06/04/2007
Μεγάλη Παρασκευή
Είχαμε προγραμματίσει αυτό το τετραήμερο ταξιδάκι στο Κάϊρο, μήνες πρίν.
Η Aegean εγκαινίαζε την νέα της γραμμή Αθήνα Κάϊρο καί πετύχαμε την προσφορά της.
Κλείσαμε ξενοδοχείο από το διαδύκτιο (από την Venereαν θυμάμαι καλά), ένα τετράστερο στην Γκίζα.
Τα ξενοδοχεία στήν Γκίζα, δεν έχουν βέβαια καμμία σχέση με τα αντίστοιχα στην περιοχή Ζάμαλεκ, αλλά οί τιμές τους είναι πολύ χαμηλές.
Το δικό μας θα το χαρακτήριζα μεσαίας κατηγορίας, μέτριο σέρβις, αλλά τα δωμάτια ήταν μεγάλα καί ο πρωϊνός μπουφές ικανοποιητικός. Το δέλεάρ του? Η θέα στις Πυραμίδες!!!
Ιδίως το βράδυ, έτσι όπως τις βλέπαμε φωταγωγημένες, από το παράθυρο τού δωματίου μας, παρά την κούραση από το εξαντλητικό πρόγραμμα της ημέρας, δεν θέλαμε να πάμε γιά ύπνο.
Ολο αυτό το πακέτο (αεροπορικά, φόροι, τρείς διανυκτερεύσεις με πρωϊνό) στοίχησε 190ευρώ.
Μεσημεράκι φτάσαμε στο αεροδρόμιο τού Καίρου καί πήραμε ένα ταξί γιά το ξενοδοχείο.
Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, περιμένουν πολλοί ταξιτζήδες, πού ζητούν υπέρογκα ποσά, γιά τα εκεί δεδομένα. Αν βγείτε από το χώρο τού αεροδρομίου, τα διερχόμενα ταξί κοστίζουν πολύ πιό φθηνά, αλλά καί πάλι πρίν μπείτε πρέπει να διαπραγματευτείτε την τιμή γιά να μην βρεθείτε πρό δυσάρεστων εκπλήξεων. Οτιδήποτε καί να κάνετε, πρέπει να συμφωνείτε πρώτα την τιμή καί να την παζαρεύεται.
Τα ταξί γενικά είναι φθηνά, συμφέρει ακόμη καί να τα κλείσεις γιά ολόκληρη μέρα, αλλά τα περισσότερα είναι σε κακή κατάσταση καί... Βρωμάνε. Δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Το Κάϊρο είναι χειρότερο από την Αθήνα, σε ότι αφορά το κυκλοφορικό καί οδηγούν πολύ άσχημα.
Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο καί αφού απολαύσαμε την πρώτη εικόνα των Πυραμίδων από την ταράτσα του, ξεκινήσαμε (με ταξί πάλι) να τις επισκεφθούμε από κοντά. Το ταξί μας άφησε στην είσοδο τού αρχαιολογικού χώρου, όπου είχαν στήσει «καρτέρι» οί καμηλιέρηδες.
Συμφωνήσαμε με κάποιον από αυτούς, γιά το δίωρο τούρ (αλλά τελικά αντέξαμε μόνο μία ώρα).
Κάθησαν τις καμήλες κάτω, γιά να ανέβουμε. Τι να ανέβουμε? Σκαρφαλώσαμε στην κυριολεξία καί μάλιστα σπρώχνοντας.. Εδεσαν την μία καμήλα με την άλλη, μας έδωσαν καί δύο οδηγούς (σχεδόν παιδιά) σε δύο άλλες καμήλες καί ευτυχώς, μας είπαν να κρατηθούμε καλά την ώρα πού σηκώνεται η καμήλα γιά να μην βρεθούμε κάτω. Οσο ακίνδυνο κι’άν φαίνεται, ωστόσο θέλει πολύ προσοχή. Ιδίως την ώρα πού κατεβαίνουν τούς αμμόλοφους, βρίσκεσαι σχεδόν σε κάθετη θέση.
Το τούρ ξεκίνησε μέσα από την πόλη της Γκίζα, γιά να μας πάνε στην έρημο πού περιβάλλει τις Πυραμίδες.
Είχα ακούσει πολλά γιά την βρωμιά πού επικρατεί στην Αίγυπτο καί ιδίως στο Κάϊρο. Αλλο να στο λένε καί άλλο να το ζείς. Ανελέητη φτώχια καί απερίγραπτη βρωμιά. Να περνάμε μέσα από δρόμους με περιττώματα από καμήλες καί άλογα κι’εκεί να παίζουνε παιδιά, γυμνά σχεδόν καί ξυπόλητα. Στο έδαφος κάτι καλαμένιοι δίσκοι καί πάνω σωριασμένα τα ψωμιά πού θα τρώγανε ή θα πουλούσαν.
Βγήκαμε επιτέλους στην έρημο. Οί καμήλες να ανεβοκατεβαίνουν τούς αμμόλοφους (πραγματικά πλοία της ερήμου καί μάλιστα σε τρικυμία), κάπου κάπου να μας δείχνουν τις «υπέροχες» οδοντοστοιχίες τους καί οί οδηγοί ν’αρχίζουν να διαπληκτίζονται στην γλώσσα τους (από ότι καταλάβαμε αργότερα, μάλωναν γιά την φίλη μου, έτσι ξανθιά καί στρουμπουλή πού είναι).
Είχαμε σκάσει στα γέλια (κάτι πού κάναμε διαρκώς τις επόμενες μέρες).
Οί εικόνες φάνταζαν μαγικές καί μας συνεπήραν. Γύρω μία αχανής έρημος καί μπροστά μας οί Πυραμίδες. Πιό εκεί η Σφίγγα κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της.
Καμμιά φωτογραφία καί κανένα ντοκυμαντέρ δεν μπορούν να αποδώσουν όλο αυτό το μεγαλείο πού εκπέμπουν τα μνημεία αυτά.
Θες η ιστορία πού κουβαλούν, θες το μυστήριο πού τα τυλίγει, θές οί θρύλοι πού τα συνοδεύουν, θες ο περιβάλλοντας χώρος πού σε μαγνητίζει... Όλα αυτά γίνανε πέπλα πού μας τύλιξαν, φτερά πού μας απογείωσαν, μουσικές ανατολίτικες, αργές καί λάγνες
Ξεχάσαμε την βρωμιά καί τούς «ενοχλητικούς« οδηγούς, ούτε θέλαμε να σκεφτούμε τον κόσμο πού χάθηκε γιά να κατασκευαστούν καί αφεθήκαμε στην μαγεία των εικόνων. Σχεδόν δεν μιλούσαμε, δεν ακούγαμε παρά την φωνή μέσα μας: Είσαι εδώ. Σε ένα τόπο μοναδικό. Ζήσε τον. Νοιώσε τον.
Οί οδηγοί τράβηξαν τα γκέμια καί μας επανέφεραν στην πραγματικότητα. Μες την μέση της ερήμου, εκτός απ’το ψηστήρι, άρχισαν να μας ζητάνε «μπαξίσι». Βγάλαμε μερικά ψιλά αλλά τούς φάνηκαν λίγα. .Βρε, δε θές να μας αφήσουνε εδώ, να ψάχνουνε μετά τα κοκκαλάκια μας?
Δεν υποχωρήσαμε καί μας γύρισαν πίσω με κατεβασμένα μούτρα. Τώρα πού το σκέπτομαι, ήταν επικίνδυνο αυτό πού κάναμε.
Ο καμηλιέρης μας πρότεινε να επισκεφθούμε ένα μουσείο παπύρου εκεί κοντά.
Το «μουσείο» αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν κατάστημα πού πουλούσε πάπυρους. Οί καμηλιέρηδες έπαιρναν ποσοστά γιά τούς πελάτες πού τούς πήγαιναν.
Δεν το μετανοιώσαμε. Μας έδειξαν τον τρόπο πού κατεργάζονται τον πάπυρο, αγοράσαμε καί δύο μικρούς (έτσι κι’αλλιώς θα παίρναμε), μας έγραψαν επί τόπου με ιερογλυφικά τα ονόματα μας, κάναμε το απαραίτητο παζάρι, πήγα να πληρώσω καί ακούω τον ταμία να μού λέει (στα αγγλικά): Μού αρέσει πολύ η φίλη σου. -Μα είναι παντρεμένη. -Δεν με πειράζει καθόλου. Καί μού βάζει στο χέρι, μαζί με τα ρέστα, ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του.
Εδώ στην Αίγυπτο, οί «γαμπροί» ξεφυτρώνουν παντού :Στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα μουσεία, στα τζαμιά...
Δεν παίζει ρόλο αν είσαι νέα ή μεγάλη, όμορφη ή άσχημη, αδύνατη ή παχουλή, ξανθιά ή μελαχρινή.
Εδώ θα βρείς την «τύχη» σου.
Ούτε άν συνοδεύεσαι από άντρα πτοούνται. Ισα ίσα πού θα τού δώσουνε καί «προίκα»
-Πόσες καμήλες θές, γιά να μού την δώσεις?
Οί Ευρωπαίες θεωρούνται αμφιβόλου ηθικής : -Από γυναίκα πού δεν φορά φερετζέ ή έστω μαντήλα, τί περιμένεις...
Στην έξοδο τού μαγαζιού, μας περίμεναν οί «οδηγοί». Ζήτησαν το μπαξίς τους. Συμβιβάστηκαν με το ποσόν πού τούς προσφέραμε. Από το ολότελα...
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας στον αρχαιολογικό χώρο, πεζή. Μέχρι την ώρα πού θα έκλεινε.
Στον δρόμο προς την έξοδο, δύο έφιπποι αστυνομικοί μας πρότειναν να φωτογραφηθούμε μαζί τους.
Ανυποψίαστες, είπαμε ναί. Τραβήξαμε δύο φωτογραφίες, είπαμε ευχαριστώ καί κινήσαμε να φύγουμε.
Αγρίεψαν, «μπαξίς» φώναζαν. Βγήκαμε από τον χώρο καί αυτοί ακόμη φώναζαν.
Τότε η φίλη μου ανακάλυψε την μαγική φράση : Νο μπαξίς. Αυτό μας γλίτωσε από πολλούς ενοχλητικούς, τις επόμενες μέρες.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ξεκουραστήκαμε λίγο καί ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν άν υπάρχει καμμία εκκλησία εκεί κοντά. Μεγάλη Παρασκευή.
Μας είπαν ναί καί κάλεσαν ένα ταξί. Μας πήγε πίσω, στην Γκίζα. Στρίβοντας μία γωνία, είδαμε το καμπαναριό να ξεπροβάλλει φωτισμένο. Εδώ είμαστε. Συμφωνήσαμε να έρθει σε δύο ώρες να μας πάρει.
Πράγματι, ήταν εκκλησία καί μάλιστα φωταγωγημένη. Αλλά θεόκλειστη. Ψυχή ζώσα. Τώρα! Τί θα κάνουμε δύο ώρες εδώ στην ερημιά νυχτιάτικα?
Από πού ξεφύτρωσαν αυτοί οί τρείς Αραβες? Ο μεγαλύτερος πλησίασε την φίλη μου. Ξερακιανός, θεοβρώμικος, χαμογελούσε. Μας έδωσε την ευκαιρία να μετρήσουμε τα δόντια του . Τρία τον αριθμό.
Τί θέλει? Δεν καταλαβαίναμε. Καταλάβαμε με την νοηματική. Αλλος γαμπρός μας βρήκε.
Οπου φύγει φύγει. Βγήκαμε στούς δρόμους της Γκίζα. Τουλάχιστον εκεί είχε κόσμο. Καί άλογα. Καί καμήλες. Πρόσεχε, μην πατάς τις καβαλίνες. Αρχίζαμε να το διασκεδάζουμε. Η περιπέτεια είναι μέρος τού ταξιδιού. Από τα πιό σημαντικά θα έλεγα.
Ο ταξιτζής ήρθε στην ώρα του.
Απ’το παράθυρο τού δωματίου μας, οί φωταγωγημένες Πυραμίδες μας έκλειναν το μάτι. Καί τα δικά μας δεν πήγαιναν πίσω. Καληνύχτα.
07-04-2007
Μεγάλο Σάββατο
Ο πρωϊνός μπουφές μας φάνηκε βασιλικός, μετά την νηστεία της προηγούμενης.
Πήραμε ταξί γιά το Κοπτικό Κάϊρο.
Το Κοπτικό ή Χριστιανικό Κάϊρο, το παλαιότερο κομμάτι τού Καίρου, ένας χώρος 1τετραγωνικού χιλιομέτρου, είναι μιά μικρή τειχισμένη «πόλη». Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια γιά να μπείς από τα τείχη του. Εδώ το ρολόϊ γυρίζει πολύ πίσω. Είναι πολύ όμορφη η βόλτα στα στενά δρομάκια του καί τα αξιοθέατά του πάρα πολλά καί άκρως ενδιαφέροντα. Η κρεμαστή εκκλησία, το Κοπτικό Μουσείο, η Συναγωγή, η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας καί ο ναός τού Αγίου Γεωργίου , με την ελληνική σημαία να κυματίζει απ’έξω. Εδώ συναντήσαμε καί έναν νεαρό έλληνα καλόγερο, άρτι αφιχθέντα από την Ελλάδα, πού μας πληροφόρησε ότι το βράδυ θα μαζευτούν όλοι οί Ελληνες καί οί χριστιανοί τού Καίρου, γιά την Ανάσταση. Σπουδαία νέα.
Συνεχίσαμε την περιήγησή μας, κάποιος Αιγύπτιος μας έδειξε το στόμιο ενός πηγαδιού καλλυμένο με πλέγμα: -Εδώ βρέθηκε ο Μωϋσής στο καλάθι, μάς είπε. Καί άπλωσε το χέρι γιά μπαξίς.
Παντού σε πλησιάζουν αυτοσχέδιοι ξεναγοί, ζητώντας το μπαξίς τους. Η φτώχια τούς οδηγεί σε τεχνάσματα, γιά λίγες λίρες. Είναι ενοχλητικό αλλά το κατανοώ απόλυτα. Πενία τέχνες κατεργάζεται...
Πίσω ακριβώς, βρίσκεται το παλιό ελληνικό νεκροταφείο. Είδαμε κόσμο να κατευθύνεται προς τα κεί. Τούς ακολουθήσαμε. Σωρό τα σκουπίδια. Η βρώμα σε έπαιρνε από την μύτη. Μα τί κάνουν εδώ? Εξω από τούς οικογενειακούς τάφους, τραπέζια? Πλησιάσαμε. Καί πάθαμε σόκ όταν καταλάβαμε ότι εδώ έμεναν ζ ω ν τ α ν ο ί άνθρωποι. Είχαν μετατρέψει τούς τάφους σέ σπίτια. Ζούσαν δίπλα στούς νεκρούς, μέσα σ’αυτήν την απερίγραπτη βρωμιά.
Κάτι τέτοιες εικόνες, σε κάνουν να αναθεωρείς τα «δεδομένα» σου.
Δεδομένο έχουμε το καθαρό ζεστό μας σπίτι, το αυτοκίνητό μας, τα σχολεία μας, τούς γιατρούς μας...Είναι? Οί άνθρωποι αυτοί, δεν ξέρουν κάν την σημασία τους. Η ζωή δεν είναι καί τόσο δίκαια.
Από τον κοντινό σταθμό Μαρί Γκιργκίς, πήραμε το μετρό γιά το Αιγυπτιακό Μουσείο.
Λοιπον, έχουμε καί λέμε. Σε άλλα βαγόνια μπαίνουνε οί γυναίκες, σε άλλα οί άντρες καί σέ άλλα τα ζευγάρια καί οί οικογένειες. Μπήκαμε σε ένα βαγόνι γυναικών καί έπηξε το μάτι μας από μαντήλες. Δεν θα το σχολιάσω.
Τρείς ώρες μείναμε στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Τι θησαυροί είναι αυτοί!!! Ολος ο πλούτος της Αρχαίας Αιγύπτου, σε αναρίθμητα εκθέματα. Ο θησαυρός τού Τουταγχαμών μοναδικός. Μην το χάσετε με τίποτα. Οί αίθουσες με τις βασιλικές μούμιες είναι λίγο μακάβριες, αλλά είναι στα οπωσδήποτε. Εδώ δείχνουν τις διαδοχικές φάσεις της ταρίχευσης.
Περιεργαζόμασταν μία μούμια, όταν αντιληφθήκαμε δίπλα μας έναν Αιγύπτιο. Ο γνωστός γαμπρός.
Goνα τού λέει η φίλη μου. Εκεί αυτός. -Την βλέπεις αυτή -συνέχισε η φίλη μου στα ελληνικά, δείχνοντας την μούμια. Ετσι θα σε κάνω. Υποχώρησε. Σίγουρα δεν κατάλαβε τι τού είπε, αλλά είδε το μάτι της πού άστραψε.
Είχαμε πολλά τέτοια επεισόδια, στην διάρκεια τού ταξιδιού μας, πού δέν αξίζει να τα αναφέρω όλα. Είναι πράγματι ενοχλητικοί αλλά μάλλον ακίνδυνοι. Αρκούνται στα λόγια καί σε μερικές χειρονομίες.
Η συνταγή είναι μία. Μην τούς δίνεται σημασία.
Ηρθε δίπλα μας μία ομάδα νεαρών κοριτσιών, 18-20χρονών, μάλλον φοιτήτριες, άν κρίνω από τα βιβλία καί τις σημειώσεις πού κρατούσαν. Μες την μαυρίλα. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια, σαν τις δικές μας τις καλόγριες. Μέχρι καί γάντια φορούσαν, μ’αυτήν την ζέστη. Καί πάλι δεν θα το σχολιάσω.
Συνεχίσαμε για το Αλ ΄Χαλίλ. Αλλο περιμέναμε καί άλλο βρήκαμε. Είχαμε κατά νού το Καπαλί Τσαρσί της Κωνσταντινούπολης. Καμμία σχέση. Οχι μόνο σκεπαστό δεν ήταν, αλλά διασχίζεται από χωματόδρομους. Περπατάς καί σηκώνεται σύννεφο η σκόνη. Κόσμος, κόσμος, κόσμος. Καί οί μικροπωλητές, με τα αυτοσχέδια «μαγαζιά» να διαλαλούν το εμπόρευμά τους. Εχει το χάζι του όμως. Μιά δικιά του ατμόσφαιρα. Το διασκεδάσαμε, ψωνίσαμε τις απαραίτητες κελεμπίες, μας πρότειναν κάτι στολές γιά χανούμισες, δοκιμάσαμε φερετζέδες καί πασουμάκια καί είμασταν σε κατάσταση ευφορίας.
Πως πέφτει το μάτι μας σε έναν ηλικιωμένο μικροπωλητή (δεν θυμάμαι τι πουλούσε, ουαί κι’αλλοίμονο αν ήταν φαγώσιμο) πού καθόταν σε ένα χαμηλό σκαμνί. Καλέ, τι κάνει αυτός? Είχε βγάλει όλα του τα «προσόντα» του σε κοινή θέα. Ε! Μεγάλος άνθρωπος είναι. Πού να σηκώνεται τώρα να πάει τουαλέτα. Καί πού θα αφήσει το εμπόρευμά του? Κάνει κι’εδώ την δουλειά του. Χωματόδρομος είναι άλλωστε.
Αρχές Απριλίου, εμείς με κοντομάνικα κι’όμως ιδρώσαμε. Είχαμε κάνει καί πολύ ποδαρόδρομο. Καθήσαμε στο καφέ Fishawi -εκείνο με τούς μεγάλους καθρέφτες- γιά τσάϊ. Μας το έφεραν σε μιά μικρή τσαγιέρα. Χαλαρώσαμε, χαζέψαμε το απίστευτο πλήθος πού πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα καί φύγαμε γιά δείπνο στον Πύργο τού Καίρου.
Ανεβαίνεις με ασανσέρ. Στην κορυφή του ένα περιστρεφόμενο εστιατόριο, με μία περιστροφή διάρκειας μιάς ώρας, σού δίνει την πανοραμική άποψη τού Καίρου. Είχε νυχτώσει κι’όλας καί όλη η πόλη ήταν φωταγωγημένη. Πολύ ωραίο θέαμα. Αξίζει καί το προτείνω.
Καθήσαμε, παραγγείλαμε καί μας πλησιάζει ένας νεαρός, ντυμένος με ρούχα της φαραωνικής εποχής.
Με πολύ ευγένεια, μας ζήτησε να γράψουμε το όνομα μας με λατινικούς χαρακτήρες καί την ημερομηνία γέννησης. Επέστρεψε σε μισή ώρα καί μας έδωσε δύο πάπυρους, τυλιγμένους σε ρολό καί δεμένους με φιογκάκι. Είχε γράψει στοιχεία τού χαρακτήρα μας, βασισμένα στο όνομα καί την ημερομηνία πού τού δώσαμε. Καί προς έκπληξή μας, δεν είχε πέσει καί πολύ έξω. Πέντε ευρώ. Χαλάλι του.
Στο διπλανό τραπέζι, είχε καθήσει ένα νεαρό ζευγάρι αιγυπτίων με τα δύο παιδάκια τους. Η νεαρή γυναίκα μες τα μαύρα. Καί όχι μόνο. Με φερετζέ παρακαλώ. Από φίνα δαντέλλα μεν αλλά φερετζές. Να σηκώνει λίγο τον φερετζέ, να φέρνει την μπουκιά στο στόμα καί να τον κατεβάζει πάλι. Ξανά το ίδιο καί ξανά το ίδιο. Επαναστατήσαμε, σοκαριστήκαμε. Η φίλη μου, με άγριες διαθέσεις, ήθελε να πάει να της το κατεβάσει. Κάτσε καλά, θα γίνει επεισόδιο.
Δεν θα το σχολιάσω καί πάλι. Αλλωτε, μία εικόνα, χίλιες λέξεις.
Ανάσταση στο Κοπτικό Κάϊρο. Μιά χούφτα Ελληνες, σε μιά κατανυκτική πορεία μέσα στην παλιά πόλη, με αναμένα τα κεράκια τους καί το «Χριστός ανέστη εκ νεκρών» να αντηχεί ξανά καί ξανά καί να μην τελειώνει. Σαν να θέλαμε να το δηλώσουμε σ’αυτή την μουσουλμανική πόλη.
Ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τούς Ελληνες της «ξενιτειάς» να συσπειρώνονται σε κάτι κοινό. Κι’ας τρωγόμαστε στην πατρίδα μας.
Αυτό το Πάσχα, θα μού μείνει αξέχαστο.
08/04/2007
Κυριακή τού Πάσχα
Ναυλώσαμε ταξί γιά την Σακκάρα, είκοσι χιλιόμετρα έξω από το Κάϊρο. Δεκαπέντε ευρώ γιά μισή μέρα.
Διασχίσαμε μία όμορφη όαση, γεμάτη φοίνικες καί φτάσαμε εύκολα στην νεκρόπολη της Αρχαίας Αιγύπτου.
Ενας χώρος τεράστιος (επτά χιλιόμετρα μήκος) καί μ ο ν α δ ι κ ό ς. Μην το χάσετε. Θα χάσετε.
Η βαθμιδωτή Πυραμίδα τού Ζοζέρ, χτισμένη το 2.650π.Χ κυριαρχεί στον χώρο καί σού προκαλεί δέος. Τα ταφικά κτίσματα γύρω από αυτήν, με υπέροχες τοιχογραφίες, δεν έχω λόγια να τα περιγράψω.
Αν θα ξαναπήγαινα Κάϊρο, θα πήγαινα κυρίως γι’αυτόν τον χώρο. Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο σημείο τού ταξιδιού μας.
Οί «ξεναγού» με τις κελεμπίες τους, ξεφύτρωναν από παντού. Εδώ λειτούργησε πολύ αποτελεσματικά το :Νο μπαξίς.
Διαθέσαμε όλο το πρωϊνό μας εδώ. Είπαμε στον ταξιτζή να μάς αφήσει στο Φαραωνικό Χωριό.
Χτισμένο σε ένα νησάκι τού Νείλου, στην καρδιά τού Καίρου, είναι ένα εκπληκτικό θεματικό πάρκο.
Σε παίρνουνε με πλοιαράκι, πού στην συνέχεια λειτουργεί σαν κινούμενη πλατεία θεάτρου καί πλέοντας στον Νείλο, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, όλη η ιστορία της Αιγύπτου. Σκηνές από την καθημερινή ζωή των Αρχαίων Αιγυπτίων, πού τις ζωντανεύουν ηθοποιοί, σού δείχνουν πώς ψάρευαν, πώς έφτιαχναν τούς πάπυρους, πώς γινόταν η ταρίχευση, πώς κατασκεύαζαν τις πλίνθες, πώς έφτιαχναν τα κεραμικά καί τόσα άλλα.
Αποβιβάζεσαι στο νησάκι καί εκεί βλέπεις κοπέλες (όλες με ρούχα φαραωνικής εποχής) να φουρνίζουν ψωμιά, νά στολίζουν μία νύφη, πιό εκεί αναπαράσταση ενός φαραωνικού χωριού, παραπέρα η αναπαράσταση τού τάφου τού Τουταγχαμών, ακριβώς όπως τον βρήκαν οί Αρχαιολόγοι όταν τον ανακάλυψαν. Πιό εκεί, ένας δερβίσης να παίρνει τις στροφές του. Καί όλα αυτά, μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο.
Στο τέλος, μας έκαναν καί μία μίνι κρουαζιερούλα στον Νείλο.
Περάσαμε πολύ ωραία καί το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Σουρούπωνε. Πήγαμε γιά δείπνο σε ένα μαροκινό πλωτό εστιατόριο.
Ετσι αποχαιρετήσαμε την Χώρα τών Φαραώ. Στα νερά τού Νείλου.
Υ.Γ. Αυτό το ταξίδι, αν καί μικρό σε διάρκεια, ήταν πολύ πλούσιο σε εμπειρίες. Καί μας έκανε να γελάσουμε πολύ. Μα πάρα πολύ. Ισως γιατί οί εικόνες της καθημερινής ζωής πού είδαμε, μας έκανε να νοιώσουμε πόσο προνομιούχες καί τυχερές είμαστε. Να λέμε καί δόξα τώ Θεώ.
Μεγάλη Παρασκευή
Είχαμε προγραμματίσει αυτό το τετραήμερο ταξιδάκι στο Κάϊρο, μήνες πρίν.
Η Aegean εγκαινίαζε την νέα της γραμμή Αθήνα Κάϊρο καί πετύχαμε την προσφορά της.
Κλείσαμε ξενοδοχείο από το διαδύκτιο (από την Venereαν θυμάμαι καλά), ένα τετράστερο στην Γκίζα.
Τα ξενοδοχεία στήν Γκίζα, δεν έχουν βέβαια καμμία σχέση με τα αντίστοιχα στην περιοχή Ζάμαλεκ, αλλά οί τιμές τους είναι πολύ χαμηλές.
Το δικό μας θα το χαρακτήριζα μεσαίας κατηγορίας, μέτριο σέρβις, αλλά τα δωμάτια ήταν μεγάλα καί ο πρωϊνός μπουφές ικανοποιητικός. Το δέλεάρ του? Η θέα στις Πυραμίδες!!!
Ιδίως το βράδυ, έτσι όπως τις βλέπαμε φωταγωγημένες, από το παράθυρο τού δωματίου μας, παρά την κούραση από το εξαντλητικό πρόγραμμα της ημέρας, δεν θέλαμε να πάμε γιά ύπνο.
Ολο αυτό το πακέτο (αεροπορικά, φόροι, τρείς διανυκτερεύσεις με πρωϊνό) στοίχησε 190ευρώ.
Μεσημεράκι φτάσαμε στο αεροδρόμιο τού Καίρου καί πήραμε ένα ταξί γιά το ξενοδοχείο.
Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, περιμένουν πολλοί ταξιτζήδες, πού ζητούν υπέρογκα ποσά, γιά τα εκεί δεδομένα. Αν βγείτε από το χώρο τού αεροδρομίου, τα διερχόμενα ταξί κοστίζουν πολύ πιό φθηνά, αλλά καί πάλι πρίν μπείτε πρέπει να διαπραγματευτείτε την τιμή γιά να μην βρεθείτε πρό δυσάρεστων εκπλήξεων. Οτιδήποτε καί να κάνετε, πρέπει να συμφωνείτε πρώτα την τιμή καί να την παζαρεύεται.
Τα ταξί γενικά είναι φθηνά, συμφέρει ακόμη καί να τα κλείσεις γιά ολόκληρη μέρα, αλλά τα περισσότερα είναι σε κακή κατάσταση καί... Βρωμάνε. Δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Το Κάϊρο είναι χειρότερο από την Αθήνα, σε ότι αφορά το κυκλοφορικό καί οδηγούν πολύ άσχημα.
Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο καί αφού απολαύσαμε την πρώτη εικόνα των Πυραμίδων από την ταράτσα του, ξεκινήσαμε (με ταξί πάλι) να τις επισκεφθούμε από κοντά. Το ταξί μας άφησε στην είσοδο τού αρχαιολογικού χώρου, όπου είχαν στήσει «καρτέρι» οί καμηλιέρηδες.
Συμφωνήσαμε με κάποιον από αυτούς, γιά το δίωρο τούρ (αλλά τελικά αντέξαμε μόνο μία ώρα).
Κάθησαν τις καμήλες κάτω, γιά να ανέβουμε. Τι να ανέβουμε? Σκαρφαλώσαμε στην κυριολεξία καί μάλιστα σπρώχνοντας.. Εδεσαν την μία καμήλα με την άλλη, μας έδωσαν καί δύο οδηγούς (σχεδόν παιδιά) σε δύο άλλες καμήλες καί ευτυχώς, μας είπαν να κρατηθούμε καλά την ώρα πού σηκώνεται η καμήλα γιά να μην βρεθούμε κάτω. Οσο ακίνδυνο κι’άν φαίνεται, ωστόσο θέλει πολύ προσοχή. Ιδίως την ώρα πού κατεβαίνουν τούς αμμόλοφους, βρίσκεσαι σχεδόν σε κάθετη θέση.
Το τούρ ξεκίνησε μέσα από την πόλη της Γκίζα, γιά να μας πάνε στην έρημο πού περιβάλλει τις Πυραμίδες.
Είχα ακούσει πολλά γιά την βρωμιά πού επικρατεί στην Αίγυπτο καί ιδίως στο Κάϊρο. Αλλο να στο λένε καί άλλο να το ζείς. Ανελέητη φτώχια καί απερίγραπτη βρωμιά. Να περνάμε μέσα από δρόμους με περιττώματα από καμήλες καί άλογα κι’εκεί να παίζουνε παιδιά, γυμνά σχεδόν καί ξυπόλητα. Στο έδαφος κάτι καλαμένιοι δίσκοι καί πάνω σωριασμένα τα ψωμιά πού θα τρώγανε ή θα πουλούσαν.
Βγήκαμε επιτέλους στην έρημο. Οί καμήλες να ανεβοκατεβαίνουν τούς αμμόλοφους (πραγματικά πλοία της ερήμου καί μάλιστα σε τρικυμία), κάπου κάπου να μας δείχνουν τις «υπέροχες» οδοντοστοιχίες τους καί οί οδηγοί ν’αρχίζουν να διαπληκτίζονται στην γλώσσα τους (από ότι καταλάβαμε αργότερα, μάλωναν γιά την φίλη μου, έτσι ξανθιά καί στρουμπουλή πού είναι).
Είχαμε σκάσει στα γέλια (κάτι πού κάναμε διαρκώς τις επόμενες μέρες).
Οί εικόνες φάνταζαν μαγικές καί μας συνεπήραν. Γύρω μία αχανής έρημος καί μπροστά μας οί Πυραμίδες. Πιό εκεί η Σφίγγα κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της.
Καμμιά φωτογραφία καί κανένα ντοκυμαντέρ δεν μπορούν να αποδώσουν όλο αυτό το μεγαλείο πού εκπέμπουν τα μνημεία αυτά.
Θες η ιστορία πού κουβαλούν, θες το μυστήριο πού τα τυλίγει, θές οί θρύλοι πού τα συνοδεύουν, θες ο περιβάλλοντας χώρος πού σε μαγνητίζει... Όλα αυτά γίνανε πέπλα πού μας τύλιξαν, φτερά πού μας απογείωσαν, μουσικές ανατολίτικες, αργές καί λάγνες
Ξεχάσαμε την βρωμιά καί τούς «ενοχλητικούς« οδηγούς, ούτε θέλαμε να σκεφτούμε τον κόσμο πού χάθηκε γιά να κατασκευαστούν καί αφεθήκαμε στην μαγεία των εικόνων. Σχεδόν δεν μιλούσαμε, δεν ακούγαμε παρά την φωνή μέσα μας: Είσαι εδώ. Σε ένα τόπο μοναδικό. Ζήσε τον. Νοιώσε τον.
Οί οδηγοί τράβηξαν τα γκέμια καί μας επανέφεραν στην πραγματικότητα. Μες την μέση της ερήμου, εκτός απ’το ψηστήρι, άρχισαν να μας ζητάνε «μπαξίσι». Βγάλαμε μερικά ψιλά αλλά τούς φάνηκαν λίγα. .Βρε, δε θές να μας αφήσουνε εδώ, να ψάχνουνε μετά τα κοκκαλάκια μας?
Δεν υποχωρήσαμε καί μας γύρισαν πίσω με κατεβασμένα μούτρα. Τώρα πού το σκέπτομαι, ήταν επικίνδυνο αυτό πού κάναμε.
Ο καμηλιέρης μας πρότεινε να επισκεφθούμε ένα μουσείο παπύρου εκεί κοντά.
Το «μουσείο» αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν κατάστημα πού πουλούσε πάπυρους. Οί καμηλιέρηδες έπαιρναν ποσοστά γιά τούς πελάτες πού τούς πήγαιναν.
Δεν το μετανοιώσαμε. Μας έδειξαν τον τρόπο πού κατεργάζονται τον πάπυρο, αγοράσαμε καί δύο μικρούς (έτσι κι’αλλιώς θα παίρναμε), μας έγραψαν επί τόπου με ιερογλυφικά τα ονόματα μας, κάναμε το απαραίτητο παζάρι, πήγα να πληρώσω καί ακούω τον ταμία να μού λέει (στα αγγλικά): Μού αρέσει πολύ η φίλη σου. -Μα είναι παντρεμένη. -Δεν με πειράζει καθόλου. Καί μού βάζει στο χέρι, μαζί με τα ρέστα, ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του.
Εδώ στην Αίγυπτο, οί «γαμπροί» ξεφυτρώνουν παντού :Στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα μουσεία, στα τζαμιά...
Δεν παίζει ρόλο αν είσαι νέα ή μεγάλη, όμορφη ή άσχημη, αδύνατη ή παχουλή, ξανθιά ή μελαχρινή.
Εδώ θα βρείς την «τύχη» σου.
Ούτε άν συνοδεύεσαι από άντρα πτοούνται. Ισα ίσα πού θα τού δώσουνε καί «προίκα»
-Πόσες καμήλες θές, γιά να μού την δώσεις?
Οί Ευρωπαίες θεωρούνται αμφιβόλου ηθικής : -Από γυναίκα πού δεν φορά φερετζέ ή έστω μαντήλα, τί περιμένεις...
Στην έξοδο τού μαγαζιού, μας περίμεναν οί «οδηγοί». Ζήτησαν το μπαξίς τους. Συμβιβάστηκαν με το ποσόν πού τούς προσφέραμε. Από το ολότελα...
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας στον αρχαιολογικό χώρο, πεζή. Μέχρι την ώρα πού θα έκλεινε.
Στον δρόμο προς την έξοδο, δύο έφιπποι αστυνομικοί μας πρότειναν να φωτογραφηθούμε μαζί τους.
Ανυποψίαστες, είπαμε ναί. Τραβήξαμε δύο φωτογραφίες, είπαμε ευχαριστώ καί κινήσαμε να φύγουμε.
Αγρίεψαν, «μπαξίς» φώναζαν. Βγήκαμε από τον χώρο καί αυτοί ακόμη φώναζαν.
Τότε η φίλη μου ανακάλυψε την μαγική φράση : Νο μπαξίς. Αυτό μας γλίτωσε από πολλούς ενοχλητικούς, τις επόμενες μέρες.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ξεκουραστήκαμε λίγο καί ρωτήσαμε στην ρεσεψιόν άν υπάρχει καμμία εκκλησία εκεί κοντά. Μεγάλη Παρασκευή.
Μας είπαν ναί καί κάλεσαν ένα ταξί. Μας πήγε πίσω, στην Γκίζα. Στρίβοντας μία γωνία, είδαμε το καμπαναριό να ξεπροβάλλει φωτισμένο. Εδώ είμαστε. Συμφωνήσαμε να έρθει σε δύο ώρες να μας πάρει.
Πράγματι, ήταν εκκλησία καί μάλιστα φωταγωγημένη. Αλλά θεόκλειστη. Ψυχή ζώσα. Τώρα! Τί θα κάνουμε δύο ώρες εδώ στην ερημιά νυχτιάτικα?
Από πού ξεφύτρωσαν αυτοί οί τρείς Αραβες? Ο μεγαλύτερος πλησίασε την φίλη μου. Ξερακιανός, θεοβρώμικος, χαμογελούσε. Μας έδωσε την ευκαιρία να μετρήσουμε τα δόντια του . Τρία τον αριθμό.
Τί θέλει? Δεν καταλαβαίναμε. Καταλάβαμε με την νοηματική. Αλλος γαμπρός μας βρήκε.
Οπου φύγει φύγει. Βγήκαμε στούς δρόμους της Γκίζα. Τουλάχιστον εκεί είχε κόσμο. Καί άλογα. Καί καμήλες. Πρόσεχε, μην πατάς τις καβαλίνες. Αρχίζαμε να το διασκεδάζουμε. Η περιπέτεια είναι μέρος τού ταξιδιού. Από τα πιό σημαντικά θα έλεγα.
Ο ταξιτζής ήρθε στην ώρα του.
Απ’το παράθυρο τού δωματίου μας, οί φωταγωγημένες Πυραμίδες μας έκλειναν το μάτι. Καί τα δικά μας δεν πήγαιναν πίσω. Καληνύχτα.
07-04-2007
Μεγάλο Σάββατο
Ο πρωϊνός μπουφές μας φάνηκε βασιλικός, μετά την νηστεία της προηγούμενης.
Πήραμε ταξί γιά το Κοπτικό Κάϊρο.
Το Κοπτικό ή Χριστιανικό Κάϊρο, το παλαιότερο κομμάτι τού Καίρου, ένας χώρος 1τετραγωνικού χιλιομέτρου, είναι μιά μικρή τειχισμένη «πόλη». Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια γιά να μπείς από τα τείχη του. Εδώ το ρολόϊ γυρίζει πολύ πίσω. Είναι πολύ όμορφη η βόλτα στα στενά δρομάκια του καί τα αξιοθέατά του πάρα πολλά καί άκρως ενδιαφέροντα. Η κρεμαστή εκκλησία, το Κοπτικό Μουσείο, η Συναγωγή, η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας καί ο ναός τού Αγίου Γεωργίου , με την ελληνική σημαία να κυματίζει απ’έξω. Εδώ συναντήσαμε καί έναν νεαρό έλληνα καλόγερο, άρτι αφιχθέντα από την Ελλάδα, πού μας πληροφόρησε ότι το βράδυ θα μαζευτούν όλοι οί Ελληνες καί οί χριστιανοί τού Καίρου, γιά την Ανάσταση. Σπουδαία νέα.
Συνεχίσαμε την περιήγησή μας, κάποιος Αιγύπτιος μας έδειξε το στόμιο ενός πηγαδιού καλλυμένο με πλέγμα: -Εδώ βρέθηκε ο Μωϋσής στο καλάθι, μάς είπε. Καί άπλωσε το χέρι γιά μπαξίς.
Παντού σε πλησιάζουν αυτοσχέδιοι ξεναγοί, ζητώντας το μπαξίς τους. Η φτώχια τούς οδηγεί σε τεχνάσματα, γιά λίγες λίρες. Είναι ενοχλητικό αλλά το κατανοώ απόλυτα. Πενία τέχνες κατεργάζεται...
Πίσω ακριβώς, βρίσκεται το παλιό ελληνικό νεκροταφείο. Είδαμε κόσμο να κατευθύνεται προς τα κεί. Τούς ακολουθήσαμε. Σωρό τα σκουπίδια. Η βρώμα σε έπαιρνε από την μύτη. Μα τί κάνουν εδώ? Εξω από τούς οικογενειακούς τάφους, τραπέζια? Πλησιάσαμε. Καί πάθαμε σόκ όταν καταλάβαμε ότι εδώ έμεναν ζ ω ν τ α ν ο ί άνθρωποι. Είχαν μετατρέψει τούς τάφους σέ σπίτια. Ζούσαν δίπλα στούς νεκρούς, μέσα σ’αυτήν την απερίγραπτη βρωμιά.
Κάτι τέτοιες εικόνες, σε κάνουν να αναθεωρείς τα «δεδομένα» σου.
Δεδομένο έχουμε το καθαρό ζεστό μας σπίτι, το αυτοκίνητό μας, τα σχολεία μας, τούς γιατρούς μας...Είναι? Οί άνθρωποι αυτοί, δεν ξέρουν κάν την σημασία τους. Η ζωή δεν είναι καί τόσο δίκαια.
Από τον κοντινό σταθμό Μαρί Γκιργκίς, πήραμε το μετρό γιά το Αιγυπτιακό Μουσείο.
Λοιπον, έχουμε καί λέμε. Σε άλλα βαγόνια μπαίνουνε οί γυναίκες, σε άλλα οί άντρες καί σέ άλλα τα ζευγάρια καί οί οικογένειες. Μπήκαμε σε ένα βαγόνι γυναικών καί έπηξε το μάτι μας από μαντήλες. Δεν θα το σχολιάσω.
Τρείς ώρες μείναμε στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Τι θησαυροί είναι αυτοί!!! Ολος ο πλούτος της Αρχαίας Αιγύπτου, σε αναρίθμητα εκθέματα. Ο θησαυρός τού Τουταγχαμών μοναδικός. Μην το χάσετε με τίποτα. Οί αίθουσες με τις βασιλικές μούμιες είναι λίγο μακάβριες, αλλά είναι στα οπωσδήποτε. Εδώ δείχνουν τις διαδοχικές φάσεις της ταρίχευσης.
Περιεργαζόμασταν μία μούμια, όταν αντιληφθήκαμε δίπλα μας έναν Αιγύπτιο. Ο γνωστός γαμπρός.
Goνα τού λέει η φίλη μου. Εκεί αυτός. -Την βλέπεις αυτή -συνέχισε η φίλη μου στα ελληνικά, δείχνοντας την μούμια. Ετσι θα σε κάνω. Υποχώρησε. Σίγουρα δεν κατάλαβε τι τού είπε, αλλά είδε το μάτι της πού άστραψε.
Είχαμε πολλά τέτοια επεισόδια, στην διάρκεια τού ταξιδιού μας, πού δέν αξίζει να τα αναφέρω όλα. Είναι πράγματι ενοχλητικοί αλλά μάλλον ακίνδυνοι. Αρκούνται στα λόγια καί σε μερικές χειρονομίες.
Η συνταγή είναι μία. Μην τούς δίνεται σημασία.
Ηρθε δίπλα μας μία ομάδα νεαρών κοριτσιών, 18-20χρονών, μάλλον φοιτήτριες, άν κρίνω από τα βιβλία καί τις σημειώσεις πού κρατούσαν. Μες την μαυρίλα. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια, σαν τις δικές μας τις καλόγριες. Μέχρι καί γάντια φορούσαν, μ’αυτήν την ζέστη. Καί πάλι δεν θα το σχολιάσω.
Συνεχίσαμε για το Αλ ΄Χαλίλ. Αλλο περιμέναμε καί άλλο βρήκαμε. Είχαμε κατά νού το Καπαλί Τσαρσί της Κωνσταντινούπολης. Καμμία σχέση. Οχι μόνο σκεπαστό δεν ήταν, αλλά διασχίζεται από χωματόδρομους. Περπατάς καί σηκώνεται σύννεφο η σκόνη. Κόσμος, κόσμος, κόσμος. Καί οί μικροπωλητές, με τα αυτοσχέδια «μαγαζιά» να διαλαλούν το εμπόρευμά τους. Εχει το χάζι του όμως. Μιά δικιά του ατμόσφαιρα. Το διασκεδάσαμε, ψωνίσαμε τις απαραίτητες κελεμπίες, μας πρότειναν κάτι στολές γιά χανούμισες, δοκιμάσαμε φερετζέδες καί πασουμάκια καί είμασταν σε κατάσταση ευφορίας.
Πως πέφτει το μάτι μας σε έναν ηλικιωμένο μικροπωλητή (δεν θυμάμαι τι πουλούσε, ουαί κι’αλλοίμονο αν ήταν φαγώσιμο) πού καθόταν σε ένα χαμηλό σκαμνί. Καλέ, τι κάνει αυτός? Είχε βγάλει όλα του τα «προσόντα» του σε κοινή θέα. Ε! Μεγάλος άνθρωπος είναι. Πού να σηκώνεται τώρα να πάει τουαλέτα. Καί πού θα αφήσει το εμπόρευμά του? Κάνει κι’εδώ την δουλειά του. Χωματόδρομος είναι άλλωστε.
Αρχές Απριλίου, εμείς με κοντομάνικα κι’όμως ιδρώσαμε. Είχαμε κάνει καί πολύ ποδαρόδρομο. Καθήσαμε στο καφέ Fishawi -εκείνο με τούς μεγάλους καθρέφτες- γιά τσάϊ. Μας το έφεραν σε μιά μικρή τσαγιέρα. Χαλαρώσαμε, χαζέψαμε το απίστευτο πλήθος πού πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα καί φύγαμε γιά δείπνο στον Πύργο τού Καίρου.
