Καζακστάν Κιργιστάν Κάτω εκεί στ' απέραντα, στ' απέραντα λιβάδια ....

[travelbreak]

Αλλαγή προγράμματος. Πύργος Μπουράνα.

Το πρωί στο μικρό ξενοδοχείο δίπλα στη λίμνη Ισσύκ-Κουλ, που είχε και γιούρτες, πήραμε ένα μέτριο πρωινό, αλλά αρκετά χορταστικό. Εγώ έφαγα δύο τηγανιτά αυγά, λίγη μαρμελάδα με ψωμί καθώς και λίγο κεφίρ, ένα ποτήρι δηλαδή.

Στις 8:30 ήρθε ο Κανάτ για να μας μαζέψει. Εμείς αποχαιρετήσαμε όσους από τους ανθρώπους του ξενοδοχείου βρήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Εκεί στο μικρό ξενοδοχείο υπήρχαν δύο γυναίκες με 6 μικρά παιδιά, αλλά άντρες δεν είδαμε. Φυσικά υπήρχαν, απλά εμείς δεν τους πήραμε χαμπάρι. Η γυναίκες ήταν δύο αδερφές που δούλευαν αυτό το ξενοδοχείο. Η μία, η οποία ήξερε και λίγα αγγλικά, είπε στο Γιάννη ότι είναι γιατρός και έφυγε από το Μπισκέκ για να έρθει στην επαρχία να βοηθήσει και την αδερφή της στον ξενώνα.

Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είχε τελικό προορισμό την κωμόπολη Κοτσκόρ, Kochkor, αφού προηγουμένως θα πηγαίναμε σε μία κοιλάδα με το όνομα Shamsy. Όμως το πρόγραμμα μου φάνηκε πολύ φτωχό και είχε λίγη οδήγηση για τον Κανάτ. Επειδή όμως το πρόγραμμα των δύο επόμενων ημερών ήταν αρκετά βαρύ, όταν ήρθε να μας πάρει, του είπα να κάνουμε κάποιες αλλαγές στη διαδρομή και αυτός τις δέχτηκε. Χρειαζόμασταν επί πλέον μία βελτίωση, η οποία όμως προϋπέθεται ότι θα έπρεπε να αλλάξουμε (θα κάνουμε τράμπα) τις διανυκτερεύσεις εκείνης και της επόμενες ημέρας ώστε να βολευτεί το πρόγραμμα. Έτσι ο Κανάτ πήρε τηλέφωνο στα δύο ξενοδοχεία που θα μέναμε τις δυο επόμενες βραδιές και δεν είχαν καμία αντίρρηση να γίνει η αλλαγή. Αντί λοιπόν να κοιμόμασταν στο Κοσκόρ θα πηγαίναμε πρώτα στο Cholpon Ata και την επομένη στο Κοτσκόρ. Ο Κανάτ, μέχρι εγώ να αποφασίσω να τον επιλέξω για το ταξίδι μας, είχε κάνει ένα τυπικό πρόγραμμα, που έχρηζε αλλαγές και βελτιώσεις, εφόσον θα πραγματοποιούσαμε το ταξίδι μαζί. Τις αλλαγές αυτές δεν τις έκανε, οπότε αναγκαστήκαμε και τις κάναμε την τελευταία στιγμή.

Στις επόμενες φωτογραφίες είναι ένα νεκροταφείο. Τα περισσότερα νεκροταφεία τους έμοιαζαν με αρχαιολογικούς χώρους.

Η διαδρομή μας συνεχιζόταν κρατώντας μας αμείωτο ενδιαφέρον:

Η κοπέλα μιλούσε τέλεια αγγλικά και πουλούσε τοπικά προϊόντα. Εγώ αγόρασα κάτι μικρά λευκά τυράκια που ε΄χουν. Ήταν όμως πολύ αλμυρά.

Ιστορικό μνημείο θυμίζοντας σφαγή ντόπιων που δεν ήθελαν να πάνε να πολεμήσουν τους Τούρκους, τους οποίους θεωρούσαν αδέρφια τους:

Έτσι, μετά τις αλλαγές που κάναμε, βάλαμε πρώτο στόχο τον Πύργο στην Μπουράνα, Burana Tower, που ήταν παλιό Μουσουλμανικό θρησκευτικό κέντρο σε ένα από τους δρόμους του Μεταξιού. Νομίζω ήταν από τα πρώτα που ιδρύθηκαν στη χώρα. Μέχρι να φτάσουμε εκεί βέβαια κάναμε τις ανάλογες στάσεις, οι οποίες όμως δεν είχαν και τόσο ενδιαφέρον. Άλλωστε απομακρυνθήκαμε τελικά από την λίμνη Ισσύκ-Κουλ και πήγαμε προς τα δυτικά. Κατεβήκαμε και σε υψόμετρο περίπου 900 μέτρων από τα 1600 που έχει η λίμνη. Ο Πύργος στην Μπουράνα δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά νομίζω ότι αξίζει μία επίσκεψη λόγω της ιστορικής σημασίας του. Δεν μπορέσαμε να ανέβουμε επάνω στα 24 μέτρα ύψος που είχε, γιατί τα σκαλιά στο εσωτερικό του πύργου ήταν πολύ στενά και απότομα. Όμως κάναμε βόλτα στο μικρό μουσείο και σε κάποια υπαίθρια εκθέματα με προτομές από τάφους και πετρογλυφικές αναπαραστάσεις.

Μετά από μία ώρα περιήγηση πήραμε το δρόμο προς τα ανατολικά επιστρέφοντας αρχικά από τον ίδιο δρόμο. Είναι εκείνος ο οποίος συνδέει την λίμνη Ισσύκ-Κουλ με το Μπισκέκ. (Άλλωστε ο Πύργος που είχαμε πάει απείχε μόλις 80 χλμ από το Μπισκέκ.) Σε πάρα πολλά σημεία συναντούσαμε μηχανήματα και εργαζόμενους οι οποίοι έφτιαχναν το δρόμο, ο οποίος (μας είπε ο Κανάτ) θα κάνει τον γύρο της λίμνης. Κατά τα άλλα ο δρόμος που πηγαίνει προς το Μπισκέκ είναι αρκετά καλός, αλλά περνάει μέσα από ένα σωρό κατοικημένες περιοχές και έτσι το όριο των 90 χλμ. πέφτει συνέχεια στα 50. Ταυτόχρονα δεκάδες αστυνομικά οχήματα ελέγχουν την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα πολλοί οδηγοί να βρίσκουν τον μπελά τους, γιατί είναι πολύ δύσκολο να τηρούν τα όρια ταχύτητας. Ευτυχώς τον δικό μας οδηγό δεν τον έγραψαν αν και μερικές φορές ξεπερνούσε τα όρια. Στην επιστροφή βάλαμε για στόχο την κοιλάδα Chon Kemin. Φυσικά αυτό που άξιζε ήταν η διαδρομή. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες στις συχνές στάσεις που κάναμε.

Ο οδηγός μας ήταν πολύ πρόθυμος σε όλα. Όχι μόνο σε εκείνα που του ζητούσαμε, αλλά και από μόνος του μας πρότεινε στάσεις, γιατί ήξερε πολύ καλά τους δρόμους. Είναι μικρός σε ηλικία, μόλις 29 ετών και είναι παντρεμένος και έχει και δύο παιδιά που ζουν το καλοκαίρι στην λίμνη Song-Kul, στην οποία έχει και μία επιχείρηση με γιούρτες την οποία δουλεύει με τη σύζυγό του. Μάλιστα μας έψηνε από χθες να ακυρώσουμε την κράτηση που έχουμε κάνει σε δύο γιούρτες ενός ξενοδοχείου και να πάμε στις δικές του γιούρτες. Εμείς, αν και δεν το θέλαμε τόσο, μας έπεισε και του είπαμε να επικοινωνήσει με τις γιούρτες που είχαμε κλείσει για να δει τι γίνεται. Όταν έκανε αυτό, του είπαν ότι αν δεν πάμε θα μας κρατήσουν τα μισά χρήματα, δηλαδή 60 δολάρια και από τους τέσσερις μας. Εκείνος συμφώνησε να του δώσουμε άλλα 60 και να πάμε σε αυτόν. Εμείς συμφωνήσαμε, αφού δεν θα είχαμε οικονομική διαφορά. Όμως και να είχαμε τελικά άξιζε αυτή η αλλαγή, κυρίως για τον Κανάτ, αφού είχε την ευκαιρία να μείνει με την οικογένειά του.

Τελικά ο Κανάτ είχε δύο γιούρτες ελεύθερες και μείναμε στο δικό του γιουρτοξενοδοχείο στη λίμνη Song-Kul. Εγώ ήλπιζα ότι το Booking.com δε θα μου έπαιρνε τελικά τα χρήματα των 60 δολαρίων από το άλλο γιουρτοξενοδοχείο. Όμως επειδή αυτό το ήξεραν οι ιδιοκτήτες του, έπαιρναν τον Κανάτ τηλέφωνο και τον ανάγκασαν να τα πληρώσει εκείνος. Εμείς δεν ξέραμε τίποτα μέχρι που ο Κανάτ μας ζήτησε αυτά τα χρήματα. Αν και του παραπονέθηκα ότι δεν έπρεπε να πληρώσει χωρίς να μας ρωτήσει, του δώσαμε τα 60 δολάρια. Η δικαιοσύνη εν μέσω γιουρτών επικράτησε!

Μετά και από την κοιλάδα Chon Kemin πήραμε το δρόμο για το Cholpon Ata, που είχαμε διαμονή σύμφωνα με την αλλαγή που είχαμε κάνει το πρωί. Πήγαμε σε ένα συμπαθητικό μικρό ξενοδοχείο με 22€ τη βραδιά. Είχαμε ένα καλό δωμάτιο, το οποίο όμως είχε πολύ μικρό μπάνιο, όπως γίνεται συνήθως σε αυτή τη χώρα. Φτάσαμε περίπου στις 6:30 αλλά σύντομα είχαμε βγει έξω και οι τέσσερις για να κάνουμε βόλτα να γνωρίσουμε αυτή την όμορφη πόλη. Είναι παραλιακή στη λίμνη Ισσύκ-Κουλ, στη βόρεια πλευρά της, και το ξενοδοχείο μας είναι πολύ κοντά στη λίμνη. Έτσι αρχικά κάναμε βόλτα σε κάποιες παραλίες και μετά μπήκαμε στην πόλη στον κεντρικό δρόμο να δούμε τι αξιόλογο έχει.


