villi
Member
- Μηνύματα
- 1.088
- Likes
- 2.790
Πολύ όμορφα μας ταξίδεψες και στο Μπαλί!Περιμένουμε διακαώς Ινδία...
- Thread starter mbthemis
- Ημερομηνία δημιουργίας
Η πτήση μας για την Ινδία πέρασε ακόμη μια φορά μέσω της Κουάλα Λουμπούρ. Φτάνοντας στο σχετικά καινούριο αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι του Νέου Δελχί εντυπωσιαστήκαμε από την τεράστια μοκέτα που διέτρεχε όλο το αεροδρόμιο, και έχοντας τις φοβίες μας σχετικά με την καθαριότητα της Ινδίας αναρωτηθήκαμε πως καταφέρνουν να καθαρίσουν μια τόσο μεγάλη επιφάνεια. Παρόλα αυτά τα πάντα φαίνονταν πεντακάθαρα και εξαιρετικά φροντισμένα. Οι άνθρωποι αμέσως ξεχωρίζουν σε σχέση με άλλες περιοχές του κόσμου. Οι Ινδοί είναι κατά 70% Ινδουιστές κατά 25% μουσουλμάνοι, κατά 5 % Σιχιστές και λοιπές θρησκείες το υπόλοιπο. Οι Ινδουιστές έχουν συνήθως στο μέτωπο την διακόσμηση της κόκκινης βούλας, ενώ οι μουσουλμάνες γυναίκες καλύπτουν περισσότερο το κεφάλι τους από της Ινδουίστριες και οι άντρες που είναι Σιχιστές έχουν ένα τουρμπάνι, τυλιγμένο γύρω από τα μαλλιά τους τα οποία απαγορεύεται να κόψουν, όπως και το μούσι τους το οποίο είναι πάντοτε πλούσιο.
Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν οι αντιπρόσωποι από το πρακτορείο Le Passage to India Tours and Travels που συνεργάζεται με το VersusTravel για να μας παραλάβουν . Όπως αποδείχτηκε αργότερα είναι από τα μεγάλα πρακτορεία στην Ινδία και από τα καλύτερα. Οι ξεναγοί σε κάθε στιγμή μας είχαν υπό την προστασία τους. Η εξυπηρέτηση πριγκηπική, μιας και το serviceήταν πραγματικά μοναδικό έως και υπερβολικό, με την εμμονή να μας ανοίγουν την πόρτα συνέχεια. Το αυτοκίνητό μας ήταν σχετικά καινούριο, και στο κέντρο του πίνακα οργάνων δέσποζε ένα μικρόα αγαλματάκι του θεού ελέφαντα (Ganesha) για να φέρει καλή τύχη. Το πρόγραμμα περιλάμβανε μια μίνι ξενάγηση στο Νέο Δελχί, έως ότου να έρθει η ώρα για την αναχώρησή μας προς την πόλη της Άγκρα. Η πρώτη εικόνα από το Νέο Δελχί είναι εντυπωσιακή. Μεγάλα κτίρια, αρχοντικά, πολύ πράσινο, και ξαφνικά παράγκες χαλάσματα και άστεγοι. Είναι μια πόλη που από περιοχή σε περιοχή έχει τεράστιες αντιθέσεις. Κάποιες συνοικίες είναι αναπτυγμένες στα δυτικά πρότυπα, ενώ κάποιες άλλες είναι χαλάσματα όπως στην ταινία «slumdogmillionaire» (η περιοχή εκεί βέβαια ήταν στο Μουμπάι).Το κέντρο του Δελχί είναι σαν να περνάς τα σύνορα σε μια άλλη χώρα σε σχέση με την υπόλοιπη Ινδία. Τεράστιες λεωφόροι που θύμισαν τη Σαν Ελιζέ στο Παρίσι, επιβλητικά κτίρια σε δυτικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, και τεράστιες εκτάσεις με πάρκα και επιβλητικότατες οικίες επισήμων θύμιζαν το Λονδίνο ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όπως μάθαμε οι Άγγλο, με τα τόσα χρόνια κατοχής τους, άφησαν το σημάδι τους στην αρχιτεκτονική αλλά και στο νομικό σύστημα της χώρας, στην διοικητική οργάνωση. Αν κάποιος περιηγηθεί μόνο στο κέντρο του Δελχί, θα νομίζει ότι η πόλη είναι πεντακάθαρη, επιβλητική, πλούσια και χωρίς ίχνος ψεγαδιού. Όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, πολλοί από τους πολιτικούς τους έχουν αυτήν ακριβώς την εντύπωση. Στα περίχωρα όμως, στο φανάρι, μια ζητιάνα μας χτύπησε το παράθυρο ζητώντας επιτακτικά ελεημοσύνη ξαναφέρνοντάς μας στην πραγματικότητα. Kάτω από τις γέφυρες οι φτωχοί της κατώτερης κάστας είχαν δημιουργήσει τα προσωρινά τους καταλύματα ζώντας κυριολεκτικά στο δρόμο. Η κίνηση στο Νέο Δελχί ήταν υπαρκτή, όμως δεν ήταν τόση όση περιμέναμε. Οι μεγάλες λεωφόροι συνέβαλαν σε αυτό όπως και η καλή ρυμοτομία του κέντρου. Στο δρόμο είδαμε για πρώτη φορά τα πρασινοκίτρινα τρίκυκλα ταξί που λέγονται τουκ τουκ και τα οποία είναι απίθανο πόσους πολλούς επιβάτες μπορούν να χωρέσουν παρά το μικρό τους μέγεθος. Η ταμπέλα πίσω τους “pleaseHorn” μας έδωσε μια ιδέα γιατί γινόταν αυτός ο πανζουρλισμός από κορναρίσματα γύρω μας . Για πρώτη φορά είδαμε και τα rickshawτα τρίκυκλα ταξί - ποδήλατα με θέσεις επιβατών από πίσω όπου την κινητήρια δύναμη την δίνει ο ταλαίπωρος οδηγός, ο οποίος αγκομαχά σe ουκ ολίγες περιπτώσεις εύσωμων επιβατών, ή τεραστίων λοιπών φορτίων.
Τα περισσότερα αξιοθέατα στον Νέο Δελχί, είναι μωαμεθανικού ρυθμού και προέλευσης. Ρωτώντας μάθαμε πως στην ιστορία της Ινδίας στην αρχή υπήρχαν οι μαχαραγιάδες (maharaja = μεγάλοι βασιλιάδες) οι οποίοι κυβερνούσαν τις κατά τόπους περιοχές, μέχρι που οι Μογκούλοι μωαμεθανοί κατέλαβαν όλη την Ινδία και επηρέασαν την αρχιτεκτονική και τα μνημεία. Οι Μογκούλοι ήταν μια μίξη απογόνων του Τζέκινγκ Χαν, αλλά και μωαμεθανών πριγκίπων οι οποίοι απέκτησαν τόσο μεγάλη δύναμη που σήμερα η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει σε κάποιον την κατοχή τεράστιας δύναμης και πλούτου.
Ο πρώτος μας ξεναγός ένας εύσωμος Ινδουιστής από την τάξη (κάστα) των προνομιούχων ιερέων όπως δεν παρέλειψε να μας τονίσει, ίδρωνε και κατά-ίδρωνε από την εξαιρετικά μεγάλη υγρασία και την σχετική ζέστη, όμως ήταν πολύ ευγενικός και παθιασμένος με την δουλειά του.
Το πρώτο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν ο πρόγονος του Τάζ Μαχάλ που είχε χτιστεί με πολύ παρόμοιο τρόπο με το ξακουστό μνημείο, όμως είχε κόκκινη πέτρα αντί του κατάλευκου μαρμάρου που έχει το Τάζ. Το κτίσμα του μαυσωλείου του Humayunείναι φτιαγμένο την μουσουλμανική περίοδο κατοχής των Μογκούλων. Το μαυσωλείο έχει τεράστιο μέγεθος λιτή αρχιτεκτονική και συνδυασμό λευκής και κόκκινης πέτρας. Οι αραβικές αψίδες και το σχέδιο ήταν τόσο επιβλητικά, που αξίζει να αναφερθεί, πως αν είχε και αυτό το μάρμαρο του Τάζ ίσως να το συναγωνιζόταν. Το εσωτερικό ήταν λιγότερο επιβλητικό από το εξωτερικό, με τους τάφους των βασιλιάδων σε ένα λιτό μαρμάρινο πλαίσιο το οποίο όπως μας εξήγησαν είναι κενό από μέσα, και ο πραγματικός τάφος βρίσκεται από κάτω του, σε κάποιο βάθος. Τα κουνούπια ήταν αρκετά στην περιοχή και επιστρατεύαμε το εξαιρετικά χρήσιμο αντικουνουπικό με Deetώστε να είμαστε σχετικά ασφαλείς.
Σχετικά γρήγορα τελείωσε η πρώτη ξενάγηση, και μετά από μια στάση για σουβενίρ που μας υποχρέωσαν να κάνουμε με την παρότρυνση φυσικά πως αν δεν θέλουμε δεν ψωνίζουμε, συνεχίσαμε το ταξίδι μας μέσω της νέας εθνικής οδού για την πόλη της Άγκρα.
Στο δρόμο θαυμάσαμε τον οργασμό δόμησης με νέα κτίρια κατοικιών και γραφείων στα περίχωρα του Δελχί, ενώ παραέξω το τοπίο άλλαζε και γινόταν αποκλειστικά αγροτικό, με ορυζώνες και λοιπές καλλιέργειες, μικρά χωριά, αλλά και αχυρένιες καλύβες ανάμεσα στα χωράφια για τις ανάγκες της αγροτικής ζωής. Στο δρόμο ξαφνικά συναντήσαμε μποτιλιάρισμα, αλλά ο θαρραλέος και κατά τα άλλα προσεχτικότατος οδηγός μας, δε δίστασε όπως και άλλοι οδηγοί γύρω του, να κάνουν επιτόπου αναστροφή μέσα σε κλειστό ρεύμα κυκλοφορίας και για μισό χιλιόμετρο να οδηγήσουν ανάποδα όπως στις ταινίες ως την παρακαμπτήριο διασταύρωση. Περιττό να σας πω μετά από αυτό αναρωτηθήκαμε αν είχε κάποιο νόημα στην Ινδία να βάζουμε ζώνη ασφαλείας!
Μετά από 4 ωρο περίπου ταξίδι φτάσαμε στην πόλη της Άγκρας. Εκεί νιώσαμε την διαφορά σε σχέση με το Δελχί. Οι μυρωδιές πολύ πιο έντονές, όπως και η κίνηση, αλλά και η οδήγηση του οδηγού μας, ο οποίος ελισσόταν σαν φίδι, ανάμεσα σε κάθε λογής αυτοκίνητο, ποδήλατο, πεζούς, αγελάδες, μαϊμούδες, μηχανάκια, τουτουκ, rickshaw, φορτηγά, πέτρες, σκυλιά, καμήλες, βόδια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Οι κόρνες έκαναν υπερωρίες και εμείς απολαμβάναμε τον χαμό γύρω μας. Το ξενοδοχείο ITC Mughal ήταν ένα πραγματικό παλάτι με μάρμαρα γρανίτες και εξαιρετική διακόσμηση. Τα δωμάτια παρόλο που ήταν πολυτελέστατα δυστυχώς είχαν θέμα με την υγρασία και την μυρωδιά που αυτή προκαλεί. Το δείπνο μας όμως ήταν εξαιρετικό και απολαύσαμε πλήθος τοπικών φαγητών από το τεράστιο μπουφέ προτού κλείσουμε την 1η μας μέρα.
