Ιταλία Ισχυρή δόση … Ιταλίας :)

[Grerena]

ΝΑΠΟΛΗ, “THAT’S … AMORE”

Με το άκουσμα του ονόματος της Νάπολη έρχονται σχεδόν πάντα στο μυαλό μου στίχοι από το τραγούδι του Dean Martin “That’s Amore”, το οποίο χωρίς να το θέλω θα το «ακούω» όλη την ημέρα…
“When the moon hits your eye like a big pizza pie
That’s amore”

Πόσο μάλλον σήμερα που μόλις ξύπνησα αντίκρισα αυτό από το παράθυρό μας …

“Bells will ring, ting-a-ling-a-ling, ting-a-ling-a-ling”

Έπρεπε να ξυπνήσουμε πρωί σήμερα για να προλάβουμε όλα αυτά που δείχνει το παραπάνω video. Δεν χρειάστηκε όμως το ξυπνητήρι μας αφού για το πρωινό μας ξύπνημα φρόντισαν οι καμπάνες της εκκλησίας Santa Anna πίσω από τις οποίες βρισκόταν το ανοιχτό παραθύρι μας.

Δύσκολα όμως θα χωρούσαν όλα αυτά (που δείχνει το video) στο πρόγραμμά μας, οπότε είπα να ξεκινήσουμε με τo S.O.S, που δεν ήταν άλλο από ένα πίνακα του Caravaggio, ο οποίος βρίσκεται στο Μουσείο Capodimonte.

Σε λόφο βρίσκεται το Capodimonte και αρκετά μακριά από το δωμάτιό μας. Θα παίρναμε μετρό και λεωφορείο για να πάμε.
Στη στάση “Museo” κατεβήκαμε για την μετεπιβίβαση και εκεί «κινδυνέψαμε» να μείνουμε για ώρα, αφού εκεί μόλις ανεβήκαμε από τις σκάλες του metro είδαμε εικόνες από μια άλλη Νάπολη, αρκετά διαφορετική απ’ ότι αυτή που είδαμε το προηγούμενο βράδυ.

Το συντριβάνι του Τρίτωνα μέσα σε ένα όμορφο παρκάκι … (και μάλιστα χωρίς ούτε ένα σκουπιδάκι)

Με το που στρίψαμε προς την Piazza Museo, για να πάρουμε το λεωφορείο καταλάβαμε ότι το Museo (της στάσης και της πλατείας) είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολη. Απέναντί του βρίσκεται και η Galleria Principe di Napoli.

Η Galleria με ξάφνιασε, γιατί απλά δεν ήξερα ότι υπάρχει και άλλη (εκτός από τη γνωστή Uberto Ι της Via Toledo). Είναι μια μικρή Galleria σε art nouveau στυλ, με οροφή από γυαλί και σίδερο και τρεις βραχίονες (αντί για τον συνηθισμένο «σταυρό»). Τόσο όμορφη και τόσο άδεια. Είναι μια εμπορική γκαλερί, αλλά χωρίς εμπορικά μαγαζιά ανοιχτά και χωρίς κόσμο. Είχε όμως κάποια όμορφα καφέ αν και τα περισσότερα ήταν κάτω από τις καμάρες της γκαλερί, στην είσοδό της.

... με εντυπωσιακή είσοδο και από τη Via Broggia ...

Και το Αρχαιολογικό μουσείο …

Προς στιγμή η φίλη μου εξέφρασε επιθυμία για το αρχαιολογικό. Ύστερα από «συζήτηση», καταλήξαμε «ομόφωνα» ότι δεν προλαβαίνουμε προς το παρόν να το επισκεφτούμε. Θα βλέπαμε πρώτα τα S.O.S εντός και εκτός Νάπολη και στο τέλος μπορεί ή … μπορεί και στο επόμενο ταξίδι και μάλλον … στο επόμενο θα γίνει. Να τι παθαίνω για να μην έχω … το συμβόλαιο υπογεγραμμένο.

Ένα χρονοβόρο … μουσείο!
Ναι! Το ομολογώ! Στο Mouseo di Capodimonte ήθελα να έρθω μόνο και μόνο για να δω τον Caravaggio. Πόση ώρα θα κάναμε; Συνήθως σε τέτοιου είδους μουσεία, η μέση διάρκεια της επίσκεψης μου είναι ένα δύωρο. Όμως το μουσείο δεν είχε μόνο «Τη μαστίγωση του Χριστού» του Caravaggio, αλλά εκθέσεις, συλλογές και διάφορα πολιτιστικά δρώμενα, που θα ήταν ικανά να μας κρατήσουν και ολόκληρη ημέρα. Τελικά, η επίσκεψη στο Capodimonte μας “στοίχισε” τέσσερις ολόκληρες ώρες (χώρια τα πήγαινε - έλα).

Ένα παλάτι ήταν το Capodimonte. Αποτελούσε τη θερινή κατοικία των Βουρβόνων βασιλιάδων που βρίσκεται 2χλμ. Βόρεια της Νάπολη, στο “Capo di Monte” ιταλιστί δηλ. «στην κορυφή του λόφου».
Όπως τα περισσότερα παλάτια έτσι και αυτό περιβάλλεται από κήπο. Μόνο που ο κήπος του Museo di Capodimonte είναι ένας ιστορικός κήπος. Γεννήθηκε ως καταφύγιο κυνηγιού και εκτείνεται κοντά στο παλάτι για περίπου 1300 στρέμματα με πάνω από 400 διαφορετικά είδη φυτών που φυτεύτηκαν κατά τη διάρκεια δύο αιώνων. Η Διοίκηση του Μουσείου συμβουλεύτηκε εικονογραφίες και άρθρα εφημερίδων της εποχής έως και λίστες (που βρέθηκαν) των ειδών που φυτεύτηκαν, προκειμένου να διατηρήσει αυτήν την αρχιτεκτονική και βοτανική κληρονομιά του Πάρκου. Το αποτέλεσμα είναι σοκαριστικά πανέμορφο.

Δύο είναι οι Πύλες εισόδου στο Πάρκο. Η Porta Piccola και η Porta Grande. Ο οδηγός του λεωφορείου αποφάσισε να μας κατεβάσει στην πόρτα Piccola. Έτσι, μας δόθηκε η ευκαιρία να περπατήσουμε λίγο μέσα στο πάρκο μέχρι την είσοδο του μουσείου, ενώ αν μπαίναμε από τη Grande, θα έπρεπε να περπατήσουμε εκτός πάρκου και μάλιστα σε ανηφοριά.

Η διαδρομή που κάναμε (με λεωφορείο και με πόδια) φαίνεται στο χάρτη:

Ξεκινήσαμε με ένα καφεδάκι στο καφέ του μουσείου ...

και η συνέχεια είχε εντός του μουσείου πάρα πολλές πολιτιστικές εκπλήξεις…

Ένα πανόραμα της ιταλικής και ευρωπαϊκής ζωγραφικής μεταξύ 15ου και 18ου αι. προσαρμοσμένο για τη διακόσμηση των βασιλικών Διαμερισμάτων …

Ξεχωρίζουν έργα των Ραφαήλ, του Botticelli, του Parmigianino, Μπελίνι, El Greco, Mantegna και Carracci…

Εντυπωσιάζουν τα αριστουργήματα του Ticiano …

Αλλά και τα Highlights …
«Δανάη» του Ticiano, «Αγόρι με κερί» του Ελ Γκρέκο και «Αταλάντη και Ιππομένης» του Guido Reni.

Αποκορύφωμα φυσικά… ο Caravaggio, για τον οποίο ήρθα μέχρι εδώ…

Η «Μαστίγωση του Χριστού» είναι ένα από τα δείγματα τη «σκοτεινής» ζωγραφικής του Caravaggio.
Η Μαστίγωση ήταν το μεγαλύτερο και πιο επιβλητικό από τα έργα που φιλοτεχνήθηκαν από τον Caravaggio κατά τη διαμονή του στη Νάπολη. Οι «κινήσεις» των Δημίων του Χριστού και το σώμα του Χριστού, που ταλαντεύεται γύρω από τον κίονα που είναι δεμένος δείχνει ένα πολύ καλά μελετημένο στήσιμο σκηνικού, χωρίς όμως να χάνεται ο «νατουραλισμός» που χαρακτηρίζει τον ζωγράφο. Οι τέσσερις μορφές προβάλλουν εδώ από το απόλυτο σκοτάδι αλλά κάθε μια φωτίζεται διαφορετικά. Οι αναλύσεις με ακτίνες Χ έδειξαν πως ο Caravaggio είχε προβλέψει μια επιπλέον μορφή κάτω από τον ώμο του βασανιστή δεξιά, η οποία κοίταζε προς το Χριστό, μορφή η οποία αφαιρέθηκε αργότερα γιατί ανέτρεπε την ισορροπία της σύνθεσης.