Κάνοντας βόλτα σχεδόν 2 ώρες καταλήξαμε λίγο πριν νυχτώσει σε ένα εστιατόριο για να φάμε πολύ ωραία σουβλάκια. Οι τιμές ήταν λίγο πιο τσιμπημένες από το Καζακστάν, αφού το κάθε σουβλάκι έκανε περίπου 3€. Στο Καζακστάν έκανε λιγότερο από δύο ευρώ το σουβλάκι. Όμως με δύο σουβλάκια χορταίνεις. Εμείς αγοράσαμε και μία μπύρα (1,5 λίτρα) από ένα διπλανό μαγαζί, αφού το εστιατόριο δεν προσέφερε μπύρες και ήπιαμε.

Το μαγαζί που καθίσαμε:

Περπατώντας αργά αργά επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας για να ξεκουραστούμε. Το μικρό ξενοδοχείο μας είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από ξύλο. Εξωτερικά το βλέπεις ότι είναι ξύλινο αλλά και στο εσωτερικό τα πάντα είναι ξύλινα. Συγκεκριμένα βλέπεις τα κομμάτια από τα χοντρά κλαδιά το δέντρων να είναι οριζόντια και κάποιοι εσωτερικοί τοίχοι να είναι και αυτοί φτιαγμένοι από ξύλο. Πάντως είδαμε πολλά σπίτια να είναι ξύλινα αλλά ξέραμε ότι οι τοίχοι τους στο εσωτερικό ήταν από λαμαρίνα. Δηλαδή έφτιαχναν ένα σπίτι από λαμαρίνες και από τη μία και την άλλη τους πλευρά έβαζαν ξύλα ή σοβάδες. Στα χωριά μάλιστα έβαζαν και λάσπη ανάμεσα στα ξύλα και εξωτερικά έβαζαν ένα πράγμα σαν σοβά, ο οποίος ήταν μάλλον και αυτός από λάσπη και μετά το έβαφαν. Γενικά στα χωριά τα σπίτια ήταν πολύ απλές κατασκευές.

Η ίδια η λίμνη Ισσύκ-Κουλ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Μόνο στο Cholpon Ata είδαμε ωραίες παραλίες, αλλά μέχρι εκεί. Η ομορφιά της λίμνης έγκειται στις γύρω περιοχές, οι οποίες έχουν πολύ ωραία βράχια, δάση και γενικότερα όμορφη φύση. Το μέγιστο μήκος της λίμνης είναι κάπου 170 χιλιόμετρα και το μέγιστο πλάτος γύρω στα 70, ενώ η επιφάνειά της είναι περίπου 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Άρα είναι μία τεράστια λίμνη. Έψαξα στο ίντερνετ και είδα ότι η θερμοκρασία του νερού αυτή την εποχή ήταν περίπου 18 βαθμούς Κελσίου, ενώ το καλοκαίρι ανεβαίνει μέχρι τους 20 και σε ορισμένες παραλίες στους 21 βαθμούς. Αυτό σημαίνει ότι εγώ θα μπορούσα να κολυμπήσω τώρα για λίγα λεπτά και μέχρι ένα τέταρτο, αλλά θα κρύωνα, αυτό είναι σίγουρο. Είδαμε όμως αρκετούς ανθρώπους να κολυμπούν και βέβαια υπάρχουν πολλές εγκαταστάσεις με ξενοδοχεία σε παραλίες, που σημαίνει ότι ο κόσμος τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, που είναι το νερό πιο ζεστό, πηγαίνει για μπάνιο ή τέλος πάντων κάνει διακοπές στην θάλασσα όπως λέμε.

 

[travelbreak]

Στην ύπαιθρο του Κιργιστάν. Κοτσκόρ.

Το πρωί στο ξύλινο ξενοδοχείο μας, πήγαμε στο ισόγειο και ήπιαμε ένα καφέ με τον ήλιο να λάμπει ψηλά και τον καιρό να είναι πολύ καλός. Δεν είχαμε πρωινό σε αυτό το μικρό ξενοδοχείο και γι’ αυτό είχαμε πει στον οδηγό μας να έρθει στις 7:30 αντί για τις 8:30, που ερχόταν συνήθως, και να μας πάρει για τη σημερινή περιήγηση. Ήρθε στην ώρα του και φύγαμε αφού περάσαμε πρώτα από ένα σουπερμάρκετ να αγοράσουμε κάποια φαγώσιμα για πρωινό. Μετά εκείνος είχε την ιδέα να περάσουμε από μία περιοχή πολύ κοντά στην πόλη που μείναμε, για να δούμε ένα χώρο με πετρογλυφικά. Δεν είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αλλά ήταν πολύ παλιές ζωγραφιές πάνω σε σχετικά μικρές πέτρες. Η ηλικία τους ξεκινούσε από πριν 3.000 χρόνια μέχρι και πριν από 1.000 χρόνια. Ευτυχώς είχε πινακίδες με απεικόνιση των σχεδίων, για να μπορούνε να ξεχωρίζουμε, αλλά όχι πάντα, τις ζωγραφιές που συνήθως ήταν αγριοκάτσικα ή κάποιο ελάφι.

Κατόπιν φύγαμε από κει για να περάσουμε από ένα φαράγγι που ονομάζεται Kok-Moinok. Ήταν στο δρόμο μας για το Kochkor με μία παράκαμψη περίπου 5 km σε χωματόδρομο. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον φαράγγι, το οποίο είχε πολλά μονοπάτια πολύ στενά για να δεις τους σχηματισμούς των βράχων από τη διάβρωση του νερού και του αέρα. Όταν πήγαμε ήμασταν μόνοι μας, αλλά πολύ σύντομα ήρθαν και άλλα γκρουπ από τουρίστες. Εμείς μείναμε ενθουσιασμένοι από το θέαμα και πέρασε πολύ ευχάριστα μιάμιση ώρα κάνοντας βόλτες πάνω στα κατσάβραχα και μέσα στα μονοπάτια.

Φύγαμε από κει, σχεδόν μεσημέρι πια, για να πάμε στο Κοτσκόρ. Αλλά πριν καταλήξουμε εκεί είχαμε μια επίσκεψη στο φαράγγι Shamsy που βρισκόταν μετά από αυτή την πόλη. Ο καημένος ο οδηγός μας δεν είχε ξαναπάει εκεί. Έτσι αφού περάσαμε το μικρό χωριό με το ομώνυμο όνομα, προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο. Πήρε κάποιον φίλο του και ρώτησε πού θα βρει αυτό το μέρος, αλλά δεν βοήθησε και πολύ. Βασικά δεν μπορούσαμε να το βρούμε. Αν και είχαμε internet ούτε και εκεί είχαμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Μπερδευόταν δυο ονομασίες: Shamsy και Shamshy. Εκείνο που ψάχναμε ήταν μια κοιλάδα σε σχετικά μεγάλο υψόμετρο, που πήγαιναν οι κτηνοτρόφοι το καλοκαίρι τα ζώα τους. Θεωρητικά ήταν πολύ όμορφο μέρος.

Ρωτήσαμε δυο ντόπιους, που έπιναν βότκα με κόκα κόλα στην ερημιά, οι οποίοι μας είπαν που να πάμε, αλλά μετά από λίγο διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Έτσι είπαμε στον Κανάτ να σταματήσει την οδήγηση και να πάμε κάπου αλλού. Έτσι κι αλλιώς θα βλέπαμε παρόμοια μέρη στο υπόλοιπο ταξίδι. Αυτός συμφώνησε και πήραμε ένα άλλο χωματόδρομο για να δούμε κάποια άλογα και μοσχάρια που έβοσκαν. Ήταν μία πολύ ωραία εικόνα και έγινε ακόμα πιο όμορφη όταν στο βάθος είδαμε ένα τεράστιο κοπάδι με αιγοπρόβατα να κατεβαίνει προς το ποτάμι για να πιει νερό και μετά να απομακρύνεται ξανά. Ταυτόχρονα ένας καβαλάρης ήρθε για να πάρει ένα άλογο μαζί του. Πριν το πάρει έπιασε την κουβέντα με τον Κανάτ και μας πρότεινε να ανέβουμε πάνω στα άλογά του. Έτσι απλά εγώ και ο Γιάννης ανεβήκαμε και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες. Όταν πήγαμε να του δώσουμε κάποια χρήματα δεν τα δέχτηκε.

Φεύγοντας από εκεί η ώρα ήταν περίπου τρεις και ο Κανάτ για να μας ευχαριστήσει επειδή δεν είχαμε πάει στο φαράγγι, που ήταν στο πρόγραμμα μας, μάς πήγε να δούμε ένα ορυχείο αλατιού που απείχε μισή ώρα δρόμο από το Κοτσκόρ. Εκεί ένας ντόπιος, που δεν ήξερε καμία λέξη στα αγγλικά, μας ξενάγησε στις στοές του ορυχείου. Ήταν απλά ένα ορυχείο και τίποτα παραπάνω. Δεν είχε δηλαδή αυτές τις καλλιτεχνικές κατασκευές που έχουμε δει σε άλλες χώρες.

