Ναμίμπια Νότια Αφρική Κάμπινγκ tour στην Νότια Αφρική και Ναμίμπια

[jajo]

Γεια σας,

Έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φόρες το φόρουμ για να αντλήσω πληροφορίες και έμπνευση άλλα δεν έχω γράψει για κανένα ταξίδι μου. Νιώθοντας ότι πρέπει να δώσω κάτι πίσω ήθελα να περιγράψω το πρόσφατο ταξίδι του Κ της Μ στην Αφρική.

Από καιρό θέλαμε να πάμε στην Αφρική αλλά δεν ξέραμε πώς. Νομίζαμε ότι έχουμε δύο επιλογές: 1) τουριστικά πρακτορεία και 2) backpacking. Για το πρώτο είχαμε και οι δύο ενδοιασμούς αφού οι τιμές δεν ήταν για την τσέπη μας και το είδος του ταξιδίου δεν μας άρεσε και πολύ. Για το δεύτερο δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμα. Αυτός ο χρόνος ήταν πολυάσχολος και έτσι δεν μπορέσαμε να οργανωθούμε για ένα αυτόνομο backpacking ταξίδι στην Αφρική. Βρήκαμε όμως αυτό που βρίσκονταν κάπου στην μέση των προσδοκιών μας: http://nomadtours.co.za/this-year/best-of-namibia-north/#camping. Ένα camping tour στην Νότια Αφρική και Ναμίμπια! Η τιμή ήταν πιο πολύ στα μέτρα μας και το κάμπινγκ κάτι που εξασκούμε σχεδόν κάθε χρόνο. Αρχίσαμε την σχετική έρευνα για εμβόλια και βίζες. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερα εμβόλια για να μπει κανένας στην Νότια Αφρική και στην Ναμίμπια. Εμείς δεν κάναμε κανένα.

Αύγουστος 2014

Πρώτη μέρα:

Ξεκινάμε από Θεσσαλονίκη -> Κωνσταντινούπολη -> Johannesburg -> CapeTown με Turkish Airlines. Μετά από μεγάλες καθυστερήσεις στην Κωνσταντινούπολη, φτάνουμε στο Johannesburg που έπρεπε να περιμένουμε 45 λεπτά μέσα στο αεροπλάνο για να συνεχίσουμε προς τον τελικό προορισμό μας, το CapeTown.

Δεύτερη ημέρα:

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας και έχει ήδη βραδιάσει. Η μιάμιση μέρα που είχαμε να περάσουμε στο CapeTownέγινε μια, λόγο των καθυστερήσεων στην Κωνσταντινούπολη. Πάμε μια βόλτα εκεί που νομίζαμε ότι είναι το κέντρο και για φαγητό στην περιοχή που μένουμε De Waterkant. Όλοι χαμογελαστοί και είναι μια ωραία εισαγωγή στην χώρα.

Τρίτη μέρα:

Ξεκινάμε σχετικά αργά. Πάμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Αγορές και κίνηση στους δρόμους. Το cablecar για το Table mountain είναι κλειστό για επισκευές. Πάμε στο Signal Hill με σκοπό να περπατήσουμε μέχρι το Lion’s Head. Λίγο η ομίχλη και λίγο ο ενθουσιασμός για να δούμε την υπόλοιπη πόλη πριν βραδιάσει, μας κάνουν και αλλάζουμε σχέδια. Πηγαίνουμε στο Camps Bay και πιάνουμε την παραλιακή μέχρι να φτάσουμε στο Waterfront. Στην παραλία έχει κόσμο. Μερικοί κολυμπάνε. Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 17 C. Περνάμε τις πολυτελείς βίλες μπροστά στην θάλασσα και φτάνουμε στοWaterfront, που είναι ουσιαστικά μια προβλήτα με μαγαζιά και shopping malls. Είναι η μέρα της γυναίκας και έχει πολλά πράγματα να κάνεις εδώ. Παρόλα αυτά δεν έχουμε όρεξη για πολυκοσμία και έτσι γυρίζουμε στο κέντρο να κάνουμε την υπόλοιπη βόλτα πριν σκοτεινιάσει. Πηγαίνουμε στα mustsee αράζουμε λίγο στους βοτανικούς κήπους και φτάνουμε μέχρι την πολύφημη District 6. Φαγητό στο Afrikan Cafe στο οποίο δίνεις ένα σταθερό πόσο για να δοκιμάσεις όσο θέλεις από γεύσεις όλης της Αφρικής. Από την Αίγυπτο μέχρι την Σομαλία. Πολύ ωραία βραδιά άλλα δυστυχώς είναι η τελευταία μας στην πόλη. Αύριο ξεκινάει το tour.