Ξεκούραστοι την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς το Ταζ Μαχάλ. Εντύπωση μας έκανε το πλήθος του κόσμου που περίμενε για να επισκεφτεί το μνημείο, όπως και το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν ήταν ξένοι τουρίστες, αλλά Ινδοί από άλλες περιοχές της Ινδίας. Μάλιστα είχαν φροντίσει για ξεχωριστή ουρά για τους τουρίστες και ξεχωριστή για τους Ινδούς λόγω του πλήθους των . Η πύλη για την είσοδο στο Ταζ έχει παρόμοια όψη με το τάφο του Humayunόμως με το που ξεπροβάλει από την αψίδα η όψη του Τάζ Μαχάλ οι μασέλες στέκονται ανοιχτές. Η όψη του είναι παραμυθένια και δικαιολογημένα είναι το πιο πολυφωτογραφημένο μνημείο στο κόσμο. Το λευκό του μάρμαρο μαζί με τον όγκο του, την αρμονία των τρούλων με το κυρίως κτίριο, και τις αψίδες, του δίνουν μια ανυπέρβλητη ομορφιά και χάρη. Οι φωτογραφίες απλά το αδικούν. Οι 4 μιναρέδες γύρω του πλαισιώνουν το υπερθέαμα δίνοντας του ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στο χώρο και τονίζουν το μεγαλείο του κτιρίου. Ο κεντρικός υδάτινος διάδρομος που σε κατευθύνει προς το μνημείο αντανακλώντας στην επιφάνειά του την όψη του κτιρίου κάνει το Ταζ Μαχάλ να έχει ακόμα μια διάσταση και να εκτείνεται προς τη γη καθρεφτιζόμενο στο νερό του. Η υγρασία ήταν επίσης εξαιρετικά μεγάλη και καλό είναι όσοι επισκεφτείτε το Ταζ να έχετε αρκετό νερό μαζί σας, όπως και μια 2η μπλούζα για να αλλάξετε μετά το τέλος της βόλτας σας. Το Ταζ μαχάλ είναι φτιαγμένο από λευκό μάρμαρο το οποίο αλλάζει αποχρώσεις ανάλογα με το αν έχει συννεφιά ή ήλιο και φυσικά ανάλογα με την ώρα της ημέρας, ενώ οι διακοσμήσεις του αντέχουν στον χρόνο γιατί δεν είναι ζωγραφισμένες αλλά είναι εγχάρακτοι ημιπολύτιμοι λίθοι που έχουν με εξαιρετική λεπτοδουλειά και επιμέλεια συνθέσει τον μωαμεθανικού χαρακτήρα διάκοσμο του κτιρίου.
Το Τάζ Μαχάλ πήρε το όνομά του από την Mumtaz Mahal την πιο αγαπημένη σύζυγο του βασιλιά Shah Jahan ο οποίος ξεκίνησε να φτιάχνει το μνημείο για τον εαυτό του, όπως λένε οι πιο ακριβείς ιστορικές πηγές, όμως λόγω του θανάτου της αγαπημένης του πιο νωρίς από ότι περίμενε, το αφιέρωσε σε εκείνη . Στο εσωτερικό του κτιρίου βρίσκεται ο κεντρικός τάφος της Mumtaz που είναι περιτοιχισμένος με περσίδες διακοσμημένες με ημιπολύτιμους λίθους. Δεξιά και αριστερά το Τάζ Μαχάλ περιστοιχίζεται από δυο τζαμιά για να προσεύχονται οι πιστοί μουσουλμάνοι.
Ενδιαφέρον προς επίσκεψη μνημείο είναι και το baby Taz όπως το ονομάζουν. Εϊναι ένα κατά πολύ μικρότερο μαυσωλείο, του Itmad-Ud-Daula, όμως είναι πολύ περισσότερο διακοσμημένο εσωτερικά και εξωτερικά και έχει πανέμορφες οροφές που το κάνουν να εντυπωσιάζει όχι τόσο με τον όγκο του αλλά με την διακόσμηση του.
Σε αυτό το μνημείο ανοίξανε οι ουρανοί στην Άγκρα και θυμηθήκαμε ότι επισκεπτόμαστε σε περίοδο με μουσώνες την Ινδία. Γενικά ήμασταν τυχεροί με τον καιρό, και οι όποιες νεροποντές ήταν έντονες αλλά σύντομες, και δεν μας εμπόδισαν από το να απολαύσουμε το ταξίδι μας. Καλό είναι να πάρετε μαζί σας γαλότσες βροχής, ή να αγοράσετε από τοπικά καταστήματα με εξοπλισμό και ρουχισμό εργατών, πλαστικές μπότες στην απίστευτη τιμή των 1,5€ το ζευγάρι. Είναι χρήσιμες μιας και στο σημείο που μας πέτυχε η βροχή ξεχείλιζαν οι υδρορροές αλλά και οι υπόνομοι, και φυσικά οι μόνοι που χαίρονταν ήταν οι μικροί Ινδοί και Ινδές οι οποίοι έπαιζαν στα νερά αυτά πιτσιλίζοντας ο ένας τον άλλο. Μα τι αντίθεση συναισθημάτων. Παιδιά να παίζουν ξυπόλυτα σε αμφιβόλου περιεχομένου λάσπες και νερά στο δρόμο σαν φυσική συνέχεια των παραπηγμάτων στα οποία ζούνε αλλά να είναι ευτυχισμένα, χαρούμενα και γεμάτα ζωντάνια να απολαμβάνουν την ζωή και το παιχνίδι στη βροχή και στα λασπόνερα, και οι μαμάδες τους δίπλα κάτω από μια απλή τέντα να ετοιμάζουν το μεσημεριανό στο πεζοδρόμιο του δρόμου που είναι παράλληλα και το σπιτικό τους. Ποια e-coli και βλακείες . Οι αναγνώστριες θα καταλάβουν τι εννοώ.
Στην Άγκρα η κίνηση είναι μερικές φορές μεγάλο πρόβλημα, οι οδηγοί προτιμούν να κάνουν τα αυτοκίνητά τους μικρά συγκρουόμενα ώστε να τονίσουν στους μπροστινούς τους ότι βιάζονται παραπάνω και θέλουν οπωσδήποτε να περάσουν. Στην κίνηση δεν βοηθούν καθόλου τα κάθε λογής γαϊδούρια, βόδια , καμήλες, μαϊμούδες, κοτρώνες στη μέση του δρόμου και φυσικά τα δίκυκλα, τρίκυκλα και τετράτροχα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους προς πάσα κατεύθυνση. Οι Ινδές και οι Ινδοί στην όψη της ανοιχτόχρωμης συζύγου μου έμεναν με τα βλέμματα καρφωμένα πάνω της, ενώ πρέπει να πω πως και ορισμένες Ινδές μου έσκασαν και εμένα χαμογελάκια. Οι Ινδές παρά την φτώχια τους ήταν όλες ντυμένες με πολύχρωμα και ταιριαστά σάλια και με τις τοπικές φορεσιές τους. Ήταν αξιοθαύμαστο που παρόλο που σέρνονταν και κυκλοφορούσαν σε τέτοια βρωμιά και σε τέτοια νερά βροχής οι περισσότερες διατηρούνταν κομψές.
Η επόμενη επίσκεψη μας ήταν στο κόκκινο φρούριο της Άγκρα. Το φρούριο είναι εντυπωσιακά μεγάλο και όμορφο, και από εκεί θα θαυμάσετε το Ταζ Μαχάλ από μακριά όπως και θα δείτε το παλάτι και τα διαμερίσματα κατοικίας των Μογκούλων βασιλιάδων. Πραγματικά αξίζει η επίσκεψη και καλό είναι να το επισκεφτείτε κατά την διαμονή σας στην Άγκρα.
Η απογευματινή μας επίσκεψη περιλάμβανε ξενάγηση στο Fatehpur Sikri 40 χλμ έξω από την Άγκρα. Το Fatehpur Sikri ουσιαστικά είναι μια πόλη φάντασμα που έχτισε ο βασιλιάς Akbar μετά από μια προφητεία αλλά λόγω της έλλειψης νερού η πόλη σιγά σιγά εγκαταλείφτηκε. Παρόλα αυτά θαυμάζει κανείς πόσα χρήματα δαπανήθηκαν τότε και τι όμορφα παλάτια και κτίρια φτιάχτηκαν για να τα εγκαταλείψουν έτσι απλά μερικά χρόνια αργότερα.
Η μέρα μας έκλεισε με το απαραίτητο μπάνιο και το πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο μας, για να πάρουμε δυνάμεις για την επίσκεψή μας στην Ουνταϊπούρ.
Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν οι αντιπρόσωποι από το πρακτορείο Le Passage to India Tours and Travels που συνεργάζεται με το VersusTravel για να μας παραλάβουν . Όπως αποδείχτηκε αργότερα είναι από τα μεγάλα πρακτορεία στην Ινδία και από τα καλύτερα. Οι ξεναγοί σε κάθε στιγμή μας είχαν υπό την προστασία τους. Η εξυπηρέτηση πριγκηπική, μιας και το serviceήταν πραγματικά μοναδικό έως και υπερβολικό, με την εμμονή να μας ανοίγουν την πόρτα συνέχεια. Το αυτοκίνητό μας ήταν σχετικά καινούριο, και στο κέντρο του πίνακα οργάνων δέσποζε ένα μικρόα αγαλματάκι του θεού ελέφαντα (Ganesha) για να φέρει καλή τύχη. Το πρόγραμμα περιλάμβανε μια μίνι ξενάγηση στο Νέο Δελχί, έως ότου να έρθει η ώρα για την αναχώρησή μας προς την πόλη της Άγκρα. Η πρώτη εικόνα από το Νέο Δελχί είναι εντυπωσιακή. Μεγάλα κτίρια, αρχοντικά, πολύ πράσινο, και ξαφνικά παράγκες χαλάσματα και άστεγοι. Είναι μια πόλη που από περιοχή σε περιοχή έχει τεράστιες αντιθέσεις. Κάποιες συνοικίες είναι αναπτυγμένες στα δυτικά πρότυπα, ενώ κάποιες άλλες είναι χαλάσματα όπως στην ταινία «slumdogmillionaire» (η περιοχή εκεί βέβαια ήταν στο Μουμπάι).Το κέντρο του Δελχί είναι σαν να περνάς τα σύνορα σε μια άλλη χώρα σε σχέση με την υπόλοιπη Ινδία. Τεράστιες λεωφόροι που θύμισαν τη Σαν Ελιζέ στο Παρίσι, επιβλητικά κτίρια σε δυτικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, και τεράστιες εκτάσεις με πάρκα και επιβλητικότατες οικίες επισήμων θύμιζαν το Λονδίνο ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Όπως μάθαμε οι Άγγλο, με τα τόσα χρόνια κατοχής τους, άφησαν το σημάδι τους στην αρχιτεκτονική αλλά και στο νομικό σύστημα της χώρας, στην διοικητική οργάνωση. Αν κάποιος περιηγηθεί μόνο στο κέντρο του Δελχί, θα νομίζει ότι η πόλη είναι πεντακάθαρη, επιβλητική, πλούσια και χωρίς ίχνος ψεγαδιού. Όπως μας είπαν και οι ντόπιοι, πολλοί από τους πολιτικούς τους έχουν αυτήν ακριβώς την εντύπωση. Στα περίχωρα όμως, στο φανάρι, μια ζητιάνα μας χτύπησε το παράθυρο ζητώντας επιτακτικά ελεημοσύνη ξαναφέρνοντάς μας στην πραγματικότητα. Kάτω από τις γέφυρες οι φτωχοί της κατώτερης κάστας είχαν δημιουργήσει τα προσωρινά τους καταλύματα ζώντας κυριολεκτικά στο δρόμο. Η κίνηση στο Νέο Δελχί ήταν υπαρκτή, όμως δεν ήταν τόση όση περιμέναμε. Οι μεγάλες λεωφόροι συνέβαλαν σε αυτό όπως και η καλή ρυμοτομία του κέντρου. Στο δρόμο είδαμε για πρώτη φορά τα πρασινοκίτρινα τρίκυκλα ταξί που λέγονται τουκ τουκ και τα οποία είναι απίθανο πόσους πολλούς επιβάτες μπορούν να χωρέσουν παρά το μικρό τους μέγεθος. Η ταμπέλα πίσω τους “pleaseHorn” μας έδωσε μια ιδέα γιατί γινόταν αυτός ο πανζουρλισμός από κορναρίσματα γύρω μας . Για πρώτη φορά είδαμε και τα rickshawτα τρίκυκλα ταξί - ποδήλατα με θέσεις επιβατών από πίσω όπου την κινητήρια δύναμη την δίνει ο ταλαίπωρος οδηγός, ο οποίος αγκομαχά σe ουκ ολίγες περιπτώσεις εύσωμων επιβατών, ή τεραστίων λοιπών φορτίων.
