαζεις τις μερες που εχεις δυνατητα επιλογης θεσης. Σημερα ειναι τα παντα γεματα και αφου αφηνω τη θεα στους μουσαφιρηδες αρκουμαι να κοιτω την προσοψη της ταβερνας. Ωραια δεν λεω. Γαλαζια κουφωματα, τοιχοι στο χρωμα της ωχρας και ενα ανοιχτο γκρι για τις νεοκλασσικες λεπτομερειες που συνδυαζεται ομορφα σε καποια σημεια με το ασπρο του παγου.
Το γκρι εχει επιλεγει και για τα τραπεζομαντηλα που ειναι ομως σκεπασμενα με λευκα χαρτινα και σε συνδυασμο με την απουσια αδειου τραπεζιου δυσκολα διακρινονται. Λευκα τροπος του λεγειν δηλαδη, αφου ποτηρια, μπουκαλια και πιατα κανουν το τραπεζι να ασφυκτια και ελειψη χωρου και ανεσης εχουν σημαδευτει πολλακις με σαλτσες, λαδια, ποτα και αλλα. Ο Ελληνας πρεπει να φαει ο,τι νηστισιμο δεν θα φαει για τις υπολοιπες μερες μεχρι την επομενη νηστεια.
Η εκκλησια μπορει να μας στερει τουτη τη μερα μεταξυ αλλων και απο το κρεας με αιμα, γενναιοδωρη οπως ειναι ομως μας αφηνει να καταβροχθισουμε τα θαλασσινα ολου του Αιγαιου, τα οποια δεν εχουν αιμα. Αρκει να εχουν μαγειρευτει με φυτικο λαδι. Το ελαιολαδο ειναι αμαρτια!
Για την οικογενεια μου η ωρα της παραγγελιας ειναι μια πολυ δυσκολη και χρονοβορα υποθεση. Αυτο οφειλεται κυριως στην αδερφη μου που εχει και φοβερα περιορισμενη γκαμα φαγητων που τρωει και αναποφασιστηκοτητα να διαλεξει αναμεσα απο αυτα τα λιγα που της αρεσουν. Σε μερες νηστεια η κατασταση γινεται ακομη πιο δυσκολη αφου πρεπει να ειναι σιγουρη πως κανενα απο τα υλικα που θα υπαρχουν στα πιατα απο τα οποια θα φαει δεν θα περιεχει μη νηστισιμο υλικο.
Ειναι απο τους τυπους εκεινους που στη νηστεια κοιτα πισω στη συσκευασια καθε τροφης μην τυχον και περιεχει πχ η σοκολατα ιχνος σκονης γαλακτος και της χαλασει τη νηστεια! Βεβαια αν το γαλα ειναι φυτικο η σοκολατα θα καταναλωθει! Θα καταναλωθει; Υπερβαλεις! Ναι, η αληθεια ειναι πως η αδερφη μου ειτε ειναι νηστεια, ειτε οχι θα φαει το πολυ δυο σειρες σοκολατας.
Στον αντιποδα η Μανα μου που παραγγελνει αμεσως και παντα καταληγει να τρωει το χειροτερο απο τα πιατα που θα ερθουν στο τραπεζι ανταλλασοντας το προθυμα με το δικο της.
Οι καταλογοι κλεινουν και το νοημα μου στον κοιλαρα μεν καλοντυμενο δε ημιφαλακρο με γυαλακια κυριο που καθεται στο ταμειο θα φερει αμεσα τον σερβιτορο στο τραπεζι μας για να παραγγειλουμε. Θα τελειωναμε μια ωρα αρχιτερα αν αντι να πουμε τι θελουμε, λεγαμε τι δεν θελουμε απο τον καταλογο. Ειπαμε ειμαστε στο 2005, ο Ελληνας εχει λεφτα, ξερει να τα σκορπα και ειναι ντροπη να σηκωθεις απο το τραπεζι και να αφησεις αδεια πιατα.
Το σερβις ειναι ταχυτατο. Το φαγητο για τα δεδομενα της μερας συμπαθητικο. Τα γκαρσονια ευγενικα, προσχαρα, απλα και ανετα ντυμενα με τζιν, t-shirt με τη φιρμα του μαγαζιου και ελβιελες. Ποσο απεχθανομαι το μαυρο υφασματινο παντελονι, το λευκο πουκαμισακι και τα σκαρπινια δεν λεγεται!
Η μερα, η παρεα, το μερος, το ουζο, το κεφι δημιουργουν μια χαρουμενη ατμοσφαιρα που δεν εχει καμια σχεση με τα γιορτινα οικογενειακα τραπεζια που γινονται αναμεσα στους τοιχους του σπιτιου και πολλες φορες καταληγουν σε καβγα. Πραγματικα, ευτυχισμενη οικογενειακη ατμοσφαιρα!
-Καφεδακι, θα θελατε; Ρωτα το γκαρσον που φερνει το λογαριασμο.
-Οχι, ευχαριστουμε. Θα τον πιουμε αλλου...
Τωρα γιατι επιλεξαμε να ανηφορισουμε προς το Συνταγμα διασχιζοντας την αδεια Μητροπολεως και οχι απο την πεζοδρομημενη Ερμου που προτιμα συνηθως ο κοσμος, μη με ρωτας.
Τα μαγαζια με τα αμφια και τα καντηλια εχουν αρχισει να μου προκαλουν πονοκεφαλο και σε συνδυασμο με την απουσια κοσμου, το σκοταδι, που μολις πηρε το σωστο του χρωμα και το ουρλιαχτο μιας μαυρης γατας, που ξεπηδα μεσα απο εναν καδο σκουπιδιων, κανουν το σκηνικο λιγο scary.
Η πλατεια Συνταγματος πρεπει να ειναι η πιο αχαρη και αδιαφορη κεντρικη πλατεια χωρας του δυτικου κοσμου. Δεν ξερω πως επιλεχθηκε το ονομα της (υποθετω επειδη βρισκεται μπροστα απο τη Βουλη) αλλα της ταιριαζει γαντι. Οσο σημασια δινουν οι πολιτικοι στο Συνταγμα αλλο τοσο δινουν και στη συγκεκριμενη πλατεια.
Η φολκορικη παρασταση με τους ευζωνες γινεται δεκτη ως τουριστικη ατραξιον. Κατι πρεπει να βρουν να φωτογραφησουν και οι ερμοι οι Γιαπωνεζοι και οι λοιποι ταξιδευτες που βρισκονται μπροστα στο ναο της Δημοκρατιας (μη χεσω). Φιλικη συμμετοχη απο τα περιστερια που ποζαρουν κομπαρσικα στις φωτογραφιες διεκδικωντας ενιοτε ρολο πρωταγωνιστη.