Είχε φτάσει ποια η ώρα για να πάμε στο κατάλυμά μας στο Κοτσκόρ. Το βρήκαμε πολύ εύκολα και ήταν αυτό που κανονικά θα μέναμε την προηγούμενη μέρα. Μας υποδέχτηκε ένας κύριος και μας έδωσε δύο σχετικά καλά δωμάτια, τα οποία όμως δεν έχουν δικιά τους τουαλέτα. Έχουμε συνηθίσει όμως στα δύσκολα και αυτό μας φαίνεται πολύ εύκολο. Αφού τακτοποιηθήκαμε ξεκινήσαμε και οι τέσσερις να κάνουμε μία βόλτα στην μικρή πόλη. Δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον όμως για να δούμε και μετά από μία ώρα περπάτημα καταλήξαμε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο. Εγώ έφαγα τηγανητό κρέας (αν και το περίμενα ψητό αφού έγραφε ο κατάλογος roasted) με τηγανιτά λαχανικά και ρύζι και ήταν αρκετά νόστιμα και σε ποσότητα ήταν πολλά ακόμα και για μένα.

Φυσικά γυρίσαμε στα δωμάτια με τα πόδια την ώρα που νύχτωνε, δηλαδή λίγο μετά τις 9:00 το βράδυ. Συνολικά και αυτή η μέρα θεωρώ ότι είχε το ενδιαφέρον της. Είδαμε πολύ όμορφες εικόνες και στο φαράγγι αλλά και στα βουνά και τα ποτάμια της περιοχής που μείναμε.
Η διαδρομές μας:

 

[travelbreak]

Tash Rabat και Naryn.

Μείναμε το βράδυ στο Κοτσκόρ, το οποίο σαν πόλη δεν έλεγε τίποτα, όπως πιστεύω και οι περισσότερες μικρές πόλεις στο Κιργιστάν. Το πρωί ξεκινήσαμε στις 7:30 με προορισμό το Tash Rabat. Βρίσκεται στο κέντρο του Κιργιστάν και αποτελεί ένα παλιό Καραβάν Σαράι στο δρόμο του μεταξιού. Μέχρι να φτάσουμε κάναμε περισσότερες από 5 ώρες, γιατί κάναμε συχνές στάσεις για φωτογραφίες. Αλλά και από μόνος του ο Κανάτ σταματούσε πολύ συχνά για τον ίδιο λόγο. Το Tash Rabat απέχει από το Naryn, που ήταν ο τόπος της αποψινής διαμονής μας, περίπου 2 ώρες.

Όταν φτάσαμε στο Naryn συνεχίσαμε τον δρόμο που πηγαίνει μέχρι την Κίνα και κάπου στρίψαμε αριστερά, και σε 14 χλμ είναι το παλιό Καραβάν Σαράι. Αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα είναι χωματόδρομος σε σχετικά καλή κατάσταση, αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι οι όμορφες εικόνες. Παντού βλέπεις γιούρτες, κοπάδια με άλογα, με αγελάδες, με πρόβατα και κατσίκες. Είδαμε και ένα γιακ. Στο ταξίδι αυτό πολλά γιακ δεν είδαμε. Μόνο αυτό και άλλη μια φορά μερικά, κοντά στη λίμνη Σονγκ. Οι περιοχές αυτές είναι σε μεγάλο υψόμετρο, γύρω στα τρία χλμ, και οι κτηνοτρόφοι φέρνουν τα κοπάδια το καλοκαίρι να βοσκήσουν. Το χειμώνα κατεβαίνουν στα πιο πεδινά μέρη. Το καλοκαίρι δεν επιτρέπεται όλα αυτά τα ζώα να είναι μέσα στα χωριά και έχει τόσο πολύ χορτάρι στα βουνά που οι βοσκοί τα πηγαίνουν εκεί για να βοσκήσουν. Το χαρακτηριστικό σε αυτές τις βόλτες που κάναμε είναι ότι πολλοί κτηνοτρόφοι προσφέρουν άλογα για ιππασία και πουλάνε γάλα αλόγων. Κάποια στιγμή ο οδηγός μας σταμάτησε για να αγοράσει ένα μπουκάλι και μας έδωσε να δοκιμάσουμε. Εγώ ήπια μόνο μία γουλιά και δεν μου άρεσε καθόλου γιατί ήταν αρκετά ξινό. Εκείνος όσο οδηγούσε το έπινε και ένιωθε πολύ χαρούμενος και ικανοποιημένος από τη γεύση.

Το Καραβάν Σαράι που πήγαμε ήταν αναπαλαιωμένο και μπαίνοντας μέσα ένιωθες πολύ κρύο. Όταν φτάσαμε δεν υπήρχαν άλλοι επισκέπτες και μια γριούλα (τι γριούλα δηλαδή, που μπορεί να ήταν νεότερη από εμένα) φορώντας ένα σωρό ρούχα μας άνοιξε. Σε λίγη ώρα είχαν καταφτάσει και άλλοι επισκέπτες, κυρίως ντόπιοι. Αν έξω είχε 12 βαθμούς μέσα μπορεί να είχε και 5 βαθμούς λιγότερους. Το κτήριο είχε το ενδιαφέρον του αλλά όχι ότι ήταν και κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Όμως, όπως είπα, εντυπωσιακά ήταν τα τοπία μέχρι να φτάσουμε ως εκεί.

Στο χώρο μείναμε περίπου μία ώρα. Εκεί γύρω είχε πολλές γιούρτες, αν θέλει κάποιος να νοικιάσει για να μείνει. Άλλωστε δυο κοριτσάκια, με ελάχιστα αγγλικά που ήξεραν, μας ανέφεραν τις υπηρεσίες που διέθεταν οι γιούρτες και τα άλογα του μπαμπά τους. Το τοπίο εκεί έχει λίγα δέντρα και είναι καταπράσινο από το χορτάρι. Το ωραίο είναι ότι δεν έχει πολλά βράχια και οι λόφοι με το πράσινο χορτάρι έχουν μία ομαλή καμπυλότητα.

Κάναμε πολλές στάσεις κι όταν πηγαίναμε στο Τας Ραμπάτ, αλλά και στην επιστροφή. Δεν χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες και ας ξέραμε ότι είναι παρόμοιες ή και τα ίδια σημεία τις πιο πολλές φορές. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα νεαρό Τσέχο με το σακίδιο στην πλάτη να κάνει οτοστόπ. Πήγαινε ανατολικά προς την Κίνα. Γενικά στο Κιργιστάν κάνουν πολλοί οτοστόπ, κυρίως ντόπιοι. Ο Κανάτ μας είπε ότι αν σταματήσει κάποιος και τους πάρει στο τέλος πρέπει να του δώσουν κάποια λίγα χρήματα για τη μεταφορά. Μα και οι οδηγοί σε αυτό ελπίζουν.

Επιστρέψαμε στον Naryn, που είναι η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής. Έχει πάρει το όνομά της από το ποτάμι που τη διασχίζει, και είναι από τα μεγαλύτερα της χώρας. Φτάσαμε περίπου στις 5:00 το απόγευμα και κλασικά, αφού ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 6:30, βγήκαμε για μία βόλτα καθώς και για φαγητό. Τελικά το ξενοδοχείο που μένουμε είναι σχετικά μακριά από το κέντρο της πόλης, η οποία έχει 40.000 κατοίκους. Προσπάθησα να κλείσω όσο πιο κεντρικά μέρη για τη διαμονή μας, αλλά δε μου έβγαιναν πάντα. Αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα ταξί και μας πήγε την απόσταση των πέντε χιλιόμετρων μέχρι το κέντρο. Όλη η πόλη είναι χτισμένη πολύ κοντά στον κεντρικό δρόμο που τη διασχίζει. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι τόσο μακρόστενη.

Εκεί δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο να δούμε, σύμφωνα με το Google. Αλλά το ενδιαφέρον ήταν ότι περνώντας έξω από το θέατρο, μία κυρία μας έκανε νόημα να πάμε να δούμε μέσα στο κτίριο. Είδαμε ότι είχε παράσταση εκείνη την ώρα και οι άνθρωποι μας έβαλαν μέσα, χωρίς βέβαια να μας ζητήσουν εισιτήριο για να δούμε την παράσταση. Είχε δημοτικά τραγούδια, από ντόπιους να υποθέσω τραγουδιστές. Οι περισσότεροι ήταν γυναίκες, και μάλιστα μεγάλης ηλικίας, που τραγουδούσαν φορώντας παραδοσιακές στολές. Γι’ αυτό λέω ότι είχε αρκετό ενδιαφέρον και καθίσαμε περισσότερη από μισή ώρα.

Όταν βγήκαμε έξω είχε σχεδόν βραδιάσει και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Βρήκαμε ένα εστιατόριο και φάγαμε την πολύ πρωτότυπη πίτσα. Δεν πήραμε τίποτε άλλο γιατί ούτε διψούσαμε ούτε είχε μπύρα. Δεν πεινούσαμε περισσότερο και με μία μεγάλη πίτσα χορτάσαμε.

Όταν τελειώσαμε το φαγητό βγήκαμε έξω και είχε αρχίσει να βρέχει. Γι’ αυτό πήραμε πάλι ένα ταξί και δίνοντάς του λίγο παραπάνω από ένα ευρώ μας πήγε στο ξενοδοχείο μας.

Τελικά τα ταξί στο Κιργιστάν είναι πολύ φθηνά. Σίγουρα αν σε δουν τουρίστα μπορεί να σου πάρουν κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό το να μας πάρει 100 som για να μας μεταφέρει το βράδυ μες στη βροχή για 5 χιλιόμετρα απόσταση, είναι τσάμπα. Άρα ο άλλος που μας πήρε 150 λίγο νωρίτερα για να μας πάει στο κέντρο, μάλλον μας «έκλεψε». Στις κωμοπόλεις υπάρχουν ταξί με ταμπέλα. Έτσι δεν υπάρχει ανάγκη για την Γιάντεξ. Μόνο στο Μπισκέκ τη χρησιμοποίησα πάλι.