Τα περισσότερα αξιοθέατα στον Νέο Δελχί, είναι μωαμεθανικού ρυθμού και προέλευσης. Ρωτώντας μάθαμε πως στην ιστορία της Ινδίας στην αρχή υπήρχαν οι μαχαραγιάδες (maharaja = μεγάλοι βασιλιάδες) οι οποίοι κυβερνούσαν τις κατά τόπους περιοχές, μέχρι που οι Μογκούλοι μωαμεθανοί κατέλαβαν όλη την Ινδία και επηρέασαν την αρχιτεκτονική και τα μνημεία. Οι Μογκούλοι ήταν μια μίξη απογόνων του Τζέκινγκ Χαν, αλλά και μωαμεθανών πριγκίπων οι οποίοι απέκτησαν τόσο μεγάλη δύναμη που σήμερα η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει σε κάποιον την κατοχή τεράστιας δύναμης και πλούτου.
Ο πρώτος μας ξεναγός ένας εύσωμος Ινδουιστής από την τάξη (κάστα) των προνομιούχων ιερέων όπως δεν παρέλειψε να μας τονίσει, ίδρωνε και κατά-ίδρωνε από την εξαιρετικά μεγάλη υγρασία και την σχετική ζέστη, όμως ήταν πολύ ευγενικός και παθιασμένος με την δουλειά του.
Το πρώτο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε ήταν ο πρόγονος του Τάζ Μαχάλ που είχε χτιστεί με πολύ παρόμοιο τρόπο με το ξακουστό μνημείο, όμως είχε κόκκινη πέτρα αντί του κατάλευκου μαρμάρου που έχει το Τάζ. Το κτίσμα του μαυσωλείου του Humayunείναι φτιαγμένο την μουσουλμανική περίοδο κατοχής των Μογκούλων. Το μαυσωλείο έχει τεράστιο μέγεθος λιτή αρχιτεκτονική και συνδυασμό λευκής και κόκκινης πέτρας. Οι αραβικές αψίδες και το σχέδιο ήταν τόσο επιβλητικά, που αξίζει να αναφερθεί, πως αν είχε και αυτό το μάρμαρο του Τάζ ίσως να το συναγωνιζόταν. Το εσωτερικό ήταν λιγότερο επιβλητικό από το εξωτερικό, με τους τάφους των βασιλιάδων σε ένα λιτό μαρμάρινο πλαίσιο το οποίο όπως μας εξήγησαν είναι κενό από μέσα, και ο πραγματικός τάφος βρίσκεται από κάτω του, σε κάποιο βάθος. Τα κουνούπια ήταν αρκετά στην περιοχή και επιστρατεύαμε το εξαιρετικά χρήσιμο αντικουνουπικό με Deetώστε να είμαστε σχετικά ασφαλείς.
Σχετικά γρήγορα τελείωσε η πρώτη ξενάγηση, και μετά από μια στάση για σουβενίρ που μας υποχρέωσαν να κάνουμε με την παρότρυνση φυσικά πως αν δεν θέλουμε δεν ψωνίζουμε, συνεχίσαμε το ταξίδι μας μέσω της νέας εθνικής οδού για την πόλη της Άγκρα.
Στο δρόμο θαυμάσαμε τον οργασμό δόμησης με νέα κτίρια κατοικιών και γραφείων στα περίχωρα του Δελχί, ενώ παραέξω το τοπίο άλλαζε και γινόταν αποκλειστικά αγροτικό, με ορυζώνες και λοιπές καλλιέργειες, μικρά χωριά, αλλά και αχυρένιες καλύβες ανάμεσα στα χωράφια για τις ανάγκες της αγροτικής ζωής. Στο δρόμο ξαφνικά συναντήσαμε μποτιλιάρισμα, αλλά ο θαρραλέος και κατά τα άλλα προσεχτικότατος οδηγός μας, δε δίστασε όπως και άλλοι οδηγοί γύρω του, να κάνουν επιτόπου αναστροφή μέσα σε κλειστό ρεύμα κυκλοφορίας και για μισό χιλιόμετρο να οδηγήσουν ανάποδα όπως στις ταινίες ως την παρακαμπτήριο διασταύρωση. Περιττό να σας πω μετά από αυτό αναρωτηθήκαμε αν είχε κάποιο νόημα στην Ινδία να βάζουμε ζώνη ασφαλείας!
Μετά από 4 ωρο περίπου ταξίδι φτάσαμε στην πόλη της Άγκρας. Εκεί νιώσαμε την διαφορά σε σχέση με το Δελχί. Οι μυρωδιές πολύ πιο έντονές, όπως και η κίνηση, αλλά και η οδήγηση του οδηγού μας, ο οποίος ελισσόταν σαν φίδι, ανάμεσα σε κάθε λογής αυτοκίνητο, ποδήλατο, πεζούς, αγελάδες, μαϊμούδες, μηχανάκια, τουτουκ, rickshaw, φορτηγά, πέτρες, σκυλιά, καμήλες, βόδια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Οι κόρνες έκαναν υπερωρίες και εμείς απολαμβάναμε τον χαμό γύρω μας. Το ξενοδοχείο ITC Mughal ήταν ένα πραγματικό παλάτι με μάρμαρα γρανίτες και εξαιρετική διακόσμηση. Τα δωμάτια παρόλο που ήταν πολυτελέστατα δυστυχώς είχαν θέμα με την υγρασία και την μυρωδιά που αυτή προκαλεί. Το δείπνο μας όμως ήταν εξαιρετικό και απολαύσαμε πλήθος τοπικών φαγητών από το τεράστιο μπουφέ προτού κλείσουμε την 1η μας μέρα.
Ξεκούραστοι την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς το Ταζ Μαχάλ. Εντύπωση μας έκανε το πλήθος του κόσμου που περίμενε για να επισκεφτεί το μνημείο, όπως και το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν ήταν ξένοι τουρίστες, αλλά Ινδοί από άλλες περιοχές της Ινδίας. Μάλιστα είχαν φροντίσει για ξεχωριστή ουρά για τους τουρίστες και ξεχωριστή για τους Ινδούς λόγω του πλήθους των . Η πύλη για την είσοδο στο Ταζ έχει παρόμοια όψη με το τάφο του Humayunόμως με το που ξεπροβάλει από την αψίδα η όψη του Τάζ Μαχάλ οι μασέλες στέκονται ανοιχτές. Η όψη του είναι παραμυθένια και δικαιολογημένα είναι το πιο πολυφωτογραφημένο μνημείο στο κόσμο. Το λευκό του μάρμαρο μαζί με τον όγκο του, την αρμονία των τρούλων με το κυρίως κτίριο, και τις αψίδες, του δίνουν μια ανυπέρβλητη ομορφιά και χάρη. Οι φωτογραφίες απλά το αδικούν. Οι 4 μιναρέδες γύρω του πλαισιώνουν το υπερθέαμα δίνοντας του ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στο χώρο και τονίζουν το μεγαλείο του κτιρίου. Ο κεντρικός υδάτινος διάδρομος που σε κατευθύνει προς το μνημείο αντανακλώντας στην επιφάνειά του την όψη του κτιρίου κάνει το Ταζ Μαχάλ να έχει ακόμα μια διάσταση και να εκτείνεται προς τη γη καθρεφτιζόμενο στο νερό του. Η υγρασία ήταν επίσης εξαιρετικά μεγάλη και καλό είναι όσοι επισκεφτείτε το Ταζ να έχετε αρκετό νερό μαζί σας, όπως και μια 2η μπλούζα για να αλλάξετε μετά το τέλος της βόλτας σας. Το Ταζ μαχάλ είναι φτιαγμένο από λευκό μάρμαρο το οποίο αλλάζει αποχρώσεις ανάλογα με το αν έχει συννεφιά ή ήλιο και φυσικά ανάλογα με την ώρα της ημέρας, ενώ οι διακοσμήσεις του αντέχουν στον χρόνο γιατί δεν είναι ζωγραφισμένες αλλά είναι εγχάρακτοι ημιπολύτιμοι λίθοι που έχουν με εξαιρετική λεπτοδουλειά και επιμέλεια συνθέσει τον μωαμεθανικού χαρακτήρα διάκοσμο του κτιρίου.
Το Τάζ Μαχάλ πήρε το όνομά του από την Mumtaz Mahal την πιο αγαπημένη σύζυγο του βασιλιά Shah Jahan ο οποίος ξεκίνησε να φτιάχνει το μνημείο για τον εαυτό του, όπως λένε οι πιο ακριβείς ιστορικές πηγές, όμως λόγω του θανάτου της αγαπημένης του πιο νωρίς από ότι περίμενε, το αφιέρωσε σε εκείνη . Στο εσωτερικό του κτιρίου βρίσκεται ο κεντρικός τάφος της Mumtaz που είναι περιτοιχισμένος με περσίδες διακοσμημένες με ημιπολύτιμους λίθους. Δεξιά και αριστερά το Τάζ Μαχάλ περιστοιχίζεται από δυο τζαμιά για να προσεύχονται οι πιστοί μουσουλμάνοι.
Ενδιαφέρον προς επίσκεψη μνημείο είναι και το baby Taz όπως το ονομάζουν. Εϊναι ένα κατά πολύ μικρότερο μαυσωλείο, του Itmad-Ud-Daula, όμως είναι πολύ περισσότερο διακοσμημένο εσωτερικά και εξωτερικά και έχει πανέμορφες οροφές που το κάνουν να εντυπωσιάζει όχι τόσο με τον όγκο του αλλά με την διακόσμηση του.
Σε αυτό το μνημείο ανοίξανε οι ουρανοί στην Άγκρα και θυμηθήκαμε ότι επισκεπτόμαστε σε περίοδο με μουσώνες την Ινδία. Γενικά ήμασταν τυχεροί με τον καιρό, και οι όποιες νεροποντές ήταν έντονες αλλά σύντομες, και δεν μας εμπόδισαν από το να απολαύσουμε το ταξίδι μας. Καλό είναι να πάρετε μαζί σας γαλότσες βροχής, ή να αγοράσετε από τοπικά καταστήματα με εξοπλισμό και ρουχισμό εργατών, πλαστικές μπότες στην απίστευτη τιμή των 1,5€ το ζευγάρι. Είναι χρήσιμες μιας και στο σημείο που μας πέτυχε η βροχή ξεχείλιζαν οι υδρορροές αλλά και οι υπόνομοι, και φυσικά οι μόνοι που χαίρονταν ήταν οι μικροί Ινδοί και Ινδές οι οποίοι έπαιζαν στα νερά αυτά πιτσιλίζοντας ο ένας τον άλλο. Μα τι αντίθεση συναισθημάτων. Παιδιά να παίζουν ξυπόλυτα σε αμφιβόλου περιεχομένου λάσπες και νερά στο δρόμο σαν φυσική συνέχεια των παραπηγμάτων στα οποία ζούνε αλλά να είναι ευτυχισμένα, χαρούμενα και γεμάτα ζωντάνια να απολαμβάνουν την ζωή και το παιχνίδι στη βροχή και στα λασπόνερα, και οι μαμάδες τους δίπλα κάτω από μια απλή τέντα να ετοιμάζουν το μεσημεριανό στο πεζοδρόμιο του δρόμου που είναι παράλληλα και το σπιτικό τους. Ποια e-coli και βλακείες . Οι αναγνώστριες θα καταλάβουν τι εννοώ.
