Και τι δεν θα 'δινα...

[romantic woman]

Ωραίο το αφιέρωμα σου στα Αναφιώτικα!!Από τα πιό για να μην πώ το πιό όμορφο μέρος στην καρδιά της Αθήνας!Οπως το είπες σε μεταφέρει τελείως μα τελείως αλλού...σε νησί,σε χωριό;μιά σταλιά τα σπιτάκια ασβεστωμένα με τους τενεκέδες-γλάστρες απέξω και τις γάτες να τριγυρίζουν από δω κι απο κεί,τα στενοσόκακα ενδιάμεσα που λες τώρα να μπω από δω η θα "σφηνώσω;".
Κάθε φορά που πηγαίνω Αθήνα στην Πλάκα τα ψάχνω...δεν ξέρω πως τα καταφέρνω και χάνομαι και όταν ρωτάω η κλασσική απάντηση"σκαρφάλωνε σκαρφάλωνε και θα τα βρείς"κρέμονται κυριολεκτικά από το βράχο της Ακρόπολης όπως το είπες.
Δυστυχώς πολλά είναι εγκαταλελειμένα,παρατημένα,δεν υπάρχουν δεν δίνονται ;κονδύλια για να φτιάξουν και οι νέοι που δεν μπορούν δεν έχουν τις ευκολίες τους μένοντας εκεί τα εγκαταλείπόυν,έτσι τουλάχιστον μου είχε πεί μιά ηλικιωμένη κυρία όταν τη ρώτησα την τελευταία φορά που πήγα.

 

[zmaria]

Σαν μυθιστόρημα...
Σε παρακολουθούμε τριπάκια.

 

[KLEOPATRA]

Τι μου θυμησες τωρα !!!!
Φοιτηταρια πανω στο βραχο του Αρειου Παγου ...με κρασια και κιθαρες ..και την Αθηνα φωτισμενη απο κατω....

 

[tripakias]

Τον Αρειο Παγο καλα εκαναν και τον ειπαν Παγο. Γλιστραει τοσο πολυ ο βραχος που μονο με παγο μπορει να συγκριθει. Κι αμα ανεβεις αποζημιωνεσαι και με το παραπανω. Πιατο η Αθηνα! Φυσικο παρατηρητηριο, στεκι για τους ρομαντικους. Ρομαντικος δεν ειμαι, σιχαινομαι να δωριζω καρδουλες, να γραφω ερωτικα στιχακια, να προσφερω πεθαμενα κοκκινα τριανταφυλλα και να κανω προτασεις με χρυσα μονοπετρα, ομως τουτο δω το μερος ειναι το απολυτο must για να αφησεις το μυαλο σου να πεταξει, να το λευτερωσεις για λιγο πριν το ξανασκλαβωσουν τα προβληματα και το αγχος. Κι εχει μπολικα απο δαυτα αυτη η πολη, πανεθεμα την. Κι αν δυσει ο ηλιος εισαι ακομα πιο τυχερος. Το σκοταδι -οπως και το φρεσκο χιονι- εχει την ικανοτητα να κρυβει την ασχημια και τη βρωμια των πολεων.

Οσο αγρια κι αν ειναι η νυχτα γαληνευει την ψυχη. Σε μια γωνια μακρυα απο τον πολυ κοσμο και τους τεχνητους ηχους, με μια δυο, αντε τρεις μπυρες (μην πιεις παραπανω θα γκρεμοτσακιστεις και θα σε ψαχνουν), μια αγκαλια, ενα φιλι κατω απο τον εναστρο αττικο ουρανο, ατενιζοντας το μελλον με θεα τα λαμπιονια του Athens by night (αχ καημενε, που να 'ξερες το 2005 πως θα 'ναι το μελλοντικο 2012!).