Τέταρτη Μέρα:

Πηγαίνουμε στα κεντρικά των Nomad Tours. Θέλαμε να είμαστε εκεί νωρίς. Είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας, εφόσον αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε ως μέλη μιας ομάδας, να μην είμαστε αργοπορημένοι πουθενά σ’ αυτό το ταξίδι. Και όμως δεν ήμασταν οι πρώτοι εκεί. Οι Ελβετοί μας πρόλαβαν! Η ομάδα αποτελείται από Άγγλους, Ελβετούς, Ολλανδούς, Πορτογάλους, Αυστραλούς, Αμερικάνους. Διάφορες ηλικίες. Ακόμα και οικογένειες με 12 και 9 χρόνων παιδιά. Ζευγάρια στον μήνα του μέλιτος, εθελοντές που τελείωναν το ταξίδι τους στην Αφρική με το tour, φοιτητές που ξεκινούσαν από την Αφρική για το Around the world trip. Ήμασταν αρκετά τυχεροί με την σύνθεση της ομάδας. Μαζί με όλους αυτούς ο οδηγός μας και ο μάγειρας. Μας εξηγούν τους βασικούς κανόνες. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό φτιάχνουμε όλοι μαζί και τρώμε όλοι μαζί. Όλοι βοηθάνε σε όλα. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι στην ώρα μας και να υπακούμε στις προτάσεις του οδηγού. Ακούγεται λίγο σαν στρατός άλλα στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν ένα είδους κοινωνικού πειράματος. Ξεκινάμε τα Cederberg Mountains. Στον δρόμο σταματάμε για την πρώτη μας δραστηριότητα. Ένας ντόπιος οδηγός θα μας πήγαινε έναν περίπατο στο βουνό για να δείξει ζώα, βραχογραφίες χιλιάδων ετών και να μας μιλήσει για την φύση σε εκείνη την περιοχή. Αργότερα φτάνουμε στην πρώτη μας κατασκήνωση. Ο οδηγός μας, μας δείχνει πώς να στήσουμε τις σκηνές μας και διαπιστώνουμε ότι οι σκηνές που μας έχουν δώσει, είναι πολύ πιο εύκολες από αυτές που στήνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Είναι παρόλα αυτά χειμωνιάτικες. Τρώμε για πρώτη φόρα όλοι μαζί και αράζουμε γύρω από την αφρικανική τηλεόραση (φωτιά) για να γνωριστούμε με τους υπόλοιπους. Το βράδυ έχει κρύο. Ευτυχώς έχουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Χειμωνιάτικοι υπνόσακοι (που κουμπώνουν μεταξύ τους για να δημιουργήσουν έναν μεγάλο), ισοθερμικά, μεμβράνες, χειμωνιάτικες κάλτσες και σκουφιά. Χρειάστηκαν όλα.

Πέμπτη Μέρα:

Την άλλη μέρα το πρωί αρκετοί λένε ότι δεν κοιμήθηκαν από το κρύο. Ο οδηγός μας σταματάει στο Springbok για ανεφοδιασμό και τους δείχνει το μαγαζί που μπορούν να αγοράσουν υπνόσακους και κουβέρτες. Σήμερα έχουμε πολλά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο κάμπινγκ μας. Παρόλα αυτά κάνουμε πολλές στάσεις και δεν φαίνεται κουραστικό. Φτάνουμε στο Orange River και κατασκηνώνουμε. Το ποτάμι δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο και έχοντας κάνει κανό σε πολύ καλύτερες τοποθεσίες, αποφασίζουμε να μην κάνουμε το κανό που είχαμε σχεδιάσει το επόμενο πρωί.

