Ισραήλ Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν η μέρα Σάββατο...

[pattyyy]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία και όμορφες φωτογραφίες! Παρακολουθώ με ενδιαφέρον!

 

[ευαγγελια]

Eτσι ειναι ο taver!! Μεγας συγγραφεας!!!!
Για γραψε και για τα παγωμενα μπυρονια στην Kalia beach Κωστα!!!

 

[taver]

Eτσι ειναι ο taver!! Μεγας συγγραφεας!!!!
Για γραψε και για τα παγωμενα μπυρονια στην Kalia beach Κωστα!!!

Έ... Έ... Έρχεται! (το πρωί όμως, ε?)

 

[GTS]

Εγώ βλέπω μέγα-χώσιμο στο Κώστα από τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους....γράφτε κι εσείς κάτι, όλα το παιδί θα τα γράψει? Και τα μπυρόνια? Έλεος...

 

[taver]

Τι συνηθισμένο, θα μου πείτε… Μπάνιο… Λες και δεν έχουμε παραλίες στην Ελλάδα…. Κι όμως όχι. Αυτό το μπάνιο είναι ξεχωριστό. Διότι θα το κάνουμε στη Νεκρά Θάλασσα. Η οποία, μπορεί μεν να είναι λίμνη, αλλά βρισκόμενη 422 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι και το χαμηλότερο σημείο στον πλανήτη. Και επιπλέον, επειδή το νερό της λίμνης είναι χαμηλότερα από τη θάλασσα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να κυλήσει προς αυτή, με αποτέλεσμα οι βροχοπτώσεις να ανανεώνουν απλώς το νερό που χάνεται από την εξάτμιση της λίμνης.. Το τελικό αποτέλεσμα, είναι η λίμνη να έχει τεράστια συγκέντρωση σε αλάτι (το οποίο δεν εξατμίζεται), σε επίπεδα ρεκόρ (Salinity πάνω από 30%)… Όπως μας είχαν μάθει κάποτε στη Φυσική στο σχολείο, όσο μεγαλύτερη είναι η συγκέντρωση του νερού σε αλάτι, τόσο μεγαλύτερη και η άνωση που ασκεί… Και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι τύποι εδώ. Όλοι οι επισκέπτες σχεδόν της περιοχής πάνε μια φορά για μπάνιο, για να νιώσουν πως είναι να κολυμπάνε με τόση άνωση!

Φτάνουμε λοιπόν στην πρώτη, πιο κοντινή παραλία της Νεκράς Θάλασσας, ονόματι Kalia Beach. Εκεί πληρώνουμε μια ακριβούτσικη είσοδο για να μπούμε, φοράμε τα μαγιό μας, και βουτάμε στο νερό…. Περίπου δηλαδή. Γιατί το αλάτι είναι τόσο πολύ, που αν ακουμπήσει σε χείλια ή μάτια προκαλεί έντονη αίσθηση αηδίας. Και γιατί, απλά είναι τόσο έντονη η άνωση που είναι αδύνατο να κολυμπήσεις κανονικά. Και μόνο για να κατεβάσεις «κάτω» τα πόδια και να βρεθείς σε όρθια θέση, θέλει αρκετή προσπάθεια… Αν τα καταφέρεις, η άνωση σε σηκώνει αρκετά ψηλά, με μεγάλο μέρος από το σώμα να παραμένει έξω από το νερό!



Ένα σκοινί μέσα στο νερό περιορίζει το διαθέσιμο χώρο για κολύμβηση: Υποθέτω είναι επειδή βρισκόμαστε δίπλα στα σύνορα με την Ιορδανία, και φοβούνται για παραβιάσεις των συνόρων από το νερό.

Βγαίνουμε από τη λίμνη, πασαλειφόμαστε με τις υποτίθεται θεραπευτικές λάσπες στην παραλία, και … τρέχοντας για το ντους. Ε, τώρα κάποιος μας κάνει πλάκα. Δε μπορεί. Το έδαφος τσουρουφλίζει: Είναι τόσο ζεστό που είναι αδύνατο να κάνεις 10 βήματα, και οι ντουζιέρες είναι κάπου 50 μέτρα μακριά…. Κακήν κακώς καταφέρνουμε και φτάνουμε, κάνουμε το ενδελεχές ντους να φύγουν από πάνω μας τα στρώματα από τη λάσπη και το αλάτι, και έρχεται η ώρα για το δεύτερο άθλο, αυτό της επιστροφής στην ομπρέλα μας.