Κι επειδη σημερα, Καθαρα Δευτερα του 2005, δεν γυρνοβολω με την κοπελα μου αλλα με την οικογενεια μου κι ουτε σκοπο εχω να σαβουριαστει καποιος απο μας, να σπασει κανα παϊδι και να τρεχουμε, ανεβηκαμε καταμεσημερο. Ενταξει εχει πολυ κοσμο, της εταιρας γινεται για να ακριβολογουμε. Αλλος ανεβαινει, αλλος κατεβαινει, αλλος γλιστραει και προσπαθωντας να κρατηθει πιανει τον διπλανο του και τον ριχνει, αλλος πεφτει απο μονος του, χαμος. Τα Χριστουγεννιατικα παγοδρομια της Κεντρικης Ευρωπης πιο λιγα θυματα εχουν.

Βαζουρα; Δεν λες τιποτα. Αλλα δεν ενοχλει γιατι ειναι χαρουμενη και αισιοδοξη. Να δεις πολλα σημερα δεν μπορεις κι ουτε θελεις. Πρωτ' απ' ολα για να φτασεις μπροστα πρεπει να πεταξεις δυο τρεις απο κατω. Το πληθος σχολιαζει κυριως τις προσπαθειες των πολυχρωμων χαρταετων να σταθουν στον αερα. Χασκογελωντας με τις αποτυχιμενες και επιδοκιμαζοντας τις επιτυχιμενες. Που να λευτερωθει και να ταξιδεψει το μυαλο με τετοιο πανικο; Η λειτουργια του Βραχου αχρηστευεται παντελως τουτη τη μερα. Κι ο,τι εγραψα παραπανω για ηρεμιες, νυχτες και γαληνες πανε στραφι... Μπουρδες, τριχες κατσαρες...

 

[fenia42]

Ρομαντικός δεν είναι μόνο αυτός που γράφει ποιήματα στην αγαπημένη του και της στέλνει καρδούλες. Ο Άρειος Πάγος είναι και για μένα ένα πολύ όμορφο μέρος που του αποδίδω τη ρομαντική χρειά που του δωσες κι εσύ. Ισως οι ομορφες αναμνήσεις μας να το κάνουν ρομαντικό.

 

[piccolo_mondo]

Γεια σου βρε τριπακια..! Θυμηθηκα οτι ειχα ξεκινησει να διαβαζω την ιστορια σου (θυμηθηκα τον Εκτορα να ανεβαινει με το ασανσερ).. Μετα χαθηκες. Μην χανεσαι ομως, μου αρεσεις!

 

[tripakias]

Η περιπετειωδης καταβαση απο τα σκαλοπατια της λαξεμενης πετρας εχει αισιο αποτελεσμα με μηδενικους τραυματισμους. Μια συντομη βολτα στη Διονυσιου Αεροπαγειτου πλαι στο θεατρο του Ηρωδου Αττικου και υπο την αυρα του Παρθενωνα μας φερνει στη συμβολη των οδων Ροβερτου Γκαλι, Αποστολου Παυλου και του μονοπατιου που οδηγει στο Λοφο του Φιλοπαππου.

Οι μουσικες απο τα παραδοσιακα συγκροτηματα αρχιζουν σιγα σιγα να ηχουν στ' αυτια. Ανθρωποι πανε κι ερχονται. Οικογενειες με μικρα και μεγαλα παιδια, νεοι γονεις με μωρα στα κοροτσακια και πιτσιρικια με το απαραιτητο μπαλονι ηλιου ανα χειρας, ζευγαρια νεαρης και ωριμης ηλικιας, παρεες παντος συνδυασμου, ανθρωποι γελαστοι κατα βαση. Φουσκωμενοι απο εθνικη υπερηφανεια μετα την προσφατη διοργανωση των Ολυμπιακων Αγωνων και τον αναπαντεχο θριαμβο του Euro 2004!