Έκτη Μέρα:

Κάποιοι από την ομάδα πηγαίνουν για κανό παρόλο το κρύο που έχει το πρωί. Εμείς αράζουμε στο κάμπινγκ για να χαλαρώσουμε. Τρώμε μεσημεριανό και πάμε για να περάσουμε τα σύνορα για Ναμίμπια. Όπως μου έχει συμβεί σε πολλά σύνορα ο υπάλληλος δεν ξέρει από ποια χώρα είμαι. To«Hellenic» δεν του λέει τίποτα. Δεν αναγνωρίζει την βίζα που είναι κολλημένη πάνω στο διαβατήριο μου και μας την ζητά. Μετά από πολλά χαμόγελα και συνεννοήσεις καταλαβαίνει ότι έχουμε βίζα και μας σφραγίζει τα διαβατήρια. Περνάμε στην Ναμίμπια και βάζουμε πλώρη για το Fish River Canyon. Οι δρόμοι είναι πλέον χωματόδρομοι. Το φορτηγό μας όμως δεν μασάει. Δεν είναι λεωφορείο. Είναι ένα φορτηγό ΜΑΝ που έχει μετατραπεί σε λεωφορείο. Έχει σκληρά αμορτισέρ και πετάγεσαι από την θέση σου σε κάθε λακκούβα. Το καλό είναι ότι δεν έχει πολλές λακκούβες. Ίσως επειδή δεν βρέχει συχνά. Μπορούμε να πάμε με 80χιλ/ώρα ενώ τα τζιπ μας προσπερνάνε με καμιά 100στη. Εδώ αρχίζει η σκόνη. Τα παράθυρα είναι ανοιχτά. Δεν υπάρχει aircondition. Η σκόνη θα μας ακολουθήσει για όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Φτάνουμε στο Fish River Canyon και περπατάμε κατά μήκος του μέχρι να πέσει ο ήλιος. Είναι από τα μεγαλύτερα φαράγγια στον κόσμο. Το δεύτερο μεγαλύτερο μετά το Grand Canyon άλλα σίγουρα όχι τόσο όμορφο. Παρόλα αυτά είναι εντυπωσιακό. Υπάρχει και μια πεζοπορία που κατεβαίνεις και περπατάς στην κοίτη του για 90 χιλιόμετρα μέχρι τις θέρμες πηγές Ai Ais. Ίσως την κάνουμε την επόμενη φορά… Κατασκηνώνουμε και μας προειδοποιούν να προσέχουμε με τα πράγματα που θα αφήσουμε έξω από την σκηνή μας γιατί έχει μπαμπουίνους. Τρώμε, βλέπουμε «αφρικανική τηλεόραση» και την πέφτουμε για ύπνο. Αύριο έχει ξύπνημα στις 5:30.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[jajo]

Έβδομη μέρα:

Έχουμε γίνει πολύ γρήγοροι πλέον στο πακετάρισμα, ξεστήσιμο της σκηνής, φόρτωμα στο φορτηγό. Τυφλοσούρτης. Σήμερα έχουμε πολλά χιλιόμετρα στο πρόγραμμα. Μόνο μερικές στάσεις για προμήθειες. Παρατηρούμε ότι μοιράζουν παντού δωρεάν προφυλακτικά. Στα μαγαζιά, στα σουπερ-μάρκετς, στις κάβες. Έχουμε βάλει πλώρη για το Namib-Naukluft National Park. Φτάνουμε το απόγευμα. Σήμερα έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ χιλιομέτρων σε χωματόδρομο: 480!!! Κάνουμε μια βόλτα στο Sesriem Canyon. Το ποτάμι που το διαπερνούσε δεν υπάρχει πια άλλα είναι ενδιαφέρουσα πορεία. Στο κάμπινγκ μας έχει για πρώτη φόρα εστιατόριο, καφετέρια και μπαράκι. Όχι ότι μας έλειψαν ιδιαίτερα άλλα ένα καφεδάκι το ήπιαμε. Απόψε αράξαμε αρκετές ώρες γύρω από την φωτιά λέγοντας ιστορίες για το οικονομικό κραχ της Ζιμπάμπουε.