Παρακολουθήσαμε ένα ρεσιτάλ πιάνου, σε μια από τις αίθουσες των ταπισερί …

Στην αίθουσα δεξιώσεων του παλατιού είχε ένα αφιέρωμα στο θέατρο, με ιδιαίτερη έμφαση στον pulcinela, αυτόν τον χαρακτήρα που προέρχεται από Commedia dell’arte του 17ου αι. κι έγινε βασικός χαρακτήρας του Ναπολιτάνικου κουκλοθέατρου.

Στις διάφορες αίθουσες μαζί με τα εκθέματα υπήρχαν και κάποιες αναπαραστάσεις καθημερινών σκηνών της Νάπολη του 17ου και 18ου αι. από κούκλες-ομοιώματα, με κοστούμια εποχής.
Μερικές σκηνές της καθημερινότητας μάλιστα ήταν αρκετά … προσωπικές. Χα, χα.

Δεν ξεχάσαμε στιγμή ότι είμαστε μέσα σε ένα παλάτι …

Κάποια στιγμή συναντήσαμε μία γυναίκα βγαλμένη από τον 17ο αι. Την ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε σε ένα από τα σαλόνια του παλατιού, που εκτυλισσόταν μια παράσταση τύπου «ήχος και φως» …

Στη Νάπολη είμαστε, οπότε δεν θα μπορούσε να λείπει και μια αίθουσα αφιερωμένη στο Βεζούβιο…

Προς το τέλος της επίσκεψης είδαμε και μια έκθεση αφιέρωμα στα έργα του Ισπανού Καλατράβα. Μακέτες με τα έργα του ανά τον κόσμο. Δεν λείπει βέβαια και το Ολυμπιακό στάδιο τη Αθήνας...

Εδώ ένα γλυπτό του, με το όνομα: "Κυκλάδες"

Καθώς και έκθεση Μοντέρνας τέχνης …

Ήταν ένα μουσείο, που με ξάφνιασε. Εντυπωσιάστηκα και αυτά που περίμενα να δω και αυτά που δεν περίμενα να δω. Το κυριότερο: πέρασα όμορφα! Εκτός από τα έργα τέχνης, το ίδιο το παλάτι και ο κήπος ήταν έργα τέχνης!

Και ο κήπος! Αχ αυτός ο κήπος! Και η θέα!

“And you’ll sing “Vita bella”

Γύρω στις 2:00 το μεσημέρι φύγαμε. Πολύ θα ήθελα να επιστρέφαμε στη Νάπολη με τα πόδια, για να τη γνωρίσουμε καλύτερα και αφού είναι και κατηφόρα... Όμως αποφασίσαμε να σταθούμε στη στάση για να πάρουμε λεωφορείο για πιο γρήγορα.

.................................... post .....................................................................................................................................

 

[Smaragda53]

τι υπέροχο μουσείο!

 

[Grerena]

Ναπολιτάνικες εικόνες …
Ύστερα από τη σοφή συμβουλή μιας Ναπολιτάνας, που πετύχαμε στη στάση, η οποία μας είπε «Μπορείτε να μπείτε και χωρίς εισιτήριο, δεν κάνουν συχνά έλεγχο», μπήκαμε και εμείς μέσα στο πρώτο λεωφορείο που πέρασε. Οι συμβουλές συνεχίστηκαν:
«Σταθείτε κοντά στην πίσω έξοδο. Αν μπει κανένας ελεγκτής να προλάβετε να βγείτε γρήγορα».
Καταλάβαμε. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Όπως Ελλάδα δηλαδή.

Ευχαριστήσαμε και κατεβήκαμε στη στάση Dante και στην ομώνυμη πλατεία.

Η πλατεία Dante, είναι μια κλασική πλατεία της Νάπολη, με όμορφα καφέ, επιβλητικά περιμετρικά κτίρια και πολλούς περαστικούς. Περαστικές είμαστε και εμείς και κατευθυνόμενες προς το σταθμό του τελεφερίκ “Montesanto”. Ήθελα να ανεβούμε στην περιοχή Vomero, που είχε κάποιο υψόμετρο για να δούμε τη Νάπολη από ψηλά.

Είμαστε κοντά, αφού στο βάθος ήδη βλέπαμε το λόφο με το κάστρο του και τα κάποια … αμέτρητα σκαλιά, που οδηγούσαν σε αυτό.

Στρίψαμε στην via Pelegrini και μετά από 300μ. φτάσαμε στο σταθμό. Είναι ένας όμορφος σταθμός (του 1891), με βεράντα και στέγη από γυαλί και ατσάλι.

Βγάλαμε aller retour εισιτήρια (2,20€/ άτομο) και μπήκαμε στο τελευταίο βαγόνι.

Μετά από 5-6 λεπτά και μια ενδιάμεση στάση βρεθήκαμε στο τέρμα (στάση Morghen). Ένα μικρό διάλλειμα για ανεφοδιασμό μας ήταν απαραίτητo. Αυτό σήμαινε καφεδάκι και φόρτιση κινητού. Σε αυτό το ταξίδι για εξοικονόμηση χώρου (πόσα να χωρέσει πια το τσαντάκι που πήρα δεν είχα πάρει μαζί μου φωτογραφική μηχανή!!! Το κινητό όμως πόσα να αντέξει; Πλοήγηση, πληροφορίες, δορυφόρο, φωτογραφίες, video, τηλέφωνα, forum; Μέχρι τις 3:00 το μεσημέρι έπλεε τα λοίσθια. Τελικά χρειάζεται και η φωτογραφική.

Στο “Toffee Coffee Shop” που καθίσαμε, ήπια ένα καταπληκτικό καφεδάκι. “Nocciolato” λεγόταν και ήταν ένας ζεστός espresso με ένα μικρό σοκολατάκι nocciola στον πάτο του. Φοβερός συνδυασμός!

Ανανεωμένες προχωρήσαμε για να δούμε τη θέα. Αυτή όμως για να τη δεις έπρεπε ή να μπεις μέσα στο κάστρο Castel Sant’Elmo, που δεν καιγόμασταν να το δούμε ή να καθίσουμε στο απέναντι καφέ/bar “Renzo e Lucia”. Το καφέ φαινόταν κυριλέ και μάλλον πουλούσε και λίγο ακριβά τη θέα. Είχε «πόρτα» να φανταστείτε. Ας κάτσουμε είπαμε. Η πόρτα όμως ήταν … “ισχυρή”. Μας ρώτησε επίμονα τι θα πάρουμε, γιατί καφέ σκέτο δεν σερβίρουν. ?????
«Οκ». Της είπαμε. «Θα πάρουμε πίτσα»
«Εντάξει» είπε. «Αφού θα πάρετε πίτσα, περάστε».
Έτσι και έγινε. Περάσαμε και καθίσαμε και όταν ήρθε το γκαρσόνι παραγγείλαμε μία πίτσα.
«Πίτσα???» «Δεν έχουμε πίτσα!!!», μας είπε με έκπληκτο ύφος.

Παίζει να είναι το μοναδικό μαγαζί στη Νάπολη που δεν έχει πίτσα. Μικρό το κακό. Ή μάλλον καθόλου κακό. Δεν θέλαμε πίτσα από δω και μάλιστα ακριβή (που σίγουρα θα ήταν). Εμείς ούτως ή άλλως για τη θέα ήρθαμε μέχρι εδώ.

Και είδαμε τη θέα …

Και τη Νάπολη και τον Βεζούβιο ...
Δυνατές εικόνες …

“When you dance down the street with a cloud at your feet
You’re in love”

Πραγματικά αυτό το μπαλκόνι έχει εκπληκτική άποψη της Νάπολη και του Βεζούβιου. Χαζέψαμε τη θέα, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και φύγαμε.

Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο. Πήραμε το τελεφερίκ και κατεβήκαμε. Η περιοχή γύρω από το σταθμό Montesanto είναι ένας λαβύρινθος από μικρά δρομάκια μέσα στα οποία χωθήκαμε και περπατήσαμε. Πολλά σπίτια στις γειτονιές αυτές φαινόντουσαν παραμελημένα, αλλά με μια προσεκτικότερη παρατήρηση καταλάβαινες ότι ήταν καθ' όλα ... λειτουργικά.

είδαμε όμως και πολυσύχναστους δρόμους, πολλούς από αυτούς γεμάτο με πάγκους και μικροπωλητές...