Και το φαγητό φυσικά είναι πολύ φθηνό αφού φάγαμε την πίτσα πληρώνοντας λιγότερο από 7€. Μάλιστα εκεί που τρώγαμε την πίτσα έβλεπα στα άλλα τραπέζια να τρώνε κάτι λιχουδιές, που αν δεν φοβόμουν να μην την πατήσω σίγουρα θα δοκίμαζα από αυτά. Και όχι να φάω τρία κομμάτια πίτσα, 100% για λόγους ασφαλείας. Πάντως υπάρχουν διαφορές από μαγαζί σε μαγαζί. Για παράδειγμα έχουμε δει το ίδιο σουβλάκι σε μαγαζί με 150 som και σε άλλο μαγαζί με 250. Και η ποιότητα των μαγαζιών δεν είχε μεγάλες διαφορές. Σε πολλά εστιατόρια βρίσκεις να πιείς μπύρα αλλά σε άλλα δεν σου προσφέρουν. Εκεί που φάγαμε την πίτσα είχε ταμπελίτσα που έλεγε ότι απαγορεύεται το αλκοόλ.

Να κάνω τώρα μία μικρή σύγκριση ανάμεσα στο Κιργιστάν και στο Τατζικιστάν, που είχαμε πάει πέρυσι. Το Τατζικιστάν είχε μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά αυτό κυρίως για τα βουνά του. Τα βουνά ήταν εντυπωσιακά και πιο πολύ πετρώδη με σχετικά λίγη βλάστηση και λιγότερο χορτάρι. Στο Κιργιστάν υπάρχουν βέβαια και βουνά πολύ ψηλά που βλέπεις τις κορυφές τους γεμάτες χιόνια, αλλά μέχρι τα 3 ή ίσως και παραπάνω χιλιόμετρα υπάρχουν βουνά τα οποία μοιάζουν με λόφους με πολύ απαλό ανάγλυφο, γι’ αυτό και τα ζώα ανεβοκατεβαίνουν τρώγοντας χορτάρι. Σε κάποια σημεία το Κιργιστάν μου θυμίζει την Μογγολία. Μιλώντας για βουνά λοιπόν το Τατζικιστάν μας είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, αν και οι εικόνες του ήταν λίγο μονότονες. Εκείνη την ώρα όμως δεν το καταλάβαινες αυτό. Το Κιργιστάν έχει μεγαλύτερη ποικιλία. Αυτή η εναλλαγή του τοπίου είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Συνολικά λοιπόν θα έλεγα ότι το Κιργιστάν έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Πέρυσι δεν κάναμε πολύ περπάτημα, αφού μας πήγαινε το αυτοκίνητο εκεί που θέλαμε να δούμε κάτι και δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε πάρα πολύ. Μάλλον έφταιγε και ο οδηγός μας ο οποίος ήταν καλός αλλά τεμπέλης. Στο Κιργιστάν όμως περπατάμε συνέχεια γιατί έχει φαράγγια τα οποία θέλουμε να δούμε από κοντά και κάποια άλλα μέρη με φυσική ομορφιά. Και ο Κανάτ είναι πολύ πρόθυμος, όπως έχω ήδη αναφέρει.

Να και η σημερινή μας διαδρομή, από το Κοτσκόρ στο Τας Ραμπάτ και μετά στο Ναρύν:

 

[travelbreak]

Από το Naryn στη λίμνη Song Kul

Ήταν ωραίος ο ξενώνας που μείναμε στο Ναρίν. Είχε και πολύ καλό πρωινό. Αυγά ομελέτα με χορταρικά μέσα, κέικ, κρέπες, φρούτα και καφέ. Έφαγα αρκετά και με κράτησαν όλη τη μέρα.

Όταν ήρθε ο Κανάτ να μας πάρει, πήγαμε αρχικά για μια βόλτα στην πόλη. Το Ναρίν έχει ένα κεντρικό δρόμο και σε 7 με 8 χιλιόμετρα η πόλη εκτείνεται και από τις δύο πλευρές του (το είπα και στη χθεσινή ανάρτηση). Κάπου εκεί είναι και το ομώνυμο ποτάμι. Είδαμε, εκτός από τα χθεσινά, ένα τζαμί και μερικά αγάλματα.

Μετά πήραμε το δρόμο για την λίμνη Song-Kul που θα μέναμε. Ταυτόχρονα όμως άρχισε και η βροχή. Κρίμα και άδικο. Η διαδρομή φάνηκε καταπληκτική. Όμως από τη μία η βροχή και από την άλλη η χαμηλή νέφωση, εμπόδιζαν εμάς να δούμε και να φωτογραφίσουμε. Πάντως κάναμε αρκετές στάσεις και με τις ομπρέλες τραβήξαμε ό,τι μπορέσαμε.

Ο δρόμος περνούσε από βουνά με λίγη βλάστηση και πολύ γρασίδι. Πρέπει να ήταν υπέροχος, απ’ όσο μπορέσαμε να δούμε. Αργότερα αρχίσαμε την ανηφόρα σε ένα δαιδαλώδη δρόμο, χωμάτινο εννοείται, που μας άρεσε πολύ. Αφού κάναμε 32 συνεχόμενες φουρκέτες φτάσαμε στην κορυφή.

Συνεχίσαμε σε ένα απαίσιο γεμάτο λάσπες δρόμο. Πολλές φορές το αμάξι γλιστρούσε αν και ήταν 4x4. Σε μία περίπτωση μάλιστα έκανε και μία ολόκληρη περιστροφή. Είχαμε εμπιστοσύνη και γελούσαμε. Η λίμνη βρίσκεται σε υψόμετρο ακριβώς τριών χιλιομέτρων. Εμείς την προσεγγίσαμε από τα ανατολικά και οι γιούρτες του Κανάτ που θα μέναμε ήταν βόρεια. Μόλις ξεκίνησε η λίμνη άρχισαν και τα γιουρτοξενοδοχεία. Είτε σε ομάδες είτε μεμονωμένα.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα δίπλα στη λίμνη, φτάσαμε σε μια ομάδα με είκοσι περίπου γιούρτες, που θα μέναμε σε δύο από αυτές και ταυτόχρονα σταμάτησε η βροχή. Και μέχρι το βράδυ δεν άρχισε ξανά. Αυτό ήταν το τυχερό της ημέρας μας.

Εδώ οι τουαλέτες του γιουρτοξενοδοχείου μας:

Εδώ ολόκληρο το μέρος που μείναμε:

Αφού τακτοποιηθήκαμε στη δική του γιούρτα το καθένα ζεύγος, ντυθήκαμε καλά και βγήκαμε να περπατήσουμε γύρω. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν κάπου δώδεκα βαθμούς. Αργότερα βγήκε και λίγο ήλιος. Πρώτα πήγαμε λίγο ανηφορικά αλλά το υψόμετρο μας έκανε να αλλάξουμε σχέδια. Όμως ήταν υπέροχα.

Προχωρώντας δυτικά εμείς, κοντά στη λίμνη, είδαμε σε ένα γειτονικό yurt camp μία ομάδα Ισπανών να κάνουν ιππασία και μετά να παίζουν ποδόσφαιρο. Προχωρήσαμε κι άλλο δυτικά και βλέπουμε ένα μοσχάρι να κείτεται στο χορτάρι. Στην αρχή νομίζαμε πως ήταν ψόφιο, αλλά είδα να κουνά κάποια στιγμή την ουρά του. Πλησίασα και είδα ότι είχε μπλεχτεί το ένα του κέρατο και το ένα πόδι σε κάτι κλωστές και υφάσματα από ένα μεγάλο πεταμένο στρώμα. Σίγουρα δε μπορούσα να κάνω τίποτα αν και το ήθελα. Γι’ αυτό βλέποντας σε μία απόσταση πεντακόσια με εξακόσια μέτρα τρεις γιούρτες, πήγα προς τα εκεί να ζητήσω βοήθεια. Βρήκα μερικούς τσοπαναραίους να κάθονται χαλαροί. Αγγλικά φυσικά δε μιλούσαν. Όμως τους έδειξα δύο φωτογραφίες (για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε) με το μοσχάρι και κατάλαβαν. Τους έδειξα που ήταν, γιατί από εκεί δε φαινόταν, και έτρεξαν τρεις από αυτούς με τα άλογα για να το ελευθερώσουν. Πήγαμε κι εμείς από κοντά. Έκαναν πάνω από δεκαπέντε λεπτά για να κόψουν τις κλωστές και να το ελευθερώσουν. Με ευχαρίστησαν φυσικά και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Εδώ το μοσχάρι που είχε μπερδευτεί στο στρώμα:

Κι εδώ οι τρεις σωτήρες του:

Αφού το έσωσαν, εκείνο διστακτικά προχωρά:

Στις γιούρτες μας φτάσαμε ύστερα από τρεις ώρες συνολική βόλτα. Εγώ έπιασα κουβέντα με τρεις επισκέπτες ενός γκρουπ που έμεναν κι αυτοί στο χώρο μας. Είχαν έρθει αργότερα από εμάς. Στις 7 δειπνήσαμε όλοι μαζί κάποια τοπικά εδέσματα.

Μετά το φαγητό στην ίδια γιούρτα, που λειτουργούσε ως εστιατόριο, μίλησε ο ντόπιος αρχηγός του γκρουπ για την ιστορία της περιοχής και ακούγαμε κι εμείς. Που να βγαίναμε έξω στο κρύο! Πέρασε λίγο η ώρα. Φυσικά όταν βραδιάζει δεν έχεις και πολλά να κάνεις. Εμείς χωθήκαμε στη γιούρτα μας, που είχε αναμμένη σόμπα και ήταν ζεστά.

Στο χάρτη φαίνεται η σημερινή διαδρομή και το γιουρτοξενοδοχείο που μείναμε, και ονομαζόταν Rima Yurt Camp.

 

[travelbreak]

Από τη Song Kul στο Kazarman.