Αντιθετα με την πλατεια, το λιτο κτιριο της Βουλης των Ελληνων εργο του Γκαιρτνερ (αρχιτεκτονα του Οθωνα, αφου η Βουλη αρχικα αποτελεσε τα Ανακτορα του Οθωνα) ειναι ενα απο τα πιο ομορφα κτιρια της Πρωτευουσας και απο τα ωραιοτερα κτιρια ευρωπαικων κοινοβουλιων. Χτισμενο στο λοφο της Μπουμπουνιτσας, κοιτα καταματα την Ακροπολη.
Απο την λεωφορο Αμαλιας οδηγουμαστε στην Πανεπιστημιου αναζητωντας περιπτερο για τσιγαρα.
Οποιος νυχτα περπατει λασπες και σκατα πατει λεει ο σοφος λαος. Κι αν εισαι καπου κοντα στα Προπυλαια το βραδι μιας ημερας με σχεδον καλοκαιρινο καιρο χωρις ιχνος σταγονας βροχης ή νερου, δεν θελει πολυ για να συνειδητοποιησεις πως αυτο που μολις πατησες δεν ηταν λασπες αλλα οι ακαρθασιες καποιου τετραποδου μικρου φιλου.
Τα πραγματα γινονται χειροτερα, οταν διαπιστωνεις πως ειναι φρεσκα και κολλούν.
-Πατησα ΣΚΑΤΑ!
Το περιπτερο αποδεικνυεται σωτηριο αφου το νερο για τον καθαρισμο του ατυχου παπουτσιου ειναι απαραιτητο. Ποιος ομως θα με βοηθησει; Σε κατι τετοιες περιπτωσεις οι μαναδες αναλαμβανουν ρολο καθαριστριας.
Βγαζει λοιπον η Μανα μου απο την τσαντα της δυο πλαστικα σκουφακια μιας χρησεως. Το ενα το τυλιγει σαν γαντι στο χερι της και το αλλο μου το δινει να το φορεσω στο απαπουτσοτο πλεον ποδι μου για να μην λερωθει η καλτσα. Ο,τι να 'ναι σκεφτομαι.
Και οχι πες μου τωρα εσυ που βρηκε τα σκουφια; Και τι δουλεια ειχαν μεσα στην τσαντα της. Στην γυναικεια τσαντα μπορεις να βρεις τα πιο απιθανα πραγματα και βαζω στοιχημα πως ο δημιουργος του Sport Billy εμπνευστηκε απο αυτη.
Ο καθαρισμος ειναι επιμελης και το υποδημα στο τελικο σταδιο σκουπιζεται με αρωματικο μαντηλακι. Ωρα να μπει στο ποδι του και ωρα και για κεινο το καφεδακι που ειχαμε αρνηθει στην ταβερνα.
Τσιγαρα οχι απλως εχουν αγοραστει αλλα, ηδη εχει καταναλωθει σχεδον το μισο πακετο.
Η καλυτερη συντροφια του τσιγαρου λενε πως ειναι ο καφες. Το παντρεμα τους ομως θα αργησει να γινει αφου η παρεα με δημοκρατικες διαδικασιες, δηλαδη εγω και η αδερφη μου, αποφασισε πως το ιδανικο μερος ηταν αρκετα μακρια. Ετσι λοιπον προκριθηκε η αποψη να επιστρεψουμε σπιτι, οπου θα περναμε αμαξι και Εκτορα.
Με το ακουσμα των φωνων εξω απο την εισοδο του σπιτιου ο Εκτορας αρχισε να χοροπηδα, να γρατζουνα και να τραυματιζει το εσωτερικο της πορτας. Μετα το ανοιγμα και αφου ηρεμησε κατευθυνεται προς το παπουτσι μου που νωριτερα ειχε λερωθει και το μυριζει επιμονα. Σκυμμενος οπως ειμαι σηκωνω το κεφαλι μου και απευθυνομαι στη Μανα μου.
- Καποιος δεν εκανε και τοσο καλη δουλεια.
- Αντε τελειωνετε να φευγουμε. Αν καθισω κι αλλο θα κοιμηθω. Λεει με παραπονο ο Πατερας μου.
Η οικογενεια ετοιμη κι αφου μπαινουμε ολοι στ' αμαξι, βαζω μπρος με προορισμο την Πετρουπολη και το Terra Petra...
Ενα παλιο λατομειο μετατραπηκε σ' ενα καλαισθητο χωρο για καφε, ποτο, φαγητο και κακα τα ψεματα αλλα το μεγαλο του ατου ειναι η θεα. Στο ασφυκτικα γεματο μαγαζι μια παρεα σηκωνεται απο το τραπεζι της και η καταληψη του απο εμας γινεται με αστραπιες κινησεις. Το σερβις καθυστερει λιγο λογω κοσμου (αναμενομενο) αλλα οταν εχεις μπροστα στα ματια σου βιτρινα τη νυχτερινη Αθηνα δεν σε απασχολει καθολου η οποια καθυστερηση.
Η βραδια κυλαει ηρεμα με χαλαρη κουβεντα περι ανεμων και υδατων που καποια στιγμη καταληγει να εχει ως θεμα της τις σπουδες. Καθε παρατεταμενη συζητηση καποια στιγμη θα καταληξει στα υπαρξιακα. Οι συζητησεις με τους γονεις καποια στιγμη θα καταληξουν στα μαθηματα. Πως τα καταφερνουν και σε παγιδευουν δεν ξερω... Εχουν το ταλεντο.
Ο σκυλος ειναι ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου και ο Εκτορας ερχεται τουτη τη δυσκολη ωρα να το επιβεβαιωσει με τον καλυτερο τροπο. Λυσσασμενος
απο την αλμυρα των φυστικιων που εχει καταναλωσει, ζητα επιμονα νερο.
Ετσι η προσοχη επικεντρωνεται στον Εκτορα και τα μαθηματα ξεχνιουνται.
Ξεχνιουνται; Θα 'θελα! Κατα την επιστροφη, ο Πατερας μου ριχνει την ερωτηση κεραυνο.
- Λοιπον, δεν μου απαντησες θα το παρεις φετος το πτυχιο;
- Θα το παρω... Στο υποσχομαι.
Με το ακουσμα της απαντησης στο προσωπο της Μανας μου χαραζεται ενα πλατυ χαμογελο πληρους ικανοποιησης, το οποιο βλεπω μεσα απο τον
καθρεφτη του οδηγου.
Η απαντηση βεβαια ηταν αυθορμητη και στην πραγματικοτητα δεν την πιστευα. Τελικα ηταν ομως η τελευταια υποσχεση που εδωσα στον Πατερα μου και την τηρησα.