Όγδοη μέρα:

Ξυπνάμε 5 πάρα. Δεν τρώμε πρωινό για να πάμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τον Sanddune 45. Μια περιοχή με αμμόλοφους που εκτίνεται για 1000 χιλιόμετρα. Δείτε τους Sossusvlei Dunes στον χάρτη εδώ http://her.is/u3sULo . Βγαίνοντας από το κάμπινγκ βλέπουμε ουρά στην πύλη. Πολλοί άλλοι είχαν την ίδια ιδέα με εμάς. Ο οδηγός μας προσπέρασε 5 αυτοκίνητα στην σειρά και είχε πωρωθεί να είμαστε οι πρώτοι που θα ανεβούν στον αμμόλοφο. Αργότερα τον ευχαριστήσαμε για αυτό. Παρόλα αυτά όμως έδωσε την λάθος συμβουλή να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να ανεβούμε πιο εύκολα. Αυτό που δεν είχε σκεφτεί όμως είναι ότι είχε 5 C. Παρόλα αυτά όλοι τα βγάλανε εκτός από εμάς και τους Πορτογάλους. Η άμμος ήταν παγωμένη. Εμείς είχαμε έρθει καλά προετοιμασμένοι: ισοθερμικά, μεμβράνες, ορειβατικά παπούτσια και σκουφιά. Οι υπόλοιποι παγώσανε. Κάποιοι γύρισαν πίσω. Παρόλα αυτά η θέα ήταν καταπληκτική. Όταν γυρίσαμε είχαν ετοιμάσει αυγά με μπέικόν για πρωινό!!! Η θερμοκρασίες είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν και τα χέρια μας να ξεπαγώνουν. Ξεκινήσαμε για το Deadvlei μια περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Koichab και Kuiseb που είχαν ξεραθεί πριν από 880 χρόνια. Εκεί βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες αφού ήταν ένα μέρος μαγευτικό. Μετά ξεκινήσαμε για το Solitaire. Μία πόλη με 90 κατοίκους και τις καλύτερες μηλόπιτες όλης της ερήμου. Φτάνοντας στο κάμπινγκ μας για απόψε στήνουμε πριν νυχτώσει και πάμε για βόλτα μέσα στην έρημο με έναν ντόπιο ξεναγό με πολύ χιούμορ και γνώση για την έρημο. Γυρίζοντας στις σκηνές μας, μας εξήγησαν ότι δεν έχει σκορπιούς ούτε φίδια και όποιος θέλει μπορεί να κοιμηθεί έξω από την σκηνή του για να δει τα ζώα που θα έρθουν το βράδυ στον νερόλακκο. Παρόλα αυτά δεν θα κοιμόμασταν έξω ακόμα και εάν ήταν να έρθουν δεινόσαυροι σ’ αυτόν τον νερόλακκο. Είχε ακόμα πολύ κρύο τα βράδια.

Ένατη μέρα:

Το πρωί τα παιδιά που κοιμήθηκαν έξω μας λένε ότι είδανε ύαινες και ζέβρες. Σήμερα θα πάμε στο Swakopmund για κοιμηθούμε 2 μέρες σε ξενοδοχείο. Στον δρόμο σταματήσαμε για να δούμε τα flamingos στο Walvis Bay. Το Swakopmund είναι η πρωτεύουσα της αδρεναλίνης. Έχει δραστηριότητες για όλα τα κέφια και βαλάντια καθώς επίσης και ένα από τα πιο φθηνά skydiving του κόσμου. Το βράδυ πήγαμε σε εστιατόριο όλοι μαζί.

 

[varioAthens]

Νταξει... οι φωτος απο Ναμιμπια με εκαναν να ζηλεψω!!!
Ωραια εμπειρια το ταξιδι οπως το οργανωσατε και ευχαριστη η γραφη σου!
Αν μπορεις δωσε περισσοτερα στοιχεια για το κοστος (δραστηριοτητες, τουρ κ.λ.π.).

 

[jajo]

Αν μπορεις δωσε περισσοτερα στοιχεια για το κοστος (δραστηριοτητες, τουρ κ.λ.π.).

Στο λινκ που έδωσα στην αρχή από τους Nomad tours λέει αναλυτικά τις τιμές. Επίσης, μπορείς να κατεβάσεις και το Dossier που έχει την διαδρομή και το πρόγραμμα πιο αναλυτικά. Αναφορικά η διαδρομή που κάναμε εμείς κόστισε 850 ευρώ. Στην τιμή αυτή συμπεριλαμβάνετε το activity package, φαγητό, σκηνές (και ξενοδοχεία για 2 μέρες), permits, μεταφορές. Βέβαια σου δίνουν και την επιλογή να κάνεις το ίδιο tour με ξενοδοχεία αντί για κάμπινγκ, άλλα είναι βέβαια πιο ακριβό.

Χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες. Αυτές που έχουν WP μπροστά στο όνομα τους, τις έχω τραβήξει με το κινητό μου. Και εμένα μου άρεσαν οι φωτογραφίες στην σελίδα σου.

 

[GTS]

Και γαμώ τα ταξίδια. Africa camping και τα μυαλά στα κάγκελα.

 

[giannoula]

η Ναμίμπια μου περνάει από το μυαλό συχνά πυκνά! Πολύ ωραίες φωτογραφίες και ενδιαφέρον τουρ! Πάντα τέτοια!

 

[Travelstoryteller]

Μπράβο ρε παιδιά! Πολύ όμορφο ταξίδι και μια υπέροχη εναλλακτική επιλογή για όλους εμάς τους αντι-γκρουπ, αντι-ρεσόρτ, πτωχούς πλην τίμιους travellers!

 

[jajo]

Δέκατη μέρα:

Σήμερα ο καθένας κάνει ότι θέλει και δεν λειτουργούμε σαν ομάδα. Οι περισσότεροι είχαν κλείσει κάποια δραστηριότητα . Ενδεικτικά δίνω αυτή την εταιρεία άλλα έχει πραγματικά άπειρες http://www.namibiadesertexplorers.com/activities.html . Εμείς αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα και έτσι χαλαρώσαμε στο Swakopmund που είναι λίγο σαν γερμανική επαρχεία. Πηγαίνουμε στον παλιό φάρο, στην παραλία (που το κρύο δεν επιτρέπει την πολυπόθητη βουτιά) και στο ενυδρείο. Εκεί βλέπουμε ψάρια από τον κρύο ατλαντικό ωκεανό που δεν έχουν πολλά χρώματα, σαν τον ζεστό ινδικό ωκεανό. Αξίζει μια επίσκεψη εάν σου αρέσουν τα ψαράκια. Βρήκα μια μικρή φωτοπαρουσίαση εδώ:

. Επίσης, υπάρχει και το living desert snake park που έχει τα πάντα για τα ερπετά και έντομα της ερήμου, άλλα δεν πήγαμε. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε στάσεις στα καφέ της πόλης και τις υπαίθριες αγορές, και αργότερα λίγο γαστρονομικό τουρισμό.


Ενδέκατη μέρα:

Ξανά πακετάρουμε για να ανέβουμε για μια ακόμα φορά στο φορτηγό – λεωφορείο. Αυτή την φορά είμαστε καθαροί, ξεκούραστοι και έτοιμοι για καινούργιες περιπέτειες. Το φορτηγό έχει πλυθεί και δεν υπάρχει ίχνος σκόνης (δεν θα κρατήσει και πολύ). Στο δρόμο σταματάμε σε κάτι αγορές κατά μήκους του δρόμου που πουλάνε κυρίως ημιπολύτιμους λίθους (gem stones) και μπατίκ (ζωγραφιές πάνω σε πανί). Οι αγορές είναι από την φυλή των Herero. Οι γυναίκες φοράνε βικτωριανά φορέματα και καπέλα που παρομοιάζουν το σχήμα των κεράτων της αγελάδας. Δεν ξέρω πως ξεκίνησε αυτή η μόδα άλλα σίγουρα κάπου θα υπάρχει μια περίεργη ιστορία που το εξηγεί. Φτάνουμε στο Spitzkoppe που θα είναι η κατασκήνωση μας για απόψε, χωρίς ρεύμα, νερό και τις πολυτέλειες της πόλης που αφήσαμε πίσω. Εδώ έχει μόνο τουαλέτες αφρικανικές (χωρίς νερό). Παρόλα αυτά κανένας δεν σκέφτεται τις ανέσεις που άφησε στην πόλη. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή που παρόλο που είναι σχετικά επίπεδη έχουν εμφανιστεί κάποιοι μονόλιθοι από γρανίτη που δημιουργούν μερικούς πολύ όμορφους σχηματισμούς. Πάμε για εξερευνήσεις και αργότερα μας πηγαίνουν και μια βόλτα με έναν ντόπιο οδηγό που μας μιλάει για τα φυτά και τους θάμνους της ερήμου, για το πώς ζούσαν οι βουσμάνοι, για την χρήση των κλίκς στην γλώσσα τους και μας δείχνει και κάποιες βραχογραφίες. Ένα βιντεάκι (στα αγγλικά) για τα κλίκς στην γλώσσα των βουσβάνων:

. Το απόγευμα ανεβαίνουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Το βράδυ έχει βραστό στο τσουκάλι. Η βραδιά είναι πολύ ζέστη (μια από τις λίγες) και έτσι κάποιοι ανεβαίνουν στους μονόλιθους για να κοιμηθούν βλέποντας τα άστρα.

 

[hydronetta]

Αχ πόσο ζηλεύω που διανυκτερεύσατε στο Spitzkoppe. Από τα μαγικά μέρη στη Ναμίμπια. Είδατε και τις βραχογραφίες υποθέτω

 

[mariath]

Μαγικά αφρικάνικα τοπία. Χαζεύω με τις φωτογραφίες.
Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον όλο το ταξίδι και το camping tour.

 

[jajo]

Δωδέκατη μέρα:

Σήμερα βάζουμε πλώρη για την φυλή των Himba. Στο παρελθόν, έχουμε κάνει αρκετές επισκέψεις σε φυλές. Μερικές φορές ήταν ωραία, μερικές φορές ήταν σαν να είμαστε σε ανθρώπινο ζωολογικό κήπο και άλλες απλά ήταν λάθος. Είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση άλλα είναι πέραν του θέματος αυτής της ιστορίας. Αυτή την φορά θέλαμε να επισκεφτούμε ένα χωριό που είχε ένα ορφανοτροφείο και γενικά η εμπειρία μας άφησε καλές εντυπώσεις. Μετά από πολλά χιλιόμετρα μέσα σε ξεραμένα τόπια, φτάνουμε στο καμπινγκ μας. Απόψε δεν θα έχουμε ρεύμα. Η φωτιά ζεσταίνει τα ντουζ και οι εγκαταστάσεις είναι βασικές. Παρόλα αυτά το μέρος είναι μαγευτικό. Περιμένουμε την ξεναγό μας για να μας πάει στην φυλή. Μιλάει πολύ καλά αγγλικά και την γλώσσα των Himba. Μας εξηγεί μερικά βασικά πράγματα, τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε και μερικές λέξεις για να μπορούμε να λέμε τα βασικά. Έχουμε συγκεντρώσει από λίγα χρήματα όλοι μαζί και έχουμε ψωνίσει μερικά προϊόντα καθημερινής διατροφής και τα έχουμε πάει στο χωρίο τους: φακές, λάδι, ρύζι κλπ. Μας έχουν ενημερώσει να μην δώσουμε γλύκα στα παιδιά γιατί δεν πρόκειται να επισκεφτούν οδοντίατρο ποτέ στην ζωή τους. Εγώ έχω φέρει κάτι μπαλόνια από Ελλάδα και τα δίνω στην δασκάλα τους για να τα μοιράσει στο σχολείο. Αποφεύγουμε να τους δώσουμε εμείς καθώς μαλώνανε για το παραμικρό. Ακόμα και ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο να έδινες σε ένα από αυτά αμέσως ξεκινούσε καυγάς μεταξύ τους. Κάποιοι από το γκρουπ μας τους δώσαμε σφυριχτές που αγόρασαν σε ένα βενζινάδικο. Δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα καθώς την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε στις 4 από τα σφυρίγματα. Το χωριό ήταν μικρό και αποτελούνταν από μικρά σπιτάκια από ξύλα και λάσπη. Στην μέση είχαν περιφραγμένα τα ζώα τους. Οι άντρες βοσκούσαν τα ζώα και οι γυναίκες έκαναν τις υπόλοιπες δουλειές πίσω στο χωριό. Χαρακτηριστικό της φυλής είναι ο τρόπος που οι γυναίκες φτιάχνουν τα μαλλιά τους και το χρώμα του δέρματος τους. Χρησιμοποιούν ένα μείγμα λάσπης, στάχτης και βουτύρου και το βάζουν στο σώμα τους δημιουργώντας μια κόκκινη κρούστα. Παρατηρούμε την καθημερινότητα τους: οι γυναίκες φτιάχνουν τα μαλλιά τους, ντουρβανίζουν το γάλα μέσα σε μια κολοκύθα κρεμασμένη από το δέντρο, μαγειρεύουν στην φωτιά, τα παιδιά παίζουν με εμάς, ανεβαίνουν στα δέντρα, κυνηγάνε τα ζώα. Μας δείχνουν πως κάνουν μπάνιο μέσα στην έρημο, πώς φτιάχνουν αυτή την ιδιαίτερη κρέμα περιποίησης που χρησιμοποιούν και πώς χρησιμοποιούν όλα τα εργαλεία τους. Τα παιδιά μας τραγουδάν τραγούδια στην γλώσσα τους. Ο μικρός Ντάνιελ (ένα 9χρόνο αγγλάκι που έχουμε στο γκρούπ) τους εκπαιδεύει πώς να κάνουν κλανιές με την μασχάλη (φέραμε στον «πολιτισμό») και γενικά έχει μια μοναδική αλληλεπίδραση μαζί τους. Φεύγουμε από το χωριό για την κατασκήνωση μας που είναι ακριβώς δίπλα. Το βράδυ παίζουμε σπασμένο τηλέφωνο γύρω από την φωτιά και αργούμε να κοιμηθούμε.