Στην Άγκρα η κίνηση είναι μερικές φορές μεγάλο πρόβλημα, οι οδηγοί προτιμούν να κάνουν τα αυτοκίνητά τους μικρά συγκρουόμενα ώστε να τονίσουν στους μπροστινούς τους ότι βιάζονται παραπάνω και θέλουν οπωσδήποτε να περάσουν. Στην κίνηση δεν βοηθούν καθόλου τα κάθε λογής γαϊδούρια, βόδια , καμήλες, μαϊμούδες, κοτρώνες στη μέση του δρόμου και φυσικά τα δίκυκλα, τρίκυκλα και τετράτροχα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους προς πάσα κατεύθυνση. Οι Ινδές και οι Ινδοί στην όψη της ανοιχτόχρωμης συζύγου μου έμεναν με τα βλέμματα καρφωμένα πάνω της, ενώ πρέπει να πω πως και ορισμένες Ινδές μου έσκασαν και εμένα χαμογελάκια. Οι Ινδές παρά την φτώχια τους ήταν όλες ντυμένες με πολύχρωμα και ταιριαστά σάλια και με τις τοπικές φορεσιές τους. Ήταν αξιοθαύμαστο που παρόλο που σέρνονταν και κυκλοφορούσαν σε τέτοια βρωμιά και σε τέτοια νερά βροχής οι περισσότερες διατηρούνταν κομψές.
Η επόμενη επίσκεψη μας ήταν στο κόκκινο φρούριο της Άγκρα. Το φρούριο είναι εντυπωσιακά μεγάλο και όμορφο, και από εκεί θα θαυμάσετε το Ταζ Μαχάλ από μακριά όπως και θα δείτε το παλάτι και τα διαμερίσματα κατοικίας των Μογκούλων βασιλιάδων. Πραγματικά αξίζει η επίσκεψη και καλό είναι να το επισκεφτείτε κατά την διαμονή σας στην Άγκρα.
Η απογευματινή μας επίσκεψη περιλάμβανε ξενάγηση στο Fatehpur Sikri 40 χλμ έξω από την Άγκρα. Το Fatehpur Sikri ουσιαστικά είναι μια πόλη φάντασμα που έχτισε ο βασιλιάς Akbar μετά από μια προφητεία αλλά λόγω της έλλειψης νερού η πόλη σιγά σιγά εγκαταλείφτηκε. Παρόλα αυτά θαυμάζει κανείς πόσα χρήματα δαπανήθηκαν τότε και τι όμορφα παλάτια και κτίρια φτιάχτηκαν για να τα εγκαταλείψουν έτσι απλά μερικά χρόνια αργότερα.
Η μέρα μας έκλεισε με το απαραίτητο μπάνιο και το πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο μας, για να πάρουμε δυνάμεις για την επίσκεψή μας στην Ουνταϊπούρ.
Attachments
Η Ουνταϊπούρ ήταν δική μας προσθήκη στο ταξίδι και αντί για το κλασικό τρίγωνο που περιλαμβάνει την Τζαϊπούρ και που κάνει ο περισσότερος κόσμος, προτιμήσαμε αυτή την πόλη, και η ομορφιά της μας δικαίωσε. Οι εσωτερικές πτήσεις στην Ινδία είναι αρκετά οικονομικές και συμφέρουν σε σχέση με τα τρένα και την ταλαιπωρία σε περιόδους αιχμής, όμως πρέπει να είστε υπομονετικοί με τους εκνευριστικούς ελέγχους αποσκευών που απαιτούν χρόνο και υπομονή έως και γερά νεύρα ανάλογα με το πόσο καλοί είναι οι υπάλληλοι ασφαλείας των αεροδρομίων.
Η διαφορά σε σχέση με την Άγκρα ήταν από την πρώτη στιγμή εμφανής. Οι δρόμοι πιο καθαροί, σημαντικά λιγότερη φτώχεια και ο πιο περιποιημένος κόσμος μας έκανε να αναρωτηθούμε, την αιτία, για να μας διαφωτίσει ο ξεναγός πως τα τοπικά ορυχεία και εργοστάσια έδιναν δουλεία σε μεγάλο μέρος των πολιτών. Η Ουνταϊπούρ και οι γύρω περιοχές είναι ένα σύμπλεγμα λιμνών οι οποίες έχουν μικρά νησάκια στο κέντρο τους, και στα οποία οι μαχαραγιάδες(μεγάλοι τοπικοί βασιλιάδες πριν τους Μογκούλους) είχαν χτίσει πανέμορφα παλάτια και φρούρια, πολλά από τα οποία σήμερα είναι ξενοδοχεία. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στην άκρη της λίμνης σε ένα καταπράσινο κήπο με ζωντανά παγώνια να περιφέρονται συμπληρώνοντας την ομορφιά του τοπίου. Στην άκρη του ξενοδοχείου ένα μικρό λιμανάκι χρησίμευε για μεταφορές & μίνι κρουαζιέρες στα νερά της λίμνης που την ώρα του ηλιοβασιλέματος χρωματίζονται σε υπέροχα ρόδινα χρώματα με φόντο τα παλάτια της πόλης. Είναι η πιο όμορφη ώρα για μια βόλτα με βαρκούλα στη λίμνη, η οποία θα αποζημιώσει τους ρομαντικούς με την πανέμορφη ομορφιά του τοπίου.
Επισκεφτήκαμε το παλάτι της πόλης το οποίο ήταν Ινδουιστικού ρυθμού και όχι μουσουλμανικού όπως αυτό στην Άγκρα με εμφανείς τις διαφορές μεταξύ των 2. Οι οικογένειες των παλιών μαχαραγιάδων παρόλο που έχουν χάσει τα δικαιώματα της παλιάς τους εξουσίας κατέχουν σημαντική περιουσία και αντιμετωπίζονται από πολύ κόσμο σαν να ήταν ακόμα βασιλιάδες. Η θέα από το παλάτι, προς την λίμνη και τα παλάτια – ξενοδοχεία μέσα σε αυτή ήταν εντυπωσιακή. Αξιοσημείωτη ήταν η αρχιτεκτονική του παλατιού με την θύρα του ήλιου αλλά και τις αψίδες των παραθύρων διακοσμημένες με καθρέπτες και βιτρό και σκαλίσματα σε σχήματα λουλουδιών δέντρων και ινδουιστικών σχημάτων που του χαρίζουν την εξαιρετική ομορφιά του. Πανέμορφος ήταν επίσης ο κήπος στη μέση του παλατιού παρόλο που ήταν σε όροφο, όπως και το σιντριβάνι στη μέση ενός χώρου γεμάτου με κολόνες και αψίδες.
Μετά το παλάτι επισκεφτήκαμε τον ναό Jagdish που είναι αφιερωμένος στον θεό Vishnu. Από ότι καταλάβαμε στην Ουνταιπούρ λατρεύουν αρκετά τον Βίσνου και τον έχουν σαν κύρια θεότητα όπως και ο οδηγός μας, ενώ στο Δελχί ο οδηγός λάτρευε πιο πολύ τον Μπράχμα, και στην Άγκρα ο εκεί οδηγός τον Σίβα. Ο ναός ήταν εξαιρετικά μεγάλος και πανέμορφα διακοσμημένος με αμέτρητα μικρά αγαλματάκια σε πολλαπλές στρώσεις σε ύψος πολλών μέτρων που αναπαριστούσαν σκηνές λατρείας και μυθολογίας. Πανέμορφο κτίριο εσωτερικά και εξωτερικά, εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα μουσουλμανικού ρυθμού κτίρια και γεμάτο διακοσμήσεις με σύμβολα αγάλματα και προτομές. 2 μεγάλοι ελέφαντες στην είσοδο μας καλωσόριζαν και έδεναν με το μυσταγωγικό του χώρου. Στο εσωτερικό απαγορεύονταν οι φωτογραφίες όπως και στους περισσότερους ινδουιστικούς ναούς. Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική, μια ομάδα κυρίως γυναικών κάθονταν σε κύκλο στο κέντρο του ναού και τραγουδώντας έψελναν ύμνους αγάπης προς τον θεό Βίσνου. Η μελωδία ήταν απλά μαγευτική και η φωνή της πρώτης ψάλτρια καθηλωτική, οδηγούσε την υπόλοιπη χορωδία που επαναλάμβανε τους στίχους μετά από αυτή. Απολαύσαμε το εξαιρετικό τραγούδι τους μέχρι να τελειώσουν και περιηγηθήκαμε στο υπόλοιπο του ναού και είδαμε το άγαλμα του θεού γεμάτο προσφορές και στολίσματα από λουλούδια, τρόφιμα και λοιπά λατρευτικά είδη. Η πρώτη επαφή με το Ινδουιστικό κομμάτι της Ινδίας ήταν αξιομνημόνευτη και εντυπωσιακή και συγκριτικά, ήταν πιο γνήσια αλλά και πιο απλή σε σχέση με την Ινδουϊστική ατμόσφαιρα που συναντήσαμε στο Μπαλί.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε βόλτα στην πόλη γύρω από την λίμνη όμως ο πολύ καλός οδηγός μας συμφώνησε να το αντικαταστήσουμε με εκδρομή στο ναό Sas Bahu 40 λεπτά έξω από την Ουνταϊπούρ και στο Eklingji το σύμπλεγμα ναών αφιερωμένων στο θεό Σϊβα ένα από τα σημαντικότερα σημεία λατρείας του στο Ρατζαστάν .