Κατά τα άλλα, το μέρος έχει ελαφρώς τα χάλια του. Σαν παρακμιακή παραλία κοντά στη Λούτσα (τυχαία αναφορά), είναι γεμάτη από πουλμανάτους τουρίστες που έρχονται για να δοκιμάσουν το μπάνιο εδώ, και οι χώροι/υποδομές που προσφέρονται είναι τελείως βασικοί, παρά το τσουχτερό εισιτήριο… Στεγνώνουμε λιγάκι και μεταφερόμαστε γρήγορα στο μπαρ της «παραλίας». Αυτοδιαφημίζεται ως το χαμηλότερο μπαρ στον κόσμο, 418 μέτρα χαμηλότερα από την επιφάνεια της Θάλασσας, και η πρώτη μας ευκαιρία στο Ισραήλ να δοκιμάσουμε τη ντόπια draft μπύρα (όχι κάτι ιδιαίτερο, είναι η αλήθεια). Λίγο αργότερα βρισκόμαστε και πάλι στα αυτοκίνητα.



Έξω από την Ιερουσαλήμ, ο δρόμος περνάει δίπλα στα σύνορα με τη Δυτική Όχθη… Σύνορα, που πλέον, το Ισραήλ σηματοδοτεί με ένα ψηλό τείχος, σαν αυτό του Βερολίνου ακόμη και σε τεχνοτροπία, το οποίο κτίζεται για να χωρίζει τις 2 περιοχές. Το βλέπουμε σε αρκετό μήκος. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα και από αυτό που είδα από την άλλη πλευρά (παρότι δεν περάσαμε): Μεγάλες πολυτελείς κατοικίες, όμορφα κτήρια διαμερισμάτων με πισίνες κλπ, ελεύθεροι χώροι, πλούσιες περιοχές.

Και αν η πρωινή κίνηση ήταν ένα αίσχος, δεν ήταν τίποτα μπροστά στην απογευματινή… 3 ώρες σχεδόν μας πήρε να πάμε από τη Νεκρά Θάλασσα στο Τελ Αβίβ, απόσταση που δεν είναι ούτε 100 χιλιόμετρα. Όταν πλέον φτάσαμε, ήμασταν τόσο πτώματα που ούτε άλλο sightseeing μπορούσαμε να κάνουμε ούτε τίποτα. Απλά κατευθυνθήκαμε στην παραλία ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο μας, για ένα τελευταίο απογευματινό μπανάκι.

Για το βραδινό μας φαγητό, έχουμε κλείσει τραπέζι σε ένα όμορφο εστιατόριο. Ονομάζεται Orna & Ella, και βρίσκεται στην οδό Σένκιν, τον πιο κεντρικό εμπορικό δρόμο του κέντρου της πόλης. Θα πάρουμε αυτοκίνητο για να πάμε, αποφασίσαμε. Και αυτό κάνουμε. Βρουμ Βρουμ φτάνουμε, περνάμε από τα πιο όμορφα μέρη της πόλης, με πλούσιες γειτονιές, όμορφα κτήρια κλπ (λεωφόρος Rothschild και πέριξ), παρκάρουμε σε ένα κλειστό γκαράζ, και πάμε στο εστιατόριο. Φτάνουμε 15 λεπτά περίπου πριν από την προγραμματισμένη ώρα της κράτησης που έχουμε κάνει…

Για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι ο Traveller επιλέγει εστιατόρια από το Gay guide (τόσο ο μαγαζάτορας όσο και τα γκαρσόνια… - μετά τις σπόντες για τα ταχυφαγεία, δικαιούμαι να το ξεφτιλίσω κι εγώ στο πείραγμα, έ?), αλλά το φαγητό για μια ακόμη φορά ήταν εξαιρετικό, και τα γλυκά ακόμη καλύτερα….



Μετά το φαγητό, και πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο, είναι ώρα για μια βόλτα από το λιμάνι του Τελ Αβίβ. Όπου οι παλιές αποθήκες του Λιμανιού έχουν μετασκευαστεί, και σήμερα στεγάζουν καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ κλπ. Κάτι σαν τη Μαρίνα Φλοίσβου ή το South Street Seaport στη Ν. Υόρκη. Όμορφη, ζωντανή , καλοκαιρινή κατάσταση, σε μια όμορφη, ζωντανή, καλοκαιρινή πόλη. Κοντοστεκόμαστε σε μια τηλεόραση που δείχνει Μουντιάλ για να θαυμάσουμε το τέταρτο γκολ της Γερμανίας επί της Αυστραλίας, και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στο όμορφο μέρος.