Στην αρχή έκανε πολλή ζέστη στη γιούρτα με τη σόμπα και τα ξύλα που είχε. Την είχε ανάψει κάποιος από το yurt camp κατά τις 8:00 το βράδυ. Η γιούρτα μας ήταν από τις μικρότερες. Παρόλα αυτά είχε μέσα τέσσερα μονά κρεβάτια. Εμείς ενώσαμε τα δύο και κοιμηθήκαμε μία χαρά σκεπασμένοι με δύο παπλώματα. Κατά τις 4:00 όμως που ξύπνησα κάποια στιγμή, ένιωθα ότι το σώμα μου, δηλαδή το κεφάλι, που ήταν έξω από το πάπλωμα, ένιωθε ότι στη γιούρτα είχε αρχίσει να πέφτει πολύ κρύο, αφού είχε σβήσει η σόμπα. Θυμάμαι παλιότερα στην Μογγολία, που το βράδυ περνούσε κάποιος και έβαζε καινούργια ξύλα για να είναι συνέχεια αναμμένη η σόμπα και ζεστή η γιούρτα. Πάντως περίπου στις 6:00 που σηκώθηκα δεν είχα μεγάλο πρόβλημα αφού ντύθηκα πολύ γρήγορα και βγήκα έξω να δω τι γίνεται. Η μέρα ήταν πάρα πολύ καλή και φαινόταν καθαρά ο ήλιος με ελάχιστα σύννεφα.

Θέλω επίσης να πω για το προηγούμενο βράδυ ότι πηγαίνοντας για να πλύνω τα δόντια μου, λίγο πριν τις 11:00, ένα γεμάτο φεγγάρι ήταν στον ουρανό, στην ανατολή βέβαια, και έπεφτε μία ψηλή βροχή. Αυτό δημιουργούσε ένα αχνό ουράνιο τόξο πάρα πολύ μεγάλο αλλά χωρίς ουσιαστικά να φαίνονται τα χρώματα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ουράνιο τόξο να δημιουργείται από την πανσέληνο. Και δεν έχω ακούσει να το έχει πει κάποιος.

Στις 7:30 πήγαμε για πρωινό μαζί με το γκρουπ των 15 ατόμων, που γνωρίσαμε την προηγούμενη βραδιά. Όμως δεν καθίσαμε πολύ, όπως το προηγούμενο βράδυ μαζί τους, γιατί θέλαμε να βγούμε έξω να απολαύσουμε το φως και την όμορφη μέρα. Μίλησα λίγο με δύο άτομα που είχα μιλήσει και την προηγούμενη μέρα. Ο ένας ήταν ένας νεαρός από το Λουξεμβούργο και ο άλλος ένας πενηντάρης περίπου από το Colorado των Ηνωμένων Πολιτειών. Μου είπαν ότι πήγαιναν το ταξίδι με ένα καναδικό πρακτορείο με το όνομα G Adventures. Το ταξίδι τους διαρκούσε 15 ημέρες και θα πήγαιναν από το Κιργιστάν στο Καζακστάν, μετά στο Τατζικιστάν και τέλος στο Ουζμπεκιστάν. Έχοντας ακούσει και το πρόγραμμα της ημέρας εκείνης από το προηγούμενο βράδυ από τον αρχηγό τους, κατάλαβα πόσο γρήγορα κινούνται. Όμως έτσι είναι τα πρακτορεία, ειδικά όταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θέλουν να επισκεφτούν πολλές χώρες. Ψάχνοντας στο ίντερνετ αργότερα, είδα ότι αυτό το πρακτορείο έχει ταξίδι 23 ημερών στην Κεντρική Ασία με κόστος 3800 ευρώ. Δεν περιλαμβάνονται τα εισιτήρια μέχρι το Μπισκέκ και η αναχώρηση από την Τασκένδη. Δεν το βρίσκω και φτηνό. Όμως είδα ότι μένει τις τελευταίες δέκα μέρες στο Ουζμπεκιστάν, ενώ τις άλλες χώρες τις κάνει στα γρήγορα. Ειδικά το Καζακστάν και το Τατζικιστάν.

Ο Κανάτ την προηγούμενη μέρα, μόλις φτάσαμε στον καταυλισμό μας, έφυγε να πάει, νομίζω στο Κοτσκόρ, να φέρει τη γυναίκα με τα δυο τους παιδιά στη λίμνη. Πολύ τρέξιμο αυτός ο άνθρωπος. Δεν θυμάμαι αν έχω πει ότι μιλά πολύ καλά αγγλικά. Έχει τελειώσει κάποια σχολή στο πανεπιστήμιο, νομίζω δάσκαλος. Το πρωί λοιπόν βγάλαμε και φωτογραφίες με την οικογένειά του, με την όμορφη σύζυγο και τα παιδιά του.

Εμείς αν και η ώρα αναχώρησης που είχαμε συμφωνήσει ήταν 8:30, τελικά φύγαμε μετά τις 9. Ο προορισμός μας ήταν η κωμόπολη Καζαρμάν. Φαινομενικά δεν απείχε και πάρα πολύ από τη λίμνη πού βρισκόμασταν, όμως αποφασίσαμε να πάρουμε ένα δρόμο που θα είχε όμορφη φύση και όχι τον συντομότερο που όμως σε αυτόν δε θα βλέπαμε και τόσο ενδιαφέροντα πράγματα. Πράγματι η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Κράτησε πάνω από 8 ώρες και απολαύσαμε τοπία που δεν υπάρχουν.

Αρχικά πηγαίναμε παράλληλα με τη λίμνη σε ένα πολύ δύσκολο δρόμο, αλλά το Lexus αποδείχτηκε παλικάρι. Βέβαια και ο Κανάτ είναι αρκετά καλός οδηγός. Και το κυριότερο είναι άνθρωπος ο οποίος θέλει να ευχαριστεί τους πελάτες του. Σίγουρα θα μπορούσε να βρει μία δικαιολογία για να μην πάμε από αυτό τον δρόμο και να πάμε από τον καλύτερο και συντομότερο. Όμως όταν εμείς του είπαμε ότι προτιμούμε να πάμε από ένα δρόμο και ας είναι κακός, αλλά να είναι ωραία η διαδρομή, μας είπε: εντάξει, θα πάμε από αυτόν που εσείς επιθυμείτε. Σε όλη τη διαδρομή, που πρέπει να ήταν γύρω στα 200 χιλιόμετρα, δεν είχαμε πάνω από 10 χλμ άσφαλτο. Όλη η άλλη διαδρομή ήταν σε χωματόδρομο, το ένα τέταρτο του οποίου ήταν πάρα πολύ κακό. Όμως σταματούσαμε σε κάθε ευκαιρία για φωτογραφίες, αφού βλέπαμε υπέροχα τοπία από τη μία με τη λίμνη και από την άλλη με τα ζώα και τις γιούρτες δίπλα σε αυτήν.

Αλλά και όταν απομακρυνθήκαμε από τη λίμνη, η διαδρομή ήταν και πάλι καταπληκτική. Μπορεί να μη βλέπαμε τα ίδια τοπία αλλά βλέπαμε υπέροχα βουνά. Αλλού είχαν βλάστηση, κυρίως έλατα, και αλλού δεν είχαν παρά μόνο γρασίδι για τα ζώα. Μερικές φορές ανεβήκαμε ανηφοριές και άλλες φορές κατεβαίναμε πολύ χαμηλά. Από τα τρία χιλιόμετρα της λίμνης στην αρχή ανεβήκαμε στα τρία διακόσια μετά κατεβήκαμε κάτω από τα χίλια αλλά μετά ανεβήκαμε στα 3400. Μετά ξανά χαμηλά και ξανά στα 2 χιλιόμετρα. Στο τέλος βρεθήκαμε στο Καζαρμάν, που είναι σχετικά χαμηλά. Σε όλη τη διαδρομή ο καιρός ήταν καλός, εκτός από κάποια λεπτά προς το τέλος που έβρεχε πολύ δυνατές σταγόνες. Όμως αυτό δεν μας ενόχλησε καθόλου, όπως την προηγούμενη μέρα. Δεν χρειάστηκε σε καμία περίπτωση ούτε να βραχούμε ούτε να αναγκαστούμε να πάρουμε τις ομπρέλες.

Περάσαμε μέσα από δύο τρία φαράγγια που υπό άλλες συνθήκες θα σταματούσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες και να περπατήσουμε μέσα σε αυτά. Τώρα τραβούσαμε λίγες φωτογραφίες και περιμέναμε να πάμε πιο ψηλά για να έχουμε μία καλύτερη εικόνα. Αυτές οι υπέροχες εικόνες μας φαινόταν πλέον συνηθισμένες. Πράγματι, αυτά που βλέπαμε από πολύ ψηλά ήταν υπέροχα. Σταματήσαμε αρκετές φορές για να φωτογραφίσουμε είτε τα βουνά είτε τις πλαγιές, αλλά πολλές φορές και τον δρόμο που φαινόταν από κάτω σαν φίδι να κάνει 10 ή και παραπάνω φουρκέτες.

Τελικά το Κιργιστάν αποδείχτηκε μία πολύ όμορφη χώρα. Κρίμα σε αυτούς οι οποίοι έρχονται για λίγες μέρες και την περνάνε ίσα για να πούνε ότι την έχουν επισκεφθεί. Ήμασταν τυχεροί που κάναμε ένα σχετικά μεγάλο ταξίδι στο Κιργιστάν και μας έμεναν ακόμα και τέσσερις πέντε μέρες μέχρι να τελειώσει.

Στο Καζαρμάν φτάσαμε σε ένα σπίτι που είχα κλείσει για να κοιμηθούμε και είχαμε δύο δωμάτια τα οποία όμως δεν είχαν μπάνιο. Αυτό είναι πάντα ένα πρόβλημα, αλλά κατά τα άλλα το σπίτι ήταν καλό και καινούργιο. Ήταν όμως πολύ άσχημο όταν φτάσαμε να μην έχουν ετοιμάσει ακόμα τα δωμάτια και εκείνη την ώρα να αρχίσουν να στρώνουν τα κρεβάτια και να καθαρίζουν το μπάνιο. Λες και δεν μας περίμεναν τώρα και τρεις μήνες που έχω κλείσει τα δωμάτια. Ίσως όντως να μην περίμεναν να φτάσουμε από τόσο μακριά. Ευτυχώς τουλάχιστο δεν ήταν και πολύ ακριβά, αφού το κόστος τους ήταν περίπου 26€ το κάθε δωμάτιο. Οι υπόλοιποι της παρέας γκρίνιαξαν λίγο που δεν είχε μπάνιο για κάθε δωμάτιο, αλλά πιστεύω ότι στο τέλος του ταξιδιού δεν θα το θυμούνται και πολύ αυτό το γεγονός.