Ο ναός Sas Bahu είναι από τους αρχαιότερους Ινδουιστικούς ναούς, και αποτελείται από 3 διαφορετικά κτίρια αφιερωμένα σε διαφορετική θεότητα . Οι ναοί έχουν εκπληκτικό διάκοσμο σε εσωτερικό και εξωτερικό με γλυπτά μικρά αγαλματίδια να αναπαριστούν κάθε λογής αναπαράσταση από την μυθολογία ακόμα και σεξουαλικές σκηνές ως μέρος της λατρείας τους. Οι σκηνές αυτές όπως μας εξήγησαν είναι μια άλλη μέθοδος κατάκτησης της νιρβάνα όχι με τον διαλογισμό αλλά και με την απόλαυση στον υπέρτατο βαθμό. Το σκηνικό δίπλα με μικρές λίμνες και κοριτσόπουλα να πλένουν την μπουγάδα τους στα νερά συμπλήρωνε ένα πανέμορφο απογευματινό τοπίο. Η επίσκεψη αξίζει την μικρή εκδρομή έξω από την πόλη και ο συνδυασμός με ένα από τα πιο όμορφα συμπλέγματα ναών στην περιοχή το Eklingji είναι από τα αξιοθέατα που πρέπει να δείτε σίγουρα. Στο ναό αυτό ήμασταν τυχεροί μιας και ήταν σε εξέλιξη εορτή λατρείας του θεού και πλήθος κόσμου συνέρρεε αγοράζοντας λουλούδια και προσφορές περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του για να προσκυνήσει στο θεό. Στο εσωτερικό απαγορεύονταν οι φωτογραφίες δια ροπάλου, οι εικόνες όμως μας έμειναν χαραγμένες στη μνήμη. Πολλοί μικροί ναΐσκοι δεξιά και αριστερά σχημάτιζαν ένα σοκάκι 300 μέτρων μήκους, που κατέληγε στους κεντρικούς ναούς λατρείας της τριάδας των κυρίων θεών, του Βίσνου του Σϊβα και του Μπράχμα, ενώ ο κύριος ναός ήταν αφιερωμένος στον Σίβα. Ουρά κόσμου περίμενε για να προσκυνήσει τον ταύρο το άρμα του θεού Σίβα έξω από το Ναό και το αγαλματίδιο του θεού μέσα στο ναό σε τερατόμορφη μορφή. Πρέπει να αναφερθεί πως κάθε θεός παρουσιάζεται ανάλογα με το ναό σε διαφορετικές μετενσαρκώσεις του , σε διαφορετικά χρώματα, και κάποια βασικά στοιχεία όπως το άρμα του και κάποια εργαλεία ή όπλα στα χέρια , τους κάνει να ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Ο Σίβα παρόλο που θεωρείται ο καταστροφέας στην μυθολογία , στο ναό αυτό είχε το ρόλο του αναδημιουργού και ζωοδότη όπως ευλαβικά ο οδηγός μας και οι γύρω μας κυρίες μας εξήγησαν αναλύοντας την πολυπλοκότητα της θρησκείας τους. Στο ναό επιτρέπεται να εισέλθετε μόνο ξυπόλυτοι οπότε θυμηθείτε να σας δώσουν τα ειδικά καλτσάκια ώστε να μπορέσετε να μπείτε χωρίς να γίνουν μαύρες οι πατούσες σας. Αυτό καλό είναι να το έχετε υπόψη σε κάθε ναό που θα επισκεφτείτε μια και στο 90% αυτών θα σας ζητηθεί να βγάλετε τα παπούτσια σας. Γύρω μας οι άνδρες ιερείς έψελναν δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστικιστική. Σιωπηλά απολαύσαμε το θέαμα και την ψαλμωδία έως ότου ο οδηγός μας να μας κάνει νόημα να επισπεύσουμε μιας και στο ναό επικρατούσε συμφόρηση.
Επιστρέφοντας, η θέα από το ξενοδοχείο μας στην λίμνη της Ουνταϊπούρ μας δικαίωσε για άλλη μια φορά που επιλέξαμε την πόλη αυτή σαν προορισμό.
Η διαφορά σε σχέση με την Άγκρα ήταν από την πρώτη στιγμή εμφανής. Οι δρόμοι πιο καθαροί, σημαντικά λιγότερη φτώχεια και ο πιο περιποιημένος κόσμος μας έκανε να αναρωτηθούμε, την αιτία, για να μας διαφωτίσει ο ξεναγός πως τα τοπικά ορυχεία και εργοστάσια έδιναν δουλεία σε μεγάλο μέρος των πολιτών. Η Ουνταϊπούρ και οι γύρω περιοχές είναι ένα σύμπλεγμα λιμνών οι οποίες έχουν μικρά νησάκια στο κέντρο τους, και στα οποία οι μαχαραγιάδες(μεγάλοι τοπικοί βασιλιάδες πριν τους Μογκούλους) είχαν χτίσει πανέμορφα παλάτια και φρούρια, πολλά από τα οποία σήμερα είναι ξενοδοχεία. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στην άκρη της λίμνης σε ένα καταπράσινο κήπο με ζωντανά παγώνια να περιφέρονται συμπληρώνοντας την ομορφιά του τοπίου. Στην άκρη του ξενοδοχείου ένα μικρό λιμανάκι χρησίμευε για μεταφορές & μίνι κρουαζιέρες στα νερά της λίμνης που την ώρα του ηλιοβασιλέματος χρωματίζονται σε υπέροχα ρόδινα χρώματα με φόντο τα παλάτια της πόλης. Είναι η πιο όμορφη ώρα για μια βόλτα με βαρκούλα στη λίμνη, η οποία θα αποζημιώσει τους ρομαντικούς με την πανέμορφη ομορφιά του τοπίου.
Επισκεφτήκαμε το παλάτι της πόλης το οποίο ήταν Ινδουιστικού ρυθμού και όχι μουσουλμανικού όπως αυτό στην Άγκρα με εμφανείς τις διαφορές μεταξύ των 2. Οι οικογένειες των παλιών μαχαραγιάδων παρόλο που έχουν χάσει τα δικαιώματα της παλιάς τους εξουσίας κατέχουν σημαντική περιουσία και αντιμετωπίζονται από πολύ κόσμο σαν να ήταν ακόμα βασιλιάδες. Η θέα από το παλάτι, προς την λίμνη και τα παλάτια – ξενοδοχεία μέσα σε αυτή ήταν εντυπωσιακή. Αξιοσημείωτη ήταν η αρχιτεκτονική του παλατιού με την θύρα του ήλιου αλλά και τις αψίδες των παραθύρων διακοσμημένες με καθρέπτες και βιτρό και σκαλίσματα σε σχήματα λουλουδιών δέντρων και ινδουιστικών σχημάτων που του χαρίζουν την εξαιρετική ομορφιά του. Πανέμορφος ήταν επίσης ο κήπος στη μέση του παλατιού παρόλο που ήταν σε όροφο, όπως και το σιντριβάνι στη μέση ενός χώρου γεμάτου με κολόνες και αψίδες.
Μετά το παλάτι επισκεφτήκαμε τον ναό Jagdish που είναι αφιερωμένος στον θεό Vishnu. Από ότι καταλάβαμε στην Ουνταιπούρ λατρεύουν αρκετά τον Βίσνου και τον έχουν σαν κύρια θεότητα όπως και ο οδηγός μας, ενώ στο Δελχί ο οδηγός λάτρευε πιο πολύ τον Μπράχμα, και στην Άγκρα ο εκεί οδηγός τον Σίβα. Ο ναός ήταν εξαιρετικά μεγάλος και πανέμορφα διακοσμημένος με αμέτρητα μικρά αγαλματάκια σε πολλαπλές στρώσεις σε ύψος πολλών μέτρων που αναπαριστούσαν σκηνές λατρείας και μυθολογίας. Πανέμορφο κτίριο εσωτερικά και εξωτερικά, εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα μουσουλμανικού ρυθμού κτίρια και γεμάτο διακοσμήσεις με σύμβολα αγάλματα και προτομές. 2 μεγάλοι ελέφαντες στην είσοδο μας καλωσόριζαν και έδεναν με το μυσταγωγικό του χώρου. Στο εσωτερικό απαγορεύονταν οι φωτογραφίες όπως και στους περισσότερους ινδουιστικούς ναούς. Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική, μια ομάδα κυρίως γυναικών κάθονταν σε κύκλο στο κέντρο του ναού και τραγουδώντας έψελναν ύμνους αγάπης προς τον θεό Βίσνου. Η μελωδία ήταν απλά μαγευτική και η φωνή της πρώτης ψάλτρια καθηλωτική, οδηγούσε την υπόλοιπη χορωδία που επαναλάμβανε τους στίχους μετά από αυτή. Απολαύσαμε το εξαιρετικό τραγούδι τους μέχρι να τελειώσουν και περιηγηθήκαμε στο υπόλοιπο του ναού και είδαμε το άγαλμα του θεού γεμάτο προσφορές και στολίσματα από λουλούδια, τρόφιμα και λοιπά λατρευτικά είδη. Η πρώτη επαφή με το Ινδουιστικό κομμάτι της Ινδίας ήταν αξιομνημόνευτη και εντυπωσιακή και συγκριτικά, ήταν πιο γνήσια αλλά και πιο απλή σε σχέση με την Ινδουϊστική ατμόσφαιρα που συναντήσαμε στο Μπαλί.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε βόλτα στην πόλη γύρω από την λίμνη όμως ο πολύ καλός οδηγός μας συμφώνησε να το αντικαταστήσουμε με εκδρομή στο ναό Sas Bahu 40 λεπτά έξω από την Ουνταϊπούρ και στο Eklingji το σύμπλεγμα ναών αφιερωμένων στο θεό Σϊβα ένα από τα σημαντικότερα σημεία λατρείας του στο Ρατζαστάν .
Ο ναός Sas Bahu είναι από τους αρχαιότερους Ινδουιστικούς ναούς, και αποτελείται από 3 διαφορετικά κτίρια αφιερωμένα σε διαφορετική θεότητα . Οι ναοί έχουν εκπληκτικό διάκοσμο σε εσωτερικό και εξωτερικό με γλυπτά μικρά αγαλματίδια να αναπαριστούν κάθε λογής αναπαράσταση από την μυθολογία ακόμα και σεξουαλικές σκηνές ως μέρος της λατρείας τους. Οι σκηνές αυτές όπως μας εξήγησαν είναι μια άλλη μέθοδος κατάκτησης της νιρβάνα όχι με τον διαλογισμό αλλά και με την απόλαυση στον υπέρτατο βαθμό. Το σκηνικό δίπλα με μικρές λίμνες και κοριτσόπουλα να πλένουν την μπουγάδα τους στα νερά συμπλήρωνε ένα πανέμορφο απογευματινό τοπίο. Η επίσκεψη αξίζει την μικρή εκδρομή έξω από την πόλη και ο συνδυασμός με ένα από τα πιο όμορφα συμπλέγματα ναών στην περιοχή το Eklingji είναι από τα αξιοθέατα που πρέπει να δείτε σίγουρα. Στο ναό αυτό ήμασταν τυχεροί μιας και ήταν σε εξέλιξη εορτή λατρείας του θεού και πλήθος κόσμου συνέρρεε αγοράζοντας λουλούδια και προσφορές περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του για να προσκυνήσει στο θεό. Στο εσωτερικό απαγορεύονταν οι φωτογραφίες δια ροπάλου, οι εικόνες όμως μας έμειναν χαραγμένες στη μνήμη. Πολλοί μικροί ναΐσκοι δεξιά και αριστερά σχημάτιζαν ένα σοκάκι 300 μέτρων μήκους, που κατέληγε στους κεντρικούς ναούς λατρείας της τριάδας των κυρίων θεών, του Βίσνου του Σϊβα και του Μπράχμα, ενώ ο κύριος ναός ήταν αφιερωμένος στον Σίβα. Ουρά κόσμου περίμενε για να προσκυνήσει τον ταύρο το άρμα του θεού Σίβα έξω από το Ναό και το αγαλματίδιο του θεού μέσα στο ναό σε τερατόμορφη μορφή. Πρέπει να αναφερθεί πως κάθε θεός παρουσιάζεται ανάλογα με το ναό σε διαφορετικές μετενσαρκώσεις του , σε διαφορετικά χρώματα, και κάποια βασικά στοιχεία όπως το άρμα του και κάποια εργαλεία ή όπλα στα χέρια , τους κάνει να ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Ο Σίβα παρόλο που θεωρείται ο καταστροφέας στην μυθολογία , στο ναό αυτό είχε το ρόλο του αναδημιουργού και ζωοδότη όπως ευλαβικά ο οδηγός μας και οι γύρω μας κυρίες μας εξήγησαν αναλύοντας την πολυπλοκότητα της θρησκείας τους. Στο ναό επιτρέπεται να εισέλθετε μόνο ξυπόλυτοι οπότε θυμηθείτε να σας δώσουν τα ειδικά καλτσάκια ώστε να μπορέσετε να μπείτε χωρίς να γίνουν μαύρες οι πατούσες σας. Αυτό καλό είναι να το έχετε υπόψη σε κάθε ναό που θα επισκεφτείτε μια και στο 90% αυτών θα σας ζητηθεί να βγάλετε τα παπούτσια σας. Γύρω μας οι άνδρες ιερείς έψελναν δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστικιστική. Σιωπηλά απολαύσαμε το θέαμα και την ψαλμωδία έως ότου ο οδηγός μας να μας κάνει νόημα να επισπεύσουμε μιας και στο ναό επικρατούσε συμφόρηση.