Το αυτοκινητο παρκαρεται, η μηχανη σβηνει και ο ηχος της πορτας που κλεινει σφραγιζει μια υπεροχη οικογενειακη βολτα που "Και τι δεν θα 'δινα..." για να την ξαναζησω.
Σημειωση:
Η ιστορια αποτελει φορο τιμης στους ανθρωπους της ζωης μας που αληθινα αγαπαμε και μας αγαπουν. Ειτε ειναι κοντα μας, ειτε ειναι μακρια, ειτε ζουν, ειτε οχι... Ειναι παντα μαζι μας.
Οπως προειπα δεν προκειται για δικο μου ταξιδι. Αποκριες του 2005, οταν ακομη εμενα στην Αθηνα με την αδερφη μου, μας επισκεφθηκαν οι Γονεις μου. Η Καθαρα Δευτερα εκεινης της χρονιας ειναι τελευταια φορα που θυμαμαι να βρεθηκα σε βολτα με "αρωμα" ταξιδιου και με τους 2 Γονεις μου.
Τα οικογενειακα ταξιδια που 'χα κανει μαζι τους ανηκουν στο μακρυνο παρελθον, οταν ακομα ημουν παιδι. Αργοτερα δεν ηθελα να πηγαινω μαζι τους ταξιδια. Οταν περασαν τα εφηβικα και φοιτητικα χρονια που ηθελα και μπορουσα να ταξιδεψω μαζι τους, δεν μπορουσαν εκεινοι. Ο Πατερας μου δηλαδη, ελιωνε μερα με τη μερα και μερικους μηνες μετα "εσβησε".
Μετα το θανατο του, με τη Μανα μου εκανα αρκετα ταξιδια. Μαλιστα σχεδιαζα μεχρι το Πασχα να παω ακομα ενα ταξιδι μαζι της. Ναι, θα παιρναμε μαζι και την σπανακοπιτα της. Κι ας με λεγατε "μαμακια" ορισμενοι εδω μεσα. Κατα βαθος μου αρεζε κιολας... Δυστυχως αποφασισε κι αυτη να φυγει νωρις...
Με τη Μανα μου λοιπον εκανα ταξιδια. Και με τον Πατερα μου θυμαμαι 1-2 που καναμε, οι δυο μας. Αλλο πραγμα ειναι ομως να κανεις με τον Εναν, αλλο και με τους Δυο κι αλλο με κανεναν.
Αθηνα, Καθαρα Δευτερα 2005 λοιπον. Οι Γονεις μου, η αδερφη μου κι εγω...
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
Ενταξει δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα να συγκεντρωθει η οικογενεια μου για να βγει εξω. Η αδερφη μου ηθελε κανα 3ωρο για να ετοιμαστει (να φτιαξει μαλλι, βαψιμο κλπ, ξες μωρε γυναικες). Η Μανα μου επρεπε να συμμαζεψει ολο το σπιτι απο την ακαταστασια της προετοιμασιας κι εγω κατι τετοιες μερες σηκωνομαι με το πασο μου. Ο Πατερας μου ο ερμος σηκωνοταν γυρω στις 4:30 ε 5:00 εκανε τον καφε του και γυρνοβολουσε στο σπιτι μεχρι να χαραξει και να παρει τους δρομους. Σαν εκανε την εμφανιση του ο ηλιος ηταν λες κι ερχοταν ο δεσμοφυλακας να ξεκλειδωσει το κελι του...
Ετσι κι εκεινη τη μερα, τι ωρα ειχε φυγει κανεις δεν γνωριζε. Ο ηχος του θυρωτηλεφωνου ηταν αρκετος για να με ξυπνησει. Στην πραγματικοτητα για να με κανει να σηκωθω. Ο ηχος αυτος σημαινε πως ειχε φτασει ο Εκτορας. Ο Εκτορας ειναι ο Guest star της ιστοριας, αναποσπαστο μελος της οικογενειας, σκυλος στην εμφανιση, ανθρωπος στη συμπεριφορα. Εφυγε κι αυτος 3 μηνες περιπου πριν το θανατο του Πατερα μου απο βαρια στεναχωρια.
Ο Εκτορας σκυλι του σπιτιου που συνηθιζε να ζει εξω ομως. Στο σπιτι εμπαινε μονο οταν βαριοταν, κρυωνε ή το βραδι για να κοιμηθει. Το διαμερισμα στην Αθηνα οπως καταλαβαινεις ηταν ο,τι χειροτερο γι αυτον. Ο τεταρτος οροφος ο,τι χειροτερο για μας. Που επρεπε καθε λιγο και λιγακι να μπαινοβγαινει. Κι οταν λεω επρεπε εννοω ΕΠΡΕΠΕ. Το κλαμμα του ηταν τετοιο που δεν μπορουσες να το αγνοησεις. Εχεις ακουσει σειρηνα πολεμου; Κατι παρομοιο, μπορει και πιο ενοχλητικο...
Τι καναμε; Αν ηταν νυχτα (τις μικρες ωρες που λεμε) τον εβγαζα στο μπαλκονι, πηγαινε στη γωνια και κατουρουσε την τεντα της απο κατω και ολα μελι γαλα. Αν ηταν μερα και δεν μπορουσε κανεις απο μας να τον βγαλει βολτα ειχε βρεθει το κολπο. Καποιος τον κατεβαζε, τον εβγαζε εξω απο την πολυκατοικια. Για την επιστροφη, στο ισογειο της πολυκατοικιας ηταν μια κυρια, τον εβαζε μεσα, του ανοιγε την πορτα του ασανσερ και χτυπουσε το θυροτηλεφωνο. Αυτος ο ηχος λοιπον σημαινε πως εχει επιστρεψει απο τη βολτα του, καλουσαμε το ασανσερ και καμαρωτος καμαρωτος ερχοταν παλι στο διαμερισμα.
Ετσι λοιπον κι εκεινο το πρωι καλεσα το ασανσερ κι ο μαυροματης (το τριχωμα του γυρω απο το ενα του ματι ηταν μαυρο και γυρω απο το αλλο ασπρο) εκανε την εμφανιση του...