Αποφασίσαμε να πάμε έξω βόλτα, μήπως βρούμε κάτι για να φωτογραφίσουμε και επίσης μήπως βρούμε κάτι για να φάμε. Το πρώτο δεν το καταφέραμε αλλά, κατά κάποιο τρόπο, καταφέραμε το δεύτερο. Βρήκαμε ένα μαγαζί που ήταν τελείως άδειο και μας ετοίμασαν ένα φαγητό με μοσχάρι, πατάτες, κρεμμύδια και πιπεριές, το οποίο όμως δεν ήταν καθόλου νόστιμο και ήταν γεμάτο αλάτι. Φάγαμε πολύ προσεκτικά επιλεγμένα κομμάτια από το πιάτο, γιατί φοβόμασταν μήπως πάθουμε κάτι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Τα καταλύματα που μέναμε στο Κιργιστάν σίγουρα ήταν καλύτερα από εκείνα που είχαμε στο Τατζικιστάν. Στο Κιργιστάν εκείνο που μας απασχολούσε ήταν κυρίως εάν θα είχαμε δικιά μας τουαλέτα στο δωμάτιο. Εγώ προσπαθούσα να κλείσω πάντα με τουαλέτα, αλλά πολλές φορές δεν ήταν αυτό εφικτό. Άλλες πάλι φορές δεν θυμόμουν αν είχε τουαλέτα ή όχι. Για παράδειγμα τα δωμάτια που μείναμε στο χωριό Καζαρμάν ήταν πάρα πολύ ωραία και ευρύχωρα, όμως δεν είχαν. Επίσης ήταν σε ένα ολοκαίνουργιο σπίτι με καινούργιες συσκευές. Αυτοί οι άνθρωποι ξαφνικά αποφάσισαν να γίνουν επιχειρηματίες σε ένα κλάδο που δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν ξοδέψει χρήματα και αυτά να μην μπορούν να πιάσουν τόπο. Άμεσα τουλάχιστον. Φυσικά αν απευθύνονται μονάχα σε ντόπιους ή ανθρώπους της Κεντρικής Ασίας, σίγουρα τα καταλύματά τους θα είναι πολύ καλά γι’ αυτούς. Όμως σε ταξιδιώτες σαν και μας υπάρχει μεγάλο πρόβλημα σε αυτές τις συνθήκες.

Ένα άλλο σύνηθες πρόβλημα είναι οι πολύ μικρές τουαλέτες που έχουν. Σε ένα κατάλυμα ήταν πάρα πολύ μικρή τουαλέτα, αλλά παρόλα αυτά είχε μία ντουζιέρα κάτι σαν τζακούζι. Έμπαινες μέσα και είχε σε 5-10 διαφορετικές μεριές τρύπες για να βγαίνει ζεστό νερό ή δεν ξέρω τι άλλο. Είχε επίσης κουμπιά για να ρυθμίζεις πράγματα που πάλι εγώ δεν ξέρω, γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Όμως όταν ερχόταν η ώρα να καθίσεις στη λεκάνη, δεν είχες πού να βάλεις τα πόδια σου γιατί ήσουν στρυμωγμένος. Είχε ένα πολύ μικρό νιπτήρα σε μία γωνιά και ο καθρέφτης βρισκόταν ακριβώς πίσω σου.

Επίσης στο Καζαρμάν δεν είχε κλειδί για το δωμάτιο. Δεν υπήρχε καν κλειδαριά στην πόρτα. Δεν ξέρουν ας πούμε ότι ο τουρίστας για να νιώθει ασφαλής θέλει να μπορεί να κλειδώνει το χώρο που αφήνει τα πράγματά του. Σε ένα άλλο δωμάτιο είχε κλειδαριά αλλά είχαν χάσει το κλειδί. Μας είπαν όμως ότι μπορούμε να κλειδώσουμε όταν είμαστε μέσα. Αυτό βέβαια δεν είχε καμία αξία. Μας είπαν επίσης αν θέλουμε να μας αλλάξουν δωμάτιο και να μας πάνε σε ένα που έχει κλειδί. Αυτό θα μπορούσαν φυσικά να το κάνουν από τη στιγμή που πήγαμε, πριν απλώσουμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο. Γι’ αυτό και δεν αλλάξαμε. Σε μερικά καταλύματα τα δωμάτια είναι δωμάτια ενός κανονικού σπιτιού. Δηλαδή μπαίνεις στην είσοδο και έχει την κουζίνα, το σαλόνι και τα δωμάτια γύρω γύρω. Άλλα πάλι είναι κατασκευασμένα ακριβώς για να λειτουργήσουν σαν ξενοδοχεία και δεν μοιάζουν καθόλου με σπίτια.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή που, μάλλον, κάναμε εμείς. Είπα ότι ακολουθήσαμε και δρόμους που δεν υπάρχουν στο χάρτη.

 

[travelbreak]

Στην Osh.

Η Osh είναι μία πόλη που την ξέρω τώρα και μερικά χρόνια, που σχεδίαζα το ταξίδι στο Κιργιστάν. Βρίσκεται σχετικά κοντά στο Τατζικιστάν. Τότε σκεφτόμουν ότι όταν θα έκανα τον δρόμο των Παμίρ, θα κατέληγα σε αυτή την πόλη. Όμως δεν έγιναν τα πράγματα έτσι και τελικά η σημερινή ημέρα ήταν εκείνη που θα με έφερνε εκεί. Φανταζόμουν ότι είναι μία πόλη μέσα στα βουνά, με κατοίκους που φορούν παραδοσιακές στολές και με χαμηλά σπίτια, όπως αρμόζει σε μεγάλα υψόμετρα. Όμως είναι μία πόλη που έχει αρκετούς ενδιαφέροντες δρόμους, που έχουν μερικά μεγάλα κτίρια, που όμως δεν είναι καθόλου καλόγουστα. Τα πιο πολλά κτίρια βέβαια είναι χαμηλά και χωρίς να είναι τόσο φτωχικά, από ψηλά φαντάζουν λες και βλέπεις στέγες από μία παραγκούπολη.

Το πρωί της Δευτέρας ξυπνήσαμε σε αυτό το καινούργιο σπίτι που το έχουν κάνει ξενώνα και πήραμε ένα καλούτσικο πρωινό. Όλα σε αυτό το σπίτι ήταν καινούργια. Μου άρεσε που στον πάγκο της κουζίνας είχε ακόμα τις κούτες από τα καινούργια σερβίτσια. Ένα σερβίτσιο για μαχαιροπίρουνα, άλλο ένα για φλυτζάνια και ένα τρίτο για πιατάκια και για πιάτα. Το σερβίτσιο βέβαια για μαχαιροπίρουνα είχε πιρούνια και κουτάλια αλλά όχι μαχαίρια. Γενικά στο Κιργιστάν δεν είναι εύκολο να βρεις μαχαίρι όταν παίρνεις πρωινό σε ξενώνες και σε μικρά ξενοδοχεία. Φυσικά μαχαίρι στην κουζίνα του ξενώνα αυτού υπήρχε, αλλά έπρεπε να το ζητήσουμε ή να το ψάξουμε.

Ετοιμαστήκαμε σχετικά πρωί για να φύγουμε. Ήταν η πρώτη μέρα που ο οδηγός μας κοιμήθηκε στον ξενώνα που κοιμηθήκαμε κι εμείς. Την ώρα που φεύγαμε υπήρχε αρκετή κίνηση στην αυλή του σπιτιού, που ήταν βέβαια πολύ μεγάλη. Υπήρχαν τέσσερα πέντε παιδιά και άλλοι τόσοι μεγάλοι άνθρωποι. Η οικοδέσποινα φεύγοντας μας παρακάλεσε να κάνουμε μία καλή κριτική στο booking.com, και δεν της το αρνήθηκα. Όσο και να θέλεις να γράψεις τα στραβά σε ένα ξενώνα αυτού του είδους, όταν βλέπεις την γυναίκα αυτή που προσπαθεί να επιβιώσει και να βγάλει κάποια χρήματα δεν μπορείς να της βάλεις κακή βαθμολογία. Βέβαια κανονικά πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί για να ενημερώσουμε τους επόμενους πελάτες. Όμως όποιος ξέρει να ψάχνει, καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Δεν περιμένει πολυτέλειες σε ένα ξενώνα ενός χωριού, στον οποίο πληρώνει μόλις 25 δολάρια την ημέρα. Έτσι και εγώ της έβαλα 9 χωρίς να γράψω πολλά-πολλά.

Αργότερα που ξεκινήσαμε την πορεία μας για την Ος, ο οδηγός μας μάς απεκάλυψε ότι ήμασταν πολύ τυχεροί που την προηγούμενη μέρα είχαμε πάρει αυτό τον κακό δρόμο για να φτάσουμε στο Καζαρμάν. Ο λόγος ήταν ότι ο άλλος, ο θεωρητικά καλός δρόμος, είχε κλίσει λόγω κατολισθήσεων. Μάλιστα μία οικογένεια που είχε προσπαθήσει να φύγει από το Καζαρμάν μέσω εκείνου του δρόμου, επέστρεψε πίσω και είχε μείνει στο ίδιο σπίτι που μείναμε και εμείς. Για αυτό και υπήρχε τόσος κόσμος το πρωί στην αυλή.

Ξεκινήσαμε παίρνοντας ξανά χωματόδρομους. Στην αρχή το τοπίο δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Όταν αρχίσαμε όμως να ανηφορίζουμε άρχισε και το τοπίο να έχει ενδιαφέρον. Από κάποιο σημείο και μετά, δε χορταίναμε να βλέπουμε γύρω μας την ομορφιά. Ο δρόμος ανηφόριζε όλο και περισσότερο κάνοντας ζικ ζακ και μας ωθούσε συνεχώς να λέμε στον Κανάτ να κάνει στάση για φωτογραφίες. Στον ίδιο δρόμο περνούσαν και ένα δυο άλλα αυτοκίνητα με τουρίστες, οι οποίοι και εκείνοι έκαναν τις ίδιες στάσεις περίπου με εμάς. Το πιο μεγάλο υψόμετρο που περάσαμε ήταν στα 3200 μέτρα. Σε κάποια σημεία του το τοπίο είχε την άγρια ομορφιά των βουνών και σε κάποια άλλα την ήρεμη γαλήνη των λόφων με το γρασίδι.