Επιστρέφοντας, η θέα από το ξενοδοχείο μας στην λίμνη της Ουνταϊπούρ μας δικαίωσε για άλλη μια φορά που επιλέξαμε την πόλη αυτή σαν προορισμό.
Attachments
Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε με πρωινή πτήση για το Βαρανάσι. Το Βαρανάσι είναι η πιο θρησκευτική και ίσως η πιο ιερή ινδουιστική πόλη στην Ινδία. Εκεί υπάρχουν τα περισσότερα συμπλέγματα ναών αλλά και χιλιάδες προσκυνητές οι οποίοι επιθυμούν να προσκυνήσουν και να κολυμπήσουν στα νερά του Γάγγη ώστε να εξαγνιστούν, να πεθάνουν εκεί ώστε να διακόψουν τον κύκλο της μετενσάρκωσης, ή να αποτεφρώσουν τους συγγενείς τους στα νερά του ποταμού ώστε να έχουν καλύτερη τύχη στον επόμενο κύκλο ζωής τους με μια καλύτερη τύχη. Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους ένας Ινδός θέλει να επισκεφτεί το Βαρανάσι και άλλοι τόσοι που οι τουρίστες θα απολαύσουν αυτό το μοναδικό συναπάντημα προσκυνητών. Από την πρώτη στιγμή στο Βαρανάσι ξεχωρίζεις στο πλήθος τους ζητιάνους , τους φανατικούς προσκυνητές με ζωγραφισμένα στο πρόσωπο και στο μέτωπο τα σημάδια της θεότητας που λατρεύουν περισσότερο, τους ιερείς ντυμένους με τις πορφυροχρυσαφένιες και λευκές φορεσιές τους, και τους πολλούς τουρίστες που περιφέρονται από ναό σε ναό . Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στον πανεπιστημιακό ναό του Σίβα Vishwanath στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης. Ο ναός αν και ήταν λιτός σχετικά σε σχέση με τους άλλους που είχαμε δει, είχε στο κέντρο του στον άμβωνα δυο πέτρες που συμβόλιζαν τα θηλυκά και αρσενικά σεξουαλικά όργανα του φαλού και του αιδοίου. Οι πιστοί και οι ιερείς έραναν προσφορές ,λουλούδια, νερό, γάλα, ουίσκυ και πολλά άλλα δώρα πάνω τους και στη συνέχεια έπαιρναν λίγες από τις προσφορές, ώστε να πάρουν την ευλογία του θεού τους. Φυσικά και εδώ οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, οπότε οι σκηνές αυτές έμειναν μόνο στην μνήμη μας.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον ναό Durgha ο οποίος έχει το χαρακτηριστικό ότι ήταν κατακόκκινος και εκεί έγκειται και η ομορφιά του, ενώ απέξω υπήρχε στημένο ένα τοπικό πανηγύρι, το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον και παρακολουθήσαμε τον τρόπο που διασκέδαζαν οι Ινδοί.
Η βόλτα μας μετά συνεχίστηκε με μια απολαυστική βόλτα με το rickshaw στους δρόμους της πόλης, όπου αγελάδες, προσκυνητές, ιερείς και φανατικοί κάθε θεού συνωστιζόντουσαν σε ένα πολύβουο μελίσσι που ο καημένος οδηγός αγκομαχώντας διέσχιζε . Στο Βαρανάσι η οδηγός μας αλλά και οι συνοδοί της, μας είχαν συνεχώς υπό προστασία τους με ακόμα μεγαλύτερη επιφυλακή από τις άλλες πόλεις, για τα πιο απλά πράγματα όπως το να μην σκοντάψουμε στα πανταχού παρόντα περιττώματα των αγελάδων , οι οποίες κυκλοφορούσαν ανενόχλητες, έως κάποιο επίμονο θαυμαστή της καλής μου, ή τυχόν άλλο κακόβουλο στο πλήθος. Ήταν πολύ ενδιαφέρον θέαμα ένας μοτοσικλετιστής να προσπαθεί να συνετίσει λεκτικά μια αγελάδα για να κουνηθεί σε ένα στενό πέρασμα , χωρίς φυσικά εκείνη να του δίνει την παραμικρή σημασία και εκείνος παρά τον εκνευρισμό του να διατηρεί τους τρόπους του και υπομονετικά να προσπαθεί να την μεταπείσει. Οι αγελάδες είναι ιερές στην Ινδία μιας και η αγελάδα είναι η μητέρα του ταύρου που είναι το όχημα του Θεού Σίβα. Η βόλτα μας κατέληξε σε κάποια από τις όχθες του ποταμού Γάγγη, που οι ντόπιοι τις ονομάζουν Ghats, και κάθε μια έχει την ομορφιά της αλλά και την χρησιμότητά της. Στη συγκεκριμένη εμείς πήραμε θέση σε ένα πρόχειρο θέατρο για να παρακολουθήσουμε την τελετή αποχαιρετισμού του Θεού ήλιου το σούρουπο, που ονομάζεται Άρτι ή αλλιώς κοινή προσευχή αποχαιρετισμού στον ήλιο. Η τελετή ήταν εντυπωσιακή, 7 με 8 ιερείς συντονισμένοι εξαιρετικά ακολούθησαν μια μυσταγωγική λιτανεία προς τον Ήλιο και προς τον Γάγγη με καντήλια, λιβάνια, φωτιές ,καπνούς και θυμιάματα, υπό την ψαλμωδία τους και τους ρυθμικούς ήχους των κουδουνιών τους .Η εμπειρία ήταν απολαυστικότατη και αξίζει ο κάθε επισκέπτης να προγραμματίσει την ώρα του ώστε να πάρει θέση έγκαιρα και να απολαύσει την τελετή . Η βραδιά μας έκλεισε με ένα απολαυστικό δείπνο μετά το απολύτως απαραίτητο καθαρτήριο μπάνιο στο ξενοδοχείο μας.
Το επόμενο πρωί στο Βαρανάσι ξεκινήσαμε εξαιρετικά νωρίς το χάραμα στις 5 το πρωί ώστε να απολαύσουμε την ανατολή του ήλιου μέσα από τα νερά του ποταμού Γάγγη. Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι είδαμε αυτή την ιερή για τους Ινδούς πόλη να ξυπνάει. Προσκυνητές και ζητιάνοι που είτε δεν πρόλαβαν είτε δεν άντεχαν οικονομικά να κλείσουν κατάλειμμα κοιμόντουσαν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια δίπλα στις αγελάδες και τις τυχόν ακαθαρσίες τους, ενώ οι πρώτοι πραματευτές ξυπνούσαν και ετοίμαζαν τα τα σεντόνια τους στο δρόμο εν είδη πάγκων πώλησης . Η πιο αναπάντεχη πωλήτρια όμως ήταν μια μικρή ανήλικη η οποία πωλούσε μικρά ραβδάκια τα οποία προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι τοπικές οδοντόβουρτσες, που οι αγουροξυπνημένοι μασούσαν για λίγο για να βγάλουν τους χυμούς τους και στη συνέχεια έτριβαν και καθάριζαν με αυτά τα δόντια τους. Όσο πλησιάζαμε το Γάγγη πλήθος πρωινών κολυμβητών προσκυνητών ξυπόλυτοι επιτάχυναν για να προλάβουν το πρώτο φως του ήλιου στα νερά του ποταμού. Στις όχθες επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ημίγυμνοι άντρες, ντυμένες γυναίκες, γυμνοί ιερείς, ανέμελα παιδιά, πλατσούριζαν όλοι μαζί δίπλα δίπλα στα λασπωμένα καφετιά νερά του ποταμού και εμείς σε απόσταση ασφαλείας να τους παρατηρούμε. Μαζί με τους Ινδούς είδαμε ελάχιστους τολμηρούς Δυτικούς να αποτολμούν το αδιανόητο να κολυμπήσουν και αυτοί στα νερά. Παρόλο που ο ποταμός είχε υπερχειλίσει λόγω εποχής και ήταν ορμητικός τα νερά κάθε άλλο παρά καθαρά φαίνονταν, και οι πιστοί που πλενόντουσαν ολούθε, και κολυμπούσαν και έκαναν γαργάρες με αυτά, απλά σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις την σχετικότητα της υγιεινής και των ασθενειών σε αυτή τη πλευρά του κόσμου. Παραδίπλα μια ηλικιωμένη έχοντας τελειώσει το μπάνιο καθόταν δίπλα σε μια αγελάδα και καθάριζε την μασέλα της με το κλαδάκι οδοντόβουρτσα και νερό του Γάγγη. Πιο πέρα ένας ψαράς είχε αποθέσει στο πάτωμα την ψαριά του και περίμενε τους αγοραστές, ούτε λέξη φυσικά για πάγο ή για καθαριότητα. Οι αγελάδες πανταχού παρούσες να συμπληρώνουν το σκηνικό. Στιγμές καθημερινότητας τόσο διαφορετικές από τις δικές μας που μένουν χαραγμένες στην μνήμη και οι οποίες παρόλη την ακρότητα τους έχουν μια καταπληκτική ομορφιά λόγω της διαφορετικότητάς τους.
Τα Γκάτ όπως προανέφερα πιο πάνω δυστυχώς αυτή την εποχή είχαν πλημμυρήσει και πολλοί από τους ναούς ήταν βυθισμένοι στα νερά του ποταμού. Οι ντόπιοι δεν το θεωρούσαν σαν καταστροφή, απλά μας απολογήθηκαν που δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την πλήρη ομορφιά τους. Το ξημέρωμα στο Γάγγη ήταν όντως όμορφο και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατευθυνθήκαμε προς το ένα εκ των λίγων κρεματορίων όπου αποτέφρωναν τους νεκρούς τους οι Ινδοί.
Στο δρόμο προς το κρεματόριο κουρείς ξύριζαν τα μαλλιά νεαρών αντρών που θα επιφορτίζονταν την αποστολή να μεταφέρουν τους νεκρούς τους στο τελευταίο τους ταξίδι.