To τραπεζι στην κουζινα περιμενε στρωμενο. Λαγανα, χαλβας, σπιτικος ταραμας και αλλα ετοιμα τακτοποιημενα στα πιατα. Μα ποτε προλαβαινουν οι μανες και τα ετοιμαζουν ολα; Το 'χα παρατηρημενο, οποτε και να σηκωνομουν, ο,τι ωρα, το πρωινο ηταν ετοιμο. Ρε μπας κι επαιρνε delivery η Μανα μου;
Και πριν καλα καλα τα δοντια μου ξεσκισουν το πρωτο σαρμαδακι, ανοιξε η πορτα, ταραζοντας την ηρεμια της στιγμης -ποια ηρεμια δηλαδη; Τωρα που το σκεφτομαι πανικος γινοταν στο σπιτι. Η Μανα μου εστρωνε τα κρεβατια, η αδερφη μου ισιωνε τα μαλλια της με το σεσουαρ και ο Εκτορας επαιζε με το μπαλακι του-...Ειχε γυρισει ο Πατερας: "Αντε ρε παιδια, ακομα;". Δεν θυμαμαι αν ειπε αυτο ακριβως παντως αυτο ελεγε συνεχεια. Ετοιμαζοταν τουλαχιστον μια ωρα νωριτερα απο τους υπολοιπους, περιμενε λιγη ωρα, ελεγε "Αντε ρε παιδια, ακομα;", φυσουσε, ξεφυσουσε, καθοταν, σηκωνοταν, εβγαινε, εμπαινε, "Ε δεν ειστε για πουθενα" ελεγε νευριασμενος και μετα απο λιγο "Εγω δεν ερχομαι, βγαζω τα ρουχα μου". Κι οντως πολλες φορες τα εβγαζε.
Μετα η Μανα μου επαιρνε την ευθυνη της καθυστερησης πανω της και τον επειθε να αλλαξει γνωμη και να ακολουθησει. Ετσι γινοταν παντα.
Αφου λοιπον επεισθει κι εκεινη τη φορα, ο χρονος μας βρισκει στην αποβαθρα του ηλεκτρικου σταθμου του Αγιου Ελευθεριου κατω απο εναν πολυ δυνατο ηλιο. Το καλοκαιρι ειχε αρχισει να κανει την εμφανιση του στην Αθηνα. Ο κοσμος πολυς, ντυμενος αναλογα με ελαφρια και ανοιχτοχρωμα ρουχα περιμενε υπομωνετικα γεματος γιορτινη διαθεση το τραινο. Ο πρωτος συρμος σταματησε αλλα για να μπεις επρεπε να εισαι μυγα. Τιγκα που λεν και στο χωριο μου. Σε ενα λεπτο εφτασε ο επομενος με πολυ λαο στα βαγονια του κι αυτος αλλα δυο απο τη μια πορτα, δυο απο την αλλη κατεφεραμε να μπουμε.
"Που κατεβαινουμε;", "Μοναστηρακι"
Τα μπουκωμενα μεγαφωνα του συρμου ψιθυρισαν: "Μοναστηρακι" κι επειτα "Προσοχη στο κενο μεταξυ συρμου και αποβαθρας". Η ελληνικη εκδοχη του Λονδρεζικου Mind the gap.
Με σχετικα γρηγορο βηματισμο ανεβαινουμε τη σκαλα του σταθμου και κατευθυνομαστε δεξια προς την Πλακα και τη βιβλιοθηκη του Αδριανου. Που πηγαιναμε μαλλον δεν ηξερε -δεν ενδιεφερε- κανενας. Περπατουσαμε κι απολαμβαναμε τον καθαρο ουρανο. Ομορφη που 'ναι η Αθηνα τις ηλιολουστες μερες του χειμωνα!
Τα Αναφιωτικα ειναι η αγαπημενη μου περιοχη. Για δυο κυριως λογους:
Ο ενας ειναι γιατι με βοηθησαν αρκετα για να τελειωσω τη σχολη μου. Τις μισες και πλεον εργασιες μου τις εκανα πανω σε κεινα τα κτιρια. Απο αποτυπωσεις, μεχρι ανακαινησεις, αναπαλαιωσεις. Ακομα και μελετη για νυχτερινο μπαρ. Που, στα Αναφιωτικα...
Ο δευτερος ειναι γιατι αυτο το μερος, πως να το κανουμε, ειναι ενα χωριο -ενα νησι πεσ' το αν θες- στο κεντρο της Αθηνας. Τα στενα και δαιδαλωδη σοκακια και σκαλοπατια, οι περποιημενοι και χρωματιστοι τοιχοι των σπιτιων, τα παραθυροφυλλα, τα καγκελα κι οι αλλες λεπτομερειες, το πρασινο της φυσης κι οι ευωδιαστοι κηποι με τα πολυχρωμα ανθη τους. Χτισμενο στα ποδια του Βραχου της Ακροπολης. Διπλα στα καλα και αποκομμενο απ' τ' ασχημα της πρωτευουσας.
"Ποσο τυχεροι ειναι οι ανθρωποι που ζουν εδω!", λεω σ' εναν συμφοιτητη μου την πρωτη φορα που βρεθηκα εκει.
"Ποσο πλουσιοι θες να πεις...", απαντησε αμεσως κι αυτ' η απαντηση πονουσε και λιγο... Ξερεις, αυτος ο πονος που κεντριζει την καρδια οταν ζηλευεις.
Η αληθεια ειναι πως την ξεχασα αμεσως και στο μυαλο μου αρχισα να κανω ονειρα για την αποκτηση μιας κατοικιας εκει. Ε, καλα αυτα που ειδα οταν πλεον μπηκα σε μερικα απο τα σπιτια αυτα (για τις αναγκες καποιων εργασιων, να 'ναι καλα οι ανθρωποι που μας ανοιγαν και μας δεχονταν) δεν μου αφησαν κανενα περιθωριο να συνεχιζω να ονειρευομαι. Ηταν μαθηματικα βεβαιο πως δεν υπηρχε καμμια πιθανοτητα να αποκτησω τοσα λεφτα για να αγορασω ενα τετοιο σπιτι. Εκτος κι αν...κληρονομουσα την αμυθητη περιουσια του θειου απο την Αμερικη ή εαν κερδιζα το Τζοκερ. Κι επειδη ουτε παμπλουτο θειο στην Αμερικη εχω, ουτε τζοκερ παιζω, καταλαβαινεις πως δεν υπηρχε ελπιδα.
Καθως αφηναμε τη γαληνη των Αναφιωτικων -ακομα κι εκεινη τη μερα που ολος ο κοσμος ηταν εξω, εκει επικρατουσε μια ηρεμια- ανεβηκαμε τα σκαλια για μπλεχτουμε με το πολυβουο πληθος και να ανηφορισουμε προς την επομενη μας σταση. Το Βραχο του Αρειου Παγου...
Τον Αρειο Παγο καλα εκαναν και τον ειπαν Παγο. Γλιστραει τοσο πολυ ο βραχος που μονο με παγο μπορει να συγκριθει. Κι αμα ανεβεις αποζημιωνεσαι και με το παραπανω. Πιατο η Αθηνα! Φυσικο παρατηρητηριο, στεκι για τους ρομαντικους. Ρομαντικος δεν ειμαι, σιχαινομαι να δωριζω καρδουλες, να γραφω ερωτικα στιχακια, να προσφερω πεθαμενα κοκκινα τριανταφυλλα και να κανω προτασεις με χρυσα μονοπετρα, ομως τουτο δω το μερος ειναι το απολυτο must για να αφησεις το μυαλο σου να πεταξει, να το λευτερωσεις για λιγο πριν το ξανασκλαβωσουν τα προβληματα και το αγχος. Κι εχει μπολικα απο δαυτα αυτη η πολη, πανεθεμα την. Κι αν δυσει ο ηλιος εισαι ακομα πιο τυχερος. Το σκοταδι -οπως και το φρεσκο χιονι- εχει την ικανοτητα να κρυβει την ασχημια και τη βρωμια των πολεων.