Πολύ συχνά βλέπαμε ζώα να βόσκουν ακόμα και στα πιο ψηλά σημεία των βουνών. Βέβαια δεν ήταν με τη συχνότητα που τα βλέπαμε στις κοιλάδες. Ήταν εκπληκτικό όμως να βλέπεις τα πρόβατα να βόσκουν σε τέτοιο υψόμετρο και σε μία πλαγιά που νόμιζες ότι μάλλον θα πέσουν κάτω αν παραπατήσουν. Σε αυτά τα ύψη είχε λίγη ομίχλη και έκανε βέβαια πολύ κρύο. Από το Καζαρμάν είχαμε ξεκινήσει με κοντομάνικα και σιγά σιγά αρχίσαμε να φοράμε περισσότερα ρούχα. Στο τέλος φορέσαμε όσα είχαμε και δεν είχαμε, αφού κατεβάσαμε κάτω τις βαλίτσες για να βγάλουμε μπουφάν και μπλούζες.

Κάπου εκεί ο Κανάτ αποφάσισε ότι έπρεπε να αλλάξει λάστιχο και να βάλει τη ρεζέρβα, γιατί το πίσω αριστερό λάστιχο έχανε αέρα και είχε ξεφουσκώσει σε επικίνδυνο βαθμό. Κάτσαμε λοιπόν μέσα στο κρύο και κάναμε αυτή την αλλαγή της ρόδας και ευτυχώς που προλάβαμε και το κάναμε, γιατί όταν τελειώσαμε διαπιστώσαμε ότι ο γρύλος είχε φτάσει στα τελευταία του. Πράγματι στο επόμενο βουλκανιζατέρ που πήγε να διορθώσει τη ρόδα τον πέταξε. Υποτίθεται ότι θα αγόραζε από την Ος καινούργιο.

Ο δρόμος της κατηφόρας ήταν εξίσου όμορφος και είχε ενδιαφέρον. Μόλις όμως φτάσαμε σε υψόμετρα γύρω στα 1.000 μέτρα η ζέστη έγινε πολλή δυνατή και φυσικά πάλι μείναμε με τα κοντομάνικα. Το τοπίο πλέον δεν είχε το ενδιαφέρον που είχε πάνω στα βουνά, αλλά αυτό σπάνια κρατάει για πολύ. Προχωρώντας όλο και σε κάποιο βουνό θα πρέπει να ανέβεις ή κάποιο φαράγγι να περάσεις και αυτό που βλέπεις σου κρατά το ενδιαφέρον.

Πριν την Ος σταματήσαμε στην πόλη Uzgen για να δούμε τον Πύργο Uzgen. Είναι κάτι αντίστοιχο με τον πύργο Μπουράνα, κοντά στο Μπισκέκ, που είχαμε δει λίγες μέρες πριν. Ούτε και εδώ μπήκαμε μέσα για να ανέβουμε στην οροφή του, γιατί τα σκαλιά ήταν στενά. Είχε αρκετό κόσμο και ένα μικρό μουσείο.

Λίγο μετά τις 5:00 φτάσαμε στο μικρό ξενοδοχείο που μέναμε στην Osh. Ήταν πολύ καλό και ευτυχώς αυτή τη φορά είχαμε δικιά μας τουαλέτα στο δωμάτιο το οποίο ήταν τεράστιο. Στις 6 μας περίμενε ο Κανάτ να μας πάει σε κάποιο πάρκο και από εκεί μόνοι μας να δούμε τα ενδιαφέροντα της πόλης. Κάναμε τη βόλτα μας εκεί γύρω. Εγώ πηγαίνοντας σε ένα λούνα παρκ ανέβηκα στη ρόδα, κυρίως για να δω από ψηλά πώς είναι η πόλη. Από εκεί πάνω είδα τις στέγες που περιέγραψα στην αρχή.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ δεν βρήκαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να έχει αυτή η πόλη. Αν ψάχναμε βέβαια περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκαμε τη λεωφόρο Λένιν. Για να τη βρούμε όμως έγινε το εξής:

Θυμηθήκαμε ότι όπως ερχόμασταν στην πόλη και στην αρχή της, είδαμε κάποια αγάλματα στη μέση ενός δρόμου. Αυτά αναπαριστούσαν ανθρώπους και κυρίως ζώα, όπως άλογα και καμήλες και ήταν τουλάχιστον 100 από αυτά στη σειρά. Θέλαμε να πάμε εκεί για να τα δούμε. Βρήκα στο internet μία φωτογραφία και την έδειχνα σε κάποιους ντόπιους για να μας πουν που ήταν για να πάμε. Κάτι κορίτσια μας είπαν ότι είναι στη λεωφόρο Λένιν. Επειδή ήταν μακριά πήραμε ταξί για να πάμε εκεί. Πριν φτάσουμε όμως είδαμε τα αγάλματα στη μέση του δρόμου όπως προχωρούσε το ταξί. Γι’ αυτό σταματήσαμε εκεί να τα τραβήξουμε φωτογραφία.

Μετά αποφασίσαμε να πάμε σε αυτή τη λεωφόρο Λένιν επιτέλους, να δούμε τι έχει. Μήπως είχε και εκεί αγάλματα; Είναι μία μεγάλη κεντρική λεωφόρος με πολύ καλά καταστήματα και μαγαζιά εστίασης. Προχωρώντας μέχρι το θέατρο καταλάβαμε γιατί τα κορίτσια μας είπαν να πάμε εκεί. Ο περιβάλλοντας χώρος του θεάτρου ήταν γεμάτος με αγάλματα. Όχι όμως του είδους που είχαμε δει λίγο πριν. Ήταν πολύ ενδιαφέρον αυτό το σημείο.

Ωστόσο είχε αρχίσει να βραδιάζει και στη λεωφόρο Λένιν είχαμε δει ένα ωραίο εστιατόριο και καθίσαμε για φαγητό. Καθίσαμε έξω, αφού η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και φάγαμε όλοι κρεατικά με ένα πολύ καλό service. Πριν φύγουμε ανακαλύψαμε ότι αυτό το εστιατόριο απείχε μόλις 700 μέτρα από το ξενοδοχείο που μέναμε. Έτσι πολύ σύντομα πήγαμε με τα πόδια στο κατάλυμά μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μερικοί στην παρέα γκρίνιαζαν όταν φτάσαμε στην Ος, ότι το ξενοδοχείο ήταν μακριά από το κέντρο. Φαινομενικά ίσως, επειδή οι δρόμοι γύρω ήταν σχεδόν χωματόδρομοι. Όμως ήταν κοντά σε όλα.

Η σημερινή διαδρομή φαίνεται εδώ:

 

[travelbreak]

Υπέροχη διαδρομή για την περιοχή Sary Chelek.​

Στο ξενοδοχείο που μείναμε στην πόλη Osh δεν είχαμε πρωινό, αλλά είχε μία κοινόχρηστη κουζίνα όπου υπήρχαν όλα τα απαραίτητα να μαγειρέψεις και να φτιάξεις ένα καφέ. Εμείς κάναμε μόνο το τελευταίο. Είχαμε μαζί μας στιγμιαίο καφέ, οπότε μόνο λίγο ζεστό νερό θέλαμε να έχουμε το πρωί. Λίγο πριν τις 8 είχε έρθει ο Κανάτ και είχαμε ξεκινήσει το σημερινό μας πρόγραμμα. Αρχικά πήγαμε σε ένα μεγάλο τζαμί της πόλης και το φωτογραφίσαμε, τουλάχιστον απέξω.

Μετά φύγαμε με κατεύθυνση την περιοχή Sary Chelek. Σύμφωνα με το google maps η απόσταση ήταν 5 με 6 ώρες και ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός. Αρχικά πάντως ήταν άσφαλτος. Όμως περνούσε μέσα από χωριά και πόλεις και έτσι υπήρχε μεγάλη καθυστέρηση. Εμείς δεν αργήσαμε να ζητάμε από τον οδηγό μας να κάνει στάσεις και μία από τις κυριότερες ήταν περίπου μία ώρα μετά την αναχώρησή μας σε μία αγορά μίας γειτονικής πόλης. Μας άρεσε γιατί είδαμε και αυτή την εκδοχή του Κιργιστάν. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά έπρεπε να το δούμε και αυτό.

Βγαίνοντας από την αγορά μας την έπεσαν οι ντόπιοι για φωτογραφίες. Ωραίες φάτσες!

Συνεχίσαμε το δρόμο μας. Μετά από κάποια ώρα ακόμα, άρχισαν να φαίνονται και οι ωραίες βουνοκορφές, τα φαράγγια με τα κόκκινα βράχια και χώματα και επίσης όμορφες πτυχώσεις στις πλαγιές των βουνών. Οι στάσεις βέβαια ήταν πολύ συχνές και ενώ δεν δυσανασχετεί σε καμία περίπτωση ο οδηγός μας, σίγουρα τον κουράζουν. Όταν κάνουμε μία στάση που διαρκεί πάνω από 15 λεπτά μπορείς να πεις ότι ξεκουράζεται. Όμως όταν η κάθε στάση είναι από 3 μέχρι 5 λεπτά αυτό σίγουρα είναι κουραστικό.

Τα χρώματα στις επόμενες φωτογραφίες δεν υπάρχουν!!! Δυστυχώς ο δρόμος μας δεν περνούσε από πιο κοντά. Αργήσαμε να το καταλάβουμε, αλλιώς θα του λέγαμε να μας πλησιάσει σε εκείνο το μέρος και δε μας το αρνιόταν ο Κανάτ.

Σε μία άλλη στάση που κάναμε, αγοράσαμε 2 πεπόνια και επιτόπου φάγαμε το ένα, που ήταν και πολύ νόστιμο.