...είδαμε και ένα ψαράδικο που είχε βγάλει τραπεζάκια (όπως στη Βαρβάκειο τη δική μας)...

Αν δεν πηγαίναμε τώρα στο παλάτι της Caserta, δεν θα πηγαίναμε μέσα στο τριήμερο. Στο μυαλό μου το είχα εύκολο. ‘Φεύγουμε άμεσα για το σταθμό, παίρνουμε το τρένο των 16:42. Θα φτάναμε στις 17:25. Θα είχαμε ένα δύωρο περιθώριο να δούμε παλάτι και κήπους (μέχρι τις 19:30 που έκλεινε) και με το τρένο των 20:07 θα είμαστε πίσω’.
Τώρα που το βλέπω ψυχραιμότερα … νομίζω ότι πρέπει για λίγο να “χάζεψα”. Αυτό το σενάριο δεν έβγαινε ούτε στη θεωρία! Η Νάπολη μου είχε πάρει τα μυαλά και δεν σκεφτόμουν σωστά, αλλά ευτυχώς η ίδια η Νάπολη με … έσωσε τελικά από τη λάθος κίνηση.

Ξεκινήσαμε πάντως για το σταθμό. Μπήκαμε μέσα στο ιστορικό κέντρο ξανά και εκεί … μείναμε. Είναι αδύνατον να διασχίσεις τα στενά του κέντρου χωρίς στάση. Θα βρεις σχεδόν σε κάθε γωνιά κι έναν καλό λόγο για να σταματήσεις. Λίγο τα μαγαζιά, λίγο τα σουβενίρ, λίγο οι μουσικοί του δρόμου, λίγο τα μηχανάκια, που πάντα πρέπει να ‘χεις το νου σου, λίγο να βγάλεις και καμιά φωτό … ε! δεν θέλεις πολύ να ... κολλήσεις!

Περνώντας από την κεντρική πλατεία Piazza del Jesu Nuovo, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά στις δυο σημαντικότερες εκκλησίες της πόλης, που στέκονται η μια απέναντι από την άλλη (αφού την προηγούμενη φορά δεν...), την Jesu Nuovo και την Santa Chiara.

Μετά από λίγο λοξοδρομήσαμε σε ένα στενάκι, γιατί μας παρέσυρε μια ελληνική σημαία που είδαμε στο βάθος του. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας και μάλιστα με αισθητή παρουσία. Πόσο μάλλον εδώ, στη «Νε-άπολη», που χτίστηκε από Έλληνες.

Πήγαμε να κόψουμε δρόμο για να βγούμε στη γνωστή μας Tribunali μέσω της piazzetta Casanova, αλλά μετά 15μ. που διανύσαμε αποφασίσαμε ότι παραήταν αγριευτικά μοναχικό αυτό το στενό ...

... οπότε ξαναβγήκαμε στη Via San Sebastiano και μ’ αυτά και μ’ αυτά βρεθήκαμε στην (κατά πολλές φήμες) πιο όμορφη μικρή πλατεία της Νάπολη, την Piazza Bellini.

Πανέμορφη πλατειούλα με το άγαλμα του Vincenco Bellini στο κέντρο της και το Ωδείο di San Pietro Majella στα νότιά της. Σε ένα σημείο της πλατείας έχουν αποκαλυφθεί υπόγεια ερείπια κάποιου τμήματος των δυτικών τειχών της αρχαίας Ελληνικής πόλης (του 6ου αι.). Γύρω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν πάρα πολλά γραφικά καφέ και μπαράκια που γεμίζουν ειδικά τα βράδια.

Είδαμε και φωτογράφιση γάμου …

Όχι όμως σε κάποια από τις όμορφες Galleria της πόλης, ούτε και σε καμιά από τις πλατείες της, αλλά σε ένα από τα … στενάκια της, που είναι μεν χαρακτηριστικά της Νάπολη, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι και από τα πιο όμορφα σημεία της. Εγώ στη θέση τους θα έβγαζα φωτογραφία σε κάποιο από τα κάστρα της με φόντο τον Βεζούβιο, αλλά μπορεί οι Ναπολιτάνοι να ξέρουν καλύτερα!

“Πιάσαμε” και την πολύ γνώριμή μας via Tribunali ...

… ώσπου φτάσαμε στην πιτσαρία Di Mateo η οποία ήταν χωρίς ΚΟΣΜΟ και ουρές ήρθε και έδεσε! Δεν πάμε Caserta (ευτυχώς). Θα φάμε πίτσα και θα χαλαρώσουμε μέσα στα στενά, όσο βέβαια μπορείς να χαλαρώσεις με τα μηχανάκια έτοιμα να σε καρατομήσουν ανά πάσα στιγμή.

Τελικά θέλαμε πίτσα!
Αυτήν όμως την πίτσα...

“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signore
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”

Συγκινούμαι και … λιποθυμώ μόνο που τη σκέφτομαι!
Η πίτσα di Mateo ήταν ένα … ποίημα. Το έχω ξαναπεί. Για την πίτσα της Νάπολη έχω ξανακάνει … αφιέρωμα στο forum. Να τα ξαναπώ; Θα τα ξαναπώ γιατί της αξίζει. «Η Ιταλία κάνει την καλύτερη πίτσα στον κόσμο. Η Νάπολη κάνει την καλύτερη πίτσα της Ιταλίας. Η πίτσα του “Di Mateo” είναι μια από τις καλύτερες πίτσες της Νάπολη. Άρα εγώ αυτή τη στιγμή τρώω την καλύτερη πίτσα του κόσμου!». Ούτε η φήμη της είναι τυχαία, ούτε το ότι είναι … Unesco!

Απέναντι από τον Mateo είχε ένα εμπορικό με πολύ οικονομικά ρούχα. Η φιλενάδα μου άφησε 10€ (μόνο) για ένα φουστανάκι και μια φουστίτσα! Εγώ άφησα τα ίδια χρήματα στο διπλανό μαγαζάκι για … 10 μαγνητάκια! Είναι πολλές οι συγκινήσεις σας λέω!!!

Η συνέχεια είχε χάζι στη via San Gregorio Armeno.
Η οδός των τεχνιτών όπως αλλιώς λέγεται ο συγκεκριμένος δρόμος είναι γεμάτος με μαγαζάκια που πουλούν τα λεγόμενα “presepi”, δηλ. χειροποίητα έργα τέχνης σε μικρογραφίες, κατασκευασμένα από τερακότα. Το κυριότερο θέμα τους είναι οι Χριστουγεννιάτικες «φάτνες»! Είχε όμως και πολλά άλλα όπως στολίδια, μάσκες, κοσμήματα και φιγούρες από το «νονό» Marlon Brando και τον Πάπα έως και τον Μαραντόνα! Και όσον αφορά την εμβληματική φιγούρα της πόλης, τον pulcinela … γεμάτος ο τόπος! Ότι πρέπει για χάζεμα δηλαδή.

Στο προηγούμενο ταξίδι είχα «φάει» ένα δύωρο σε αυτό εδώ το στενάκι και για να είμαι ειλικρινής σε αυτό το ταξίδι το απέφευγα, αλλά τώρα που αποφασίσαμε να το ρίξουμε στο χαλαρό … ας πάει και το παλιάμπελο.

Επειδή είναι αδύνατο να περάσεις από αυτόν το δρόμο, χωρίς να αγοράσεις κάτι, έτσι δυο μικροδωράκια τα πήρα και εγώ.

Η συνέχεια είχε περιπλάνηση μέσα στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολη...

Φωτογραφίζοντας διάφορα όμορφα, περίεργα, ιδιαίτερα ... όπως:

...ένα οίκημα με πολλούς … αρχιτεκτονικούς ρυθμούς ...

...έναν αρτοποιό με … φαντασία...

μια μόνιμη … εικαστική παρέμβαση στην piazza Jesu, με φόντο τον οβελίσκο του 18ου αι. (αφιερωμένο στην άμωμη σύλληψη) ...

...διαφημιστική … καμπάνια της πραμάτειας...

...μια ιδιαίτερη ... μουσική του δρόμου ...

Στην piazzeta Nilo, κάναμε μια στάση, για να φάμε ένα παγωτάκι...

Αφού χάθηκε η Caserta (πάει το Unesco ) είπα να μη χάσω και τον άλλο Caravaggio της Νάπολη. Τρεις έχει η Νάπολη. Τον έναν τον είδα το πρωί, τον άλλο που ήταν εκεί κοντά μέσα στην εκκλησία της “Pio Monte della Misericordia” τον είχα δει την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στη Νάπολη και μου έλειπε ο τρίτος, που βρίσκεται σε ένα παλάτι πάνω στη Via Toledo, αυτό του “Palazzo Zevallos Stigliano”. Έτσι ξεκινήσαμε και πήραμε το δρόμο για το παλάτι.