Ανάμεσα στα σπίτια μικρά τεμένη θεοτήτων δεξιά και αριστερά σε προϊδεάζουν πως είσαι σε ιερή περιοχή και οι προειδοποιήσεις των οδηγών πως οι φωτογραφίες στο χώρο μπορεί να μας δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα, μας έκαναν να ρουφάμε κάθε εικόνα όσο πιο βαθιά για να την αποτυπώσουμε στην μνήμη. Μια μικρή κοπέλα στο πλατύσκαλό της έκανε το πρωινό της μπάνιο και γεμάτη σαπουνάδες μας παρατηρούσε που περνούσαμε δίπλα της στο δρόμο. Μικροί ναοί δεξιά και αριστερά ανάμεσα στα σπίτια μας προϊδέαζαν πως πλησιάζουμε. Τελικά δεξιά μας σε ένα κατέβασμα της όχθης είδαμε τους πρώτους νεκρούς καλυμμένους με τα νεκρικά τους σεντόνια –σάβανα να περιμένουν την αποτέφρωσή τους ενώ οι συγγενείς τους παραδίπλα παζάρευαν με τους αποτεφρωτές για την τιμή που θα πλήρωναν για την καύση των συγγενών τους. Πιο πάνω εργάτες κουβαλούσαν την απομεινάρια των κλαδιών και των νεκρών που μόλις είχαν καεί σε ένα σωρό και με ένα καρότσι άδειαζαν τα αποκαΐδια δημιουργώντας σύννεφα στάχτης. Όπως όλα σχεδόν στην Ινδία έτσι και το επάγγελμα των αποτεφρωτών και η βαθμίδα της κάστας τους μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Και ενώ οι αποτεφρωτές ανήκουν στην τελευταία κάστα των «ανέγγιχτων», αυτών δηλαδή που δεν θέλει κανείς να ακουμπήσει, το ολιγοπώλιο της αποτέφρωσης και το «κλειστό» του επαγγέλματος αποτελεί μια επικερδέστατη απασχόληση για τους κληρονόμους του. Αντίθετα δεν έχουν όλοι οι Ινδοί την δυνατότητα να πληρώσουν την τιμή που θα τους ζητήσουν για την αποτέφρωση των συγγενών τους με αποτέλεσμα, παράνομα όπως μας εξήγησαν, κάποιοι να ρίχνουν τα πτώματα στο ποτάμι χωρίς να τα κάψουν πρώτα. Εάν τύχει και κάνετε την βαρκάδα στο Γάγγη προετοιμαστείτε ψυχολογικά για κάποιο τέτοιο τυχόν θέαμα.
Και αν όλα τα παραπάνω σας αποθάρρυναν να επισκεφτείτε το Βαρανάσι η συμβουλή μου είναι πως θα κάνετε ένα τεράστιο σφάλμα να μην δείτε την μαγεία των αντιθέσεων και των ακροτήτων και του μυστικισμού της πόλης αυτής. Επιστρέφοντας από το ποτάμι ένα 5 χρονο παιδάκι με ένα μεγάλο ποδήλατο στο οποίο δεν έφτανε τα πετάλια το, κατάφερνε με μαεστρία από την έξω πλευρά του ποδηλάτου να ισορροπήσει και να οδηγήσει ξυπόλυτο το δίκυκλό του. Παραδίπλα μεγάλα καζάνια έβραζαν φαγητό τύπου φασολάδας που όπως μάθαμε ήταν συσσίτιο για όσους προσκυνητές δεν είχαν να φάνε και ήθελαν φαγητό.
Επόμενη στάση μας ήταν όχι πλέον σε ινδουιστικό ναό αλλά στο Βουδιστικό ναό του mulagandha kuti. Ο ναός έχει σε τοιχογραφίες όλη τη ζωή του Βούδα και είναι ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πως ο Βούδας θεωρείται από τους ινδουιστές μια μετενσάρκωση του Βίσνου συνεπώς λατρεύεται και από αυτούς πέρα από τους Βουδιστές. Στο μουσείο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση η καλή μου είχε την τιμητική της μιας και μια ομάδα μαθητριών από κάποιο τοπικό σχολείο σταμάτησε να βλέπει τα αξιοθέατα του μουσείου του Βούδα και θαύμαζαν τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια της μάτια. Ξανθές λοιπόν και ανοιχτόχρωμες προετοιμαστείτε για τα βλέμματα που θα συγκεντρώσετε και … απολαύστε το.
Η μέρα μας έκλεισε με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο με αποκορύφωμα ότι τσακίσαμε μισό ταψί από το Jalebi ένα τοπικό γλυκό που μοιάζει με τους δικούς μας λουκουμάδες αλλά είναι πιο λεπτό και τραγανό. Το Βαρανάσι μας αποχαιρέτισε γλυκά και πήγαμε για ύπνο.
Την επομένη επιστρέψαμε στο Νέο Δελχί . Εκεί κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του. Οι εκτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των κυβερνητικών κτιρίων όπως το κοινοβούλιο και άλλα κτίρια είναι αχανείς. Οι κεντρικός δρόμος θυμίζει την Σαν Ελιζέ στο Παρίσι με το διάκοσμο των κήπων γύρω του και την τεράστια ευθεία μέχρι το παλιό κυβερνείο των Άγγλων. Βέβαια τα δέντρα εδώ είναι κουρεμένα στο σχήμα ελεφάντων και άλλων εξωτικών ζώων, ενώ αψίδες στα roundabouts θυμίζουν Ευρώπη με άρωμα Ασίας. Το επόμενο αξιοθέατο στο Δελχί ήταν πάλι μουσουλμανικού ρυθμού . Ο μιναρές Qutab Minar δεσπόζει τεράστιος και επιβλητικός στα ερείπια της αρχαίας πόλης που πλέον έχουν μετατραπεί σε αρχαιολογικό χώρο και κήπο. Μικροί παπαγάλοι ανάμεσα στα ερείπια έδιναν μικρές κηλίδες πράσινου χρώματος στα κατά τα άλλα κεραμιδή χρώματα των κτισμάτων. Επόμενος σταθμός ήταν το τζαμί Jama Masjid. Ένα επιβλητικό κτίριο σε ένα υπερυψωμένο λόφο, με τεράστιο προαύλιο που γέμιζε πιστούς και με υπέροχη θέα στα προάστια του Νέου Δελχί. Μετά ζητήσαμε από τον οδηγό να μας πάει και σε ένα ινδουιστικό ναό στο Δελχί, μιας και τα μνημεία που βλέπαμε ως εκείνη την στιγμή ήταν όλα μουσουλμανικά. Ο ναός Shree Lakshmi Mandir ή αλλιώς Birla temple στο Δελχί είναι αφιερωμένος στην θεά Λάχσμι, την θεά του πλούτου της αγάπης και της ευημερίας, την σύζυγο του Βίσνου για τους Ινδουιστές. Ο ναός σε λευκά, κίτρινα και κόκκινα χρώματα με την όμορφη αρχιτεκτονική του μας έδωσε μια νότα από την ινδουιστική αρχιτεκτονική του Νέου Δελχί πριν το τελευταίο βράδυ μας στο ξενοδοχείο.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το επόμενο πρωί αναλογιζόμασταν πόσο τυχεροί ήμασταν που κάναμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι, ενώ παράλληλα χωνεύαμε ακόμα τις εικόνες από αυτή την πανέμορφη χώρα με τις τόσες αντιθέσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να επισκεφτούμε και το νότο της σε ένα επόμενο ταξίδι και ανυπομονούσαμε να βρεθούμε με τους συγγενείς και τους φίλους για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Η Ινδία είναι ένας προχωρημένος προορισμός, όμως θα ανταμείψει πλούσια τους τολμηρούς που θα το πάρουν απόφαση. Χρειάζεται βέβαια η απαραίτητη προσοχή, όπως σε κάθε ταξίδι εκτός Δυτικού πολιτισμού, για να μπορέσετε να αφεθείτε στην μαγεία του τόσο πολύπλοκου και πολύχρωμου πολιτισμού αυτής της θαυμάσιας χώρας.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον ναό Durgha ο οποίος έχει το χαρακτηριστικό ότι ήταν κατακόκκινος και εκεί έγκειται και η ομορφιά του, ενώ απέξω υπήρχε στημένο ένα τοπικό πανηγύρι, το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον και παρακολουθήσαμε τον τρόπο που διασκέδαζαν οι Ινδοί.
Η βόλτα μας μετά συνεχίστηκε με μια απολαυστική βόλτα με το rickshaw στους δρόμους της πόλης, όπου αγελάδες, προσκυνητές, ιερείς και φανατικοί κάθε θεού συνωστιζόντουσαν σε ένα πολύβουο μελίσσι που ο καημένος οδηγός αγκομαχώντας διέσχιζε . Στο Βαρανάσι η οδηγός μας αλλά και οι συνοδοί της, μας είχαν συνεχώς υπό προστασία τους με ακόμα μεγαλύτερη επιφυλακή από τις άλλες πόλεις, για τα πιο απλά πράγματα όπως το να μην σκοντάψουμε στα πανταχού παρόντα περιττώματα των αγελάδων , οι οποίες κυκλοφορούσαν ανενόχλητες, έως κάποιο επίμονο θαυμαστή της καλής μου, ή τυχόν άλλο κακόβουλο στο πλήθος. Ήταν πολύ ενδιαφέρον θέαμα ένας μοτοσικλετιστής να προσπαθεί να συνετίσει λεκτικά μια αγελάδα για να κουνηθεί σε ένα στενό πέρασμα , χωρίς φυσικά εκείνη να του δίνει την παραμικρή σημασία και εκείνος παρά τον εκνευρισμό του να διατηρεί τους τρόπους του και υπομονετικά να προσπαθεί να την μεταπείσει. Οι αγελάδες είναι ιερές στην Ινδία μιας και η αγελάδα είναι η μητέρα του ταύρου που είναι το όχημα του Θεού Σίβα. Η βόλτα μας κατέληξε σε κάποια από τις όχθες του ποταμού Γάγγη, που οι ντόπιοι τις ονομάζουν Ghats, και κάθε μια έχει την ομορφιά της αλλά και την χρησιμότητά της. Στη συγκεκριμένη εμείς πήραμε θέση σε ένα πρόχειρο θέατρο για να παρακολουθήσουμε την τελετή αποχαιρετισμού του Θεού ήλιου το σούρουπο, που ονομάζεται Άρτι ή αλλιώς κοινή προσευχή αποχαιρετισμού στον ήλιο. Η τελετή ήταν εντυπωσιακή, 7 με 8 ιερείς συντονισμένοι εξαιρετικά ακολούθησαν μια μυσταγωγική λιτανεία προς τον Ήλιο και προς τον Γάγγη με καντήλια, λιβάνια, φωτιές ,καπνούς και θυμιάματα, υπό την ψαλμωδία τους και τους ρυθμικούς ήχους των κουδουνιών τους .Η εμπειρία ήταν απολαυστικότατη και αξίζει ο κάθε επισκέπτης να προγραμματίσει την ώρα του ώστε να πάρει θέση έγκαιρα και να απολαύσει την τελετή . Η βραδιά μας έκλεισε με ένα απολαυστικό δείπνο μετά το απολύτως απαραίτητο καθαρτήριο μπάνιο στο ξενοδοχείο μας.