Οσο αγρια κι αν ειναι η νυχτα γαληνευει την ψυχη. Σε μια γωνια μακρυα απο τον πολυ κοσμο και τους τεχνητους ηχους, με μια δυο, αντε τρεις μπυρες (μην πιεις παραπανω θα γκρεμοτσακιστεις και θα σε ψαχνουν), μια αγκαλια, ενα φιλι κατω απο τον εναστρο αττικο ουρανο, ατενιζοντας το μελλον με θεα τα λαμπιονια του Athens by night (αχ καημενε, που να 'ξερες το 2005 πως θα 'ναι το μελλοντικο 2012!).
Κι επειδη σημερα, Καθαρα Δευτερα του 2005, δεν γυρνοβολω με την κοπελα μου αλλα με την οικογενεια μου κι ουτε σκοπο εχω να σαβουριαστει καποιος απο μας, να σπασει κανα παϊδι και να τρεχουμε, ανεβηκαμε καταμεσημερο. Ενταξει εχει πολυ κοσμο, της εταιρας γινεται για να ακριβολογουμε. Αλλος ανεβαινει, αλλος κατεβαινει, αλλος γλιστραει και προσπαθωντας να κρατηθει πιανει τον διπλανο του και τον ριχνει, αλλος πεφτει απο μονος του, χαμος. Τα Χριστουγεννιατικα παγοδρομια της Κεντρικης Ευρωπης πιο λιγα θυματα εχουν.
Βαζουρα; Δεν λες τιποτα. Αλλα δεν ενοχλει γιατι ειναι χαρουμενη και αισιοδοξη. Να δεις πολλα σημερα δεν μπορεις κι ουτε θελεις. Πρωτ' απ' ολα για να φτασεις μπροστα πρεπει να πεταξεις δυο τρεις απο κατω. Το πληθος σχολιαζει κυριως τις προσπαθειες των πολυχρωμων χαρταετων να σταθουν στον αερα. Χασκογελωντας με τις αποτυχιμενες και επιδοκιμαζοντας τις επιτυχιμενες. Που να λευτερωθει και να ταξιδεψει το μυαλο με τετοιο πανικο; Η λειτουργια του Βραχου αχρηστευεται παντελως τουτη τη μερα. Κι ο,τι εγραψα παραπανω για ηρεμιες, νυχτες και γαληνες πανε στραφι... Μπουρδες, τριχες κατσαρες...
Η περιπετειωδης καταβαση απο τα σκαλοπατια της λαξεμενης πετρας εχει αισιο αποτελεσμα με μηδενικους τραυματισμους. Μια συντομη βολτα στη Διονυσιου Αεροπαγειτου πλαι στο θεατρο του Ηρωδου Αττικου και υπο την αυρα του Παρθενωνα μας φερνει στη συμβολη των οδων Ροβερτου Γκαλι, Αποστολου Παυλου και του μονοπατιου που οδηγει στο Λοφο του Φιλοπαππου.
Οι μουσικες απο τα παραδοσιακα συγκροτηματα αρχιζουν σιγα σιγα να ηχουν στ' αυτια. Ανθρωποι πανε κι ερχονται. Οικογενειες με μικρα και μεγαλα παιδια, νεοι γονεις με μωρα στα κοροτσακια και πιτσιρικια με το απαραιτητο μπαλονι ηλιου ανα χειρας, ζευγαρια νεαρης και ωριμης ηλικιας, παρεες παντος συνδυασμου, ανθρωποι γελαστοι κατα βαση. Φουσκωμενοι απο εθνικη υπερηφανεια μετα την προσφατη διοργανωση των Ολυμπιακων Αγωνων και τον αναπαντεχο θριαμβο του Euro 2004!
Καπου αναμεσα στα δεντρα μικρα γλεντια εχουν στηθει. Εδω ο κοσμος γιορταζει τα κουλουμα. Ορχηστρες επαγγελματικες και ερασιτεχνικες συνοδευουν το πληθος στο ξεφαντωμα. Διασπαρτοι χαρταετοι προσπαθουν να απογειωθουν αντιμετωπιζοντας αρκετες δυσκολιες αφου δεν τους βοηθαει ιδιατερα το αερακι που φυσα. Ειναι αδυναμο και ικανο μονο να παρασυρει τη μυρωδια της ζεστης φασολαδας. Φυσικα οπως παντου στην Ελλαδα, περα απο τα καζανια με τη φασολαδα υπαρχουν πλαστικα πιατακια με ελιες, χαλβα, ταραμα και αλλα νηστισιμα εδεσματα και βαρελια με κρασι που προσφερονται αφθονα και δωρεαν στον κοσμο. Λεφτα υπαρχουν αλλωστε εξαιτιας της ακμαζουσας ελληνικης οικονομιας.
Σχεδον κατω απο καθε δεντρο μια οικογενεια κανει νηστισιμο πικ-νικ. Ο ηλιος ειναι εντονος και ο ιδρωτας ταλαιπωρει και οσους κλωθογυριζουν αλλα κυριως οσους χορευουν. Στο δικο μας γλεντι επιφανης δημοτικη συμβολος -καποιας αρκετα μεγαλης ηλικιας- λικνιζεται στους ρυθμους του τσιφτετελιου.
Διπλα μας στεκεται ενα ζευγαρακι. Το παληκαρι εχει τυλιξει απο πισω με τα χερια του το λαιμο της κοπελας τοποθετωντας το κεφαλι του πλαι στο δικο της:
- Κοιτα πως χορευει το σουργελο! Χαχαχα...
- Σ' αυτες τις προχωρημενες ηλικιες δεν λεμε χορευει, αλλα κυματιζει.
Ειναι απο τις πιο πετυχημενες ατακες που εχω ακουσει. Και ο συνδυασμος της με την εικονα δεν μου αφηνουν πολλα περιθωρια να μην γελασω.
Ενταξει φαγαμε τις φασολαδες μας, τις λαγανες μας, ηπιαμε κρασακι αλλα για τον Πατερα μου δεν νοειται μεσημεριανο φαγητο αν δεν καθισεις στο τραπεζι. Ετσι η γρηγορη απομακρυνση απο το Λοφο του Φιλιπαππου ηταν μονοδρομος. Γρηγορη βεβαια σχετικο ειναι, γιατι υπαρχει εντονο μποτιλιαρισμα μεχρι να πιασουμε την Αποστολου Παυλου.