Καπου αναμεσα στα δεντρα μικρα γλεντια εχουν στηθει. Εδω ο κοσμος γιορταζει τα κουλουμα. Ορχηστρες επαγγελματικες και ερασιτεχνικες συνοδευουν το πληθος στο ξεφαντωμα. Διασπαρτοι χαρταετοι προσπαθουν να απογειωθουν αντιμετωπιζοντας αρκετες δυσκολιες αφου δεν τους βοηθαει ιδιατερα το αερακι που φυσα. Ειναι αδυναμο και ικανο μονο να παρασυρει τη μυρωδια της ζεστης φασολαδας. Φυσικα οπως παντου στην Ελλαδα, περα απο τα καζανια με τη φασολαδα υπαρχουν πλαστικα πιατακια με ελιες, χαλβα, ταραμα και αλλα νηστισιμα εδεσματα και βαρελια με κρασι που προσφερονται αφθονα και δωρεαν στον κοσμο. Λεφτα υπαρχουν αλλωστε εξαιτιας της ακμαζουσας ελληνικης οικονομιας.

Σχεδον κατω απο καθε δεντρο μια οικογενεια κανει νηστισιμο πικ-νικ. Ο ηλιος ειναι εντονος και ο ιδρωτας ταλαιπωρει και οσους κλωθογυριζουν αλλα κυριως οσους χορευουν. Στο δικο μας γλεντι επιφανης δημοτικη συμβολος -καποιας αρκετα μεγαλης ηλικιας- λικνιζεται στους ρυθμους του τσιφτετελιου.
Διπλα μας στεκεται ενα ζευγαρακι. Το παληκαρι εχει τυλιξει απο πισω με τα χερια του το λαιμο της κοπελας τοποθετωντας το κεφαλι του πλαι στο δικο της:
- Κοιτα πως χορευει το σουργελο! Χαχαχα...
- Σ' αυτες τις προχωρημενες ηλικιες δεν λεμε χορευει, αλλα κυματιζει.

Ειναι απο τις πιο πετυχημενες ατακες που εχω ακουσει. Και ο συνδυασμος της με την εικονα δεν μου αφηνουν πολλα περιθωρια να μην γελασω.

 

[chris7]

Πολύ ωραία και συγκινητική ιστορία.
Να είσαι καλά.

 

[tripakias]

Ενταξει φαγαμε τις φασολαδες μας, τις λαγανες μας, ηπιαμε κρασακι αλλα για τον Πατερα μου δεν νοειται μεσημεριανο φαγητο αν δεν καθισεις στο τραπεζι. Ετσι η γρηγορη απομακρυνση απο το Λοφο του Φιλιπαππου ηταν μονοδρομος. Γρηγορη βεβαια σχετικο ειναι, γιατι υπαρχει εντονο μποτιλιαρισμα μεχρι να πιασουμε την Αποστολου Παυλου.

Το Θησειο ειναι αρρηκτα συνδεδεμενο με τα φοιτητικα μου χρονια. Αποτελεσε το ενα απο τα δυο βασικα πρωινομεσημεριαναπογευματινοβραδινα στεκια μου (το αλλο η Φωκιονος Νεγρη). Αν εξαιρεσεις τις ωρες υπνου που σπαταλουσα στο σπιτι μου, η “Αυλη” ( οχι πως δεν πηγαινα και στα αλλα μαγαζια) πρεπει να 'ταν ο χωρος που ξοδευα τις περισσοτερες ωρες της βδομαδας. Τον πεζοδρομο της Ηρακλειδων διασχιζοντας τον τα ησυχα πρωινα, θαρρεις πως περπατας σε καποιο χωριουδακι, που ειναι πνιγμενο στις ανθοφορες αυλες και στα αυτια σου φτανει ο ηχος των ζαριων απο το καφενειο. Μονο η κυρα Μαριω λειπει, να βγει με τον ασημενιο στολισμενο με σεμεδακι δισκο για να σε τραταρει γλυκο κερασακι κι ενα παγωμενο ποτηρι νερο. Ενω απο το μεσημερι κι επειτα οι μουσικες απο τα πολυβουα καφε σε συντροφευουν καθως ανηφοριζεις για την επιστροφη, πατωντας πανω στις ραγες του παλιου τραμ κι αγναντευοντας τον Παρθενωνα, που σαν βραδιασει παιρνει αυτο το υπερλαμπρο χρυσαφενιο χρωμα.