Στο τέλος, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Μπορεί να μην είναι πολύ νωρίς, αλλά έχουμε πολύ, πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο….

 

[ΕΡΣΗ]

Ένα συμπέρασμα προκύπτει από αυτήν την εκδρομή σας: οι gay του Ισραήλ, αν μη τι άλλο, ξέρουν να τρώνε.

 

[taver]

Και μερικές ακόμη τελευταίες φωτογραφίες από το Ισραήλ - και από αύριο θα σας περιγράψω την επεισοδιακή επιστροφή στην Αθήνα...

Νεκρά Θάλασσα, λοιπόν...:

Το χαμηλότερο μπαρ του κόσμου... (τετρακόσια τόσα μέτρα χαμηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας):

Περατζάδα στο λιμάνι του Τελ Αβίβ:

 

[ευαγγελια]

ιδου το εν λογω τειχος των Ισραηλινων

και το μπαρ στην Νεκρα θαλασσα

 

[ευαγγελια]

Και επειδη και στο εταιρο εστιατοριο γονατισαμε τα πιατα
Ιδου ενα απο τα ωραιοτερα λαυρακια που εχω φαει....
Orna & Ella
Εψαξα να βρω website, αλλα δεν βρισκω τιποτα. Ζητησα στο τελος μια καρτα και μου εδωσαν μια με εβραικα !!!!
Orna and Ella / Tel Aviv, Israel - a set on Flickr

Ιδου και το λαυρακι

 

[Traveller]

Μια παλιά Εβραική παροιμία taver λέει...

"Καλύτερα σε Εβραικό gay εστιατόριο παρά σε λαικό Μαδριλένικο ταχυφαγείο"

Υ.Γ. Δεν μου προξενεί καμία εντύπωση ότι τα εστιατόρια της προσωπικής μου συλλογής, gay ή straight, ήταν άπαιχτα... είδηση θα ήταν να μην είναι...

 

[taver]

Ούτε λόγος για πρωινό. 03:30 είμαστε στο πόδι, και 03:50 έχουμε κατέβει στη Ρεσεψιόν κι έχουμε κάνει και check-out. Φορτώνουμε τα πράγματα και πάλι στο αυτοκίνητο, και ξεκινάμε για αεροδρόμιο. Στο δρόμο, συζητάμε για τον τίτλο της ιστορίας αυτής, κι όλοι μαζί υιοθετούμε την πρόταση - του Traveller νομίζω - που διαβάζετε στον τίτλο. Πρώτη στάση, στο γραφείο ενοικίασης. Παραδίδουμε το αυτοκίνητο, και παίρνουμε και πάλι το shuttle για το terminal 3. Φτάνουμε εκεί στις 04:30 περίπου. Η πτήση μας είναι στις 7:00. Έχουμε χρόνο, λέμε….

Κούνια που μας κούναγε….

Πλησιάζουμε προς τα check-in. Μια κυρία, μας ρωτάει που πηγαίνουμε. Αθήνα, απαντάμε, με την Aegean. Α, ωραία μας λέει. Σταθείτε σ’ αυτή την ουρά. Αυτό και κάνουμε. Όταν έρχεται η σειρά μας, μια κυρία έρχεται και μας πιάνει την κουβέντα…
- «Μαζί ταξιδεύετε?»
- «Ναι, μαζί.»
- «Από πού γνωρίζεστε?»
- «Από ένα forum»
κι άλλα πολλά ακολουθούν. Μας παίρνει τα διαβατήρια, κάπου πηγαίνει (εν τω μεταξύ οι πίσω μας στην ουρά μας προσπερνάνε και συνεχίζουν). Κάποια στιγμή έρχεται, φωνάζει την Ευαγγελία, και την ζητάει να πάει παραπέρα. Κάτι τη ρωτάει, έρχεται σε μας και μας ρωτάει και μας, και μετά από πολλά δεν πείθεται και μας κολλάει κάτι αυτοκόλλητα στα διαβατήρια, και κάτι σημειώνει επάνω (στα Εβραϊκά… τρέχα γύρευε!), και μας τα δίνει.