Το Θησειο ειναι αρρηκτα συνδεδεμενο με τα φοιτητικα μου χρονια. Αποτελεσε το ενα απο τα δυο βασικα πρωινομεσημεριαναπογευματινοβραδινα στεκια μου (το αλλο η Φωκιονος Νεγρη). Αν εξαιρεσεις τις ωρες υπνου που σπαταλουσα στο σπιτι μου, η “Αυλη” ( οχι πως δεν πηγαινα και στα αλλα μαγαζια) πρεπει να 'ταν ο χωρος που ξοδευα τις περισσοτερες ωρες της βδομαδας. Τον πεζοδρομο της Ηρακλειδων διασχιζοντας τον τα ησυχα πρωινα, θαρρεις πως περπατας σε καποιο χωριουδακι, που ειναι πνιγμενο στις ανθοφορες αυλες και στα αυτια σου φτανει ο ηχος των ζαριων απο το καφενειο. Μονο η κυρα Μαριω λειπει, να βγει με τον ασημενιο στολισμενο με σεμεδακι δισκο για να σε τραταρει γλυκο κερασακι κι ενα παγωμενο ποτηρι νερο. Ενω απο το μεσημερι κι επειτα οι μουσικες απο τα πολυβουα καφε σε συντροφευουν καθως ανηφοριζεις για την επιστροφη, πατωντας πανω στις ραγες του παλιου τραμ κι αγναντευοντας τον Παρθενωνα, που σαν βραδιασει παιρνει αυτο το υπερλαμπρο χρυσαφενιο χρωμα.
Καλα μη φωναζεις, δεν κανεις μια μερα να πας και να 'ρθεις στην Ηρακλειδων, δυο λεπτακια θες και βρισκεσαι στην Α. Παυλου.
Η πεζοδρομηση της Α. Παυλου περα της διευκολυνσης που προσφερει στον κοσμο να την περπατησει και να απολαυσει ανετα την ομορφια του Θησειου αλλα και τη θεα στην Ακροπολη, κατι τετοιες μερες θυμιζει λιγο τη βαρκελωνεζικη Ramblas. Ταχυδακτυλουργοι που με επιδεξιο τροπο αλλαζουν κορινες και μπαλες στα χερια τους, ανθρωποι που βγαζουν φωτιες απ' το στομα, ακινητες και αγελαστες φιγουρες που αλλαζουν σταση ή γκριματσα αν ριξεις ενα νομισμα στο τσιγκινο κονσερβοκουτι τους, χορευτες, μουσικοι, ζωγραφοι που με λιγα ευρω σου φτιαχνουν το πορτραιτο αλλα και αλλοι που πωλουν τις δημιουργιες τους, μπαλοναδες και παντως τυπου μικροπωλητες που εχουν βγει για το αρκετα καλο -πλην δυσκολο- σημερινο μεροκαματο.
Οπως καταλαβαινεις κι ενα με δυο λεπτα να σταματησεις στον καθενα, κανα μισαωρο το κανεις μεχρι να φτασεις στην Αγ. Ασωματων και το σταθμο του ηλεκτρικου στο Θησειο. Εμεις παλι σταματουσαμε λιγο παραπανω μεχρι να αποφασισει ο Πατερας μου να μας συμμαζεψει:
-Αντε ρε παιδια, προχωρηστε, ειπε με καπως παραπονιαρικο τονο.
-Αντε παιδια παμε, ο μπαμπας σας πεινασε, σιγονταρησε η Μανα μου.
-Τι πεινασε; Τωρα δεν τρωγαμε; Απορησε η αδερφη μου.
-Αντε βρε, δεν πεινασα, δεν θα βρουμε να καθισουμε.
-Ε, ας παμε για καφε αμα δεν βρουμε.
-Μπαμπα νομιζα πως σ' αρεσουν αυτα, ετσι δεν ειναι; Ρωτησα για να εισπραξω αρνητικη απαντηση με το βλεμμα του.
Που ημουν λαθος ομως; Τον θυμομουν που μας πηγαινε σε τετοια θεαματα και φαινοταν πως το δισκεδαζε πολυ. “Μαλλον πειναει ή κουραστηκε γι' αυτο δεν το παραδεχεται” σκεφτηκα. Ομως η εξηγηση ηρθε λιγο παρακατω που ενας κλοουν εκανε διαφορα αστεια. Ενας κυριος, που κατηφοριζει με τη γυναικα του και το μικρο του γιο, βλεποντας τον κλοουν σχεδον βαριεστημενα ψελλιζει: “Σαχλαμαρες!”. Αμεσως ανεβαζει στους ωμους του τον πιτσιρικα κι μ' ενα πλατυ χαμογελο του λεει: “Κοιτα, κοιτα!”
Επιτελους φτανουμε στην Αδριανου οπου ειναι και ο προορισμος μας για φαγητο.
Σημερα η μερα δεν αφηνει πολλα περιθωρια επιλογης κι ετσι αρχιζει η αναζητηση τραπεζιου. Πολυ δυσκολο να βρεθει καποιο αδειο και ακομη πιο δυσκολο να βρεθει τραπεζι για τεσσερις αδειο.
Η Αδριανου ειναι ενας μαγικος δρομος. Ιδανικος για περπατημα, χαλαρωση. Δεν ξερω αν υπαρχει αλλος δρομος που να μην κοιτα σταγονα θαλασσας, να βρισκεται παραλληλα σε γραμμες μεσου σταθερης τροχιας κι ομως να 'ναι τοσο καταλληλος για ουζοκατασταση.
Μια συστοιχια απο ταβερνακια και καφε προσφερουν τραπεζια εκατερωθεν του πλακοστρωτου δρομου, υπο τη δροσια της σκιας μεγαλων πλατυφυλλων δεντρων, κοιταζοντας το ναο του Ηφαιστου, την Αρχαια Αγορα και στο βαθος την Ακροπολη. Κι ολ' αυτα με φοντο το γαλανο χρωμα που χαριζει ο υπερλαμπρος ηλιος στον αττικο ουρανο.
Αυτα βεβαια τα θαυμαζεις τις μερες που εχεις δυνατητα επιλογης θεσης. Σημερα ειναι τα παντα γεματα και αφου αφηνω τη θεα στους μουσαφιρηδες αρκουμαι να κοιτω την προσοψη της ταβερνας. Ωραια δεν λεω. Γαλαζια κουφωματα, τοιχοι στο χρωμα της ωχρας και ενα ανοιχτο γκρι για τις νεοκλασσικες λεπτομερειες που συνδυαζεται ομορφα σε καποια σημεια με το ασπρο του παγου.