Κόψαμε δρόμο μέσω της Piazza Monteoliveto, προκειμένου να πιάσουμε τη Via Toledo, που είναι και ο βασικότερος εμπορικός δρόμος της Νάπολη.

Ώρα με πολύ κίνηση. Αν και πάντα έχει κίνηση στη Via Toledo. Στην “Piazza della Carita” είχαμε θέματα …με την κυκλοφορία. Άντε και εμείς είμαστε Έλληνες. Κάτι ξέρουμε από κυκλοφοριακό χάος και μπορούμε να …επιβιώσουμε. Οι άλλοι λαοί/τουρίστες που έρχονται εδώ, πως τα καταφέρνουν και κυκλοφορούν;
Από παντού ξεπηδούσαν τα αυτοκίνητα με …προτεραιότητα και διαβάσεις πεζών δεν θυμάμαι να είδα κάπου.

Κάποια στιγμή η Via Toledo γίνεται πεζόδρομος. Δεν έχει αυτοκίνητα και μηχανάκια, έχει όμως … συνωστισμό...

Η φιλενάδα μου έχει αδυναμία στα ψώνια και η Via Toledo ήταν η … σειρήνα. Η αλήθεια είναι ότι οι τιμές παρά ήταν δελεαστικές ακόμα και για μένα που αποφεύγω τα ψώνια. Μπήκαμε σε ένα για ψωνίσουμε κανένα πεδιλάκι. Είχε κάτι όμορφα με 12€ τα δυο ζευγάρια! Ψάξαμε αρκετά για να βρούμε νούμερο και χρώμα. Στο τέλος φύγαμε άπραγες με τον καταστηματάρχη «φορτωμένο» και εμένα με ένα άγχος παραπάνω αν θα προλάβω να δω τον Caravaggio. Τι ώρα κλείνει το παλάτι;

Αναγκάστηκα να προχωρήσω με γοργό βήμα και να αφήσω τη φιλενάδα μου στα μαγαζιά.

………………………………………………post …………………………………………….

 

[Iris_90]

Εσύ @Grerena έχεις την ίδια αγάπη με εμένα : ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΑΓΝΗΤΑΚΙΑ που μοιάζουν σαν μικρά έργα τέχνης , φέτος από Ρώμη και Φλωρεντία συνολικά παίζει να πήρα γύρω στα επτά με εννιά συνολικά , ούτε που θυμάμαι , εγώ όμως αγαπώ τα ψώνια (ρούχα ειδικά) ...

Η Νάπολη είναι ιδιαίτερη πόλη γεμάτη αντιθέσεις με μια δική της γοητεία και ξεχωριστό στυλ ... Σε ευχαριστούμε για το όμορφο φωτογραφικό ταξίδι , είναι σαν να κυκλοφορούμε και εμείς εκεί , ακούμε τους θορύβους , γευόμαστε τις καταπληκτικές τους πίτσες και τα πεντανόστιμα παγωτά τους ...

Και μια συμβουλή με αγάπη : Πάντα είναι απαραίτητη η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή στα ταξίδια του εξωτερικού ειδικά , πόσα να χωρέσει και αυτό το έρμο το κινητό ...

 

[Grerena]

Una notte a Napoli
Έφτασα στο “Palazzo Zevallos Stigliano” ευτυχώς αρκετή ώρα πριν κλείσει. Σήμερα Σάββατο έκλεινε στις 8:00 το βράδυ.

Το Palazzo Zevallos Stigliano, χτίστηκε για τον Ισπανό έμπορο Giovanni Zevallos το 1635. Για αρκετές δεκαετίες, η πολυτελής κατοικία βρισκόταν στο επίκεντρο της αριστοκρατικής ζωής της πόλης αλλάζοντας ιδιοκτήτες από ναπολιτάνους ευγενείς έως και ακόμη και την ίδια την αντιβασιλική οικογένεια.
Το 1920 το palazzo το απέκτησε η «Banca Commerciale Italiana» και «μεταμορφώθηκε» εξ’ ολοκλήρου σε έδρα της Τράπεζας, στη Νάπολη. Το κτίριο προσαρμόστηκε αριστοτεχνικά στις νέες του λειτουργίες.

Έτσι, σήμερα βλέπουμε την μεγάλη αυλή του 17ου αι. σκεπασμένη με μια γυάλινη οροφή σε στυλ φλοράλ και Belle Époque, τον ημιόροφο να έχει μετατραπεί σε μπαλκόνια σε στυλ art Nouneau ενώ οι διακοσμήσεις και τα γλυπτά στις μαρμάρινες εσοχές να έχουν προσθέσει μια αίσθηση χλιδής στην αίθουσα. Τα παλιά τραπεζικά γκισέ με τα ορειχάλκινα φωτιστικά εξακολουθούν να “τρέχουν” κατά μήκος της περιμέτρου της αίθουσας προσθέτοντας μια πρωτοτυπία στην καθ’ όλα εντυπωσιακή αίθουσα.

Ο ημιόροφος είχε μια περιοδική έκθεση, την οποία και πέρασα τροχάδην και ο όροφος είχε την κυρίως έκθεση, που αποτελούνταν από τη συλλογές των ιδιοκτητών του παρελθόντος.

Ο Caravaggio είχε τη δική του αίθουσα. Ειδικός φωτισμός έκανε τον πίνακα ακόμα πιο δραματικό απ’ ότι ήταν. «Το μαρτύριο της Αγίας Ούρσουλας» το ζωγράφισε το Μάιο 1610 και αποτελεί και το κύκνειο άσμα του (πέθανε τον Ιούλιο του 1610). Το έργο ήταν παραγγελία ενός Γενοβέζου ευγενή, του Marcantonio Doria.

Υπάρχουν τέσσερις μορφές πάλι, που αναδύονται μέσα από ένα φόντο σε μπρούτζινο τόνο και γίνονται αντιληπτές κυρίως μέσω της φωτοσκίασης. Η πράξη του μαρτυρίου γίνεται αντιληπτή από την κίνηση των χεριών της αγίας και από το σκυμμένο της κεφάλι, που κοιτάζει την πληγη δίχως πόνο, με απόλυτη νηφαλιότητα. Η αγία και ο δήμιός της είναι οι μοναδικές μορφές που ξεχωρίζουν από το κόκκινο ρούχο τους. Ο τρομαγμένος παρατηρητής του μαρτυρίου της Αγίας Ούρσουλας έχει το πρόσωπο του ίδιου του Caravaggio.

Η συλλογή είναι αρκετά μικρή. Μόνο δυο αίθουσες είδα με έργα Ναπολιτάνων (17ου έως και 20ου αι.).
Μέσα σε αυτές όμως υπήρχαν έργα που μου τράβηξαν το μάτι όπως «Dama col ventaglio” (Γυναίκα με βεντάλια) του Domenico Morelli.

Η εικονιζόμενη γυναίκα του πίνακα ήταν ένα δημοφιλές Ναπολιτάνικο μοντέλο της εποχής (μέσα 19ου αι.), η οποία ήταν ζευγάρι με τον Vincenzo Gemito γνωστός και σαν «ο τρελός γλύπτης». Λέγεται ότι ο Gemito συναγωνιζόταν σε εκκεντρικότητα τον Caravaggio.
Άμα ψάξεις … βρίσκεις πολλά … κουτσομπολιά της εποχής. «Πικάντικα» κουτσομπολιά, γιατί … Νάπολη είναι αυτή.

Κι άλλο έργο μου τράβηξε την προσοχή, γύρω από το οποίο πλανάται ένα μυστήριο …

«Ιουδήθ και Ολοφέρνης» έργο του Louis Finson, το οποίο πιστεύεται ότι είναι πιστό αντίγραφο ενός χαμένου Caravaggio, που φιλοτεχνήθηκε στη Νάπολη. Η άποψη αυτή ενισχύθηκε όταν το 2014 βρέθηκε παρόμοιος πίνακας ανώτερης ποιότητας στην Τουλούζη, που αποδίδεται στον Caravaggio. Υπήρχε όμως και μια άλλη άποψη από διάφορους μελετητές ότι ο πίνακας της Τουλούζης είναι το “αριστούργημα του Finson”, ενώ ο πίνακας της Νάπολη είναι το πιστό αντίγραφο ενός μαθητή του. Πάντως, είναι γνωστό ότι ο Finson έκανε καριέρα ως αντιγραφέας έργων τέχνης και ήταν Καραβατζιστής.

Γύρω στις οκτώ παρά βγήκα έξω από την γκαλερί.
Ύστερα από το διάλλειμα σε αυτό το κομψό, ήσυχο παλάτι βγήκα πάλι στη βαβούρα της κεντρικής Νάπολη.

Ένα 10λεπτο πέρασα στο περίμενε, τη φίλη μου να φανεί. Το ραντεβού μας ήταν έξω από το “Zevallos”. Χάζευα τον κόσμο. Πολύς κόσμος. Τόσο κόσμο μέχρι στιγμής είχα δει σε Κωνσταντινούπολη και Βενετία. Τώρα θα προσθέσω και τη Νάπολη.

Ήρθε και η φίλη μου. Εκστασιασμένη τη βρήκα λόγω … των τιμών, που είχε δει στα καταστήματα. «Αυτά αγοράζουμε εμείς από την Ελλάδα σαν Ιταλικά προϊόντα πανάκριβα; Να ερχόμαστε εδώ να ψωνίζουμε, πιο φθηνά θα μας βγαίνει». Τώρα όμως μόνο ένα ζευγάρι σαγιονάρες είχε ψωνίσει (made in Italy φυσικά), αφού τι να χωρέσει πια αυτό το σακιδιάκι που είχαμε για αποσκευή;

Κατεβαίνοντας την Toledo, στα 150μ. από το Palazzo Zevallos είδαμε την Galleria UBERTO Ι. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές κτίριο του 1890, που μοιάζει πολύ με αυτή του Μιλάνου, αλλά και με την Principe της Νάπολη, που είχαμε δει το πρωί. Πρόκειται για ένα όμορφο εμπορικό κέντρο με θολωτή οροφή από γυαλί και σίδερο, διακοσμημένη με τοιχογραφίες και γλυπτά. Το 2013 που είχα ξαναέρθει στη Νάπολη, η gallery αυτή είχε μια εικόνα εγκατάλειψης. Αντίθετα, σήμερα που την έβλεπα ξανά όχι μόνο έσφυζε από ζωή, αλλά επικρατούσε μάλιστα το αδιαχώρητο.

Ουρές από όλη η πιτσιρικαρία της πόλης είχε μαζευτεί στα Mc Donalds.

Προχωρήσαμε στη Via Toledo προς την piazza Plebiscito...

Η Piazza Plebiscito είναι μια τεράστια πλατεία, η μεγαλύτερη στη Νάπολη, που πήρε το όνομά της από το Δημοψήφισμα του 1860, με το οποίο η πόλη εισήλθε στο Βασίλειο της Ιταλίας. Στα ανατολικά της βρίσκεται το palazzo Reale (17ος αι.), στα Δυτικά της επιβλητική βασιλική Sa Francisco di Paolo (19ος αι.) και τα άλλα σημεία του ορίζοντα πλαισιώνονται από το palazzo Salerno και το palazzo della Prefettura.

Στη μια της γωνία υπάρχει και το περίφημο θέατρο San Carlo, στο οποίο είχαμε εισιτήρια για μια παράστασή του για την επόμενη μέρα , ενώ στο ισόγειο του Palazzo Prefettura είναι το «λογοτεχνικό» café (που κάθε πόλη οφείλει να έχει) το “Café Cambrinus”.

Είναι ένα από τα εμβληματικά καφέ της Ευρώπης.
Σε μια Ευρώπη που «έβραζε» από καλλιτεχνικές ιδέες μερικά καφέ τοποθετημένα στρατηγικά σε μαγικές γωνιές πόλεων έγιναν γρήγορα σημεία συνάντησης μερικών εκ των διασημότερων ανθρώπων της Ευρώπης. Έτσι και το «Cambrinus». Υπήρξε στέκι, στις αριστοκρατικές αίθουσες του οποίου φιλοξενήθηκαν έντονες συζητήσεις διανοούμενων, πολιτικών, καλλιτεχνών διαμορφώνοντας μέρος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Το Café Cambrinus υπάρχει από το 1860, έχει διακόσμηση που θυμίζει belle époque και είναι γνωστό ως το café των διανοούμενων. Εδώ σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Oscar Wilde, Ernest Hemingway και Jean Paul Satr. Σήμερα είναι ένα ωραίο και ακριβό καφέ λόγω θέσης, κεντρικότατο με θέα και ιστορία.
Εμείς το αντιμετωπίσαμε σαν μουσείο-αξιοθέατο. Μπήκαμε δηλ. μέσα για να το δούμε. Έχει κλασική επίπλωση, καθρέφτες, ζωγραφικούς πίνακες, κόκκινα βελούδα, πινακίδα που υποδηλώνει έτος ίδρυσης, γραφικούς σερβιτόρους (που μοιάζουν με δημόσιους υπάλληλους ) και διάσημα γλυκά.

Ήταν πάρα πολύ ωραίο αλλά δεν ήταν η ώρα μας … για γλυκό.
Βέβαια ένα διάλειμμα το χρειαζόμασταν. Έτσι, καθίσαμε λίγο να ξαποστάσουμε στα σκαλιά της Sa Francisco di Paolo της πλατείας.

Είναι Σαββατόβραδο και η πλατεία ήταν γεμάτη με παρέες παρέες, είτε σε πηγαδάκια στο κέντρο της, είτε γύρω από μουσικούς του δρόμου, είτε στα σκαλιά της όμορφης βασιλικής.

Ήταν πολλά τα χιλιόμετρα της ημέρας και θα ακολουθούσαν κι άλλα. Η φίλη μου αποχωρίστηκε τα snickers που την ταλαιπωρούσαν και φόρεσε τις σαγιονάρες, που μόλις αγόρασε από την αγορά.
Όμορφη βραδιά με φεγγάρι, ωραίο καιρό και οι Ναπολιτάνοι όλοι έξω…

“When the moon hits your eye like a big pizza pie
That’s amore”

Ύστερα από ένα αρκετά χαλαρωτικό και ξεκούραστο μισάωρο που περάσαμε στα σκαλιά της Βασιλικής, η συνέχεια είχε … θάλασσα, δηλ. μια βόλτα στην παραλιακή Lungomare Santa Lucia.

Πήραμε την via Cesario Console, περάσαμε από τη μαρίνα του κωπηλατικού ομίλου της Νάπολη και στη συνέχεια βγήκαμε παραλία.

Η παραλιακή Santa Lucia όπως λέγεται και αν είχε κόσμο. Mαγαζιά, περατζάδα, μαρίνες, προβλήτες κατά μήκος της παραλιακής οδού όλα ήταν γεμάτα με κόσμο.

Την όμορφη βραδιά (το ξανάπα αυτό αλλά θέλω να δώσω έμφαση) τη χαλούσε φυσικά η κίνηση των αυτοκινήτων στην παράλληλη λεωφόρο via Nazario Sauro.

Αντίθετα, το φεγγάρι επέτρεπε να βλέπουμε το Βεζούβιο και ας είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά...

“When the world seems to shine like you’ve had too much wine
That’s amore”

Δεν ξέρω πόσο έπρεπε να περπατήσουμε παραλιακά και αν θα καταφέρναμε να πετύχουμε πιο ρομαντική περατζάδα ή τουλάχιστον με λιγότερη φασαρία, αλλά εμείς περπατήσαμε καμιά 500αριά μέτρα (ως τη Fontana del Gigante), όπου και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε πολύ δρόμο έως το σπίτι μας. Θα μπορούσαμε να πάρουμε και λεωφορείο, αλλά σκεφτήκαμε ότι ποδαράτο μπορεί να βρίσκαμε κανένα ωραίο φαγάδικο για να καθίσουμε για βράδυ. Όπως και βρήκαμε αλλά ήταν … γεμάτο.
H “Antica Pizzeria Del Borgo Orefici” μου φάνηκε καλή. Είδα λαχταριστά πιάτα και πίτσες και θαλασσινά, αλλά είχε και όρθιους που περίμεναν! Tip Check για την επόμενη φορά.

Τα πάντα ήταν γεμάτα! Λες και όλος ο πληθυσμός της πόλης (της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας) ήταν έξω. Ήταν βέβαια και Σαββατόβραδο αλλά έχω την αίσθηση ότι ειδικά οι ταμπεραμεντόζοι Ναπολιτάνοι ταλαιπωρήθηκαν πολύ από την κλεισούρα του κοροοϊού και τώρα του δίνουν και καταλαβαίνει.

Εκτός από τους φασαριόζικους δρόμους περάσαμε δίπλα από ήσυχα λιμανάκια, από μαρίνες με ψαράδες αλλά και από αρκετά ερημικά σημεία, κοινώς «οργώσαμε» την παραλιακή …

… ώσπου φτάσαμε στο πολύ γνώριμό μας σημείο του δίδυμου “Di Angeli” και “Da Michele”. Διάσημες πιτσαρίες και όχι άδικα. Έχω φάει πίτσα και από τις δύο και τώρα ήταν φίσκα με πολύ κόσμο και οι δύο. Το ένα είχε γεμάτο όλα τα τραπεζάκια ...

... και το άλλο είχε γεμάτο όλους τους γύρω δρόμους από την ουρά των ορθίων που περίμεναν για μια πίτσα.

Τώρα κατάλαβα τι εννοούσαν οι διάφοροι οδηγοί αλλά και πολλοί συμφορουμίτες όταν έλεγαν ότι το Da Miclele έχει συνήθως ουρά.

Το Plan B μου έλεγε να ξεχάσουμε την πίτσα και να το γυρίσουμε στα θαλασσινά. Ένα μαγαζί είχα σημειωμένο για θαλασσινά και αυτό ήταν το “Mimi alla Ferrovia”.

To Mimi alla Ferrovia μου το είχε συστήσει το site: «The 20 best things to do in Naples». Μου έκανε εντύπωση πως γίνεται ανάμεσα σε εκκλησίες, κάστρα, μουσεία και πλατείες να βρίσκεται ένα και μόνο εστιατόριο. Δεν είχα προλάβει να διασταυρώσω την πληροφορία (αν όντως είναι στα the best) και είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά χρειαζόμουν και μια εναλλακτική με θαλασσινά ανάμεσα στις πίτσες. Το σημείωσα λοιπόν και εγώ στο χάρτη μου αφού ήταν κιόλας και κοντά στο κατάλυμά μας.

Δεν ξέρω πως θα ήταν τα μη τουριστικά που θα μας έστελνε ο Adelchi, αλλά αυτό ήταν κορυφή. Κάτι που το καταλάβαμε αμέσως όταν περιμένοντας στην ουρά για να αδειάσει τραπέζι είδαμε ότι ουρά και μαγαζί ήταν γεμάτο Ιταλούς.

Πήραμε ένα ταρτάρ γαρίδας με σος γιαουρτιού και gel μανταρινιού, ένα παναρισμένο ψητό ψάρι με μουστάρδα και ψητά λαχανικά και ραβιόλια γεμιστά με λαβράκι και λεμόνι σε σάλτσα από γαρίδα και σουπιά (ή καλαμάρι). Το τελευταίο νομίζω το ερωτεύτηκα.

Το σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα από τότε! Ήταν όλα καταπληκτικά. Το κρασάκι και το γλυκό του finale ολοκλήρωσαν την ευτυχία μας.

“Hearts will play tippy-tippy-tay, tippy-tippy-tay
Like a gay tarantella
Lucky fella”

Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά. Ευτυχώς, γιατί τα 13 χιλιόμετρα που έλεγε το χρονολόγιο του κινητού μου ότι περπατήσαμε σήμερα ήταν πολύ βαριά (χώρια οι ορθοστασίες) και για τα snickers μου αλλά και για τις σαγιονάρες της φίλης μου.

Περάσαμε γρήγορα τα κακόφημα μέρη, από λιμάνια σε σταθμούς κυκλοφορούμε αργά τη νύχτα (φιρί φιρί το πάμε) ...

... και αισίως φτάσαμε σπίτι γύρω στη 1:00 το βράδυ.
Κοιμήθηκα γλυκά, έχοντας τη μελωδία, που είχα και όλη την ημέρα στα αυτιά μου:

“When you walk in a dream but you know you’re not
Dreaming Signora
Scusa me, but you see, back in old Napoli
That’s Amore”

Αύριο θα πηγαίναμε εκδρομή ...

............................. post ..................................................................... .............................................................

 

[Iris_90]

@Grerena Πότε ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στη Νάπολη ;;; Εκδρομή στη Πομπηία εννοείς ;;;

 

[Grerena]

@Grerena Πότε ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στη Νάπολη ;;; Εκδρομή στη Πομπηία εννοείς ;;;

Στη Νάπολη έμεινα τρεις μέρες. Στην ιστορία μου μέχρι στιγμής έχω φτάσει στο τέλος της δεύτερης ημέρας. Θεωρητικά λοιπόν το "αφιέρωμα" στη Νάπολη για να ολοκληρωθεί θέλει ακόμα μια μέρα.
Το θεωρητικά το λέω γιατι τελικά πρόκειται για μισή μερα ακόμα αφού η άλλη μισή θα αφορά μια εκδρομούλα στο Αμάλφι.
Πομπηία δεν πήγα σε αυτό το ταξίδι αφού είχα "καλυψει" αυτό το θέμα σε προηγούμενο (ιστορία που εχω ανεβάσει παλαιότερα).

Το " αφιέρωμα" θα καθυστερήσει ομως λίγο να ολοκληρωθεί γιατί παρεμβάλλεται (ελπίζω να πανε όλα καλά) ένα μικρο τριήμερο ταξίδι που θα με αποσπάσει από τη συγγραφή

 

[Grerena]

ΜΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ... ΕΚΔΡΟΜΗ, ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟ
Πολλά ήταν αυτά που έπρεπε να γίνουν σήμερα. Το σφιχτό, πρόχειρο και όχι καλά μελετημένο πρόγραμμά μου έλεγε ότι χθες έπρεπε να πάμε εκδρομή σε Αμάλφι και σήμερα να πηγαίναμε σε Caserta στους δύο Caravaggio και στο Θέατρο, που ήδη είχαμε κλείσει εισιτήρια για αυτό.
Ο φόβος μου μη χάσω τους Caravaggio (όπως την έπαθα στις Συρακούσες που τον άφησα τελευταίο για χάρη ενός ηφαιστείου) και ο επιπλέον χρόνος που περάσαμε στο υπέροχο Capodimonte τη χθεσινή ημέρα είχε πια «διώξει» την Caserta οριστικά από το πλάνο που το πήρα απόφαση ότι δεν … χωρούσε.
Είχα όμως και μια φήμη που έπρεπε να τη διατηρήσω. Όταν στο πρώτο μου ταξίδι στη Νάπολη που ήταν μια ημερήσια από τη Ρώμη, “χώρεσαν” εκτός από τη βόλτα στο ιστορικό κέντρο, η υπόγεια Νάπολη, η Misericordia και η Πομπηία, δεν θα έπρεπε τώρα που είχα τριήμερο στη διάθεσή μου να «βγουν» τα τριπλάσια αξιοθέατα - δραστηριότητες;

Έτσι …
σήμερα θα πάμε εκδρομή Amalfi το πρωί και στο Θέατρο San Carlo στη Νάπολη, το βράδυ! Μπήκα βέβαια σε μεγάλο πειρασμό όταν είδα ότι υπήρχε τρένο από την Costiera για Caserta απ’ ευθείας, αλλά με έπιασε το ... φιλότιμο και είπα να μην ταλαιπωρήσω (κι άλλο) τη φίλη μου.

Πρωινή εκδρομή στο Amalfi
Μη νομίζετε ότι τη σημερινή εκδρομή την είχα σκεφτεί και οργανώσει από πριν. Την είχα συλλάβει πριν το ταξίδι, αλλά τη “δούλευα” απ’ όταν ήρθαμε στη Νάπολη. Ήθελα να πάμε Ακτή Αμάλφι. Unesco γαρ η ακτή, αλλά μακριούτσικα λίγο.
Δεν θα μπορούσαμε να πάμε σε … όλη την ακτή και θα έπρεπε να διαλέξω ένα χωριό. Και ο κλήρος έπεσε στο Αμάλφι, στο χωριό που έδωσε το όνομά του στα 50km όλης της ακτογραμμής.

Μακρύς ήταν ο δρόμος που προτείνει το google map, το οποίο δεν έβλεπα να δίνει λύσεις με την προσφιλή μου trenitalia. Αντίθετα πρότεινε λεωφορείο ως το Sorrento και μετά μετεπιβίβαση σε άλλο λεωφορείο για Positano ή Amalfi. Μα αν κοιτάξεις το χάρτη φαινόταν πιο κοντά τα χωριά Αμάλφι και Positano μέσω Salerno. Αρκεί να έχει καλή σύνδεση από Salerno και μετά. Και είχε, με καραβάκι. Τι καλύτερο; Το site της trenitalia έδινε και καλά δρομολόγια, σε ώρες και τιμές, ως το Salerno, οπότε το πιο ορθολογικό ήταν αυτό για μένα. Το μόνο που με τάραζε ήταν ότι και ο σπιτονοικοκύρης που ρώτησα και το google map διαφωνούσαν με τη λύση μου. Και οι δυο πρότειναν λεωφορεία.

Αποφάσισα να το ρισκάρω. Πήραμε το τρένο των 8:53 από τον κεντρικό σταθμό και στις 9:30 είμαστε ήδη Salerno. Στα 600μ. στην ευθεία βγήκαμε θάλασσα και στην προβλήτα επιβίβασης της “travelmar” για ακτή Αμάλφι. Το γραφείο εισιτηρίων ήταν δίπλα στο καραβάκι, το οποίο καραβάκι σύμφωνα με το πρόγραμμα αναχωρούσε στις 9:40 ακριβώς.

Τα επόμενα 45΄ πλέαμε παράλληλα με την Costiera Amalfitana, την ακτή που ανήκει στην Παγκόσμια κληρονομιά της Unesco.

Διακρίναμε ακτές με μεγάλους γκρεμούς, απότομα βράχια, ακρωτήρια, όρμους και μικρές παραλίες. Πάνω στην απότομη ακτή βλέπαμε “κρεμασμένα” πολύχρωμα σπιτάκια, αλλά και «πεζούλες» (σαν αυτές που έχουν και οι Κυκλάδες μας), δηλ. διαμορφωμένα επίπεδα κομμάτια ώστε να μπορούν να καλλιεργούνται οι λεμονιές τους.
Αρκετά δυσπρόσιτη περιοχή και απομονωμένη έως ότου την επέλεξαν ποιητές, συγγραφείς και άλλοι διάσημοι για διακοπές με αποτέλεσμα στη συνέχεια να γίνει πολύ δημοφιλής και τουριστική.

Κατά τις 10:30 αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του Αμάλφι. Καμία σχέση με ταλαιπωρίες και αναμονές λεωφορείων ή κίνησης ή ατέλειωτες ώρες ταξιδιού. Νομίζω ότι η google map θα πρέπει να … αναθεωρήσει κάποιες προτάσεις διαδρομών ή έστω να με συμβουλευτεί κάπως!

Όμορφο το Αμάλφι και πολύ τουριστικό.

Το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi είναι ο χάρτης της … Ελλάδας!

Δίπλα από την Porta della Marina, μια πύλη του εναπομείναντος κομματιού του μεσαιωνικού τείχους του Αμάλφι υπάρχει ένας χάρτης φτιαγμένος από κεραμικά πλακίδια, που απεικονίζει τη Μεσόγειο Θάλασσα, στην οποία κυριαρχούσε το Αμάλφι ως κραταιά ναυτική δύναμη που ήταν. Βέβαια εμένα πιο πολύ μου έκανε για χάρτη Βυζαντινής αυτοκρατορίας με την Ελλάδα στο κέντρο και την επιγραφή «πολεμώντας πάντα εναντίον των εχθρών της πίστης», παρά για χάρτη επιρροής της ναυτικής δύναμης του Αμάλφι, το οποίο ούτε καν φαίνεται στο χάρτη. Χα, χα κάτι πρέπει να πήγε στραβά εδώ!

Ο “Cattedrale di Sant’ Andrea” είναι το δεύτερο που βλέπει κάποιος μπαίνοντας μέσα στα στενά του Amalfi. Η αρχιτεκτονική του (έργο τέχνης διαφόρων ρυθμών από τον 9ο αιώνα) και η αμφιθεατρική του θέση το καθιστά κυρίαρχο στην εικόνα του χωριού. Στην πραγματικότητα είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι φαίνεται στις φωτογραφίες.

Καθίσαμε και για καφεδάκι σε τραπεζάκι στην Piazza del Duomo, μπροστά στη βρύση di Sant’Adrea, για να έχουμε θέα τον Καθεδρικό. Βέβαια μόνο Καθεδρικό τελικά δεν βλέπαμε, αφού η Fontana μπροστά μας ήταν σημείο συνάντησης, στέκι, παγκάκι και σημείο φωτογράφησης για όλους τους τουρίστες του Αμάλφι, που Σεπτέμβριο μήνα ήταν πολλοί, μα πάρα πολλοί.

Για τον καφέ (μαζί με τη θέα) πληρώσαμε 10€!!! Για έναν espresso και έναν καπουτσίνο!!! Κανονικά με αυτήν την τιμή θα ‘πρεπε να μας είχαν φέρει μια νταμιτζάνα. Και το “Florian” της Βενετίας τόσο έχει τον espresso. Μα εδώ δεν είναι Βενετία!!! Και ο σερβιτόρος; Παλαιού τύπου κράχτης με τουπέ και ύφος Καζανόβα. Θα πρέπει να του πει κάποιος ότι τώρα το σύστημα λειτουργεί με trip advisor. Hallo! "Gelati Artigianali" λέγεται το περί ου ο λόγος και είναι κάτω από το κατά τα άλλα γραφικότατο Hotel Fontana.

Επιθετική πώληση ...

Στη συνέχεια κάναμε βόλτα μέσα στα στενάκια του Αμάλφι ...

... κάνοντας όλα τα τουριστικά, που προλαβαίναμε να κάνουμε, με φωτογραφίες, ψώνια και χάζεμα. Ο κεντρικός δρόμος είναι στην ουσία ένα στενό σαν αυτά που έχουν τα νησιά μας με τη διαφορά ότι σε αυτόν κυκλοφορούν και αυτοκίνητα και μηχανάκια.

... έτσι για να καταλαβαίνουμε τη διαφορά, αφού σε πολλά σημεία του το χωριό μοιάζει με αντίστοιχα σημεία κάποιου χωριού των Κυκλάδων.

Εκτός από μαγνητάκια (που ψωνίζω πάντα), ψώνισα και παραδοσιακά προϊόντα (που δεν το κάνω ποτέ). Πήρα αποξηραμένα φύλλα για amatriciana, που ένα κόκκο να βάλεις από αυτό στη σάλτσα γίνεται το φαί “φωτιά και λαύρα”. Όταν ήρθε η ώρα να μαγειρέψω εγώ έβαλα δυο κουταλιές, οπότε … καταλαβαίνετε. Πήρα και ρύζι με τρούφα, το οποίο όταν το μαγείρεψα και αυτό … μου λάσπιασε, αφού έπραξα κατ΄ εκτίμηση χωρίς συνταγή. Πλήρης αποτυχία δηλαδή.

Πάντως με αυτή τη βόλτα “έβγαλα τα σπασμένα” του καφέ, αφού σε όποιο μαγαζί μπαίναμε μέσα μας κερνούσαν και από κάτι. Έτσι, ήπιαμε limoncello, φάγαμε σοκολατάκια με λεμόνι, καραμελάκια και ζελέ με λεμόνι, κουφέτα με λεμόνι και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε με … λεμόνι φυσικά. Πάνε και οι δίαιτες, πάνε όλα.
Όπως καταλάβατε τοπικό προϊόν αποτελεί το λεμόνι και τα παράγωγά του. Όπως τοπικό προϊόν είναι και τα μοναδικά κεραμικά της ευρύτερης περιοχής της ακτής.

Γενικά όμως παρόλα τα διαφημιστικά κεράσματα ( ) ένιωθα ότι είχα δώσει αρκετά λεφτά στο Αμάλφι. Δεν είχα σκοπό να αφήσω άλλα. Το εισιτήριο για να ‘ρθω ως εδώ, ο καφές και τα μικροαναμνηστικά αρκούσαν. Μπορεί να ακούγομαι λίγο αυστηρή, αλλά μάλλον με είχε επηρεάσει αρνητικά η “αρπαχτή” του καφέ και του σερβιτόρου και γι ‘αυτό να έχω τέτοια διάθεση … δεν ξέρω. Α! Επίσης είχα προσπαθήσει να φορτίσω το κινητό μου, την ώρα που έπινα το καφεδάκι μου, αλλά ο «Καζανόβα» μου είπε ότι δεν έχει ρεύμα το μαγαζί!!! Έτσι εξηγείται γιατί είχε 10€ ο καφές! Ήταν χειροποίητος!

Είχαμε όμως αρκετό χρόνο ως τις 2:10 που θα παίρναμε το καραβάκι της επιστροφής. Χρόνο που θα τον «τρώγαμε» σε μπάνιο στη θάλασσα. Σας είπα ότι έκανε ζέστη; Κανονικό καλοκαίρι ήταν.
Κατεβήκαμε στην παραλία.

Εκεί υπήρχαν ξαπλώστρες για όλα τα βαλάντια. Οι οικονομικότερες ήταν της τάξεως των 15€, ενώ οι διπλανές, που ανήκαν σε κάποιο club ήταν ... απλησίαστες. Εμείς διαλέξαμε το … βοτσαλάκι. Καλύτερο μου φάνηκε. Μια ώρα θα καθόμαστε ούτως ή άλλως.