Στα τελευταία 100 χιλιόμετρα ο δρόμος έγινε πολύ κακός αλλά είχε πολύ ενδιαφέρον το τοπίο γύρω. Η ώρα ήταν περίπου 3:30 όταν φτάσαμε στο σημείο που ήταν το κατάλυμα που είχα κλείσει από καιρό. Οδηγός μάς ρώτησε αν θέλαμε να πάμε εκείνη την ώρα να δούμε τη λίμνη ή να πηγαίναμε την άλλη μέρα. Μας εξήγησε ότι θα έπρεπε να πηγαίναμε κατευθείαν γιατί μετά θα έκλεινε η πύλη της εισόδου στο πάρκο και έτσι θα αναγκαζόμαστε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί. Φυσικά εμείς προτιμήσαμε να πάμε εκείνη την ώρα, γιατί ήταν νωρίς και δεν είχαμε να κάνουμε τίποτα στην περιοχή που μέναμε, αφού δεν ήταν κάποια πόλη, ούτε κάποιο χωριό καλά καλά.

Στην είσοδο πληρώσαμε 600 σομ για όλους μαζί και προχωρήσαμε για μισή ώρα ακόμα μέχρι να φτάσουμε στην κυρίως λίμνη. Νωρίτερα όμως είχαμε σταματήσει μερικές φορές και ειδικά σε μια μικρότερη λίμνη που είχε πολύ ενδιαφέρον.

Στην μεγάλη λίμνη, που πήγαμε στο τέλος, δεν είχε πολύ χώρο για να περπατήσεις, αλλά ο κόσμος πήγαινε εκεί για να κάνει picnic, και μερικοί εκτός από ηλιοθεραπεία έκαναν και μπάνιο. Δεν νομίζω ότι ζήλεψα κάτι από αυτά.

Αφού κάναμε βόλτα εκεί γύρω και τραβούσαμε φωτογραφίες, αποφασίσαμε να κατέβουμε από ένα απότομο μονοπάτι μέχρι τη λίμνη να πάρουμε μία βάρκα να πάμε βόλτα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο βαρκάρης είχε επιλέξει αυτό το δύσβατο σημείο για να παίρνει τους πελάτες του, ενώ υπήρχαν άλλα πολύ πιο ομαλά σημεία που θα μπορούσε να αράξει τη μικρή του βάρκα. Αφού δεν σκοτωθήκαμε στο κατέβασμα και στο ανέβασμα πάλι καλά. Μας έκανε βόλτα για 20 λεπτά και μέσα στη βάρκα ήμασταν μόνο εμείς οι τέσσερις. Όμως θεωρώ ότι το κόστος ήταν αρκετό, αφού μας πήρε χίλια σομ (11 ευρώ) από τον καθένα. Όμως η βόλτα άξιζε. Ξαφνικά στη μέση της λίμνης σταματά και μας ζητά τα χρήματά του. Δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στη μάνα τους.

Ωραία η βαρκάδα αλλά τελείωσε σύντομα. Συνεχίσαμε το περπάτημα εκεί γύρω. Κάποια στιγμή είδα κάτι παιδιά που είχαν άλογα μαζί τους και τα καβαλούσαν. Ρώτησα τον Κανάτ αν μπορούσα να κάνω λίγη ιππασία και μου είπε, αφού ρώτησε ένα από τα παιδιά, ότι έπρεπε να δώσω 100 σομ για 10 λεπτά. Το ποσόν ήταν αστείο και ήθελα να δοκιμάσω. Έκανα μία μικρή βόλτα και στο τέλος που είχα συνηθίσει μου άρεσε πάρα πολύ. Αν και οι υπόλοιποι της παρέας έκαναν και αυτοί, θα μου άρεσε να κάνω και εγώ περισσότερο. Μια άλλη φορά όμως...

Λίγο πριν τις 6 πήραμε το δρόμο του γυρισμού για να πάμε στο κατάλυμα να ξεκουραστούμε. Στο δρόμο ο Κανάτ, με πολύ σοβαρό ύφος, μου είπε αν του δίνω την άδεια μου, την επόμενη μέρα να μην είναι αυτός ο οδηγός μας αλλά ένας φίλος του. Μου εξήγησε ότι είχε να πάει στο Μπισκέκ το ίδιο βράδυ στον γάμο της μικρής του αδερφής, που γινόταν την επόμενη μέρα. Εμείς φυσικά δεν μπορούσαμε να του αρνηθούμε. Θα έφευγε αμέσως μόλις μας άφηνε στο μικρό ξενοδοχείο μας, με το αυτοκίνητό του και θα πήγαινε στην επόμενη πόλη να το παραδώσει στο φίλο του που θα μας έκανε την διαδρομή της επόμενης μέρας. Εκείνος θα έπαιρνε ταξί για να πάει στο Μπισκέκ να παραβρεθεί στο γάμο της αδερφής του το μεσημέρι. Θεωρητικά θα ερχόταν την επόμενη μέρα το βράδυ να μας βρει στο ξενοδοχείο της νέας περιοχής που θα μέναμε. Αυτή η ιστορία έφερε μία ανησυχία στην παρέα και κυρίως στην Ντίνα, η οποία ανησύχησε για το εάν θα έρθει την επομένη ο φίλος του Κανάτ. Εμείς δεν είχαμε πρόβλημα με αυτή την αλλαγή, αρκεί όλα να κυλούσαν ομαλά. Θεωρούσαμε άλλωστε ότι ο Κανάτ ήταν πολύ καλός στη δουλειά του.

Πριν φύγει ο Κανάτ παραγγείλαμε βραδινό φαγητό στον ιδιοκτήτη του ξενώνα που μέναμε. Έμεναν και άλλα άτομα, νομίζω 3. Μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό εγώ με τη Ντίνα κάναμε μία βόλτα στον κεντρικό δρόμο του χωριού. Δεξιά και αριστερά από αυτό το δρόμο υπήρχαν αρκετά σπίτια και ένα δυο μαγαζάκια που πουλούσαν αναψυκτικά και διάφορα άλλα μικροπράγματα. Από τη μία πλευρά μάλιστα υπήρχε και ένα ποτάμι το οποίο έτρεχε πολύ γρήγορα το νερό που κατέβαζε. Φυσικά στη βόλτα μας συντρόφευαν τα μουγκρητά από πολλές αγελάδες που τριγυρνούσαν ελεύθερες, λες και ήμασταν στην Ινδία.

Στις 8:15 γυρίσαμε στο δωμάτιο για το φαγητό. Μας έφερε διάφορα πράγματα να φάμε και όλα ήταν πολύ νόστιμα. Το κυρίως φαγητό ήταν οκτώ ζυμωμένα πουγκιά, που είχαν μέσα λίγο κρέας, κρεμμύδι και πατάτα. Εγώ είχα πάρει και μία μπύρα για να πιώ την ώρα του φαγητού. Το φαγητό μας του χρέωσε 400 som το άτομο δηλαδή ούτε 4,5€.

Είπα και λίγο πριν, ότι εκεί δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε, αφού όταν νύχτωνε οι δρόμοι είναι σκοτεινοί. Ποιοι δρόμοι δηλαδή; Υπάρχει μόνο ένας.

Με τους επισκέπτες των άλλων δωματίων δεν είχαμε σχεδόν καμία επικοινωνία, πέρα από ένα γεια σου. Τα δωμάτια μας ήταν τεράστια με τέσσερα μονά κρεβάτια, αλλά είχαν και χώρο για να κινηθείς πολύ άνετα. Το κακό είναι ότι δεν είχαν πάλι τουαλέτα. Έτσι όλοι εμείς είχαμε μονάχα μία τουαλέτα με μπάνιο. Το ότι είναι μεγάλη σε επιφάνεια, η τουαλέτα, δεν βοηθάει σε απολύτως τίποτα. Φυσικά σε αυτό τον ξενώνα που μείναμε, οι ιδιοκτήτες μένουν σε πολύ υποδεέστερο χώρο. Ξοδεύουν ένα σωρό χρήματα για να φτιάξουν αυτό το σπίτι που θα τους αποφέρει κάποιο κέρδος στο τέλος. Δεν ξέρω αν το χειμώνα που δεν θα έχουν επισκέπτες μένουν στο χώρο του ξενώνα. Λειτουργικά δε βοηθάει κιόλας, γιατί για να πας πρέπει να ανέβεις ένα σωρό σκαλιά. Όμως το πλεονέκτημα είναι ότι έχει τουαλέτα μέσα στο χώρο αυτό. Η δικιά τους τουαλέτα, κλασικά σε αυτές τις χώρες βέβαια, είναι μακριά από τους χώρους που κοιμούνται οι άνθρωποι.
Ο ξενώνας μας και στη μεσαία φωτογραφία κάπου στο βάθος βρίσκεται η τουαλέτα των ντόπιων:

Στην αυλή που είναι και χώρος πάρκινγκ έχουν ένα χώρο με ένα τραπέζι και δύο παγκάκια για να κάθεται ο κόσμος. Έχουν επίσης ένα άλλο χώρο λίγο πιο κλειστό, αλλά όχι τελείως κλειστό, για τραπεζαρία. Εκεί έχει ένα μεγάλο τραπέζι με μία δεκαριά καρέκλες γύρω γύρω. Γενικά ήταν συμπαθητικός ο χώρος και εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα που απέναντι έβλεπες ένα βουνό με τεράστιες καρυδιές. Γενικά το Κιργιστάν έχει πολλές καρυδιές. Επίσης έχει και ροδακινιές, βερικοκιές, πάρα πολλές κερασιές και βυσσινιές, κορόμηλα και άλλα τέτοια δέντρα.

Στις σαλάτες που προσφέρουν, πολλές φορές είναι ντομάτα με αγγούρι χωρίς λάδι φυσικά. Και η ντομάτα και το αγγούρι είναι πολύ νόστιμα. Όσες φορές τα έχω πετύχει, θεωρώ ότι είναι καθαρά και τα τρώγω με βουλιμία.