Το επόμενο πρωί στο Βαρανάσι ξεκινήσαμε εξαιρετικά νωρίς το χάραμα στις 5 το πρωί ώστε να απολαύσουμε την ανατολή του ήλιου μέσα από τα νερά του ποταμού Γάγγη. Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι είδαμε αυτή την ιερή για τους Ινδούς πόλη να ξυπνάει. Προσκυνητές και ζητιάνοι που είτε δεν πρόλαβαν είτε δεν άντεχαν οικονομικά να κλείσουν κατάλειμμα κοιμόντουσαν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια δίπλα στις αγελάδες και τις τυχόν ακαθαρσίες τους, ενώ οι πρώτοι πραματευτές ξυπνούσαν και ετοίμαζαν τα τα σεντόνια τους στο δρόμο εν είδη πάγκων πώλησης . Η πιο αναπάντεχη πωλήτρια όμως ήταν μια μικρή ανήλικη η οποία πωλούσε μικρά ραβδάκια τα οποία προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι τοπικές οδοντόβουρτσες, που οι αγουροξυπνημένοι μασούσαν για λίγο για να βγάλουν τους χυμούς τους και στη συνέχεια έτριβαν και καθάριζαν με αυτά τα δόντια τους. Όσο πλησιάζαμε το Γάγγη πλήθος πρωινών κολυμβητών προσκυνητών ξυπόλυτοι επιτάχυναν για να προλάβουν το πρώτο φως του ήλιου στα νερά του ποταμού. Στις όχθες επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ημίγυμνοι άντρες, ντυμένες γυναίκες, γυμνοί ιερείς, ανέμελα παιδιά, πλατσούριζαν όλοι μαζί δίπλα δίπλα στα λασπωμένα καφετιά νερά του ποταμού και εμείς σε απόσταση ασφαλείας να τους παρατηρούμε. Μαζί με τους Ινδούς είδαμε ελάχιστους τολμηρούς Δυτικούς να αποτολμούν το αδιανόητο να κολυμπήσουν και αυτοί στα νερά. Παρόλο που ο ποταμός είχε υπερχειλίσει λόγω εποχής και ήταν ορμητικός τα νερά κάθε άλλο παρά καθαρά φαίνονταν, και οι πιστοί που πλενόντουσαν ολούθε, και κολυμπούσαν και έκαναν γαργάρες με αυτά, απλά σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις την σχετικότητα της υγιεινής και των ασθενειών σε αυτή τη πλευρά του κόσμου. Παραδίπλα μια ηλικιωμένη έχοντας τελειώσει το μπάνιο καθόταν δίπλα σε μια αγελάδα και καθάριζε την μασέλα της με το κλαδάκι οδοντόβουρτσα και νερό του Γάγγη. Πιο πέρα ένας ψαράς είχε αποθέσει στο πάτωμα την ψαριά του και περίμενε τους αγοραστές, ούτε λέξη φυσικά για πάγο ή για καθαριότητα. Οι αγελάδες πανταχού παρούσες να συμπληρώνουν το σκηνικό. Στιγμές καθημερινότητας τόσο διαφορετικές από τις δικές μας που μένουν χαραγμένες στην μνήμη και οι οποίες παρόλη την ακρότητα τους έχουν μια καταπληκτική ομορφιά λόγω της διαφορετικότητάς τους.
Τα Γκάτ όπως προανέφερα πιο πάνω δυστυχώς αυτή την εποχή είχαν πλημμυρήσει και πολλοί από τους ναούς ήταν βυθισμένοι στα νερά του ποταμού. Οι ντόπιοι δεν το θεωρούσαν σαν καταστροφή, απλά μας απολογήθηκαν που δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την πλήρη ομορφιά τους. Το ξημέρωμα στο Γάγγη ήταν όντως όμορφο και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατευθυνθήκαμε προς το ένα εκ των λίγων κρεματορίων όπου αποτέφρωναν τους νεκρούς τους οι Ινδοί.
Στο δρόμο προς το κρεματόριο κουρείς ξύριζαν τα μαλλιά νεαρών αντρών που θα επιφορτίζονταν την αποστολή να μεταφέρουν τους νεκρούς τους στο τελευταίο τους ταξίδι.
Ανάμεσα στα σπίτια μικρά τεμένη θεοτήτων δεξιά και αριστερά σε προϊδεάζουν πως είσαι σε ιερή περιοχή και οι προειδοποιήσεις των οδηγών πως οι φωτογραφίες στο χώρο μπορεί να μας δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα, μας έκαναν να ρουφάμε κάθε εικόνα όσο πιο βαθιά για να την αποτυπώσουμε στην μνήμη. Μια μικρή κοπέλα στο πλατύσκαλό της έκανε το πρωινό της μπάνιο και γεμάτη σαπουνάδες μας παρατηρούσε που περνούσαμε δίπλα της στο δρόμο. Μικροί ναοί δεξιά και αριστερά ανάμεσα στα σπίτια μας προϊδέαζαν πως πλησιάζουμε. Τελικά δεξιά μας σε ένα κατέβασμα της όχθης είδαμε τους πρώτους νεκρούς καλυμμένους με τα νεκρικά τους σεντόνια –σάβανα να περιμένουν την αποτέφρωσή τους ενώ οι συγγενείς τους παραδίπλα παζάρευαν με τους αποτεφρωτές για την τιμή που θα πλήρωναν για την καύση των συγγενών τους. Πιο πάνω εργάτες κουβαλούσαν την απομεινάρια των κλαδιών και των νεκρών που μόλις είχαν καεί σε ένα σωρό και με ένα καρότσι άδειαζαν τα αποκαΐδια δημιουργώντας σύννεφα στάχτης. Όπως όλα σχεδόν στην Ινδία έτσι και το επάγγελμα των αποτεφρωτών και η βαθμίδα της κάστας τους μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Και ενώ οι αποτεφρωτές ανήκουν στην τελευταία κάστα των «ανέγγιχτων», αυτών δηλαδή που δεν θέλει κανείς να ακουμπήσει, το ολιγοπώλιο της αποτέφρωσης και το «κλειστό» του επαγγέλματος αποτελεί μια επικερδέστατη απασχόληση για τους κληρονόμους του. Αντίθετα δεν έχουν όλοι οι Ινδοί την δυνατότητα να πληρώσουν την τιμή που θα τους ζητήσουν για την αποτέφρωση των συγγενών τους με αποτέλεσμα, παράνομα όπως μας εξήγησαν, κάποιοι να ρίχνουν τα πτώματα στο ποτάμι χωρίς να τα κάψουν πρώτα. Εάν τύχει και κάνετε την βαρκάδα στο Γάγγη προετοιμαστείτε ψυχολογικά για κάποιο τέτοιο τυχόν θέαμα.
Και αν όλα τα παραπάνω σας αποθάρρυναν να επισκεφτείτε το Βαρανάσι η συμβουλή μου είναι πως θα κάνετε ένα τεράστιο σφάλμα να μην δείτε την μαγεία των αντιθέσεων και των ακροτήτων και του μυστικισμού της πόλης αυτής. Επιστρέφοντας από το ποτάμι ένα 5 χρονο παιδάκι με ένα μεγάλο ποδήλατο στο οποίο δεν έφτανε τα πετάλια το, κατάφερνε με μαεστρία από την έξω πλευρά του ποδηλάτου να ισορροπήσει και να οδηγήσει ξυπόλυτο το δίκυκλό του. Παραδίπλα μεγάλα καζάνια έβραζαν φαγητό τύπου φασολάδας που όπως μάθαμε ήταν συσσίτιο για όσους προσκυνητές δεν είχαν να φάνε και ήθελαν φαγητό.
Επόμενη στάση μας ήταν όχι πλέον σε ινδουιστικό ναό αλλά στο Βουδιστικό ναό του mulagandha kuti. Ο ναός έχει σε τοιχογραφίες όλη τη ζωή του Βούδα και είναι ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πως ο Βούδας θεωρείται από τους ινδουιστές μια μετενσάρκωση του Βίσνου συνεπώς λατρεύεται και από αυτούς πέρα από τους Βουδιστές. Στο μουσείο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση η καλή μου είχε την τιμητική της μιας και μια ομάδα μαθητριών από κάποιο τοπικό σχολείο σταμάτησε να βλέπει τα αξιοθέατα του μουσείου του Βούδα και θαύμαζαν τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια της μάτια. Ξανθές λοιπόν και ανοιχτόχρωμες προετοιμαστείτε για τα βλέμματα που θα συγκεντρώσετε και … απολαύστε το.
Η μέρα μας έκλεισε με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο με αποκορύφωμα ότι τσακίσαμε μισό ταψί από το Jalebi ένα τοπικό γλυκό που μοιάζει με τους δικούς μας λουκουμάδες αλλά είναι πιο λεπτό και τραγανό. Το Βαρανάσι μας αποχαιρέτισε γλυκά και πήγαμε για ύπνο.
Την επομένη επιστρέψαμε στο Νέο Δελχί . Εκεί κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του. Οι εκτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των κυβερνητικών κτιρίων όπως το κοινοβούλιο και άλλα κτίρια είναι αχανείς. Οι κεντρικός δρόμος θυμίζει την Σαν Ελιζέ στο Παρίσι με το διάκοσμο των κήπων γύρω του και την τεράστια ευθεία μέχρι το παλιό κυβερνείο των Άγγλων. Βέβαια τα δέντρα εδώ είναι κουρεμένα στο σχήμα ελεφάντων και άλλων εξωτικών ζώων, ενώ αψίδες στα roundabouts θυμίζουν Ευρώπη με άρωμα Ασίας. Το επόμενο αξιοθέατο στο Δελχί ήταν πάλι μουσουλμανικού ρυθμού . Ο μιναρές Qutab Minar δεσπόζει τεράστιος και επιβλητικός στα ερείπια της αρχαίας πόλης που πλέον έχουν μετατραπεί σε αρχαιολογικό χώρο και κήπο. Μικροί παπαγάλοι ανάμεσα στα ερείπια έδιναν μικρές κηλίδες πράσινου χρώματος στα κατά τα άλλα κεραμιδή χρώματα των κτισμάτων. Επόμενος σταθμός ήταν το τζαμί Jama Masjid. Ένα επιβλητικό κτίριο σε ένα υπερυψωμένο λόφο, με τεράστιο προαύλιο που γέμιζε πιστούς και με υπέροχη θέα στα προάστια του Νέου Δελχί. Μετά ζητήσαμε από τον οδηγό να μας πάει και σε ένα ινδουιστικό ναό στο Δελχί, μιας και τα μνημεία που βλέπαμε ως εκείνη την στιγμή ήταν όλα μουσουλμανικά. Ο ναός Shree Lakshmi Mandir ή αλλιώς Birla temple στο Δελχί είναι αφιερωμένος στην θεά Λάχσμι, την θεά του πλούτου της αγάπης και της ευημερίας, την σύζυγο του Βίσνου για τους Ινδουιστές. Ο ναός σε λευκά, κίτρινα και κόκκινα χρώματα με την όμορφη αρχιτεκτονική του μας έδωσε μια νότα από την ινδουιστική αρχιτεκτονική του Νέου Δελχί πριν το τελευταίο βράδυ μας στο ξενοδοχείο.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το επόμενο πρωί αναλογιζόμασταν πόσο τυχεροί ήμασταν που κάναμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι, ενώ παράλληλα χωνεύαμε ακόμα τις εικόνες από αυτή την πανέμορφη χώρα με τις τόσες αντιθέσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να επισκεφτούμε και το νότο της σε ένα επόμενο ταξίδι και ανυπομονούσαμε να βρεθούμε με τους συγγενείς και τους φίλους για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Η Ινδία είναι ένας προχωρημένος προορισμός, όμως θα ανταμείψει πλούσια τους τολμηρούς που θα το πάρουν απόφαση. Χρειάζεται βέβαια η απαραίτητη προσοχή, όπως σε κάθε ταξίδι εκτός Δυτικού πολιτισμού, για να μπορέσετε να αφεθείτε στην μαγεία του τόσο πολύπλοκου και πολύχρωμου πολιτισμού αυτής της θαυμάσιας χώρας.
Attachments
Last edited:
silversurfer
Moderator
- Μηνύματα
- 2.385
- Likes
- 3.856
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Του Κόσμου
Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ασία.
(Παρότι η ιστορία ξεκινάει απο Αφρική, περιέχει περισσότερα κεφάλαια για Ασία )
(Παρότι η ιστορία ξεκινάει απο Αφρική, περιέχει περισσότερα κεφάλαια για Ασία )
Kostas78
Member
- Μηνύματα
- 45
- Likes
- 83
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Να είσαι καλά που μας ταξίδεψες. Ωραίες φωτογραφίες και πολύ καλή περιγραφή.
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.025
- Likes
- 13.052
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Όποτε θελήσεις να μας το γγράψεις!
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.025
- Likes
- 13.052
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
A! Τώρα το είδα. Είχα "μείνει" στην πρότερη κατάσταση.
Πολύ ωραίο ταξίδι και ευχαριστούμε για την ιστορία.
Πολύ ωραίο ταξίδι και ευχαριστούμε για την ιστορία.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
-
-