Το γκρι εχει επιλεγει και για τα τραπεζομαντηλα που ειναι ομως σκεπασμενα με λευκα χαρτινα και σε συνδυασμο με την απουσια αδειου τραπεζιου δυσκολα διακρινονται. Λευκα τροπος του λεγειν δηλαδη, αφου ποτηρια, μπουκαλια και πιατα κανουν το τραπεζι να ασφυκτια και ελειψη χωρου και ανεσης εχουν σημαδευτει πολλακις με σαλτσες, λαδια, ποτα και αλλα. Ο Ελληνας πρεπει να φαει ο,τι νηστισιμο δεν θα φαει για τις υπολοιπες μερες μεχρι την επομενη νηστεια.
Η εκκλησια μπορει να μας στερει τουτη τη μερα μεταξυ αλλων και απο το κρεας με αιμα, γενναιοδωρη οπως ειναι ομως μας αφηνει να καταβροχθισουμε τα θαλασσινα ολου του Αιγαιου, τα οποια δεν εχουν αιμα. Αρκει να εχουν μαγειρευτει με φυτικο λαδι. Το ελαιολαδο ειναι αμαρτια!
Για την οικογενεια μου η ωρα της παραγγελιας ειναι μια πολυ δυσκολη και χρονοβορα υποθεση. Αυτο οφειλεται κυριως στην αδερφη μου που εχει και φοβερα περιορισμενη γκαμα φαγητων που τρωει και αναποφασιστηκοτητα να διαλεξει αναμεσα απο αυτα τα λιγα που της αρεσουν. Σε μερες νηστεια η κατασταση γινεται ακομη πιο δυσκολη αφου πρεπει να ειναι σιγουρη πως κανενα απο τα υλικα που θα υπαρχουν στα πιατα απο τα οποια θα φαει δεν θα περιεχει μη νηστισιμο υλικο.
Ειναι απο τους τυπους εκεινους που στη νηστεια κοιτα πισω στη συσκευασια καθε τροφης μην τυχον και περιεχει πχ η σοκολατα ιχνος σκονης γαλακτος και της χαλασει τη νηστεια! Βεβαια αν το γαλα ειναι φυτικο η σοκολατα θα καταναλωθει! Θα καταναλωθει; Υπερβαλεις! Ναι, η αληθεια ειναι πως η αδερφη μου ειτε ειναι νηστεια, ειτε οχι θα φαει το πολυ δυο σειρες σοκολατας.
Στον αντιποδα η Μανα μου που παραγγελνει αμεσως και παντα καταληγει να τρωει το χειροτερο απο τα πιατα που θα ερθουν στο τραπεζι ανταλλασοντας το προθυμα με το δικο της.
Οι καταλογοι κλεινουν και το νοημα μου στον κοιλαρα μεν καλοντυμενο δε ημιφαλακρο με γυαλακια κυριο που καθεται στο ταμειο θα φερει αμεσα τον σερβιτορο στο τραπεζι μας για να παραγγειλουμε. Θα τελειωναμε μια ωρα αρχιτερα αν αντι να πουμε τι θελουμε, λεγαμε τι δεν θελουμε απο τον καταλογο. Ειπαμε ειμαστε στο 2005, ο Ελληνας εχει λεφτα, ξερει να τα σκορπα και ειναι ντροπη να σηκωθεις απο το τραπεζι και να αφησεις αδεια πιατα.
Το σερβις ειναι ταχυτατο. Το φαγητο για τα δεδομενα της μερας συμπαθητικο. Τα γκαρσονια ευγενικα, προσχαρα, απλα και ανετα ντυμενα με τζιν, t-shirt με τη φιρμα του μαγαζιου και ελβιελες. Ποσο απεχθανομαι το μαυρο υφασματινο παντελονι, το λευκο πουκαμισακι και τα σκαρπινια δεν λεγεται!
Η μερα, η παρεα, το μερος, το ουζο, το κεφι δημιουργουν μια χαρουμενη ατμοσφαιρα που δεν εχει καμια σχεση με τα γιορτινα οικογενειακα τραπεζια που γινονται αναμεσα στους τοιχους του σπιτιου και πολλες φορες καταληγουν σε καβγα. Πραγματικα, ευτυχισμενη οικογενειακη ατμοσφαιρα!
-Καφεδακι, θα θελατε; Ρωτα το γκαρσον που φερνει το λογαριασμο.
-Οχι, ευχαριστουμε. Θα τον πιουμε αλλου...
Τωρα γιατι επιλεξαμε να ανηφορισουμε προς το Συνταγμα διασχιζοντας την αδεια Μητροπολεως και οχι απο την πεζοδρομημενη Ερμου που προτιμα συνηθως ο κοσμος, μη με ρωτας.
Τα μαγαζια με τα αμφια και τα καντηλια εχουν αρχισει να μου προκαλουν πονοκεφαλο και σε συνδυασμο με την απουσια κοσμου, το σκοταδι, που μολις πηρε το σωστο του χρωμα και το ουρλιαχτο μιας μαυρης γατας, που ξεπηδα μεσα απο εναν καδο σκουπιδιων, κανουν το σκηνικο λιγο scary.
Η πλατεια Συνταγματος πρεπει να ειναι η πιο αχαρη και αδιαφορη κεντρικη πλατεια χωρας του δυτικου κοσμου. Δεν ξερω πως επιλεχθηκε το ονομα της (υποθετω επειδη βρισκεται μπροστα απο τη Βουλη) αλλα της ταιριαζει γαντι. Οσο σημασια δινουν οι πολιτικοι στο Συνταγμα αλλο τοσο δινουν και στη συγκεκριμενη πλατεια.
Η φολκορικη παρασταση με τους ευζωνες γινεται δεκτη ως τουριστικη ατραξιον. Κατι πρεπει να βρουν να φωτογραφησουν και οι ερμοι οι Γιαπωνεζοι και οι λοιποι ταξιδευτες που βρισκονται μπροστα στο ναο της Δημοκρατιας (μη χεσω). Φιλικη συμμετοχη απο τα περιστερια που ποζαρουν κομπαρσικα στις φωτογραφιες διεκδικωντας ενιοτε ρολο πρωταγωνιστη.
Αντιθετα με την πλατεια, το λιτο κτιριο της Βουλης των Ελληνων εργο του Γκαιρτνερ (αρχιτεκτονα του Οθωνα, αφου η Βουλη αρχικα αποτελεσε τα Ανακτορα του Οθωνα) ειναι ενα απο τα πιο ομορφα κτιρια της Πρωτευουσας και απο τα ωραιοτερα κτιρια ευρωπαικων κοινοβουλιων. Χτισμενο στο λοφο της Μπουμπουνιτσας, κοιτα καταματα την Ακροπολη.