Η Δεύτερη πράξη, είναι στο μηχάνημα. Περνάμε μία-μία τις αποσκευές & τις χειραποσκευές μας από το scanner (τα laptop χωριστά). Αφού τις ελέγχουν καλά καλά, μας κολλάνε αυτοκόλλητα πάνω σε κάθε κομμάτι, και μας στέλνουν στην Τρίτη πράξη (που δεν είναι για όλους, αλλά μόνο για μας…). Μια σειρά από πάγκους, που πηγαίνουμε και ανοίγουμε τις βαλίτσες μας για επιθεώρηση. Η υπάλληλος έρχεται, βλέπει την ακτινογραφία της βαλίτσας σε μια οθόνη, και με ένα ειδικό high-tech ραβδάκι ψάχνει στο εσωτερικό της. Βγάζω έξω όλα τα ηλεκτρικά είδη (φορτιστές, ηλεκτρικό ξυραφάκι, τα πάντα), ελέγχει καλά και καλύτερα (για τι, κανένας δεν ξέρει), και στο τέλος μου λέει να τα κλείσω όλα. Το κάνω, και με συνοδεύει ως το check-in όπου βεβαιώνεται ότι παραδίδω τη βαλίτσα μου. Το τελευταίο, είναι μόλις η τέταρτη πράξη… Η θέση μου στην πτήση Α3 929 σήμερα 14/6/2010 θα είναι η 7Α, και ευτυχώς η μεσαία θέση θα είναι κενή….

Η Πέμπτη πράξη, έρχεται στον έλεγχο χειραποσκευών. Μια κυρία βλέπει το αυτοκόλλητο στο διαβατήριο μου, και ανάλογα μ’ αυτό με στέλνει στην κατάλληλη ουρά για έλεγχο. Εμείς και οι πέντε πάμε στην ουρά 1, και μετά από ενδελεχή scan των χειραποσκευών μας, και πέρασμα από το metal detector, επιτέλους θεωρούμε ότι τελειώσαμε… Πριτς! Έχουμε και έκτη πράξη: τον έλεγχο των διαβατηρίων για την έξοδο… Η ουρά ευτυχώς εδώ είναι μικρή, και φεύγουμε γρήγορα… Οι περισσότεροι δηλαδή, γιατί κάποιοι έχουν και πάλι μια μίνι ανακρισούλα!

Είναι αισίως 06:20 και έχει ξεκινήσει το boarding για την πτήση μας. Πραγματικά, αν είχαμε έρθει 2 ώρες πριν την πτήση, θα την είχαμε χάσει. Παίρνουμε στα γρήγορα ένα καφέ και πρόχειρο φαγητό με τα τελευταία μας χρήματα, και πηγαίνουμε στο αεροπλάνο, στην πύλη Β12 αν θυμάμαι καλά.. Επιβιβαζόμαστε σε ένα σχεδόν άδειο Α320 της Aegean, και φτάνει η ώρα της αναχώρησής μας. 5 λεπτά πριν από το προγραμματισμένο έχουμε ήδη φύγει από την πύλη του terminal, και μετά από λίγο απογειωνόμαστε από το διάδρομο 30 με ευθεία πορεία ως τον 03L του Ελ. Βενιζέλος. Το πρωινό είναι ακριβώς το ίδιο με την πτήση προς το Tel Aviv, ενώ κατά τα άλλα δε μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολλά από την πτήση… Ήμασταν όλοι αρκετά «κομμάτια» για να μπορούμε να κάνουμε παρατηρήσεις…

Άφιξη αρκετά νωρίτερα από την ώρα μας στο Ελ. Βενιζέλο, μεταφορά με λεωφορειάκι ως το terminal, immigration σε 1 δευτερόλεπτο, η βαλίτσα μου με το priority tag με περίμενε στον ιμάντα ήδη, χαιρετώ τους υπόλοιπους στα γρήγορα και τρέχω να πάρω ταξί για να πάω στο γραφείο. Μια εργάσιμη ημέρα ξεκινά…

 

[dmdoc]

Υ.Γ. Δεν μου προξενεί καμία εντύπωση ότι τα εστιατόρια της προσωπικής μου συλλογής, gay ή straight, ήταν άπαιχτα... είδηση θα ήταν να μην είναι...

Εννοείται...αφού το γούστο σου έχει γράψει ιστορία!!!!