Καλα μη φωναζεις, δεν κανεις μια μερα να πας και να 'ρθεις στην Ηρακλειδων, δυο λεπτακια θες και βρισκεσαι στην Α. Παυλου.

Η πεζοδρομηση της Α. Παυλου περα της διευκολυνσης που προσφερει στον κοσμο να την περπατησει και να απολαυσει ανετα την ομορφια του Θησειου αλλα και τη θεα στην Ακροπολη, κατι τετοιες μερες θυμιζει λιγο τη βαρκελωνεζικη Ramblas. Ταχυδακτυλουργοι που με επιδεξιο τροπο αλλαζουν κορινες και μπαλες στα χερια τους, ανθρωποι που βγαζουν φωτιες απ' το στομα, ακινητες και αγελαστες φιγουρες που αλλαζουν σταση ή γκριματσα αν ριξεις ενα νομισμα στο τσιγκινο κονσερβοκουτι τους, χορευτες, μουσικοι, ζωγραφοι που με λιγα ευρω σου φτιαχνουν το πορτραιτο αλλα και αλλοι που πωλουν τις δημιουργιες τους, μπαλοναδες και παντως τυπου μικροπωλητες που εχουν βγει για το αρκετα καλο -πλην δυσκολο- σημερινο μεροκαματο.

Οπως καταλαβαινεις κι ενα με δυο λεπτα να σταματησεις στον καθενα, κανα μισαωρο το κανεις μεχρι να φτασεις στην Αγ. Ασωματων και το σταθμο του ηλεκτρικου στο Θησειο. Εμεις παλι σταματουσαμε λιγο παραπανω μεχρι να αποφασισει ο Πατερας μου να μας συμμαζεψει:

-Αντε ρε παιδια, προχωρηστε, ειπε με καπως παραπονιαρικο τονο.
-Αντε παιδια παμε, ο μπαμπας σας πεινασε, σιγονταρησε η Μανα μου.
-Τι πεινασε; Τωρα δεν τρωγαμε; Απορησε η αδερφη μου.
-Αντε βρε, δεν πεινασα, δεν θα βρουμε να καθισουμε.
-Ε, ας παμε για καφε αμα δεν βρουμε.
-Μπαμπα νομιζα πως σ' αρεσουν αυτα, ετσι δεν ειναι; Ρωτησα για να εισπραξω αρνητικη απαντηση με το βλεμμα του.

Που ημουν λαθος ομως; Τον θυμομουν που μας πηγαινε σε τετοια θεαματα και φαινοταν πως το δισκεδαζε πολυ. “Μαλλον πειναει ή κουραστηκε γι' αυτο δεν το παραδεχεται” σκεφτηκα. Ομως η εξηγηση ηρθε λιγο παρακατω που ενας κλοουν εκανε διαφορα αστεια. Ενας κυριος, που κατηφοριζει με τη γυναικα του και το μικρο του γιο, βλεποντας τον κλοουν σχεδον βαριεστημενα ψελλιζει: “Σαχλαμαρες!”. Αμεσως ανεβαζει στους ωμους του τον πιτσιρικα κι μ' ενα πλατυ χαμογελο του λεει: “Κοιτα, κοιτα!”

 

[paefstra]

Tripakias, είσαι ο θεός των Μικρών Πραγμάτων. Και γ' αυτό μας συγκινείς.

 

[tripakias]

Tripakias, είσαι ο θεός των Μικρών Πραγμάτων. Και γ' αυτό μας συγκινείς.

Νταξ βρε, η ιστορια εχει αναφορα στην περιοδο της αποκριας αλλα συ βαλθηκες να με ντυσεις ινδιανο...

 

[paefstra]

Νταξ βρε, η ιστορια εχει αναφορα στην περιοδο της αποκριας αλλα συ βαλθηκες να με ντυσεις ινδιανο...

Μα όλοι το ίδιο λέμε εδώ στην παρέα, και η Καθιστή Αρκούδα και ο Αετός του Ήλιου και ο Πολεμικό Πνεύμα Που Τραγουδά :xmas_mrgreen: