astral
Member
- Μηνύματα
- 776
- Likes
- 140
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού - Αργεντινή
Περιεχόμενα
Το ταξίδι μας σε Ιταλία-Αυστρία-Τσεχία το καλοκαίρι του 2003, με τη μικρή μας δίτροχη αγάπη. Είναι παλιά ιστορία, αλλά μια που την ξέθαψα, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Παρακαλώ για την επιείκειά σας 
Όλα ξεκίνησαν κάποια στιγμή του χειμώνα του 2003, όταν «ονειρευόμενοι» τις καλοκαιρινές μας διακοπές έπεσε η ιδέα να κινήσουμε για εξωτερικό και να συνδυάσουμε κι έναν αγώνα motogp. Βγαίνουν λοιπόν τα ημερολόγια (αρχικά των αγώνων, γιατί είμαστε και fan, τι να κάνουμε…), οι χάρτες, αρχίζει το ψάξιμο στο internet. Τα πρώτα λοιπόν που ψάξαμε ήταν τα της μηχανής… πράσινες κάρτες, ευρωπαϊκά διπλώματα κλπ. Στη συνέχεια βάλαμε κάτω χάρτες και mapPoint και βγάλαμε διαδρομή. Κατά τον Μάιο κλείσαμε και τα εισιτήρια: του πλοίου που θα μας μετέφερε προς και από την Ιταλία (για να μην ξεχνάμε και την επιστροφή), του ξενοδοχείου στην Πράγα, των αγώνων motogp στο Brno μετά ξενοδοχείου (αυτό ήταν πακέτο). Αυτά ήταν και τα μόνα που κλείσαμε πριν ξεκινήσουμε. Τελευταία έμεινε η αγορά νέου εξοπλισμού (νέα κράνη, αδιάβροχα και ότι άλλο μας έλειπε).
Και η πολυπόθητη ημέρα της αναχώρησης έφτασε. 3 Αυγούστου 2003 ημέρα Κυριακή και ώρα αναχώρησης του πλοίου από Πάτρα για Τεργέστη 23:59. Προγραμματισμένη ώρα άφιξης στην Τεργέστη 8:30 το πρωί της Τρίτης.
Στο δρόμο για Πάτρα χαλαροί (αφού είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας), με την καρδιά να σπάει από τη χαρά και να χαιρετώ σαν την τρελλή μικρά παιδάκια μέσα από τα αυτοκίνητα που μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους, με πλήρη εξοπλισμό μες στο κατακαλόκαιρο και τον καύσωνα!!
Η καμπίνα στο καράβι αρκετά καλή, όπως και το ίδιο το καράβι (παρεπιπτόντως πήγαμε και γυρίσαμε με ΑΝΕΚ). Η καμπίνα επιβάλλεται όταν θα είσαι εν πλω δύο ολόκληρες ημέρες και μετά θα έχεις να οδηγήσεις και πόσα χιλιόμετρα μέσα στη ζέστη..
Άφιξη λοιπόν στην Τεργέστη το πρωί της Τρίτης, αλλά 1.30 ώρα αργότερα από την προγραμματισμένη. Μέχρι λοιπόν να βγούμε από το καράβι, να ετοιμαστούμε κλπ η ώρα ήταν ήδη 11 και ο ήλιος ήδη έκαιγε! Σκοπός μας ήταν να φύγουμε κατευθείαν για Αυστρία και να δούμε λίγο από Ιταλία στην επιστροφή, όπως και κάναμε. Ξεκινάμε λοιπόν με κατεύθυνση προς Villach και όσο πιο βόρεια μας έβγαζε ο δρόμος και οι αντοχές μας. Αφού χαθήκαμε λίγο (γιατί πολύ καλοί οι δρόμοι της Ιταλίας, αλλά οι ταμπέλες τους είναι απαράδεκτες!!) καταφέραμε και βρήκαμε το δρόμο μας. Στα πρώτα διόδια που βρήκαμε εντός ιταλικών συνόρων έπαθα ένα σοκ: 10? !!! Και με σύστημα εντελώς διαφορετικό από το δικό μας, κατάφερα να αποδείξω ότι, ναι, όντως, έχω ΚΑΙ ποντιακές ρίζες!! Και για να εξηγηθώ: το σύστημα είναι ότι στα πρώτα διόδια που συναντάς απλά πατάς ένα κουμπάκι και παίρνεις ένα χαρτάκι και στα επόμενα πληρώνεις το ανάλογο ποσό. Καλά ως εδώ, αυτό το κατάλαβα. Αμ έλα όμως που το κουμπάκι ήταν πολύ ψηλά!! Και να προσπαθώ εγώ να το φτάσω (διότι ο καλός συναναβάτης τα αναλαμβάνει όλα αυτά, ώστε ο οδηγός να μη μπαίνει συνεχώς στη διαδικασία βγάζω γάντι – βάζω γάντι) και να σηκώνομαι όρθια στη μηχανή και να τεντώνομαι και τελικά με τα πολλά, ουφ, να το μαγικό χαρτάκι (των 10? όπως αποδείχτηκε αργότερα).
Τώρα θα μου πείτε πού είναι το ποντιακό? Το ποντιακό αγαπητοί μου είναι ότι το κουμπί που προσπαθούσα να φτάσω ήταν τόσο ψηλά γιατί ήταν αυτό που χρησιμοποιούν οι φορτηγατζήδες και ότι το κουμπάκι για τους κοινούς θνητούς, με χαμηλά οχήματα, ήταν ακριβώς μπροστά μου, αλλά εγώ δεν το είχα δει!!
Για να λέμε βέβαια και το σωστό, χαλάλι όχι μόνο 10? στα διόδια αλλά και 20, όταν προσφέρεις τέτοιους δρόμους.
Πρώτη στάση του ταξιδιού τα σύνορα Ιταλίας – Αυστρίας (όχι ότι το καταλαβαίνεις δηλαδή) για να πάρουμε το απαραίτητο αυτοκόλλητο για τη μηχανή, κάτι σαν τα δικά μας τέλη (μην το ξεχάσετε μπορεί να πληρώσετε πρόστιμο αν δεν το έχετε)… σημειωτέον, στην Αυστρία δεν έχει διόδια! Και συνεχίζουμε προς βορρά.
Η διαδρομή υπέροχη, καταπράσινα όπου κι αν κοιτάξει το μάτι σου, δρόμοι με καταπληκτική πρόσφυση κι εμείς επάνω στη μηχανή μας να έχουμε ανοίξει τις ζελατίνες, ο αέρας να μας χτυπάει το πρόσωπο και τα χαμόγελα να έχουν φτάσει στα αυτιά! Αλλά και η ζέστη τρελλή! Λέγαμε ότι φεύγοντας από Ιταλία και ανεβαίνοντας βόρεια, θα έπεφτε η θερμοκρασία…αμ δε! Ήταν το πιο ζεστό καλοκαίρι σε όλη την Ευρώπη μετά από 50 χρόνια (αν θυμάμαι καλά).
Η ώρα κοντεύει 4 το μεσημέρι και λίγο η ζέστη, λίγο οι δύο μέρες στο καράβι, έχουμε αρχίσει και κουραζόμαστε. Είμαστε στο Spittal an der Drau, σκεφτόμαστε να συνεχίσουμε για τα περίχωρα του Salzburg, αλλά τελικά το μετανιώνουμε και μένουμε στο Spittal. Ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε κάποιο από τα γνωστά Info της Αυστρίας (τουριστικές πληροφορίες όπου μπορείς να βρεις από, δωρεάν παρακαλώ, χάρτες μέχρι να κλείσεις ξενοδοχείο). Βρίσκουμε ένα, λίγο πριν κλείσει, και μας στέλνουν σε ένα υπέροχο σπιτάκι όπου νοικιάζουν δωμάτια. Το «υπέροχο» είναι πολύ λίγο για να το περιγράψει. Και μόνο η θέα από το δωμάτιο έφτανε!!
Ξεφορτώνουμε, κάνουμε ένα μπανάκι και κατά τις 8 βγαίνουμε για βόλτα. Η πόλη μικρή αλλά πολύ όμορφη. Κατά τις 10 λέμε να πάμε για φαγητό. Τα περισσότερα κλειστά. Τελικά βρίσκουμε ένα και καθόμαστε. Παίρνουμε τηλέφωνο κι ένα φίλο στην Ελλάδα που έμενε χρόνια στην Αυστρία (και ο οποίος γνώριζε για το ταξίδι μας) να του πούμε πού είμαστε και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
· Έλα βρε, μάντεψε πού είμαστε. Στο Σπιτάλ.
· Στο Σπιτάλ? Γιατί? Τι έγινε? Είστε καλά?
· Μια χαρά! Δε μας λες τώρα τι να φάμε γιατί είναι όλα στα γερμανικά και δεν καταλαβαίνουμε Χριστό!
· Είστε καλά? Τι έγινε?
· Τι λες ρε Νίκο? Τι πίνεις?
Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι στα γερμανικά «σπιτάλ» είναι το νοσοκομείο και ο φίλος μας νόμιζε ότι κάτι είχαμε πάθει
Το επόμενο πρωί μετά από ένα πολύ ωραίο πρωινό ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς Salzburg. Θα ψάχναμε να μείνουμε στην περιοχή του Sankt Gilgen με τις υπέροχες λίμνες (καμιά 30ρια χιλιόμετρα από το Salzburg) και όχι μέσα στο Salzburg. Μπαίνουμε λοιπόν στο Sankt Gilgen και κατευθείαν στο Info. Βρίσκουμε ένα συμπαθητικό δωμάτιο, αφήνουμε τα μπογαλάκια μας και ξεκινάμε την περιήγηση στην περιοχή.
Καθόμαστε σε ένα πολύ όμορφο καφέ να πιούμε από μια μπύρα (το τι μπύρα ήπιαμε εκείνο το καλοκαίρι, δεν περιγράφεται!)
Το επόμενο πρωί κινάμε για Salzburg. Τι να περιγράψω από το Salzburg… τα υπέροχα κτίρια και τις εκκλησίες, την καταπληκτική θέα από το κάστρο, τους φανταστικούς κήπους… αφήνω τις φωτό να τα πουν για μένα…
Αυτοί ήταν οι βασιλικοί στάβλοι… φτώχεια καταραμένη!!
Μείναμε τρεις ημέρες στην περιοχή του Salzburg και κάθε ημέρα από αυτές ήταν μια απόλαυση. Διαδρομές μέσα στο πράσινο, γύρω από λίμνες με απίστευτη ομορφιά, με τους Αυστριακούς να κάνουν μπάνιο σε αυτές (εγώ δεν το τόλμησα, αν και το έτερο ήμισυ το ήθελε).
St. Wolfgang, Abersee, Mondsee, Unterach, Zell am Moos.. χωριουδάκια ονειρεμένα, δίπλα στις λίμνες, με τα κλασικά αυστριακά σπίτια, πανέμορφα!!
Από το Sankt Gilgen ανεβήκαμε και με το τελεφερίκ. Βαγονάκια κρεμασμένα, τα οποία κουνιόντουσαν σαν τρελλά σε κάθε σου κίνηση, κι εγώ να πηγαίνω από τη μία θέση στην άλλη για να τραβήξω φωτογραφίες και ο mr. να μου φωνάζει «Κάτσε κάτω, μην κουνιέσαι από δω κι από κει, θα σκοτωθούμε!!»
Οι πινακίδες δείχνουν το ονόματα και τα ύψη των βουνών..
Στη συνέχεια ξεκινήσαμε για Βιέννη. Θα μέναμε στο Melk γύρω στα 100 χλμ έξω από τη Βιέννη (πρόταση του φίλου που λέγαμε) το οποίο αποδείχτηκε ονειρικό!! Φτάσαμε, βρήκαμε δωμάτιο με την ίδια γνωστή πλέον διαδικασία (Info -- που, παρόλο που ήταν κλειστό όταν φτάσαμε, οι άνθρωποι είχαν απέξω τοιχοκολλημένες πληροφορίες για ξενοδοχεία και δωμάτια!!) και αρχίσαμε από εκεί τις εξορμήσεις στην πόλη. Στη Βιέννη θα πηγαίναμε την επόμενη ημέρα.
Το Central όπου μείναμε και το οποίο ήταν ίσως το πιο ωραίο δωμάτιο όλου του ταξιδιού με το καταπληκτικότερο πρωινό που έχω φάει ποτέ!!
Το Melk είναι παραδουνάβιο, με ποταμόπλοια/εστιατόρια, πανέμορφη θέα, πεντακάθαρο παντού, πολύ γραφικό και καταπράσινο!
Έχει ένα υπέροχο μοναστήρι που, μεταξύ μας, μέχρι κι εγώ πήγαινα να μονάσω σε αυτό!!
Την επόμενη ημέρα είπαμε να πάμε Βιέννη. Ξεκινήσαμε νωρίς ώστε να έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας να τη γυρίσουμε. Η ζέστη συνέχιζε με ανοδικούς ρυθμούς. Να φανταστείτε ότι στο δρόμο έξω από τη Βιέννη, μέσα στο δάσος, 10 η ώρα το πρωί και είχε 34 βαθμούς!!! Απίστευτο και όμως αληθινό!
Φτάνοντας Βιέννη ψάξαμε για το γνωστό Info ώστε να προμηθευτούμε κανένα χάρτη της πόλης και να πάρουμε πληροφορίες. Παρκάραμε τη μηχανή μας απέναντι από το Info όπου είχε πάρκινγκ και είδαμε και άλλες μηχανές παρκαρισμένες εκεί. Στο σημείο που την αφήσαμε εμείς είχε και μια πινακίδα που κάτι έλεγε στα γερμανικά για απαγόρευση παρκαρίσματος αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από ποια πλευρά της πινακίδας ήταν η απαγόρευση. Έτσι ως κλασικοί Έλληνες αφήσαμε κι εμείς τη μηχανή μας στη μέση ακριβώς! Λίγο μετά από εμάς ήρθε και πάρκαρε κι ένα Ιταλός τη BMW του δίπλα μας.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγησή μας στην πόλη.
Η βουλή της Βιέννης! Σας θυμίζει κάτι?
Δε θα κάνω περιγραφές της πόλης, αλλά θα αναφερθώ στις περιπέτειές μας σε αυτήν
Κατά το μεσημεράκι λοιπόν επιστρέφουμε στο σημείο που είχαμε αφήσει τη μηχανή για να την πάρουμε και να πάμε στο Prater (ένα μεγάλο λούνα παρκ). Εδώ μηχανή, εκεί μηχανή, πού είναι η μηχανή, οεο?? Πουθενά η μηχανή! Παθαίνουμε τουλάχιστον τρία απανωτά εγκεφαλικά μαζί με δύο εμφράγματα! Τρέχουμε στο Info και ρωτάμε μήπως έχουν καμιά ιδέα του τι μπορεί να είχε γίνει. Μας ρωτάνε πού αφήσαμε τη μηχανή μας και όταν τους λέμε, μας απαντούν: «πού, εκεί? Το πιο πιθανό είναι να σας την έχει σηκώσει η αστυνομία, γιατί απαγορεύεται!». Όταν ακούσαμε αυτό, ομολογώ ότι, ησυχάσαμε λίγο… από το να μας την είχαν κλέψει, καλύτερα να την είχε σηκώσει ο γερανός!! Ρωτάμε πού έχει αστυνομικό τμήμα, μας λένε και τρέχουμε σαν τους παλαβούς! Μιλάμε στον αστυνομικό, του λέμε τι είχε γίνει και πού την είχαμε αφήσει… κλικ, κλικ, κλικ (ο υπολογιστής ήταν αυτός)… και «ναι, η μηχανή σας είναι εκεί, θα πρέπει να πληρώσετε τόσα για να την πάρετε».
Πού ήταν το «εκεί»? Ένας τεράστιος χώρος καμιά 10αριά χλμ έξω από τη Βιέννη όπου πηγαίνουν τα οχήματα που μαζεύουν. Είχαν σηκώσει μέχρι και όχημα του δήμου, ακόμα και ποδήλατα!!! (Επίσης μαντέψτε τι άλλο ήταν εκεί δίπλα από τη δική μας μηχανή: η μηχανή του Ιταλού που είχε παρκάρει κι αυτός δίπλα μας )
Πόσα ήταν τα «τόσα»? 150? το πρόστιμο + 15? το ταξί που μας μετέφερε…
Πρέπει όμως να πω ότι η μηχανή δεν είχε το παραμικρό!! Ούτε γρατζουνιά… το παραμικρό ίχνος που να δείχνει ότι την είχε σηκώσει γερανός!!
Μετά απ’ όλα αυτά, είπαμε να πάμε τελικά στο Prater, τουλάχιστον να το διασκεδάσουμε λίγο. Και πήγαμε! Δεν μπήκαμε σε πολλά πολλά, αλλά και μόνο η ρόδα άξιζε. Δεν είναι σαν τις δικές μας. Είναι μικρά βαγονάκια, τα οποία απ’ ότι μας είπαν μπορείς και να τα κλείσεις για δείπνο. Η θέα εκπληκτική! Όλη η Βιέννη στα πόδια μας.
Μετά τη ρόδα είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην τοξοβολία. Βρίσκουμε λοιπόν ένα ‘μαγαζάκι’ και πάμε. Ήταν ένας Τούρκος που το είχε, ο οποίος (σύμφωνα με τον ίδιο) δεν μπορούσε να μας μιλήσει καλά, γιατί είχε το δόντι του! Αρχίζει λοιπόν ο mr. να ρίχνει με το τόξο του προσπαθώντας να πετύχει τον στόχο. Και ρίχνει και ξαναρίχνει (πετυχαίνει τα περισσότερα, δεν μπορώ να πω) και να ρωτάμε τον Τούρκο πόσο πάει το μαλλί και να μη μας λέει (λόγω δοντιού, ντε) και να μας δίνει κι άλλα βέλη να ρίξουμε. Σε κάποια στιγμή βλέπω με την άκρη του ματιού μου μια ταμπελίτσα που έγραφε κάτι στα γερμανικά και 1? δίπλα. Ωχ λέω! Αρχίζω και τραβάω τον mr. από το μανίκι, αλλά τι να τον κάνω που το ευχαριστιόταν και δεν έλεγε να σταματήσει. Να δίνει ο Τούρκος τα βέλη, να ρίχνει ο δικός μου… στο τέλος μας βγήκε 40? η τοξοβολία!! Μας έπιασε λιγουλάκι τον ποπό ο Τούρκος, αλλά χαλάλι, το ευχαριστηθήκαμε! Α, ναι, κερδίσαμε κι ένα μικρό λούτρινο αστεράκι (το ακριβότερο λούτρινο που είχα ποτέ)
Φεύγοντας από το Prater και γυρνώντας στο Melk, είπαμε να μπούμε λίγο στη Βιέννη και να ψάξουμε να βρούμε supermarket για κάποιες προμήθειες. Με τα πολλά και αφού χανόμαστε, βρίσκουμε ένα, μπαίνουμε, ψωνίζουμε, πάμε στο ταμείο…πουθενά σακούλες!! Ο καθένας έφερνε τσάντες από το σπίτι του! Βγαίνουμε από το supermarket με τα πράγματα στην αγκαλιά λες και τα είχαμε κλέψει, τα αδειάζουμε στη βαλίτσα της μηχανής και ανοίγουμε το χάρτη να βρούμε πώς θα βγούμε από τη Βιέννη. Ήμασταν ήδη εκνευρισμένοι απ’ όλη την ταλαιπωρία της ημέρας με το σήκωμα της μηχανής, την ανησυχία, το χάσιμο στους δρόμους της Βιέννης, το supermarket που δεν είχε σακούλες, οπότε εκεί που ψάχναμε στο χάρτη, βλέπουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου έναν μοτοσυκλετιστή να σταματά, να βγάζει το κράνος του, να μας κοιτά και να έρχεται προς το μέρος μας. «Ώρα είναι να μας ζητήσει και οδηγίες τώρα, θα αρχίσουμε τα μπινελίκια!!» λέμε οι αφελείς.. Αμ δε! Έρχεται ο άνθρωπος και μας λέει σε άπταιστα αγγλικά «παιδιά χαθήκατε? Θέλετε βοήθεια?» μείναμε μαλάκες! Μας είδε με τον χάρτη και βγήκε από την πορεία του για να μας βοηθήσει!!!! Απίστευτο??? Και όχι μόνο μας έδωσε οδηγίες, αλλά μας είπε και μια καταπληκτική διαδρομή ώστε να γυρίσουμε παραδουνάβια στο Melk και όχι από την εθνική. Ακόμα τον ευγνωμονούμε τον άνθρωπο!! Όπως ήταν φυσικό, βέβαια, εξαφανίστηκε κάθε ίχνος εκνευρισμού!!
Ξεκινάμε λοιπόν σύμφωνα με τις οδηγίες του πολύ φιλικού μοτοσυκλετιστή και καταφέρνουμε σε κάποια διασταύρωση που γινόντουσαν έργα, να ξαναχαθούμε! Ω τι πρωτότυπο! Και πάλι οι αυστριακοί μας εξέπληξαν ευχάριστα! Και πάλι το ίδιο σκηνικό, με ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστών να σταματά δίπλα μας και να μας προσφέρει τη βοήθειά του!
Μου έκαναν τρομερή εντύπωση οι μοτοσυκλετιστές στην Αυστρία. Παντού σε όλο το δρόμο χαιρετούσαν, είτε με το χέρι, είτε με ένα νεύμα, ακόμα και με το πόδι (οι γνώστες ξέρουν σε τι αναφέρομαι) και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και χωρίς να τους το ζητήσεις. Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!!
Βγαίνουμε λοιπόν στο δρόμο που μας είχαν δείξει και περνάμε από παραδουνάβια κουκλίστικα χωριουδάκια, με κάστρα εκπληκτικά, με σπιτάκια πανέμορφα, ο Δούναβης να κυλάει δίπλα μας στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, να μυρίζουν τα αμπέλια και να μη θέλουμε να τελειώσει ο δρόμος...
Όλα ξεκίνησαν κάποια στιγμή του χειμώνα του 2003, όταν «ονειρευόμενοι» τις καλοκαιρινές μας διακοπές έπεσε η ιδέα να κινήσουμε για εξωτερικό και να συνδυάσουμε κι έναν αγώνα motogp. Βγαίνουν λοιπόν τα ημερολόγια (αρχικά των αγώνων, γιατί είμαστε και fan, τι να κάνουμε…
), οι χάρτες, αρχίζει το ψάξιμο στο internet. Τα πρώτα λοιπόν που ψάξαμε ήταν τα της μηχανής… πράσινες κάρτες, ευρωπαϊκά διπλώματα κλπ. Στη συνέχεια βάλαμε κάτω χάρτες και mapPoint και βγάλαμε διαδρομή. Κατά τον Μάιο κλείσαμε και τα εισιτήρια: του πλοίου που θα μας μετέφερε προς και από την Ιταλία (για να μην ξεχνάμε και την επιστροφή), του ξενοδοχείου στην Πράγα, των αγώνων motogp στο Brno μετά ξενοδοχείου (αυτό ήταν πακέτο). Αυτά ήταν και τα μόνα που κλείσαμε πριν ξεκινήσουμε. Τελευταία έμεινε η αγορά νέου εξοπλισμού (νέα κράνη, αδιάβροχα και ότι άλλο μας έλειπε).Και η πολυπόθητη ημέρα της αναχώρησης έφτασε. 3 Αυγούστου 2003 ημέρα Κυριακή και ώρα αναχώρησης του πλοίου από Πάτρα για Τεργέστη 23:59. Προγραμματισμένη ώρα άφιξης στην Τεργέστη 8:30 το πρωί της Τρίτης.
Στο δρόμο για Πάτρα χαλαροί (αφού είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας), με την καρδιά να σπάει από τη χαρά και να χαιρετώ σαν την τρελλή μικρά παιδάκια μέσα από τα αυτοκίνητα που μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους, με πλήρη εξοπλισμό μες στο κατακαλόκαιρο και τον καύσωνα!!
Η καμπίνα στο καράβι αρκετά καλή, όπως και το ίδιο το καράβι (παρεπιπτόντως πήγαμε και γυρίσαμε με ΑΝΕΚ). Η καμπίνα επιβάλλεται όταν θα είσαι εν πλω δύο ολόκληρες ημέρες και μετά θα έχεις να οδηγήσεις και πόσα χιλιόμετρα μέσα στη ζέστη..
Άφιξη λοιπόν στην Τεργέστη το πρωί της Τρίτης, αλλά 1.30 ώρα αργότερα από την προγραμματισμένη. Μέχρι λοιπόν να βγούμε από το καράβι, να ετοιμαστούμε κλπ η ώρα ήταν ήδη 11 και ο ήλιος ήδη έκαιγε! Σκοπός μας ήταν να φύγουμε κατευθείαν για Αυστρία και να δούμε λίγο από Ιταλία στην επιστροφή, όπως και κάναμε. Ξεκινάμε λοιπόν με κατεύθυνση προς Villach και όσο πιο βόρεια μας έβγαζε ο δρόμος και οι αντοχές μας. Αφού χαθήκαμε λίγο (γιατί πολύ καλοί οι δρόμοι της Ιταλίας, αλλά οι ταμπέλες τους είναι απαράδεκτες!!) καταφέραμε και βρήκαμε το δρόμο μας. Στα πρώτα διόδια που βρήκαμε εντός ιταλικών συνόρων έπαθα ένα σοκ: 10? !!! Και με σύστημα εντελώς διαφορετικό από το δικό μας, κατάφερα να αποδείξω ότι, ναι, όντως, έχω ΚΑΙ ποντιακές ρίζες!! Και για να εξηγηθώ: το σύστημα είναι ότι στα πρώτα διόδια που συναντάς απλά πατάς ένα κουμπάκι και παίρνεις ένα χαρτάκι και στα επόμενα πληρώνεις το ανάλογο ποσό. Καλά ως εδώ, αυτό το κατάλαβα. Αμ έλα όμως που το κουμπάκι ήταν πολύ ψηλά!! Και να προσπαθώ εγώ να το φτάσω (διότι ο καλός συναναβάτης τα αναλαμβάνει όλα αυτά, ώστε ο οδηγός να μη μπαίνει συνεχώς στη διαδικασία βγάζω γάντι – βάζω γάντι) και να σηκώνομαι όρθια στη μηχανή και να τεντώνομαι και τελικά με τα πολλά, ουφ, να το μαγικό χαρτάκι (των 10? όπως αποδείχτηκε αργότερα).
Τώρα θα μου πείτε πού είναι το ποντιακό? Το ποντιακό αγαπητοί μου είναι ότι το κουμπί που προσπαθούσα να φτάσω ήταν τόσο ψηλά γιατί ήταν αυτό που χρησιμοποιούν οι φορτηγατζήδες και ότι το κουμπάκι για τους κοινούς θνητούς, με χαμηλά οχήματα, ήταν ακριβώς μπροστά μου, αλλά εγώ δεν το είχα δει!!
Για να λέμε βέβαια και το σωστό, χαλάλι όχι μόνο 10? στα διόδια αλλά και 20, όταν προσφέρεις τέτοιους δρόμους.
Πρώτη στάση του ταξιδιού τα σύνορα Ιταλίας – Αυστρίας (όχι ότι το καταλαβαίνεις δηλαδή) για να πάρουμε το απαραίτητο αυτοκόλλητο για τη μηχανή, κάτι σαν τα δικά μας τέλη (μην το ξεχάσετε μπορεί να πληρώσετε πρόστιμο αν δεν το έχετε)… σημειωτέον, στην Αυστρία δεν έχει διόδια! Και συνεχίζουμε προς βορρά.
Η διαδρομή υπέροχη, καταπράσινα όπου κι αν κοιτάξει το μάτι σου, δρόμοι με καταπληκτική πρόσφυση κι εμείς επάνω στη μηχανή μας να έχουμε ανοίξει τις ζελατίνες, ο αέρας να μας χτυπάει το πρόσωπο και τα χαμόγελα να έχουν φτάσει στα αυτιά! Αλλά και η ζέστη τρελλή! Λέγαμε ότι φεύγοντας από Ιταλία και ανεβαίνοντας βόρεια, θα έπεφτε η θερμοκρασία…αμ δε! Ήταν το πιο ζεστό καλοκαίρι σε όλη την Ευρώπη μετά από 50 χρόνια (αν θυμάμαι καλά).
Η ώρα κοντεύει 4 το μεσημέρι και λίγο η ζέστη, λίγο οι δύο μέρες στο καράβι, έχουμε αρχίσει και κουραζόμαστε. Είμαστε στο Spittal an der Drau, σκεφτόμαστε να συνεχίσουμε για τα περίχωρα του Salzburg, αλλά τελικά το μετανιώνουμε και μένουμε στο Spittal. Ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε κάποιο από τα γνωστά Info της Αυστρίας (τουριστικές πληροφορίες όπου μπορείς να βρεις από, δωρεάν παρακαλώ, χάρτες μέχρι να κλείσεις ξενοδοχείο). Βρίσκουμε ένα, λίγο πριν κλείσει, και μας στέλνουν σε ένα υπέροχο σπιτάκι όπου νοικιάζουν δωμάτια. Το «υπέροχο» είναι πολύ λίγο για να το περιγράψει. Και μόνο η θέα από το δωμάτιο έφτανε!!
Ξεφορτώνουμε, κάνουμε ένα μπανάκι και κατά τις 8 βγαίνουμε για βόλτα. Η πόλη μικρή αλλά πολύ όμορφη. Κατά τις 10 λέμε να πάμε για φαγητό. Τα περισσότερα κλειστά. Τελικά βρίσκουμε ένα και καθόμαστε. Παίρνουμε τηλέφωνο κι ένα φίλο στην Ελλάδα που έμενε χρόνια στην Αυστρία (και ο οποίος γνώριζε για το ταξίδι μας) να του πούμε πού είμαστε και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
· Έλα βρε, μάντεψε πού είμαστε. Στο Σπιτάλ.
· Στο Σπιτάλ? Γιατί? Τι έγινε? Είστε καλά?
· Μια χαρά! Δε μας λες τώρα τι να φάμε γιατί είναι όλα στα γερμανικά και δεν καταλαβαίνουμε Χριστό!
· Είστε καλά? Τι έγινε?
· Τι λες ρε Νίκο? Τι πίνεις?
Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι στα γερμανικά «σπιτάλ» είναι το νοσοκομείο και ο φίλος μας νόμιζε ότι κάτι είχαμε πάθει
Το επόμενο πρωί μετά από ένα πολύ ωραίο πρωινό ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς Salzburg. Θα ψάχναμε να μείνουμε στην περιοχή του Sankt Gilgen με τις υπέροχες λίμνες (καμιά 30ρια χιλιόμετρα από το Salzburg) και όχι μέσα στο Salzburg. Μπαίνουμε λοιπόν στο Sankt Gilgen και κατευθείαν στο Info. Βρίσκουμε ένα συμπαθητικό δωμάτιο, αφήνουμε τα μπογαλάκια μας και ξεκινάμε την περιήγηση στην περιοχή.
Καθόμαστε σε ένα πολύ όμορφο καφέ να πιούμε από μια μπύρα (το τι μπύρα ήπιαμε εκείνο το καλοκαίρι, δεν περιγράφεται!)
Το επόμενο πρωί κινάμε για Salzburg. Τι να περιγράψω από το Salzburg… τα υπέροχα κτίρια και τις εκκλησίες, την καταπληκτική θέα από το κάστρο, τους φανταστικούς κήπους… αφήνω τις φωτό να τα πουν για μένα…
Αυτοί ήταν οι βασιλικοί στάβλοι… φτώχεια καταραμένη!!
Μείναμε τρεις ημέρες στην περιοχή του Salzburg και κάθε ημέρα από αυτές ήταν μια απόλαυση. Διαδρομές μέσα στο πράσινο, γύρω από λίμνες με απίστευτη ομορφιά, με τους Αυστριακούς να κάνουν μπάνιο σε αυτές (εγώ δεν το τόλμησα, αν και το έτερο ήμισυ το ήθελε).
St. Wolfgang, Abersee, Mondsee, Unterach, Zell am Moos.. χωριουδάκια ονειρεμένα, δίπλα στις λίμνες, με τα κλασικά αυστριακά σπίτια, πανέμορφα!!
Από το Sankt Gilgen ανεβήκαμε και με το τελεφερίκ. Βαγονάκια κρεμασμένα, τα οποία κουνιόντουσαν σαν τρελλά σε κάθε σου κίνηση, κι εγώ να πηγαίνω από τη μία θέση στην άλλη για να τραβήξω φωτογραφίες και ο mr. να μου φωνάζει «Κάτσε κάτω, μην κουνιέσαι από δω κι από κει, θα σκοτωθούμε!!»
Οι πινακίδες δείχνουν το ονόματα και τα ύψη των βουνών..
Στη συνέχεια ξεκινήσαμε για Βιέννη. Θα μέναμε στο Melk γύρω στα 100 χλμ έξω από τη Βιέννη (πρόταση του φίλου που λέγαμε) το οποίο αποδείχτηκε ονειρικό!! Φτάσαμε, βρήκαμε δωμάτιο με την ίδια γνωστή πλέον διαδικασία (Info -- που, παρόλο που ήταν κλειστό όταν φτάσαμε, οι άνθρωποι είχαν απέξω τοιχοκολλημένες πληροφορίες για ξενοδοχεία και δωμάτια!!) και αρχίσαμε από εκεί τις εξορμήσεις στην πόλη. Στη Βιέννη θα πηγαίναμε την επόμενη ημέρα.
Το Central όπου μείναμε και το οποίο ήταν ίσως το πιο ωραίο δωμάτιο όλου του ταξιδιού με το καταπληκτικότερο πρωινό που έχω φάει ποτέ!!
Το Melk είναι παραδουνάβιο, με ποταμόπλοια/εστιατόρια, πανέμορφη θέα, πεντακάθαρο παντού, πολύ γραφικό και καταπράσινο!
Έχει ένα υπέροχο μοναστήρι που, μεταξύ μας, μέχρι κι εγώ πήγαινα να μονάσω σε αυτό!!
Την επόμενη ημέρα είπαμε να πάμε Βιέννη. Ξεκινήσαμε νωρίς ώστε να έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας να τη γυρίσουμε. Η ζέστη συνέχιζε με ανοδικούς ρυθμούς. Να φανταστείτε ότι στο δρόμο έξω από τη Βιέννη, μέσα στο δάσος, 10 η ώρα το πρωί και είχε 34 βαθμούς!!! Απίστευτο και όμως αληθινό!
Φτάνοντας Βιέννη ψάξαμε για το γνωστό Info ώστε να προμηθευτούμε κανένα χάρτη της πόλης και να πάρουμε πληροφορίες. Παρκάραμε τη μηχανή μας απέναντι από το Info όπου είχε πάρκινγκ και είδαμε και άλλες μηχανές παρκαρισμένες εκεί. Στο σημείο που την αφήσαμε εμείς είχε και μια πινακίδα που κάτι έλεγε στα γερμανικά για απαγόρευση παρκαρίσματος αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από ποια πλευρά της πινακίδας ήταν η απαγόρευση. Έτσι ως κλασικοί Έλληνες
αφήσαμε κι εμείς τη μηχανή μας στη μέση ακριβώς! Λίγο μετά από εμάς ήρθε και πάρκαρε κι ένα Ιταλός τη BMW του δίπλα μας.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγησή μας στην πόλη.
Η βουλή της Βιέννης! Σας θυμίζει κάτι?
Δε θα κάνω περιγραφές της πόλης, αλλά θα αναφερθώ στις περιπέτειές μας σε αυτήν
Κατά το μεσημεράκι λοιπόν επιστρέφουμε στο σημείο που είχαμε αφήσει τη μηχανή για να την πάρουμε και να πάμε στο Prater (ένα μεγάλο λούνα παρκ). Εδώ μηχανή, εκεί μηχανή, πού είναι η μηχανή, οεο?? Πουθενά η μηχανή! Παθαίνουμε τουλάχιστον τρία απανωτά εγκεφαλικά μαζί με δύο εμφράγματα! Τρέχουμε στο Info και ρωτάμε μήπως έχουν καμιά ιδέα του τι μπορεί να είχε γίνει. Μας ρωτάνε πού αφήσαμε τη μηχανή μας και όταν τους λέμε, μας απαντούν: «πού, εκεί? Το πιο πιθανό είναι να σας την έχει σηκώσει η αστυνομία, γιατί απαγορεύεται!». Όταν ακούσαμε αυτό, ομολογώ ότι, ησυχάσαμε λίγο… από το να μας την είχαν κλέψει, καλύτερα να την είχε σηκώσει ο γερανός!! Ρωτάμε πού έχει αστυνομικό τμήμα, μας λένε και τρέχουμε σαν τους παλαβούς! Μιλάμε στον αστυνομικό, του λέμε τι είχε γίνει και πού την είχαμε αφήσει… κλικ, κλικ, κλικ (ο υπολογιστής ήταν αυτός)… και «ναι, η μηχανή σας είναι εκεί, θα πρέπει να πληρώσετε τόσα για να την πάρετε».
Πού ήταν το «εκεί»? Ένας τεράστιος χώρος καμιά 10αριά χλμ έξω από τη Βιέννη όπου πηγαίνουν τα οχήματα που μαζεύουν. Είχαν σηκώσει μέχρι και όχημα του δήμου, ακόμα και ποδήλατα!!! (Επίσης μαντέψτε τι άλλο ήταν εκεί δίπλα από τη δική μας μηχανή: η μηχανή του Ιταλού που είχε παρκάρει κι αυτός δίπλα μας
)Πόσα ήταν τα «τόσα»? 150? το πρόστιμο + 15? το ταξί που μας μετέφερε…
Πρέπει όμως να πω ότι η μηχανή δεν είχε το παραμικρό!! Ούτε γρατζουνιά… το παραμικρό ίχνος που να δείχνει ότι την είχε σηκώσει γερανός!!
Μετά απ’ όλα αυτά, είπαμε να πάμε τελικά στο Prater, τουλάχιστον να το διασκεδάσουμε λίγο. Και πήγαμε! Δεν μπήκαμε σε πολλά πολλά, αλλά και μόνο η ρόδα άξιζε. Δεν είναι σαν τις δικές μας. Είναι μικρά βαγονάκια, τα οποία απ’ ότι μας είπαν μπορείς και να τα κλείσεις για δείπνο. Η θέα εκπληκτική! Όλη η Βιέννη στα πόδια μας.
Μετά τη ρόδα είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην τοξοβολία. Βρίσκουμε λοιπόν ένα ‘μαγαζάκι’ και πάμε. Ήταν ένας Τούρκος που το είχε, ο οποίος (σύμφωνα με τον ίδιο) δεν μπορούσε να μας μιλήσει καλά, γιατί είχε το δόντι του! Αρχίζει λοιπόν ο mr. να ρίχνει με το τόξο του προσπαθώντας να πετύχει τον στόχο. Και ρίχνει και ξαναρίχνει (πετυχαίνει τα περισσότερα, δεν μπορώ να πω) και να ρωτάμε τον Τούρκο πόσο πάει το μαλλί και να μη μας λέει (λόγω δοντιού, ντε) και να μας δίνει κι άλλα βέλη να ρίξουμε. Σε κάποια στιγμή βλέπω με την άκρη του ματιού μου μια ταμπελίτσα που έγραφε κάτι στα γερμανικά και 1? δίπλα. Ωχ λέω! Αρχίζω και τραβάω τον mr. από το μανίκι, αλλά τι να τον κάνω που το ευχαριστιόταν και δεν έλεγε να σταματήσει. Να δίνει ο Τούρκος τα βέλη, να ρίχνει ο δικός μου… στο τέλος μας βγήκε 40? η τοξοβολία!! Μας έπιασε λιγουλάκι τον ποπό ο Τούρκος, αλλά χαλάλι, το ευχαριστηθήκαμε! Α, ναι, κερδίσαμε κι ένα μικρό λούτρινο αστεράκι (το ακριβότερο λούτρινο που είχα ποτέ
)Φεύγοντας από το Prater και γυρνώντας στο Melk, είπαμε να μπούμε λίγο στη Βιέννη και να ψάξουμε να βρούμε supermarket για κάποιες προμήθειες. Με τα πολλά και αφού χανόμαστε, βρίσκουμε ένα, μπαίνουμε, ψωνίζουμε, πάμε στο ταμείο…πουθενά σακούλες!! Ο καθένας έφερνε τσάντες από το σπίτι του! Βγαίνουμε από το supermarket με τα πράγματα στην αγκαλιά λες και τα είχαμε κλέψει, τα αδειάζουμε στη βαλίτσα της μηχανής και ανοίγουμε το χάρτη να βρούμε πώς θα βγούμε από τη Βιέννη. Ήμασταν ήδη εκνευρισμένοι απ’ όλη την ταλαιπωρία της ημέρας με το σήκωμα της μηχανής, την ανησυχία, το χάσιμο στους δρόμους της Βιέννης, το supermarket που δεν είχε σακούλες, οπότε εκεί που ψάχναμε στο χάρτη, βλέπουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου έναν μοτοσυκλετιστή να σταματά, να βγάζει το κράνος του, να μας κοιτά και να έρχεται προς το μέρος μας. «Ώρα είναι να μας ζητήσει και οδηγίες τώρα, θα αρχίσουμε τα μπινελίκια!!» λέμε οι αφελείς.. Αμ δε! Έρχεται ο άνθρωπος και μας λέει σε άπταιστα αγγλικά «παιδιά χαθήκατε? Θέλετε βοήθεια?» μείναμε μαλάκες! Μας είδε με τον χάρτη και βγήκε από την πορεία του για να μας βοηθήσει!!!! Απίστευτο??? Και όχι μόνο μας έδωσε οδηγίες, αλλά μας είπε και μια καταπληκτική διαδρομή ώστε να γυρίσουμε παραδουνάβια στο Melk και όχι από την εθνική. Ακόμα τον ευγνωμονούμε τον άνθρωπο!! Όπως ήταν φυσικό, βέβαια, εξαφανίστηκε κάθε ίχνος εκνευρισμού!!
Ξεκινάμε λοιπόν σύμφωνα με τις οδηγίες του πολύ φιλικού μοτοσυκλετιστή και καταφέρνουμε σε κάποια διασταύρωση που γινόντουσαν έργα, να ξαναχαθούμε! Ω τι πρωτότυπο!
Και πάλι οι αυστριακοί μας εξέπληξαν ευχάριστα! Και πάλι το ίδιο σκηνικό, με ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστών να σταματά δίπλα μας και να μας προσφέρει τη βοήθειά του!Μου έκαναν τρομερή εντύπωση οι μοτοσυκλετιστές στην Αυστρία. Παντού σε όλο το δρόμο χαιρετούσαν, είτε με το χέρι, είτε με ένα νεύμα, ακόμα και με το πόδι (οι γνώστες ξέρουν σε τι αναφέρομαι) και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και χωρίς να τους το ζητήσεις. Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!!
Βγαίνουμε λοιπόν στο δρόμο που μας είχαν δείξει και περνάμε από παραδουνάβια κουκλίστικα χωριουδάκια, με κάστρα εκπληκτικά, με σπιτάκια πανέμορφα, ο Δούναβης να κυλάει δίπλα μας στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, να μυρίζουν τα αμπέλια και να μη θέλουμε να τελειώσει ο δρόμος...