Δέκατη τρίτη μέρα:

Σήμερα θα φτάσουμε στο Etosha National Park. Μια τεράστια έκταση στην οποία θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πολλά ζώα. Τα κάμπινγκ εδώ είναι καταπληκτικά. Εδώ αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι να οδηγάμε με το φορτηγό μας δεξιά και αριστερά μέσα στο πάρκο για να δούμε τα ζώα. Είναι η ξηρή περίοδος και έτσι είναι εύκολο να δει κανείς τα ζώα γιατί μαζεύονται γύρω από τους νερόλακκους. 26 ζευγάρια μάτια ψάχνουν να εντοπίσουν ζώα. Όποιος δει κάτι ενημερώνει τον οδηγό και σταματάμε για φωτογραφίες. Το απόγευμα στήνουμε τις σκηνές στο κάμπινγκ που είναι «γεμάτο» όπως λέει ο οδηγός μας. Του λέω ότι δεν έχει δει γεμάτο κάμπινγκ εάν δεν πάει καλοκαίρι στην Ελλάδα. Το βράδυ στο κάμπινγκ έχει έναν τεχνητό νερόλακκο που μπορείς να αράξεις το βράδυ με την κάμερα σου και να παρατηρείς τα ζώα που έρχονται. Περάσαμε αρκετές ώρες εκεί μέσα στην νύχτα κάνοντας ησυχία και βλέποντας ύαινες, ρινόκερους και μία οικογένεια από 3 ενήλικες ελέφαντες και 3 μικρά ελεφαντάκια. Υπήρχε ένας άγραφος κανόνας ότι τα ζώα θα έρχονταν ένα ένα να πιούν νερό χωρίς να ενοχλούν τα υπόλοιπα. Ένας σεβασμός για την ανάγκη τους να ξεδιψάσουν.

 

[hydronetta]

Κάτι μου λέει ότι σταθερά ο ίδιος ρινόκερως κάθε βράδυ πίνει νερό από τον νερόλακκο του camping στο Halali. Όντως ήταν πολύ ενδιαφέρον ότι τα ζώα εναλλάσσονταν στον νερόλακκο λες και υπήρχε πρόγραμμα.
Υποθέτω ότι το χωριό των Himba είναι στο Otjikandero κοντά στο Kamanjab οδεύοντας προς Etosha (αναγνωρίζω φυσιογνωμίες που απαθανάτισα κι εγώ). Όπως και στα άλλα αντίστοιχα είχε εισιτήριο εισόδου. Όμως η δική μας ξενάγηση ήταν επιεικώς απαράδεκτη κι αυτό που ενδιέφερε ηταν να απλωθούν τα χαϊμαλιά καταγής και να περιμένουν να ψωνίσουμε. Σε σχέση προς ανάλογα "παραδοσιακά χωριά" των San, των Damara και των Mbunza ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία. Θεωρώ τους Himba μάλλον πολυδιαφημισμένους.