Η τσαντούλα του sport Billy είχε χωρέσει και μαγιό και παρεό και … σαγιονάρες. Το παρεό έγινε ψάθα, στρώθηκε κάτω, η πετσέτα (του ξενοδοχείου) παραβάν και σε πολύ λίγο κολυμπούσαμε μέσα στην παραλία του Αμάλφι.

Πεντακάθαρη, δροσερή και με ωραίο περιβάλλοντα χώρο. Πριν λίγα χρόνια κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες δεν με είχαν αφήσει να κάνω μπάνιο στα Cinque Terre και τώρα πολύ χαιρόμουν που το κατάφερα σε άλλο θέρετρο μεν της Ιταλίας αλλά αρκετά πανομοιότυπο.

Η ωρίτσα που είχαμε στη διάθεσή μας πέρασε γρήγορα. Μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματα, να αλλάξουμε και να πακετάρουμε είχε φτάσει η ώρα 2:00. Στο τέλος τρέξαμε πανικόβλητες για να βγάλουμε εισιτήριο και να προλάβουμε το καραβάκι. Είχε μεγάλη σημασία να προλάβουμε το καραβάκι των 2:10, αφού το επόμενο ήταν δυο ώρες μετά και πιθανά να κινδύνευε το βραδινό θέατρο.

Τέλος καλό, όλα καλά. Αράξαμε στο καραβάκι με ένα καφέ που εδώ περιέργως δεν ήταν … καραβίσιος. Η απλή χαλαρή βαρκάδα της επιστροφής (που είχα τόσο ανάγκη μετά το τρεχαλητό) μαζί με το καφεδάκι και τα κανελομπισκοτάκια, που βρήκα στην τσάντα μου είχε μετατραπεί σε … χλιδάτη βαρκάδα.

Το Αμάλφι μου φάνηκε πολύ όμορφο και γραφικό. Μου έβγαλε όμως κάτι παλιακό. Όχι ρετρό αλλά λίγο κιτς. Πως είναι κάποια μέρη που ξαφνικά αποκτούν δόξα, κίνηση, γίνονται μόδα αλλά δεν μπορούν να τα διαχειριστούν όλα αυτά; Κάτι που στα Cinque Terre (περιοχή της Ιταλίας που θύμιζε πολύ από άποψη γεωμορφολογίας την Costiera Amalfitana) δεν το έχουν. Εκεί είδα ένα άλλο (καλύτερο) τουριστικό επίπεδο. Μπορεί να φταίει ο πιο αυθόρμητος χαρακτήρας του ... νότου της Ιταλίας. Είμαι περίεργη για το πως είναι το Κάπρι που σίγουρα έχει πιο πολύχρονη τουριστική πείρα.

Στο Salerno τώρα δεν προλάβαμε το τρένο των 3:00. Μικρό το κακό αφού είχε συνέχεια τρένα.
Τα 45’ που είχαμε χρόνο τα φάγαμε σε … φαγητό. Πίτσα και μακαρονοσαλάτα με θαλασσινά στο παραλιακό Madegra, μαγαζί που είχε τα πάντα και πολύ κόσμο επίσης. Προλάβαμε και πήραμε και ένα βλέφαρο το Salerno.

Πήραμε το τρένο των 4:00 και 4:40 είμαστε πάλι στην γνώριμή μας Piazza Garibaldi. Εκεί πήρα μια απόφαση. Να πάω ως τη via Tribunali, αφού από ώρα σκεφτόμουν ένα φουστανάκι που … δεν ψώνισα χθες και το αν προλάβαινα να πεταχτώ να το αγοράσω σήμερα πριν το θέατρο.
«Μέχρι τις 5:30 θα είμαι πίσω» λέω στη φιλενάδα μου. «Θα πεταχτώ ως το Di Mateo να πάρω το φουστανάκι και θα γυρίσω σφαίρα». Παρόλες τις αμφιβολίες της για το αν θα προλάβω, εγώ το είχα ήδη αποφασίσει. Δεν ξέρω τι ήθελα πιο πολύ, να αγοράσω το φουστανάκι ή να περπατήσω για λίγο μόνη μου μέσα στο κέντρο της Νάπολη ειδικά τώρα που ψιλοέμαθα τα δρομάκια; Μπορεί να χτυπούσα και καμιά πίτσα για απογευματινό.

Την έμαθα τη Νάπολη. Έκοψα δρόμο μέσα από την Via Pasquale Stanislao Mancini, μετά πήρα τη Via Annunziata και την via Forcella και σε 20’ ήμουν στην πολύ γνώριμη γειτονιά της Via Tribunali, στο ύψος του Di Mateo.

To Di Mateo ήταν δυστυχώς κλειστό (Κυριακές κλείνει από τις 3:00 το μεσημέρι). Το φουστανάκι ήταν εκεί και με περίμενε. Σε άλλο όμως χρώμα. Το πήρα. Πήρα και ένα μαγνητάκι ακόμα.
Στο γυρισμό μου, όσο χρόνο γλύτωνα με το που χωνόμουν στα στενάκια για να κόψω δρόμο τόσο χρόνο έτρωγα καθυστερώντας βγάζοντας φωτογραφίες διάφορα points όπως αυτό …

Εδώ στη Νάπολη, ο Μαραντόνα ζει και μέσα από τις αφιερώσεις του street art.

Στις 5:30 ήμουν πίσω, τυπική στο ραντεβού μου. Παρόλο που είχαμε χρόνο για να ετοιμαστούμε …

.......................................... post ....................... .......................................................................

 

[Smaragda53]

Το πόσο απολαμβάνω τις περιγραφές σου, δε λέγεται Θέλουμε φωτό με φουστανάκι
Πάντως εγώ θα διάλεγα Ποζιτάνο λόγω Ρίπλευ!

 

[Señor_Nada]

Πολύ ωραία και αυτή η ιστορία σου, κρατάω σημειώσεις. Ευχαριστούμε!

Έχω διαβάσει τώρα τελευταία και από άλλα μέλη αρνητικά σχόλια για την ακτή. Σίγουρα θα πάω με χαμηλές προσδοκίες.

 

[Delmem38110]

Πολύ ωραία και αυτή η ιστορία σου, κρατάω σημειώσεις. Ευχαριστούμε!

Έχω διαβάσει τώρα τελευταία και από άλλα μέλη αρνητικά σχόλια για την ακτή. Σίγουρα θα πάω με χαμηλές προσδοκίες.

να πας και να έχεις μεγάλες προσδοκίες.
το μέρος είναι πανέμορφο. και πιστεύω πως ξέρεις να το απολαύσεις.

 

[Grerena]

Το πόσο απολαμβάνω τις περιγραφές σου, δε λέγεται Θέλουμε φωτό με φουστανάκι
Πάντως εγώ θα διάλεγα Ποζιτάνο λόγω Ρίπλευ!

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ.
Έχεις δίκιο ... για το φουστανάκι. Δεν θα είναι πλήρης η ιστορία μου χωρίς το φουστανάκι που και αυτό καταλαμβάνει ένα ποσοστό της χαράς που μου πρόσφερε αυτό το ταξίδι.

Όσον αφορά το Positano... μου είχε διαφύγει τελείως. Και έχω αδυναμία στα film location ... ειδικά αυτά της Ιταλίας ...
Δεν ξέρω όμως αν θα προλάβαινα ημερήσια στο Positano, αφού ήταν λίγο πιο μακριά με τα ΜΜΜ.
Δεν πειράζει. Θα ξαναπάω και θα το συνδυάσω και με Capri και με Caserta. Mπορεί να χώσω και το Paestum!!!

Πολύ ωραία και αυτή η ιστορία σου, κρατάω σημειώσεις. Ευχαριστούμε!

Και εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Πολύ ωραία και αυτή η ιστορία σου, κρατάω σημειώσεις. Ευχαριστούμε!

Έχω διαβάσει τώρα τελευταία και από άλλα μέλη αρνητικά σχόλια για την ακτή. Σίγουρα θα πάω με χαμηλές προσδοκίες.

Αυτό που είδα για τις λίγες ώρες που πήγα ήταν πολύ όμορφο και ήθελα να είχα πάει και πέρασα πολύ όμορφα. Μοιραία όμως (επειδή είμαι και πολυταξιδεμένη ) κάνοντας σύγκριση με άλλα μέρη που "φέρνουν" λίγο στην Amalfitana, κατά τη γνώμη μου υστερεί όχι σε ομορφιά αλλά σε τουριστικό επίπεδο, όπως είναι και τα Cinque Terre αλλά και η Ταορμίνα της Σικελίας.