Απο την λεωφορο Αμαλιας οδηγουμαστε στην Πανεπιστημιου αναζητωντας περιπτερο για τσιγαρα.
Οποιος νυχτα περπατει λασπες και σκατα πατει λεει ο σοφος λαος. Κι αν εισαι καπου κοντα στα Προπυλαια το βραδι μιας ημερας με σχεδον καλοκαιρινο καιρο χωρις ιχνος σταγονας βροχης ή νερου, δεν θελει πολυ για να συνειδητοποιησεις πως αυτο που μολις πατησες δεν ηταν λασπες αλλα οι ακαρθασιες καποιου τετραποδου μικρου φιλου.
Τα πραγματα γινονται χειροτερα, οταν διαπιστωνεις πως ειναι φρεσκα και κολλούν.
-Πατησα ΣΚΑΤΑ!
Το περιπτερο αποδεικνυεται σωτηριο αφου το νερο για τον καθαρισμο του ατυχου παπουτσιου ειναι απαραιτητο. Ποιος ομως θα με βοηθησει; Σε κατι τετοιες περιπτωσεις οι μαναδες αναλαμβανουν ρολο καθαριστριας.
Βγαζει λοιπον η Μανα μου απο την τσαντα της δυο πλαστικα σκουφακια μιας χρησεως. Το ενα το τυλιγει σαν γαντι στο χερι της και το αλλο μου το δινει να το φορεσω στο απαπουτσοτο πλεον ποδι μου για να μην λερωθει η καλτσα. Ο,τι να 'ναι σκεφτομαι.
Και οχι πες μου τωρα εσυ που βρηκε τα σκουφια; Και τι δουλεια ειχαν μεσα στην τσαντα της. Στην γυναικεια τσαντα μπορεις να βρεις τα πιο απιθανα πραγματα και βαζω στοιχημα πως ο δημιουργος του Sport Billy εμπνευστηκε απο αυτη.
Ο καθαρισμος ειναι επιμελης και το υποδημα στο τελικο σταδιο σκουπιζεται με αρωματικο μαντηλακι. Ωρα να μπει στο ποδι του και ωρα και για κεινο το καφεδακι που ειχαμε αρνηθει στην ταβερνα.
Τσιγαρα οχι απλως εχουν αγοραστει αλλα, ηδη εχει καταναλωθει σχεδον το μισο πακετο.
Η καλυτερη συντροφια του τσιγαρου λενε πως ειναι ο καφες. Το παντρεμα τους ομως θα αργησει να γινει αφου η παρεα με δημοκρατικες διαδικασιες, δηλαδη εγω και η αδερφη μου, αποφασισε πως το ιδανικο μερος ηταν αρκετα μακρια. Ετσι λοιπον προκριθηκε η αποψη να επιστρεψουμε σπιτι, οπου θα περναμε αμαξι και Εκτορα.
Με το ακουσμα των φωνων εξω απο την εισοδο του σπιτιου ο Εκτορας αρχισε να χοροπηδα, να γρατζουνα και να τραυματιζει το εσωτερικο της πορτας. Μετα το ανοιγμα και αφου ηρεμησε κατευθυνεται προς το παπουτσι μου που νωριτερα ειχε λερωθει και το μυριζει επιμονα. Σκυμμενος οπως ειμαι σηκωνω το κεφαλι μου και απευθυνομαι στη Μανα μου.
- Καποιος δεν εκανε και τοσο καλη δουλεια.
- Αντε τελειωνετε να φευγουμε. Αν καθισω κι αλλο θα κοιμηθω. Λεει με παραπονο ο Πατερας μου.
Η οικογενεια ετοιμη κι αφου μπαινουμε ολοι στ' αμαξι, βαζω μπρος με προορισμο την Πετρουπολη και το Terra Petra...
Ενα παλιο λατομειο μετατραπηκε σ' ενα καλαισθητο χωρο για καφε, ποτο, φαγητο και κακα τα ψεματα αλλα το μεγαλο του ατου ειναι η θεα. Στο ασφυκτικα γεματο μαγαζι μια παρεα σηκωνεται απο το τραπεζι της και η καταληψη του απο εμας γινεται με αστραπιες κινησεις. Το σερβις καθυστερει λιγο λογω κοσμου (αναμενομενο) αλλα οταν εχεις μπροστα στα ματια σου βιτρινα τη νυχτερινη Αθηνα δεν σε απασχολει καθολου η οποια καθυστερηση.
Η βραδια κυλαει ηρεμα με χαλαρη κουβεντα περι ανεμων και υδατων που καποια στιγμη καταληγει να εχει ως θεμα της τις σπουδες. Καθε παρατεταμενη συζητηση καποια στιγμη θα καταληξει στα υπαρξιακα. Οι συζητησεις με τους γονεις καποια στιγμη θα καταληξουν στα μαθηματα. Πως τα καταφερνουν και σε παγιδευουν δεν ξερω... Εχουν το ταλεντο.
Ο σκυλος ειναι ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου και ο Εκτορας ερχεται τουτη τη δυσκολη ωρα να το επιβεβαιωσει με τον καλυτερο τροπο. Λυσσασμενος
απο την αλμυρα των φυστικιων που εχει καταναλωσει, ζητα επιμονα νερο.
Ετσι η προσοχη επικεντρωνεται στον Εκτορα και τα μαθηματα ξεχνιουνται.
Ξεχνιουνται; Θα 'θελα! Κατα την επιστροφη, ο Πατερας μου ριχνει την ερωτηση κεραυνο.
- Λοιπον, δεν μου απαντησες θα το παρεις φετος το πτυχιο;
- Θα το παρω... Στο υποσχομαι.
Με το ακουσμα της απαντησης στο προσωπο της Μανας μου χαραζεται ενα πλατυ χαμογελο πληρους ικανοποιησης, το οποιο βλεπω μεσα απο τον
καθρεφτη του οδηγου.
Η απαντηση βεβαια ηταν αυθορμητη και στην πραγματικοτητα δεν την πιστευα. Τελικα ηταν ομως η τελευταια υποσχεση που εδωσα στον Πατερα μου και την τηρησα.
Το αυτοκινητο παρκαρεται, η μηχανη σβηνει και ο ηχος της πορτας που κλεινει σφραγιζει μια υπεροχη οικογενειακη βολτα που "Και τι δεν θα 'δινα..." για να την ξαναζησω.
Σημειωση:
Η ιστορια αποτελει φορο τιμης στους ανθρωπους της ζωης μας που αληθινα αγαπαμε και μας αγαπουν. Ειτε ειναι κοντα μας, ειτε ειναι μακρια, ειτε ζουν, ειτε οχι... Ειναι παντα μαζι μας.