Ανεβαίνεις με ασανσέρ. Στην κορυφή του ένα περιστρεφόμενο εστιατόριο, με μία περιστροφή διάρκειας μιάς ώρας, σού δίνει την πανοραμική άποψη τού Καίρου. Είχε νυχτώσει κι’όλας καί όλη η πόλη ήταν φωταγωγημένη. Πολύ ωραίο θέαμα. Αξίζει καί το προτείνω.
Καθήσαμε, παραγγείλαμε καί μας πλησιάζει ένας νεαρός, ντυμένος με ρούχα της φαραωνικής εποχής.
Με πολύ ευγένεια, μας ζήτησε να γράψουμε το όνομα μας με λατινικούς χαρακτήρες καί την ημερομηνία γέννησης. Επέστρεψε σε μισή ώρα καί μας έδωσε δύο πάπυρους, τυλιγμένους σε ρολό καί δεμένους με φιογκάκι. Είχε γράψει στοιχεία τού χαρακτήρα μας, βασισμένα στο όνομα καί την ημερομηνία πού τού δώσαμε. Καί προς έκπληξή μας, δεν είχε πέσει καί πολύ έξω. Πέντε ευρώ. Χαλάλι του.
Στο διπλανό τραπέζι, είχε καθήσει ένα νεαρό ζευγάρι αιγυπτίων με τα δύο παιδάκια τους. Η νεαρή γυναίκα μες τα μαύρα. Καί όχι μόνο. Με φερετζέ παρακαλώ. Από φίνα δαντέλλα μεν αλλά φερετζές. Να σηκώνει λίγο τον φερετζέ, να φέρνει την μπουκιά στο στόμα καί να τον κατεβάζει πάλι. Ξανά το ίδιο καί ξανά το ίδιο. Επαναστατήσαμε, σοκαριστήκαμε. Η φίλη μου, με άγριες διαθέσεις, ήθελε να πάει να της το κατεβάσει. Κάτσε καλά, θα γίνει επεισόδιο.
Δεν θα το σχολιάσω καί πάλι. Αλλωτε, μία εικόνα, χίλιες λέξεις.
Ανάσταση στο Κοπτικό Κάϊρο. Μιά χούφτα Ελληνες, σε μιά κατανυκτική πορεία μέσα στην παλιά πόλη, με αναμένα τα κεράκια τους καί το «Χριστός ανέστη εκ νεκρών» να αντηχεί ξανά καί ξανά καί να μην τελειώνει. Σαν να θέλαμε να το δηλώσουμε σ’αυτή την μουσουλμανική πόλη.
Ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τούς Ελληνες της «ξενιτειάς» να συσπειρώνονται σε κάτι κοινό. Κι’ας τρωγόμαστε στην πατρίδα μας.
Αυτό το Πάσχα, θα μού μείνει αξέχαστο.
08/04/2007
Κυριακή τού Πάσχα
Ναυλώσαμε ταξί γιά την Σακκάρα, είκοσι χιλιόμετρα έξω από το Κάϊρο. Δεκαπέντε ευρώ γιά μισή μέρα.
Διασχίσαμε μία όμορφη όαση, γεμάτη φοίνικες καί φτάσαμε εύκολα στην νεκρόπολη της Αρχαίας Αιγύπτου.
Ενας χώρος τεράστιος (επτά χιλιόμετρα μήκος) καί μ ο ν α δ ι κ ό ς. Μην το χάσετε. Θα χάσετε.
Η βαθμιδωτή Πυραμίδα τού Ζοζέρ, χτισμένη το 2.650π.Χ κυριαρχεί στον χώρο καί σού προκαλεί δέος. Τα ταφικά κτίσματα γύρω από αυτήν, με υπέροχες τοιχογραφίες, δεν έχω λόγια να τα περιγράψω.
Αν θα ξαναπήγαινα Κάϊρο, θα πήγαινα κυρίως γι’αυτόν τον χώρο. Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο σημείο τού ταξιδιού μας.
Οί «ξεναγού» με τις κελεμπίες τους, ξεφύτρωναν από παντού. Εδώ λειτούργησε πολύ αποτελεσματικά το :Νο μπαξίς.
Διαθέσαμε όλο το πρωϊνό μας εδώ. Είπαμε στον ταξιτζή να μάς αφήσει στο Φαραωνικό Χωριό.
Χτισμένο σε ένα νησάκι τού Νείλου, στην καρδιά τού Καίρου, είναι ένα εκπληκτικό θεματικό πάρκο.
Σε παίρνουνε με πλοιαράκι, πού στην συνέχεια λειτουργεί σαν κινούμενη πλατεία θεάτρου καί πλέοντας στον Νείλο, αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, όλη η ιστορία της Αιγύπτου. Σκηνές από την καθημερινή ζωή των Αρχαίων Αιγυπτίων, πού τις ζωντανεύουν ηθοποιοί, σού δείχνουν πώς ψάρευαν, πώς έφτιαχναν τούς πάπυρους, πώς γινόταν η ταρίχευση, πώς κατασκεύαζαν τις πλίνθες, πώς έφτιαχναν τα κεραμικά καί τόσα άλλα.
Αποβιβάζεσαι στο νησάκι καί εκεί βλέπεις κοπέλες (όλες με ρούχα φαραωνικής εποχής) να φουρνίζουν ψωμιά, νά στολίζουν μία νύφη, πιό εκεί αναπαράσταση ενός φαραωνικού χωριού, παραπέρα η αναπαράσταση τού τάφου τού Τουταγχαμών, ακριβώς όπως τον βρήκαν οί Αρχαιολόγοι όταν τον ανακάλυψαν. Πιό εκεί, ένας δερβίσης να παίρνει τις στροφές του. Καί όλα αυτά, μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο.
Στο τέλος, μας έκαναν καί μία μίνι κρουαζιερούλα στον Νείλο.
Περάσαμε πολύ ωραία καί το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Σουρούπωνε. Πήγαμε γιά δείπνο σε ένα μαροκινό πλωτό εστιατόριο.
Ετσι αποχαιρετήσαμε την Χώρα τών Φαραώ. Στα νερά τού Νείλου.
Υ.Γ. Αυτό το ταξίδι, αν καί μικρό σε διάρκεια, ήταν πολύ πλούσιο σε εμπειρίες. Καί μας έκανε να γελάσουμε πολύ. Μα πάρα πολύ. Ισως γιατί οί εικόνες της καθημερινής ζωής πού είδαμε, μας έκανε να νοιώσουμε πόσο προνομιούχες καί τυχερές είμαστε. Να λέμε καί δόξα τώ Θεώ.
